ความคิดเห็นที่ 1 อาจจะดูโหดไป สำหรับบางคน  แต่เจี๊ยบจังยังยึดติดแบบคำโบราณที่ว่าไว้  **รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี** ลูกของคุณอายุไล่เลี่ยกับลูกชายคนเล็กของเจี๊ยบจังค่ะ  อาการเอาแต่ใจเป็นปกติค่ะ  อายุช่วงนี้เป็นกันเกือบทุกคน  ยิ่งกลับจากเมืองไทยคราวที่แล้ว  เอาแต่ใจมากๆๆอย่างที่คุณบอกค่ะ  แล้วเวลาโกรธก็ยืนฉี่ไปทั่ว  เหมือนกัน  บอแล้ว  ขู่แล้ว  สุดท้ายตีค่ะ  เป็นหนทางเดียว  ***อันนี้แม่เจี๊ยบจังบอกค่ะ  ว่ากลั้นใจตีไปเลยหลายๆๆครั้งไม่ต้องหยุด  เจ็บปวดนะ  แต่ก็ต้องทน  ****  ได้ผลค่ะ  ไม่ฉี่เรียราด เวลาโกรธ  ไม่เทขนมแล้ว  เวลาจะทำ  แค่เห็นแม่หยิบไม้ก็เลิกทำค่ะ   แต่ๆๆๆๆๆตอนนี้เปลี่ยนเป็นบ้วนน้ำลายลงพื้นแทน55555แย่กว่าเดิมนะเนี่ย  โหดค่ะ  บอกไป3ครั้งแล้วไม่เลิก ก็ตบปากเบาๆๆค่ะ  ไม่ขนาดเลือดสาดนะ  เอาให้เห็นแบบว่าแม่เอาจริงนะเฟ้ย.... แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 52 12:55:49 จากคุณ : เจี๊ยบจัง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 12:54:30

ความคิดเห็นที่ 2 คุณแม่ต้องอย่าน๊อตหลุดบ่อยค่ะ ถึงยังไงซะตีลูกแล้ว คนที่เจ็บปวดและจดจำได้มากที่สุดคือคนเป็นแม่นั่นแหละ เด็กวัยนี้ยังไงก็เอาแต่ใจอยู่แล้ว มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่เค้าสามารถทำอะไรต่อมิอะไรตามใจตัวเองได้ แต่อะไรที่มากเกินไป เราก็ต้องคอยห้าม คอยตักเตือนซ้ำๆประโยคเดิมๆจนคุณลูกจำได้ขึ้นใจไปเองค่ะ  บางครั้งเบื่อที่จะพูดจะห้ามกับเรื่องเดิมๆ จนอยากจะอัดเทปแล้วเปิดให้ลูกมันฟังเองให้รู้แล้วรู้รอดเหมือนกันนะ   เราเลิกตีลูกคนโตไปนานแล้วค่ะ จำได้ว่าเริ่มตีผัวะแรกนี่ช่วงสองขวบจะสามขวบเนี่ยแหละ แต่ผลลัพธ์ออกมาไม่ค่อยดีค่ะ รู้สึกเหมือนตีไปก็เจ็บตัวแค่นั้น เค้ายังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีเท่าไหร่ เลยใช้วิธีลงโทษเวลาดื้อมากๆด้วยการจับเข้าห้องไปอยู่คนเดียว ห้องไม่ได้ปิดไฟนะคะ แต่ร้องลั่นเลย เพราะรู้ว่าตัวเองทำผิด และแม่กำลังทำโทษ เราก็ยืนอยู่หน้าประตูนั่นแหละ ปล่อยให้ร้องไปซักสองนาที แล้วก็คุยผ่านประตูไปจนกว่าเค้าจะสงบ พอเปิดประตูก็นั่งคุยกัน ถามเค้าว่าทำไมแม่จับหนูเค้าไปอยู่ในนั้นรู้ไม๊ ตอนยังไม่สามขวบก็ยังจับใจความไม่ได้นะคะ เธอทำผิดอะไรไว้แล้วเธอก็ลืม อาจจะกลัวที่ถูกขังจนจำไม่ได้ว่าตะกี๊ตัวเองทำอะไรไปแม่ถึงโกรธ เราก็ต้องท้าวความ พาลูกไปดูตั้งแต่จุดเกิดเหตุและคุยๆไปๆจนกว่าเธอจะจำได้ แล้วก็จบท้ายด้วยการสัญญาว่าจะไม่ทำอีก (แต่ก็ทำอีกแหละ ฮ่วย) นี่เจ้าแสบหนึ่งเพิ่งจะสามขวบไป ความจำดีขึ้นเยอะ เวลาแม่ทำโทษไม่ต้องท้าวความมาก รู้ว่าผิดปุ๊บรีบขอโทษทันที(แต่ก็ยังเผลอทำ ฮ่วยๆ) เหนื่อยนะคะ รบกับลูกเนี่ย พยายามหาเวลาว่างให้ตัวเองบ้างละกันค่ะ แบบที่ไม่มีลูก ไม่มีห่วงหน้าพะวงหลังอะไรอาทิตย์ละวันสองวันก็จะช่วยได้ และที่สำคัญ ให้มองจุดดีของลูกไว้เยอะๆ และให้ความเชื่อมั่นในตัวเค้าค่ะ เราว่าการตักเตือนลูกด้วยคำชมนั่นแหละ ทำให้ลูกไม่ค่อยต่อต้านมากนักค่ะ ไว้คุยกันใหม่นะคะ พาลูกไปดูพาเหรดก่อน คุณแม่สู้ๆ :-) จากคุณ : Hatsu เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 15:33:12

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่มีลูกค่ะ แต่เข้ามาแอบจดข้อมูล แต่เท่าที่เคยใช้กับหลานสาวก็คือการเกี่ยวก้อยสัญญาว่าถ้าซื้อขนมที่เค้าอยากได้แล้วล่ะก็กลับบ้านจะต้องกินข้าว อาบน้ำ แล้วค่อยดูการ์ตูน พอหลานรักษาสัญญา (โดยเราช่วยทวนความจำ) ก็รีบปฏิบัติการ  แล้วก็ชมอยู่นั่นแหละ ว่าเค้าเก่ง ดี เลิศ ถ้ารักษาคำพูดอย่างนี้อีกก็จะได้ในสิ่งที่อยากได้ จากคุณ : sisser เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 15:46:41

ความคิดเห็นที่ 4 ยากจังครับ จากคุณ : teddyblooh เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 16:09:36

ความคิดเห็นที่ 5 หวัดดีจ้า ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ คึดฮอดเด้อ เมื่อก่อนพี่ก็ปวดหัวบ่อยมากกับเรื่องเจ้าจ๋อที่บ้าน ช่วงที่้เขา 2-3 ขวบ มันเป็นช่วงที่เขา มีทุกรูปแบบ เลยแหละ เรื่องของความซน พี่จะลืมตัวตีลูกบ่อย มาก ตีแล้วก็มานั่งร้องไห้ เสียใจเอง ทุกที ทุกครั้งจริงๆ ที่พี่ตีลูกแรงๆ แล้วต้องมานั่งร้องไห้เนี่ย แต่ก็อดตีไม่ได้ซักที ช่วงนั้นเครียดมากกก.. ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แฟนพี่เขาใช้วิธีเหมือนคุณ hatsu จับขังห้องบ้าง เอาเข้าตู้เสื้อผ้าบ้าง พี่ว่าคนญี่ปุ่นคงลงโทษด้วยวิธีนี้เยอะนะ ลูกพี่ก็กลัว แล้วก็เข็ดไปได้ซักพัก  ถ้าพูดไม่ฟังอีก ก็เอาเข้าไปใหม่ พี่ว่ามันเป็นวิธีที่ดีนะ อย่างน้อยเราก้ไม่ต้องมานั่งเสียใจอีก แล้วลูกเราก็ไม่เจ็บตัวด้วย ตอนนี้เจ้าจ๋อสี่ขวบแล้ว เริ่มพูดกันรู้เรื่องมากขึ้น แต่ก็ยังดื้อบ้างตามประสาเด็ก  แต่ยังดีกว่าเมื่อก่อน เมื่อก่อนพูดยังไงก็ไม่ฟัง อยากได้ของเล่นก็ แหกปากร้องลั่นห้าง ชักดิ้นชักงอ ตอนนี้พี่บอกว่า รอให้ถึงวันเกิดก่อนนะ เดี๋ยวแม่ ซื้อให้ เขาก็รับคำ ไม่ทำเหมือนเดิม พี่เองก็ดีใจ นะ ที่เขาทำได้ ส่วนลูกจิ๋วพี่คิดว่าเขายังเล็กอยู่ ยังแยกแยะ ไม่ได้ ขอให้อดทนนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปเอง จากคุณ : yusei เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 17:43:10

ความคิดเห็นที่ 6 ใช้วิธีเดียวกับคุณ Hatsu  และคุณ yusei ค่ะ เพราะเคยทำโทษด้วยการตีแล้ว ไม่ค่อยได้ผลค่ะ ก็เลยใช้วิธีขังในห้องที่ปิดไฟ แล้วแม่นั่งหันหลัง ดันประตูไว้ลูกก็ร้องไปพูดไป ขอโทษไปตามเรื่อง เราก็สอนไปบ่นไป จนกว่าลูกจะยอมรับ ว่าตัวเองผิด  วิธีนี้ได้ผล ดีนะคะสำหรับลูกดิฉัน ส่วนตอนนี้เริ่มโตขึ้น บอกสอนอะไรก็พอจะรู้เรื่องแล้ว เดี๋ยวนี้เลยไม่มี การขังห้องเหมือนแต่ก่อน คิดว่าเด็กในวัย สองสามขวบ คงเป็นคล้ายๆกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : คนไกลหัวใจเป็นไทย เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 17:55:55

ความคิดเห็นที่ 7 วันนี้ขี้เกียจรบกับลูกอีก  พอตั้งกระทู้เสร็จก็เลยพาลูกออกไปเดินเล่นนอกบ้าน  ไปมันแดดร้อนๆนี่แหล่ะ  ใส่หมวกคนละใบ ไปเลย  แล้วเธอก็พาแม่เดินไปเรื่อยๆ  พอถึงทางแยกก็ชี้ทางบอกทางที่ตัวเองจะไป   ก็สงบศึกได้บ้างชั่วคราว   เด็กคนนี้รักอิสระที่สุดถึงมากที่สุด  ทุกอย่างเธอจะเลือกเองหมด  ชวนป๊ากับม๊าไปช๊อบปิ้ง  เธอก็จะเดินไปลำพัง  แบบที่ไม่กลัวหลงเลย  แล้วก็ไปเดินเลือกของตัวเองแล้วก็หอบพะรุงพะรัง  มาใส่ตะกร้า  บางทีหอบมาไม่ไหว กองมันไว้ตรงกลางทางนั่นแหล่ะ แล้วก็มาเรียกม๊าเอาตะกร้าไปใส่  จนไม่ค่อยอยากพาลูกไปซื้อของตามลำพัง  เพราะเอาไม่ค่อยไหว  ดูไม่ทัน   บางทีก็นั่งคิดว่า  เป็นเพราะลูกรั้น รึเรารั้น  เค้าต่อต้านเรา รึเราต่อต้านเค้ากันแน่  เพราะบางทีการที่อยากให้ลูกได้ดั่งใจแม่นั้น  อาจจะฝืนความรู้สึกลูกก็ได้    ก็เลยคิดว่า ต่อไปนี้จะพยายามพาเค้าออกไปเล่นที่สวนสาธารณะให้มากที่สุด  ร้อนก็ช่างมัน  เอาให้เค้าพอใจไปเลย  อยากออกไปนักก็จะพาไปเล่นตากแดดหน้าดำหน้าแดงไปเลย  ดูซิ จะไปได้ซักกี่น้ำ  ( อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะเป็นลูกรึแม่)             คุณเจี๊ยบจัง  :   ตั้งแต่กลับมานี่ตีกันทุกวันค่ะ  แต่ลูกยังทำเหมือนเดิม  จนตอนนี้ไม่ค่อยอยากตีแล้วค่ะ  เพราะรู้สึกว่ามันชักจะดื้อยาขึ้นทุกวัน  แล้วก็อายคนข้างบ้านด้วย  กลัวเค้าว่า นังนี่เลี้ยงลูกภาษาอะไร ทำไมลูกร้องได้ทุกวี่ทุกวัน  ส่วนเรื่องบ้วนน้ำลายทำเหมือนกันค่ะ  แต่บ้วนใส่หน้าใส่ตัวคนนะคะ  แต่กับแม่ไม่กล้า  พอเห็นก็จะตบปากเค้า  กะว่าเจ็บซักนิด  ช่วงนี้ก็ยังไม่เห็นทำค่ะ               คุณHatsu   :   พยายามมากถึงมากที่สุดที่จะไม่ตีลูก  แต่บางครั้งความอดทนมันขาดผึงไปซะงั้น  แต่ละวันนี่เหนื่อยมาก  ไม่ได้เหนื่อยกายค่ะ  แต่เหนื่อยปาก  ปากใกล้จะฉีกถึงรูหูแล้วค่ะ  บางวันหืดขึ้นคอพูดมากลมเข้าท้อง  ลงโทษด้วยการขังในห้องลองแล้วค่ะ  ผลคือ  ฉี่ราดห้องเลย  ห้องปูพรมอีกตะหาก  ได้เรื่องเลย  ไม่พอนะคะ  ใส่โป๊ะโกะให้เธอยังมีความพยายามสูงถอดโป๊ะโกะกับกางเกงออกก่อน               คุณsisser   :    จดไว้เลยค่ะ  ซักวันเจอแน่คาดว่าจะหืดขึ้นคอเหมือนกันค่ะ             แม่yusei    :     ทางนั้นฝนตกมั๊ย  ทางนี้ฟ้าผ่าตอนกลางวันทุกวัน  บ้านนี้หลังคาเพิงเวิ้บเวิ้บหมดแล้ว   อยากกินก้อยใส่เลือดรึก้อยขม  บอกมาละกัน  จะจัดให้            คุณคนไกลหัวใจเป็นไทย   :     คิดเหมือนกันค่ะว่า อาจเป็นเพราะวัยเค้าก็ได้  ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามอดทนให้มากกว่านี้  บางทีพอใกล้ปรี๊ดแตกเต็มทีก็ได้ครางเอาเหมือนเสือ  บางทีก็ได้ผลบางทีก็ไม่  พอไม่ปุ๊บก็โดนเสือคาบซิ๊ดเลย   ปล.  ขอบคุณทุก คห นะคะ  จะพยายามอดทนให้มากกว่านี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 52 19:44:24 จากคุณ : รักเด็กและคนชรา เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 19:43:25

ความคิดเห็นที่ 8 คุณจขกท ลูกเราตอนโดนขังก็ฉี่ราดนะคะ ตอนแรกเราตกใจเหมือนกัน นี่ถึงกับกลัวจนฉี่ราดเชียว แต่คิดไปคิดมาเด็กก็แบบนี้แหละ ไม่งั้นเค้าจะเรียกว่าเด็กหรือ ก็เช็ดล้างเก็บกวาดตอนหลังเอาค่ะ งานของแม่อยู่แล้วเรื่องพวกนี้ เราไม่สนนะ เวลาทำไม่ดีต้องมีบทเรียนกันทุกครั้ง ถ้าไม่มีกฏกติกากันตั้งแต่เล็ก โตไปมีสังคมจะอยู่ลำบาก การตีลูกสำหรับเราน่ะธรรมดามากนะคะ เราไม่คิดว่าเป็นเรื่องเสียหาย เพราะเราก็โดนตีมาตั้งแต่เด็กๆ สามีเราก็เหมือนกัน เวลาคุยกับแม่ตัวเองและแม่สามี ทุกทางก็สนับสนุนให้ตีไปเลย แต่... ตีลูกแล้วเรานอนไม่หลับ จิตตก ประสาทหลอน รู้สึกผิดรู้สึกหดหู่ บรรยกาศแย่มากๆ ส่วนคุณลูกหายเจ็บเธอก็ลืม นอนหลับปุ๋ยปล่อยอิแม่ตาค้างยันสว่างข้ามคืน จนสามีน่ะค่ะ บอกให้จับขังไปอีกห้องซะ ลูกจะดิ้นๆร้องๆอยู่ข้างในก็ปล่อยไป อย่างน้อยแม่มีเวลาสงบสติอารมณ์แว่บนึง จะได้ไม่ขาดผึง ตีผัวะกันตรงนั้นซะก่อน ใช้วิธีนี้มาเรื่อยๆนะคะ ช่วงสองขวบครึ่งจนสามขวบนี่แทบจะขังกันทุกวัน แบบแค่ฉุดแขนจะลากเข้าห้องเธอก็น้ำตาไหลพรากๆแล้ว ห้องก็ไม่ได้น่ากลัวหรอกนะคะ ห้องนอนเธอเองนั่นแหละ สว่างไสวดี ที่ลูกกลัวคือ ความรู้สึกที่แม่กำลังจะทอดทิ้งมากกว่า เราพยายามศึกษาอุปนิสัยใจคอของลูกเสมอ ข้อเสียอะไรที่เค้ามี ถ้าไม่ถึงกับจะทำให้ชีวิตเค้าต้องลำบากในสังคมภาคหน้า ก็จะปล่อยไปบ้างน่ะค่ะ พยายามเตือนตัวเองว่าอย่าเอาบรรทัดฐานของเราไปชี้นำชีวิตของเค้า ให้อิสระในการสร้างบุคคลิกของตัวเค้าเองซักหน่อย ทั้งหมดนี่เรากะสามีตกลงกันไว้แบบนี้นะ วิธีลดความเครียดกับลูกของเราคือพาออกนอกบ้านทุกวันค่ะ ไปสวนสาธารณะ ช้อปปิ้งมอล จิโดเซ็นเตอร์ ฮิโรบะ สวนสนุก สวนสัตว์ บ้านเพื่อน ห้องสมุด ฯลฯ ขึ้นรถไฟต่อหลายสาย หรือเดินเป็นกิโลๆก็ลากกันไปนะ สำหรับเรา เหนื่อยกายพักก็หาย แต่เหนื่อยใจกับลูกมันไม่ไหวเลยค่ะ เลี้ยงลูกคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องมันเหนื่อยเนอะ แต่ที่เหนื่อยและเบื่อที่สุด คือเรารับหน้าที่เป็นนางยักษ์อยู่คนเดียวเลย ไม่มีย่า มียาย มีป้า มีน้ามาช่วยตักเตือนลูก วันๆก็มีแต่แม่คนนี้นี่แหละ เดี๋ยวเป็นปิศาจเดี๋ยวเป็นนางฟ้า สวมบทโหดทีไร ไม่เคยไม่มีครั้งไหนไม่เสียใจเลยซักครั้ง เฮ้อ และ เฮ้อๆๆๆ ลูกนี่ทำให้เรา "เข้าใจ" หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ได้สมบูรณ์จริงๆค่ะ พยายามเข้านะคะ เราก็บอกตัวเองแบบนี้อยู่ทุกวันเหมือนกัน จากคุณ : Hatsu เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 52 21:56:38

ความคิดเห็นที่ 9 น้องจิ๋ว  หายไปนานนึกว่าไปเที่ยวไหน ที่แท้ก็ออกศึกทุกวัน   ปัญหานี้ พี่เองก็เคยผ่านมาแย๊ว...ลูกตอน 2 ขวบนี่เป็นวัยที่กำลังเปลี่ยนแปลงทั้งความรู้สึก และความรับผิดชอบ  มีความเป็นอิสระมากขึ้น เป็นตัวของตัวเองหลาย  เอาแต่ใจสุดๆ เรื่องมากสุดๆ แล้วถ้าเป็นเด็กกินยาก ตอนนี้แหล่ะ จะแปลกแยกชัดเจนเลย กว่าจะรู้เรื่องก็โน่น สี่ขวบไปแล้ว  อันนี้จะคุยกันง่ายขึ้น เอาลูกออกนอกทุกวัน ก็ช่วยแก้ปัญหาได้อย่างนึง อย่างน้อยก็พาไปปล่อยพลังงานข้างนอก  ดีกว่ามาปล่อยที่แม่มัน  แต่กลัวว่า หน้าของแม่ จะฝ้าขึ้นซะก่อนอ่ะดิ   เรื่องตีลูก พี่ก็ทำแต่น้อยมาก  ตีเพราะอารมร์ขึ้นเนี่ย ไม่ค่อยทำหรอก แต่จะตีเมื่อพูดคุยกันนิ่งๆนี่แหล่ะ ขอมือมาเลย ว่าผิดแล้วขอตี  พอแปะๆให้รู้ว่านี่คือการลงโทษ   ตอนลูกเล็กๆเท่ากิ๊จัง  พี่ทำโทษแบบคุณฮัทน่ะ คือ เอาไปไว้ในห้อง  แต่ห้องของพี่คือห้องน้ำส่วนใหญ่  ห้องนอนน่ะบางทีเท่านั้น  คือใกล้ที่ไหน เอาไปไว้ที่นั่น  ดื้อเล็กๆน้อยๆพี่พอรับได้  แต่ตีพ่อตีแม่เนี่ย โดนแน่ๆ  พี่ไม่ยอมเลยแหล่ะ จับไปไว้ 1 นาที  รายนั้นก็ร้องๆๆๆ  แล้วพอเปิดประตูออกมา  พี่ก็เอามากอด แล้วอธิบายไปว่า ที่แม่ทำแบบนี้เพราะอะไร   แต่อย่าไปคาดหวังว่า ทำครั้งนี้กลัวแล้ว จะไม่ทำอีก เพราะความที่เป็นเด็กไง วัยด้วย เดี๋ยวก็ลืม แล้วทำอีกแหล่ะ เราต้องอดทนๆๆๆ  เดี๋ญวมันจะดีขึ้นเอง เราแค่กำราบได้ชั่วคราวเท่านั้น แต่ปล่อยผ่านเลยไม่ได้ เพราะบางอย่างที่ไม่ดี เราต้องสอนน่ะ   แต่พี่ไม่แนะนำให้ไว้ในห้องน้ำ เพราะเดี๋ยวต่อไปมันจะกลัวห้องน้ำ แล้วไม่กล้าเข้าคนเดียว ลำบากเราไปเป็นเพื่อนอีก 55 ลูกแรงมา เราแรงตอบ ผลคือมีแต่ติดลบเท่านั้น  ไม่มีประโยชน์ที่จะตีให้เจ็บ ใน ตอนอารมณ์โมโหนะ  ถ้าว่าจะตี ก็ต้องคุยแบบดีๆ ใจเย็นๆแล้วนะ   ตอนลูกพี่เอาแต่ใจ มีวันนึงมาร้องกรี๊ดๆ ดิ้นๆลงพื้นบ้าน แค่ขัดใจนิดเดียว  โชคดีพี่ใจเย็นอยู่  ก็เลยเฉยๆ ไม่สนใจ ไม่มอง สักพักหยุดไป วันต่อมาเอาใหม่อีก  คราวนี้พี่หัวเราะก๊ากๆๆ ชวนคนโน้นนี้มาดู แล้วพากันหัวเราะใส่ๆ แบบสนุกๆน่ะ  ลูกงง แล้วมันก็หยุดไปเองน่ะ  ทำแบบนี้บ่อยๆ  เพราะจุดมุ่งหมายลูก คือทำยังไงก็ได้ให้แม่โมโห แม่โกรธ เป็นพฤติกรรมต่อต้านของเด็กน่ะ   อย่าหลงไปกับลูก เรียกสติคืนมาเร็วๆก็พอ   เขาถึงว่า ให้เบี่ยงเบน....ความสนใจ ไม่ใช่เบี่ยงเบนทางเพศเด้อ  แค่อาศัยเวลาเท่านั้น  แล้วมันจะดีเอง  ถึงจุดนึงที่ลูกควมคุมอารมณืได้ดีขึ้นแล้ว จะคุยกันง่ายขึ้นน่ะ พี่กลับไทยไปแค่ 2 อาทิตย์ ยังรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงเลย ที่ไทยยายๆทั้งหลายก็เอาใจ เขาห่างหลานมานาน เจอทีก็อยากตามใจน่ะ เด็กก็พอใจ ก็ชินกับคนเอาใจ   5 ขวบแล้วกินข้าวยังป้อนเลย  พี่เห็นแล้วก็บอก ห้ามๆๆ  ให้ทำเอง  อาบน้ำแต่งตัวเอง     ออกนอกบ้าน ถ้าคุณชายแผลงฤทธิ์ พี่จะจับแยก ไปนั่งที่สงบๆ เอาลูกนั่งบนตัก หันหาตัว มันจะดิ้นๆๆ ก็กอดรัดไว้ คุยๆๆๆ พูดๆๆ ว่า แม่รู้นะว่าหนูเข้าใจที่พูด  ทำแบบนี้ไม่น่ารักนะ..... คุยสัก 10 นาที พอลูกสงบก็เอาเข้าไปที่เดิม  ก็ได้ผลนะ  พี่ว่าลูกพี่เป็นคนฟังเหตุผลดีนะ  พี่ทำแบบนี้ตั้งแต่เล็ก ขวบกว่าๆโน่นแหล่ะ ใจเย็นๆน้องเอ๋ย  ใจร้อนนักก็พักกินตำบักหุ่งไปก่อน  แล้วค่อยหันหน้ามาคุยกับลูกใหม่ แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 08:11:48 จากคุณ : Mnki เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 08:11:30

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกๆกระทู้นะคะ  พอมีคนมาให้คำปรึกษาอย่างนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาก  รู้สึกว่าเย็นขึ้น  วันนี้ก็พาเค้าออกไปตั้งแต่เช้าเลย  พาไปเดินสวนสาธารณะ  พอลงรถปั๊บเห็นแดดแค่นั้นแหล่ะ  บอกม๊ะหมาอุ้ม อิ๊หนูร้อน   แม่เลยบอก  ไม่เอาเดินเอง  ตอนแรกไม่ยอมเลยบอกเค้าว่า  เลือกเอา  ถ้าให้อุ้มจะพากลับ  เค้าก็เลยยอมเดินเองก็ หลอกล่อให้เค้าวิ่งตาม  เล่นจนเสื้อข้างหลังเปียกหมด  กลับถึงบ้านก็เลยพาอาบน้ำอีกรอบ   เดี๋ยววันหลังจะลองพาไปห้องสมุดดู  แต่กลั๊วกลัว  กลัวว่า ถ้าเธอไม่พอใจขึ้นมาจะกรี๊ด แม่ยิ่งเป็นคนขี้เกรงใจอยู่  แต่นังลูกนี่ไม่เลย  ประมาณว่า  "ใครไม่เกี่ยวก็ถอยไป"            คุณHatsu  :     "อย่าเอาบรรทัดฐานของเราไปชี้นำชีวิตของเค้า "  คำนี้มันทำให้จิ๋วต้องสะดุด  ที่ต้องรบกันทุกวันอาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้  จิ๋วอาจตีกรอบให้เค้ามากเกินไป  ลูกทำบ้านสกปรกจิ๋วก็ไม่พอใจ  เพราะว่าตัวเองรักความสะอาดเรียบร้อย  เลยอยากให้ลูกเป็นเหมือนตัวเอง  แต่  มันตรงกันข้าม  ตัวลูกเองก็รักความสะอาด แต่ "ชอบทำสกปรก "   ต่อไปนี้จะพยายามให้อิสระเค้ามากกว่านี้ค่ะ          พี่ก้อย    :    ช่วงนี้จิ๋วแทบไม่ค่อยมีเวลาได้คุยกับเพื่อนฝูงเลย  คนบางคนมันจัดการจิ๋วซะยุ่งเป็นยุงตีกันเลย  สงสัยกลัวแม่มีความสุข  ก็อยากพักกินตำบักหุ่งอยู่หรอกนะ  แต่ยังบ่มีโอกาส  บางวันเอาแจ่วบองออกมาสีกกินเล่นให้ลูกดูซะเลย  กิ๊จังมองตาแป๋วบอก        กิ๊จัง    :    ม๊ะหมากินอะไรค๊ะ          จิ๋ว    :    กินปลาแดกค่ะ  หนูกินไม่ค๊ะ        กิ๊จัง    :    ไม่ค่ะ  เหม็น ของม๊ะหมา   แป่วววว !!         ได้รับคำปรึกษาจากทุก คห  ด้วยดี ต่อไปจะระมัดระวังความคิดและอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้ค่ะ จากคุณ : รักเด็กและคนชรา เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 12:02:32

ความคิดเห็นที่ 11 บรรยายซะเห็นภาพ ท่าสีกปลาแดก  ..ผ่านตม.มาได้ไงเนี่ย เค้าบ่ว่าเอาบ่ ว่าเอาของหนีภาษีมาน่ะ 55 ใช่แล้ว  คำแนะนำของพี่ที่ดีที่สุด คือ คำว่าอดทนเท่านั้น  จนผ่านช่วงเวลา terrible 2 ไปได้  ชีวิตจะลงตัวกว่านี้ ....ภาษาอีสาน แปลว่า ซีวิต ยุ่งหยากซ่วงสอง ...55   วันไหนอารมณ์ปรี๊ด  หันไปทางไหนก็ไม่มีทางออก ลงที่พ่อเฒ่าไปซะ  จะได้รู้สึกดีขึ้น แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 52 12:53:48 จากคุณ : Mnki เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 12:53:34

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 52 21:10:56 จากคุณ : katase เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 52 10:43:22

ความคิดเห็นที่ 13 พี่ก้อย      : " ..ผ่านตม.มาได้ไงเนี่ย เค้าบ่ว่าเอาบ่ ว่าเอาของหนีภาษีมาน่ะ 55"   อ่านแล้วขำก๊ากเลยเจ๊  คิดได้ยังงัย  แต่ก็ช่างมันเถอะ จิ๋วหอบปลาแดกมาประมาณสามกิโลเห็นจะได้  สวรรค์เข้าข้างคนดีเสมอ  ฮ่าๆ  วันนี้ก็รบกันอีกแล้ว  ไม่มีที่ลงเลยไปลงกับอีพ่อใหญ่ซะ  (ยกใหญ่เลย)  จัดให้ตามคำบอก คุณkatase   :   สามีก็ไม่ตีลูกเหมือนกันค่ะ  ขนาดลูกทำผิดยังมองด้วยสายตาหวานฉ่ำเหมือนคนมีความรัก  แต่แม่นี่แปลงร่างเป็นยักษ์ไปหลายหนแล้ว  จะลองวิธีที่แนะนำมาค่ะ  ก็คิดเหมือนกันว่า ลูกเข้าโยจิเอนแล้วอะไรคงดีขึ้น  ตอนนี้ได้แต่รอวันค่ะ  "สีต้องอดทน" จากคุณ : รักเด็กและคนชรา เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 52 18:56:24

ความคิดเห็นที่ 14 เราเคยเห็นคนรู้จักทำโทษลูกด้วยวิธีสั่งให้ลูกไปเข้ามุมค่ะ เป็นวิธีทำโทษแบบพวกฝรั่งน่ะค่ะ อย่างเช่นเหตุเกิดในบ้าน ณ ห้องหนึ่ง คุณแม่ก็สั่งลูกไปอยู่นิ่งๆที่มุมห้องมุมนึงเลยเลยค่ะ ถ้าเด็กไม่ยอมไปก็จับไปวางไว้เลยค่ะ แล้วเดินหนีออกมา บอกเค้าว่าทำแบบนี้ไม่ดี และห้ามเข้ามาเล่นด้วย(พูดจริงจัง) จนกว่าจะขอโทษ หรือ สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอีก ถ้าลูกเดินมาหาโดยยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดให้ไล่กลับไปเข้ามุมใหม่ ถ้าไม่ยอมไป ก็จับไปวางไว้อีก แต่เราๆและสมาชิกคนอื่นๆในครอบครัวให้อยู่ห่างๆ อย่าเข้าใกล้เด็ก อย่าสนใจเด็กนะคะ ให้คุยกันปกติ เด็กจะคิดได้เองค่ะ ว่าเค้าทำผิด ไม่มีใครสนใจตนเองเลย จะทำใหเด็กกลัวการเข้ามุมในที่สุดค่ะ พอครั้งต่อมามีการดื้อเกิดขึ้นอีก ก็ให้คุณแม่พูดเลยค่ะว่า "เดี๋ยวจับเข้ามุมเลย"(ทำเสียงดุๆ) ลองดูนะคะ จากคุณ : RaNang เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 52 21:13:30

ความคิดเห็นที่ 15 ป้าดๆๆๆๆๆๆ ท่าสีกปลาแดก  พะนะ จากคุณ : sisser เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 52 13:58:41