ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องการเปลี่ยนงาน – เมื่อมาถึงอเมริกาแล้ว การจะ “เปลี่ยนงาน” ก็ต้องแจ้งให้นายจ้างได้รับทราบและได้รับอนุญาตจากนายจ้างก่อน เพราะเขาเป็นคน sponsor หากเปลี่ยนงานโดยพลการ(รู้เท่าไม่ถึงการณ์) คือ ไม่ทำงานตามที่กำหนดใน DS2019 วีซ่าที่มีอยู่นั้นก็จะถูก terminated และเมื่อโดน terminated แล้วก็จะต้องเดินทางออกจากอเมริกาทันที (ไม่มี grace period) ถ้าไม่ทำตามกฎนี้ก็จะทำให้มีปัญหาในการขอวีซ่าในอนาคต ซึ่งทางนายจ้างก็จะแจ้ง DHS ผ่านฐานข้อมูล SEVIS เพื่อ terminate ต่อไป ส่วนใหญ่เด็ก W&T จะหางานที่ 2 กัน ซึ่งสามารถทำได้ “ถ้า” แจ้งนายจ้างให้ทราบก่อน อย่าทำโดยพลการเพราะจะมีผลต่อสถานภาพที่อยู่ในอเมริกา ต้องจำไว้เสมอว่านายจ้างคือ sponsor ดังนั้นเขาจะไม่ทำอะไรที่จะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของเขา และเมื่อมาถึงอเมริกาแล้วเด็ก W&T จะต้องติดต่อกับนายจ้างอย่างสม่ำเสมอในทุกเรื่อง เพราะเขาเป็นคนรับผิดชอบตลอดเวลาที่คุณอยู่ในอเมริกา (ไม่ใช่ agency) จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:49:33

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากสิ้นสุดโครงการ เขาอนุญาตให้อยู่ต่อได้อีก 30 วันสำหรับการท่องเที่ยวและเตรียมตัวกลับบ้าน และ “ห้ามทำงาน” โดยเด็ดขาด และการท่องเที่ยวนั้นอย่าคิดจะไปเที่ยวเม็กซิโกหรือแคนาดานะคะ เพราะข้ามออกไปแล้วจะกลับเข้ามาไม่ได้ จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:49:54

ความคิดเห็นที่ 3 ดังนั้นกรณีของ จขกท. นั้น ตอนนี้เป็นไปได้ว่าโดนนายจ้าง terminated แล้วเพราะไปทำงานต่างรัฐและไม่ได้ทำงานตามที่เขา sponsor และไม่มีการติดต่อหรือแจ้งนายจ้างแต่อย่างใด การแจ้ง agency ในไทยไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยนะคะ นอกจากนั้นการไปทำงานร้านอาหารไทยนั้นหากมีปัญหาขึ้นเจ้าของร้านจะโดนปรับด้วย $2,500 (ต่อหัว illegal) การมาโครงการนี้อยากให้คิดว่ามาทำงานและได้ประสบการณ์ในการทำงานและใช้ชีวิตในอเมริกา ถ้าคิดจะมาหาเงินเป็นกอบเป็นกำคงจะยากเพราะสภาพเศรษฐกิจในปัจจุบันไม่ได้เอื้ออำนวยขนาดนั้น อีกทั้งเด็ก W&T ไม่ได้มีแค่ประเทศไทยเท่านั้นโครงการนี้รับเด็กจากทั่วโลก ซึ่งเด็กไทยจะด้อยกว่าชาติอื่นตรงเรื่อง “ภาษา” แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 00:54:09 จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:50:14

ความคิดเห็นที่ 4 จากประสบการณ์ที่ช่วยเด็ก W&T มาหลายคนที่มาประสบชะตากรรมในอเมริกา (คือ ช่วยได้เท่าที่ช่วยได้ในขอบเขตของ Immigration Act) อยากให้ผู้ปกครองเข้ามามีบทบาทในการตัดสินใจส่งลูกมาโครงการนี้มากกว่านี้นะคะ...และเด็ก W&T ที่กลับไทยไปแล้วก็ควรเล่าประสบการณ์ทั้งด้านดีและไม่ดีด้วย เพื่อประกอบการณ์พิจารณาต่อไป.... ขอให้โชคดีนะคะ... จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:50:33

ความคิดเห็นที่ 5 ผมว่าคนส่วนใหญ่จะกลัวเสียหน้ามากกว่ากลัวเสียรู้ครับ กลับไปแล้วคงไม่ได้เล่าเรื่องลำบากและขมขื่นที่ตัวเองเจอหรอกครับ คงเล่าแต่ส่วนดีๆหรืไม่ก็โม้เลยว่าได้เงินมากอย่างโน้นอย่างนี้ ส่วนไม่ดีก็เก็บเอาไว้ในใจ เนื่องจากอายกลัวคนอื่นจะแอบว่าลับหลัง รุ่นต่อๆมาถึงได้คาดหวังว่าจะเจอประสบการณ์สวยหรูจากโครงการณ์นี้ เลยยิ่งมีคนอยากมามากกกขึ้นทุกๆปี ใครไม่มาก็เลยป็นคนไม่อินเทรน จนเอเยนต์รวยไปตามๆกัน จากคุณ : JowMoo เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 02:19:05

ความคิดเห็นที่ 6 พวกรุ่นก่อนๆที่ไปกัน น่าจะมีสามัญสำนึกช่วยแพร่กระจายประสบการณ์ทั้งด้านลบให้เป็นข้อมูลศึกษาสำหรับคนรุ่นต่อๆไป เพื่อเตรียมตัว... แต่ส่วนมากมักตั้งกระทู้ทำนองออกไปในแนวนิยายการใช้ชีวิตเมืองนอก ที่ต้องมีใส่บทสนทนาเพิ่มรสชาติให้คนติดตามอ่านเป็นตอน ขยักๆไว้มาเขียนต่อ... เหมือนกับเช็คเรทติ้งว่าจะมีคนติดต่ามอ่านกันมากแค่ไหน... หาที่มีสาระตรงๆที่ตีแผ่ข้อเสียของการไปเสียเงินเพื่อไปเป็น เด็กเวิคจริงๆ นั้นไม่ค่อยมีกระทู้แบบนั้น ดิฉันได้ช่วยน้องเด็กเวิครุ่นนี้ในนิวยอร์คสามคน และได้ช่วยเป็นธุระเบิกทางสะดวกให้... จนพอมีข้อมูลที่รู้ว่าเด็กเวิคจะประสบอะไรบ้าง... เด็กเวิคส่วนมากจะประสบกับความ "ผิดหวัง" ความไ่ม่เป็นที่คาดหวัง ข้อมูลเบื้องต้น... ตอนไปสมัครเป็นเด็กเวิค ควรรีบไปสมัครแต่เนิ่นๆ โอกาสจะได้งานทำ และตารางงานที่ดีหน่อย ส่วนคนที่ไปสมัครสายส่วนมากมักจะได้ตารางงานที่ไม่แน่นอน หรืออาจต้องรองาน ถ้าร้านนั้นตารางทำงานเต็ม อย่าหวังพึ่งน้ำบ่อหน้า ว่าจะมีคนช่วยหาที่พักแบบ "จับใส่มือ" ให้ ถ้าไม่รู้จักฝึกค้นหาเบื้องต้น คือทำความรู้จักกับการหาที่พักอาศัยเองตามเว้บไซ้ท์ แนะนำให้ฝึกใช้เว้บ กูเกิ้ล และแผนที่กูเกิ้ล สำรวจพื้นที่ ((ที่ดิฉันช่วยเด็กเวิค ก็มาจากไปขุดคุ้ยหาข้อมูลจากเว้บกูเกิ้ลให้นั่นแหล่ะ)) ถ้าไม่มีที่พักรออยู่แล้ว ก็ควรหาที่พักแบบโฮสเต็ลอยู่สำรองไปก่อน ๑ ถึง ๒ อาทิตย์ อยู่แบบ "วันต่อวัน" แจ้งทางโฮสเต็ลว่าจะอยู่ต่ออีกวัน และเมื่อมาถึงโฮสเต็ลที่พักแล้ว ก็รีบเข้าอินเทอเนท (ปกติแล้วตามโฮสเต็ลมีไวไฟ) ค้นหาที่พักตามเว้บไซ้ท์ ติดต่อนัดไปดูที่พัก และ "เตรียมเงิน" ไปด้วยเพื่อทำสัญญาจ่ายเงินค่าเช่า และค่ามัดจำ เมื่อมีที่พักแล้ว แต่ยังไม่แน่ใจ ถึงค่อยมาตั้งกระทู้ถามท่านๆในห้องไกลบ้าน เ้ผื่อมีท่านๆที่คุ้นเคยพื้นที่ จะไ้ด้ช่วยบอกช่วยตัดสินว่า เหมาะสมที่จะเช่าหรือไม่ การตั้งกระทู้หาที่พักโต้งๆเลย แบบนั้นไม่เรียกว่า ทำการบ้านด้วยตัวเอง แล้วจะไม่ได้เรียนรู้อะไรกับการมาเป็นเด็กเวิค เพราะได้มาง่ายเกินไป มีแต่คนจับใส่มือให้ พื้นที่ห้องไกลบ้านห้องรวมไม่ได้มีไว้เพื่อบริการธุระกิจส่วนตัวค่ะ ปกติแล้ว การย้ายเข้าที่พักในอเมริกา มักเริ่มวันแรกของเดือน และเมื่อคิดจะย้ายออกก็ต้องแจ้งล่วงหน้าอย่างน้อย ๑ เดือน หรือแจ้งลงไปเลยเป็นลายลักษณ์อักษรในสัญญาว่า จะย้ายออกวันไหนของเดือน และจะได้ไม่สูญเงินค่ามัดจำ ถ้าไม่ไปผิดสัญญาการเช่า เตรียมเงินสำรองติดตัวมาด้วยอย่างน้อย ๑ พันถึง ๒พันดอลฯ เผื่อในกรณีฉุกเฉินที่ต้องไปพักโฮสเต็ล และช่วงอาจไม่มีมีงานให้ทำ ต้องรอจนกว่านายจ้างเรียกไปทำงาน... เงินสำรองนั้นจะได้ใช้เป็นค่าเช่าที่พัก และอาจต้องย้ายเมืองถ้ามีปัญหาหนัก ไม่จำเป็นต้องรีบหาบัตรโทรศัพท์เพื่อใช้โทรติดต่อครอบครัวในไทย... ใช้อินเทอเนทส่งอีเมลบอกทางบ้านในไทยก็ได้ว่า ตอนนี้อยู่ยังไง หรือคุยกันผ่าน สไก๊พ ก็ได้ ช่วยประหยัดค่าสื่อสารทางไกลได้เยอะ ((แต่เด็กเวิคส่วนมากคงพอใจกับอยากเสียเงินในส่วนของการใช้มือถือโทรติดต่อในไทย)) ค่อยเซิชหาดูโปรโมชั่นลดราคา ขายบัตรพรีเพ่ดที่อาจมีเสนอในช่วงนั้นๆ หรือตั้งกระทู้ถามขอคำแนะนำ เมื่อเปิดบัญชีธนาคารแล้ว ก่อนจะกลับก็ควรจะแจ้งปิดให้เป็น "ทางการ" ปิดบัญชีของตัวเองด้วย ... อย่าละเลยไม่รับผิดชอบในส่วนนี้ เปิดบัญชีทิ้งไว้ จะติดลบได้ น้องๆที่ดิฉันช่วยเป็นธุระให้ ถ้าผ่านมาอ่าน... ช่วยเผยแพร่ในส่วนที่ทางเอเจนซี่ในไทยควรปรับปรุงกันด้วยนะคะ... ถ้าเอเจนซี่ในไทยให้ข้อมูลที่เป็นจริงในส่วนของทางอเมริกามีปัญหาอะไรบ้างที่อาจะเกิดขึ้น จะช่วยให้เด็กเวิคมีความเตรียมพร้อมมากกว่านี้... อย่าโฆษณาแต่ให้เด็กเวิคคาดหวังแต่เงิน เพราะจริงๆแล้วทำงานกันหนักมากกว่าจะได้คืนในส่วนที่ลงทุนไป เพิ่มเติมข้อมูล แก้ไขมีสะกดตกหล่น แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 03:28:32 แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 03:24:05 จากคุณ : JidNince เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 03:14:02

ความคิดเห็นที่ 7 Thank you for your knowledge and a very useful information. W&T is a good program for any perspective W&T candidate who's looking for a real life experience in the United Sates not a get-rich-quick trip. Unfortunately, year after year I have seen and heard so many sob stories of a W&T-gone-wrong. Not every W&T participant will get a job of their dreams but many don’t even have a job once entering into the United States. My advice to any prospective W&T candidate out there is to conduct thorough research on several W&T agencies and always obtain good references in Thailand before making decision. Last weekend during my Disney vacation, I was pleasantly surprised to speak with a wonderful Thai girl, a W&T participant who’s currently working at Walt Disney World theme park as a gift shop/retail assistant. I did enjoy a small talk with her while waiting for my nieces to get off the ride. From our brief conversation, I can tell that she’s so happy working with the W&T program at Disney. She also told me that there’s a Disney agency for W&T in Thailand. Note : I've been trying to add a hyperlink below, but it doesn't seem to work. If some of you would like to see the infomation, just copy/paste. https://www.disneyinternationalprograms.com/apply.html#this Good luck to all prospective W&T participants out there! แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 09:27:45 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 09:21:46 แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 04:42:20 จากคุณ : hAuTe ChIc เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 04:37:44

ความคิดเห็นที่ 8 ดิฉันเคยเป็นหนึ่งในนักเรียนแลกเปลี่ยนโครงการ WAT ปี 2008 และ 2009 ค่ะ เลยอยากจะออกความคิดเห็นในมุมมองจากประสบการณ์ของตัวเอง สำหรับดิฉันแล้ว ดิฉันเห็นว่าโครงการนี้เป็นโครงการที่ดีโครงการหนึ่ง ที่ทำให้เด็กบ้านนอก ครอบครัวฐานะปานกลางอย่างดิฉันได้มีโอกาสได้เปิดโลกกว้าง ซึ่งหากไม่มีโครงการนี้ ปัจจุบัน ชีวิตของดิฉันก็คงจะยังไม่มีอะไรดีขึ้น เนื่องจากทางบ้านฐานะแค่ปานกลาง ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร เงินแสนกว่า ๆ ถึงจะไม่มากสำหรับบางคน แต่ก็ไม่น้อยสำหรับดิฉันเลย ดังนั้นดิฉันเลยต้องศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับโครงการนี้ให้มากที่สุด และในขณะเดียวกัน ก็เกลี้ยกล่อมให้คุณพ่อคุณแม่ท่านอนุญาต ดิฉันใช้เวลากว่า 2 ปีค่ะ ในการเกลี้ยกล่อมท่าน ในขณะดำเนินการ ท่านถามดิฉันด้วยความห่วงใยตลอดว่า มีเพื่อนไปไหม งานเป็นอย่างไร แน่ใจนะว่าจะไม่โดนหลอก เมื่อไปถึงปีแรก มีเพื่อนที่ทำงานด้วยกันทั้งหมด 6 คนค่ะ ตำแหน่งคือ Housekeeper ในโรงแรมคาสิโน ที่จริงมีตำแหน่งอื่น ๆ ให้เลือกด้วยค่ะ เราพวกเราไม่อยากทำ ทุกคนอยากได้ตำแหน่งนี้ เนื่องจากเงินดีกว่างานอื่น อาจจะหนักหน่อย แต่ก็ได้ทิปด้วย พอเห็นเงินแล้วหายเหนื่อยค่ะ ณ ตรงนี้ บางท่านอาจจะคิดว่า แค่เงินจากพนักงานทำความสะอาด จะได้เยอะแค่ไหนเชียว แต่ดิฉันอยากจะบอกว่า สำหรับเราที่เป็นนักเรียน หากทำงานที่เมืองไทย 2 เดือน จะเท่ากับทำที่นี่ 2 อาทิตย์หรือเปล่ายังไม่ที่ทราบ (ดิฉันฐานะแค่ปานกลาง แต่เพื่อน ๆ ดิฉันเรียกว่า มีฐานะค่ะ ใช้ทุกอย่างแบรนด์เนมหมด ยกเว้นดิฉันอยู่คนเดียว -.-") แต่ทุกคนก็อดทนค่ะ ตอนแรกก็เหนื่อยมาก ๆ ไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้ แต่สองสามสัปดาห์ผ่านไปเราก็ปรับตัวเรื่องการทำงานกันได้ เริ่มสนุกกับมัน และรู้สึกว่า มันไม่ได้เหนื่อยมากเหมือนตอนแรก แต่สำหรับปัญหาที่เกิดขึ้นนั้น ถึงจะทำงานเดียวกัน แต่ปัญหาก็ต่างกัน ซึ่งเพื่อนบางคน เล่าให้ฟังว่า โดนเจ้านายแกล้ง ซึ่งเหตุการณ์นี้ไม่เคยเจอกับดิฉัน... ก่อนจะหมดสัญญา 1 เดือน ดิฉันขอเลื่อนกลับก่อน 2 สัปดาห์ ดิฉันได้บอกนายจ้างว่า ดิฉันต้องรีบเดินทางกลับ เนื่องจากทางคณะที่ดิฉันเรียน ไม่อนุโลมให้ดิฉันขาดเรียนตั้งแต่อาทิตย์แรกของการเปิดเรียน (ตอนบ่าย เราต้องฝึกงานทุกวัน หากจำเป็นต้องขาด ดิฉันก็ต้องหาเวลาฝึกงานซ่อม) ซึ่งเค้าก็เข้าใจ อนุญาตให้เรากลับ หลังจากทำงานวันสุดท้าย ดิฉันอยู่ต่ออีก 1 อาทิตย์ ระหว่างนั้นก็เที่ยวรอให้เค้าจัดการเรื่องเช็คใบสุดท้าย ชีวิตเด็กเวิร์คไม่ได้สวยหรูค่ะ มีปัญหาเกิดขึ้นมากมาย ซึ่งเราต้องหาทางแก้ค่ะ แต่เมื่อเราผ่านมันไปได้ เราจะเติบโตขึ้น และมีภูมิต้านทานมากขึ้นค่ะ พูดมาซะยาว ขอสรุปค่ะว่า โครงการนี้ เป็นโครงการที่ดีค่ะ แต่ควรจะศึกษาหาข้อมูลก่อนให้ดี ข้อมูลนายจ้าง รวมทั้งสถานที่ต่าง ๆ ที่ทำงาน ที่พัก ร้านอาหาร แหล่งท่องเที่ยว ระบบขนส่ง ฯลฯ ประกอบการตัดสินใจ อย่าเชื่อเพื่อนให้มาก บางครั้งเราขี้เกียจ เพื่อนก็ขี้เกียจเหมือนกันค่ะ หากมีเพื่อนไปด้วยกัน อย่างน้อยเอาข้อมูลมาแชร์กันดีกว่าค่ะ มีข้อมูลไว้ หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นมา จะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ก่อนที่จะรอความช่วยเหลือจากที่อื่นค่ะ ปล. ไม่รู้จะเกี่ยวกับกระทู้รึเปล่า แต่อยากจะบอกกล่าวในฐานะ "รุ่นก่อน" ค่ะ จากคุณ : charming_Hina เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 11:08:48

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อ 2 วันก่อน ดิฉันคุยกับสามี (สามีอยู่อเมริกา) สามีเล่าว่ามีเด็ก ทันตแพทย์ ม.แถวย่านรังสิต ประมาณ 10 กว่าคนมาโครงการนี้โดนลอยแพ มาหาสมัครงานร้านอาหารไทยในนิวยอร์ก  แต่ร้านอาหารไม่รับเพราะไม่มีตำแหน่งว่าง และมันผิดกฎหมาย ทางร้านได้แต่เลี้ยงอาหารเด็กไทย เด็กก็เคว้งคว้างกันต่อไป แต่ยังโชคดีที่เด็กพวกนี้ส่วนใหญ่จะมีฐานะทางครอบครัวดี เลยน่าจะเดือดร้อนน้อยหน่อย เล่าให้ฟังเพื่อประกอบการตัดสินใจก่อนเดินทางมาค่ะ จากคุณ : olala (lookpapa) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 11:31:20

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเสริมเกี่ยวกับโทรศัพท์ผ่าน Skype ที่คุณ JidNince ให้ข้อมูลไว้ครับ ตอนนี้ผมเรียนที่ออสเตรเลีย  แต่เห็นเพื่อนๆ หลายคนซื้อบัตรโทรศัพท์กลับเมืองไทย ราคาถูกกว่าค่าโทรต่างประเทศ  แต่ก็ยังถือว่าแพงอยู่ดีถ้าโทรบ่อยๆ ผมใช้ Unlimited World ใน Skype ครับ จ่ายเดือนละ 9.99 Euro ก็ประมาณ 400 กว่าบาทเท่านั้นเอง http://www.skype.com/intl/en/prices/pay-monthly#UnlimitedWorld สามารถโทรเข้าเบอร์บ้านและมือถือได้เลย  ทั้งโทรกลับเมืองไทยหรือโทรไปอเมริกาก็ได้ ส่วนประเทศอื่นๆ ลองดูรายละเอียดตามลิงค์ครับ  จะมีโทรเข้าได้ทั้งบ้านและมือถือ บางประเทศโทรได้เฉพาะเบอร์บ้าน  ผมโทรกลับเมืองไทยทุกวัน  วันละมากกว่า 2 ชม. อยากให้เด็กไทยที่มาเรียนต่อต่างประเทศเก็บเงินไว้ใช้กับสิ่งที่จำเป็นมากๆ ไม่อยากให้เสียกับค่าโทรศัพท์มากครับ  เพราะเท่าที่ผมสัมผัสจากกลุ่มเพื่อนๆ ที่นี่ ยังมีหลายคนที่ไม่รู้ว่าใช้ Skype โทรเข้าเบอร์โทรศัพท์ได้ และที่สำคัญทุกคนก็มีอินเตอร์เน็ตใช้  เพราะฉะนั้นไม่ใช่เรื่องยากในการโทรผ่าน Skype เลยครับ หวังว่าข้อมูลนี้คงจะมีประโยชน์สำหรับคนที่ยังไม่ทราบรายละเอียดนะครับ จากคุณ : mahtuanunG เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 11:31:43

ความคิดเห็นที่ 11 อยากเตือนน้องๆหลายๆคนที่คิดจะมาเวิคว่า เอเจนซี่ก็เป็นแค่เอเจนซี่ค่ะ เค้าไม่สามรถมาดูแลเราได้ทุกเรื่องเมื่ออยู่ทีนี่ สิ่งที่เราต้องทำอย่างแรกคือ ช่วยเหลือตัวเองเบื่้องต้นก่อน สิ่งที่ต้องพิจารณาคือ - เราได้ภาษาอังกฤษแค่ไหน              - เรามีพอกเเกตมันนี่เท่าไหร่              - เราสู้งานแค่ไหน หนักเอา เบาสู้ไหมคะ              - จะมาเที่ยว มาหาประสบการณ์ หรือมาเก็บเงิน - อย่างแรก ภาษาอังกฤษ เราควรรู้ตัวค่ะว่าเราฟังพูดอ่านเขียนได้แค่ไหน ถ้าระดับเบื้องต้น ลองเลือกงานที่มีเด็กไทยอื่นๆไปทำด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันแปล ช่วยกันถามได้ ลองดูรัฐที่ชนบทหน่อยไหมค่ะเพราะคนส่วนมากพูดช้า ถ้าในเมืองใหญ่ๆเค้าจะพูดค่อนข้างเร็ว และบางที่คนที่เราทำงานด้วย เค้าก็ไม่แคร์ค่ะ ว่าเราจะพูดได้หรือไม่ได้ ส่วนถ้าใครมั่นใจหน่อยว่าภาษาอังกฤษโอเค การอยู่ในเมืองใหญ่ก็สะดวกสบายดีคะ แต่อาจจะต้องแลกกัยค่าครองชีพที่แพงขึ้นบ้าง ทั้งค่าเดินทาง ค่าเช่าบ้าน   ฝึกภาษามากๆก่อนมา เลือกงานที่เหมาะกับระดับความสามารถของเรา เมื่องั้นถ้ามาถึงแล้วนายจ้างเค้าไม่รับทำงาน หรือเราทำงานไม่ได้ก็จะมีปัญหาอีก บางคนอยากได้งานดี อยู่หน้าร้าน แต่ภาษาไม่ได้เลย พอมาแล้วมามีปัญหาที่นี่มันจะยิ่งแก้ไขได้ยุ่งยากนะคะ กว่าจะเปลี่ยนงานใหม่อะไรใหม่ ย้ายที่อยู่อีก     อันไหนไม่เข้าใจลองถูไถเปิดอากู๋แปลไปก่อน โทรติดต่อธุระ ถ้าฟัง พูดไม่คล่อง ก็เมล หรือเมนเสจไปแทนเพราะมาที่นี่เราจะหวังพึ่งใครไม่ได้ค่ะ ที่พึ่งที่ดีที่สุดคือตัวเราเอง พยายาม หน้าด้าน หน้าทน แค่ไหนก็ต้องรู้จักดูแลและรักษาสิทธิของตัวเอง อย่าคาดหวังว่าจะมีคนคอยช่วยเหลือตลอดเหมือนอยู่ที่เมืองไทยคะ พี่เชื่อว่าถ้าน้องๆสามารถพึ่งตัวเองได้ ผ่านปัญญาอะไรไปได้ด้วยตัวเอง เราจะได้ประสบการณ์อะไรมากมายคะ   ส่วนเรื่องที่หลายๆคนอยากจะมาเก็บเงิน เตรียมใจไว้ได้เลยค่ะ ว่าอาจจะยาก เพราะมาแค่แปปเดียว กว่าอะไรๆจะลงตัวก็เสียเวลาไปหลายอาทิตย์แล้ว และจะทำให้เรากดดันและไม่มีความสุขด้วยคะ ถ้าจะให้ดี คิดซะว่ามาหาประสบการณ์ มาฝึกภาษา พอค่ากินค่าเที่ยวที่นี่ ช๊อปปิ้งกลับไป อาจจะเหลือกลับบ้านบ้าง แบบนี้ดีกว่าคะ   ถ้าหากจะกู้หนียิมสินเค้า เพื่อมาเวิคแล้วจะมาทำงานเก็บเงิน แบบนี้อาจจะผิดหวังกลับไป เพราะมาแล้วก็อาจจะมีปัญญาอะไรที่เราไม่คาดคิด เช่น ยังเริ่มงานไม่ได้ ที่อยู่ยังไม่ลงตัว ซึ่งก็มีค่าใช้จ่ายตามมาอีก อย่างเช่นในเมืองใหญ่ๆเนี่ย ที่พักที่ถูกใจเราทั้งทำเลและราคา ก็จะต้องใช้เวลาหาหน่อย บางคนว่าเอาพอกเกตมันนี่มาเยอะแล้ว แต่ผิดแผนไปอะไรไป ค่าใช้จ่ายบานปลาย ก็เป็นปัญหาได้เหมือนกันคะ  ดังนั้นรู้จักช่วยเหลือตัวเอง ทำการบ้านหนักๆ เตรียมตัวมาให้พร้อมสุดๆ คะ ขอให้โชคดี จากคุณ : immeeLy เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 12:18:51

ความคิดเห็นที่ 12 ข้อมูลแน่นปึ๊กเลยครับ ... ดีจริงๆ มาช่วยโหวตครับพี่ BMW :) จากคุณ : Scientist เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 12:48:44

ความคิดเห็นที่ 13 เคยไป ปี 2005 ค่ะ อยู่สวนสนุกแถวเวอร์จิเนีย (เด็กไทยไปเยอะมาก) ตอนนั้นใกล้จบปริญญาโทแล้วค่ะ อายุเข้าเกณฑ์ปีสุดท้ายพอดี และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ไปต่างประเทศ เป็นประสบการณ์ที่หลากหลายจริงๆ เห็นน้องๆไปกันหลายคน เลยอยากลองดูบ้าง จริงๆก็มีงานทำอยู่เมืองไทยแล้ว แต่ลาเรียน และเจ้านายก็อนุญาตให้ไป พอดีมีปัญหาส่วนตัว จึงอยากไปพักสมอง แต่ไม่อยากขาดรายได้ รู้อยู่แล้วว่าไปเป็นแรงงานราคาถูกที่นั่น แค่อยากไปทำงานที่ไม่ต้องคิดมากสักพักเท่านั้น เตรียมตัวนานมาก อ่านข้อมูลอย่างเต็มที่ ไม่ได้หวังไปกอบโกย แต่อยากได้เงินที่จ่ายไปกลับมาให้ครบ เงินเป็นแสน ยืมแม่มาครึ่งนึง เกิดมาก็พึ่งจะเคยใช้ในคราวเดียวก็เสียดายเป็นธรรมดา เตรียมเงินติดตัวไปประมาณ 200 ดอลล่าร์ ++ ตอนนั้นเงินบาทอยู่ที่ประมาณ 40 บาท/1 ดอลล่าร์ เอเจ้นท์บอกว่าช่วงแรกที่ไปจะยังไม่มีงานทำต้องรอทำบัตรประกันสังคมก่อน ก็คำนวนไว้ว่าน่าจะอยู่ได้ประมาณ 2-3 สัปดาห์ ประหยัดเอา เริ่มต้น เอเจ้นท์ให้ซื้อตั๋วเครื่องบินพร้อมกันกับกรุ๊ป จะได้ไม่มีปัญหาในการขอรถมารับ อันนี้ก็เข้าใจ แต่ได้ตั๋วไชน่าแอร์ไลน์มาในราคา 45,000.- จัดได้ว่าแพงมาก เอาตั๋วให้เราวันที่บินเลย (ถ้าโดนเอเจ้นท์หลอกก็จบกันเลยนะนั่น) แวะเปลี่ยนเครื่องที่ไต้หวัน เพื่อนๆเอาตั๋วมาดูกันอีกทีว่าไปถึงอเมริกาตอนไหน ต่อไฟลท์ไหน เวลาอะไร ได้รู้ว่าต้องแบ่งเป็น 2 กรุ๊ปซะแล้ว เพราะเวลาเปลี่ยนเครื่องไม่เหมือนกัน คนจากเอเจ้นท์ที่เดินทางไปด้วยก็พึ่งรู้ สรุปว่าต้องรอที่ซานฟรานกรุ๊ปนึง แล้วพวกที่รออยู่ซานฟรานเหลือไม่ถึง 10 คน และทุกคนก็เดินทางต่างประเทศเป็นครั้งแรก เกาะกลุ่มกันเป็นลูกนกเชียว หิวข้าวด้วย ไปถึงห้าทุ่มกว่า ร้านด้านในมีแต่ขนม ก็ประทังชีวิตกันไป ส่วนพวกที่บินไปก่อนก็ต้องรอที่แอลเอ แล้วถึงจะบินไปพร้อมๆกันเพื่อไปเวอร์จิเนีย ไปถึงมีบัสมารับเพราะคนไปทำสวนสนุกเยอะมาก แต่มีน้องๆอีก 2-3 คน ทำงานที่อื่นบินมาพร้อมกัน ต้องหารถไปกันเอง นายจ้างไม่มารับ และคนละเส้นทางกันกับกรุ๊ปใหญ่ เราเลือกทำงานที่นี่เพราะมีที่พักให้และหักค่าที่พักจาก pay check  ซึ่งคิดว่าสะดวกดี มีเพื่อนมาด้วยอีก 1 คน เพื่อนอีก 3-4 คน ก็ไปทำ house keeping ในกลุ่มบริษัทเดียวกันและอยู่ใกล้กัน ้กลุ่ม house keeping ค่าที่พักแพงกว่าแต่ก็อยู่เหมือนอพาร์ทเม้นท์ มีครัวในตัว ห้องละ 4-5 คน เครื่องซักผ้าต้องหยอดเหรียญจ่ายเอง เราอยู่เหมือนหอพัก มีห้องครัวรวมที่เล็กมาก แย่งกันใช้เตาเป็นที่สนุกสนาน ห้องซักผ้าฟรี แต่ต้องต่อคิวมหาโหด (เคยต้องรอซักผ้าตอนตี 2 - ตี 3 เพราะไม่มีเสื้อผ้าจะใส่แล้ว) เครื่องซักผ้ามี 3 เครื่อง เครื่องอบผ้า 2 เครื่อง แย่งกันใช้ เสื้อผ้าหายก็มีบ้าง ต่อแรงงานต่างด้าวอย่างเราๆประมาณ 200 คน หรืออาจจะมากกว่า มีเด็กฟิลิปปินส์มาถึงก่อนแล้วน่าจะเป็น 100 เหมือนกัน คิดในใจว่าแล้วมันจะเหลืองานให้เราทำเหรอเนี่ย อยู่ได้ 2 สัปดาห์ ถึงมีประชุมเรื่องงาน และตรวจยาเสพติด กับนัดวันทำประกันสังคม สัปดาห์ที่ 3 ทำประกันสังคมก็วันพฤหัส หรือศุกร์แล้ว กว่าจะได้ทำงาน ปาเข้าไปเดือนนึง โครงการนี้เค้าให้เรามา travel ไม่ต้อง work หรือเปล่าเนี่ย เงินที่พกมาจะหมดแล้ว T_T ค่าที่พักเค้าก็เริ่มหักตั้งแต่เรามาถึงเลยนะคะ pay check ฉบับแรกของน้องบางคนถึงกับติดลบ ต้องยืมตังค์เพื่อนกินข้าวกันไปก่อน รองวดต่อไปที่อาจจะดีขึ้น (หรือเปล่า) ได้เข้างานจริงๆ ช่วงแรกยัง low season นิดๆ งานน้อย sent home ตลอด แปลว่าเงินค่าแรงก็ไม่ได้ ช่วงแรกๆ ได้ซัก 30-40 ดอลล่าร์ต่อสัปดาห์ก็ดีใจแล้ว เด็กไทยมาหลังเด็กฟิลิปปินส์ ปัญหาใหญ่เลย เค้าเข้างานกันหมดแล้ว เด็กไทยต้องรอ เค้าพูดภาษาอังกฤษได้คล่องกว่า ของานได้ง่ายกว่าด้วย เราขอแล้วขออีก ได้ทำแค่ 2-3 ชั่วโมงเอง แต่เค้าได้อยู่จนปิดไลน์ (หนูก็ทำงานได้เหมือนกันนะคะ) เราต้องไปพบซุปเปอร์ไวเซอร์ ว่าการจัดตารางงานไม่ยุติธรรม เถียงกันเป็นบ้าเป็นหลัง สุดท้ายเค้ายอมจัดตารางให้ใหม่ แต่ก็ไม่เคยได้อยู่ยาว เคยอยู่ยาวปิดไลน์ไม่เกิน 5 ครั้ง (เวลาทำงานนานขึ้น ค่าแรงก็ต้องเพิ่มขึ้น) ดีขึ้นตรงที่มีตารางงานทุกวัน น้องๆที่ทำงานที่เดียวกัน หนักกว่าเยอะ sent home ไม่รู้เหนือรู้ใต้ มีคนนึงยังไม่ทันตอกบัตรเข้างาน เค้าบอกให้กลับเลย วันนี้ไม่มีงาน ซึ่งแปลว่าไม่มีค่าแรง (อีกแล้ว) จนเดือนที่ 3 งานเริ่มมา high season หาคนงานกันแหลกเลยทีนี้ ยืนจนนึกว่าขาตัวองหายไปไหนไม่รู้...เป็นกันเกือบทุกคน...กลับที่พักเป็นซอมบี้กันหมด น้องที่อยู่ห้องเดียวกัน แทบจะหลับคาเก้าอี้ เพราะเหนื่อยมาก แต่ว่าน้องๆที่เรียน ป.ตรี ก็ใกล้จะกลับกันแล้ว สรุปว่าที่ได้ทำงานจริงๆจังๆ ก็ประมาณ 3 สัปดาห์สุดท้ายก่อนกลับ หาเงินได้ก็ช่วงนี้แหละ แทบลืมเวลาก่อนหน้านี้ที่อยู่อย่างประหยัดสุดๆ ถ้าไม่นับเรื่อง sent home ค่าแรงน้อย แย่งชิงเวลาทำงาน เพื่อนร่วมงานเดิมอู้งาน โครงการนี้ก็สนุกดีค่ะ ได้เพื่อนเยอะ ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเพื่อนๆ หลายคนเลย (หัวอกเดียวกันทั้งนั้น) ในมุมมองของเรา เด็กๆอาจจะสนุกค่ะ แต่สำหรับเราถ้ามองในฐานะคนทำงาน เรียกว่าเอาเปรียบก็ได้ค่ะ แต่เรายอมแลกกับประสบการณ์และการเที่ยวสวนสนุกฟรีค่ะ เราไม่ได้ช้อปปิ้งเลยนะคะ แต่ได้เงินแค่กลับไปคืนแม่เท่านั้น ส่วนตัวเองที่จ่ายไปได้คืนไม่ถึงครึ่งค่ะ มันเป็นค่ากินอยู่ที่โน่นซะส่วนใหญ่ เราทำงานเท่าที่ไม่ทรมานสังขารเกินไป ได้ค่าแรงน้อยหน่อย น้องบางคนก็ได้เยอะค่ะ แต่ไปทำงานตอนตีสามเลิกหกโมงเช้า แล้วเข้าอีกกะตอนสิบโมงเช้าเลิกสี่โมงเย็นหรือห้าโมงเย็น ถ้าเราเป็นพ่อแม่ เห็นลูกทำงานแบบนี้ก็ไม่เห็นด้วยค่ะ บางวันเราทำงานกับเครื่องหั่นเนื้อ ถ้าง่วงขึ้นมาตัดนิ้วตัวเองไปจะทำยังไง ไม่คุ้มหรอกค่ะ น้องๆควรจะทำงานที่พอเหมาะพอควรค่ะ อย่าคิดแต่เรื่องค่าแรงอย่างเดียว ไม่ได้หมายความว่าหนักไม่เอาเบาไม่สู้นะคะ แต่อย่าทำจนร่างกายตัวเองรับไม่ไหว หรือฝืนใจทำเหมือนในกระทู้ที่แล้ว พิมพ์เสียยืดยาว มีประโยชน์หรือเปล่าก็ไม่รู้ ขอบคุณที่อ่านนะคะ จากคุณ : Netzumi_Gokusen เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 14:10:24

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ก่อนเคยคุยไว้แล้วว่า เด็กที่รู้จักตนเอง  คงจะผ่านไปได้สบายๆครับ แต่คนที่สมองช้า  และมัวแต่ผัดกะเพรา  ชีวิตก็ต้องไปลำบากทางโน้น ถึงอย่างไร  ผมก็คิดว่า  ยังดี  ทีได้ประสพการณืชีวิต อาทิตย์ที่แล้ว  มีน้องผู้หญิง เขาโทรไปสมัครงานกับผม และเธอก็มีคำถามอันยาวเหยีด ให้ผมตอบ   เลยไม่ทราบว่าใครเป็นคนที่ต้องการหางาน เมี่อวันจันทร์ที่ผ่านไป  ก็มีคนโทรไปอีก  ประเดิมด้วยเรี่องเวลา หนูขอทำเพียงแค่ 3 วันได้ไม๊ค่ะ  หนูอย่างโน้นหนูอย่างนี้...... เด็กๆ เหล่านี้   คงไม่มีประสบการณ์  ในเรี่อง interview สอบตกตั้งแต่ยังไม่เจอตัว (ขนาดที่คุยกันด้วยภาษาไทย)  คนเหล่านี้โดนลอยแพ  ที่นิวยอร์คหลายคน เขาบอกว่า ยังหางานกันไม่ได้    ผมฟังแล้วก็  เม้มให้เขาทราบว่า  อยากได้งาน อย่าเอาแต่ถามนายจ้างมากมาย โดยที่ไม่ทำคะแนนให้กับตนเอง ว่ามีความสามารถแค่ไหน  ในเรี่องที่อยากจะไปทำงาน มีนักเรียนหลายๆคนโทรไป  แล้วบอกว่ามี Social Security สามารถ ทำงานได้  มี Robin Hood ก็ไปสมัคร ขนาดที่ผมปิดประกาศบอกแล้วว่า ต้องมีใบทำงานหักภาษี ได้  ถึงจะไปทำกับผมได้ ส่วนตัวผมเอง ก็ยัง แอ๊บแบ๋ว เช่นเดิม   เหลีอแต่พ่อบ้านคนเดียว....หากว่าเขาเกิดป่วย...ไม่สบาย ผมคงแย่แน่ๆ....ผมคงต้องทำกับข้าวกินเอง.....ผมคงต้องออกไปซี้อของเอง....ผมคงต้องทำความสะอาดส้วม ล้างห้องน้ำเอง ..... วันนั้นโลกของผม...คงจะมีดมัว ผมคงไม่มีเวลามานั่งเล่นใน Pantip  คงไม่มีเวลาโทรศัพท์คุยกับเพี่อนๆ คงไม่มีเวลาดูทีวี  แน่ๆ......... สรุปแล้วคนเราก็มีปัญหาไม่เหมีอนกัันนั้นเอง  ถ้าไงโทรไปคุยกันได้ครับ 212-228-3298 จากคุณ : hollywop เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 14:35:25

ความคิดเห็นที่ 15 i would like to say something as I used to work for WAT agency. most of the agency will only give good side information and dont mention about the problems. so when you go to those agent please dont belive everything they say as it could be lie and use your own sense. and for those who want to join the program dont forget that you are going to work and gain experience so you have to be strong and petient and work hard.  I have seen many kids that join this program are very fussy and snopby, never work before and only want to go to usa and expect to earn alot money without working hard. จากคุณ : ann (lekdeno) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 16:40:59

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นด้วยคะ การไป W&T ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด และทุกๆปีจะมีนิสิต นักศึกษาเข้าร่วมโครงการนี้มากขึ้นทุกปีคะ ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เข้าร่วมโครงการนี้มาสองครั้งแล้ว และกำลังจะไปอีกในปีหน้า จากครั้งแรกที่ดิฉันไปดิฉันหาข้อมูลต่างๆ มากมาย คิดว่าจะต้องได้กำไรมาแน่นอน แต่เมื่อไปถึงฝันของฉันก็สลาย เพราะฉันและเพื่อนๆถูกลอยแพ เดือนสุดท้ายเพื่อนของฉัน ชวนให้กลับเมืองไทย แต่ด้วยความทีดิฉันคิดว่า "เอาวะ ตายเป็นตาย ดิฉันอยู่คนเดียวและ ในตอนนั้นดิฉันก็สามารถทำได้ทุกอย่าง เดินไปถามหาที่อยู่ ซึ่งอันตรายมากๆๆ ฉันเดินไปถามสิบยี่สิบคน และในที่สุดฉันก็ได้พบกับเพื่อนที่เรียนมหาลัย เขาให้ดิฉันอยู่ด้วยหนึ่งเดือนซึ่งก่อนที่จะอยู่ได้ ดิฉันถูกสัมภาษณ์กับฝ่ายปกครอง ฉันก็กลัวๆเพราะภาษาของดิฉันไม่ดีเลย" และจากประสบการณ์ครั้งนั้นทำให้ดิฉันกล้ามากขึ้น และฉันก็ไปคุยกับเจ้านายที่ร้านว่าทำไมไล่คนไทยออกหมด นายจ้างที่ร้านบอกว่าพวกนายหน้าคุยบอกว่าให้เอาเด็กไทยออก แต่ด้วยความที่ดิฉันสนิทกับเจ้านายก็กลับมาทำงานได้อีก และดิฉันก้โชคดีที่มีโอกาสใช้ชีวิตกับเพื่อนเมกันผู้หญิง ทำให้ดิฉันได้เรียนรู้หลายอย่าง มีโอกาสเข้าไปนั่งเรียนกับเพื่อนๆ ซึ่งถือว่าหาที่ไหนไม่ได้ถึงดิฉันจะขาดทุน แต่ดิฉันก็ได้ กำไรชีวิต   และจากเหตุการณ์ครั้งนั้นดิฉันก็ตัดสินใจเข้าร่วมโครงการนี้อีกครั้ง และถ้ามีโอกาสก็จะไปอีกคะ อยากฝากพี่ๆน้องๆว่า โครงการนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไปถึงอเมริกาต้องเตรียมตัว เตรียมใจรับสภาพต่างๆ เมื่อเกิดปัญหาจงค่อยๆคิด ในที่สุดก็จะต้องมีทางออกคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนคะ แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 54 14:30:28 จากคุณ : jangza55 (jangza55) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 17:26:40

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นด้วยมากมาย เราว่าปัญหาของเด็ก WAT เมืองไทยคือ ไ่ม่มีการเตรียมตัวเองให้พร้อม วาดฝันสวยหรูเกินไป (ส่วนนึงก็เพราะเอเจนซี่) เคยมีโอกาสได้เดินทางไฟลท์เดียวกับเด็ก WAT กลุ่มหนึ่ง ทำให้เรารู้ว่าเด็กๆ ที่มาโครงการนี้ครั้งแรก จะคาดหวังเงินเป็นอันดับหนึ่ง ชีวิตที่สะดวกสบายเป็นอันดับสอง ไม่มีใครคาดหวังประสบการณ์ชีิวิตซึ่งเป็นสิ่งที่เด็ก WAT จะได้มากที่สุด ยิ่งเด็ก WAT รุ่นหลังๆ จากการตามอ่านในพันทิป เราว่าพวกเขายังเด็กกันมากๆ คาดหวังว่ามาอเมริกาแล้วทุกอย่างจะมีคนจัดการดูแลให้สมดังฝันไปทุกอย่าง จนแทบไม่ช่วยตัวเองเลย พอไม่ได้ดังใจก็บอกว่าโดนหลอก ซึ่งจริงๆ แล้วปัญหาบางอย่างที่เจอ ถ้าใช้ความพยายามของตัวเองมันก็แก้ไปได้ สมัยที่เรามา WAT รุ่นแรกๆ ไม่มีเว็บบอร์ดอินเตอร์เน็ตแบบนี้ให้ขอคำปรึกษา มีปัญหาอะไรก็ต้องโทรข้ามทวีปอย่างเดียว แต่เวลาก็ไม่ค่อยจะตรงกัน เลยต้องดิ้นรนกันเองก็มี สุดท้ายก็เอาตัวรอดได้ อยากให้ WAT รุ่นหลังๆ หาข้อมูลให้ได้ทุกด้าน พยายามอ่านและฟังจากข้อมูลหลายๆ แหล่ง เอเจนซี่เมืองไทยก็เป็นตัวแปรสำคัญ เลือกให้ดี ให้แน่ใจว่าให้ข้อมูลครบถ้วน และเอาใจใส่เรา ไม่ใช่รับเงินแล้วจบ แต่อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะช่วยเราได้ทุกเรื่อง เพราะสุดท้ายเมื่อไปถึงที่โน่นแล้วเอเจนซี่เมืองไทยก็ทำได้แค่ประสานงาน ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายมาก สิ่งสำคัญคือ อย่าคาดหวังว่า 1. ทำงานได้เป็นกอบเป็นกำ (คนที่จะเจอผลลัพธ์แบบนี้มีไม่เยอะ ยิ่งทีี่่จะได้กำไรเป็นแสนๆ หายากมาก ยิ่งเศรษฐกิจตอนนี้ด้วย) 2. ที่พักสะดวกสบาย (งานค่าแรงถูกแบบนี้ ถึงจะอยู่ในเมือง จะเรียกร้องความสะดวกสบายอะไรมากก็คงสู้ค่าใช้จ่ายไม่ไหว) 3. เพื่อนร่วมงานดี (อย่าลืมว่าคนที่ทำงานในระดับนี้ ส่วนใหญ่ก็คือคนที่ไม่ได้มีความรู้มาก ทุกคนปากกัดตีนถีบกันทั้งนั้น อย่าไปคาดหวังว่าทุกคนจะ nice กับเรา) 4. งานสบาย (ทำงานฟาสฟู้ด สวนสนุก ร้านอาหาร ฟังดูเก๋ๆ เวลาเราเห็นเด็กวัยรุ่นฝรั่งทำ แต่ตัวงานจริงๆ หนักมาก และเหนื่่อยมาก ถ้าหนักไม่เอาเบาไมู่้สู้ อย่ามาเลยดีกว่า) 5. เมืองทุกเมืองในอเมริกาเจริญหมด (งานที่เด็ก WAT ถูกส่งไปทำ ส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในเมืองใหญ่ ถ้าไม่ออกไปป่าเขาลำเนาไพร ก็จะเป็นเหมือนต่างจังหวัด เพราะในเมืองใหญ่เขาหาคนทำงานได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว เราว่าคนที่จะไป WAT เอาแค่ 5 ข้อนี้ไปคิด แล้วถามตัวเองให้ดีๆ ว่ายังอยากมาอยู่ไหม แค่นี้ก็จะมา WAT โดยไม่ต้องผิดหวังกลับไปแล้วล่ะ จากคุณ : WAT2003 เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 17:33:55 A:182.53.56.218 X: TicketID:268569

ความคิดเห็นที่ 18 ฝากถึงน้อง ๆ WAT เวลาไปสัมภาษณ์นอกจากต้องมีกึ๋นอย่างที่ K. hollywop พูดไว้ อย่าลืมเรื่องการพูดและเขียนที่ถูก grammar ด้วย ยกตัวอย่างเช่น Countable / Uncountable Noun ที่เรียนจากเมืองไทยไปตั้งแต่ประถม ^_^ การใช้ศัพท์และ grammar ที่ถูกต้องเป็นการแสดงให้เห็นว่าเราเป็นคนมีการศึกษา ไม่ได้เกาะพ่อแม่หรือสามีรวยไปวัน ๆ แต่ในสมองอาจมีแต่ขี้เลื่อย โอ๊ะ ลืม..... แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 54 21:06:03 จากคุณ : Severus' Lover เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:02:57

ความคิดเห็นที่ 19 คือผมว่า ถ้าน้อง ๆ ที่ไป ได้งานที่ดี นายจ้างดี การได้ไปทำงานที่โน้นจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของคน ๆ นึงไปเลย แต่ถ้าน้อง ๆ ที่ไป เจองานหนัก ๆ อย่างร้านแมคฯ ที่ต้องถูพื้น, รับออเดอร์ เจอเพื่อนร่วมงานนิโกร เจ้านายแย่ ๆ ที่คอยมาด่าเรา กระแหนะกระแหน พูดแสลงอย่างโน้นอย่างนี้ สิ่งที่น้องจะได้รับคือ ประสบการณ์อันเลวร้าย มันขึ้นอยู่กับ งานที่ได้รับ หรืองานที่เราเลือกล้วน ๆ ถ้า agency หางานให้ดี มีเจ้านายโอเค ไม่ต้องดีมาก เอาแค่ช่วยเราได้  มันก็ทำให้น้อง ๆ ได้มีประสบการณ์ดี ๆ กลับเมืองไทย จากคุณ : ... กระซิบรัก จากความทรงจำ ... เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:38:32

ความคิดเห็นที่ 20 ขึ้นอยู่กับว่าเมืองที่ได้ไปเป็นเมืองไหน เราโชคดีที่ได้อยู่ Washington DC เป็นเมืองที่สวยสงบและมีประวัติศาสตร์อีกทั้งได้ไปช่วงที่ดอกซากุระบานเลยไม่มีปัญหากับการใช้ชีวิตมากนักแถมยังได้ไปเที่ยวรัฐอื่นๆฝั่งตะวันออกด้วย ส่วนงานก็ได้เป็นกุ๊กซึ่งต้องยอมรับว่ามันหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าถามว่าคุ้มทุนไม๊ได้กำไรไม๊ก็ต้องตอบว่าถ้าเป็นส่วนของเงินทองก็ขาดทุนแน่ๆแหละค่ะ แต่ว่าด้วยความที่อยู่ DC ทำให้ได้ไปนู่นนี่เลยคิดว่าได้กำไรส่วนนี้ค่ะ และถ้าจะไปต้องยอมรับให้ได้ว่าเราต้องไปเป็น Slave labour (ได้ยินคำนี้จริงๆจากพวกคุณหญิงคุณนายที่ติดตามสามีไปสัมนาที่มหาวิทยาลัยxxxใน DC)แล้วทำท่าทางดูถูกพวกเรา แต่เราเห็นว่ามันก็ดีนะที่เราได้เห็นแง่มุมชีวิตอีกแบบในการทำงานระดับล่าง ส่วนเรื่องการฝึกภาษาก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะคนที่ทำงานระดับล่างก็มีแต่พวกจากอเมริกาใต้ ไปฝึกภาษาสเปนน่าจะดีกว่า 555+ สรุป ขึ้นอยู่กับว่าได้ทำงานแบบไหน อยู่รัฐไหน ถ้าอยู่รัฐบ้านนอกๆก็ซวยไปละค่ะ จากคุณ : n-OO//bit-a เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:59:09

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นเ็ด็ก W&T เมื่อปี 2006 ค่ะ เมื่อตอนปี 3 ไปกับเพื่อน ๆ ที่เรียนเอกเดียวกัน ไปกันเยอะค่ะ ประมาณ 30 คน ได้ มีแบ่งงานอยู่หลัก ๆ คือ กลุ่มที่สมัครไปทำงานสวนสนุก และอีกกลุ่มคือกลุ่มที่จะทำงานใน travel mart ในรัฐต่าง ๆ เราอยู่ในกลุ่มหลังค่ะ กลุ่มเราเลือกไปรัฐนิวเจอร์ซี่ด้วยเหตุผลว่าใกล้นิวยอร์ค เพราะขากลับจะแวะไป stop over ที่ซานฟรานก่อนอยู่แล้ว เลยเลือกรัฐทางตะวันออก ก่อนไปมีสัมภาษณ์กับนายจ้างและเลือกที่พักก่อนไป ซึ่งที่พักที่ระบุไว้ในกลุ่มของ travel mart  จะเป็น private house (ด้วยความไม่รู้ในตอนนั้น คิดเอาเองว่าคงจะเป็นหอพักที่อยู่กันเฉพาะเด็ก W&T ถึงเรียกว่า private house <==ไม่รู้คิดได้ไง) วันเดินทางเราขึ้นเครื่องที่เชียงใหม่แล้วไปต่อที่ใต้หวัน่กอนจะบินเข้า LA แล้วต่อเครื่องไปนิวเจอร์ซี่  ช่วงที่รอต่อเครื่องที่ LA เราพยายามติดต่อนายจ้างแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนเดินทางก็ได้มีการตกลงกันไว้ว่าจะต้องมีคนมารับที่สนามบิน  พอไปถึงที่ Newark Airport นายจ้างให้พวกเรานั่งรถไฟไปเอง  รอสักประมาณชั่วโมงกว่าได้ ถึงได้มีคนมารับพาไปบ้านพัก แต่...บ้านที่เขาพาไปมันสภาพไม่ดีอย่างที่ได้ข้อมูลก่อนมา คนเก่าอยู่กันแล้ว  6 คน ถ้าพวกเราอยู่ก็รวมเป็น 12 ห้องน้ำห้องเดียว ห้องนอนมีฟูกเป่าลมอันเดียว ไม่มีฮีตเตอร์ (ตอนนั้นยังมีหิมะอยู่เล็กน้อย อากาศหนาวสำหรับคนเมืองร้อนอย่างเรา) เพื่อนๆ ตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า เรียกเบอร์แท็กซี่ที่มีอยู่เบอร์เดียวในกระเป๋า ไปตระเวณหาโมเต็ลนอน กว่าจะได้โมเต็ลที่ดูสะอาด ปลอดภัยก็นาน  แท็กซี่พาไปปล่อยทิ้งไว้ที่ mall หารถกลับไม่ได้อีก แต่มีคนไทยใจดีที่บังเอิญเจอกันมาช่วยพาพวกเราไปส่ง   กว่าอะไร ๆ จะลงตัว ก็พอสมควร ที่อยู่ใหม่ก็ใช่ว่าจะดีมาก มีปัญหาทะเลาะกับเจ้าของบ้านเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น อาบน้ำ ฮีตเตอร์ หรือ เรื่องเครื่องซักผ้า อยู่ตลอด กว่าเราเองจะได้ second  job ก็ประมาณเกือบสองเดือนไปแล้ว เดินหางานกันขาแทบขวิด ไปทุกโซนที่รถเมล์จะไปถึงในบริเวณนั้น เรื่องไม่ดีๆ นอกจากเรื่องที่พัก แท็กซี่หลอกกินเงินวันทีีตระเวณหาโมเต็ล ลูกค้าด่าว่า:-)เพราะบางครั้งเราฟังเค้าพูดไม่ทัน งานหนักที่ต้องทำทุกอย่างเช็ดโต๊ะ งานคลีน กวาดพื้น ยกของ ทิ้งขยะ หรือสารพัดสารเพ  เราทำเงินเดือนงวดแรกหายไปทั้งก้อน แต่...มันก็ยังมีเรื่องดี ๆ ทั้งเรื่อง คนไทยมีน้ำใจ เพื่อนใหม่ที่เราได้เจอ ที่พาเราไปเที่ยวแล้ววันกลับยังไปรับพวกเราไปส่งที่สนามบินอีกด้วย  เที่ยว ทั้งแมนฮัตตันหลายรอบ ไปดีซี  ไปดิสนีย์เวิร์ลฟลอริด้า  ไปซานฟราน  ได้เงินติดกระเป๋ากลับมา ขาดทุนเล็กน้อยแต่ได้ของกลับมาเต็มกระเป๋า แต่ถึงที่สุดแล้ว เราถือว่าเราได้ประสบการณ์ชีวิตหลายอย่างและมีค่ามาก จากคุณ : Untranslatibility เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 23:29:58

ความคิดเห็นที่ 22 เคยไปเวิคตอนปี 2010 แต่ตอนนั้นหาข้อมูลมากๆเลยคะ ตั้งแต่เดือน พค แล้ว ก็ไปเช็คเอเจนถึง 5 ที่ ที่ทำงานเราก็หาข้อมูลจากในกูเกิ้ลทุกที่ ว่าอยู่ที่ไหนเจออะไรบ้า่ง คิดว่า สิ่งสำคัญที่สุดของการไปเวิค คือการหาข้อมูล ในเมื่อเราไม่รู้อะไรเลยว่าจะเจออะไรบ้าง การหาข้อมูลมันทำให้เราเตรียมใจไว้ก่อนไปเวิค ไปถึงจำได้ว่าบ้านอยู่ไกลมาก ไม่มีรถเมล์ เดินได้อย่างเดียวจะไปร้านขายอาหารสดที เดิน 3 โล แบกนม แบกข้าวสารทุกอาทิตย์ ต้องทำงานหนัก สบายหน่อยก็ในร้านอาหาร หนักหน่อยก็ในห้องจัดเลี้ยง งานหนักมากๆ ทั้งๆทีเด็กไทยที่ไปทำเป็น ญ หมด ยกโต๊ะจัดเลี้ยงคนเดียว แบกเข็นเก้าอี้แถวละ 10 ตัว เสริฟอาหารในห้องจัดเลี้ยงทีต้องยกถาดที่มีอาหารพร้อมกัน 8 อย่าง ภาชนะเหล็กร้อนๆทั้งนั้น ร้านอาหารเด็กเสริฟนั่งไม่ได้เด็ดขาด ดูไม่ดี เจ้านายไม่ให้ ยืนตลอดวันละ 10 ชั่วโมง บางที ต้องทำงานถึงตีสี่ อยากกลับบ้านนอกมากแล้วยังต้อง ไปแบกเก้าอี้ ลง จากสิบล้อกลางดึก ผจก จู้จี้จุกจิกสุดๆ โดนด่าบ้าง ขนาดหาข้อมูลมา เจออย่างงี้อึ้งเลย แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราได้แต่คิดว่า ไม่มีใครบังคับใครมาเวิค ทุกอย่างก็ตัดสินใจเอาเองทั้งนั้น สุดท้ายเราเองนั่นแหละก็ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราตัดสินใจไป ยังไงก็ต้องทนให้ได้ พอผ่านช่วงนั้น ปรับตัวได้กลับมาไทยกล้ามแขนขาขึ้นหมด สำหรับโครงการนี้ เลยคิดว่า มันก็มีทั้งดีและไม่ดีจริงๆ แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี เป็นความทรงจำที่ดีมากๆในชีวิตที่ไม่มีวันลืม ปล.แต่ชอบเจ้านายมากๆเลยนะ ตอนเราเจองานหนักๆ เจ้านายเคยพูดไว้ว่า มันไม่ใช่งานยากอะไรเลย เธอยังไม่แก่เลย ทำไมจะทำไม่ได้ละ ก่อนเขาจะมาเป็นเจ้าของร้านอาหาร ห้องจัดเลี้ยง โรงแรม (เท่าที่เห็น 10 ที่ได้) เขาก็เคยเป็นอย่างที่เราเป็น แต่เขาก็อดทน จนทุกวันนี้กลายมาเป็นเจ้าของแล้ว แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 01:01:59 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 00:59:48 จากคุณ : ping_rtth เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 00:33:19

ความคิดเห็นที่ 23 ช่วยกันกดเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยนะคะ กระทู้นี้มีประโยชน์มากกับคนที่ต้องการไปโครงการ W & T มาอ่านเพื่อศึกษาข้อมูล เพราะมีผู้ที่มีประสบการณ์ตรงมาช่วยเล่าประสบการณ์ที่ได้พบมาจริงๆ ทั้งสิ่งที่ดีที่ได้พบ  ทั้งปัญหาที่เกิดโดยไม่ได้คาดคิดไว้ รวมถึงการช่วยตัวเองในการแก้ปัญหาของแต่ละคน ผู้ที่จะไปกับโครงการนี้ได้เข้ามาอ่าน จะได้ไม่คาดหวังสวยหรูเกินไป และจะได้เตรียมตัวให้พร้อมก่อน หรือ อาจจะได้ชั่งน้ำหนักว่าคุ้มกับสิ่งที่ต้องใช้เป็นทุนในการมาหรือเปล่าด้วย จากคุณ : Imperio เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 01:29:21

ความคิดเห็นที่ 24 กระทู้ดีมีประโยชน์ อยากให้ทุกคนที่ตั้งใจไป W&T อ่านไว้เป็นข้อมูล อย่าได้คิดว่าเป็นการสกัดดาวรู่งซะอีก จากคุณ : ##ขออภัยป้ายหน้าไม่จอด## เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 04:01:43

ความคิดเห็นที่ 25 กระทู้ดูดกิ๊ฟฟฟฟฟฟ จากคุณ : Tabebuia-pantip เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 04:06:32

ความคิดเห็นที่ 26  . . . Interesting, this topic has so many great comments (except for one who can’t overcome the chronic mental illness and only provide insufficient information to a discussion topic).   I applaud many of you for sharing your experiences here. It gives tremendous support and a much more realistic detail and also helps me (and possibly others) understand the W&T participant’s point of view. From reading some of the comments, every W&T story is an example of why it’s so important to the next W&T generation to conduct thorough research (as mentioned previously in comment 7) on an agency and a potential work position beforehand. As the most available job is the lowest paying one, so don’t aim high on the job expectation but do expect some of the unforeseen challenges.   Regardless of whether you are a W&T prospect or an international student who has a valid practical training and currently looking for to gain valuable work experience in the US, I encourage you to read about this topic. Good luck! . . .   แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 04:48:07 จากคุณ : hAuTe ChIc เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 09:04:39

ความคิดเห็นที่ 27 ผมไปมาสองครั้ง คุ้มค่ามากเพราะโชคดีได้งานดีมากๆทั้งสองครั้ง แต่ร้อยละ10กำไรเงิน นอกนั้นขาดทุนส่วนใหญ่จะขาดทุนมากด้วย จ่ายเงินไปแสนห้าเหลือกลับบ้านไม่ถึงห้าหมื่น เยอะมากกกกกกกกก ถ้าคิดว่าจะไปโกยเงินหละก็ อย่าดีกว่าครับ แต่ถ้าจะไปเอาประสบการณ์ใหม่ๆ ก็ลองดูครับ ถ้าผมมีลูก ผมให้ไปโครงการนี้นะ จากคุณ : V_Accy เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 10:38:47

ความคิดเห็นที่ 28 เห็นมีศิษย์เก่า W&T มาแชร์ประสบการณ์ในด้านที่ไม่ค่อยสวยหรูกันเยอะมาก เลยอยากขอเล่าบ้าง เพราะบางครั้งเราอ่านกระทู้เรื่องเด็ก W&T มาบ่นโน่นนี่นั่น อันนั้นก็หนัก งานนี้ไม่ดี โดนหลอก บลา บลา บลา บางครั้งเราก็แอบคิดต่อว่าในใจเหมือนกันว่าเงินตั้งเป็นแสน เดินทางมาครึ่งค่อนโลก ทำไมก่อนมาไม่หาข้อมูลเยอะๆ ทำไมไม่ถามคนที่เค้าเจอประสบการณ์แย่ๆ ทำไมถึงวาดวิมานในอากาศกันเยอะจริงๆ ก่อนจะมาเราเริ่มตั้งแต่เลือกบริษัท agency เลย โดยการถามจากพี่ที่มหาลัยที่เคยไปมาก็ทำให้ได้รับรู้ความจริงหลายอย่าง พี่ๆบางคนโดยปล่อยเกาะไม่มีที่ไปตั้งแต่ลงเครื่องเลยทีเดียว ต้องนอนค้างในสนามบินไม่มีที่พัก ไม่มีของกินถึง 3 วัน บางคนไปถึงมีที่พักไม่มีงาน บางคนขาดทุนย่อยยับ บางคนกำไรมหาศาล ฟังๆเค้ามา เก็บข้อมูล แล้วเอามาปรับใช้กับตัวเอง แรกๆเรายอมรับนะว่าเราเองก็มีวิมานในอากาศ อยากได้กำไร อยากเที่ยว อยากสนุก ... เราก็ชั่งน้ำหนักทุกอย่างสุดท้ายเราเลือกสนุกกับชีวิต เอาประสบการณ์ แต่เรื่องเงินก็ยังเป็นเรื่องสำคัญ และแล้วเราก็เลือกไป Six Flags ที่ NJ เพราะได้ยินชื่อมานาน สิ่งที่ตัดสินใจสำคัญเลยคืออยากไปเที่ยวสวนสนุกฟรี ตอนนั้นอะไรๆก็เป็นเรื่องรอง...ถือว่ายังโชคดีที่มี agency คนไทยพาไปส่งถึงปาร์ค และคอยอยู่ช่วยอีกเกือบอาทิตย์ จริงๆการไปถึงไม่ได้ลำบากมาก แต่ความลำบาก ความเหนื่อยมันเริ่มตั้งแต่ทำงาน - เคยไปยืนตากลมหนาวขอเค้าทำงาน เหมือนในหนังเลยที่พวกกรรมกรไปรอนายจ้างให้ชี้ๆตัวว่าคนนี้ๆ ได้งาน เพื่อไปแย่งงานกวาดถนน ล้างห้องน้ำ ที่มี Sup ชี้ๆว่ากวาดตรงนั้นตรงนี้ ตั้งแต่ 9 โมงถึง 6 โมงเย็น พักแค่ครั้งเดียว ทำจนตุ่มน้ำใสๆขึ้นที่มือ แถมหนาวอีกมือแตกหมดเลย ยิ่งช่วงที่เป็นประจำเดือนนี่ทรมาณมาก เพราะเค้าห้ามนั่ง!!! ตั้งแต่ 9 โมงถึง 3 ทุ่ม!!! แล้วอารมณ์คนมีประจำเดือนมันปวดท้องสุดๆ ต้องแอบหนีไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจะไปนั่งพักผ่อน - ทำงานร้านอาหารเป็นแคชเชียร์ เหมือนจะไม่หนัก แต่ต้องยืนที่เดิมห้ามทิ้งเครื่องคิดเงิน ตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง เที่ยงคืน ห้ามนั่งเหมือนเดิม บางครั้งไม่ได้กินข้าวด้วย กินข้าวเช้าทีนึง แล้วมากินอีกทีตอนเที่ยงคืน - เคยล้างจานทั้งวันเช้ายันเย็น ในช่วงที่มีหิมะตก เอามือแช่อยู่ในน้ำตลอด ถึงจะมีถุงมือ แต่ถึงมือมันใหญ่น้ำเข้ามาหมด ล้างๆๆๆล้างจนหนังมือทั้งย่นทั้งเหี่ยวก็หยุดไม่ได้ - เพื่อนประจำที่เตาของทอด ต้องทอดหน้าเตาทั้งวัน จนแขนพองน้ำมันไปหมด และต้องเปลี่ยนน้ำมันเสียจากบ่อเก็บน้ำมันจนตัวดำเมี่ยงเลย งานพวกนี้เค้าไม่ทำเองหรอก ก็ใช้ต่างด้าวเนี่ยแหละ - เพื่อนบางคนไม่มีงานทำเลยยยยยยยยย คือไม่ใช่แค่โดน sent home (ที่เป็นเรื่องปกติ) แต่คือไม่มีตารางงานเลย อาทิตย์นึงได้ทำไม่เกิน 10 ชม ขาดทุนย่อยยับ - สวนสนุกอยู่นอกเมืองสุดๆ ลืมไปได้เลยเรื่อง 2nd job แถมไปซุปเปอร์ที ต้องช่วยกันแบกนมเป็นแกลลอน แบกไข่ แบกข้าวสาร อาหารสด เดินกลับบ้านในเวลากลางคืนเดินอากาศหนาวๆชั่วโมงกว่าๆ กลับบ้าน - ต้องต่อสู้กับการโดนซุปโดนพนักงานสวนสนุกกระแนะกระแหนถากกถาง ด้วยคำพูดสายตา ท่าทาง เพราะหาว่าเราเป็นกระเหรี่ยง จากประเทศด้อยพัฒนา ถ้าเถียงมันมากๆ มันก็แกล้งไม่ให้เวลางานเลย จริงๆมีอีกเยอะมากๆๆๆๆเลย แต่กลัวจะยาวไป เอาเป็นว่าจริงๆเราคิดว่าเป็นโคงการที่ดีนะ แต่ต้องเตรียมตัวให้ดีๆ หา agency ที่ไว้ใจได้ และที่สำคัญที่สุด คือ ต้องมีความอดทน ไม่มีงานอะไรที่สบายหรอก คิดให้ดีว่าตัวเราอยากได้อะไรมากที่สุด ถ้าอยากเที่ยวไม่อยากได้เงิน บอกเค้าไปเลยว่าขอ day off เยอะๆ  ถ้าอยากได้เงิน งานอะไรก็ต้องสู้ เพราะทุกอย่างไม่มีคำว่าสบายหรอก (ด้วยตัวงานและค่าแรง) ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 11:42:39 จากคุณ : วุ้นหลากสี เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 11:41:34

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านประสบการณ์ที่น้องๆ หลายคนมาแชร์แล้ว...อึ้งค่ะ! นึกไม่ถึงเลยว่าแต่ละคนต้องเจอกับอะไรบ้าง นับถือจริงๆ ค่ะ...ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ค่ะ จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:11:20

ความคิดเห็นที่ 30 เราขออนุญาตคุณ BlackmagicW แชร์อีกนิดนะคะ เนื่องจากว่าเห็นว่ากระทู้นี้น่าจะถูกเก็บไว้ในคลังกระทู้ เพื่อเป็นประโยชน์สำหรับน้องๆที่ต้องการหาข้อมูลโครงการ W&T ในอีกด้านนึงที่ agency ไม่ได้ให้ไว้ ในอนาคตค่ะ จริงๆคืออยากขอร้อง(เพราะคงไม่สามารถบังคับใครได้) คนที่อยู่ในโปรแกรม หรือว่ากำลังมีความคิดว่าจะไปนะคะ ... ขอร้องเถอะค่ะว่า “อย่าไปขโมยของๆเค้าเลย” อันนี้เรื่องจริงที่ต้องพูดค่ะ เด็กไทยที่ไป W&T นิสัยเสียมากค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นเด็กๆจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศทั้งนั้น  ทำกันเยอะมากๆค่ะ บางคนมีเงินเยอะ เป็นลูกเศรษฐี แต่ก็ขอให้ได้เอาเล็กเอาน้อย ยันเอาของมีราคาแพงๆ ... หยุดเถอะค่ะ อายเค้า เราไม่ได้พูดถึงเรื่องของกินเล็กๆน้อยๆนะคะ อันนี้นายจ้างเคยบอกว่าของกินน่ะกินได้นะ แต่ห้ามเอากลับบ้าน ตอนเราทำเราก็ปาร์ตี้อาหารในร้านกับเมเนเจอร์ตลอด เรื่องนี้เค้าไม่ว่า แต่เราอึดอัดใจมากๆ เพราะเวลาที่เราเป็นแคชเชียร์ชอบมีเพื่อนคนไทย(ที่ off แล้วมาเที่ยวปาร์ค) มาซื้ออาหารแล้วบอกว่าขอราคาคนไทย ยันบอกกันตรงๆว่า ”ไม่จ่ายนะ” จริงๆวิธีการมันมีเยอะมากๆเลยค่ะ ตั้งแต่จ่ายน้อยยันไม่จ่าย โดยสามารถหลบหลีกกล้องวงจรปิดได้อย่างแนบเนียน (จะมีกล้องที่แคชเชียร์ทุกเครื่อง) แต่ไม่อยากสาธยายเพราะไม่อยากชี้โพรงให้กระรอก จริงๆบางคนน่าเกลียดถึงขนาดเดินเข้ามาในร้านหยิบจานใส่อาหารแล้วเดินออกไปเลย ... ไม่สงสารเพื่อนที่ยังอยู่ในเวลาทำงานเลยว่าถ้าเพื่อนโดนสอบสวนแล้วเพื่อนจะเดือดร้อนมั้ย เรื่องของกินยังไม่แย่เท่าขโมยเงินจากการคุมเกมส์ในปาร์คก็มี อย่างที่บอก ทุกคนมาจากมหาลัยชั้นนำ ซึ่งบางที่ค่าเทอมแพงมากกก ทุกคนมีเงินมา W&T ทุกคนมีเงินซื้อของแบรนด์เนมกลับไทย แต่ทำไมถึงต้องมาขโมยเงินเค้า หรือแม้กระทั่งขโมยทิชชู่ ถุงมือ หรือ uniform ของเค้า เหตุการณ์ที่แย่ที่สุด และน่าอายที่สุดที่เกิดขึ้นช่วงที่เราอยู่ก็คือทำจนโดนจับได้คาหนังคาเขา!!! เนื่องจากปาร์คเค้าระแคะระคาย เลยส่งเจ้าหน้าที่แกล้งทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวมาเฝ้าดู สุดท้ายจับได้ ตอนกำลังคิดราคาคนไทยให้กัน จาก Quiksilver หลายตัวราคาเป็นร้อยเหรียญ เหลือแค่ 5 เหรียญ จับได้พร้อมของกลาง จนเค้าต้องส่ง รปภ + ซุป มาค้นบ้านพักเพื่อหาของกลางเพิ่มเติม โชคดีมีเพื่อนรีบส่งข่าวมาบอกก่อน เลยยักย้ายถ่ายโอนของกลางกันทัน แต่สรุปก็โดนไล่ออกทั้งทีม และให้เก็บของออกไปในคืนนั้นเลย บางคนขโมยพวก uniform พนักงานมาแจกเป็นของฝากให้เพื่อนที่เมืองไทย แล้วขึ้นใน FB ว่า stolen gifts from Sixflags พูดตรงๆเราอายมาก คือคิดว่าจะมีคนชื่นชมหรอ ว่าขโมยมาได้มันเจ๋ง มีแต่คนเค้าจะตำหนิ จะดูถูกเอานะเพราะงั้นขอร้องทุกๆคนเลยนะ ว่าอย่าทำเลย คนที่ไปไม่เห็นมีใครเดือดร้อนเรื่องเงินซักคน เห็นซื้อ Coach , Rayban , Fossil , Armani ,Victoria , Clinique , etc. กันได้ ถ้าพ่อแม่ที่เมืองไทยรู้เค้าจะเสียใจแค่ไหน ว่าอุตส่าห์ส่งลูกมา summer เก๋ๆ เท่ห์ ที่เมืองนอก ลูกกลับมาฝึกเป็นขโมยซะงั้น .... สงสารประเทศไทยด้วยนะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 13:00:22 จากคุณ : วุ้นหลากสี เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:54:35

ความคิดเห็นที่ 31 โหวตให้กระทู้ดีๆค่ะ อ่านแล้วอึ้งไปเหมือนกัน ว่าขนาดนี้เลยเหรอ จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:40:05

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณคุณ BlackmagicW และอีกหลายท่านที่แวะมาให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แก่น้องๆที่จะมาโครงการณ์แบบนี้ อ่านที่คุณ วุ้นหลากสี เล่ามาแล้วก็อนาถใจ แต่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเพราะสมัยมาเรียนโทตัวแรกก็มีเพื่อนคนไทยกลุ่มที่มาเรียนดโทพร้อมกันทำอะไรที่ไม่แตกต่างจากกรณีนี้เท่าไหร่ ขโมยไวน์ในร้านอาหารไทยที่ทำงานอยู่มาฉลองเฮฮากันที่หอ นัยว่าเป็นการแก้เผ็ดเจ้าของร้านที่เค็มและเขี้ยว พอเรื่องระแคะระคายออกไปเข้าหูเจ้าของร้านก็เอาขรี้มาป้ายดิฉันซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลยแม้แต่น้อย ไวน์ซักอึกก็ไม่ได้ไปร่วมชิมกับเค้า กว่าจะรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไรแก็งค์นี้ก็ลาออกจากร้านมานั่งขำภูมิอกภูมิใจในการกระทำของตัวเองอยู่เป็นานสองนาน ดิฉันก็โดนขรี้ป้ายไปเต็มๆกว่าจะมานั่งซักนั่งล้างออกก็ต้องให้ป้าแม่ครัวมายืนยันเป็นพยานให้อยู่นานสองนาน จากนั้นมาดิฉันก็เข็ดขยาดแก็งค์เด็กไทยไปนาน เพิ่งจะกลับมาคบเพื่อนคนไทยอีกครั้งก็เมื่อไม่กี่ปีมานี่เอง จากคุณ : หมูหนาว เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:55:18

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านที่คุณวุ้นหลากสีมาแชร์แล้ว...ก็อึ้งเหมือนกัน! แย่จังนะแบบนั้น!.... จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 13:59:44

ความคิดเห็นที่ 34 เรื่องขโมยเห็นด้วยสุดๆ... เราเด็ก W&T ปี 2002 ค่ะ ผ่านมาหลายปี แต่จำเหตุการณ์วันเดียวในปาร์คแห่งนึงได้แม่นสุดๆ ปาร์คที่เราไปทำงานจะแบ่งเป็นสองปาร์ค อันนึงเป็นสวนสนุก อีกอันเป็นสวนน้ำ วันที่เราได้ day off ก็นัดเพื่อนอีกสองคนซึ่งเพิ่งมารู้จักกันที่ปาร์ค ไปเที่ยวฝั่งสวนน้ำกัน (เราทำงานฝั่งสวนสนุก) เพื่อนสาวใหม่ เธอบอกอยากไปซื้อชุดว่ายน้ำใหม่ เราก็ไปเดินๆ ดูด้วย แต่ไม่คิดจะซื้อ เพราะเรารู้สึกว่าแพงอ่ะแล้วมันก็เป็นบิกินี่ ไม่กล้าใส่ด้วย เราเห็นเพื่อนเราเค้าเอาชุดว่ายน้ำไปจ่ายเงินหนึ่งชุด (แน่นอนใช้สิทธิ์พนง.ได้ลดราคาด้วย) แล้วพอได้ถุงใส่สินค้ามา ก็มาทำเลือกๆ ชุด แล้วคว้าอีกชุดนึงลงใส่ถุงอย่างรวดเร็ว ช็อคมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ช็อคที่สุดในสามโลก เพราะเธอดูรวยยย หรู เริ่ดมากกก... ณ.เวลานั้นพูดไม่ออก อึ้งงงง ก็ไม่ได้บอกใครนะ ปัจจุบัน หนึ่งในสองของคนที่แฮ้บสินค้า เธอทำงานการบินไทยค่ะ สวัสดี.... จากคุณ : Avalanche เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:14:29

ความคิดเห็นที่ 35 พี่ไปมาปี 2005 ค่ะ ละก็ไปอินเทอร์นนชิพ 1 ปีต่อตอนปี2007...จำได้ว่าสัมภาษณ์ internship ปี 2006 เค้าก็ถามเกี่ยวกับโครงการเวิร์คที่ไปมาแหละค่ะ เราตอบว่าสนุกมากกก หยั่งโง้นงี้ จำได้ว่าตกสัมภาษณ์ พอ 1 ปีผ่านไป สัมภาษณ์อินเทอร์นชิพ เค้าก็ถามคำถามเดิม ๆ อีก เราก็บอกว่า ปสก.ที่ดีและปสก.ที่ร้าย รวมกันเรียกว่า ปสก. ตอบไปหยั่งงี้เค้าให้ผ่านเลย จึงขอสรุป บอกน้อง ๆ รุ่นหลังว่า โครงการ Work หรือ โครงการใด ๆ ก็แล้วแต่ เด็กกำลังจะจบส่วนใหญ่บอกว่า อยากได้ปสก.ซึ่งน้องต้องได้เจอทั้งปสก.ทั้ที่ดี และ ที่แย่ น้องจึงจะโตขึ้นและได้เรียนรู้ชีวิต (ในระดับนึง) ถ้าเจอดีอย่างเดียว ก็ไม่เรียกว่า ปสก. หรือถ้าเจอแต่แย่ แบบอันตรายเสียงชีวิต มันก้เกินไป อย่างนึงที่จะได้เรียนนรู้แน่ ๆ คือ ถ้าเป็นเด็กปี 4ไป (ถ้าน้องที่ไม่เคยฝึกงานที่ไทยตอนเรียนมาเลย) จะได้รู้กันแหละทีนี้ว่าการทำงานจริง (8 ชม.มันเป็นเช่นไร)มันนานใช้ได้นะ :) ละก็เรื่องงานนน พี่คิดว่าอย่างที่ความเห็นบน ๆ บอกก็คือ อยากได้งานดีต้องสมัครเนิ่น ๆ และก็สมัครกับเอเจ้นท์ใหญ่ ๆ ที่เปิดมานานพอสมควร เพราะว่าเอเจ้นท์ใหญ่พวกนี้ เค้าจะได้สัญญางานจากบริษัทใหญ่ ในรัฐที่โอเคหน่อย เมืองที่ยังไม่เล็กจนเกินไป เพราะที่อเมริกา เมืองที่ห่างไกลความเจริญมากกก จะค่อนข้างหน้ากลัว เนื่องจากการคมนาคมแหละปัญหาหลัก (กรณ๊โชคร้ายไปเจอคนท้องถิ่น ที่ไม่เคยเจอคนแปลกหน้า ต่างถิ่น ก็อาจจะเจอ take advantage เอาได้) แต่ถ้าโชคดี คนตามเมืองเล็ก ๆ เค้าก็จะใจดี ช่วยเหลือ ละก้เรื่องเอเจ้นท์ อันนี้จริงทีเดียว เอเจ้นท์ไม่ว่าใหญ่หรือเล็ก ช่วยเราไม่ได้ตอนเราเจอปัญหาเฉพาะหน้า เพราะข้ามทวีบต่างเวลายากในการช่วยแก้ให้ได้ในทันที ดังนั้น การประเมินศักยภาพตัวเองคือสิ่งที่ีดีที่สุด รู้จักสภาพร่างกายตัวเราเอง เตรียมตัวด้านภาษา อ่านสัญญา ไม่เอาตัวเข้าไปในสถานการณ์เสี่ยง เชื่อสัญชาตญาณตัวเอง ไม่ตามเพื่อนมากเกินไป (บางคนทำตามมๆ กัน -- ตามแบบเด็กไทย ที่ต้องอยู่กันเป็นกลุ่มตอนอยู่เมืองไทย)จะทำตามใคร โปรดดูศักยภาพตัวเองก่อนว่าทำตามเค้าได้มั้ย วางแผนล่วงหน้า และsearch search search คือสิ่งที่ดีที่สุด ขอบคุณที่อ่านนะคะ จากคุณ : ฟลอซซี่ เกิร์ล เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:46:38 A:38.101.126.131 X: TicketID:123803

ความคิดเห็นที่ 36 คอนเฟิร์มเรื่องงานหนักค่ะ ถ้าคิดจะไป ทำใจไว้เลยว่ากว่าจะได้มามันเหนื่อยมากกกกก second job ก็ไม่ได้หาง่าย ๆ พอจะได้ทำ การเดินทางก็ลำบากเพราะรถเมล์ไม่ถี่เหมือนบ้านเรา  รถแท็กซี่แพงมาก แต่ละที่ ก็ไกล ๆ กันทั้งนั้น  พอทำสองงาน เหลือเวลานอนแค่วันละ 2-3 ชั่วโมง สะโหลสะเหลสุด ๆ  เรากิน red bull เกือบทุกวัน (เคยลองกินคาเฟอีนเม็ดที่มีขายใน travel mart ที่เราทำอยู่ ใจแทบขาดเพราะมันเต้นแรงมาก เลยไม่เอาอีกเลย) แคชเชียร์ยืนขาแข็ง มันแข็งไปเลยจริง ๆ นะคะ แทบไร้ความรู้สึก บางวันโดนให้ไปทำไอศครีม ไปทอดไก่ ยืนหน้าเตาพิซซ่าก็ต้องทำทุกอย่าง แม้แต่ไปคลีน เช็ดโต๊ะ เก็บขยะ ทิ้งขยะที่ที่ทิ้งขยะที่ไม่น่าอภิรมย์เลยแม้แต่น้อย ก็ต้องทำ เรื่องความแตกต่างทางวัฒนธรรมก็จะมีปัญหาบ้าง คุยกับลูกค้าไม่เข้าใจ โดนด่า โดนว่า เพื่อนร่วมงานไม่ได้คิดว่าเราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เรื่องใช้แรงงานก็ต้องทำทุกอย่าง เกี่ยงไม่ได้ หรืออย่างที่ความเห็นบน ๆ บอก โดนซุปดูถูกว่าเราโง่ ไม่รู้เรื่อง ( แต่ตอนนั้นซุปคนนั้นต้องมาถามการสะกดคำเวลาพิมพ์ลงในคอมฯ ปล. คนทำงานที่ร้านเราเป็นอเมริกาใต้เกือบทั้งหมด) เพราะฉะนั้นแล้ว น้อง ๆ ที่คิดจะไปเพื่อกอบโกยเงินเข้ากระเป๋า เพื่อจะซื้อของ เพื่อจะเที่ยว เตรียมร่างกายให้พร้อม และเตรียมใจไว้เลยนะคะว่ามันไม่สบายหรือสวยหรู ถ้าข้อมูลพร้อม ร่างกายพร้อม ใจพร้อม อยากลองไป ก็ไปเถอะค่ะ แต่ขอให้เตรียมตัวให้ดี แล้วจะได้อะไรดี ๆ กลับมานะ จากคุณ : Untranslatibility เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:02:57

ความคิดเห็นที่ 37 เด็ก WAT และเด็ก aupair เท่าที่ได้ยิน ได้เห็นมา ทั้งน่าสงสารและไม่น่าสงสาร โดน agency หลอกมา แล้วถูกลอยแพ  ขโมยของ ขโมยเงิน เพื่อไปซื้อเครื่องใช้เทคโนโลยี ของแบรนเนม ทำเรื่องที่เสื่อมเสีย หนีวีซ่า จ้างแต่งงาน หลายๆต่อหลายอย่าง ตกลงโครงการเหล่านี้ก็ยังคงดำเนินต่อไป ไม่มีการหาช่องทางแก้ไขใดๆ agency ก็รับเงินไป เด็กก็ได้รับการสร้างภาพที่สวยหรูก่อนมา พอมาแล้วไม่เป็นตามที่คิดไว้ ก็ต้องหาทางเอาตัวรอดในสังคมแห่งใหม่ที่อเมริกา ในรูปแบบต่างๆกันออกไป  เพื่อความอยู่รอด จากคุณ : Beminds เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:42:17

ความคิดเห็นที่ 38 แวะเข้ามาอ่านกระทูนี้ เห็นศิษย์เก่า W&T เข้ามาเล่าประสบการณ์กันทั้งดีและไม่ดี เลยขอสวนกระแสเล็กน้อยครับ  บางประโยคของผมอาจจะอ่านแล้วรู้สึกว่าแรง  เพราะผมไม่เชื่อว่าเข้าร่วมโครงการนี้แล้วคุ้ม ได้ประสบการณ์ชีวิตดีๆ การแก้ปัญหา ยิ่งเห็นบางคนบอกถ้ามีโอกาสจะไปอีก มีลูกจะส่งไปด้วย ยิ่งเป็นห่วงว่าคนอื่นๆ เข้ามาอ่านจะเห็นว่ามันก็น่าลุ้น น่าเสี่ยง มันก็มีดีบ้างหละน่า W&T มีดีไหม ก็คงมี แต่ใครได้กำไรมากกว่ากัน Agency  นายจ้าง หรือ นร ที่สมัครไป? ผมรู้สึกว่าแต่ละปัญหา มันมาจากการยอมเอาตัวเองไปให้คนอื่นเอารัดเอาเปรียบทั้งนั้นเลย  ทำไมเพื่อประสบการณ์ชีวิตดีๆ ถึงต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงด้วยการจ่ายเงินก่อนเป็นแสนๆ บาท แบบนั้น การเอารัดเอาเปรียบ มีตั้งแต่ agency นายจ้าง หรือแม้แต่ระดับรัฐบาลฯลฯ คิดด้วยตรรกะง่าย ๆ นายจ้างที่มีงานดีๆ ที่ไหน จะมาจ้าง นร ต่างชาติ ที่ภาษาก็ไม่ได้ดีเด่น เข้ามาทำงานให้กับตัวเองช่วงระยะเวลาหนึ่ง ยิ่งในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ ยิ่งรัฐบาล ทำไมยอมให้มีโครงการนี้ส่ง นร เข้ามาแย่งงานในสภาวะที่คนตกงานในประเทศตัวเองเป็นล้านๆ  นอกจากเค้าคิดแล้ว  ว่ามันคุ้มสำหรับประเทศเค้า เพราะเด็ก W ไม่ได้เข้าไปได้ฟรีๆ นอกจากนั้นทั้งนายจ้างและ agency มีผลประโยชน์กับการฟันหัวคิวทั้งคู่  ทั้งค่าที่พัก  ค่าเปอร์เซ็นตั๋วเครื่องบิน ค่าเดินทาง ฯลฯ มั่นใจหรือ ว่า Agency ไม่ได้เอาไปแบ่งนายจ้าง นอกจากนั้น นายจ้างมีหรือว่าจะไม่รู้ว่าต้องการแรงงานกี่คน  Agency มีเหรอ ไม่ถามนายจ้างว่าจะเอากี่คน งั้นทำไมมีการส่งคนไปมากกว่าจำนวนงาน  นายจ้างจะรับมาทำไมเยอะ ๆ ทั้งที่ไม่มีงานให้  นอกจากตัวเองก็ได้หัวคิวด้วย ทุกฝ่ายฮั้วกันหมด งานที่ให้ทำ ก็มีแต่งานค่าแรงขั้นต่ำใช้แรงงานเท่านั้น คุ้มหรือกับการไปดิ้นรนทำงานแบบนั้น นายจ้างได้กำไรจากหัวคิวเราแล้ว เอาเงินส่วนนึงมาจ่ายค่าแรงเรา  นายจ้างจ่ายเราจริง ต่ำกว่าขั้นต่ำที่ต้องจ่ายให้คนท้องถิ่น  กำไรสองต่อ เค้าถึงยอมรับเราไปทำงาน ถ้าเราอยากคุ้มทุน ก็ต้องทำงานแบบโงหัวไม่ขึ้น เห็นบางคนเล่าว่าต้องดิ้นรนหางาน ไปยืนตากหนาวของาน  แบบนั้นหางานพิเศษที่เมืองไทยไม่ดีกว่าหรือครับ  เราจะเป็นต้องไปลำบากขนาดนั้นหรือ อยากทำงานทำความสะอาด คุ้มหรือเมื่อต้องลงทุนจ่ายเป็นแสนๆ ไปทำที่เมืองนอก นอนในรูหนู แถมพูดคุยก็เจอแต่ นร ต่างชาติ ภาษาไม่ดีพอกัน จะมีโอกาสได้ใช้ภาษาขนาดไหน นรไทย รวยๆ มากมาย บางคนมาเรียนภาษาที่ ตปท เป็นปี ๆ IELTS 6.5 ยังสอบไม่ได้ แต่บางคนไม่เคยมา ตปท สอบทีแรกก็ได้ 7 ได้ 7.5 กัน ทำไมเค้าทำได้ อยากได้ภาษาดี ๆ เงินแสนนึงเนี่ย เอาไปจ้างครูฝรั่งสอนเดี่ยวต่อเดี่ยวเรียนในเมืองไทยนี่เหลือเฟือเลย ได้มาตรฐานกว่าด้วย ไป work 4 เดือน จะได้ฝึกภาษาขนาดไหน ผมอยู่เมืองนอกมาปีครึ่ง speaking ยังไม่เอาไหนอยู่เลย Agency ดีๆ นายจ้างดี ๆ มีไหม ก็คงมีบ้าง ก็เหมือนซื้อหวยแหละ มีทั้งคนถูกรางวัลใหญ่ กับคนที่ถูกกิน แต่แบบไหนหละมีมากกว่ากัน   แถมเวลาเราไปติดต่อ จะมี Agency ไหนบอกว่าตัวไม่ดีบ้างหละ ก่อนไปก็คงมีแต่คำรับปากรับประกันสวยหรูวาดฝันให้ก่อนทั้งนั้น ไปแล้วเป็นอีกเรื่อง   นอกจากนั้น Agency ดีๆ ปีนี้ แน่ใจได้หรือว่าปีต่อไปจะยังดีอีก เมื่อเป็นที่พูกกันปากต่อปาก คนก็แห่กันไป เห็นเงินตาลุกวาว Agnecy จะรักษาความดีได้ตลอดหรือ นักเรียน W&T มากมายที่แห่กันไปอเมริกา จะมีซักกี่คน ที่ได้ประสบการณ์สวยหรู แถมถอนทุนกลับมาเมืองไทยได้จริง   ส่วนใหญ่คงต้องควักเนื้อกลับมาพร้อมประสบการณ์เลวร้าย.. ..และคำพูดปลอบใจตัวเองว่า นี่ไง ได้ประสบการณ์ในการแก้ปัญหา ได้ฝึกความอดทน ที่ไม่รู้ว่าคุ้มกับการลงทุนขนาดนั้นไหม หรือแค่ปลอบใจตัวเองหลังรู้แล้วว่าเป็นเหยื่อ อยากมาต่างประเทศจริงๆ ดิ้นรนหาทางมาเรียนต่อเลยดีกว่า ถ้าฐานะไม่ดี ก็ต้องออกแรงมากหน่อย ฐานะดี ก็ง่ายหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ถูกหลอกแบบนี้   อะไรง่ายๆ ที่แค่เสียเงินสมัครก็ไปได้  ไม่ต้องสอบ ไม่ต้องแข่งขันมากนัก จะหวังคุณภาพหวังว่าเป็นของดีคงไม่ได้ โลกนี้มันโหดครับ ของฟรีและดี มีจริง แต่หายากโครตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้ามาออกความเห็น เพราะไม่อยากเห็นเด็กวัยรุ่น รวมถึงพ่อแม่ ตกเป็นเหยื่อการวาดฝันสวยหรูของโครงการแบบนี้ครับ อยากให้มองเห็นความจริงก่อนตัดสินใจครับ จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:50:42

ความคิดเห็นที่ 39 เคยไปมาเหมือนกัน เจอทั้งดีและไม่ดี แก้ปัญหาโดยการคิดบวก คิดว่าเป็นแระสบการณ์ กลับมาแกร่งขึ้นเยอะ!! จากคุณ : jikista90 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 00:39:38

ความคิดเห็นที่ 40 โอ้โห นี่เป็นกระทู้ที่ดีมากๆเลยครับ ได้ความคิดเห็นต่างๆที่หลากหลาย ได้มุมมองทั้งด้านดีด้านร้าย ทั้งภาพเล้กๆ ในแต่ละจุด และภาพรวม เขียนกันได้ดีทุกๆคน และ ขอบคุณ คุณ ประกอบ คห. 38 ครับ ให้ข้อคิด แง่มุมที่สวนกระแสได้สุดยอด ;-) จากคุณ : บางคนรู้ว่าผมประทับใจ (lexusman) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 06:18:44

ความคิดเห็นที่ 41 เพิ่งเข้าใจตอนนี้ว่าทำไมทางมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่จะมีจดหมายเวียน ประกาศทั้งในคณะ ส่งประกาศมาบ้านถึงผู้ปกครอง 'ทางมหาวิทยาลัยไม่สนับสนุนโครงการ Work & Travel ขอให้ผู้ปกครองพิจารณาการส่งบุตรหลานของท่านเข้าร่วมโครงการให้ดี'(ไอ้เรารึ เห็นซองจดหมายก็ตกใจเป็นกาเห็นธนู นึกว่าน้องโดนรีไทร์ -_-''') แถมอาจารย์ที่แอนตี้ ปฏิเสธไม่เซ็นจดหมายรับรองการเป็นนักศึกษาเพื่อไปเข้าร่วมโครงการก็มีหลายท่าน ปัญหาโดนลอยแพเอย ขาดทุนเอย เด็กไทยไปทำตัวให้เสียเป็นเรื่องเอยมันเยอะอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : ดอกไม้ในป่าปูน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 06:18:47

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนนี้กำลังอยู่ที่นี้ อินกับหลายๆความเห็น บางอันก็เจอกับตัว บางอันก็เจอกับเพื่อนรอบข้าง ชีวิตจริงดราม่ากว่าในละครจริงๆคะ จากคุณ : minimezz เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 08:08:41

ความคิดเห็นที่ 43 เรื่องจริงที่เราเจอจากการเข้าร่วมในปี 2009 นะคะ 1.อย่าหวังว่าเงินจะเยอะเสมอไปค่ะ ขึ้นอยู่กับงานที่เราทำ ช่วงการทำงาน ไฮซีซั่น โลซีซั่น  การกลั่นแกล้งของนายจ้าง (อันนี้โดนมากับตัวงานไม่มีส่งกลับบ้าน กลั่นแกล้งว่าเราทำความสะอาดไม่ดี ส่งกลับบ้าน) เรากลับไทยหนนั้นเหลือเงิน 31 เหรียญเลยจ้า (ทั้งกิน ทั้งเที่ยว ทั้งซื้อของ) 2.การหางานที่สอง  หากเราไม่มี ssn จะทำให้หายาก เค้าอาจจะรับเรานะค่ะ แต่น้อยที่ที่จะรับเราหากเราไม่มี ssn ถ้าหากเค้าไม่ขาดคนจริงๆ 3.ความปลอดภัยในชีวิต โดนฝรั่งเมาวิ่งไล่มาหลังจากกลับจากการซื้อของกิน ไม่ได้วิ่งไล่ธรรมดา วิ่งไล่ออกแนวจะเอาชีวิตเลยละค่ะ ถึงขั้นต้องแจ้งตำรวจอเมริกาเลยทีเดียว 4.บ้าน ที่พัก อย่าหวังมากหวังไปอาจเจ็บได้ฮ่าๆ ได้ที่ดีก็ดีไป บางทีได้ที่พักราคาแพงแต่ห้องไม่ดีก็มี 5.agency การเลือกagency ต้องเลือกดีๆนะคะ เลือกที่แน่นอนมีคนที่รู้จักหรือเพื่อนบอกว่าไม่โดนลอยแพชัวร์ ไม่มีปัญหามากเท่าไหร่(ยังไงต้องเจอปัญหาแน่นอนค่ะ ต้องทำใจไว้เลย) อย่าดูย้อนหลังปีเดียวนะคะ ถามย้อนหลังไปหลายๆปีด้วย เพื่อความปลอดภัย สำหรับปีนี้นะคะ หลังจากภาพรวมการเข้าร่วม W&T 2009 ประทับใจเราเลยลองดิ้นรนมาอีกที ซึ่งหนนี้เปลี่ยน agency ออกแนวอยากหลายหลากเหอๆผลคือ มาถึงที่ทำงานไม่ได้ทำงานที่ตกลงไว้เเต่แรก โดนย้ายเมือง ที่ตกลงกันไว้เปลี่ยนหมดเลย ออกแนวโดนลอยแพ แต่ยังโชคดีกว่าคนอื่นๆที่มาตั้งนานแล้วโดนลอยแพสองสัปดาห์อยู่ห้องเฉยๆรองาน   เราไปถึงวันเดียวก็ได้งานใหม่เลย  เช้าวันต่อมาก็ต้องนั่งรถไปอีกรัฐเพื่อไปที่ทำงานใหม่ (17 ชั่วโมงเต็ม) ทั้งๆที่ขามานั้นเราพึ่งเปลี่ยนเครื่องมาจากที่นั้น ปวดใจมาก ห้องพักหนนี้ ดวงไม่ถึงได้ห้องแบบเล็กๆ อยู่กันสามคน เพราะมีความหวังว่าห้องพักจะดีเหมือนหนที่แล้วหนนี้เลยปวดใจ งานที่ได้มาทำใหม่ใช้ภาษาอย่างมากต้องพูดคุยกับลูกค้าเพราะเป็นแคชเชียร์ โอโหสุดๆได้ใช้ความรู้ภาษาอังกฤษที่เรียนมาตั้งแต่ป.1 อย่างมาก ทั้งฟัง ทั้งพูด  ทำพลาดลูกค้าติทั้งเรา ติทั้งหัวหน้าเรา โชคดีเจอพี่ๆคนไทยที่นี้ ช่วยเหลือเรามากมาย สอนงานเราแถมยังช่วยพาไปหางานที่สองอีก เค้าก็รับพวกเราเลยเพราะพี่คนไทยที่ไปทำงานกับเค้าก่อนหน้านี้ทำไว้ดี คนไทยนี้น้ำใจงามสุดๆแล้วค่ะ ยากดีมีจนยังไงช่วยกันเสมอT_T การทำตัวของเรามีผลต่อรุ่นต่อๆไปนะคะ เรื่องจริงเลยทำไว้ดีคนชื่นชม ทำเรื่องแย่ไว้เค้าจะเหมารวมเราเลยนะคะ จากคุณ : ๛ThE TrAx๛ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 10:42:09

ความคิดเห็นที่ 44 ปี 2007 ค่ะ มาแล้วโดนลอยแพของแท้ บ้านต้องอยู่กับเอเจนเท่านั้นซึ่งค่าบ้านแพงกว่าที่อื่น งานก็ไม่มีให้ ต้องออกไปหางานเอง  งานหนึ่ง งานสอง หาเองหมด ปั่นจักรยานหางานจนตัวดำ เราก็พยายามคุยกับเอเจนรัสเซีย แบบตรงไปตรงมา (ด้วยภาษาอังกฤษอันกระท่อนกระแท่น แต่มั่นใจของเรา) ไม่โวยวาย แนวว่า ปรับทุกข์ บวกขอความเห็นใจ ปรากฏว่าเราทำงานอื่นเขาก็ไม่ว่าอะไร แถมเก็บค่าบ้านเราถูกกว่าคนอื่น ทีนี้ด้วยความที่งกเงินมาก อยากได้เงินมาเที่ยว ช๊อป แล้วกลับไปคืนพ่อแม่ (หวังมากไปไหม) ก็ได้ค่ะ แต่เราต้องทำงานยิ่งกว่ากรรมกร งานที่หนึ่ง ทำวันละ สิบสองชั่วโมง หยุดสัปดาห์ละหนึ่งวันเท่านั้น ค่าแรงขั้นต่ำ 7.5 นายจ้างไม่มีล่วงเวลาให้ ทำแบบนี้สามเดือน  (งานหนักมาก ทำทุกหน้าที่ตั้งแต่ ขาย แคชเชียร์ แบกหาม เช็ดล้าง) ส่วนงานที่สอง ค่าแรง 7 เหรียญ (ต่ำมาก) ทำหลังเลิกงานแรก วันธรรมดา ตั้งแต่ สองทุ่มถึงเที่ยงคืนค่ะ วันศุกร์เสาร์ ทำตั้งแต่สองทุ่ม ถึงหกโมงเช้าของอีกวัน  เป็นเหตุ วันศุกษ์เข้างานเจ็ดโมงเช้า เลิกงานอีกที วันอาทิตย์ตอนเที่ยงคืน รวมแล้ว ทำงานติดต่อกัน หกสิบกว่าชั่วโมงโดยไม่ได้หลับนอน (ช่วงวันอาทิตย์จะยืนหลับในตลอดทั้งวัน) จะมีช่วงพักบ้าง คือหนึ่งชั่วโมงตอนเที่ยง กับตอนเย็นเวลารอเข้างานที่สอง ซึ่งจะไม่หลับเด็ดขาดถ้ามีเวลาพอ จะรีบไปแช่น้ำอุ่น งานที่สองทำสองเดือน (เริ่มทำหลังจากได้ โซเชียล มาแล้ว) จักรยานหนึ่งคัน ปั่นอย่างทรหด ทุกวันรวมเวลาปั่นไปกลับ จากบ้าน  จากงานหนึ่ง ไปถึงงานสอง วันหนึ่งประมาณห้าสิบนาที บ้านที่อยู่เป็นทาวเฮาส์ริมทะเล (วิวสวยมาก) อยู่กันเก้าคน เวลาพักผ่อนคือเวลาที่ได้นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บ้านจะมีความสุขมาก กลับจากทำงานก็จะเอาเวลา เล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะหมดแรง ไปนั่งทำมิวสิคอยู่ริมทะเล นั่งคิดถึงชีวิตอันเหลือเชื่อ (เล่าให้พ่อกับแม่ฟังยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราได้ทำอะไรลงไปบ้าง) วันหยุดเพียงวันเดียว ไม่อยากจะไปไหนเลย เพราะมันไม่มีแรง อยากพักอยู่บ้านเท่านั้น หลังเลิกงานมีเวลา ประมาณสองอาทิตย์ ที่ทางมหาลัยผ่อนผันให้กลับมาเรียนช้าได้ ก็ช๊อป และเที่ยวล้วน ๆ แบบเต็มที่ สุดท้ายเหลือเงินกลับมาคืนพ่อกับแม่ แต่เขายกให้เรา เพราะเห็นความพยายาม และมือของเราที่บวมเยิน อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  แม่ตกใจมาก  ถึงขนาดออกปากว่า นี่ส่งไปเมืองนอกนะ ยังกับส่งไปทำนา มือไม้พัง ตัวดำอีกตั้งหาก สุดท้ายสิ่งที่ได้รับคือ ความเข้มแข็ง ความมั่นใจในตัวเองว่าไม่ว่าปัญหาใหญ่เล็ก เราก็จะสามารถผ่านไปได้ด้วยตัวของเรา สำหรับชีวิตเด็กที่พ่อแม่คอยโอบอุ้มตลอดเวลาอย่างเรา ภูมิใจมากที่ได้มาทำอะไรด้วยตัวเอง สู้ด้วยตัวเองจนถึงที่สุด เราสามารถพูดถึงมันได้อย่างภาคภูมิใจ ปล. ตอนนี้ใครจะหวังมาทรหดอย่างเราก็ ยาก เพราะไม่มีงานจะให้ทำ ร้านแรกที่เราทำงานตอนนี้ก็แย่เต็มที ลดขนาดร้านเล็กกว่าเดิม ส่วนร้านที่สอง ปิดไปสองปีแล้ว เฮ้อออ... ถามว่า ให้เรามาโครงการอีก จะมาไหม ไม่ค่ะ พอแล้ว (ตอนหลังขอวีซ่ามาเที่ยวอย่างเดียว) ถามว่าถ้ารู้ว่ามาโครงการนี่แล้วจะลำบากแบบนี้จะมาไหม   ไม่ ไม่ ไม่ ถามว่าถ้ามีลูกจะส่งมาโครงการนี้ไหม  ไม่ ไม่ ไม่ อย่างเด็ดขาด (สงสารลูก ลำบากเกินไป เกินความจำเป็น แถมกดดันอีก) เพิ่มเติมค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 13:29:54 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 13:27:42 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 13:24:55 จากคุณ : น้าปลิม เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 13:15:12

ความคิดเห็นที่ 45 แวะกลับเข้ามาอ่านใหม่  พอดีมีข้อสังเกตุใหม่เกี่ยวกับโครงการนี้ เห็นบางความเห็นบอก กว่าจะมาได้ ต้องเสียค่าใช้จ่ายแสนกว่าบาท ประมาณแสนห้าหมื่นบาท   ท่านที่เคยไปมาแล้ว ช่วยแจกแจงข้อมูลตรงส่วนนี้ด้วยจะดีมากนะครับ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าค่าใช้จ่ายนี่เท่าไหร่แน่  รวมค่าเครื่องบินหรือยัง ก็อดสงสัย ว่าถ้าแค่ไปทำงานกับเที่ยวสี่เดือนจริง ทำไมต้นทุนแพงขนาดนี้ ลองตีค่าใช้จ่าย สมมุติว่าแสนห้าหมื่นบาท ค่าเครื่องบินห้าหมื่น เหลืออีกหนึ่งแสนบาทเป็นค่าดำเนินการสำหรับหานายจ้าง เพื่อให้ไปทำงานสี่เดือน  อาจบวกค่าธรรมเนียมขอวีซ่าบ้างอะไรบ้าง ลองคิดเล่นๆ ว่าควรจะแพงขนาดนี้ไหม  Agency จริงๆ จะมีต้นทุนจริงเท่าไหร่กับการติดต่อนายจ้างเนี่ย  ค่าโทรศัพท์ ค่า net มันควรจะทำให้แพงขนาดนี้ไหม หรือเพราะทั้ง Agency ทั้งนายจ้าง ต่างหากำไรจากตรงนี้กันทั้งคู่ ทำไมเราต้องจ่ายแพงขนาดนี้เพื่อประสบการณ์ลำเค็ญและงานกุลีไม่กี่เดือนด้วย หลายปีก่อนจำได้ว่ามีข่าวน้อง นศ จากจุฬาที่ไปทำโครงการนี้  ทำงานที่สวนสนุก ประสบอุบัติเหตุจากการทำงานเสียชีวิตด้วย  ก็ไม่รู้ว่าครอบครัวจะได้รับการชดเชยชดใช้ไหม หรือตายฟรี ขอให้คนที่สนใจคิดให้ดีก่อนไปครับ  เพราะสำหรับผม นี่คือโครงการทำนาบนหลังคนของแท้ อย่าไปตกเป็นเหยื่อ อยากไปเที่ยว ไปหาประสบการณ์เมืองนอก ก็เก็บเงินไปเที่ยวดี ๆ วางแผนดีๆ จองโรงแรมถูก ๆ แบบไม่ต้องไปเบียดบังวัดไทยได้ครับ ไม่ต้องมากดดันขนาดนี้ด้วย จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 16:38:46

ความคิดเห็นที่ 46 ขอเข้ามาแจม ช่วยตอบ คคห ที่ 45  เกี่ยวกับค่าใช้จ่ายที่จ่ายจริงนะคะ (เป็นคุณแม่คนหนึ่งที่ส่งลูก ไป wat ปีนี้ ) 1  ต้องจ่ายให้ agency เพื่อดำเนินการต่าง ๆ ดังนี้ งวดที่ 1: 3,500  บาท (ค่ายืนยันการเข้าร่วมโครงการฯกับองค์กรสหรัฐ) เพื่อยืนยันการเข้าร่วมโครงการ ชำระเงินได้ทันทีหลังจากผ่านการสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ งวดที่ 2: 42,800 บาท - ค่าธรรมเนียมที่ชำระให้องค์กรสหรัฐงวดที่สอง (ซึ่งรวมถึงค่าประกันสุขภาพและอุบัติเหตุแล้ว)      36,000 บาท - ค่าดำเนินการของบริษัทฯ                                                            5,000 บาท - SEVIS (ค่าธรรมเนียมนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ชำระให้รัฐบาลสหรัฐฯ) รวมทั้งค่าธรรมเนียมการนัดสัมภาษณ์กงสุล ซึ่งเรียกเก็บโดยกงสุลสหรัฐ (อัตราอาจเปลี่ยนแปลงตามกงสุลฯ)                                 1,800 บาท                                                                         รวมประมาณ  45,000 2   ค่าตั๋วเครื่องบินไปกลับ                          47,500 3  ค่าvisa                                                    4,500 4  pocket money ประมาณ                     35,500   สำหรับเป็นค่าบ้านพัก  ค่าใช้จ่ายให้พอสำหรับ 1 เดือนสำรองไว้ใน       debet first  ไว้ใช้จ่ายยามฉุกเฉิน 5   ค่าเสื้อผ้าเครืองกันหนาว รองเท้า ถุงเท้า กางเกง ชุดชั้นใน หมวก ถุงมือ 6  อาหารที่สามารถเอาไปได้ 7   กระเป๋าใส่สัมภาระ    อื่น ๆ     ประมาณ    20,000                                      รวมทุกรายการ ประมาณ     150,000 บาท  + - จากคุณ : มาลามาลี (eclairs00) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:34:29

ความคิดเห็นที่ 47 เอ 150000 บาท นี่ เอามาวางโปรแกรมดีๆ เราก็สามารถเที่ยวเองได้เป็นเดือนนะครับ เดี๋ยวลอง ไล่รายการต่างๆ ค่าใช้จ่ายคร่าวๆ ผมว่าน่าจะได้นะครับ ;-) จากคุณ : เขียนบน Android (lexusman) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:28:27

ความคิดเห็นที่ 48 เห็นด้วยกับคุณประกอบว่า เอามาเที่ยวเองได้อย่างสบายๆ จะเห็นว่าเงินเสียเปล่าประมาณ 45,000 บาท ถ้ามาเที่ยวไม่ต้องเสียตรงส่วนนี้เลยค่ะ ส่วนเรื่อง health insurance นั้น ถ้าบริษัทประกันอยู่ที่ไทยเวลาเจ็บป่วยที่นี่ก็ต้องสำรองจ่ายเงินก่อนแล้วไปเบิกที่ไทยทีหลังเพราะว่าการรักษาพยาบาลที่นี่โดยทั่วไปแล้วบริษัทประกันกับ health care settings จะมีข้อตกลงกันถ้าเป็นประกันมาจากที่อื่นที่ไม่มีข้อตกลงทางคนไข้ต้องจ่ายเงินสดแล้วไป claim ทีหลังเคยมีเด็ก W&T มาทำงาน housekeeping แล้วโดนเครื่องดูดฝุ่นล้มทับเท้า ไปหาหมอก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเองเพราะทางนี้ไม่ recognized บัตรประกันและบริษัทประกันจากไทย คือถ้าไม่มีสัญญากันเขาก็ไม่รู้จะไปเก็บเงินอย่างไร เรื่องสัมภาษณ์ก็เช่นกันส่วนใหญ่ก็สัมภาษณ์ผ่านกันทุกคน.... จากคุณ : BlackmagicW เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 22:43:44

ความคิดเห็นที่ 49 ผมเองก็เป็นศิษย์เก่า W&T เช่นกัน ผมได้เข้าร่วมโครงการนี้เมื่อปี 2005 โดยการผลักดันของผู้ปกครอง ซึ่งผมเองก็ เออๆ ลองไปดู เป็นผู้ชายไม่น่าจะเสียหายอะไีร โดยคณะที่ผมไปนั้นได้ไปที่ Grand Canyon National Park การไปครั้งนั้นผมไม่ได้ศึกษาอะไรไปก่อนเลย แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ตัวเองและเพื่อนๆไม่ได้ถูกลอยแพ ผมได้ตำแหน่งงานเป็น Bus boy ในห้องอาหาร Bright Angel ซึ่งเป็นห้องอาหารที่ พนักงา่นเสิร์ฟจะได้ทิปเป็นกอบเป็นกำรองมาจาก ห้องอาหาร El Towar แต่้บังเอิญช่วงนั้น El towar ได้ปิดปรับปรุงพอดี ผมซึ่งเป็น Bus boy จึงได้รับส่วนบุญ (ทิป) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งจากทิปของพนักงานเสิร์ฟมาอีกทอดนึง คนละ 10$ up (ตอนนั้น ผมดูแล 3 section มี server section ละ 1 คน) บวกกับผมเป็นคนที่ไม่ชอบไปเที่ยว ตั้งใจเก็บเงินอย่างเดียวจริงๆ ไม่เที่ยว Grand Canyon ไม่ไป Rafting ไม่ไป Hiking , ไม่ไป Las Vegas ชีวิตมีแค่ไปทำงา่น - กลับ cabin แค่นั้น พร้อมทั้งยังได้ Second Job ไปทำใน Super market ในเขต National Park ในช่วงกลา่งวัน ซึ่งก็ สาหัส พอสมควรเลย แต่เห็นเงินก็ชื่นใจ และสำหรับเรื่องที่พักที่ผมได้นั้น เป็นแบบ Cabin ซึ่งจะมี 3 เตียง 1 ห้องน้ำ จ่ายคนละ 70$ ต่อเดือน  โดยหักจาก Paycheck เอา ต่อจากนี้จะเป็นการ เล่าถึงกลุ่มเด็กไทยที่ไปด้วยกัน เด็กไทยที่ไปพร้อมกับผมส่วนใหญ่จะ้เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดัง และ มหาวิทยาลัยเอกชน ค่าเล่าเรียนแพงๆ มากมาย  (เท่าที่ผมรู้มา มีผมคนเดียวที่มาจาก ราชภัฎ ไม่รู้ว่าหลุดมาได้ยังไง) ซึ่งก็มีคนที่ประพฤติตัวดีและไม่ดี  แต่ส่วนใหญ่ที่ผมจำวีรกรรมของเขาและเธอได้มักจะเป็นเรื่องไม่ดีซะมากกว่า เช่น   1. แิอบหยิบไก่ทอดมาให้เกินจำนวนที่สั่ง 2. แอบขโมยของในงานที่ตัวเองรับผิดชอบ 3. แอบเก็บเงินจากเครื่องทอนเงิน (มีกฎห้ามเงิน ช็อท เกิน 10 $) 4. ตอกบัตรเกินเวลาชั่วโืมงปกติ (เช่นเลิกงาน 4 ทุ่ม แต่ตอกบัตรตอน เที่ยงคืน เพราะถ้าได้ overtime ค่าชั่วโมงจะเพิ่มขึ้น) 5. เอาของที่ลูกค้าลืมไว้ในร้านเอามาเป็นของของตัวเอง พอลูกค้ากลับมาถามหา ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ผมเองเคยทำข้อ 4 ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจอะไรเลย และผมก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ นายจ้างมองเด็กไทยในแง่ร้ายมากขึ้น ซึ่งผมเองก็ทำได้แต่้ขอโทษน้องๆรุ่่นต่อๆไป ที่กำลังจะมา อย่าได้นำไปเป็นแบบอย่าง  ถ้าเห็นเพื่อนคนไทยทำแบบนี้ ก็ช่วยเตือนๆกันด้วยนะครับ สุดท้าย ถ้าเพื่อนๆที่อ่าน คห.นี้ รู้ตัวว่า ได้เคยไป W&T ที่ Grand Canyon รุ่นเดียวกันกับผม รบกวนหลังไมค์หาผมด้วยจะขอบคุณมากครับ จากคุณ : CRUZE เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 12:15:22

ความคิดเห็นที่ 50 กวาดขยะที่เมืองไทย ก็ได้แล้วประสบการณ์ ขัดส้วมที่ห้องน้ำ บขส. ในเมืองไทย ก็ได้แล้วประสบการณ์ แต่ แต่ แต่ !! ทำงานที่บางคนมองว่าไร้การศึกษา และรายได้ต่ำที่เมืองไทย (ย้ำว่าบางคนเขาคิดแบบนี้)  คนทั่วบ้านทั่วเมืองก็เห็นสิ ว่าไม่หรู  สู้ไปลำบากที่อื่นไม่ได้ ใครจะว่าไงก็ไม่มีใครรู้ ตัวกรูถ่ายรูปเก๋ๆ ใส่แว่นหรูๆ ซื้อช้อปแบรนด์เนม ใครจะทำไม ! นี่คือข้อแตกต่าง ที่ทำให้ นักเรียน นักศึกษา ไป เวิร์คโหลด แอนด์ ทราเวร จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 06:45:02

ความคิดเห็นที่ 51 เข้ามาแชร์เรี่องเด็กวัดให้อ่านกันอีกครั้งแล้วกัน เมี่อปีที่แล้วนี้เอง  ผมรับเด็ก WAT เข้าไปทำงานในบ้านของผม เราทำอยู่ด้วยกันประมาณ 2 เดีอนกว่าๆ  เขาก็ต้องกลับประเทศไทยไทย วันหนึ่ง ใกล้เวลาที่เขาจะต้องกลับเมีองไทย  วันนั้นเขาไปทำงานสาย เกีอบหนึ่งชั่วโมง  ที่ทำให้ผมเดีอนร้อนมากๆ  (ต้องชงกาแฟกินเอง) นึกอยู่ในใจว่า  ถึงบ้านเมี่อไร  "ฉันจะไม่พูด ไม่คุยด้วย" อย่างไรก็ตาม  เมี่อเด็กคนนั้นเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่ดี (คล้ายๆจะร้องไห้) อยากจะต่อว่าไปเข้างานสาย  ผมก็ลีมไปหมดแล้ว  และยิงคำถามไปทันควัน "ทำไมถึงมาเข้างานช้าจริงๆ  มีอะไรหรีอเปล่า"  (ถามแบบเสียงอ่อนๆ) เขาก็เล่าให้ฟังว่า.....ที่ไปทำงานสาย เพราะต้องคุยกับ เพี่อนๆอีก 4 คน ที่เดินทางไปจากเมีองไทยด้วยกัน  และเราเช่าห้องอยู่รวมกัน แบบแชร์ออก คนละ $300 น้องคนที่ทำงานกับผม  เล่าว่า  เพี่อนเขายกให้เป็นหัวหน้าในกลุ่มของเขา มีหน้าที่รับเงินสด  ไปจ่ายค่าเช่ากับ เจ้าของบ้าน เมี่อคีนนี้  เขาเหนี่อยมาก  รับเงินสดสำหรับค่าเช่าจากทุกคนแล้ว เขาก็ใส่ไว้ในลิ้นชัก ข้างหัวนอน  ตี่นขึ้นมาตอนเช้า  ปรากฎว่าเงินจำนวน $1500 หายไปเกลี้ยง ต้้องประชุมเครียดกันไปหมด  ทำให้เขามาทำงานสาย และเวลานี้เขาก็ เป็นแพะรับบาปอยู่คนเดียว (แปลว่าเงินที่เขาทำงานอย่างหนัก  จำเป็นต้องไปใช้หนึ้) ผมแสนที่จะปวดขมอง   ช่วยนั่งคิด  ช่วยนั่งปลอบอยู่นาน  วันรุ่งขึ้นเขาก็เดินทางกลับ ประเทศไทย  โดยที่ผมไม่ทราบว่าเขาจ่ายหรีอไม่   แต่รู้สึกสงสารพอสมควรที่ ไว้ใจเพี่อนที่คบกันมาตั้งนาน อุตส่าห์ เดินทางไปที่อเมริกาด้วยกัน  อยู่ร่วมกันมาตั้งสองเดีอน กว่าๆทรยส  ขโมยเงินออกไปได้ นิทานเรี่องนี้  แปลแล้วได้ความว่า  อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจตาย เท่านั้นเเอง จากคุณ : กระต่ายป่า (hollywop) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 10:52:08

ความคิดเห็นที่ 52 อีกแง่มุมหนึ่งค่ะ  คือที่คุณประกอบทักท้วงมาว่าหากมีเงินจำนวนประมาณ 150,000 น่าจะพอเที่ยวได้สบายนั้น  บางคนอาจจะไม่ได้อยากใช้เงินจำนวนนั้นไปจนหมดก็ได้นะคะ อาจจะอยากมีรายได้เพื่อที่จะลดทอนเงินส่วนที่ออกไปแล้วให้มันน้อยลง  ตอนปีที่เราไปค่าเงินประมาณ 39-40 ค่ะ แต่รู้สึกว่าค่าใช้จ่ายโดยรวมอยู่ประมาณ 120,000  เราเองได้เงินเหลือกลับมาประมาณ 80,000 คือขาดทุน  แต่เราเองก็คิดว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ได้เสียเงินแสนสองไปทั้งหมด  เราเสียเงิน 40,000 กับการไปอยู่ 4 เดือน  ได้เที่ยวทั้งนิวยอร์ก  ดีซี  ฟลอริด้า(ส่วนบินไปฟลอริด้า ป้าเป็นคนออกตั๋วเครื่องบินให้ค่ะ)  ซานฟราน  ก็ถือว่าคุ้ม ลำพังถ้าจะขอวีซ่าท่องเที่ยวก็ไม่แน่ใจว่าจะผ่านไหมเพราะพ่อแม่เป็นข้าราชการไม่ได้ร่ำรวยค่ะ  ไม่มีเงินในบัญชีมากขนาดนั้น  และวีซ่านักเรียนแลกเปลี่ยนนี้น่าจะขอได้ง่ายกว่า (พี่สาวเคยขอวีซ่านักเรียนก็ไม่ผ่าน)  เราถึงเลือกที่จะไปค่ะ     ค่าใช้จ่ายส่วนที่ไปป้าที่อยู่ที่อเมริกาเป็นคนออกให้ เพราะอยากให้เราได้ลองไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ด้วยความที่เราไม่อยากจะใช้เงินป้าทั้งหมด ก็ทำงานเพื่อจะได้มีเงินคืนป้า และเที่ยวอย่างที่ตั้งใจไว้ค่ะ (อาจจะเป็นโอกาสเดียวในชีวิตของเราที่ได้ไปอเมริกา  แต่ถ้าในอนาคตสามารถทำงานเก็บเงินแล้วขอวีซ่าไปท่องเที่ยวได้อย่างสบายใจก็จะไปค่ะ ) แต่...ถ้าพ่อแม่เราต้องกู้หนี้ยืมสินเราก็คงไม่ไปค่ะ จากคุณ : Untranslatibility เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 23:08:00

ความคิดเห็นที่ 53 อ้อ  เพิ่มเติมเล็กน้อยค่ะ  นอกจากเรื่องลดทอนค่าใช้จ่ายด้วยการหารายได้ในการไปทำงานแล้วนั้น   เหตุผลที่เราไปก็เพราะได้ลองหาข้อมูลดี ๆ แล้วค่ะ  ทั้งจากรุ่นพี่ที่เคยไปกันมา เพื่อนๆ ในอินเตอร์เน็ต ก่อนที่จะเลือกเอเจนท์   เอเจนท์ที่ติดต่อไม่มีประวัติในการลอยแพ ฝากอีกมุมหนึ่งไว้แล้วกันนะคะ สำหรับคำตอบที่ว่าบางคนทำไมถึงยอมเสียเงินจำนวนนี้ไป แทนที่จะไปเที่ยวดี ๆ สบาย ๆ สำหรับเราก็ เรื่องรายได้ที่จะนำไปเที่ยวและคืนผู้ปกครอง  วีซ่า แล้วก็ข้อมูลที่ไตร่ตรองและค้นหาดีแล้วค่ะ อย่างไรก็ตาม ปีหลัง ๆ ที่มีรุ่นน้องเราไป คนรู้จักเราไป ก็ได้ยินข่าวว่ามีการลอยแพ ซึ่งนำไปสู่ความลำบากในรูปแบบต่างๆ โดยไม่จำเป็นค่ะ เพราะฉะนั้น  ใครที่จะไปก็ต้องศึกษาข้อมูลอย่างละเอียดและรอบคอบมองให้ครบทุกมุมค่ะ จากคุณ : Untranslatibility เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 23:14:28

ความคิดเห็นที่ 54 กลับมาอ่านใหม่ ความเห็นทุกคนมีประโยชน์ต่อรุ่นต่อไปจริงๆคะ ขอเพิ่มเติมอีกนิดนะคะ คือเกือบทุกปีมีเด็ก W&T จะโดดวีซ่าจำนวนมาก ซึ่งสองปีที่เราเข้าร่วมโครงการมีเพื่อนร่วมบ้านโดดวีซ่า หลายคน และคิดว่าน่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่ดิฉันอยู่ที่นู้น ก็ไม่กล้าพูดว่า "เธออย่าโดดเลย" เพราะกลัวเขาด่ากลับมา แต่เราก็ห้ามอะไรไม่ได้ เราก็ขอแค่ให้เขาปลอดภัย มีงานทำ ไม่ถูกจับ อยากฝากพี่ๆน้องๆรุ่นหลังๆว่าอย่าโดดวีซ่าเลยนะ หรือถ้าใคร กำลังคิดจะโดด ก็ขอร้องละคะ อย่าโดดเลย เพราะส่งผลต่อ เด็ก W&T รุ่นหลังๆๆ วีซ่าอาจผ่านยาก หรืออาจไม่มีโครงการ W&T ในอนาคต จากคุณ : jangza55 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 22:25:34

ความคิดเห็นที่ 55 ผมไปมาสองครั้ง ไม่คิดว่าไม่คุ้มนะ ได้ประสบการณ์เยอะ แต่โดยส่วนตัวผมเป็นคนแข็งเรื่องมนุษยสัมพันธ์ ไม่สมาคมกับใคร โดยเฉพาะคนไทยด้วยกัน เพราะผมรับไม่ได้กับการใช้สายสัมพันธ์ช่วยเหลือกันมาแต่ไหนแต่ไร อยู่ในห้องเรียนที่เพื่อนลอกกันโครมๆ ผมเองยอมให้กระดาษโล่ง ถ้ามีช้อยส์ก็กามั่ว แต่ไม่ลอกใครเด็ดขาด ซึ่งการที่ผมไร้เพื่อนฝูงช่วยเหลือนี้ มันก็บีบคั้นให้ต้องช่วยเหลือตัวเอง ไขว่คว้าอะไรเอง ที่บ้านก็ปานกลางค่อนไปทางยากจนด้วยซ้ำ แต่ด้วยที่บ้านค้าขายมาตลอด จิตสำนึกเรื่องความสุจริตก็ปลูกฝัง "ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน" ยายผมพูดปีละมากกว่าร้อยรอบ และด้วยการที่ครอบครัวสอนให้ประหยัดมาแต่เด็ก ผมจึงประหยัดมากเสมอ หลังๆกลายเป็นว่า "งก" ไป (งกแต่ก็ไม่ขโขยของใครนะ) จนแม่ด่าหลายครั้งแล้ว เพราะผมห้ามแม่ซื้อนั่นนี่ไปหมด (ความงกเกินแม่ไปแล้ว) กลับไปเรื่องตอนไปเวิร์ก ไปครั้งแรก เอเยนซี่ทำเรื่องให้ เราไปคนเดียวเลย (แน่หละ ไม่มีเพื่อนแต่ไหนแต่ไร) ไปเจอคนไทยที่นั่นที่ไปเหมือนกัน ดูเป็นพวกมีเงินกันหลายคน ผู้หญิงรุ่นเดียวๆกัน และมีรุ่นพี่กะเทยสองคนมาด้วยกัน คนนึงดูมีเงินหน่อย อีกคนก็กลางๆ สองคนนี้อัธยาศัยดีมาก เป็นคนอีสาน ชอบพูดอะไรกันตลกๆ พวกผู้หญิงอยู่บ้านอีกหลัง แต่พี่ๆกะเทยเขาก็จะไปเที่ยวกับพวกนั้น (เราเป็นคนงก ไม่ค่อยเที่ยว ถ้าเที่ยวก็นั่งรถบัสไป แต่พวกนั้นเขานิยมเช่ารถ) แล้วก็ชอบเอาเรื่องอะไรมาเล่ากันให้ฟัง ต่างๆนานา แต่เขาสองคนทำงานคนละร้านกับเรา เราทำงานร้านเดียวกับพวกผู้หญิงจำนวนหนึ่ง (ทำร้านฟาสต์ฟู้ดกันทุกคน) เราไม่อยากเชื่อว่า มีนักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่งไปทำงานที่บาร์ ไปเที่ยวกับผู้ชายอะไรเทือกนั้นเพียงเพื่อให้ได้เงินเยอะๆ คนพวกนั้นเขาใช้เงินซื้อนั่นนี่กันเยอะมาก บ้านเขารวย มีคนนึงเคยพูดว่า "อยากซื้ออะไรก็ซื้อ รูดบัตรเอา" ที่บ้านเขาคงรวยอะ แต่พวกนี้ก็มักบ่นกันเสมอว่าได้ชั่วโมงทำงานน้อย ทั้งที่ตัวเองทำงานแบบเหยาะแหยะ หนักไม่เอา เบาไม่สู้ ผมได้ชั่วโมงทำงานเยอะเสมอ เพราะผมไม่อายที่จะบอกผู้จัดการตรงๆว่าผมจน ต้องการทำงานได้เงิน มีงานหนึ่งคืองานล้างห้องน้ำ เชื่อไหมว่านักศึกษาไทยทั้งหมดที่ร้าน มีผมคนเดียวที่ยอมทำ แล้วถ้าคุณเป็นนายจ้าง คุณจะจ้างใครหละ? อีกอย่างคือผมอารมณ์แจ่มใสเสมอ ยิ้มแย้มเป็นธรรมชาติ ซึ่งผู้จัดการเขาชอบ (อย่าคิดว่าผมเป็นพวกหน้าบึ้งตึงอะไรนะ ที่ไม่มีเพื่อน ผมยิ้มแย้ม แต่ปากไม่ดี พูดตรงๆ ลูกแม่ค้า ให้พูดแบบไหนหละ) แต่อีกทางก็เห็นใจพวกเขาที่ตัวเล็ก (ธรรมดาของหญิงไทย) ทำให้ทำงานพวกนี้ได้ไม่ดี เพราะมันเป็นงานสำหรับ unskilled labor ต้องใช้แรงเยอะ ผู้หญิงไม่เวิร์กเท่าไร แค่เรื่องยกของยกลังก็ทำกันไม่ไหวแล้ว ที่อเมริกาของมันใหญ่ด้วยสิ แต่ผมสบาย และด้วยความที่ผมไม่จับกลุ่มกับพวกเขา ผมจึงมีโอกาสคุยกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นมากกว่า และอีกอย่างคือมีอิสระมากกว่า เช่น เวลามีคนลาคนนึง ผู้จัดการต้องการคนกะทันหัน เรียกผมก็ง่ายกว่า เพราะผมไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่แล้ว ผู้จัดการชอบมากที่ผมยิ้มเสมอ เพราะคนอื่นทำหน้าบึ้งเบื่อโลกกันตลอด เดาว่าเป็นเพราะอยู่บ้านเป็นคุณหนูกัน มาโดนคนสั่งคนว่าหน่อยก็อารมณ์หงุดหงิด แต่ผมธรรมดา ลูกแม่ค้า โดนทั้งแม่ น้า ยาย อะไรด่ามาแต่ไหนแต่ไร ธรรมดามาก เอาแค่นี้ก่อน..ว่างๆมาเล่าต่อ ดึกแล้ว ต้องไปอาบน้ำแล้ว จากคุณ : เว็บโลกสวย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:12:01 A:140.119.202.18 X: TicketID:311592

ความคิดเห็นที่ 56 แต่โดยส่วนตัวผมเป็นคนแข็งเรื่องมนุษยสัมพันธ์ ไม่สมาคมกับใคร นี่ใช้คำว่าแข็งหรอคะ จากคุณ : luciala1 (It's my luck) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 20:55:05