ความคิดเห็นที่ 1 ......วัดที่ข้าพเจ้าบวชเรียนเป็นสามเณรอยู่เป็นวัดที่มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแวะเวียนมาชมอยู่ประปราย บรรยากาศติดริมน้ำโขงสร้างความรื่นรมย์ให้กับวัดแห่งนี้มากทีเดียว จัดว่าเป็นรมณีย์สถานที่ดีแห่งหนึ่งของจังหวัดหนองคายทีเดียว โดยเฉพาะยามเย็นๆ พระอาทิตย์กำลังโพล้เพล้ ทอแสงอ่อนต้องลำน้ำโขงที่กำลังไหลเอื่อยๆ ยามหน้าแล้งผสมกับลมเย็นที่โชยมาแผ่วเบาๆ .ช่างเป็นบรรยากาศอันน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก .นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมักจะมาจับกลุ่มที่ริมน้ำโขงกันช่วงตอนนี้ ความที่ไม่เคยเห็นชาวต่างชาติแบบใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน ข้าพเจ้าและเพื่อนๆ สามเณรด้วยกันพากันซุ่มแอบมองนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นจากหน้าต่างจากกุฏิเป็นประจำ .ลึกลงไปในใจข้าพเจ้านั้น เกิดความรู้สึกที่อยากจะรู้ว่านักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นเขากำลังพูดอะไรกัน  พูดถึงเมืองไทยในแง่ดีประทับใจบรรยากาศที่ริมน้ำโขงตอนนี้มากน้อยขนาดไหน? ภาษาอังกฤษที่เขาสื่อสารพูดกันอยู่นั้น ข้าพเจ้าไม่กระดิกหูเอาสักคำ จะว่าข้าพเจ้าไม่เคยพูดภาษาอังกฤษเลยนั้น ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว จำความได้ว่า สมัยเป็นเด็ก เคยวิ่งไล่ตามรถ GMC ของทหารอเมริกันที่จังหวัดอุดรฯ ช่วงสงครามเวียดนาม พร้อมกับตะโกนตามประสาเด็กว่ “one bath pleaseๆ ๆๆ  ”  ถ้าเจอทหารจีไอใจดีเขาก็จะโยนเหรียญบาทเหรียญสตางค์ให้บนถนน    นั่นเป็นภาษาอังกฤษประโยคแรกที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปาก!! ช่างน่าละอายสิ้นดี เมื่อนึกถึงภาพเก่าๆ ช่วงนั้น ด้วยความที่ฝังใจมาตลอดว่า ภาษาอังกฤษนั้นยากทั้งการพูดและการออกสำเนียง ข้าพเจ้าจึงเฉยเมยไม่นำพา วันหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังปัดกวาดลานวัดอยู่ ฝรั่งคู่หนึ่งเดินเข้าพูดชี้ไม้ชี้มือในทำนองขอถ่ายรูป ข้าพเจ้าปล่อยให้เขาถ่ายขณะกำลังกวาดลานวัดอยู่ ถ่ายเสร็จเขาก็เข้ามาขอบอกขอบใจพร้อมกับยื่นธนบัตรใบละสิบบาทมาให้ข้าพเจ้า .ข้าพเจ้าบอกปฏิเสธไป..ฝรั่งผู้หญิงเดินเข้ามาทำทีจะจับไหล่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารีบถอยกรูดหนี..เพราะกลัวจะต้องด้วยพระวินัย อาการเช่นนั้น ข้าพเจ้าเดาเอาว่าพวกเขาคงคิดว่าข้าพเจ้ารังเกียจ เพราะเห็นพวกเขาเดินออกไปจากวัดโดยไม่หันกลับมามองเลย เหตุการณ์วันนั้น ข้าพเจ้ามีความรู้สึกผิดและถูกคละกันไปทั้งสองฝ่าย .ผิดที่โดยมารยาทแล้ว  ข้าพเจ้าไม่ควรรีบถอยหนีจากการที่ฝรั่งผู้หญิงคนนั้นจะพยายามจับต้องตัวข้าพเจ้าซึ่งถือสมณะเพศอยู่จนดูราวกับว่าข้าพเจ้ารังเกียจเขา .ถูกที่ข้าพเจ้าไม่ได้กระทำในสิ่งที่ขัดต่อพระวินัย .ในระหว่างความรู้สึกผิดถูกนี้ ความรู้สึกหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในท่ามกลาง นั่นก็คือ หากแม้นว่าข้าพเจ้าสามารถพูดภาษาอังกฤษพอจะอธิบายให้ฝรั่งผัวเมียคู่นั้นได้เข้าใจว่า ผู้หญิงไม่สามารถจับเนื้องต้องตัวพระภิกษุสามเณรได้ .ทั้งฝรั่งและข้าพเจ้าคงไม่ต้องเสียน้ำใจกันทั้งสองฝ่าย จุดนี้เอง ความรู้สึกที่อยากจะเรียนรู้ภาษาอังกฤษประกายขึ้น .ประจวบเหมาะกับที่ต่อมาไม่นาน อาจารย์สำราญ คำยิ่ง (ผู้ที่แต่งหนังสือแกรมม่าภาษาอังกฤษทั่วไปและสำหรับนักเรียนปริญญาโท) กำลังตระเวณโปรโมทขายหนังสือแกอยู่ ข้าพเจ้าได้พบและสนทนากับอาจารย์สำราญนิดหน่อย เมื่อท่านทราบว่าผมกำลังเรียนบาลีไวยากรณ์อยู่ ท่านก็ยุให้ข้าพเจ้าเรียนภาษาอังกฤษไปด้วย .เพราะหากเรียนบาลีไวยากรณ์มาแล้วจะเข้าใจไวยากรณ์ภาษาอังกฤษได้ไม่ยาก อาจารย์สำราญท่านนี้ก็เคยเป็นอดีตมหาเปรียญมาก่อน และต่อมาก็แต่งตำราไวยากรณ์อังกฤษขายเป็นที่โด่งดัง .โดนลูกยุเข้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าเริ่มจับภาษาอังกฤษดู ความที่คุ้นเคยหลักไวยากรณ์ภาษาบาลีมาบ้าง ข้าพเจ้าก็นำความรู้นั้นมาดัดแปลงใช้ศึกษาโครงร่างไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ .หลังจากแน่ใจว่าพอรู้โครงร่างไวยากรณ์ภาษาอังกฤษแล้ว .ข้าพเจ้าก็เบนความสนใจมาที่การเขียนภาษาอังกฤษ (ตามสูตรของหัวใจนักปราชญ์ คือ สุ จิ ปุ ลิ) หัดเขียนหัดเรียนเป็นปี(ฝรั่งหลายคนชมว่าลายมือภาษาอังกฤษข้าพเจ้าสวยมาก ซึ่งต่อมาภายหลังข้าพเจ้าได้รับรางวัลคัดลายมือภาษาอังกฤษของชมรมภาษาอังกฤษ) ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่มีดิกชั่นนารี่(ราคา30 ของ สอ เศรษฐบุตร ถือว่าแพงมากสำหรับสถานของข้าพเจ้าในยามนั้น) ที่อาศัย “คัดเขียน” ลายมือนั้น ก็อาศัยจากกระดาษหนังสือพิมพ์บ้าง จากโลโก้ที่เป็นสินค้าของต่างประเทศบ้าง และจากหนังสือที่พอหาได้ในวัดบ้าง .และอีกอย่าง การที่ข้าพเจ้าเรียนภาษาอังกฤษในตอนนั้น ก็อาศัยแอบๆ เรียนด้วยตัวเอง รู้กันในเฉพาะเพื่อนสามเณรที่ใกล้ชิดกันกันสองสามรูป .เกรงชาวบ้านเขาจะเห็นว่าเป็นเรื่องประหลาดที่เห็นสามเณรเรียนภาษาอังกฤษ .หรือที่เรียกว่า “โลกวัชชะ” ว่าเป็นธุระของชาวโลกเขา ..การเริ่มต้นภาษาอังกฤษของข้าพเจ้าจึงเริ่มที่แอบเรียนด้วยตัวเองอย่างระมัดระวัง  ด้วยเกรงว่าคนอื่นจะรู้จะเห็นแล้วจะตำหนิเอาว่าไม่ควรแก่สมณะสารูป จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 05:27:39

ความคิดเห็นที่ 2 ปรกติ ข้าพเจ้าต้องตื่นตีสี่ครึ่งทุกวันเพื่อเตรียมตัวทำกิจของสงฆ์ หน้าที่หลักของข้าพเจ้าคือลั่นระฆังปลุกพระเณรมาทำวัตรเช้าหรือไม่ก็ก่อไฟต้มน้ำมะตูมให้พระไว้ฉันหลังทำวัตรเข้า (ความรู้รอบตัว:  พระวินัยบัญญัติห้ามไม่ให้พระก่อไฟ  เพราะในพื้นที่จะก่อไฟอาจจะมีสัตว์เล็กสัตว์น้อยอาศัยอยู่  ก็จะเป็นการฆ่าเขาไป   หน้าที่ก่อไฟต้มน้ำร้อนจึงต้องให้สามเณรทำ) .ตั้งแต่เริ่มเรียนภาษาอังกฤษมา ข้าพเจ้าได้บังคับตัวเองให้ตื่นตีสามกว่าๆ และเอาเวลาที่ตื่นก่อนนั้นมาอ่านหนังสือภาษาอังกฤษและท่องศัพท์ .ข้าพเจ้าต้องแอบเรียนเช่นนี้ เพื่อที่จะได้ไม่เป็นครหาจากทั้งชาวบ้านและเจ้าอาวาส    สถานการณ์ที่ถูกบังคับเช่นนี้เป็นผลดีต่อข้าพเจ้าอย่างหนึ่ง คือข้าพเจ้าสามารถจำศัพท์ได้แม่นยำพอดู .ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า ข้าพเจ้าไม่อาจถือหนังสือตำราที่ท่องและเขียนเตร่ไปเตร่มาเสมือนนักเรียนทั่วๆ ไปได้ไม่ .สิ่งที่ทำได้ก็คือเค้นเอามาจากสมองของตัวเองให้ได้ สถานการณ์ที่เป็นใจอย่างยิ่งให้ข้าพเจ้าอีกสถานการณ์หนึ่งก็คือ ทางวัดมีการจัดทอดผ้าป่าหนังสือ โดยมีเจ้าภาพจากกรุงเทพฯ นำหนังสือไปมอบให้วัดเป็นจำนวนมาก .ข้าพเจ้ารีบเสนอตัวกับเจ้าอาวาสเป็บรรณารักษ์ขัดตาทัพ .คือหลังจากกิจวัตรของสงฆ์และเรียนบาลีและนักธรรมแล้ว .ข้าพเจ้าจะขลุกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดตลอด .ถ้าจะเรียกว่า “ห้องสมุด” ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว เพราะเป็นเพียงการตั้งขึ้นมาแบบชั่วคราว ฝาห้องสมุดปิดกั้นด้วยแผ่นไม้อัดที่เก็บมาจากป้ายโฆษณาหาเสียงของผู้แทนฯ  ..ส่วนหลังคาก็อาศัยสังกะสีเก่าๆ ซึ่งมีรูทะลุบ้างประปราย ถึงหน้าฝนทีไร ต้องเก็บหนังสือไปกองไว้ตรงจุดที่ไม่รั่ว . ข้าพเจ้าเขียนจดหมายไปขอเงินทางบ้านที่อุดรธานีจำนวนสามสิบบาท แต่ไม่ยอมบอกโยมพ่อโยมแม่ว่า จะเอาไปซื้อดิกชั่นนารี่ภาษาอังกฤษ เกรงว่าท่านจะตำหนิว่าไม่เอากิจสงฆ์ .กว่าเงินจำนวนที่ขอบิณฑบาตรโยมพ่อโยมแม่ไปจะมาถึงก็กินเวลาไปเดือนกว่าๆ ข้าพเจ้าคาดหมายเอาว่า แม่ข้าพเจ้าคงใช้เวลารวบรวมเงินจากการเก็บผักบุ้งขายที่ตลาดอยู่   นอกจากทำนาแล้ว  แม่มีอาชีพเก็บผักบุ้งขาย  มัดโตๆ มัดละสองบาท ชาวบ้านจะนิยมซื้อไปหั่นแล้วต้มเป็นอาหารให้หมู .ดิกชั่นนารี่เล่มแรกของข้าพเจ้าจึงเป็นเสมือนน้ำพักน้ำเหงื่อของแม่ข้าพเจ้าโดยตรง และข้าพเจ้าก็เก็บรักษามันไว้เท่าทุกวันนี้ ข้าพเจ้าเข้าเรียนมหาวิทยาลัยสงฆ์ในจังหวัด (ในตอนนั้นรัฐบาลไม่รับรองวุฒิฐานะอะไร )และยังศึกษาภาษาอังกฤษแบบเงียบๆ มาตลอด .ข้าพเจ้าได้คะแนนระดับเกียรตินิยมในปีแรก และมีสิทธิ์ได้ทุนจากมหาวิทยาลัยไปต่อโทสาขาปรัชญาศาสนาที่อินเดียได้หากข้าพเจ้าสามารถรักษาระดับคะแนนอันนี้ไว้ได้ .ข้าพเจ้าจึงเร่งฝึกภาษาอังกฤษเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ .โดยเฉพาะทักษะการพูด .ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงรวบรวมความกล้าและทักทายกับชาวต่างชาติที่มายืนชมทิวทัศน์ริมน้ำโขงข้างๆ วัดเป็นครั้งแรก .และตรงนั้นข้าพเจ้าก็ประจักษ์ว่า .ทักษะการพูดข้าพเจ้าด้อยเอามากๆ คือนอกจากข้าพเจ้าจะถามฝรั่งแบบตะกุกตะกักชนิดที่เขาต้องเงี่ยหูฟังแล้วฟังอีก ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าเขาตอบอย่างไร ข้าพเจ้าเกิดความท้อแท้เหลือประมาณ .ถึงกับปรารถกับตัวเองว่า ช่างเถอะ ไม่ใช่ภาษาพ่อแม่เรานี่ .. จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 05:42:11

ความคิดเห็นที่ 3 ข้าพเจ้าถอดถอนใจกับภาษาอังกฤษอยู่พักหนึ่งหลังจากทุ่มเทให้กับมันมานาน .มีคนรู้จักเขามาแนะนำให้หัดอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษรายสัปดาห์ชื่อ Student Weekly ราคาตอนนั้นเล่มละสองบาท ข้าพเจ้าจึงขอลองอีกสักครั้ง .จึงสั่งแขกอาบังจากปากีสถานที่รับส่งหนังสือพิมพ์ประจำวัดเอามาส่งประจำ Student Weekly เป็นหนังสือพิมพ์เครือข่ายของ Bangkok Post(ถ้าจำไม่ผิด) ใช้ภาษาอังกฤษด้วยสำนวนง่ายๆ และเข้าใจง่าย พอข้าพเจ้าอ่านรู้เรื่องและเข้าใจขึ้นมาบ้างก็พอมีกำลังใจกระเตื้องขึ้นมาทีละนิด .ประจวบเหมาะกับ “อาบัง”ที่ส่งหนังสือพิมพ์เกิดเอะใจถามข้าพเจ้าว่ากำลังเรียนรู้ภาษาอังกฤษหรือ? ข้าพเจ้าก็บอกว่าอย่าเอ็ดไปเดี๋ยวชาวบ้านเขารู้เขาจะตำหนิเอา .และเมื่อข้าพเจ้าทราบว่าอาบังคนนั้นพูดภาษาอังกฤษได้(แต่สำนวนก็ยังเป็นแขกอยู่ดี)และเขาก็ยินดีเสนอตัวว่าจะสอนให้ข้าพเจ้าและขอแลกเปลี่ยนกับอาหารที่ข้าพเจ้าเหลือจากก้นบาตร .ในที่สุดอาบังคนรับส่งหนังสือพิมพ์ก็เป็นแขกประจำกุฏิข้าพเจ้า .ข้าพเจ้าฝึกสนทนาและฟังการพูดอยู่กับเขาประมาณปีกว่า..จนเขาเลิกส่งหนังสือพิมพ์(เข้าใจว่ากลับประเทศไป) . จากการที่ข้าพเจ้าทุ่มเทให้กับภาษาอังกฤษจนหมดหน้าตัก .ผลกระทบที่ตามมาก็คือคะแนนในมหาวิทยาลัยของข้าพเจ้าหล่นไปอย่างน่าใจหาย หมดสิทธิ์ที่จะได้ทุนไปต่อโทฯ ที่อินเดียโดยปริยาย .เกิดความรู้สึกผิดหวังอย่างแรง และถึงกับจะทิ้งภาษาอังกฤษพร้อมลาสิกลากลับอุดรธานีไปทำนาเสียทีเดียว .พอดีมีเพื่อนๆ มาชักชวนให้ตั้งชมรมภาษาอังกฤษแบบลับๆ ขึ้นภายในมหาวิทยาลัยและได้รับปากไป    สมาชิกมีด้วยกันทั้งหมดสี่คน    พวกเราตกลงกันว่าเวลาอยู่ประชุมกันพร้อมหน้าพร้อมตา พวกเราจะต้องพูดภาษาอังกฤษกัน .ห้ามพูดไทยโดยเด็ดขาด ก่อนจะประชุมกัน พวกเราก็นัดหมายหัวข้อที่จะคุยกัน  เพื่อการค้นคว้าศัพท์และเนื้อหาที่จะคุยได้ล่วงหน้า .สถานที่ประชุมนั้น  แน่นอนว่าต้องปลอดจากคน    ใต้ต้นมะพร้าวในบริเวณวัดบ้าง ตามริมน้ำโขงบ้าง หรือแม้แต่ขณะอาบน้ำที่บ่อน้ำ .สมาชิกของสมาคมของพวกเราเพิ่มขึ้นทีละนิด สามเณรจากวัดโน้นบ้าง จากวันนี้บ้าง รวมกันก็หลายสิบรูป .ข้าพเจ้าถูกอุปโลกน์ให้เป็นประธาน จึงรับภาระเยอะ ในการเสาะหาเรื่องที่จะคุยกัน(เป็นภาษาอังกฤษ)และ “วิจารณ์” ภาษาอังกฤษของสมาชิกแต่ละคน(แบบเตี้ยอุ้มค่อม อะไรทำนองนี้แหละ ) ต่อมา พวกเราก็แยกย้ายกัน สมาชิกหลายท่านบ้างก็ลาสิกขา บ้างก็ครองสมณเพศเป็นระดับเจ้าคุณอยู่ตราบเท่าทุกวันนี้ ทางเดินการเรียนภาษาอังกฤษของข้าพเจ้าขลุกขลักนัก .หากเรื่องราวที่เล่าให้ฟังนี้เป็นอุทาหรณ์หรือเป็นตัวคอยเสริมสร้างกำลังใจให้ใครก็แล้วแต่ที่กำลังเรียนภาษาอังกฤษหรือคิดที่จะเรียนอยู่ ข้าพเจ้าจะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 06:11:28 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 05:52:38

ความคิดเห็นที่ 4 เยี่ยมค่ะ เป็นข้อคิดที่ดีสำหรับนักเรียน นักศึกษาที่่กำลังท้อแท้ ... จะรอติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : shinchan (alei) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 06:55:47

ความคิดเห็นที่ 5   เรื่องนี้ยังไม่จบ และมีคนตืดตามครับ ผมไม่ได้ต้องการกำลังใจ แต่ชอบฟัง เพราะมีพื้นฐานที่ใกล้เคียงกัน แถมยังเป็นการประกาสให้คนนอกได้รู้ว่ายังมีเด็กบ้านนอกระดับนี้มากมายที่ไม่ได้มีโอกาส ผมเองอยากเรียนนักธรรม แต่ไม่ได้เอาจริงสักที จากคุณ : อิสาวสุ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 07:03:43 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบฟังเรื่องเล่าของคุณ วัชรานนท์ เสมอ จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 07:36:32

ความคิดเห็นที่ 7 แปะไว้ จะกลับมาอ่านต่อค่ะ นานๆจะมี เรื่องน่าสนใจ น่าอ่านในห้องไกลบ้าน จากคุณ : dcapar เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 08:15:28

ความคิดเห็นที่ 8 ความจริงจากกระทู้เดิมเมื่อห้าปีที่แล้วผมก็จบไว้ตรงที่ความเห็นที่3 ล่ะครับ....แต่เมื่อได้รับเกียรติจากคนที่นับถืออย่างคุณอิสวาสุ   ผมขอถือโอกาสเล่าภาคสอง  เอาแบบย่อๆ ก็แล้วกัน    รวบรัดตัดตอนไปตอนที่ผมลาสิกขาจากสามเณรเลยก็แล้วกันนะครับ  (ผมไม่ยอมบวชพระแม้อายุจะครบบวช  เพราะคิดว่าจะถือศีล227 ไม่ได้)    ความจริง...ผมเองก็ยึกๆ ยักๆ จะลาสิกขาอยู่สองครั้ง   ครั้งแรกสองเมื่อบวชผ่านมาได้สองปีก็เกิดร้อนผ้าเหลือง  สะพายย่ามไปบอกโยมแม่ว่าจะสึกแล้วนะ   โยมแม่เข่าอ่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นว่าตายไปคงไม่ได้เกาะชายผ้าเหลืองลูกเณร   ท่านมีลูกชายหกคนและมีผมคนเดียวที่ได้บวช   หวังจะฝากฝีฝากไข้เกาะชายผ้าเหลืองยามสิ้นใจ   ผมก็คิดจะมาตัดช่องน้อยแต่พอตัวลาสิกขาเสียดื้อๆ   จึงเกิดสงสารท่าน   ว่าเมื่อไม่ให้สึกก็จะบวชต่อ   แต่ต้องออกจากหมู่บ้านไปเรียนหนังสือที่อื่น   ขอเงินค่าเดินทางสามร้อย     โยมแม่ขอเวลาระยะหนึ่งจะหาเงินสามร้อยบาทมาให้ลูกเณรสำหรับค่าเดินทางไปหาที่เรียนหนังสือ    ฝ่ายลูกเณรก็คอยแล้วคอยอีกทวงแล้วทวงอีกว่าเมื่อไหร่โยมแม่จะเอาเงินมาให้   เพราะอีกไม่นานโรงเรียน(ปริยัติธรรม)ก็จะเปิดภาคเรียน    วันนั้นโยมแม่มาหาที่กุฏิร้องไห้อีก   บอกลูกเณรว่าคงหาเงินสามร้อยบาทมาไม่ทันแล้วล่ะ    เพราะท่านหาได้มาสองร้อยกว่าบาทจวนเจียนจะครบสามร้อยแล้ว    โยมพ่อก็ขโมยเอาเล่นการพนันจนหมด    ความตั้งใจที่จะเรียนหนังสือในปีนั้นก็ถูกเลื่อนไปปีถัดไป     สัญญากับแม่ว่าจะพยายามบวชให้วิญญาณท่านได้เกาะชายผ้าเหลืองหลังตาย    และท่านก็เสียไปเมื่อผมบวชได้พรรษาที่แปด   จวนเจียนจะเข้าพรรษาที่สิบอยู่หร่อมร่อผมก็ลาสิกขา   บ่ายหน้าลงกรุงเทพฯ จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 08:22:30

ความคิดเห็นที่ 9 รอฟัง รออ่านค่ะ จากคุณ : honeyberriez เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 08:41:11

ความคิดเห็นที่ 10 ก่อนอื่น  ขอเปลี่ยนสรรพนามจาก "ข้าพเจ้า" มาเป็น "ผม" เหตุที่ต้องใช้ข้าพเจ้านั้นเพราะผมก้อปปี้มาจากข้อความเดิมที่เขียนไว้ห้าปีที่แล้ว  ตอนนี้เขียนสดๆ ก็ใช้ "ผม" ไปเลย แม้จะลาสิกขาลาเพศออกมาแล้ว   ชีวิตก็ไม่พ้นวัดอยู่ดีผมไปเป็นอารามบอยในกรุงเทพฯ   อยู่ไม่ไกลจากถนนข้าวสารนัก    ถนนข้าวสารสมัยผมลงไปอยู่กรุงเทพฯ ใหม่   มีเกสต์เฮ้าส์อยู่ประมาณห้าถึงหกแห่ง   ยังไม่มีชื่อเสียงอะไรมากมายนัก  ค่าเช่าห้องคืนละ 30 บาท   กล้าพูดได้ตรงนี้ว่าผมรู้จัก "ถนนข้าวสาร" ในยุคแรกๆ ที่ฝรั่งเข้ามาอย่างทะลุปรุโปร่ง   เพราะผมเป็นขาประจำที่นั่นทุกเย็น   ถนนข้าวสารเป็น "สถาบันภาษาอังกฤษ" สำหรับผม     ผมใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เที่ยวตระเวณฝึกพูดภาษาอังกฤษอย่างเดียว   ไม่มีงานอื่นทำอาศัยวัดและข้าวก้อนบาตรเลี้ยงชีพ    ไม่มีเงินทองเก็บหลวงพี่(เพื่อนเคยบวชมาด้วยกันสมัยอยู่บ้านนอก)เมตตาให้ใช้หากขัดสน     ความจริงก็ไม่ได้ขัดอะไรมากมายนัก   วันๆ ผมก็บ้าสาละวนอยู่กับภาษาอังกฤษ  ออกลาดตระเวณอยู่แค่สามแห่ง    คือ  ตอนเช้าแก่ๆ จะไปดักฝรั่งที่วัดสุทัศน์เพื่อขอฝึกพูดภาษาอังกฤษ  ได้คุยบ้างไม่ได้คุยบ้าง   บ่ายๆ ก็จะเดินลัดเลาะจากวัดสุทัศน์ผ่านถนนสำราญราษฏร์มานั่งดักฝรั่งที่ภูเขาทอง  ขอเป็นไกด์อาสาสมัครพาฝรั่งไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่      เจอฝรั่งดีก็ดีไปเขาให้เงินมาบ้างเล็กน้อยเป็นสินน้ำใจ   เจอที่เขี้ยวด่าเราเสียๆ หายก็มี    พอคล้อยๆ เย็นก็จะลัดเลาะจากภูเขาทองไปถนนข้าวสาร บางทีเจอฝรั่งใจดีเขาให้พาเราไปเที่ยวแลกกับการได้คุยภาษาอังกฤษกับเขาก็มี    บางทีเขาออกค่าตั๋วไปชมสถานที่ให้เรา   บางทีเราก็ออกค่าตั๋วให้เขาก็มี    แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น  ไม่ว่าผมจะออกให้เขาหรือเขาจะออกให้ผม   ผมก็ยังถือว่าผมได้ "กำไร" อยู่ดี  คือได้ฝึกและคุ้นเคยภาษาอังกฤษ    ครั้นจะให้ไปฝึกภาษาอังกฤษกับครูอังกฤษตามสถาบันชั่วโมงเหยียบร้อย  ผมคงไม่มีปัญญาแน่ๆ    ในกรณีที่ผมจ่ายค่าตั๋วให้ฝรั่งเข้าไปชมสถานที่เช่น พิพิธภัณฑสถานแลกกับการได้คุยกับเขาเกือบจะทั้งวันก็นับว่าคุ้ม   ฝรั่งเองก็คุ้มที่ได้ไกด์อาสาช่วยแนะนำ  ถือว่าเป็น Win Win Situation จุดมุ่งหมายสูงสุดของผมก็คือการได้เป็นมัคคุเทสก์    ก่อนจะถึงจุดนั้นผมก็พยายามปูพื้นฐานภาษาอังกฤษให้แน่นโดยตระเวณไปฝึกภาษาอังกฤษตามสถานที่ที่พูดถึงข้างบน จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 08:56:13

ความคิดเห็นที่ 11   ชอบอ่านเรื่องของคุณมาก มีประโยชน์และแฝงอะไรหลายๆ อย่าง รออยู่ค่ะ จากคุณ : ToonyBerri เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 09:11:49

ความคิดเห็นที่ 12 บรรยากาศถนนข้าวสารในตอนเย็นๆ  ฝรั่งจะนั่งดื่มเครื่องดื่มตามริมฟุตบาทที่เจ้าของเกสต์เฮ้าส์ตั้งโต๊ะเอาไว้     ผมจะถือโอกาสนี้เข้าไปทักทายฝรั่งขออนุญาตฝึกภาษาอังกฤษด้วยประโยคซื่อๆ ที่ผมคุ้นลิ้นมาเท่าทุกวันนี้ก็คือ  " Excuse me Sir/Madam, do mind if I would like to practice my English with you?     ฝรั่งบางคนใจดีเขาก็คุยด้วย   ฝรั่งบางคนเขาไม่ชอบคิดว่าเราเป็นขอทานเขาก็โบกมือไล่  (ความจริงแล้ว  สภาพที่ผมเที่ยวตระเวณไปขอฝึกพูดภาษาอังกฤษกับพวกเขาตามโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ก็คงไม่ต่างอะไรไปจากขอทานที่ตระเวณขอเงินตามโต๊ะนู้นโต๊ะนี้เท่าไหร่นัก   จะแตกต่างกันก็ตรงที่คนหนึ่งขอ "เงิน"   แต่อีกคนขอ "ภาษาอังกฤษ")   ยอมรับว่าตอนนั้น "หน้าด้าน" ทีเดียว   เพราะฝรั่งบางโต๊ะเขาตะเพิดไล่ราวกับว่าผมไม่ใช่เจ้าของประเทศที่พวกเขาที่มาเที่ยวเอาเสียเลย   มิหนำซ้ำเจ้าของเกสต์เฮ้าส์ก็ทำตาเขียวปั๊ดใส่ผม   บางที่เขาก็ให้พนักงานเสริฟมาตะเพิดผมออกจากร้านด้วยข้อหาว่าไปรบกวนแขกเขา    แต่ต่อมา  ผมก็ปรับเปลี่ยนเทคนิคใหม่โดยไปนั่งโต๊ะว่างแล้วสั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มเป็น "แขก" ของร้านไปเลย    นั่งดักรอฝรั่งตรงนั้นแหละ    และบางทีก็ต้องลงทุนเชื้อเชิญเขามานั่งโต๊ะกับเราแล้วเลี้ยงโค๊กเลี้ยงแป๊บซี่สักขวด   บางครั้งก็ต้องลงทุนเลี้ยวข้าวเขาก็มี   แต่ก็ยังถือว่าคุ้มที่ได้ฝึกภาษาอังกฤษ ถนนข้าวสารกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม   ทุกๆ เย็นผมต้องไปเตร็ดเตร่ฝึกภาษาอังกฤษที่นั่น    ท้ายที่สุดผมก็ย้ายนิวาสถานจากวัดไปอาศัยที่ถนนข้าวสารเลย    เมื่อบ้าภาษาอังกฤษแล้วก็ต้องบ้าให้มันถึงที่สุด   ผมไปสมัครเป็นพนักงานเสริฟที่เกสต์เฮ้าที่ถนนข้าวสารชื่อ ชาลีเกสต์เฮ้าส์เงินเดือนห้าร้อยบาทอยู่และกินนอนที่เกสต์เฮ้าส์  แบบว่าตื่นขึ้นมาก็เจอฝรั่งจะเข้านอนก็เจอฝรั่ง   หากภาษาอังกฤษไม่กระเตื้องขึ้นก็เห็นทีว่าต้องกลับไปทำนาดีกว่า ผมเริ่มได้รับคำชมจากฝรั่งว่าภาษาอังกฤษผมดี    และสังเกตุได้ว่าเวลาผมพูดตลกให้ฝรั่งลูกค้าฟัง   พวกเขาหัวเราะสนองตอบ   ไม่ใช่ผมพูดตลกแล้วผมหัวเราะเองฝ่ายเดียว(ฝรั่งยืนเกาหัวแกร่กๆ ไม่เข้าใจว่าผมหัวเราะอะไร)เหมือนเมื่อก่อน      ผมฝังตัวอยู่ที่ถนนข้าวสารไม่ถึงปี   ก็รู้สึกว่าภาษาแข็งขึ้นมาบ้าง   เลยคิดอยากจะออกไปเผชิญโลกภายนอกบ้าง    ลาออกจากงานแล้วไปสิงสถิตย์ที่วัดโพธิ์ฯ ตอนอยู่ถนนข้าวสารก็ได้รู้จัก "ไกด์ผี" สองสามราย  พวกเขาแนะนำให้ลองไปแปลคำทำนายของหมอดูให้ฝรั่งที่วัดโพธิ์ดูสิ    นั่นถือว่าเป็นการออกท่องยุทธจักรอย่างจริงจังครั้งแรกหลังจากที่ซุ่มฝึกวิทยายุทธ์ที่ถนนข้าวสารมาระยะหนึ่ง   ตอนแรกๆ ก็แอบซุ่มๆ ไปฟัง "ล่าม" ที่อยู่ที่นั่นเขาแปลก่อน   ไปบ่อยๆ เข้า  หมอดูเขาคุ้นหน้า   ทักว่าไอ้หนูเอ็งมาที่นี่ทำไมทุกวันว่ะ??  ก็เลยสารภาพไปตรงๆ ว่าอยากจะมาหาลำไพ่แปลคำทำนายจากหมอดูให้ฝรั่ง(ค่าคำทำนายก็หมอดูครึ่งหนึ่งคนแปลครึ่งหนึ่ง)    ด้วยความที่ผมหน้าใหม่ไม่รู้จักใคร  หมอดูเขาก็มองแบบไม่แน่ใจว่าผมมีภูมิหรือเปล่า    แต่ผมก็หน้าด้านไปนั่งดูเขาแปลหมอดูทุกวัน     จนจับทางได้ว่าไอ้คนที่แปลหมอดูนั่นมันก็ไม่ได้รู้ภาษาอังกฤษอะไรมากมายก่ายกองนัก   ใช้ประโยคเก่าๆ เดิมแปลๆ ทุกวันจนผมแทบจะท่องขึ้นใจได้ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 10:01:34 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 09:27:17

ความคิดเห็นที่ 13 อยู่มาวันหนึ่ง (สำนวนเหมือนเล่านิทานเด๊ะ!)  หมอดูที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของวัดโพธิ์  วิ่งกระหืดกระหอบมาหาหมอดูที่ผมไปนั่งเฝ้า(ของานทำ)ทุกวันว่า  วันนี้ไอ้เจ้าคนแปลประจำเขาไม่มา  และตอนนี้มีฝรั่งลูกค้าเรียงคิวให้เขาทำนายชะตาให้หลายคน   จึงอยากจะมายืม "นักแปล" ของหมอดูด้วยกันหน่อย    คือตอนนั้นหมอดูแต่ละคนต่างก็มีนักแปลประจำเคียงข้างกายล่ะนะ   หมอดูคนที่ถูกขอยืมตัวนักแปลประจำตัวไปแปลที่อื่นก็อิดออดที่จะให้ยืมอย่างไรไม่ทราบ   ก็เลยชี้โบ้ยชี้เบ้มาที่ผม  "เอาไอ้เจ้าหนูนี่ไปช่วยสิ"  ผมรู้สึกใจเต้นตูมตามใหญ่   แต่หมอดูคนที่ขาดแคลนคนแปลในตอนนี้มองดูผมแล้วเหมือนจะไม่เชื่อว่าผมมีภูมิ    แต่เขาไม่มีทางเลือกก็เลยต้องรีบคว้ามือผมวิ่งไปที่โต๊ะเขา   "เอ็งพูดภาษาอังกฤษได้นะ"  เขาถามผม ผมประเดิมงานแปลหมอดูครั้งแรกโดยบังเอิญ   หมอดูเขาติดใจในลีลาการแปลของผม  ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้เรื่อง  หรืออาจจะรู้เรื่องภาษาอังกฤษนิดหน่อยก็ไม่รู้ล่ะ   เขาขอให้ผมมานั่งประจำกับเขาในวันถัดไป   โดยเขาไปบอกนักแปลประจำตัวเขาคนเดิมว่าไม่ต้องมาแล้ว    ตกลงว่าผมไปแย่งงานคนอื่นทำเฉยเลย    แปลหมอดูวันนั้นวันเดียวผมได้เงินมาหกร้อยบาท !!  สูงกว่าเงินที่ผมทำงานทั้งเดือนที่เกสต์เฮ้าส์เสียอีก ผมกลายเป็นขาประจำวัดโพธิ์ไปเลย    นานเข้าๆ หมอดูคนอื่นๆ ก็มาใช้บริการแปลจากผม    และผมก็ได้รู้จักไกด์ผีเยอะขึ้น    ในเวลาเดียวกันก็เริ่มเบื่อที่จะแปลคำทำนายหมอดูแล้ว   เพราะรู้สึกว่าภาษาอังกฤษไม่ได้กระเตื้องขึ้นเลยแม้รายได้ในบางวันปาเข้าหลักพันก็ตาม    ผมจึงเริ่มออกมาท่องยุทธจักรกับ "ไกด์ผี" ที่หน้าวัดพระแก้ว   จับฝรั่งลงเรือหางยาว   ไปดูรำไทย   ไปร้านขายเพชร  ร้านไหม    ไกด์ผีที่เก่งๆ เขาทำรายได้บางวัน(จากค่าคอมมิชชั่นและค่าน้ำชา)หลักหมื่น เหยียบแสนก็มี แต่การที่จะได้เงินมาเยอะๆ ขนาดนั้นก็ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะมากๆ   ซึ่งผมยอมรับว่าผมฝืนใจทำไม่ได้จริงๆ   อย่างเช่นไปดักรอฝรั่งที่จะมาเที่ยววัดพระแก้ว  แล้วโกหกว่าวัดพระแก้วปิด!!   ช่วงฝรั่งที่งุนงงไม่รู้จะทำอะไรต่อไปก็จะฉวยโอกาสพาแนะนำเขาไปลงเรือบ้าง  ไปซื้อเพชรบ้าง   โดยโกหกออกตัวว่าตัวเองเป็นอาจารย์มาจากธรรมศาสตร์หรือศิลปากร    สำหรับฝรั่งบางคนที่ไม่เชื่อว่าวัดพระแก้วปิด   ก็จะอธิบายเหตุผลไปว่าปิดเพราะวันสำคัญทางศาสนาบ้าง  หรือหนักข้อไปกว่านั้นก็จะอ้างไปนู่นว่าในหลวงเสด็จพระราชดำเนินมาวัดพระแก้ว    เจอฝรั่งหัวหมอที่ไม่เชื่อว่าปิดจริง   ไกด์ผีก็จะพาฝรั่งไปดูประตูของวัดพระแก้วด้านที่ปิด(ฝั่งใกล้กระทรวงกลาโหม!!)   พฤติกรรมเหล่านี้ผมทำได้ไม่ลงคอจริงๆ   จึงบ๊ายบายอาชีพไกด์ผีที่พึ่งลองไปฝึกแค่สองวัน!! จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 09:54:15

ความคิดเห็นที่ 14 ดิฉันชอบอ่านเรื่องราวการต่อสู้ชีวิตของคนน่ะค่ะ และชอบอ่านเรื่องราวชีวิตของคุณวัชรานนท์ ไม่เคยคิดว่าเป็นการอวด แต่ดิฉันมองว่าเป็นการแบ่งปันประสบการณ์ชีวิต ดิฉันถือว่าเรื่องราวชีวิตของแต่ละคนจะมีคุณค่าในตัวเองสำหรับเจ้าของชีวิต และให้แง่คิดสำหรับคนอื่น ๆ ด้วย ขอบคุณที่นำมาแชร์ และในฐานะเด็ก(จริง ๆ แก่แล้ว)บ้านนอกคนนึงที่ชอบการศึกษามาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว อ่านเรื่องราวของคุณแล้วก็ได้กำลังใจดีค่ะ ปล. วันนี้พิมพ์ภาษาไทยได้แล้ว เพิ่งได้เจ้าตัวเล็ก Dell Mini 10" มาพร้อมกับเจ้า Ubuntu เลยลองมาเพิ่มทั้งภาษาไทยและภาษาลาวไปซะเลย เพราะใช้ภาษาอังกฤษในการแสดงความเห็นแล้วแสดงความคิดเห็นของตัวเองไม่เต็มที่ อยากใช้ภาษาไทยเลยแยกเครื่องมันซะเลย..อิอิ อิอิ ປລ= ເຊ່າມາແກ້ທີ່ພຶມຜຶດ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 10:18:05 จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 10:13:30

ความคิดเห็นที่ 15 อย่างนี้นี่เอง คุณวัชรานนท์ ถึงอธิบายตอนเราตั้งข้อสงสัยเรื่องพระในไกลบ้านได้เป็นฉากๆ จนเรานึกว่าต้องเป็นเซียนแห่งห้องศาสนามาเองแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 10:56:34 จากคุณ : ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 10:56:07

ความคิดเห็นที่ 16 สุดยอดครับ มาปูเสื่อรอต่อนะครับ ... จากคุณ : DurRezT เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:13:32

ความคิดเห็นที่ 17 อ่ะ อ่านจบละ แต่เรื่องยังไม่จบ แอบบอารมณ์ค้าง เขียนดีมากเลยค่ะ สำนวนการเล่านี่ทำให้เรานึกถึงเหมือนตอนอ่านนิยายเลย คำมันสวยไปหมด อ่านแล้วมันลื่นไหลจริงๆและเรื่องก็น่าติดตามมากๆ เป็นชิวิตที่อยากบอกว่า.........สุดยอดจริงๆ เป็นนักเรียนรู้ที่เยี่ยมมาก จากคุณ : ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 11:15:12

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องของคุณคนอุดรนะ อ่านแล้ว นึกถึงนิยายผจญภัยของเด็กชาย (ประมาณ The Adventure of Huckleberry Finn  ของ Mark Twain) นั่นเลยค่ะ อ่านเพลินเลย จากคุณ : yinnerella เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 12:25:30

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องวัดพระแก้วปิดนี่ยังใช้หลอกนักท่องเที่ยวได้จนถึงปัจจุบัน จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 12:59:14

ความคิดเห็นที่ 20 เกือบจะเป็นคนบ้านเดียวกัน ผิดแต่หนูมีโอกาสที่ดีกว่าพี่ จขกท. มานิดนึง แต่ในใจหนูก็คิดเหมือน พี่ จขกท. ค่ะ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 14:05:37

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นจะจริง   กับคำเปรียบเปรยที่ว่า "ชีวิตไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ"    แต่ชีวิตที่มีต้นทุนทางสังคมต่ำอย่างผมได้มีโอกาสใช้ภาษาอังกฤษหาเงินและพอจะเจียดส่งไปให้ครอบครัวบ้างบางโอกาส    ผมมองว่ามันก็เฉียดๆ โปรยด้วยกลีบกุหลาบล่ะนะ ผมโบกมือลาอาชีพไกด์ผีกลับไปแปลหมอดูที่วัดโพธิ์ระยะหนึ่ง    จนหาหนทางได้ไปเป็นผู้ช่วยไกด์ที่บริษัททัวร์แห่งหนึ่งแถวๆ มักกะสัน    เป็นช่องทางที่จะได้เรียนรู้และยกภาษาอังกฤษตัวเอง    เป็นอาชีพที่ไม่มีเงินเดือน   คือผมไปขอเสนอตัวกับไกด์ที่พึ่งรู้จักกันเองว่าขอติดตามทัวร์ด้วย  จะคอยช่วยเหลือทุกอย่างให้   ตำแหน่งหรูเท่ห์ไม่เบา "ผู้ช่วยมัคคุเทสก์"   คอยรับใช้ทั้งไกด์และแขกลูกทัวร์    ฝนตกก็คอยกางร่มให้   กระหายน้ำก็วิ่งหาซื้อมาให้ ทำทัวร์เสร็จกลับบริษัท    ไกด์เขาก็หิ้วตัวไปคอยช่วยชงเหล้าเคล้าน้ำแข็งที่โต๊ะสนุ๊กให้เขากับไกด์คนอื่นๆ ที่ตีสนุ๊กพนันกันหามวันหามคืน   เคยนั่งหัวผงกครึ่งหลับครึ่งตื่นที่สมาคมโต๊ะสนุ๊กก็เคย    วันไหนไกด์ไม่มีคู่ตีสนุ๊กด้วยเขาก็หนีบเอาผมนั่นแหละไปตีสนุ๊กซ้อมมือกับเขา    ไกด์ในบริษัทส่วนใหญ่มือเปิบใจดี   บางคนถ้าได้ค่าน้ำชาค่าคอมมิชชั่นมาเยอะ   เขาก็จะเจียดมาให้ผมใช้สองร้อยสามร้อย     ส่วนไกด์ที่ไม่ชอบขี้หน้าผมก็มีอยู่เหมือนกัน   อย่างที่บอก.....ชีวิตที่มาจากต้นทุนทางสังคมต่ำอย่างผม   จะมามัวท้อแท้  หรือน้อยอกน้อยใจในโชคชะตาก็ไม่เห็นประโยชน์ที่จะได้จากตรงนั้น   ประโยชน์ที่ผมจะต้องตักตวงในตอนนี้ก็คือความรู้ภาษาอังกฤษจากไกด์ในบริษัท   ผมอาสาเป็นเบ๊หรือผู้ช่วยไกด์ให้ทุกคนในบริษัท   บางทีไม่เว้นแม้แต่วิ่งออกไปซื้อลูกชิ้นปิ้ง ขนม ข้างนอกบริษัทให้บุ๊กกิ้งสาวสวยที่กรีดนิ้วเรียกใช้บริการผม ผมรับใช้อยู่บริษัททัวร์แห่งนั้นนานพอสมควร  ตระเวณออกทัวร์ไปกับไกด์อาชีพอาทิตย์ละหลายเที่ยว     แม้จะลำบากที่เขาเรียกใช้นู่นใช้นี่   แต่เมื่อสรุปรวมยอดแล้ว   ผมก็ยังถือว่าได้ "กำไร" โข     อย่างน้อยๆ ผมแอบประเมินตัวเองเงียบๆ เปรียบเทียบความรู้ภาษาอังกฤษผมกับไกด์บางคนในบริษัท   ผมคิดเข้าข้างตัวเองในเชิงบวกว่า   ผมมีความรู้ภาษาอังกฤษสูงกว่าบางคน      เพียงแต่โอกาสที่จะก้าวขึ้นเป็นไกด์แบบเต็มตัวผมยังไม่มี จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 16:24:01

ความคิดเห็นที่ 22 วันหนึ่งผมอ่านหนังสือพิมพ์ลงประกาศรับสมัครไกด์ประจำบริษัทที่พึ่งเปิดใหม่แถวๆ ถนนสีลม    ผมไปสมัครทันที    เขาทดสอบให้ลองอ่านภาษาอังกฤษ   และเปิดเทปภาษาอังกฤษให้ฟังแล้วอธิบายจับใจความให้เขาฟัง ผู้จัดการบริษัทพอใจความภาษาอังกฤษผมเขาจึงตกปากรับผมไว้ในวันนั้นเลย   แต่เนื่องจากว่าพึ่งเป็นบริษัททัวร์พึ่งเปิดใหม่     ผู้จัดการ/เจ้าของบริษัทบอกตรงๆ ว่า   ยังไม่มีเงินเดือนให้  แต่อาศัยแบ่งค่าคอมมิชชั่นจากการพาแขกไปเข้าร้านจิวเวอร์รี่  ร้านไหม   หรือนวดแผนโบราณเอาเอง     และรถตู้  รถเก๋ง  รวมทั้งรถโค้ชที่จะพาฝรั่งลูกทัวร์ไปเที่ยวของบริษัทก็ยังไม่มี     ต้องอาศัยเช่าเอา     ส่วนค่าเช่าสำคัญมาก!  เพราะบริษัทจะไม่ออกค่าเช่า    แต่ไกด์ต้องอาศัยความสามารถหาค่าเช่ามาจ่ายโดยนำลูกทัวร์เข้าร้านขายของตกลงกับบริษัทไว้แล้วว่า  ถ้านำลูกทัวร์ไปลงร้านเขาจะเอาเงินใส่ซองให้ซึงเรียกว่า "ค่าจอด"    ถ้าไกด์ไม่มีความสามารถอะไร   เอาลูกทัวร์ไปลงจอดร้านที่ไหนไม่ได้   ไกด์เองนั่นแหละต้องควักกระเป๋าจ่ายเอง   บริษัทมีหน้าที่ขายทัวร์และหาลูกทัวร์โปรโมททัวร์ให้ไกด์   บริษัททัวร์เล็กๆ ส่วนใหญ่จะใช้ระบบนี้แทบทั้งนั้น   ท้าทายความสามารถซะไม่มี!! ผมเองก็ให้รู้สึกหวั่นๆ อยู่ไม่น้อย   เกรงว่าพาลูกทัวร์เที่ยวแล้วแทนที่จะได้ค่าเหนื่อย   อาจจะพลิกผันมาควักกระเป๋าจ่ายตังค์ค่าเช่ารถที่พาฝรั่งเที่ยวซ้ำไปอีก    แต่เมื่อไหนๆ เดินทางมาขนาดนี้แล้ว   ไม่ลองสู้สักตั้งก็ไม่รู้!! ผมออกทัวร์ครั้งแรกมีลูกทัวร์แค่หนึ่งคน    จัดการเช่ารถเก๋ง(วันละสองร้อย)ไปรับเธอที่โรงแรมสยามคอนติแนลตัลซึ่งถูกทุปทิ้งไปแล้วและปัจจุนี้คือสยามพารากอน   เป็นแหม่มจากแคนาดามาธุรกิจที่ฮ่องกงแล้วแวะมาเที่ยวเมืองไทย     ผมยอมรับว่าชั่วโมงแรกๆ ผมประหม่ามากๆ  พูดตะกุกตะกัก   จนแหม่มเธอทักว่าพึ่งเป็นไกด์เหรอ?    ผมรับสารภาพไปตามตรงว่านี่เป็นทัวร์ครั้งแรกของผม   แล้วตบท้ายแบบซื่อๆ ว่า  Please be kind !!  เธอหัวเราะลั่นก๊าก ผมพาเธอไปเที่ยว  วัด และวัง  จนครบโปรแกรมทัวร์  คล้อยบ่ายมาผมก็ต้องทำตามเส้นทางทัวร์ที่บริษัทกำหนดไว้     คือต้องพาแขกไปลงร้านจิวเวอร์รี่   ร้านไหมไทย   ร้านนวดแผนโบราณ ฯลฯ   ทางบริษัทจะโทรเช็คกับร้านนี้เป็นระยะๆ ว่าผมเอาลูกทัวร์มาลงหรือยัง?    ระหว่างทางที่จะพาแหม่มไปลงร้านจิวเวอร์รี่เพื่อเอา "ค่าจอด" สองร้อยบาทมาจ่ายเป็นค่าเช่ารถเก๋งนั้น    ผมยังไม่ได้บอกกล่าวว่าจะไปร้านจิวเวอร์รี่   แหม่มเธอก็บอกว่าขอให้พาเธอกลับโรงแรม   เธออยากพักผ่อน     เล่นเอาผมใจหายวูบ!!  ถ้าพาแหม่มกลับโรงแรมโดยไม่พาไปเข้าร้านต่างๆ   ผมมีหวังต้องควักกระเป๋าตัวเองจ่ายค่าเช่ารถแน่ๆ  เงินที่มีติดตัวตอนนั้นมีไม่ถึงสองร้อยด้วยซ้ำไป เข้าตาจนจริงๆ.....ผมก็เลยต้องสารภาพความจริงกับเธอไปตรงๆ เกี่ยวกับระบบการทำงานทัวร์ที่ผมทำอยู่(ไกด์หลายคนคงโกรธเมื่ออ่านมาถึงตรงนี้)  เธอถึงกับอึ้งว่า    นอกจากผมจะเหน็ดเหนื่อยพาเธอไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่แล้ว  แทนที่จะได้ตังค์   ผมกลับต้องมาเป็นฝ่ายจ่ายอย่างนั้นหรือ??   ผมหงกหัวรับ      แล้วขอร้องเธอว่าอย่าไปร้องเรียนที่บริษัทของผมนะ  ผมอาจจะเดือดร้อนที่บอกความจริงตรงนี้ เธอสงสารผม   แล้วบอกว่าถ้างั้นก็พาเธอไปลงร้านจิวเวอร์รี่หรือร้านอะไรก็แล้วแต่ที่ผมได้ค่าจอด     ผมก็เลยรอดตัวไป   พาเธอไปลงร้านต่างๆ ห้าร้าน   ได้ "ค่าจอด" มาพันบาท (200/จอด)  แขกจะซื้อหรือไม่ซื้อของก็ตาม   ในกรณีที่ซื้อของเราก็จะได้ค่าคอมมิชชั่นอีกทอดหนึ่ง ส่งเธอกลับโรงแรมเธอก็ให้ทิปผมมาอีกพันบาท   Be a good boy!  เธอสั่งเสีย    ออกทัวร์ครั้งแรกผมฉลุยมาได้อย่างหวุดหวิด จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 16:56:37

ความคิดเห็นที่ 23 ขนลุกเลยพี่ ชีวิตคนเราก็ต้องดิ้นรน หนูอ่านถึงตรงนี้ คิดได้เลย ว่าชีวิตหนูยังไม่ลำบากได้ครึ่งของขี้เล็บพี่เลย...รออ่านต่อ กิ้ฟหมด ให้ได้ไม่ครบนะคะ (เพิ่งกกิ้ฟหมดในพันทิปก็คราวนี้) จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 17:18:43

ความคิดเห็นที่ 24 คนสู้ชีวิตจริง ๆ น่านับถือ จากคุณ : thai orchid เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 19:18:47

ความคิดเห็นที่ 25 ผมเป็นไกด์บริษัทที่กรุงเทพฯ ได้สองปีกว่าๆ  ประสบการณ์และชั่วบินก็ถือว่าจัดจ้านพอตัว    แล้วจุดหักเหชีวิตของผมก็เกิดขึ้นอีก   มันเป็นจุดหักเหอันเกี่ยวเนื่องกับ "ความรัก"   และเป็นรักครั้งแรกที่มีต่อเพศตรงข้าม    เป็นรักครั้งแรกที่ทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลไปจนสิ้น      ท้ายสุดเมื่อไม่สมหวัง    ผมถึงกับเคว้งคลำหาทางออกให้กับชีวิตสะเปสะปะ เธอเป็นชาวต่างชาติสัญชาติเยอรมันที่มาเที่ยวเมืองไทยกับเพื่อนอีกสองคนรวมเป็นสามคน   เธอและเพื่อนๆขอว่าจ้างผมเป็นไกด์แบบนอกเส้นทาง   คือให้พาพวกเธอไปเที่ยววนอุทยานแห่งชาติภูเรือและค้างคืนกันที่นั่น    ผมเอาเพื่อนที่เป็นไกด์ไปด้วย     บนภูเรือแห่งนั้น  ผมตกหลุมรักเธอและสารภาพว่ารักเธอ    หลังจากที่ประเมินทีท่าแล้วว่าเธอชอบผมไม่น้อย   แต่ผมประเมินสถานการณ์คลาดเคลื่อนไป    โดยมองข้ามเพื่อนไกด์ที่ผมเอาไปด้วย   เขาเองก็รักเรจินาร์(ชื่อของเธอ)เหมือนกัน     ความที่ผมใช้ชีวิตตั้งแต่วัยเด็ก  วัยรุ่น และย่างเข้าสู่วัยเบญจเพศในผ้าเหลือง   จึงอ่อนต่อโลกนัก   เชื่อและยึดมั่นว่าหากรักใครสักคนแล้ว  สักวันไม่ช้าก็เร็วเขาคงรักเราตอบ     ผมออกปากสารภาพรักออกไปแล้ว   ไม่ได้สานต่ออะไรมากมาย    ไม่ว่าจะเรื่องจับมือถือแขนหรือกระเซ้าเหย้าหยอกเธอ    ต่างจากเพื่อนผมซึ่งจัดจ้านเรื่องโลกมากกว่า     ท้ายที่สุดผมต้องถอยออกมาอย่างเจ็บปวด   เราค้างคืนบนยอดภูเรือสามคืน  และตระเวณเที่ยวที่จังหวัดเลยอีกสามวัน   จากนั้นก็แยกทางกันที่นั่น   โดยเพื่อนผมที่เป็นไกด์ติดตามเธอและเพื่อนๆ ขึ้นเชียงใหม่    ส่วนผมปลีกตัวออกพร้อมกับแผลหัวใจอันเหวอะหวะ     ผมรู้สึกเคว้งคว้างในชีวิตเมื่อกลับมากรุงเทพฯ   เคยทะนงตนว่าแกร่งและสู้ชีวิตมาตลอด    แต่พอมาเจอความรักและผิดหวังกับมันผมกลับล้มไม่เป็นท่า   ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับความทุกข์ลำบาก    แต่กลับความรัก.....ผมน้ำตาปริ      หลายเดือนผ่านไป   ความรู้สึกเคว้งคว้างของผมไม่กระเตื้องขึ้น   ผมตัดสินใจลาออกงานบริษัททัวร์   แพ็คกระเป๋าขึ้นจังหวัดเลยกะจะไปอยู่ที่นั่น    ที่ๆ ผมสารภาพรักต่อเธอ   และที่ๆ เป็นต้นกำเหนิดของความเจ็บปวดในใจของผม     บอกตรงๆ ผมเหมือนคนวิกลจริตนิดๆ  ซึ่งผมรู้สึกดี  เพื่อนๆ รอบข้างเขาก็ว่าผมเพี้ยนๆ    หน้าที่การงานก็เริ่มดีขึ้นจู่ๆ ก็มาลาออกจากงานไปอยู่บ้านนอกที่จังหวัดเลยซะดื้อๆ       คงเข้าทำนองความรักทำให้คนอย่างผมตาบอด ผมอยู่ที่เมืองเลยระยะหนึ่ง  เมื่อเงินหร่อยหรอลงไป   ผมก็ขึ้นไปขอค้างแรมกับเจ้าที่ๆ วนอุทธยานแห่งชาติภูเรือ  จะมาขอเป็นไกด์อาสาสมัครพานักท่องชาวต่างชาติเดินป่าตามภูเรือ    เจ้าหน้าที่อุทยานรู้จักผมตอนที่ผมพาเรจินาร์และเพื่อนขึ้นไปเที่ยว   เขารู้ว่าผมพูดอังกฤษได้ซึ่งไม่ใช่ปัญหา   แต่ปัญหาก็คือ   นานทีปีหนถึงจะมีชาวต่างชาติขึ้นไปเที่ยวภูเรือ   เขาเกรงว่าผมเอาความรู้มาทิ้งในป่าในเขาโดยเปล่าประโยชน์    แต่ผมมีความสุขในใจลึกๆ  ที่ได้ไปอยู่ใกล้ชิดจุดๆ ที่ผมยืนสารภาพรักต่อผู้หญิงที่ผมรักครั้งแรก   ตอนแรกๆ ผมคิดเลยเถิดไปไกลว่าถ้าจะให้ตายตรงจุดนั้นก็ขอยอม อนิจจา...ใครจะเชื่อว่าผมผู้ผ่านชีวิตด้านธรรมะมาพอสมควร   พิจารณาและท่องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า    การพลัดพรากจากสิ่งที่เรารักเป็นทุกข์    การไม่ได้สิ่งที่เรารักก็เป็นทุกข์     แต่เมื่อต้องมาเผชิญกับความจริงเข้า   ผมถึงกับเคว้งไม่เป็นท่า    เคยคิดบ้าๆ ว่าถ้าจะตายไปเพราะมันก็ยอม   ปิยโต ชายเต โสโก  ที่ใดมีรัก   ที่นั่นมีทุกข์  จริงๆ.... แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 20:19:56 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 19:37:26 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 19:30:22

ความคิดเห็นที่ 26 พูดไม่ออก บอกไม่ถูกค่ะ รออ่านนะคะ จากคุณ : bellagallo เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 20:00:52

ความคิดเห็นที่ 27 อาการวิกลจริตอันเนื่องมาจากความรักของผมไม่รุนแรงนัก   แต่ผมก็พอจะรู้ตัวว่าผมผิดปรกติ    อาการเคว้งคล้างเช่นนี้ผมเคยอ่านพระไตรปิฏกผ่านมาบ้าง     เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนางปฏาจาราผู้สูญเสียสามีและลูกไปต่อหน้าต่อตา    นางกลายเป็นคนวิกลจริตหนีกระเซอะกระเซิงไปตามหมู่บ้านนู้นหมู่บ้านนี้    จนไปเจอะเจอพระพุทธเจ้าจึงกระตุ้นเตือนสตินางปฏาจาราขึ้นมา    ท้ายที่สุดนางก็โกนหัวบวชเป็นภิกษุณีสำเร็จอรหันต์เป็นปฏาจาราเถรีผู้มีบทบาทสำคัญในพุทธศาสนา อาการวิกลจริตของผมไม่รุนแรงอะไรมากนัก    แค่เงินในกระเป๋าหร่อยหรอลงไปเหลืออยู่ไม่ถึงห้าร้อยบาทก็กระตุ้นเตือนสติให้ผมกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง    เมื่อผมตั้งสติได้ว่า   ถ้าจะมาจมปลักอยู่กับความรู้สึกดีๆ ที่เคยให้ต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ภูเรือแห่งนี้ชีวิตผมคงไม่มีอะไรแล้ว    ความลำบากที่สู้อุตส่าห์ฝ่าฟันก็คงสูญค่า    นั่นแหละ!! ความรักถึงค่อยๆ เริ่มคลายพิษออกจากตัวผม ผมตัดสินใจไม่ลงกรุงเทพฯ   แต่มุ่งหน้าขึ้นเชียงใหม่ไปเผชิญโชคที่แห่งใหม่ด้วยเงินติดตัวไม่ถึงห้าร้อยบาทดู     ชีวิตที่เชียงใหม่ผมก็ล้มลุกคลุกคลานมาก   หรืออาจจะมากกว่าที่อื่นๆ ที่ผมผ่านมา    เพราะผมมีคนรู้จักเพียงคนเดียวในเชียงใหม่เขาเป็นไกด์ป่า    แต่งานเขายุ่งมาก(คือปฏิเสธที่จะช่วยเหลือผมในทางอ้อม)   ผมต้องแอบไปซุกหัวนอนที่วัดพันอ้นข้างๆ ประตูเชียงใหม่อยู่หลายคืน   แล้วย้ายไปแอบนอนข้างกำแพงวัดที่วัดพระสิงห์ต่อ    พูดแบบรวบรักก็คือ  ทุกสิ่งทุกอย่างในเชียงใหม่ผมต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่   คือไปเป็นพนักงานเสริฟที่ร้านอาหาร    แล้วดันตัวเองขึ้นมาเป็นไกด์ในภายหลัง ขอจบเรื่องราวของตัวเองไว้ด้วยภาพ "ภูเรือ" ที่จังหวัดเลยไว้ตรงนี้ ภาพจาก http://board.dserver.org/ ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านครับ   อย่างที่ออกตัวไว้แต่ต้น   หากประสบการณ์ชีวิตผมเป็นตัวกระตุ้นให้กำลังใจหรือแรงบันดาลใจใครผมก็ยินดีและมีความสุข จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 20:18:10

ความคิดเห็นที่ 28 สุดยอดจริงๆค่ะ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : PaperGlam เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 20:49:18

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วบอกไม่ถูกเลยครับพี่ ขอบคุณที่มาแบ่งปันและร่วมสร้างแรงบันดาลใจให้ชีวิตครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 52 23:08:28 จากคุณ : จักกิด เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 23:08:13

ความคิดเห็นที่ 30 มีต่ออีกมั้ยครับ ผม ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆครับ จากคุณ : MzZzZz (tstevy1a) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 23:28:19

ความคิดเห็นที่ 31 รอติดตามอ่านเช่นกันครับ จากคุณ : mahtuanunG เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 52 23:28:51

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนนี้คือ พักโฆษณา ช่ายมั้ยอ่า ไม่นะ มันยังไม่จบสิ ... กำลังสนุกเลยครับ ....ขออีกซักยกสิพี่ ........................................................ นับถือจริง ๆ เลยครับ คุณวัชรานนท์ จากคุณ : DurRezT เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 00:27:36

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแล้วเพลินจังค่ะ ชอบจริงๆ ประสบการณ์ของคนสู้ชีวิต มันเป็นแรงผลักดัน ให้หลายคนได้ ขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่มาแบ่งปันช่วงเวลาที่มีค่าของคุณนะค่ะ จากคุณ : หะ-เมียว เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 03:24:27

ความคิดเห็นที่ 34   อ่านไปผมก็สมเพชตัวเองไป อยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ มีความอดทนกว่านี้ เคยนึกว่าตัวเองเป็นคนอับโชค แต่พิจารณาจริงๆแล้วเป็นเพราะเป็นคนไม่อดทน และไม่ดิ้นรนต่อสู้มากกว่า ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าครับ ทำให้ผมรู้ว่าบางทีเรานึกว่าเราดิ้นรนในการทำอะไรจนถึงขีดสุดแล้ว จริงๆถ้าเทียบกับหลายๆคนมันยังไม่สามารถเรียกว่าการดิ้นรนได้เลย จากคุณ : dogtown เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 04:03:48 A:141.54.154.214 X: TicketID:240189

ความคิดเห็นที่ 35 ดิฉันพกหนังสือแกรมม่าของ อ สำราญ คำยิ่ง ติดตัวมาที่นี่ด้วยเพราะชอบอ่านเข้าใจง่ายดี ดิฉันเริ่มซื้อหนังสือ Student Weekly อ่านเมื่อปี 2518 คงอ่านมากไปทุกวันนี้ภาษาอังกฤษเลยยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวงูๆ ปลาๆ จากคุณ : ร่วมรุ่นโบราณ (โจ๊กหมูไม่เอาชูรส) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 04:37:08

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ กำลังใจที่ถ่ายทอดมา อยากให้คุณอา(ขออนุญาตเรียกแบบนี้นะคะ)นำเรื่องราวมาถ่ายทอดให้ฟังอีกจังเลยค่ะ ^_^ จากคุณ : Mirah เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 04:46:14

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ให้อ่านคะ จากคุณ : @..pity..@ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 05:59:13

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลา มาเล่าเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจให้ใคร หลาย ๆ คนในนี้ (รวมทั้งหนุด้วย) ขอแอ๊บเด็กนะคะ แต่ว่ามาเล่าอีกได้ไม๊คะ อยากรู้ต่อ อิๆ ๆ จากคุณ : ตำปูปลาร้า เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 52 18:37:21

ความคิดเห็นที่ 39 อยากให้มาเล่าต่อครับ เป็นตัวอย่างที่ดีครับ หลายๆคนพอไปถึงต่างประเทศแล้วก็กลับมามือเปล่าก็มีครับ ไม่รู้ว่าคุณ จขกท. ได้ไปต่างประเทศบ้างหรือยังครับ จากคุณ : shusei เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 03:06:55

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณค่ะที่นำประสบการณ์ชีวิตมาแบ่งปันได้เป็นแนวปฏิบัติชีวิตได้อย่างดียิ่ง  มาเขียนต่อ รออ่านนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 52 23:25:36 จากคุณ : คนเจียงราย2 เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 03:23:40

ความคิดเห็นที่ 41 :) จากคุณ : LittleCancer เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 11:04:34

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณคุณวัชรานนท์ที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตให้อ่านค่ะ จากคุณ : Flowery เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 23:22:59

ความคิดเห็นที่ 43 รอมาหลายชั่วโมงแล้วนะคะ คุณคนอุดร จากคุณ : yinnerella เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 52 23:45:34

ความคิดเห็นที่ 44 หนูจะติดตามต่อนะคะ ทุกวันนี้ ภาษาอังกฤษของหนูก็ งึกๆ งักๆ สุดๆ เหอๆ จากคุณ : SuPerHyPerOverUltraGLUE เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 01:20:45

ความคิดเห็นที่ 45 . ขอบพระคุณครับที่ติดตาม   คงจบแล้วครับ   สำหรับกระทู้นี้ขอจบลงตรงที่ภูเรือจังหวัดเลย     พึ่งไปค้นไดอารี่ชีวิตตัวเองช่วงที่อยู่บนภูเรือมา   เจอบทกลอนที่เคยเขียนรำพึงรำพันเอาไว้บนยอดภูเรือ   พยายามแต่งให้เป็นภาษาอังกฤษ(เพราะเคยตั้งใจเขียนเอาไว้ให้กับรักแรกที่เล่าไว้ข้างบน)แต่ใช้สัมผัสนอกและสัมผัสในตามกลอนสี่สุภาพแบบไทย   ไม่สงวนลิขสิทธิ์ครับ Though we are apart, our hearts shall bind. Distance can’t hide, my mind from you. Hard times we meet, love' ll lead us through. Dreams will come true, and two shall be one. . . . ขออนุญาตฝากเพลงโปรดที่ตรงกับชีวิตในช่วงนั้นไว้ตรงนี้ด้วย   "รักที่อยากลืม" ของคุณพันณิดา  เสวตาศัย http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=yasinee&date=31-05-2007&group=44&gblog=3 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 52 03:10:30 จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 03:01:13

ความคิดเห็นที่ 46 ชื่นชมในความมีมานะ พากเพียรพยายามแสวงหาความรู้ค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตนะคะ จากคุณ : kimgi (KIMGI) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 07:17:09

ความคิดเห็นที่ 47   อ่านแล้วมีกำลังใจดีค่ะ อยากให้เขียนต่อจังเลย ขอบคุณมากค่ะที่แบ่งปันประสบการณ์ จากคุณ : เป๋ไป๋ (เป๋ไป๋) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 09:29:58

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณค่ะ สนุกและได้อะไรมากมายทีเดียว :) จากคุณ : แก้มห้อย เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 10:05:26

ความคิดเห็นที่ 49 อ้าว นึกว่าจะเล่า ชีวิตในเจียงใหม่ต่อ จากคุณ : yinnerella เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 11:18:58

ความคิดเห็นที่ 50 แวะมาอ่านค่ะ อ่านเพลินเลย จากคุณ : fatcoco เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 15:00:30

ความคิดเห็นที่ 51   ขอบคุณครับ ที่ทำให้อุปสรรคที่ก่อนนั้นผมคิดว่าเป็นภูเขา พออ่านเรื่องนี้แล้ว แม่เจ้า ของเรามันแค่ขี้เล็บนี่หว่า มีแรงสู้อีกยกแล้วครับพี่น้อง จากคุณ : บักโบ้ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 52 16:02:21 A:118.92.105.251 X: TicketID:243115

ความคิดเห็นที่ 52   ขอบคุณค่ะ แอบชื่นชม จขก.มานานแล้วค่ะ ใจจริงอยากจะขอดูรูป ลูก ๆ และภรรยา จขก.จังค่ะ แต่มิกล้า อิอิ จากคุณ : ปังปังเอง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 17:10:25

ความคิดเห็นที่ 53 ขอบคุณครับสำหรับการชื่นชม   ผมเอารูปลูกๆ ผมมาลงให้นะครับ   ส่วนรูปผมและภรรยา    ก็ให้จินตนาการเอาจากรูปลูกสาวและลูกชายเอาก็แล้วว่า   ลูกยังขนาดนี้แล้ว   แล้วผมและภรรยาจะขนาดไหน??  ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ่ายไว้หลายปีแล้วล่ะ  เป็นแฝดชายและหญิง   ชื่อแจ็ค (ปิยะ) และ เจสสิก้า(สุมาลี) จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 00:45:54

ความคิดเห็นที่ 54   ขอบคุณมากมายนะคะ สำหรับรูปลูกสาว และ ชาย น่ารักจริง ๆ ค่ะ เด็กผู้หญิงผมหยิก ๆ น่ารักมาก ๆ ค่ะ  โชคดีได้ลูกสาวและชายพร้อม ๆ กัน ภรรยา จขก.ได้กำไรเยอะเลยไม่ต้องอุ้มท้องสองครั้ง อิอิ หนูเองก็คนอุดรฯ ค้า สรุปนะลูกครึ่งอุดรฯ หน้าตาดีหมดเลยแฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (ลูกชายหนูก็ครึ่งและกะสวีเดนค่ะ แต่หนูอยู่เมืองไทย โชคไม่ดีเลิกกับพ่อของลูก แต่ได้ลูกชายที่น่ารักมาไว้กอดทุกคืนเลย นึกขอบคุณพ่อของลูกจริง ๆ ) จากคุณ : ปังปังเอง เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 52 20:03:32

ความคิดเห็นที่ 55 โห  นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง ชื่นชมค่ะ จากคุณ : เฟรินเดอเบอโรว์ เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 52 10:32:01

ความคิดเห็นที่ 56   ขอบคุณที่ทำให้มีกำลังใจมากขึ้นนะคะ จะสู้ ๆ ๆๆ ค่ะ ปล. ลูกน่ารักมาก ๆ ทั้งคู่เลยค่ะ ขอชื่นชมในความอดทนและมุมานะเป็นอย่างยิ่งค่ะ จากคุณ : Shinsoju เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 52 03:35:09

ความคิดเห็นที่ 57 เด็ก ๆ น่ารักจัง คงจะหน้าตาดีเหมือนแม่นะคะ ฮิๆ ๆ จากคุณ : ตำปูปลาร้า เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 52 10:10:51