PANTIP.COM : H10515034 ขอคำแนะนำจากพี่ๆที่กำลังทำงานในบริษัทญี่ปุ่น และพี่ๆทุกคนครับ [@Japan]

ความคิดเห็นที่ 13

เข้ามาตอนตลาดวายซะแล้ว ^^a ไม่ทราบคุณเธียรจะยังมาอ่านรึเปล่านะคะ แต่เขียนไว้เผื่อแวะเข้ามาอ่านก็แล้วกัน

เพิ่งเริ่มงานที่นี่ได้ราวๆหนึ่งปีค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าประสบการณ์ของเราจะมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน ที่บริษัทเป็นบริษัทที่ตั้งมานานมากแล้วค่ะ เลยมีธรรมเนียมที่ออกจากโบราณ อาจจะต่างจากบริษัทญี่ปุ่นอื่นๆด้วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้ภาษา เช่น การเขียนสรรพนามแทนตัวเองเวลาจะเขียนอีเมลล์ จะแบ่งแยกตามตำแหน่งค่ะ ไม่ใช้ 私（わたくし）แต่จะใช้下名（かめい）ในกรณีเป็นพนักงานทั่วไป ที่ตำกว่าหัวหน้า ถ้าตำแหน่งสูงขึ้นเช่นหัวหน้า ผู้จัดการ อาจจะใช้ 小生（しょうせい）ประมาณนี้ค่ะ ( อันนี้ไม่ทราบว่าที่อื่นเป็นยังไงนะคะ พอดีไม่เคยถามเพื่อนที่ทำงานที่อื่นเลย แต่รุ่นพี่บอกว่าที่อื่นไม่ใช้แบบนี้กัน )

แล้วก็จะมีการจำกัดรูปแบบอีเมลล์ การใช้ภาษา ฯลฯ โดยจะมีคู่มือแจกให้พนักงานใหม่เลยค่ะ ซึ่งถ้าผิดล่ะก็โดนดุกันน่าดูเลยเชียว การใช้ภาษาต่างๆเนี่ยรวมไปถึงการเขียน 議事録　(บันทึกการประชุม ) การเขียนรายงาน การเขียนเมโมสั้นๆเพื่อรายงานแบบไม่เป็นทางการนัก รวมไปถึงกระทั่งการจดบันทึกข้อความเวลารับโทรศัพท์(แทนคนอื่น)ยังต้องเขียนให้ถูกต้องเลย ยอมรับว่าน่าเบื่อมากค่ะ แต่ทำๆไปก็จะชินไปเอง อันนี้ต้องอาศัยการฝึกฝนค่ะ ( ทุกวันนี้ยังไม่เก่งเลย โดยเฉพาะเขียนรายงาน ใช้ภาษาเยิ่นเย้อ โดนแก้ประจำ ＾＾”)

ด้านมารยาทและการทำงานโดยทั่วๆไป อย่างที่หลายๆคนได้ออกความเห็นไว้แล้วนะคะ การตรงต่อเวลาสำคัญมาก โดยเฉพาะเด้กใหม่ เรามี"กฎห้านาที"(五分ルール）ที่ต้องปฏิบัติตามเสมอ คือต้องไปถึงที่นัดหมายหรือห้องประชุมก่อนผู้ใหญ่ห้านาทีเป็นอย่างน้อยค่ะ ( ถ้าต้องจัดประชุมทางโทรศัพท์หรือวีดีโอ ก็ต้องไปก่อนนั้นอีก เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน จะได้รับมือทัน ) ยิ่งเรื่องมาสายเนื่ยยิ่งห้ามเด็ดขาด ถ้ารู้ตัวว่าจะสาย เช่นรถไฟหยุดวิ่ง ( เราเจอประจำค่ะ จิตตกมาก เพราะหลายครั้งเกิดจากคนกระโดดให้รถไฟทับ โดยเฉพาะเช้าวันจันทร์กับวันศุกร์เนี่ยจะพบได้บ่อย น่าสลดหดหู่กับสังคมแสนจะเครียดของประเทศนี้จริงๆ ) ถ้าเจอเหตูการณ์ทำให้สาย ให้โทรไปบอกที่บริษัทล่วงหน้าก่อนเลยนะคะ แล้วเวลาออกจากสถานีอย่าลืมรับใบแจ้งว่ารถมีการดีเลย์ ( รับได้ตรงทางออกค่ะ คิดว่าน่าจะเคยเห็นนะคะ ) เอาไปให้เจ้านายดูด้วยนะคะ ( แต่ส่วนใหญ่ถ้าเป็นเพราะรถหยุดวิ่ง หลายคนก็สายเช่นกัน ดังนั้นนายอาจจะไม่ขอดูใบที่ว่านี้ก็ได้ค่ะ )

ส่วนมารยาทอี่นๆ เช่น การทักทาย แลกนามบัตร การแต่งกาย อะไรพวกนี้คงหาอ่านได้จากทั่วๆไป เราคงไม่แนะนำนะคะเพราะคิดว่าทราบแล้ว แต่อยากพูดถึง"ด้านมืด"ของสังคมการทำงานญี่ปุ่นนิดหน่อย ( แต่เราว่าที่ไหนๆก็คงไม่ต่างกัน ) ว่าทำอะไร คุยอะไรกับใครให้ระมัดระวังคำพูดนะคะ และทำอะไรก็ควรมีหลักฐาน ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวรจริงๆ เราโดนแทงข้างหลังมาแล้ว น้ำตาตกเลยเพราะโดนโยนความผิดมาให้ เถียงไม่ออกเลยเพราะไม่มีหลักฐานโดยอีกคนซึ่งเราคิดว่าเค้าเป็น"เพื่อน" คุณชายเธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเป็นฉากๆ ( อย่างกับละครน้ำเน่า แต่นี่มันชีวิตจริงค่ะ เน่าได้มากกว่าละครอีก ) ทำเอาเราโดนรุ่นพี่อาวุโสด่าคนเดียวเต็มๆ ทั้งๆที่คนผิดคือเค้าแท้ๆ ช่วงนั้นเลิกไว้วางใจใครไปเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ T___T

พวกแย่งผลงาน เอาหน้ากับนายก็มีค่ะ เพราะเราเป็นเด็กใหม่ในตอนนั้น ( แต่จริงๆ เราก็เคยทำงานที่ไทยมาบ้างนะคะ ไม่ได้เป็นเด็กใหม่เพิ่งเริ่มทำงานขนาดนั้น ) ดังนั้นรุ่นพี่เนี่ยชอบใช้เราทำงานแทน เคยเจอให้เขียนเอกสารเพื่อส่งให้ผู้จัดการดู เราเขียนเสร็จก็ปั๊มทังโกะชื่อเราในฐานะคนเขียน พอส่งให้รุ่นพี่ดู เค้าบอกว่า " ส่งไฟล์มาให้หน่อย " เราก็ส่งไปแบบรู้สึกตะหงิดๆ และแล้วคุณรุ่นพี่ก็จัดแจงปริ้นท์รายงานอันนั้นออกมาใหม่ แถมปั๊มทังโกะชื่อของตัวเองลงไปเสร็จสรรพ ราวกับเป็นคนเขียนเอง T___T ตอนนั้นอึ้งกับเค้ามาก ( ในใจอยากโดดถีบขาคู่ซักที ทำได้ทำไปแล้วนะเนี่ย 555+) ได้บทเรียนบทใหม่เพิ่มมาอีกอย่างว่าคนญี่ปุ่นบางคนก็ทำตัวแบบนี้เหมือนกัน หลังๆเลยพยายามเลี่ยงได้ก็เลี่ยงไปแบบเนียนๆ เพราะลำพังงานเราเองก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว แต่บางทีเลี่ยงไม่ได้ก็อาจจะช่วยเหลือบ้างตามความจำเป็น

บริษัทเราอาจจะไม่เหมือนของคนอื่นนะคะ เพราะอย่างที่บอกไปแล้วเป็นบริษัทที่ตั้งมานานมาก พนักงานกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นผู้ชาย แล้วก็มีพวกหัวกะทิทำงานเก่งๆอยู่เยอะ แล้วคนต่างชาติก็น้อยมากด้วย ( ไม่ถึง0.1%) ดังนั้นเรื่องหยุมหยิมๆติฉินนินทาอาจจะไม่ค่อยมี แต่การเหยียดผิวหรือเหยียดเพศอาจจะมีบ้างแต่ไม่โจ่งแจ้งนักเพราะบริษัทเรามีสาขาในหลายประเทศ มีกฎออกมาเลยว่าห้ามพูดในทำนองเหยียดชนชาติกับ National Staff แต่คนเรา เราจะไปห้ามความคิดใครเค้าไม่ได้หรอกค่ะ โดยเฉพาะเราเป็นผู้หญิงแถมเป็นคนต่างชาติอีกต่างหาก โดนมาเยอะเหมือนกัน ทำได้แค่ไม่ยอมแพ้ ไม่ท้อ และพยายามสร้างผลงานเพื่อให้เค้าเห็นว่าเราไม่ได้ด้อยไปกว่าเค้าเลย ( แม้จะน้ำตาตกในมาหลายรอบแล้วค่ะ )

ช่วงสองสามเดือนแรก ยอมรับแบบไม่อายค่ะว่าจิตตกมาก รู้สึกไม่อยากไปทำงานเลย เฟลแบบสุดๆแล้ว แต่แล้ววันนึงค่ะ เราเดินผ่านร้านขายขนม雪苺（ゆきいちご）คือที่ทำงานจะอยู่ใกล้สถานีโตเกียว เราเองเดินผ่านร้านนี้หลายครั้งแต่ตอนแรกๆนั้นไม่ทันได้สังเกตว่ามีร้านตั้งอยู่ เพราะคิดกลุ้มใจแต่เรื่องของตัวเองอยู่จนลืมเรื่องรอบข้างไปเสียสนิท วันนั้น เราเดินผ่านแล้วเห็นคนกำลังซื้อร้านนี้พอดีหลายคนคงรู้จักร้านนี้นะคะว่าเค้าจะจ้างพนักงานที่พิการทางหู พูดไม่ได้มาขาย เราเห็นพนักงานผู้ซึ่งเป็นคนพิการแท้ๆ แต่เค้าทำงานแบบตั้งใจมากๆ กระวีกระวาดและยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนั้นเราอึ้งกับตัวเองมากค่ะ ว่าเราเองมีมือเท้าครบ มีโอกาสอะไรตั้งหลายอย่างที่หลายคนไม่มี กะอีแค่อุปสรรคแค่นี้ก็ถึงกับจิตตก ไม่อยากทำงานซะแล้ว เราอายเค้าจริงๆค่ะ วันนั้นพูดตรงๆว่าเหมือนยกภูเขาออกจากอกเพราะทำให้เราคิดได้ว่าปัญหาของเรามันเล็กน้อยมาก เลยฮึดสู้ขึ้นมาได้ใหม่ วันนั้นเลยอุดหนุนขนมไปสองชิ้น เป็นการกินขนมที่อร่อยมากหลังจากที่เราไม่รู้สึกอย่างนั้นมาเป็นเดือนๆแล้ว ( ออกจะดราม่านะคะ แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ได้โม้นะ >　＜)

แต่เราโชคดีที่มีเจ้านายที่ดีมาก ให้โอกาสทำงานและให้เราแสดงความสามารถเท่าที่จะทำได้ และบริหารลูกน้องด้วยใจเป็นธรรมอย่างที่เราและทุกคนรู้สึกได้ เลยทำให้เราฮึดสู้ได้น่ะค่ะ เราคิดว่าในสังคมการทำงานทุกที่ก็คงมีทั้งคนที่ดีและไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะรับมือกับสิ่งที่เจอได้แค่ไหน เพียงแต่ต้องระลึกไว้เสมอว่า เราต้องสุภาพอ่อนน้อม รู้จักควบคุมสติและอารมณ์ มีปัญหาอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียว ให้ปรึกษาคนที่ไว้ใจได้อย่างที่คคหอื่นบอกนะคะ และถ้าอยากให้คนอื่นทำกับเรายังไง เราก็ควรทำแบบนั้นกับเค้าก่อน แต่ถ้าเจอคนที่ทำดีเท่าไหร่ก็ไม่ดีก็คงต้องถอยห่างให้มากที่สุด และการมีเพื่อนก็เป็นสิ่งที่ดีค่ะ 同期生เนี่ยจะสนิทกันมาก และจะทำให้ภาษาคุณเก่งขึ้นด้วย เราว่าญี่ปุ่นเนี่ย Work Hard Play Hard นะคะ เวลาทำงานก็ทำกับแทบตาย พอนอกเวลางานก็ดื่มกันเต็มที่ เป็นผู้ชายคงต้องพยายามตรงนี้หน่อยค่ะ ( เป็นผู้หญิงยังอ้างได้น่ะค่ะ มักจะไม่โดนบังคับให้กินเหล้า เพราะผิดกฎบริษัท ถือว่าเป็น Power Harassment แต่ผู้ชายมักจะไม่รอดกัน )

เขียนมายาวมาก อ่านกันตาแฉะแหงๆ ＾＾” อย่าเพิ่งกังวลมากไปค่ะ ( กลัวว่าอ่านเรื่องของเราแล้วจะจิตตกจัง ) ยังไงก็สู้ๆนะคะ เอาใจช่วยค่ะ
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 54 22:53:11

จากคุณ : มอนจะ

เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 54 22:29:39

ความคิดเห็นที่ 20

ขอบคุณมากกับกำลังใจดีดีของพี่ๆทุกคนนะครับ

เดิมที ความตั้งใจแรกที่มาญี่ปุ่น อยากมาเรียนทำอาหารที่ 辻 ครับ

แต่พอมาอยู่จริงๆ ค่าใช้จ่ายคงไม่พอแน่ๆ เพราะค่าเรียนแพง

เลยมองหาว่าอะไรที่น่าจะเหมาะกับตัวเอง

ก็เลยเห็นวิชาอินทีเรีย ไปแคมปัส ไปพูดคุยกับโรงเรียนมา

สมัครสอบไปแล้ว เสียตังค์ไปแล้ว

พอถึงวินาทีสุดท้าย คิดได้ว่า

ที่เราอยากเรียนที่ญี่ปุ่นเนี่ย เรา.. อยากเรียนเพราะอะไร....

อายุก็มากแล้ว จบมาก็คง 27 ย่าง 28 แล้วก็ไม่รู้ว่า จบมาจะมีงานรองรับหรือเปล่า

เพราะเราเองก็ไม่มีธุรกิจของตัวเองรองรับที่เมืองไทย จบมาโอกาสหางานทำก็คงจะยาก

อีกอย่าง ก็ไม่ใช่ปริญญาโท เป็นแค่วิทยาลัยที่ต้องไปเรียนกับเด็กมัธยมที่จบมาใหม่ๆ

ค่าเรียนก็ไม่ได้ถูก ไหนจะค่าอยู่ค่ากินในแต่ละเดือน

เราเองต้องหาทั้งค่ากิน ค่าเรียนเอง พ่อก็คงช่วยออกค่าเรียนให้

ถามว่าอึดทนทำไปจนเรียนจบได้มั้ย

ผมทำได้ครับ

แต่ผมพิจารณาดูอย่างรอบคอบทุกทางแล้วว่า ถึงเรียนจบไป ก็คงยังมองไม่เห็นอาคต อายุก็มากขึ้นทุกวัน

เลยทำให้ค้นพบคำตอบว่า

ที่ตัวเองดึงดันจะเรียน ไม่ใช่เพราะว่าอยากเรียนจริงๆหรอก

แค่อยากจะอยู่ญี่ปุ่นต่อเท่านั้นเอง

เลยตัดสินใจ จบลงตรงนั้น

และผมเองก็ไม่อยากรบกวนพ่อมาก เพราะพวกเราก็ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรเท่าไหร่

พอคิดได้ก็โทรบอกพ่อ ว่าผมจะกลับบ้านแล้วนะ จะกลับไปหางานทำหาเงินใช้ที่บ้านเราดีกว่า

เรียนไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไรกับตัวเองสักเท่าไหร่ ที่อยากเรียนก็แค่แค่สนองตัญหาตัวเองแค่นั้น

พ่อก็เข้าใจ ก็บอกว่า อนาคตของตัวเอง ตัดสินใจเอง

นั่นคือเรื่องราวก่อนที่จะมีวันนี้ครับ

จริงๆ ผมซื้อตั๋วกลับเมืองไทยไว้แล้ว มีโปรแกรมกลับวันที่ 20 ที่จะถึงนี้

ทำการยกเลิกห้องเรียบร้อย ขนย้ายของที่พอจะให้เพื่อนๆได้

เตรียมตัวจะกลับอย่างแน่นอน

โทรหาเอเจนซี่รับสมัครงานที่เมืองไทย ว่ากำลังหางานอยู่ คือเตรียมตัวกลับแน่ๆครับ

บอกพี่เจ้าของร้านอาหารว่าจะกลับไทย เผื่อพี่เค้าจะได้หาคนมาแทนทัน

พี่เค้าเองก็ไม่อยากให้กลับ เพราะกลับไปเค้าก็เป็นห่วง ยังไม่รู้ว่าผมกลับไปแล้วจะทำอะไร

ผมเองก็บอกพี่เค้าว่า ผมไม่มีตังค์เรียนต่อแล้วครับ และถึงจะมีตังค์เรียน แต่เรียนจบ ผมก็คงยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร

สู้กลับบ้านเราไปหางานทำดีกว่า ได้อยู่กับที่บ้าน ดูแลคนที่บ้านด้วย

แต่ชีวิตมันก็แบบนี้ละครับ ไม่รู้มีใครเคยเจอแบบผมหรือเปล่า

บทจะง่ายมันก็ง่ายเหลือเกิน

พูดกันตรงๆนะครับ ความสามารถที่ผมมี ภาษาญี่ปุ่นที่ผมได้ แทบจะไม่มีโอกาสได้ถูกเรียกสัมภาษณ์เลยก็ว่าได้

สมมุติมีคะแนนเต็มสิบ ผมได้ไม่ถึงห้าด้วยซ้ำ

ผมโลว์โปรไฟล์มาก งานก็ยังไม่เคยทำ สอบวัดระดับ คะแนนก็อ่อนเปลี้ยเหลือเกิน

คือ... คือไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดีครับ

วันที่ผมไปสัมภาษณ์นะ เค้าก็ไม่ได้ถามแบบที่เป็นทางการเลย เค้าดูเอกสาร ถามโน่นถามนี่

คืองานของผมเป็นงาน 営業 ครับ

ผมก็ตอบถูกตอบผิดไป ก็ยิ้มๆๆ หัวเราะกันไป

วันรุ่งขึ้นเค้าก็โทรมาบอกว่า เดือนหน้าเริ่มงานนะคะ เรื่องเอกสารวีซ่าให้ติดต่อกับตัวแทนค่ะ

คือไอ้ดีใจก็ดีใจนะครับ แต่ก็...นะ จะมีปัญญาทำงานให้เค้าได้มั้ยยังไม่รู้เลย

พี่ที่ผมเคารพ พอไปเล่าให้เค้าฟัง เค้ายังบอกเลยว่า โดนหลอกมาหรือเปล่าเนี่ย อะไรมันจะรับกันง่ายดายอย่างนี้

ผมก็ยิ่งกังวลไปใหญ่

และทำให้เกิดกระทู้นี้ขึ้นมาครับ

อีกแค่อาทิตย์เดียวผมก็จะเริ่มงานแล้ว

ได้อ่านที่พี่ๆแนะนำมา ให้กำลังใจมา ก็อุ่นใจขึ้นเยอะเลยครับ

เข้ามาอยู่ในนี้ @Japan ก็ปีครึ่งกว่าๆแล้ว ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันให้กันเสมอมานะครับ

แล้ววันหนึ่ง... ผมจะเอาความสำเร็จมาฝากพี่ๆครับ

คุณ Silkroad ทำงานอยู่แถวไหนครับผม เผื่อมีโอกาสไปนั่งกินอาหารไทยกันครับ

คุณ vannishii จำผมได้เหรอครับ หรือผมเข้าใจผิด ถ้าไม่ใช่ขอโทษด้วยครับ

ขอบคุณ คุณมอนจะเป็นพิเศษนะครับ พิมพ์มาให้อ่านเยอะเลย

คุณ NEKKI (Fire Bomber !!) เก่งมากครับ ผมอยู่ฝ่าย 営業 ซะด้วยสิครับ ท่าทางจะเข้มน่าดูนะครับ

แต่มันน่าสนุกตรงที่ได้บินไปมาระหว่างไทยกับญี่ปุ่นนี่แหละครับ หรือว่านานๆไปจะไม่สนุกครับเนี่ย..

ขอบคุณพี่ๆทุกคนจากใจจริง ขอบคุณครับ

เถียร

.

จากคุณ : เถียร

เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 02:21:23