[ชีวิตจริงในต่างแดน]......ชีวิตผกผันความฝันสีม่วง.....
|
|
ไม่ได้ตั้งกระทู้ในพันทิปนานมาก ปกติเข้ามาอ่านอย่างเดียว ล่าสุดก็เข้ามาเล่าประสบการณ์การทำงานในต่างแดน คราวนี้อยากเขียนเกี่ยวกับเลิฟสตอรี่บ้าง.. อ่านมาถึงตรงนี้ถ้าใครไม่สนใจก็ข้ามไปได้เลยนะครับ ^^ อ้อแล้วขอออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ได้ตั้งกระทู้ผิดหมวดแต่อย่างใด เพราะผมใช้ "ชีวิตในต่างแดน" ครับ
18/07/2010
เรื่องก็มีอยู่ว่าชีวิต้องผกผันจากบ้านเกิดเมืองนอนมาก็เพราะพบรักกับคุณนักเขียนคนหนึ่งซึ่งก็คบกันมาเกือบ 4 ปี แต่โชคชะตาก็เล่นตลกทำให้ความสัมพันธ์ยาวนานนั้นที่คิดว่าเจอคนที่ใช่แล้วต้องปิดฉากลง (ด้วยดี) เนื่องจากเข้ากันไม่ได้ เขาไม่มีเวลาให้ ความรักจืดจาง ปัญหาเล็กน้อยบ่อยๆเข้านำไปสู่ปัญหาใหญ่ เหมือนแก้วที่มีรอยร้าวไม่สามารถทำให้มันกลับมาประสานกันได้ เนื่องจากขาดการสื่อสารกันเพราะมองข้ามไปคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย...
ตรงนี้อยากชี้แจงว่าความรักของชายกับชายอาจจะแตกต่างกับความรักปกติทั่วไปของหญิงชายในหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็นการได้ทำความรู้จักกัน รวมไปถึงรูปแบบการใช้ชีวิตคู่ ฯลฯ ส่วนมากความรักแบบนี้ถ้าคนที่มองหาความสัมพันธ์จริงจังส่วนมากมักจะเจอกันทางอินเตอร์เน็ทและทำความรู้จักกัน ไปกินกาแฟกัน ถ้าถูกคอกันก็คบหากันต่อไป ซึ่งกับคุณนักเขียนนี่เราก็เริ่มจากเว็บไซท์แห่งหนึ่งซึ่งตอนนั้นมีเพื่อนชาวสวิตเซอร์แลนด์แนะนำเว็บไซท์นี้ให้รู้จัก เมื่อเข้าไปใช้ได้ไม่นานก็ได้เจอกับคุณนักเขียน ก็คุยกันจนพบกันและก็อยู่กันมาจนเกือบ 4 ปี..
จะมีเป็นส่วนน้อยมากๆที่เจอกันในชีวิตจริงแล้วจะตกหลุมรักกันด้วยปัจจัยหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นความไม่แน่ใจในรสนิยมทางเพศ เพราะอาจะคิดไปเองคนเดียวได้ ความชอบหรือไม่ชอบ และข้อมูลอื่นๆ แต่ถ้าเป็นในเว็บไซท์สามารถลงรายละเอียดได้หมดไม่ว่าจะเป็น อายุ รูปร่าง ลักษณะนิสัย รูปภาพ และรายละเอียดอื่นๆ ตรงนี้ก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีเหมือนกันถ้าจะพูดว่าการหาคู่ทางเว็บไซท์เหมือนกับการไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ต หรือซื้อของทาง ebay ถ้าเราถูกใจเราก็ซื้อได้.. แต่ในความเป็นจริงนั้นมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
แต่ทุกสิ่งในโลกนี้มีทั้งด้านดีและด้านเสีย เว็บไซท์นี้เองก็เช่นกันโดยที่รู้จักเว็บไซท์นี้มาผู้คนในนั้นราว 90% จะมองหาเพียงแค่ ความสนุกชั่วคราว 5% หาเพื่อนคุย ส่วนอีก 5% หาความสัมพันธ์ที่แท้จริง แต่ทั้งนี้ก็มีหลายคนที่ลงข้อมูลไว้ทั้ง 3 อย่างคือ หาเพื่อนแล้วถ้าคิดว่าเป็นคนที่ใช่ก็จะพัฒนาไปสู่ความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกว่าการสนุกแค่ชั่วคราวได้ ซึ่งหลังจากที่เราได้รู้จักกับคุณนักเขียนจากเว็บไซท์นี้แล้วเราก็ได้ตกลงกันว่าเราจะไม่กลับไปใช้เว็บนี้กันอีก เพราะเราไม่ได้มองหาอะไรอย่างอื่นกันแล้ว
แต่ทุกคู่ไม่ว่าจะเป็นคู่ชายจริงหญิงแท้ ชาย-ชาย หรือ หญิง-หญิง เมื่อเป็นคู่กันอยู่ด้วยกันต้องมีปัญหากันเป็นเรื่องธรรมดา แต่คุณนักเขียน ด้วยความที่เค้าอยู่ในเว็บนี้มานานเมื่อก่อนเค้าก็จะมองหาแค่ความสนุกชั่วคราว ทุกครั้งที่เรามีปัญหาที่ค่อนข้างซีเรียสเค้าจะเกิดอาการ blackout คือถูกอาการอยากสนุกชั่วคราวเข้าครอบงำ - -" เค้าก็จะกลับไปใช้เว็บไซท์นี้เพื่อหาความสนุก..อันนี้เราก็ไม่เข้าใจเค้าเหมือนกันว่าทำไมสิ่งที่ดีหรือไม่ดีเค้าคิดไม่ได้ อายุเค้าก็มากกว่าเราทำไมเราคิดได้.. ทั้งที่อายุเราก็น้อยกว่ามาก
ที่เราบอกว่าจบกันด้วยดีเพราะโอเคเราอยู่ด้วยกันแล้วมันไปต่อกันไม่ได้ ไม่เข้าใจกันหลายเรื่อง เกิดจากการมองข้ามปัญหาด้วย แต่เราก็เปิดใจกว้างมากนะ ถึงขนาดที่ว่าไม่เคยให้โอกาสใครได้แก้ตัวตั้ง 5-6 ครั้ง มาก่อนในชีวิตก็เพราะว่าเรารักเค้า ทุกครั้งที่เค้า blackout เราก็เสียใจและโกรธมาก แต่สุดท้ายก็ให้โอกาสทุกครั้ง จนวันนึงมันรับไม่ได้แล้วก็ต้องเดินกันคนละทาง...
แต่ฟ้าหลังฝนก็(ควร)จะสดใสเสมอ เพราะเราเองก็เข้าไปใช้เว็บไซท์นี้หลังจากที่เลิกกับแฟนเพื่อที่จะหางาน part time ทำเพื่อที่จะได้มีเงินเช่าบ้านและจ่ายค่าใช้จ่ายส่วนตัวเอง แต่งานที่ว่านี่ไม่ใช่งานไม่ดีขายบริการทางเพศหรืออะไร (แต่ก็มีคนส่งข้อความมาเสนอเหมือนกัน -*-) งานทั่วไปก็มีอย่างเช่น เสริฟอาหาร ทำ cocktail ช่วยพ่อครัวแม่ครัว ทาสี ทำงานช่างไม้ ฯลฯ ด้วย แต่ด้วยความที่เคยทำร้านอาหารมาแล้วงานร้านอาหารจึงไม่ใช่ตัวเลือกแรกๆที่เราสนใจ อยากลองทำงานอื่นดูบ้าง (งานก็ไม่มียังจะเลือกอีกน่ะ เหอะๆๆ) ก็เข้าไปเช็ค employment section ทุกวัน แต่ก็ไม่เจองานที่ถูกใจซักที
ทั้งนี้หลังจากเลิกกับแฟนก็ยังคงอยู่บ้านแฟนเก่าอยู่ก็บอกเค้าว่าจะหางานถ้าได้แล้วจะย้ายออก เค้าก็ยินดีช่วยในเรื่องนี้ แต่ถ้าเป็นคนที่มีความคิดเป็นคนดีๆทั่วไปก็ต้องรู้สึกอึดอัดและเกรงใจเป็นธรรมดา เราเองก็เหมือนกัน ไม่อยากไปรบกวนถ้าช่วยตัวเองได้ก็ดีกว่า จนโชคชะตาเล่นตลกอีกครั้ง เมื่อเราเข้าไปเช็คหัวข้อ "ผู้มาเยือน" ในโปรไฟล์เราเห็นคนหนึ่งมาคลิกดูโปรไฟล์เรา เราจึงเข้าไปดูของเค้าบ้าง
โปรไฟล์เค้าไม่มีรูป อายุเท่าแฟนคนเก่าเรา เขียนเพียงสั้นๆเป็นภาษาอังกฤษว่า "มองหาคนน่ารักที่ไม่ไร้สมอง" และมีรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเค้านิดหน่อย แต่ที่เราไปสะดุดก็ตรงที่เค้าใส่ว่า สามารถพูดได้ 3 ภาษา และ 1 ในนั้นมี "ภาษาไทย" เราก็แบบคิดเล่นๆสนุกๆว่า "อุ๊...พูดได้จริงหรือมั่วนิ่ม ไหนขอลองของ อิอิอิ" เลยส่งข้อความไปหาเค้าเป็นภาษาบ้านเค้าว่า "โอ้โห พูดภาษาไทยได้ด้วย!" เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ใช่ครับ ผมเคยทำงานที่กรุงเทพฯมา 4 ปี"
"แล้วคุณพูดภาษาไทยเก่งมั้ย"
"ถ้าอยากรู้ต้องไปดื่มกาแฟกันแล้วคุยกันเป็นภาษาไทยดูแล้วคุณจะรู้เอง ;)"
"โอเค กี่โมงที่ไหนอย่างไร"
ก็นัดกันเจอที่ร้านแกแฟแห่งหนึ่งซึ่งมีครัวเล็กๆติดพาร์คด้วย โดยเราขี่จักรยานไปเพราะไม่ไกลจากบ้าน ซึ่งเราไปถึง 15 นาทีก่อนเวลานัด พอใกล้ๆเราก็ส่ง sms ไปบอกว่าเราถึงแล้ว เค้าก็บอกว่าอีก 5 นาทีเค้าถึง เราก็ไปจอดจักรยานหน้าร้านนี้ ก็ยืนรอซักพักก็...เอ..ทำไมยังไม่มาได้เวลาแล้วนะ ซักพักก็เห็นรถเบนซ์สปอร์ตเปิดประทุนพร้อมหนุ่มภูมิฐานใส่แว่นดำขับผ่านมา คนขับก็หันมาแว้บที่เรา 1 ที ก็แอบคิดในใจ "อื้อหือๆๆ ถ้าเป็นคนนี้นี่หัวใจหยุดเต้นตายไปตรงนี้เลยดีกว่า...พอพอพอ ไร้สาระเกินไป.." แต่แล้วราชรถคันนั้นก็ขับผ่านหน้าไป "เออ..ไม่ใช่จริงๆด้วยซิ เพ้อเจ้อมากๆอะตัวเรา -*-" ว่าแต่ทำไมตานั่นไม่มาซักทีฟระ นี่มันจะใกล้เวลานัดแล้วเนี้ยย
ซักพักก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงยาวดูภูมิฐานหน้าตาดีเดินมาพูดว่า "สวัสดีครับ" เอะ..มันมาจากไหน เฮ้ยเดี๋ยวสินี่มันไอ่คนขับรถคันเมื่อกี้หนิ... ตอนนั้นก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรก็งงตัวเองเหมือนกันว่าบอกเค้าไปได้ยังไงว่า "นี่จักรยานชั้นสวยมั้ย" -*- เค้าก็ถามว่า "ขี่จักรยานมาเหรอ ถ้าผมรู้ว่าคุณขี่จักรยานมาผมก็จะขี่จักรยานมาด้วย" แต่แหม..บ้านก็อยู่ไกลนะจะขี่จักรยานมาทำไมล่ะคู้ณณ
เวลา 4 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราคุยกันจิปาถะทุกเรื่อง ชีวิตเราชีวิตเค้าเรื่องแฟนเก่า เรื่องเรียนเรื่องงาน ทุกอย่างเค้าก็อยากให้เรามีงานเค้าก็พยายามเสนองานให้เราทำซึ่งมันตรงกับความสามารถของเราด้วย ส่วนตัวเราคิดว่าเราปลื้มที่เค้าพูดไทยได้ชัดและเข้าใจได้ดีเป็นคนฉลาดเพราะเป็นทนายความ เราคุยด้วยแล้วเราคิดว่าเราถูกคอ ไม่เหมือนกับที่เคยคุยกับหลายๆคนที่เวลาเราคุยด้วยแล้วจะมีอารมณ์ที่ว่า "ไอ่นี่มันไหวมั้ย?.." แต่คนนี้ไม่เป็นอย่างนั้น เรารู้สึกดีที่เค้าตลกและเข้าใจเกี่ยวกับประเทศไทยและคนไทยในหลายๆอย่าง
เค้าถามเราว่า "ทำไมคุณถึงส่งข้อความให้ผม?"
"อ่อ..ก็เห็นคุณบอกพูดภาษาไทยได้ ผมก็แค่อยากรู้ว่าพูดได้จริงหรือมั่วนิ่ม :D"
"แล้วเป็นยังไงครับ? ผมพูดเก่งมั้ย?"
"เก่งสิ เก่งมากเลย แฟนของเพื่อนสาวผมเป็นคนฝรั่งเศสทำงานอยู่ไทยมาสิบปียังพูดไทยฟังไทยไม่ได้เลย"
"แล้วคุณมองหาอะไรในเว็บไซท์นี้?"
"ก็ตอนนี้หางานนะ ไม่ได้หาอะไรอย่างอื่น เพิ่งเข้าไปสมัครมาเมื่อวานซืนนี้เอง ก็เช็คงานทุกวันว่ามีอะไรใหม่"
"แต่คุณก็รุ้ว่าเว็บนี้เค้าเอาไว้หาคู่เดท ส่วนมากก็แค่สนุกๆนะ แล้วคนจะคิดว่ายังไงเห็นคุณลงว่าหางาน"
"อันนี้ก็รู้แหละ แต่ก็มีคนเสนองานที่เป็นงานปกติให้เหมือนกันนะคุณ"
"แล้วทำไมคุณถึงมาเจอผมทั้งๆที่ผมไม่มีรูป คุณไม่รู้ว่าหน้าตาผมเป็นยังไง"
"อ้าว ทำไมล่ะ ถ้าจะมีเพื่อนจำเป็นต้องดูหน้าด้วยเหรอ ถ้าเค้าพูดไทยได้เป็นฝรั่งนิสัยดีผมก็คุยนะ.."
บทสนทนามีหลากหลายในเวลา 4 ชั่วโมง คุยกันทุกเรื่องนอกจากที่กล่าวไปก็มีเรื่องทำอาหาร เค้าก็บอกว่าเค้าก็ทำอาหารไทยได้นะ ผมก็บอกว่าผมทำได้ ทำประจำเพราะมาอยู่ที่นี่จะไปกินร้านอาหารไทยบ่อยๆก็ไม่ได้เพราะราคาแพง ทำกินเองอร่อยและประหยัดด้วย เค้าก็เลยชวนให้ไปกินข้าวที่บ้านเค้าในวันถัดไป นัดกันตอนเย็น ก็เลยว่าจะไปดูรายละเอียดเรื่องงานที่เค้าจะให้ทำด้วย คือทำออกแบบดีไซน์แคตตาล็อคสำหรับนิทรรศการที่เค้าทำเป็นงานอดิเรก และแปลหนังสือสองเล่มใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ..
แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 53 22:55:18
| จากคุณ |
:
DasIstToll  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ก.ค. 53 22:11:19
|
|
|
| 
.....(เป็นเอามากยัยป้านี่ 
)
