ความคิดเห็นที่ 1 แต่ถึงแม้จะไม่ได้โวยวายอะไร สุดท้ายพวกเราก็จัดแจงจนหนุ่มๆ ย้ายมาอยู่ด้วยอยู่ดีค่ะ แต่เราก็สลับโดยเอากระเป๋าของสองสาวนั้นมาไว้ที่ห้องหนุ่มๆ แล้วเอากระเป๋าเดินทางของหนุ่มๆ ไปไว้ที่ห้องที่พวกเขาควรจะอยู่ เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จ แอบๆ อยู่กันไปก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเนอะ ถ้าเขามาเจอว่าเราอยู่ด้วยกันก็บอกไปเลยค่ะ Just Sleep Over ^^ แถไปเลย 5555+ อย่าได้แคร์ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร เราอยู่ห้องเดียวกันกับหนุ่มๆ ได้จนจบโครงการเลยทีเดียว โดยไม่ต้องเอาประโยค Sleep Over มาใช้อ้างแม้แต่ครั้งเดียว 2. บ้านหนูไม่มี Wi-Fi อันนี้ก็เป็นปัญหามากค่ะ สำหรับสาวก FB อย่างเราๆ ถ้าไม่มีอินเตอร์เนตแล้วฉันจะอัพรูปได้อย่างไร!! ปัญหาใหญ่มากเลยเนอะ 5555+ พวกเราเลยออกตามล่าหา Wi-Fi กันค่ะ แล้วก็มาพบเจออยู่ที่ตรงสนามหญ้าหลังบ้าน ซึ่งไม่ไกลจากห้องมากนัก โชคดีที่เราอยู่ชั้นหนึ่ง ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร เดินออกมาเล่นข้างนอกก็ได้ แต่มันหนาวอ๊ะ บรึ๋ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! และด้วยความที่อยากจะเล่นอินเตอร์เนตในบ้านให้ได้ เราจึงนึกถึงสำนวน “ด้านได้ อายอด” กันขึ้นมาทันที วิธีที่คนจนตรอกลงแดงอยากเล่นอินเตอร์เนตคิดได้ก็คือ ถามเพื่อนบ้านว่าพอจะขอแชร์ Wi-Fi ได้มั้ย แล้วเราจะช่วยจ่าย (แต่ก็หวังว่าจะไมต้องจ่ายนะ 555+) เริ่มเลยค่ะ ตั้งแต่ประตูห้องตรงข้าม สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการไปเคาะประตูเพื่อนบ้านก็คือ คนที่นี่ค่อนข้างระวังตัวค่ะ เป็นเพราะละแวกบ้านแถวนี้ค่อนข้างอันตรายด้วย (อันนี้เพิ่งมาทราบตอนมาอยู่เองค่ะ) พอเราเคาะปุ๊ป เขาจะไม่เปืดประตูออกมาเลย และจะไม่ตอบด้วย จนเราเคาะอีกสัก 2 ครั้งแหล่ะค่ะ เขาก็จะถามด้วยน้ำเสียงโหดๆ ว่าใคร แล้วก็จะไม่ยอมเปิดประตูออกมาคุยกับเรา (ถ้าเจ้าบ้านเป็นผู้หญิงนะ) แล้วก็จะปัดๆ ไปค่ะ ว่าไม่มีอินเตอร์เนต ห้องถัดมา คราวนี้เป็นชายหนุ่มค่ะ คำตอบที่ได้คือ เขาใช้เป็นสายแลน -*- ชั้นหนึ่งไม่ได้ ชั้นสองก็ได้เอ้า!! ชั้นสองบอกว่าไม่มีเนตคร้าบบบบ คอมพิวเตอร์ยังไม่มีเลย ถอดใจแล้วค่ะ ถอดใจเลย ได้แต่คิดแบบเคืองๆ อยู่ในใจว่า “แล้วไอ Wi-Fi มากมายที่ล็อคอยู่นี่มันของใครว้า” แล้วก็ทำอะไรไม่ได้ นอกออกมาเล่นอินเตอร์เนตท้าลมหนาวกันต่อไป T^T จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 11:57:52

ความคิดเห็นที่ 2 นั่งรอฟังครับ จากคุณ : อนุกรมลู่เข้า เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 12:33:43

ความคิดเห็นที่ 3 3. เฮ้ย!! ขโมยขึ้นบ้าน!!!! เป็นอะไรที่น่าตกใจและฮือฮามากค่ะ แต่ขโมยไม่ได้ขึ้นบ้านเรานะ เป็นบ้านน้องอีกกลุ่มนึง ที่อยู่ตึกสุดท้ายเลย คืออพาร์ทเมนท์ที่พวกเราไปอยู่กันนั้น ไม่ใช่ว่าเด็กไทยได้อยู่ตึกเดียวกัน ห้องติดกันนะคะ คือกระจัดกระจายมาก ส่วนของน้องที่ขโมยขึ้นเนี่ยะ ห้องอยู่ชั้นนึงตึกสุดท้าย หลังบ้านเป็นป่าที่เด็กไทยเรียกกันว่า ป่าอลิซ (มาจาก Alice in Wonderland ค่ะ) เพราะมันรกมากเลยค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นประมาณ เที่ยงคืนกว่าๆ อยู่โทรศัพท์ของพี่ตัวแทนจากเอเจนซี่เมืองไทยที่มาอยู่ห้องเดียวกับเราก็ดังขึ้น คือเราตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ด้วยค่ะ จำได้ว่าเป็นเบอร์ที่เมืองไทยโทรเข้ามาหาพี่เขาคะ เราลุกขึ้นมานั่งฟังด้วย (ไม่ค่อยอยากรู้เลย) พี่เขาก็บอกว่าบ้านน้องคนนี้โดนขโมยขึ้น แต่ที่มันคาใจพวกเราคือ ทำไมน้องที่อยู่เมืองไทยถึงโทรมาหาพี่เขา อันนี้งงมากค่ะ เรากับเพื่อนๆ ที่ตื่นแล้วก็มองหน้ากัน แล้วก็อารมณ์ประมาณว่า ล้อเล่นรึเปล่า? พี่เขาก็เลยโทรไปหาน้องบ้านนั้น แล้วก็รู้ว่าขโมยขึ้นจริงๆ ตอนนั้นพวกเราทั้งสี่คน ผู้หญิงหมดเลย ก็คว้าเสื้อกันหนาวแล้วก็เดินไปหาน้องเขากันค่ะ และไม่ได้ปลุกน้องผู้ชาย เพราะไม่อยากกวน (คนดีอีกแหน่ะ) พอเดินมาได้ประมาณครึ่งทาง สี่สาวก็เกิดอารมณ์กลัวขึ้นมา คือมันไม่มีใครอยู่เลย แล้วก็อารมณ์แบบ ขโมยยังอยู่แถวนี้รึเปล่า ขโมยมีอาวุธมั้ย แล้วก็ต่างๆ นาๆ ค่ะ รู้งี้ปลุกหนุ่มๆ มาด้วยก็คงจะดี ไม่น่าเป็นคนดีเล้ยยย ด้วยความกลัว เราจึงไปหากำลังเสริมจากห้องของคนไทยอีกกลุ่มนึงค่ะ อยู่ใกล้บ้านเกิดเหตุมากที่สุด ก็เลยไปได้เด็กไทยมาอีกคนนึง เป็น ห้าสาว (ที่แก่ที่สุดในกรุ๊ปครั้งนี้) ก็ไปเลยค่ะ พอไปถึงที่ห้อง น้องๆ ดูเสียขวัญกันมาก เราก็ถามๆ เหตุการณ์ได้ความว่า บ้านนี้อยู่กัน 7 คน ตอนขโมยขึ้นน้อง 2 คนนั่งเล่นอยู่นอกบ้าน 4 คนอยู่ในห้องนอน 1 คนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น น้องคนที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นจะไปอาบน้ำ แต่กลัวเพื่อนที่อยู่นอกบ้านกลับมาแล้วจะเข้าไม่ได้ ก็เลยไม่ได้ล็อคประตูหลังบ้าน ที่เป็นแค่ประตูเลื่อนกระจก แล้วก็เข้าไปอาบน้ำแป็ปเดียว พอออกมา โน๊ตบุ๊คที่อยู่ในห้องนั่งเล่นหายไปหมด ประตูหลังบ้านเปิดทิ้งไว้ ก็เลยไปเรียกเพื่อนๆ ข้างนอกเข้ามา และรู้ตัวว่าขโมยขึ้นบ้านแล้ว ด้วยความกลัวไม่กล้าออกไป กลัวขโมยจะยังอยู่แถวบ้าน น้องคนนึงที่เล่นเนตอยู่ในห้องนอน ก็เลยบอกเพื่อนที่เมืองไทย ให้โทรหาพี่ที่อยู่บ้านเรา (มันเป็นอย่างนี้นี่เอง) พวกเราก็เลยโทรเรียกตำรวจค่ะ เป็น 911 ประมาณสัก 10 นาทีก็มีตำรวจมาประมาณ 3 – 4 คน มาดูที่เกิดเหตุ แล้วก็มาถามเรื่องราว ได้ความว่าโน๊ตบุ๊คหายไป 3 เครื่อง โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์อีก บรรดาคนแก่เลยบอกว่าให้โทรกลับไปบอกที่บ้าน แล้วให้ที่บ้านรีบอายัตบัตรต่างๆ นาๆ ให้เรียบร้อย เราถามตำรวจถึงโอกาสที่จะได้ของคืน เขาบอกว่าเงินคงยาก แต่โน๊ตบุ๊คถ้ารู้รุ่น รู้ยี่ห้อแน่ชัดก็อาจจะได้คืน แล้วเขาก็กำชับว่าแถวนี้อันตรายมากนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมนักเรียนแลกเปลี่ยนถึงมาอยู่อพาร์ทพเมนท์นี้ แล้วก็เตือนให้ล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย แล้วก็กลับไปค่ะ จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 12:38:58

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ อนุกรมลู่เข้า ...ยินดีค่ะ เล่างงบ้างอะไรบ้าง อย่าว่ากันนะคะ... ----------------------------------------------------------------------------------------- และเรื่องนี้ก็จบด้วยการที่จับผู้ร้ายไม่ได้ ไม่ได้ของคืน และย้ายห้องให้น้องๆ ใหม่ เพราะมันอันตรายและน้องๆ ก็กลัวจนไม่กล้าอยู่ห้องเดิมอีกแล้ว จริงๆ แล้วก็บ้านของน้องในโครงการโดนขโมยขึ้นพวกเราก็ได้รับใบแจ้งเตือนจากทางอพาร์ทเมนท์ว่าช่วงนี้มีของหายบ่อย ให้ทุกๆ บ้านระวังตัว และล็อคประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย เพียงแต่เราไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงถึงขั้นเข้ามาขโมยของในบ้าน และบิงโกเป็นบ้านของเด็กไทยด้วยค่ะ แต่ก่อนหน้านี้บ้านเราเองก็โดนขโมยจักรยานไปเหมือนกันค่ะ เพื่อนซื้อมาปั่นไปทำงาน (บางทีก็รู้ว่ามันบ้าพลัง) ด้วยราคา 99 เหรียญ จอดไว้หลังบ้าน ก็หายจ้อยยยยยยย นอกจากนั้นน้องคนไทยไปซื้อของที่ ชอปปิ่งมอลล์ แถวบ้าน ระหว่างทางเดินกลับบ้าน (2ทุ่มกว่าๆ) โดนแอฟริกันอเมริกันกลุ่มใหญ่ประมาณ 10 คนเดินตาม (น้องเราผู้หญิง 2 คนค่ะ) พอน้องเราวิ่ง มันก็วิ่งตาม คือน้องบอกว่าไม่รู้ว่าแค่แกล้งให้กลัวรึเปล่า แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าหยุดวิ่งจะเกิดอะไรขึ้น เลยวิ่งดีกว่า ส่วนเราก็เจอเองกับตัวค่ะ ไปซื้อของที่ชอปปิ้งมอลล์เหมือนกัน 2 ทุ่มกว่าๆ นี่แหล่ะ เดินกลับบ้าน มีแอฟริกันอเมริกันนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เราก็เดินผ่านกันไป จังหวะที่เดินผ่านพวกนั้นก็ยืนซองบางอย่างมาให้ แล้วถามว่า You want some? คือ ณ จุดนั้น ชัดเจนค่ะว่ามันคือ “เฮโรอีน” คือเห็นชัดมาก เราก็บอกเพื่อนว่าให้รีบเดิน แต่พวกนั้นก็ไม่ได้ตามมา แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วันเราก็เจอคุณป้าคนนึง เธอเป็นคนขาวค่ะ ก็เข้ามาทักทายเด็กๆ กลุ่มเราบนรถเมล์ เธอบอกว่าแปลกใจไม่ค่อยเห็นเอเชียนแถวนี้เลย ก็เลยบอกว่ามันแลกเปลี่ยนค่ะ (ขี้เกียจบอกว่า Work&Travel กลัวคุณป้าไม่รู้ว่ามันคือะไร 555+) คุณป้าก็ถามว่าพักแถวไหน พอบอกชื่ออพาร์ทเมนท์ไปเท่านั้นแหล่ะ Oh My Godness!!! ทำไมไปอยู่ที่นั่นล่ะจ๊ะ ที่นั่นอันตรายมากเลยนะหนู ป้ายังไม่อยู่เลย (คือหนูเลือกไม่ได้อ่ะค่ะป้าขา) พอเรากำลังจะลงจากรถเมล์ ก็ลาคุณป้าไป คุณป้าก็ลาด้วยคำว่า God Bless You! สงสัยพระเจ้าก็ช่วยไม่ทันแล้วล่ะค่ะ งานนี้ ยังค่ะ ยังมีอีก เพื่อตอกย้ำความว่าแรงของ Upper Marlboro แห่งนี้ หนุ่มๆ ที่บ้านเราทำจ๊อบสองกันที่ร้านเซเว่น และก็รู้มาว่าวันที่หนุ่มๆ ไม่ได้ไปทำงานนั้น เซเว่นที่พวกเขาทำงานยู่ โดนปล้นค่ะ!!! คือความรู้สึกตอนนั้นคือมันอันตรายมากๆ เลยนะแถวบ้านเรา แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว ต้องดูแลตัวเองกันดีๆ ก็ได้แต่เตือนๆ น้องๆ ทุกคนค่ะ จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 12:59:55

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากวันที่ขโมยขึ้นบ้านของเด็กไทย ตั้งแต่นั้นตอนกลางคืนที่อพาร์ทเมนท์ของเราก็จะมีรถตำรวจมาจอดทุกวัน อย่างน้อย 2 คัน อย่างมาก 3 คันค่ะ แล้วก็จะมีตำรวจเดินไปเดินมาตลอด คือพวกเราก็รู้สึกอุ่นใจ และดีใจขึ้นมาบ้างค่ะ รู้สึกดีที่ว่าถึงพวกเขาจะตามของคืนให้ไม่ได้ ก็ยังส่งตำรวจมาดูแลอย่างใกล้ชิด คือมันไม่ใช่แค่เอาตู้แดงมาติด แล้วแวะมาเซ็นชื่อนะคะ แต่เป็นมานอนเฝ้าเลยทีเดียว เราจำได้ครั้งนึงไปนั่งคุยที่บ้านน้องคนนึงจนดึกมากแล้ว ขากลับเดินกลับไปที่บ้านก็เจอคุณตำรวจ เขาก็เดินมาหาแล้วบอกว่ามันอันตรายนะ อย่ามาเดินดึกๆ แบบนี้อีก อีกครั้งนึงตอนเราออกมาคุยโทรศัพท์หลังบ้าน ไม่ไกลจากห้องมากค่ะ คุณตำรวจเดินตรวจตราอยู่แล้วมาเห็นเข้า ก็บอกว่า ให้ไปคุยตรงที่เพื่อนๆ ในห้องจะมองเห็นเรานะ อย่างนี้มันอันตราย ก็รู้สึกว่าปลอดภัยในระดับนึงค่ะ แต่จะเพิ่งตำรวจอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เราก็ต้องดูแลตัวเองกันด้วย เลยอยากเตือนทุกคนนะคะ ให้ระวังตัวกันให้มากๆ ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเป็นเวลานานๆ ยิ่งต้องระวัง ไม่จำเป็นจริงๆ อย่าออกไปไหนตอนกลางคืน (ยอมรับว่าอันนี้เราทำไม่ได้ค่ะ 555+) ถ้าจะออก ก็ให้ไปกันเป็นกลุ่มๆ มีเพื่อนผู้ชายไปด้วยจะดีมาก อันที่จริงถ้ามีเพื่อนผู้ชายที่เป็นเจ้าถิ่นที่ไว้ใจได้ไปด้วย จะดีที่สุดค่ะ ย้ำนะคะว่าเป็นกลุ่มๆ 2 คนนี่ไม่นับเป็นกลุ่มน้า ^^ 4.โดนไล่ออกจากบ้าน!! เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากน้องๆ คนอื่นบินกลับเมืองไทยไปแล้วค่ะ ด้วยความที่เราอยู่ปี 4 (เรียนจบแล้วนั่นเอง) เลยมีโอกาสได้อยู่ต่ออีกประมาณเดือนนึงค่ะ เป็นเดือนสุดท้ายที่รู้สึกว่าได้อะไรกลับมามากมายจริงๆ 555+ ณ วินาทีนั้นมีเด็กไทยทั้งหมด 7 คน 4 คนคือเราและเพื่อนๆ ที่เรียนจบแล้ว (แก่จริงอะไรจริง) กับน้องที่เรียนนานาชาติและเพิ่งปิดเทอมมาใหม่อีก 3 คน รวมเป็น 7 คน ที่เหลือเป็นเด็กจากชาติอื่นๆ อีกค่ะ ที่มาทำงานที่ Six Flags เท่าที่จำได้ก็มีไต้หวัน, เอกวาดอร์, แล้วก็ประเทศอะไรไม่รู้ จำไม่ได้ค่ะ!! จำได้แต่ว่าเป็นแขกขาวค่ะ (ขอโทษนะคร้า) มาเข้าเรื่องกันเถอะค่ะคือช่วงก่อนที่น้องๆ คนอื่นจะเดินทางกลับ ทางเอเจนซี่อเมริกาก็ได้มีการขอวันสุดท้ายที่พวกเราจะพักอยู่ที่บ้านกัน พวกเรากับเพื่อนก็เขียนไปค่ะ คืออยู่จนวันสุดท้ายที่เครื่องออกนั่นแหล่ะ หลังจากนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร จนกระทั่งช่วงเดือนก่อนกลับ ประมาณกลางๆ มิถุนายน ก็มีคนจากเอเจนซี่ที่อเมริกามาหา (ตอนนั้นเราได้รูมเมทใหม่เป็นคนไต้หวันแล้วค่ะ) บอกว่า พวกเราต้องย้ายออกก่อนกำหนดอาทิตย์นึง พวกเราก็งงๆ ว่าทำไม เพราะตอนที่บอกว่าจะอยู่ถึงวันไหน ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร แต่นี่ผ่านมาเดือนนึงถึงเพิ่งมาพูด ตอนนั้นเรางงๆ ก็เลยบอกว่าเดี๋ยวขอคุยกับเพื่อนก่อน ไม่ขอรับปากอะไรทั้งนั้น เอเจนซี่ก็โอเคเดี๋ยวจะมาหาใหม่ (ไม่ต้องมาแล้ว ไม่อยากเจอ!!!) จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 14:18:17

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากนั้นเราชาวไทยก็คุยกัน ได้ความว่าโทรไปหาเอเจนซี่ที่เมืองไทยดีกว่า ก็โทรไปเล่าๆ ให้พี่เขาฟัง โอเคเขารับฟังปัญหาเรา และบอกว่าขอคุยกับเอเจนซี่ที่อเมริกาก่อนเดี๋ยวจะโทรกลับไปหานะ เราไม่แน่ใจว่าผ่านไปกี่วันแล้ว เราเอเจนซี่ที่อเมริกาก็มาอีก ยืนยันคำเดิมว่าเราต้องย้ายออก เราเลยบอกว่าย้ายออกได้นะ แต่พวกคุณต้องหาที่พักให้เราใหม่ด้วย เขาก็โอเค แต่มันอาจจะแพงกว่าเดิมนะ เราบอกไม่ได้จะจ่ายไม่เกินอาทิตย์ละ 95 เหรียญ เท่าที่เราจ่ายค่าบ้านเท่านั้น เขาก็บอกไม่ได้ คือคุยกันวนไปวนมานานมากค่ะ เราก็ไม่ยอม เขาก็ไม่ยอม พอเขากลับไป เราก็โทรไปหาเอเจนซี่ที่เมืองไทย เขาบอกให้เราใจเย็นๆ ตอนนั้นเราอารมณ์แบบว่า “พี่คะ หนูกำลังจะโดนไล่ออกจากบ้าน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีใครดูแลหนูเลย โทรไปพี่ก็ไม่รับโทรศัพท์ บอกจะโทรกลับมาพี่ก็ไม่โทรกลับมา พี่จะบอกให้ใจเย็นเหรอคะ” ตอนนั้นเราพยายามติดต่อเจ้าของเอเจนซี่ที่เมืองไทยแล้วค่ะ คือไม่สนสตาฟระดับล่างแล้ว แล้วก็ได้คุยจนได้ค่ะ แต่ตอนนั้นคือสรุปได้แล้วว่าเราต้องย้ายไปอยู่โรงแรม โดยเอเจนซี่ที่อเมริหาหาให้ แต่ค่าห้องเป็นอาทิตย์ละ 120 เหรียญต่อคนค่ะ ตอนนั้นที่คุยกันเป็นสามสายค่ะ มีเพื่อนเรา เจ้าของเอเจนซี่ แล้วก็พี่สตาฟอีกคนึงอารมณ์ประมาณผู้จัดการ ตอนแรกเพื่อนเราคุยกับพี่เจ้าของ กันดีๆ แล้วทีนี้เราก็ขอคุย เพราะว่าเคืองมากเรื่องที่บอกไม่รับโทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ตอนมาหาบอกว่าโทรได้ตลอด 24 ชั่วโมง คือต้องบอกว่าตอนคุยเราพยายามเย็นที่สุดแล้วค่ะ คือพยายามจะเป็นผู้ใหญ่ไม่โวยวาย แต่พอเปลี่ยนมาเป็นเราคุยเท่านั้นแหล่ะ คุณพี่สตาฟอีกคนนึงก็แว้ดขึ้นมาใส่เรา เพราะว่าตลอดเวลาที่มีปัญหาเราเป็นคนเดียวที่โทรไปที่บริษัทตลอด เรียกว่าจิกอ่ะค่ะ มีเบอร์มือถือใครเราโทรหาหมด โทรเข้าบริษัทด้วย ทุกสิ่งอันเลย เขาก็แว้ดๆ ใส่เรา เราเลยเปิดลำโพงเลยค่ะ ให้เพื่อนที่นั่งตรงนั้นได้ยินทุกคน (หาพยาน) แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า “น้องต้องใจเย็นสิ” เราก็แบบ “พี่นั่นแหล่ะค่ะ ที่ต้องใจเย็น ไม่ใช่หนู” คือมันเป็นอะไรที่น่าโมโหจริงๆ ค่ะ ตอนนั้นก็คือสรุปอะไรไม่ได้เลย ยอมรับว่าโมโหมาก สุดท้ายเราเพื่อนเราก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แล้วแม่เขาก็โทรไปที่บริษัทเลย แล้วก็โวยวายไปเต็มที่เลย สุดท้ายพี่เจ้าของบริษัทก็โทรมาแล้วบอกว่าจะออกให้คนละ 15 เหรียญ (โห แม่เจ้าเยอะมากกกกก) โดยบอกว่าเงินส่วนนี้เป็นเงินส่วนตัวของพี่เจ้าของบริษัท ไม่เกี่ยวกับบริษัทเลย พี่เขาอยากช่วย (โห เพิ่งนึกได้ตอนผู้ปกครองเด็กไปโวยวาย) เราก็พูดตรงๆ นะว่า “เงิน 15 เหรียญนะ พูดจริงๆ นะคะ มันไม่มีความหมายหรอก เพราะตอนนี้พวกหนูเสียความรู้สึกกับบริษัทพี่ไปแล้ว” จริงๆ แล้วเราไม่ได้หวังให้เขาต้องมาออกเงินให้ค่ะ เพียงแต่อยากให้คุณดูแลเด็กที่ไปกับคุณให้มากกว่านี้ ตอนเราจะมาคุณโทรมาตามให้เราจ่ายตัง บวกแล้ว บวกอีก เดี๋ยวมีค่านู่นค่านี่งอกออกมาตลอด เราก็จ่ายอย่างรวดเร็ว แต่พอเราเดือดร้อน เรามองไม่เห็นความจริงใจของพนักงานในบริษัทคุณเลยจริงๆ ผลสรุปก็คือ ยังไงพวกเราก็ต้องจ่ายไปก่อน 120 เหรียญต่ออาทิตย์ค่ะ และพอกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ค่อยเข้าไปเอาอีก 15 เหรียญที่บริษัท บอกตามตรงนะคะ ว่าถ้าเลือกได้คงไม่ไปเหยียบอีกแล้วล่ะ บทสรุปของเรื่องนี้คือ เสียทั้งเงิน เสียทั้งความรู้สึกค่ะ ช่วงแรกเรารู้สึกว่าบริษัทนี้ดีค่ะ คือดูแลน้องๆ ดี ทั่วถึง แต่เราว่าข้อเสียคือจัดการกับปัญหาไม่ได้ค่ะ ถ้ากลุ่มที่ไปไม่มีปัญหา เราว่าก็น่าจะแฮปปี้กับบริษัทนี้ดีค่ะ แต่ถ้ามีปัญหาขึ้นมาอาจจะต้องทำใจหน่อย หรือมากๆ เลยก็ได้ค่ะ จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 15:56:40

ความคิดเห็นที่ 7 จบแล้วคร่า!!!!! อาจจะไม่มีข้อมูลอะไรที่พอจะช่วยได้ แต่ก็อยากให้ทุกคนรับรู้ว่านี่เป็นอีกมุมนึงของการไป Work&Travel ค่ะ อยากให้ทุกคนเตรียมใจไปพบกับทั้งเรื่องดีๆ และเรื่องร้ายๆ ค่ะ เราเองไม่ได้เจอแต่เรื่องร้ายๆ นะคะ เรื่องดีๆ ก็มีอีกมากมาย เราได้เพื่อนใหม่ ได้ภาษาอังกฤษ ได้ไปเที่ยวมากมาย ได้รู้ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง และโตขึ้นมากจริงๆ ค่ะ สำหรับเราไม่ว่ายังไงโครงการนี้ก็ยังเป็นโครงการที่ดีเสมอ ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายๆ ยังไง ก็ขอให้ทุกคนที่ไป คิดเอาไว้เสมอนะคะ เราโชคดีมากกว่าหลายๆ คน ที่ได้ไปถึงอเมริกา ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ อย่าให้เรื่องราวดีๆ ที่เราได้พบเจอมา ถูกลบไปเพราะเรื่องร้ายๆ แค่ไม่กี่เรื่องนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราได้พบเจอ มันคือส่วนหนึ่งของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ค่ะ โชคดีนะึคะทุกคน!!!! จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 16:05:22

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากนะคะที่มาแชร์ประสบการณ์ อ่านเรื่องโจรขึ้นบ้าน กับเรื่องที่เดินตอนมืดๆ เปลี่ยวๆ แล้วรู้สึกกลัวมากๆ ต้องระวังตัวสุดๆ และดูแลตัวเองดีๆ เลยอ่ะค่ะ จากคุณ : ตะเกียงแห่งความฝัน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 20:17:20

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Down that road เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 54 20:55:10

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณนะคะ รุ้สึกตอนนี้ไม่ได้วางใจในเอเจนซี่ของตัวเองเลยค่ะ ไม่ว่าอ่านกี่ที่ๆก็รู้สึกว่าทันทีที่ถึงนู่นก็ต้องเอาตัวรอดเองถ้ามีปัญหา -.- จากคุณ : ล็อกอินนี้เป็นฮิปปี้ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 15:28:16

ความคิดเห็นที่ 11 เอเจนซี่ไหนครับเนี่ย หลังไมค์มาหน่อยสิ :) จากคุณ : ไปคนเดียว (aPriciTaS) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 07:48:57

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วรู้สึกต้องระวังตัวเองมากขึ้นจะได้ไม่เกิดสิ่งไม่คาดคิดขึ้น จากคุณ : PANPRAW เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:22:38

ความคิดเห็นที่ 13 คุณตะเกียงแห่งความฝัน....ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ แต่ก็อย่าลืมที่จะEnjoyกับการใช้ชีวิตด้วย อันตรายบ้างก็สนุกดีเหมือนกันเนอะ (สำหรับเรานะ) คุณDown that road....ไม่เป็นไรคร่า ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่ง จริงๆ อยากลงเรื่องที่เที่ยวในนิวยอร์คกับดีซีด้วย แต่คงไม่เหมาะกับห้องนี้เนอะ ^^" คุณล็อกอินนี้เป็นฮิปปี้....ใช่ค่ะ เอเจนซี่ก็คือเอเจนซี่ค่ะ คือบริษัทที่ตั้งขึ้นมาหาผลกำไร นั่นคือความจริงค่ะ เรื่องเ๙อร์วิสหลังการขายนี่อาจต้องทำใจ เหมือนเวลาซื้อของหน่อยค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไร ถามได้นะคะ ยินดีช่วยเหลือและแนะนำ (ถ้าเรารู้ทางแก้นะ) คุณไปคนเดียว (aPriciTaS)....เอเจนซี่ที่ทุกคนต้องรู้จักค่ะ อา.......อาไรน้าาาาาาา คุณPANPRAW....สิ่งที่ไม่คาดฝันคือหนึ่งในสุดยอดเรื่องสนุกสำหรับเราค่ะ 555+ แต่ต่างบ้างต่างเมืองนี่ไม่เจอจะดีกว่า แต่ถ้าเรื่องไม่คาดฝันแบบได้กรีนการ์ดนี่ก็เลิศเนอะ ^^" (เพ้อเจ้อแระเรา) แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 15:38:45 จากคุณ : Host_Jin เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 11:00:16

ความคิดเห็นที่ 14 เล่าดีมากครับ เเทบจะเห็นต่อหน้าเลยเนี่ย 5555 ขอหลังไมค์ด้วยได้ป่ะครับ กำลังจะไปปีหน้านี้แล้ว ;D จากคุณ : enterme เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 15:04:41

ความคิดเห็นที่ 15 ไปที่เมืองไหนหรอค่ะ คือไม่เห็นกระทู้ก่อนหน้านี้ หาดูไม่เป็นอีก อันตรายมากมากจิงๆๆๆ ตัวเราไปเวิร์คมาเคยโดนขโมยจักยานเหมือนกัน เรื่องเอเจนเราก้ไม่ประทับใจ เป็นอย่างที่ว่าเลยค่ะ (อาจจะที่เดียวกัน)พี่บริษัทไปพักด้วย พอมีปัญหาโทรไป ก็ไม่ได้ช่วยมากมาย ไปถึงที่โน้นตนเป็นที่พึ่งแห่งตนอย่างเดียวจิงๆๆค่ะ จากคุณ : Mirin (NuDewzzpumpuy) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 02:02:54

ความคิดเห็นที่ 16 ลงชื่ออ่านครับผม ^^ (WAT ปีสี่เหมือนกันเลยอิอิ) จากคุณ : หอยทากตัวน้อย เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 20:30:53