ความคิดเห็นที่ 1   "หลักสูตรปริญญาเอกในไทยมีไว้ให้ใครเรียนครับ?" ถ้าเป็นหลักสูตรปกติ แน่นอนเพื่อผู้เรียนที่เป็นคนไทย ส่วนหลักสูตรนานาชาติ ไทยหรือไม่ใช่ไทยก็ได้ ที่สนใจใปเรียนต่างประเทศกันมาก นอกจากวิชาการแล้ว คงอยากไปสัมผัสอะไรที่แปลกๆใหม่ๆบ้าง ไม่งั้นมันเหมือนเดิม ตั้งแต่ประถมจนถึงเอก ชีวิตนี้ก็น่าเบื่อครับ จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 14:48:21

ความคิดเห็นที่ 2 จริงเหรอครับ ที่ว่า ป เอก เมืองไทยหางานไม่ได้ ??? แอบสงสัยว่าแล้วไฉนในอดีต "โครงการปริญญาเอกกาญจนาภิเษก" ถึงได้โดนประนามอยู่พักใหญ่ว่าเป็นโครงการสมองไหลส่งนอก??? (พวกนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็กเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้ทุนเรียนจนจบเอกที่ไทย และเพราะไม่มีข้อผูกมัด เนื่องจากค่านิยม ศิษย์เก่าโครงการนี้กว่าครึ่งจึงทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนใหญ่จะอยู่ในมหาวิทยาลัยชั้นนำที่นักเรียนนอกไปเรียนกันนั่นแหละ !!!) น่าคิดนะครับ ว่าคุณภาพ ป เอก เมืองไทยมันดีหรือไม่? หรือว่ามันดีแค่ในสายตาต่างชาติ แต่ไม่ดีในสายตาไทย !!! อาจจะเป็นค่านิยมของเราเองก็ได้กระมังที่ว่าเมืองนอกดีกว่าเมืองไทย นักเรียนจบเอกเมืองไทยรุ่นแรกๆ ถึงได้โดนเอ็กพอร์ตมาอยู่เมืองนอกเสียมากมายแบบนั้น ผมเห็นด้วยหลายๆ อย่างกับที่คุณ NY พูดมาในกระทู้นั้น บางอย่างก็มีเหตุผล แต่ที่บอกว่าถ้ามีสองคน สอบทุกอย่างได้เท่าๆ กัน คุณสมบัติใกล้เคียง งานวิจัยใกล้เคียง แต่คนนึงจบไทย คนนึงจบนอก แล้วกรรมการมหาลัยรับคนจบนอก ผมคิดว่าวิสัยทัศน์ของกรรมการพิจารณามันดูตื้นเขินฉาบทาด้วยค่านิยมแบบชาติ (อื่น) นิยม ไปสักหน่อย   น่าจะลองมองอีกมุมครับ ถ้ามีผู้มาสมัครสองคน สอบได้คะแนนเท่ากัน คุณสมบัติไล่เลี่ย คนหนึ่งจบเอกนอก อีกคนหนึ่งจบเอกไทย "ถ้าเป็นผม ผมคงรับคนจบเมืองไทย" เพราะมันเห็นได้ชัดครับว่า ผู้สมัครที่จบมาจากเมืองไทยผู้นั้นมีคุณภาพกว่าอีกคนที่จบนอกแน่นอน เพราะขนาดไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษาไปเรียนเมืองนอกเมืองนา และด้วยขีดจำกัดต่างๆ ทั้งการวิจัย การทำงาน เขายังแสดงให้เห็นได้ว่าเขามีความสามารถและคุณภาพเทียบเท่ากับพวกจบนอกมาได้ คนอย่างนี้สิถึงน่าจะรับเข้าทำงาน และเนื่องจากเขาเรียนที่ไทยมา ผู้สมัครคนนี้ยังต้องเคยสัมผัสระบบการศึกษา รู้ปัญหา รู้ระบบการวิจัยเป็นอย่างดี เรียกว่าพร้อมเริ่มงานได้ทันที และน่าจะทำงานได้ชัวร์ ในขณะที่คนจบต่างประเทศ (แค่บางท่าน) ที่จบทั้ง ตรีนอก โทนอก เอกนอก ไม่เข้าใจระบบการศึกษาไทย ไม่เข้าใจระบบงานวิจัยไทย ไม่เข้าใจระบบการให้ทุนของไทย ตอนอยู่ เมืองนอก มีโอกาสดีๆ มากมาย ทำงานวิจัย สบายเสียจนเคยตัว (เพราะต่างประเทศ เงินทุนเยอะกว่า) กลับไปเป็นอาจารย์ที่ไทย ทำงานไม่ได้ เหน็บไปเรื่อยเปื่อย เหน็บทุกอย่าง อ้างทุนไทยไม่ซัพพอร์ตเพียงพอ ซื้อของก็ยาก ฟาซิลิตี้ก็ไม่ดี นักเรียนก็ไม่ค่อยเข้าหา แต่ไม่เคยคิดเลยว่า culture มันต่างกัน อาจารย์ที่ดีต้องปรับตัวเข้าหานักเรียน ไม่ใช่รอให้นักเรียนเข้ามาถาม พวกนี้ก็มีเยอะ ท้ายที่สุดก็ล้มเหลว ทำงานไม่ค่อยจะได้ เพราะประยุกต์อะไรไม่เป็นเลย เอะอะอะไรก็จะเอาแต่เงินทุนอย่างเดียว ส่วนใหญ่ก็สอนเป็นกาฝากทางการศึกษาไปเรื่อยๆ เจอปัญหางานวิจัยอะไรหน่อยก็ซื้อคิตจากบริษัท คิดแต่ใช้เงิน คิดเป็นอยู่แค่นั้น รอคนอื่นมาแก้ปัญหาให้ แล้วก็ชอบเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา อยู่เมืองนอกดีอย่างงั้นอย่างงี้ เมืองไทยไม่ได้เรื่องอย่างงั้นอย่างงี้ (แล้วคุณจะกลับไปทำไม? เพราะถ้าไม่พอใจระบบการทำงานที่ไทย แต่ไม่ยอมกลับไปทำงานในที่ที่ดีกว่า ที่ที่เอ่ยอ้างเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา หมายความว่าอย่างไร??? จะตีความได้หรือไม่ว่านักเรียนนอกท่านนั้นไม่มีคุณสมบัติเพียงพอจะแข่งขันในตลาดแรงงานโลกที่ไม่ใช่ไทยได้? ถึงได้ติดแหง็กอยู่เมืองไทย?? ) ผมทำงานวิชาการมานานปี เคยเห็นนักเรียนมหาวิทยาลัยดัง ตีพิมพ์ผลงานดีเลิศประเสริฐศรี แต่เอาเข้าจริง รับเข้ามาแล้วกลับทำงานไม่ได้ เพราะตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยดังนั้น เขาอยู่กับอาจารย์ดี อาจารย์ของเขานั้นเก่งและโดดเด่นมาก ออกแบบงานวิจัยอย่ารัดกุม จนนักเรียนแทบจะไม่เคยต้องแก้ปัญหาอะไรเลย ผลงานวิจัยออกมาก็ดี เวลาเขียนเปเปอร์ อาจารย์ก็แก้ให้เสียจนเลิศลอย จนได้เปเปอร์ดีๆ เด่นๆ high impact แต่นั่นมันความสามารถอาจารย์ ไม่ใช่ตัวนักเรียน!!!! นักเรียนพวกนี้ มาดดี CV เลิศหรู แต่พอถึงเวลาเจอปัญหาอะไรหน่อยก็จอด ไม่เป็นท่า ทำอะไรต่อไม่ได้ ... ตกม้าตายไปก็เยอะ ของแบบนี้ ผมว่ามันขึ้นกับตัวบุคคลล้วนๆ นะครับ   แต่อย่างที่่บอกแหละครับ คนจบ ตปท เก่งจริงก็มี คนจบไทย โหลยโท่ยก็เยอะ ของแบบนี้ ถ้าผลงานคุณดีจริง คุณมีคุณภาพจริงๆ สมัครที่ไหน เขาก็รับครับ จะจบที่ไหนมาก็ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญ ไม่ว่าคุณจะจบที่ไหน อย่าดูถูกตัวเอง และอย่าหยุดพัฒนาตัวเองให้ไปตรงถึงที่คุณจะแข่งขันกับคนอื่นเขาได้เท่านั้นก็พอแล้วล่ะครับ แต่ถ้า ป เอก พวกหลักสูตรเรียนปรับวุฒิ หลักสูตรเกื้อหนุนมหาวิทยาลัย อันนั้น ผมไม่ค่อยทราบนะครับ แม้ว่าจะไม่เคยเห็น หรือประสบกับตัวเอง แต่เคยได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างแว่วมาเหมือนกันว่าพวกหลักสูตรปรสิตทางการศึกษา สไตล์จ่ายครบ จบชัวร์ ในไทยมันก็มีเหมือนกัน ... (เมืองนอกก็มีแหละ) พวกหลังนี้ ขอไม่พูดถึงมากกว่านี้ละกันครับ มันแสลงใจ ที่ต้องใช้คำนำหน้าร่วมกัน T T จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 15:08:33

ความคิดเห็นที่ 3   Program Establishment ก็น่าจะมีส่วนนะครับ เพราะปริญญาเอกในไทยเริ่มเปิดกันจริงจังแค่สิบปีมานี่เอง (อาจจะไม่ถึงด้วย) แต่ที่ต่างประเทศเขาเปิดมานานแล้ว จุดโหว่อะไรก็มีน้อยกว่าของไทยอย่างแน่นอน ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลาครับ จะมาให้ดีเลยภายในสิบปียี่สิบปีคงไม่ได้ จากคุณ : 卡通 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 15:25:23 A:140.119.202.18 X:163.28.32.100 TicketID:286944

ความคิดเห็นที่ 4   ในอดีต นักเรียนนอกชึ่งเป็นส่วนน้อย อาจจะบ่นไปต่างๆนาถึงความไม่พร้อมที่เขาได้รับเมื่อกลับมาทำงานที่ไทย ปัจจุบันไม่ค่อยมีแล้วครับ ในทางกลับกัน นักเรียนนอกรุ่นใหม่ จะมีความสุขกับการทำงานในประเทศ มากกว่าเพื่อนๆที่ไม่เคยไปไหนเลยนะครับ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 53 15:36:09 จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 15:30:12

ความคิดเห็นที่ 5 ขึ้นกับคนมั้งครับ คุณ newcomer เพียงแค่ไม่อยากให้ดูถูกประเทศไทย มากไปกว่านั้น มหาวิทยาลัยดีๆ ก็มี หลักสูตรดีๆ ที่เทียมกับต่างชาติได้ก็มี แต่ว่ามันมีไม่เยอะเท่านั้นเอง เมื่อหกเดือนที่ผ่านมา ผมก็ได้เจอเด็ก ป เอก ไทย มาประชุม และแสดงผลงาน ทั้งบรรยาย ทั้งโปสเตอร์แถวอ่าวซานฟราน ไม่น่าจะต่ำกว่าสิบคนได้ นักเรียนเหล่านี้มาจากหลายมหาวิทยาลัย   บังเอิญ มีโอกาสได้เจอรุ่นพี่ที่เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชั้นนำแห่งหนึ่งแถวสามย่าน (ท่านก็จบไทย)  ตอนนี้ก็เป็นระดับผู้บริหารคณะ ท่านก็เล่าให้ฟังว่าท่านก็มาประชุม มา collaborate กับต่างประเทศปีละหลายๆ ครั้ง มหาวิทยาลัยก็มีโครงการส่งนักเรียนมาทำวิจัยที่เมืองนอกอยู่ตลอดเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเรียนไทยแล้วจะอยู่ไทยตลอดหรอกครับ เพียงแค่ได้ดีกรีไทยเท่านั้น ที่ออกมาเขียนเยอะ เพราะว่า จขกท ตั้งกระทู้ถาม จึงอยากชี้ให้คุยกันด้วยเหตุผลที่เปิดกว้าง ไม่อยากให้มองแค่มุมเดียวน่ะครับ เพราะตอนนี้ กระแสต่างชาตินิยมในเมืองไทยก็เยอะพอแล้ว !!! ด้วยความเคารพ จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 15:44:00

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าวัดจากค่านิยมสังคม  มันแทบไม่มีอะไรต้องเถียง  เรียนปเอก เมืองนอก ก็คล้ายคลึงกับการเรียนเมืองนอกในระดับ มัธยม ปตรี หรือ ปโท  ตรงที่ได้เครดิตจากสังคมมากกว่า ซึ่งก็คือได้ใบเบิกทาง   ถ้าไม่ได้ใบเบิกทางไม่ต้องมาพูดเลยว่าจะหาเวทีแสดงความสามารถที่ไหน ใครจะทดลองตั้งกระทู้ก็ได้ ว่า ผมนาย XXX ได้ทุนจากมหาลัยไทย คุยกับอาจารย์เรื่องหัวข้อวิจัยไว้แล้ว  แต่เผอิญหลังเข้าเรียน 2-3 วัน ทางเมืองนอกตอบรับ ควรไปที่ไหนดี  ผมเดาได้นะว่าคนส่วนใหญ่จะมาตอบแบบไหน คิดดูว่าเรียน ปเอกนี่เป็นการลงทุนและเวลาไม่ใช่น้อย   ถ้าได้ทุนหรือมีทุนจะฝืนไปทำไม  มหาลัยที่หลายคนมองว่าเป็นมหาลัยรองๆ อาจารย์ก็พูดทำนอง เรียนที่ไหนไม่สำคัญ (แต่ก็อยากได้คนจบนอก เพียงแต่ไม่กล้าพูดดังๆให้ใครฟัง ประเดี๋ยวจะสวนทางกับสิ่งที่พูดปาวๆสอนคนอื่น)   ตามที่คุณ scientist ให้ข้อมูล  คนจบปเอกโครงการนั้น ส่วนหนึ่งคงหาที่ลงไม่ได้  นี่ยังไม่ได้พูดถึงคนจบเอกในไทยที่จบมาก็ไปทำธุรกิจส่วนตัวหรืออะไรที่ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองเรียน   ที่บอกว่ามีคุณภาพยังไงก็มีคนรับ  - ผมเห็นแต่ตัวอย่างที่อยู่ด้านตรงข้ามนะสิครับ แล้วจะเปิดหลักสูตรปเอกในไทยไปทำไมมากมาย   ถ้าไม่ดึงดูดด้วยทุนจะมีคนเรียนหรือ  จบมาก็ต้องฟันฝ่าอะไรต่อมิอะไรมากมาย เหมือนกับคนที่พูดว่า เรียนในไทยก็ดีนะ แต่ 1),2),3),.....100)  (แต่ตัวคนพูดน่ะ ถ้าเลือกได้ไปต่อนอกดีกว่า) ถ้าจะผลิตเอาปริมาณ แต่คุณภาพด้อยกว่าคนจบนอก   ก็ต้องรับความจริงครับ ต้องคุมจำนวน  แล้วสถาบันในไทยอย่าเที่ยวเปิดหลักสูตรมากมาย  ประเดี๋ยวก็เฟ้อ   คล้ายปโทสาขายอดฮิตอันนั้น! จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 16:29:14

ความคิดเห็นที่ 7   ขอเถียงเรื่องค่าเรียนในไทยถูกนะครับ เพราะแถบยุโรปการเรียนเอกไม่เสียค่าเรียน บางทีรวมค่ากินค่าอยู่ต่อปีแล้วยังถูกกว่าเรียนในไทยอีกนะครับ ส่วนความพร้อมในการทำงานมันก็แล้วแต่มหาวิทยาลัยครับ บางทีมหาวิทยาลัยในไทยความพร้อมมีมากกว่าก็มี แต่ความต่างระหว่างจบนอกกับจบใน อย่างแรกคือการได้รู้ได้เห็นอะไรข้างนอกนะครับ การอยู่ในสภาวะกดดัน พูดภาษาและใช้ภาษาที่ไม่ได้เต็มร้อยอย่างภาษาไทยแล้วต้องเอามาใช้ในการทำงานวิชาการ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าสนุกแม้แต่น้อย แต่มันคือประสบการณ์ล้วนๆครับ บางทีการเรียนในไทยอาจได้ความรู้มากกว่าครับเพราะถ้าไม่เข้าใจการถามการถกเถียงในหมู่เพื่อนสามารถทำความเข้าใจได้ลึก และซับซ้อนกว่ามาก ผลงานที่ออกมาจะโดดเด่นมากแต่ปัญหาคือผลงานนั้นบางทีเขียนเป็นภาษาไทย(ถ้าภาษาอังกฤษก็ติดขัดภาษาอีก) การเผยแพร่ก็ทำได้ลำบาก ข้อดีข้อเสียมันก็มีทั้งคู่แหละครับ จากคุณ : เรียนอยู่ครับ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 17:45:41 A:141.54.152.6 X: TicketID:100676

ความคิดเห็นที่ 8 ผมเห็นเยอะครับ คนจบเอกที่ไทย แล้วมาทำงานเมืองนอกแล้วไม่กลับ บางคนก็คิดกลับไปทำงานหลังจากทำงานที่เมืองนอกสักพัก เพื่อนผมจบโทเมืองนอก กลับไปเอกเมืองไทยก็เยอะ ถ้าคุณไปดูจริงๆ ตามมหาวิทยาลัยดังๆ อย่างจุฬา เกษตร หรือมหิดล ตอนนี้ อ. จบ ป เอก ไทยก็มีให้เห็น บางคนทำงานสองปีก็ได้ ผศ แล้วก็มีเยอะ เพื่อนผมคนนึงไวมาก ได้ รศ แล้ว พึ่งทำงานได้แค่ห้าหกปีเอง พวกนี้ ส่วนใหญ่ถ้าเข้าไปแล้วจะขึ้นแรงก์ไวมาก เพราะทำงานเก่งมาก และรู้จุดด้อยของระบบเป็นอย่างดี เพื่อนผมก็มีหลายคนครับ ที่จบเอก ในไทย เป็นอาจารย์ มหาวิทยาลัยดังกล่าว ตอนนี้ก็มีตำแหน่งนำหน้ากันแล้วทั้งนั้น เมืองไทยหลักสูตรดีๆ ที่ไม่ได้ด้อยกว่าต่างชาติก็มี เพื่อนผมคนนึงเป็นนักวิจัยที่ Cornell เขาก็จบมหิดล เพื่อนอีกหลายๆ คนที่ทำงานอยู่กระทรวงสาธารณสุขสหรัฐก็จบมหิดล อีกคนเป็น ผศ แล้ว ที่ UNC ก็จบไทย อาจารย์ในโรงเรียนแพทย์ดังๆ อย่าง Harvard, Yale, UT Southwestern ที่ผมเคยพบ ก็จบหมอจุฬา หมอรามานี่แหละ มหาวิทยาลัยดีๆ ที่นี่ (อเมริกา) ก็มี แต่ที่ไม่ได้เรื่องก็มีเยอะ  ไม่ใช่ว่าจบนอกแล้วจะดีเสมอไป นอกจากว่าคุณจะอยู่ U Top 50 ไม่งั้น คุณภาพผมว่าไม่แน่หรอก ผมเคยเห็นมาแล้ว นักเรียนเรียนเมืองนอก ตีพิมพ์เปเปอร์ไม่ได้ ได้แค่สองสามเปเปอร์ก่อนจบ อีกคนอยู่ที่่ไทยตีพิมพ์ได้เป็นสิบ ถามว่าเป็นคนรับสมัครจะรับใคร?   ลองไปดูหลักสูตร Cancer biology ของคณะแพทย์ จุฬา   ลองไปดูหลักสูตรชีวเคมี(นานาชาติ) ฟิสิกส์(นานาชาติ) นาโนเทค(นานาชาติ) อณูพันธุศาสตร์ (นานาชาติ) ของมหิดล ดูก่อน ลองไปดูหลักสูตรเคมีเชิงฟิสิกส์(นานาชาติ) ของเกษตร ดูก่อนนะครับว่าเด็กเหล่านั้น เขาตีพิมพ์เปเปอร์ เหนือกว่าเด็กเรียนเอกโดยเฉลี่ยที่อเมริกาหรืออังกฤษ (ใน U ระดับปานกลาง) มากขนาดไหน ... ผมว่าเผลอๆ คุณเห็นเปเปอร์ที่เด็กเหล่านั้นตีพิมพ์ แล้วคุณจะแปลกใจ เพราะ ผมก็แปลกใจมาแล้ว ตอนที่คนจีนสมัครงานมาที่นี่ ว่าเปเปอร์เยอะแล้ว ตอนเรียนเอก ได้ราวๆ 6 เปเปอร์ ของไทย ผมไปเห็นคนนึงมี 13 เปเปอร์ แล้วเป็นเปเปอร์ที่มีอิมแพ็คโอเคหมด ไม่ใช่เปเปอร์ในไทย เขียนเอง พิมพ์เอง เผยแพร่เอง... ผมก็จบเอกมานานหลายปีแล้ว ทำงานมาก็หลายที่ทั้งในไทย ทั้งที่ US แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่ US นี่แหละ กลับไปทีก็ไปพูดสัมมนาตามมหาลัยต่างๆ เลยได้เจอกับพวกน้องๆ นักเรียนที่ไทย ก็เลยได้เห็น ได้เปรียบเทียบอะไรมาพอสมควร ... เห็นด้วยว่าบางส่วนมันอาจจะไม่ดีเท่า แต่ที่ดีๆ และเทียมชั้นกับยูที่นี่ได้มันก็มีครับ เดี๋ยวนี้ เขาพัฒนาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 53 17:54:20 จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 17:50:22

ความคิดเห็นที่ 9   ผมรู้จักคนจบเอกเมืองไทยสี่คน คนแรก ตังเองไม่เคยมาเรียนเมืองนอก (ลูกสาวจบนอก) ทำงานก้าวหน้าดีมากและเพิ่งเกษียณ คนที่สอง ไม่เคยเรียนเมืองนอก ได้เป็นศาสตราจารย์ เพิ่งเกษียณ คนที่สาม รุ่นลูกสอนอยู่แถวบางมด ตอนมาฝึกงานเขาเล่าว่า ใบ้กิน เพราะอาจารยฺบอกว่า หัวข้อที่จะทำวิทยานิพนธืล้าหลังราวสิบปี อาจารย์ที่อเมริกาเลยให้ตำราใหม่มาศึกษา คนที่สี่ จบเอกวิทย์จากขอนแก่นมาเรียบร้อยแล้ว ไม่มีภาระเรื่องทุน แต่มาทำงานโดยเฉพาะ อาจารย์ที่จบนอกฝากให้ เห็นว่าจะเก็บเงินซื้อนาให้พ่อ ดีไม่ดีน่าจะขึ้นอบู่กับตัวเองมากกว่า จากคุณ : อิสวาสุ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 18:00:45 A:71.114.75.107 X: TicketID:105627

ความคิดเห็นที่ 10 http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1264756821 จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 18:09:47

ความคิดเห็นที่ 11 รบกวนเรียนถามนิดครับ ที่เขานับว่าตีพิมพ์กี่เปเปอร์นั้น มีหลักกา่รนับอย่างไรหรือครับ 1. ต้องเป็นชื่อแรกเท่านั้น ไม่รวมเปเปอร์ที่เป็นชื่อรอง 2. ต้องมี impact factor ที่รับรองโดย ISI หรือสถาบันจัดอันดับ impact factor อื่นๆ 3. ไม่นับพวก conference proceeding ขอบคุณมากๆครับผม จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 18:42:55

ความคิดเห็นที่ 12 คุณอิสวาสุ  / Scientist การเรียนในระดับสูง  ใครมีคอนเน็กชั่นก็ได้เปรียบ  เพราะการเรียนขั้นนั้นต้องใช้ทุน  ถ้าเรียนในไทยคอนเน็กชั่นจะได้มาได้ไง ก็ต้องอาศัยผู้ใหญ่เมตตา  แล้วการส่งเปเปอร์ คงไม่ใช่ว่าส่งไปที่ไหนก็ได้ อาจารย์ที่ปรึกษาเองก็ต้องแก้ไขและแนะนำว่าส่งไปวารสารไหนดี   ถ้าเรียนกันแต่ในไทยคอนเน็กชั่นตรงนี้ก็จะจางไปเรื่อยๆไม่ใช่หรือ   เรื่องนี้มันคอมมอนเซ็นส์นะ แล้วตัวอย่างที่ยกมามีแต่คนที่เรียนในไทยแล้วทำผลงานได้ดี   มีอีกเท่าไร ที่อาจารย์ที่ปรึกษาแก้ให้ราวกับจะเขียนใหม่เสียเอง? เพิ่งเห็นลิงค์จากคุณ nisas -*- จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 18:50:55

ความคิดเห็นที่ 13 ขออภัยครับ เรื่องเปเปอร์นี่ ผมขี้เกียจเขียนใหม่ ลองหาในคลังดูละกันครับ ผมเคยเขียนไว้ละเอียดยิบเมื่อหลายเดือนก่อน ... และมัน off topic ของกระทู้นี้! แต่เรื่องพิจารณา contribution นี่ซับซ้อน พอควรครับ first author, cofirst author, second author, co-second author contributing authors corresponding author, co-corresponding author. บางทีก็มี author contribution บอกไว้ตอนท้ายอีก แถมยังมีขอบคุณ friends of authors ใน acknowledgment อีก :P   บาง field ก็นับ proceeding แต่ไม่นับ abstract บาง field ก็ไม่นับ proceeding ยิ่งเขียน จะยิ่งยาว ถ้าสนใจจริงๆ หลังไมค์มาคุยกันก็ได้ครับ ยินดีแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ !! จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 18:51:48

ความคิดเห็นที่ 14 ๑ ) จะตีพิมพ์เปเปอร์ ทำไมต้องใช้ Connection??? เพราะไม่มีคุณภาพจึงต้องใช้เส้นสายหรืออย่างไร??? เปเปอร์ทางวิชาการ วัดกันที่ผลงานครับ ไม่ใช่คอนเนคชั่น? เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คุณจะอยู่ฮาร์เวิร์ด ส่งผลงานไม่มีคุณภาพ เขาก็รีเจ็คต์ครับ !! คุณอยู่เมืองไทย ส่งผลงานมีคุณภาพ เขาก็รับ ยากหน่อย แต่ก็รับ ไม่งั้นงานวัคซีนเอดส์จาก มช. คงลง NEJM ซึ่งเป็น journal อันดับหนึ่งทางการแพทย์ไม่ได้หรอกครับ อย่าอ้างคอนเน็คชั่นเลยครับ (ร่วมงานกับฝรั่งมาก็นาน ผมไม่เคยเห็นพวกนักวิจัยดีๆ เขาใช้คอนเน็คชั่นในการเผยแพร่ผลงานนะ ส่วนใหญ่ค่อนข้างจะระวังด้วยซ้ำ เพราะกลัวโดน retract) ๒) หลักสูตรอินเตอร์เมืองไทย เช่น CGI ของสถาบันวิจัยจุฬาภรณ์ นักเรียนมีที่ปรึกษาร่วม สอนผ่านวีดีโอคอนเฟอเรนซ์ทางไกลจากเอ็มไอที   อาจารย์ครึ่งหนึ่งของหลักสูตรก็มาจากเอ็มไอที บินมาสอนด้วย เด็กเรียนที่ไทย ดีกรีไทย อาจารย์ที่เอ็มไอที ก็เห็นเขาก็ยอมรับ ถามว่าได้คุณภาพหรือไม่? โครงการกาญจนาภิเษก ส่งเด็กไปทำวิจัยทีสิส เมืองนอกระยะสั้น แต่ได้ดีกรีเมืองไทย ส่วนใหญ่ก็ได้งานเลย ได้คุณภาพหรือไม่? ศศินทร์ ของจุฬา ก็เอาอาจารย์ฮาเวิร์ด เคลล๊อกก วอร์ตันมาสอนใช่หรือไม่???   การประชุมไปเสนอผลงานไม่ได้คุยกับคนอื่นหรืออย่างไร?? ถ้าไม่ได้หุบปากนิ่งเป็นพวกใบ้รับประทานตลอดมีหรือจะไม่ได้มีคอนเน็คชั่นเพิ่มขึ้นเลย???   ดีกรีไทยไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้ประสบการณ์ไปเมืองนอก ไม่ใช่ต้องงมโข่งในกะลา อินเตอร์เน็ตก็มี ตั๋วเครื่องบินก็ไม่ได้แพง บอกแล้วว่าเดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้ว นอกจากจะเป็นพวกหลักสูตรกาฝากทางการศึกษาแบบจ่ายครบ จบชัวร์นั่นอีกเรื่อง หลักสูตรไม่ได้เรื่องมันก็มี และมันก็มีทุกที่นั่นแหละ ถ้าคุณจบยูออฟฟีนิกส์ กับจุฬา หรือลาดกระบัง คนที่นี่ยังยอมรับจุฬา ลาดกระบังมากกว่าเยอะครับ  หลักสูตรที่ดีๆ ก็มีไม่น้อย ผมไม่ชอบที่คุณ Ter @ AFC เหมาว่าการศึกษาไทยมันไม่ได้เรื่องไปหมด แล้วอย่างนี้เมื่อไรประเทศไทยจะเจริญ ในเมื่อคนไทย ยังไม่เห็นคุณค่าหรือความดีของคนไทย ดีแต่เห่อตามกระแสต่างชาติ ??? ของแบบนี้มันขึ้นกับคน จะเห่อประเทศ เห่อสถาบันกันไปถึงไหน??? จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 19:10:50

ความคิดเห็นที่ 15 เพิ่งเห็น #11 โพสต์ในหว้ากอ  มันก็ใช่ล่ะครับ   แต่ถ้ามีทุนมากองให้ตรงหน้าทั้งไทยและเทศ ก็ไม่สงสัยเลยว่าคนจะเลือกที่ไหน   แล้วถ้ามีบางแห่ง 'จ่ายครบ จบแน่' เกรงว่าต่อไปหลักสูตรปเอกก็เป็นที่ชุบตัวไปเท่านั้นเอง ลูกค้าหลักสูตร ปเอก ในอนาคตคือใคร  เริ่มจะมองเห็นรางๆ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 19:18:47

ความคิดเห็นที่ 16 สำหรับสายวิทยาศาสตร์ หลักสูตร มันก็เท่านั้นแหละครับ เพราะมีแบบที่เป็นทำวิจัยอย่างเดียวก็มี ซึ่งในความคิดเห็นผม ปริญญาเอกบรรยากาศทางวิชาการเป็นสิ่งสำคัญ ตรงนี้หลายๆในมหาวิทยาลัยในประเทศก็กำลังพัฒนาอยู่ สำหรับผมเวลาเป็นกรรมการเลือก ผมไม่สนหรอกว่าจบที่ไหน สนอยู่ว่า คุณคิดได้ลึกซึ้งแค่ไหน เพราะตรงนี้ต่างหากที่บ่งบอกว่าคุณได้ปริญญาเอกแล้วจริงๆ จากคุณ : KL เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 20:31:52

ความคิดเห็นที่ 17   ความพึงพอใจของแต่ละคนครับ และเป้าหมายของการเรียนของแต่ละคนไม่เหมือนกัน โอกาส ทุนทรัพย์ ภาษาอังกฤษ หลายปัจจัย จากคุณ : กูรณ์ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 20:35:11 A:202.12.97.118 X: TicketID:286751

ความคิดเห็นที่ 18 รบกวนเรียนถามนิดครับ ที่เขานับว่าตีพิมพ์กี่เปเปอร์นั้น มีหลักการนับอย่างไรหรือครับ 1. ต้องเป็นชื่อแรกเท่านั้น ไม่รวมเปเปอร์ที่เป็นชื่อรอง 2. ต้องมี impact factor ที่รับรองโดย ISI หรือสถาบันจัดอันดับ impact factor อื่นๆ 3. ไม่นับพวก conference proceeding >>>>>อันนี้คงแล้วแต่เกณฑ์ในการพิจารณาของแต่ละที่ค่ะ อย่างเช่นการสมัครตำแหน่ง Faculty position, Assistant Professor  ของมหาวิทยาลัยระดับต้นๆในญี่ปุ่น ฮ่องกง สิงคโปร์ จะระบุมาเลยค่ะว่า paper ต้องเป็นชื่อแรก หากไม่เป็นชื่อแรกก็ต้องเป็น corresponding author ระบุ IF ของ journal  รวมไปถึงจำนวนที่ถูกนำไปอ้างอิงโดย paper อื่นๆ (time cites) ซึ่งไม่มีการนับ proceedings ใน conference เลย สมัยเป็นนักเรียนอาจารย์ที่ปรึกษาแนะนำให้เก็บงานไว้ลง journal หมดค่ะ เวลาไป conference ที่มี proceedings ก็จะปฏิเสธการส่ง paper ไป โดยแจ้งความจำนงค์ว่าขอนำเสนองานโดย oral presentation หรือ poster presentation อย่างเดียว แต่ปัจจุบัน proceedings ระดับต้นๆที่อยุ่ใน ISI ก็มีค่ะ เช่น  SPIE , IEEE จากคุณ : jinjung เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 20:53:38

ความคิดเห็นที่ 19   กลับมองว่า สถาบันไหนเปิดสอน ป.เอกได้หลายๆสาขาวิชา สะท้อนให้เห็นความพร้อมด้านต่างๆของสถาบันนั้น ท่านย่อมทราบดีว่า แต่ละหลักสูตร กว่าที่จะเปิดรับสมัครและสอนได้ ต้องผ่านการพิจารณากลั่นกรองหลายระดับ เริ่มจากภาควิชาจนถึงสภามหาวิทยาลัย กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิแต่ละคนแสนจะเขี้ยว แก้แล้วแก้อีกยิ่งกว่าวิทยานิพนธ์เสียอีก สรุป ท่านจะเลือกเรียนที่เมืองไทยหรือที่ไหนไม่มีปัญหา แล้วแต่ศรัทธา แต่ที่แน่ๆท่านย่อมได้ประสบการณ์ที่แตกต่างกันไป ผลงานและฝีมือยามที่ท่านออกมาทำงานจริงเท่านั้น จะเป็นตัวบ่งบอกว่าของจริงหรือปลอม หลังสูตรไหนที่เปิดได้ ย่อมปิดได้ หากไม่มีผู้เรียน ไม่มีปัญหาอะไร จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 21:22:21

ความคิดเห็นที่ 20 #10 -*- จากคุณ : Yugo เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 21:37:39

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากๆครับผม จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 21:52:35

ความคิดเห็นที่ 22   ความเห็นที่ ๑๐ ทำให้รู้ว่า ประเทศนี้มันระบบมาเฟียลงรากลึกจริงๆ จากคุณ : 卡通 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 22:12:37 A:140.119.202.18 X:163.28.32.100 TicketID:286944

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านที่หลายๆ ให้ความเห็นในกระทู้แล้ว คิดว่าเราคงต้องแบ่งหลักสูตรปริญญาเอกใน เมืองไทยออกเป็น 2 ประเภท อันแรกก็เป็นหลักสูตรในมหาวิทยาลัยที่มีความเข้มแข็ง ในวิชาการตามที่คุณ Scientist ยกตัวอย่างมาในความเห็นที่ 8 ส่วนอีกประเภทคือ มหาวิทยาลัยที่มีหลักสูตรปริญญาเอกประเภทจ่ายครบ จบแน่ ซึ่งคน ที่เรียนหลักสูตรนี้ก็แตกต่างจากคนที่เรียนในประเภทแรกอย่างแน่นอน ยกตัวอย่าง จาก มหาวิทยาลัยเราก็ได้ เด็กที่เรียนปริญญาเอกไม่รู้จักว่าการเขียน literature review เป็น ยังไง แล้วก็ยังก็อปปี้งานมาจากอินเตอร์เน็ทเลย แถมกว่าครึ่งไม่รู้วิธีอ้างอิงข้อมูล แต่สุดท้ายก็จบ เพราะทางคณะและมหาวิทยาลัยเกรงว่าจะไม่มีคนมาเรียนถ้าจบยาก ถึงแม้อาจารย์ (ผู้น้อย) หลายคนคัดค้านไม่ให้ผ่าน แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคน ที่มีอำนาจกว่าบอกให้ผ่าน อ้อ! มหาวิทยาลัยที่ว่านี้เป็นของรัฐบาลด้วยนะ จากคุณ : Saor เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 23:27:04

ความคิดเห็นที่ 24 คุณอย่าเหมารวม ป. เอก สายอื่นกับสายวิทยาศาสตร์สิครับ ผมไม่ได้ดูถูกสายอื่นนะครับ แต่ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า ผลงานวิจัยของสายวิทยาศาสตร์มันจับต้องได้จริง Prove ได้จริง ทำซ้ำได้ ผลการวิจัยค่อนข้างรัดกุมโดยเฉพาะงานทาง Math, Engineering, Pure Science, Computer, Financial ที่อิงทฤษฎีและข้อมูลที่แน่นอน ยิงพวก Math นี่ไม่ต้องพูดถึงครับใครมั่วขึ้นมาโดยไม่มีคนจับผิดการ Prove ได้โดยตั้งใจทำเนี่ย ยอมมันเถอะครับ มันเก่งกว่าคนที่ทำถูกต้องซะอีก ถ้าคุณมาสายนี้คุณจะพบว่าเส้นสายและ Connection ไม่มีประโยชน์ งานมันให้เด็กพึ่งเข้าเรียนมาดูก็รู้แล้วว่างานไหนจริง งานไหนเก๊ เพราะทุกอย่างมันต้องพิสูจน์ได้และทำซ้ำรอบสองก็ได้ผลอย่างเดิม พอไป Implement ปุ๊ปรู้หมดงานไหนเก๊งานไหนถูก ขนาดงานด้าน Finance ที่ทฤษฎีผันผวนตามกาลเวลา อย่างน้อยก็ยังมีหลักแน่นอนว่าถ้าทดลองกับ Data ในปีเดิม ทำล้านรอบผลลัพธ์ก็ได้แบบเดิม ตรงข้ามแล้วงานวิจัยบางสายนั้นอิงผลการสำรวจ ผลการทดลอง ซึ่งมันทำซ้ำก็ไม่ได้ผลอย่างเดิม โดยเฉพาะงานสายสังคม คุณใช้แบบสอบถาม 2 ครั้ง มันได้ผลไม่เหมือนเดิมแน่ๆ ดังนั้นไม่มีใครสามารถตีผลงานคนอื่นได้แบบ 100% เต็ม พวกนี้แน่นอนว่ามันก็จะเปิดโอกาสให้เล่นคอนเน็กชั่นกันได้มากกว่า โดยเฉพาะต้องยอมรับความจริงว่ามีหลายบริษัทพยายามทำการสำรวจให้ได้ผลไปในทางที่ตนเองได้เปรียบด้วย คุณอาจคลุกคลีหรือรู้จัก ป. เอก สายที่ชุบตัวได้ แต่ผมยืนยันว่าสายวิทยาศาสตร์แท้ ใครก็ชุบตัวไม่ได้ครับ --------------------- ผมพูดมาตั้งนานเอาล่ะจะมาเข้าประเด็นคำถามล่ะนะครับ - ปริญญาเอกในไทย เปิดมาเพื่อให้ใครเรียน ผมขอตอบว่าก็ทุกคนที่อยากเรียนและคิดว่ามีศักยภาพพอที่จะเรียนได้แหละครับ - การเรียนเอกในไทย ไม่ได้เครดิตเท่าเรียนเมืองนอก แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับการที่ว่าเราควรจะเลิกสอนเอกนี่ครับ - แล้วถ้าถามต่อว่า มหาลัยที่เปิดต้องการโชว์ศักยภาพหรือไม่ ผมตอบว่าใช่ส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็ต้องการพัฒนาศักยภาพในการสอนระดับเอก โดยหวังว่าซักวันหนึ่งจะมีเครดิตไม่ต่ำกว่าคนจบนอกด้วยเช่นกัน อันนี้ต้องบอกว่าหลักสูตรเปิดใหม่อยู่ดีๆ จะมาบอกว่า หลักสูตรผมเยี่ยม เด็กผมดีทุกคน แล้วให้ตลาดแรงงานเชื่อเลย มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณบอกว่าเครดิตไม่ดีเท่า ดังนั้นจะเปิดให้ใครเรียน ถ้าคิดแบบนั้นมหาลัยใหม่ก็ไม่ต้องมีครับ ทั้งโลกเอามหาลัยเดียวพอเพราะมหาลัยเปิดใหม่เครดิตยังไงก็ต้องสร้างกันหลายปีอยู่แล้ว จะเปิดใหม่ทำไมเด็กจบไปก็เครดิตสู้มหาลัยเก่าๆ ไม่ได้ - ถ้าถามว่าคุณภาพโดยรวมของมหาลัยไทยสู้เมืองนอกได้มั้ย ผมขอตอบว่าอย่าแบ่งเป็นไทยกับนอกครับ จับมาเทียบเป็นมหาลัยต่อมหาลัยซะ ถ้าคุณเทียบวิศวะจุฬา กับ วิศวะของ MIT โอเค Factor ทุกอย่างมันบอกชัดเจนว่าอันดับของเราต่ำกว่า แต่ไม่ได้แปลว่าเราห่วยกว่าทุกมหาวิทยาลัยในเมืองนอก ซึ่งไม่แปลกที่คนไทยเราจะขวนขวายไปเรียน U Top ถ้ามีโอกาส อย่างที่คุณบอกมหาลัยเหมือนกันหมดอยู่ที่คนเรียนมันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ได้แต่ตรงข้าม U Top ไม่ได้เปิดโอกาสมากพอดังนั้นไม่แปลกที่ยังมีช่องทางให้ U อื่นๆ นั้นยังเปิดหลักสูตรได้อยู่ ถ้า MIT เปิดรับนักเรียน 100 ล้านคนยังงี้สิครับคุณค่อยบอกว่าเมืองไทยจะเปิดทำไมเปิดไปทุกคนก็ไป MIT หมด - แต่คำถามสุดท้ายที่ "จะเปิดกันไปทำไมเยอะๆ" ดูเหมือนจะมีโอกาสจบสูงกว่าและง่ายกว่า ผมก็ขอยกย่อหน้าแรกที่ผมร่ายยาวละกันเพื่อเป็นเหตุผลว่า การที่เราเปิด ป.เอก สายวิทยาศาสตร์เยอะ ไม่ได้ส่งผลให้คุณภาพเด็กที่จบตกต่ำลงแต่อย่างใด ซึ่งถ้าคุณภาพเด็กเท่าเดิมมีมาตรฐานรองรับชัดเจน การเปิดเยอะๆ ผลิตได้เยอะ ไม่ดีตรงไหนล่ะครับ คนมีโอกาสมากขึ้น การที่โอกาสเยอะขึ้นมันเป็นเรื่องไม่ดีได้นี่แสดงว่าส่วนหนึ่งคุณ Imply ว่าการเปิดเยอะทำให้มาตรฐานของเด็กจบลดลง(ถึงแม้จะไม่ได้พูดโดยตรงก็ตาม) ดังนั้นผมจึงร่ายยาวหนึ่งย่อหน้าก่อนตอบคำถาม ให้คุณเข้าใจครับว่า มันไม่เกี่ยวกัน แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 02:32:10 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 02:30:32 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 02:29:14 จากคุณ : Mariel เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 02:28:38

ความคิดเห็นที่ 25   จะบอกว่าอย่าง MIT นะครับ เมื่อประมาณ 20-30 ปีก่อน แทบจะไม่มีใครรู้จัก แต่ตอนนี้เป็นยังไงคงไม่ต้องพูด เพราะว่าอะไรครับ ก็เพราะเค้าไม่ได้คิดว่าสู้คนอื่นไม่ได้ งั้นไม่สู้ดีกว่า แต่เค้าลงทุนลงแรงจริงๆจังๆ จนพัฒนามาถึงจุดนี้ คนไทยเก่งๆมีมากมายสู้ได้ทุกชาติ หากตั้งใจจริงอีกไม่นานก็คงแซง นันยางของสิงค์โปร์ โตไดของญี่ปุ่น ออกซ์ฟอร์ดของอังกฤษ etc... ถึงตอนนั้นคงไม่ต้องกระเสือกกระสนไปเรียน ตปท ส่วนจะช้าหรือเร็วขึ้นกับเรานี่แหละ จะช่วยกันสนับสนุนแค่ไหน หากคิดว่าเปิดหลักสูตรมาแล้วสู้ต่างชาติไม่ได้ ก็อย่าเปิดซะดีกว่า ถ้างั้นเราก็คงต้องทำนากันต่อไปแล้วละครับ ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามพัฒนาประเทศไปสู่อุตสาหกรรม จากคุณ : คิดนิดนึง เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 02:40:36 A:124.121.194.210 X: TicketID:290079

ความคิดเห็นที่ 26 ตอบตามที่อาจารย์ผม บอกกับตอนผมจบโทใหม่ๆ แล้วอยากต่อเอก ท่านบอกผมว่า ในฐานะครูบาอาจารย์ ท่านไม่มีวันให้ผมเรียน ป.เอก ในไทย แต่ในฐานะนักวิจัย ท่านอยากได้ผมไว้เรียน ป.เอกกับท่าน สรุป อาจารย์ท่านขับไสไล่ส่งผมมาเมืองนอก เหตผลท่านบอกว่า คนถ้าได้มีโอกาสพัฒนาให้เก่งๆขึ้นไป นั้นเป็นหน้าที่ของครูอาจารย์ที่ต้องส่งเสริมลูกศิษย์ให้ได้ดี ไม่ใช้ไปปิดโอกาสเด็ก ในเมื่อเด็กมีโอกาสได้ไปในที่ที่ดีกว่า ทำไมเราจะไม่ส่งเสริมเค้าให้ได้ดี และท่านก็ย้ำให้ผมจำไว้ วันไหนผมกลับไปเป็นครูอาจารย์ให้ผมทำอย่างเดียวกับที่ท่านทำกับผม เพราะหน้าที่ของครูคือสร้างคน จากคุณ : kanoomtan เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 06:45:24

ความคิดเห็นที่ 27   คิดว่า หน้าที่สำคัญอีกอย่างของอาจารย์ระดับบัณฑิตศึกษาคือ ทำอย่างไรให้ผู้เรียน ได้ใช้ศักยภาพที่มีอยู่ในตัวเขา ออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปรากฎว่า มีหลายคนเข้าใจผิด ไปคิดว่าอาจารย์ไม่ช่วย หรือไม่มีความรู้ในเรื่องที่ตัวเองกำลังทำ น่าเสียดายครับ แต่เป็นหน้าที่ของอาจารย์อีกนั้นเเหละ ที่จะต้องปรับความเข้าใจกับผู้เรียน ก่อนที่สัมพันธ์ภาพจะเสียไป แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 09:34:04 จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 09:20:14

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบ คห. ที่ 26 มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 10:21:52

ความคิดเห็นที่ 29 ผมคิดว่าหลายท่านมีเจตนาดี จึงพยายามอธิบายถึงพันธกิจของหลักสูตรปริญญาเอก  แต่ถ้ามองลึกลงไป ทุกอย่างอาจไม่ได้เดินไปสวยหรูตามเจตนารมณ์ของหลักสูตร - ไม่ง่ายที่จะเปลี่ยนความนิยมผู้จบนอกในตลาดแรงงาน อาจจะมีสถาบันการศึกษา หน่วยงานวิจัยบางแห่งคัดเลือกคนโดยดูจากผลการสอบ ไม่ดูว่าจบนอกหรือใน  แต่ไม่ใช่ทุกแห่งแน่นอน   - อะไรที่เริ่มเป็น mass production จะยากที่จะหวังคุณภาพชั้นเลิศ  ผลการเปิดหลักสูตรปริญาโทยอดฮิตของทุกๆสถาบัน  ก็เห็นๆกันอยู่ (ไม่ต้องคัดเลือก ไม่ต้องทำวิทยานิพนธ์)   ผมเองยังไม่เชื่อมั่นนักว่าการเรียนผ่านวิดีทรรศ์ทางไกลแม้กับผู้สอนจากสถาบันระดับโลกก็เถอะ จะมาสู้การเรียนในห้องได้  มันยังขัดกับนิสัยผู้เรียนไทยๆพอสมควร - สำหรับเรื่องของคอนเน็กชั่นกับการส่งเปเปอร์ที่ผมโพสต์ไปมีหลายท่านแย้งว่าไม่จริง ก็ถือว่าผมรับฟังแล้วกันนะครับ -  ผู้ที่สอนหลักสูตรปริญญาเอกก็ล้วนเป็นผู้จบการศึกษาจากเมืองนอกทั้งนั้น  ไฉนเลยจึงจะมาตัดอนาคตของเด็ก 'คนอื่น' ด้วยการเอาทุนเข้าล่อ   แต่ส่งเสริมให้ลูกหลาน 'ตัวเอง' ไปเรียนนอกเพราะได้อะไรมากกว่า  (คล้ายๆ #26) - ถ้าอยากจะเทียบหลักสูตรปริญญาเอกระหว่างมหาลัย แทนที่จะแยกแยะว่าจบไทยหรือจบนอก  ก็ต้องเทียบในทุกสาขา  (ย้ำว่าทุกสาขา) ไม่ใช่แค่สายวิทย์ และต้องเปิดเผยผลการจัดอันดับให้ผู้ที่คิดจะเรียนได้ตัดสินใจด้วย - ตามวัฒนธรรมไทยน่ะ การผ่อนปรนสูง  เป็นไปได้ไหมครับว่าในอนาคตจะมีการปรับเกณฑ์การจบเพื่อจะได้พวกที่ต้องการปรับวุฒิมาเรียน (เพราะ ตรี โท มันเฟ้อไปแล้วไง) - ภาคเอกชนซึ่งก็คงรองรับผู้จบดอกเตอร์ได้ไม่มากนัก (น่าจะเป็นภาคการเงินเป็นหลัก อุตสาหกรรมยักษ์ๆไม่กี่แห่ง) ยังไงก็พิจารณา ภาษา ด้วยแหงๆ คิดยังไงกับดอกเตอร์ที่ภาษาอังกฤษไม่ค่อยคล่องครับ ? สำหรับท่านที่ไม่ค่อยได้แวะเยี่ยมห้องไกลบ้าน  สังเกตมั้ยครับว่าคนส่วนใหญ่ถ้าเลือกได้จะเรียนที่ไหน ไทยหรือเทศ? แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 12:46:49 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 12:38:25 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 12:33:03

ความคิดเห็นที่ 30 #24 ถ้าคิดว่างานวิจัยสายสังคมทำแค่แจกแบบสอบถามแล้วเอามาใส่ SPSS  แล้วล่ะก็ คุณคิดผิดครับ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 13:32:08 จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 13:28:30

ความคิดเห็นที่ 31 อย่างแรก ผมว่าคุณ จขกท. ติดอยู่ในสิ่งที่ผมเรียกว่า Doctor-Intern Paradigm อยากให้ดูวงการหมอ แน่นอนทุกคนต้องให้แพทย์ที่มีประสบการณ์สูงเป็นผู้รักษา และก็เป็นที่ยอมรับกันชัดเจนเลยว่าจะรักษาได้ดีกว่า แต่หากคิดเช่นนี้หมดและเราทุกคนให้แพทย์ประสบการณ์สูงรักษาเท่านั้น แพทย์รุ่นใหม่ก็เกิดไม่ได้ วงการการศึกษา แน่นอนทุกคนก็ต้องอยากไปเรียน U Top ทั้งนั้น และเป็นที่ยอมรับกันชัดเจนว่า U Top มีเครดิตสูงกว่า แต่หากคิดเช่นนี้หมดและทุกคนเรียน U Top หมด U ใหม่ๆ หลักสูตรใหม่ๆ ก็เกิดไม่ได้ (เพิ่มด้วยว่า U Top รับจำนวนจำกัด) ดังนั้นการที่คุณบอกว่าปัจจุบัน U Top เครดิตดีกว่า U ไทยผมยอมรับ แต่ไม่ได้แปลว่าปริญญาเอกของ U ไืทยไม่ควรเปิดสอน ถ้า U Top รับรองความต้องการปริญญาเอกได้ครบทั้งหมด อันนั้นสิครับถึงต้องถามว่าจะเปิดไปทำไมเปิดไปก็ไม่มีคนลง ผมอยากให้คุณ จขกท. ทบทวนดูนะครับว่าคำถามของคุณคืออะไร ถ้าคุณสงสัยว่าการเปิดหลักสูตรเยอะนั้นทำเพื่อชุบตัวหรือเปล่า ก็พูดกันตรงๆ ครับ ถามอ้อมก็ได้คำตอบอ้อมแล้วเราก็อ้อมไปอ้อมมากันไม่รู้จบ เพราะถ้าคุณยังถามอ้อมว่าเราเปิดหลักสูตรไปทำไมในเมื่อ U Top มีมาตรฐานดีกว่า คำตอบที่ได้ก็จะเป็นอย่างที่ผมบอกคือ U Top ผลิต ป.เอก ได้ไม่เทียบเท่าความต้องการวุฒิการศึกษาของตลาด ถึงแม้ว่า U ไทยอาจจะผลิตเด็กมีเครดิตไม่เท่า U นอก แต่ก็ไม่ได้แปลว่า U ไทยไม่ควรเปิด ถ้าคิดว่าต้อง Best Credit เท่านั้นไม่ Best คือไม่ควรเปิด เช่นนั้นแล้วแต่ละสาขา วิศวะ แพทย์ วิทยาศาสตร์ รัฐศาสตร์ 9ล9 คงต้องยุบให้สอนได้เพียง 1 U ที่เป็น The Best เท่านั้น U อื่นไม่มีสิทธิ์สอน เช่นนั้นหรือ แต่ถ้าคุณจะถามว่าแล้วการพยายามผลิต ป.เอก ได้เทียบโดยการเปิดหลักสูตรเยอะๆ ในเมืองไทย ถึงแม้ว่าจะผลิต ป.เอก ได้เทียบเท่าความต้องการวุฒิของผู้เรียน แต่คุณภาพของเด็กจบนั้นสมเหตุสมผลกับวุฒิหรือไม่ อันนี้จะตอบกันอีกแบบเลยครับ ซึ่งผมก็ขออ้างอิงคำตอบเดิมใน คห. 24 ผมว่า ผมเชื่อว่าสายวิทย์ เด็กจบมาคุณภาพยังสมเหตุสมผลเพราะทุกมหาลัยยังหลีกหนีระบบ Conference-Journal ไม่ได้แล้วงานสายวิทย์การ Review มันใช้ Connection ยาก เพราะตัวงานมันชัดเจนและแน่นอนจนเข้าข้างกันไม่ได้มันเห็นชัดเกินไป ส่วมหาลัยไหนเปิดหลักสูตรหลีกหนีระบบ Conference-Journal ก็จะไม่ได้รับการยอมรับในตลาดงานไปเองโดยปริยาย ส่วนสายอื่นๆ นี่ผมไม่รู้ลึกไม่ขอออกความเห็นละกัน --------- ตอบ 30 ก่อนละกัน ผมไม่ทราบเหมือนกันนะครับว่าสายสังคมเป็นอย่างไร แต่ผมคิดส่วนตัวนะครับ ผิดถูกหรือไม่ก็กรุณาแก้ไขให้ด้วย ว่าสายสังคมมีการออกแบบการทดลองและวิธีการเก็บข้อมูลที่เป็นหลักการแน่นอนเช่นกัน เพราะอย่างไรเสียก็ต้องอิงหลักการทางสถิติและการเก็บข้อมูลที่ตายตัว แต่สิ่งที่ผมคิดส่วนตัวจากประสบการณ์เล็กๆ ของผม ว่าสายสังคมมีสิ่งที่ต่างกับสายวิทย์มีแค่เรื่องเดียว คือเรื่องเมื่อทำการทดลองซ้ำแล้วมีโอกาสที่จะไม่ได้ผลลัพธ์ตามเดิมครับ ซึ่งตรงนี้ ทำให้คนธรรมดาไม่สามารถอ่าน Paper ทดลองซ้ำ แล้วสรุปว่างานวิจัยนี้ถูกหรือผิด ได้ครับ ผมจึงสรุปว่ากลไกการตรวจสอบงานวิจัยของสายวิทย์ว่าถูกหรือมั่ว มันจะทำได้ง่ายกว่า ความเ้ข้าใจตรงนี้ถูกผิดอย่างไรก็ขออภัยครับ และถ้าช่วยชี้แจงเป็นความรู้เพิ่มเติมให้ผมจะขอบคุณมากครับ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 13:59:28 จากคุณ : Mariel เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 13:49:36

ความคิดเห็นที่ 32 I saw this thread in a link in some of my friend's Facebook. So, I followed the link and found something interesting in here. :) I have something to share, not to argue to anyone, first of all... As a person who is in a position as "been there done that". In April of 2540, I started my career as a university professor and knew that there would be a scholarship for me in 2541 or 2542. Few months later, around June of 2540, IMF crisis hit Thailand really hard and that vaporized the scholarship... So, I had to stay, teach and conduct research with "some" money. At the time, I got a chance to meet a few of famous Thai scholars as my guests... And, all of them encouraged me to pursue my PhD aboard. With such national financial austerity, it didn't seem to be realistic. Therefore, I applied for a PhD program at Mahidol University. Anyway, something came and that thing was a really huge amount of research funding (around 4M Baht) which I could not turn it down. So, I decided to defer my application with my "future" adviser and do the research. It took around another year.... Our country got better and I was lucky to receive a full scholarship from my university to pursue my PhD aboard. I called my "future" adviser and what she gave me was a reply simlar to what k.kanomtan got from his adviser. Henceforth, she became my adviser up to present and maybe forever. So, I went to the US as a PhD student as well as a father and a husband. as such, I had many other opportunities to learn many things other than doing research. Those include American family life and so on.... It was so rewarding... For me, it's more valuable than the PhD itself, so to speak. Research-wise, I had a very fine chance to work with many scientists whose got h-index more than 20, not to mention many others whose got minor achievement in their scientific career. I realize that how good they are, how competitive they are, how they think (and dream), how they treat people, how they treat their students and how they organize their lives. A period  of six years can be considered as a very long time.... and it is.... Along the way, I learned and improved my English in all needed aspects. And, you know what, as a scientist, if you don't have good English proficiency, it's too bad for you even you are a really good scientist. Because others may not able to "see" you or communicate with you. In a way, English has become the central language among scientists of the world. So, in summary, there are three components I got from my studying aborad: 1) Family life, 2) Research (and connection), and, 3) English proficiency. Although, IF I did my PhD here in Thailand, it would not change myself as a human being, a father, a husband, and a scientist. I still think in a same way regardless of the school/country I am in. I might have a better connection among Thai scientists/scholars. But, all in all, because of that opportunity, I can be a person who I am today and will be tomorrow. Personally, I have to admit that studying aboard gives a lot more than degree. But it doesn't mean that everything in Thailand is rubbish, OK? In science, we have plenty of disciplines that can be considered as world class (eg HIV, malaria, dengue, some other topics in tropical medicines, rice genetics and so on). If you can get into these world-class programs in Thailand, it can give you a lot of things that can be memorable as well. For other disciplines (eg social sciences), I have no direct experiences on such fields, therefore you may not take my comments for granted. :) Above all, good luck for everyone and please take care. จากคุณ : amatuer translator เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 14:27:19

ความคิดเห็นที่ 33 คุณ Mariel  จัดให้ ตรงๆนะครับ 1) โอกาสในการหางาน  ผมคิดว่า สถาบันการศึกษาหรือหน่วยงานวิจัย เอง มี bias ในการรับคนเข้าทำงาน ถ้าความรู้ไล่เลี่ยกัน เลือกคนจบนอก  เพราะพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่า เอามาใช้สอนหลักสูตรอินเตอร์หรือหลักสูตรพิเศษอื่นๆได้หากจะเปิดหลักสูตรในอนาคต   ใครจะเถียงว่าทุกๆแห่งไม่มี bias มีท่านหนึ่งแย้งโดยยกตัวอย่างโครงการกาญจนาภิเษกว่าผู้จบปเอกไปได้งานในต่างประเทศกว่าครึ่ง  โอเคอยู่ แต่มันเป็นคำตอบสำหรับคนกลุ่มหนึ่ง  แต่ไม่ได้ตอบว่าพวกอื่นที่เรียนจบเอกแต่หาที่ลงไม่ได้เขาไปอยู่ที่ไหน ใช่ครับ คำพูดที่ว่าจบในหรือนอกไม่เกี่ยวกับคุณภาพ มันกลายเป็นแค่น้ำลาย  ด้วยเหตุผลข้างต้น คำถามนี้ไม่ได้เจาะจงสายวิทย์ แต่มีผู้จบสายวิทย์มาตอบเยอะเลย -*- 2) ค่านิยมเด็กไทยคนเก่งก็ยังเลือกไปเรียนเมืองนอกแน่นอน   พันธกิจที่ว่าเพื่อส่งเสริมความก้าวหน้าของประเทศ เลยเป็นได้แค่คำพูดสวยหรู เพราะไม่ได้อินพุทชั้นครีมมาเรียน 3) หลักสูตรชุบตัวจะเกิดเป็นดอกเห็ดในอนาคตอันใกล้ ด้วยเหตุที่ว่า ปโทไม่เพียงพอแล้ว (อันนี้ผมไม่ได้หมายถึงสายวิทย์) 4) (อันนี้ค่อนข้าง personal)  คนสอนหลักสูตรปเอก ศรัทธาในสิ่งที่ตนสอนจริงๆหรือเปล่า? คือถ้าเป็นเด็กลูกคนอื่น บอกว่าเรียนในไทยก็ได้   แต่ลูกหลานญาติพี่น้อง ถ้ามาปรึกษาแนะให้ไปนอก จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 14:45:32

ความคิดเห็นที่ 34 ไปตามอ่านที่ลิ้งค์ๆกันมาหลายกระทู้กว่าจะครบ ขออนุญาตตอบแทน คห 33 ครับ 1) คุณ ter@AFC ต้องเข้าใจก่อนว่าการเรียนจบปริญญาเอกไม่ได้มีการรับรองว่าจะมีงานทำ ดังนั้นการที่มีคนหางานไม่ได้เป็นเพราะผู้เรียนได้เลือกเองที่จะเรียน ถ้าผู้เรียนประเมินว่าจะหาที่ลงไม่ได้ก็ไม่ควรเรียนครับ เพราะไม่ได้มีใครบังคับให้มาเรียน ถ้าจบมาไม่มีงาน ไปขายของ ทำอาชีพอื่นๆก็ได้ คนทั่วๆไปเค้ายังอยู่กันได้เลย ดร. ก็คนธรรมดาครับ  ออกจะเข้าใจสัจธรรมชีวิตมากกว่าคนทั่วไปด้วย ระยะเวลาเรียนแค่ 5-6 ปี ไม่ต้องเอามาผูกกับชีวิตหรอกครับ เคยมี ดร จบเมืองนอก สาขาวิศวะระเบิดตึก กลับมาเมืองไทยเค้าไม่มีงาน ก็ไปขายหนังสือครับ ดร.แท้ๆ เค้ามีหน้าที่สร้างงานครับ 2) พันธกิจความก้าวหน้าของประเทศเกี่ยวข้องกับการเรียนปริญาญาเอก และโท โดยตรง โดยเฉพาะปริญญาเอก เกี่ยวข้องอย่างมาก  ต้องมองภาพกว้างๆครับ เคยคิดมั๊ยครับว่าทำไมในประเทศไทยไม่ค่อยมีใครคิดอะไรใหม่ๆ แล้วทำไมมหาวิทยาลัยเมืองนอกคิดค้นสิ่งใหม่ๆ  ทั้งนี้เพราะงานวิจัยต่างๆ ส่วนใหญ่ล้วนออกมาจากมหาวิทยาลัย แล้วใครเป็นคนทำงานเหล่านั้น? คนที่ทำงานเหล่านั้นก็คือนักศึกษาป. เอกและ ป.โท นี่แหละ เพราะอาจารย์ในมหาวิทยาลัยไม่มีเวลาลงมาทำเองหรอกครับ มีงานอื่นๆมากมาย ก็ต้องมอบหมายงานให้นักศึกษาทำ ช่วยกันแก้ปัญหา  แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่มีนักศึกษา ป เอกในประเทศ  งานวิจัยพัฒนาต่างๆก็จะหยุดครับ   ถ้ามีคน 100 คน ไปเรียนเมืองนอกกทั้งร้อยคน ไปแก้ปัญหาให้เมืองนอกตั้ง 5-6 ปี ได้งานวิจัย 100 ชิ้น (สมมุติว่าคนละ 1 ชิ้น) กับส่งไปเรียน 10 คนเพื่อให้กลับมาเป็นอาจาย์ อีก 90 คน เรียนในไทย ทำงานให้ประเทศ 5 ปี ประเทศเราได้งานวิจัยที่เกี่ยวกับปัญหาในประเทศของเรา 90 ชิ้น แบบนี้ประเทศถึงพัฒนาครับ ประเทศเริ่มก้าวหน้าตั้งแต่คุณเริ่มเรียนโท หรือเอกแล้ว ไม่ใช่จบเอกแล้วค่อยพัฒนา   แล้วถ้าไม่มีคนเรียนในประเทศ อาจารย์ที่จบนอกจะสอนใครครับ? 3) หลักสูตรชุบตัวนั้นมันเป็นธุรกิจ คุณยังรู้เลยว่าของเก๊ แล้วคนอื่นๆไม่รู้หรือครับ คนที่เอาตัวเองไปเสี่ยงก็ต้องยอมรับความจริง 4) ถ้าเป็นมหาวิทยาลัยดีดี ในประเทศเค้าทำกันเต็มที่นะครับ ถัาพิจารณาในแง่ผลประโยชน์และโอกาส เรียนเมืองนอกดีกว่าผมไม่เถียง ผมว่าที่ควรพิจารณาเพิ่มคือ เราจะหาที่ลงให้คนจบ ปเอก ในประเทศยังไง จะดีกว่านะครับ จะจบใน จบนอก ทุกคนล้วนมีศักยภาพ ทำงานต้องสอดคล้องกัน มีแต่หัวไม่มีหาง ทำอะไรไม่ได้ครับ จากคุณ : Onunu (tripplebond) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 15:28:59

ความคิดเห็นที่ 35 ว้าวๆ อาจารย์ AT. มาตอบด้วย ไม่ได้เห็นอาจารย์มาตอบกระทู้นานมาก งานน่าจะยุ่งมากๆ จากคุณ : kanoomtan เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 15:37:06

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณ คุณ amatuer translator ที่ถ่ายทอดข้อดีของการเรียนเมืองนอกได้อย่างน่าประทับใจ   เห็นด้วยว่าการใช้ภาษาอังกฤษอย่างแคล่วคล่อง มีความสำคัญมาก แม้จะเป็นสายวิทย์ก็ตาม ผมเชื่อว่าทุกคนที่ไปเรียนเมืองนอกมาก็พูดทำนองเดียวกันกับ คุณ amatuer translator   แต่คนที่ประกอบอาชีพเป็นอาจารย์มีหมวกใบอื่น (เช่นเป็นคนวางหลักสูตรปเอกเสียเอง) ทำให้เขาไม่สามารถพูดกับคนอื่นได้อย่างใจคิด   แต่อย่างไรเสียอาจารย์ที่แท้จริงจะแนะนำแบบอาจารย์คุณ kanoomtan โดยไม่คิดจะหว่านล้อมเด็กต่างๆนาๆด้วยทุนสารพัดเพื่อเก็บเด็กไว้ใช้งาน   และพร่ำว่าจบสถาบันไหนไม่สำคัญเพื่อปลอบใจ นั่นก็สอดคล้องกับ คำถามที่แทบไม่ต้องการคำตอบในย่อหน้าที่ 2 ของ #6 แน่นอน ผมไม่ได้กล่าวว่า เรียนในไทยแล้วดักดาน และในฐานะที่เป็นคนไทย  ไม่มีใครพูดว่า หลักสูตรปริญญาเอกของไทยเป็นขยะ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 16:05:03

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่เข้าใจว่าจะเถียงกันเอาชนะคะคานกันไปทำไม? ดีก็มี ไม่ดีก็มี ไม่มีอะไรดำ ไม่มีอะไรขาว ดูเหมือนจะเป็นสีเทามัวๆ ทุกอย่างก็มีสองด้าน ถ้าให้เรียน U of phoenix ผมเรียนเมืองไทยดีกว่า ถ้าได้ Yale ผมก็ไป Yale ดีกว่า ...   . . . หลักสูตรเพื่อพาณิชย์มันก็มีอยู่ทุกที่ในโลก การมาเรียนต่างประเทศให้อะไรหลายๆ อย่าง การเรียนเมืองไทยก็มีข้อดีอะไรหลายๆ อย่าง แต่ละอย่างก็มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกัน แต่ละคนมีหนทางของแต่ละคนให้เลือกเดิน ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น ปริญญาก็แค่กระดาษใบหนึ่ง สถาบันที่หลายคนใช้บ่งชี้คุณภาพคน ก็ไม่แน่เสมอไปว่าจะแม่นยำ เป็นแค่ค่านิยม ที่สั่งสมกันมาแต่ปางบรรพย์ ยึดติดกันไปเองทั้งนั้น ดีไม่ดีขึ้นกับตัวคน ไม่งั้น ดร. ไทย คงไม่มีใครรับเข้าทำงานกระมัง ... ดร. ไทย export มาอยู่ต่างประเทศมากมาย พอเห็นเขาประสบความสำเร็จก็จะเรียกเขากลับไป ประโคมเสียยิ่งใหญ่ น่าเสียใจ หลายคนมองเห็นแนวคิดที่ตื้นขินในสังคม จึงร้องยี้ อาจม ไม่กลับไป . . . "... เพชรในตม กลับถูกมองว่าเป็นอาจม ครั้นพอไปเจิดจรัสที่อื่น จะดึงกลับให้หันกลับเข้าไปในอาจม เขาลงไม่กลับไปเปื้อนตมเป็นแน่ ..." . . . ประเทศจะก้าวต่อไปได้อย่างไร ถ้าคนไทยยังมีวิสัยทัศน์เพียงเท่านี้?? บางที สิ่งดีที่อยู่ตรงหน้า เรากลับมองข้าม กว่าจะเห็นคุณค่าก็เมื่อเสียมันไปแล้ว . . . ที่ดำคงไม่ดำมืด ที่ขาวคงไม่ขาวบริสุทธิ์ ปลาเน่าหนึ่งตัวที่ริมหาด ไม่ได้หมายความว่าปลาทั้งทะเลจะเน่าเหม็น แต่อย่างว่า บางที บางสิ่งก็ยากอธิบาย . . . สาระของปริญญาเอก คือ การฝึกแนวคิดให้บัณฑิต ให้คิดแก้ปัญหา สร้างหลักวิชา หาองค์ความรู้ใหม่ๆ ให้สังคม ปริญญาเอก มันอยู่ที่คน อยู่ที่ความสามารถ ไม่ใช่อยู่กระดาษแผ่นหนึ่งที่เรียกว่าใบปริญญา ไม่ใช่อยู่ที่การเอาสถาบันมาอวดโอ้ โอหัง .. ถ้าเช่นนั้น ปริญญาใบนั้นก็มีเป็นแค่เศษกระดาษที่ไร้ความหมาย ... ทุกอย่าง ท้ายสุดก็ขึ้นกับตัวคน! บางที บางอย่างมันก็ยากจะอธิบาย . . . ขอให้สนุกกับการออกความเห็นครับ ขี้เกียจตอบแล้วล่ะครับ :P จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:11:25

ความคิดเห็นที่ 38 ตอบ #31 ที่ว่าสายสังคมมีการออกแบบการทดลองและวิธีการเก็บข้อมูลที่เป็นหลักการแน่นอนเช่นกัน เพราะอย่างไรเสียก็ต้องอิงหลักการทางสถิติและการเก็บข้อมูลที่ตายตัว ##### ไม่จริงครับ งานวิจัยเชิงคุณภาพจะแตกต่างจากเชิงปริมาณโดยสิ้นเชิง ก่อนจะอธิบายต้องทำความเข้าใจความแตกต่างในปรัชญาการมองโลกของนักวิจัยทั้งสองประเภทก่อนครับ นักวิจัยเชิงปริมาณ (ขอเรียกว่าสำนักปฏิฐานนิยม หรือ positivism) จะมีพื้นฐานความเชื่อในการมอง "ความจริง" ว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง มีอยู่ตามกฎเกณฑ์ธรรมชาติที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ หรือที่เรียกว่าเป็นพวก foundationalists นักคิดสำนักปฏิฐานนิยมเชื่อว่าความจริงนั้นเป็นสิ่งที่สามารถรับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า เพราะทุกสิ่งเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ คือ ผลทุกอย่างมาจากสาเหตุ นอกจากนี้ยังมองว่าธรรมชาตินั้นมีกฎเกณฑ์และความเป็นระเบียบ และเปลี่ยนแปลงช้าพอที่จะทำความเข้าใจได้ เราจึงสามารถสังเกตการณ์เชิงประจักษ์เหตุการณ์ทุกอย่างได้ เพราะไม่มีสิ่งใดจะเกิดขึ้นลอยๆ โดยไม่มีสาเหตุ หากสิ่งได้เกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุแสดงว่าอยู่นอกขอบข่ายการศึกษา แหล่งที่มาของความรู้จึงมาจากโลกแห่งวัตถุ มนุษย์เรารับรู้ทุกอย่างได้ด้วยการรับรู้ผ่านโลกของวัตถุแล้วจึงนำมาสร้างเป็นความรู้ขึ้นมา หากไม่มีโลกของวัตถุมารองรับ ความรู้ก็จะไม่เกิดขึ้น หรือไม่เป็นที่ยอมรับ ดังนั้นในด้านความรู้สำนักปฏิฐานจะเชื่อว่าความรู้เริ่มมากจากประสาทสัมผัส (senses) ของเรา เช่น มนุษย์จะไม่มีความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าโต๊ะ จนกว่าจะได้มีโอกาสเห็นหรือสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าโต๊ะมาก่อนว่าเป็นอย่างไร จากนั้นภาพหรือความรู้ของโต๊ะ เช่น มีสี่ขา มีพื้นเรียบวางอยู่บนขาทั้งสี่จะถูกบันทึกไว้ในประสบการณ์ของมนุษย์ และเมื่อมีโอกาสเห็นหรือสัมผัสกับวัตถุที่มีรูปร่างดังกล่าวอีกประสบการณ์จะบอกได้ว่านั่นคือโต๊ะ แต่ถ้าหากไม่มีโต๊ะซึ่งเป็นโลกของวัตถุมาก่อน ประสบการณ์หรือความรู้เรื่องโต๊ะซึ่งเป็นเรื่องขอจิตใจหรือความรู้สึกนึกคิดของมนุษย์ก็จะไม่เกิดขึ้น ดังนั้นความรู้ทั้งหลายทั้งปวงของมนุษย์จะต้องมาจากประสบการณ์ และจะต้องเป็นประสบการณ์ที่ได้มาจากการรับรู้ของประสาทสัมผัสทั้งห้าของมนุษย์ที่มีต่อโลกของวัตถุ ส่วนนักวิจัยเชิงคุณภาพ (ขอเรียกว่าสำนักตีความ) จะมองความจริงของแตกต่างจากสำนักปฎิฐานนิยม โดยปฏิเสธความเชื่อที่ว่าโลกนั้นดำรงอยู่อย่างเป็นอิสระจากความรู้ของมนุษย์ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดการสร้างขึ้นมาทั้งสิ้น (social construct) และในความเป็นจริงแล้วไม่มีความจริงดำรงอยู่ หรือที่เรียกว่าเป็นพวก anti-foundationalists เพราะว่าความจริงเป็นผลผลิตจากการที่คนในสังคมได้สร้างความหมายขึ้นมา และความหมายนี้ได้สร้างความสัมพันธ์ทางสังคมขึ้นมา หรือเป็นความจริงที่เป็นอัตวิสัย (subjectivity) ชุดหนึ่งเท่านั้น โดยบุคคลแต่ละคนจะสร้างความจริงส่วนบุคคลของเขาขึ้นมา ซึ่งความเป็นจริงดังกล่าวสะท้อนออกมาจากทัศนะที่บุคคลนั้นมีต่อโลกและความสัมพันธ์ของเขากับบุคคลอื่นๆ ดังนั้นความเป็นจริงจึงเป็นสิ่งที่สามารถกำหนดสร้างขึ้นมาได้อย่างหลากหลายวิธีและหลากหลายแนวทาง และมีหลากหลายเหตุผลที่ทำให้ต้องสร้างความเป็นจริงอย่างที่เป็นเช่นนั้น จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:23:53

ความคิดเห็นที่ 39 เท่าที่เคยพบ คนที่เขาไปเรียนนอกมองหลักๆแค่2ข้อที่#จขกท.ยกมาล่ะครับ -ใช้ชีวิตเมืองนอก -กะว่าจบแล้วน่าจะหางานได้ที่นั่นเลย แล้วต่อมาก็เป็นไปตาม#2 -ชอบเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา อยู่เมืองนอกดีอย่างงั้นอย่างงี้ เมืองไทยไม่ได้เรื่อง -นักเรียนนอกท่านนั้นไม่มีคุณสมบัติเพียงพอจะแข่งขันในตลาดแรงงานโลก ส่วนตัว ถ้าเป็นทุนชนิดที่โคกับUเมืองนอก ก็ไม่มีปัญหา เพราะเป็นของที่ผู้เรียนเขาไปขวนขวายเอามาเอง แต่ไม่อยากให้"รัฐ"มีทุนเรียนนอกเยอะนัก ยิ่งเป็นทุนให้เปล่าไม่ผูกมัด ยิ่งไม่ดี เพราะงบเดียวกันไปสร้างคนเรียนในประเทศได้หลายคน (อาจให้ไปฝึกเมืองนอกซักปีก็ได้) แม้จะมีการใช้ทุนโดยปรับเป็นเงินก็ยังขาดทุนเวลาอยู่ดี จะให้ทำงานใช้ทุนมากก็ด่ากันว่าสัญญาทาส(ไม่รู้เขาจำที่พูดๆกันตอนสอบสัมภาษณ์ได้ไหม) จบในไทย ถ้าไม่มีผลงานเป็นที่รู้จัก ไม่มีใครมาซื้อตัวปิดสัญญาทุนง่ายๆด้วย แม้จะราคาถูกกว่า เพราะไม่ได้โอกาสเข้าทำงานแต่แรกแล้ว ค่านิยมมีน้ำหนักสูงกว่าอย่างอื่นเลย ทั้งฝ่ายผู้เรียน-ผู้จ้างงาน เพราะถ้าบอกว่าคุณภาพเป็นเรื่องของ"ตัวบุคคล" คนจ้างเขาไม่เคยรู้จักเรา เขาก็ดูใบปริญญาเทียบกันแล้วนึกอุ่นใจ เพื่อนผมหลายคนได้ทุนพสวท./กาญจนาฯ เรียนโท-เอกในไทย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เก่งจึงไม่ได้ไปนอก หัวกะทิทั้งนั้น แต่ทุนมันผูกมัดเขาแบบนั้น ต้นสังกัดสั่งให้เรียนเอง ก็ได้งานค่อนข้างแน่(เหมือนขรก.เรียนปรับวุฒิน่ะ) ส่วนถ้าใครจะทำงานเอกชน แล้วไม่มีทุน/งานผูกมัดอยู่ สมัครไปก็โดนตอบว่าoverqualify เพราะวุฒิเอกเหมือนกัน นายจ้างบอกเก็บโควต้าไว้รับคนจบนอกดีกว่า ได้ภาพพจน์องค์กรด้วย งานราชการ แม้จะสอบบรรจุคัดเลือกอย่างเปิดโอกาสเท่าเทียม แต่ป.เอกก็เป็นใบเบิกทางว่าผู้บังคับบัญชาจะจ่ายงานอย่างไร ยิ่งป.เอกเมืองนอกยิ่งได้งานข้ามหัวชาวบ้านได้ง่าย หลายๆสาขาวิชา(โดยเฉพาะที่ไม่ใช่สายวิทยาการ) โดยเนื้อหาแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปนอกเลยด้วยซ้ำ #2 หลักสูตรเรียนปรับวุฒิ หลักสูตรเกื้อหนุนมหาวิทยาลัย...............หลักสูตรปรสิตทางการศึกษา สไตล์จ่ายครบ จบชัวร >เห็นตาม#10,#33(3)ครับ ผลประโยชน์win-win ทั้งสถาบัน&ผู้เรียน แล้วถ้าปล่อยเป็นงี้ต่อไป เราก็จะเห็นคำถามแนวจขกท.ทู้นี้กะทู้นู้นมากขึ้น แต่การป้องกันแก้ไข ก็ไม่ใช่ว่าเหมาปิดหมดแบบป.บัณฑิตครูอยู่ดี เพราะเรา(และผู้มีอำนาจหน้าที่ควบคุม)มองออก&เลือกได้ว่าอันไหนต้อง"พิจารณา"เป็นพิเศษ คำถามว่า มีทำไม? เราไม่จำเป็นต้องมอง/ตอบ แบบเหมารวมทุกสาขาวิชา แต่ต้องแยกให้ได้ว่า"อันไหน"มีหลักการ&ข้อเท็จจริงเป็นยังไง เช่นเดียวกับนโยบายเรื่องครู ประถม-ม.ต้น-ม.ปลาย ไม่จำเป็นต้องเหมาให้เป็นแบบเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 17:29:02 จากคุณ : temp003184 เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:24:54

ความคิดเห็นที่ 40 ต่อมาเป็นเรื่องมุมมองเกี่ยวกับการแสวงหาความรู้ของนักวิจัยทั้งสองแบบนะครับ ทัศนะต่อการแสวงหาความรู้ของการวิจัยเชิงปริมาณจะเป็นไปในทางวัตถุวิสัย (objectivism) นั่นคือหากโลกแห่งความจริงเป็นไปตามกฎเกณฑ์ธรรมชาติผู้แสวงหาก็จะสร้างคำถามไปยังธรรมชาติแห่งความเป็นจริงนั้นโดยตรง และต้องการคำตอบกลับมาจากความจริงนั้นโดยตรงเช่นกัน ดังนั้นสำนักปฏิฐานนิยมจึงเชื่อว่าเราสามารถแยกคำถามเชิงประจักษ์ (empirical question) หรือคำถามที่ถามว่า "สิ่งนั้นคืออะไร" (what is) ออกจากคำถามที่ถามเชิงปทัสถาน (normative question) หรือคำถามที่ถามว่า "สิ่งนั้นควรเป็นอย่างไร" (what should be) ได้ และนักปฏิฐานนิยมคิดว่าเป้าหมายของสังคมศาสตร์คือการมุ่งตอบคำถามเชิงประจักษ์ ในขณะที่เรื่องของปรัชญา อภิปรัชญา (metaphysics) หรือศาสนานั้นมุ่งตอบคำถามในเชิงปทัสถาน ดังนั้นสังคมศาสตร์จึงสามารถศึกษาในเชิงประจักษ์และปลอดจากค่านิยมได้ การที่สำนักปฏิฐานนิยมมีญานวิทยาหรือทัศนะต่อความรู้คือ ความรู้สูงสุดคือความรู้ที่ได้มาจากประสาทสัมผัสด้วยการสังเกตนั้น เป็นเพราะสำนักปฏิฐานนิยมเชื่อว่ามนุษย์รู้จักข้อเท็จจริงได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า และการรับรู้ ความจำ และการใช้เหตุผลของมนุษย์นั้นเชื่อถือได้ (คือให้ความสำคัญกับความสามารถของมนุษย์ในการที่จะเข้าใจถึงความจริงหรือความเร้นลับของจักรวาลได้) ดังนั้นสำนักปฏิฐานนิยมจึงยอมรับการใช้ตรรกะ โดยจะต้องเห็นหรือรู้ในสิ่งนั้นก่อนว่ามีอยู่จริง จากนั้นก็นำสิ่งที่เห็นหรือรู้ไปยืนยันกับอีกสิ่งหนึ่ง นั่นคือ การบอกความมีอยู่หรือความเป็นไปของสิ่งหนึ่งจากการมีอยู่หรือเป็นอยู่ของสิ่งหนึ่งที่มีอยู่หรือเป็นอยู่จริง เป้าหมายหลักของสำนักปฏิฐานนิยมคือการสร้างแบบแผนเชิงสาเหตุ (causal statement) ที่สามารถทำนายได้ (predictable) เนื่องจากนักคิดปฏิฐานนิยมจะเชื่อว่าเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความบังเอิญ แต่มีแบบแผนซึ่งสามารถค้นพบได้ นั่นคือการอธิบายใดๆ ก็คือการกล่าวถึงตัวอย่างของแบบแผนเชิงสาเหตุขึ้นทั่วไปอย่างหนึ่ง หรือการระบุแบบแผนของความสัมพันธ์ทั่วไปเชิงสาเหตุทั่วไปอย่างหนึ่ง (a general causal relationship) นั่นเอง ทฤษฎีหนึ่งทฤษฎีใดจะถือว่ามีคุณค่าความเป็นจริงถูกต้องก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า ทฤษฎีนั้นสามารถพยากรณ์ผลลัพธ์ได้ตรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง นอกจากนี้แนวคิดปฏิฐานนิยมยังมีจุดมุ่งหมายในการสร้างความเป็นศาสตร์ที่มีเอกภาพ (unified science) ตามแนวทางการคิดค้นทางวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นเรื่องของการนำเอาวิธีการวิเคราะห์เชิงตรรกวิทยามาใช้ในกระบวนการค้นคว้า  โดยเน้นการวิเคราะห์เชิงตรรกวิทยาในการศึกษาสิ่งที่พบเห็นได้ในเชิงประจักษ์ทั้งหลาย   แนวคิดที่สะท้อนทัศนะและวิธีการมองปัญหาของสำนักปฏิฐานนิยม 6 ประการ ได้แก่   1) เน้นการพิสูจน์ทฤษฎีเพื่อชี้ให้เห็นว่าถูกหรือผิด ดังนั้นทฤษฎีในทัศนะแบบปฏิฐานนิยมจะต้องระบุหรือทำนายในสิ่งที่สังเกตได้ และสามารถชี้ชัดลงไปได้ว่าทฤษฎีนั้นสอดคล้องหรือขัดแย้งกับหลักฐานที่สังเกตเห็น 2) นักคิดในสำนักปฏิฐานนิยมเชื่อว่าความรู้ที่แท้จริงเกิดจากการสังเกตโดยอาศัยประสาทสัมผัส และจะไม่ยอมรับความรู้ใดๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดำรงอยู่จริงหรือไม่ก็ตาม 3) ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุกับผลเป็นเรื่องของความเชื่อมโยงระหว่างเหตุการณ์อย่างสม่ำเสมอหรือคงเส้นคงวาเท่านั้น แนวคิดปฏิฐานนิยมเห็นว่า ถ้าเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นก่อน และมีเหตุการณ์หนึ่งเกิดตามมาเสมอ ก็แสดงว่าเหตุการณ์แรกเป็นสาเหตุของเหตุการณ์หลังนั่นเอง 4) นักปฏิฐานนิยมไม่ให้ความสำคัญหรือตั้งข้อรังเกียจต่อการอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเหตุกับผลอย่างลึกซึ้ง การที่ปัจจัยหนึ่งนำไปสู่การเกิดปรากฏการณ์หนึ่งอย่างไร ไม่ใช้สิ่งที่จำเป็นต้องอธิบาย การรู้ว่าปัจจัยและปรากฏการณ์ดังกล่าวเชื่อมโยงกันอยู่อย่างสม่ำเสมอ ก็เพียงพอที่จะสรุปความสัมพันธ์เชิงเหตุและผลได้แล้ว ดังนั้นการอธิบายปรากฏการณ์แบบนี้จึงมักจะไม่ระบุถึงกลไกหรือกระบวนการที่ปัจจัยต่างๆ ก่อให้เกิดปรากฏการณ์ขึ้น 5) แนวคิดปฏิฐานนิยมจะไม่ยอมรับสิ่งที่ระบุไว้ในทฤษฎีแต่ยังไม่สามารถสังเกตเห็นได้ แม้จะมีเหตุผลที่น่าเชื่อว่ามีสิ่งนั้นอยู่ ในอดีตนักปฏิฐานนิยมจะตั้งข้อรังเกียจทฤษฎีที่อธิบายโดยอาศัยแนวคิดเกี่ยวกับโมเลกุล ยีสต์ และไวรัส โดยอ้างว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ในเวลาต่อมานักวิทยาศาสตร์กลับสามารถพิสูจน์โดยอาศัยเครื่องมือที่พัฒนาขึ้นภายหลังว่า สิ่งดังกล่าวมีอยู่จริง 6) นักปฏิฐานนิยมจะต่อต้านการนำเอาสิ่งที่อยู่นอกเหนือหรือไม่อาจจะอธิบายในเชิงกายภาพได้ (metaphysics) มาใช้ในการศึกษาปรากฏการณ์ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีประโยชน์ต่อการศึกษาวิเคราะห์มากน้อยเพียงใดก็ตาม จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:26:13

ความคิดเห็นที่ 41 ส่วนทัศนะต่อความรู้ของสำนักตีความเป็นวิธีอธิบายปรากฏการณ์ที่มีพื้นฐานความเชื่อว่า ปรากฏการณ์ทางสังคมมีความซับซ้อนมากและไม่สามารถหาความหมายที่แท้จริงได้จากวิธีการทางวิทยาศาสตร์ และหากจะเข้าใจในปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นของมนุษย์จะต้องรู้ถึงเจตนาของผู้กระทำ ซึ่งการเข้าใจเจตนาของผู้กระทำจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้เพียงการศึกษาพฤติกรรมที่บุคคลนั้นแสดงออกมาให้เห็นได้จากประสาทสัมผัสของมนุษย์ แต่จะต้องพยายามทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง (understanding หรือ verstehen) กับเหตุผลที่หลากหลายของการสร้างความจริงนั้น หรือบริบท (context) รอบๆ ตัวผู้ที่แสดงพฤติกรรมในช่วงเวลานั้น หรืออีกนัยหนึ่งคือจะต้องเอาตัวเองเข้าไปนั่งในหัวใจความรู้สึกของบุคคลนั้นในช่วงเวลาและสภาพแวดล้อมเดียวกัน เพื่อจะได้เข้าใจว่าทำไมบุคลนั้นจึงทำให้เกิดปรากฏการณ์นั้นขึ้นมา โดยถือว่าความเป็นจริงยังไม่เกิดขึ้นจนกว่าจะได้มีการรับรู้ความเป็นจริง ดังนั้นสำนักตีความจะให้ความสนใจกับกระบวนการในการสร้างความหมาย หรือการทำความเข้าใจโลกรอบตัวมนุษย์ ผ่านการเข้าใจการทำงานของจิตสำนึกของมนุษย์ โดยการศึกษาแบบตีความจะมุ่งความสนใจไปที่จิตสำนึก ไม่ว่าจะเป็นจิตสำนึกของผู้ศึกษาหรือสิ่งที่ศึกษาว่าเขามีความตระหนักรู้ หรือระลึกรู้โลกรอบตัวได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้สำนักตีความจึงให้ความสำคัญกับเรื่องญานวิทยามากกว่าสำนักปฏิฐานนิยม เพราะเชื่อว่าความรู้จะได้มาจากการศึกษาโดยการรับรู้หรือการตีความของผู้ศึกษาวิจัย จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:27:22

ความคิดเห็นที่ 42 คราวนี้มาถึงจุดสำคัญที่ทำให้เครื่องมือในการทำวิจัยของนักวิจัยเชิงปริมาณกับเชิงคุณภาพต่างกันล่ะครับ จากการมองโลกของสำนักปฏิฐานนิยมที่เชื่อว่าความจริงและความรู้ลอยอยู่อย่างเป็นอิสระเป็นเอกเทศจากผู้ศึกษาและรออยู่นิ่งๆ หรือเฉยๆ เพื่อให้ผู้ศึกษาค้นพบ ดังนั้น หน้าที่หลักของผู้ศึกษาคือการพยายามกระทำตนเสมือนอยู่ในห้องสังเกตการณ์ที่มีกระจกด้านเดียว เพื่อสังเกตพฤติกรรมและปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเป็นไปตามธรรมชาติหรือเป็นวัตถุวิสัย ไม่เอาตนเองเข้าไปเกี่ยวข้อง ศึกษาอย่างเป็นกลาง อย่างไม่มีอคติ ไม่นำความรู้หรือประสบการณ์เดิมของตนเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย และในด้านญาณวิทยาผู้ศึกษาหาความรู้กับสิ่งที่ต้องการรู้เป็นสิ่งที่แยกจากกันโดยสิ้นเชิง ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ศึกษาหาความรู้กับสิ่งที่ต้องการรู้เป็นสิ่งที่แยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ศึกษาหาความรู้กับสิ่งที่ต้องการรู้มีช่องว่างห่างไกลกันมาก ผู้ศึกษาหาความรู้ไม่เข้าไปมีอิทธิพลต่อสิ่งที่ศึกษา และในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมให้สิ่งที่ศึกษามีอิทธิพลต่อตนเอง ในภาพรวมสำนักปฏิฐานนิยมจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องบทบาทของผู้ศึกษา (ที่มีผลต่อสิ่งที่ศึกษา) เช่น ในทัศนะของคาร์ล ปอปเปอร์ ฐานะของของผู้ศึกษาในสำนักปฏิฐานนิยมจะเป็นเพียง "ผู้เฝ้ามองหรือผู้สังเกตการณ์อย่างไม่มีส่วนร่วม” เนื่องจากความเชื่อในเรื่องของการแยกตัวผู้ศึกษากับสิ่งที่ต้องการศึกษาออกจากกันอย่างเด็ดขาด ส่วนในทัศนะของโทมัส คูห์น  ผู้ศึกษาเป็นเพียงผู้ที่รับเอากรอบความคิดกรอบใดกรอบหนึ่งมาใช้เท่านั้น แต่แม้ว่าจะเป็นเพียงผู้เฝ้ามองการศึกษาในสำนักปฏิฐานนิยมก็ได้ให้ความสำคัญกับประสบการณ์ของผู้วิจัย เป็นต้น จากบทบาทของผู้ศึกษาหาความรู้ของสำนักปฏิฐานนิยมในด้านญาณวิทยาที่แยกผู้ศึกษากับสิ่งที่ศึกษาออกจากกัน ผู้ศึกษาวิจัยสำนักปฏิฐานนิยมจึงไม่นำค่านิยมและอคติต่างๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง วิธีการหาความรู้ต้องต้องใช้วิธีที่ผู้ศึกษาสามารถควบคุมจัดการหรือทดลองได้ และเคร่งครัดต่อการออกแบบทดสอบข้อมูลในเชิงสถิติ การพยายามควบคุมตัวแปรที่เกี่ยวข้องอย่างเคร่งครัด เพื่อให้เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาของสำนักปฏิฐานนิยมสามารถชี้วัดความเป็นจริงในธรรมชาติได้ ดังนั้นสำนักปฏิฐานนิยมจะให้ความสำคัญกับเรื่องวิธีวิทยามากกว่าสำนักตีความ สำนักปฏิฐานนิยมจะใช้วิธีการหาความรู้ 2 แบบคือ แบบแรกคือวิธีการอุปนัย (inductive method) ซึ่งเป็นวิธีการสั่งสมหรือประมวลความรู้ที่ได้จากการสังเกต (การทดลอง หรือสำรวจแล้วแต่กรณี) ปรากฏการณ์เฉพาะ เพื่อหาระบบหรือรูปแบบที่เกิดขึ้นซ้ำๆ เพื่อสร้างเป็นคำอธิบายขึ้นมา หากคำอธิบายดังกล่าวได้รับการยืนยัน หรือผ่านการทดสอบกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ก็จะพัฒนาเป็นทฤษฎีต่อไป แบบที่สองคือวิธีการนิรนัย (deductive method) นั่นคือผู้ศึกษาหรือผู้วิจัยไม่ได้เริ่มต้นหาความรู้จากความว่างเปล่าหรือจากศูนย์ หรือจากปรากฏการณ์ใดปรากฏการณ์หนึ่งโดดๆ แต่เริ่มต้นจากสิ่งที่เรียกว่า “กรอบความคิด” (รวมทั้งทฤษฎี ประสบการณ์ ข้อสมมติฐาน ตัวแบบ ฯลฯ) ในเรื่องนั้นๆ ก่อน แล้วใช้วิธีการพิสูจน์ว่าสิ่งนั้นผิด (falsification) คือนำคำอธิบายนั้นไปปรับใช้กับความเป็นจริง หากไม่เป็นไปตามคำอธิบายก็จะทำให้รู้ว่าคำอธิบายดังกล่าวผิดพลาดและยกเลิกคำอธิบายนั้นเสีย เป็นต้น จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:31:23

ความคิดเห็นที่ 43 ส่วนบทบาทของผู้ศึกษาวิจัยในสำนักตีความแตกต่างจากสำนักปฏิฐานนิยมจากการที่มองว่าจิตใจของมนุษย์เป็นแหล่งที่มาของความรู้ทั้งหลายทั้งปวงของมนุษย์ ไม่ใช่โลกแห่งวัตถุแต่อย่างใด กิจกรรม การกระทำ ประสบการณ์ต่างๆ เป็นผลมาจากการกระทำหรือการตระหนักรู้ของจิตใจมนุษย์ทั้งสิ้น ดังนั้นสำนักตีความจะให้ความสำคัญกับบทบาทผู้ศึกษาในฐานะที่เป็นผู้อ่าน ผู้ตีความ หรือผู้หาความหมายในตัวเนื้อหา (subject as reader of text) หรือในสำนักที่เรียกกว่าสำนักปรากฏการณ์นิยม (phenomenology) ก็จะให้น้ำหนักผู้ศึกษาวิจัยในฐานะที่เป็นผู้กระทำที่มีเจตนาหรือมีความตั้งใจ (subject as actor or author) สำนักตีความจะใช้วิธีการในการหาความรู้ที่เรียกว่า abductive ซึ่งการสร้างความหมายนั้นมี 2 ระดับ ระดับแรก (first-order construct) เป็นการสร้างความหมายในชีวิตของมนุษย์ทั่วไปเพื่อรับมือกับสังคม หรือเพื่อทำให้เกิดความเข้าใจร่วมกันอันทำให้สามารถมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมได้ ระดับที่สอง (second-order construct) เป็นการสร้างความหมายในลักษณะที่เป็นอุดมคติ (ideal type) ของผู้ศึกษาวิจัยเพื่อใช้ในการอธิบายปรากฏการณ์ทางสังคม ผู้ศึกษาวิจัยจะต้องเลือกเหตุการณ์ที่เป็นเหตุการณ์สำคัญขึ้นมา แล้วเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของเหตุการณ์นั้นกับเหตุการณ์ทั้งหมด และสรุปโครงสร้างของเหตุการณ์นั้นไปประยุกต์อธิบายโครงสร้างของปรากฏการณ์หรือระบบโดยส่วนรวม วิธีการดังกล่าวดูจะคล้ายคลึงกับวิธีการแบบอุปนัย (inductive) ของสำนักปฏิฐานนิยม แต่สิ่งที่แตกต่างคือวิธีการอุปนัยนั้นเริ่มจากการสังเกตหาความสม่ำเสมอของปรากกฎการณ์ และสร้างทฤษฎีจากข้อมูลที่เก็บรวบรวมได้โดยอาจใช้ตรรกะหรือวิธีการทางคณิตศาสตร์ แต่วิธีการ abductive  จะเริ่มจากการสังเกตหาปรากฏการณ์ที่ต้องการศึกษาและสร้างทฤษฎีจากการตีความข้อมูลที่รวบรวมได้ การตีความในแง่ที่เป็นวิธีการศึกษาวิเคราะห์ทางสังคมศาสตร์ เป็นความพยายามที่จะค้นหาเหตุผล (sense) ของการกระทำ วิถีปฏิบัติ หรือความเป็นความหมายที่สร้างสรรค์ขึ้นมา (constitutive meaning) อย่างใดอย่างหนึ่ง การตีความจะอาศัยวิธีการต่างๆ เช่น การมองหาเจตนาและความปรารถนาของผู้กระทำการ การหากฎเกณฑ์ซึ่งช่วยให้เข้าใจเหตุผลของกฎระเบียบและวิธีปฏิบัติต่างๆ และการทำความกระจ่างให้กับเค้าโครงของแนวคิด (conceptual scheme) ระดับพื้นฐาน ซึ่งทำให้สามารถเข้าใจวิถีปฏิบัติ การกระทำ และประสบการณ์ต่างๆ ของมนุษย์ได้ ทั้งนี้ด้วยการสอดประสานเข้ากับโครงสร้างทั้งหมดซึ่งให้ความหมายแก่สภาพและวัตถุประสงค์ของวิถีชีวิตมนุษย์ วิธีการอธิบายเหล่านี้แต่ละรูปแบบจะเป็นการพรรณนาซ้ำถึงประสบการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งโดยจัดวางมันลงไปในบริบทของวัตถุประสงค์และการเข้าใจได้เพื่อชี้ให้เห็นสิ่งที่บุคคลผู้นั้นกำลังกระทำอยู่ว่าเขาทำอะไรและทำอย่างไร รวมทั้งทำไมจะต้องทำเช่นนั้น สิ่งสำคัญในการอธิบายวิธีนี้คือการทำความเข้าใจการกระทำ แนวปฏิบัติ และรูปแบบวิถีชีวิตของผู้คนที่นำมาศึกษาเพื่อที่จะรู้ถึงแบบแผนและความหมายซึ่งก่อให้เกิดการกระทำหรือปรากฏการณ์ทางสังคมขึ้น ทั้งนี้โดยการทุ่มเทความสนใจไปที่การกระทำ วิธีคิด และแนวความคิดของผู้กระทำในปรากฏการณ์นั้น ดังนั้น การอธิบายปรากฏการณ์ทางสังคมจะนำไปสู่ความรู้ได้ก็ด้วยการตีความในความหมายของสิ่งที่ผู้กระทำได้ทำลงไปเท่านั้น   การตีความจะนำมาใช้ในการทำความเข้าใจปรากฏการณ์ทางสังคมอย่างได้ผลก็ต่อเมื่อสิ่งที่ตีความนั้นเป็นไปตามเงื่อนไข 3 ประการ คือ ประการแรก สิ่งที่นำมาตีความนั้นต้องมีความหมายและมีความเชื่อมโยงระหว่างส่วนต่างๆ อย่างเป็นแบบแผนที่สามารถทำความเข้าใจได้ นั่นคือมีเหตุผลและระเบียบแบบแผนบางอย่างปรากฏชัดเจนจนอยู่ในวิสัยที่พอจะตีความได้ ประการที่สอง เราสามารถแยกความหมาย (meaning) ของสิ่งที่ตีความออกจากลักษณะที่มันแสดงออกมา (expression) ได้ ซึ่งหมายความว่าปรากฏการณ์หรือการกระทำที่แสดงออกมาให้ผู้ตีความเห็นไม่ได้แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา แต่สื่อความหมายบางอย่างซึ่งไม่ใช่สิ่งเดียวกับที่เห็นจากเหตุการณ์หรืออากัปกิริยานั้น หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือมีความหมายที่แฝงเร้นอยู่ และความหมายนั้นสามารถเข้าใจได้ ประการสุดท้าย ความหมายที่สิ่งที่นำมาตีความนั้นเป็นความหมายสำหรับคน (subject) นั่นคือสิ่งที่ตีความ ไม่ว่าจะมีลักษณะเป็นวัตถุหรือพฤติกรรมที่มนุษย์กระทำขึ้นในรูปแบบต่างๆ ไม่ได้มีความหมายในตัวของมันเอง แต่มีความหมายอย่างใดอย่างหนึ่งสำหรับผู้คนที่เกี่ยวข้อง จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:34:03

ความคิดเห็นที่ 44 คราวนี้มาดูข้อมูลและวิธีการเก็บข้อมูลที่สองสำนักแตกต่างกัน (ซึ่งเป็นการตอบคำถามใน คห 31 นะครับ) ข้อมูลที่สำนักปฏิฐานนิยมหรือนักวิจัยเชิงปริมาณยอมรับใช้เป็นตัวตัดสินว่าคำอธิบายว่าคำอธิบายใดจะเป็นที่ยอมรับหรือไม่นั้น จะเป็นเฉพาะข้อมูลเชิงประจักษ์เท่านั้น เนื่องจากสำนักปฏิฐานยอมรับว่ามีสิ่งที่เรียกว่า “ข้อมูลดิบ” หรือข้อมูลที่เป็นกลาง ที่มีความชัดแจ้ง ไม่คลุมเครือ และมีความหมายในตัวของมันเองซึ่งทำให้ทุกคนเห็นและเข้าใจเหมือนกันหมด ผู้ให้ข้อมูลจะให้ตามประเด็นที่ผู้วิจัยถาม (top-down approach) ข้อมูลที่เก็บจะเป็นข้อเท็จจริงทางสังคม (social facts) หรือเป็นข้อมูลที่เรียกว่า hard data เช่น สถิติของรัฐบาล ผลการลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง ฯลฯ ซึ่งมีลักษณะสำคัญ 3  ประการคือ 1) สังเกตได้ สัมผัสได้ บันทึกได้ (observable) 2) วัดได้ (measurable) 3) นำไปใช้ได้ทั่วไป (generalizable) วิธีการเก็บข้อมูลที่นิยมใช้ในสำนักนี้ส่วนใหญ่จึงมักจะใช้วิธีการเชิงปริมาณ เช่นใช้แบบสอบถามในลักษณะสำรวจ และใช้กลุ่มตัวอย่างจำนวนมาก เนื่องจากต้องการความครอบคลุม (coverage) และข้อมูลที่เป็นตัวแทน (representative) และใช้สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูลเพราะเชื่อว่าสามารถลดอคติได้ดีกว่าวิธีอื่น (statistical package) ส่วนสำนักตีความหรือนักวิจัยเชิงคุณภาพ ข้อมูลที่เก็บจะเป็นข้อมูลที่เป็นความสัมพันธ์ทางสังคม (social interaction/ symbolic interaction) เช่น เป็นข้อมูลเกี่ยวกับโลกทัศน์ ความรู้สึกนึกคิด ประวัติชีวิต ฯลฯ ข้อมูลเหล่านั้นอาจจะเป็นข้อมูลที่นับได้ หรือเป็นตัวเลข แต่ในการวิเคราะห์จะต้องรวมเอาข้อมูลที่เป็นความรู้สึกนึกคิด ค่านิยม และอุดมการณ์ต่างๆ ไว้ด้วย วิธีการเก็บข้อมูลจะใช้วิธีการเชิงคุณภาพโดยลงไปสังเกตอย่างมีส่วนร่วม หรือคลุกคลีตีโมง (direct involvement) ส่วนใหญ่ศึกษาจากกลุ่มตัวอย่างที่เลือกเฉพาะเจาะจง ผู้ให้ข้อมูลจะเป็นผู้รู้ดีที่สุดโดยที่ผู้วิจัยจะเป็นผู้ไปเรียนรู้จากผู้ให้ข้อมูล (bottom-up approach) วิธีการวิเคราะห์ข้อมูลไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการทางคณิตศาสตร์หรือสถิติ แต่เป็นกระบวนการวิเคราะห์และสังเคราะห์เพื่อให้ความหมายแก่ข้อมูลที่ได้มา ตัวอย่างวิธีการวิเคราะห์ข้อมูล เช่นการใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา (content analysis)  แต่การศึกษาวิจัยไม่สามารถที่จะอนุมานไปสู่กลุ่มประชากรตามหลักสถิติอนุมานได้ การอ้างอิงผลการวิจัยจะเน้นความสำคัญของการได้ grounded theory ที่เป็นทฤษฏีซึ่งจะใช้ได้กับปรากฏการณ์ที่นักวิจัยศึกษา grounded theory ที่ได้จากการวิเคราะห์ข้อมูลอุปมาน (induction)  โดยอาศัยข้อมูลเชิงคุณภาพทั้งหมดที่รวบรวมมา     แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 17:41:02 จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 53 17:38:36

ความคิดเห็นที่ 45 ขอขอบคุณคุณ nisas ครับ เพราะงานวิจัยที่ผมผ่านมาเป็นแบบเชิงปริมาณหมดเลยครับ ได้เข้าใจงานวิจัยในเชิงอื่นก็นับว่าได้เปิดหูเปิดตามากทีเดียว แต่ถ้ามีเวลาว่างพอมาอ่านอีกรอบผมอยากเรียนถามอีกนิดนึงไ้ด้มั้ยครับว่างานเชิงคุณภาพนี่เค้าตรวจสอบกันอย่างไรครับว่าใครผิดใครถูก หรือมองเป็นในลักษณะว่าถ้า Meaning ที่ตีความตรงกับเงื่อนไขทั้ง 3 แล้ว Meaning นั้นมีคุณค่า เราสามารถมองได้หลายมุมและถือว่าทุกมุมนั้นถูกทั้งหมดหรือเปล่าครับ จากคุณ : Mariel เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 00:02:08

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนนี้เรียนป.เอกอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ มหาวิทยาลัยที่เรียนตอนนี้เป็นยูใน Top 20 ในความเห้นส่วนตัวมาอ่านกระทู้ แล้วหดหู่ใจค่ะ ไม่อยากให้ชาติเราดูถูกชาติเราเอง จริงๆการเรียนเมืองนอกก็ดีตรงที่ได้ภาษามากขึ้น และได้เรียนรู้สิ่งที่แตกต่างแปลกใหม่ไปจากเดิม แต่การเรียนเมืองไทยในหลายๆหลักสูตร โดยเฉพาะป.เอกในประเทศไทยก็ไม่ได้ง่ายๆ ไม่ว่าเรียนที่ไหนก็ได้ขัดเกลาตัวเอง ส่วนตัวแล้วมาเรียนต่างประเทศ ก็ทำให้ได้เปิดโลกใหม่ และทำให้รักเมืองไทยมากขึ้น  มีเพื่อนต่างชาติที่นี่ที่สนิทกันบอกว่าเหตุผลที่มาเรียนที่นี่ (อังกฤษ) เพราะอยากมาทำงานกับบริษัทต่างชาติในเมืองไทย เพราะชอบเมืองไทยมาก อยากอยู่เมืองไทยถาวร นานาจิตตังนะคะ จากคุณ : vanacia (Vanacia) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 02:29:10

ความคิดเห็นที่ 47 คุณ Mariel การตรวจสอบงานเชิงคุณภาพมักจะดูที่ methodology เป็นหลักครับ และมีการทดสอบแบบสามเส้า (triangulation) คือหาหลักฐานจากหลายๆ แหล่งหรือใช้ระเบียบวิธีหลายๆ แบบมายันผลให้ตรงกัน (อาจนำเอาวิธีการเชิงปริมาณมาร่วมตรวจสอบด้วยก็ได้) ลองดูรายละเอียดในนี้นะครับ http://en.wikipedia.org/wiki/Triangulation_%28social_science%29 นอกจากนี้ก็เป็นความสามารถของผู้วิจัยที่จะต้องหาหลักฐานที่จะมาสามารถ convince ให้คนในแวดวงยอมรับผลการวิจัยให้ได้ ซึ่งเราจะเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่นักวิจัยหน้าใหม่จะมาล้มงานวิจัยเก่าๆ ด้วยหลักฐานใหม่ๆ แต่ทั้งนี้ต้องกระหนักเสมอว่าผลการวิจัยของงานทางสังคมศาสตร์นั้นจะไม่ใช่การกสร้างกฎหรือทฤษฎีที่ใช้อธิบายโลกแบบฟิสิกส์นะครับ (เป็น grand theory) เป็นเพียงการสร้าง grounded theory (ไม่รู้ภาษาไทยเค้าแปลว่าไง) เพื่อทำความเข้าใจโลกในระยะเวลาหนึ่งๆ พื้นที่หนึ่งๆ เท่านั้น แต่ไม่แปลกที่คุณ Mariel จะบอกว่างานทางสังคมศาสตร์ไม่น่าเชื่อถือครับ เพราะโจทย์ของนักสังคมศาสตร์มันจะเป็นแบบนี้ครับ "ผมเชื่อว่าใต้ดินมีมังกรอยู่ แต่ถ้าคุณเริ่มค้นหา มันจะหนีไป" ผมจะยกตัวอย่างงานของ karl marx นะครับ งานของ marx ทำนายว่าในอนาคตระบบทุนนิยมจะล่มสลายไปและถูกแทนที่ด้วยระบอบคอมมิวนิสต์ เนื่องจากชนชั้นแรงงานจะลุกขึ้นมาปฏิวัติชนชั้นนายทุนที่เอารัดเอาเปรียบ แต่พอชนชั้นนายทุนได้มาอ่านงานของ marx เข้า ก็กลัวที่จะถูกปฏิวัติ จึงเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการสร้างระบบสวัสดิการต่างๆ นานา ขึ้นมา ดังนั้นการปฏิวัติตามคำทำนายของมาร์กซ์ก็ไม่เกิด พอจะเห็นอะไรไหมครับ ^^ จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 09:59:57

ความคิดเห็นที่ 48 มีไว้ให้เราเรียนไง เราไม่มีตังค์ไปเรียนนอกนี่ แถมถ้าจะให้ไปตอนนี้ก็ไม่สะดวก พ่อแม่แก่แล้วอยู่เมืองไทยใครจะดูแล ให้สอบชิงทุนก็คงลำบากเพราะตอนป.ตรีก็เกรดไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ จบมาได้ก็บุญแล้ว (ทุนเค้าก็ให้กันแต่คนได้เกียรตินิยมมาแต่อ้อนแต่ออก) ที่อยากเรียนโทเพราะทำงานพักนึง รู้สึกว่ายังไม่รู้อะไรอีกเยอะ ก็เรียนโท เรียนแล้วชอบการเรียน ติดใจได้ทำวิจัย ได้หาคำตอบให้กับคำถามที่ตัวเองตั้งขึ้นเองอย่างเป็นระบบ จบแล้วพอมีโอกาสก็เลยต่อเอก ด้วยทุนตัวเอง เรียนในไทยนี่แหละ จะทำวิจัยก็คิดแต่ว่า องค์ความรู้ที่ได้น่าจะทำให้ประเทศชาติพัฒนา เราว่านักเรียนป.เอกในเมืองไทยที่ไม่ได้อยากมีแค่คำว่า ดร.นำหน้า มันก็เยอะนะ แถมตอนนี้มีคำนี้นำหน้าก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องประหลาดมหัศจรรย์ตรงไหน ก็อย่างที่รู้อยู่ว่าดร.เยอะแยะแทบจะเดินชนกันอยู่แล้ว แต่ก็อดน้อยใจไม่ค่อยได้ที่เรียนเพราะสนุกกับการเรียนและอยากทำวิจัยให้ได้องค์ความรู้มาพัฒนาประเทศของตัวเองแต่เหมือนกับถูกคนอื่นมองอย่างดูถูกอยู่เลย เซ็งขึ้นมาในบัดดล (แต่ก็ตามมาตอบมันทั้ง 2 กระทู้เลย) จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 10:33:07

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ Vanacia  ก็อย่างที่ผมพูดใน #6 'เรียนในไทยก็ดีนะ แต่ 1),2),3),.....100)'  -*- ยังไงก็ตาม การที่ทุกคนแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองเป็นเรื่องปกติครับ คุณ หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก  ผมโพสต์เพื่อสะท้อนค่านิยมของสังคมไทย  สิ่งที่คุณพูด คนอื่นบ่นให้ผมฟังมาก่อนแล้วในทำนองเดียวกันนี่ล่ะ (โดนหลอกล่อให้เรียน แต่แล้ว...)   ผมเชื่อว่าถ้าคุณถามเรื่องนี้กับอาจารย์ที่ปรึกษา เขาก็จะบอกว่า คุณภาพไม่ได้อยู่ที่สถาบัน อยู่ที่คน  แต่อาจารย์เองคงไม่กล้าการันตี หากคุณต้องไปแข่งกับผู้จบ U ระดับ TOP จากฝั่งเมกา อังกฤษ ในการเข้าทำงานในองค์กรใดองค์หนึ่ง โดยเฉพาะบริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่ยังไปจองตัวผู้เรียนตปทถึงที่เลยนี่ครับ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 12:20:00 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 12:07:36 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 11:53:19 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 11:50:05

ความคิดเห็นที่ 50 ระัดับปริญญาเอก ผมคิดว่าอยู่ที่ตัวผู้เรียนเป็นส่วนใหญ่ นะครับ สถาบันเป็นเรื่องรองลงมา (เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ) ------------------------- มีความเชื่อมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ว่าคนไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก ^_^ โตเป็นหนุ่ม ขึ้นมาได้มีโอกาส เรียนกับชาวต่างชาติ ทำงานกับชาวต่างชาติ พอเิริ่มแก่ ได้มีโอกาสรับเชิญไปพูดให้ชาวต่างชาติ ฟัง ... ยิ่งมั่นใจครับ ว่าความเชื่อในสมัยเด็กๆ นั้นไม่ผิด "คนไทย ถ้าตั้งใจทำอะไรจริงแล้ว ไม่แพ้ชาติใดในโลก" จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 14:55:39

ความคิดเห็นที่ 51 #47 "เพื่อทำความเข้าใจโลกในระยะเวลาหนึ่งๆ พื้นที่หนึ่งๆ เท่านั้น" -แต่พอเอางานเหล่านี้มาใช้ต่อ คนก็จะเอาไปอ้างใช้เป็นการทั่วไป เพื่อใช้กับทุกกรณี -ถ้ามองที่ความถูก-ผิดของงาน ถ้าทำนายถูก >นี่ไง แม่น ถ้าทำนายผิด >ผลไม่เกิดเพราะมังกรหนีไปแล้ว, เพราะบริบทต่างกัน, บลาๆๆๆ >ที่จริงมันแม่นนะ เห็นได้ในสังคมปัจจุบัน โดยเฉพาะภาคการเงิน,การปกครอง หลังจากความเสียหายเกิดขึ้นแต่ละครั้ง มีคำอธิบายที่มองเกมขาดทะลุทุกชอตตามมาเสมอ แต่ตอนทำนาย เหตุผลพวกนี้ไม่มีการอ้างไว้หรอก แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 16:24:46 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 16:24:35 จากคุณ : temp003184 เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 16:22:16

ความคิดเห็นที่ 52 ^ ^ งานทำไว้ ส่วนคนอ่านจะนำไปใช้ประโยชน์หรืออ้างอิงแบบไหนก็ตามแต่ ที่แน่ๆ ผลออกมามันไม่ใช่สมการแบบ E=Mc2 แน่นอน ส่วนพวกนักทำนายตามโทรทัศน์ผมไม่ถือว่าเป็นงานวิจัยครับ เป็นแค่การแสดงความคิดเห็น อ้อ แล้วทางสายวิทย์ฯ  พวกมาทำนายว่าจะเกิดสึนามิ ภูเขาไฟ แผ่นดินไหว  1000 ครั้ง ถูกครั้งเดียวดังคับประเทศเลยน่ะ เก่งกันจัง จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 18:42:09

ความคิดเห็นที่ 53 เห็นด้วยกับคุณ temp003184 จุดประสงค์ของสังคมศาสตร์ ก็ไม่ต่างจากวิทยาศาสตร์เท่าใด เพราะต้องการหา grand theory มาอธิบาย"โลก" (ซึ่งประกอบไปด้วยสังคมและสมาชิกในสังคม) เหมือนกับวิทยาศาสตร์ และไม่จำเป็นต้องเป็นระยะเวลาหนึ่งหรือพื้นที่หนึ่งๆ การที่คนอ่านเอาไปใช้ generalize ก็บอกได้อยู่แล้วถึงจุดประสงค์ (ultimate goal) ของศาสตร์ว่าต้องการหา grand theory เช่นเดียวกัน แต่แน่นอน "ผล"มันจะออกมาเหมือน e=mc2 ได้อย่างไร เพราะว่าในสายวิทยาศาสตร์ คุณสามารถควบคุมตัวแปรได้ แต่ในสังคมศาสตร์คุณควบคุมพฤติกรรมมนุษย์และปัจจัยอื่นๆได้มากแค่ไหนล่ะ ดังนั้น ไม่คิดว่าจะเอา "ผล" เป็นตัวมาตัดสินจุดประสงค์แท้จริงของแต่ละสายได้....(ก็เป็นเหตุผลที่อธิบายตัวอย่าง marx ของคุณไง แต่อย่างไรก็ดี ถ้าตัวแปรทุกอย่างเป็นอย่างมาร์ซพูดไว้ ผลมันก็น่าจะออกมาแบบที่เค้าว่าไว้... แต่ตัวแปรมันเปลี่ยนได้นิ แต่อันนี้ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เค้าพูดไม่ใช่ grand theory) ที่จริง พูดได้ด้วยซ้ำว่าทางวิทยาศาสตร์น่ะเป็นแค่ระยะเวลาหนึ่งหรือพื้นที่หนึ่งๆ (อันนี้พูดในเชิงผลทางปฏิบัติที่เกิดขึ้นนะ) เกิด paradigm shift ขึ้นมาที เปลี่ยน grand theory กันเป็นแถ้ว ... ก็จะเห็นได้ว่ามัน work แค่ระยะเวลาหนึ่งหรือพื้นที่หนึ่งๆ (ในทางปฏิบัติ) .... ซึ่งในทางสังคมศาสตร์ การเกิดแบบนี้หายากและไม่ค่อยมี... จากคุณ : texanprofessor เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 23:25:16 A:76.31.206.227 X: TicketID:287098

ความคิดเห็นที่ 54 ^ ^ จุดประสงค์ของสังคมศาสตร์ ก็ไม่ต่างจากวิทยาศาสตร์เท่าใด #### เอาใหม่นะ งานวิจัยเชิงปริมาณ วัตถุประสงค์ คือ หา grand theory ซึ่งต้องสามารถหาตัวแปร "ทั้งหมด" ให้ได้ เพื่อใช้ประโยชน์ในการ "ทำนาย" ส่วนงานเชิงคุณภาพ วัตถุประสงค์ไม่ใช่การทำนาย แต่เป็นการ "ทำความเข้าใจ" ความคิด และสภาพการณ์ในช่วงนั้นๆ พบมากในงานเชิงประวัติศาสตร์ อย่างเช่น การศึกษาว่าตำนานย่าโมมีจริงหรือไม่ ทำไมคนในสมัยนั้นถึงสร้างเรื่องราวของย่าโมขึ้นมา ซึ่งเป้าหมายของงานวิจัยอาจเป็นเพียงแค่การสนองความอยากรู้ของนักวิจัยเท่านั้น (for the sake of knowledge)  แต่มันก็มีประโยชน์ เพราะถ้าความเข้าใจ ปวศ ในอดีตเปลี่ยนไป มีการตีความใหม่ การดำเนินเรื่องราวในปัจจุบันก็เปลี่ยนไปจากผลของการตีความนั้นๆ   เพราะฉะนั้นการศึกษาเรื่องย่าโมคุณจะมากำหนดตัวแปรอะไรล่ะครับ แล้วมันจะเป็น grand theory ยังไง เอาไปทำนายอะไร ปล ถ้าคุณยังหนีไม่พ้นจากการพยายามนำเอา "ระเบียบวิธี" ทางวิทยาศาสตร์ (การตั้งสมมติฐาน กำหนดตัวแปรต้น ตัวแปรตาม แล้วพิสูจน์สมมุติฐานตามหลักสถิติ) มาครอบงำสังคมศาสตร์ แล้วล่ะก็ ยังไงสังคมศาสตร์มันก็สู้วิทยาศาสตร์ไม่ได้หรอกครับ อันที่จริงผมแอนตี้การศึกษาสังคมศาสตร์เชิงปริมาณนะ ก็เลยพยายามอธิบายมุมมองของนักสังคมศาสตร์ในเชิงคุณภาพไง จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 00:46:00

ความคิดเห็นที่ 55 ^ ^ คงเข้าใจผิดแล้วครับ ... เพราะว่า ทางสังคมศาสตร์ เราทราบตัวแปร... แต่ไม่ได้แปลว่าเราควบคุมตัวแปรได้.... อีกอย่าง มันคงขึ้นอยู่กับคุณศึกษาอะไรมั้งครับ เพราะทางด้านสังคมศาสตร์ที่ผมศึกษาอยู่ มันค่อนไปทางวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำ... (ภาษาศาสตร์แนวชอมสกี้) มันคงเป็น continuum มากกว่า ที่จะเป็น extreme ไปอย่างที่คุณว่า (เป็นโลกอุดมคติที่มันต่างกันอย่างชัดเจน ฮาๆ) ที่คุณว่างานวิจัยเชิงคุณภาพ ไม่ใช่การทำนาย นั้่นก็เป็นอุดมคติเช่นกัน เพราะงานวิจัยคุณภาพหลายๆงานมันมีจุดประสงค์ในการทำนาย (ถึงไม่ใช่ immediate goal แต่ก็เป็น ultimate goal ขึ้นกับว่าขนาดงานวิจัยนั้นๆใหญ่เท่าไร....) model ทางภาษาศาสตร์หลายๆอัน ก็เก็บข้อมูลจากอดีต เพื่อทำนายอนาคตเช่นกัน... ถ้าคุณยังหนีไม่พ้นจากโลกอุดมคติ ที่จะต้องแบ่งแยกอย่างชัดเจน เมื่อนั้น คุณก็ทำซ้ำๆกันอยู่นั่น ไม่พัฒนาความรู้ใหม่ๆขึ้นมาได้ (หรือไม่สามารถเปิดช่องทางหาความรู้ใหม่ๆในสายของคุณได้หรอกครับ... การศึกษาที่ comprehensive มันจะต้องมีทั้งเชิงปริมาณและคุณภาพ เพราะปริมาณอย่างเดียวมันมองไม่เห็นครอบคลุมทั้งหมด... จากคุณ : texanprofessor เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 02:46:31 A:76.31.206.227 X: TicketID:287098

ความคิดเห็นที่ 56 #52 ผมไม่ได้แปลว่าสายวิทย์ไม่มีมั่วนะครับ แต่โดนจับได้ง่าย-ชัดเจนดี ถ้าจะดริฟท์ก็แผลถลอกเยอะหน่อย ทั้ง2ฝั่ง มีทั้งคนที่ทำดี และคนที่ทำชุ่ยนั่นแล จากคุณ : temp003184 เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 06:30:59

ความคิดเห็นที่ 57 ให้ give คุณ texanprofessor นะครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 09:56:23

ความคิดเห็นที่ 58 ได้เวลาอันสมควรแล้ว... ขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นนะครับ  และขอปิดกระทู้นี้แต่เพียงเท่านี้ครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 21:06:06

ความคิดเห็นที่ 59 #55 งานเชิงคุณภาพอะไรครับที่มีวัตถุประสงค์ในการทำนาย มีลิงค์ให้ตามไหม อยากอ่านหน่อย อ้อ แล้วผมไปแบ่งแยกอย่างชัดเจนระหว่างงานวิจัยเชิงคุณภาพกับเชิงปริมาณเมื่อไหร่ครับ ในคห 47 ผมยังบอกให้เอาระเบียบวิธีเชิงปริมาณมาใช้ทำ triangulation อยู่เลย จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 21:14:34

ความคิดเห็นที่ 60 งั้นเอาอันนี้ก็แล้วกัน เอาอันเก่าๆไปเลย (ทำให้เห็นว่าจุดประสงค์สุดท้ายที่จะทำนาย มีมานานแล้ว) Brown and Levinson (1978/1987). Politeness: Some Universals in Language Usage. Cambridge: Cambridge UP Labov, W. (1966/1996) The Social Stratification of English in New York City. อันแรก brown and levinson เคลม (based on three cultures) ว่า politeness is universal, and the formula for calculating politeness in EVERY CULTURE is w = d + p + r อันนี้ผมถือว่าเป็นการทำนายนะ เพาะมันคือการ generalization และ prediction ว่าทุกสังคมจะต้องเป็นอย่างนี้... เพราะปัญหาอยู่ที่ว่า 1) มัน universal จริงไหม 2) ไอ้สูตรการทำนายที่ให้มาน่ะปัจจัยครบถ้วน (หรือ ในสังคมอื่นๆ จะให้ผลแบบเดียวกันไหม) และ 3) ถ้าใส่ตัวแปรเข้าไปอย่างที่บอก ผุ้วิจัยทำนายว่า ผลที่ออกมาจะตรงกับ strategy โดยเฉพาะ (a, b, c, d อะไรก็ว่าไป) ลองไปหาอ่านเอาเองละกัน อันที่สอง labov ได้ใช้ quantitative method (มีการกำหนดตัวแปร ฯลฯ) ในการศึกษาการใช้ภาษาของคนในนิวยอร์ค มีจุดประสงค์เพื่ออธิบายรูปแบบการใช้ภาษากับตัวแปรอื่นๆ และเพื่อผลในการ predict ว่า ตัวแปรเหล่านี้ มีผลกับภาษาอย่างไร (ตัวอย่างนี้ก็แสดงให้เห็นว่า งานวิจัยสายสังคมศาสตร์นั้น มันใช้วิถีแบบวิทยาศาสตร์ ....) พวกนี้ไม่ใช่การทำนายตรงไหน...​ (อ้อ ถ้าจะเอาให้ชัดๆเจน ลองกูเกิลคำว่า prediction, labov, social stratification, new york มันก็ pop up ออกมาไม่รู้เท่าไร) ถ้าจะเถียงว่า ไม่ใช่การทำนายเหมือนกับ e= mc2 งั้นก็ต้องมาถามว่า การทำนายของคุณน่ะมีคำนิยามว่าอย่างไร และมันจำเป็นหรือเปล่าว่าการทำนายของสายสังคมศาสตร์ ผลมันต้องเหมือนแบบ e= mc2 ที่คุณยึดเอามาเป็นตัวอย่าง (ถ้าไม่ได้ผลแบบนั้น ก็ไม่เข้าข่ายการทำนาย) .................. ถึงได้บอกว่า มันคงเป็นโลกในอุดมคติของจะต้องแบ่งอย่างชัดเจนว่าอันไหนเป็น ควอนติ หรืออันไหนเป็นควอลิ... อ๋อ ที่ผมบอกว่า แบ่งแยกอย่างชัดเจน ก็เพราะคุณเคลมว่า "ถ้าคุณยังหนีไม่พ้นจากการพยายามนำเอา "ระเบียบวิธี" ทางวิทยาศาสตร์ (การตั้งสมมติฐาน กำหนดตัวแปรต้น ตัวแปรตาม แล้วพิสูจน์สมมุติฐานตามหลักสถิติ) มาครอบงำสังคมศาสตร์ แล้วล่ะก็ ยังไงสังคมศาสตร์มันก็สู้วิทยาศาสตร์ไม่ได้หรอกครับ" มันเป็นการแบ่งแยกอย่างชัดเจน ซึ่งจริงๆ ปัจจุบันนี้เค้าใช้คู่กันในการศึกษาชนิดเดียวกัน... เช่น ทางสังคมศาสตร์ ก็ใช้ทั้งเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณในการศึกษาอันเดียวกัน เพื่อผลทั้งการเข้าใจสังคม และการทำนายด้วย... จากคุณ : texanprofessor เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 02:54:47 A:76.31.206.227 X: TicketID:287098

ความคิดเห็นที่ 61 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 01:35:12

ความคิดเห็นที่ 62 เรานี่แหละคิดว่าน่าเรียน :> ขอแยกเป้าหมายเป็น "ประสบการณ์" กับ "ดีกรี" สำหรับคนที่เป็นอาจารย์  การได้ประสบการณ์ในต่างประเทศ ได้เห็นวิธีการสอน บรรยากาศวิชาการของมหาวิทยาลัยชั้นนำในต่างประเทศ นำไปพัฒนามหาวิทยาลัยในเมืองไทยก็เป็นประโยชน์ แต่ในด้าน content วิชาการที่เป็นสากลในตัวเอง ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงเร็วมาก และประโยชน์ขึ้นกับการนำไปประยุกต์  คือ ผลงานวิจัย สำคัญกว่ารู้แต่ทฤษฎี  ยกตัวอย่าง วิชาระบาดวิทยาคลินิก และเวชสถิติ ( Clinical epidemiology and biostatistics) ในความเห็นส่วนตัว ถามว่าจำเป็นไหม ต้องเอาดีกรีจากนอก ? ก็ว่าไม่คะ ถ้าเป็นอาจารย์ที่จะสอนวิชานี้โดยเฉพาะ ก็น่าจะดี ด้วยเหตุผลข้างต้น แต่ถ้าอยากทำวิจัยของตัวเอง เอาตัวรอดได้ การเรียนในประเทศไทยก็เป็นทางเลือกที่ดี โดยเฉพาะผู้มีสายอาชีพที่ต้องใช้ใบประกอบโรค เพราะเรียนไป ทำงานไปได้ อนึ่ง คิดในแง่ประโยชน์ จากการเรียนปริญญาเอกในมหาวิทยาลัยต้นสังกัด นอกจากหากมีงานวิจัยตีพิมพ์สร้างชื่อแก่องค์กรแล้ว   ยังช่วยให้เงินทองไม่รั่วไหล เป็นการสร้าง connection ในมหาวิทยาลัยเอง ( มี connection กับต่างประเทศ แต่ลืม เพื่อนร่วมงาน ก็คงทำงานลำบากคะ) เครดิต ดีกรี จบที่ไหน เป็นเพียงสิ่งสมมติ แต่ผลงานวิจัยที่ออกมาสิของแท้ ชื่นชมเสมอ เวลาเห็นคนจบเอกไทยแล้วได้เป็น invited speaker งานประชุมระดับชาติ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 53 22:09:02 จากคุณ : gpatama (gpatama) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 22:01:13

ความคิดเห็นที่ 63 ผมว่า จบ ป.เอก ไม่ว่าจะจบเมืองไทย หรือจบ เมืองนอก ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด .. มันจะสำคัญว่า คนที่จบมามีคุณภาพ และ มีจริยธรรมหรือปล่าว .. ที่จะมาช่วยกันพัฒนาชาติไทย และระบบการศึกษาในเมืองไทย เพราะว่าไม่ว่าจะจบที่ไหน ถ้าไม่มีคุณภาพ จบอะไรมาก็ป่วยการ ไม่ได้ช่วยชาติหรือสังคมใด ๆ ทั้งสิ้น นอกจากหลอกตัวเองแล้ว ยังหลอกคนรอบข้าง และสังคมด้วย แต่ที่ยิ่งกว่าคุณภาพ คือจริยธรรม .. ถ้าคุณรับทุนไม่ว่าว่าทุน ป.เอก ในไทย หรือเพื่อไปเรียน ปเอก ตปท แล้วทุนมีข้อผูกมัดที่คุณจะต้องมาใช้ทุนในเมืองไทย .. แต่คุณไม่กลับมา .. นอกจากประเทศชาติและผู้ให้ทุนจะเสียหายแล้ว .. คุณเองนั้นล่ะที่เสียหายที่สุด .. และยังเป็นการทำลายโอกาสเด็กไทยในรุ่นต่อ ๆ ที่ต้องการทุนเรียน ป.เอก คำถามน่าจะดีกว่าถ้าเปลี่ยนเป็น "จบ ป.เอก จากเมืองไทย หรือ จบ ป.เอกจากเมืองนอก แล้วเราจะมาช่วยกันพัฒนาประเทศไทยได้อย่าง?" สุดท้าย .. ไม่ว่าคุณจะ จบ ป.เอก จากไทยหรือตปท หรือว่าจบ ป.โท หรือ ป.ตรี หรือไม่จบอะไรมาเลย ... ขอให้เราประเมินคุณค่าของกันและกันด้วย และยกย่องกัน ด้วย ความดีเทอด จากคุณ : halfofw เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 53 06:23:25

ความคิดเห็นที่ 64 เคยดูเรื่อง the street มั๊ยคะ เวทีที่เปิดกว้าง ไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน คือเวที publication ค่ะ จะตัวชี้วัดคุณภาพของตัวคุณเองต่อเวทีนานาชาติ ไม่ว่าคุณจะอยู่มุมไหนของโลก ขอเพียงแค่คุณมีอินเตอร์เน็ต ก็สามารถ submit งานเข้าไปได้ หากงานคุณดีจริง อาจจะไม่ใช่งานที่ต้องลงทุนสูง หรือใช้เครื่องมือเลิศหรูอะไร ขอเพียงคุณมีองค์ความรู้ และมีประโยชน์จริงๆ ไม่ว่า Journal ไหนๆ ก็อาจจะรับงานของคุณไว้ตีพิมพ์ ถ้าคุณแน่จริง ขึ้นกับตัวเรามากกว่า สถาบันเป็นเพียงระบบกการศึกษาหนึ่ง ที่ให้โอกาสเราได้พัฒนาตัวเองเท่านั้น แต่จะพัฒนาได้มากน้อยแค่ไหน ขึ้นกับตัวเราเป็นสำคัญ ลองไปอ่านประวัติอาจารย์ ที่ได้รางวัลนักวิทยศาสตร์ดีเด่นปีนี้หรือยังคะ ว่ามีกี่ร้อย publication แล้ว อาจจะรู้ว่า เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาไปถึงไหนกันแล้ว จากคุณ : ง่ะ (myprincess) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 53 19:07:01