|
ก่อนอื่นขอกล่าวสวัสดีพี่น้องห้องไกลบ้านทุกท่าน ผมมาจากห้องกล้องกลุ่มย่อยมือหมุนครับ ใช้ชีวิตอยู่ซัปโปโรมาหนึ่งปีสิบเดือน ใกล้เวลากลับบ้านเมืองไทยแล้ว
ผมมาถึงซัปโปโรช่วงปลายฤดูหนาว 09, ต้นเดือนสี่หิมะเริ่มละลาย สภาพบ้านเมืองช่างแสนเงียบเหงา เข้าช่วงใบไม้ผลิ ซากุระบานกลางเดือนห้า ซัปโปโรกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ฤดูร้อนที่แสนทรมานสองเดือนผ่านพ้นย่างเข้าอากิที่แสนสั้น ปลายเดือนสิบเอ็ดฮัตสึยุกิเริ่มโปรยปราย ระบายเมืองหิมะแดนเหนือแห่งนี้ให้ขาวโพลนอีกครั้ง
หนึ่งปีผ่านไป กับการเรียนและทำไบต์ โดยไร้ซึ่งความทรงจำใดๆ
ผมทำงานไบต์ส่งหนังสือพิมพ์ (ชิมบุงไฮทัตสึ) ขี่จักรยานฝ่าพายุหิมะและทรงตัวบนรถสองล้อบนพื้นน้ำแข็ง ทำงานทุกวันแม้จะวันละไม่กี่ชั่วโมง แต่เพราะเป็นช่วงเวลาที่ไม่สามารถไปเที่ยวที่ไหนได้เลย ฮารุยาสึมิ นัตสึยาสึมิ แม้จะไม่มีเรียนแต่หนังสือพิมพ์ไม่เคยมีวันหยุด...
ช่วงกลางปี 10 เป็นต้นมา ชีวิตของผมเริ่มบันทึกความทรงจำที่แสนอบอุ่น ...
ผมเริ่มสนิทกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่ออกจะประหลาดมาก ทั้งๆที่มีคนไทยอยู่หลายคนแต่ผมกลับไม่สนิทกับใครเลย ยกเว้นผู้หญิงชาวญี่ปุ่นคนนี้... เธอเลิกงาน ผมเดินไปส่งเธอที่สถานีรถไฟทุกวัน ส่งเมล์คุยกันทุกวัน ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ
ปลายอากิ 10, กลางเดือนสิบเอ็ด เราสองคนเป็นมากกว่าเพื่อน ผมเริ่มคบกับเธอตั้งแต่ช่วงนี้ ผมรอคอยทุกวันอาทิตย์ให้มาถึงเร็วๆ เพื่อจะได้ไปเดทกัน
ต้นฤดูหนาวปี 10, เดือนสิบสอง ผมออกจากงานไบต์ทุกอย่าง ผมรู้ตัวดี เวลาของผมแทบไม่เหลืออีกแล้ว เธอเองก็ให้ความรักความอบอุ่นกับผมตลอดมา เธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
2011/1/16 อีกวันหนึ่งที่หิมะยังคงปกคลุมซัปโปโรอย่างหนาแน่น เมืองที่หิมะตกราวหกเดือนในแต่ละปี มันช่างทำให้ใจผมหดหู่ ซึมเศร้าทุกครั้งที่ผมย้อนนึกถึงความเป็นจริงที่ว่า "ใกล้ถึงเวลาที่ต้องลงจากสวรรค์กลับสู่โลกมนุษย์แห่งความเป็นจริงแล้ว"
โชคชะตามักเล่นตลกกับคนเราเสมอ ถูกที่ ผิดเวลา คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด... อาจจะฟังดูแปลก อาจจะฟังดูประหลาด เมื่อผมบอกว่า ... เธออายุมากกว่าผม 17 ปี (ผมเกิดปีโชวะ 59)
ผมควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่กับเธอให้คุ้มค่ามากที่สุด ให้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ปวดร้าวทุกครั้ง เมื่อรู้ตัวว่าเวลาเหลืออีกเพียงหกสิบวัน เวลานี้ผมไม่ต้องการให้วันอาทิตย์เวียนกลับมาหาผมอีกแล้ว ผมอยากหยุดเวลาที่มีความสุขที่สุดนี้ตลอดไป... แม้จะเป็นเพียงความฝันที่เป็นไปไม่ได้ของผมก็ตาม
ปีแรก ที่ผมไร้ซึ่งความทรงจำใดๆ กับปีที่สองนั้นช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน
แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แต่ผมก็อบอุ่นทุกครั้ง, ท่ามกลางหิมะโปรยปราย "ฮารุ"ของผมนั้นทำให้ใจผมอบอุ่นเสมอ
ผมไม่อยากจากญี่ปุ่นเลยจริงๆ
ขออภัยด้วยครับ ไม่ทราบเหมือนกันว่ากระทู้ผิดที่ผิดทางหรือเปล่า
เรื่องจริงที่เกิดขึ้นมันช่างทำใจลำบาก ผมจะเรียนจบเดือนสาม วีซ่าของผมจะหมดกลางเดือนสี่ ซึ่งไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว
ด้วยเหตุผลหลายประการ เธอไม่สามารถแต่งงานกับผมได้ ผมจะสมัครเข้าเซมมงก็ไม่ทันเพราะผลสอบวัดระดับจะออกเดือนหน้า เป็นเพราะผมไม่คิดไม่ฝันว่า ... วันหนึ่งผมจะอยากอยู่ที่ญี่ปุ่นไปอีกนานๆ...
ถ้าจะมีปาฏิหาริย์ ก็คงเป็นเพียงวีซ่าทำงาน ที่แทบมองไม่เห็นความหวังอะไรเลย...
ขอบคุณเพื่อนสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาฟังผมพร่ำบ่นครับ
| จากคุณ |
:
หลี่ซื่อหมิน  
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 ม.ค. 54 17:08:35
|
|
|
|
ใกล้เวลาจากลาแดนหิมะ
