PANTIP.COM : H8851546 ใครมีเจ้านายฝรั่งบ้าอำนาจมั่งคะ???? เบื่อจริงๆ [แม่บ้านต่างแดน]

ความคิดเห็นที่ 9

เคยมี ... หนักกว่าที่คุณเจอเสียอีกแน่ะ แต่ดิฉันไม่ครณาเพราะดิฉันเป็นคนที่มีความอดทนสูง และก็อดทนมากจนลืมไปเลยว่าความอดทนนั้นมันมีขีดจำกัดด้วยหรือ ? ... เพราะจะบอกตัวเองเสมอว่าที่เราทนนี่เพื่ออะำไร ? สำหรับดิฉันเคย '' ทนเพราะต้องการความรู้ เขาเรียกว่าไม่เข้าถ้ำเสือ ไม่ได้ลูกเสือฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น '' ดังนั้นความอดทนที่ดิฉันมีต่องาน เพื่อต้องการได้ความรู้ออกมาจากผู้สอนงาน ณ ที่นี้ก็คือเจ้านายปากกรรไกรโรงพยาบาล 4 เล่ม รวมกัน ... คนที่เคยทั้งดุด่าว่ากล่าวตักเตือนดิฉันไม่ว่าดิฉันจะทำถูกหรือผิด ก็คือผิดในสายตาเขาเสมอ ...

และด้วยความที่ต้องทนทำงานกับเจ้านายปากกรรไกรโรงพยาบาล 4 เล่ม รวมกัน ดังนั้น ... ดฺฉันจึงต้องทนให้เขาไถเนื้อเถือหนังดิฉันต่อหน้าคนไข้ ญาติพี่น้องคนไข้บ่อยครั้งมากๆๆๆ ... แต่ท้ายที่สุด เพราะความอดทนที่ไม่มีขีดจำกัดของดิฉัน ... ทำให้ได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายปากกรรไกรโรงพยาบาล 4 เล่ม .... และผู้ที่คอยเป็นแบ๊คอัพให้ดิฉันในทุกๆเรื่องหากดิฉันทำงานผิดพลาดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ในเวลาต่อมา คนที่ด่าดิฉันทุกวันนี่แหละ ... กลับกลายเป็นเพื่อนแท้ในที่ทำงาน

คุณอาจจะต้องดูว่าทำไม ? เจ้านายคุณถึงบ้าอำนาจกับคุณ ... บางหน้าที่นั้นเจ้านายจำเป็นต้องวางตนเป็นนายอย่างที่สุด เพื่อที่จะควบคุมความผิดพลาดให้เล็กลงจนเท่ากับศูนย์ 0 ... '' คุณเคยได้ยินไหมคะที่ว่า ... ความปลอดภัยต้องเป็นศูนย์ หรือ ความผิดพลาดต้องเป็นศูนย์เช่นเดียวกันกับงานแทบทุกอย่าง ในทุกสถานที่ทำงาน ''

ดังนั้น การทำงานร่วมกับคน คุณต้องเรียนรู้จักที่จะเรียนรู้คนไปด้วย ... คุณทำงานร่วมกับเจ้านายที่ชอบเกรี้ยวกราด ไม่มีเหตุผล ชอบออกคำสั่ง ฯลฯ คุณก็ต้องเรียนรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนั้น คุณควรที่จะเรียนรู้จุดอ่อนจุดแข็งของคนที่คุณทำงานด้วย รู้ว่าเขาชอบและไม่ชอบอะไร สิ่งไหนเขาไม่ชอบก็เลี่ยงที่จะไม่ทำซะ หรือหากจะทำก็ต้องทำไม่ให้เขาเห็น ... รู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางไงค่ะ

และอีกอย่าง ... คุณต้องถามตัวเองด้วยว่า คุณทำงานเืพื่ออะไร ? หากคุณเลือกที่จะทำงานเพราะต้องการเงินและคุณยังหางานที่ดีกว่าไม่ได้ ... อย่างไรเสียคุณก็ต้องทน จนกว่าจะหางานใหม่ที่เหมาะสมได้ หากคุณทำงานเพื่อฆ่าเวลา คุณไม่ได้ต้องการอะไรจากสิ่งที่คุณทำ แต่การทนทำงานก็ยังมีประโยชน์เล็กๆแอบแฝงอยู่ นั่นก็คือคุณได้ประสบการณ์จากการเรียนรู้คน สิ่งที่คุณจะได้กลับบ้านไม่ใช่เงิน ไม่ใช่ความสุขล้นปรี่ แต่เป็นความรู้อีกแบบที่หาซื้อไม่ได้ .... นอกเสียจากคุณไม่ต้องการที่จะเรียนรู้คน ... ถ้าอย่างนั้นจงลาออกไปซะ ไม่มีประโยชน์ที่จะออกไปทำงาน .... แต่หากคุณทำงานเพราะคุณต้องการความรู้และเป็นใบเบิกทางสำหรับงานอื่นๆต่อไปในอนาคต .... คุณก็ต้องทนต่อไปจนกว่าคุณจะได้สิ่งที่คุณต้องการ ... นี่แหละหลายๆเหตุผลว่าทำไมคนต้องออกไปทำงาน !

ในเรื่องของความอดทนนั้น ถ้าคุณได้รู้จักการฝึกจิต จิตใจคุณจะเข้มแข็งมาก ดังนั้นไม่ว่าอะไรมากระทบคุณจิตใจคุณจะไม่หวั่นไหว ไม่กลัวและไม่รู้สึกรำคาญหรือว่าต้องทนอะไรเลย คุณจะได้วิธีคิดแบบ Positive ต่อตัวเองและอาชีพที่คุณกำลังทำอยู่ทุกวันนี้ด้วย

เวลาทำงาน ... หากคุณสวดมนต์เป็นให้สวดมนต์ไปด้วยขณะทำงาน และพยายามสวดบทแผ่เมตตาให้แก่เจ้านายมากๆ ... สวดวนไปวนมาได้ตลอดเวลาที่คุณต้องทำงาน และอย่าลืมสวดแผ่เมตตาให้แก่ตัวเองด้วย จิตใจคุณจะรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด เพราะคุณจะมองเจ้านายจอมบงการด้วยสายตาของความสงสารและเห็นใจ เห็นใจในความโหดร้ายและความไม่มีเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

เขาด่าคุณเขาอาจจะสนุกวันนี้ แต่เขาจะได้รับทุกข์แน่นอนไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่หากคุณมองเขาด้วยสายตาสงสารและสมเพชต่อพฤติกรรมเขาในวันนี้ ให้อภัยเขา แผ่เมตตาให้เขา ... คุณจะมีความสุขตั้งแต่วันนี้และตลอดไป ไม่ว่าคุณจะไปทำงานที่ไหนก็ตาม

ถือคติตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าว่า ... ''เราหยุดแล้ว แต่ท่านทำไมไม่หยุด''

ขอให้ลองดูนะคะ

ดอกไม้

จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง

เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 18:54:44

ความคิดเห็นที่ 11

ค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับประสบการณ์ที่นำมาแชร์กัน และคำแนะนำดีๆ แต่อย่างแรกที่อยากอธิบายนิดนึง เจ้านายในที่นี่้ หมายถึง เค้าเป็นเจ้าของร้านค่ะ ไม่ใช่หัวหน้างานอย่างที่หลายคนเข้าใจ มันเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เป็นเฟรนไชน์ของคาร์ฟูร์ค่ะ GB หลายๆ คนที่อยู่ในเบลเยี่ยมน่าจะรู้จัก

อาจจะเพราะเรายังใหม่ + เป็นคนต่างชาติ เค้าก็เลยเพ่งเล็งเป็นพิเศษ + discriminate (อันนี้เรารู้สึกได้ด้วยตัวเอง)

อยากเล่าต่อนะคะว่าเราเจออะไรมั่ง

เราเริ่มทำงานกลางเดือนพฤษาฯปีที่แล้ว 20ชม/อาทิตย์ พอเดือนกันยาฯ มีคนออก เจ้านายก็บอกให้เราเริ่มทำเต็มเวลาแทนคนที่ออก(36.5 ชม/อาทิตย์) พอเดือนตุลาฯ เราก็ถามเรื่องสัญญาจ้างงาน คือตั้งแต่พฤษภาฯ เรายังไม่ได้เซ็นต์สัญญาเลย เราถาม เค้าบ่ายเบี่ยง พอวันที่ 3 เค้าบอกว่า เค้าให้สัญญาเต็มเวลาไม่ได้ เพราะคนที่ลาพักร้อนจะกลับมาแล้ว คือ หลอกใช้งานเราว่างั้นเหอะ เงินเดือนก็จ่ายเป็นพาร์ทไทม์ แล้วเวลาที่เราทำเกิน ก็ให้คิดเป็นวันหยุดไป ซึ่งขณะนี้ มีชั่วโมงเกินไป 81 ชั่วโมง และยังไม่เคยได้หยุดแม้แต่วันเดียว ขอหยุด บอกคนไม่พอ ขอทำเพิ่ม บอกคนพอแล้ว (เอ๊ะ ยังไง) (อันนี้ปรับปรุงตัวเองแล้ว โดยไม่ขอหยุดอีกเลย เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา)

แล้วทุกคนจะทำเสาร์-อาทิตย์ เว้น เสาร์-อาทิตย์ แต่เราต้องทำทุกเสาร์-อาทิตย์ โดยไม่ได้เงินอะไรเพิ่มเลย (อันนี้ก็พอใจแล้ว เพราะวันธรรมดาจะได้ไปรับ-ส่งลูกที่โรงเรียน)

หน้าที่ก็ทำทุกอย่างในร้าน เวลาไปขายหมูเนื้อที่กินกับขนมปัง ตั้งแต่ทำงานมาผิดครั้งเดียว ก็ลูกค้ามันเยอะ คนขาย 6 คน เวลาห่อของแล้ววางมันจะใกล้ๆกัน ก็หยิบผิด เจ้านายก็ด่าต่อหน้าลูกค้า เราก็ยิ้มแหยๆ แบบว่าขอโทษนะ เสือกด่าเรากลับอีกว่า มันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะนะ แต่พอคนอื่นทำผิดมั่ง กลับพากันหัวเราะร่าเริง ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง บ่อยมากที่ฝรั่งมันทำผิด ก็ไม่เห็นเคยโดนด่าซักครั้ง (ปรับปรุงตัวเอง คือ วางห่อเนื้อของเราให้ห่างจากคนอื่นๆ เพื่อป้องกันการผิดพลาด ไม่วาย มันยังมาเอาของเราไปอีก)

เราเรียงของอยู่ดีๆ พวกมาเรียกให้ไปล้างครัว เราก็ไป แล้วก็โดนเรียกไปด่า บอกว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ คิดในใจ ทำไมไม่เรียกอีนังคนที่เรียกเราไปล้างครัวมาด่ามั่งฟ่ะ (ปรับปรุงตัวเอง คือ เวลาที่มีคนมาเรียกไปทำอย่างอื่นนอกเหนือจากเจ้านายสั่ง จะวิ่งหาเจ้านาย เพื่อถามว่า ให้ไปทำมั้ย)

เรื่องเรียงของ เราช้า แต่ชัวร์เรื่องวันหมดอายุ เพราะเราจะดูตลอด และตรงกับป้ายราคาด้วย ส่วนพวกฝรั่ง มันไม่ดู อะไรมามันก็ยัดเข้าไปซะงั้นจนเต็ม แล้วดันเอาไปใส่ในช่องอื่นอีก เวลาที่เค้าสั่งของ เค้าก็มองไม่เห็นว่ามันยังมีของอยู่ ก็สั่้งมาอีก แล้วมาเจอทีหลัง + ของใหม่ มันก็เต็มสต๊อก แล้วเจ้านายก็มาถามเราว่า เราเป็นคนทำใช่มั้ย? คือไม่ถามคนอื่นนะ ถามเราเป็นคนแรกเลย เราก็เซ็ง คือไงล่ะ คิดว่าเราโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ??? (อันนี้ก็ปรับปรุงตัวเอง คือ เวลาที่เจออะไรที่ผิดที่ผิดทาง วันหมดอายุก่อนอยู่หลังสุดของชั้น ก็จะบอกเจ้านาย มันเหมือนอาจจะเป็นการฟ้อง แต่ทำไงได้ เราก็ต้องป้องกันตัวเองจากการโดนด่า)

ไอ้เรื่องที่โดนเมื่อวันศุกร์ คิดว่าเป็นเพราะคุยกับลูกค้า ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะทักทายกัน พวกมันก็ทำกันทุกคน ลูกค้าเป็นคนไทย ตูก็พูดภาษาไทยดิว่ะ (อันนี้ต้องปรับปรุงตัวโดย ไม่ต้องพูดกับใครเลยหรือเปล่าเนี่ย?????)

จะเห็นได้ว่า เราทำทุกอย่างแล้ว เราเปลี่ยนตัวเราเอง เพราะเปลี่ยนคนอื่นนั้นยากยิ่งกว่า แต่ก็ยังไม่วายโดนจนได้

แต่เราเข้าใจนะ ว่าทำไม่เจ้านายถึงเป็นแบบนี้ เพราะพวกฝรั่งที่ทำงานด้วยกัน เวลาที่เจ้านายไม่อยู่ มันก็อืดมาก เดินลอยชายทำงาน คุยกัน งานไม่เสร็จ แต่ทำไมต้องมาลงที่เรา แต่พวกนั้นกลับไม่โดนอะไรเลย

ค่อนข้างบ่นและระบายค่ะ แต่ก็อย่างว่า ถ้าได้แต่บ่น+ระบาย ไปวันๆ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะฉะนั้น พรุ่งนี้จะไปทำเรื่องเปลี่ยนสัญชาติเป็นเบลเยี่ยม(อยู่ในฮอลแลนด์ แต่แฟนเป็นเบลฯ บ้างก็ว่าทำงานในเบลฯไม่ได้ ก็เลยจะเปลี่ยนซะ อะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น เพราะที่อยู่ อยู่ใกล้แหล่งงานในเบลฯมากกว่าฮอลแลนด์)

อีกอย่าง เรานั้นไม่เหมาะกับงานที่เป็น family business เลย มีประสบการณ์เยอะมากที่เมืองไทย คือ สังคมมันค่อนข้างใกล้ชิดกัน ไอ้พวกที่ประจบสอพลอเก่ง ก็รอดตัวไปได้ด้วยดี แต่เราทำไม่เป็นอ่ะ เป็นคนตรง และทนไม่ได้กับการถูกเอาเปรียบ ก็เลยอยู่ในสังคมแบบนั้นไม่ได้ แล้วสังคมที่อยู่ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น เป็นหมู่บ้านขนาดกลาง ทุกคนรู้จักกันแทบทั้งหมด ถ้าจะให้เปรียบ ก็เหมือนสังคมบ้านนอกเราที่ต่างจังหวัดอ่ะค่ะ เวลาไปร้านค้า ก็จะทักทายกัน เอาเรื่องคนโน้นคนนี้มานินทา อะไรประมาณนี้ ซึ่งเราคิดว่ามันค่อนค้างแคบ คือ คิดกันได้แค่นี้เหรอ คุยกันได้แค่นี้เหรอ บอกตรงๆค่ะ รับไม่ได้ ผู้คนที่นี่เป็นนอกสองหัว คงไม่ต้องอธิบายนะคะว่าเป็นไง แม้แต่ครอบครัวของแฟนเราเอง ตัวแฟนเราเองก็เป็นค่ะ (อยู่ยากมั้ย?) อันนี้ก็ปรับปรุงตัวเองโดยเวลาที่มีใครมาพูดมาเล่าเรื่องของใคร หรือเพื่อนร่วมงานนินทาเจ้านาย ก็ไม่ต้องออกความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น เพราะมันจะสะท้อนกลับมาหาเรา

จริงๆ แล้วเราชอบงานเรามาก ชอบที่จะบริการลูกค้า ชอบที่จัดสินค้าให้สวยงามถูกต้อง อยากให้ลูกค้าได้ของที่ดีที่สุด คุ้มกับเงินที่เค้าจ่าย แต่ก็ไม่ให้ขาดดุลสำหรับเจ้านายเรา แต่ไม่เอาเปรียบลูกค้า เราทำเกินร้อย สำหรับงาน แต่เค้าก็ไม่เห็นคุณค่า ตอนนี้เหลือแค่ 50 คิดเพียงแต่ว่า สิ้นเดือนเงินเข้า เหมือนทุกๆคนในร้าน

คงอีกไม่นานหรอกค่ะ เราคงจะมีวันดีๆ กับเค้าบ้าง แต่ตอนนี้คงต้องทนเพื่อเงินไปก่อน เมื่อมีเงินพอ ก็อยากมีร้านเป็นของตัวเองค่ะ

ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ปล.จริงๆ อยากบวชชีพราหม์ตั้งแต่กลับไทยปีที่แล้ว แต่พ่อไม่ให้ไปบวช เสียใจค่ะ แล้วมันก็ยังค้างคาอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี้ ไม่รู้เมื่อไรจะมีโอกาส

จากคุณ : หอคอย

เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 22:05:24