ความคิดเห็นที่ 1 เข้าใจหัวอกคนที่อยากประหยัดงบจริงๆครับ ผมก็เหมือนกันนะ ตอนไปก็หาตั๋วเอง ลด cost ให้ได้มากที่สุด เลือกบริษัทที่ราคา กับงานที่เราพอใจ เพราะบริษัทไหนก็เหมือนๆกันครับ ช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก ตอนไปตอนนี้รู้สึกจะหาไว้เยอะเหมือนกันครับ หลายๆเอเจ้นท์ แล้วเอามาเทียบราคาบริษัทต่อบริษัทเลย อันไหนถูกๆผมวงแดงไว้ก่อน แล้วก็ดูว่าเค้ามีงานอะไรบ้าง เรทต่อชั่วโมงเป็นเท่าไหร่ แล้วก็ apply งานเลย เลือกไม่นานครับ ตั๋วเครื่องบินซื้อเองถือว่าคิดถูกแล้วครับ เลือกที่เราพอใจ อยากแวะไหนก็แวะได้ ผมรออ่านเรื่องของ จขกท. อยู่นะครับ จากคุณ : จำง่าย ลืมยาก คิดมาก คิดไปเอง เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 20:57:18

ความคิดเห็นที่ 2 มาต่อล่ะคับ สำหรับในบทแรกหรือกระบวนการที่เมืองไทยทั้งหมด ผมใชเงินไป เป๋นค่าโครงการ 45000 บาท ค่าตั๋วอีก 38000 บาท รวม 83000 บาท บวก pocket money ไปอีก ก็ 100000 บาทพอดีไม่ขาดไม่เกินคับ  ตอบคุณ จำง่าย ลืมยากฯ คับ : ใช่คับ ทำเอง ศึกษาข้อมูลเอง ทุกอย่างๆ จนตอนนี้ก็เป็นเอเจนเองได้เเล้ว 5555 เวลาไปจิงๆก็ตื่นเต้นดีว่ามันจะออกมาตามที่คิดไว้ไหม ก็ลุ้นๆเเล้วก็แก้ปัญหากันไป ผมว่าตรงนี้ก็เป๊นประสบการณ์ที่ถ้าไม่ได้ลองทำเองคงไม่มีใครรู้เเน่ๆคับ :) จากคุณ : arwagard90 (arwagard90) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 23:07:46

ความคิดเห็นที่ 3 Chapter2 : ก้าวสุดท้ายที่เมืองไทย เเละชีวิตใหม่ที่อเมริกา สุดท้ายที่เมืองไทย ชีวิตก่อนไปนั้นถือเป็นช่วงที่เร่งรีบเเละมีอะไรเยอะเเยะมากคับ วันเดินทางคือวันที่สอบวันสุดท้าย สอบเส๊ดปุ๊ปก็บินตอนดึก ไหนจะอ่านหนังสือ ไหนจะเตรียมซื้อของ จัดกระเป๋า เอกสาร เช๊คข้อมูลต่างๆนานา ทำให้สับสนวุ่นวายเลยทีเดียว การจัดกระเป๋าของก็หาตามกระทู้เก่าๆของพันทิปนี้ล่ะคับ ที่เอาไปเยอะหน่อยก็คงจะเป็นวัตถุดิบไว้ทำอาหารเพราะขาดอาหารไทยไม่ได้เลย เเละเชคกับพี่ที่ไปก่อนหน้าว่าจะต้องเตรียมอะไรไปอีกไหม ขาดเหลืออะไรไปอีกไหม (ลืมบอกไปว่า ทริปยาวครั้งนี้เราไปกัน 8 คนจากเอเจนเดียวกัน เเละอีก 3 คนจากเอเจนอื่น ซึ่งทุกคนล้วนเเล้วเเต่เรียนจบปี4 กันหมดทุกคน ทริปนี้ผมเลยอ่อนวัยที่สุดในบรรดาลุงๆป้าๆคับ) หลังจากสอบเส๊ดในวันนั้นก็รีบคับ เชคเอ้าท์ออกจากหอ เก็บของร่ำลาเพื่อนฝูง ไปสนามบิน ต้องบอกก่อนเลยว่านี่อาจไม่ใช่การไปต่างประเทศครั้งเเรก เเต่ตื่นเต้นมากคับ เพราะไปคนเดียวจิงๆ ไปในประเทศที่การจะได้วีซ่า กว่าจะได้เอกสารนู้นนี่ยากมาก จึงกลัวว่าจะพลาดอะไร เลยโทบอกเอเจนว่าเราจะบินล่ะนะ เเล้วตม. เขาจะตรวจอะไรมากใช่ไหม เอเจนก็บอกชิวๆน้อง เราก็แอบกลัว กล้วว่าจะฟังมันไม่รุ้เรื่อง พอได้เวลาขึ้นเครื่องก็ร่ำลาครอบครัวเเละเพื่อน จากนั้นก็พยายามมองไปรอบๆเพื่อหานักเรียน J1 ว่าจะมีใครมาบ้างไหม จะได้มีเพื่อนคุย อย่างน้อยก็เเก้เหงาระหว่างเดินทาง ซึ่งปรากฏว่าไม่มีเลยคับ ไม่มีจิงๆ เเละนี่อาจจะเป็นข้อเสียของการไม่ซื้อตั๋วกับเอเจนเเล้วเดินทางคนเดียวอีก เปลี่ยวเลยคับทีนี่ หลังจากผ่านด่านตรวจไรเรียบร้อย ก็ขึ้นเครื่องซึ่งผมไปกับ korean air ตื่นเต้นดีคับ ฝรั่งเยอะมาก คนไทยก็น้อย ไม่รุ้จะคุยกับใคร นั่งดูหนังได้สักพัก เครื่องก็เเวะจอดเปลี่ยนเครื่องที่อินชอน 2 ชม.ครึ่ง ก็เลยมีเวลาไปเดินเล่น หาไรกิน ความจิงสนามบินอินชอนก็มีระบบการจัดการที่ดีมากคับ ไม่ปฏิเสธเลยที่เป็นสนามบินระดับโลก มีนู้นนี่ ให้นักท่องเที่ยวได้เจริญหูเจริญตา พอได้เวลาขึ้นเครื่องแอร์ก็ประกาศว่าเราจะจอดเปลี่ยนเครื่องที่นาริตะนะค่ะ เราก็งงคับ ว่าเห้ย ขึ้นผิดเครื่องป่าวเนี่ย เลยเดินไปถามแอร์ เลยรู้ว่าไฟท์นี้เปลี่ยนเครื่อง 2 ครั้งคับ ทั้งอินชอนเเละนาริตะ ผมเลยได้เที่ยว 2 สนามบินเลยคับ เเต่มีข้อน่าสังเกตุอีกอย่างคือหน้าตาแอร์บนเครื่องเปลี่ยนไป เป็นคนญึ่ปุ่นเกือบหมดเลย อีกอย่างแอร์ญึ่ปุ่นสวยสู้แอร์เกาหลีไม่ได้เลยจิง 55 คับสนามบินนาริตะก็แปลกไปดีคับ มีเเต่เทคโนโลยี ขนาดในห้องน้ำยังไม่เว้น เล่นเอาผมตะลึงไปเลยว่าจะต้องกดชักโครกในห้องน้ำปุ่มไหน จากนั้นก็ไปรอเครื่องที่โซนรอ ทีนี่มีเบาะให้นอนด้วยคับ ก็เลยจัดไป ได้เวลาจากนั้นก็บินยาววววววววว ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก ไป LA  ชีวิตใหม่ที่อเมริกา ก่อนที่เครื่องจะถึง แอร์ก็เเจกเอกสารสำหรับเข้าเมือง ผมก็ทำตามที่เอเจนสอนมาเขียนๆไป ได้เวลาแห่งความตื่นเต้นเเล้วคับ เครื่องลงเเล้ว เห็นแผ่นดินอเมริกาเเล้ว ผมก็เดินไปด่านตม. ซึ่งที่นี่มีภาษาเกาหลี ญึ่ปุ่น อังกฤษ อื่นๆ เเต่ก็ไม่มีภาษาไทยคับ ผมก็ต่อเเถวรอผ่านด่านด้วยคนที่เยอะมากกเเละด้วยความที่ว่าเอเจนบอกชิวๆ เลยไม่ได้เตรียมไรเลยคับ เพราะคิดว่าทุกอย่างจะโอเค เมื่อถึงคิว หายนะก็เริ่มขึ้นเเล้วคับ ตม.ยิงคำถามเยอะมาก ประดุจผมทำผิดกฏหมายหนีมา จับใจความได้ว่า วีซ่าผมคืออะไร พระเจ้าถามงี้เเล้วผมจะตอบยังไง งงกันเลยทีเดียว ผมก็อึ้ง มันก็ถามนู้น ถามนี่ซึ่งผมฟังมันไม่ออกเลยจิงๆ เลยเงียบบ้าง ตอบมั่วบ้าง กลัวสติไม่อยู่กับตัวเเล้ว ณ ตอนนั้นยืนขาสั่นมาก ผ่านเกือบจะ 10 นาทีที่มันใช้เวลากับผม จากนั้นมันก็ขู่ผมว่ามันจะให้ security มาพาผมเข้าห้องสอบสวน พระเจ้าอะไรของมันเนี่ย ทันใดนั้นผมก็เปิดกระเป๋าเอาสัญญาจ้างงานออกมาดูเพราะเป็นเอกสารสุดท้ายที่มีเเล้ว จากนั้นก็รวบรวมสติ ค่อยๆ พูดอธิบายเลยคับว่าผมเป็นนักเรียนนะ มาเวิค มาทำเฮ้าส์ที่นี่ ยังงั้นยังงี้ มันก็ค่อยดูเอกสารทั้งหมด เเล้วสุดท้ายมันก็ปั้มให้ผมเข้า เกือบตาย เอเจนบอกชิว เเต่เจองี้ชิวไม่ลงจิงๆ อาจเพราะไฟท์ที่ผมบินมาไม่มีนักเรียน J1 ด้วยมั้งคับ หรือว่าอะไรไม่รู้ เเต่ก็เล่นเกือบตายจิงๆ ผ่านด่านตม.สุดโหดมาได้ ก็มาเอากระเป๋าที่สายพาน หายนะครั้งที่ 2 ก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อกระเป๋าพังคับ ล้อข้างล่างหลุด ผมก็เลยต้องรีบไปหาเจ้าหน้าที่เพื่อให้มันเคลมใบใหม่ให้ เเต่ก่อนที่จะออกไปข้างนอก ก็เจอศุลกากรสุ่มตรวจกระเป๋ามาเรียกของผมไป มันค้นทุกอย่างเลยคับ ถามทุกอย่างว่าคืออะไร ผมก็ถือไอโฟนเปิด ดิกแปลมันตรงไหนล่ะคับ เเต่ก็ขำขำคับ บางทีมันก็ฮาเราที่เราไม่ค่อยรู้ภาษาอังกิด ถามว่าเราเรียนอะไร เราบอก politics มันก็นึกว่าเราเรียน police ผมก็เออๆอ่อๆ มันก็จับมือ เเล้วก็ผ่านไป จากนั้นผมตามล่าเพื่อที่จะให้เคลมกระเป๋า ไปที่เคาเตอร์เชคอินของสายการบินคับ ไปบอกว่ากระเป๋าพัง มันก็ดูเอกสารเเล้วก็ไปหยิบกระเป๋าใหม่มาให้ เเล้วก็พูดนุ้นนี่ ที่เราเเปลไม่ออก เเต่กระเป๋ามันเล็กกว่าคับ ผมก็เซ็งเเละก็เลยตกลงโอเค มันก็ให้เซ็นยอมรับไป ผมก็ย้ายกระเป๋ามันตรงนั้นล่ะคับ ไม่อายใครเเล้ว เสร็จสิ้นเรียบร้อยก็เดินหาเคาน์เตอร์เชคอินของ southwest ซึ่งอยู่คนละตึกไกลมากกก โชคดีที่ผม จองไฟท์ไปจุดหมายห่างกันปนะมาณ 6 ชม. ก็เลยมีเวลาเหลือเฟือจากปัญหาต่างๆ เมื่อเดินมาถึงคนต่อเเถวประมาณ 100 กว่าคนข้างหน้าผม ผ่านไปประมาณเกือบชม. เมื่อถึงคิว ก็โหลดกระเป๋า (ที่เลือกสายการบิน เพราะไม่ต้องเสียค่าโหลดคับ ฟรี2 ใบ) เมื่อขึ้นชั่งปรากฏว่าน้ำหนักเกินคับ เกินมา 3 โล ต้องเอาของออกหรือไม่ก็เสียตัง ก็ถามมันว่าเท่าไร มันบอก 50$ โอ้ว 50 เเน่ะ เลยมองหันหลังกลับไป มีคนต่อหลังอยู่ประมาณ 2 เท่าของที่ผมรอในตอนเเรก ก็เลยโอเค จ่ายก็จ่ายๆ จากนั้นก็เดินไปผ่านด่านตรวจ เข้าข้างใน คนเยอะมากคับ คนที่นี่เดินทางด้วยเครื่องบินเยอะมาก ทุกนาทีจะมีเสียงเครื่องขึ้นลงเกือบตลอด เเละเเล้วผมก็เริ่มงงกับระบบขึ้นเครื่อง ต่อเเถว เลยไปถามเจ้าหน้าที่มันก็อธิบายๆ ผมก็ผยักหน้าเเต่จิงๆก็ไม่ได้รู้เรื่องกับมัน เลยมานั่งรอ โชคดีที่คนนั่งข้างตั๋วติดกันก็เลยตามเขาไป ขึ้นเครื่องปุ๊ปก็อารมณ์แอร์เอเชียเลยคับ เเต่บ้านเราดีกว่าเยอะ นั่งไหนก็ได้ ผมก็เลือกนั่งตรงที่ว่าง ใกล้ประตูฉุกเฉิน เมื่อเครื่องจะขึ้น แอร์ก็สาธิตการใช้อุปกรณ์ไป เเล้วก็มาตรงที่มันนั่ง มี 5 คน เเล้วพูดอะไร งง ซึ่งผมแปลไม่ออก คนอื่นเขา yes ผมก็นิ่ง สงสัยว่าผมต้อง yes or no จากนั้นมาดามนั่งข้างๆก็บอกให้ yes ไป เเล้วเขาก็อธิบายช้าๆให้ฟัง เราก็อ่อ คือว่ามันเป็นเหมือนการยอมรับเกี่ยวกับคนที่นั่งตรงประตูฉุกเฉินไรสักอย่างเนี่ยล่ะคับ  บินไปสักพักก็เสิฟของว่าง อยากจะบอกว่าถั่วเคลือบที่นี่อร่อยมาก เเนะนำๆ จากนั้นก็เปลี่ยนเครื่องที่ไหนสักทีล่ะคับ ผมจำไม่ได้ เเล้วก็เปลี่ยนอีกทีที่ชิคาโก ไปเซนต์หลุย ร่างกายเหนื่อยมากคับ เเต่สู้จุดสุดท้ายเเล้วคับ ในที่สุดก็ถึง สนามบินจุดหมาย ออกมาหนาวมากคับ มีหิมะเล็กๆตก เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ผมก็เดินไปเพื่อจะไปขึ้นรถไฟฟ้าตามที่พี่ที่มาก่อนบอกไว้เพราะค่าเเท๊กซี่ 40$ เเต่ผมก็หาที่ขึ้นมาเจอ เจอเเต่ราง เเต่ไม่เจอสถานี เดินลากรถเข็น ตัวหนาวสั่นคนเดียว 5 ทุ่มกว่าโคดเปลี่ยวเลยคับ กลัวด้วย เลยตัดสินใจมานั่งเเท๊กซี่ ซึ่งต้องเเชร์กับผู้หญิงอีกคนเพราะคันใหญ่ ให้แผนที่มันไป เเละเเล้วก็ถึงอพาร์ทเม้นคับ ผมก็จ่ายเงินตามมิเตอร์ไป 39$ มันก็บ่นๆไรสักอย่าง ผู้หญิงที่มาด้วยก็เลยบอก ยูต้องทิปอีก 5$ นะ ผมก็หาาาา 5$ เลยหรอ ก็ให้มันไปๆๆ ลงมาจากรถก็เจอพี่ๆที่มาก่อนมาช่วยขนกระเป๋า ซึ่งห้องผมอยู่ชัน 16 คับ มี2 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีครัว มีห้องกว้างนั่งเล่น เเต่ทุกห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์คับ มีเเต่ครัว เเละพรมให้นั่งให้นอน ตึกผมที่ว่าหรูคับ มีเน็ตที่ต้องลงมาเล่นที่ชั้น 2 มีฟิดเนส ทีเครื่องซัก อบผ้าหยอดเหรียญ มีสระว่ายน้ำเเละซาวน่าที่ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยได้ใช้เพราะมันเพิ่งเปิดตอนหลังๆ ก่อนกลับ ค่าห้องก็ราคา 300 ต่อเดือนคับ ถือว่าโอเคนะ คุ้มดี วิวสวยเป็นห้องมุม เเละเเล้ว ก็โทหาที่บ้าน ว่าถึงเรียบร้อย  โอเค เเล้วก็รีบนอนคับ  สิริรวมเวลาการเดินทาง ตั้งเเต่สุวรรณภูมิ อินชอน นาริตะ เเอลเอ มิยา สักอย่าง(จำไม่ได้) ชิคาโก เเล้วก็เซนต์หลุยส์  7 สนามบิน กับ 34 ชม. เหนื่อยสาสสสคับ !     จากคุณ : arwagard90 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 00:43:20

ความคิดเห็นที่ 4 มารออ่านต่อ จากป้าๆต่างเอเจนซี่  จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 12:10:41

ความคิดเห็นที่ 5 โปดโท๊ะ !!! เดินทางนานมากอ่ะ จากคุณ : จำง่าย ลืมยาก คิดมาก คิดไปเอง เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 22:17:57

ความคิดเห็นที่ 6 ฉากตม.ระทึกมากจ้า เก่งมากที่ผ่านมาได้ จากคุณ : orangexrang3z เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 03:51:44

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านอยู่ค่ะ เขียนได้น่าติดตามมาก  :)) จากคุณ : muSsy เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 17:42:47

ความคิดเห็นที่ 8 ขออนุญาตเม้นนิดนึงค่ะ chapterแรกยังพออ่านไหว แต่chapterสองมาเป็นพรืดเลยค่ะ อ่านแล้วมึน น่าจะมีกระขึ้นพารากราฟใหม่เหมือนบทแรกค่ะ จากคุณ : อวบศรี เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 21:39:01

ความคิดเห็นที่ 9 34 ชม O_O !! รอติดตามค่ะ :) จากคุณ : Mic-M เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 13:33:25

ความคิดเห็นที่ 10 Chapter ลืมแบ่งๆ 5555 นึกได้ตอนโพสเเล้ว ไว้เด่วจะรีบคลอดออกมาเเละก็เอารูปมาฝากคับ :) จากคุณ : arwagard90 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:37:45

ความคิดเห็นที่ 11 กิ๊ฟหมดดดดดด T-T ขอติดไว้ก่อน แต่รออ่านนะคะ จากคุณ : - Vita dolce Moderato - เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 00:11:24

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากห่างหายไปนาน เนื่องจากภารกิจเที่ยวนะคับ เรามาต่อกันเลยดีกว่า หลังจากผ่านการผจญภัย 34 ชั้วโมงถึงที่พัก ก็เกือบเที่ยงคืนกว่าคับ เราก็รีบอาบน้ำนอนทันที เพราะต้องตื่นไปทำงานเเต่เช้า  Chapter 3 : ว่าด้วยเรื่องวันเเรกที่เมกากับงานหมูๆที่ไม่หมู ชีวิตจริงวันเเรก -- ในดินเเดนอเมริกา เมื่อผมตื่นขึ้นมาก็ปรากฏว่าหิมะตกทันทีคับ ทั้งๆทีมันไม่ตกมาเป็นเดือน หลายคนก็เลยเเซวกันว่าผมพาพายุหิมะมา เด็กนักเรียนไทยทั้งหลายก็ต่างพากันตื่นเต้นกับหิมะครั้งเเรกในชีวิตเหมือนกับผม เเต่อีกด้านหนึ่งก็คือผมต้องลุยฝ่าพายุหิมะไปทำงานกับเช้าวันเเรกคับเเละผมกับเพื่อนหลายคนก็มีเสื้อหนาวกันหนาวธรรมดาๆ คงออกไปสู้หิมะได้ยาก เเต่เพื่อนที่ทำในสาขาที่ใกล้กว่าก็ให้ยืมไปก่อนคับ พวกเราตื่นกันประมาณ 6.30 น. เช้ามาก (มากสำหรับผมตอนอยู่เมืองไทย อดคิดไม่ได้ว่านีเราจะต้องตื่นทุกวันแบบนี้จิงหรอ?) หาไรกินนิดหน่อยเเล้วพวกเราก็ลงมาข้างล่าง สัมผัสกับหิมะเเรกกันสักหน่อย คนอื่นก็เล่น ปั้น ปาหิมะต่างๆ ส่วนผมนะหรอ อ้าปาก รอคับ อยากลองชิมดูว่าหิมะมันรสชาติยังไง ชิมดูเเล้ว เหมือนน้ำเเข็งใสแบบละเอียดๆเลยคับ ถ้าราดน้ำแดง นมข้นสักหน่อย คงอร่อยน่าดู 55  หลังจากเล่นหิมะกันเรียบร้อย เราก็เตรียมไปทำงานคับ ควักแผนที่การเดินทางที่เอเจนซี่ให้ไว้ เราต้องเดินไป 5 นาที ต่อรถไฟฟ้า 10 นาที เเล้วก็เดินต่ออีก 10 นาที รวมกันก็ใช้เวลาประมาณ 30 นาที (แผนที่นี้เอเจนซี่เอาข้อมูลมาจาก Google Earth คับ) ส่วนอีกกลุ่มก็เดินไปทำงานที่โรงเเรมอีกสาขาซึ่งอยู่ใกล้มาก ห่างกันประมาณ 5 ตึก ใช้เวลาเดินประมาณ 5 นาทีได้ ก็เล่นเอาผมกับเพื่อนอีก 2 คนที่ต้องนั่งรถไปทำงานอิจฉาตาร้อนคับ เเม้ค่าเเรงจะต่างกันเเค่ 0.25 คือเขาได้ 8.50 เเต่พวกผมได้ 8.75 ก็แอบๆเคืองเอเจนซี่เล็กน้อย ที่ไม่เอาผมกับเพื่อนอีก 2 คนมาสาขานี้ก่อน ทั้งๆที่สมัครกันก่อน สัมพาดได้งานก่อนด้วยซ้ำ เเต่ก็เลยตามเลยคับ ถึงนู้นเเล้วคงทำอะไรไม่ได้ จากนั้นเรามุ่งหน้าไปทำงานคับ จากเวลาที่เขียนไว้ในแผนที่ 5 นาที เเต่เอาจิงๆเราเดินใช้เวลา 10 นาทีได้คับ อาจจะเพราะเราได้ไปสนุกไป คุยไปเพราะทุกครั้งที่คุย อ้าปาก ควันมันออกจากปาก ก็เลยสนุกกับการบังคับควันให้เป็นรูป เป็นวงกลม ตื่นเต้นดีคับ 555 จากนั้นก็ขึ้นรถไฟฟ้าคับ รถไฟฟ้าที่นี่ มี 2 สายคับ แดง-น้ำเงิน เเล้วก็วิ่งทั้งบนดิน ใต้ดินเลยคับ ค่ารถก็ 2.25 ไปกลับใกล้ไกลยังไงเท่ากันหมดเกือบ 5 หรือประมาณ 150 บาทต่อวัน พอคูณไปเงินบาทเเล้วล่ะก็ ไม่อยากขึ้นกันเลยทีเดียว หลังจากที่เรานั่งรถเส็ด ก็ถึงสถานีปลายทางคับ จากนั้น ก็เดินต่อตามแผนที่คับ เขาบอกว่าเดินไปอีก 10 นาทีคับ จากนั้นเราก็พบโรงแรมเป้าหมายเเล้ว โรงเเรมนี้แถวที่ดูเป็นโรงแรม 3 ดาวคับ มีผู้จัดการใหญ่คนนึง ผู้จัดการทั่วไป 3 คน พนักงานเคาเตอร์ 4 คน เเม่ครัว 3 คน เเล้วก็ house อีก 15 คน ซึ่งมีเเต่ ผจก.เท่านันที่เป็นคนขาว นอกนั้นคนดำทั้งโรงแรม เเต่บางคนก็โอเคคับ ใจดี ร่าเริงหรือไม่ก็จะเงียบๆ อยู่ของเขาไม่ยุ้งกับเรา เเต่ก็มีนักเรียนฟิลิปปินคนนึงคับ มาฝึกงาน เจอใหม่ เทอก็บ่นๆนู้นนี่นั่นให้ฟัง เทอทำทุกตำแหน่งเลยคับ ตั้งเเต่ house ยัน เคาร์เตอร์ พนง.ส่วนใหญ่ก็จะเข้างานตามกะเวลาของตัวเอง เพราะฉะนั้นก็จะเห็นคนมาทำงานประมาณ 30 คนคับ โรงแรมมีห้องทั้งหมด 220 ห้อง วันนึงจะมีประมาณ 12 คน เพราะฉะนั้น house 1 คนจะมีห้องที่ต้องทำความสะอาดเฉลี่ยวันละ 18 บวกลบ 5 ห้อง พอเข้าโรงเเรมปุ๊ป ก็ทักทายผู้จัดการ พนักงานอื่นๆ เเล้วเขาก็ให้เราเปลี่ยนชุดเริ่มงานทันทีคับ (โอ้วว คือเพิ่งถึงอเมริกา เที่ยงคืนกว่าน่ะ!) วันเเรกจะเป็นลักษณะ เทรนงานคับ กับคู่หู 1 คน ผมเทรนงาน 3 วัน มันให้ทำคนเดียวเลยคับ พระเจ้ามากกก ในขณะที่เพื่อนอีก 2 คน เทรนงาน 5-6 วัน ส่วนเพื่อนสาขาอื่น เทรนงานกันเกือบเดือนเเน่ะ เเต่ก็เอาคับสู้ตาย เราทำงานกันจนถึง 12.00 ก็พักคับ เเละปรากฏว่าที่นี่เขาพักกันประมาณ ครึ่งชั่วโมง เท่านั้น พอเที่ยงปุ๊ป ทุกคนก็จะรีบลงมา เข้าห้องน้ำ เวฟอาหาร กินๆ เเล้วก็ทำงานต่อ ส่วนพวกผม นั่งมองคับ เพราะไม่ได้เตรียมไรมาเลย นึกว่าจะมีอะไรเลี้ยง? เส๊ดตอนเย็นประมาณ 16.30 พวกเราลงมาพร้อมกัน ทุกคนไม่มีใครได้ทิปในวันเเรกคับ ว่างเปล่า ทั้งๆทีแอบลุ้นตั้งเเต่เลือกงานเนื่องจากเอเจนบอกว่าทิปของเราเลย ไม่มีใครเก็บ จากนั้นก็ออกจากโรงเเรมด้วยความเงียบ ทุกคนไม่พูดอะไรเลย ได้เเต่มองหน้ากัน ต่างคนสัมผัสได้ถึงความเหนื่อย (มากกกก) จากการทำงานมาตลอดทั้งวัน เลิกงานวันเเรกเราเดินกลับกันคับ (ประหยักค่ารถ) เเล้วเดินชมวิวเมืองไปด้วย หลังจากนั้นก็เริ่มบ่นถึงความเหนื่อย เเละความโหดของงานคับ ทุกคนก็ต้องก้มหน้าทำใจ แอบน้ำตาซึมเล็กๆ เเต่ก็ต้องทนต่อไป เราเดินมาถึงอพาร์ทเม้นท์ด้วยเวลาเกือบ 45 นาที (เดินโดยที่ไม่เเวะ) เเละนั่นก็ทำให้พวกเราตัดสินใจที่จะเดินไปทำงาน โดยไม่นั่งรถ เพราะดูเหมือนมันก็ไม่ค่อยย่นเวลาเท่าไร เเถมยังประหยัดเงืนได้อีก Housekeeping งานหมูๆ ที่ไม่หมู ตอนที่อยู่เมืองไทย เลือกงานนี้ เพราะคิดว่ามันง่ายๆคับ ตัวเองไม่ค่อยเก่งภาษาอังกิด เลยคิดว่าเป็น House ดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีปัญหาเรื่องภาษาเเละเงิน เวลางานก็มั่นคงกว่างานอื่นๆ เเต่พอมาสัมผัลจิงๆ มีรายละเอียดเยอะมากเเละก็พบว่างานนี้เป็นงานที่ค่อนข้างน่าเบื่อ ลักษณะของงาน Housekeeping นะคับ ถ้าเเปลเเบบง่ายๆก็คือ เก็บกวาดบ้านคับ ตามนั้น House ทุกคนจะมีรถประจำตัวคับ ใหญ๋เเละหนักมาก สำหรับใส่ของทุกอย่าง ผ้าปู ผ้าเช๊ดตัว ผ้าต่างๆ น้ำยาต่าง กาแฟ น้ำตาลซอง ฯ ทุกเช้า เราเข้างาน 8.00 เเละ 9.00 ในวันเสาร์ อาทิด จะมีการประชุมกันทุกวัน ครึ่งชม. ก็เป็นเรื่องเดิมๆบ้าง อยากให้เน้นทำความสะอาดอะไร ยังไงตรงไหนเพิ่มอีก ซึ่งนักเรียนไทย 3 คนก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอกคับ จากนั้นก็รับตารางงานว่าเราจะทำห้องไหน ซึ่งก็เปลี่ยนกันไปเรื่อย บางวันชั้นนี้ บางวันชั้นนั้น ส่วนวันที่ได้ชั้นที่สูบบุหรี่นี่ก็ ซวยคับ เพราะทั้งเหม็นทั้งสกปรก เเบบสุดซึ่งเด็กไทยขยาดมากกับชั้นนี้ นอกจากจะต้องใช้เวลาในการทำนาน โดนด่าที่ไม่ตรงเวลา เเล้วยังไม่พบทิปอีกต่างหาก วันนึงก็จะได้ประมาณ 16 ห้อง ซึ่งเป็นห้องแบบเชคเอ้าท์หมด ผมเคยได้สูงสุด 32 ห้องคับ เป็นห้องแบบ stay off อยากจะตายให้ได้วันนั้น ดีที่มีคนมาช่วยตอนบ่ายๆ เเต่ก็ยังเส็ดไม่ตรงเวลา สำหรับการทำความสะอาดห้อง มี 2 แบบคับ ก็คือ checkout กับ stay off อย่างเเรก คือห้องที่ลูกค้าออกไปเลยคับ ต้องทำความสะอาดใหม่หมด โดย 1 ห้องต้องใช้เวลา 30 นาทีเท่านั้น กับ อย่างหลัง คือลูกค้ายังอยู่ พักต่อ ใช้เวลา 15 นาที ทำเเค่บางส่วน (เเต่ก็เกือบจะทุกส่วน) ห้องเชคเอ้าก็ไล่ตั้งเเต่ ล้างห้องน้ำอ่างอาบน้ำ โถ่ส้วม อ่างล้างหน้า ล้างทุกอย่าง รวมถึงเช๊ดกระจก เเล้วเช็ดให้แห้งทั้งพื้นทั้งอ่างคับ ในห้องนอน เตี่ยงเดี่ยว 2 เตียง หรือเตียงคู่ 1 เตียง เปลี่ยนผู้ปู ผู้คุม ผ้าห่มใน ปลอกหมอน 3 ใบ ต่อเตียง ส่วนผ้าห่มนอก ไม่เปลี่ยนคับ จากนั้นเช๊ดตู้ โต๊ะ ทั้งหมด โซฟา หัวเตียง กรอบรูป ตู้เย็น จากนั้นเติมของ ผ้าเช็ดตัว เช็ดผม เช็ดมือ เช็ดหน้า เช็ดเท้า ห้องนึงประมาณ 10 ผืน  รวมถึงกาแฟซอง น้ำตาลซอง ทั้งหมดที่กล่าวมานี้ ทำภายใน 30 นาทีนะคับ ห้ามเกิน ส่วนห้อง stay off ก็ ทำห้องน้ำเหมือนกันคับ เเต่ห้องนอนไม่ต้องเปลี่ยนผ้าปู เเค่จับๆให้มันตึงๆเท่านั้น เเล้วของในห้องทุกอย่างห้ามย้ายคับ ห้ามจับเด็ดขาด นอกนั้นก็เช็ดๆ ปัดๆ เติมของ ห้องนี้ 15 นาที นี่ก็เป็นขั้นตอนการทำความสะอาดเรียกว่าก็ละเอียดคับ พอเราทำความสะอาดเส็ดก็จะมี ซุปเปอร์ไวเซอร์ มาสุ่มตรวจคับ คะเเนนเต็ม 0 ใครได้เกิน 30 ก็จะเรียกมากด่าคับ ซุปเปอร์ไวเซอร์ก็จะทำหน้าบึ้ง เหมือนยักษ์ (ซึ่งเหมือนอยู๋เเล้ว คนดำตัวใหญ่ๆอ้วนๆ น่ากลัว) ยักษ์ตัวนี้ เอ้ย เทอคนนี้ ชื่อ แนนซี่ เเต่เด็กไทยมักเติมสรรพนามข้างหน้าให้แก แกมักจะยืนมือท้าวเอว เเล้วก็บ่นๆด่าๆ เราก็โอเคๆ รู้เเล้วๆ เเต่จิงๆเเล้ว ฟังไม่รุ้เรื่องหรอก เเต่บางครั้วแกก็ทำเอา เด็กไทยที่นี่น้ำตาคลอกลัวตอนโดนด่าเลย จนในที่สุด ผู้จัดการเลยต้องจัดวันหยุดให้แกตรงกับวันทำงานของเรา เผื่อให้พวกเราเจอแกน้อยที่สุด หลังจากหมดเวลาเลิกงานก็ต้องเข๊นรถหนักลงมา เติมของ เเล้วก็กลับคับ เรื่องทิปจากการทำงาน เเรกๆพวกเราหวังไว้มากคับ เเม้โรงเเรมที่นี่จะไม่มีคนมาเปิดห้องก่อน เเต่บางครั้งซุปก็มาเปิด แกก็ไม่เอาไป (หรือไม่อาจจะเอาไปเเล้วแบ่งไว้นิดนึง) บางวันได้ บางวันก็ไม่ได้ เเรกๆได้ 1 เหรียญ ก็ยิ้มทั้งวันเเล้วคับ หลังๆเออ เอาเหอะ ทำให้เส็ด จะได้ไม่ต้องโดนด่า เรื่องทิปก็เลยกลายเป็นเรื่องขำๆ ใครได้ก็ได้ไป ตลอดการทำงาน 2 เดือน 1 อาทิตย์ ผมได้ทิปทั้งหมด 183 เหรียญคับ บางอาทิดไม่ได้เลยย บางอาทิดก็ 20-30 ถ้าวันไหนมีทัวร์คนจีนมาลง เขาก็จะทิ้งทิปไว้ให้ห้องละ 2 เหมือนไกด์จะสั่งไว้ ว่าต้องทิปนะ ใครได้ทำชั้นนั้นก็จะได้ไปเลย 20 กว่า วันนั้น ผมเคยครั้งนึงคนจีนออกจากห้องพอดี เห็นเราตี๋ก็พูดจีนใส่ เราเลยพูดจีนว่าเราเป็นคนไทย พี่แก ก็ให้แบง 5 ใส่กระเป๋าเสื้อเรา ยิ้นปริเลยวันนั้น :) การทำงานที่นี่ ต้องทำให้ตรงเวลา (ไม่งั้นจะโดน เจ๊เเนนซี่ด่า) เเต่ถ้าเป็นซุปเปอร์ผู้ช่วยของเเนนซี่อีกคนก็จะบ่นๆเเบบฮาๆ เเถมยังมาช่วยเราทำบางครั้ง วันนึงทำงาน 8 ชม. คับ เเต่คิดเงินให้เเค่วันละ 7.30 ชม. เพราะพักกลางวัน อาทิตย์นึงทำ 5 วัน เรื่องเวลางานไม่เคยโดนหยุด ให้ทำตามสัญญาตลอด เรื่องพอคิดเป็นเงินบาทเเล้ว นี่ก๊เป็นเหตุผลหลักให้เด็กไทย ทั้ง 3 คนในโรงแรมที่นี้ ฝ่าฝันต่อสู้มาคับ บางครั้งท้อมาก เพราะมันเหนื่อยจิง อยู่เมืองไทยก็ไม่ใช่ลูกคุณหนูนะคับ เเต่ก็ไม่เคยต้องทำงานหนักแบบนี้ ทุกเช้าเวลาได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแทบอยากจะโยนทิ้ง ไม่อยากต้องเดินไปทำงาน 45 นาที ถึงเวลางานก็ลุ้นว่าวันนี้ตูจะได้กี่ห้อง จะได้ชั้นไหน เป็นอย่างนี้เรียกว่าเกือบทุกวัน ถึงมันจะไม่ค่อยมีความสุขกับงาน เเต่ก็ต้องทนๆกันไปคับ เคยคิดอยากจะยกหูโทรสับบอกแม่ว่าจะกลับเเล้ว เหนื่อย เเต่เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ 2 คน (ตัวเล็กจิง) ยังสู้เลย เราเลยต้องสู้ต่อไป อย่างที่บอกคับ งาน House คืองานทำความสะอาดแบบที่กล่าวมา (ในโรงแรมที่เมืองของผม) ดังนั้นถ้าคุณไม่ชอบสิ่งสกปรกหรือเป็นคนรักสะอาดก็อย่าทำเลยคับงานนี้ ที่สำคัญเป็นงานที่เหนื่อย ต้องเเข่งกับเวลา ต้องทำงานร่วมกับคนดำที่บางครั้งเขาด่าเเบบไม่เเคร์เลย ทิปก็มีบ้างไม่มีบ้าง วันๆนึงคุณจะต้องขัดๆๆ ถูๆๆ เช๊ดๆๆ เเบบนี้ทุกวัน คนเดียว มันน่าเบื่อนะสำหรับคนที่ชอบลุยๆ อิสระๆ ไม่ชอบงานจำเจ ไม่ได้เจอใครเลย นานๆทีจะมีเเขกเดินมาคุยด้วย  เพราะฉะนั้นถ้าเปนคนขี้เบื่อก็ไม่เเนะนำคับ ลองดูงานอื่นๆดีก่อนจะเลือกดีกว่าคับ  วันนี้เเค่นี้คับ ยังมีอะไรอีกเยอะ ไว้มาต่อนะคับ  แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 54 23:05:21 แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 54 23:00:58 จากคุณ : arwagard90 เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 19:50:17

ความคิดเห็นที่ 13 มาต่อหน่อยครับ ชอบๆๆๆ จากคุณ : นับเลข เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 54 03:49:24

ความคิดเห็นที่ 14 มาแปะชื่อไว้ก่อน แล้วค่อยๆตามอ่าน จากคุณ : งามแสงเดือน เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 23:25:11 A:49.229.172.240 X: TicketID:231630

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องราวน่าตื่นเต้นเหมือนกันนะคะ ช่วงเดินทาง ของเราก็ตื่นเต้นเหมือนกัน เกือบเอาตัวไม่รอด 555 ลงชื่อรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ตะเกียงแห่งความฝัน เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 55 13:35:49

ความคิดเห็นที่ 16 เขียนเรื่องได้น่าอ่านมาก ๆ ค่ะ แต่ขอแนะนิดนึงนะคะ จขกท เขียนข้อความในหัวข้อนึงเยอะเกินไป และน่าจะแทรกรูปให้ชวนน่าติดตามมากกว่านี้ค่ะ ถ้าทำให้ จขกท ไม่พอใจต้องขอโทษด้วยนะคะ รอติดตามอยู่ค่ะ จากคุณ : Champjang เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 00:12:05