ความคิดเห็นที่ 1 สึกออกมาก็ยังอาศัยวัดอยู่ นอกจากนั้นก็ยังใช้วัดเป็นที่ทำมาหากิน คือไปเป็น “ล่าม” แปลหมอดูให้ฝรั่งที่วัดโพธิ์ ภาษาอังกฤษก็งูๆ ปลาๆ ถือว่าฝึกภาษาอังกฤษและได้เงินไปในตัว ความจริงรายได้ก็เป็นกอบเป็นกำเหมือนกัน เพราะหมอดูหลายคนชอบใช้บริการผม แปลเสร็จก็แบ่งกันคนละครึ่งกับหมอดู ดูลายมือเบาะๆ ก็สองร้อย ผูกดวงก็สี่ร้อย สมัยนั้นก๋วยเตี๋ยวที่ท่าเรือวัดอรุณฯ ชามละแปดบาทเอง! ทีวัดโพธ์นี่แหละเป็นต้นเรื่องที่ผมได้รู้จักกับแหม่มสาวชาวแคนาดาอายุสูงกว่าผมแค่ปีเดียว เธอเป็น “นางฟ้า” ของสายการบินแคนานาดา สวยสมกับเป็นนางฟ้าครับ...แต่ถึงจะสวยขนาดไหน คนที่ยังอ่อนต่อโลกอย่างผมก็ยังมองตามสไตส์ไทยๆ ว่าสูงเกินที่จะไขว่คว้า เธอมาใช้บริการของ “หมอดู”ที่วัดโพธ์ ซึ่งประจวบเหมาะกับพระเอกอย่างผมเป็นล่ามอยู่ด้วย ตอนนั้นหมอดูทายอย่างไร ผมก็ว่าไปตามนั้น ไม่มีลูกหยอดลูกแหย่เป็นหมาหยอกไก่เหมือนล่ามเพื่อนผมหลายคนที่ชอบใส่ไข่เวลาแปลคำทำนายให้สาวๆ โต๊ะหมอดูเป็นโต๊ะเล็กๆ ทั้งล่ามทั้งลูกค้าทั้งหมอดูนั่งบนเก้าอี้แทบจะเข่าชิดเข่า หรือหัวชนหัวเวลาดูลายมือ ปรกติจะใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมงดูแต่ละราย สำหรับรายนี้เธอไม่มีทีท่าว่ารีบร้อนจะลุกไปไหนทั้งๆ ที่จ่ายเงินแล้ว เธอชวนผมคุยไปเรื่อยเปื่อย พ่อหมอเดา เอ้ย! พ่อหมอดูคู่ใจผมหลังจากรับเงินจากเธอแล้วก็แบะท่าบอกให้ผมคุยกับเธอไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพ่อหมอจะไปธุระสักหน่อย แกก็ว่าของแกไปทำนองนั่นแหละ วันเสาร์คล้อยๆ บ่ายมาทีไร เขามีการถ่ายทอดมวยไทยสดทางช่องเจ็ดสี พ่อหมอได้เงินจากลูกค้าทีไรก็มักจะหายตัวไปจนเขาถ่ายทอดมวยจบนั่นแหละถึงจะกลับมา แก่ชอบเล่นพนันมวยช่องเจ็ด จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:02:11 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 2 นางฟ้าแคนาดาเมื่อรู้ว่าผมกำลังฝึกพูดภาษาอังกฤษอยู่ด้วยก็อาสาช่วยสอนผมวันนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะไปเดินเที่ยววัดโพธิ์เอาซะเลย มิหนำซ้ำยังสั่งน้ำแป๊ปซี่มาสองขวดให้เธอและผมหน้าตาเฉย กว่าจะรู้ตัวว่าผมและเธอนั่งคุยกันไปชั่วโมงๆ ก็เห็นพ่อหมอเดินกลับมาที่โต๊ะนั่นแหละ “อีนี่ท่าจะชอบมรึงฟร่ะ” พ่อหมอทาย เมื่อยังเห็นผมและเธอยังนั่งคุยกันอยู่ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น เพราะความคิดยังติดที่ “ไทยๆ” อยู่ คือเด็กวัดอย่างผมนี่นะผู้หญิงจะมาสนอะไรประมาณนี้ สุดท้ายผมก็เลยพยายามตัดบทถามเธอในทำนองไล่ว่าจะไม่ไปเดินดูพระนอนหรือระเบียงคตของวัดโพธิ์เหรอ? คำตอบที่ได้รับคือเธอมาเที่ยวเป็นหลายครั้งแล้ว เวลาเธอมีไฟลต์มาลงที่กรุงเทพฯ ก็จะมาเตร่ตามวัดโพธิ์นี่แหละ “ I enjoy talking to you” เธอว่า....แล้วเธอก็ชักชวนว่าอยากจะให้ผมช่วยพาเธอนั่งเรือหางยาวที่ไม่ใช่สำหรับฝรั่งหน่อย ซึ่งหมายถึงเรือประจำทางที่วิ่งจากกรุงเทพฯ ไปถึงบางขุนนนท์ บอกตรงๆ ว่าตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า “เงิน” คือมองเธอว่าเป็นนักท่องเที่ยวส่วนผมนั้นล่ามและ “ไกด์ผี” ที่หากินในวัดโพธิ์ การพาฝรั่งลงเรือหางยาวก็เป็นช่องทางหนึ่งของการหาเงินของไกด์ผี ปรกติถ้านั่งเรือประจำทางก็จะคิดเป็นรายหัวๆ ละไม่เกินสิบห้าบาทจากท่าช้างไปถึงบางขุนนท์ หรือถ้าจะเหมาเรือหางยาวก็ลำละสองร้อยบาท ส่วนไกด์จะบวกราคาเพิ่มเอาเท่าไหร่ก็ตามใจ ไกด์ผีบางคนเรียกเก็บจากฝรั่งลำละพันก็มี ผมพาเธอไปลงเรือที่ท่าช้าง ตอนแรกกะว่าจะฟันราคาค่าเรือสักร้อยบาทคิดขนหน้าแข้งเธอคงไม่ร่วงแน่ๆ อิ อิ.......แต่ไปๆ มาๆ ผมกลับเป็นฝ่ายจ่ายค่าเรือให้เธอซะเอง....แบบว่าใจอ่อนทำไม่ลง ถ้าเป็นฝรั่งที่เธอหรือจับได้ในวัดโพธิ์แบบปุ๊บปั๊บ ก็พอจะใจแข็ง แต่นี่เธอนั่งคุยกับผมเป็นชั่วโมงๆ แถมยังเลี้ยงน้ำแป๊บซี่ผมอีก เป็นใครๆ ก็ทำไม่ลง ขณะนั่งเรือจู่ๆ เธอก็ถามขึ้นมาว่า “You seem to keep your distance from me” นั่นคงอาจจะด้วยเป็นสัญชาตญาณเก่าๆ ของผมนั่นแหละ คือยังนึกว่าตัวเองห่มผ้าเหลืองอยู่ ผมพาเธอนั่งเรือหางยาวประจำทางจนสุดสายและเที่ยวชมวัดเฉลิมพระเกียรติ ตอนแรกก็แอบนึกในใจว่าจะพาเธอไปดูรำไทยและทานอาหารไทยเพื่อจะฟันค่าน้ำจากร้าน ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจไม่ให้ทำเช่นนั้น หลังจากเที่ยวเสร็จผมก็บอกลาเธอตรงที่ท่าช้างและแยกกันตรงนั้น จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:03:18 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 3 วันรุ่งขึ้นผมก็กลับมาประจำการเป็นล่ามแปลหมอดูที่วัดโพธิ์เช่นเดิม และเธอก็ย้อนกลับมาที่วัดโพธิ์พร้อมกับหนังสือนิยายภาษาอังกฤษมาฝากผม แล้วชวนผมไปเดินตามระเบียงคตในโบสถ์ เล่นเอาหมอดูและเพื่อนๆ ที่คอยแปลหมอดูด้วยกันแซวลับหลังว่าผมท่าจะมีแฟนเป็นแหม่มซะคราวนี้แหละ แม้จะเริ่มสนิทสนมกันมาบ้าง ผมก็ยังรักษาระยะห่างทั้งตัวเองและความรู้สึกอยู่อย่างระมัดระวัง ไม่ได้คิดเลยเถิดเหมือนที่เพื่อนๆ เขาแซว อย่าว่าแต่แหม่มเลยขนาดลูกสาวคนจีนที่อยู่ข้างๆ วัดที่ผมแอบชื่นชมทำได้อย่างมาก็แค่แอบชื่นชม เวลาเดินสวนกันผมยังไม่กล้าแม้จะมอง ทำได้อย่างมากก็แค่ “แอบชอบ” ตอนนั้นยอมรับว่าคนมีปมด้อยด้านฐานะในสังคมอย่างผมลำบากใจในการที่จะไปชอบคนที่คิดว่าสูงกว่าเรา จากระเบียงคตวัดโพธิ์สุดท้ายก็มาลงเอยที่วัดปฐมเจดีย์ที่นครปฐม ซึ่งผมเป็นคนเอ่ยปากอาสาพาเธอมาเที่ยวที่นครปฐมเอง และที่นั่นก็เจอพระที่เคยบวชเรียนมาด้วยกัน ท่านก็เลยชักชวนผมและเธอไปทานน้ำที่กุฏิท่านเพราะท่านเองก็อยากพูดอังกฤษ กว่าจะนั่งรถบันกลับถึงกรุงเทพฯ ก็ค่ำพอดี ช่วงระหว่างทางนั้นเธอเปรยคำๆ หนึ่งขึ้นซึ่งเล่นเอาใจหายวูบ “I like you, you know?” ที่ใจหายนั้นอาจจะเพราะว่าผมตีความหมายเตลิดเปิดเปิงก็เป็นได้ และผมก็โพล่งถามเธอด้วยความรู้ภาษาอังกฤษที่ตอนนั้นมีไม่มากและไม่เข้าธรรมเนียมในการพูดหลายอย่างว่า “Why” เหมือนคนไทยที่มักจะถามว่าทำไมถึงชอบล่ะอะไรประมาณนั้น เธอบอกว่าชีวิตผมผาดโผนดี เฟรนด์ลี่ ได้ฟังคำอธิบายเช่นนั้นผมก็ลดดีกรีความตื่นเต้นลงมาบ้างว่านึกว่าจะชอบในลักษณะเป็นแฟนกันตามความหมายไทยๆ ตอนนั้นผมก็อ่อนต่อโลกซะจนพลาดโอกาสที่บอกเธอว่าผมก็ชอบเธอ จนเธอต้องถามWhat do you think about me? จำได้ว่าตอนนั้นผมตอบไปสั้นๆ ว่า Good ใช่! กู๊ดคำเดียวสั้นๆ ไม่มีemotion ไม่มี feeling อะไรสักอย่างตามประสาคนอ่อนต่อโลกในตอนนั้น จนเธอถึงกับเงียบไปครู่ คงอาจจะนึกในใจว่าผู้ชายห่าเหวอะไรฟร่ะสู้อุตส่าห์บอกความรู้สึกดีๆ ให้ จะถามกลับสักคำก็ไม่ถาม ครั้นพอเราถามกลับตอบห้วนๆ ว่าดี! ถึงตรงนี้แล้ว นึกอยากจะยื่นมือย้อนกลับไปอดีตแล้วเขกกะโหลกตัวเองสักโป๊ก! คืนนั้นเธอเหมาแท็กซี่กลับโรงแรมส่วนผมขอลงระหว่างทางกลับวัด จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:05:55 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 4 วันรุ่งขึ้นเธอไปหาผมที่วัดโพธิ์อีกเช่นเดิม ความจริงเธอก็เปรยเล่นๆ ไว้แล้วล่ะว่าเธออาจจะไปหาผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ให้น้ำหนักอะไรมากนักเพราะคิดว่าถ้าเธอมาก็ดีไม่มาก็ดี ถ้ามาก็จะได้ฝึกภาษาอังกฤษ ถ้าไม่มาก็จะได้แปลหมอดูหาเงินต่อ แต่ประหลาดใจก็คือเธอมาตั้งแต่เช้า ผมยังไม่ได้ลูกค้าสักคนเงินติดกระเป๋าตอนนั้นมีไม่ถึงร้อย เพราะเมื่อวานเกือบทั้งวันพาเธอเที่ยว “คืนนี้ไปทานอาหารเย็นแล้วดูหนังด้วยกันได้ไหม ที่โรงแรมของฉัน” เธอชวน ผมลังเลด้วยคำว่า “อาหารเย็นที่โรงแรม” นั้นมันไม่ match กับจำนวนเงินที่มีอยู่ในกระเป๋าผมเลย จึงบอกเธอไปว่าคงไปไม่ได้เพราะผมไม่มีเงินมาก ถ้ามตามริมฟุตบาทก็คงพอไหว “Don’t be silly! I will pay” เธอพูด ผมรีบกระโจนรับขอเสนอทันที ตั้งแต่เกิดจากท้องพ่อท้องแม่มาไม่เคยทานอาหารระดับโรงแรมห้าดาวกับเขาสักที อิ อิ และวันนั้นเธอก็ประเดิมพาผมไปทานไอศครีมซึ่งเป็นไอศรีมที่ผมไม่เคยลืมเลย เปล่าหรอกไม่ใช่รสชาตของมันแต่เป็นราคาของมันต่างหาก เรานั่งเรือด่วนเจ้าพระยาจากวัดโพธิ์ไปทานไอศรีมที่โรงแรมโอเรียลตัล! จำราคาได้แม่นว่าถ้วยละ170 บาท ปรกติผมทานถ้วยละสองบาทสูงสุดก็ห้าบาท แม้จะไม่ใช่เงินตัวเองจ่ายแต่ก็แอบเสียดายมาก เรานั่งทานตรงระเบียงติดน้ำเจ้าพระยาและนั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เข้าไปเหยียบโรงเรียนโอเรียนตัล ทานเสร็จนางฟ้าของผมก็ให้ทิปไปอีกสองร้อยกว่าบาท คนที่ทำมาหาเช้ากินค่ำบางวันได้บ้างบางวันไม่ได้บ้างอย่างผม แทบจะกระโดดแย่งทิปจากบ๋อยเสียให้ได้ และตรงนั้นทำให้ผมได้ตระหนักถึง “ระยะห่าง” ระหว่างผมกับเธอไม่ว่าฐานะหรือรสนิยมแตกต่างกันราวฟ้ากับหุบเหว ผมยังติดใจเรื่องทิปที่เธอให้ หลังจากออกจากโรงแรมมาก็เลยถามว่าเธอว่าทำไมต้องให้ทิปด้วยก็ในเมื่อเราจ่ายค่าไอศรีมแพงขนาดนั้น เธอบอกว่ามันเป็นธรรมเนียมผมก็เลยหยุดถาม บ่ายวันนั้นผมพาเธอไปเที่ยวเมืองโบราณที่สมุทรปราการโดยเหมาแท็กซี่ไป กลับกรุงเทพตอนตอนโพล้เพล้ ก่อนจากมาเธอบอกว่า “Don’t forget we have a date tonight” อย่างที่บอกว่าตอนนั้นภาษาอังกฤษยังไม่แข็งแรง เข้าใจความหมายคำว่า “date” หมายถึง “วันที่” เล่นเอาผมงง จึงย้อนกลับไปถามเธอด้วยความซื่อ อ้าวไหนว่าจะเลี้ยงข้าวผมคืนนี้ไม่ใช่หรือ? “Yes, and let’s call it a date” จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:07:02 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 5 อาหารเย็นวันนั้นที่โรงแรมสยามคอนติเน็นตัล(ถูกรื้อทิ้งไปนานแล้วและปัจจุบันนี้ก็เป็นสยามพารากอน)ซึ่งเธอพักที่นั่น เป็นอาหารบุฟเฟ่ต์ซึ่งตอนนั้นผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยว่าอาหารบุฟเฟ่ต์คืออะไร ตอนเธอบอกว่าจะทานอาหารบุฟเฟ่ต์กัน ผมนึกว่าเป็นอาหารยุโรปหรือทางอเมริกาไปนู่น เหมือนการทานอาหารทั่วๆ ไป คือทานมากก็จ่ายมากทานน้อยก็จ่ายน้อย คืนนั้นผมก็เลยตักอาหารมาทานไม่มาก ประการหนึ่งเพราะยังติดใจราคาไอศรีมถ้วยละ 170 ไม่หาย แค่ไอศรีมถ้วยเล็กๆ ยังแพงหู แต่กว่าจะรู้ว่าอาหารบุพเฟ่ต์นั้นทานมากเท่าไหร่ก็ได้แต่จ่ายราคาเดิมนั้น ผมได้พลั้งปากบอกโกหกเธอออกไปว่าอิ่มแล้ว และผมก็ถามเธอแบบซื่อๆ ว่าโรงแรมเขาจะเช็คได้ยังไงว่าเราทานอะไรไปบ้างเพราะไม่มีเห็นคนมาจดรายการอาหารที่ผมตักมาทานเลย เธอหัวเราะเลยบอกว่าเธอจ่ายค่าอาหาร “ต่อหัว” เรียบร้อยแล้ว คุณจะทานเท่าไหร่ก็ได้.....เท่านั้นแหละผมรู้สึกเสียดายขึ้นมาจับจิตจับใจ ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่ทีแรก.....ผมคงสวมวิญญาณชูชกตักมาทานให้พุงกางแน่ๆ ชีวิตวันๆ ทานแต่ข้าวก้นบาตรของหลวงพี่ แต่มาโอกาสดีๆ ที่จะได้ไปนั่งทานอาหารระดับห้าดาวซะอย่างนั้น! แต่ผมยังสามารถ “เอาคืน” ได้ที่ “ของหวาน” คืนนั้นผมผลุดลุกผลุดนั่งไปตักเอาของหวานมาทานซะอิ่มแปร้ เธอให้ผมเป็นคนเลือกว่าจะไปดูหนังเรื่องอะไรหลังจากอาหารคืนนั้น ผมเลือกหนังอะไรรู้หรือเปล่าครับ?? ผมเลือกพาเธอไปดูหนังเรื่อง “โหดตามพินัยกรรม” ซึ่งตอนนั้นดังมากๆ และผมอยากดูมากตามประสาผู้ชาย ดาราชั้นนำฮ่องกง อย่าง หลิวเต๋อหัว อลันทัม ฉีเส้าเฉียน แสดงนำ เป็นหนังประเภท “โหด” สุดโหดตามสไตส์ฮ่องกง ยิ่งกันสนั่นหวั่นไหวเลือดท่วมจอ พิมพ์มาถึงตรงนี้ผมไม่รู้ว่าเธอทนนั่งดูอยู่กับผมจนจบเรื่องได้ยังไง??? และที่สำคัญ ผมนึกอยากจะยื่นมือย้อนกลับไปในอดีตเพื่อบิดหูตัวเองให้ขาดซะให้รู้แล้วรู้รอดว่าพาเธอไปดูหนังโหดเลือดท่วมจอในการออก “เดท” ครั้งแรกได้อย่างไร? สาเหตุที่อยากจะเขียนเล่าเรื่องนี้ให้อ่านกันเพื่อหายผ่อนหลายจากเรื่องน้ำท่วมตอนนี้ ก็เพราะว่าเมื่อคืนนี้ผมเผอิญได้ดูหนังเรื่องนี้อีกหลังจากยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาที่ได้ดูกับเธอ ดูเสร็จก็ระลึกชาติเหตุการณ์ตอนนั้นทันที ให้รู้สึกนึกสงสารเธออยู่ครามครันว่าเธอทนนั่งดูหนังประเภทนี้กับผมได้อย่างไร????? และมองเห็นความไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกของตัวเองเอามากๆ แทนที่จะพาเธอไปดูอะไรที่มันโรแมนติกๆ หน่อย.........ก้ออย่างว่านั่นแหละ ตอนนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับความรู้สึกของเพศตรงข้ามเท่าไหร่?? ดูหนังเสร็จผมก็เซย์ good night ขึ้นรถเมล์กลับวัด ไม่มีการขอไปจิบกาแฟคุยกันต่อโรงแรมตามสูตรของการออกเดท 555555 กว่าจะรู้เดียงสา.....???????? จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:08:10 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 6 โถ... กว่าจะรู้เดียงสาจริงๆ  คิดว่าแหม่มคงจะชอบความซื่อๆ ของคุณแหล่ะค่ะ  อะไรที่เราไม่เคยเจอก็ดูแปลกตา แถมเจอแบบนี้ คงจะรู้สึกสบายใจ ซื่อๆ ไร้พิษภัย ขนาดคุณวัชรานนท์ บอกว่า ยอมสละล็อกอินเพราะไม่อยากมาเพลิน ในพันทิปไง เห็นเข้ามาแวบๆ เป็นระยะๆ   จริงๆ เราก็คุ้นเคยกับคุณตั้งแต่ล็อกอิน คนอุดร แล้วนะ หายหน้าไปก็คิดถึงกันประปราย ...มีเวลาก็มาเว้าน่ำกันเด้อค่ะ พันทิปนี่เล่นบ่อยๆ ติดไม่รู้ตัว วันไหนเขาปิดระบบ เล่นเอาเกือบลงแดงแน่ะ (เวอร์ไปนิด)) วันนี้จังหวะดี เข้ามาเจอกระทู้คุณวัชรานนท์อยู่บนสุดเลย อิอิ ฟัง (อ่าน) เรื่องเล่าคุณทีไร ไม่เคยเบื่อเลย  น่ารักน่าเอ็นดู คิดถึงเรื่องความรักของคุณฉุย ซื่อๆ น่ารักแบบนั้น คงเพราะสิ่งนี้แหล่ะมั้งที่เป็นเสน่ห์ประจำตัวของคุณ   เวลาเล่าเรื่องชีวิตบ้านๆ ก็เล่นเอาเราคล้อยตาม (เด็กบ้านนอกคือกัน ก็เลยนึกภาพออกได้ง่าย) จะมีเล่าต่ออีกป่ะคะ  ...จะเตรียมปูเสื่่อ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 54 05:36:38 จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:19:49

ความคิดเห็นที่ 7 นั่งอ่านลุ้นว่าจะแฮปปี้เอนดิ้งหรือเปล่า จากคุณ : >ปั่มปั๊มซัง< เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 05:45:04

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาโหวต จากคุณ : แมวน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 06:37:28

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไปยิ้มไป สนุกดีครับ จากคุณ : Que :-> เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 06:45:25

ความคิดเห็นที่ 10 ก็ถือว่านุ่นนวลน่ารักดี เพราะเป็นของจริง ต่างกับผมเป็นโยชน์เพราะจุดมุ่งหมายต่างกัน คิดแล้วอยากไปเรียนปริญญาโทอีก อ๊ะไม่แน่ใจ ไม่ไปดีกว่า จากคุณ : อิสวาสุ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 06:59:32 A:98.231.188.19 X: TicketID:105627

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไป ขำไปคะ สดใสๆๆ^^ จากคุณ : radiergummi เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 07:11:44

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักดีค่ะ  แหม่มคนนั้นคงงงจนจุกแน่ตอนคุณบอก good night แล้วไปเฉยเลย แล้วหลังจากนั้นเจอกันอีกหรือเปล่าคะ จากคุณ : ตกตะกอน เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 07:55:53

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นล็อคอินแล้ว ก็รีบคลิกเข้ามาอ่านเลย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : คู่กัด เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 08:29:46

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วงัยต่ออ่ะคะ  จบแค่นั้นหรอ  เสียดายอ่ะค่ะ  (>_<) จากคุณ : cool_girlgang เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 09:10:20

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาดูมุขทิดโยจีบแหม่ม จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 09:32:13

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักดีคะ ติดตามอยู่นะคะ จากคุณ : จุ๋ม (Love Series) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 09:33:55

ความคิดเห็นที่ 17 จบแบบไหนคะเนี่ย?????? อยากรู้ๆๆ ได้เป็นแฟนกันจริงๆหรึเปล่า???? :) จากคุณ : LaPeepim เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 10:34:41

ความคิดเห็นที่ 18 แค่นั้นจิงอะ ไม่มีติดต่อขอบงขอเบอร์ไรอีกเลยหรอ ติดตามอยุนะคะ :) จากคุณ : ck_st9r เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 10:53:32

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไป ยิ้มไป  ...  และอยากถามเหมือนคุณข้างบนว่า... ได้เป็นแฟนกันจริงๆ หรือเปล่าละคะ? จากคุณ : Weka เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 11:00:44

ความคิดเห็นที่ 20 มีต่อมั้ยอ่ะคะ กำลังลุ้นเลย เอาให้จบจิคะ นะ นะ นะ นะ จากคุณ : I'm in awe เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 12:51:11

ความคิดเห็นที่ 21 แอร๊ยย อ่านไปเขินไป ไม่มีต่ออีกเหรอคะ อยากรู้ตอนจบ จากคุณ : Jabangka เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 13:17:54

ความคิดเห็นที่ 22 บอกได้คำเดียว น่ารักคะ รออ่านด้วยคนคะ จากคุณ : jasdorn เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 13:48:05

ความคิดเห็นที่ 23 เรื่องน่ารักมาก รอนะคะ จากคุณ : น้องกล้วยปิ้ง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 15:59:43

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : dhiti เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 16:46:10

ความคิดเห็นที่ 25 น่ารักจังค่ะ มาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : Smith (อิศราภรณ์) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:06:58

ความคิดเห็นที่ 26 แล้วยังไงต่ออ่ะครับ กำลังสนุกเลย ฮาๆๆๆ ขอบคุณครับ จากคุณ : iAmpLe เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:19:07

ความคิดเห็นที่ 27 แวะมา อมยิ้ม อ่านไปยิ้มไปจริงๆ ... จากคุณ : .... เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 19:50:38 A:79.232.190.79 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านไปนั่งยิ้มไปค่ะ เรื่องราวรัก ๆ นี่มันน่าอ่านกว่าเรื่องราวความเกลียดชังนะ แต่ละคนก็จะมีเรื่องราวให้จดจำกันคนละแบบ บ้างก็สมหวัง บ้างก็เจ็บปวด(แต่เจ็บปวดแบบอยากจดจำ..อิอิ..) แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ชอบอ่านเรื่องราวความรักมากกว่าเรื่องความเกลียดชังความโกรธแค้นน่ะค่ะ..คือมันทำให้โลกสดใสดีกว่ากันน่ะ..อิอิ.. จากคุณ : ยังรออ่านต่อค่ะ.. (JC2002) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 21:15:59

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วลุ้น มีตอนต่อไปไหมค่ะเนี่ย จากคุณ : แพนกวิ้นน้อยหลงทาง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 22:23:05

ความคิดเห็นที่ 30 โอ..ทำไมจบง่าย ๆ แบบนี้คะ จากคุณ : เพชรชมพู เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 22:44:04

ความคิดเห็นที่ 31 คุณก๋าสะลอง เผอิญว่าภรรยาพาลูกๆ ไปเยี่ยมญาติ ....เหงา...หลังจากสอบเสร็จไม่มีอะไรทำ ก็เลยผ่อนคลายอยากดูหนัง.....เจอหนังเรื่อง "โหดตามพินัยกรรม" เหมือนใครสักกำหนดเอาไว้ให้กลับมาดูอีก ดูเสร็จ...ภาพแห่งอดีตก็พรั่งพรูออกมาเข้ามาตามที่พิมพ์ให้อ่าน เหตุการณ์หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากครับ There is no something wrong in the thicket of bamboo!! คือไม่มีอะไรในก่อไผ่!! ผมยังรักษาเพศพรมจรรย์ไว้ของเสมือนหนึ่งว่ายังเป็นพระอยู่ 555555 ความจริงก็อยากจะเสียตัวเหมือนกันแระ.......แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าเขาทำกันยังไง??? อันนี้หมายถึงตอนนั้น.....แต่ถ้าเอา "คราบปัจจุบัน" ที่กร้านโลกแล้วไปสวม"คราบในอดีต" ตอนนั้น จุดจบก็คงดำเนินไปอีกแบบ ....ว่าไปนู่น!!! ความรู้ดีๆ ก็ไม่ได้จางหายไปไหน เชื่อเช่นกันว่าเธอคงรู้สึกเหมือนผม จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:37:00 A:109.204.72.57 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 32 แก้ ความรู้สึกดีๆ ก็ไม่ได้จางหายไปไหน เชื่อเช่นกันว่าเธอคงรู้สึกไม่ต่างจากผม จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:38:58 A:109.204.72.57 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 33 I 've just noticed another mistake. ผมใช้ชีวิตในวัยรุ่นอยู่ในผ้าเหลืองมาตลอดตั้งแต่อายุยี่สิบสองจนเลยวัยเกณฑ์ทหาร Actually, I ordianed as a novice when I was 12 not when I was ยี่สิบสอง. I disrobed when I was 22. จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:11:21 A:109.204.72.57 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 34 รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : rein3 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:35:07

ความคิดเห็นที่ 35 แอร๊ยยยยยยยยยยยย ขัดใจตอนจบอ่ะ ไม่ใจ สตรีสมัยใหม่แบบอิฉันเล๊ยยยย จากคุณ : น่ารัก เซ๊กซี่ ขี้เล่น แสนซน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 02:02:40

ความคิดเห็นที่ 36 แล้วสุดท้าย ภรรยาตอนนี้ไม่ใช่คุณแหม่มแคนาดาหรอคะ เล่าต่อจิคะ จบกันยังไง อยากรู้เรื่องชาวบ้าน อิอิ จากคุณ : I'm in awe เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 02:27:53

ความคิดเห็นที่ 37 ยอมแต่งเรื่องใหม่ให้มันแฮปปี้เอ็นดิ้งไม่ได้หรอครับ ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องจริงก็ตาม จากคุณ : * * เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 05:12:29 A:24.25.251.60 X: TicketID:237712

ความคิดเห็นที่ 38 ดิฉันเห็นคนเอเชี่ยนอย่างเราได้เมียแหม่มกันก็หลาย ถึงจะมีไม่มากเท่าแบบกลับกันเป็น vice versa หลายคนที่เห็นก็อยู่กันดี คู่ของคุณนี่ก็น่ารักเพราะอยู่กันมาดีจนป่านนี้ ครอบครัวอยู่ดีมีสุขแสดงว่าคุณธรรมเสมอให้กัน ยินดีด้วยจ้า ปล ว่าแต่ว่าเจอคุณแฟนได้ไงน่ะ ดูเหมือนคุณจะเคยเล่า แต่เราลืมไปแล้ว นี่สงสัยคิดถึงลูกเมียละซีท่า..ถึงได้เข้ามารำพึงรำพันอย่างนี้ อิอิ จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 05:32:32

ความคิดเห็นที่ 39 เล่าให้ฟังต่อ....... หลังจาก "เดท" คืนนั้น วันถัดมาเธอก็กลับแคนาดา ทำหน้าที่นางฟ้าเดินทางรอบโลกต่อ แต่เราก็ติดต่อกันทางจดหมายเป็นระยะๆ เธอมักจะส่งโปสการ์ดมาให้ผมประจำเวลาเธอมีไฟลต์ไปลงเมืองสวยๆ ส่วนผมก็ดำเนินชีวิตในกรุงเทพฯ ตามปรกติ กระเป๋าเงินตุงบ้างและว่างเปล่าบ้างเป็นวิถีชีวิตใหม่ๆ ที่ผมต้องทำตัวให้ชินตั้งแต่สึกออกมา อย่างน้อยๆ ผมก็มีวัดเป็นที่ซุกหัวนอนและมีข้าวก้นบาตรเลี้ยงชีพ ความรู้สึกตอนนั้นก็รับรู้และพอจะมั่นใจได้ว่าเธอชอบผม โปสการ์ดที่ส่งมาเธอจะสลักท้ายว่าเลิฟเสมอหรือบางครั้งเวลาเธอส่งโปสการ์ดมาจากเมืองอื่นที่เธอต้องบินไปก็จะบอกว่า I wish you're with me. รู้น่ะรู้เต็มอยู่อกว่าเธอชอบ....แต่ปัญหาอยู่ที่ตัวผมยังติดความคิดแบบไทยๆ อยู่ว่า ถ้าเป็นแฟนกันจริงอย่างน้อยๆ เราก็ต้องมีเงินเยอะ เช่นเวลาไปกินข้าวทานอาหารผมควรจะเป็นฝ่ายจ่ายไม่ใช่เธอ อะไรต่อมิอะไรทำให้ผมว้าวุ่นคิดมากว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้ ตอนเธอกลับมากรุงเทพฯ อีกเธอชวนไปเที่ยวเกาะพีพี ผมก็ปฏิเสธเพราะกระเป๋าต้งค์แห้ง เคยได้ยินเพื่อนมันเล่าให้ฟังว่าแค่ค่าเรือจากภูเก็ตไปเกาะพีพีปาเข้าไปเกือบสามร้อยแล้ว ผมคงไม่มีปัญญาจะจ่าย และแม้เธอออกปากว่าจะจ่ายให้ผมตลอด...ผมก็คงอายคนไทยด้วยกันไม่ได้ที่ให้ผู้หญิงจ่าย ทำได้อย่างมากก็แค่พาเธอเที่ยวรอบๆ กรุงเทพฯ ตลาดน้ำดำเนินสะดวกบ้าง อยุธยาบ้าง ฟาร์มจระเข้บ้าง ซึ่งตรงนั้นผมก็พอจะสามารถทำตัวเป็นสุภาพบุรุษออกเงินจ่ายค่าเดินทาง ค่าน้ำดื่ม ค่าอาหารสลับสับเปลี่ยนกับเธอได้.....ไม่ใช่ปล่อยให้เธอควักฝ่ายเดียว แม้จะมีความรู้สึกดีๆ ต่อเธอ ผมคงไม่อาจจะเรียกได้ว่านั่นเป็น "รักครั้งแรก" เพราะตอนนั้นผมสับสนกับตัวเองมาก คือตอนนั้นผมประเมิน "ความรัก"แคบเกินไป อิทธิพลทางค่านิยมแบบไทยๆ ยังฝังใจตลอดว่า กากับหงส์ ดอกฟ้ากับหมาวัด นางฟ้ากับซาตานไม่ควรคู่กัน พูดง่ายๆ ก็คือตอนนั้นผมดูถูกและตีค่าตัวเองต่ำเกินไป จนไม่เข้าในนิยามของความรักโดยถ่องแท้ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้งานเป็นมัคคุเทสก์ประจำบริษัททัวร์ ผมคิดว่าผมจะตั้งตัวเก็บเงินสร้างฐานะไว้อวดเธอ เรายังติดต่อทางจดหมายอยู่ แต่จากการที่ผมได้เข้าไปสัมผัสชีวิตการทำงานจริงๆ จังกับบริษัท มันทำให้ผมรู้รสชาตชีวิตไปอีกแบบ ตอนนั้นยอมรับว่าปรับตัวได้ไม่ง่ายเลย ผมเคยโดนดูถูก โดนด่า ความที่ผมยังใหม่กับหน้าที่การงานตรงนี้ บางทีสถานะและสถานที่ๆ ผมเกิดก็ถูกยกขึ้นมาถากถาง ผมเคยทำให้บริษัทขาดกำไรในเรื่องที่ฝืนใจผม เช่นบางทีหลังจากพาลูกทัวร์ไปเที่ยววัดต่างๆ ในกรุงฯ มาเกือบทั้งวัน ลูกทัวร์บ่นว่าเหนื่อยอยากกลับโรงแรม ผมก็เกรงใจพากลับโรงแรมเลย ไม่ยอมพาไป "ลงร้าน" จิวเวอร์รี่ ร้านไหม ร้านไม้แกะสลัก ระหว่างทางเพื่อที่จะได้ทั้งค่าน้ำและค่าคอมมิชชั่น ท้ายที่สุดผมก็ลาออก และหนีเตลิดเปิดเปิงไปอยู่ที่จังหวัดเลย ผมเขียนจดหมายไปบอกนางฟ้าของผมว่า ผมจะไปอยู่ต่างจังหวัดและยังไม่มีที่อยู่แน่นอน ถ้ามีทีอยู่แล้วจะบอกเธอไป ตอนนั้นผมเกิดความสับสนกับชีวิตอย่างหนักหน่วง ใจหนึ่งเสียดายที่สึกจากสมณะเพศออกมา ส่วนอีกใจหนึ่งก็ฮึดอยากจะสู้ชีวิตต่อ ผมไปขออาศัยกับเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ที่ยอดดอยภูเรือซึ่งพอรู้จักกันมาก่อน ตั้งใจว่าจะไปเป็นไกด์ประจำที่นั่น หาฝรั่งเดินป่าบนภูเรือไปเรื่อยเปื่อย คงพอเลี้ยงชีพได้.....แต่แทบจะไม่มีฝรั่งเอาเสียเลย ถึงมีเขาก็ไม่ยอมจ้างไกด์ เขาเดินชมป่าภูเรือได้เพราะมีแผนที่นำทางอยู่แล้ว ก็ต่อเมื่อได้ยินพ่อค้าแม่ค้าที่ขายของบนภูเรือพูดถึงผมในทำนองผมส่าสงสาร เพราะเขามองว่าผมอาจจะเสียสติหรือเป็นโรคประสาทไปแล้ว แหละผมจึงเหมือนตื่นจากภวังค์ เขาพูดในทำนองว่า "คนมีความรู้พูดภาษาอังกฤษก็ได้ ถ้าไม่ใช่คนบ้าเขาก็คงไม่มาอยู่กลางป่ากลางเขาอย่างนี้หรอก" ผมจึงคิดว่าควรจะทำอะไรสักอย่าง ตัดสินใจว่าจะไปเสี่ยงโชคที่เชียงใหม่และถ้าที่เชียงใหม่ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็คงต้องกลับไปบวช(ถ้าเป็นไปได้)ตลอดชีวิตนั่นแหละ จากภูเรือผมก็ขึ้นเชียงใหม่ ไปเป็นไกด์ป่าและครูดอยอาสาที่นั่น จนพบรักแท้ที่นั่น ซึ่งเป็นภรรยาของผมในปัจจุบันรู้จักกันมาตอนนี้ก็ยี่สิบสามปีแล้ว! เกือบสองปีให้หลัง ผมย้อนกลับมาทำธุระที่กรุงเทพฯ ถือโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนฝูงเก่าๆ ที่วัดโพธิ์ ทั้งเพื่อนและพ่อหมอดูเล่าฟังว่า นางฟ้าของผมเคยกลับมาที่วัดโพธิ์สองสามครั้งเพื่อถามหาผม แต่ตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหน จากนั้นก็ไม่เห็นเธอมาที่วัดโพธิ์อีกเลย ผมเคยพยายามเขียนจดหมายติดต่อเธอไปแต่ก็ไม่ได้รับจดหมายตอบรับ อย่างที่ผมตบท้ายเอาไว้ข้างบนว่า "ผมยังมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอเสมอมา เชื่อว่าเธอเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน" ผมเคยแอบลังเลใจมาหลายครั้งเหมือนกันว่า ด้วยเทคโนโลยี่โลกไร้พรมแดนเช่นนี้ ผมคิดว่าผมคงสามารถสืบหาเธอได้ไม่ยาก แต่ในเมื่อเวลามันเลยผ่านมาเลยยี่สิบกว่าปีแล้ว และความทรงจำเก่าๆ ยังดีอยู่ ที่สำคัญตอนนี้ผมมีครอบครัวและภรรยาที่ดีแล้ว ผมไม่อยากจะสืบสาวกลับไปอดีตอีก สู้เก็บความรู้สึกดีๆ เอาไว้ดีกว่า และเชื่อว่า "ผม" ในอดีตก็คงจะเป็นความทรงจำที่ดีต่อเธอไม่น้อยเช่นกัน จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 07:12:52 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านจบแล้วค่ะ แอบเศร้าหน่อยๆ นางฟ้าคงจะระลึกถึงคุณเสมอนะคะ ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม อยากร้องไห้ อิอิ จากคุณ : PoomPim..TMB เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 07:37:44

ความคิดเห็นที่ 41 ฮั่นแน่ แอบว้าวุ่นตอนภรรยาไม่อยู่ //เข้ามาแซว ฮิ้วววววววววว จากคุณ : แมวน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 07:42:14

ความคิดเห็นที่ 42 อ้า...ไหนๆ กระทู้กลายเป็นกระทู้แนะนำไปแล้ว ขออนุญาตโฆษณานะครับ ผมกับเพื่อนๆ ร่วมกันจัดงานรวมน้ำใจหารายได้ช่วยภัยน้ำท่วมที่เมืองที่ผมอยู่ในวันเสาร์ที่12 November นี้นะครับ ที่ St Katharine Church, Church Road, South Bourne, Dorset BH6 4AR ในงานจะมีพระสงฆ์สามรูปจากวัดป่าจิตตวิเวก วัดป่าเทสสรังสี วัดพุทธเมตตา มาเจริญพระพุทธมนต์ และบิณฑบาตรให้พวกเราได้ใส่บาตรกัน จะฉายภาพไสลด์น้ำท่วมและตั้งโต๊ะรับบริจาค ร่วมรับประทานอาหารไทยด้วยกันจากกลุ่มแม่บ้านที่มีน้ำใจทำอาหารมาเลี้ยง ส่วนผมก็จะโชว์ฝีมือทำพล่าเนื้อไปร่วมกับเขาด้วย ใครอยากชิมฝีมือขอเชิญครับ ผมรับเป็นหน้าที่พิธีกรอยากเจอกันตัวจริงเสียงจริงก็วันนั้นเลยนะครับ หากคนไทยในอังกฤษหรือสมาชิกพันทิปเช่นคุณ รินตา ชิสสิค ประกอบ แมวอ้วน โค้งหักศอก หรือใครต่อใครที่ไม่อาจเอ่ยนามได้ทั้งหมดเข้ามาอ่าน อยากจะเรียนเชิญเป็นการส่วนตัวนะครับ จะได้มีโอกาสเจอหน้าตากันเป็นๆ เสียที ยังไงๆ ก็ไปนอนที่บ้านผมก็ได้นะ รายได้ทั้งหมดส่งไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย ติดต่อผมทางอีเมล์ได้ konudon@hotmail.com จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 07:54:15 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 43 เรื่องน่ารักมากแต่น่าเสียดายครับที่คุณจขกทยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยอะ 555 ทุกอย่างมันเหมือนเป็นความโชคดีของจขกททั้งนั้นที่เขามาชอบจขกทเอง จขกทไม่ได้ทำอะไรเพื่อตามความรักนั้นเลยอะครับ เศร้า ถามว่าเป็นแนวทางให้ผมได้ไหม ผมว่าไม่ได้ง่ะ เพราะเรื่องของจขกทเขาเป็นฝ่ายรุกตลอดเลยแต่เรื่องน่ารักมากครับ อ่านแล้วรู้สึกดีมาก ตอนนี้จขกทมีครอบครัวนานแล้วก็ไม่ควรกลับไปรื้อฟื้นอะไรอีกจริงๆล่ะครับ ก็ได้แต่หวังว่าถ้าชาติหน้ามีจริง จขกทคงได้เจอเธออีกนะครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 10:51:15

ความคิดเห็นที่ 44 เรื่องราวน่ารักดีครับ ขอบคุณมากที่แบ่งปันเรื่องราวและความรู้สึกดีดีให้นะครับ จากคุณ : Thunke8 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 10:58:37

ความคิดเห็นที่ 45 เป็นความรักที่บริสุทธิ์ดีจัง ^^ จากคุณ : ชายหนุ่มผู้เงียบเหงา เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 11:47:40

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วอบอุ่นดีจังคะ จากคุณ : ผึ้งน้อยafet เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 12:05:00

ความคิดเห็นที่ 47 สวยงามค่ะ จากคุณ : รักหมดใจเจ้าชายแบด เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 14:12:28

ความคิดเห็นที่ 48 Well, Good story. จากคุณ : Anupak เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 14:29:49

ความคิดเห็นที่ 49 ละมุน ละไม ไฮโซ โรแมนติก ^_^ จากคุณ : หมอนทอง เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:32:38 A:206.174.16.174 X: TicketID:332138

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีครับ..คุณ.วัชรานนท์ สบายดีนะครับ ผมไม่ได้มาห้องไกลบ้าน..เสียนาน เล่าเรื่องสนุกดีครับ เดีี๋ยวว่างๆผมจะมาเล่าเรื่องตัวเอง..เกี่ยวกับสาวเเหม่มให้ฟังบ้าง.....  เคยตั้งกระทู้ตอนภรรยาคลอดไปแล้วใครพลาดตามไปอ่านได้ครับhttp://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/2011/09/H11074470/H11074470.html เอารูปลูกชายวัย  2 เดือน กับภรรยาแหม่มออสเตรเลียมาฝากอีกที จากคุณ : jayaus เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 17:08:27

ความคิดเห็นที่ 51 แหม่  อ่านแล้วมันเศร้ายังไงไม่รุ  เค้าไม่กล้ารับรักเธอ  เธอก็ตามหาเค้า  โรแมนติคมากๆ   เสียดายที่ไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง  เฮ้อออ น่าจะลองติดต่อดูนะครับ ผมเองยังวางแผนไว้เลย ว่าแก่ๆ หน่อยจะออกเดินทางเยี่ยมเยียนคนรู้จักเก่าๆ (เฉพาะสาวๆ)  ที่ครั้งนึงเราเคยมีความรู้สึกดีๆ ร่วมกันบ้าง เพราะแม้จะห่างกันมานานแล้ว  แต่ความรู้สึกดีๆ ก็ยังไม่เจือจาง ตอนนี้ใน list มีอยู่ 12 คน  โหลนึงพอดี  ตอนหนุ่มแน่นเนื้อหอมมากไปหน่อย ขอบคุณคุณวัชรานนท์มากครับ อุตส่าห์เชิญผม  ยิ่งเห็นว่าจะได้ใส่บาตรนี่ยิ่งชอบ รีบไปเช็คเส้นทาง ผมอยู่ห่าง 290 ไมล์พอดี แห่ะๆ  อยากไปแต่สงสัยจะไปลำบากครับ   ร่วมขออนุโมทนาล่วงหน้านะครับ ได้ postcode กับ email ละ ถ้าช่วงไหนผ่านไปเที่ยวแถวนั้นจะแวะไปคารวะครับ จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 17:50:53

ความคิดเห็นที่ 52 ถ้าสำหรับวัยรุ่นหรือคนที่กำลังอยู่ในวัยของการวิ่งหาความรัก มันคงฟังดูเศร้าพิกลบ้างเหมือนกันนะครับ ความรักอยู่ตรงหน้า ใกล้แค่เอื้อม แต่ไอก้าวเดียวนี่ก็ยังก้าวไปไม่ถึงเสียที แต่ถ้ามันเป็นอดีตอันยาวนาน มองย้อนกลับไป ผมว่ามันมีแต่รอยยิ้มนะ ตัวผมไม่ได้แก่ขนาดนั้นแต่พอนึกถึงอดีตบางเรื่องก็มักมีรอยยิ้มเสมอ บางเรื่องในเวลานั้นทำเอาเราร้องห่มร้องไห้ แต่พอมองย้อนกลับไปก็กลับอดยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้ แล้วก็พาลคิด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะอยากลองเปลี่ยนสิ่งที่เคยทำดีมั้ยนะ และก็คิดถึงคนเหล่านั้นที่ฝังอยู่ในความทรงจำ ป่านนี้เค้าเป็นอย่างไรไปบ้างนะ ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันครับ ผมชอบครับ อ่านแล้วรู้สึกดี อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ก็แปลกดี จากคุณ : art_sarawut เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 18:49:57

ความคิดเห็นที่ 53 น่ารักจังค่ะ ^^ จากคุณ : Seabirdandsky เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 19:21:31

ความคิดเห็นที่ 54 เข้ามาอ่านอีกที รู้สึกเศร้าที่ไม่จบแบบที่คิด แต่ตอนนี้คุณมีความสุขมากๆอยู่แล้ว ก็อิจฉา อิอิ เราก็ตามหาของเราต่อไป ขอให้แฮปปี้เหมือนคุณจขกท.ด้วยเถิดดดด สาาาาาตุ๊!!! จากคุณ : LaPeepim เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 20:58:27

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านแล้วเศร้าๆเหงาๆ แต่ก็รู้สึกดีนะคะ เห็นด้วยว่าไม่ควรไปตามหาค่ะ ยกเว้นบังเอิญเจอเอง คุณมีภรรยาที่น่ารักแล้ว เรื่องในอดีตเก็บไว้เป็นความทรงจำที่สวยงามดีกว่า คิดถึงทีไรก็มีความสุข จากคุณ : k.lover เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:45:44

ความคิดเห็นที่ 56 อยากเห็นจดหมายครับ ยังเก็บไว้อยู่รึเปล่าแล้วค่าส่งสมัยก่อนไม่แพงหรอครับ จากคุณ : Ploeauer เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:08:13

ความคิดเห็นที่ 57 น่ารักจังเลยค่ะคุณวัชรานนท์ ถ้าหากว่าบังเอิญคุณสองคนกลับมาพบกันอีกครั้งจะทำยังไงค่ะเนี่ย? จากคุณ : bear hunt เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 05:01:27

ความคิดเห็นที่ 58 หวัดดี จขกท. ครับ เเวะมาอ่านคับ พอดีวันนี้ที่ปารีสเเละชานเมืองพวกรถไฟมันหยุดประท้วงกันเลยมีรถเเล่นไม่เยอะ พอได้อ่านกระทู้นี้ผมไม่เบื่อเลยจนลืมเรื่องรอรถไฟกลับบ้านไปโดยปริยาย... อ่านไปยิ้มไปจริงๆครับ  :) จากคุณ : เสี้ยวขาวฯ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 06:08:49

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านแล้วทำให้นึกถึงหนังเรื่อง Before Sunrise ยังไงอยู่ ที่จะพูดจะทำให้เสียบรรยากาศเม้นท์บนๆหรือปล่าวว..... ว่าจบแบบนี้ดีแล้วล่ะ เพราะทิ้งไว้ด้วยความรู้สึกที่ดี + แฟนตาซีในทางบวก หลายๆครั้งความรู้สึกที่ดี มันติดค้างว่าดี เพราะมันค้างอยู่ที่บทแรกๆไง บางทีเมื่อบทมันดำเนินต่อไป แล้วผลออกมาหลายๆครั้งให้รู้สึกว่า..จบหรือค้างไว้แค่บทแรกๆ ก็คงดีหรอก ความเป็นจริง ยังไงก็สู้แฟนตาซีไม่ได้... จากคุณ : Overseas เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 08:47:46

ความคิดเห็นที่ 60 ชีวิตผมไม่เหมือนคุณ แต่คล้ายกันในแง่ของความรู้สึก ผมมีคนมาชอบเช่นกัน เธอก็นางฟ้าดีๆนี่เอง สวย หุ่นดี หมวย นิสัยดี บ้านรวย ส่วนเราตรงข้ามทุกอย่าง หน้าตาพอไปได้ แต่ตอนนั้น (สิบกว่าปีที่แล้ว) จนสนิท อาศัยว่าได้ทุนเรียนมหาลัยดีๆ เลยมีโอกาสได้เจอน้องเค้า เราคบๆเลิกๆกันมา เกือบ 10 ปี จนในท่สุดเธอก็ทนความรู้สึกที่ผมชอบมองว่าตัวเองด้อยกว่าเธออยู่เสมอ ไม่ไหว เธอก็จากไปทั้งน้ำตา ผมเองก็ไม่ต่างกัน ตอนนี้เธอก็ยังแสนดีอยู่เหมือนเดิม ติดต่อมาบ้าง ในฐานะน้องสาวที่ห่วงใย แต่ผมมันใจสลายไปแล้ว เลยหลบมาเลียแผลใจให้ไกลๆ เจออะไรใหม่ๆอาจจะช่วยได้  ส่วนเธอก็มีคนที่ผมคิดว่าเหมาะสมกับเธอทุกด้านแล้วเรียบร้อย และกำลังจะแต่งงานเร็วๆนี้ (เพราะใน FB ของเธอมีรูปไปลองชุด เลือกโรงแรม กันอยู่ ) อีกซักสิบยี่สิบปี ผมคงมองย้อนกลับมาแล้วยิ้มกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นได้เหมือนคุณ จากคุณ : G.T.S. เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 09:22:47

ความคิดเห็นที่ 61 กลับมาอ่านอีกรอบ คิดคล้าย ๆ คุณ Overseas ว่าบางทีการจากกันนั้นอาจจะมีเหตุผลในด้านบวกคือเพื่อให้รักและความรู้สึกดี ๆ นี้ยังคงไว้ในใจไปตลอดกาล ทำให้เวลานึกถึงแล้วได้แอบอมยิ้มหรือแอบเศร้ากับตัวเอง (หมายถึงทั้งเรื่องราวของคุณวัชรนนท์ เรื่องราวของท่านอื่น ๆ และเรื่องราวของตัวเองด้วย(แต่เรื่องราวของตัวเองนี่หนักไปหน่อย กลับมาเจอกันในโลกไซเบอร์ ในเว็บพันทิปพร้อม ๆ กับมีเรื่องราวลึกลับ ๆ จนขาดสติ พอฟื้นตัวก็รู้ตัวว่าชีวิตคนเราต้องอยู่กับปัจจุบัน ส่วนความรู้สึกดี ๆ กับคนบางคนในอดีตนั้นก็ยังคงเป็นความทรงจำดี ๆ มีความรู้สึกดี ๆ และความหวังดีให้ตลอดไป)) จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 11:06:08

ความคิดเห็นที่ 62 อ๊ากกกก  อ่านไปยิ้มไป อยากมีมั่ง คริคริ จากคุณ : Super prink Girl เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 11:29:40

ความคิดเห็นที่ 63 บางเสี้ยว ยังกะชีวิตของชาวมหาจุฬาฯ  หรือ  บาลีเตรียมฯ ยังไงๆ  อยู่นะครับ.. ขำๆ นะครับ.. จากคุณ : คนบ้านสามขา101ฯ. เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 13:09:32

ความคิดเห็นที่ 64 T_____T จากคุณ : แตงโมสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 13:40:30

ความคิดเห็นที่ 65 ขอบคุณทุกๆ ท่านครับ ขอบคุณ G.T.S ที่เข้าใจความรู้สึกตรงนั้น ผมเองก็ยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่พิมพ์พรั่งพรูเหตุการณ์และความรู้สึกดีๆ ตรงนั้นคงจะเพราะมันผ่านมานานแล้ว ส่วนคำถามที่ว่าถ้าเจอกันอีกผมจะทำอย่างไร ผมมั่นใจว่าคงไม่มีอะไรในก่อไผ่อีกเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปก็คงจะเป็นอายุขัยของเราและการสนทนาภาษาอังกฤษของเราจะราบรื่นกว่าก่อนเยอะ ผมอาจจะชวนเธอไปทานอาหารบุฟเฟต์ที่ไหนสักแห่งแล้วท้าวความหลังคืนนั้นกัน อิ อิ อิ ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และตอนนี้มีครอบครัวแล้ว ที่สำคัญความรักของผมกับภรรยามีเรื่องราวที่ประทับใจกว่าเหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ในอดีต คุณคนบ้านสามขา101ฯ. ศิษย์เก่า มจร. หรือเปล่า? คุ้นๆ อิ อิ อิ จากคุณ : ว. เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 15:00:36 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 66 ให้กิ๊ฟคุณเจ้าของกระทู้ไม่ได้...     วัยรุ่นเซ็ง  =_= จากคุณ : Cat is little...เหมี๊ยวๆ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 15:15:05

ความคิดเห็นที่ 67 เพลงประกอบภาพยนต์ และขอมอบให้คุณ G.T.S ด้วย http://www.youtube.com/watch?v=2XqZluQKDsw&feature=related จากคุณ : ว. เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 15:31:35 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 68 ชีวิตจริง ยิ่งกว่าละคร ขอบคุณที่มาแบ่งปันคะ จากคุณ : oat_potter เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 16:18:24

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดีครับ คุณ ว ผมบาลีเตรียมวัดโพธิ์ จากนั้น ไปเรียนต่อ แถว พานนก บางกอกน้อย เพราะที่นั้น เป้น รร พระแห่งเดียวในประเทศไทย ที่เปิดสอน สายวิทย์ เรียน ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต ชอบทางนี้ และเรียนได้ดี ด้วย คิดว่า คงมี รร เดี่ยวในประเทศไทย ที่สอนสายวิทย์ ตั้ง ม สี ถึง ม หก มีการทดลอง บนกระดานดำเท่านั้น รุ้นผม สึกหมดครับ ได้ทุนไปเรียนต่อ จบ ดร สามท่าน ผมเคยเรียนที่ มจร ปีแรก แต่เปลียนใจ ถึงแม้เราจะออกมาจากวัด สิ่งหนึ่งที่เรา จดจำและทำคือ เมื่ออยู่อย่างพระ ก็อยู่ให้คนกราบไว้ได้ เมื่อออกจากวัดไป ก็ให้ไปเป็นลูกเขยที่ดี ของเขา สามีที่ดีของภรรยา พ่อที่ดีของลูก คำสอนท่านเจ้าคุณพระพิมลธรรม "พระพิมลธรรม" เดิมชื่อ "อาจ ดวงมาลา" เกิดเมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน 2446 ณ ต.บ้านโต้น อ.เมือง จ.ขอนแก่น บวชเป็นสามเณรตั้งแต่อายุได้ 14 ปี ศึกษาหลักธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเรื่อยมาจนอายุย่างเข้า 18 ปี จึงย้ายเข้ามาศึกษาพระธรรมที่วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ เมื่ออายุครบจึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ มีท่านเจ้าคุณสมเด็จพระวันรัต (เฮง เขมจารี) เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้รับฉายาว่า "อาสโภ" สอบได้เปรียญธรรม 8 ประโยค และได้เป็นครูสอนที่สำนักวัดมหาธาตุนาน 7 ปี ผู้นำ มจร เรา ก้าวสู้โลกกว้าง รุ่นเรา เป็นหมอ แพทย์ชนบท รร นายร้อยสามพราน ทหารหลายท่านอยู่ ผมเอาดีทาง สายวิทยาศาสตร์ตามที่ใจ หวังไว้ครับ จากคุณ : คนเดินทาง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 17:02:47 A:123.48.32.252 X: TicketID:328102

ความคิดเห็นที่ 70 ผมก็เคยแบบเพื่อนกัน กับหญิงอเมิรกัน แต่คนนี้เธอแรงจริง อะไรจริง ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ เป็นแค่เพื่อน เพื่อนจริงๆ เพราะผมอยู่คนเดียวต่างแดนมั่งครับ เลยไปกับเธอ เพราะว่าหาเพื่อนต่างชาติยาก ครั้งแรกให้ผมพาเธอไปเที่ยว แต่หลังจากนั้นเธอก็จะพยามจะมาหาผมที่บ้าน ครั้งสองครั้งสาม เธอพยามจะ xx แต่สุดท้ายก็อด กินผม 55+  เธอค่อนข้างเสียความรู้สึกมาก ผมก็เสียความรู้สึก เพราะขนาดบอกว่ามีแฟน จะแต่งานเร็วๆนี้เธอไม่ได้สนใจ บอกแค่ว่ามันแค่เกม เท่านั้นอย่าคิดมาก  หลังๆ เขาอีเมล์มาหาผมหลายครั้งแต่ผมตอบเพียงไม่กี่ครั้ง หลังๆไม่ตอบ  กลัวแฟนรู้ แล้วเธอก็หายไป จากคุณ : หน้ามหิดล เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 17:45:28

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบคุณค่ะ ที่เล่าให้ฟัง  น่ารักมากๆ จากคุณ : SuPerHyPerOverUltraGLUE เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 19:44:46

ความคิดเห็นที่ 72 ขอบคุณครับ อ่านแล้วก็ชอบ เศร้าๆนิดหน่อยครับ อิอิ สักวันอาจจะมีโอกาสแบบนี้บ้าง จากคุณ : tstevy1a เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:37:47

ความคิดเห็นที่ 73 คุณวัชรานนท์ดีใจที่เห็นเข้ามาคุยกันอีก และขอบคุณมากๆค่ะที่ชวน ดิฉันติดนัดลูกค้าเลี่ยงไม่ได้เพราะเขานัดมาหลายอาทิตย์แล้ว อยากจะไปเหมือนกันโดยเฉพาะวัดจิตตวิเวก หลวงพ่อท่านก็พึ่งกลับมาจากไปทอดกฐินที่วัดเมื่อไม่กี่วันนี้เองค่ะ เพื่อนธรรมที่วัดดิฉันเขาไปกันบ่อยเสียดายที่ตัวเองไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ ส่วนน้องโค้งเธอจะหนีกลับไปลุยน้ำท่วมที่เมืองไทยอีกไม่กี่วันนี้ น้องก็คงยุ่งเดี๋ยวพรุ่งนี้จะลองโทรถามน้องเค้าหน่อยว่าจะไปได้หรือปล่าวนะคะ คิดจะตามหากิ๊กเก่า ก็ต้องเตรียมรับความผิดหวังหน่อยนะคะ เมื่อหลายเดือนก่อนคุยๆกันกับเพื่อนสนิท เค้าบอกว่าไปเจอรูปแฟนเก่าเค้าแล้วผิดหวังมากมายจนบอกว่าไม่น่าหาเรื่องเลย ดิฉันเองก็คิดว่าเพื่อนเรานี่เขาเว่อร์ไปเนอะ คนเราแก่มาก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นปรกติ ก็ได้แรงบันดาลใจจากเพื่อน ลองไปค้นหารูปไอ้รูปหนุ่มที่เค้าเคยแอบชอบดิฉัน (และดิฉันก็เคยแอบชอบเขาสมัยเรียน ม ต้น) เคยได้เบอร์โทรเขาในเน็ตแต่ไม่กล้าโทร เมื่อไม่กี่วันนี้โชคเข้าข้างไปค้นเจอเขาในเน็ตรูปตอนเขาไปเปิดงานตึกแห่งหนึ่งในสาขาที่เขาเป็นเจ้านายอยู่ และก็พึ่งไปโพสในกระทู้ที่ห้องศาลาประชาคมมาเหมือนกันว่า ลมจับค่ะงานนี้เพราะเค้าเคยสมารท์ มาดเท่ห์ แต่ที่เห็นในรูปนั่นอ้วนกลมดำปึ๊ด เหมือนอึ่งอ่างผสมถังเบียร์กลิ้งได้ รู้งี๊ปล่อยให้เป็นเทพบุตรในฝันต่อไปดีกว่า อร๊ายส์สส เล่นเอารินตากรี๊ดแตกไปหลายรอบด้วยความผิดหวังอย่างแร๊งส์ จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 05:27:04

ความคิดเห็นที่ 74 คุณรินตาผมก็พึ่งจะกลับมาจากช่วยงานทอดกฐินที่วัดจิตวิเวกอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่นั่นคนลาวก็เยอะพอสมควร นอกจากจะอิ่มบุญแล้วก็ยังได้พูดภาษาของตัวเอง เจ้าอาวาสจากวัดข้างบ้านคุณไปด้วย ได้เงินแปดพันกว่าปอนด์ ควรจะหาโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่นั่นนะครับเป็นวัดที่มีที่ดินกว้างมากๆ ประมาณสองร้อยเอเคอร์กระมัง ก็ปาเกืองสามร้อยไร่เพราะมีคนถวาย รื่นรมย์มากมีน้ำตกมีบึงใหญ่ จากคุณ : ว. เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 06:52:56 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 75 เข้ามาดูอีกทีครับ.. เหมือนจะเคยอ่านเรื่องราวของ  จขกท.  ในห้องศาสนาๆ  นะครับ คุ้นๆ. ปล. ผมเคยผ่านแค่บางเสี้ยวๆ ของ มจร. ครับ  และชื่นชม  คคห.69  ครับ  ขอแซวขำๆ  นิดๆ นะครับ " เทคโนสุทธาวาส "  ใช่มั้ยครับ เพื่อนผมก็จบที่นี้มาบ้างเหมือนกัน. จากคุณ : คนบ้านสามขา101ฯ. เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 09:43:55

ความคิดเห็นที่ 76 เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ แอบลุ้นว่าภรรยาคือสาวแหม่มคนนั้น 555 คุณ jayaus, น่ารักทั้งแม่ทั้งลูกเลยค่ะ ลูกชายผมเยอะดีจริงๆ จากคุณ : cognac & tobacco เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 13:17:18

ความคิดเห็นที่ 77 ตอนที่เห็นคำว่า "แป๊บซี่" นึกว่าตาฝาด ต้องจ้องเข้าไปใกล้ๆ หน้าจอ เจ้าของกระทู้เรียกชื่อนี้เหมือนแม่เราเลย อิอิอิ ตอนที่เจ้าของกระทู้พูดถึงไอติมถ้วยละร้อยกว่าบาท ก็ยังนึกว่าแค่ร้อยกว่าบาท แต่พอดูชื่อพระเอกหนังจีน ถึงได้ อ๋อ.. ทำไมถึงแพง จริงด้วยละ สมัยนั้นเงินสิบบาท ตอนอยู่โรงเรียน ซื้อข้าวซื้อน้ำกินได้อิ่มเลย เดี๋ยวนี้ยี่จั๊บ ค่ารถไปทำงาน แค่ขาไปยังไม่พอเลย T_T สมัยนี้กินร้านฟ๊าดฟู้ด ก็สองสามร้อย แต่ทิปยังไม่ถึงห้าสิบเลย แหะๆ สมัยก่อน ส่งจดหมายทางแอร์เมล์ ไม่แพงหรอก คือแพงกว่าส่งในประเทศนิดหน่อย สมัยก่อนตอนเด็กๆ เคยมีเพนเฟรนด์เมืองนอก ค่าแสตมป์ส่งจดหมายไปเมืองนอก ก็พอๆ กับค่าอาหารกลางวันในโรงเรียน จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 14:22:35

ความคิดเห็นที่ 78 ขำพี่รินตา ไม่น่าหาเรื่องเลยพี่ ลบภาพเทพบุตรในฝันหมดเลย เราว่า อะไรที่สวยๆ งามๆ ในอดีต ปล่อยให้มันอยู่แบบนั้นก็ดีแล้วค่ะ เราเคยย้อนรอยอดีตหลายเรื่อง ปรากฎว่า ที่ได้รับกลับมา จะเป็นความผิดหวังเสียมากกว่า  ที่ว่าผิดหวังไม่ใช่เพราะใคร แต่เพราะตัวเราเองไปหวังว่ามันจะสวยงาม แบบที่ประทับตรึงใจเราแบบนั้น เลยลืมนึกไปว่า เวลาผ่านไป อะไรก็ต้องเปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งตัวเราเอง พอไปเจอไม่เป็นแบบที่เราตั้งความหวังไว้ว่ามันต้องประทับใจแบบเดิม ก็ต้องผิดหวังเป็นธรรมดา แถมซ้ำร้าย ลบภาพที่น่าจดจำอันเก่าไปเสียนี่ ปล่อยให้อดีตไว้แบบนั้น ก็น่าจะดีกว่า ...... ดีใจกับจขกท.  ที่มีความสุขกับปัจจุบันและมีอดีตให้น่าจดจำเรียกรอยยิ้มได้ ขนาดนานๆ มาทีก็ยังได้ขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ  แบบนี้  ของเขาดีจริงๆ 55555 จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:51:24

ความคิดเห็นที่ 79 ใช่ๆ.....สายน้ำไหลผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เก็บความทรงจำเอาไว้ระลึกถึงก็พอจะยิ้มอย่างมีความสุขได้ ความหลังผมเป็นน้องนิยายน้ำเน่าได้เลยล่ะ คุณคนบ้านสามขาและศิษย์เก่ามจร. ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ไม่แน่เราอาจจะรู้จักกันมาก่อนก็ได้นะช่วงที่อยู่ใน "ดงขมิ้น" สำหรับคนที่ยังไม่รู้จัก ขออนุญาตเกริ่นเรื่องการศึกษาพระเณรสมัยก่อนให้ฟังนิดหนึ่ง สมัยนั้นพระเณรตื่นตัวเรื่องการศึกษามาก ความจริงปัจจุบันก็มากหรือมากกว่าอยู่แล้ว แต่ที่ว่ามากก็คือช่วงนั้นยังมีการพยายามกีดกันไม่ให้พระเณรเล่าเรียนอยู่ เพื่อนๆ สามเณรบางรูปต้องอาศัยโยนย่ามหนังสือข้ามรั้ววัดแล้วออกไปเรียน บางรูปไม่มีวัดอยู่เพราะไม่มีใครอยากรับเมื่อทราบว่าเรียนปริยัติธรรมสายสามัญ ต้องตระเวณไปนอนวัดนู้นวัดนี้จนเรียนจบ! ตอนนั้นผมโชคดีหน่อยที่ผ่านกฏเกณฑ์ของวัดว่าถ้าจะเรียนปริยัติสายสามัญอย่างน้อยๆ ต้องนักธรรมเอกและเป็นเปรียญธรรมด้วย วัดที่สอนสายสามัญมีไม่มาก ระดับมัธยมต้นก็ที่วัดโพธิ์เป็นบาลีสาธิตคือเน้นหนักด้านบาลีและแจมวิชาสามัญด้วย ที่นี่ผมมีสามเณรรุ่นน้องจบหลายคน มีรูปหนึ่งสอบเข้าสวนกุหลาบได้ แกสึกไปเรียนต่อสวนกุหลาบฯ จบสวนกุหลาบแล้วสอบเข้าคณะวิศวะได้อีก สุดยอดจริงๆ ส่วนระดับมัธยมปลายมีไม่กี่ที่ ที่โด่งดังก็คือ วัดสุทธาวาสพรานนกที่เพื่อนกระทู้ข้างบนเรียกว่า "เทคโนสุทธาฯ" ที่นั่นมีพระเณรเรียนมากสอนสายวิทย์ด้วย และเป็นโรงเรียนสอนสายวิทย์ที่ใช้กระดานดำเป็นห้องทดลองวิชาเคมีฟิสิก!! คือสมัยนั้นนอกจากเถรสมาคมฯ ไม่สนับสนุนให้พระเณรเรียนแล้ว รัฐบาลก็ไม่ได้สนับสนุนมากมายอะไร งบประมาณห้องส้วมของโรงเรียนทั่วไปยังมากกว่างบประมาณเกือบจะสามปีของโรงเรียนพระเณร แต่ศิษย์ "เทคโนสุทธาวาส" ก็ได้ดีไปหลายคนนะเป็นแพทย์ เป็นนายทหาร ส่วนอีกที่หนึ่งคือวัดอินฯ บางขุนพรม ที่นี่เขาก็สอนสายวิทย์เหมือนกันแต่ไม่ดังเท่าวัดสุทธาวาส ในหมู่พระเณรก็เรียกกันว่า พานิชย์วัดอินฯ และวัดสุดท้ายก็คือวัดคอกหมู(สิตธรรม)เขตป้อมปรามฯ ผมเป็นศิษย์เก่าที่นี่ และเป็นที่รู้ดีว่า โรงเรียนวัดคอกหมูคือโรงเรียนสวนกุหลาบสำหรับพระเณร คือหัวกะทิ! เทคโนสุทธาฯ พานิชย์วัดอินฯ สวนกุหลาบวัดคอกหมู ที่วัดคอกหมูที่ผมเรียนระดับมัธยมปลายนี่มีอาจารย์ที่จบดอกเตอร์สอนถึงห้าท่าน! ส่วนวิชาคณิตศาสตร์ก็ได้อาจารย์จากจุฬาฯ เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาสอน มีพระเณรเอ็นฯ ติดมหาวิทยาลัยรัฐมากที่สุด คณะดังๆ ก็มีแพทย์ วิศวะ โรงเรียนนายร้อยตำรวจก็มี สำหรับมจร. ย่อมาจาก มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย ตั้งตามพระราชาญุญาตและราชทินนามของรัชกาลที่ห้าที่พระองค์ประสงค์จะให้พระเณรได้เล่าเรียนศึกษาในวิชาชั้นสูงที่วัดมหาธาตุ สมัยผมเรียนนั้นแม้จะเป็นหลักสูตรสี่ปีปริญญาตรีด้านพุทธศาสตร์บัณฑิต แต่.....รัฐบาลตอนนั้นเขาไม่รับรองวิทยฐานะให้ พูดง่ายๆ ก็คือเขาไม่ถือว่าจบปริญญาตรี แต่ต่างประเทศทั่วโลกเขายอมรับวิทยฐานะ ถ้าใครที่ท้อใจง่ายๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไม แต่ตอนนั้นทุกคนเรียนด้วยใจรัก ช่วยประเทศชาติลดจำนวนประชากรด้อยการศึกษา แต่ตอนนี้มหาจุฬา ฯ เป็นที่ยอมรับแล้ว รู้สึกว่าจะมีหลักสูตรถึงระดับปริญญาเอกด้วย และลิงค์กับมหาวิทยาลัยระดับเบิ้มๆ ในอเมริกาเหมือนกัน ก้อเล่าให้ฟังคร่าวๆ เผื่อใครที่ยังไม่ทราบมาก่อน....... บางทีถ้ามีโอกาจผมจะเล่าเรื่องความทุกข์ยากของการเรียนของพระเณรให้ฟัง คราวนี้คงไม่มีรอยยิ้มนะ เผลอๆ อาจจะน้ำตาซึมด้วย จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 21:30:44 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 80 คุณวัชรานนท์ ลูกศิษย์วัดไหนค่ะ สามีเป็นลูกศิษย์วัดชนะค่ะ ได้อ่านแล้วคิดถึงสามีเลยค่ะ อาศัยอยู่ในผ้าเหลือง ตั้งแต่ อายุ 10 ขวบ จนกระทั้ง อายุ 18 คนภาคอีสานยากจนค่ะสามีบอกว่าถ้าอยากเรียนหนังสือก็ต้องบวชอย่างเดียว  สึกออกมาแล้วยังอาศัยอยู่ในวัดจนจบปริญญา เค้าเล่าความลำบากที่อาศัยอยู่วัด ให้ฟัง ดิฉันถึงกับร้องไห้ แต่เค้าก็เก่งค่ะจากชีวิตเริ่มต้นมาจาก 0 ตอนนี้เค้าก็เป็นจุดสูงสุดที่นักกฎหมายเค้าอยากเป็นกันแล้ว    แต่งงานกันมา อยากบอกว่าเหมือนมีพระอยู่ในบ้าน แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 21:45:54 จากคุณ : oy1 เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 21:35:51

ความคิดเห็นที่ 81 ขอถามคุณ วัชรานนท์ เรื่อง มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย นี่มีหลายสาขา หลายที่รึเปล่าคะ คือเห็นวัดที่อยู่ข้าง ๆ วิทยาลัยที่ตัวเองเคยเรียนตอนอยู่ ตจว. ก็เหมือนจะมีป้ายนี้ คือวัดนี้เป็นวัดที่เป็นที่เรียนของพระในจังหวัดเลยน่ะค่ะ คือชื่อวัดก็เป็นชื่อวัดเองแต่จะมีชื่อ มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย ตามหลังด้วยน่ะ จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 22:06:38

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องน่ารักๆ อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ อยากอ่านเหตุการณ์ความประทับใจของคุณวัชรานนท์กับภรรยาตอนเจอกันครั้งแรกจังเลยค่ะ จากคุณ : aburachan เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 22:24:08

ความคิดเห็นที่ 83 ตอนนี้รินตากำลังเป็นลูกศิษย์ก้นกุฎิพระเหมือนกัน วันไหนว่างวิ่งเข้าวัด เดี๋ยวนี้ทำอาหารเก่งเยอะทั้งอาหารไทยทั้งฝรั่ง เพราะทำอาหารไปวัดบ่อย พระท่านก็ไม่บ่นฉันอาหารฝีมือนังรินตาเกือบหมดทุกครั้งเหมือนกัน  ปรกติอยู่บ้านดิฉันกินแต่อาหารญี่ปุ่นที่น้องก๋าแซวเล่นบ่อยๆ(มาม่า) ตอนนี้ต้องอนุโมทนาสาธุ ได้กุศลที่ทำอาหารไปวัด ได้กินอาหารถูกสุขภาพบ่อยขึ้น โชคดีอยู่ไกลบ้านเมืองแต่ยังมีวัดให้ได้ไปเป็นที่พึ่งทางใจ คุณวัชรานนท์ถ้าเอ่ยชื่อดิฉันให้หลวงพ่อ(ท่านเจ้าอาวาส) ท่านอาจจะแปลกใจเราไปรู้จักกันได้อย่างไร อยู่กันคนละมุมเมืองอย่างนี้ ที่จริงพี่ๆผู้หญิงที่นี่ก็ไปวัดจิตตวิเวกกันบ่อยค่ะ ดิฉันยังหาเวลาไม่ได้ ถ้าหาเวลาได้ก็คงแวะไปรบกวนคุณวัชรานนท์แน่นอนค่ะ จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 02:51:36

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบพระคุณพี่รินตาที่จุดธูปไปบอก...เอ้ย...โทรไปบอก...       น่ารักน่าลุ้นตามวัยเลยค่ะ เดี๋ยวแอบส่งไปให้แม่บ้านตัวจริงอ่านฮิๆๆ ว่าแล้วถ้าเลือกเวลาย้อยกลับได้ก็อยากคิดใหม่ทำใหม่เหมือนกันค่ะ ตอนรักครั้งแรกแบบวงชาตรีช่วงทอหูก เคยแอบมีใจให้รุ่นน้องคนหนึ่งที่เป็นเด็กเรียนและเก่งมากเพราะเราชอบคนเก่งๆทั้งเรียนและกีฬาด้วยค่ะ  พอเราจบน้องก็เขียนที่อยู่พร้อมเบอร์โทรศัพท์เสร็จศัพท์ให้เรา โทษทีค่ะตอนนั้นกลัวจะเป็นผู้หญิงไม่ดีแอบริคบผู้ชายช่วงวัยเรียน เลยโยนทิ้งไปค่ะ และไม่มีการส่งข่าวคราวหากันเลยค่ะเพราะความกลัวและความอาย     พอน้องเค้าจบมอหกเค้าก็ไปเอ็นฯติดพยาบาลตามเราเพราะหวังจะตามเราค่ะ ตอนนั้นเราเรียนพยาบาลทุนของหลวงที่มหาสารคาม ปีที่สอง วันหนึ่งคุณครูฝ่ายปกครองเดินมาบอกเราว่า เมื่อปีก่อนมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งมาเยี่ยมเราตอนตีสอง จ๊าก... จะผูกคอตาย แค่มาเยี่ยมเวลาปกติอาจารย์ก็คุมเข้มแล้ว นี้ดันมาเยี่ยมยามวิกาล เค้าบอกว่า เค้าเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนประจำจังหวัดที่เราเคยเรียนอยู่และพารุ่นน้องนักเรียนที่เคยรู้จักกับเรามาเยี่ยนตามประสาคนรู้จัก ที่มาดึกเพราะรถทัวร์จากบ้านเรามาถึงมหาสารคามเวลาตีหนึ่งครึ่งและเดินมาที่วิทยาลัยพยาบาลอีกครึ่งชั่วโมง แต่อาจารย์บอกให้เยี่ยมไม่ได้เพราะผิดเวลา   ดังนั้นอาจารย์เลยไม่บอกเราจนเวลาผ่านไปเกือบปี เสียดายและเศร้าใจมาก สุดท้ายน้องเค้าคงคิดเวลาเราไม่ชอบหรือรักเค้ามั้ง เลยหายไปจากชีวิตเลยค่ะ หลายปีผ่านไปเราเจอเพื่อนเค้า มาทำงานที่กรุงเทพกับเรา(ลาออกจากราชการก่อนกำหนดทุน )และบอกว่า น้องเค้าหล่อ มากค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นสจ๊วตอยู่การบินไทยและมีสาวๆติดตรึม เราเลยพึ่งรู้ตัวว่าอกหักจริง เพราะความอายเป็นเหตุ ปัจจุบันหลายปีผ่านไปปีนขึ้นไปอยู่คานทองฯ จนอายุสี่สิบ ไม่มีใครตกหลุมที่ขุดรอเลยค่ะ ลดข้อจำกัดลงำปหลายข้อ จนเหลือข้อสุดท้าย ขอให้เป็นผู้ชายแล้วกัน.  อยู่ๆเทวดาส่งหนุ่มหัวทองมาให้ ครบกันได้ไม่มีวันเค้าบอกรักเราน่ะ นู๋สวนกลับแบบไม่คิดเลยค่ะ แถมพูดไม่อายปากด้วยเพราะเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายจริงๆ. ตอบกลับไปเลยว่า ถ้ารักจริงก็แต่งงานกับฉันซิ ไม่งั้นเราจะไหนกันตามลำพังไม่ได้เพราะแม่ไม่ปลื้ม ...คงกลัวอกหักอีกรอบ พอมานึกถึงอดีตเหมือนคุณวัชรานนท์แล้วเสียดายนิดๆๆน่ะค่ะ อยากเปลี่ยนความคิดใหม่เหมือนรุ่นปัจจุบัน ขอบพระคุณมากๆค่ะที่เชิญ อยากไปมากๆ ค่ะ นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ก็ทุ่มงานสุดตัวเลยค่ะ ช่วยงานสามีที่โรงแรมในวันหยุดของงานประจำและทำงานประจำต่อไปอีกจนถึงพุธหน้าและจะได้หยุดยาวไปจนวันที่8ธันวาเลยค่ะ สู้ตายค่ะ .. เค้าบอกว่า เรายังมีเวลานอนอีกเยอะที่หลุมฝั่งศพตัวเอง          ยังไงถ้ามีอะไรจะให้ช่วย หลังไมค์มาได้เลยค่ะ และขอเชิญกลับน่ะค่ะ ถ้ามีเวลาผ่านมาแถวๆสก๊อต รบกวนหลังไมล์มาได้ตลอดเวลานะคะ รวมครอบครัวด้วยค่ะ เป็นนางไม้สิงสถิตอยู่ที่ภูเขาแถวบ้านนอกค่ะ ขอบพระคุณอีกครั้งนะคะ         ปกติก็ ติดพันทิปมากกว่าคนข้างๆ ฮิๆๆ ตั้งแต่น้องน้ำแวะเยี่ยมกรุงเทพและเขตปริมณฑล เลยหันมาติดน้องน้ำแทน สงสัยเธอเป็นโรคติดต่อแน่นอน ทำเอาเราติดหงอมแหงมเลยค่ไม่ได้เข้าไปอ่านเรื่องทั่วๆไป ที่สำคัญการงานก็เซ็งเบื่อๆและไม่มีพนักงานพอเพียง เค้าเลยลดอัตรากำลังลงไปหนึ่งคนทำเอาเบื่อชีวิตไปพักๆ แต่พอมาอ่านข่าวน้องน้ำทุกวันและเจอคนที่ลำบากสุดๆ และมีปัญหามากมายที่จะต้องเผชิญในอนาคต ส่วนปัญหาเราแค่เสี้ยวหนึ่งของเพื่อนร่วมชาติ เลยเกิดความละอายใจ ที่เราไม่มีความอดกลั้น อดทน  ตอนนี้เลยกลับมาเกิดใหม่และคิดใหว่าที่เราว่าลำบากขณะนี้ จริงๆไม่ได้หนักเท่าที่ทำที่เมืองไทยเลย เพียงแต่เราสบายเกินไปเลยขี้เกียจกว่าเดิมเท่านั้นเอง ดังนั้นขอบอกว่าสู้ตายค่ะ ทำงานเก็บเงินไปช่วยตามกำลังทรัพย์เราดีกว่า พอคิดได้ก็สบายใจขึ้นเป็นกองเลยค่ะ ตอนนี้เลยยกเลิกโรงแรมที่ขอนแก่น(คนข้างๆไม่เคยไปมาก่อน มีคนบอกว่าน่าไป ที่สำคัญเค้าชอบ ลาบน้ำตก แต่ซกเล็กยังไม่เคยลอง) และมาจองที่พัทยาแทนเพราะแม่ก็หนีน้องน้ำมาเช่าอยู่อพาร์ตเมนต์ตั้งแต่กลางเดือนก่อนมั้ง ส่วนตัวเองก็อยากจะแว๊ปไปช่วยทำอาสาสมัครแบบเช้าไปเย็นกลับ เห็นที่เพื่อนอาสาทุกท่านที่เอามาเล่าในพันทิปแล้วอยากจะทำมั้ง ส่วนคนข้างๆก็เอาไปหมกใว้ที่โรงแรมตามเขาสูงๆ ท่านจะไม่ได้ว๊อกแว๊กไปไหนเวลาแม่ไม่อยู่ด้วย. เอ้ย...เมียไม่อยู่ เพราะรู้ว่าเค้าขี้เกียจเดินหรือปีนเขาออกมาจากโรงแรม100% เนื่องจากหุ่นไม่ไห้ และปกติเค้าชอบนอนอ่านหนังสือตรงระเบียงโรงแรม ทั้งวันทั้งคืนที่โรงแรมช่วงลาพักผ่อน ไม่เค้าใจว่ามาทำไมและมีความสุขตรงไหนเนี้ย ส่วนเราชอบตะร่อนไปกินส้มตำไก่ย่างตามรถเข็นหรือหาบเร่...อร่อยสุดๆๆ ุ จากคุณ : โค้งหักศอก เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 04:26:47

ความคิดเห็นที่ 85 ขอโทษที่พิมพ์ผิดไปเยอะ เพราะน้องไอ่แผ่ดชอบสะกดแทนเราค่ะ ครั้งจะเลื่อนไปดูก็ดันทำไม่เป็น ปวดหมองมากเลยเพราะวัยชะแรแก่ชรา ไม่ทันสมัย..  ว่าแล้วก็นึกถึง รูปคุณยายที่ชรามากๆกำลังนั่งดูข่าวน้ำท่วมในเลปทอป... เลิศมากเลยค่ะ จากคุณ : โค้งหักศอก เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 04:36:01

ความคิดเห็นที่ 86 ดีใจมากเลยที่ตั้งกระทู้นี้ ไม่นึกว่าเพื่อนเก่าสมัยบวชเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เป็นเณรน้อยจะติดต่อกลับมาเมื่อได้อ่านกระทู้นี้ หลังจากสลัดผ้าเหลืองแล้วต่างคนก็ต่างไป(หาเมีย) ผมเชื่อว่าผมจะได้เจอเพื่อนเก่า "นักบิน" (บิณฑบาตร)อีกหลายคนแน่ๆ ตอบสาวแห่งบ้านหนองกบมหาสารคาม: ใช่ครับปัจจุบันนี้ มจร. มีสาขาวิทยาเขตเกือบจะทุกจังหวัด เป็นความหวังของเด็กบ้านนอกที่ยากจนครับ คุณคนเดินทาง: หลวงพ่ออาจ (พระพิมลธรรมหรือสมเด็จพระพุฒาจารย์ตำแหน่งสุดท้าย) ท่านสอนตามนั้นล่ะครับ สึกออกไปก็ให้ไปเป็นพลเมืองดี เป็นสามีที่ดี พ่อที่ดี ลูกเขยที่ดีของเขา ตอนท่านอาพาธผมก็เคยไปปรนนิบัติท่านที่วัดมหาธาตุ ท่านจุดประกายความหวังให้กับพระหนุ่มเณรน้อยที่ใฝ่เรียนทั่วประเทศครับ ยังระลึกถึงท่านเสมอ คุณ aburachan: อยากทราบเรื่องราวประทับใจของผมกับภรรยา ก้อ...อยากจะเล่านะ เล่าแล้วยาวกว่าเพชรพระอุมาแล้วล่ะ แหม..คบกันมายี่สิบสามปีแล้วก็ยาวเป็นธรรมดา เล่าให้ฟังสั้นๆ ว่าผมรู้จักเธอเพราะตอนนั้นผมอาสาเป็น "ครูดอย" ที่เชียงใหม่แล้วเป็นล่ามอาสาให้คณะของเธอที่มาดูชีวิตชาวเขา ชีวิตเราเกี่ยวโยงกันตั้งแต่ยอดเขาที่เชียงใหม่จนมาถึงอังกฤษนี่แหละ เราฝ่าฟันอุปสรรคมาเยอะ ไม่ว่าจะจากตัวเราสองคน จากญาติฝ่ายผมที่ไม่ต้องการสะใภ้ฝรั่ง หรือจากญาติฝ่ายเธอที่ไม่ต้องการเขยเอเชีย ตอนนั้นผมรักจริงและกร้านโลกมากขึ้น ผมเป็น "ฝ่ายรุก" ไม่ใช่ฝ่ายรับเหมือนนางฟ้าแคนาดา มีช่วงหนึ่งเหมือนในฉากนิยายของ "ปีศาจ" ของคุณเสนีย์ เสาวพงศ์ ผมบินไปขอลูกสาวเขาที่อังกฤษเ(บ้านเราก็เรียกว่า "ขอลูกสาว" ล่ะนะ แต่ถ้าเป็นบ้านเขาก็คงจะเป็น "บอกกล่าว"เฉยๆ นะ) ก้อรู้นะจากลูกสาวนะว่าพ่อแม่เธอคอนเซิฟเวอร์ถีฟ แต่อยากทำตามประเพณีไทยล่ะนะ จะเอาลูกสาวเขามาเป็นเมียไม่บอกกล่าวก็กะไรอยู่ เก็บเงินค่าเครื่องบินได้ขอวีซ่าบินไปอังกฤษ บนโต๊ะอาหารคืนนั้นบรรยากาศตรึงเครียดมาก แต่ผมกับแฟนก็กุมมือกันบนโต๊ะอาหารยืนยันว่าผมจะแต่งกันถึงแม้ว่าพ่อแม่จะไม่มางานแต่งของพวกเรา ส่วนทางด้านญาติผมก็ไม่ค่อยพอใจ ทะเลาะกับผมเรื่องจะจัดงานแต่งงานที่บ้านไม่ยอมให้ใช้บ้านเป็นสถานที่แต่งงาน จนต้องให้ผู้ใหญ่บ้านมาไกล่เกลี่ยจนตกลงกันได้ แค่แซมเปิ้ลให้ฟังครับ คุณรินตา: ปรกติผมไม่ค่อยได้ไปวัดจิตตวิเวกเท่าไหร่ ผมจะนิมนต์พระ(ฝรั่ง)มาเทศน์นักเรียนที่ทำงานผมมากกว่า โรงเรียนที่ผมทำงานอยู่ผมเขาอนุญาตให้ผมเปิดชมรมพุทธศาสนาได้ก็มีนักเรียนเจ็ดแปดคนสนใจนะ ตอนผมทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลประจำเมือง นอกจากงานประจำแล้วผมก็อาสาเป็นเจ้าหน้าที่ที่เรียกว่า Spiritual support คือดูแลจิตใจคนป่วย"วาระสุดท้าย"สำหรับคนไข้ที่เป็นพุทธศาสนิก ที่โรงพยาบาลเขามีเจ้าหน้าที่อย่างนี้เกือบจะทุกศาสนาส่วนมากจะอาสามากกว่า เว้นไว้แต่ศาสนาคริสต์โรงพยาบาลที่ผมทำใหญ่มากมีโบสถ์ในโรงพยาบาลเลย รู้คุณค่าของการบวชเรียนก็ตอนนี้แหละครับ ยิ่งตอนผมสมัครงานนะ ใบ CV ของผมผมจะลงการศึกษาไว้ด้วยว่าจบนักธรรมเอกและเปรียญธรรม เวลาเขาเรียกสอบสัมภาษณ์ส่วนใหญ่เขาก็ถามนะ อย่างน้อยศาสนาพุทธก็อยู่มุมมองที่บวกในสายตาคนในโลกส่วนใหญ่อยู่แล้ว จากคุณ : ว. เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 05:20:06 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 87 ดีใจ ครับ ที่ ผมได้พบเพื่อนที่ตามหามานานชั้วชีวิตที่เราจากกัน รักเพื่อนมั่นคงเสมอมา ผมเลือก สาวจากแเดนอาทิตย์ มาเป้นคู่ชีวิต พาเมล่า สาวแคนาดา ก็อกหัก ตามทางผู็ใหญ่ฝ่ายหญิง กีดกัน ผม ศิษย์ เทคโนสุทราวาส ครับ ท่านไหนเคยพัก รร กลุ่ม ดุสิต ทั้งหมด และใครเคยเข้า สถานฑูตอังกฤษ นั้นคือ ผลงานการสร้างสรรค์ โดยสองมือ จากทีมงาน อดีตนกขมิ้นกลุ่มผมเอง คนโดมิเนียมที่สูงที่สุดในโลก ที่ พัทยา นี้ก็สองมือเพื่อนเราเอง ท่านเคยไปเที่ยว พม่า สนามบิน ย้างกุ้ง ระบบ เนตเวอก และการรักษาความปลอยภัย ภายในทั้งหมด ผลงานการสร้างสรรค์ ทีมงานของเราเอง ครับ รัฐสภาใหม่ ที่เมืองหลวงใหม่ เนปิดอ พม่า นี้ก็อีกผลงานการสร้างสรรของทีมงานเราเช่นกัน สวยไม่สวย ก็อดใจรออีกนิด ใกล้เสร็จแล้ว DHEVATARA COVE SAMUI, EIGTH HEAVEN PHANG NGA, MAITON ISLAND RESORT, PENINSULA BANGKOK, BOAT HOUSE HUA HIN, CETURY 3 BANGALORE INDIA OAKWOOD GRUOP, BRITISH EMBASSY BANGKOK, นีคือผลงานสร้างสรรของพักพวกเรา อดีตนกขมิ้นน้อยจากที่ราบสูง ใครเที่ยวญี่ปุ่นแวะมาได้ ครับ เทียวพม่า ก็ไปเยียมกันได้ ผมกำลังก่อสร้าง รร ทีพม่าของตัวเองเล็กๆๆครับ บนเนื่อที่ 20 ไร่ นิดๆๆ มีตั้งก็อย่าลืมไปพักละ ขอบคุณพันทิพท์ ที่ทำให้เจอเพื่อนรักเก่าที่บ้านเกิด จากคุณ : คนเดินทาง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 08:25:39 A:123.48.32.252 X: TicketID:328102

ความคิดเห็นที่ 88 ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ นั่งอ่านเรื่องราวชีวิตของหลาย ๆ ท่านที่เป็นศิษย์สำนักเดียวกับคุณวัชรานนท์แล้วน่าชื่นชมและน่านับถือในความพยายามค่ะ จะว่าไปชีวิตคนเราถ้ามีความตั้งใจ มุ่งมานะ ก็มักจะเจอเส้นทางเสมอนะคะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันให้อ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 10:06:55 จากคุณ : คนบ้านหนองกบหลานตาบุญตอม ณ กทม (JC2002) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 09:13:26

ความคิดเห็นที่ 89 ยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่พิมพ์ในพันทิปไปน้ำตาไหลไป ขอบคุณพันทิปมากมายที่ทำให้ผมและเพื่อนเก่าสมัยบวชเรียนสะพายย่ามตามล่าหาฝันมาด้วยกันได้เจอกันอีก .... มันเป็นอะไรที่มีความหมายรู้สึกตื้นตันจนพิมพ์ไม่ออก สมัยเป็นเณรน้อยเคยบิณฑบาตรได้ข้าวไม่พอฉันข้าวสวยสองสามทัพพีกับข้าวแกงถุงเราก็แบ่งกันกิน ขอโทษหลายท่านในที่นี้ด้วยที่คุยเรื่องส่วนตัว เป็นความรู้สึกดีๆ ที่อยากแบ่งปันไม่อยากเก็บไว้คนเดียว จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 11:54:53 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 90 ขออนุญาตเอาคำทักทายของ "เพื่อนเก่า" มาลง สำหรับเพื่อนคนนี้สมัยบวชเรียนเป็นเณรน้อยมาด้วยกันเราซี้กันชนิดเปลี่ยนห่มผ้าจีวรของกันและกันได้ สวัสดีครับ และแล้วสิ่งที่ผมเดาก็คือ ความจริงที่เป็นจริง ไม่ได้ฝัน ดีใจจริงๆๆ ตามหาตลอด เคยไปที่สถานฑูตไทยที่ อังกฤษ ขอฝากให้เขาดูคนลงทะเบียนที่นั้น เท่าปัจจุบัน ก็ไม่ได้คำตอบ พวกเรามันทำบุญร่วมกันมา ในที่สุดเราก็เจอกันจนได้ โครตดีใจ เราไปอังกฤษ เราก็ไปตามหานาย แต่ไม่เจอ เพราะเราตามหานายมาตลอด เหมือนนิยายชีวิต วันแต่งงานเราอยู่ขั้วโลกเหนือ เรายังเก็บการ์ดนั้นไว้ และรูปเก่าที่นายถ่ายกะแฟนเรา ความทรงจำที่ดี ที่มีต่อกัน ยังมีเสมอมา ไม่มีคำพูดวะ ดีใจ พิมท์ไปน้ำตาก็ไหลไป พวกเราเดินทางมาไกล ความทรงจำอันอบอุ่นมันหลังไหลเข้ามาในห้วงอารมณ์ มีอะไรที่มากมายในห้วงเวลานััน กับเวลานี้ กาลเวลาไม่ได้ทำร้ายภาพเก่าๆๆให้ลบออกไปจากใจ วันเวลาที่ผ่านมาอันยาวนาน วันที่รอคอย เฝ้าติดตามและถามถึง บ่อยครั้งที่เชื่อโชคลาง บนบานสารดกล่าวขอให้ได้พบเพื่อนมราพลัดพรากจากกัน ให้มีวันเวลาในอดีตย้อนกลับมา ไม่มีคำพูด นอกจากน้ำตา แห่งความปิติ คิดถึงเพือนเสมอ จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 12:01:34 A:90.206.31.231 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 91 ขอบคุณมากนะคะ ที่เล่าแบบแซมเปิ้ลให้ฟัง แต่อยากฟังแบบเต็ม ๆค่ะ ถ้าเป็นดิฉันถ้าโดนค้านไม่ให้ใช้บ้านเป็นที่จัดงานแต่งก็คงไม่จัดค่ะ แค่จดทะเบียนกันก็พอแล้ว แล้วก็อย่าลืมเล่าเรื่องความทุกข์ยากตอนเป็นเณรเป็นพระด้วยนะคะจะรออ่าน เรื่องความลำบากดิฉันก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกันนะคะ เพราะว่าพ่อเสียตอนอยู่ ป สี่ แม่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวสองคน วันเสาร์อาทิตย์ต้องไปทำไร่ทำนากับแม่สองคน จบ ป หก ก็ไม่ได้เรียนต่อ พออายุสิบห้าต้องไปทำงานโรงงานทอผ้า ตอนนั้นค่าแรงขั้นต่ำวันล่ะเก้าสิบบาท แต่ต้องไปฝึกงาน นายจ้างให้ค่าแรงวันล่ะ สี่สิบห้าบาท จำได้ว่าได้รับเงินเดือนแรกส่งให้แม่เกือบหมด ต้องอดข้าว วันนึงกินแค่สองมื้อ หรือไม่ก็มื้อเดียวเอง แต่ไม่มีเวลาหิวหรอก เพราะต้องทำงานไม่ได้หยุดเลย จากคุณ : aburachan เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 16:48:44

ความคิดเห็นที่ 92 คุณวัชรานนท์  ดีใจด้วยนะคะที่เจอเพื่อนเก่า คุณเล่าได้สนุกมากเลย ยังไงก็ติดตามอ่านต่อคะ จากคุณ : แสงนำทาง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 19:02:09

ความคิดเห็นที่ 93 ความลำบาก   บางทีก็เป็นความสุขอันแสนหวานที่น่าจดจำจริงๆครับ.(เน๊อะ  คุณพี่ ว. & คนเดินทาง) ต่อๆ ครับ..  เอาออกเดท  ต่อ    ^^. จากคุณ : คนบ้านสามขา101ฯ. เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 20:47:37

ความคิดเห็นที่ 94 ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาแชร์ครับ จากคุณ : นิว ชะลาล่า เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 21:08:07

ความคิดเห็นที่ 95 น่ารักมากๆค่ะ อ่านแล้วเพลินเชียว จากคุณ : threety เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 00:36:55

ความคิดเห็นที่ 96 แวะมาทักทาย เป็นเวลา 18 ปี เต็ม ๆๆ ที่เราไม่เจอกันครับ รู้ว่ามาอยู่ต่างแดน แต่กาลเวลาไม่เคยทำให้เราเปลียนใจที่จะตามหาเพื่อน เจอกันเกือบครบ ขาด อีก สี่ท่าน ขอบคุณ พันทิพท์ และสมาชิก หลายท่าน แนะนำช่องทาง จนในที่สุด ผมก็ได้เจอเพื่อนเก่า หน้าร้อนปีหน้า จะแวะไปเยียมครับถ้า ว่าง เพราะจะพาลูกสาว ไปหาที่เรียน ด้วย เขาสอบวัดความรู้ ภาษาอังกฤษเพื่อเข้ามหาลัย ได้คนเดียวทั้ง รร เก่งเหมือนพ่อ สวยเหมือน แม่อีก 99 คะแนน จาก 100 สวัสดีครับ คุณ คนบ้านสามขา และหลายๆๆท่าน คุณ aburachan ผมได้แรงใจจาก พนักงานโรงงานนี้และครับ เขาทำงานเงินเดือนแค่หลักพัน กลางๆๆ แต่ส่งน้องเรียนมหาลัยได้ แถมผ่อนบ้านการเคหะได้ด้วย ผมเชื่ออย่างหนึ่ง คือ ธรรมย่อมรักษาธรรม ผมออกจากบ้านมา ด้วยเงินจากพ่อขายข้าว สามกระสอบปุ่ย ได้มา 120 บาท แบ่งให้ผม 80 บาท จ่ายค่ารถไฟ 45 บาท ที่เหลือ นั้นคือเงินเริ่มต้นชีวิตใน กทม เข้ามาอยู่วัด ใน กทม สี่ปีแรก วัดบังคับให้เรียนแต่ บาลี และ อภิธรรม อยากเรียนต่อสายสามัญ ใจจะขาด กฎคือ ต้องสอบให้ได้ เปรียนธรรม 5 ประโยคก่อน ผมสอบได้ใบประกาศ ถึง สิบใบ และแล้วเหมือนสวรรค์เล่นตลก ผมโดนเจ้าอาวาส เรียกพบ และถูกไล่ออก ทันที่ ด้วยข้อหนักมาก คือ ช่วยพิมม์รายชื่อพระเณรส่งสอบบาลีสนามหลวง วัดผมเป็นสำเรียนบาลี กับอภิธรรม สืบได้ว่า แหกกฎอันร้ายแรง คือ แอบเรียน พิมม์ดีด นี่วัดแรก วัดที่สองโดยไล่ออก อีก ด้วยข้อหาหนักกล่าวเดิม คือ มีหนังสือพิมม์ภาษาอังกฤษในครอบครอง เอามันเข้าไปชีวิตนี้ student weekly เธอหนอเธอทำเณรย้อนตาดำได้ ที่สุดเศร้าของที่สุดมีพระโดนไล่ออกตามมาอีก ด้วยข้อหาหนัก กล่าวอีก คือมีถุงกล้วยแขกเป็นภาษาอังกฤษ ไว้ในครอบครอง ยิ้มเข้าไว้ ทั้งคราบน้ำตา ขอหัวใจแกร่งไว้ก็พอ จากคุณ : คนเดินทาง เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 07:43:21 A:123.48.32.252 X: TicketID:328102

ความคิดเห็นที่ 97 แวะมารออ่านค่ะ สวัสดีค่ะ คุณคนเดินทาง ตอนดิฉันออกจากบ้านมาแม่ไปรับจ้างเกี่ยวข้าวให้เงินมาหกร้อยบาท ต้องจ่ายค่ารถเมล์ออกจากบ้านสามสิบแล้วก็จ่ายค่ารถไฟอีกร้อยสองบาท ที่เหลือต้องเอาไว้ซื้อกับข้าวถ้วยล่ะสิบบาท ถ้าซื้อกับข้าวแล้วก็ตักข้าวได้ฟรี เลยซื้อตอนเช้าแล้วตักข้าวเยอะๆ เอาไ้ว้กินตอนเุย็นด้วย ตอนกลางวันดื่มน้ำอย่างเีดียวเพราะไม่เสียตังค์  คุณคนเดินทางอยู่ญี่ปุ่นหรือคะ อยู่โตเกียวหรือเปล่าีคะ  ตอนนี้ดิฉันก็แต่งงานและมาอยู่ญี่ปุ่นค่ะ ชื่อเกาะ ฮาชิโจจิมะ โตเีกียวค่ะ ถ้ามีโอกาสแวะมาเที่ยวนะคะ ดิฉันจะอยู่ที่นี่ถึงเดือนสามปีหน้าค่ะหลังจากนั้นต้องย้ายตามสามีไปที่อื่นค่ะ จากคุณ : aburachan เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 09:25:26

ความคิดเห็นที่ 98 ดิใจที่เห็นคุณวัชรานนท์และคุณคนเดินทางได้เจอะเจอเพื่อนเก่า โธ่ถัง ไล่ออกด้วยข้อหามีถุงกล้วยแขกพิมพ์ภาษาอังกฤษไว้ในครอบครอง ทำไมมันจะเฮี๊ยบขนาดนั้นก็ไม่รู้สมัยนั้น เมื่อเด็กๆดิฉันก็โดนเฮี๊ยบแบบนี้แหล่ะ ปีหนึ่งจะได้รับอนุญาตให้ไปดูหนังในโรงเหมือนเพื่อนได้สักครั้งและต้องไปกับพี่ๆนะ กับเพื่อนกับคนอื่นไม่ได้ รถโรงเรียนมารับห้าโมงเด๊ะต้องถึงบ้านไม่งั้นโดนขู่ว่าจะถูกตีมั่ง จะถูกมัดต้นตะขบมดแดงปล่อย เราก็กลัวนะทั้งๆที่นานๆจะโดนซัดสักป๋าบจริงๆ ถ้าไม่ดื้ออย่างแรง แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 54 02:11:23 จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 20:06:05

ความคิดเห็นที่ 99 โอ๊ย อยากให้กิ๊ฟ ครับ จากคุณ : extremeflying เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 01:10:03

ความคิดเห็นที่ 100 เข้ามาอ่านแล้วอบอุ่นดี ขอบคุณครับ จากคุณ : sugarate เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 04:28:38