ความคิดเห็นที่ 1   ขอเกริ่นก่อน ทำไมเวลาแก้วจะเล่าอะไรต้องเกริ่นก่อนก็ไม่รู้แหะ จริงแล้วๆ แก้วรู้สึกลังเลมาก ในปีนี้ว่าจะไปดีหรือไม่ อยู่ๆ แม่ก็มาบอกว่า พ่อกำลังจะเป็นมะเร็งตับ แก้วก็เครียดเลย ตัดสินใจไม่ไปดีกว่า แต่แล้ว พอไปตรวจ หมอบอกว่าไม่เป็นไรเล้ย สบายดีทุกสิ่งอย่าง (แม่แก้วเว่อร์ตล๊อด) ประกอบกับนังเพื่อนสาวตัวดี แก้วจะฝากซื้อแว่นกันแดด อุตส่าบอกรุ่นบอกอะไรเรียบร้อย มันดันพูดขึ้นมาว่า ฝากซื้อก็ไม่เหมือนกับซื้องเอง ลองเอง ได้รับคอมเม้นจากเพื่อนๆ เท่านั้นเอง แก้วเลยกลับตัวระยะ 50 เมตร (บ้าจี้มากๆ) โทรไปหาเพื่อน ให้โทรไปถามพี่ๆที่เอเจนซี่ให้หน่อย ( จะโทรเองก็ขวยเขิน ) ว่างานที่เพื่อนสมัครไปอะ ยังว่างอยู่มั้ย พี่เอเจนซี่ก็ดีใจหาย รีบสืบเสาะมาทันที ปรากฎว่า ว่างเลยน้อง แต่ เหลือ Lifegard นะ อธิบายก่อน Lifegard ก็คือ เจ้าหน้าที่ช่วยชีวิต อะไรประมาณนั้นป่าวคะ รอ Lifegard ตัวจริงเขามาบอกให้ชัดเจนอีกที skill ที่จำเป็นต้องมีคือ ต้องว่าน้ำได้ (งานเข้าค่ะ อิแก้วมันดันว่าน้ำไม่เป็น) แต่ก็นะ ทำไงได้ สมัครก็สมัคร ไม่มีทางเลือก ดังนั้น แก้วก็เลยได้สมัครเป็น Lifegard ไปในตอนแรก แก้วก็ มานะ ค่ะ ไปเรียนว่ายน้ำ กลัวไปแล้วว่ายน้ำไม่เป็นเขาจะไล่กลับบ้าน เรียนเอาจนได้ค่ะ แต่ ........ สุดท้ายพอไปถึง ไม่ได้ทำ lifegard ซะงั้น แล้วแก้วจะทำอะไร โปรดติดตาม ต่อไปด้านล่าง พูดเหมือนจะนาน จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:08:43

ความคิดเห็นที่ 2 รอติดตามนะคะ ^^ จากคุณ : >ปั่มปั๊มซัง< เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:26:52

ความคิดเห็นที่ 3   หลังจากเตรียมตัว และผ่านเวลาอันยาวนานที่ต้องอยู่บนท้องฟ้า เครื่องบินก็เข้าจอดเทียบสนามบินเมดิสัน รัฐ วิสคอนซิ่น จุดมุ่งหมายปลายทางคือ เมืองเล็กๆที่มีชื่อว่า Wisconsin Dells เมืองที่ทั้งเมืองเต็มไปด้วยสวนน้ำ ไม่ว่าจะโรงแรมใหญ่น้อยแค่ไหน ต้องมีสวนน้ำไว้คอยให้บริการ คณะของเราไปถึงวันที่ 5 มีนาคม 2009 สองข้างทางยังขาวโพลนไปด้วยหิมะ ที่แสดงให้เห็นว่า ยังตกใหม่ๆ ดูสด สะอาด และเป็นปุยนุ่ม สะท้อนเล่นล้อกับแสงแดดยามบ่ายๆ ใช้เวลา 1 ชม. จากสนามบิน เราก็มาถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ ย้อนกลับไปซักหน่อยนึงก่อน หลังจากแก้วเลือกงาน ณ ที่นี้ด้วยความเต็มใจ จากนั้น ก็มีเรื่องที่อยู่ที่พักที่จะต้องตัดสินใจ แก้วก็ขอรีเควสพี่ๆเอเจนซี่เลย ว่าแก้วขออยู่บ้านเท่านั้น ไม่เอา โมเทล โฮสเทล พี่เอเจนซี่ก็ดีใจหายอีกแล้ว จัดมาให้อีกแล้ว จัดการติดต่อกับเจ้าของบ้าน ส่งรูปบ้านมาให้ดูเสร็จสรรพ เป็นบ้านของ กราซี่ นาย กราซี่ หนุ่มชาว ลิทูเนีย ที่ไม่สามารถฟันธงได้ว่า อินี่มันหนุ่ม หรือมันสาวกันแน่ ตัดฉากไปที่ ขณะเดินทางจากสนามบินสู่เมือง wis dells กราซี่รับอาสา มารับที่สนามบิน โดยคิดค่าบริการ 50$ ( แล้วจะเรียกว่าอาสาได้ไงฟะ ) หารกันห้าคน คนละสิบเหรียญ ก็ โอเค ขณะนั่งบนรถกราซี่ กราซี่ก็ได้เปิดเพลง ทำนอง House like น้องผู้เชี่ยวชาญด้านเกย์ศึกษาได้กล่าวว่า เพลงนี้จะนิยมเฉพาะหมู่เราชาวสีม่วงเท่านั้น อ่าว อิกราซี่นี่มันชักยังไง เราก็ได้แต่นั่งฟังเพลงของมันไป ด้วความมึนงง และอ่อนเพลีย จนถึงที่พัก จากนั้นมันก็แจ้งข่าวร้ายแก่เรา บ้านยังไม่ว่าง คนเก่ายังไม่ออก ให้อยู่กันที่บ้านมันไปก่อน จากนั้น เขาก็ทิ้งพวกเราไป ให้นอนหลับใหลกับความสับสนของช่วงเวลาที่ต่างกัน 12 ชม. ตื่นขึ้นมา กราซี่ทิ้งโน้ตไว้เพียงว่า จะกลับมารับไปที่บ้านในวันรุ่งขึ้น และขังพวกเราเอาไว้ ..... จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:30:58

ความคิดเห็นที่ 4 ตามค่ะตาม จากคุณ : ladyvivi เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:48:23

ความคิดเห็นที่ 5   ที่ว่าขังนี่ ก็ไม่ใช่ว่ามันล๊อกบ้านหรืออะไร แต่ทิ้งกันไปซะดื้อๆ อะไรไปทางไหนยังไงก็ไม่บอกเรา (หรือเราไม่ถามมันเอง) ข้าวปลาก็ไม่มีจะกิน พอท้องหิว ก็ทนไม่ไหว อะไรจะเกิดก็เกิด เดินออกไปทั้งๆที่อุณภูมิติดลบ 20 องศานี่ล่ะ คิดว่าเจอใครก็คงถามเขาเอาได้ ว่าวอลมาร์ทอยู่ไหน ที่ไหนได้ เดินออกไปไม่เจอใครซักคน มั่วอย่างเดียวเลย ในใจก็ท่อง พระคุ้มครองๆๆๆ ขอให้ลูกช้างเดินถูกทางด้วยเถ๊อะ ไม่เชื่ออย่าลบลู่ สุดท้าย เดินไปเจอวอลมาร์ทจริงๆ ของแบบนี้ต้องมีไสยศาสตร์กันบ้าง อะไรบ้าง ชีวิตจะได้เจริญจรุงรุ่งเรือง เมืองนี้แปลก ไม่มีระบบขนส่งมวลชนใดๆอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะรถเมล์ รถไฟ เรือ เรียกได้ว่าจะไปไหนถ้าไม่มีรถก็คือ เดินอย่างเดียว อย่างมากที่สุดคือ มีรถแท็กซี่ไว้บริการ แค่นั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะโบกเอาได้เหมือนบ้านเรานะคะ ต้องโทรเรียก บอกละติจูด ลองติจูด ว่าเราอยู่ไหน จะไปไหน เขาก็จะมารับค่ะ ค่าบริการขั้นต่ำประมาณ 10 $ สามารถนั่งได้ประมาณ 12 คน ไปหลายๆคนก็แชร์กัน สวยๆงามๆ แต่ค่าบริการก็มีขึ้นบ้างตามจำนวนคน และในที่สุด ก็ได้เข้าบ้านที่เช่าไว้จริงๆซะที บ้านน่ารักมาก มีสวนข้างๆบ้านด้วย ขนาดประมาณ ที่ดินแปลงนึงเลยทีเดียว มีสี่ห้องนอน หนึ่งห้องอาบน้ำ และห้องน้ำในห้องนอนอีกห้องนึง หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องครัว ชั้นใต้ดิน และ 9 ชีวิต รวมไปถึงกระรอกที่อยู่ตามต้นไม้ที่มักจะมาคอยกินขนมปังอีก สามสี่ตัว อาศัยอยู่ร่วมกัน เป็นบ้านที่น่าอยู่น่าสบายมากจริงๆ มีเตียงนอน อุปกรณ์ทำครัว โทรทัศน์ ทุกอย่างเตรียมไว้ให้เสร็จสรรพ ว่าบาป นายกราซี่คนนี้ก็ดีใจหาย เราเอาโน๊ตบุคไปคนละเครื่อง ประมาณสามวัน มาติด Wireless ให้ กราซี่ถามว่า TV ดูชัดมั้ย บอกว่าไม่ค่อยชัด ไปซื้อเคเบิ้ลมาติดให้ บอกว่าอยากได้เครื่องดูดฝุ่น วันรุ่งขึ้นยกมาให้เลย โหอะไรจะบริการประทับใจขนาดนั้น เดือนละ 200$ บริการทุกระดับประทับใจจริงๆ แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 52 23:50:58 จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:49:20

ความคิดเห็นที่ 6 ลบ20องศา!!!!! จากคุณ : >ปั่มปั๊มซัง< เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 52 23:54:03

ความคิดเห็นที่ 7   วันถัดมา เราก็ตั้งใจกันว่า จะเข้าไปที่โรงแรม ไปหา HR แต่แล้วก็ดันมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีก เนื่องจากไม่รู้ว่าไปทางไหน ถึงแม้ว่าจะศึกษาจาก กูเกิ้ล มาเป็นอย่างดี แต่ก็ั งงงวย อยู่ มีคนขับรถผ่านมา โบกถามมันซะงั้น เรา แต่แล้วเราก็ได้ไปเจอผู้พลิกผันชีวิตเราทั้ง 9 คน เขาคือ ...... ชาวคิวบา ผู้ที่ ซื้อขายรถ บริการเด็กเวิคมาแล้ว หลายประเทศ หลายรุ่น มีนามเก๋ไก๋ ว่า แฮนดี้แมน หลังจากโบกรถแฮนดี้แมนเสร็จ แกก็อาศัยจังหวะนี้ เปิดการขายกับเราทันที โดเสนอขายรถให้กับเราคันละ 800 $ เราก็ไปดูสภาพรถ เห็นแล้วรู้สึกถูกอกถูกใจ ถูกชะตาอย่างไรก็บอกไม่ถูก พวกเรามีความผูกพันธ์กับรถคันนี้มาก และเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันหลายครั้ง จนแทบจะคิดว่า รถคันนี้เหมือนมีชีวิตจริงๆ เราจึงเรียกขานรถคันนี้ว่า คุณแม่ย่านาง เดี๋ยวไว้จะเล่าอีกทีนะคะ หลังจากเราตัดสินใจซื้อขาย เหมือนจะเป็นเรื่องยาก แต่ที่นี่ ทำไมมันง่ายเสียนี่กะไร แค่ไปที่อำเภอ (ไม่รู้เขาเรียกอะไร) นายอำเภอแกก็จัดการกรอกเอกสารเสร็จสรรพเซ็นชื่อ จ่ายเงิน จบ สิ่งที่เราต้องมีคือ ใบขับขี่สากล และสำหรับใบขับขี่รุ่นใหม่ๆ จะมีภาษาอังกฤษเขียนกำกับอยู่แล้ว จึงไม่ต้องไปทำใบขับขี่สากลอีกนะคะ สามารถใช้ได้เหมือนกัน ( สำหรับกฏหมายรัฐนี้ สามารถใช้ใบขับขี่ที่ไม่ได้ออกโดยทางการรัฐได้ค่ะ ) และแล้ว เราก็มีรถ หนึ่งคัน ไว้ในครอบครอง โดยแฮนดี้สัญญาว่าจะรับซื้อคืนเมื่อเรากลับประเทศไทย จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:01:57

ความคิดเห็นที่ 8 ติดลบแค่ช่วงเดือนแรกครับ หลังจากนั้นอุณหภูมิอยู่ประมาณ 10 องศา ว่าแต่คุณแก้วอยู่บ้านไหนเนี่ย ทำไมผมรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จัก เรื่อง Lifeguard ใครสงสัยอะไรถามได้นะครับ รูปนี้ผมถ่ายช่วงกลางเดือนมีนาครับ 55 ํF ก็ประมาณ 13 ํC จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:13:20

ความคิดเห็นที่ 9   พอมีรถแล้วก็ เหมือนเสือติดปีกเลยค่ะ จะไปไหนสะดวกสบายหายห่วง แต่คุณแม่ย่านางนี่สิ เนื่องจากจอดทิ้งไว้มาหลายเดือน เลยเจ็บออดๆแอดๆ มีปัญหาที่แบตเตอรี่กับไดนาโม บางทีขับๆอยู่ เครื่องดับซะงั้น จอดนานๆ ก็สตาร์ทไม่ติดซะงั้น แต่ัยังดีที่ แฮนดี้แมนก็รับผิดชอบค่ะ รถไปตายอยู่ไหน พี่แกก็ไปช่วยเก็บกู้ตลอด ไม่งั้นแย่แน่เลย สุดท้ายก็ได้เปลี่ยนแบตเตอรี่กับไดนาโมอีก หมดไปหลายอยู่ แต่เวลารถเสียนี่ ลำบากจริงๆค่ะ อากาศก็หนาวสุดใจ ยืนแกร่วรอพี่แกมาช่วย แต่ถ้าไม่มีรถ แก้วว่าก็ลำบาก บางทีฝนก็ตก บางทีหิมะก็ตก เดินไปทำงานจากที่พักก็ประมาณ 30 นาที ขี่จักรยานก็ 15 นาที ทางก็ขึ้นเนิน ลงเนิน เหนื่อยสุดๆเลยค่ะ ในใจก็นึก ทำไมไม่มีพี่วิน(มอเตอร์ไซด์)อยู่แถวนี้บ้างน้อ อากาศไปในช่วงแรกๆจะหนาวมาก และปีนี้ หนาวเป็นพิเศษ และหนาวนานกว่าทุกปี แต่ช่วงเวลาที่แก้วไป ก็ได้เห็น หิมะสุดท้ายที่ตกหนักๆ เป็นบุญตาหนึ่งครั้งสมใจอยาก และเป็น หิมะสุดท้าย ของฤดูกาล ดังที่เจ้าหน้าที่สถานฑูตถามว่า ทำไมคราวนี้ถึงอยากกลับไปที่อเมริกาอีก แก้วตอบว่า ฉันอยากจะเห็นหิมะ เจ้าหน้าขำน้อยๆ พร้อมกับอวยพรว่า ขอให้คุณได้เห็นหิมะสมใจก็แล้วกัน พร้อมกับเก็บซองเอกสารทั้งหมดไป... จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:15:38

ความคิดเห็นที่ 10 มาช่วยแปะรูปหิมะสุดท้ายและป้ายบอกทางที่เกือบทำพวกผมหลงในวันแรก จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:41:28

ความคิดเห็นที่ 11 อีกซักรูปกับ Wilderness on the Lake จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:42:28

ความคิดเห็นที่ 12   คุณ Bombastus เราไม่รู้จักกันหรอกค่ะ แต่คงเคยผ่านเคยสวนกันมั่งอะค่ะ _____________________________________ หลังจากเรามีรถได้หนึ่งวัน คณะใหญ่ของเอเจนซี่ก็เดินทางมาถึง เด็กๆส่วนใหญ่เลือกบินมากับเอเจนซี่ ส่วนเรา เนื่องจากแก่กะโหลกกะลาแล้ว จึงซื้อตั๋วเครื่องบินมากันเอง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไป HR พร้อมๆกับคณะใหญ่เขาดีกว่า มีพี่เอเจนซี่มาอยู่ด้วย อุ่นใจดี เนื่องจากเราอยู่ปีสี่แล้ว ตอนนั้น ก็เลยช่วยพี่เขาดูแลน้องๆด้วย จัดการเตือนเรื่องเอกสารอะไรต่างๆ มีรถแล้วก็บริการรับส่ง ช่วยๆกันไปก่อน เราก็พอพูดภาษาอังกฤษได้บ้าง เนื่องจากมีประสบการณ์เคยไปมาอเมริกาครั้งนึงแล้ว และมี บัตร SS เรียบร้อย ไม่ทราบว่า  Mrs.Kim B. (HR) เห็นแววอะไรในตัวแก้ว คงเห็นว่าพอพูดภาษาได้ โต้ตอบกับเธอได้ เธอก็ถามว่า เข้าใจที่เธอพูดมั้ยว่าเธอพูดว่าอะไร เราก็ตอบว่าเข้าใจ พี่เอเจนซี่ก็ดีใจหาย(อีกแล้ว) ขออนุญาตเอ่ยชื่อ พี่ตาล แกก็เชียร์ใหญ่เลย ยิ่งกว่าโปรโมเตอร์มวยศึกอัศวินดำ แก้วดี เก่ง อย่างนั้นอย่างนี้ (เว่อร์ซะไม่มี) ซักพัก HR ก็เรียกเข้าไปสัมพาษณ์ มากันสามคน ยิ่งรัวคำถามใส่เราเป็นชุดเลยค่ะ เรางี้ตอบแทบไม่ทัน แต่ก็ตอบได้หมด เขาก็เลยให้เราไปทำ Food & Beverage สงสัยคงเป็นเพราะความสวยเข้าตากรรมการ ( ขอฝันสักแป๊ปนึง) ในใจเราก็คิด แล้วไปเรียนว่ายน้ำทำไมเนี้ย ..... จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:45:02

ความคิดเห็นที่ 13   ขอบคุณ คุณ Bombastus ช่วยโพสรูปสร้างบรรยากาศ และเติมเต็มกระทู้ให้ได้อรรถรสมากขึ้นค่ะ จากคุณ : My first snow (แก้วนพรัตน์) เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:48:58

ความคิดเห็นที่ 14   เดี๋ยวพักไว้เท่านี้ก่อนค่ะ ฝากรูปให้ดูก่อนนอนนะคะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:51:01

ความคิดเห็นที่ 15   อ่านแล้วมีความสุขมากๆๆ เหมือนได้ย้อนอดีต เสียดายเราไปช้า ไม่เจอหิมะตกหนักๆเลยอ่ะ เจออยู่ครั้งนึงตกแบบกระปิดกระปอย--'' คิดถึงวิสคอนซินเดลมากค่ะ คิดไม่ผิดจิงๆที่ไป จากคุณ : อกออก G.สนุกปาก เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 00:52:47

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆค่ะ ไว้พรุ่งนี้จะมารออ่านต่อนะค่ะ ^^ จากคุณ : >ปั่มปั๊มซัง< เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 01:19:36

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเคยได้นั่งรถแม่ย่านางทีนึงด้วย ช่วงที่ Outdoor เปิดอาทิตย์แรก วันนั้นผมทำ The Lost World แล้วพี่เค้าเห็นว่ามันไกลเลยอาสาขับไปส่ง คนไทยที่ผมรู้จักมีแต่ทำ  House กับ Lifeguard(Slide Attendant) กับอีกคนนึงทำ Wild kids club แต่เค้าบอกว่าทำเป็นงานเสริม ไม่รู้งานหลักคืออะไร จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 08:21:01

ความคิดเห็นที่ 18 ขอ อนุญาต จขกท แปะรูปบ้างนะคะ ^^ ที่ Bozeman, Montana ค่ะ จากคุณ : Champjang เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 15:53:50

ความคิดเห็นที่ 19 คิดถึงวันเวลาเหล่าน้านนนนน ยิ่งเห็นหิมะนี่......สุดยอด.....เพราะมันหนาวววววจริงๆ จะมาอ่านใหม่น้า จากคุณ : น้องเพิ้ง เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 17:37:30

ความคิดเห็นที่ 20 มาตามสนุกกับประสบการณ์ดีๆจ้า รอติดตามประสบการณ์อีกขั้วของเราได้นะจ๊ะ จากคุณ : ladyvivi เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 52 22:23:52

ความคิดเห็นที่ 21   ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ ทุกคน พอตกลงใจว่าจะต้องเปลี่ยนแผนก แก้วก็กลัวเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ เลยลากเพื่อนที่มาด้วยกัน เอามาทำแผนกเดียวกะแก้วด้วย แก้วก็ขอ HR ให้เพื่อนสองคนทำกะแก้ว HR ก็ใจดีอีก (ไม่สัมพาษณ์เพื่อนเลยด้วยซ้ำ) จากนั้นก็นั่งรอ หัวหน้า พาไปจัดสรรตำแหน่งแห่งหน เข้ามาถึง ก็ถามเรา How are you doing. ด้วยความโง่ ตอบไปว่า I'm sitting. น๊าน โชว์โง่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานเลย จากนั้นเจ้านายก็ถามเรา เคยมีประสบการณ์อะไรมาบ้าง ที่บ้านทำอะไร สัมพาษณ์ไปเรื่อยๆ ก็ตกลงใจให้แก้วไปทำอยู่ร้านไอศครีม แก้วก็ถาม ว่าต้องทำยังไงบ้าง เจ้านายพูดอย่างสวยหรู ก็ไม่มีไรมาก งานง่ายๆ ตักไอติม ผสมไอติม แล้วก็ทำให้มันสวยงาม คุณคงต้องชอบแน่ๆ หึหึ ส่วนเพื่อนแก้วอีกสองคน คนนึงเคยทำสตาร์บัค เลยได้ไปอยู่สตาร์บัค อีกคนมีหน้าที่ cook อยู่ในร้านขายของกินกระจุกกระจิก อากาศยังคงหนาวเจี๊ยบอยู่เหมือนเดิม หิมะยังคงกองอยู่ตามข้างทาง ได้แต่เพียงนึกว่า ต่อจากนี้ไปจนถึงสี่เดือนข้างหน้า เราจะเป็นยังไงหนอ เราจะปรับตัวได้มั้ย เราจะทำงานไหวมั้ย งานจะยากแค่ไหนกันนะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 11:03:03

ความคิดเห็นที่ 22   ก่อนจะออกจากห้อง HR คุณ Kim ก็อวยพรให้ประสบโชคดี และบอกว่ามีลูกชายทำอยู่ F&B เหมือนกัน ไม่ต้องห่วง จะฝากฝังให้ (คงจะเจอกันหร๊อก คิดในใจ) เย็นวันถัดมา เจ้านายให้แก้วไปลองใช้เครื่องคิดเงินที่ร้านขายอาหารฟาสฟู๊ดก่อน นรกแตกค่ะ นรกแตก อาหารแก้วก็รู้จักชื่อเป็นบางอย่าง ยิ่งขนมนี่ มีแต่ยี่ห้อที่เราไม่เคยได้ยิน คือทุกอย่างเป็นของใหม่หมดสำหรับเรา แต่เราต้องกดไปตามชื่อนั้น เพื่อคิดเงิน ตายๆๆๆๆๆ งานนี่อิแก้วได้กลับไปปิ้งไก่แน่ๆ แก้วเหมือนส่วนเกินในร้านเขายังไงไม่ทราบ ทำไรก็ไม่เป็น ทอดฟรานซ์ฟราย ทำเบอร์เกอร์อะไรไม่เป็นสักอย่าง กดอิเครื่องคิดเงินก็ผิดๆถูกๆ พนักงานที่ทำกะแก้วนี่ กุมขมับเลยค่ะ ไมเกรนขึ้นแน่เอ็งเอ้ย วันรุ่งขึ้น เจ้านายนัดแก้วบ่ายโมง ให้มาที่ร้านไอติม เพื่อนเทรนด์งาน เทรนเนอร์แก้วเป็นสาวชาวเปรู หน้าตาคมเข้ม รุ่นๆเดียวกันนี่แหละ อาจจะแก่กว่าปีสองปี ส่วนใหญ่พนักงานที่นี่จะเป็นชาวต่างชาติ เช่น ชาวยุโรป หรืออเมริกาใต้ อายุยังรุ่นๆเดียวกันกับเราทั้งหมด เต็มที่ไม่เกิน 30 ( รวมทั้งอิกราซี่เจ้าของบ้าน ก็ทำงานอยู่แผนกเดียวกัน อีก โลกกลมเว่อร์มากๆ ) พอเข้าไปในร้าน ลักษณะจะเป็นแบบ Food Outlet มีเครื่องกดน้ำอัดลม ขนม เครื่องทำฮอทดอก เครื่องทำน้ำแข็ง ตู้ไอติมสองตู้ บรรจุไอติมทั้งหมด 15 รสชาติ ถัดจากตู้ไอติมเป็นกระทะหินแกรนิตใหญ่ๆ สี่เหลี่ยมพื้นผ้า ข้างหน้าโชว์พวกท๊อปปิ้ง ถั่ว ขนม ที่จะนำมาผสมกับไอศครีม มีเครื่องคอมคิดเงิน ร้านข้างๆเดินเชื่อมถึงกัน เป็นร้านขายเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์ พิซซ่า มีทีวีสองเครื่อง ต๊ายตาย เกิดมาก็ไม่เคยทำ งานทำนองนี้เลย (ให้ไปแบกหินแบกปูนอาจจะถนัดกว่า) ในใจก็นึก จะรอดมั้ยเนี้ยะกรู ต้องรับออเดอร์เองเลย คิดเงินเองเลย ให้ทำอย่างเดียวก็ไม่เท่าไหร่ แต่ก็เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยก็ไม่ทันแล้ว เดินหน้าลูกเดียวละวะ สาวชาวเปรู แม่นางชื่อ ซินเทรีย แม่นางก็สอน ตักไอติมยังไง ทำไอศครีมเชคยังไง ใช้เครื่องคิดเงินยังไง ข้าวของหลังสโตร์มีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง จากนั้นก็ลองให้แก้วรับออเดอร์เอง ทำเอง พูดเหมือนจะง่าย จริงๆมันก็ง่ายแหละ เสียแต่ว่า ฟังลูกค้าพูดไม่ออกเลย ว่าเขาพูดว่าอะไร แถมไอติมที่นี่ก็ไม่ธรรมดา เกิดมาเคยกินแต่ไอติมมะพร้าว เต็มที่ก็ วนิลลา ช๊อคโกแลต สตรอบอรี่ นี่มีทั้ง บลูมูน มิ้นชิป คุ๊กกี้ด๊อจ ชื่ออะไรแปลกๆ แถมมีชื่อเมนูอีก บราวนี่แกร๊สช๊อปเปอร์ดีไลท์ งี้ มีอีกประมาณ 30 เมนู แต่ละเมนูก็ต้องผสมกัน เช่นอย่างที่ยกตัวอย่าง บราวนี่แกร๊สช๊อปเปอร์ดีไลท์ ประกอบด้วย มิ้นชิป บราวนี่ ช๊อกโกเลตชิป ช๊อกโกแลตไซหรัป งานนี่ อิแก้ว ไม่รอดแน่ คิดในใจ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 11:32:57

ความคิดเห็นที่ 23   สำเนียงชาวอเมริกันแต่ละภาค แต่ละคนก็จะต่างๆกันไป ครั้งแรกแก้วไป Nevada สำเนียงทางนั้น ฟังไม่ยาก พูดชัด แต่สำเนียงทางเหนืออย่างที่นี่ แก้วเครียดค่ะ อยู่มา 4 เดือน ณ ปัจจุบันยังฟังคนท้องถิ่นพูดไม่ออกเลย ฮ่าๆๆ มันจะเน่อๆ แปล่งๆ ยังไงไม่ทราบ บอกไม่ถูก แต่ฟังไม่ออกเลย ดังนั้นเวลาแก้วรับออร์เดอร์ทุกครั้ง ก็ต้องทวนเมนูว่า เขาสั่งอะไรบ้าง เพื่อความชัวร์ วันที่เทรนด์ไม่เคยทวน ผิดทุกรอบ อิแก้วเอ้ย แม้แต่กระทั่งเขาจะขอแลกเหรียญ ควอเตอร์ อิแก้วฟังเป็น วอเทอร์ หยิบน้ำให้เขาเฉย ฝรั่งก็ฮากันใหญ่ ปล่อยไก่งวงตัวเบ่อเร่อก่อนคริสมาสเลย หลังจากเทรนด์งานสักพักนึง คนที่เข้ากะเย็นก็มาค่ะ เป็นชาวบราซิลเพศชาย มาโครงการ WAT เหมือนกัน แต่เขาทำงานได้ถึงแค่วันนี้ พูดง่ายๆแก้วมาเป็นตัวตายตัวแทนเขานั่นแหละ สักพักไล่ๆกัน บาร์เทนเดอร์ ร้านข้างๆก็มา คนนี้เป็นชาวอเมริกันเพศชาย ยังรุ่นๆอยู่ วัยขบเผาะน่าขบเคี้ยว สองคนนี้อายุเท่าแก้วเลยค่ะ มาถึงมันสองคนก็คุยกันอย่างเดียวเลย อิแก้วส่วนเกินอีกแล้ว ก็ทำหน้าที่เป็นแจ๋วไปค่ะ ปัดกวาดเช็ดถู ขยันขึ้นมาเชียว ลูกค้ามารับออเดอร์เองทำเอง คิดเงินเอง แบบว่ามันว่างจัด ทำก็ผิดๆถูกๆ แต่ก็นะ ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ต้องฝึกฝนจนเกิดความชำนาญ มารไม่มี บารมีไม่เกิด อะไรทำนองนั้น วันนั้นกลับมาบ้านด้วความเหนื่อยล้า ยืนเป็นเวลา 8 ชม. ทั้งสมองยังต้องคิด ต้องพยายามฟัง เฮ้อ หนทางนี้ยังอีกไกลชะมัด เริ่มคิดถึงบ้าน คิดถึงรถ คิดถึงความสะดวกสบายที่เคยมีซะแล้วสิ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 11:53:24

ความคิดเห็นที่ 24   วันถัดไป เทรนด์งานเป็นวันสุดท้าย กับสาวชาวเปรูอีกท่านนึง ชื่อ ชูซานน่า อายุแก่กว่าแก้ว 3 ปี ชีแร๊งงงงมากค่ะคนนี้ ฮาๆดี แต่ดีหน่อยแก้วเรียนรู้ได้เร็ว มาถึงวันที่สาม เริ่มคล่องแล้ว เริ่มจำชื่อไอติมกับบางเมนูได้แล้ว ใช้เครื่องคิดเงินก็พอได้ แต่ก็ยังไม่เคยนับเงินเองซักที ซูซานน่าก็ช่วยสอนให้ วันนี้เป็นแรกที่แก้วได้อยู่ถึงตอนปิดร้าน ก็ต้องเรียนรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เก็บอุปกรณ์ยังไง และแก้วได้รับรู้ว่า ใครที่เข้ากะเย็นนี่ ตายแน่เมิงเอ๊ย ทำไอติมก็เหนื่อยจะแย่ ยังต้องถูทั้งร้าน เก็บของ เปลี่ยนถังไอติมนู่นนี่นั่น ซูซานน่า เอาตารางงานมาให้ดู พร้อมทั้งกล่าวด้วยความเห็นอกเห็นใจ อิแก้วอยู่กะเ็ย็น 6 วันรวดค่ะ  ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถมอยู่คนเดียวอีก เจ้านายทำไมใจร้ายกับแก้วได้ถึงเพียงเน้ๆๆๆๆๆๆๆ วันรุ่งขึ้นมาทำงานพร้อมกับใจที่เต็มเปี่ยม ทำใจมาแล้วเป็นอย่างดี วันนี้ทำงานคนเดียววันแรก ปล่อยเดี่ยวเลย แทรนด์สามวันปล่อยเดี่ยวเลยหรอ TT วันนี้หนุ่มชาวอเมริกัน เป็นบาร์เทนเดอร์เหมือนเคย สอบถามชื่อเสียงเรียงนาม ชื่อ นายจอร์ช คิดในใจ อิจอร์ชเอ้ย วันนี้เอ็งตายแน่ อยู่กันสองคนกะอิแก้วเนี้ย อยู่กะคนอื่น คงไม่เท่าไหร่ ขอแสดงความเสียใจกับชีวิตของนายในวันนี้ด้วย แก้วคิดว่า เพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วยกันมากที่สุด ก็คือ อิจอร์ช และที่รู้สึกห่างเหินที่สุด ก็อิจอร์ชอีกเนี้ยะแหละค่ะ เรื่องเม้าท์อิจอร์ชนี่ มีเยอะมาก เดี๋ยวจะทยอยๆเล่าให้ฟังนะคะ ตกค่ำๆหน่อย คนเริ่มเห่กันมาค่ะ คนเยอะมากกกกกกก เพราะช่วงที่ไปแรกๆนี่จะเป็นช่วง สปริงเบรค ค่ะ ปิดเทอมว่างั้นเถอะ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ก็จะเยอะเป็นพิเศษ วันนั้นเป็นวันที่แก้วจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ คนต่อแถวยาวประมาณ 100 เมตร เพื่อซื้อไอติม ซึ่งมีแก้ว ที่เป็นเด็กใหม่ทำอยู่แค่ คนเดียว ฟังก็ังไม่ค่อยจะออก เมนูก็ยังจำไม่ได้ คิดเงินก็ยังไม่คล่อง แต่ดีหน่อย ลูกค้าเมื่อเห็นว่าคนเยอะ ก็จะไม่เรื่องมาก รีบสั่ง พูดชัดๆ เคลียร์ๆ บางทีทำผิด เขาก็หยวนๆให้อภัย เนื่องจากแก้วเป็นคนที่มือไวค่ะ จากการเป็น เฮ้าส์คีปปิ้งเมื่อปีที่แล้ว ยิ่งเวลาเห็นคนเยอะ แก้วยิ่งเร่งตัวเอง ทำให้เร็วขึ้นไปอีก เรียกว่าวิ่งทำเลยค่ะ มือเป็นเกลียวนี่เป็นยังไง ได้รู้วันนั้นเอง ลูกค้าเองก็ชอบใจ เห็นเราให้บริการเต็มที่ ยิ้มไปทำไป ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย (แต่ใจนี่ เหนื่อยใจจะขาด) วันนั้นแก้วได้ทิป 50$ ใช้เวลา 3 ชม. ไม่ได้พักสักวินาทีเดียว ภาคภูมิใจที่สุด แถมไม่มีคนช่วยอีก ที่บาร์คนก็เยอะมากเหมือนกัน ทิป 50$ ของแก้วนี่เทียบไม่ได้กะบาร์เทนเดอร์เลยนะคะ อิจอร์ชนี่ เหนาะๆ 200$ ค่ะ ท่านผู้ชม อิจฉาซะไม่มี ตักไอติมเหนื่อยกว่าตั้งเยอะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 12:26:00

ความคิดเห็นที่ 25   เอารูปมาให้ดูค่ะ ว่าสภาพที่ร้านเป็นยังไง ไม่รู้ใหญ่ไปมั้ย กะไม่ถูก รู้สึกจะถ่ายติดอิจอร์ชด้วยแหะ เพิ่งสังเกต จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 12:48:24

ความคิดเห็นที่ 26   สวยๆ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 12:51:26

ความคิดเห็นที่ 27   เริ่มคิดถึงขึ้นมาตะหงิดๆ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 12:57:48

ความคิดเห็นที่ 28   และ บรรดาไอติมทั้งหลาย อร่อยมากเลย นมเนยไม่มีรีดิวซ์ ค่ะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 13:03:13

ความคิดเห็นที่ 29   ฝากฝั่งบาร์ Giddy up กันบ้าง จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 13:05:23

ความคิดเห็นที่ 30   คุณ อกออก G.สนุกปาก แก้วก็คิดถึงค่ะ แต่ให้ไปอีกรอบคงไม่ไปอะค่ะ ชอบเดินทางไปที่แปลกๆใหม่ๆ คุณ >ปั่มปั๊มซัง< ขอบคุณที่ติดตามค่ะ คุณ Bombastus หรอคะ ไม่ทราบใครขับเอ่ย บูอิค สีเขียวเข้มนะคะ แม่ย่านาง แก้ว คนที่ทำ Wild kids club แก่ทำงานที่ คาลาฮารี ค่ะ แต่แกเก่งมากเลย แบบว่า เทพตัวจริงเลยค่ะคนนี้ นิสัยก็ดี๊ดี คนนี้ซี้กะแก้วเลย มีเรื่องเม้าท์เยอะเลย จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 13:39:13

ความคิดเห็นที่ 31   คุณ Champjang คุณ น้องเพิ้ง ขอบคุณที่แวะเข้ามาจ้า คุณ ladyvivi รออยู่น้า จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 13:40:52

ความคิดเห็นที่ 32 สนุกค่า ^^ รออ่านต่อนะค่ะ จากคุณ : >ปั่มปั๊มซัง< เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 13:42:01

ความคิดเห็นที่ 33 หนาวขนาดนั้น คนเมกันมันยังจะแห่มากินไอติมกันอีกเนอะ 555 งี้แหละ บ้านเราร้อนตับแล่บ นั่งซดก๊วยเตี๋ยวกันเหงื่อตก แต่ก็อร่อย อิอิ เดี๋ยวคืนนี้เราจะเอาเรื่องของเราจะลงชิมลางก่อนนะคะ (ทำเป็นละครไปได้) อาจจะเล่าไม่สนุกเท่าคุณแก้วหรอกค่ะ ปล.คนเหนือพูดแปร่งๆ คนทางใต้พูดเร็วมากๆค่ะ ติดสำเนียงสเปนกันหมดเลย ฟังยากมาก ภาษาอังกฤษอย่างเดียวก็แย่แล้ว ยังจะมาพูดเร็วแถมด้วยสำเนียงสเปนกันเข้าไปอีก แรกๆมึนค่ะ 555 พอกำลังจะเริ่มชินกะสำเนียง ก็ต้องย้ายรัฐไปซะอีก T_T จากคุณ : ladyvivi เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 17:02:12

ความคิดเห็นที่ 34 คุณแก้วเล่าได้น่าติดตามมากค่ะ ตามต่อไป...... จากคุณ : ladyvivi เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 52 17:03:33

ความคิดเห็นที่ 35   จริงค่ะ หนาวจะตายยังมาแห่กินไอติมกัน คนเหนือมันจะพูดอู้ๆอี้ๆอยู่ในคอน่ะค่ะ อยากจะเอามือแหกคอมาฟังว่าพูดว่าอะไร คุณ >ปั่มปั๊มซัง< ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่เนืองๆค่ะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 08:36:39

ความคิดเห็นที่ 36   ขอติดตามด้วยคนค่ะ พี่เล่าเรื่องสนุกมากๆๆเลย ^^ จากคุณ : Bovy_Beevo เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 22:16:21

ความคิดเห็นที่ 37   หายหัวไปสามวัน ยุ๊ง ยุ่งจังเลยค่ะ ช่วงนี้ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 12:31:43

ความคิดเห็นที่ 38 หายไปนานเหมือนกัน เพราะพึ่งกลับจากค่ายจริยธรรม ผมนั่งไปกับพี่ผู้ชายที่ใส่ชุด Lifeguard อะครับ ไม่แน่ใจว่าเป็น Lifeguard หรือ Slide Attendant ตอนที่ Outdoor เปิดอาทิตย์แรก นั่งกลับจาก The Lost World ไป บ้านเรเน่ จำไม่ได้ว่าพี่เค้าชื่ออะไร วันนั้นพวกผมปิดสระอยู่ทีหลังสุดแล้ว พอดีพี่เค้าต้องรอเพื่อนที่เป็นเฮ้าส์ เค้าเลยไปส่งให้ แต่เห็นรูปที่คุณแก้วเอามาลงแล้วผมอาจจะจำผิดคันก็ได้ - -" เรื่องเช็คของผมเค้าบอกว่าจะส่งมาให้ใหม่แต่ว่าขอคิดค่าออกเช็คใหม่ $25 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 52 19:07:50 จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 52 17:19:09

ความคิดเห็นที่ 39 อยากกลับไปเวิร์คอีกจังงงงงง จากคุณ : burinka เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 17:38:46

ความคิดเห็นที่ 40   คุณแก้วค่ะ เราว่าเราอาจจะรู้จักกันนะ ไปมาเมื่อซัมเมอร์ที่ผ่านมาใช่มั้ยคะ เรื่องราวดูคุ้นๆจัง ถ้าคุณแก้วคือคนที่เรารู้จัก เราต้องเคยเอาผ้าไปซักบ้านคุณแก้วแน่ๆอ่ะค่ะ ใช่ไม่ใช่เฉลยด้วยนะคะ ลุ้นมาก จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 52 22:38:20

ความคิดเห็นที่ 41   คือหายหัวไปนานมากค่ะ ขออภัย ยุ่งมากเลยค่ะช่วงนี้ ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยๆค่ะ ทำได้ประมาณ 3 อาทิตย์ เราก็จะเริ่มชินแล้ว อันไหนฟังไม่ออก ก็ไปลากอิจอร์ชมาฟัง มาตอบ แต่เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันหรอก เพราะว่า ต่างคนต่างฟังกันไม่รู้เรื่อง แก้วก็ฟังสำเนียงชาวเหนือไม่ออกเลย ขอบอกว่าไม่ออกเลยจริงๆ duck เป็ด ออกเสียง เป็น dog เลย แม่เจ้า จะบอกว่าเป็ด อิแก้วฟังเป็นหมา ชาตินี้เราสองคงไม่มีวันเข้าใจกันเป็นแน่แท้ เลยอยู่กันอย่างเงียบๆ ช่วยเหลือกันบ้างปะปรายจะดีกว่า อากาศยังคงหนาวเย็น แม้ว่าจะล่วงเลยมาถึง เมษายน ที่บ้านเราคงร้อนตับแล่บ เตรียมตัวเล่นสงกรานต์ กลับบ้านไปหาครอบครัว ปู่ย่าตายายลูกหลาน นั่งล้อมวงกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา และไปทำบุญที่วัดกัน อย่างที่เคยเป็นมาเหมือนทุกๆปี ต่างกับตัวเราที่ยังคงสั่นงกๆ หนาวทั้งกายลามเลียไปถึงหัวใจ....คิดถึงบ้าน ไม่เห็นหิมะอีกแล้ว หิมะได้ละลายไปหมด หลังจาก หิมะสุดท้ายในครั้งแรกที่แก้วมาถึง อากาศแปรเปลี่ยนเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ฝนตกและแดดออกสลับกันไป ต้นไม้เริ่มผลิใบ ต้นหญ้าเริ่มงอกงาม โดยเฉพาะต้นเมเปิ้ลที่เปรียบเหมือนเป็นสัญลักษณ์แห่งวิสคอนซิ่น ต้นไม้มหัศจรรย์ ในฤดูใบไม้ผลิ ต้นเมเปิ้ลจะเป็นสีม่วง เป็นสีของใบไม้ใบเล็กๆที่งอกงามออกมาบอกว่า ฤดูหนาวได้ผ่านพ้นไปแล้วนะ และในไม่ช้าจะกลายเป็นสีเขียวของใบไม้ที่เติบใหญ่ ก่อนจะเป็นเป็นสีแดง และร่วงโรยลงไปเข้าสู่ฤดูหนาวอีกครั้ง ปีนี้ กว่าจะพ้นฤดูหนาว ก็ล่วงเข้าไปถึงเดือนมิถุนายน หากเป็นในอดีต เราจะเรียกว่า "หิมะน้ำตาล" เนื่องจากว่าในอดีตนั้น ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในดินแดนแถบนี้ ที่ซึ่งเป็นป่าเขียวครึ้ม มีสิงสาราสัตว์มากมาย เมื่อใกล้หมดฤดูหนาว ชาวบ้านก็จะออกไปกรีดต้นเมเปิ้ลเพื่อเอาน้ำหวานที่ได้มาใช้เป็นน้ำตาล และหากปีใดที่ฤดูหนาว ยังคงความหนาวอยู่โดยที่หิมะละลายไปอย่างช้าๆแบบนี้ได้เป็นเวลานาน แปลว่าปีนั้นจะได้น้ำหวานจากต้นเมเปิ้ลมากกว่าทุกปี แต่ภาพในอดีตเหล่านั้น คงไม่ได้พบเห็นอีกแล้ว เมื่อเวลาผ่านไป บ้านเมืองเจริญขึ้น สิ่งต่างๆก็กลายเป็นอดีต ที่มีไว้เล่าขานเท่านั้น แต่ทุกคนเมื่อได้มาที่นี่ ก็คงยังสามารถพบเห็นร่องรอยแห่งความเป็นป่าอุดมสมบูรณ์ของที่ได้จากการเห็นฝูงกวาง กวางจริงๆ ตัวเป็นๆ อยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ ตามธรรมชาติ กระรอก กระต่าย เมื่อหมดฤดูหนาว สัตว์ทั้งหลายก็ไม่ต้องอยู่จำศีลอีกต่อไป ออกมาเดินเล่นอวดโฉมกันอย่างไม่เกรงกลัวใคร เนื่องจากไม่มีใครหรืออันตรายใดๆที่จะทำร้ายเขาได้ อดนึกสงสัยไม่ได้ว่า นี่ถ้าเป็นเมืองไทย ฝูงกวางคงกลายเป็นลาบจานเด็ดไปแล้วแน่แท้ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 52 16:45:23 จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 16:43:06

ความคิดเห็นที่ 42   ไข้หวัดหมู Swine Flu ได้คืบคลานมาจาก ประเทศแม็กซิโก แล้วอเมริกาผู้เป็นเพื่อนบ้าน มีหรือจะรอดพ้นธรรมชาติอันโหดร้ายของโรดระบาดสายพันธ์ใหม่ชนิดนี้ เมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นโรคระบาด ก็ไม่สนหรอกว่า เจ้าของร่างที่มันเข้าไปสิงสู่นั้นจะเป็นใคร จะรวย จะจน จะมาไกลแสนไกลจากต่างแดนแค่ไหน มันก็ไม่ได้แคร์ จากแม็กซิโก เข้ามา เท็กซัส ฟลอริด้า ในขณะนั้นแก้วคิดว่าโรคนี้มันยังไกลตัวนัก  จนมาถึงนิวยอร์ค ชิคาโก้ และรัฐรอบๆวิสคอนซิ่น สุดท้ายมีหรือ จะรอดพ้น ภายในสองสัปดาห์ ในรัฐวิสคอนซิ่น การแพร่เชื้อและผู้ที่ติดโรคนี้ เพิ่มขึ้นหลายเท่า จากหลักร้อย เป็นสองร้อย ขึ้นไปสู่หลักพัน และเป็นสองพัน ภายในหนึ่งสัปดาห์ เพิ่มขึ้นเป็นหมื่น และเป็นรัฐที่มีอัตราการติดเชื้อสูงที่สุด ในขณะนั้นน่าจะประมาณ เมษา หรือ พฤษภา เมืองทั้งเมืองแทบจะเป็นเมืองร้าง ไม่มีผู้เข้ามาท่องเที่ยวอีก ทั้งเนื่องจากเป็นช่วงเปิดเทอม ภาวะเศรษฐกิจ และการแพร่ระบาดของไข้หวัด ประกาศการป้องกันตัวจากโรคนี้ถูกติดไปทั่วทุกที่ ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาสเปน สถานการณ์ดูย้ำแย่ลงไปทุกขณะ หน้ากากอนามัยถูกขายหมดเกลี้ยง สบู่เหลวล้างมือขายดีจนแทบหมดสต๊อก เดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่เสียงไอ เหมือนทุกคนในเมืองนี้ดูจะย้ำแย่กันไปเสียหมด และได้แต่ภาวนาให้สถานการณ์ผ่านพ้นไปด้วยดี อันนี้คือสิ่งที่แก้วคิดในใจ ส่วนฝรั่งตัวเป็นๆน่ะรึ เป็นหวัดก็กินยา เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร เหมือนเป็นโรคทั่วๆไป เพราะรักษาได้ แค่ดูแลสุขภาพให้ดีก็พอ ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไรกันมากมาย มีแต่เรานั่นแหละ ตื่นตระหนก กลัวจะเอาชีวิตมาตายไกลบ้านไกลเมือง พ่อแม่ผู้ปกครองของหลายๆคนเริ่มเป็นห่วงบุตรหลานที่มา บางรายถึงขนาดมีคำสั่งเด็ดขาดให้กลับเมืองไทย โทรศัพท์ดังอย่างไม่ขาดสาย จากปลายสายที่ห่วงใย ถามไถ่อาการและบอกว่าให้ระวังรักษาสุขภาพ แต่แล้วเนื่องด้วยภาวะร่างกายที่รับโรคง่ายเป็นทุนเดิม แค่อากาศเปลี่ยนแปลง ก็สามารถทำให้แก้วเป็นหวัดได้ง่ายๆ ประกอบกับช่วงนั้นเนื่องจากไม่ค่อยมีคนมาเที่ยว แก้วเลยต้องหยุดงานอาทิตย์ละ 4 วัน นั่งๆนอนๆอยู่กับบ้าน ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ขยับตัวไปไหน เริ่มจากมีอาการเจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัว รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย กินยาอาการก็ทุเลาลง แต่ก็ไม่หายขาด เริ่มไอมากๆ มีเสมหะ เบื่ออาหาร และเพลียมาก พอกินอะไรได้บ้างก็อาเจียนออกมา ท้องเสีย ถึงตอนนั้นแก้วก็รู้แล้วว่า โรคระบาดได้มาเยือนเราแล้ว ทั้งๆที่ได้ออกจากบ้านน้อยกว่าคนอื่น และก็ไม่ค่อยมีแขกมาซื้อของเท่าไร จึงชะล่าใจ คิดว่าเราไม่น่าจะติดโรคนี้ได้ แต่เชื้อโรคมันก็มีอยู่ทั่วไปในอากาศนั่นแหละ ภาวะกักกันโรคจึงเริ่มขึ้น แก้วจะอยู่แต่ในห้องนั้นคนเดียว โดยมีเพื่อนๆที่ห่วงใย คอยหาข้าวหายามาให้กิน เพราะแก้วรู้แต่เพียงว่า ง่วงนอนตลอดเวลา และอยากจะนอนเท่านั้น เวลาจะไอก็จะเอาผ้ามาปิดปาก แต่แก้วก็ไม่ยอมไปหาหมอ อาจจะเพราะกลัว ด้วยความที่แปลกบ้านแปลกเมือง ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ไปอย่างไร จะสื่อสารกะหมอรู้เรื่องมั้ย กลัวเสียเงินเยอะ เพราะได้ยินมาว่า ค่ารักษาที่นี่แพงมหาโหด แต่จริงๆแล้ว เราทุกคนมีประกันนะคะ ก่อนไปเราทุกคนจะได้ทำประกันสุขภาพไว้แล้วค่ะ รู้สึกจะเสียประมาณ 50$ เป็นค่าดำเนินงานแค่นั้นค่ะ อย่าได้เสี่ยงเหมือนแก้วเลยค่ะ เกิดเป็นหนักขึ้นมา คงได้เอาชีวิตมาทิ้งไปเปล่าๆทั้งๆที่รักษาได้ ไม่นานนัก อาการของแก้วก็ค่อยๆดีขึ้น ดีที่ว่าไม่ได้เป็นหนักจนลามไปถึงปอด และทุกๆคนในบ้านก็ปลอดภัยกันดี โดยไม่ได้ติดโรคแต่อย่างใด ต้องขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่คอยดูแล หาข้าว หาน้ำ หายาให้กิน ไม่งั้นคงแย่ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 17:16:31

ความคิดเห็นที่ 43   เมื่อเรื่องร้ายๆผ่านไป ความเหงาและความเบื่อก็เข้ามาแทนที่โดยพลัน คิดดู สัปดาห์มี 7 วัน ได้ทำงาน 3 วัน อยู่บ้านเฉยๆ 4 วัน เบื่อ คำเดียวที่จะสามารถนิยามสถานการณ์นี้ได้ เมื่อเบื่อคนเราจะทำอะไรได้บ้าง ? บางคนอาจจะหางานอดิเรก แก้วก็มีนะ เล่นคอม ยูทูป นอน อ่านหนังสือ หางานอย่างอื่นทำ แก้วก็หา จ๊อบสองนะ แต่ไม่มีที่ไหนเรียกตัวเลย และสุดท้าย อันนี้สำหรับตัวแก้วเอง ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนกันมั้ย คือ ลุกขึ้นมาทำสวย (หรือที่คิดว่ามันควรจะสวย) วันรุ่งขึ้นแก้วเดินตรงแน่วไปที่วอลมาร์ท ไปที่ชั้นขายสีย้อมผม มีประมาณล้านแบบได้ แก้วมุ่งไปที่สีโปรดของแก้ว คือเริ่มจากยอมสีพื้นให้เป็นสีน้ำตาลก่อนแต่เนื่องจากผมเราสีเข้ม จึงเอาสีบรอนด์เบอร์สุดไปเลย เพราะขั้นตอนนี้ยังไม่ได้ใช้น้ำยากัดสีผม ต่อให้ข้างกล่องมันจะทองแค่ไหน มันก็จะออกมาเต็มที่ได้แค่สีน้ำตาล เพราะผมเราดำ จากนั้นทำไฮไลท์กัดสีผมทั้งหัวด้วยสีทอง เอาทองแบบ ท๊องงง ทอง ตบท้ายด้วยไฮไลท์ปะปรายด้วยสีชมพูสด แบบ ช๊อคกิ้งพิ้ง ใช่อ่านไม่ผิด สีชมพูจริงๆ สรุปซื้อมา 3 กล่อง 3 สี หมดเงินไปประมาณ เกือบ 30 เหรียญ เพื่อความบันเทิงใจส่วนตัว ฮ่าๆๆ คุณเพื่อนคนสวยก็บรรจงนั่งทำผมให้แก้ว ทำกันทั้งคืน เพราะมันหลายขั้นตอนมาก สุดท้าย สีผมก็ออกมาสวยถูกใจแก้วจริงๆ ไฮไลท์สีทองนั้นก็ดูพอเหมาะพอดี สีชมพูนั้นก็สดได้ใจ จากที่ดูบุคลิกเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดค่อยจา ขยันทำงานโดยไม่ปริปากบ่น ตามบุคลิกของคนผมสีน้ำตาลเข้ม พอย้อมผมเสร็จ เหมือนกลายเป็นสาวเปรี้ยวเยี่ยวราด ออกแนวพั้งนิดๆ ดูเป็นคนมีความมั่นใจ ขึ้นมา สำหรับแก้ว บุคลิกจะเปลี่ยนตามสีผมจริงๆค่ะ อันนี้เป็นมาแต่ไหนแต่ไร เหมือนถ้าเราทำทรงทำสีเปรี้ยวๆ แล้วจะมาเรียบร้อยมันก็ไม่ใช่ วันรุ่งขึ้นไปทำงาน รวบผมเกล้าขึ้นไปแล้วเอาตะเกีบไม้เสียบผมไว้ดูแบบไม่ตั้งใจ แต่งหน้าทาตาสีเข้ม คนแรกที่เห็นก็ไม่ใช่ใครอื่น อิจอร์ชนั่นเอง ตะลึงไปเลยค่ะท่านผู้อ่าน ยืนตะลึงตั้งแต่เห็นแก้วเดินมาไกลๆ จนถึงร้าน ยังมองตามแบบ ในใจคงคิด "อินี่มันเสียจริตไปแล้วหรือเปล่า" จากนั้นอิจอร์ชคงรวบรวมสติได้ กล่าวชมตามมารยาท your hair very nice จากนั้นเพื่อนร่วมงานแต่ละคนเดินเข้ามาดูเหมือนของแปลก เพราะบนหัวแก้ว มีสีผมอยู่สามสี รวมอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่ทำจะมีคนชมตลอดว่าชอบสีผมแก้ว และถามว่าทำยังไง แก้วว่า มันคงเป็นเรื่องแปลกมากทีเดียวสำหรับพวกเขานะ แต่หารู้ไม่ตอนอยู่ไทย บนหัวอิแก้วยังเคยมี 7 สีมาแล้ว 3 สีนี่ธรรมดามากเลยเอ็งเอ้ย ฮ่าๆๆ มาถึงตอนนี้ คนที่เคยใกล้ชิดคงรู้แล้วว่าแก้วเป็นใครนะคะ ฮ่าๆๆๆ จะมีสักกี่คนกล้าทำผมสีชมพู สีทอง หรือ 7 สี นอกจากแก้วกะอาภาภรณ์ นครสวรรค์ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 17:41:25

ความคิดเห็นที่ 44   ทำงานอาทิตย์ละ 3 วัน อยู่ประมาณ 2 เดือนกว่า ก่อนจะกลับประมาณ 2 อาทิตย์ ก็เริ่มเข้าสู่ช่วงซัมเมอร์จริงๆแล้ว ตารางแก้วกลับมาเป็นเหมือนตอนที่แก้วมาทำสัปดาห์แรก คือทำงานอาทิตย์ละ 6 วัน วันละ 6 ชม. บวก โอที เพราะคนเยอะมาก ทำมาจนถึงวันนี้ รู้สึกว่าเป็นโปรเฟสชั่นนอลด้านไอติมไปแล้วค่ะ จำได้ทุกเมนู จำได้แม้กระทั่งราคาของทุกอย่างที่ขายในร้าน ลามไปถึงร้านบาร์ข้างๆ ก็ยังเสนอหน้าขายให้เขาได้บ้างพวกเบียร์ พวกอะไรง่ายๆ แต่พอเรารู้สึกเพิ่งจะเริ่มคุ้นเคย ก็หมดเวลาเสียแล้ว ต้องกลับบ้านแล้ว เป็นสัจธรรมที่แก้วได้พานพบมาทั้งสองครั้งคือ แรกๆจะเหนื่อยมาก ท้อมาก เพราะเราไม่คุ้นเคย ไม่เคยทำ ไม่เคยอยู่ที่นี่ แต่พอผ่านไปสักพัก เราก็จะทำได้เอง หากเราพยายามที่จะเรียนรู้มัน ตอนนี้แก้วก็เริ่มคุยกะเพื่อนร่วมงานมากขึ้น รู้สึกสนิทขึ้น เพราะพอเราเริ่มรู้สึกว่าไม่เป็นภาระแก่ใคร เราก็จะกล้าที่จะพูดมากขึ้นนั่นเอง อันนี้นิสัยส่วนตัว แต่กว่าจะถึงวันนี้เราก็เตรียมจะกลับเสียแล้ว เงินที่ได้ก็มีเหลืออยู่ไม่มาก ทำงานได้เงินมากก็จริงอยู่ แต่ก็หมดไปกะช่วงที่หยุดเยอะๆ และเที่ยวกะช๊อปเยอะไปหน่อย ปีนี้แก้วมาชิวค่ะ คุยกะพ่อแม่ก่อนมาแล้ว ว่าปีนี้ไม่ซีเรียสเรื่องเงินนะ และพ่อก็ยกเงินทั้งหมดให้แก้วถือว่าเป็นของขวัญที่เรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับสอง ถ่างตาอ่านหนังสือจนเส้นเลือดในตาแตกไปเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะคุ้มค่ารึเปล่านะ จบเกียรตินิม แต่ยังตกงานอยู่ลยค่ะ ไม่ช่วยอะไรเล้ย ฮ่าๆๆ ใครมาที่นี่ก็ควรจะต้องพลาดไม่ได้ กับการไปเที่ยว ชิคาโก้นะคะ ชิคาโก้ก็ไม่มีไรมากค่ะ ค่า TAX แพงอภิมหาโหดดดดด 10.5% ถ้าจำไม่ผิด แล้วก็มีวิว มีสวนให้เดินเล่น สวยดีค่ะ แวะไปจิบเครื่องดื่ม ชมวิวที่ตึก จอห์น แฮนคอค สวยๆงามๆได้บรรยากาศ ไปซักสองวันหนึ่งคืนก็น่าจะโอแล้วค่ะ อีกที่ก็เมืองเมดิสัน เมืองหลวงของรัฐวิสคอนซิ่น ใกล้ๆค่ะ เดินทางแค่ 1 ชม. มีอาหารไทยขาย และชมเมือง ชมศาลอเมริกาค่ะ ไกลอีกนิดหน่อยก็เมือง Milwakee ไม่แน่ใจสะกดถูกมั้ย ก็มีที่ให้เที่ยวค่ะ ที่เด่นๆเมืองนี้ก็คือ เบสบอล มีทีมประจำรัฐอยู่ที่นี่ค่ะ คนเมืองนี้บ้าเบสบอลกันนะ เท่าที่สังเกต โดยเฉพาะอิทีม Milwakee เนี้ย และอย่าพลาดทำบัตร Entertainment ติดต่อที่ HR ราคา 10$ เที่ยวได้ทั้งเมือง ฟรีหลายที่ ส่วนลดก็หลายแห่งค่ะ คุ้มค่าเกินราคา เมืองนี้มีทั้งสวนน้ำ สวนสนุก เยอะแยะมากมายค่ะ โดยเฉพาะที่ Wilderness แค่ที่เดียวเที่ยวฟรีที่นี่ก็คุ้มแล้วค่ะ สนุกมากเลย เครื่องเล่นที่แก้วโปรดปรานและเสียวที่สุดคือ เฮอร์ริเคนค่ะ ไม่รู้จะอธิบายความเสียวยังไง แต่ถ้าใครมีโอกาสได้ไป อย่าลืมไปขอบัตรเล่นสวนน้ำที่ เมเนเจอร์ ได้เลยค่ะ มีให้ฟรีไม่คิดตังค์ ไปเล่นช่วง สโลว์ซีซั่น ก็แก้เซ็งได้ดีเชียว แถมคนน้อยไม่ต้องรอนาน จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 18:15:01

ความคิดเห็นที่ 45   ต่อไปก็เป็นเหตุการณ์ประปรายกันบ้างค่ะ ส่วนใหญ่ลูกค้าทุกคนก็จะใจดีค่ะ เราก็ต้องยิ้มตลอด และก็กะตือรือร้นที่จะทำงาน เพราะคิดเอาเองว่า ถ้าเรารีบๆทำให้เขา ลูกค้าจะได้รู้สึกว่า เราเอาใจใส่เขาและไม่อยากให้เขารอนาน แต่ก็นั่นแหละค่ะ ยังไงซะ มือใหม่อย่างเราก็ต้องมีปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา ปัญหาที่สุดๆเลยคือ เรื่องภาษา ถึงแม้ว่าจะเคยไปอเมริกามาก่อน แต่สำเนียงที่นี่ก็ปรับยากจริงๆค่ะ ถ้าลูกค้าสั่งออเดอร์ก็ยังพอเข้าใจ เพราะเป็นชื่อเมนู รู้ว่าสั่งอะไร แต่บางทีมาแปลก จะกินไอ้ที่ไม่มีในเมนูเนี้ยะ แล้วเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร อย่างจะกินซันเดย์ คือแก้วไม่รู้จริงๆว่าไอติมซันเดย์มันเป็นยังไง หรือ ช๊อกโกแลตเชค ตามเมนูคือ ไอติมช๊อกโกแลปั่นกะนมช๊อกโกแลต แต่บางคนคือ ต้องใช้ไอติมวานิลลา นมขาว และใส่ช๊อกโกแลตที่เป็นน้ำๆอะค่ะ การรับออเดอร์ผิด เป็นอะไรที่เกิดขึ้นบ่อยมาก สำหรับแก้ว เพราะเขาสั่งกะที่เราทำ มันไม่ใช่อย่างที่เราเข้าใจอะค่ะ แต่โชคดีว่าที่นี่เขาไม่ได้ว่าอะไรมากอะค่ะ อาจจะเพราะเราขยัน หัวไว หรือไรประมาณนั้น เลยช่วยกู้หน้าไว้ได้บ้าง ไม่งั้นสงสัยจะโดนเด้งเป็นแน่แท้ ยิ่งถ้าแขกถามไรยาวๆมานี่ แก้ว Would you plz with cherry on top เลยค่ะ ไปถามจอร์ชนะคะ คุณลูกค้าผู้มีเกียรติทั้งหลาย ฟังไม่ออก ตอบไม่ได้ค่ะ แต่ก็ไม่วายค่ะ มีอยู่วันนึง วันนั้นไม่รู้เป็นไง บ้าๆบอๆหรือยังไง แก้วคิดเงินเขาผิด แล้วดันเป็นบัตรเครดิตด้วย ซวยเข้าค่ะงานนี้ คือถ้าเป็นเงินสด เรายังพอจะแก้ไขได้ด้วยตัวเอง ทอนเงินที่ถูกไป นี่บัตร รูดไปแล้ว ออกมาแล้ว แขกก็โวยวายใหญ่โต ตอนนั้นแก้วแทบจะร้องไห้เลยค่ะ ทำไรไม่ถูก เมเนเจอร์ก็ไม่รู้อยู่แห่งหนไหน เบอร์ก็ไม่มี คือทำไรไม่ถูกจริงๆ ก็ดีว่ามีพนักงานคนนึงสนิทกันผ่านมาพอดี เขาเลยโทรเรียกเมเนอจร์มา Refun ให้แขก คือวุ่นวายใหญ่โตมาก เคราะห์ซ้ำ แขกที่อยู่ข้างหลัง คิดเงินต่อจากคนนี้ ก็โวยวายขึ้นมาอีกว่าคิดเงินเขาผิด แก้วก็ทวนแล้วชี้ให้เขาดูว่าคุณสั่งอันนี้ๆ คือถูกแล้ว เหมือนแกกลัวเสียหน้าอะค่ะ แกเลยพูดว่า ทำไมเอาคนไม่รู้ภาษาอังกฤษ มาเป็นพนักงาน โห เสียใจ เสียใจนะว้อย ไม่ได้เกิดที่อเมริกานิ แล้วเสือกพูดต่อหน้าเมเนเจอร์อีก ดีไม่โดนไล่ออก ตั้งแต่นั่นเลยเป็นประสบการณ์ว่า ก่อนรับออเดอร์ก็ต้องทวนว่ามีอะไร ใส่อะไรบ้าง โอเคมั้ย ตอนคิดเงินก็ต้องทวนอีกทีว่ามีอะไรบ้าง กี่ถ้วยกี่แก้ว ถูกต้องมั้ย เพราะว่าถึงแม้ว่าเราจะมั่นใจว่าเราฟังถูกแล้ว แต่ก็นะ ไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่ มันก็อาจจะตกหล่นไปบ้างค่ะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 18:47:11

ความคิดเห็นที่ 46   ที่อเมริกานี่ ความเท่าเทียมกันมีอยู่ทุกหนทุกแห่งจริงๆค่ะ เมเนเจอร์ใหญ่นี่ เรียกชื่อเฉยๆเลยค่ะ โจ , เดฟ ไม่ซีเรียส ดีซะอีก แปลว่าเราสนิทสนมกันดี มีอยู่วันนึง วันนั้นคนเยอะมาก ต่อแถวกันยาวเหยียดเหมือนเคย เมเนเจอร์เดินเข้ามาหาค่ะ คนนี้เป็นเมเนเจอร์รีสอร์ทเลยค่ะ ใหญ่กว่าเมเนเจอร์ประจำแผนกอีก ตอนนั้นเราก็ยุ่งม๊ากกก มือเป็นระวิงเหมือนเคย ทำคนเดียวเหมือนเดิม เมเนเจอร์ท่านนี้ก็เดินเข้ามาถามว่า มีไรให้เขาช่วยมั้ย คือเรา แบบว่า เกิดมาไม่เคยให้หัวหน้า หรือไรทำนองนี้อะนะคะ จะให้บอกกะเมเนเจอร์ว่า ไปตักไอติมให้ชั้นหน่อยสิ ก็แบบว่า แปลกๆปะคะ เราก็ได้แต่ยิ้มๆ บอกไปว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวไอทำเอง ไม่รู้จะให้ยูทำอะไร เจ๊แกก็บอกว่า เนี้ย รู้มั้ยมีแขกหลายคนถามว่า ผู้หญิงที่ทำอยู่ที่ร้านไอติมเนี้ย เป็นใคร มาจากที่ไหน ทำไมชีทำงานหนักขนาดนั้น อัธยาศัยก็ดี ( แก้วอะค่ะ เหนื่อยก็ยิ้ม บ้าป่าวไม่รุ้ ) เจ๊แกเลยต้องเดินมาดู ว่าเราเป็นใครและสามารถช่วยอะไรเราได้บ้าง โห แบบนี้จะมีที่เมืองไทยมั้ยเนี้ย แกก็อยู่ช่วยจนเก็บร้านเลยค่ะ กวาดถูให้ แบบไม่ถือเนื้อถือตัวเลย คือฝรั่งอาจจะธรรมดาอะค่ะ แต่เราคนละวัฒนธรรม มันเลยดูแปลกๆ แล้วก็เออ รู้สึกดีอะค่ะ ที่เขาเอาใจใส่ แบบว่า พนักงานจะระดับไหน ก็คือ คนอะค่ะ เหนื่อยได้ ผิดได้ สำหรับที่นี่ หมายถึง wilderness นะคะ แก้วว่าเขาให้ความสำคัญตรงนี้มากเลย คือถ้าเราทำไรผิด ก็จะแค่ตัดเตือนอะค่ะ หรือถ้าคิดเงินผิด เงินหายไม่เกิน 5$ ก็ไม่เป็นไร ถ้าเกินก็ให้เซ็นชื่อรับทราบไว้ เกินสามครั้ง ปรับเป็นเงินเท่าที่หายไป คือ เออ มันแฟร์ๆดีอะค่ะ คนเรามันก็ต้องผิดพลาดกันมั่งอะไรมั่ง ชอบมากเลยค่ะ สำหรับแก้วนะ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 52 19:02:28 จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 19:00:44

ความคิดเห็นที่ 47   วันนี้ลงไว้เยอะ และก็คงจบไว้เพียงเท่านี้นะคะ ใครมีคำถามอะไรยังไง ก็เขียนถามไว้ หรือหลังไมค์ไปก็ได้นะคะ แต่ก็จะแวะเข้ามาดูเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามและพูดคุยด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 52 19:11:34 จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 19:10:10

ความคิดเห็นที่ 48   ใครมีรูปเด็ดๆ ก็เอามาแปะให้ดูกันบ้างนะคะ แบ่งปันกันค่ะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 19:12:11

ความคิดเห็นที่ 49   ดีผมก็ไปมาเหมือนกานนนนน จากคุณ : ไม่ออกนาม เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 19:57:51 A:125.24.0.161 X: TicketID:240807

ความคิดเห็นที่ 50   แจมนะคุณแก้ว จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 19:58:49

ความคิดเห็นที่ 51   อิอิอานนี้รูปที่รีสอทคับก่ะเพื่อที่บ้านกาซี่เอามาให้ดูบรรยากาศกาน จากคุณ : ไม่ขอออกนาม เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 20:03:50 A:125.24.0.161 X: TicketID:240807

ความคิดเห็นที่ 52   พอหน้าร้อนก็จะมีแบบนี้เดินกันริมถนนเลยแหละ หึๆ จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 20:10:59

ความคิดเห็นที่ 53   อิอิอานนี้รูปที่รีสอทคับก่ะเพื่อที่บ้านกาซี่เอามาให้ดูบรรยากาศกาน จากคุณ : ไม่ขอออกนาม เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 20:11:25 A:125.24.0.161 X: TicketID:240807

ความคิดเห็นที่ 54   นี่คับโทดทีภาพใหญ่เกิน จากคุณ : ไม่ขอออกนาม เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 20:20:26 A:125.24.0.161 X: TicketID:240807

ความคิดเห็นที่ 55   อันนี้น่าจะเป็นรอยเท้าเด็กไทยที่เดินไปทำงานค่ะ เหอๆ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 52 20:24:47 จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 20:23:47

ความคิดเห็นที่ 56   ขอบคุณมากๆๆค่ะ สนุกมากๆๆเลย ได้ความรู้หลายๆอย่างเพิ่มด้วย ^^ จากคุณ : Bovy_Beevo เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 21:04:05

ความคิดเห็นที่ 57 รูป #55 กำลังจะเดินขึ้นทางลัดกัน ตรงนั้นเคยมีคนออกมาห้ามหลายทีแล้วว่าไม่ให้ขึ้น แต่เด็กไทยรึจะสน เห็นไม่มีคนก็ขึ้นก่อนแล้วเรื่องอะไรจะเดินอ้อม เรื่องเมเนเจอร์ใจดีนี้ต้องแล้วแต่คน บางคนจ้องจับผิดก็มี แต่ส่วนมากแล้วจะ ok ผมเคยอยู่ปิด Timberland คนเดียว เพราะฝรั่งอีกคนมันหนีกลับก่อน Manager มาเจอเลยช่วยเก็บลูกบอลด้วย แล้วบอกอีกว่า ก้มๆเงยๆเก็บบอลเนี่ยเหนื่อยเนอะ ไว้เค้าจะให้คนหาที่ตักบอลมาให้ Hurricane เป็นเครื่องเล่นคนที่เล่นจะชอบมาก แต่ Lifeguard จะเกลียดมาก เพราะ Tube มันหนัก ต้องลงไปเปียกในน้ำ และเป็นจุดที่มีโอกาสเกิดอุบัติเหตุมากที่สุดด้วย จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 52 23:21:07

ความคิดเห็นที่ 58   มีเพื่อนผมอยู่ 1 คน ครับ ตอนนั้นก่อนจะกลับ ผมมีปัญหา คือ หารถไฟนั่งกลับไปขึ้นเครื่องที่ชิคาโกไม่ได้ เลยมีกลุ่มเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ใจดีและน่ารักมากๆ อาสา ขับรถจากเดลไปส่งที่ชิคาโก ไม่รู้ว่า เพื่อนกลุ่มนี้ ยังจำขั้นตอนของการจอดรถข้างทางกันได้อยู่รึป่าว เฮอะ คิดถึงๆ ภาพในวันนั้น ช่างติดตา เสียนี่กระไร ผ่านไป 10 ปี ไม่มีวันลืม คุณแก้วพอจะรู้วิธี จอดรถสีแดงข้างทางก่อนไปพรีเมี่ยมเอาท์เล็ทไหมครับ จอดไม่ดี อาจเละเทะได้จริงไหมครับ ปล. คิดถึง ตาจอร์ ตาแซค เฮียโจ ป้าสเตลล่า อินสเปกเตอร์ทุกๆ คน รวมทั้ง คิดถึงที่สุด กับ เพื่อนๆ ในวิสเดล ทุกๆคน ที่น่ารัก มากมาย จากคุณ : She is Joe's Mom เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 00:07:24 A:110.164.120.230 X: TicketID:240841

ความคิดเห็นที่ 59   ผมขอเดาว่า คุณแก้วนี่ต้องเราเก่งๆ แน่ๆ น่าจะได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ถึงได้เขียนกระทู้ออกมาดี เช่นนี้ คุณแก้วครับ ขากลับนี่แวะ NY ป่าวครับ ผมคิดว่าคุณแก้วน่าจะแวะน่ะ ถ้าแวะเที่ยวเผื่อด้วยครับ อิอิ พลพรรควิสเดล จากคุณ : Magaret เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 00:18:06 A:110.164.120.230 X: TicketID:240841

ความคิดเห็นที่ 60   555555555555555555 เอ๊ะ คนข้างบนนี่ คุ้นๆ เหมือนจะรู้จักเหมือนกัน เหตุการณ์วันนั้นรู้สึกจะมีคนจับภาพไว้ทันด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณแก้วมีภาพนั้นรึเปล่าคะ 5555 จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 00:20:40

ความคิดเห็นที่ 61   ผมคิดถึงเพื่อนตอนอยู่วิสเดลมากๆ เลย เช่น ตั้ม ยุ ไบรอัน แตง ฟ้า ยอร์ช ฟลุ๊ค เอฟ ฝน จิงๆ ก้อมีอีกอ่าน่ะ คิดถึงๆๆๆ ไม่รู้จะติดต่อเขากันได้ไง ถ้าคุณแก้วพอจะรู้จัก ช่วยผมหน่อยน่ะครับ เมล์มาที kabigon_bear@hotnail.com ขอบคุณครับ จากคุณ : Pine Aire Motel เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 00:23:23 A:110.164.120.230 X: TicketID:240841

ความคิดเห็นที่ 62 Wisconsin Dells เป็นเมืองที่อยู่แล้วเฉยๆ แต่กลับมาแล้วคิดถึง แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 52 16:47:25 จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 11:19:38

ความคิดเห็นที่ 63   แหม อิแก๊งนี้ ในรูปที่ 50 คุ้นๆนะคะ แหม นึกแล้วนึกอีก นึกแล้วนึกอีก เดินกันเป็นแถวเป็นแนวเชียวนะ ไม่มีปัญญาเอาอันดับหนึ่งอะดิ โง่เกิ๊นอะค่ะ ปล. ไหนว่าจะสัญญาปิดเป็นความลับไปตลอดชั่วนิจนิรันดร์กาลไงคะ ปากแดงๆ นี่ไว้จั๊ยบ่ได้เลยเน้อ มีรูปด้วยหรอ โห เดี๋ยวส่ง FBI ไปค้นหารูปมาทำลายให้สิ้นซาก สุดท้ายจริงๆ คิดถึงปาร์ตี้ทุกปาร์ตี้เลยนะ เวลาดีๆมักมีน้อยจริงๆๆๆ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 18:38:37

ความคิดเห็นที่ 64   คุณ Bombastus จริง เฮอร์ริเคนแลดูงานหนักจริงๆค่ะ เคยเห็นเพื่อนคนไทยตัวเล็กๆ เล็กมากๆๆๆ ยังต้องลากๆๆอิทูปนี่ลงไป แล้วฝรั่งก็ตัวเบ้งๆ สี่คน เห็นแล้วเหนื่อยแทน แต่สนุกจริงๆๆๆ นะ แก้วว่ามันเป็นเมืองที่กำลังดีนะ ไม่วุ่นวายเกิน แต่ก็ไม่ถึงกับเงียบเกิน เวลากลับจากทำงานเหนื่อยๆ ก็สงบ เย็น ครึ้มป่าไม้ดีค่ะ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 18:43:38

ความคิดเห็นที่ 65   เอ ไม่ทราบว่า สองคนนั้นที่มีคณะไปส่งที่ชิคาโก้ ยังจำ Banana Split ได้มั้ยหนอ ( คิดตังค์ 10$ ราคากันเอง ) เออ แล้วเอาแก้วสตาร์บัคไปให้เพื่อนคนสวยของเราหรือยังจ๊ะ อิจฉาใครบางคนได้กระทบไหล่ดารา ข่าวไวเนอะ ฮ่าๆ จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 18:47:06

ความคิดเห็นที่ 66   ตลก แม่ของโจ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ถึงกับวงแทบแตกเลยทีเดียว จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 18:48:38

ความคิดเห็นที่ 67   แก้วสตาร์บัคน่ะมีให้แล้ว แต่ไม่รู้จะติดต่อไปไง วันนี้แสนเหนื่อย ไปถ่ายรูปรับ ป. มา ที่มอ อยากให้เพื่อนๆ ที่วิสเดลมาร่วมงานในวันรับจริงจัง วันที่ 10/11/2552 นี้ ที่ไบเทคเน้อ 13.00 มารอกันได้เลย พร้อมแก้วสตาร์บัคตัวประกัน จากคุณ : Magrareto เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 52 23:59:49 A:110.164.114.209 X: TicketID:240841

ความคิดเห็นที่ 68   รับพร้อมพี่บี้รึป่าวเนี้ย อ่าวตายแล้ว ก็วันนี้สิเนี้ย เพิ่งเปิดมาเจอ ฮ่าๆ สงสัยอดไป MSN ก็ไม่รุเป็นไร เข้าไม่ได้ เฮ้อ เซ็ง อยากเจอๆ ไว้นัดกันนอกรอบอีกทีดีกว่า จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 12:03:11

ความคิดเห็นที่ 69   กำลังจะไปปีนี้ค่ะ ที่mt Olympus ไม่รุว่าเคยเข้าไปเล่นไม๊เอ่ย? อยากทราบว่าอากาศประมานพ.คนี่ก็ยังต้องแต่งตัวแบบใส่เสื้อกันหนาวเต็มยศอยู่ป่าวคะ? มันดูหนาวเอามากๆเลย อยากรู้ว่าต้องเตรียมเสื้อไรไปบ้างอ่ะค่ะ แบบว่าไม่มีประสบการณ์เลยจริงๆ ขอบคุณสำหรับกระทู้นะคะ จากคุณ : มายด์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 02:55:53 A:202.28.62.245 X: TicketID:239995

ความคิดเห็นที่ 70   บ้านของที่คุณแก้วไปอยู่ๆห่างจากmt olympus มากไม๊คะอยากไปอยู่จังเลยดูสะดวกดีค่ะ แล้วแถวนั้นมีที่ให้เช่าจักรยานไม๊คะ ขับรถไม่เป็นเลยอ่ะค่ะ ขอบคุณมากๆเลย จากคุณ : มายด์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 02:58:03 A:202.28.62.245 X: TicketID:239995

ความคิดเห็นที่ 71   บ้านของที่คุณแก้วไปอยู่ๆห่างจากmt olympus มากไม๊คะอยากไปอยู่จังเลยดูสะดวกดีค่ะ แล้วแถวนั้นมีที่ให้เช่าจักรยานไม๊คะ ขับรถไม่เป็นเลยอ่ะค่ะ ขอบคุณมากๆเลย จากคุณ : มายด์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 02:58:22 A:202.28.62.245 X: TicketID:239995

ความคิดเห็นที่ 72 พอพ้นเดือนมีนาแล้วผมใส่แค่ชุด Lifeguard กับแจ๊กเก็ตอีกตัวนึงเดินไปทำงานได้อะครับ จากคุณ : Bombastus เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 10:40:01

ความคิดเห็นที่ 73   Mt Olympus ก็ไอ้ม้าไม้ตรง คห 52 อ่ะค่ะ รูปนั้นรู้สึกถ่ายเมื่อต้นๆมิถุนาแล้วมั้งคะ ถ้าจำไม่ผิด ฝรั่งก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออกมาเดินริมถนนแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ ส่วนจักรยานก็ซื้อเอานะ ถ้าไม่ซื้อมือหนึ่งที่วอลมาร์ทก็จะมีเด็กชาติอื่นที่จะกลับแล้วมาขายต่อ ส่วนเราซื้อที่บ้านตาลุงที่ตรงข้ามกะธนาคาร BWD เค้าจะเอามาจอดเป็นโชว์รูมอยู่หน้าบ้านเลย เราเดินเข้าไปกดออดเรียก แล้วถ้าเราจะกลับก็ขายต่อได้ค่ะ ไม่ต้องกลัว มีคนซื้ออยู่แล้ว ตอนนั้นมีเด็กจีนมาใหม่ เด็กจีนมันงกอ่ะ มันจะต่อยันเลย ก็บวกราคาไว้นิดหน่อย เราซื้อมา 40$ ขายไปได้ 35$ ใช้มาสามเดือนแค่ 5$ ถูกกว่าเช่าเห็นๆค่ะ ฮ่าๆๆ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 12:58:24 จากคุณ : แมวน้ำตุ๋นมะนาวดอง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 12:56:07

ความคิดเห็นที่ 74   แหล่มมากๆเลยคุณแมวน้ำ แถมจักรยานคุณเจ๋งกว่าของเราอีก ของเราเน้นน่ารัก ฮ่าๆ แต่ปั่นโคตะระเหนื่อย ไม่มีเกียร์ บ้านที่แก้วอยู่ เจ้าของบ้านเขาคุยติดต่อกะเอเจนซี่ที่แก้วไปอะค่ะ รู้สึกว่าปีนี้ก็น่าจะมีคนไปอยู่แล้ว อยู่สบายม๊ากกกก จริงๆ ใกล้  Mt Olympus ด้วย แต่ก็มีอีกหลายหลังนะคะ พอไปถึงนู่นแล้วลองไปหาดูเองก็ได้ค่ะ มีหลายที่ แต่ไม่ทราบจะให้ข้อมูลยังไงจริงๆค่ะ เพราะไม่ทราบรายละเอียด ขอโทษด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 22:36:26 จากคุณ : แก้วนพรัตน์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 22:11:42