ความคิดเห็นที่ 1 เงินทองเป็นของนอกกาย แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า จะอยู่ดีได้อย่างไร...เมื่อไม่มีมัน แต่ถ้ามีน้อย...แต่รู้จักเจียมตน ใช้แต่พอดีตัวตน มีมากมีน้อยก็ไม่ต่างกันคะ เมื่อก่อนเราทำงาน อยากได้เงินเยอะ ๆ แต่พอวันนี้ย้อนมองกลับไป เราได้เรียนรู้วิถีชีวิตและสัจจะธรรมของชีวิตมากมาย เมื่อก่อนมีเงินเดือนหลักพัน ก็พอกินเหลือเก็บนิดหน่อย ตอนมีหลักหมื่นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม (ทั้ง ๆ ที่ในใจแอบสงสัยว่า มันน่าจะมีเงินเก็บมากขึ้น) ครั้นตอนนี้ มีเงินเพียงไม่กี่ร้อยบาทต่อสัปดาห์ ก็ยังคงพอกิน มีเงินเหลือเก็บนิดหน่อยเหมือนเดิม เราว่า .. มันอยู่ที่คำว่า "พอ" คะ เข้าใจว่า เจ้าของกระทู้คงกำลังลำบากและเริ่มท้อแท้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เป็นกำลังใจให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 54 02:10:02 จากคุณ : วิหคลม เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 02:07:27

ความคิดเห็นที่ 2 เรามีญาติๆที่เป็นต้นแบบหลายคนเลยนะ เสียแต่เราเป็นลูกแบบที่ไม่เอาถ่าน อิอิ ตอนนี้เรากำลังทึ่งญาติคนหนึ่ง เป็นหลานฝ่ายแม่เราเรียกเขาว่าพี่ บ้านพี่จนมากเกิดมาในหมู่บ้านเล็กๆในต่างจ. ลืมตาขึ้นมาก็เห็นแต่ทุ่งนาวัวควายว่างั้น เรียนได้สักป.4ก็ต้องออกจากรร.มาช่วยที่บ้านทำนา พี่คนนี้เป็นคนขยันและคิดการณ์ไกลมาก(แต่สมัยนั้นเขาเรียกว่าหัวดื้อ) พี่แกคงคิดว่าถ้าก้มหน้าทำนาหลังสู้ฟ้าในหมู่บ้านเล็กๆที่ไม่มีอะไรเลย ตาก็คงต้องมองดินไปตลอด จะเงยหน้าขึ้นมองหาโอกาสก็คงยาก พอโตเริ่มเป็นสาว ก็ขอทางบ้านเข้ากทม.ทำงานก่อสร้างทำอะไรไปเรื่อย อะไรที่ทำแล้วได้เงิน งานสุจริตทำหมดไม่มีเกี่ยง เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆผอมๆบางๆ พอเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งก็ไปลงทุนค้าขายที่ถนนคนเดินเชียงใหม่ ขายจำพวกผ้าไหม ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง จากคนบ้านนอกคอกนาอ่านเขียนหนังสือไทยได้ไม่คล่องก็พยายามหัดภาษาอังกฤษเพื่อเอาไว้สื่อสารกับลูกค้า บวกกับนิสัยมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเลยมีเพื่อนต่างชาติเยอะ จนได้จับพลัดจับพลูไปเป็นอาสาสมัครบนดอยสอนหนังสือเด็กชาวเขา ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ยูเอ็นมาพัฒนา แต่พี่เราไม่ได้สอนภาษาไทยนะ เพราะภาษาไทยพูดแข็งแรงอย่างเดียว พี่เราสอนภาษาอังกฤษร่วมกับอาสาสมัครต่างชาติคนอื่นๆ ช่วงนั้นแถวชายแดนจะมีการสู้รบของกะเหรี่ยงบ่อย มีครั้งหนึ่งพี่เราวิ่งหนีลูกปืนลูกระเบิด วิ่งจูงมือครูอาสาสมัตรชายที่มาจากเดนมาร์ค พอหนีตายได้ก็ประทับใจตกหลุมรักกันและกัน จนแต่งงานแล้วย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งในเดนมาร์ค ตอนนี้พี่เราเรียนพยาบาลกำลังจะจบล่ะ กำหนดรับปริญญาในเดือนธันวานี้ จากคนไม่รู้หนังสือ ไม่มีโอกาสดีๆหยิบยื่นให้ สู้เองทุกอย่างช่วงที่เรียนภาษาที่เดนมาร์คก็เคยได้ลงหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของที่นั่นเพราะเป็นนักเรียนต่างชาติที่เรียนภาษาได้เร็วและคะแนนดีที่สุดประมาณนี้ ส่วนพยาบาลที่กำลังจะจบเห็นว่าจะได้ใบรับรองสำหรับทำงานได้ในทุกประเทศ ญาติทางพ่อเราประสบความสำเร็จหลายคน แต่เราประทับใจพี่คนนี้เพราะเขามาจากไม่มีอะไรเลย ไม่มีพ่อแม่พี่น้องช่วยสนับสนุนเรื่องเงินทอง ทำงานอย่างเดียวแม้แต่หนังสือก็ไม่ได้เรียนต่อในไทย แต่กลับได้มาเรียนในต่างประเทศด้วยภาษาที่3และยังทำได้ดีกำลังมีใบปริญญา ถึงแม้กระดาษใบนี้อาจจะได้ช้ากว่าคนอื่นก็เถอะ ช่วงที่พี่เราย้ายไปใหม่ๆนอกจากจะเรียนภาษาแล้วยังต้องเลี้ยงลูกเล็กๆอีกสองคน ชนิดที่กระเตงลูกไปเรียนไปสอบเลย จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 02:54:37

ความคิดเห็นที่ 3 ขอตอบข้อ 6 นะครับ ขยัน ซื่อสัตย์ ประหยัด และตรงต่อเวลา จากคุณ : CHISWICK เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 03:05:13

ความคิดเห็นที่ 4 จะว่าเริ่มจากศูนย์ก็คงไม่ได้ เอาเป็นว่ามีทุนมา แต่มาลบเป็นศูนย์ซะเอง คือมาเรียนโทคนเดียว แทบไม่มีเพื่อนที่นี่เลย เทอมแรกใช้เงินที่บ้าน พอมาเห็นเพื่อนคนจีนได้ GA ก็เลยเกิดความคิดว่าจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ โดยการเรียนให้จบเอก โดยไม่ขอตังค์ทางบ้านอีก เทอมแรก ต้องอยู่มหาวิทยาลัยตั้งแต่ 9 โมง ถึง เที่ยงคืน เพราะภาษาห่วยแตกมาก (ถ้ารู้จัก 040 นั่นคือเราเอง) แถมเปลี่ยนสาขา ไม่มีพื้นเลย ใช้เลขก็เยอะ (เลขก็ไม่ได้เรียนจริงจังตั้งแต่ ม. 6) แต่ไม่เจียมอยากจะได้ GA จบเทอมแรก ผลการเรียนโอเค คณะให้ GA แต่เพราะภาษาห่วย ได้แค่เป็น half-time TA (คือทำงาน 10 ชั่วโมง/สัปดาห์) เงินเดือนก็พอกิน-ใช้ อย่างประหยัด แต่ก็อยากเที่ยวด้วย ค่าตั๋วกลับบ้านอีก ยังใช้เงินทางบ้านนิดหน่อย จบเทอมสองเพื่อนได้งานข้างนอก มาถามเราว่าอยากทำงานที่เค้าทำมั้ย เป็นงานรับโทรศัพท์ รับแจ้งปัญหาที่เกี่ยวกับอาคาร น้ำไฟ ต่างๆ ในมหาวิทยาลัย ทำงาน เที่ยงคืนถึง 8 โมงเช้า (อาทิตย์ละวัน) เราก็เอา ทำงานสองที่ตั้งแต่เทอมที่สาม (เจ้าหน้าที่ที่เราทำงานรับโทรศัพท์ด้วย ช่วยเหลือเรื่องชั่วโมงทำงานตลอด ไม่ให้ผิดกฎหมาย ขอขอบคุณไว้ ณ. ตรงนี้) ไม่ขอตังค์ที่บ้านอีกเลย ทำอย่างนี้จนได้งานประจำ (ก็ดิ้นรนหาเอง ไม่มีใครช่วย) ถึงออกมาทำงาน เกือบจะขี้เกียจจบเหมือนกัน (ก็ได้งานแล้วนี่ จะเอา Ph.D. ไปทำไม) แต่ก็นึกได้ว่า ตั้งใจไว้ว่าอะไร ก็เลยเอาจนจบ ตอนนี้ก็มีบ้าน (ซื้อกับเพื่อน) มีรถ มีพอกิน พอใช้ พอเที่ยว พอเก็บ มีประกันสุขภาพ ประกันชีวิต ก็มีความสุขตามอัตภาพ ช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ หลายคนโดนออกจากงาน เราก็ยังมีงานอยู่ ก็คงถือว่าลืมตาอ้าปากได้ 1.ตอนชวงที่ลำบากที่สุด เป็นอย่างไรครับ+ความรู้สึกของพี่น้อง สำหรับเราตอนเรียนลำบากมาก เพราะอยู่เมืองไทยไม่ต้องทำอะไรเลย อยู่นี่ต้องทำทุกอย่าง ทั้งซักผ้า ทำกับข้าว แถมยังต้องเรียนให้ดีๆ ไม่งั้นอาจจะอดได้ GA ภาษาก็ห่วย ต้องพยายามทำหน้าที่ TA ต้องอดนอนรับโทรศัพท์ บางทีเค้าพูดอะไร เราดันไม่รู้ศัพท์ (อย่าง furnace เงี้ย คนไม่มีบ้าน จะรู้ได้ไงว่ามันคืออะไร) วันไหนหิมะตกก็ยังต้องขับรถไปทำงาน วันไหนขับรถกลับไม่ไหว ก็นอนมันบนโซฟาในหอเพื่อนนั่นแหละ เหมือนคนที่เหนื่อยมาก แต่ล้มก็ไม่ได้ เพราะไม่มีใครคอยพยุง เป็นอะไรที่ทรมาณที่สุด 2.มีใครให้กำลังใจบ้างหรือเปล่าครับ นอกจากตัวเอง ก็มีพ่อแม่ กับอีกคน ที่เอามาเป็นแรงถีบ ทุกครั้งที่ทำอะไรแล้วไม่ไปไหน อยากฆ่าตัวตาย ก็จะนึกถึง 3 คนนี้ ว่าจะไม่มีวันทำให้เค้าผิดหวัง หรือเสียใจ (โดยที่เค้าไม่รู้หรอกนะ) 3.พี่น้องทำอะไรที่พลาด(ไม่น่าทำ)บ้างไหมครับ เยอะมาก คงร่ายไม่หมด แต่ถ้ากลับไปได้ ก็คงทำเหมือนเดิม เพราะทุกครั้งที่ทำอะไรพลาด เราเรียนรู้อะไรจากมันได้เยอะ (มากก) แล้วมันก็ทำให้เราเป็นเราอย่างที่เป็นอยู่ 4.แล้วพี่น้อง ได้เรียนรู้อะไรบ้างครับ คนเราไม่จำเป็นต้องเก่ง ฉลาด หรือรวย ถ้าคุณพยายามมากพอ ไม่มีอะไรที่คุณทำไม่ได้ (แต่อาจจะใช้เวลานานหน่อย) ไม่มีอะไรทำให้คุณล้มเหลวได้ นอกจากคุณท้อซะเอง 5.พี่น้อง ทำอะไร+จังหวะเป็นอย่างไรที่สามารถทำให้ลืมตาอ้าปากได้ครับ ทำทุกอย่าง (ที่ถูกกฎหมาย) ที่โอกาสพามา ไม่เอาคำว่าทำไม่ไหว ทำไม่เป็น ไม่เก่งพอ มาอ้าง พยายามไม่ใช้คำว่า ยากไป เหนื่อยไป ลำบากไป 6.หากจะเป็นคนที่เริ่มจากศูนย์ แล้วสามารถลืมตาอ้าปากได้....ต้องเป็นคนอย่างไรครับ ไม่โทษดวง ไม่รอโชคเข้าข้าง ไม่หวังฟ้าประทาน ไม่รอผลบุญที่ทำเมื่อวาน 7.การต่อยอดของเงินพี่น้อง ทำอย่างไรครับ ไม่ค่อยได้ต่อยอดค่ะ แต่ถือคติไม่มีไม่ไช้ ถ้าจะใช้ 10 ต้องมี 30 (ถึงจะใช้) ไม่ได้ตอบเพราะ โอม . ของคุณหรอกนะคะ :) เพราะคิดเสมอว่า ถ้าพรุ่งนี้เราต้องเสียทุกอย่างที่เรามี เราก็จะยิ้ม เพราะหลายปีที่ผ่านมาเราได้เรียนรู้อะไรมากมาย ที่ไม่มีใครเอาไปจากเราได้ แต่คิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์กับใคร จากคุณ : 2 Cents เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 03:57:47 A:10.8.170.26 X:204.97.104.30 TicketID:312350

ความคิดเห็นที่ 5 ประกอบไปด้วยหลายอย่างนะคะ   คุณสมบัติของคน ๆ นั้นอย่างหนึ่งคือ  อดทน อดกลั้น อดออม รักษาคำพูด  ซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น  มีน้ำใจ แล้วก็ขึ้นอยู่กับ  จังหวะ (Timing)  และ โอกาส  (Opportunities) ถ้ามีคุณสมบัติดังกล่าว แต่จังหวะคือไปเกิดในช่วงประเทศลำบาก สมมติมีสงครามยาวนานเป็นสิบปี  โอกาสที่จะได้ฝึกเรียนรู้ ก็ไม่มี เพราะมัวแต่หนีภัย อาหารก็ไม่มีจะกิน หรืออดยาก  ทำให้เกิดโรคง่าย  หรือเสียชีวิตก่อนวัย   ฉะนั้นต่อให้เด็กคนนั้นอดทน อดกลั้น และอดออม ก็อาจจะไม่ผ่านพ้น .. จนถึงลืมตาอ้าปากได้  ยกเว้นมีคนให้โอกาส ... เช่น ได้ทำงาน ได้มีโอกาสแสดงความสามารถ จากคุณ : บีพี เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 04:10:46

ความคิดเห็นที่ 6 โง่ค่ะ คำว่าลำบากเริ่มจากศูนย์นี้ยังมีกินอยู่มั้ยค่ะ อิ่มทุกมื้ิอมั้ยค่ะ คือคำว่าลำบากแต่ล่ะคนมันไม่เหมือนกัน สรุปแค่มีข้าวกิน ก็พอแล้วค่ะ ไม่ต้องมีอะไรมาก มีเงินจ่ายค่าบ้าน อาจจะติดลบธนาคารบ้างก็ขำ ๆ กินดีน้อยลง ข้าวไข่เจียวก็ยังอร่อยเลย การใช้เงินหรือว่าอะไรนี้เราไม่รู้ แต่ใช้ชีวิตให้มีความสุขทุกวัน อย่าไปคิดว่าพลาด อย่าคิดว่าไม่น่าจะทำแบบนั้นเลย เพราะคิดไปก็ไม่สามารถกลับแก้ไขอะไรได้ วันพรุ่งนี้อาจจะตายก็ได้ ดังนั้นใช้ทุกวันให้มีความสุขและพยายามสนุกกับชีวิต ถีงอาจจะคิดว่าลำบาก แต่ยังไม่หิวถึงขนาดท้องร้องก็คงยังยิ้มได้อยู่ จากคุณ : มนชิจัง เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 04:21:51

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องของคนใกล้ตัว พ่อแม่จนมาก เรียนจบมัธยมปลาย ต้องทำงานในไร่ตัดฟืน เก็บไว้หน้าหนาว เลยคิดว่าคงต้องเรียนมหาวิทยาลัย จะได้ไม่ต้อง่ทำงานหนัก ไปหาคู่มือห้องสมุด หาดู คอลเลจราคาถูกๆ ก็พบว่า หลุยเซียน่าสเตทยู ราคาถูกที่สุด แต่ไม่รู้ว่า หากเป็นนอกสเตท ราคาแพง สมัครเข้าเรียน เขาตอบรับ ในใบสมัครเขามีให้เลือกว่าจะเรียนอะไร ไม่รู้ว่าเขาให้เลือกได้แค่อน่างเดียว มาร์กมันไปทุกอย่างที่อยากเรียน ในตัวมีเงินอยู่สามร้อย กระเป๋าเสื้อผ้าสองใบ นั่งรถเกรย์ฮาวน์จากมิดเวสท์ ไปจนถึงบาร์ตันรูช กระเป๋าหายไปใบนึง ในยู พบอาจารย์ เขาบอกว่าให้เลือกได้แค่อย่างเดียว ที่มาร์กไปหลายอย่างนั้น เลือกเลยอันนึงว่าจะเรียนอะไร ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรดี อาจาร์ยเเนะนำว่าคะเเนนเลขทำได้ดี เรียนวิศวะแล้วกัน ถามเขาต่อว่าไม่มีเงินค่าเรียน อันไหนที่ราคาถูกบ้าง อาจารย์ว่า มีสาขานี้ๆ ที่ขาดแคลน หากเรียนได้คะเเนน ๓.๕ ขึ้นไปในปีเเรก จะได้ทุนดีน และตราบใดที่คะเเนนอยู่ในระดับนี้ จะเรียนฟรีพร้อมมีเงินให้ เป็นค่าใช้จ่ายจนจบ พีเอชดี แต่ปีเเรก ต้องขอไฟเเนนเชียลแอดก่อน ซึ่งก็คือกู้เงินรัฐเรียนนั่นแหละ ก็กู้เงินเรียน ได้ค่าดอร์ม พร้อมอาหารสองมื้อ ก็กินแค่วันละสองมื้อ คือเช้ากับกลางวัน ไม่ได้กินเย็น ไว้ตื่นตอนเช้ามากินหนักๆ เลย เรียนอย่างหนัก ไม่ได้มีเวลาไปทอะไรเรียนและทำแบบฝึกหัดอย่างเดียว ปีเเรกสองเทอม ได้ ๔ เลยได้ทุน กู้เงินเรียนแค่ปีเดียว แต่ปีเเรกนั้น ช่วงคริสมาสท์ ไม่มีเงินกลับบ้าน ดอร์มปิด ไม่รู้จะไปอยุ่ที่ไหน หนาว ไม่มีเงิน ก็ต้องแอบไปนอนตามตึกในมหาวิทยาลัย บางทีก็โดนภารโรงหรือคนดูแลจับได้ เขาขู่ว่าจะเอาตำรวจมาจับ ก็ต้องระเห่เร่ร่อนหาที่นอนไปเรื่อยๆ พอปีเเรกผ่านไป ช่วงซัเมมอร์ได้ไปทำงานกับบริษัทที่มารับเด็กนักศึกษาสาขานี้ๆ ทำช่วงซัเมมอร์ ก็ทำไปตลอด เก็บเงินช่วงนี้ไว้ใช้ทั้งปี บวกกับค่าจ้างเรียน ที่ทุนให้ ก็เรียนตลอดนั่นแหละ ไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น ต้องรักษาเกรดไม่ให้น้อยกว่า ๓.๘ เรียนไปจนจบโท แล้วก็ตัดสินใจว่าคงไม่เรียนต่อเอก ก็ออกมาทำงาน ก็ได้ทำงานตามที่เรียนมา บริษัทดีเพราะเกรดดีช่วยได้เยอะ จากนั้นก็ทำงานใช้เงินกู้เรียนที่กู้มาปีนึง หมดในปีเเรก จากนั้นก็เป็นมนุษย์เงินเดือน แล้วก็เริ่มลืมตาอ้าปากมาได้จากตรงนั้น รู้จักใช้และอดออม จากวันที่มีเงินในกระเป๋าสามร้อย กับกระเป๋าสองใบ วันที่ไม่มีเงินแม้แต่ ๑.๙๙ เพื่อกินแมคตอนหิว เพราะได้เช็คค่าเเรงซัมเมอร์มาตอนเย็น กลับมาขึ้นเงินไม่ทัน ไม่มีเงินพอกินอาหาร ยืนอยู่หน้าร้าน จนคนเขาเดินผ่านมา เอาเงินใส่มือให้สองเหรียญ ผ่านตรงนั้นมาไกลมากเเล้ว และอยากบอกว่า ทุกอย่างมาจากการทำงานหนัก ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ จากคุณ : ก เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 04:44:51 A:98.197.83.77 X: TicketID:000072

ความคิดเห็นที่ 8 ผมหนีออกจากบ้านตอนอายุ12 น้อยใจพ่อที่ไม่ได้ส่งเรียนหนังสือ    อยากเรียนหนังสือมาก  อยากจบสูงๆ ....ไปแอบหลับที่สถานีรถไฟในคืนแรก    แล้วไปนอนที่สวนสาธารณะในตัวเมืองจังหวัดอาศัยขอข้าววัดกิน      คิดถึงบ้านมากนั่งร้องไห้ที่สวนสาธารณะบ่อย   ไม่กล้ากลับบ้านกลัวพ่อตี........ไปขอสมัครงานที่บริษัทขายหนังเร่(หนังล้อมผ้า)เขาไม่รับเห็นว่าเด็กไป     อนาคตอนนั้นมองไม่เลย.....กิจวัตรประจำวันก็คือไปนั่งรอพระเณรฉันข้าวเช้าเสร็จก็จะไปรอรับอาหารที่เหลือที่ญาติโยมเขาแบ่งให้   แลกกับการช่วยญาติโยมล้างถ้วยล้างจาน    ห่อข้าวมานั่งกินที่สวนสาธารณะ  กินเสร็จก็เตร่ไปเตร่มา....ตกเย็นมาก็ซุกหัวนอนข้างอาคาร(ศาล)ในสาวนธารณะ   ถ้าแม่และพี่สาวไม่ตามหาตัวจนเจอเสียก่อน    ผมอาจจะลงเอยเป็นขอทานหรือ "คนบ้า" (ตามภาษาชาวบ้านเขาเรียก)น้ำท่าไม่อาบและเสื้อผ้าชุดเดียวเตร่ไปเตร่มาในสวนสาธารณะ    นี่คือจุดเริ่มต้นและจุดหักเหชีวิตผม   ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเริ่มจากศูนย์หรือติดลบดี??? ผมยืนยันกับแม่ว่าจะไม่กลับบ้าน(เชื่อว่าพ่อคงตีผมตายแน่    เพราะก่อนหน้านี้ผมเคยปล่อยควายไปกินกล้าข้าว   พ่อจับขาผมแล้วปล่อยหัวห้อยลงบ่อน้ำบอกว่าถ้าผมทำผิดอีกผมจะโดนปล่อยลงก้นบ่อ)    แม่ร้องไห้ที่เห็นสภาพ "เด็กจรจัด" ของผม    ท่านเลยเอาไปฝากไว้ที่วัดต่างอำเภอที่ท่านรู้จักเจ้าอาวาส     ไปๆ มาๆ แม่ถามกึ่งบังคับว่าอยากจะบวชให้แม่ไหม?  เพราะพี่ชายผมสี่คนยังไม่มีใครบวชให้ท่าน   ผมรับปากบวชเป็นสามเณรให้แม่     ความที่อยากเรียนหนังสือเป็นทุนเดิมจึงอยากเรียนอะไรก็ได้ที่ขวางหน้า.....ผมเรียนนักธรรมตรีในปีแรก    วัดที่บวชเรียนอยู่ไกลจากสำนักเรียนมาก    ผมต้องเดินออกจากวัดไปหาถนนรพช. (ถนนที่ยังไม่ราดยาง)   จากนั้นก็โบกรถบรรทุกอ้อยที่ส่งอ้อยเข้าโรงงานน้ำตาลไปถึงถนนลาดยาง   จากนั้นก็จับรถบัสประจำทางไปสำนักเรียน    ถ้าตกรถก็ไม่ได้ไปเรียน   หรือถ้าตกรถขากลับวัดก็อาศัยเพื่อนสามเณรนอนค้างคืน    แต่ถ้าตกรถระหว่างทางคือตกรถบรรทุกอ้อย   ก็เดินขาขวิดห้ากว่ากิโลกลับวัด     ตอนนั้นถือว่าเป็นช่วงทีวัดใจผมมาก   ผมเรียนทั้งๆ ที่ไม่รู้จุดมุ่งหมายว่าเรียน(นักธรรมชั้นตรี)ไปเพื่ออะไร   ขอเพียงแต่ได้เรียน....เรียนเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ไม่มีใครหยิบยื่นให้ผมเลยทั้งที่ผมโหยหามัน   ยอมรับว่าลำบากเรื่องการเดินทางไปเรียน.......เมื่อผมสอบหลักสูตรนักธรรมตรีผ่าน    ผมรู้สึกว่าโลกทั้งโลกเป็นของผม.....ทั้งๆ มันอาจจะไม่มีความหมายอะไรเลยในทางการศึกษา    ปีถัดมาผมเรียนนักธรรมโทควบกับเปรียญธรรม   สถานที่เรียนมีสองสำนัก    ผมจึงย้ายวัดกลับหมู่บ้านของผม......เพื่ออยู่ใกล้สำนักเรียนกว่า     พระอาจารย์แนะนำว่าถ้าผมจบเปรียญธรรมสามประโยค  ผมสามารถเทียบวุฒิได้เท่ากับระดับมัธยม    ผมเริ่มมองเห็นจุดมุ่งหมายในการเรียนสว่างขึ้น     และเมื่อผมสอบผ่านได้เปรียญธรรมประโยคหนึ่งและสอง    ผมเบนเข็มการเรียนมาที่กรุงเทพฯ วันที่ผมลงกรุงเทพฯ  ญาติโยมชาวบ้านรวบรวมเงินปัจจัยส่งเป็นค่ารถไฟ    ไม่เคยนั่งรถไฟมาก่อนเลยไม่รู้ว่าการนั่งรถไฟหลังช่วงสงกรานต์นั้นผู้โดยสารจะแน่นมาก   รถไฟขบวนนั้นผมทั้งยืนหลับและนั่งหลับตลอดทางเพราะไม่มีที่นั่ง(ที่จะยืนยังแทบจะไม่มี  เจ้าหน้าเขาต้องย้ายพระเณรให้ไปยืนที่อื่นไม่ปะปนญาติโยม)    ความที่เป็นสามเณรบ้านนอก   คิดว่าจะไปขอพักวัดที่ไหนก็ได้เหมือนบรรยากาศบ้านนอกๆ   แต่วัดในกรุงเทพฯ ไม่ได้เป็นอย่างนั้น      ผมไปขออยู่วัดในกรุงเทพฯ สองวัดคือวัดเทพธิดารามกับวัดราชนัดาราม    ไม่มีวัดไหนรับ....พระเณรลูกวัดมองผมด้วยสายตาประหลาดๆ ด้วยซ้ำไป......มารู้เอาที่หลังว่าการที่พระเณรจะไปอาศัยวัดในกรุงเทพฯ อยู่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยอย่างน้อยๆ ก็มีเส้นสาย.......วัดบางวัดมีการเซ้งห้องในกุฏิด้วยซ้ำไป!!   วัดไหนที่มีศาลาสวดศพเยอะก็วัดนั้นแหละ...อย่าให้พูดมากไปกว่านี้เลย เย็นวันเดียวกันนั้น   ผมต้องสะพายย่ามและหิ้วบาตรตีตั๋วกลับหมู่บ้าน    เพราะไม่มีวัดไหนรับเข้าเป็นสามเณรลูกวัด.......ผิดหวังอย่างแรง   อับอายชาวบ้านก็อับอายที่เขาอุตส่าห์รวบรวมเงินส่งเสียค่าเดินทาง    กลับมาอยู่หมู่บ้านเหมือนเดิมและไปลงทะเบียนเรียนกับสำนักเรียนประจำจังหวัดหลักสูตรเปรียญธรรมสามประโยค   ผมสอบผ่านเปรียญธรรมผ่านเป็นเกียรติประวัติของหมู่บ้านและครอบครัว    แม่ร้องห่มร้องไห้วันที่ผมไปรับพัดยศจากสมเด็จพระสังฆราชฯ ที่หนองคาย    แม่สัญญาว่าจะเก็บเงินไว้ให้ผมไปเรียนต่อที่อุบลราชธานี(ตอนนั้นเลิกความตั้งใจที่จะลงกรุงเทพฯ แล้ว)    แม่เก็บเงินได้ก้อนหนึ่งพอที่ผมจะไปเรียนหลักสูตรปริยัติธรรม(มัธยมปลาย)ที่อุบลฯ    แต่แล้วแม่ก็มาบอกว่าพ่อได้เอาเงินจำนวนนั้นไปเล่นการพนันหมดแล้ว!!      ปีนั้นก็เลยชวดที่จะได้เรียนหนังสือแบบเป็นกิจจะลักษณะกับเขาสักที   ถอดใจ...บอกแม่ว่าจะลาสิกขากลับไปทำนาหรือหางานอื่นทำ......แม่ร้องไห้อยู่หน้ากุฏิว่าก็หวังที่ตัวผมและชายจีวรผมช่วยส่งท่านขึ้นสวรรค์หลังตาย    ท้ายที่สุดผมใจอ่อน....เลยสัญญาว่าจะบวชให้ท่านได้เกาะชายผ้าเหลือง    แต่ผมจะไม่อยู่ในหมู่บ้านอีกต่อไป.....ผมย้ายไปจำพรรษาที่หนองคาย    จากหนองคายก็รู้จักพระรูปหนึ่งที่ฝากฝังให้ผมลงไปอยู่กรุงเทพฯ......และอยู่กรุงเทพฯ ได้ระยะหนึ่งผมก็มีเรื่องโดนข้อห้าฉกรรจ์ว่า "กินบนเรือนขี้รถบนหลังคา" เพราะไปรู้ความลับของพระผู้ใหญ่แล้วแจ้งความประพฤติที่ไม่เหมาะสมกับสมณะเพศของพระผู้ใหญ่รูปนั้นไปยังเจ้าคณะแขวงธนบุรีที่วัดอนงคงคาราม    ผมโดนขู่ถ้าไม่ออกจากวัดเสียก็จะโดนจับลาสิกขา     ก็เลยเตลิดกลับหนองคาย...ไม่กลับมากรุงเทพฯอีกเลย หลังโยมแม่เสียได้หนึ่งปี  ผมก็ลาสิกขารวมทั้งหมดผมบวชเรียนอยู่เก้าปีกว่าๆ .....ช่วงนั้นผมก็เก็บหอมรอมริบเงินจากที่ญาติโยมถวายมาเอาไปลงทะเบียนสอบเทียบเป็นรายวิชาๆ   สอบเทียบอยู่สองปีผมก็ได้วุฒิมัธยมปลายแล้วเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยสงฆ์ ชีวิตผมโชกโชนเหมือนนิยายนะ......บางครั้งผมเองก็งงๆ ตัวเองอยู่เหมือนกันว่าผ่านบางจุดมาได้อย่างไร     รวบรัดตัดตอนให้ฟังว่า     ตอนผมย้ายมาอยู่อังกฤษกับภรรยา   ทั้งผมและภรรยาก็เหมือนเริ่มต้นนับหนึ่งด้วยกันใหม่     ญาติทางภรรยาผมเขายังทำใจไม่ได้ที่ภรรยาผมมาแต่งงานกับผม     ผมโชคดีที่ภรรยาอยู่เคียงข้างตลอด    พวกเราย้ายจากลอนดอนลงไปอยู่ทางใต้ของอังกฤษโดยที่ผมไม่มีงานทำ    เช่าบ้านราคาถูกๆ อยู่ด้วยกัน   ถูกชนิดที่ฮีตเตอร์ก็ไม่มี   ถึงหน้าหนาวทีผมต้องนอนคลุมโปงทั้งวันและคืน     ตระเวณหางานอยู่สามสี่เดือนก็หายาก  ท้อใจ...ร้องไห้คิดถึงบ้าน   ท้ายที่สุดผมก็ได้งานทำความโรงงาน     ทำไปด้วยเรียนหนังสือไปด้วยกับมหาวิทยาลัยเปิด(Open Uni) ผมไปสมัครงานหลายแห่ง   เวลาสอบสัมภาษณ์เขามักจะถามว่าทำไมผมถึงเอาวุฒิการศึกษา นักธรรมตรี-โท-เอก และเปรียญธรรมลงในCV ด้วย    ผมจะตอบแบบภูมิใจว่านั่นเป็นสิ่งที่ผมภาคภูมิใจที่สุดที่ผมได้มันมา   แม้มันจะไม่สำคัญอะไรนักในสายตาคนทั่วๆ ไป แต่เบื้องหลังของวุฒิเหล่านั้นผมใช้ความอุตสาหะอย่างสูง     และเมื่อเขาถามว่าคุณใช้ความอุตสาหะสูงอย่างไร    ผมก็จะเล่าเหมือนที่ผมเขียนเล่าข้างบนให้เขาฟังคร่าวๆ ชีวิตปัจจุบันนี้   ผมถือว่ามันสูงเกินกว่าที่ผมใฝ่ฝันไว้เสียอีก    แต่ผมก็ตระหนักว่านั่นเป็นแรงฮึดของผมที่สั่งสมมันเรื่อยมาตั้งแต่หนีออกจากบ้านตอนนั้น     จากเด็กจรจัดมาถึงปัจจุบัน   ก็ถือว่าลืมตาอ้าปากได้ในระดับหนึ่ง      หลายครั้งหลายคราที่ผมมีโอกาสที่จะไปสูงได้กว่านี้อีก......แต่แค่นี้ผมก็ถือว่าสูงพอแล้วสำหรับคนที่มีจุดเริ่มต่ำอย่างผม   ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว............ตอนนี้สิ่งเดียวที่ผมอยากจะทำมากที่สุดก็คือ   รอให้ภรรยาอนุญาตให้ผมได้อุปสมบทสักพรรษาหนึ่ง   เพราะบวชเป็นสามเณรมาตลอด......อยากจะบวชพระก่อนตาย...... จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 06:47:40

ความคิดเห็นที่ 9 อนุโมธนากับคุณ วัชรานนท์ คนอุดร ด้วย ขอให้ได้บวชพระตามที่หวัง จากคุณ : ก เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 07:21:56 A:98.197.83.77 X: TicketID:000072

ความคิดเห็นที่ 10 โห อยากฟังภาคที่ไม่รวบรัดตัดตอนจังเลยค่ะ คุณวัชรานนท์ จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 14:32:12

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบเจ้าของกระทู้เป็นข้อๆ 1.ตอนชวงที่ลำบากที่สุด เป็นอย่างไรครับ+ความรู้สึกของพี่น้อง ช่วงลำบากสุดของผมตอนผมไต่เต้าอยากจะเป็นมัคคุเทสก์    ตอนนั้นผมบ้าภาษาอังกฤษมาก   ตระเวณไปขอพูดกับฝรั่งที่ถนนข้าวสารสมัยที่มีเกสต์เฮ้าอยู่ไม่ถึงสิบหลัง   สมัยที่ยังเป็นตรอกข้าวสารเหมือนตรอกทั่วๆ ไปในกทม   เดินไปโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ถามฝรั่ง May I practice English with you, Sir, Madam?   จนเจ้าของเกสต์เฮ้ารำราญตะเพิดไล่เพราะไปรบกวนลูกค้าเขา    ผมก็เลยไปสมัครเป็นพนักงานเสริฟที่เกสต์เฮ้าส์ (ชื่อชาลีเกสต์เฮ้าส์  ที่อยู่ตรงข้ามโรงพิมพ์เลี่ยงเชี่ยงต้นตรอกข้าวสารตอนนั้น)     หลังเลิกงานบางทีก็พาฝรั่งไปเที่ยวแบบไม่คิดตังค์      กว่าจะได้เป็นไกด์ก็ลำบาก    โดนไกด์รุ่นพี่ใช้สารพัดสารเพ    บางทีเขาก็ใช้ไปเฝ้ารอชูป้ายรับแขกที่ดอนเมืองตั้งแต่เช้ามืด   ส่วนเขาก็ตีสนุ๊กเกอร์กับเพื่อนๆ     ผมเป็นไกด์ในกรุงเทพฯ ระยะหนึ่ง   เกิดเบื่อชีวิตในกรุงเทพฯ เอาดื้อๆ.........เก็บเงินได้ก้อนหนึ่งจึงหนีไปอยู่จังหวัดเลย     ความจริงที่เบื่อก็เพราะว่าผมตกหลุมรักลูกทัวร์สาวคนหนึ่ง   เธอก็รักผม  เราไปเที่ยวภูเรือที่จังหวัดเลยด้วยกันหลายวัน   เธอเป็นแอร์ฯ เราเจอกันทุกครั้งที่เธอเที่ยวบินมาเมืองไทย   แต่ที่สุดเธอเป็นฝ่ายขอเลิก...ตอนนั้นเสียใจมากเพราะเป็นรักแรก   ตอนนั้นผมอ่อนประสบการณ์ในทางโลก   โดนพิษรักเล่นงาน   ขอลาออกจากงานทั้งๆ ที่กำลังไปได้ดีไปอยู่จังหวัดเลย(ที่ๆ ผมและเธอหวานชื่นที่สุด)   เงินเริ่มหร่อยหรอ.....ผมตื่นจากภวังค์    ตีตั๋วขึ้นเชียงใหม่(ครั้งแรกในชีวิต)มีเพื่อนเป็นไกด์ป่าที่นั่น   หวังจะไปฝากฝีฝากไข้     ตอนนั้นเพื่อนพากรุ๊ฟฝรั่งขึ้นไปค้างแรมบนดอยอยู่สามคืน   ผมก็ต้องรอจนเขากลับ    ต้องอาศัยวัด(วัดพันอ้น)ซุกหัวนอนอีก   คราวนี้แอบเข้าไปนอนโดยไม่บอกกล่าวเจ้าอาวาส    แอบซุกหัวนอนในวัดรอเพื่อนอยู่สามคืน   น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ  โดนยุงกัดลายทั้งตัว....พอเพื่อนลงทัวร์มา   เขาทำเหมือนไม่รู้จักกัน   เป็นคนอีสานด้วยกันบวชเรียนมาด้วยกันแท้ๆ......    ผมเลยต้องแอบอาศัยบริเวณวัดนอนต่อไป    จนไปได้งานเสริฟที่ร้านอาหารดาเรศที่ประตูเชียงใหม่อยู่กินที่นั่นเขาให้เงินเดือนๆ ละแปดร้อย    วันหนึ่งผมล้มป่วยหนัก....หนักจนผมคิดว่าผมจะตาย    เจ้าของร้านบอกว่าผมนอนซมละเมอจะกลับบ้านที่อุดรฯ ....ผมบอกที่อยู่ของหมู่บ้านของผมไว้ที่เจ้าของร้านเผื่อผมตาย   ญาติๆ จะได้มารับศพ......ตอนนั้นผมยอมรับว่าไม่เคยป่วยหนักเลยในชีวิต  ทานข้าวไม่ได้  ตัวร้อนเป็นไฟ  ปวดหัวหนึบๆ ที่ท้ายทอย....คิดว่ายังไงๆ ก็ไม่รอดแน่........เริ่มเห็นอะไรเบลอๆ....มารู้ตัวอีกทีตอนเจ้าของร้านอาหารอุ้มขึ้นรถไปส่งคลีนิคที่ช้างเผือก   ผมติดเชื้อไข้มาลาเรีย!! เจ้าของร้านเป็นคนอีสานเหมือนกันช่วยออกค่ารักษาให้ก่อน     ผมทำงานทะยอยจ่ายให้ทีหลัง     ส่วนสาเหตุที่ผมอยู่เชียงใหม่ต่อก็เพราะว่า   ผมอยากเอาชนะเพื่อนของผม  เขาเป็นไกด์มีชื่อในเชียงใหม่   เรารู้จักกันตอนเป็นสามเณรเรียนหนังสือมาด้วยกันระยะหนึ่ง    ผมเชื่อว่าผมไม่มีอะไรด้อยไปกว่าเขาและเชื่อว่าผมสามารถเป็นไกด์ที่เชียงใหม่ได้โดยไม่มีเขาช่วยเหลือ     ช่วงนั้น "ทัวร์ป่า" ในเชียงใหม่บูมสุดๆ   ผมตระเวณไปของานไกด์หลายบริษัท   แต่ก็อย่างว่า...ผมไม่รู้จักใครกว้างขวางเลยถุกปฏิเสธ    แต่ทีสุดผมก็ได้เป็นไกด์ที่บริษัทเล็กๆ ตรงหัวมุมสี่แยกกาดสมเพชร(ตอนนี้เป็นที่ขายแฮมเบอร์เกอร์ไปแล้ว)       นั่นเป็นช่วงที่ลำบากที่สุดในชีวิตของผมช่วงหนึ่ง    ท้อ...สู้...ท้อ...สู้...ท้อ...สู้  เป็นอารมณ์ผุดเกิดผุดดับในใจตลอดเวลาในตอนนั้น     บางวันก็ไปนั่งน้ำตาซึมที่สวนบวกหาด    บางวันก็อยากจะกลายเป็นคนบ้าไปซะให้รู้แล้วรู้รอดจะได้ไม่รับรู้อะไรต่อมิอะไร     ดูเหมือนว่าชีวิตผมวนๆ เวียนๆ อยู่แต่เรื่องเดิม    ที่เชียงใหม่....กว่าจะได้ขึ้นเป็นไกด์   ก็โดนไกด์รุ่นพี่โขลกสับ   คอยวิ่งไปซื้อนู่นซื้อนี่สารพัดสารเพเหมือนที่กรุงเทพฯ วันหนึ่ง  เป็นวันที่สวรรค์เปิดทางให้ผม   มีฝรั่งกรุ๊ปใหญ่เข้ามาซื้อทัวร์   ไม่มีใครอยู่ในออฟฟิทเลย   ผมเลยต้อง "จีบแขก" (ภาษาไกด์แปลว่าให้ข้อมูลและโน้มน้าวลูกค้าให้ซื้อทัวร์)  ปรากฏว่าลูกทัวร์ลงชื่อซื้อทัวร์ทังหมดเป็นเงินก้อนใหญ่   ผมลบคำปรามาสว่า "พูดได้แต่ภาษาลาว" ตรงนั้น   ตลอดระยะเวลาผมไม่ได้มีโอกาสแสดงความสามารถด้านภาษาอังกฤษ   และตรงนั้นผมก็ได้แจ้งเกิดขึ้นเป็นไกด์อย่างเต็มตัว ผมเริ่มมีเงินไปเช่าบ้านอยู่ครั้งแรกนับตั้งแต่ขึ้นไปเชียงใหม่  ตลอดมาก็ซุกหัวนอนตามวัด   ร้านอาหาร  และนอนที่บริษัททัวร์   ต่อมา...เพื่อนๆ ทางอีสานที่อยากจะมาทำงานที่เชียงใหม่ก็จะมาผ่านผมหลายคน    ผมเลยไปเช่าบ้านหลังใหญ่ไว้รองรับเพื่อนๆ  และปัจจุบันนี้แม้เวลาจะผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว   บ้านหลังนั้นก็ยังรองรับเพื่อนๆ ที่จะขึ้นไปแสวงโชคที่เชียงใหม่อยู่โดยมีเพื่อนๆ รับช่วงต่อกันเป็นทอดๆ  กลับไปเชียงใหม่...ผมจะไปที่นั่นทุกครั้ง   เล่าเรื่องราวชีวิตให้ลูกและภรรยาฟังจนเขาแทบจะท่องจำได้ จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 16:57:40

ความคิดเห็นที่ 12 2.มีใครให้กำลังใจบ้างหรือเปล่าครับ สมัยเป็นเด็ก.......ผมเคยพลาดลูกนกออกจากรังของแม่    แกล้งลูกนกให้ร้องอย่างเจ็บปวด   แล้วแม่เขาก็จะบินมาตามเสียง   แล้วผมจะคอยเอาหนังสะติ๊กยิงแม่เขาตาย ชีวิตผมต้องตะลอนๆ ลำบากออกจากบ้านตั้งแต่เด็กเหมือนที่เคยพรากลูกนกจากรัง    ผมไม่มีใครคอยให้กำลังใจ......เหมือนเหล่าลูกนกที่ผมเคยพรากเขามาจากแม่..... เวลาผมลำบาก....จิตตกผมจะปลอบตัวเองเรื่องลูกนกกับแม่นกเสมอ  ก็เบาใจขึ้น จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:06:31

ความคิดเห็นที่ 13 3.พี่น้องทำอะไรที่พลาด(ไม่น่าทำ)บ้างไหมครับ 4.แล้วพี่น้อง ได้เรียนรู้อะไรบ้างครับ ผมอาจจะพลาดมากกว่าสำเร็จ.....แต่ผมก็ทำจนมันสำเร็จให้ได้   ที่พึ่งผ่านมาหมาดๆ ผมไปทำข้อสอบ Microsoft exam ผมสอบตกสองครั้ง!  เสียเงินไปเกือบสองร้อยปอนด์  เพื่อนๆ เขาก็บอกว่าเลิกเถอะ   แต่ผมก็กลับมาอ่านหนังสือสอบต่อครั้งที่สาม  และพึ่งจะผ่านอาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:10:55

ความคิดเห็นที่ 14 5.พี่น้อง ทำอะไร+จังหวะเป็นอย่างไรที่สามารถทำให้ลืมตาอ้าปากได้ครับ สมัยที่อีเมล์ยังไม่แพร่หลาย   ผมเขียนจดหมายของานทำไปบริษัทต่างๆ เกือบห้าสิบกว่าฉบับ   มีตอบกลับมาไม่ถึงสิบฉบับ จังหวะ...และโอกาสมีแน่......แต่คนที่รอจังหวะและโอกาสไม่ใช่มีเราเพียงคนเดียว   ดังนั้นเราต้องวิ่งไปเข้าหามันก่อนให้ได้ จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:17:34

ความคิดเห็นที่ 15 6.หากจะเป็นคนที่เริ่มจากศูนย์ แล้วสามารถลืมตาอ้าปากได้....ต้องเป็นคนอย่างไรครับ อย่างชิน  โสภณพานิช,   บรรหาร  ศิลปอาชา, ทักษิณ  ชินวัตร(ขออภัยหากแสลงใจใคร), ที่สำคัญ  ต้องเป็นบุคคลที่ถือ "อิทธิบาทสี่"(ธรรมอันทำให้บุคคลประสบผลสำเร็จ)อย่างเคร่งครัด ๑. ฉันทะ ความพอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น ๒. วิริยะ ความพากเพียรในสิ่งนั้น ๓. จิตตะ ความเอาใจใส่ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ๔. วิมังสา ความหมั่นสอดส่องในเหตุผลของสิ่งนั้น จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:21:51

ความคิดเห็นที่ 16 7.การต่อยอดของเงินพี่น้อง ทำอย่างไรครับ ขึ้นอยู่กับมุมมองเรื่อง "เงิน" ของแต่ละคนครับ บางคน   เงินคือพระเจ้า บางคน   เงินคือปัจจัยที่สำคัญต่อการดำรงชีพ บางคน   เงินคือที่สิ่งที่อำนวยความสะดวก  ไม่มีก็ไม่เดือดร้อนมากมาย บางคน   เงินคือกิเลส สำหรับผม   ณ จุดที่ผมยืนอยู่ก็มีเงินจับจ่ายใช้คล่อง   ขาดบ้างเหลือบ้าง...มันได้รสชาตดีครับ จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:26:23

ความคิดเห็นที่ 17 ชีวิตคนเราก็มีขึ้นๆลงๆ ตามบุญตามกรรมที่สะสมใว้ทั้งในชาติก่อนและชาติปัจจุบัน เราเกิดมาจากครอบครัวยากจนธรรมดา ที่สอนให้เราอดทน ขยัน ซื่อสัตย์ แถมอดกลั้นและอดออมเป็นบางครั้ง พ่อเสียชีวิตตั้งแต่เราอายุ 12 ปี เราคนเล็กสุด ยังมีพี่อีก 8 ชีวิต แม่รักลูกมากไม่ยอมแต่งงานใหม่ ยอมไปขายอาหารในตลาดเพื่อส่งลูกๆเรียนให้จบ เพราะท่านอยากให้เราสบายตอนโต เป็นเจ้าคนนายคน  แต่เราชอบชีวิตเรียบๆสบายๆ ไม่มีพิธีรีตอง     ก็เจอเกือบศูนย์ทั้งในและนอกประเทศ (เพราะเริ่มหางานใหม่ๆ ปรับตัวใหม่) เรื่องไปทำบุญทุกอาทิตย์ไม่มีหรอก ไม่ใช่ไม่อยากทำแต่ยังมีภาระที่ต้องตอบแทนแม่ ที่ยอมลำบากเพื่อเรา      เราคิดเองว่าแค่ทำ พูด คิด ในแง่บวก กับเพื่อนในโลกนี้ มีน้ำใจช่วยเหลือ ผู้คนตามแรงเรา ทำให้พวกเค้ามีความสุข แค่นี้สวรรค์ก็อยู่ในอกเรา ถ้าโกธรใครก็กลับมาคิดและให้อภัยเค้า ถ้าเหลืออดจริงๆ ก็คุยกับนาย ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ลาออกหางานใหม่ เราจะได้ไม่มีเวรมีกรรมที่ต้องเจอกันทุกวัน       จนเรามีงานทำก็ให้แม่เลิกทำงาน แต่ท่านเป็นคนขยัน ยังแอบทำอาหารให้เราไปขายที่ทำงาน แม่ทำแหนมทุกอย่างอร่อยมากๆ  พี่ๆน้องๆที่ทำงานก็อุดหนุน ทุกวัน เพราะเค้าคงเห็นและสงสารที่เราดูแลแม่และหลาน ความเขินอายไม่มีหรอก เดี๋ยวไม่มีกิน    อีกอย่างเราชอบช่วยเหลือผู้คน มันเป็นความสุขในใจอย่างหนึ่ง คนรักจึงมากกว่าคน เกลียดมั้ง ไม่ชอบดุด่าใคร          ที่บริษัทมีทัศนาจรบ่อยๆเราก็หอบแม่ไปด้วย วันหยุดก็ขับรถพาแม่หลานๆไปต่างจังหวัด ทำทุกอย่างขอแค่แม่มีความสุข บางทีเงินเกือบหมด เราก็เลือกที่จะพาแม่ไปเที่ยว คิดว่าเงินหมดหาใหม่ แต่แม่คงอยู่กับเราจนเราแก่เฒ่าไม่ได้ ดังนั้นถ้าท่านยังมีชีวิต มีความรู้สึกและสัมผัสความสุขได้เราก็จะมอบให้ท่านตลอด          เคยอ่านหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งตอนเด็กๆ ท่านสอนว่า พระในบ้านคือพ่อแม่ ดังนั้นเราจึงชอบทำบุญกับแม่มาตลอดชีวิต      สิ่งที่เรามองไม่เห็นและเราได้รับผลบุญมาตลอด ชั่วชีวิตเราคือ ดวงเราจะมีคนมาช่วยและอุปถัมท์เราตลอด ไม่เคยลำบากสุดๆ หรอก อาจเป็นเพราะเราปลงชีวิตในบางครั้ง เงินทองเก็บไม่อยู่หรอก เพราะชอบช่วยครอบครัวและshopping      ถ้าเจอความลำบากสุดๆ เราก็เอามาเปรียบกับชีวิตของแม่ที่เจอมา แค่นี้ความลำบากของเราก็แค่เสี้ยวหนึ่งของท่าน ความเหนื่อยก็หายไปทันที  เราจึงไม่ค่อยมีคำว่าท้อแท้      การอดออมบางครั้งนึกได้ก็ทำ ก็ห้ามใจตัวเองเป็นพักๆ แต่ไม่ลืมที่จะบำรุงกายและใจของเราให้มีแรงสู้กับชีวิตในปัจจุบัน     การมาอยู่ ตปท. เราก็ไม่เคยเลือกงาน เดี๋ยวกระเป๋าแฟบ  มาใหม่ๆความขยันไม่เคยลด ทำ 2-3 งานเพราะช่วยครอบครัวที่ไทย สุดท้ายคิดได้ว่า เราจะไปคาดหวังให้นอื่นเป็นอย่างที่เราคิด ไมได้เดี๋ยวเราหัวใจวายตายก่อนอายุยังสาวๆ   เราควรจะปล่อยวาง แล้วมาดูแลตัวเราเอง หาความสุขให้ตัวเราและคนข้างๆที่ยอม แบกน้ำหนักไปทำงานเพื่อเรา ไม่ยอมหยุดงานในวนหยุด      ตอนนี้เราถึงเริ่มคิดได้และเวลาเราจะใช้เงิน ไป shopping เราเริ่มตัดใจนึกถึงใจเขาใจเรา ยอมเสียสละเวลา shopping ไปดูแลสามีที่เขาทำงานเพื่อมาจ่ายค่า citizen เดือนหน้าและ ตั๋วเครื่องบินตอน holiday เรารวยเมื่อไหร่จะช่วยออกค่าใช้จ่าย  ทำให้เราคิดได้เป็นช่วงๆ    โทษทีที่นอกเรื่อง ถ้าเล่าจริงๆก็พอๆกับคุณวัชรานนท์ เคยเจอสุดๆและผ่านมาได้ยังไง แค่อยากบอกเพื่อนๆว่า เราทำบุญกับพ่อแม่ เราถึงมีชีวิตที่ไม่เคยลำบากสุดๆ จะมีคนมาช่วยค้ำจุนเราทั้งเรื่องงานและชีวิต   อย่าลืมความขยัน ความอดกลั้นและความอดทน จะทำให้เราผ่านจุดต่ำสุดในชีวิตได้ นั้นเป็นข้อเท็จจริงในชีวิตจริงๆ จากคุณ : โค้งหักศอก เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:38:26

ความคิดเห็นที่ 18 . มีพี่น้องที่เริ่มจากศูนย์-แล้วปัจจุบันลืมตาอ้าปากได้(ประมานว่าสบายตัวและกาย  ไม่ต้องลำบากเหมือนเก่า) บ้างไหมครับ.. There are plenty.  My husband and I are the living proofs.  We both came from very humble backgrounds; and had to work extremely hard for our education.  We firmly believe that education is the way out of poverty, hence better life.  Nonetheless, the hardships we faced are minuscule when compared to some others’. If possible, I’d like you to study biography of the following remarkable individuals:         William KamKwamba, a Malawain teenager who at 14 singlehandedly built a windmill to generate electricity for his home and later village.  Without resources and knowhow, he loaned an old book from the library and collected scraps & discarded materials for this project.  His work was later spread out to help other villages.  He was invited to give a talk at a prestigious institution like TED.  TED has many prominences like Bill Gates, Bill Clinton, Al Gore, Richard Dawkins, Sergey Brin and several Noble laureates as members.  There is a book about him, “The Boy Who Harnessed the Wind”.  A great book; is worth reading. http://www.ted.com/talks/lang/eng/william_kamkwamba_on_building_a_windmill.html     Dr. Alfredo Quinones Hinojosa or “Dr. Q”.  A neurosurgeon and head of a Lab researching for cure on brain cancer at Johns Hopkins.  He came to the US as an illegal immigrant; spoke no English.  He worked in farms picking vegetables and lived in a little shack without electricity and running water.  With tenacity and determination; he turned his life around. Here is the link about him. http://www.hopkinsmedicine.org/dome/0609/top_story.cfm     Dr. Ben Carson, a world eminent pediatric neurosurgeon who once was a trouble teenager growing up in the ghetto.  Dr. Carson was the world first surgeon who successfully in conjoint-twins separation surgery.  At the age of a mere 33, he headed the Pediatric Neurosurgery Dept. at Johns Hopkins.  The youngest in the history.  He was awarded by President Bush the Presidential Medal Freedom, the highest civilian medal.  He wrote some books: Think Big, Gifted Hand, The Big Picture and Take the Risk.  All are inspirational and worth reading.  Here are some links about him: http://www.achievement.org/autodoc/page/car1bio-1 http://afam.nts.jhu.edu/people/Carson/carson.html There are numerous remarkable people whose life stories can be aspiration. In addition to my mother’s the aforementioned three are always at the top of my head. If I may sum up the qualifications/characters of these remarkable people, they possess:   - Tenacity   - Perseverance   - Faith in oneself: Believe in oneself that he/she can overcome any obstacle crossing his/her path.   - Courage   - Hard working ethic   - Determination   - Enthusiasm   - Compassion towards others   - Willingness to give back to the society.   - Wisdom to realize that humans make mistakes; but can repent and move forward. I hope this helps.  I can’t help detecting that you are down.  Don’t be too harsh on yourself.   If I may advise, dwell on it (but not too long).  Learn from this lesson.  Pick yourself up and march on.  Trust me; every problem has its own solution.  You may have to gradually look for it.   Sometimes, looking at obstacle as a challenge to overcome rather than a problem to solve is less threatening.  Life is continuously evolving; hardships, in any form, can occur at any phase of life.  We just have to “hope for the best and prepare for the worst”. Good luck and the very best to you! จากคุณ : Thai Woman (ณารา) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 02:22:19

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องของคุณวัชรานนท์นี่แนวผจญภัยเหมือนดิฉันเลยนะ..ออกจากบ้านมาทำงานตั้งแต่จบม.ต้น เป็นเด็กเรียนดีมาก อยากเรียนต่อ แต่ตอนนั้นทางบ้านก็ย่ำแย่เต็มที ต้องไปเป็นพนักงานงานขายในห้าง เจอคำดูถูกดูแคลนจากเซลล์ ซึ่งก็คือหัวหน้าพนักงานขายตอนไปสมัครงาน..ก็แน่หละ..เด็กอายุ 15 ตัวดำๆ หน้าตาบ้านนอก ไม่มีใครอยากรับเข้าทำงานอยู่แล้ว แต่ด้วยความเกรงใจน้าสาวที่ฝากฝังไว้ ดิฉันก็เลยได้งาน,, ชีวิตหลังจากนั้นก็ต้องฟันฝ่าอีกเยอะกว่าจะมีวันนี้..วันนี้ของดิฉันไม่ได้ร่ำรวย เริ่ดหรู แต่ดิฉันมีความสูข,, นอกเรื่องนิ๊ดส์ นึง นะคุณวัชรานนท์..ดิฉันชอบเรื่องเล่าชาวไกด์ของคุณมาก..ยังจำเรื่องของนางแบบสาวชาวสวิสได้นะเออ..(อมยิ้มขวยเขิน) จากคุณ : DER HERR DER RINGE เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 21:05:11 A:116.232.114.139 X: TicketID:314081