PANTIP.COM : H11306866 ใครที่เคยไปwork หรือกำลังจไปwork ช่วยผมหน่อยครับ [วีซ่าประเทศต่างๆ]

ความคิดเห็นที่ 20

ความจริงเป็นสิทธิขของเค้าค่ะ เราในฐานะที่เคยไป WAT มาแล้วทำให้รู้อะไรๆเยอะขึ้น โตขึ้น และนี่ก็คงเป็นบทเรียนราคาแพงของใครหลายๆคนเช่นกัน

1 คือเรื่องของการอ่านสัญญาหรือข้อตกลงค่ะ เราเชื่อแน่นอนว่าจำนวนเงินงวดแรก บางคนจ่ายมากระดับเกือบหมื่น บางคนจ่ายแค่ 2-3 พันเท่านั้น เราล้วนรู้อยู่แก่ใจว่าในสัญญามีการระบุว่า 'จะไม่คืนเงินก้อนนี้ให้ในกรณีใดๆ' และเราก็ต่างยินยอมที่จะจ่ายให้เขา(ไม่ว่าจะโดนโปรโมชั่นราคาถูกกว่าเล็กน้อย หรืองานตัวเลือกดีๆ ดึงดูดใจไปก็ตาม)

ตอนที่เราจะไปปีที่แล้ว เราเคยเอะใจอยู่ครั้งหนึ่งว่าทำไม Higher ถึงเรียกงวดแรกถึง 9000 บาท แลกกับที่ยังไม่มีอะไรเลยมารับรองความมั่นใจในการได้งานนี้ หรืออะไรต่างๆเลย เราเห็นว่ามันมากเกินไป และที่สำคัญคือเราไม่รู้สึก 'ยินดีที่จะจ่าย' ให้กับบริษัทที่จะเอาแต่เงินเด็กเช่นนี้ ถึงจะเป็นเงินที่หลายคนคิดว่า "จ่ายเร็วจ่ายช้าก็ต้องจ่ายอยู่ดี" เพราะมันก็ทำให้เงินงวดต่อๆมาของเราน้อยลงด้วย
เราจึงไปหาบริษัทใหม่ที่เขาเขียนสัญญาชำระเงินงวดแรกที่สมเหตุสมผลกับการ GET JOB ของเรามากกว่าค่ะ

สรุปก็คือ เราต่าง 'เคย' ยอมรับในสัญญาที่เราทำกับเค้า ตอนนี้เราก็ 'ต้อง' ยอมรับผลของมันด้วยเหมือนกันค่ะ

2 การศึกษาเอกสารของบริษัทชิ้นต่างๆให้รอบคอบ และการติดตามความคืบหน้าการดำเนินงานของแต่ละเอเจนซี่อยู่เรื่อยๆ จะทำให้รู้ว่าเค้าดำเนินการให้เราไปถึงไหนแล้วบ้าง บริษัทที่ดีจะต้องแจ้งแก่เด็กเสมอว่าตอนนี้เค้าดำเนินการให้เราถึงขึ้นไหน แล้วพอสิ้นสุดแต่ละขั้น และกำลังจะดำเนินการขั้นต่อไป เราจะต้องชำระค่าอะไรต่อไป

ยกตัวอย่างเช่น ก่อนที่คุณจะชำระเงินงวดแรก ที่บางคนก็ 3000 บ้าง ไปจนถึง 9000 บ้าง คุณก็ได้เลือกงานที่คุณสนใจไปแล้วไม่ใช่หรือคะ (บางคนอาจจะเถียงว่า ไม่ใช่ เลือกงานไปก็ยังไม่แน่ว่าจะได้งานนั้นอยู่ดี) ก็จริงค่ะ เลือกงานที่สนใจแต่ก็ยังไม่แน่ว่าจะได้ไป

แต่ทำไมคุณไม่คิดบ้างว่าก่อนหน้านี้เค้าก็ต้องดำเนินการกับองค์กรในต่างประเทศ ค่าการติดต่อสื่อสาร ค่าธรรมเนียมที่เค้าต้องจ่ายเพื่อแลกกับมีงานมากมายมาเสนอให้กับเรา เค้าต้องเสียค่าเช่าห้องบนตึกราคาแพงย่านเพลินจิต-ชิดลมหรืออะไรก็ตามเพื่อเป็นสำนักงานให้คุณมาติดต่อ เสียภาษีนิติบุคคล เสียค่าพนักงานตั้งกี่คนที่ต้องอยู่ประจำทั้งปีในขณะที่เราไปลั้นลาที่แดนเสรีภาพเป็นเวลาสั้นๆเพียง 3 เดือน แต่ก่อนหน้านี้ล่ะ พวกเขาก็ทำงานประจำกันนะคะ ไม่ได้ออกอีเว้นชั่วคราว หมดช่วง WAT แล้วก็จบๆกันไป เจอกันใหม่ปีหน้า น่ะ

หรือจะเมื่อชำระค่าโครงการส่วนที่เหลือ (บางที่แยกค่าดำเนินการวีซ่าออกมาอีก) เค้าก็จำเป็นต้องให้ข้อมูลกับเราว่าเค้าทำงานให้ถึงไหนแล้วนะ จะต้องให้ทางองค์กรออกใบ DS2019 ได้งานแน่ ฟันเฟิร์ม 'เรามั่นใจและเรายินดีที่จะจ่าย' เราจึงจ่ายค่ะ เค้ามาบังคับเราให้จ่ายเมื่อไหร่กัน
(หรือบางคนจะบอกว่าเค้าไม่ได้บอกเรานี่ แต่มันเป็นน่าที่ของผู้บริโภคอย่างเราไม่ใช่หรอคะที่จะต้องติดตามสินค้าหรือบริการด้วยตัวเอง และชำระเมื่อเรา 'พร้อม' ทั้งเรื่องข้อมูลข่าวสารในตัวสินค้า และการเงิน)

ทีงี้พอออก DS แล้ว ค่อยถึงการสัมภาษณ์วีซ่า เค้าจึงต้องค่อยเรียกเงินค่าวีซ่าจากเรานะคะ อย่างเราสัมภาษณ์วีซ่าไม่ผ่าน แต่จ่ายเงินให้กับเค้าไปทั้งหมดแล้วกว่า 45000 บาท(รวมวีซ่าแล้ว) เราจะไปเรียกร้องว่า เราสัมภาษณ์ไม่ผ่าน หรือยังอยู่แค่ขั้นตอนต้นๆแต่สถานการบ้านเมืองเราเปลี่ยนแปลงไป เราไป WAT ไม่ได้แล้ว จะไปเรียกร้องขอเงินทั้งหมดที่เสียไปทุกขั้นตอนคืน มันสมเหตุสมผลพอหรือคะ??????
ก็เค้าดำเนินการให้คุณไปเกือบจะเสร็จสิ้นขั้นตอนทั้งหมดแล้วนี่คะ คุณมาตายตอนเกือบจบนิดเดียว หรือเหตุการบ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไปมันก็ไม่ใช่ความผิดเค้านี่คะ คุณจะไปก็ได้ เค้าไม่ได้ว่า ไม่ได้ห้าม แต่คุณตัดสินใจไม่ไปเองเพราะรายได้ที่จะได้ที่นั่นมันคงได้ไม่คุ้มกับที่คุณเสียไปแน่นอนในเวลาเพียงเดือนกว่าๆเอง
อย่างนี้คุณจะมาโยนความผิดให้เค้าได้ยังไงคะ????????

ขอโทษนะคะหากพิมพ์ข้อความไม่รู้เรื่อง พอดีพิมพ์สดค่ะ อยากให้ทุกคนเข้าใจ แล้วมองในมุมอื่น เข้าใจค่ะว่าทุกคนเครียด บ้านอาจจะโดนน้ำท่วมด้วย เงินเกือบหมื่นบาท (สำหรับ Higher ที่เรียกงวดแรกมากที่สุด) ก็คงอยากได้เงินคืน มันคงเอาไปช่วยครอบครัวหลังวิกฤติครั้งนี้ผ่านไปแล้วได้มาก

แต่เราก็ต้องทำใจนะคะว่าก็เราเองไหมล่ะที่ยอมรับในข้อตกลงของบริษัทเขา และยื่นเงินให้เขาไปด้วยความไว้วางใจ เราคิดว่าเงินส่วนนี้ต่อให้รวมตัวกันเรียกร้องคงแทบไม่มีโอกาสได้แล้วล่ะค่ะ แต่ถ้าได้จริงๆก็ยินดีด้วยนะ

สำหรับคนที่จ่ายไปครบแล้ว ยกเว้น ตั๋วเครื่องบิน เราคิดว่ายังพอมีโอกาสเรียกร้องคืนได้บางส่วนค่ะ
เช่น สมมติเค้ากำหนดให้งวด1 10000 บาท
งวด2 30000 บาท
งวด3 วีซ่า 7000 บาท
งวดแรกคงแทบจะไม่มีโอกาสได้คืน เพราะเค้าก็จะอ้างว่าเป็นข้อตกลงของบริษัทกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่คืนในทุกกรณี แต่งวด 2 นี่อาจจะได้คืนค่ะ แต่โดนหักค่าที่เค้าดำเนินการให้เราไปแล้วบางส่วน อาจจะได้คืนซัก 40-60% ส่วนงวด 3 คงได้คืนทั้งหมดเพราะตอนนี้ยังไม่มีเจ้าไหนรีบทำวีซ่าให้เราขนาดนั้นหรอกค่ะ

ลอง Fight ดูนะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคน ที่มาเขียนนี่เพราะอยากให้ลองมองอย่างเป็นเหตุเป็นผลดูนะคะ ไม่อยากให้ใช้แต่อารมย์เข้าข้างตัวเองกัน แล้วใช้มันเป็นบทเรียนราคาแพงที่ดีมากๆนะคะ

อ้างจาก ค.ห.10 http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H11310036/H11310036.html ค่ะ (เขียนเอง)

จากคุณ : ToGeTher_e

เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 00:03:19

ความคิดเห็นที่ 23

เรามีโอกาสได้ไป work&travel มาไปฟลอริดา ปานามาซิตี้บีช ที่นั่นเป็นเมืองทะเลอากาสค่อนข้างร้อนนิดหน่อย(มาก)แต่ข้อดีของเมืองนี้กผ้คือคุกครื้นมาก ได้ดุผู้ชายครึ่งท่อน บิกินี่ว่อนเลย เราไปถึงใหม่ๆๆนี่ระรานตามากกับสีสันของบิกินี ยิ่งพวกแอฟริกัน (ที่เราเรียกกันว่าคนดำนั่นแหล่ะ) ถ้าสีไม่สะท้อนแสงละก็เธอไม่เกิดค่ะ ได้เจอคนหลายชาติมากที่ปานามา ทั้งรัสเซีย อาเจนติน่า หลากหลายมากที่นี่ ส่วนพวกที่อยู่ทางเหนือก้จะพากันมาเที่ยวค่ะเพราะทางเหนือหนาว อย่างเพื่อนเราเลือกไปเมืองหนาวเพราะว่านางอยากเจอหิมะแต่ผลก็คือเหงามากเพราะผู้คนไม่ค่อยออกจากบ้าน ไม่ค่อยได้เจอใครเท่าไหร่นอนจากเพื่อนที่ทำงาน สรุปส่วนตัวเราคิดว่าเลือกไปรัฐที่ไม่หนาวจะดีกว่าค่ะเพราะโอกาสที่จะได้เจอผู้คน และฝึกภาษามากกว่า ส่วนงานที่เราได้ก็คือ subway ชม. ละ $8 ค่ะ ตอนแรกที่เราไปถึงเลยเราไปทำงานที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งค่ะในระหว่างที่รอ social ตอนที่ไปสัม๓าษณืค่ะเค้าบอกเราเลยว่าเจ้าของร้านนะดุมากและก็ปากจัดติดอันดับต้นๆๆคนไทยในฟลอริดาเลย เรานี่คิดในใจคงไม่เท่าไหร่หรอกมั้งเพราะตอนนั้นเราอยากได้งานมากกว่า วันแรกที่ไปทำก้เจอเลยด่าเราซะมึนเลย ด่าแบบว่าเราไม่ได้ผิดก็ด่านะคะไม่ธรรมดาเจ้าของร้านคนนี้ ด่าคนแบบไม่มีเหตุผลถ้าทำไม่ถูกใจละก็มีถึงโครต เพื่อนเราเคยโดนด่าแบบ go to hell เลยค่ะเราไม่เคยโดนแต่ของเราแรงสุดก้เกือบเอามือมาชี้หัวเราแต่เราไม่ยอมค่ะเราไม่ค่อยยอมคนนะถ้าเราไม่ผิดแต่เราไม่มีทางเลือกค่ะเลยพยายามคิดว่าป้าแกแก่แล้วคงจะเข้าวัยทองมั้งคะ ขอบอกว่ารายได้ที่ร้านอาหารไทยดีมากค่ะ มีข้าวฟรีให้กินด้วย ถือว่าดีเลยค่ะแต่ที่ไม่มีใครทนได้เลยก้คือนิสัยขี้บ่น และจิก ของเจ้าของร้านนี่หล่ะค่ะไม่ไหวจริงๆๆไม่มีเด้กเวอคคนไหนทนได้เกินเดือนค่ะเราทำอยู่เกือบสองอาทิตย์แล้วเราก็ได้งานใหม่ คือ subway นี่หล่ะเราไม่ลังเลอะไรเลย เราลาออกวันนั้นเลย เชื่อมั้ยคะตลอดสองอาทิตย์ที่ทำงานที่ร้านไทยเราเหมือนโดนช้างฉุดให้ตื่นในตอนเช้าเลย มันเป้นงานที่สบายนะแต่ว่าทุกคนเครียดมากในการทำงาน ไม่มีความสุขกะงานเพราะกลัวเจ้าของร้านจนทำให้ไม่เป็นอันทำงาน ก็เจ๊แกเล่นด่าแบบไม่มีเหตุผลค่ะ คิดดุเด้กจุฬาเรียนแพทย์ด้วยค่ะสองคนหน้าตาดีด้วยยังโดนเจ๊ไล่ออกเลย พุดตรงๆๆก็คือร้านไทยร้านนี้เป็นทางเลือกสุดท้ายของทุกคนเลยค่ะ หลังจากที่ได้งานใหม่ก็ถือว่าเหมือนได้เกิดใหม่เลยค่ะคราวนี้ที่ทำงานมีแต่ต่างชาติค่ะมีคนไทยอยู่ก่อนเราคนนึงค่ะแต่ไม่ค่อยได้ทำกะเดียวกันทำให้เราได้เพื่อนและได้ภาษาเยอะกว่าเดิม ร้านเราไม่มีอเมริกันแม้แต่คนเดียวค่ะน่าแปลกมั้ยหล่ะ มีแต่อาเจนติน่า ทั้งร้านเลยค่ะ แต่ส่วนใหญ่เค้าก็พูดอังกฤษได้ทุกคนค่ะเพราะไปอยู่ที่นั่นมานาน(แต่งงาน) เราก็เลยได้โอกาสฝึกภาษาสเปนเลยค่ะเพราะกะจะเรียนเป็นวิชาโทที่มหาลัยอยู่แล้วถือเป็นโอกาสดีมากค่ะ ทุกคนใจดีกับเรามากเลยเราฟังฝรั่งไม่เข้าใจเค้าก็จะคอยช่วยค่ะ เพราะแรกๆๆเรานี่ฟังไม่รู้เรื่องเลยค่ะลูกค่ช้าพูดเร็วมาก ออลืมบอกไปเราได้ทำตั้งแต่รับออเดอร์ยัยแคชเชียร์เลยค่ะ เป็นงานที่ไม่น่าเบื่อเลยได้คุยกะลุกค้าตลอดพอไม่มีลูกค้าเราก็นั่งคุยกะเพื่อนร่วมงานและก้กิน(ไม่ได้อู้ค่ะแต่แบบมันว่างจริงๆๆ)ลืมบอกไปว่าที่ทำงานเราให้กินฟรีค่ะเกือบทุกอย่าง ซึ่งเพื่อนเราบางคนทำงานพวก Mc Donald, Burger King ต้องซื้อค่ะแต่ก็มีราคาพนักงาน Manager เราเป็นผู้หญิงค่ะอายุ 25 ใจดีกะเรามากวันเกิดเค้าก็มารับเราไปด้วยค่ะและก้พาเราไป hang out บ่อยๆ วันที่ไป hang out ขอเล่านิดนึงนะคะเรื่อง ผช คือเราอายุยังไม่ถึง 21 (ไทยเรา 20)เราเข้าผับได้ค่ะแต่ดื่มไม่ได้เค้าเล่นกากบาทที่มือเลยค่ะถ้าเราดื่มละก้อการ์ดตัวเท่าช้างดก็จะมาลากเราออกไปค่ะ(ก่อนหน้านี้เคยมาแล้วค่ะครั้งนึง) เลยทำให้เราไม่กล้าดื่มอีกเลยค่ะเราก้ได้แต่กระดกโค๊กค่ะ ขอบอกว่าโค๊กแพงกว่าเหล้าด้วยค่ะ คลับเค้าก็จะทำนองว่ามีเสาแต่ไม่เหมือนบ้านเราค่ะจะอยู่ข้างบนเหมือนเป็นราวมากกว่าให้ใครก็ได้ขึ้นไปเต้นเราดูแล้วเพลินมากค่ะยอมรับเลยว่าเราเต้นไม่ออกเลยเพราะเรากลัวว่าถ้าเราเต้นจะกลายเป็นไปเต้นแอโรบิคค่ะเราก็ได้แต่ยืนดูเฉยๆๆเพื่อนๆๆเราเค้าก้เต้นกันมันส์เลยค่ะเห็นลีลาแล้วได้แต่มอง แล้วเราก้กลายเป็นคนเดียวในคลับที่ยืนค่ะ มี ผช คนนึงค่ะสูงขาวดั้งนี่แม่เจ้าจะโด่งไปไหนเดินเข้ามาหาเราค่ะแล้วถามเราว่า Where you from? ค่ะงงจริงๆๆแทนที่เค้าจะทักทายเรานะคะแต่เราก็บอกไปค่ะว่าไทยเค้านี่สวัสดีเราเลยค่ะคือเค้าเคยมาอยู่ที่ไทยสองเดือนเค้าบอกว่าชอบคนไทยมาก เค้าเป็น Airforce ของอเมริกาค่ะ ปัจจุบันนี้เราก็ยังคุยกันอยู่เลยค่ะเค้าสุภาพกับเรามากเพราะเค้าเห็นว่าเราเป็นคนไทยมั้งคะ หลายคนคงจะอิจฉาเราว่าทำไมเราโชคดีในหลายเรื่องนะคะแต่ในทางกลับกันค่ะเรื่องโชคร้ายของเราก้ไม่ยิ่งหย่อนค่ะเราค่ะพักอยู่บ้านกะเด้กไทยนี่หล่ะค่ะแล้วมีปัญหากันตลอดเลยค่ะคนยิ่งเยอะก็ยิ่งเรื่องแยะค่ะเวลาเรานอนค่ะเค้าเปิดเพลงแบบเรานอนไม่ได้ค่ะแล้วคุยกันนี่อย่างกะไท่เคยเจอกันมาสามปีเรานี่ทนค่ะเพราะเค้าเป็นรุ่นพี่เราก้ไม่อยากมีปัญหาด้วยแต่หลังๆค่ะไม่ไหวจริงๆๆเคยแบบปลุกเรามาเคลียกลางดุกค่ะแบบเราทำงานเช้ามากในใจปลุกเรามาทำไมเนี่ยเคลียร์กันแล้วก้ไม่จบค่ะเรานี่โครตอึดอัดแล้วเรานะพาสปอร์ตหายด้วยงานนี้เครียดเข้าไปใหญ่เลยค่ะคือเราอ่าได้อีกงานนึงค่ะเป็นร้านคล้ายๆๆเคเอฟซีแต่เราดันไปทำงานไม่ได้ค่ะเพราะวันที่ไปจะไปทำงานเค้าบอกว่าขอดุพาสปอร์ตเราด้วยแต่มันหาไม่เจอเรานี่แทบร้องไห้มันยุ่งยากมากค่ะเพราะเราอายุไม่ 20 บริบูรณ์แล้วก้คต้องไปแจ้งความอีกค่ะเพื่อจะไปขอเล่มใหม่เราก็ไปแจ้งความตามนั้นค่ะสรุปกลับมาถึงบ้านค่ะเราหาพาสปอร์ตเจออยู่ที่ก้นถึงขยะค่ะไม่รุ้อารายดลใจให้ไปหาพอเจอค่ะเราก็ต้องถอนแจ้งความค่ะก้เลยให้เจ้าของบ้านค่ะช่วยคุยกะตำรวจให้เราก็เลยเลิกพกพาสปอร์ตติดตัวเลยเพราะเรากลัวหายอีกเรื่องยังไม่จบค่ะอาทิตย์นึงต่อมาเรางานเข้าอีกค่ะเพราะพาสปอร์ตเราหายอีกแล้วค่ะเราจำแม่นมากว่าเราเก็บไว้ใต้หมอนคราวนี้หายทั้งหมดเลยค่ะทั้งถุงรวมทั้ง social card งานนี้ไปแจ้งความรอบสองเราต้องไปเองค่ะเพราะทุกคนเค้าเซงเราหมดแล้วค่ะเราก็ตัดสินใจไปแจ้งความคนเดียวเลยค่ะพร้อมแผนที่เล่มนึงยอมรับว่าไม่รู้ทางเลยค่ะสายนถก้ไม่รู้แต่อาศัยถามเอาค่ะคนที่นั่นใจดีมากเราก็ต่อรถไปจนถึงค่ะสามต่อไปถึงประมาณห้าโมงเย็นสรุปเค้าบอกว่าเราปิดแล้วเรานี่จะบ้าตายเดินทางมาทั้งวันเพื่อแต่ก็ได้รู้ค่ะว่าสถานีตำรวจเมืองนี้ปิดห้าโมงค่ะเพิ่งเคยเห็นบ้านเราก็เปิด 24 ชม นะคะ ภาษาเราก้ไม่ได้ดีมากค่ะโดนสอบปากคำอีกเรานี่ประสาทจะแดกเลยค่ะ พาสปอร์ตหายเป็นอะไรที่สุดๆๆแล้วค่ะลำบากมากทำอะไรไม่ได้เลยอยู่เหมือนคนผิดกฎหมาย ยังมีอีกเรื่องที่ร้ายพอกันค่ะ คือก่อนที่เราจะกลับเมืองไทยอาทิตย์นึงเราก้เลยไปหาเพื่อนเราอีกเมืองนึงค่ะกะไปเที่ยวและก็ขึ้นเครื่องไปแอลเอที่นั่นแต่เพื่อนเรากลับหลังเราอีกค่ะเราก้เลยกลับคนเดียวโชคดีไปเจอพี่ที่เป็นคนไทยคนนึงที่เค้าอยู่ที่นั่นเลยค่ะพาไปดูหนัง เลี้ยงข้าว มีรถสปอร์ตขับด้วยค่ะสุดยอดมาก(เค้าชอบเพื่อนเราค่ะ) เรื่องที่ร้ายก็คือเพื่อนเราจ้าง Taxi ไปส่งเราที่สนามบินค่ะตอนตีสามไฟล์แรกเลยค่ะสนมบินก้ยังไม่เปิดเพื่อนเราก้ต้องกลับเลยค่ะเพราะสรุปเราก็ต้องรอคนเดียวพอถึงตอนเช็คอินนะคะไม่มีชื่อเราค่ะแล้วเรื่องของเรื่องคือมหาลัยเราเปิดมาได้สองอาทิตย์แล้วค่ะถ้าเราไม่ได้กลับเราก้จะไปเรียนวิชาภาษาไม่ทันเราก็จะได้เอฟไปค่ะวินาทีนั้นเราทำอารายไม่ถุกเลยค่ะไม่รู้ด้วยว่าจะไปเถียงเค้ายังไงเพราะมันไม่มีชื่อเราจริงๆๆเงินเราก้มีน้อยค่ะเพราะที่อยู่เพื่อนก็จำไม่ได้เบอร์ก้ไม่มีค่ะมีทางเดียวคือเราต้องกลับไปเมืองที่เราอยูเลยค่ะ๙คดีมากพี่คนไทยเค้าโผล่มาเราดีใจมากเลยค่ะเค้าช่วยเราจนได้กลับมาค่ะให้เงินเรามาอีกกลัวเราตกเครื่องค่ะ ปีนี้เรากะจะไปอีกค่ะแต่เจ้ากรรมมหาลัยเราน้ำท่วมเลื่อนเปิดไปจนถึงมกราเลยค่ะทำให้เราไม่รู้เลยว่าเราจะได้ปิดเทอมใหญ่กะชาวบ้านเค้ารึป่าว เมืองนี้ดีมากเลยค่ะหวังว่าประสบการณืเล็กๆน้อยของเราจะช่วยในการตัดสินใจของเพื่อนๆๆได้นะคะ ถ้ามีใครอยากถามหรือสงสัยอารายถ้าเราพอตอบได้ก็ยินดีค่ะ nampla1011@hotmail.com

จากคุณ : Impossible is Nothing

เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 15:03:13 A:27.130.95.81 X: TicketID:338578