ความคิดเห็นที่ 1   พี่ครับพี่จะไปทำงานอะไรได้หรือครับ แล้วการศึกษาปริญญาตรีสาขาอะไรล่ะครับ หรืออยากจะทำงานร้านอาหาร พี่เป็นราชการพูดตรงๆเคยมีอำนาจ มีความรับผิดชอบเป็นเจ้านายมาก่อน พี่จะไปทำงานเสริฟ งานครัวมันจะได้หรือ ผมเองรู้เพราะทำงานตั้งแต่ไปเรียน มีใบอนุญาตทำงานด้วย แต่บอกตรงๆที่เห็นมาจริงๆมันต้องพอมีทุนทรัพย์อยู่บ้าง เห็นพี่บอกว่าที่บ้านฐานะไม่ดีมากอีก ผมคิดว่าลงทุนปรับวุฒิการศึกษาเอาในไทย หาความก้าวหน้าทางราชการมันจะถูกกว่าค่าตั๋วเครื่องบินเสียอีกนะครับ หรือมีอยู่บ้างอย่างที่ทำงานผมมีได้ทุนของหน่วยงานไปเรียนเมืองนอก ไปเจอฝรั่งชอบพอกันแต่งงานใช้ทุนย้ายกันไปอยู่ที่โน่น ก็เห็นเขาฐานะดีขึ้นจริงแต่กับสายตาผม อย่างนั้นนั้นไม่ใช่ทำงานครับ จากคุณ : ลองดู เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 11:10:54 A:202.139.223.18 X: TicketID:008482

ความคิดเห็นที่ 2 ฟังดูตรงข้ามกับพวกเพื่อนๆผมเลย คำว่าประจบประแจง กับเข้าผู้ใหญ่เป็นให้เขาเอ็นดู ผมว่าห่างกันไม่มาก นอบน้อมแต่ไม่ประจบ เข้าสังคมพบปะเวลาเขาไปไหนทำไรกันก็เสนอหน้าบ้าง ไม่ได้อยากเด่น แต่ไม่อยากถูกลืม เพื่อนผมไปทำงานก็ไม่ได้เช้า เลิกงานก็เร็ว แต่งานไม่เคยเสีย เงินเดือนก็ขึ้นตามสมควร แถมเจ้านายชอบ เตรียมปั้งแต่เนิ่นๆ รายได้ไม่พอใช้ ตอนเย็นออกมาทำงานข้างนอก ก็เห็นสบายดี จากคุณ : หนุ่มไฮโซ เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 11:35:00

ความคิดเห็นที่ 3   ถ้าไปเรียนยังไม่สาย ถ้าไปทำงานคิดนานๆหน่อย งานที่ได้ย่อมไม่ดีกว่างานที่เมืองไทย แน่นอนที่สุด จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 11:46:23

ความคิดเห็นที่ 4 ทำงานแบบไปวันๆ อาจจะเบื่อนะคะ ลองปรับวิธีการทำงานของตัวเองเป็นแบบให้ "เข้าตากรรมการ" ดูบ้างดีไม๊คะ? คนมีความสามารถและแสดงออกจะเป็นที่ต้องตาของเจ้านายนะคะ...ขยันอย่างเดียวแบบสั่งให้ทำอะไรก็ทำตามไม่พอหรอกค่ะ...แล้วเจ้านายก็ไม่ชอบด้วยจะชอบใช้อย่างเดียว...อย่าลืมว่าค่าของคนอยู่ที่ผลของงานนะคะ...คนที่เขามีผลงานและได้เลื่อนขั้นนั้นก็อย่ามองว่าเขาประจบนายอย่างเดียว...การพิจารณาขั้นนั้นเขามีวิธีการพิจารณาค่ะ... พี่พูดอย่างนี้เพราะพี่เคยรับราชการมาก่อน และพี่เป็นคนหัวก้าวหน้า...กล้าคิดกล้าแสดงออก ซึ่งก็ไม่เป็นที่ชอบและขัดใจขรก.บางประเภท แต่เจ้านายชอบเพราะสั่งได้ทำได้และนายได้หน้าด้วย... ถ้าคิดจะมาทำงานที่เมืองนอก ถามก่อนเลยว่าภาษาอังกฤษเป็นอย่างไร? เรียนอะไรมา? เป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานที่นี่หรือเปล่า? ถ้าต้องมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่โดยทิ้งงานราชการคุณจะเดินไปทางไหน? จริงๆ งานข้าราชการนั้น secure ที่สุดแล้วนะคะ... ถ้ามาทำงานที่เมืองนอก คุณจะต้องแสดงให้เขาเห็นว่าทำไมถึงต้องเลือกคุณเข้าทำงาน (คุณเด่นกว่าคู่แข่งคนอื่นอย่างไร?) แต่งานที่เมืองนอกนั้นไม่ได้หาง่ายๆนะคะ ยิ่งสำหรับคนไทยด้วยถ้าจะมาด้วยวีซ่าท่องเที่ยวหรือวีซ่านักเรียนก็ไม่พ้นการทำงานในร้านอาหาร....ซึ่งงานหนักนะคะแถมยังมีปัญหาจุกจิกกวนใจมากมาย (จากที่ฟังคนอื่นบ่นให้ฟังทั้งในฐานะเจ้าของร้านและพนักงาน) ถ้าเบื่อก็ลองมาเที่ยวเล่นก่อนดีไม๊คะ? แล้วคุณจะได้มองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร...ลองคิดหลายๆ ตลบนะคะ... Good luck! จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 12:31:43

ความคิดเห็นที่ 5 ทำงานราชการก็ดีแล้วนะ มั่นคง มีบำนาญ หารายได้เสริมเอาที่เมืองไทยจะดีกว่ามาตกยากเมืองนอก จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 13:01:55

ความคิดเห็นที่ 6   ทำงานราชการมั่นคงค่ะ แต่อาจโตช้า ถ้าจะไปเรียนต่อทุนทรัพย์ไม่มีก็ต้องสอบชิงทุนเอา ถ้าชิงทุนของราชการ กลับมาก็จะต้องมาทำงานราชการอยู่ดี สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจค่ะ จากคุณ : อิอิ (Vanacia) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 13:29:41

ความคิดเห็นที่ 7   ถ้าคุณเจ้าของกระทู้จบสาขาที่ทางต่างประเทศขาดแคลน ภาษาอยุ่ในระดับดีมาก แนะนำให้สมัครงานผ่านเว็บค่ะ หานายจ้างสปอนเซอร์ให้ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วจะไปทำงานใช้แรงงาน หรือทำงานโดยไม่มีใบอนุญาต ซึ่งผิดกฎหมายบ้านเมืองเขา ไม่สนับสนุนค่ะ อยุ่รับราชการต่อไปดีกว่าไปลำบากลำบนที่ต่างประเทศนะคะ ยังไงเมืองไทยก็บ้านเรา มีญาติพี่น้อง อบอุ่นใจกว่ากันเยอะ ถ้าทุกข์ใจ ลองเข้าเว็บธรรมะ อย่าง www.fungdham.net ดูสิคะ ธรรมะช่วยได้ค่ะ จากคุณ : กระปุกตังฉ่าย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 13:38:12 A:110.32.118.212 X: TicketID:188044

ความคิดเห็นที่ 8 ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร     เข้าใจระบบทำงานแบบนี้ค่ะ  แต่เราไม่เห็นด้วยให้มาทำงานเมืองนอกหรอก ลองหางานพวกเอกชน รัฐวิสาหกิจดูไหมคะ ถ้าไม่ได้ก็เก็บเงินซักก้อนมาขายหมูปิ้ง อะไรก็ได้สบายใจกว่า หาทำเลดีๆๆ ถ้าขยันคิด ขยันทำนะ ยังไงก็ไม่อดตายหรอกค่ะ   อยู่เมืองนอกต่างชาติ ต่างภาษา  คนไม่เป็นมิตรก็เยอะ   จะค้าจะขายมันก็ไมง่ายเหมือนบ้านเรา   อยู่บ้านเรายังไงก็ดีกว่าค่ะ จากคุณ : มาม่าน้ำข้น เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 13:52:12

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับ คห 1 จากคุณ : Lawanwadee เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 13:59:59

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ จริงๆ ไม่เคยไปทำงาน ตปท.เลยอยากรู้ว่าคนที่ไปแล้วเปนงัยนะ เข้าใจว่าหน่วยงานไม่เหมือนกันทุกที่ บางที่มีความยุติธรรม บางที่ก็หาได้น้อยมาก เราจะไม่ได้เป็นเจ้านาย ไม่มีอำนาจอะไรค่ะ เป็นลูกน้องที่ต้องคำตามคำสั่งเจ้านาย โดยที่เจ้านาย 80 % คือ คนมีอายุ พอมีเด็กที่กล้าคิด กล้าพูด เขาจะไม่ชอบและเห้นว่าเป็นเด็กก้าวร้าว ส่วนเรื่องความก้าวหน้าเรายังยืนยันว่า ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร    จริงๆบางคนได้ 2 ขั้นทุกปี ซึ่งก็เปนคนที่เช้าถึง เย็นถึงเจ้านาย ที่เราอึดอัดมากคือเราไม่เข้าใจ อย่างกรณีไปอบรมนอกหน่วยงาน หรือในหน่วยงาน เรายื่นไปสมัครไป แต่หัวหน้าเอาใบสมัครออกตลอด พอถามว่าทำไม ก็ให้เหตุผลว่าภาระงานเราเยอะ ถ้าไปจะเอาเวลาไหนทำงาน ถ้ายังข้องใจ ให้ทำบันทึกถึง ผอ. พูดไม่ออกจริงๆ จากคุณ : ตะวันงาม เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:09:29

ความคิดเห็นที่ 11 มาให้ความเห็นในฐานะคนที่เคยรับราชการ และเคยไปอยู่เมืองนอกค่ะ  ยาวหน่อยนะคะแต่ก็หวังว่าจะได้แชร์ประสบการณ์กับ จขกท. และสมาชิกท่านอื่น เราเคยรับราชการอยู่ 7 ปี เข้าใจค่ะว่าระบบการทำงานเป็นอย่างไร  เราเริ่มบรรจุที่ซี 2 วุฒิประกาศนียบัตร (ลองคิดดูว่าอยู่ตรงไหนของปิระมิด) ที่บ้านฐานะไม่ดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่ทำงานก่อสร้างส่งเราเรียน โชคดีที่เราเป็นลูกคนเดียวถึงได้มีโอกาสเรียนต่อ และเราอยากเรียนใจจะขาดด้วย พอบรรจุปุ๊บเราก็ลงเรียน มสธ. แล้วก็ลงคอร์สสนทนาภาษาอังกฤษกับคอมพิวเตอร์ไปด้วย กะว่าอนาคตคงจะได้ใช้ประโยชน์บ้าง พิมพ์ดีดทั้งไทย-อังกฤษก็ได้แล้วเพราะแหวกเทรนด์ไปเรียนเสริมตอน ม. ปลาย  เพื่อนๆ เลือกเรียนทักษะแพทย์ เรียนพิเศษฟิสิกส์ เคมี ชีว ฯลฯ กัน  อิฉันเรียนพิมพ์ดีดอย่างเดียวค่ะ  เพื่อนถามแล้วแกจะเรียนไปทำไม เราก็บอกว่าเผื่อมันจะได้ใช้ในอนาคต   ก็เพราะไอ้ความที่กะแดะอยากฝึกภาษาอังกฤษเนี่ยค่ะถึงได้เจอคุณผู้ชาย เราแต่งงานต้นปี 04 พอปลายปีก็ลาออกจากราชการแล้วก็ย้ายไปอยู่อังกฤษ  เสียดายที่ต้องลาออกเหมือนกันค่ะเพราะไม่รู้ว่าไปอยู่ต่างประเทศแล้วจะมีงานทำหรือไม่ จริงๆ ก็เตรียมใจไว้แล้วว่าตรูนะถ้าไม่ได้ไปแบกถาดก็คงจะทำงานในบ้านพักคนชรา/ผู้ป่วยแน่เลย   พอไปถึงคุณซะมีก็บอกว่าพักผ่อนก่อนก็ได้นะ อยู่ไปสักพักแล้วค่อยหางาน  ด้วยความที่เราไม่ชินกับการใช้เงินคนอื่น (เพราะชอบช้อปปิ้ง) ก็ไปกว้านซื้อหนังสือพิมพ์ทุกฉบับมาดูประกาศรับสมัครงานตามร้านอาหารหรือบ้านพัก   เราไม่อยากสมัครงานออฟฟิศเพราะคิดว่าคงจะไม่มีความสามารถพอ  คุณซะมีก็บอกว่าสมัครไปเถอะความสามารถเธอน่ะล้นหลาม มั่นใจเข้าไว้มิสซิส  เราก็เออสมัครก็สมัครวะ   CV ของ Mrs. FawltyTowers ก็เลยปลิวว่อนทั่วเมือง  เดือนแรกไม่มีใครสนใจเราเลย มีแต่จดหมาย/เมลล์มาขอบคุณสำหรับใบสมัคร  พอเดือนที่สองเริ่มมีเหยื่อตกหลุมพราง 2-3 ราย เรียกไปสัมภาษณ์แต่ก็อกหักกลับมาทุกที และแล้ววันของเราก็มาถึง เราสมัครตำแหน่ง Personal Assistant ไป ณ ออฟฟิศแห่งหนึ่งแล้วถูกเรียกไปสัมภาษณ์  วันสัมภาษณ์เราก็ตอบคำถามทั่วไป ทดสอบ data entry, telephone handling etc.  เค้าให้เราร่างและเช็คจดหมายภาษาอังกฤษด้วย อิฉันก็มั่วค่ะ  กลับบ้านไปใจแป้ว ไม่ได้อีกแน่ๆ ตรู เศร้าอีกแล้ว วันรุ่งขึ้นได้รับโทรศัพท์จากที่ที่เราไปสัมภาษณ์เขาบอกว่าเสียใจด้วยที่คุณไม่ได้รับเลือกให้ทำงานในตำแหน่งที่คุณสมัครไป (PA) แต่เราเห็นว่าคุณมีความสามารถและมุ่งมั่นที่จะพัฒนาตนเองนะ  เรามีตำแหน่ง Admin Assistant ว่างอยู่ ถ้าคุณสนใจนะเข้ามาคุยรายละเอียดและเริ่มงานอาทิตย์หน้าได้เลย   โหหหห เสนอมาอย่างนี้แล้วใครจะปฏิเสธล่ะ???  เงินเดือนไม่เยอะก็จริงแต่ก็ได้เข้าไปฝึกประสบการณ์ เรียนรู้งานด้วย  เราไปอยู่อังกฤษได้ 2 เดือนเป๊ะๆ ก็เริ่มทำงานเลยค่ะ ทำไปได้ 6 เดือนเขามีตำแหน่ง Admin Officer ว่างเราก็สมัครไป แล้วเราก็ได้เลื่อนเป็น Officer  หลังจากนั้นอีกประมาณ 1 ปีก็เปลี่ยนเป็นตำแหน่งที่ไม่ใช่ Admin   ที่ทำงานมีพนักงานพันกว่าคน ตำแหน่งว่างจะมีบ่อย ถ้าเรามีความสามารถจริงนะความก้าวหน้าในการงานจะเร็วมาก เราอยู่ที่โน่น 6 ปี 3 เดือน เปลี่ยนตำแหน่ง 4 ครั้งก็ถือว่าโอเคนะคะ  ที่โน่นสนับสนุนเรื่อง learning at work ด้วย เราก็เลยมีโอกาสได้เรียนคอร์สสั้นๆ หลายอย่าง ตอนนี้กลับมาอยู่เมืองไทยได้ 2 ปีกับนิดนึงแล้วค่ะ ประสบการณ์ที่ได้จากอังกฤษเป็นประโยชน์มาก คิดถึงบรรยากาศการทำงานที่โน่น ถ้า จขกท. คิดจะลาออกจากราชการจริงๆ แล้วจะไปทำงานต่างประเทศ ลองคิดเรื่องต่อไปนี้ดูนิดนึงนะคะ 1. จะไปประเทศไหน วีซ่าประเภทใด เงื่อนไขในการขอวีซ่า 2. อยากจะไปทำงานอะไร 3. ทักษะความสามารถมีอะไรบ้าง - ภาษาสำคัญมากๆ เราว่าไม่ต้องไปคิดถึงวุฒิการศึกษาอะไรมากมาย เว้นแต่ว่าเป็นงานเฉพาะทาง สุดท้าย ค่าเงินบาทอย่างนี้ ต้องคิดแล้วคิดอีก คิดดีๆ ก่อนที่จะลาออกจากราชการเพื่อไปทำงานเมืองนอกนะคะ จากคุณ : FawltyTowers เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:28:50

ความคิดเห็นที่ 12 การมาขุดทองต่างประเทศคือการพนันครับ บางคนมาแล้วก็ได้ทอง บางคนมาแล้วก็เสมอตัว แต่บางคนมาถึงเห็นเหลืองๆ นึกว่าบ่อทองรีบกระโจนลงไป ที่ไหนได้กลายเป็นบ่อขี้ไปซะงั้นก็มี ถ้าคุณคิดจะมาดิ้นตายต่างประเทศจริง คุณต้องพร้อมทั้งกาย ใจ และงบประมาณ อย่างน้อยก็ต้องมีให้เพียงพอสำหรับวีซ่าชนิดนั้นๆ กำหนด เนื่องจากคุณอายุไม่ถึง 30 หากคุณอยากจะมาขุดทองจริงๆ ลองดู Work and Holiday ของออสเตรเลียก็ได้ เพราะคุณสามารถมาได้โดยไม่ต้องลงทุนมากนัก ลองเข้าไปดูที่เค้าคุยกัน http://www.thaiwahclub.com ส่วนอันนี้เป็นบทความขุดทองที่ผมเขียนเอาไว้สำหรับคนที่สนใจจะมาขุดทองออสเตรเลีย เป็นข้อมูลเบื้องต้นที่จะพิจารณาตัวเองว่าเหมาะกับแบบไหน หรือไม่เหมาะเลยสักอย่าง http://aussiethai.com/gold จากคุณ : ดอส เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:29:58

ความคิดเห็นที่ 13 เปลียนบริษัท เปลียนองค์กร เปลี่ยนที่ำทำงานค่ะ จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:32:53

ความคิดเห็นที่ 14 ยี่สิบปีกว่าที่ทั้งเรียนทั้งทำงานอยู่เมืองนอก ก็อยากบอกเหมือนกันว่าเบื่อหน่ายงานในเมืองนอก กลับไปอยู่เมืองไทยเสียทีจะดีไหม จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:44:24

ความคิดเห็นที่ 15 What can I say? Other ten of millions of people in Thailand are or have been or must be in the same situation as yours, what should they do? จากคุณ : genf เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 14:48:01

ความคิดเห็นที่ 16   เข้ามาแชร์ไอเดียด้วยค่ะ พอดีไม่ชอบทำตามใคร แต่ถ้ามันเป็นงานก็ต้องหาทางปรับปรุงตัวแล้วล่ะค่ะ 28 ก็ไม่น้อยแล้ว ตามนี้ค่ะ ------------------------------------------------------------------------- เราจะไม่ได้เป็นเจ้านาย ไม่มีอำนาจอะไรค่ะ เป็นลูกน้องที่ต้องคำตามคำสั่งเจ้านาย โดยที่เจ้านาย 80 % คือ คนมีอายุ พอมีเด็กที่กล้าคิด กล้าพูด เขาจะไม่ชอบและเห้นว่าเป็นเด็กก้าวร้าว >> แก้ไขโดยถ้าเค้าไม่ให้ออกความเห็น ก็อยู่ของเราไปค่ะ เพราะเดี๋ยวมีปัญหาได้  ทำงานตัวเองให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องความก้าวหน้าเรายังยืนยันว่า ค่าของคน อยู่ที่คนของใคร    จริงๆบางคนได้ 2 ขั้นทุกปี ซึ่งก็เปนคนที่เช้าถึง เย็นถึงเจ้านาย >> คนฉลาดมักหาทางเอาตัวรอดเสมอ อันนี้ต้องทำใจว่ามันเป็นแบบนี้ค่ะ ต้องหัดเป็นคนเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม ไม่ใช่ว่าถ้าเราเข้สถึงเจ้านายแล้วเราต้องเสียความเป็นตัวเอง งานก็คืองาน ไปทำงานน่ะค่ะ ให้เจ้านายรัก (เขียนแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้แต่ถ้าอยู่มาได้นานแล้ว ก็น่าจะปรับตัวอีกหน่อย เพราะเราคงไม่ทนแต่เดือนแรกล่ะค่ะ) ที่เราอึดอัดมากคือเราไม่เข้าใจ อย่างกรณีไปอบรมนอกหน่วยงาน หรือในหน่วยงาน เรายื่นไปสมัครไป แต่หัวหน้าเอาใบสมัครออกตลอด พอถามว่าทำไม ก็ให้เหตุผลว่าภาระงานเราเยอะ ถ้าไปจะเอาเวลาไหนทำงาน ถ้ายังข้องใจ ให้ทำบันทึกถึง ผอ. >> เจ้านายไม่รัก ไม่สนับสนุน ต้องปรับที่ตัวเองอย่างด่วน พูดไม่ออกจริงๆ >>   เห็นใจจริงๆ  อาจจะลองเปลี่ยนองค์กร ก็ได้ค่ะ แต่งานเมืองนอก มันกดดันไม่แพ้กันค่ะ เผลอๆ มากกว่า จากคนต่างชาติด้วยค่ะ  หรืออาจจะลองแล้วชอบเลยก็ได้ แต่ตอนนี้เท่าที่วิเคราะห์ดู คงแค่เบื่อ ลองไปเท่ว เข้าวัด ฟังเพลง ดุหนัง ดูอาจจะหาย ทำมา 5 ปีนี่ก้สุดยอดแล้วค่ะ จากคุณ : Oceanism เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 15:10:44

ความคิดเห็นที่ 17   ถ้ามาเรียน เชียร์เต็มที่ แต่ถ้ามาทำงาน คิดนานๆหน่อยนะคะ จากคุณ : YokoOno เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 15:21:15

ความคิดเห็นที่ 18 การลงทุนทุกชนิดมีความเสี่ยง ! เช่นเดียวกับความคิดที่อยากเปลี่ยนงาน ไปทำงานเมืองนอกเพื่อหาเงินให้มากกว่าที่เคยได้ ... ก็มีความเสี่ยง ทุกประสบการณ์ที่แนะนำคุณมากทุกความเห็นน่าเก็บไปคิดให้มาก คิดให้ดีๆ และคิดนานๆ แต่หากคุณเป็นคนกล้าได้กล้าเสียใครจะบอกอย่างไรก็จะหาทางไปให้ได้ ... อย่างไรเสียคุณก็จะหาทางมาเมืองนอกให้ได้อยู่ดีนั่นเอง ... ถ้าถามความเห็นดิฉัน ... หากคุณอยากมาเมืองนอก คุณก็ต้องกล้าลองกล้าคิดและกล้าตัดสินใจรวมทั้งต้องกล้าเสี่ยง และท้ายที่สุดต้องยอมรับผลที่จะตามมา ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ในความคิดเห็นดิฉันนั้นไม่คัดค้านการมาเมืองนอกของใครๆ เพราะการตัดสินใจและการลงทุนเป็นของคุณ แม้วันนี้อาจจะมีคนห้ามคุณหรือแนะแนวทางให้คุณ ... แต่ยามที่คุณเบื่อหน่ายมากและอยากจะลองหรืออยากจะเปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่ ความเบื่อหน่ายส่วนบุคคลมันไม่เข้าใครออกใคร ... เหมือนคนในอยากออกคนนนอกอยากเข้าฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น ขอแค่คุณวางแผนความฝันและพยายามเดินตามแพลนที่คุณวางไว้ให้ได้ ใครๆก็มาเมืองนอกได้ ... แต่ต้องยอมรับสภาพนะคะว่างานเมืองนอกนั้นไม่ได้หาง่ายๆ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างนั้นสูง การจะใช้ชีวิตในเมืองนอกตามลำพังโดยไม่รู้จักใครก็มีความเสี่ยงมาก ยิ่งใครไม่มีทุนทรัพย์และคิดจะมาหาเอาดาบหน้า หรือบางคนขอมาตายเอาดาบหน้า ... ก็ขอให้ระวังไว้ให้ดี เพราะดาบนั้นก็อาจจะสนองคุณในทิศทางที่คุณคาดไม่ถึงได้เสมอ จากคุณ : ไม่ลองไม่รู้ (กุศโลบายจากความจริง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 15:49:48

ความคิดเห็นที่ 19 คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า เป็นธรรมดา จากคุณ : eayx เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 15:55:18

ความคิดเห็นที่ 20 สนใจข้อมูลคุณดอสจัง ส่งหลังไมค์ไปแล้วนะครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 16:21:44

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ ขอบคุณที่แนะนำและเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : จขกท (ตะวันงาม) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 16:23:09

ความคิดเห็นที่ 22 ดี หรือ ไม่  ... ไม่มีใครตอบให้คุณได้ เพราะทุกย่างของการเปลี่ยนแปลงชีวิตย่อมมีทั้งสุขและทุกข์   ที่แน่ ๆ ตอนนี้คุณเริ่มมี "ใจ" ให้กับการไปผจญภัยในต่างแดน (แม้ว่า จะไม่ได้เกิดจากการ "อยาก" จะผจญภัยในเบื้องต้น แต่เกิดจากการเบื่อหน่ายในชีวิตปัจจุบัน) คุณคงต้องตอบตนเองให้ได้ก่อนว่า เราจะเริ่มโครงการชีวิตใหม่ของเรานั้นเราจะเริ่มอย่างไรให้ได้ตามอิทธิบาท ๔  ถึงจะประสบผลสำเร็จ   เช่น ถ้าใจคุณอยากไปมาก  มีฉันทะ มีจิตมุ่งมั่น (มากน้อยแค่ไหน) วิระยะ ...  คุณได้เพียรสะสมเงินทองเพื่อเตรียมการหรือยัง คุณได้เพียรสะสมอาวุธที่จะไปใช้ในต่างแดนหรือเปล่า เช่น ภาษา วุฒิที่จะนำไปสมัครงาน ต่าง ๆ เหล่านี้เพื่อสู้รบกับพนักงานชาวต่างชาติหรือให้เจ้านายชาวต่างชาติรักคุณ ส่งเสริมคุณในหน้าที่การงาน (คุณคงไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนงานที่เมืองไทย ใช่หรือไม่ เพราะถ้าคุณพูดหรือเขียนไม่คล่อง การทำงานย่อมมีอุปสรรคแน่นอน) แล้วเงินทองในช่วงเริ่มต้นของชีวิตใหม่ล่ะ คุณได้เริ่มโครงการอะไร ที่จะทำเวลาว่างให้เกิดเป็นเงินสะสม จิตตะ ....  คุณเอาใจใส่ต่อการการที่จะเริ่มโครงการผจญภัยแค่ไหน หรือแค่เพราะเบื่องาน ถ้าคุณอยากไปจริง ๆ คุณต้องเริ่มโครงการความฝันของคุณ .. ซึ่งอาจจะใช้เวลาหลายปี (เพราะการที่เราไม่มีพ่อแม่ที่มีเงินมากมายมาเกื้อหนุน ก็มิใช่จะสรุปว่า คุณทำโครงการสร้างฝันของคุณเองไม่ได้) วิมังสา ... และเมื่อคุณเริ่มทำงาน และเรียนเพิ่มตามจิตตะของคุณ คุณก็ต้องทบทวนว่าทุกสิ่งที่คุณทำนั้น ก้าวหน้า หรือถอยหลัง มีเหตุและผลเพราะอะไร จริง ๆ แล้ว ถ้าคุณนำหลักการดังกล่าวไปปรับกับงานปัจจุบัน  ไม่แน่คุณอาจจะพบเหตุ และแก้ไขเพื่อลดทอนปัญหาเรื่องเจ้านาย บางครั้งจุดเล็ก ๆ แต่สำคัุญอย่างหนึ่งที่เรามักมองข้ามไปก็คือ  เจ้านาย ก็คือ คน .. เรามักคิดไปว่า เราต้องถูกจับหมุนซ้ายหมุนขวาตามคำสั่งของเจ้านาย  แต่ถ้าคุณเข้าใจคำว่า "คน"  คุณอาจจะเป็นคนที่บริหารเจ้านายของคุณเองก็ได้ สำหรับเรื่องการขอไปอบรมทั้งนอกและในสถานที่  ...ลองคิดว่า ถ้าเราเป็นเจ้านาย  มีลูกน้องสามสิบคน  สิบในสามสิบอยากขอไปฝึกอบรมเหมือนกัน  คุณจะทำอย่างไร  หรือปฏิเสธอย่างไร  ....  และถ้าในกรณีของคุณซึ่งมีสายงานตรงกับข้ออบรมมากที่สุด ซึ่งจะทำให้เกิดประโยชน์กับงานสายตรงที่คุณรับผิดชอบมากที่สุด  คุณควรจะโต้ตอบหรือเขียนข้อเสนอแนะไปกับเจ้านายอย่างไร เพื่อที่จะให้เจ้านายเห็นว่า คุณเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด อย่ามัวแต่คิดน้อยอกน้อยใจ  แต่ควรมองหาจุดอ่อน จุดด้อยของเราเอง เพื่อพัฒนาตน ความสำเร็จไม่ได้เกิดแค่เพียงวัน หรือเดือน หรือปีเดียว ต้องสะสม ต้องเรียนรู้ และต้องแก้ไข โชคดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 53 17:09:41 จากคุณ : บีพี เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 17:02:54

ความคิดเห็นที่ 23   ขอตอบบ้าง ในฐานะคนที่ลาออกจากราชการเพราะทนกับระบบไม่ไหว และเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของตัวเอง งานราชการเดี๋ยวนี้มีปัญหามากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิกฤติด้านคุณธรรม เข้าใจความรู้สึกของเจ้าของกระทู้ "ทุกคนมีสิทธิจะดิ้นรนแสวงหาชีวิตทีดีกว่า" แต่คำเตือนของหลายความเห็นข้างบนค่อนข้างมีค่ามากอย่าคิดว่าสกัดดาวรุ่งเลยนะ สิ่งที่อยากจะเพิ่มเติมคือต้องเปลียนทัศนคติเกี่ยวกับการมาทำงานเมืองนอกเสียใหม่ เพราะไม่ได้หมายความว่ามาได้แล้วจะร่ำรวย รุ่งเรือง สุขสบายเสมอไป คุณต้องเตรียมความพร้อมและติดอาวุธให้ตัวเองพอสมควรเลยหล่ะ (เหมือนออกรบเลยนิ) ก่อนอื่นเริ่มฝึกภาษาต่างประเทศให้อยู่ในระดับใช้งานได้ และหาข้อมูลเกี่ยวกับตลาดงานต้องการไปประเทศไหนบ้างก็ตั้งเป้าไว้ ควรมีเงินสำหรับใช้จ่ายในการเดินทางและใช้ชีวิตช่วงแรกด้วย ส่ิงสำคัญที่ควรนำติดตัวมาด้วย คือ สติ วิจารณญานและความรอบคอบ ดิฉันใช้เวลาตัดสินใจและเตรียมตัวเป็นปีๆ ทั้งที่มีประสบการทำงานด้านต่างประเทศและไม่มีปัญาหาเรื่องภาษา มาถึงยังต้องปรับตัวให้เข้ากับระบบระเบียบทางสังคมและรับมือกับอคติทางเชื้อชาติ ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ตลอดเวลาทำเอาเครียดเหมือนกัน จากคุณ : สุดแต่ใจจะไขว่คว้า เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 17:24:45 A:90.224.230.81 X: TicketID:159141

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อสิบกว่าปีก่อน... ผมก็คิดอย่างคุณนี่แหละ และผมก็ทำจริงๆ... ก็ต่อสู้ ก็ลำบากน่ะครับ... เหมือนโฆษณาฮอลล์สมัยก่อน รสชาติของชีวิตครับ หลังจากนั้น ผมก็จากเมืองไทยมาสิบกว่าปีแล้ว ได้แค่กลับไปเที่ยวสั้นๆ   สิ่งที่จะแนะนำก็คือ.... ถ้าคุณมีคนรู้จัก อยู่ที่ประเทศนั้นที่คุณจะไป... อะไรๆมันก็จะง่ายขึ้น... เช่น... เขาจะแนะนำเรื่อง ที่พัก, งาน ให้คุณได้   ขอให้โชคดีครับ.... จากคุณ : Birdysiam เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 19:28:07

ความคิดเห็นที่ 25   ไปประเทศอื่นๆไม่รู้ แต่ถ้ามาเมกาก็ขอบอกว่าถ้าจะมาเพื่อทำงาน วัดดวงก็ต้องพิจารณาถึงข้อต่อไปนี้ ว่าตัวเราพร้อมที่จะเผชิญกับมันได้หรือไม่? 1. ถ้ามาวีซ่า นร ก็ขอทำงานได้แค่ภายใน รร ที่เรียนอยู่ และทำได้แค่พาร์ท ไทม์ ซึ่งเงินที่ได้ก็จะน้อย ซ้ำต้องจ่ายค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ จะพอหรือไม่? 2. ถ้ามาวีซ่าท่องเที่ยว แม้จะหางานทำได้ (ส่วนใหญ่จะเป็นงานเสริฟอาหาร) ก็ต้องอยู่อย่างผิดกฏหมาย กระดิกตัวทำอะไรก็ลำบาก เพราะจะเป็นพลเมืองเถื่อนไปในสังคมทันที 3.เมื่ออยู่อย่างผิดกฏหมาย ไม่มีสถานะของความเป็นพลเมือง โอกาสก้าวหน้าทางการงานก็จะไม่มี เนื่องจากไม่สามารถหางานที่ดี รายได้สูงๆได้ เพราะเขาจะไม่จ้าง ปัจจุบันนี้ตำแหน่งงานดีๆในเมกา บริษัทเขาจะจ้างเขาจะมีการสอบประวัติ (Back ground check) 4. ก็ต้องทนอยู่อย่างผิดๆ (แม้ไม่ถึงกับต้องหลบๆซ่อนๆ) ไปจนกว่า เราจะเจอเนื้อคู่ที่เป็นเมกันชนแต่งงานเพื่อปรับสถานะให้มีใบถิ่นที่อยู่ถาวรหรือใบเขียว หรือตั้งหน้าตั้งตารอคอยหากทางการเมกามีการปรับแก้กฏหมายเข้าเมือง เพื่ออภัยโทษต่อผู้ที่อยู่อย่างผิดกฏหมาย (Amnesty Acts)            ซึ่งอันหลังนี้โอกาสแทบจะไม่มี เพราะเศรษฐกิจเมกากว่าจะฟื้นคงต้องอีกหลายปี และเหนืออื่นใด การหางานทำทุกวันนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ คนอยู่อย่างถูกกฏหมายมากมายก็ยังหางานยากมากๆ ลองคิดให้ถ่องแท้ ถ้าแน่ใจว่าไม่หวั่นก็ Go ahead เลย ! จากคุณ : Rapier (Rapier) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 20:54:02

ความคิดเห็นที่ 26 ไปแบบไม่รู้อะไรเลย เริ่มต้นจาก 0 ถ้าแกร่งไม่พอ จะพาตัวเองไปอดตายที่ต่างแดนนะคะ จะกลับก็กลับไม่ได้ แล้วจะทำอย่างไรล่ะคะ จากคุณ : วิหคลม เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 21:00:41

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นข้าราชการ ขอย้ายได้นี่คะ  ลองย้ายที่ทำงานใหม่ บางทีที่ใหม่อาจจะเจอคนที่จะสนับสนุนเราก็ได้ค่ะ จากคุณ : pinpare เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 21:49:07

ความคิดเห็นที่ 28 กำลังจะเตรียมตัวไปค่ะ....  ยังเป็นข้าราชการอยู่...รู้สึกกังวลใจ สองจิตสองใจอยู่เหมือนกันค่ะว่า..จะยังไงดี... แต่คิดว่าถ้าไปแล้วคงไม่กลับค่ะ...เดินหน้าสู้ๆ  ค่ะ.. จากคุณ : jail เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 22:37:02

ความคิดเห็นที่ 29 ลองสมัคร Green Card Lotto DV   ไว้ค่ะ... จากคุณ : jail เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 22:47:23

ความคิดเห็นที่ 30   อยากบอกว่า อยู่มาหลายประเทศแล้ว รวมถึงอเมริกา แต่ไปอย่างถูกต้อง มีwork permit ,แต่งานที่ทำคือโรงแรม ในส่วนfood and beverage ซึ่งเข้าใจคุณนะว่ารู้สึกยังไง เพราะอารมณ์เดียวกันก่อนตัดสินใจไป แต่สุดท้ายก็คือ เหนื่อยมากๆไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ เพราะต่อให้เรามีความรู้มากแค่ไหน แต่ด้วยความที่เป็น asia คุณต้องทำงานหนักมากเป็น2เท่าเพื่อให้เค้ายอมรับเรา ไหนจะculture shock กับธรรมเนียม ปฏิบัติของเค้า ถ้าตั้งใจจริงก็ต้องอดทนค่ะ ก็คิดซะว่าค่าเงินที่ต่างกันมากอาจจะทำให้คุณมีเงินเก็บมากขึ้น แต่สำหรับตัวดิชั้นเอง บอกตรงๆได้ประสบการณ์มากกว่าค่ะ จากคุณ : anh anh เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 53 23:34:31 A:117.47.42.68 X: TicketID:272455

ความคิดเห็นที่ 31   thanks...good luck ^^ จากคุณ : Oceanism เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 02:36:21

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาดูอีกครั้ง ต้องขอบคุณทุกคนค่ะ จริงๆ มันก้ตัดสินใจลำบากเหมือนกัน ถ้าจะทิ้งทุกอย่างไปแล้วเริ่มใหม่ ถ้าไปจริงก็ต้องพร้อมรับความเสี่ยงทุกด้าน เพราะสิ่งที่เราต้องเผชิญหน้า เรายังมองไม่เห็น คนที่รู้ คนที่เห็นก็เป็นคนที่ผ่านมาแล้ว ที่อยากไปจริงๆนั้นไม่ได้หวังว่าจะต้องทำงานดีๆ เราอยากออกไปเผชิญโลกบ้าง ออกไปหาประสบการณ์ เราทำการอยู่ที่นี่มันเหมือนย่ำอยู่กับที่ ทำงานหนักมาทั้งปีเงินเดือนขึ้นปีละ 400-500 ไม่มีโบนัส เราคิดคำนวณแล้วว่าอนาคต เรามันคงไม่ถึงกับก้าวกระโดดไปไหนมากกว่าที่เป็นอยู่ ถ้าเราไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ค่ะ จากคุณ : จขกท (ตะวันงาม) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 10:42:17

ความคิดเห็นที่ 33 ทำงานราชการ เอาไว้เป็นพื้นฐานเท่านั้นค่ะ ไว้เบิกค่ารักษาพยาบาลกับไว้กินเงินบำเน็จ ลองหาธุรกิจอื่นนอกเวลาทำดู และไม่ต้องไปทำงานทุกวัน 30วันแบบที่บอก ในเมื่อไม่ได้เงินเพิ่ม และเค้าก็ไม่มีสิทธิมาเล่นงานอะไรคุณด้วย ทำแค่ 8 โมงเช้า - 4 โมงเย็นตามกำหนดก็พอ เสาร์อาทิตย์หยุด สบายจะตาย หรือไม่ก็ไปสมัครบริษัทเอกชนดูก็ได้ ดีกว่าจะดิ้นรนไปเมืองนอก บางทีจะลำบากกว่าเยอะ จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 12:52:30

ความคิดเห็นที่ 34   เห็นด้วยกับ คห 33 หากเจ้านายเหียกกใส่ขนาดนี้ ไม่ต้องไปทำงานให้มันขนาด 30 วันไม่ได้พักหรอกค่ะ เข้า 8.30 พอ 4 โมงก็เก็บของกลับบ้าน ทำงานของเราให้เสร็จเป็นพอ ไม่ได้สอนให้ไม่นอบน้อม แต่อยากจะบอกว่า ให้แข็งเวลาที่เราจำเป็นต้องแข็งค่ะ หากเราทำงานให้เค้าทุ่มให้ขนาดนี้ แล้วเค้ายังไม่มีใจให้เรา ก็พอกันเถอะค่ะ ทำไมไม่ลองขอย้ายงานดูค่ะ เพื่อนเราทำราชการ ตอนแรกได้งานไม่ตรงกับที่ทำ แต่เค้าก็ขอเปลี่ยนให้ตรง ทำงานด้านภาษาอังกฤษที่เรียนมาค่ะ แล้วก็หารายได้เสริม หลังเลิกงานค่ะ หากงานที่ทำแล้วเรารู้สึกรักที่ชอบเป็นอาชีพเสริม ชีวิตจะได้ไม่ดูหนักไป อย่างน้อย 8.30น. - 16.00น. ทำงานที่ต้องฝืนกล้ำกลืน แต่หลังจากนั้นก็เป็นตัวของตัวเอง ไว้อยู่ตัวแล้วก็ค่อยออกมาทำเต็มตัวค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ส่วนเรื่องไปทำงานเมืองนอก ไม่ ขอ comment มากนะคะ หากอยากไปไปด้วยวีซ่านักเรียนค่ะ ไปอยู่นู่นแล้วก็หาลู่ทางได้เอง อย่างเพิ่งไปกลัวมากจากคำพูดคนอื่น เรื่องนี้ทราบเพราะว่า เพื่อนสนิทคนนึงไปอยู่ NY ไปเรียน เรียน ภาษาแล้วต่อ ป.ไท เรียนตั้ง 5-6 ปี คิดดูสิค่ะ เค้าบอกว่า ตอนแรกก็ไม่คิด ไปอยู่ก็ซอกแซกมีลู่ทาง ทำให้อยู่ได้ตั้ง 6 ปี ทำงานซะส่วนใหญ่ แต่ชีดีอย่าง ชีไปเรียน นวดไว้ก่อนไปเมกา ไปอยู่นู่นเลยสบายได้ $2000ต่อเดือน ไม่รวมติปจากร้านสปาที่ไปทำค่ะ แต่ชีก็บอกว่ากว่าจะเข้ารุปเข้ารอยก็เหนื่อยอยู่มาก แต่ก็คุ้มค่ะ ตอนนี้ชีกลับมาเป็นครูอยู่ที่บ้านเกิดแล้วค่ะ เรื่องของเพื่อนเราอาจจะต่างจากคนอื่นๆ เพื่อให้กำลังใจว่า บางทีจังหวะชีวิตมีเข้ามาหาเราพอดีค่ะ มีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้อีกทีนึงค่ะ จากคุณ : jennina เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 53 14:18:23 A:124.120.168.170 X: TicketID:271803

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นกำลังใจให้ จขกท คะไม่เคยรับราชการเอง แต่คนใกล้ตัวเรา ก็ มาเล่าสู่กันฟังกับสิ่งที่เขาเจอมา...ลองเปลี่ยนงานดูไหมคะ หรือไม่ก็ ลองหาอาชีพเสริมดู หรือลองสมัคร บริษัทเอกชนดูถ้าเราเบื่องานราชการมากๆ... แถวบ้านเรา งาน ราชการเป็นงานที่ทุกคนอยาก ไขว่ขว้ามาก พ่อแม่ ทุกคน อยากให้ลูกเป็นมากๆ บางคน เสียเงินใต้โต๊ะ สอง สาม แสน แค่ ตำแหน่งๆ นึงในงานราชการเท่านั้น เห็นมากับตาคะ เลย กล้าพูด ว่า จริง คะ ส่วนตัวดิฉันเอง มาอยู่ ตปท.(อเมริกา) ตอนนี้ งานยังหางานทำไม่ได้เลยคะ งาน คือเงิน เงินคืองาน อยาก ช่วย สามี ทำงานมาก แต่ หาแล้วก็ยังไม่ได้ เต็มหมด งาน บริการ เสริฟ อื่นๆ ก็เต็ม แย่งกันกับแม็กซิกัน อยู่ เราก็ไม่ได้ด้อยเรื่องภาษา วุฒิการศึกษาเลย แต่ งานที่เมืองนอกนี่ ไม่ได้หากันง่ายๆแบบ บ้านเราเลยจริงๆ จขกท. ก็ลองศึกษา ข้อมูลแบบ ที่หลายๆความคิดเห็นข้างบนดูนะคะ เป็นกำลังใจให้ ถ้ากล้าที่จะ ลอง เราก็เดินหน้าเลยคะ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 53 08:25:43 จากคุณ : Majesty (MajestyLove) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 53 08:19:24

ความคิดเห็นที่ 36 มีพี่ข้างบ้าน ทำงานเอกชน เป็นบ.ขายยาคะ พี่เขาเป็นระดับหัวหน้าแล้ว แต่ด้วยความขยัน หานู้น หานี่มาขายเรื่อย ประกอบกับเป็นคนอัธยาศัยดีคะ ปัจจุบันรายได้เสริมพอ ๆ กับเงินเดือนประจำ แถมสูงกว่าสามีไม่รู้กี่เท่า (สามีเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการของม.) จากคุณ : วิหคลม เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 53 21:06:50

ความคิดเห็นที่ 37 ถ้าจะลาออกจริง ๆ ควรลองสอบถาม เรื่องการกลับเข้ารับราชการ ปกติ ถ้าลาออกแล้วขอกลับเข้ารับราชการ ภายใน ๒ ปี แต่ต้องมีประวัติดีดี มีเจ้านายรับรองให้กลับเข้า อย่างพวกนักการเมือง ลาออกมาสมัครเลือกตั้ง พอสอบตก ก็กลับเข้าไปรับราชการใหม่ เผื่อคุณอยู่ไม่ไหวจริง ๆ อยากกลับไปเมืองไทย จะได้ไม่เคว้ง เรารับราชการมา ๑๐ ปี ลาออกตอนมีตำแหน่ง นิติกร ๕ ในหน่วยงานยุติธรรม มีปัญหาเดียวกัน ไม่ชอบระบบราชการ ชอบอิสระ ไม่ชอบวิ่งเต้นหาตำแหน่งลง  เรารับบำเหน็จตอนครบ ๑๐ ปี แล้วก็ลาออกเลย มาอยู่เมืองนอกได้ ๘ ปีแล้ว ครอบครัวมาอยู่เมกาก่อนเราหมด  ก่อนมาไปสอบตั๋วทนายความตลอดชีพไว้ ใช้เวลา ๖ เดือน  เผื่ออยู่ไม่ไหว จะได้กลับไปหาอะไรทำได้ เพื่อน ๆ ที่รับราชการรุ่นเดียวกัน  ตอนนี้ ซี 7-8 กันหมดแล้ว บางคนได้เป็น ผอ.แล้ว ถามว่า เสียใจไหม ก็ไม่เสียใจนะ เสียดายตำแหน่งไหม ก็เสียดายนิดหน่อย เวลาคุยกับเพื่อน ๆ แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ ก็คงจะทำแบบเดียวกันอีกแหละ ไม่ชอบทนทำอะไรที่เราไม่ชอบ ถามว่าอยู่เมืองนอก ลำบากไหม ก็ลำบากนะ แต่ชีวิตมันก็ไม่น่าเบื่อหน่าย เหมือนงานราชการ เช้าชามเย็นชาม รอว่าปีนี้จะได้ ๒ ขั้น ไหม ชีวิตที่นี่ไม่ไม่น่าเบื่อ แต่ต้องสู้ ต้องแก้ปัญหาต่าง ๆ ต้องนับหนึ่งใหม่ ต้องถอดหัวโขนวางไว้ไกล ๆ ทิ้งไปเลยได้ยิ่งดี ต้องใช้สมอง ใช้ประจบไมได้ ดวงก็ต้องดีด้วย รอยหยักในสมองใช้งานมากกว่ารับราชการแน่นอน ต้องหางานทำที่ไม่ใช่งานร้านอาหาร ที่ต้องใช้แรงงานหนัก หลบภาษี รับเงินสด ต้องคิดว่าทำยังไงให้อยู่ได้ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่งั้นก็ไม่แตกต่างจากแรงงานพม่าในประเทศไทย ก็ลองมาอยู่สักปี ถ้าไม่ไหว ก็ขอกลับเข้ารับราชการก่อนครบกำหนด ๒ ปี ไม่ลองไม่รู้ ชีวิตมันสั้น ลองมาผจญภัยเมืองนอกสักหน ถ้าอยู่ไม่ได้จริง ๆ กลับไปรับราชการ พอได้รู้รสความลำบากของเมืองนอก อาจจะนึกรักชีวิตราชการไทย จนไม่นึกอยากลาออกไปจนเกษียญเลยก็ได้ โชคดีค่ะ จากคุณ : silkywind123 เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 16:29:10

ความคิดเห็นที่ 38   กระทู้น่าสนใจมากกค่ะ อ่านแล้วอยากร้องไห้ มันโดนใจ หนูก้อเป็นข้าราชการเช่นกัน มีความสุขระดับหนึ่งกับการสอนเด็ก แต่ไม่ใช่สิ่งที่อยากทำที่สุดในชีวิต อยากเป็นล่ามเป็นไกด์หรือทำงานอื่นที่ได้ใช้ภาษากว่านี้ แต่งานก้อไม่มั่นคงเท่าข้าราชการ แต่ที่โรงเรียนที่ไม่ชอบคือ ผอ บริหารงานไม่เป็น รอง ผอ ทำงานไม่เป็น อยากได้แต่ไม่เคยเสีย ยอมให้เฉพาะคนที่มีผลประโยชน์ด้วย  เล็กก็ไม่ได้และใหญ่ก็ไม่เป็น หัวงู ไม่ดูอายุตัวเอง ใกล้เกษียณแล้วยังกล้าเรียกคนที่อายุน้อยกว่าลูกตัวเองว่า น้อง กล้าชวนเค้าไปทานข้าว กล้าโทรหาวันละสิบกว่าครั้ง ( ทำให้เราต้องโอนสายไปหาตำรวจ ให้ตำรวจรับแทน อิอิ) เบื่อระบบสองมาตรฐาน  คนรุ่นใหม่แสดงความคิดไม่ได้ แสดงความคิดเห็นที่แตกต่างคือก้าวร้าว ไม่อัพเดทตัวเองให้ทันสมัยกับการเป็นผู้บริหารยุคโลกาภิวัฒน์  ขี้เอา เล็กๆน้อยๆก้อเอา เบื่อเขตที่อะไรๆ ก็เงิน ไม่เข้าใจเลยว่าเค้าพากันเล่นอะไรกัน ทำเหมือนการศึกษาเป็นของเล่นกัน เบื่อระบบราชการไทยที่เป็นอยู่ เบื่อคนขี้โกง ตอนนี้สอบโทเฟล IBT ไว้แล้วค่ะ แต่ไม่กล้าตัดสินใจค่ะว่าจะทำยังไงต่อ สงสัยคงจะต้องเข้ามาดูกระทู้นี้บ่อยๆ ดีกว่าค่ะ อาจจะหาคำตอบให้ได้ เพราะสับสนมากเหมือนกันกลัวลาออกแล้วหางานที่ชอบทำไม่ได้ แต่คงไม่กลับไปเป็นแคชเชียร์แมคโดนัลด์ เหมือนตอนเป็นนักศึกษาแน่ค่ะ (วันๆพูดแค่ small medium or large? :D) อีกอย่างกลัวแม่ว่า สมน้ำหน้า งานข้าราชการสบายๆตลอดชีวิต ยังโง่ลาออก อยากลาออกมากแต่กลัวความผิดพลาดค่ะ >< ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้เช่นกันนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : GuitarCute เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 00:20:58