ปัญหาชีวิต ท้อมากค่ะ ขอระบายนะคะ
|
|
อาจจะยาวหน่อยนะคะ ขอระบายความในใจ เรามาอยู่ลอนดอนได้ปีกว่าๆแล้ว เพิ่งจบโทหมาดๆเลยค่ะ ก่อนมาเรียนก็เคยทำงานในเอเจนซี่โฆษณามาสามปีแล้วก็มาเรียนต่อที่นี่ ตอนเรียนก็ไม่เคยได้ทำงานพิเศษอะไร ที่บ้านส่งเสียให้ทุกเดือนเพราะอยากให้เรียนเต็มที่ ตอนนี้เรียนจบแล้ว ทางบ้านก็จะหยุดส่งเงินให้ใช้เพราะเศรษฐกิจที่บ้านก็แย่ลง เงินฝืดๆ เลยถามไปว่าอยากให้เรากลับไทยมั้ย แต่ทางบ้านไม่ยอม และขอร้องให้เราอยู่ที่นี่ต่อ ด้วยเหตุผลที่ว่ากลับบ้านมาก็เท่านั้น หางานยาก...
ใจจริงเราเองก็ยังไม่อยากกลับ เพราะมาเจอแฟนที่นี่เป็นชาวอังกฤษ รักแฟนมาก มีแฟนมาก็หลายคน ไม่เคยรู้สึกว่าเจอใครใช่ขนาดนี้มาก่อนเลย เราสองคนวางแผนที่จะแต่งงานกันอีกสองปีข้างหน้า
แต่การที่จะให้เราอยู่ที่นี่นั้น งานที่นี่ก็หายากเหมือนกัน แถมเรายังต้องเปลี่ยนจาก student visa เป็น post study visa ซึ่งเค้าว่ากันว่า Home Office ที่นี่ใช้เวลาดำเนินการ 3-4 เดือน เพราะช่วงนี้มีคนสมัครเยอะ ไปสมัครงานหลายๆที่เค้าก็ไม่รับเพราะติดปัญหาเรื่องรอวีซ่า
เราเลยตัดสินใจไปสมัครงานเด็กเสริฟ์ และได้ไปฝึกงานที่ร้านอาหารฝรั่ง หลายคนอาจสงสัยทำไมไม่ทำร้านอาหารไทย คือเราสมัครแล้วแต่ไม่มีใครเรียกตัวเลยค่ะ แถมได้เงินน้อยกว่าร้านฝรั่งด้วย
เพราะว่าไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ที่ร้านฝรั่งเค้าเลยให้มาฝึกงานเจ็ดวันดูว่าไปไหวมั้ย เงินไม่ได้นะคะ ตั้งแต่เกิดมาชีวิตไม่เคยต้องทำอะไรลำบากขนาดนี้มาก่อน หนัก เหนื่อย และเครียดมากเพราะจำอาหาร และ ชื่อไวน์ทั้งหมดไม่ได้ งานในร้านอาหารมันละเอียดอ่อน จำเยอะไปหมด โดยเฉพาะ ภาษาที่เค้าใช้มักเป็นฝรั่งเศส เกิดมาไม่เคยกิน ไม่คุ้นเคย เค้าบอกว่าเราต้องจำให้ได้ เรายอมรับนะคะว่าเป็นคนความจำไม่ได้ดี อาจจะต้องบอกเราซ้ำๆย้ำๆสองสามครั้งถึงจะจำได้ เค้าสอนเราเปิดไวน์ เราเปิดยังไงก็เปิดไม่ได้ค่ะ จะว่าเราโง่ก็ได้ คือเค้าพูดเร็วมาก แล้วพอเราทำท่าผิดนิดนึงเค้าก็ดุเรา แล้วบอกเราว่าอย่างเธอน่ะชั้นให้เป็น waitress ไม่ได้หรอกนะ แค่ไวน์ก็ไม่มีปัญญาเปิด เป็นได้อย่างมากก็แค่ runner ยกอาหารในครัวมาเสริฟ์ เก็บกวาดโต๊ะ ล้างแก้ว สรุปว่าเราได้งานเป็น runner ค่ะ เราก็ไม่รู้ทำไมเราถึงเปิดไวน์ไม่ได้ซะที ทำให้เราเครียดมาก เรียนจบโทมา งานแค่นี้กลับทำไม่ได้ รู้สึกแย่มากๆ กลับมาบ้านร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ นี่ซื้อไวน์กะที่เปิดกลับมาด้วย กะว่าจะลองทำดูเองที่บ้าน แค่ฝึกงานก็รู้สึกว่าเราเหนื่อย และเหมือนจะทำไม่ไหว เพราะความจำสั้น เงินตอบแทนก็ไม่ได้สูงมากสำหรับค่าครองชีพในลอนดอน พูดตามตรงว่าแค่พออยู่ได้ จ่ายค่าเช่าบ้านก็หายไปครึ่งนึงแล้ว จะหวังมีเหลือเก็บคงทำได้ยาก
รู้สึกว่าอยากกลับบ้านมาก อย่างน้อยกลับไปก็คงมีงานดีๆทำ มีรถขับ มีบ้านอยู่สบาย ไม่ต้องมาหาเงินเหนื่อยสายตัวแทบขาดแบบนี้ ถ้าต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามปีแล้วทำงานแบบนี้ เราควรจะอยู่มั้ย เรารักเด็ก และมีความใฝ่ฝันอยากเลียงลูกอยู้บ้านตอนลูกยังเล็ก แฟนเราเป็นคนดีมาก แต่ทำงานได้เงินเดือนไม่มาก ไม่พอที่จะเลี้ยงดูเราในอนาคตคงต้องทำงานหนักช่วยกัน
หลายๆคนอาจจะรู้สึกว่าเรื่องของเราทำไมมันเด็กๆ ทำไมเราไม่อดทน แต่อยากจะบอกว่า ชีวิตเราไม่เคยลำบาก พอมาเจอแบบนี้เราไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน กลุ้มใจจังเลย อยากกลับบ้านมาก แต่ไม่อยากห่างไกลจากคนรัก
| จากคุณ |
:
ความจำสั้น แต่รักฉันยาว
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันฮาโลวีน 52 08:16:17
A:92.2.103.8 X: TicketID:201703
|
|
|
| 
