PANTIP.COM : H8902638 สวดมนต์แบบไทยไล่ผีต่างชาติได้หรือไม่ [ชีวิตในต่างแดน]

ความคิดเห็นที่ 44

มาแล้วๆ

คนเขาว่าเป็นพระเณรไม่กลัวผี สำหรับผมตอนเป็นเณรกลัวมาก กลัวจนต้องไปนอนกับพี่เณรอีกรูปที่กลัวผีเหมือนกัน ส่วนพระอีกสองรูปก็ปฏิเสธที่จะไปจำวัดที่กุฏิหลังนั้น ท่านไม่กล้าพูดตรงๆ ว่ากลัวนะ....เลยไม่ขอปรักปรำท่าน อิ อิ อิ

พอเมื่อพี่เณรรูปนั้นสิกขาลาเพศออกไป เหลือผมรูปเดียวเสียวสันหลังทุกคืน เป็นอันว่าตอนนี้ผมกลัวผีจนขึ้นสมองเลย กลัวชนิดต้องขอย้ายวัด!! กราบนมัสการลาเจ้าอาวาสกลับหมู่บ้านตัวเอง และวัดประจำหมู่บ้านของผมมีบรรดาสามเณรสี่รูปพักบนกุฏิใหญ่ด้วยกันแต่คนละห้อง แต่ผมจะย่องไปขอนอนกับพี่เณรรูปอื่นทุกคืน!! เพราะกลัวผี จะให้หักใจไม่ให้กลัวก็ไม่ได้ เพราะในห้องแต่ละห้องมีขวดโหลที่บรรจุกระดูกของคนตายที่เผาไม่หมดเรียงรายไปหมด แล้ววันดีคืนดีวิญญาณเจ้าของกระดูกก็อาจจะมาป้วนๆ เปี้ยนในห้องนั่นแหละ ในบรรดาสามเณรทั้งห้ารูป มีไม่กลัวผีอยู่สองรูป ส่วนผมและรูปอื่นๆ กลัว ผมอาจจะเวอร์กว่ารูปอื่นๆ ขนาดเวลามีงานศพแล้วถูกนิมนต์ไปสวดมาติกา....ผมก็พยายามจะบ่ายเบี่ยงไม่ไป อ้างนู่นอ้างนี่สารพัด ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องไป ก่อนยกโลงขึ้นเชิงตะกอน เจ้าภาพก็จะนิมนต์พระเณรไปวางดอกจันท์ใส่ในโลง ต้องประจันหน้ากับศพในโลงจังๆ ก็ตอนนี้แหละ กลับมากุฏิภาพใบหน้าศพก็ติดตาติดใจ ยากที่จะสลัดให้หลุด

อยู่มาวันหนึ่ง มีคนตายในหมู่บ้านและพระเณรในวัดถูกนิมนต์ไปสวดมาติกาที่ป้าช้า หลวงปู่กำชับมาว่าห้ามสามเณรทุกรูปบ่ายเบี่ยง สั่งพิเศษเพิ่มอีกว่าให้ผมและสามเณรทั้งหมดเอากลดและบาตรไปด้วย ด้วยว่าพวกเราจะไป "ปักกลด" ในป่าช้ากันในคืนวันนั้นวันที่เขาเผาศพ ผมแทบอยากจะลาสิกขาให้รู้แล้วรู้รอดซะวันนั้น

ที่ป้าช้าคืนนั้นพวกเรากระจายปักกลดกัน ห่างกันพอเห็นแสงเทียนริบหรี่ๆ โดยมีหลวงปู่่ปักกลดระหว่างกลาง ไฟที่เชิงตะกอนยังแดงจ้า ศพก็ยังคงถูกเผาส่งกลิ่นทั่วป่าช้า หลวงปู่ให้พวกเรามายืนที่เชิงตะกอนเพื่อพิจารณาสังขารแล้วน้อมเข้าสู่อารมณ์กัมมัฏฐานที่เรียกว่า "ไตรลักษณ์" ผมไม่มีสมาธิพอที่จะคิดเรื่องอื่นนอกจากลัวผี หลวงปู่เหมือนจะจับจิตผมได้ จึงบอกพวกเราทุกคนว่า ผี วิญญาณ เปรต สิ่งเหล่านี้อยู่ภูมิที่ต่ำกว่าเรา และไม่มีวันมาหลอกเราได้ ถ้าเขาปรากฏก็ตะคอกหรือเอ็ดเขาก็ได้ แต่ที่เขาปรากฏตัวนั้นเขาอาจจะมาขอส่วนบุญ ก็ให้เจริญเมตตาว่าสรรพสัตว์ทั้งหลายจงเป็นสุขๆ เถิด จำไว้! เขาอยู่ภูมิที่ต่ำกว่าเรา!! สิ่งที่กำลังหลอกเราอยู่นั้นไม่ใช่ผี แต่เป็น "จิต" ของเรามากกว่า

จากนั้นหลวงปู่ก็ให้พวกเรากระจายกันไปเดินจงกรมกันคนละทิศของป่าช้า ขณะที่เดินจงกรม ผมไม่มีสมาธิหรอก ผมต่อสู้กับจิตตัวเองอย่างหนักหน่วง ถ้าไม่มีหลวงปู่อยู่ด้วยผมคงเผ่นแน่บออกจากป่าช้าไปนานแล้ว ไม่ต้องมาบริกรรมเท้าย่างหนอ ขวาย่างหนอในค่ำคืนอันมืดมิดและวิเวกวังอย่างนี้ หันไปรอบๆ ก็เห็นเหล่าต้นตาลที่ยืนต้นสูงใหญ่เรียงรายราบกับผีเปรตหลายตัวที่จ้องมองผมอยู่!! ลมพัดกระพอทีไรใบตาลก็ลู่ตามเหมือนมีชีวิต เดินจงกรมเสร็จพวกเราก็กลับเข้ากลด คืนนั้นทั้งคืนผมหลับตื่นๆ พี่เณรรูปอื่นๆ ก็มีอาการเหมือนกัน

แต่ที่ผมจำคำหลวงปู่มาได้ตลอดก็คือ "เขาอยู่ภูมิที่ต่ำกว่าเราคือมนุษย์ อย่าไปกลัวเขา แต่สงสารและให้ความเมตตาต่อเขา เขาอาจจะเสียใจก็ได้ถ้าเรากลัวเขา ถ้าเขามาหาเราก็แสดงว่าเขารู้ว่าเราเป็นคนดีมีเมตตาจึงมาหา " นี่จะถือเป็นคาถาทีใช้ท่องเวลารู้สึกกลัวผีก็ได้ ซึ่งผมใช้ประจำ บ่อยเข้าๆ ความหมายก็จะเริ่มชัดเจนขึ้น

ท้ายที่สุดแล้ว ผมว่าไม่มีคาถาอะไรหรอกครับที่จะทำให้ผีกลัว เพราะผีไม่ได้มาหลอกเรา ผมยืนยันได้ เพราะผมตอนเป็นสามเณรผมสวดมนต์ได้ตั้งแต่เจ็ดตำนาน ไปจนถึงสิบสองตำนาน.....เรียกได้ว่าจะเอาคาถาไหนสั่งได้เลย ผมยังกลัวผีชนิดที่ต้องเรียกว่าผ้าจีวรปลิว ตอนนี้ผมรู้สึกเฉยๆ จะว่าไม่กลัวก็ไม่เชิง แต่ไม่อยากลบหลู่

ยิ่งเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าจะกลัวอะไรมากมายนะครับ เจอผีมาลูบหัวบ้าง หรือผีมาจับหัวบ้าง อย่าไปตกใจกลัวเลยครับ ปล่อยๆ เขาบ้างเถอะ...ถือว่าแผ่เมตตาก็แล้วกัน อิ อิ อิ

จากคุณ : วัชรานนท์

เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 04:27:01

ความคิดเห็นที่ 49

ตามคำขอคะคุณ PatPDX pinkrose

เมื่อกลางปี 2002 ดิฉันได้งานทำที่บริษัทญี่ปุ่นแถว ๆ นวนคร ตอนนั้นดิฉันเช่าห้องอยู่กับเพื่อนสนิทสี่คนแถว ๆ หมู่บ้านนวธานี บังเอิญลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นผู้หญิงกำลังจะเรียนจบมัธยมปลาย ได้โทรมาบอกว่าจะมาขอพักอยู่ด้วยและจะขึ้นมาเรียนรามฯ ดิฉันก็ยินดีอย่างยิ่งนักที่จะมีน้องมาพักอยู่ด้วย เพราะดิฉันส่งเสริมอยากให้น้องได้เรียนจบสูง ๆ

แต่เพราะอพาร์ทเมนต์ที่ดิฉันพักอยู่กับเพื่อนสนิทในตอนนั้น มีกฏห้ามไม่ให้พักเกินสี่คน ดิฉันจึงจำเป็นย้ายห้องพักมาอยู่ที่อพาร์ทเมนต์ใกล้ ๆ กับ ม. กรุงเทพฯ เพื่อที่จะรอให้ลูกพี่ลูกน้องเรียนจบและขึ้นมาพักอยู่ด้วย

ดิฉันได้เตรียมความพร้อมทุกอย่างเพื่อรอน้องขึ้นมา แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่เห็นน้องขึ้นมาสักที ดิฉันตัดสินใจโทรไปถามพี่สาวที่ต่างจังหวัด เพราะอยากรู้ว่าอะไรทำให้น้องไม่ขึ้นมาอยู่ด้วย เนื่องมาจากดิฉันได้ย้ายห้องออกมาเช่ารอเป็นเดือนแล้ว วันนั้นพี่สาวบอกดิฉันว่า ลูกพี่ลูกน้องรับหมั้นกับแฟนหนุ่มและจะแต่งงานกันในเดือนหน้า

ดิฉันยอมรับว่ายินดีและดีใจที่น้องกำลังจะแต่งงานมีชีวิตคู่ที่ดี แต่อีกใจหนึ่งก็แอบเสียใจที่น้องไม่ยอมติดต่อมาบอกกันบ้าง แอบเสียดายอนาคตของน้องไปด้วยที่ตัดสินใจแต่งงานเร็วเกินไป เพราะดิฉันตั้งใจจะพาน้องมาอยู่ ช่วยเหลือเขาเรื่องที่พักและอาหารการกิน อยากให้เขาเก็บเงินเรียนอย่างเดียว แต่ในเมื่อน้องเลือกเส้นทางชีวิตที่จะเป็นแบบนั้น ดิฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

และดิฉันก็ต้องยอมรับสภาพอยู่คนเดียวในห้องเล็ก ๆ ท่ามกลางความเงียบ ห้องที่ดิฉันเช่าอยู่นั้น อยู่ชั้นสามและอยู่ห้องหลังสุด ประมาณว่ากะจะชมวิวหลังอพาร์ทเมนต์ไปด้วย และก็เป็นห้องในส่วนที่เงียบสงบมาก ๆ

ทุก ๆ คืนก่อนนอน ดิฉันจะสวดมนต์ตลอด ปกติดิฉันจะทำงานกะเช้าและก็หยุดเสาร์เว้นเสาร์ ส่วนวันอาทิตย์จะเป็นวันหยุดประจำ หากใครที่เคยทำงานโรงงานและทำออฟฟิศจะรู้ว่าบางโรงงานมีกฏแบบนี้

ทุกครั้งที่มีวันหยุด ดิฉันมักจะไปค้างบ้านพี่สาวประจำ เพราะต้องไปช่วยเลี้ยงหลาน จนมีอยู่อาทิตย์หนึ่ง พี่สาวชวนดิฉันไปทำบุญที่วัดใกล้ ๆ บ้านพี่สาว วันนั้นดิฉันตื่นแต่เช้านั่งรถเมล์จาก ม. กรุงเทพฯไปหาพี่สาวที่มีนบุรี พอไปถึงพี่สาวก็พาไปทำสังฆทานและก็รับนั่งรับพรจากพระเสียนาน

ทุกครั้งที่ได้ทำบุญรับพรและรับน้ำมนต์จากพระ ดิฉันรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกสบายใจและรู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดๆ มาทำร้ายเราได้ ปกติดิฉันจะเป็นผู้หญิงที่สวมพระตลอด แม้แต่เวลาอาบน้ำหรือทำอะไรก็ตาม ดิฉันไม่เคยถอดพระออกจากคอเลย แต่เย็นวันนั้นดิฉันนั่งรถกลับมาถึงที่ห้องพัก ด้วยความประมาทที่คิดว่าตัวเองได้ทำบุญไปแล้ว คงไม่มีภัยใด ๆ มากล้ำกลาย ดิฉันจึงได้ถอดพระวางไว้บนหัวเตียงนอน และด้วยความเพลียจากการนั่งรถเมล์ในระยะทางที่ไกล ทำให้ดิฉันไม่ได้สวดมนต์ก่อนนอน ทั้งที่ปกติก็ทำประจำอยู่ตลอด

ห้องพักของดิฉันเป็นห้องไม่ใหญ่นัก มุมด้านหลังจะเป็นกระจกโปรงใสขนาดบานใหญ่ ซึ่งก็มีผ้าม่านติดไว้ตลอด บางคืนดิฉันไม่ได้ปิดผ้าม่าน เพราะอยากนอนชมวิวดาวน้อยใหญ่และพระจันทร์กลมโตตามประสาคนโสด ที่นึกอยากดูพระจันทร์งาม ๆ และนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาผู้หญิง

คืนนั้นดิฉันหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวก็ตอนที่ตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก ดิฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับร่างตัวเองเอาไว้ ดิฉันพยายามลืมตาแต่ก็รู้สึกว่าหนักไปหมด ดิฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมเหมือนมีใครบางคนมานั่งทับตัวเอง จะลุกขึ้นไปไหนก็ไม่ได้ กระดุกกระดิกก็ไม่ได้

ดิฉันอยากร้องให้คนช่วย ก็ร้องไม่ออกเพราะรู้สึกตัวแข็งไปหมด ช่วงชีวิตในตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังต่อสู้อยู่กับอะไรสักอย่าง ที่อาจจะไม่ใช่คนก็ได้ ดิฉันพยายามลืมตาให้ได้ เพราะอยากรู้ว่าสิ่งที่กดทับร่างกายอยู่เป็นใคร มีชีวิตหรือว่าเป็นสิ่งอื่น ๆ ที่ไกลตัว ความรู้สึกตอนนั้นกลัวมาก ๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในโลกนี้เพียงคนเดียว

พอลืมตาขึ้นมาได้ ดิฉันก็ตกใจมาก ๆ กับภาพที่เห็น แม้จะมองเห็นไม่ชัด แต่ก็เห็นเป็นควันที่ลอยคลุ้งเต็มห้องนอน ดิฉันเห็นภาพผู้หญิงผมยาว ใส่ชุดสีขาวเหมือนในหนัง หน้าตาไม่เห็นชัด แต่รู้ว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนร่างของดิฉัน ซึ่งก็มีควันสีขาว ๆ ลอยคลุ้งไปกับร่างของเธอด้วย ผีสาวตนนี้หัวเราะเหมือนคนที่กำลังมีความสุขกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ ช่วงเวลานั้นดิฉันทำอะไรไม่ถูก แต่ยังพอมีสติอยู่บ้าง คิดว่าต้องเป็นผีแน่ ๆ ดิฉันจะยกมือสวดมนต์ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะรู้สึกหนักไปหมด แม้แต่จะขยับตัวยกขาขึ้น ก็เหมือนมีอะไรกดทับอยู่

สภาพดิฉันในตอนนั้น นอนหายใจอย่างช้า ๆ เพราะรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรกำลังปิดจมูกเอาไว้ด้วย ดิฉันนึกถึงบทสวดมนต์ทันที รีบท่องบทสวดมนต์ แต่เพราะความกลัวทำให้ท่องผิด ๆ ถูก ๆ ตัวสั่นไปหมด หากแต่สายตาของดิฉันก็ยังจ้องหน้าผีสาวตนนั้น ดิฉันได้ยินเสียงหัวเราะและคำพูดของผีสาวว่า

"สวดไปเหอะ ต่อให้สวดให้ตาย เธอก็ทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะคืนนี้เธอไม่มีพระ"

เสียงของผีสาวดังก้องมาพร้อม ๆ กับเสียงหัวเราะสลับกันไปมา ดิฉันฟังแล้วรู้สึกกลัวจับใจ กลัวที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ แต่บนความกลัวดิฉันกลับรู้สึกเจ็บใจตัวเองไปด้วยที่เผลอถอดพระออกจากคอก่อนนอน ถ้าดิฉันไม่ประมาทและใส่พระ ป่านนี้ก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้ ดิฉันภาวนาในใจ พูดในใจขอร้องผีสาวให้ออกไปจากร่าง อย่าได้มานอนทับกันเลย ดิฉันแผ่เมตตาต่าง ๆ ให้เธอ แต่เธอก็ยังไม่ยอมออกไป เธอหัวเราะและนั่งเล่นอยู่บนร่างของดิฉันด้วยความสนุกสนาน ส่ายผมไปมา โยกตัวไปด้วย ทำเหมือนกับร่างดิฉันเป็นของเล่นให้เธออยากจะทำอะไรก็ได้

ชีวิตในตอนนั้นดิฉันรู้สึกว่า ตัวเองอาจจะต้องตายแน่ ๆ เพราะหายใจไม่ออก ดิฉันไม่เคยกลัวตาย แต่ดิฉันเสียดายถ้าตายแล้วไม่ได้ร่ำลาคนที่ดิฉันรัก พอนึกถึงความตาย น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินพรั่งพรู ดิฉันร้องไห้เหมือนเด็กน้อย แม้น้ำตาจะไหลรินออกมา แต่แปลกดิฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย ช่วงชีวิตในตอนนั้น ดิฉันรู้สึกแย่และรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอที่สุด ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย

ในเสี้ยววินาทีนั้น ดิฉันคิดถึงพ่อมากที่สุด คิดถึงแม่และพี่สาวคนโตที่เสียชีวิตไปนานหลายปี ดิฉันรู้สึกว่าบทสวดมนต์ต่าง ๆ ช่วยอะไรไม่ได้ ก็คงจะขอให้คนที่ดิฉันรักมากที่สุดช่วยดิฉัน พอคิดได้ก็ภาวนาในใจพร้อม ๆ กับหลับตาลงอย่างช้า ๆ เพราะคิดว่าถ้าตัวเองตาย คนแรกที่อยากเจอในภพนั้น ๆ ก็คือ พ่อแม่และพี่สาวเท่านั้น

"พ่อจ๋า แม่จ๋า แม่รำจ๋า ช่วยหนูด้วยนะ หนูสู้เขาไม่ไหวแล้ว หนูเหนื่อยจังเลยค่ะ หนูหายใจไม่ออก หนูไม่มีพระไว้ปกป้องตัวเอง พ่อกับแม่ช่วยหนูด้วย หนูหายใจไม่ออกจริง ๆ"

คงไม่มีใครเชื่อว่า คำภาวนาของดิฉันจะมีปฏิหารย์เกิดขึ้นจริง ๆ หลังจากที่ภาวนาขอร้องให้ดวงวิญญาณของพ่อและแม่รวมทั้งพี่สาว (ดิฉันเรียกว่าแม่รำ เพราะเป็นพี่สาวที่เลี้ยงดิฉันตั้งแต่เกิดได้สองเดือนหลังจากที่แม่เสียชีวิต) ซึ่งท่านทั้งสามเสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว และพวกท่านก็ได้มาช่วยเหลือดิฉันตามคำอ้อนวอน ดิฉันภาวนาจบควันขาว ๆ ที่ลอยไปมาก็เริ่มจางหายไปพร้อม ๆ กับร่างผีสาวที่ไม่มีให้เห็นอีก

ดิฉันกลัวตัวสั่นไปหมด พอเห็นผีสาวหายไป ดิฉันก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง แต่ก่อนดิฉันเคยตลกขบขำเวลาดูหนังผี เวลาที่เห็นนักแสดงเจอผีแล้วผมตั้ง ซึ่งคืนนั้นทรงผมของดิฉันตั้งเหมือนกับคนที่เจอผีในหนังเลย แต่จะเป็นลักษณะฟู ๆ ที่ดูไม่ได้ และก็ขนลุกไปหมด ดิฉันเอามือปาดน้ำตา ประนมมือไหว้ภาวนาอยู่ตลอด จากนั้นก็รีบหยิบพระมาใส่ในคอ แล้วก็ลุกขึ้นไปเปิดไฟทันที ดิฉันเปิดไฟทุกดวงในห้องนอน ห้องน้ำทิ้งเอาไว้ ดิฉันหันไปดูนาฬิกาบอกเวลาตีสองกว่า ๆ ดิฉันไม่กล้านอนอีกเลย

ด้วยความกลัว ทำให้ดิฉันรีบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสาวซึ่งทำงานกะดึก เล่าให้เขาฟัง เพื่อน ๆ หาว่าดิฉันบ้า ดิฉันยอมรับว่าตัวเองไม่ได้บ้า ถ้าใครไม่เจอย่างดิฉัน คงไม่รู้ว่าผีมีจริงหรือไม่ ดิฉันบอกเพื่อนว่าจะย้ายห้องในวันพรุ่งนี้ เพื่อนที่เข้ากะดึกพากันหัวเราะมองเป็นเรื่องตลก แต่สำหรับดิฉันไม่ตลกเลย เพราะเรื่องราวที่ดิฉันได้สัมผัสน่ากลัวมาก ๆ ถ้าคืนนั้นดิฉันไม่ภาวนาขอร้องให้ดวงวิญญาณของพ่อและแม่มาช่วย ดิฉันอาจจะหายใจไม่ออกและนอนหลับตายไปแล้วก็ได้

ดิฉันโทรไปหาพี่สาวทันที พี่สาวบอกให้ดิฉันไม่ให้ออกไปไหน เพราะกลัวเป็นอันตราย ได้แต่ปลอบใจให้ดิฉันไม่ร้องไห้ และก็บอกให้ดิฉันย้ายไปพักอยู่ด้วย เช้าวันรุ่งขึ้น ดิฉันไปแจ้งย้ายห้องที่ออฟฟิศของอพาร์ทเมนต์ทันที แต่เพราะกฏระเบียบห้ามย้ายออกกลางเดือน ทำให้ดิฉันต้องรอ แต่ดิฉันไม่ได้สนใจจะพักอยู่ในห้องนี้อีก ดิฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแต่ก็ยังคงไปทำงาน หากแต่ดิฉันตั้งใจย้ายไปอยู่กับพี่สาวจนกว่าจะได้กำหนดย้ายของออกทั้งหมด และเหตุการณ์วันนั้น ทำให้ดิฉันไม่เคยถอดพระออกจากตัวเลย ทุกวันนี้ดิฉันก็ใส่พระติดตัวตลอด

ปกติดิฉันจะเป็นคนที่มีลางสังหรณ์แม่นยำ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือไม่ ดิฉันจะสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก หรือไม่ก็ความฝัน ดิฉันเป็นคนที่สัมผัสวิญญาณบ่อยมาก ๆ บางทีก็มากับความฝัน แต่บางครั้งสัมผัสได้โดยกลิ่น และความรู้สึกที่เหมือนเห็นภาพ แต่ไม่ชัดเจน ดิฉันเชื่อสนิทว่าผีมีจริง แต่พวกเขาอยู่คนละภพกับเรา ที่ตรงนั้นอาจจะเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างที่ดิฉันเคยฝันเห็นก็ได้ และทุกคนที่เสียชีวิตไปแล้ว จะไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น รวมทั้งวิญญาณของทุก ๆ คนที่ดิฉันรัก และก็วิญญาณของเพื่อนสนิทที่เพิ่งจากดิฉันไปเมื่อกลางปีที่ผ่านมาด้วย pinkrose

จากคุณ : roslita

เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 15:57:52