ความคิดเห็นที่ 1 *มันขึ้นอยู่กับว่า "ซักพัก" ของคุณมันนานเท่าไร *สามีคุณยอมหรือเปล่า ตามธรรมดาพ่อฝรั่งนี่ไม่ยอมหรอกนะคะที่จะจากกับลูกนานๆ *เอาแม่มาช่วยเลี้ยงที่นี่ดีกว่าไหม ตัวเราเองนั้นเคยหอบลูก (1 ขวบครึ่ง) ไปให้แม่เลี้ยงที่เมืองไทย 4 เดือน อีตอน Y2K (ใครจำได้มั่ง) ตอนนั้น 4 เดือนดิฉันต้องไปทำงานตลอด หยุดไม่ได้ หนีไม่ได้ โดดไม่ได้ ตายไม่ได้ สามีก็ต้องทำงานของเขา ดิฉันเลยตัดสินใจเอาไปให้แม่เลี้ยงที่บางกอก โดยที่ดิฉันบินไปหาเดือนละ 1 ครั้ง เป็นเวลา 12 วันทุกเดือน(รวมวันหยุดทั้งเดือนรวบยอดแล้วบินกลับไทย) พอครบ 4 เดือนก็เอากลับมาบ้าน ไม่รู้สึกว่าคิดถึงลูกมากเพราะว่าเจอกันทุกเดือนตลอด 4 เดือน แล้วมันก็แค่ 4 เดือนเท่านั้นเอง เล่าให้ฟังนะ เรื่องนี้มันเป็นการตัดสินใจของคุณกับสามีว่าจะเอายังไงต่อไปค่ะ แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 53 23:05:20 จากคุณ : flymom เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 22:55:05

ความคิดเห็นที่ 2 กลับไปเมืองไทย พ่อก็ไม่ได้เห็นหน้าลูกคงจะคิดถึงลูกแย่เลย คนเป็นพ่อก็คงอยากเห็นการเจริญเติบโตของลูกเหมือนกันนะคะ ส่วนใหญ่แล้วคนเป็นแม่ที่อาศัยอยู่ต่างประเทศก็เลี้ยงลูกเองคนเดียวทั้งนั้น หลายๆคนก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน คุณนิสาฯคงจะเครียดและเหนื่อยมาก แต่เชื่อเถอะค่ะว่าถ้าคุณเลี้ยงลูกเองอีกไม่นานคุณจะผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ ยิ่งตอนลูกเล็กๆแบเบาะอย่างนี้มันเลี้ยงง่ายกว่าตอนลูกโตตั้งเยอะ แล้วตอนนั้นคุณจะทำยังไงคะ ไม่อยู่เมืองไทยให้แม่ช่วยเลี้ยงไปตลอดเลยเหรอ ยังไงทำใจให้สบายค่ะ  ลูกนอนก็นอนกับลูกอย่างที่คุณสามีว่านั่นแหละค่ะ เค้าติดให้อุ้มก็อุ้มค่ะ ยังไงถ้าเค้าร้องไห้บ่อยๆลองเอาลูกนอนทาบกับพุงเราดูนะคะ (๑เดือนนี่คิดว่ายังนอนพาดพุงแม่ได้อยู่นะ ยังไม่ตัวโตมาก) เค้าฟังเสียงหัวใจแม่เต้นเค้าจะรู้สึกอบอุ่นเป็นสุข ทีนี้ลูกก็จะหลับสบาย แม่ก็ได้นอนพักผ่อนด้วยค่ะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 22:59:54

ความคิดเห็นที่ 3 ลองเลี้ยงเองดูก่อนซักสามเดือนดีมั๊ยคะ  ดิฉันเชื่อว่าคุณจะปรับตัวได้ สามีคุณก้จะได้เห็นพัฒนาการของลูกด้วย มันสำคัญมากนะคะ ทั้งพ่อแม่ลูกน่าจะอยู่ด้วยกัน ช่วงแรกๆมันก็เป็นธรรมดา มีเหนื่อยบ้าง เดี๋ยวมันก้ดีขึ้นเองค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆแล้วค่อยกลับ ดิฉันเองก็เลี้ยงลูกเอง สามีช่วยบ้างหลังเลิกงาน แรกๆก็ท้อมากเพราะเหนื่อย นอนไม่พอด้วย ร้องไห้ไปหลายรอบ แต่พอเข้าเดือนที่สองเริ่มปรับตัวได้ ก็ดีขึ้น จนตอนนี้ผ่านมาหกเดือนแล้ว สบายแล้วค่ะ มีความสุขที่ได้อยู่กับลูก ให้นมลูก และเห็นพัฒนาการเค้า สามีก็เช่นกันค่ะ ดูเค้ามีความสุขมาก เวลากลับมาบ้าน แล้วได้อุ้มลูก เล่นกับลูก นี่ค่ะ รอยยิ้มที่ทำให้พ่อกับแม่หายเหนื่อยทุกครั้งที่เห็น ปล.จขกท เอารูปลูกสาวมาให้แม่ๆในห้องนี้ชื่นชมบ้างสิคะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 53 01:27:52 จากคุณ : เรไรไอด้า เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 01:27:01

ความคิดเห็นที่ 4 เราว่าแม่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครเลี้ยงลูกเป็นมาก่อนทั้งนั้นนะ แต่พอมีลูกสัญชาตญาณมันก็จะสอนเราเอง อย่างที่แม่ปูว่าตอนเล็ก ๆ นี่เลี้ยงง่ายกว่าตอนโตอีก ยิ่งโตก็ยิ่งยากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าไม่ได้มีภารกิจอันใดที่จำเป็นใช้ช่วงเวลานี้ของชีวิตในการเลี้ยงลูกเอง หรือไม่ก็หาคนช่วยเลี้ยงเพื่อจะได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง ว่าแต่ จขกท. เลี้ยงลูกด้วยนมแม่หรือนมผงเอ่ย เราเลี้ยงด้วยนม:-)่ายมากเลย ลูกร้องก็เอานมใส่ปากแล้วก็พากันหลับทั้งแม่ทั้งลูก ตอนคนโตนี้ไม่เหนื่อยเท่าไร มีเวลานอนเยอะ พอคนที่สองนี่เหนื่อยกว่าคนแรกมาก เพราะคนเล็กนอนไปแล้ว แต่คนโตไม่ยอมนอนคนเป็นแม่เลยอดนอนไปด้วย แต่เราก็ผ่านมันมาได้นะ จขกท. สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : มุนีน้อย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 02:02:30

ความคิดเห็นที่ 5 เดือนแรกน้องสาวมาช่วยหลังจากที่น้องกลับไทยเลี้ยงคนเดียวค่ะเพราะกินนมแม่ร้องทีก็จับนมเข้าปากได้นอนบ้างตอนกลางคืน แต่กลางวันไม่เคยนอนเลยมันนอนไม่หลับ หมอและเพื่อนๆบอกเสมอว่าลูกนอนให้นอนพร้อมลูกแต่ไม่เคยเลย ช่วงลูกนอนเราก็หาทำโน้นทำนี่ไปเรื่อย ก็เหนื่อยพอสมควร จขกท ลองทำดูนะเวลาลูกนอนให้นอนพร้อมลูกจะได้มีเวลาพักผ่อนเด็กตอนเล็กๆเลี้ยงง่ายกว่าตอนโตค่ะ จากคุณ : sascha เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 02:37:15

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดค่ะคุณเจ้าของกระทู้ อย่าพึ่งท้อ และ อย่าคิดจะพาลูกกลับไปที่ไทยเพื่อหาคนเลี้ยงช่วยค่ะ   เม่ๆทั้งหลายที่อยู่เมืองนอก  ทุกคนก็เจอแบบคุณค่ะ  คำว่าเป็นพ่อคน แม่คน  ไม่มีคำว่า ไม่เหนื่อย  ลำบาก  ทุกข์ยากหรอกค่ะ  ทุกคนก็เจอเหมือนกันหมด   ถึงแม้ว่าคุณกลับไปไทยมีคนเลี้ยงช่วย สักวันก็ต้องกลับมาอยู่กับครอบครัวตัวเอง  เลี้ยงเอง จงจำไว้นะคะว่า  เด็กแต่ละวัย แต่ขวบปี เหนื่อยทั้งนั้นค่ะ  ขนาดโตมีครอบมีครัว พ่อแม่บางครอบครัวยังต้องเหนื่อย  เหนื่อยใจเหนื่อยกายเพราะลูกก็มีค่ะ    ช่วงนี้จนถึง 1ปี  ก็เหนื่อยมากหน่อยค่ะ เพราะลูกยังพูด  ยังบอกเราไม่ได้  แต่เค้าใช้เสียงร้องไห้สื่อกับเราแทน  ตัวดิฉันเอง  ไม่เคยคิดว่าในชีวิตจะมีลูก (ความคิดในสมัยเป็นสาว เพราะไม่ค่อยชอบเด็ก) แต่พอมีลูก ดันโชค2ชั้นได้แฝด   ขนาดมีพ่อแม่สามีอยู่ใกล้  แม่สามีมารับเสื้อผ้าไปซัก รีดให้  บางวันทำกับข้าวมาส่ง   สามีช่วยทุกอย่าง อาบน้ำลูกให้ก่อนไปทำงาน กลางคืนทุกคืน ทุกครั้งเขาป้อนนมลูก  ดิฉันมีหน้าที่แค่ดูแลตั้งแต่9โมงเช้า ถึง 5โมงเย็นแค่นี้   ยังเหนื่อยสายตัวแทบขาด  กอดสามีร้องไห้ทุกวัน ว่าดิฉันจะเลี้ยงลูกโตไหม?      เหนื่อยจนเกิดอาการช็อค   แทบไม่มีเวลาหายใจเต็มท้อง เพราะเจ้าแฝด กิน นอนไม่พร้อมกัน  คนนึงหลับ อีกคนก็ตื่น  ป่วยก็สลับกับ  ไม่เป็นพร้อมกัน(แต่โชคดีที่ไม่ป่วยบ่อย) บางวันเหนื่อยจนเบลอ  กะจะเอาลูกสาวไปเปลี่ยนผ้าอ้อม  พอเปิดออกมา  อ้าว ลูกสาวทำไมมีงูน้อย   ที่ไหนเหนื่อยจนเบลอ  อุ้มลุกเปลี่ยนผ้าอ้อมผิดคน     7ปีผ่านไป   ยังคิดเลยว่า ผ่านมาได้ไง   เป็นกำลังให้นะคะ  เหนื่อยมาก ท้อมาก  วันหยุดก็ขอให้พ่อดูลูกให้ แล้วคุณเจ้าของกระทู้ออกไปเดินเล่น ช็อปปิ้ง เติมพลังตัวเองบ้างก็ได้  หรือไม่ถ้าตัวเองนอนไม่ได้ตอนกลางวัน  ช่วงที่ลูกนอนหลับ ก็เข้าห้องน้ำ  ทำสปาที่บ้าน  แช่น้ำอุ่น  ฟังเพลงเพลินๆ แค่นี้ก็ผ่อนคลายดีค่ะ สู้ๆเพื่อลูกค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 53 03:03:11 จากคุณ : Thatcha70 เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 02:52:22

ความคิดเห็นที่ 7 คงเป็นฮอร์โมนหลังคลอดค่ะ จะรู้สึกหรือคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย ท้อแท้เหนื่อยหน่าย เคยทำอะไรได้อย่างคล่องแคล่วตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะมีลูกต้องดูแล ขอแนะนำว่า พยายามนอนพร้อมลูกคะ ถึงจะนอนไม่หลับแต่ว่าได้พักผ่อนไปด้วย หรือดูทีวีหรือฟังเพลง เพื่อทำให้ตัวเองผ่อนคลายซะก่อนค่ะ งานบ้งงานบ้านยังไม่ต้องทำ ทิ้งไว้อย่างนั้นก่อน ยิ่งสามีช่วยยิ่งดี ดิฉันนี่สองเดือนแรกร้องให้ทุกวันตอนเย็นเลยคะ ยิ่งวันไหนสามีมีประชุมตอนเย็นจะร้องหนักมากๆ เพราะดิฉันคิดว่าดิฉันเลี้ยงลูกไม่ได้ กลัวโน่นกลัวนี่ไปหมด จนเรียกได้ว่า 6 โมงเย็นสามีดิฉันต้องอยู่บ้านเท่านั้น ประชุมก็ยกเลิกกันไปตามระเบียบ อยู่ที่บ้านกับสามีดีกว่าค่ะ ถ้าเราไปเค้าจะเป็นห่วงคุณและลูกด้วยนะค่ะ จากคุณ : @..pity..@ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 03:25:06

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะกลับไทย คงลองเลี้ยงเองก่อนถ้าไม่ไหวจริง ๆ แล้วจะตัดสินใจอีกที คงเป็นเพราะฮอร์โมนอย่างที่คุณ pity บอกด้วยค่ะ ตัวเองคิดมากแล้วก้อคิดถึงแม่ด้วย แม่ปู น้องชอบนอนบนพุงแล้วก้อชอบให้อุ้มพาดบ่าแล้วก้อหลับค่ะ อ่านความเห็นของคุณ Thatcha70 แล้วเหนื่อยกว่าเราสองเท่ายังผ่านมาได้ เก่งมากจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณทุกความเห็นดี ๆ อีกครั้ง ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลย แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 00:38:02 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 53 00:37:30 จากคุณ : นิสาตาโต เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 05:32:24

ความคิดเห็นที่ 9 คุณเลี้ยงลูกนมแม่อย่างเดียวหรือเปล่าคะ คือดิฉันมีประสบการณ์เรื่องนมไม่พอให้ลูกค่ะ เค้าร้องตั้งแต่อยู่ ร พ แต่พอกลับมาบ้าน มิดไวฟ์มาสอน และมาแนะนำให้เสริมนมกระป๋อง หลังจากนั้น ลูกไม่เคยร้อง นอนหลับยาว กลางวันก็เอาแต่นอน แม่ก็สบายมากๆ อีกอย่าง ให้คุณแม่มาช่วยค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของงานบ้าน ซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูกบ้าน กับข้าวดิฉันทำเอง เพราะแม่ทำไม่เป็น คือดิฉันผ่าคลอดฉุกเฉินค่ะ เคยไม่อยากทำงานหนัก หกสัปดาห์แรก คิดว่าน่าจะให้คุณแม่หรือญาติมาช่วยนะคะ สักสามเดือน ถ้าเป็นดิฉัน สามีคงไม่ให้ไปแน่นอน เค้ายอมที่จะให้คุณแม่มาช่วย แต่ไม่ให้เราไปแล้วเค้าอยู่ดนเดียว เค้าหวงลูกมากๆ จากคุณ : PoomPim..TMB เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 05:39:48

ความคิดเห็นที่ 10 อดทนเถิดค่ะ แล้วผลของมันจะหอมหวานยิ่งนัก ลูก อยู่กับพ่อแม่ อบอุ่นที่สุดแล้ว อยากปลอบใจ จขกท หลายอย่าง ว่าอย่าท้อ ยังมีเพื่อนๆต่างแดนหลายๆท่านที่อยู่ในสภาพเดียวกัน เค้ายังผ่านมาได้ คุณเองก็ต้องทำได้แน่นอนค่ะ หากเครียด หาเพื่อนคุยนะคะ อย่าจมอยู่กับตัวเอง อย่ากังวลไปล่วงหน้า พาลูกออกไปเดินเล่นบ้าง สูดอากาศบริสุทธิ์ ให้กำลังใจตัวเองทุกวัน นะคะ เราอยู่อังกฤษ ก็เลี้ยงลูกเองคนเดียว ทำงานบ้าน และทำกับข้าวด้วย แรกๆ เหนื่อยค่ะ แต่สักพักผ่านไป ก็ปรับตัวได้ อดทน หากเครียด อย่าจมกับตัวเอง หาเพื่อนคุยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : แก้มป่องแป่ง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 06:03:38

ความคิดเห็นที่ 11   มาให้กำลังใจค่ะ คิดว่าเป็นช่วงหลังคลอดใหม่ๆจะวิตกกังวมากกว่าปกติ ดิฉันก็เป็นเช่นเดียวกันค่ะ ตอนนี้ลูกสามเดือนกว่าแล้ว สองสัปดาห์แรกอาการเดียวกันเลยค่ะ สามีกลับบ้านร้องไห้กับเค้าตลอดว่าเหนื่อย กลางคืนก็ต้องตื่นมาให้นมทุกสองชม.สามชม. แต่พอหนึ่งเดือนผ่านไปเหมือนร่างกายเราเริ่มปรับตัวกับการนอนได้ค่ะ ตอนนี้ไม่เหนื่อยไม่เพลียมากเหมือนเดิมแล้ว ทั้งๆที่ก็ตื่นคืนละสามสี่ครั้งเหมือนเดิม แถมยังสามารถตื่นมาทำอาหารเช้าให้สามีก่อนไปทำงานได้อีกต่างหาก ตอนนี้ลูกสามเดือนแล้ว นอนยาวขึ้นค่ะ สบายขึ้นมาก ที่สำคัญสามีกลับจากทำงานได้เห็นลูก ได้เล่นกับลูกเราก็มีความสุขไปด้วย ลูกเล็กๆเค้าจำเสียงพ่อได้ค่ะ เค้าเห็นเค้าก็ยิ้มเราก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งค่ะ เดี๋ยวลูกจะเริ่มพูดคุยแล้ว คุณจะไม่เบื่อไม่เหงาแล้วล่ะค่ะ อยากสนับสนุนให้อยู่ด้วยกัน คนอื่นที่อยู่ต่าแดนเลี้ยงลูกเองทุกคน บางคนลูกแฝดก็มี ตอนนั้นให้กำลังตัวเองว่า คนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้ค่ะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆความเหนื่อยก็ลดลงเรื่อยๆค่ะ เนื่องจากร่างกายเราปรับตัวได้ มาให้กำลังใจนะคะ แต่ถ้าอยากกลับจริงๆก็ไม่เป็นไรคะ แต่น้องยังเล็กมาก ขึ้นเครื่องจะลำบากไม๊คะ จากคุณ : คุณแม่ลูกสอง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 08:17:34 A:118.22.106.222 X: TicketID:221282

ความคิดเห็นที่ 12 อีกสักพักก็เข้าที่ค่ะ เลี้ยงดูคนเดียวไปก่อนอย่าพึ่งแยกลูกจากพ่อเค้าเลย เราก็พึ่งมีลูกตอนแก่และไม่มีใครมาช่วยเลี้ยงด้วย ก่อนคลอดก็อยู่ห้องคนเดียวทั้งคืน และหลังคลอดก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน แรก ๆ ทรมานมาก เหนื่อย เสียเลือดจากการผ่าคลอดมาก ลูกก็ตัวใหญ่หนักแรกเกิด สิบพาวด์  อุ้มลูกก็ไม่ค่อยไหว ลูกเป็นเด็กไม่หลับกลางวัน แม่ก็ไม่มีเวลาพัก กลางคืนก็หลับไม่สนิทต้องตื่นตลอด คือทำทุกอย่างคนเดียวตลอด และเกิดอาการดิเพรสตัวแม่ร้องไห้เป็นเดือน คือถ้าไม่หายคิดว่าจะไปหาหมอแน่ ๆ (สามีก็ช่วยอุ้มบ้าง แต่ไม่ช่วยงานบ้าน) จนแล้วจนรอดก็อยู่มาได้ และนึกอยู่ตลอดกรูเลี้ยงลูกมาได้ยังไงโตจนป่านนี้ ได้เห็นพัฒนาการของลูกโตขี้นทุกวัน ก็มีความสุข เหมือนกับได้รับพรจากสวรรค์ที่ส่งเด็กคนนี้ให้เรามาเลี้ยงดู อยากรู้อะไรก็เข้ามาถามห้องนี้แหละคะเป็นส่วนใหญ่ (หลาย ๆกระทู้ยอมรับว่าไม่ได้ล็อคอิน) ก็ได้คำแนะนำที่ดีมาก ๆ ค่ะ หรือไม่ก็หาข้อมูลในเน็ท ยังไงก็ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปเร็วๆนะคะ แก้ไข เข้ามาเพิ่มเติม แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 53 08:30:20 จากคุณ : เสียงซึง เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 08:25:44

ความคิดเห็นที่ 13 เลี้ยงเองนะ พอผ่านไปสักระยะแล้ว จะไม่อยากให้คนอื่นเลี้ยง ขนาดว่าแม่ตัวเองนะ ดิฉันยังว่าแค่ฝากๆ แป๊บๆ พอ ไม่ให้เลี้ยงเป็นวันๆ คือว่าดิฉันนั้น แม่ติดลูก ไม่ใช่ลูกติดแม่ อีกอย่างแม่ดิฉันอายุเยอะแล้ว ให้มาเลี้ยงหลาน ก็สงสารแก ถ้าให้แกเลี้ยง เราต้องอยู่ด้วย ก็เป็นความจริงที่คุณว่านะ ไปเมืองไทย สะดวกสบายหลายอย่าง อยู่ต่างประเทศ ต้องทำเองหมด ไหนจะเลี้ยงลูก ไหนจะดูแลบ้าน อาหารการกิน ถ้าอยู่ไทย ไปซื้อแกงถุงหน้าปากซอย ถ้าอยู่ต่างจังหวัด ก็บึ่งมอเตอร์ไซค์ไปซื้อที่ตลาด ได้กินแล้ว เอาเวลามาดูแลลูก เล่นกับลูกสบาย เรื่องบ้าน ถ้าไม่เรียบร้อย จ้างแม่บ้านได้ (ถ้ามีตังค์) อยู่ต่างแดน ถึงจ้างได้ ก็ต้องระวังเรื่องงบ แต่ถ้าอยู่กรุงเทพฯ นะ ดิฉันไม่อยากเอาลูกกลับไปหรอก ปวดหัว จะไปไหนแต่ละทีลำบากเหลือเกิน เบื่อรถติด แล้วก็ไม่มีอะไรทำ นอกจากเดินห้าง จากคุณ : พธูไทย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 17:29:06

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาเป็นกำลังใจให้คะ คงเป็นเพราะฮอโมนอย่างที่ ความคิดเห็นข้างบนบอกอะคะ ตอนนี้อารยาได้ 5 เดือนแล้ว ช่วง 2 เดือนแรกเหนื่อยมากเลยคะเหนื่อยจริง ๆ แต่ก็ผ่านมาได้ ทนอีกนิดนะคะ เดียวเรียนรู้ลูกได้เมื่อไหร่ก็จะดีขึ่นเองนะคะ ตอนลูกเล็ก ๆ ก็มีคนบอกว่าถ้าลูกน้อยให้รีบนอน แต่ก็นอนไม่หลับเหมือนกันอะคะ ยังไงทนอีกนิดนะคะ ผ่านไปหลังเดือนที่ 2 จะเข้าที่เองคะ จากคุณ : monzy เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 23:54:28

ความคิดเห็นที่ 15 ลูกดิฉันอายุ ได้ 2 เดือนกับอาทิตย์กว่า ๆ ตอนเลี้ยงลูกเองใหม่ ๆ แม่มันร้องไห้ทุก  2 วันเลยเครียดลูกร้อง เครียดไม่ได้นอน  ลูกร้อง เวลาเราเปลี่ยนผ้าอ้อมหรือว่าใส่เสี้อผ้า เราสั่นมาก ๆๆ แต่ตอนนี้ลูกร้อง(แบบไม่ชอบตอนใส่เสี้อผ้า) แม่มันหัวเราะไม่ก็ร้องเพลง เราก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กเลย แล้วลูกเราติดมือ ติดอุ้มมาก ๆๆๆ ตอนพิมพ์(ตอนนี้)​ลูกยังหลับอยู่ในเป้อุ้มเด็กอยู่เลย แต่เรามีตวามสุขค่ะที่เลี้ยงลูกคนเดียวอยู่เมืองนอก แค่เราอยู่เมืองนอกแม่เรายังยุให้เราเอาข้าว เอาน้ำซุปให้ลูกกิน บอกอย่างนั้นอย่างนี้ กับลูกเรา ต้องอาบน้ำกี่โมง เราว่าเลี้ยงลูกคนเดียวมีความสุขลูกนอนตอนกลางวัน แม่มันจับลูกใส่เป้อุ้มทำงานไป เล่นคอมไป ดูทีวี ลูกมันก็หลับอยู่ในนั้นล่ะ  ตอนกลางคืน 3 ทุ่มเอาลูกลงเตียง(เด็ก)เปิดโมบายให้ดู แม่มันแต่งหน้า ทาครีมก่อนนอน ลูกก็ดูโมบาย พอแม่มันเสร็จก็เอาลูกไปนอนกินนม แล้วก็กอด เหมือนมีตุ๊กตาตัวใหม่มาให้นอนกอดเล่น (ดีที่สามียอมให้ลูกนอนด้วย ฝรั่งบางทีไม่ยอม) ตอนดีก ๆ ลูกก็สะกิดหานม ก็เปิดนมให้กินแล้วหลับคายเต้าทั้งแม่ทั้งลูก บางทีตี่นมายังงง ๆ ว่าลูกได้กินนมมั้ยนี้ เราว่าบางทีเด็กต้องการอยู่กับแม่อยู่ใกล้ ๆ แม่ ลูกเราลงเป้ตอนเดือนครี่ง เพราะเราเบื่ออุ้มลูกไม่มีเวลาทำอะไร เป็นบ้างบางวันที่ลูกองค์ลง ร้องสัก 10-20 นาทีแบบไม่หยุด อยู่ใกล้ ๆ สามีอย่าเครียด บอกเลยค่ะว่าไม่ต้องเลี้ยงลูกตามตำรามาก เอาความสบายใจตัวเองค่ะ เด็ก ๆ ไม่มีอะไรมาก หิวก็ให้กิน ร้องมาก ๆ อาจจะง่วงแล้วให้แม่กล่อม แค่นั้นล่ะค่ะ อย่าเครียดค่ะ ทำให้เป็นเรื่องสบาย ๆ อย่าเอาคนอื่นว่าต้องเลี้ยงแบบโน้น ต้องนอนคนเดียวได้ ต้องนอนเป็นเวลา กินเป็นเวลา เครียดเปล่า ๆ แค่แม่มีความสุข แล้วลูกมีความสุขน่าจะพอแล้วค่ะ อาจจะคิดผิดแต่มันก็ดีไม่ใช่หรือค่ะ เป็นกำลังใจให้แม่ลูกอ่อนค่ะ จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 00:22:53

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจ คิดไม่ผิดเลยที่เข้ามาตั้งกระทู้ที่ห้องนี้ แม่ ๆ ที่นี่ทุกคนน่ารักมาก ๆ ค่ะ จะอดทนแล้วก้อจะผ่านไปให้ได้ ตอนนี้ให้นมลูกเองค่ะ ก้อตื่นให้นมตอนกลางคืนทุกสองถึงสามชัวโมง ร่างกายเริ่มจะชินกับการนอนน้อยแล้วไม่ค่อยเหนื่อยเหมือนวันแรก ๆ ขอบคุณทุกความเห็นอีกครั้งค่ะ จากคุณ : นิสาตาโต เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 00:23:44

ความคิดเห็นที่ 17 อ้อ แวะมาบอกว่าตอนลูกคนแรกแม่ปูก็ร้องไห้แทบทุกวันเหมือนกันละค่ะ  แต่ไม่ให้ใครช่วย เดี๋ยวเลี้ยงไม่ถูกใจเราอีก คนเคยอยู่สบาย นึกอยากไปไหนมาไหนก็ไป อยากดูหนังก็ได้ดู พอมีลูกไม่ได้เข้าโรงหนังอีกเลย มาช่วงนี้นี่เองค่ะที่ลูกๆโตแล้ว เลยได้พาลูกไปดูบ้าง ดีใจที่คุณนิสาฯรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วนะคะ แต่ถ้าให้นมลูกเองนี่ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ให้ลูกดูดจากเต้าเลยหรือเปล่าคะ ตอนแม่ปูให้นมลูกก็ให้ลูกดูดจากเต้าเราเลยค่ะ เวลาลูกร้องไห้หิวนมตอนกลางคืน ก็เปิดอกหันให้ลูกกิน ไม่ต้องลุกขึ้นนั่งให้นมหรอกค่ะ พอลูกได้กินก็เลิกร้อง แล้วก็หลับไปพร้อมกันแม่ลูกค่ะ ให้นมลูกเองแสนที่จะสบายค่ะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 00:45:13

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาอ่านแล้วขอให้กำลังใจด้วยนะคะ ยินดีด้วยที่ได้ลูกสาว หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจังค่ะ แล้วก็ดีใจด้วยที่คุณรู้สึกดีขึ้นแล้ว  ตัวเองก็เคยผ่านช่วงโหมดเหนื่อยแบบนั้นมาเหมือนกันค่ะ  ตอนนี้ลูกชายสิบสี่เดือนเริ่มอยู่ตัวแล้ว แต่ตอนนี้เหนื่อยวิ่งตามลูกแทนค่ะ ของดิฉันเพิ่งผ่านมาปีนึงเอง จำได้ว่าตอนลูกสองเดือนแรกนี่ เหนื่อยมากที่สุดในชีวิต เสียน้ำตาไปหลายปีบเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เป็นคนร้องไห้ยาก ตอนนั้นคิดว่าตัวเองเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง  ทำอะไรก็ไม่เป็น  ให้นมลูกก็ยังทำไม่ได้  ลูกชายตอนเกิดไม่ยอมดูดนมดิฉันค่ะ ทำยังไงเค้าก็ดูดไม่ได้  เพราะหัวนมดิฉันแบน  ดิฉันก็ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนนึกว่าเด็กทารกเกิดมาก็ตามสัญชาติญานดูดนมแม่ได้เองไม่ต้องสอน น้ำหนักลูกก็ลดลงจากตอนเกิด 3.18 กิโล ลงไปเหลือ 2.8 กิโล แต่ดิฉันก็ยังไม่ท้อในการให้นมแม่  ลูกดูดไม่ได้ดิฉันก็พยายามปั๊มออกมาให้เค้าดูดจากขวด(แต่จริงๆ ผิดนะคะ ควรป้อนด้วยแก้วเพราะเด็กจะติดจุก) จำได้ว่าต้องปั๊มนมทุกๆ 3 ชม. ตีหนึ่ง ตีสี่ ก็ต้องตื่นมาปั๊ม เพื่อให้ได้น้ำนมให้เค้าพอกินโดยที่ไม่เสริมนมผงเลย ปั๊มแล้วก็ป้อน เลี้ยงลูกไปปั๊มนมไปเหนื่อยสุดๆ  ลูกกินเก่งด้วย พอสัปดาห์ที่ 7 ปาฎิหาริย์ก็มีจริง ลองฝึกเค้าอีกทีเค้าก็สามารถดูดนมแม่ได้ค่ะ หลังจากนั้นชีวิตง่ายขึ้นเยอะเลย  ถึงเวลากินนมก็เอาเข้าเต้า  เวลานอนก็ให้ลูกดูดนมหลับไปด้วยกัน รอซักพักนะคะเดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง เอาใจช่วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 53 05:58:43 แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 53 05:57:16 จากคุณ : Dublina เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 05:56:09

ความคิดเห็นที่ 19 สู้สู้ ดิฉันก็ผ่านมันมาแล้ว เดี๋ยวก็ค่อยๆดีขึ้นเองค่ะ ยิ่งตอนให้นมลูก เจ็บมากก กว่าแผลจะหาย ร้องให้ทุกครั้ง ตอนนั้น นั่งนับเลย อีกกี่พันครั้งที่ต้องให้นม แต่ก็สู้จนผ่านมาได้ ได้ให้นมลูก 2ปี 1 เดือน ผลคุ้มค่ามากๆ กำลังใจและความช่วยเหลือจากสามีสำคัญมาก ต้องบอกให้เค้ารับรู้และช่วยเรา จากคุณ : pha-sea-pha เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 18:54:41

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนนี้ให้นมลูกเองค่ะ ให้เขาดูดจากเต้าเลย เรื่องให้นมนี่ไม่ค่อยเป็นปัญหา น้ำนมมีพอแล้วลูกก้อกินเก่งด้วย น้ำหนักก้อขึ้นดี รู้สึกว่าเขาโตขึ้นเยอะหลังจากกลับจากโรงพยาบาล แต่ว่าตอนนี้ลูกร้องเก่งมาก ต้องคอยอุ้มปลอบตลอด วางไม่ได้เลย พลัดกันอุ้มกับสามีตอนเขากลับจากทำงาน บางวันปลอบเท่าไรก้อไม่เงียบ ทำให้เรากับสามีเครียด นีเป็นอีกเรืองทีทำให้เหนื่อยใจสุด ๆ แต่ได้อ่านความเห็นของแม่ ๆ ในห้องนี้แล้วทำให้ฮึดขึ้นมา จะอดทนให้มากกวานี้ แล้วคิดว่าจะต้องผ่านไปให้ได้ค่ะ จากคุณ : นิสาตาโต เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 22:33:00

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าลูกร้องไห้บ่อยลองอุุ้มลูกพาดบ่าดูนะคะ อาจมีแก๊สในท้องก็ได้ เปิดเพลงบรรเลงเบาๆ อุ้มลูกพาดบ่าพาลูกเดินรอบๆห้องให้เค้าเรอค่ะ อาจเป็นสาเหตุหนึ่งก็ได้ค่ะ เอาใจช่วยคุณแม่มือใหม่นะคะ ตลอดทั้งชีวิตลูก เพียงแค่ไม่กี่ปีเองค่ะที่เค้าจะให้เราอุ้ม พอเค้าโตคุณนิสาจะคิดถึงช่วงเวลาเหล่านี้มากเลยเชียวค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 53 02:42:46

ความคิดเห็นที่ 22 ตาม คห.ข้างบนให้ความเห็นมาถูกทุกความเห็นค่ะ  มีเพิ่มเติมว่าโบราณเขาว่าเด็ก "ร้อง 3 เดือน" เป็นเรื่องใกล้ตัวจริง ๆ เด็กบางคนก็ร้องแค่ 1 เดือน แต่เด็กบางคนก็ร้องเรียกความสนใจร้องมันให้ครบ 3 เดือน เด็กบางคนก็เป็นเด็กเลี้ยงง่ายเอาแต่นอน ไม่เหมือนกันค่ะ ช่วง 1-3 เดือนแรก อย่างที่พบมา บางทีฮอร์โมนแม่จะเปลี่ยนอาจจะมีหงุดหงิดเพิ่มด้วย คุณพ่อหรือญาติ ๆ ต้องเข้าใจและถ้ามาช่วยเลี้ยงลูกด้วย ก็จะดีมาก ๆ เลย พอลูกเขาเริ่มจะคอแข็ง เขาจะหันความสนใจของตัวเองกับความเจริญเติบโตของเขา เขาจะเริ่มไม่ร้องโยเย และเขาจะเริ่มเพิ่มน้ำหนัก ตอนนี้เขาจะดูน่ารักน่าชังขึ้นมาทันที อดทนอีกนิด นะคะ   ลูกน้อยน่ากอดจัง . จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 09:20:51