ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์เลย hOme is where your heart is :-) จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 08:55:44

ความคิดเห็นที่ 2 อารมณ์ชายเกรียนเหมือนเราตอนแรกๆที่มาเลย คิดว่าเล่าเรื่องตัวเองซะแล้ว แต่ทำไปทำมาอยู่มาแล้ว 6 เดือน มันอึดอัดมากนะที่ภาษาไม่ได้เนี่ยะ  ชีวิตเมืองไทยเราก็ไม่เคยต้องลำบากแบบนี้ ทำร้านอาหารญี่ปุ่นวันแรก ก็รู้สึกว่าเกะกะชาวบ้านไปหมด ทุกคนทำเร็วเดินเร็ว แบกถาดหนักมากมาย เราถือถาดยังไมถูกเลย นี่เพิ่งทำอาทิตย์แรกยังไม่รู้จะผ่านเทรนนิ่งหรือเปล่า ภาษายังไม่กระดิกเท่าไหร่ แต่ไม่อยากทำให้คนไทยเสียชื่อ ไงก็ต้องสู้ๆไปก่อน จากคุณ : baby (plano54) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 09:17:24

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้น้องชายเกรียน เขียนได้น่ารักมาก ไม่มีส่วนไหน เหมือนชายเกรียนเมื่อก่อน ๆ นั้นเลย นายแน่มาก ชื่นชมจากใจค่ะ จากคุณ : Hula Girl เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 10:17:39

ความคิดเห็นที่ 4 ชายเกรียนดีมากนะ ทำให้เราและคนหลายคนได้คิด.... จากคุณ : kasidit05 เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 10:37:21

ความคิดเห็นที่ 5 อย่างที่เขาว่านะ ว่าไม่มาก็ไม่รู้ ไม่ดูก็ไม่เห็น ดีใจด้วยที่ชายเกรียนได้กลับบ้านมีความสุขเหมือนเก่า คนที่เมกานี่หลายคนเขาก็รอวันกลับบ้านไปมีความสุขประสาไทยๆอย่างคุณเหมือนกัน จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 11:02:12

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วชอบค่ะ เห็นคนไทยหลายคน โดยเฉพาะผู้หญิงไทยอยากไปอยู่เมืองนอก อยากให้ลองเข้ามาอ่านกระทู้ของคุณชายเกรียนดู ไม่ใช่จะบอกว่าเมืองนอกไม่ดีนะคะ เพียงแต่มันไม่ได้สวยหรูหรือดีไปซะทุกอย่าง ตัวเราเองไม่เคยไปเมืองนอกนะคะแต่ว่าทำงานเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ต้องเจอกับฝรั่งทุกวันและก็มีแฟนป็นฝรั่ง แฟนอยากให้เราไปอยู่กับเค้า บอกตรงๆว่าคิดหนักเลยค่ะเพราะไม่อยากไป ติดครอบครัวแล้วอยู่ที่นี่หน้าที่การงานเราก็ดี ถ้าไปอยู่ที่นั่นเราคิดว่าคงไปพ้นต้องทำงานในร้านอาหารแน่แน่ เพือนๆที่ไปอยู่ที่นู้นและตอนนี้ก็อยู่จนได้กรีนการ์ดแล้วบอกเราเลยว่าถึงอยู่มานาน เราก็ไม่มีทางได้ทำงานที่นั่งโต๊ะแบบที่เราทำอยู่ งานดีดีที่นู้นหายากมากตอนนี้ ที่สำคัญที่สุดที่ต้องเจอแน่แน่คือความเหงา เราอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปก็ได้นะคะ รอท่านอื่นเข้ามาแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม จากคุณ : NK (Ratchnok.LP) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 11:49:59

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นกำลังใจให้นะคะชายเกรียน จำได้ว่าตอนนั้น ชายเกรียนบอกว่า ไม่เอาแล้วเมืองไทย เบื่อทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วชีวิตการทำงาน จะไปอเมริกาให้ได้ ใครมาค้านอะไรยังไงก็บอกว่าจะไปให้ได้มันคือความฝัน ดีใจที่กลับมาแชร์นะคะ คิดว่าชายเกรียนกล้าหาญมากนะเนี่ย เพราะคิดว่าคงมีหลาย ๆ คนเป็นเหมือนชายเกรียนแน่ ๆ แต่อาจจะยังไม่กล้ากลับหรือกลับไม่ได้ เพราะกลัวโดนสบประมาท (ตั้งกำแพงให้ตัวเอง ที่จริงคนอื่น ๆ อาจจะไม่ได้ว่าอะไรหรอก) บางคนบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร จะกลับก็กลับไม่ได้ยังไม่คุ้มทุน ก็ต้องทนอยู่กันไป จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 12:16:15

ความคิดเห็นที่ 8 ขอแชร์ด้วยคนค่ะ  เคยได้งานทำในอเมริกานี่แหล่ะ  ภาษาเราก็ได้ในระดับนึง  แต่ก็ยังติดสำเนียงไทย ๆ ค่ะ เวลาเราต้องรับโทรศัพท์ลูกค้า และต้องจดชื่อถนน ชื่อซอย  อะไรประมาณเนี๊ยะ  เราก็ฟังไม่ทัน และพอถามอีกครั้งลูกค้าก็จะอารมณ์เสีย  เป็นแบบเนี๊ยะทุกวัน  จนเราก็เริ่มจะเครียด  เพราะว่าเวลาพวกอเมริกันพูดก็จะเร็ว  ถึงภาษาอังกฤษเราจะโอ  แต่บางอย่างก็เพิ่งได้ยินครั้งแรกในชีวิตเหมือนกัน  ตอนนั้นก็เรียนด้วย  ก็เลยลาออกดีกว่า  ก็เลยเรียนอย่างเดียว   สรุปได้ว่า  บ้านเรานี่แหล่ะค่ะ  ดีที่สุดแล้ว จากคุณ : Kow Oats เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 12:43:53

ความคิดเห็นที่ 9 ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ จากคุณ : jeejeeberry เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 14:33:05

ความคิดเห็นที่ 10 วันนี้ชายเกรียนไม่เกรียนแล้วก็เขียนได้น่ารักค่ะ อดให้ gift ไม่ได้เลย จากคุณ : คุณนายเหรียญบาท เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 14:58:37

ความคิดเห็นที่ 11 มาแชร์เหมือนกันค่ะ เราก็เจอแบบชายเกรียนค่ะ  แต่เป็นที่อังกฤษนะคะ แต่เรากลับชอบ ท้าทาย เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้  เพราะอยู่ไทย เราจะเหมือนคุณหนู ทำอะไรไม่เป็น มาอยู่นี่ เราจึงต้องปรับตัวทุกอย่าง  แต่ไม่ยากเกินไปค่ะ เราทำงานร้านอาหาร  แบกลังเบียร์ ลังน้ำอัดลมทุกวัน     ล้างจาน  เสริฟเองคนเดียวในร้าน กับลูกค้าอีก 20 กว่าคน จนเจ้าของร้านให้เราทำหน้าที่แทนผู้จัดการไปเลย เราทานข้าวที่ร้าน   ตอนเลิกงานก็ทานข้าวที่ร้าน พอลูกค้าทานเหลือ เราจะดีใจมาก  เก็บข้าวเอากลับบ้านไปทานวันถัดไป เราชอบชีวิตแบบนี้มากค่ะ  โชกโชนดี  วันๆ นึงผ่านไปเร็วมาก คงเพราะเราเตรียมตัวเตรียมใจก่อนไปแล้วมั้งคะ  ว่าไม่ได้ไปสบาย แต่ไปเรียน และทำงาน เก็บเงินค่ะ   ตอนนั้นเราทำงาน 2 ที่เลยค่ะ   (ตอนเรียนจบแล้วนะคะ ลุยทำงานอย่างเดียว) เราตื่นตี4 กว่าๆ เพื่อเตรียมตัวไปทำงานเสริฟที่โรงแรมตอน 6 โมงเช้า   เลิกงานเที่ยง   กลับมาบ้าน ทานข้าวเที่ยงอาบน้ำนอน  ตื่นอีกที 4 โมงเย็น เพื่อไปเริ่มงานที่ร้านอาหารไทยตอน 5 โมงเย็น    ทำจนถึง เที่ยงคืน ตี 1   กลับไปนอน  ตื่นอีกที ตี 4 กว่าๆ    เป็นแบบนี้แทบทุกวันค่ะ   แล้ว 2 ที่นี้ หยุดไม่ตรงกันด้วย  ฉะนั้นก็คือแทบไม่มีวันหยุดค่ะ ถ้าถามความรุ้สึก  เราชอบค่ะ สนุกดี  อยากอยู่ต่อไปเรื่อยๆ แต่ถูกที่บ้านเรียกกลับค่ะ เห็นด้วยค่ะ มาอยู่ ตปท ไม่ใช่ว่าจะสบาย  แต่ถ้าชอบอะไรที่ต่างไปจากที่เราเคยทำอยู่ หรืออยากลองอะไรใหม่ๆ ก็จะสนุกกับชีวิตค่ะ จากคุณ : aimeramm เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 15:23:51

ความคิดเห็นที่ 12 ชายเกรียน เขียนได้ ดีเชียว ค่ะ ต่างมุมมอง  ต่างประสบการณ์เอามาแชร์กัน บอกให้คนที่ไม่เคยมาได้รู้..... จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 19:37:34

ความคิดเห็นที่ 13 ดิฉันอยู่อเมริกา ไม่ค่อยมีเพื่อนคนไทยเลย ส่วนใหญ่มีเพื่อนสนิทชาวต่างชาติที่มาจากประเทศอื่น เธอๆก็บอกว่า รอลูกเรียนจบ รอรีไทม์ใด้เงินเมื่อไหร่ ทุกคนก็รอวันจะกลับประเทศของตัวเองทั้งนั้น เเต่บางคนรอไม่ไหวตายที่อเมริกาก่อนก็มีค่ะ เเต่ขอบอกน้องๆที่เข้ามาอ่านที่กำลังคิดจะไปเรียนต่อต่างประเทศ อารมณ์นี้อาจเกิดขึ้นใด้ เเต่ขอให้น้องบอกกับตัวเองว่ามาเพื่ออะไร เเล้วไปให้ถึงจุดหมาย ระหว่างทางอาจมีอารมณ์เหงา อารมณ์เศร้าเข้ามาเเทรก ก็เป็นเรื่องธรรมดา จงตั้งใจเรียนให้จบเเล้วกลับไปเอาความรู้ไปใช้ที่บ้านเรา เมื่อนั้นคุณจะกลายเป็น someone important เพราะการศึกษาคือใบเบิกทางของอนาคตค่ะ จากคุณ : Quel เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 20:47:23

ความคิดเห็นที่ 14 ยังดีที่คุณยังมีที่อ้างว่า ....ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าเมืองไทย .... เพราะถ้าคุณหมดความพยายามที่จะทำอะไรในประเทศของตัวเอง (ไทย) แล้วคุณก็จะ เอาอะไรมาอ้างอีกละคราวนี้ จากคุณ : A|E เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 23:09:46

ความคิดเห็นที่ 15 เข้าใจถึงความรู้สึกของเจ้าของกระทู้ครับ แต่เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่จุดประสงค์ของเราว่าต้องการอะไร ถ้าอยู่เมืองไทยอย่างสุขสบาย ใครอยากจะมาลำบาก ผมเองอยู่อเมริกามาจะสามสิบปีแล้ว จริงๆแล้วการได้ออกมาต่อสู้ ทำให้เราเป็นคนเข้มแข็งขึ้นนะ สงสัยว่า เดี๋ยวนี้คนไทยไม่มีการใช้ คุณ ผม เธอ ดิฉัน กันแล้วหรือ ชายเกรียนยังงั้น ชายเกรียนยังงี้ ฟังแล้วมันขัดๆหูอ่ะ แต่แปลกที่ไม่มีใครรู้สึกแบบนั้น   จากคุณ : LeePablo773 เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 08:09:17

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ คุณชายเกรียนนี่ ชื่อเสียงกะจุยกะจายครับ จนไม่อยากคุยเรื่องเก่า ๆกันหร่ะ ผ่านมาแล้วผ่านไป กระทู้นี้ก็เป็นข้อเตือนใจให้ คุณหนูคุณชาย ที่เคยอยู่สบายในเมืองไทย ได้เตรียมตัวเตรียมใจที่จะมาอยู่เมืองนอกครับ ไม่มีที่ไหนสุขสบายเหมือนบ้านเกิด เมืองนอนของเราหรอก ยิ่งถ้ามีฐานะพอมี ไม่ลำบากทีไทย พอมาอยู่เมืองนอก ก็จะมีความคิดเหมือนชายเกรียน คือทนไม่ไหว อยู่ไม่ได้ คิดถึงเมืองไทยมาจับใจ ความเห็นส่วนตัวผมว่า มันอยู่ที่คนมากกว่า บางคนก็อึดอดทนมองถึงอนาคตว่าเรามาทำอะไร ทำไมคนอื่นทนได้ ทำไมเราทนไม่ได้ อยู่ที่ใจและการเลี้ยงดูจากครอบครัวคนคนนั้นมากกว่าครับ แต่ถึงจะมีคนมาตั้งกระทู้เล่าว่าลำบากอย่างนั้นอย่างนี้ คนคิดจะมา ยังไงก็ไม่ฟังหรอกครับ  ต้องมาลองด้วยตัวเองเลย จะเข้าใจดีที่สุด จากคุณ : tle เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 08:55:24

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณชายเกรียนที่เเชร์นะ ความรู้สึกเดียวกันเลย อยากกินส้มตำ :p จากคุณ : natticus (Natticus) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 10:17:54

ความคิดเห็นที่ 18 อ้าว  มาเมื่อไหร่ครับ  เห็นว่าเตรียมตัวอยู่นานมาก  แต่อยู่เดือนกว่าเท่านั้นกลับไปซะแล้ว   ราวกับไปเที่ยวต่างจังหวัด...เสียดายตังค์แทนจัง เรื่องลูกคุณหนุที่ไม่เคยจับไม่เคยทำอะไรมาก่อน  อยู่เมกาต้องลำบากแน่นอนครับ  แต่ผมรู้จัก ลูกคุณหนูหลายคนที่เปลี่ยนจากเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ กลายเป็นคนรับผิดชอบ  รู้จักคุณค่าของชิวิต ไม่มีเวลานั่งเล่นเกมส์เหมือนตอนอยู่เมืองไทย   เรียนจบกลับบ้านทางบ้านประหลาด ใจว่าเปลี่ยนไปได้ยังไง จากคุณ : Techie เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 10:22:01

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ใช่ว่าต่างประเทศมันไม่ดีหรอกนะ  แต่ผมว่าเป็นเพราะเราเติบโตและเคยชินกับประเทศไทยก็เลยรู้สึกคุ้นเคยมากกว่าเท่านั้นล่ะ  เวลาเจอปัญหาในเมืองไทยดูแก้ง่ายเพราะเป็นภาษาไทย  แถมวานให้ใครช่วยก็ได้  แต่ปัญหาเดียวกันมาเจอเมืองนอกดูยากไปหมดเพราะไม่ชินระบบที่นี่  ภาษาก็ไม่เต็มร้อยแบบเจ้าของภาษา  ทำอะไรดูเก้ๆกังๆขาดความมั่นใจ  ก็เลยรู้สึกอยู่ลำบากเป็นธรรมดา   อยู่เมืองนอกไม่ง่ายและไม่สบายก็จริง  ยังไงก็ตามผมกลับมีความคิดว่า  อยากให้คนไทยทุกคนได้มีโอกาสได้มาเรียนรู้ต่างประเทศซักครั้งนึงในชีวิตทุกๆคนเลยนะ  คนไทยมักมีนิสัยไม่เชื่อมั่นในตัวเองและกลัวการออกมาลองเรียนรู้ชีวิตตามลำพัง(ติดเพื่อน ติดแฟน ติดครอบครัว  ทำอะไรตัวคนเดียวไม่ได้)   ผมไม่อยากให้คนที่ไปเคิดจะไปเมืองนอกเอาแต่อ่านในด้านแย่ๆและตีความไปเช่นนั้นโดยไม่ได้ลองสัมผัสซะก่อน  ฉะนั้นเวลาใครอยากไปต่างประเทศ  ผมจะสนับสนุนทุกคนเพราะนั่นคือ การกล้าก้าวขาออกมาจากสังคมเดิมๆ  เมื่อได้เรียนรู้แล้วให้เขาได้ตัดสินใจเอาเองว่าที่ไหนเหมาะกับเขากันแน่  อาจเป็นเพราะเจ้าของกระทู้เป็นคนที่ติดกับระบบไทยๆ  และเคยอยู่แบบมีความสุขมีคนช่วยเหลือมาก่อนในประเทศไทย  ก็เลยรับไม่ได้อยู่แล้ว   อ่านดูดีๆมีความรู้สึกว่า  ด้วยเนื้องานมากกว่าที่ทำให้เจ้าของกระทู้รู้สึกหดหู่   ถ้าหากจับเจ้าของกระทู้ไปทำงานในร้านอาหารญี่ปุ่นในเมืองไทยดูซักครั้ง   อาจพบว่าได้รับความรู้สึกไม่ต่างกันกับตอนมาอยู่ที่อเมริกาก็เป็นได้  ทำงานร้านอาหารน่ะ  มันโหดสุดๆทุกที่อยู่แล้ว   แต่ก็ต้องชมในความกล้าหาญของเจ้าของกระทู้ที่กล้าลองมาเรียนรู้ที่จะเดินทางตามลำพังและได้คำตอบกลับไปว่าที่ไหนเหมาะกับเรา   ส่วนตัวผมเพิ่งเคยมาอยู่ต่างประเทศครั้งแรกในชีวิตด้วยธุระส่วนตัวบางอย่างเหมือนกันแหละครับ   ก็ไม่ได้คิดว่ามันปรับตัวยากนัก  เนื่องจากตอนอยู่เมืองไทยก็เตรียมใจไว้แล้วว่ามันไม่สบายอย่างที่คิด  เพราะภาษาก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน  และตอนอยู่เมืองไทยผมก็ต้องพึ่งตัวเองเป็นหลักในการทำอะไรอยู่แล้ว   ก็ได้คำตอบเหมือนกันว่าชอบเมืองไทยมากกว่า  แต่ก็อาจต้องทำงานที่อเมริกา  เนื่องด้วยสกิลทักษะ ความรู้ที่มีและอยากต่อยอด  ไม่มีรองรับในไทย   และด้วยจริตที่ไม่อยากไปทำสายงานอื่นที่มีรองรับในไทยแต่ตัวเองไม่อยากทำ  ก็เป็นอีกแง่มุมหนึ่งของคนที่มาอยู่เมืองนอก จากคุณ : Ruud_van_Nistelrooij เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 11:53:53

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 13:19:16

ความคิดเห็นที่ 21 โห เตรียมตัวอยู่เป็นปี แต่เดือนกว่าๆ หมดเงิน หมดแรงกลับเลย เข้าใจๆ เป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับคุณหนูที่กะจะไปเอาสบายอย่างเดียวนะคะ การไปเรียน หรือ ทำงาน ที่ ตปท ไม่ได้สบายอะไรเท่าไหร่ แต่ถ้าผ่านไปได้ก็จะสนุกกับการผจญภัยชีวิตค่ะ เราตอนไปแรก ๆ ก็เจอปัญหาบ้างนะ อาทิตย์แรกอยากจะกลับด้วยซ้ำ แต่แม่บอกว่า เลือกไป ไม่ได้คิดว่าต้องไปสบาย แล้วทำไมต้องท้อง่ายๆ เล่าลูกเอ้ย เท่านั้นแหละ เลือดพุ่งปรี๊ด อึดๆๆๆ แล้วก็อยู่ต่อไปจนครบ ค่อยกลับมาตามที่วางแผนไว้ค่ะ จากคุณ : Amore_ Rainbow เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 16:15:42

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้ว เข้าใจ และเห็นใจ  ...   Welcome Home ครับ ในอีกแง่นึง ก็เข้าใจอีกเช่นกันว่า คนเรามักจะมีเหตผลนานาประการ ที่จะยอมแพ้ และล้มเลิกตวามตั้งใจ ในการต่อสู้ชีวิต และอุปสรรค   ...   ความอดทน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในโลก จากคุณ : Birdysiam เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 16:32:37

ความคิดเห็นที่ 23 ส่วนตัวผมให้ไปอยู่เลยคงไม่ แต่ต่างประเทศมันเหมาะกับการไปเที่ยวมากกว่าเนอะ จากคุณ : NORITA...BOY เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 16:53:03

ความคิดเห็นที่ 24 ขอเล่าเรื่องตัวเอง อีกมุมที่ไม่ใช่แค่ต้องอยู่เมืองนอก เนื่องด้วยเป็นคน แข็ง .. แข็งของเราคือ แม้คำพูด แน่นๆหนักจนพูดออกแนวโผงผาง กริยาท่าทางที่ฉับๆ เดินแข็ง ทำงานเสียงดังปึงปัง แต่เสร็จเร็ว เรียบร้อย ใบหน้าแข็ง ตาคมแข็ง เวลามองใคร ทั้งที่ในใจเราไม่คิดอะไรเลย เมื่อเรามีโอกาส ได้พูดคุยกับพระเจ้าอาวาสรูปนึง ท่านกล่าวว่า เสือ สิงโต ว่าใหญ่แค่ไหน เก่งแค่ไหน ดุดันขนาดไหน เมื่อต้องตกน้ำ มันยังต้องพยายามว่ายหาฝั่ง ทั้งที่มันไม่ชอบน้ำ มันไม่ยอมปล่อยตัวเองตายในน้ำ มันยังดิ้นรน เพื่ออยู่รอด และคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ที่เมืองไทย ที่ต่างเมือง การปรับตัวให้เข้ากับสิ่งรอบกาย เข้ากับคน ไม่เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง .. ก็คงเหมือนเสือหรือสิงโตที่พยายามว่ายน้ำเข้าฝั่ง.. ที่ต้องพูดเรื่องเราเพราะมันเหมือนการอยู่เมืองนอก ปรับตัว ไม่โลกสวยงามเสมอ อยู่กับความเป็นจริง มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น.. ปล. ทุกวันนี้เราพูดจาอ่อนหวาน ยิ้มสู้ดิน น้ำ ลม ไฟ หิมะ .. รู้สึกไได้ไม่ค่อยมีใครทำหน้าแหยๆเหมือนเมื่อก่อน ปล ๑. เจ้าอาวาสท่าน พรรษาอยู่ที่ต่างประเทศ เมืองหนาวมากๆค่ะ .. ความจริงท่านก็น่าจะได้มีลานวัด ความร้อน แดดสวยๆของเมืองไทย แต่เนื่องด้วยต้องเผยวัฒนธรรม และความต้องการของชาวไทย ชาวพุทธ ซึ่งต้องมีพระมาประจำพรรษา ท่านก็ต้องอดทน ไม่ต่างจากชาวไทยไกลบ้านหลายๆคน .. จากคุณ : Pedantin เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 17:03:56

ความคิดเห็นที่ 25 เห็นด้วยค่ะ ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเรา ร้อนก็เปิดแอร์เอาเนอะ ยังมีคนอีกมากยังไม่รู้เหมือนชายเกรียน จากคุณ : เขียนบน iPad (beni) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 17:13:44

ความคิดเห็นที่ 26 อารมณ์ประมาณเดียวกันตอนนี้เลยครับ เป็นคนต่างจังหวัด.. แต่ด้วยความจำเป็นต้องมาทำงานในกรุงเทพฯ เพราะงานแถวบ้านไม่มีรองรับ กลับไปบ้านทีไรโคดคิดถึงเลยละครับ... จากคุณ : มาริอ้วน เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 18:09:43

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาให้ gift ชายเกรียนเป็นครั้งแรกค่ะ "ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าเมืองไทย ชายเกรียนรักเมืองไทยครับ" จากคุณ : applematrix เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 19:08:58

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์นะจ๊ะชายเกรียน จากคุณ : น้องจุ่น เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 19:20:13

ความคิดเห็นที่ 29 ผมอ่านที่คุณเขียนผมว่าคุณก็อยู่ไม่ได้หละถ้ายังไม่ปรับตัว ต่อให้คุณได้ภาษาก็เหอะ ดูลูกคุณหนูซะขนาดนี้ ติดสบาย แถมดูไม่สู้งานเลย - -" ขนาดอเมริกาเป็นประเทศที่อยู่แทบจะง่ายที่สุดแล้วนะ สังคมค่อนข้างเปิดรับคนต่างชาติด้วย ถ้าคุณลองไปประเทศอื่นที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษดูจะลำบากยิ่งกว่านี้อีกครับ อีกอย่างคนที่อยู่ต่างประเทศส่วนใหญ่ต้องทำงานแข่งกับเวลาทั้งนั้นแหละครับ ยิ่งพวกประเทศมหาอำนาจยิ่งไม่ต้องพูดถึงครับ ไม่เหมือนบ้านเราที่ดูสบายๆ ความเครียดต่ำกว่า แถมจะอู้บ้างยังได้ สำหรับคนที่จะอยู่ต่างประเทศได้ สิ่งแรกเลยที่ต้องได้คือภาษา สองคือสังคม ภาษาจะเป็นตัวเชื่อมคุณเข้ากับคนในสังคมนั้นๆ เว้นเสียแต่ว่าคนจะคบคนไทยนั่นก็อีกเรื่องนึงครับ แต่ก็เข้าใจว่าการเข้าสังคมมันต้องปรับตัวนิดนึง อย่างประเทศที่ผมอยู่เป็นสังคมปิดมากๆ ผมเองยังไม่ชอบเลย แต่ถ้าคุณปรับตัวได้แล้ว มีสังคม มีเพื่อนอยู่ตรงนั้น มันก็จะสนุกไปเองครับ เวลาทำกิจกรรมอะไรทีนี้มันจะไม่เหงาเท่าไรแล้ว ส่วนใหญ่ที่แทบทุกคนที่เจอจะออกแนวแฮปปี้มากกว่าอยู่ในทีไทยด้วยซ้ำครับ ปล. เชื่อว่าคนอยู่ต่างประเทศนานๆทุกคน คิดถึงเมืองไทยครับ บรรยากาศแบบไทยๆ เพราะผมก็คิดถึง โดยเฉพาะอาหารไทย ฮ่าๆ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 54 12:58:34 จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 20:22:56

ความคิดเห็นที่ 30 มองต่างมุม อย่างน้อย จกท ก็ได้เรียนรู้ว่า โลกที่คนเขาบอกว่ามันสวยหรู ในแง่ของ จกท มันตรงข้าม ผมเคยอยู่ยุโรป ก็หลายที่ จนมาปักหลัก ที่ญี่ปุ่นที่หลายยคน ฝันอย่างน้อยก็ได้มาเทียวก็ดี มันสวย มัน ปลอดภัย จนมีการโต้กันแบบเอาเป็นเอาตาย ระหว่างคนรักญี่ปุ่นเพราะมาอยู่ระยะเวลาสั้นหรือ มาท่องเที่ยว แต่พวกที่มานานนี่คิดอีกแบบหนึง คงจำกันได้ ที่นี้ราว ห้าปีที่ผ่านมา ผมเลยถอด ลอกอินออกตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เรื่องภาษาไม่มีปัญหา ทั้ง อังกฤษ เยอรมัน ญี่ปุ่น แต่ผมมันลูกชาวนา เลยอึดไปนิดแค่นี้เอง ผมว่าต่างประเทศก็มีอะไรที่ดีๆๆ ให้เราเรียนรู้อีกมามายครับ อยู่ที่ว่า ตัวเราเองพร้อมมากน้อยแค่ไหน เหมือนผม แรกๆๆ ก็แค้นมาก มีครั้งหนึ่งที่ รร บ้านนอกที่เคยเรียน พอจบเรามาอยู่ กทม ก่อน พอน้องๆๆ เรียนจบ อยากตามมาบาง ครูๆๆ ก็ถามว่า เข้า กทม จะเอาน้องไปเข้าเรียนที่ไหน ผม ก็ตอบแบบมันใจมาก ว่า สองที่ ครับ ไม่สวนกุหลาบ ก็เตรียมอุดม ครูทุกคนมีแต่หัวเราะ หลายคนพูดตามหลัง แค่ รร วัดเข้าให้ได้ก่อนนะ ผมย่อมเสียเวลา สอนน้องทุกวัน เป็นเวลาหนึ่งปี สอบเข้า สวนกุหลาบ ได้ อันดับ 19 ของ รร จาก ผู้เข้าสอบหลายพัน รับ ราว สองร้อยนิดๆๆ เพราะเหตุว่า เรามีเป้าหมายครับ เหมือนปัจจุบัน ผมเป้นทั้ง นายจ้างและ ลูกจ้าง อารมณ์มันก็ต่างกัน ตามหน้าที่ หน้าที่ลูกจ้าง ได้ แสนกว่าบาทนิดๆๆ ต่อเดือน ในเวลาเดี่ยวกัน หน้าที่นายจ้าง เรามองตัวเลขหลัก หลายๆๆล้าน เราเห้นจนมันธรรมดา เราจะมาเอาทำไหมแค่เงินเดือนหลัก หมืนหลักแสน แต่มันมีเหตุผลในตัวมันเอง แล้วแต่มุมมอง ญี่ปุ่นสำหรับผม หรือครับ มีอะไรให้เรียนรู้ตลอดเวลา นายจ้างผม บริษัทเขา ทำยอดขาย อันดับหนึ่งของโลก มีขาย ทุกประเทศในโลกนี้ ไม่เว้นแม้บนอวกาศ แต่เขายังคุกเข่าขอบคุณลูกน้องเขาทุกปี สิ่งที่ผมได้จากที่นี้ คือ ผมก็คุกเข่าขอบคุณลูกน้องผมทุกปี เพราะไม่มีเขาก็ไม่มีเรา จากคุณ : คนเดินทาง เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 20:24:09 A:123.48.110.163 X: TicketID:328102

ความคิดเห็นที่ 31 " ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าเมืองไทย "  เห็นด้วยมากๆๆๆๆๆ จากคุณ : Gigolina เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 20:50:48

ความคิดเห็นที่ 32 อยู่เมืองนอกเวลาไปไหนไม่ถูก คิดถึงแมงกะไซบ้านเรา หิวไม่รู้ทำไง ทำกับข้าวกินเอง ไข่เจียวผัดผัก  คิดถึงตลาดโต้รุ่ง ส้มตำข้างทางจะหาที่ไหนได้เท่าบ้านเรา กินตลอดดดด ถ่ายเอกสารรึ เข้าปกเข้าเล่ม ทำเองจ้า ไม่มีร้านเข้าปก เข้าเล่มแบบบ้านเรา ทำงานล้างจาน เสริฟ ใส่ชุดไทย แง่งงง เคยซะที่ไหน ทำงานร้านนวด ฝาหรั่ง ชวนมี xx ซะงั้น แต่ทางกลับกัน เมืองนอก ภาษา เป็นใบเบิกทางอนาคตจริงๆ จากคุณ : mukrob (Mukrob) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 21:03:54

ความคิดเห็นที่ 33 แล้วแต่คนมากกว่า ครับ  ผมว่าถ้าใจมันอยากไปเรียนต่อที่นู้น ลำบากแค่ไหนเราก็ทนได้ จากคุณ : Cute Boy (GOGJang) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 22:06:03

ความคิดเห็นที่ 34 เราไม่เคยคิดและหวังว่าจะมาอยู่ต่างถิ่นเป็นปีๆเลยค่ะ นอกจากอยากเที่ยวต่างชาติ เห็นอะไรสวยๆงามๆแปลกตาบ้าง ซึ่งได้เที่ยวต่างชาติมาบ้างถึงจะไม่ใช่ทุกที่ๆอยากไปเพราะไม่ได้มีเงินและความต้องการมากขนาดนั้น ยังเที่ยวไม่ทั่วไทยด้วยซำ้ เสียดายตรงนี้มากกว่า แต่พอแต่งงานแล้วต้องเปลี่ยนถิ่นที่อยู่จริงๆ แน่นอนว่าต้องคิดถึงบ้าน เราก็ skype คุยทั้งกะแม่และน้องชายแทบทุกวัน ตั้งแต่เด็กจนโตแล้วค่ะ รักบ้านและที่บ้านมากๆ รู้สึกว่าบ้่านเหมือนเป็นชีวิตของเราด้วยซำ้ คนอเมริกาในเมืองที่เรามาอยู่ (เดือนเศษๆ)เค้าก็นิสัยดีค่ะ เดินสวนทางกันบางทีเค้าก็ทักสวัสดีถึงจะไม่รู้จักกัน ภาษาเราก็พอเข้าใจและสื่อสารได้เนื่องมาจากงานที่ทำในไทย แต่สำเนียงยังเป็นแบบไทย แล้วเค้าจะพูดกันเร็วมาก จนตามไม่ทันก็บ่อยค่ะ เอาแค่เข้าใจคร่าวๆก่อนแล้วค่อยถามอีกที เค้าก็มักจะยิ้มๆและไม่ได้ว่าอะไร เราก็พยายามปรับตัวกับการใช้ชีวิตที่นี่และต้องรู้เข้าใจกฎหมายของที่นี่เหมือนกัน ปฏิบัติตามกฎเป็นระเบียบ แต่ที่นี่ก็ใช่ว่าทุกๆคนจะเป็นคนน่ารักกันหมดนะคะ การอยู่ต่างเมืองไม่ว่าไปเที่ยว, เรียนหรืออะไรก็ตาม เราต้องเรียนรู้และปรับตัวเมื่ออยู่กับพวกเค้า (ในสิ่งที่เราทำได้) บางทีสิ่งที่เราได้อาจไม่ใช่สิ่งที่เคยหวังหรือฝันไว้เลย ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงได้เสมอ แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนและจะไม่เปลี่ยนก็คือความเป็นคนไทยสำหรับเราค่ะ จากคุณ : Gwan เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 23:17:12

ความคิดเห็นที่ 35 ผมว่า คุณวางแผนผิดพลาดไปหน่อย คือ ทำงานเสิร์ฟ ไม่ว่าจะอยุ่ที่ไหนในโลก มันก็ลำบากทั้งนั้นแหละครับ อยู่ที่ไทยทำงานเสิร์ฟ ก็ลำบากครับ เพราะเป็นงานที่ได้เงินน้อย และกินเวลาเยอะ ยิ่งพูดภาษาเค้าไม่ได้ ยิ่ง super ลำบากครับ คุณกลับมา ตัดสินใจถูกแล้วครับ -------------------- เพื่อนผมไปอยู่อเมริกา ทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ ก็เห็นชีวิตมีความสุขสบายยังกับอยู่บนสวรรค์.... ดังนั้นจะไปอยุ่เมืองนอก แล้วมีความสุขหรือไม่ มันไม่ใช่แค่ได้ไปอยู่ครับ คุณจะย้ายที่อยู่ มันต้องวางแผนด้วย ว่า จะทำงานอะไร ใช้เวลาเดินทางนานแค่ไหน จะมีเพื่อนยังไง ในกรณีของ จขกท อยู่ไทยมีความสุขมากสุด เพราะไม่ต้องวางแผนอะไรเลย เพื่อนก็มีอยู่แล้ว บ้านก็มีอยู่แล้ว งานก็คงหาได้ไม่ยาก.. จากคุณ : คุณชินโซ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 23:25:19

ความคิดเห็นที่ 36 >> there's no place like home :) จากคุณ : bababunbun เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 23:38:36

ความคิดเห็นที่ 37 อ่ะ เค้าว่า พิมพ์ดีเป็นศรึแก่ล็อคอิน สังคมนี้ แค่ส่งข้อความที่ถูกใจคนส่วนใหญ่ ก็กลายเป็นขวัญใจขึ้นมาในพริบตา .... ป่าวอิจฉานะจ๊ะ คุณชายเกรียน หัดเขียนให้ถูกใจชาวบอร์ดแบบนี้บ่อยๆ ละกัน จากคุณ : ..... เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 00:40:47 A:91.38.116.7 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 38 เเหมเเค่เดือนเดียว  เมกาก็ทำให้ชายเกรียนเลิกเกรียนเลยอ่ะ วันนี้เขียนได้ดีมากๆเลย จากคุณ : prun poa เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 02:06:05

ความคิดเห็นที่ 39 เห็นด้วยว่า..ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลมากๆเลย กับ ที่ว่าจุดมุ่งหมายในการมาและอยู่เพื่ออะไร ขอแย้งหน่อยที่บางคนบอกถึงอยู่มานานก็ไม่มีโอกาสทำงานนั่งโต๊ะหรือออฟฟิส ว่าไม่จริงนะโดยเฉพาะประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ (ประเทศภาษาที่สามต้องมาเริ่มเรียนจากศูนย์ใหม่..นี่ัไม่รู้) แต่อย่างภาษาอังกฤษเราเรียนมาที่ไทยใช่ไหม รู้บ้างไม่รู้บ้างยังไงมันก็ต้องมีพื้นฐานกันมาบ้างแหละ ว่าสิ่งที่ขาดกันไม่ใช่ทักษะทางภาษาหรืออื่นๆ แต่เป็นความทะเยอทะยานมากกว่า ความต้องการอันแรงกล้าที่จะก้าวขึ้นไป ว่าตรงนี้สำคัญกว่าทักษะความรู้อีก เพราะหากมีความต้องการจริง ทักษะกับความรู้มันเรียนทันกันได้อยู่แล้ว การเข้าสังคมก็เหมือนกัน ส่วนตัวนะคิดว่าคนที่อยากอยู่จริงๆ จะมีความพยายามในการปรับ จะช่างสังเกตว่าในสังคมเขาทำตัวกันอย่างไร แบบไหนเป็นที่ยอมรับ แบบไหนไม่ นี่ก็อีก..เรียนรู้กันได้ โดยสรุปว่าอยู่ที่ความต้องการ*อย่างแท้จริง*ในการมาอยู่น่ะ คนที่บอกอยากๆ มีกี่คนที่อยากโดยแท้จริงๆ เรื่องอย่างนี้พูดยากอีก จะรู้ว่าโดยแท้จริงหรือไม่ บางทีต้องผ่านการทดสอบโดยการมาอยู่จริงๆและเจอสภาพจริงๆ จากคุณ : Overseas เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 05:25:38

ความคิดเห็นที่ 40 คิดว่าคนทุกคนลึก ๆ แล้วจะอดคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองไม่ได้นะ ตัวเองอยู่ที่นี่ก็สะดวกสบายกว่าอยู่เมืองไทย แต่ยังไงลึก ๆ แล้วก็ยังอดคิดถึงชีวิตง่าย ๆ แบบนั่งรถเมล์หรือบรรยากาศแบบท้องทุ่งนาที่บ้านเกิดที่เมืองไทยไม่ได้น่ะ มันอธิบายไม่ได้ว่าทำไม  คือสรุปก็รักทั้งอเมริกาและเมืองไทย แต่ลึก ๆ มันเหมือนแอบมีความคิดเล็ก ๆ ว่าอยากกลับเมืองไทยอยู่ แต่เพื่อลูกเพื่อครอบครัวนี่ก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าลูกจะเป็นฝั่งเป็นฝา โตเป็นผู้ใหญ่ดูแลตัวเธอเอง รับผิดชอบชีวิตเธอเองได้ นั่นแหละคงเป็นวันของเราว่าจะเลือกอยู่ที่นี่ต่อหรือกลับเมืองไทย จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 06:47:34

ความคิดเห็นที่ 41 เอ้า มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่รู้เลย เสียดายกลับเร็วจัง น่าจะอยู่ลุยหิมะก่อน ไหนๆก็มาแล้ว เท่าที่อ่านมาทำให้เห็นข้อดีของการมาอเมริกาชัดเจน ชายเกรียนเปลี่ยนแฮะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น  เราอยากจะบอกว่าคนที่มาใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกไม่ว่าที่ไหน ต้องผ่านช่วงเวลานี้ทุกคนค่ะ  ตอนแรกตื่นเต้น ต่อมากลายเป็น ว้าเหว่ เหงา เหนื่อย ท้อ คิดถึงบ้านจับหัวใจ...  แต่ถ้าผ่านช่วงจิตตกมาได้จะรู้ว่ามันคุ้มค่ามากนะคะ  เราอยู่ที่นี่เข้าปีที่3 แล้วตอนนี้อยู่ตัวและรู้สึกสนุกกับชีวิตมาก ตามที่คห19. อธิบายไว้อย่างชัดเจน ถ้าเรามีโอกาสออกมาเห็นสังคมใหม่ๆมันทำให้เรามองโลกกว้างขึ้น ชายเกรียนได้ข้อนี้ไปแบบไม่รู้ตัว แต่คนที่เคยอ่านคห.ของคุณจะรู้สึกถึงความแตกต่าง  ขอให้คุณเก็บมันไว้เป็นประสบการณ์ที่ดีนะคะ ถ้าจะมาอีกบอกกันมั่งนะ เผื่อได้มีโอกาสช่วยเหลือกันค่ะ   ปล.ฝากกินข้าวมันไก่ตรงประตูน้ำด้วย ไม่ได้กินหลายปีแล้วคิดถึงมั่กๆ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 54 23:40:41 จากคุณ : love mom so much เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 07:34:31

ความคิดเห็นที่ 42 อีกด้านหนึ่งของคนเคยอยากไปอยู่เมืองนอก ด้านของชายเกรียนอ่อนแอจังคะ จากคุณ : versus (wedsoon) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 08:57:02

ความคิดเห็นที่ 43 ของแบบนี้ ถ้าไม่ลองด้วยตัวเอง สักครั้งในชีวิต คงไม่รู้สึก ดีแล้วครับได้ประสบการณ์ ครั้งนึง ในต่างประเทศ ยินดี กับ ชายเกรียน ด้วย ที่พบดินแดน ที่ใช่ สักที จากคุณ : eayx เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 16:28:15

ความคิดเห็นที่ 44 ถ้าชายเกรียนตั้งใจอยู่ต่ออีกหน่อย พยายามหาหนทางความก้าวหน้าให้กับตัวเอง สู้กับชีวิตให้มากขึ้น ชายเกรียนจะรู้สึกว่า อยู่อเมริกา โคดสนุกเลย ผมเองก็ไม่เคยจับผ้าขี้ริ้วมาก่อน ได้ทำงานร้านอาหาร วันนั้นพี่แม็ค bus boy คนเดียวของร้านไม่มา เลยได้โอกาสเรีียกไปฝึกงาน วันแรกก็ขอบอกว่า busy มากถึงมากๆๆๆ แต่เช็ดโต๊ะคนเดียว เก็บจานงกๆเงอะๆคนเดียว เพื่อนๆเวทก็ช่วย แต่เค้าก็มีหน้าที่ของเค้าที่ต้องดูแลลูกค้า เด็กอ้วกก็ต้องเช็ด อาหารเลอะเทอะที่เราไม่เคยจับ เราต้องจับ เก็บจานต้องได้เยอะ เยอะเท่าไหรยิ่งดี เชื่อไม๊ครับว่า ทำจนน้ำตาเล็ด มันเหนื่อย มันลำบาก พอเลิกงาน ได้เงินก้อนแรกจากการเป็นเด็กเทรน $60-$80 มั้ง โคดดดดีใจเลย มันเป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรงจริงๆ หลังจากนั้น พยายามทำงานเก็บเงิน แล้วก็เรียน ชีวิตต่างๆ เริ่มอยู่ตัว เช่า apt เอง มีรถเอง เรียนโท เที่ยว กินเหล้า มันทำให้เราเกิดความภาคภุมิใจที่เราสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ทุกๆอย่าง ซึ่งถ้าชายเกรียนถอยกลับเมืองไทย ชายเกรียนก็จะไม่เคยลิ้มรสความภาคภูมิใจ ที่มีทั้งทุกข์และสุขปะปนกัน มันเป็น ปสก ที่ไม่สามารถหาได้จากที่เมืองไทย จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 16:41:27

ความคิดเห็นที่ 45 Good luck to you lad. No other comment, as I may be told off by him for not typing in Thai. จากคุณ : genf เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 18:49:44

ความคิดเห็นที่ 46 ...เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ     มีโอกาสแล้วไม่สู้ เป็นประสบการณ์ความล้มเหลวที่ไม่ค่อยน่าเห็นใจเท่าไหร่.... จากคุณ : คาซีโอเพย่า. เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 19:26:02

ความคิดเห็นที่ 47 ถ้าเป็นเรา เราจะสู้ค่ะ เราอยากไปใจแทบขาดทั้งๆที่รู้ว่ามันต้องลำบาก เราอยากได้ประสบการณ์ค่ะไม่ใช่ความสบายเพื่อนเราไปเวิร์คบ่นว่าเหนื่อยทุกคนแต่ก็คุ้มถ้าตั้งใจ และ อดทน เราสัญญากับตัวเองไว้ว่าสักวันต้องไปเหยีบ USA ให้ได้ค่ะ อ่านแล้วไม่ทำให้เรารู้สึกกลัวการอยู่ต่างประเทศขึ้นมาเลยแต่กลับเป็นความรู้สึกที่ท้าทายและอยากเจอสักครั้งในชีวิต จากคุณ : Miawsmiley เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 20:23:50

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านแล้วก็สะท้อนใจ... พี่สาวเรา ผู้หญิงตัวเล็กๆ หนักแค่ 40 กก. เรียนต่อเมืองนอก เรียนจนจบโท จบแล้วก็ทำงานร้านอาหารไทย หลังจากทำร้านอาหารไทย ก็ดิ้นรนหางานประจำ งานตามสายที่เรียนมา ที่ไม่ใช่งานแบบทำงานร้านอาหาร พี่สาวเหง๊า เหงา ปีที่แล้วคริสมาสอยากกลับบ้านมาก ก็ไม่ได้กลับ เเพราะค่าเครื่องบินที่กลับมา คือค่าใช้จ่าย เพราะบ้านไม่ได้มีฐานะร่ำรวย ปีนี้ก็เหงาเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้กลับ พยายามหางานประจำให้ได้ จะรับปริญญาเดือนมค.ปีหน้าแล้ว พอดี มีตัวอย่างของคนที่ใจสู้ เอามาเล่าให้ฟัง ไม่ได้จะอะไรค่ะ จากคุณ : I forgive ,just not forget เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 20:39:05

ความคิดเห็นที่ 49 แล้วแต่คนนะเนี่ย ตรงข้ามกะดิชั้นเลย อิอิ จากคุณ : piaoliang เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 21:45:24

ความคิดเห็นที่ 50 คห.46 ตรงค่ะ อ่านไปอ่านมาแล้ว ดิฉันก็งง กับผู้คนเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ชอบใจกับพฤติกรรมเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ของคุณชายเกรียน พอพิจารณาหาเหตุผลอีกที ก็ อ่อ... ถูกใจที่คุณชายบอกว่า รักและยกย่องประเทศไทย ดีที่สุดเหนือกว่าอเมริกา นี่เอง เป็นความคิดที่ถูกใจ แต่ความจริงถูกต้องหรือเปล่าไม่ทราบล่ะ เอาเป็นว่า ความจริงคือ คนเราทุกคน เลือกในสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิตของตัวเองทั้งนั้น เท่าที่จะมีโอกาสเลือกนะคะ ..... ความสุขนั้นอยู่ที่ใจ อยู่ที่ไหนบนโลกก็มีความสุข ถ้าใจเราเป็นสุขค่ะ จากคุณ : ....... เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:07:12 A:91.38.102.245 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 51 เราว่า..ถ้าชายเกรียนอยากมีเพื่อน ก็ต้องเตรียมตัวเรื่องภาษาไปก่อนค่ะ ถ้าชายเกรียนอยากใช้ชีวิตเริ่ดหรู ก็ต้องอดทนทำงานเยอะๆ ถ้าชายเกรียนไม่อยากทำงานร้านไทย ไม่อยากทำงานหนัก ต้องได้ภาษาและขวนขวายคะ ถ้าชายเกรียนอยากมีสังคม มีเพื่อน ปาร์ตี้ ก็ต้องไปโรงเรียน ไปมหาลัยจะได้เจอสังคมใหม่ๆ ถ้าชายเกรียนไปโดยไม่พร้อมแบบนี้ ไม่ต่างจากคนหูหนวกและเป็นใบ้... นอกจากนี้ชายเกรียนยังไม่อดทนขวนขวาย เราไม่แปลกใจว่าทำไมชายเกรียนไม่มีความสุขกับที่โน่น เราก็เห็นด้วยว่าที่นี่เรามีพร้อมทุกอย่าง แต่การไปที่โน่นเหมือนเป็นการพิสูจน์ว่าเราอดทนและไปได้ไกลกว่าคนอื่น :) จากคุณ : immeeLy เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 23:40:15

ความคิดเห็นที่ 52 คห. 50  จริงๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไรกับพฤติกรรมเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรอก แต่เพราะชายเกรียน เขามีประวัติ เกรียนมาหลายรอบ แล้ววันหนึ่งเขาลุกขึ้นมาเลิกเกรียน (สักกระทู้) ก็เลยโดนใจพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เขาคิดว่า เมื่อคนหนึ่งเคยทำเรื่องแย่ๆ แล้วกลับมาเขียนเหมือนคนปกติ ก็น่าจะมองมุมบวกกับเขาบ้าง อาจเป็นกำลังใจให้เขา หากอยากป๊อบ อยากเป็นที่ สนอกสนใจ ก็ควรทำให้ถูกที่ถูกทาง อย่าเลือกเรียกร้องความสนใจในทางที่ผิด ก็เท่านั้นเอง   สำหรับเราคิดว่า การที่เวลาเราตำหนิ หรือว่าคนอื่นได้  เมื่อเขาทำดี เรายิ่งควรจะรีบชมเชยเขาเร็วกว่าตอนตำหนิด้วยซ้ำ (ความเห็นส่วนตัวนะ เพราะกระทู้เกรียนๆ ของน้องเขา เราก็เคยร่วมด้วยช่วยกันออกความเห็นเหมือนกัน คือเราก็ไม่ได้มองคนแค่ส่วนที่แย่ๆ ของเขา มองด้านดีของเขาก็ยังเห็นอยู่) ส่วนเรื่องจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ  มันก็แล้วแต่เหตุผลของแต่ละคน ว่าสู้แค่ไหน ความอดทนคนเรามีไม่เท่ากัน  แล้วแต่พื้นฐานที่มา ประสบการณ์การต่อสู้ดิ้นรน ของแต่ละคนก็ต่างกันอีก  ใครทำคนนั้นก็ได้ กรรมใครกรรมมัน (นี่เราเพิ่งเม้งหลานเราไป เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเหมือนกัน ) จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 00:16:18

ความคิดเห็นที่ 53 และแล้วชายเกรียนก็ได้เรียนรู้โลกกว้าง ได้รู้จักโลกแห่งความจริง ...ยินดีด้วยค่ะ +ดีใจด้วยนะคะที่ได้กลับบ้าน เห็นด้วยค่ะ อยู่ที่ไหนก็ไม่มีความสุขเหมือนอยู่บ้านเรา.... จากคุณ : dragonjapan เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 00:33:04

ความคิดเห็นที่ 54 แวะมาอ่านทู้ชายเกรียนอีกรอบ ได้เป็นกระทู้แนะนำ : ) กระทู้นี้มันทำให้เห็นมุมมองของคนเราว่ามองอะไรด้านไหน เป็นแบบที่คิดที่ฝันไว้ไหม สู้ได้ไหม ท้อไหม พยายามไหม  ผมว่าชายเกรียนก็คงลองแล้วว่ามันที่สุดของเค้าแล้วหร่ะ ก็เลยมาสรุปให้ฟังว่า ไม่มีที่ไหนสุขใจสบายใจอยู่ได้เท่าเมืองไทย  ลึก ๆ ผมเชื่อว่าหลาย ๆคนที่อยุ่เมืองนอกก็คิดแบบนี้ แต่ต่างคนก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องอยู่ต่างประเทศ ต้องอดทน ต้องดิ้นรนหาเงิน เพื่อครอบครัว เพื่อลูก เพื่ออนาคตตัวเอง ผมเอง ก็มาด้วยกรีนการ์ด ซึ่ง ทำแม่ดิ้นรนมาเมกาด้วยความจำยอมด้านภาระการเงินที่ต้องมาหาให้ได้มากกว่าที่จะอยู่ไทย เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ทำเรื่องขอกรีนการ์ดให้ผมก็นานสุดใจ ตั้งแต่ตอนเรียนจบ ป.ตรีทีไทยใหม่ๆ 8 ปีที่แล้ว จบมาก็หางานทำไปตามประสารอ เวลาจะได้กรีนการ์ดมาเมกา ตอนนีั้นก็เบื่อไปหมด เบื่อเมืองไทย เบื่องานประจำ ที่เป็นมนุษเงินเดือน ทำงานด้านดูแลระบบคอมพิวเตอร์ในบริษัท องค์กรใหญ่ๆ ปัญหาสารพัดกับเจ้านาย กับ user ใช้คอม แต่ก็ก้มหน้าก้มตาทำไป 5 ปีผ่านไป ก็ไม่ไหวแล้ว อยากเป็นนายตัวเอง มาทำงานที่บ้าน ก็ไปได้สวยเลยทีเดียว จากเงินเดือนไม่กี่หมื่น  มาทำเองที่บ้าน ได้ 5 หมื่นอัพต่อเดือน ก็เอาละ สบายแล้ว อยู่ตัวแล้ว แต่ความฝันอยากมาเมกา อยากมาเปลี่ยนชีวิต ดีอย่างงั้นอย่างงี้ ฟังเค้าเล่ามา จินตนาการไปเองบ้าง ก็ยังรออยู่ทุกวัน ผมคิดว่าทุกคนที่อยากมาก็จะเป็นแบบเดียวกัน ขั้นตอนในการส่งเอกสาร รอเอกสารขอกรีนการ์ดก็แสนนาน มากมายหลายอย่าง จนในที่สุดผ่านจนได้ ได้มาสมใจอยาก ทั้งๆ ที่ งานที่ตัวเองทำที่บ้านก็พออยู่สบายๆแล้ว บางเดือนได้เกือบหลักแสนก็มี  แต่ทิ้งทุกอย่าง เพื่อมาตามความฝันที่อเมริกา แม่เปิดร้านอาหารได้แค่ปีเดียวตอนที่ผมเดินทางมาต้นปีที่แล้ว 2010 มกราปีหน้าก็จะครบ 2 ปีแล้ว  มาถึงปุ๊บ ภาษาก็ห่วย ขึ้นเครื่องก็งกๆเงิ้นๆ เดินทางมาถึง เจอหิมะก็หนาวสุดใจ อะไร ๆ มันดูติดขัดไปหมด การกินการอยู่ การเดินทาง รถก็ขับไม่เป็น ตื่นตั้งแต่ตีห้ากว่าๆ ออกจากบ้านไปมอล ซื้อของเข้าร้านที่จำเป็น แต่หลัก ๆอาหารสดก็จะสั่งบริษัทมาส่งที่ร้าน บางอย่างเซฟได้ถูกกว่าก็มาเดินซื้อในมอลเอา อากาศก็หนาวสุดๆ มือไม้แข็งขาแข็งไปหมด ไม่อยากจะลุกจากที่นอน   มาถึงที่ร้านก้เตรียมหน้าร้าน เช็คโต๊ะ ดูดพื้น เตรียมซอสต่างๆ ชง tea   เป็นแคชเชียร์ busboy wait ทำหมดทุกอย่าง เพราะร้านมันเล็ก ๆ 30 ที่นั่งได้ คนเดียวหน้าร้าน เกิดมาไม่เคยทำงานลำบากแบบนี้มาก่อนที่ไทย ทำงานสบาย ๆ ในออฟฟิศห้องแอร์ ทำงานที่บ้านสบายๆ รับโทรศัพท์ออเดอร์ ก็ฟังไม่ออก พูดติดขัด บาางทีลูกค้าก็เหวี่ยงใส่ รมเสีย ว่าเรางี่เง่าฟังไม่ออก พูดซ้ำแล้วซ้ำอีก จนน่ารำคาญ ก็ต้องยิ้มพูดดีๆไว้  กลับมาคิดตังค์ ลูกค้า ก็กดจิ้มผิดจิ้มถูก ถอนเงินก็ช้า เหรียญก็เยอะแยะ หลายแบบ งงไปหหมด ในครัวก็เรียกไปรับอาหารออกมาเสริฟ  จานก็กองคาบนโต๊ะ บานตะไท เลอะเทอะสกปรก ก็ต้องรีบให้ไวที่สุด   เก็บจานชามเทินกันให้ได้มากที่สุด บางทีก็หล่นแตกเลอะเทอะไปอีก แต่ก็เจอลูกค้าดีๆ ในร้าน มองแบบสงสาร ยิ้มให้ ไม่เป็นไรๆ ก็ช่วยให้คลายเครียดไปได้นิดหน่อย   ลูกค้ามาใหม่ก็ต้องไปรับออเดอร์ เสริฟน้ำ วิ่งเข้าครัวรับอาหาร วิงกลับมาเช็คบิล รับโทรศัพท์  ถามว่าทำไมไม่จ้างคนมาช่วยหน้าร้าน ตอบได้เลยว่า ร้านมันเล็ก แต่มันบีซี่ช่วง lunch จ้างมาก็จะไม่เหลืออะไรเท่าไหร่   ลองนึกภาพดูนะครับ หมุนไปหมุนมาอยู่หน้าร้านคนเดียว ตอนนั้นอารมณ์นั้น มึน งง เหนื่อย อยากร้องไห้ คิดถึงเมืองไทยจับใจ ทำไมวะ ชีวิตนี้ต้องมาอยู่ทีนี่ ภาษาพูดไรกันก็ไม่รู้ เรามาอยุ่ตรงนี้ทำไม กลับบ้านทีไรนอนสลบทุกคืน ร้องไห้อยู่ข้างในทุกวัน แต่พอมาดูทิปในแก้วที่วางไว้ให้ลูกค้าใส่ ได้ถึงวันละเกือบ 70-80ดอล มานั่งนับเงินก็ดีใจสุดๆ หายเหนื่อย และก็ภูมิใจว่าเราก็ทำได้ มีเงินเองไม่ต้องขอแม่ ผมทำอยู่ในร้านตรงนั้น มาเกือบ ๆ 3 เดือนเต็มๆ แล้วก็มีเหตุต้องกลับไทย เพราะญาติอาที่เลี้ยงดูผมมา ป่วยหนักและอาจจะเสีย ต้องกลับมาช่วยดูแล จัดการเรื่องต่างๆ เยอะแยะมากมาย อยู่ 3 เดือนทีไทย แม่เลยต้องจ้างคนมาทำประจำแทนผม อารมณ์ตอนนั้นทั้งดีใจ + เศร้าใจ ว่าอาอาจจะไม่อยู่กับเราแล้ว ตอนเครื่องจะบินลงกรุงเทพ ตอนนั้นน้ำตาจะไหลดีใจมากๆ มาเล่าให้ใครต่อใครฟังว่าไปทำอะไรมาบ้าง ก็อึ้งไปหมดว่าขนาดนั้นเลยหรอ เก็บเงินอยู่พักนึง ก็ไปดาวน์รถ ส่งค่างวดรถเอง มาหัดขับเอง ไปสอบเอง  แรก ๆต้องให้คนอื่นพาไปทุกที่ ไม่มั่นใจ ไม่กล้าพูด กลัวไปหมด  หลัง ๆนี้ ไม่ไหวแล้ว อึดอัดตัวเอง เกรงใจคนที่ต้องเสียเวลาพาเราไปไหนมาไหน  หลังจากมีรถขับ สอบได้ใบขับขี่ก็ลุยเดี่ยวเองหมด ใจกล้าหน้าด้านสุดๆ พูดไป ฟังเข้าใจไม่เข้าใจก็พูดไป คิดในแง่บวกให้ตัวเอง ว่า เรายังเก่งกว่าฝรั่ง ได้สองภาษา ไทยก็ภาษาเรา อังกฤษก็พอฟังได้เขียนได้อ่านออก  ฝรั่งสู้เราไม่ได้ ลองไปอยู่ไทยซิ แย่พอๆกะเราหรือหนักกว่าอีก ตอนนี้ก็ไปช่วยที่ร้านเป็นบ้างครั้ง วิ่งซื้อของเข้าร้านบ้าง แต่ไม่ได้ไปทำงานที่ร้านแล้ว ผมผ่านประสบการณ์ทำงานร้านอาหารมาทุกหน้าที่ในร้าน เข้าใจหมด ว่าทำงานร้านอาหารมันเหนื่อยขนาดไหน ยิ่งเป็นเจ้าของร้านเองยิ่งหนักกว่าขนาดไหน   และเข้าใจหัวอกว่าเด็กเสริฟ ทำงานเพื่อทิปจริงๆ ครับ ค่าแรงมันน้อย ถ้ามีโอกาสไปกินอาหารนอกบ้าน ก็โปรดสงสารเด็กเสริฟพนักงานในร้าน เห็นใจกันซักหน่อย ผมเองเวลามีโอกาสไปร้านอาหารจะช่วยเก็บจาน พยายามเคลียร์โต๊ะไม่ให้เลอะเทอะ ที่สำคัญทิปต้องให้เสมอ เข้าใจหัวอกพนักงานครับ ปัจจุบันก็ได้มาเป็นพ่อค้าขายของอีเบย์ออนไลน์ ก็ได้ประสบการณืมาอีกแบบนึง แต่ยังไงก็ไม่มีวันลืมงานในร้านอาหารที่เคยทำมาเลย  และก็พยายามปรับตัวปรับใจ คิดบวกเยอะๆ ว่า เรามาอยู่ตรงนี้ที่นีไม่ใช่บ้านเมืองเรา แต่มาด้วยภาระหน้าที่ และต้องพยายามปรับตัวให้ได้มากที่สุด เพื่อใจเราเอง คิดถึงก็คิดถึงเมืองไทยทุกคืนวันแน่นอน แต่มันยังกลับไม่ได้ตอนนี้  แต่ซักวันเราก็จะได้กลับไทยแน่ๆ ทำตรงนี้ให้ดีที่สุดไปก่อน ร่ายมายาวเลย  ก็ขอใช้พื้นที่กระทู้ชายเกรียนได้เล่าประสบการณ์เล็กๆน้อยๆ ของผม แชร์ให้ฟังครับ ^_^  ผมเชื่อว่า ถ้าเราอดทน พยายามทำในสิ่งที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยเป็น ไม่เคยเหนื่อย ไม่เคยลำบากมากๆ ข้ามผ่านทำมันได้ คุณจะภูมิใจและดีใจ ต่อไปเรื่องหนัก ๆ ก็จะเข้ามาอีกก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แล้ว ยังไงก็เป็นกำลังให้คนที่กำลังจะมา มาอยู่แล้ว และอยากจะมาต่างประเทศทุกคนครับ มันเป็นประสบการณ์ชีวิตที่จะหาไม่ได้อีกแล้วที่เมืองไทย จากคุณ : tle เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 01:19:28

ความคิดเห็นที่ 55 คนอื่นไม่ทราบ แต่ตัวเอง กว่าจะได้ทำงานออฟฟิส นั่งโต๊ะ เหมือนตอนอยู่ไทย ก็ต้อง ทำงานทำความสะอาดอยู่กว่า สองปี สองเดือน ตอนทำความสะอาดได้รถบริษัทมาใช้ จอดไว้ที่บ้านเลย สะดวกพอสมควร ตอนนี้ทำงานออฟฟิสสบาย แต่ลำบาก ตรงที่ ขับรถไปทำงานไม่ได้ เพราะที่ทำงานอยู่ใจกลางเมือง ไม่มีที่จอดรถฟรี ของฟรีใต้ตึก ยังไม่พอให้พนักงานประจำจอดเลย แถมตอนเช้า และเย็นขากลับบ้าน รถก็ติดด้วย เลยต้องนั่งรถเมล์ ไปต่อรถไฟ และเดินต่ออีก สิบนาที ไปที่ทำงาน สุดท้าย ก็ลำบากอยู่ดี จากคุณ : BluemirroR เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 03:55:29

ความคิดเห็นที่ 56 อารมณ์แบบนี้  เชื่อว่าไม่ว่าใครที่ได้ไปใช้ชีวิตอยู่ ตปท ก็เกิดขึ้นทั้งนั่น อาการคิดถึงบ้าน เพียงแต่ว่า เราจะสู้มันด้วยความเข็มแข็ง และอดทน หรือว่า  อ่อนแอ แล้วยอมแพ้กลับบ้านเท่านั่นเอง เสียดาย  ถ้าอดทนสุ้อีกหน่อย ผ่านช่วงนี้ไปได้ การใช้ชีวิตที่ ตปท คุณจะได้ประสบการณ์ชีวิตใหม่ ๆ ในชีวิต ที่หาไม่ได้ในเมืองไทย จากคุณ : eissee เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 04:35:25

ความคิดเห็นที่ 57 ขอพูดตรงๆ หวังว่าคงจะไม่โกรธกัน คนอย่างคุณถ้าไม่ปรับทัศนคติในการดำรงชีวิต คงจะไม่เจริญก้าวหน้าได้ เพราะไม่มีความอดทน ไม่มีจิตใจแสวงหาความก้าวหน้าและประสบการณ์ ยึดติดอยู่กับความฟุ้งเฟ้อและความสะดวกสบาย วันนี้มีคนรอบข้างคอยอุปถัมป์คุณยังคงจะใช้ชีวิตหรูๆสบายๆของคุณไปได้เรื่อยๆ แต่ถ้าวันหนึ่งต้องออกมายืนด้วยตัวเองคุณจะทำได้หรือ ชีวิตคนเราไม่แน่นอน ประสบการณ์ชีวิตทั้งลำบากและไม่ลำบากคือภูมิคุ้มกันที่เราสามารถสะสมเอาไว้ต่อสู้กับชีวิตครับ จากคุณ : CHISWICK เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 06:13:30

ความคิดเห็นที่ 58 จขกท ท้อเร็วไปหน่อยนะ จริงๆช่วง 3 เดือนแรก จะเป็นช่วงที่คิดถึงบ้าน ช่วงต่อมาคุณปรับตัวได้แล้ว มีเพื่อนแล้ว คราวนี้ก็สนุกเลยล่ะ จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 09:05:47

ความคิดเห็นที่ 59 เคยไปทำงานเป็น consultant มาเหมือนกัน ภาษาก็งูๆปลาๆ จะไปแนะนำใครได้ 555 แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี แรกๆ ก็ตื่นเต้นดี หลังๆ ก็ชิน ต้องหาเพื่อนที่นั่น มองคนให้ออกว่าคนไหนพอจะมีจิตอาสา ก็ตีซี๊ซะเลย ถามนู่นถามนี่ไปเรื่อยเปื่อย เสาร์อาทิตย์ชวนไปเหล่หญิงอะไรแบบนี้ แต่ก็คนละเคสกับ จขกท เพราะของผมอยู่ครึ่งปีด้วยเงินของบริษัทที่ส่งไปล้วนๆ ปล. ความฝันคือซักวัน(ไม่รู้วันไหนเหมือนกัน)คงจะดูหนังฝรั่งโดยไม่อ่าน sub ได้กะเค้าซักที :) จากคุณ : เพื่อนต่างชาติ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:35:54

ความคิดเห็นที่ 60 อ่านแล้วก็เข้าใจชายเกรียนนะ พี่ที่เรารู้จักเคยไปลองทำงานต่างประเทศก็กลับมาอยู่เมืองไทย ด้วยเหตุผลคือชอบเมืองไทยมากกว่า เห็นด้วยกับชายเกรียนเรื่องส้มตำปลาร้านี่แหละ ไม่มีใครตำอร่อยเท่าคนอีสาน ถ้าใครติดส้มตำปลาร้าจะเข้าใจ อิๆๆๆ จากคุณ : แมวบนหลังคา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:46:23

ความคิดเห็นที่ 61 เราเคยจะไปทำงานต่างประเทศเหมือนกันไปสมัครที่ดินแดงแต่ก็ไม่มีคนเรียก  คนสมัครเยอะมั่ง ภาษาก็ไม่ได้ เงินเก็บก็ไม่มี (จบใหม่ ๆ )  ตอนนั้นเป็นความฝันเลยคะ  ส่วนตอนนี้ ถ้าจะไปคงไปเที่ยวแทนแล้วคะ  เพราะพอใจกับงานที่ทำ  เราว่าถ้าจะทำงานแบบมีเงินก็บแนะนำพนักงานขายที่มีค่าคอมคะ   ดีใจด้วยที่ได้กลับบ้านคะ  ไว้คราวหน้าลองหาประสบการณ์ใหม่ก็ได้คะ  สู้ สู้คะ จากคุณ : ผึ้งน้อยafet เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 12:17:14

ความคิดเห็นที่ 62 คิดว่าชายเกรียนตัวจริงคงไม่หล่อ ถึงอยู่ที่อเมริกาได้ไม่นาน ก็ต้องเผ่นกลับเมืองไทย จากคุณ : ยังอยู่ที่อเมริกา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 12:37:31 A:108.41.237.36 X: TicketID:210021

ความคิดเห็นที่ 63 ครั้งแรกที่ผมไปอเมริกาด้วยตำรวจมายืนรอที่ประตูเพื่อรอจับผู้โดยสารสักคนทำให้เครื่องปล่อยคนออกช้า ผู้โดยสารเที่ยวผมตกเครื่องหลายคนเลยครับ ครั้งแรกที่ไปก้ยังพูดภาษาอังกิดไม่ได้ดีนัก ตอนตกเครื่องผมเครียดมาก โทรกลับมาบอกที่บ้านก้ไม่มีคนรับเพราะมันประมานตีสอง ผมถึงกับหลั่งน้ำจาออกมา แต่แม่บอกว่าลองไปถามเขา เดี่ยวเขาก้บอก ผมนั่งรอสแตนบาย 8 ชั่วโมงครึ่ง ครั้งแรกครั้งนั้นที่ผมมาอเมริกา ผมก้เป็นคนล้างจานในร้านอาหารไทยครับ ทำทุกอย่างในร้านเพราะตอนที่ไปนั้นยังเด็กอยู่ครับ 17 ปี โดนคนในร้านทั้งดูถูก ทั้งรังแก ทั้งเอาเปรียบ ส่วนสาเหตุที่เขาดูถูกผมนั้น เพราะ เขามาถามผมว่า ผมมาทำไมอเมริกามาทำงานเก็บเงินหรอ ผมบอกว่าเปล่า ผมมาเที่ยวครับ เขาตนนั้นบอกว่าแน่ใจหรอ หรือที่ทำอยู่นี่เรียกว่าเที่ยว ครั้งแรกผ่านไป พร้อมกัยความงงที่ว่าจะมาพูดจาแบบนี้เพื่ออะไร ครั้งที่สองผู้จัดการร้านเดินมาถามว่า ไปเที่ยวไหนมาบ้างแล้ว ป้าทำแอฟเดินมาแทรกกลางพร้อมกับพูดว่า ได้มาเที่ยวล้างจานอยู่นี่ไง ครั้งที่สองผมอึ้งครับ พร้อมกับโมโหว่าจะมาพูดจาแ-กดันทำไมฟะ พอผมล้างจานเสร็ตหมด ผู้จัดการร้านก้เดินมาบอกว่า ถ้าว่างนักก้ไปล้างห้องน้ำไป โดยตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคนล้างจานไม่มีหน้าที่ต้องล้างห้องน้ำ หน้าที่ล้างห้องน้ำเป็นของเด็กเสริฟ แต่ผมก้รู้ว่ามันเป็นประสบการณ์อย่างนึงให้รู้ว่า คนทำงานในร้านอาหารเป็นแบบไหน      ครั้งแรกที่ทำผมยังคิดเลยครับ สมัยอยู่เมืองไทย ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้ จานที่บ้านก้มีคนล้าง ห้องน้ำก้มีแม่บ้านมาล้างให้ อาหารการกินก้สบายมื้อเย็นต้องมีข้าวพร้อมกับข้าวสามสี่อย่าง แต่พอมาทำงานที่ร้านอาหารอะไรก้ต้องกิน บางอย่างที่เมืองไทยเราไม่กิน มาอยู่นี่ก้ต้องกิน เพราะถ้าไม่กินเราก้อดตาย เพราะเงินที่ได้ทันน้อย ผมยังคิดเลยครับ พ่อแม่ส่งมาลำบากแท้ ผมมาทำงานอยู่ประมาณ2อาทิตย์แล้วก้ออกครับ เพราะทางร้านหาลูกจ้างจริงๆได้แล้ว ที่ผมไปทำเพราะคนขาด และผมว่าง พี่ไม่ได้พาไปเที่ยวไหน พอผมกลับมาเมืองไทย ทำให้ผมรู้สึกว่าผมใช่เงินเป็น รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ แม้คยบางคนอาจมองว่า ทำแค่ 2 อาทิตย์จะคิดได้เลยหรอ สำหรับผม สอง าอทิตย์นั้นมันยาวนานมากครัย เหมือนหลายเดือนเลยครับ เพราะผมต้องไปทำงานตั้งแต่ แปดโมงติดรถพี่ไปนั่งรอร้านเปิดตอนเก้าโมง อยู่ทำงานจนถึงห้าทุ่มเพื่อติดรถเด็กเสริหคนอื่นกลับบ้าน สำหรับคนที่ไม่เคยทำงานอะไรมาเลยมันหนักมากครับ ผมเข้าใจคนหาเช้ากินค่ำเลยครับ พอเข้ามหาลัยผมมองย้อนกลับไป ผมรุ้สึกเลยว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก   พอผมกลับมาอีกครั้งเมื่อ สี่ เดือนที่แล้ว ผมโดนเข้าห้องสอบถามเพราะด้านตม.ไม่ประทับตราเขาประเทศให้ ห้องนี้ก้จะสอบถามถึงการมาอเมกาครับ เพราะเขาคงกลัวผมโดดวีซ่า เป็นอีกครั้งที่ประสบการณ์การมาประเทศนี้ไม่ดีเอาเลย หลังจากครั้งแรกตกเครื่องผมเริ่มต้นด้วยเด็กเสริฟ แล้วก้ต้องกลบไปทำงานในครัวอีกครั้ง เพราะคนงานในครัวขาดครับ รอบนี้เป็นคนทำแอฟ แม้อาจดุว่าสายกว่างานล้างจานแต่จริงๆแล้วก้ลำบากคนละอย่าง ยิ่งวันไหนลูกค่าแน่นๆคนในครัวเหื่อยประมาณสิ่งมาเป็นสิบโลอะครับ แม้ร้านนี้พี่ผมจะเป็นเจ้าของ ผมผู้เป็นน้องกลัยรู้สึกว่า เราจุอู้ไม่ได้ถ้าอู้ลูกน้องในร้านจะด่าได้ ผมจึงทำทุกอย่าง พยายามทำให้มากเพื่อให้ลูกน้องในร้านยอมรับ ส่วนค่าแรงไม่ต้องถามเลยครับ การเป็นน้องเนี่ยโดนกดค่าแรงครับ 555     มาตอนนี้ผมกลับมาอเมริกาอีกรอบหลังไปทำเรื่องวีซ่าเอฟวัน มาเรียน ตอนถึงด้านตม.ก้แอบเครียดครับเพราะประสบการณ์เข้าประเทศนี่ไม่ดีเอาเสียเลยครับ ตอนนี้ก้ทำงานเป็นเด็กเสริฟอีกครั้งครับ ก้เหนื่อยเป็นปกติครับ      ผมแค่อยากบอกว่าประสบการณอะไรที่แย่ๆที่เราได้รับ มันจะสร้างเราให้เป็นคนที่แข็งแกร่งครับ และเราก้จะเรียนรู้ว่าวิธีการใดที่เราได้รับการกระทำแบบนั้นแล้วรุ้สึกแย่เราจะได้ไม่ไปทำครับ อะไรในครัวที่ผมเคยได้รับการกระทำ ตอนนี้ผมมีสถานะในร้านอีกสถานะผมก้ไม่ทำครับ ผมพยายามสนใจคนในครัวแบบครอบครัว เพราะสิ่งที่ผมได้รับมามันค่อนขาข้างเลวร้ายครับ กังนั้น คนที่จะมาอเมกากะว่าชีวิตสวยหรูก้อย่าหวังมากครับ เรามาที่นี้มาเพื่อเรียนรู้ชีวิตอีกแบบครับ ถ้ามีโอกาสมาแล้วลองสู้ให้ถึงที่สุดครับ บ้านผมที่เมืองไทยอยู่ค่อนข้างสบายเลยครับ แต่พอมานี้ พ่อแม่ ให้เงินเฉพาะค่าเรียนกะเงินติดตัวยิดหน่อยที่เหลือทำงานหาเอาครับ ผมคิดว่าเมื่อผมกลับไปเมืองไทยอีกครั้งผมจะโตกว่าเดิมเป็นที่พึ่งของคนรอบข้างได้ครับ จากคุณ : fmby93 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 12:42:09

ความคิดเห็นที่ 64 เราอยากไปมากเลย แต่ไม่มีทรัพย์จะไป ขอตังค์ชายเกรียนสัก 6 ล้านได้มั๊ย จะไปฝ่าฟันต่อสู้ชีวิตดูบ้าง !!!!!  5555555555555+ จากคุณ : weirdprincessandcoldprince เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 13:17:23

ความคิดเห็นที่ 65 ฝากชายเกรียนนิดหน่อยเรื่องภาษาไทย คำว่า เยอะ ไม่ต้องมีไม้ตรีกำกับแล้วนะจ๊ะ เพราะ ย.ยักษ์ เป็นอักษรต่ำ คำสั้นออกเสียงเป็นเสียงตรีอยู่แล้ว ยะ (เสียงสั้นเสียงตรี) ยา หย่า ย่า ย้า (รูปโทเสียงตรี) หยา รักเมืองไทยและอยากให้รักษ์ภาษาไทยด้วยจ้า สระไทยใช้หลายท่า       ทั้งหลังหน้าใต้และบน พยัญชนะดูแยบยล        วรรณยุกต์ใช้ได้ความหมาย เกิดพยางค์คำและความ  เรียบเรียงตามคิดแยบคาย สื่อสารงานทั้งหลาย       ลุล่วงดีมีคุณอนันต์ (ประพันธ์โดย อ. ฐะปะนีย์ นาครทรรพและคณะ)   ขอต้อนรับกลับเมืองไทย จากคุณ : เขียนบนอีแก่ Nokia 6260 (Stila is Style) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 14:51:42

ความคิดเห็นที่ 66 ก็เป็นอีกมุมหนึ่ง  ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นได้กับใครหลายๆ คน แต่เราแตกต่างอย่างสิ้นเชิง  ไปแล้วไม่อยากกลับไทยเลย ได้พบความสงบสุขของบ้านเมืองและความมีน้ำใจ ในการให้อภัยกันของผู้คนและความเป็นประชาธิปไตยเต็มใบ มีอะไรใหม่ๆ ให้ได้เรียนรู้ทุกวัน โดยเฉพาะภาษาที่สามและสภาพดินฟ้าอากาศที่แตกต่าง จากคุณ : Dokkaewguitar เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 14:58:56

ความคิดเห็นที่ 67 เข้าใจอารมณ์เลย ขนาดเราแค่ไปเที่ยวเฉยๆ ไม่มีความจำเป็นต้องทำงาน ไปสามเดือนน้ำหนักลดไป 12 กิโลฯ (ตอนนี้กลับมาได้ปีกว่าน้ำหนักกลับมาหมดแล้ว เกินอีกต่างหาก 55555+) แต่เราไม่ได้เบื่อบ้านเมืองเค้านะคะ อาจจะไม่ตื่นตาตื่นใจเท่าตอนแรก แต่ยังไงก็อากาศดี (เราไปแคลิฟอร์เนีย) เดินได้ทั้งวัน ปั่นจักรยานได้ไกลๆ โดยไม่เหนื่อย แต่อะไรต่อมิอะไรก็แพงไปหมด อาหารก็ไม่อร่อย แถมไม่หลากหลายมีขายตลอดเวลา และทุกหัวมุมถนนเหมือนบ้านเรา จริงๆ แล้วเราก็อยากทำงานนะจะได้มีตังค์เอามาช็อปให้สะใจ แต่แอบกลัวเพราะไปด้วยวีซ่าท่องเที่ยว แล้วก็ไม่รู้จักใครด้วย เบื่อๆ เราก็ไปทำงาน volunteer ไปช่วยขายข้าวที่วัดวันอาทิตย์ ไปช่วยงานตาม center ต่างๆ ทำงาน admin ง่ายๆ สบายเราอยู่แล้ว เพราะเป็นสายงานที่ทำมา และภาษาเราค่อนข้างแน่น แต่กลับมาถึงบ้านปุ๊บกินส้มตำปูปลาร้าปั๊บเหมือนชายเกรียนเลย 55555+ บอกตามตรงว่าถ้าจะให้ไปอยู่ก็ต้องคิดหนัก (คงจะเป็นการแต่งงานสร้างครอบครัวเท่านั้น) และต้องบอกคนที่อยากให้ไปอยู่ด้วยไว้ก่อนเลยว่า ถ้าเธอเลี้ยงชั้นไม่ได้ก็ไม่ต้องคิดเลย เพราะชั้นไม่ไปทำงานร้านอาหารแน่นอน (ยกเว้นจะเปิดร้านให้ชั้นบริหาร 55555+) ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำงานแต่ขอทำงานที่ถนัดซึ่งมันคงไม่ได้หากันได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้นเค้าต้องพร้อมที่จะเลี้ยงดูเราในช่วงที่เราไม่ได้ทำงาน และพอเราำทำงานแล้ว My money is my money.....your money is still my money นะจ๊ะ 555555+ จากคุณ : KickAss_Angel เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 15:14:20

ความคิดเห็นที่ 68 ทำไมต้องกินของเหลือจากลูกค้าล่ะคะ   เข้าใจว่าลูกค้าใช้ช้อนกลาง  แต่บางคนอาจไม่ใช้ ร้านที่เราทำอยู่  เหลือมากเหลือน้อยก็โยนทิ้งอ่ะค่ะ เชฟทำให้ใหม่ห่อกลับไปกินบ้านเลย จากคุณ : โอ๊ยพี่ปวดหัวหมดแล้ว เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 18:52:27

ความคิดเห็นที่ 69 ฟังจากคนใกล้ตัวหลายคนบอกว่า อยากอยู่ที่นั้นไม่อยากกลับไทยเลย จากคุณ : Ploeauer เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 19:10:05

ความคิดเห็นที่ 70 เรากลับอยากไปอีกนะ ไปเป็น house keeping มา 3 เดือน งานหนัก แต่เพื่อนๆก็ใจดี สนุกมาก อยู่เมืองไทย ได้แต่กินๆนอนๆ คิดถึง อเมริกามากๆ จากคุณ : เอ๋จังตัวน้อย เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 19:42:18

ความคิดเห็นที่ 71 ดึใจด้วนนะคะ ที่ชายเกรียนคิดได้ หวังว่าคงไม่เกรียนเหมือนชื่ออีกแล้วนะคะ เห็นกะทู้เก่าๆๆ เมื่อก่อน หลายกระทู้ ไม่เคยเข้าไปคุยด้วย เพราะคิดว่าต่างวัยคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ประสบการณ์สอนอะไรหลายๆๆอย่าง ชีวิตยังมีอีกเยอะ จากคุณ : tikkiki เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 20:26:12

ความคิดเห็นที่ 72 ผมก็เคยไปใช้ชีวิตเหมือน จขกท. เหมือนกันครับ พอผมเรียนจบก็ไปเลย อยากไปเรียนรู้การใช้ชีวิตในต่างประเทศ ฝึกภาษาด้วย ก็ตั้งใจว่าจะไปหางานหาเงินใข้เองบ้างอยู่แล้ว คิดอยู่แล้วว่าไม่ได้ไปสบายแน่ๆ บวกกับความเคยชินที่ต้องทำอะไรเองมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ตอนเรียนก็อยู่หอ เดินทางคนเดียวเป็นประจำ แล้วก็ชอบสังคมของอังกฤษ ผู้คนเคารพกฎระเบียบ ทุกอย่างชัดเจน เลยปรับตัวไม่ยาก แต่ต้องยอมรับว่าช่วงแรกๆก็ท้อเหมือนกัน เพราะหางานไม่ได้เลย แอบนั่งนับวันเวลา ว่าเมื่อไหร่จะถึงกำหนดกลับเสียที พอเดือนที่ 3 ถึงจะได้งาน เป็นเด็กเสิร์ฟ เริ่มมีกลุ่มเพื่อน ชีวิตเริ่มเข้าที่ ที่นี้ก็สนุกละครับ พอถึงใกล้ได้เวลากลับไทย รู้สึกว่าทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง ไม่อยากกลับไทยเลย 555 ประสบการณ์ที่นั่น ทำให้รู้สึกเราแกร่งขึ้น กล้าขึ้น มั่นใจขึ้น ถ้าใครที่เคยไปอยู่ จนรอดกลับมาตามที่ตั้งใจไว้ คงจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีนะครับ ว่ามั้ย ?? จากคุณ : ted_t1987 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 23:41:13

ความคิดเห็นที่ 73 ไปรอบหน้าพกเงินไปเยอะๆนะ จะสบายกว่านี้ อิๆ จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 02:46:27

ความคิดเห็นที่ 74 เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยทำงานหนักขนาดที่ทำอยู่ขณะนี้เลยค่ะ ครอบครัวดิฉันพ่อแม่เป็นชาวนา เราเคยทำนามาก็หลายปีนะ เหนื่อยแต่มันก็ได้พักแล้วแต่เราจะพักจะจัดสรรเอง พอเข้ามาอเมริกา ได้งานร้านอาหารไทย ทำงานในครัว เป็นกุ๊ก โอ๊ย...ตอนแรกคิดว่าชิวๆ เราทำนาเหนื่อยหนักเรายังทำได้ ฮ่าๆ..มาเจอของจริงค่ะ งานในครัวหนักมากกว่าสิบเท่า เหนื่อยมาก ได้แผลเป็นมาจนทุกวันนี้ บอกไม่ถูกง่ะ มันหนักมากจริงๆ พักก็ไม่ได้พัก วันที่ ยุ่งๆนี่บวกไปอีกสองเท่า เราผ่านมาได้ค่ะ ยอมรับว่าถอดใจหลายครั้งแต่เราอดทน สู้ยิบตาเลย ตอนนี้ชิวๆแล้ว แต่ความเหนื่อยก็เท่าเดิม แต่ร่างกายมัน บึกบึน อึด กล้ามแขน ขา ขึ้น แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 54 07:17:04 จากคุณ : MajestyLove เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 03:27:55

ความคิดเห็นที่ 75 ต่อให้ประเทศไทยจะเป็นยังไง ก็จะไม่หวั่นไหวอีกแล้ว ถ้าไม่จำเป็นต้องตามฝัน อยู่ดีกินดีอยู่แล้ว อยู่เมืองไทย สบายที่สุดครับ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 08:21:37

ความคิดเห็นที่ 76 เหมือนไปฝึกงานนั่นเอง เมื่อคุณรู้ตัวว่าไม่ชอบ   อยากเข้าเกียร์เดินถอยหลัง   ก็ไม่ผิดกติกาอะไร เพราะเรื่องคับที่อยู่ได้ คับใจคงจะอยู่ยาก แต่ถ้าคุณให้หัวใจแก่อะไรแล้ว   คุณควรใช้อิทธิบาทสี่   (ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา) ลองมองย้อนถึงอดีต ตอนคุณหัดเดินใหม่ ๆ   (ก็คงจะหกล้มบ่อย ๆ ใช่ไหมคะ) ตอนนั้นคุณคงมีครูฝึกที่ดี คุณพ่อคุณแม่ก็คงจะมีสิ่งหลอกล่อ ให้คุณค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า ล้มไปล้มมา  ก็บอกว่าไม่เป็นไร ลุกใหม่นะ   ตั้งไข่ใหม่อีกครั้ง หรือไม่ก็เอาขนมมาล่อให้คุณเดินไปทีละนิด คุณจะได้ลืมความลำบาก ลืมความเจ็บ หรือไม่คุณอาจจะเคยเห็นเด็กบางคน เขาก็กลัวล้มเหมือนกัน   แต่เพราะเขาอยากจะเดินให้ได้ เขาก็จะค่อย ๆ เกาะ ค่อย ๆ ขยับไปเรื่อย ๆ จนมั่นใจ  จนเดินได้   แต่ก็ยังมีล้มเหมือนกัน พอดีงานที่คุณไปทำนี่ ไม่มีใครมาช่วยให้กำลังใจคุณ ให้มองแง่บวก เรื่องก็จบแบบนี้ ก็ดีค่ะ  ง่าย ๆ สั้น ๆ เหมือนไปฝึกงานมาหนึ่งเดือน ต่อไปถ้าคุณจะทำอะไร ถามตัวเองก่อนว่าจะทำอย่างไร ให้เกิดหัวใจแห่งความรัก   ใจถึงจะทน (เหมือนเราตอนหัดเดินนะคะ ไม่รู้ว่ายังจำความเจ็บ ความลำบากได้หรือเปล่า) จากคุณ : บีพี เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 09:36:28

ความคิดเห็นที่ 77 เราก็เหมือน จขกท. เลยค่ะ  ไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ลาออกจากงานเพื่ออยากไปผจญภัย ไปหาลู่ทาง ตามหาความฝัน ไป USA ที่เดียวกันเลยค่ะ กะจะไปเป็นปี แต่เอาเข้าจริงก็เดือนเดียว ที่บ้านและเพื่อนๆก็ถามทำไมกลับเร็วจัง เรารู้สึกว่าอยู่แล้วไม่แฮปปี้อ่ะค่ะ ขอแชร์นะคะเหตุผลเราก็คือ - อาหารการกิน ถ้าไม่ทำอาหารกินเองที่บ้าน เวลากินข้างนอกก็มีแต่ junk food มักมีแต่แป้งกับไก่ (ตัวเองไม่กินเนื้ออ่ะค่ะ) กลัวเป็นมะเร็งอ่ะค่ะ หรือถ้าเรากินร้านอาหารจีน อาหารไทย ซึ่งราคาแน่นอนว่าแพงกว่าที่บ้านเราหลายเท่า ก็เลยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมกรูต้องมากินอาหารไทยที่ราคาแพงด้วย (วะ) ซึ่งราคานี้กินที่เมืองไทยได้หลายมื้อเลย   - อากาศหนาว เราเป็นคนไม่ชอบอากาศหนาวมากๆ  อยู่แล้วทำอะไรไม่สะดวก ไปไหนก็ต้องเตรียมเเสื้อผ้า อุปกรณ์กันหนาว ทาครีม มันรู้สึกไม่สะดวกอ่ะค่ะ หรือบางทีก็ไม่อยากออกไปไหนเพราะหนาว มันก็เสียเวลาไปโดยไม่เกิดประโยชน์อะไร - อีกเหตุผลหนึ่งคือตอนแรกเราอยากไปหาลู่ทาง หาไอเดีย แต่เอาเข้าจริงก็รู้สึกว่าไม่ได้กลับมา และสมัยนี้มีอินเตอร์เน็ต หาไอเดีย ความรู้ทางเน็ตก็ได้ - ถ้าจะหางานตามร้านอาหาร เราเคยทำงานแบบนี้มาแล้วทีนึง เรารู้สึกว่าไม่อยากจะทำอีก กลัวเสียสุขภาพในระยะยาวอ่ะค่ะ - เวลาไปเที่ยวที่ไหน เวลาเราสนุก หรือมีความสุข มันก็ไม่มีคนร่วมแชร์อ่ะค่ะ ถ้าเราเที่ยวคนเดียวกับเที่ยวกับคนที่เรารัก ไม่ว่าเป็นพ่อแม่ เพื่อนหรือแฟน แบบที่มีคนที่เรารักอยู่ด้วยน่าจะมีความสุขมากกว่าค่ะ ก็เลยเป็นเหตุผลว่ากลับมาเมืองไทย ถึงแม้จะเสียเงินไปแสนกว่าบาทก็ตาม ถือว่ามันเป็นสิ่งที่อยากทำและได้ประสบการณ์กลับมา จากคุณ : ซาลาเปาวังหลัง เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 11:11:18

ความคิดเห็นที่ 78 อ่านแล้วแค่เกิดคำถามว่าทำไมเป็นคนไม่สู้เลยนะ ปัญหาแค่ความเหงา แค่ต้องทำงานแค่ไม่เคยทำ เลยต้องถอดใจกลับบ้าน แค่เนี้ยเหรอ โห จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 12:03:08

ความคิดเห็นที่ 79 คนที่ไม่อยู่ตรงจุดนั้นจะไม่เข้าใจ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 13:24:33

ความคิดเห็นที่ 80 ใช่เราเข้าใจคุณเพราะเคยไปสวีเดนมาแล้ว สะกดคำว่ารักเมืองไทยได้ชัดเจนมาก.,,แต่สิ่งหนึ่งที่ได้กลับมาคือความอดทน จากคุณ : เคนดา เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 14:27:06 A:125.26.78.253 X: TicketID:326867

ความคิดเห็นที่ 81 คนไทยย้ายไปเมืองนอก เมืองนอกย้ายมาเมืองไทย คุณลองคิดดูดีๆนะครับ คิดดูดีๆ ถ้าเมืองไทยไม่มีดี ชาวต่างชาติจะย้ายมาทำไม เขาเจริญกว่าเราหลายล้านเท่า แต่สุดท้ายเขารู้ว่า ความเรียบง่ายต่างหากที่มนุษย์ต้องการ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 15:50:12

ความคิดเห็นที่ 82 กระทู้นี้โลกสวยไปหน่อยครับ ทั้งเมืองไทยและเมืองนอกต่างมีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้นล่ะครับและของแบบนี้มันต้องเคสบายเคสจริงๆ บางคนอยู่เมืองไทยอาจจะเจอเรื่องร้ายๆรหือลำบากกว่าอยู่เมืองนออกก็ได้ครับ ส่วนตัวคิดว่าเมืองไทยได้เปรียบเพราะเป็นบ้านเกิดนั่นเองครับ ทุกอย่างมันเริ่มจากที่นี่ เรามีอะไรกับที่นี่เยอะมากแล้วและคุ้นเคย มันเลยทำให้เราคิดว่าที่นี่ดีกว่าีท่อื่น แต่จริงๆแล้วของแบบนี้มันมีข้อเสียข้อดีด้วยกันทั้งั้นนะครับผมว่า ด้านมืดของไทยก็เยอะนะไม่ใช่ไม่เยอะ คนไทยใจดี หรอ ผมว่าไม่ทุกคนนะที่ผมเจอมาคนไทยจิตใจไม่ดีก็เยอะแยะครับ หลายอย่างน่ะ ส่วนเมืองนอกก็ใช่ว่าจะเลิศหรูมาจากไหนหรอกครับ ทุกที่ล้วนมีดีมีแย่ อยู่ที่คุณเจออะไรมากกว่า ส่วนตัวคิดว่ายังไงผมก็ลืมเมืองไทยไม่ได้แน่ๆ เพราะมันคือบ้านเกิด เราโตที่นี่มีทุกอย่างที่นี่ตั้งแต่ความผูกพันกันเลยดีกว่าครับผม แต่ถ้าจะมายกหางตัวเองว่าประเทศฉันเริดที่สุดในโลกาผมว่าคงไม่เสมอไป อยู่ที่ว่าคุณเจออะไรมากกว่า ผมไปนอกมาบางประเทศถูกจรติมากครับแต่ข้อเสียเขาก็มีนะ แต่หมายถึงเราก็รู้สึกว่าไม่ใช่ไทยที่ดีที่สุดอะครับและก็ไม่ใช่ว่าเมืองนอกจะไม่มีข้อเสียด้านมืด แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 54 16:03:36 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 16:01:29

ความคิดเห็นที่ 83 ผมว่า ส้มตำปูปลาร้า อร่อยที่สุดในโลกอ่ะ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 16:32:29

ความคิดเห็นที่ 84 เข้าใจความรู้สึกเลย ตอนเป็นเด็กเราก็อยากไปเมืองนอก พอไปอยู่ฝรั่งเศสไม่ถึงเดือนโรคคิดถึงบ้านก็มาเยือน ไม่อยากไปไหน ออกไปก็คุยกับใครไม่ได้เพราะเค้าไม่คุยภาษาอังกฤษ ตอนกลับมาเมืองไทยเข้าใจเลยว่าความรู้สึกอยากก้มกราบสนามบินมันเป็นยังไง จากคุณ : ไม่สวยแต่ไม่ว่าง เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 17:16:17

ความคิดเห็นที่ 85 ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตค่ะน้อง..ถ้าอยู่แล้วมันหดหู่ ลำบากมากขนาดนั้นก็กลับบ้านเราดีกว่า..รู้สึกว่าน้องเติบโตและมีความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเยอะ..ไม่เกรียนเหมือนแต่ก่อน แล้วยังแมนพอที่จะมาแชร์ประสบการณ์ทั้งที่คงรู้ว่าอาจจะโดนตำหนิจากหลายๆคน..ดิฉันเห็นด้วยกับคุณก๋าสะลองเงินเป็นที่สุดค่ะ..ดิฉันอยู่ต่างประเทศมาหลายปี ณ ตอนนี้ มีความสุขสบายไม่ได้เดือดร้อนแต่ก็ยังยืนยันว่ารัก และคิดถึงบ้านเกิดมากๆ เพราะครอบครัวและเพื่อนๆอยู่ที่นั่น..กลับไทยปีละหลายครั้งก็มีแต่คนรอพาไปเลี้ยงข้าว เลี้ยงเหล้า มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นน่ะค่ะ..มันไม่แปลกหรอกที่จะคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอน...และไม่แปลกที่คนไทยจะรู้สึกว่าอยู่เมืองไทยมันช่างมีความสุขซะเหลือเกิน..อากาศร้อนๆนั่งจกส้มตำ จิ้มจุ่ม ข้างทาง โอย..แซ่บ....ไม่ได้บอกว่าเมืองไทยดีกว่าอเมริกา ยุโรป หรือที่ไหนๆในโลกนี้ทั้งหมด..แต่เมืองไทยเป็นประเทศที่มีเสน่ห์น่าค้นหา..(เพื่อนต่างชาติว่างั้น..) จากคุณ : DER HERR DER RINGE เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 18:44:35 A:116.232.114.14 X: TicketID:339817

ความคิดเห็นที่ 86 ....คำถามสำหรับกระทู้นี้ คือ พ่อแม่รังแกฉันหรือเปล่า    หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปในมุมมองของผม ทั้งในเฟสบุ๊คและพันทิป  กระทู้แบบนี้ถือเป็นกระทู้ฆ่าตัวตาย ไม่สู้งาน ไม่อดทน ไม่รักษาโอกาส    ผมต้องกลับไปอ่านซ้ำว่า อ่านตกหล่นตรงไหนหรือป่าว ทำไมมีแต่คนเห็นใจวะ กับตัวอย่างที่แย่ๆแบบนี้ โดยปกติถ้ามีกระทู้แนวนี้รับรอง จขกท เละเป็นโจ๊ก เพราะจะมีคนตอบทำนองแบบผม และยกตัวอย่างถึงคนที่ขาดโอกาส อีกมากมายเพื่อชี้ให้เห็นว่า คุณนั้นโชคดีแค่ไหนกับสิ่งที่คุณมี แต่กลับมีแต่คนเห็นใจ    คล้ายๆกับในเฟสบุ๊ค ที่มีคนกดไลท์โดยไม่คิดอะไรเลย เพราะแค่คนๆนั้นเป็นคนที่เรารู้จัก หรือเป็นคนที่มีชื่อเสียง    ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดมากขึ้นคือ เราคิดกันน้อยลงหรือเปล่า โดยไม่แยกแยะว่าระหว่างความเห็นใจ การให้โอกาส กับการตักเตือนในสิ่งที่ควรจะเป็น เราควรจะแสดงออกมาแบบไหน  หรือผมอาจจะหัวโบราณเกินไป.... ปล..  ผมไม่รู้จัก จขกท เป็นการส่วนตัว และไม่ได้มีอคติใดๆกับ จขกท  เพียงแต่ งง  กับความเห็นใจที่มันมากเกินไปกับเรื่องที่เล่ามา จากคุณ : คาซีโอเพย่า. เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 19:33:16

ความคิดเห็นที่ 87 ผมว่า จขกท.เป็นคนที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อน่ะคับ แต่อาจจะเพราะจขกท.บ้านรวย ไม่ลำบากลำบนอะไร แต่ของผมกลับกัน คือผมมาจากครอบครัวจน พี่น้องไม่สามารถช่วยอะไรผมได้ หนำซ้ำผมยังต้องดูแลพ่อแม่อีก ผมมาอยู่ีจีน ดิ้นรนกระ:-)กระสนมาเอง ตอนเช้าไปเรียนภาษา กลับมาตอนบ่ายทำงาน ตกเย็นก็คุยธุรกิจกับเพื่อนต่างชาติ เพราะต้องการทำธุรกิจของตัวเอง เสร็จแล้วก็ทำการบ้าน ทำงานบริษัทฯ ที่นี่น่ะ ได้เงินเดือนน้อยกว่าครึ่งเทียบกับที่ไทย แต่ต้องการมาพัฒนาตัวเองด้านภาษาีจีน พูดกับใครก็พอพูดได้บ้าง แต่ไม่คล่องมากมายอะไร แต่คนจีนเวลาเห็นคนต่างชาติก็ชอบคิดแต่ว่า หมูเข้าเล้าแล้ว เคยว่าคนขายของไปทีหนึ่งว่า ร้านคุณมีร้านเดียวหรอ ถึงได้บอกราคามาขนาดนี้ ผมเป็นคน ไม่ใช่หมา ที่จะไม่รู้เรื่องรู้อะไร จะบอกราคาเท่าไรก็บอก พอรู้ว่าของชิ้นนี้ราคาน่าจะประมาณ 50 หยวน แต่บอกราคามา 160 กว่าหยวน คือตอนนั้นมันอัดอั้นมาก เพื่อนคนอื่นก็มีกลุ่มของเขา เราเป็นคนไทยคนเดียว เมืองที่มาอยู่ก็ไม่เคยเจอคนไทย คือยังไม่เคยได้นั่งกินข้าว คุย หรือทำกิจกรรมอะไรด้วยกันกับคนไทยเลย เพราะไม่เคยเจอ ตั้งแต่มานี่ ยังไม่เคยได้กินอาหารไทยเลย เคยคุยโทรศัพท์กับน้องคนหนึ่งเป็นคนไทย (รู้จักกันทางเน็ต) โทรไปหาครั้งที่สอง สองครั้งติดกันไม่รับ ก็เลยไม่โทรไปอีก คนเกาหลีก็มีกลุ่มของเขา ญี่ปุ่นก็ีมีกลุ่มของเขา อเมริกันก็มีกลุ่มของเขา แต่เราคนไทยคนเดียว เคยนอนร้องไห้ด้วยคับ เพราะเหงา อีกอย่างมันอัดอั้น คิดอยากจะกลับตลอดแต่คิดแล้ว ต้องอดทน อยู่เมืองนอกหากคิดว่าสบาย คิดผิดคับ อาจเป็นเหตุผลเดียวกับคคห.ด้านบน ๆ คือ คุณไม่คุ้นเคยกับวัฒนธรรมของที่นี่ ภาษาก็มีส่วน หากคุณผ่านการใช้ชีวิตเมืองนอกไปได้ มันจะทำให้ชีวิตคุณแกร่งมากขึ้นอีกเท่าตัวคับ จากคุณ : ขอแฟนรวย เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 19:47:35

ความคิดเห็นที่ 88 คุณถอยเร็วไปหน่อย คุณก็เลยเอาความรู้สึกตัวเองเป็นที่ตั้ง ถ้าคุณอยู่สักสองสามปีคุณอาจจะชอบเมกา ได้เรียนรู้ระบบ ระเบียบของผู้คน และอีกหลายๆอย่าง คนจากบ้านไปใหม่ๆก็ต้องมีอาการเเบบคุณทั้งนั้นล่ะ อยู่ที่จะอดทนผ่านมันไปได้หรือเปล่า    ขอเล่าประสบการณ์ส่วนตัว ในชีวิตไม่เคยคิดจะไปอยู่เมกาเหมือนกัน เพราะมีสังคมเพื่อนฝูงอยู่ที่นี่ เเต่ก็ต้องไปเพราะสามีต้องกลับไปทำงาน สองสามเดือนเเรก จนปีเเรกปีที่สอง แทบจะตายกว่าจะผ่านมันไปได้ โพสท์ในนี้ก็เคยมาเเล้ว เหงาไม่มีเพื่อน อาหารที่เคยชอบก็ไม่มี ยิ่งหิมะตกโหชีวิตมันเศร้าสุดๆ อยากกลับไทยก็กลับไม่ได้ต้องนึกถึงคนข้างๆ (แต่ก็กลับไทยทุกปี) สามีพาไปสังสรรค์กับเพื่อนๆฝรั่งก็ไม่อยากไปไม่รู้จะคุยอะไร มันอึดอัด จนขึ้นปีที่สามก็เริ่มชินเเล้ว รู้จักPantipเพราะไปอยู่เมกานี่ล่ะ อยู่ได้สี่ปีกว่าๆสามีก็โดนเลย์ออฟทีนี้ได้กลับไทยสมใจ บอกตรงๆว่าตอนนี้อยากกลับไปอยู่เมกา คิดถึง ที่นั่นสอนเราหลายๆอย่าง ความอดทน เข้มเเข็ง อยู่กับตัวเอง ระบบทำงานกับฝรั่ง สิทธิของเราอย่าให้ใครมาเอาเปรียบ       ขอบคุณความอดทนที่ทำให้เห็นโลกอีกด้าน จากคุณ : เวนิซ (เวนิซ) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 20:24:53

ความคิดเห็นที่ 89 บทเรียนที่ดีที่สุดคือ..   เรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเอง แต่เราจะเรียนรู้มันได้ต่อเมื่อเรายอมรับว่า...   ตัวเองทำผิดพลาด ข้ออ้างมีไว้สำหรับคนขี้แพ้ตลอดกาล...   แต่ความพ่ายแพ้เป็นส่วนหนึ่งของชัยชนะ เครดิตโดย โรเบิร์ต  คิโยซากิ จากคุณ : Cat is little...เหมี๊ยวๆ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 20:28:30

ความคิดเห็นที่ 90 เข้าใจ จขกท ค่ะ  เราก็เป็นเหมือนกัน  แต่ก็ผ่านมาได้ปีครึ่งแล้ว จุดประสงค์ของเราคือมาเรียนหนังสือค่ะ   ที่บ้านช่วยส่งค่าเช่าบ้าน เราจึงต้องทำงานด้วย ตอนแรกก็เป็นเด็กเสิร์ฟนี่แหล่ะค่ะ เป็นได้เดือนเดียวโดนเปลี่ยนไปเป็นเด็กล้างจาน เราต้องล้างจานใบใหญ่ๆหนักด้วยเครื่องล้างจาน (ที่ตอนล้างเสร็จแล้วจานมันร้อนๆ น่ะค่ะ)  ล้างเสร็จต้องเอาจานไปเรียงที่ชั้นวาง ลองนึกดูว่างานแบบนี้ผู้หญิงทำ  มันจะทำได้เร็วแค่ไหน (ทำช้าก็โดนบ่น)  เรายกได้มากสุดแค่ 5 ใบต่อครั้ง มีอยู่วันนึงค่ะ   พื้นลื่น, เจ้านายเร่ง และเราเองก็รีบ  ผลปรากฎว่าเราล้มลงอย่างรวดเร็วมาก ตอนลงพื้นมือยังถือจานอยู่ คางนี่กระแทกจานเลยค่ะ 555 ทั้งคอ คาง แขน และมือ โดนเศษจานบาดเต็มไปหมด  แต่ก็ต้องใส่ถุงมือมาล้างจานต่อ   ตลอดทางที่กลับบ้านเรานี่ร้องไห้ไม่หยุดเลย (ประมาณว่าชีวิตทำไมลำบากได้ขนาดนี้  ไม่อยากทนแล้ว) จนกระทั่งถึงบ้านค่ะ  มาเปิดดูกระทู้แนะนำห้องไกลบ้านเกี่ยวกับน้องนักเรียนไทยที่โดนรถไฟทับขา  ในนั้นแปะคลิปสัมภาษณ์น้อง ภาพที่เห็นคือน้องยิ้มร่าเริงได้ทั้งที่ผ่านเรื่องร้ายๆมา  เห็นแล้วอยากตบกระโหลกตัวเองที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอ กับปัญหาแค่นิดเดียว จากคุณ : โอ๊ยพี่ปวดหัวหมดแล้ว เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 21:17:59

ความคิดเห็นที่ 91 เห็นด้วยกับความเห็นของ จขกท.(ความเห็นที่ 79) นะคะ สำหรับเรา หรือ จขกท.เอง ที่ใครจะหาว่าอ่อนแอ หรือไม่สู้ก็ตาม ส่วนตัวเราคิดว่าเหตุผลที่คนใดคนนึงอยู่หรืออาศัยที่ใดที่หนึ่งมีอยู่ 2 เหตุผลหลักๆค่ะ ก็คือไม่เรื่องงาน (หรือเงินคือเรื่องเดียวกัน) ก็เรื่องคนรัก  ซึ่งสำหรับเราเองเราคำนวณแล้วว่าถ้าหางานทำร้านอาหารหักค่าอาหาร  ค่าใช้จ่ายอื่นๆ  รวมทั้งค่าเสียโอกาส  เราคิดว่ากลับมาที่เมืองไทยก็หารายได้ได้ไม่ต่างกันอ่ะค่ะ และได้อยู่กับคนที่รัก (พ่อแม่ พี่น้อง) ด้วย ได้รู้จักคนหลายๆคนไปทำงานที่นู่นอยู่นาน จนพ่อแม่จากไปก็ไม่มีโอกาสไปดูใจก่อนท่านเสีย เราไม่อยากเป็นอย่างนั้นอ่ะค่ะ สำหรับเรา จขกท. เค้าแค่อยากแชร์ด้านหนึ่งหรือความรู้สึกที่เค้าได้ประสบมา  ก็ไม่ควรจะไปว่าเค้านะคะ เพราะคนเราต่างก็มีเหตุผลของตัวเองในการที่จะเลือกทำหรือไม่เลือกทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด จากคุณ : ซาลาเปาวังหลัง เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 22:04:54

ความคิดเห็นที่ 92 คงจะมองกันคนละมุมมั๊ง ส่วนตัวเท่าที่อ่านคิดว่าเป้าหมายของคุณ จขกท. คือ "แค่อยากลองไปใช้ชีวิตดู อยากไปเห็นว่าประเทศนี้ที่คนล่ำลือว่าเลิศเลอ ประเทศที่คนแห่กันไปขอวีซ่าและยากนักยากหนาเนี่ยมันจะเป็นยังไง จะถูกโฉลกกับตัว จขกท. เค้าเองหรือไม่" แต่พอได้มาด้วยตัวเองแล้วก็พบว่า "ไม่ถูกโฉลกกับเค้า เค้าไม่ชอบ ก็เลยนำอีกมุมนึงที่เป็นความรู้สึกนึกคิดของเค้ามาให้อ่าน" ซึ่งเป้าหมายหรือเหตุผลของเค้าในการมาเหยียบประเทศอเมริกานี้แตกต่างจากบางท่านหรือหลาย ๆ ท่านซึ่งอาจจะมีเป้าหมายคือ "มาเรียนเพื่อให้ได้ใบปริญญากลับไป หรือมาทำงานเก็บเงิน" และยังไงแล้วท่านเหล่านั้นก็ต้องอดทนน่ะ คือถ้าคุณ จขกท. มีเป้าหมายว่าต้องการมาเรียนเอาปริญญาซักใบแล้วพอมาถึงกลับทนไม่ได้ ไม่สู้ ไม่เรียนแล้ว แบบนี้ตัวเองก็อาจจะเห็นด้วยกับคำว่า "เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ" แต่กรณีของคุณ จขกท. นี้เค้าไม่ได้มีเป้าหมายตรงนี้น่ะ เลยรู้สึกเฉย ๆ กับเรื่องความอดทนของเค้า เพราะเค้าแค่อยากมาลองดูจะได้รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง และเค้าก็รู้แล้วว่าชีวิตเค้าขออยู่เมืองไทยดีกว่า เพราะจะว่าไปกับความรู้สึกนี้ขนาดบางคนหรือหลาย ๆ คนที่มาอยู่ต่างแดนนานแล้วก็ยังอยากกลับเมืองไทยในบั้นปลายชีวิตกันอยู่ดี จากคุณ : เขียนบนใบลาน..ยาวไปหน่อย.. (JC2002) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 22:56:53

ความคิดเห็นที่ 93 ขอให้กิ๊ฟ ความเห็น 30 นะครับ ชอบที่ความมุ่งมั่นและแนวคิด สำหรับผมไม่เคยไปทำงานหรือเรียนต่างประเทศ มีแต่ไปเที่ยว อย่างเดียว ได้มาอ่านกระทู้นี้ ชอบจัง ได้แง่คิดอะไรดี ๆ หลายอย่าง แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 54 01:01:38 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 54 01:00:54 จากคุณ : นภาอากาศ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 01:00:23

ความคิดเห็นที่ 94 เราว่าชายเกรียนโฮมซิคด้วยแหล่ะเลยทำให้ถอดใจ จากประสบการณ์นะ ช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์แรกจะยังตื่นเต้นอยู่ แต่พอสามสี่อาทิตย์ .. เริ่มเป็นเดือน จะเริ่มเหงา แล้วถามตัวเองว่า เรามาทำอะไรที่นี่เนี่ย หาเรื่อง ทำไมต้องอยากมาลำบาก อยู่บ้านแสนสบาย ตื่นมาก็มีข้าวตั้งโต๊ะรอ ผ้าผ่อนก็ไม่ต้องซักเอง จะไปไหนก็ไปได้ รถราก็มี ถนนหนทางก็รู้จัก ไม่มีตังค์ก็ยังมีข้าวกิน ไปบ้านเพื่อนบ้านญาติ ยังไงก็ไม่อดตาย อย่างเราทำงานที่มาเลนี่แรกๆก็คิดไว้ว่าคงสนุก เพราะมีเพื่อนฝูงเยอะ ที่ออฟฟิศเก่าเคยส่งมาทำงานที่นี่บ่อย แต่พอหนนี้ มันไม่หนุกอะ รถก็ไม่มี งานก็ไม่ได้ดีอะไร จากเคยทำงานเริ่ดๆเชิ่ดๆอยู่ไทยสบายๆ บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ มานี่เงินเดือนแทบไม่ต่างแถมรายจ่ายก็มาก แต่ละเดือนไม่มีเงินเก็บเล๊ย ใช้เดือนชนเดือนตลอด ที่เคยคิดว่าคงปาร์ตี้กับเพื่อนสนุกไปเลย เอาเข้าจริง เลิกงานก็อยากนอนพะงาบละ แต่ในเมื่อเราเลือกแล้ว เราก็ต้องเดินหน้าต่อ ลำบากนะบางที จะจิตตกมากเวลารอแท็กซี่แล้วมันไม่มี หรือรอรถเมล์แล้วมันไม่มา สื่อสารกับใครก็ลำบาก เราว่าของงี้มันอยู่ที่ความคาดหวังและการปรับตัวนะ ชายเกรียนอาจจะคาดหวังแล้วไม่เป็นอย่างที่หวังละก็เลยจิตตก หดหู่ ม้วนเสื่อกลับบ้านดีกว่า คืออย่างเราเองก็หวังไว้ว่ามันคงหนุก ลืมไปว่าไอ้หนก่อนที่มาน่ะ เรามาทำงานทีแป๊บๆ ไม่ก็มาเที่ยว ใครๆเค้าก็ต้องอยากมาเอนเตอร์เทน อยากมาดูแล มันก็สนุกสิมีแต่คนมาเอาใจ ความเป็นจริงมันไม่เป็นอย่างงั้น พอมาทำงานเต็มตัว มาอยู่จริงๆ ใครจะมาเอาใจได้ตลอด เพื่อนที่เจอมันทุกวันสมัยมาเที่ยว พอหนนี้ สองเดือนเจอะกันที ที่เหลือก็สู้ชีวิตไป ต่างคนต่างมีภาระ เราเองจะถอยหลายครั้งละ แต่คิดอีกที เลือกแล้ว และเลือกเอง ถ้าถอยตอนนี้ .. แล้วไงต่ออะ คิดซะว่าอยู่ต่อไป มันยังได้ประสบการณ์ จากคุณ : gorgeous เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 01:45:57

ความคิดเห็นที่ 95 ชายเกรียน ใช้วีซ่าอะไรไปทำงาน (วีซ่าท่องเที่ยวหรือเปล่า)  มีรูปตอนทำงานหรือเปล่า จากคุณ : valdez (tornnagin) เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 10:38:26

ความคิดเห็นที่ 96 ผมอยู่มาเก้าเดือนแล้ว กำลังจะกลับสัปดาห์หน้าแล้วครับ เย้ อดทนมาได้ตั้งนาน จากคุณ : Lostmaggots เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 10:54:03

ความคิดเห็นที่ 97 เห็นด้วยกับ คคห. 95 นะ อยากเห็นจริงๆ ไม่ได้อยากหาเรื่องหรอก แต่มันคาใจ อ้อ แล้วไม่ต้องคิดนะคะว่าเราไม่ได้เจอกับตัวเองคงไม่มีวันเข้าใจคุณ เพราะตอนนี้เราอยู่อเมริกามา 4 เดือนแล้วค่ะ แม้จะไม่นานนัก แต่ก็ถือว่าผ่านช่วงวิกฤตทางใจมาพอๆกัน แต่เราไม่ได้ถอดใจแม้แต่นิด เรามีโอกาสได้เจอคนไทยที่ "ลำบาก" กว่าคุณหลายเท่านัก เขายังไม่ถอดใจง่ายๆเลยค่ะ... จากคุณ : บุญล้าน เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 12:11:42

ความคิดเห็นที่ 98 ขอโทษนะที่สวนกระแส ไม่เชื่อว่าชายเกรียนได้มาเหยียบเมกาจริงๆ เพราะคนอย่างชายเกรียนถ้าลองได้ไป ถึงเมกาคงจะต้องได้เห็นชายเกรียนเอ่ยถึงหรือเล่าเรื่องที่ได้อยู่เมกาบ้างแน่นอน แต่กลับไม่มี ทั้งๆที่เห็นชายเกรียนในกระทู้บ่อยๆ แต่อยู่ๆโผล่มาบอกว่ากลับไทยแล้วหลังจากอยู่เมกาตั้งเกือบสองเดือน คิดถึงบ้านมาก Nothing like home Blah Blah Blah ...........เป็นไปได้ยังไง หรือแค่อยากปั่นกระทู้เล่น ถ้าได้เหยียบเมกาจริงก็ขอโทษด้วยนะ เอารูปมาดูกันบ้างซิ อยู่ตั้งเกือบสองเดือน อย่าบอกนะว่าไปเมกาทั้งทีแต่ไม่มีกล้อง จากคุณ : ไม่เชื่อว่ะ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 12:17:55 A:98.112.175.120 X: TicketID:309405

ความคิดเห็นที่ 99 ไป position ไหนก็ได้ความรู้สึก position นั้น ธรรมดา จากคุณ : la..la..means เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 13:31:39

ความคิดเห็นที่ 100 #79 คนที่อยู่ต่างประเทศเค้าผ่านจุดนั้นกันมาหมดแล้ว เค้าถึงมาวิจารณ์คุณได้ ผมเองใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่น ถามว่าอยู่ยากมั้ยก็ไม่ยาก แต่เทียบกับอเมริกาแล้ว ลำบากกว่าในเรื่องของภาษากับการปรับตัวในสังคมแน่นอน ไหนจะเรื่องความเครียดที่สูงกว่าด้วย ทำงานพาร์ทไทม์ร้านอาหาร....ผมก็ทำมาก่อนคุณซะอีก ไม่ได้ทำเพราะอยากทำ แต่ต้องทำเพราะมีความจำเป็นต้องส่งเงินกลับที่บ้านเป็นค่ารักษาพยาบาลพ่อกับพี่ชายผม ในขณะเดียวกันผมก็ต้องเรียนไปด้วย ทำแลปที่มหาลัยกว่าจะเลิก แล้วไปทำพาร์ทไทม์ต่อ เหนื่อยจนไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้ว กว่าจะถึงบ้านก็ตีหนึ่งนิดๆ อาบน้ำ นั่งทำงาน นอน ตื่นเช้าแปดโมงไปมหาลัยทำเรียนทำแลป ชีวิตอย่างนี้เกือบทุกวัน ส่วนตำแหน่งที่ทำตั้งแต่ล้างจาน ทำความสะอาดร้าน เตรียมวัตถุดิบ เครื่องเคียง จัดอาหาร รับออเดอร์ ชงเครื่องดืม เสิร์ฟ แคชเชียร์ เรียกว่าทำครอบจักรวาล เว้นแต่ปรุงอาหารที่ให้พ่อครัวทำเท่านั้น ขณะที่คุณแทบจะไม่ต้องทำอะไรมากมายแต่ก็บ่นโน่น บ่นนี่ (ระบบร้านอาหารไทยที่เมกาจะเป็นตำแหน่งๆไป ขณะที่นี่ทุกคนต้องทำให้ได้ทุกตำแหน่ง) อ่อจะบอกให้ว่า พวกคนที่มาอยู่เมืองนอก ส่วนใหญ่เค้าผ่านระยะทั้งหมดนี่มาแล้ว ระยะแรกคือ ระยะตื่นตาตื่นใจ ไปที่ไหนก็ช่ายสวยงาม ตื่นเต้น เห็นโน่นเห็นนี่แปลกใหม่ไปหมด ระยะที่สองคือ ระยะเปลี่ยว คือเหงา ไม่มีเพื่อน เริ่มคิดถึงบ้าน สังคมไม่เป็นไปอย่างที่เราคิด ระยะที่สามคือ ระยะดิ่งเหว คือจุดต่ำสุด อารมณ์ไม่เอาแล้วกับการอยู่ต่างประเทศ จะมาอยู่ทำไม อยู่บ้านเราดีกว่าเยอะ ในใจจะคิดโน่นคิดนี่ไปหมด ในหัวมีแต่กลับไทย กลับไทย แล้วก็กลับไทยเท่านั้น ระยะที่สุดท้าย คือระยะฟื้นฟูคือ เริ่มปรับตัวได้ มองโลกในแง่ดีขึ้น เริ่มมีสังคมหรือเพื่อนฝูงอะไรก็ว่าไป คือหลังจากผ่านระยะนี้มาแล้ว ทุกคนก็อยู่ได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร (แต่จะชอบมากหรือชอบน้อยมันอีกเรื่องนึง) ส่วนใหญ่คนที่ไปอยู่ประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ จะเจอคนระยะที่ 3 เยอะมาก เพราะในเรื่องของภาษานี่แหละปราการที่ใหญ่ที่สุดในการใช้ชีวิตต่างประเทศ จะว่าไปผมว่าคุณก็ไม่เหมาะกับใช้ชีวิตต่างประเทศหรอกครับ เพราะดูแล้ว คุณทนความลำบากไม่เป็น ติดสบาย ไม่ยอมเรียนรู้ปรับและปรับตัวให้เข้ากับคนในสังคมนั้นๆ ปล. คห. 95 พูดมาสะกิดใจผมพอดีครับ คุณใช้วีซ่าอะไรถึงทำงานได้ เพราะถ้าเป็นวีซ่านักเรียน หรือนักท่องเที่ยวมันทำงานไม่ได้แน่นอนที่อเมริกา จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 17:18:47

ความคิดเห็นที่ 101 อ่ออีกอย่างที่คนต่างประเทศมาเมืองไทย เพราะชอบความเรียบง่าย...อันนี้มันคงส่วนน้อย แต่ส่วนมากที่เค้าชอบบ้านเราเพราะ 1. ค่าเงินบ้านเรามันถูกกว่าบ้านเค้ามาก เรียกว่าอยู่ได้สบายๆเลยแหละ เศษเงินบ้านเค้าแต่พอมาบ้านเราแล้วกลายเป็นเงินจำนวนมาก 2. คนไทยเองยัง treat คนต่างชาติซะดีเว่อร์ ใครมาก็ประทับใจหมดแหละครับ (ทีคนไทยทำไมไม่ทำอย่างนี้บ้างฟระ - -") 3. อาหารการกินบ้านเราค่อนข้างหลากหลายมาก จะไทย จีน ญี่ปุ่น ฝรั่งก็มีให้เลือกกิน ของกินหากินง่ายสะดวกสบาย แถมราคายังถูก ไม่เหมือนต่างประเทศที่การกินข้าวนอกบ้านแพงกว่าการทำอาหารกินเองมากๆ 4. อากาศบ้านเราก็อบอุ่น ค่อนไปทางร้อนซะด้วยซ้ำ ถ้าเป็นคนแถบที่เค้าอยู่หนาวๆ มาตลอด เกือบทั้ง 100% ที่ผมเคยคุยด้วยชอบอากาศบ้านเรามากกว่าบ้านเค้าแน่นอน อยากไปทะเลก็มีทางใต้ หรือชอบอากาศเย็นสบายก็ขึ้นเหนือไป 5. คนต่างชาติมีสิทธิที่จะมีบ้าน หรือมีที่ดินได้ แม้ว่าจะจดทะเบียนไม่ได้ก็ตาม ขณะที่ในต่างประเทศที่ดินแพงค่อนข้างแพงมาก ยิ่งในยุโรปหรือญี่ปุ่นกับจีนและเกาหลีใต้ ราคาแพงยิ่งกว่าอเมริกามาก ดังนั้นคนปกติส่วนใหญ่แล้วมักจะเช่าบ้านกัน ส่วนคนที่จะมีบ้านเป็นของตัวเองได้เรียกว่าต้องมีเงินพอสมควรทีเดียว 6. แม้บ้านเราจะไม่ได้มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินสูงเท่าต่างประเทศ แต่โดยรวมมันก็อยู่ในระดับที่คนต่างชาติรับได้ ประกอบกับระบบขนส่งกับสาธารณสุขบ้านเราก็ค่อนข้างโอเค ทุกคนเข้าถึงได้และราคาไม่แพง (หากใครเคยเข้ารพ. ที่ต่างประเทศ คงจะทราบว่าถ้าไม่มีประกันสุขภาพ ราคาที่ต้องจ่ายมันมหาโหดมาก แล้วก็ถ้าจะป่วยเป็นอะไร อย่าพยายามเป็นตอนวันอาทิตย์หรือไม่ก็ช่วงตอนดึกโดยเด็ดขาด...เพราะมันมักจะไม่มีหมออยู่ประจำตอนช่วงเวลานั้น) และที่สำคัญนิสัยคนไทยมักจะอ่อนน้อม ไม่ค่อยจะ aggressive เลยทำให้ฝรั่งชอบที่จะมาอยู่บ้านเรา (แต่เรื่องมารยาทหลายๆอย่าง คนไทยยังต้องปรับปรุงอยู่) ทั้งนี้ทั้งนั้นที่เหตุผลหลักๆเลยที่คนต่างชาติชอบมาเมืองไทย คือ ข้อ 1 กับ 2 จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 17:54:31

ความคิดเห็นที่ 102 ชายเกรียนไม่เกรียนแล้ว ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ครับ เชื่อผมเถอะว่าวันหน้าเดี๋ยวก็ได้กลับไปอีก จากคุณ : เคยตายมาแล้วเธอรู้ไว้เลย เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 18:12:08

ความคิดเห็นที่ 103 ในที่สุดชายเกรียนก็ได้ไป สมใจ อิอิ ถือว่าได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ละกันเนอะ ยังไงก็ Welcome Back จ้า จากคุณ : poogga เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 22:01:19

ความคิดเห็นที่ 104 ขอเข้ามาคิดต่างกับหลาย ๆ ความเห็น ไม่แน่ใจว่าเรื่องที่ชายเกรียนเล่าจริงมากน้อยแค่ใหน ตั้งแต่เรื่องได้วีซ่าไปอเมริกาจนทำงานในร้านอาหาร ดิฉันว่าหลาย ๆ คนหลงประเด็นในกระทู้นี้ วีซ่าท่องเที่ยวและนักเรียนไม่สามารถทำงานได้ ถ้าเรื่องที่ชายเกรียนเล่าเป็นจริงก็แสดงว่าคุณทำผิดกฏหมายแน่นอน ไอ้เรื่องออกความเห็นว่ามีโอกาสแล้วไม่อดทน หรืออ่อนแอไม่สู้งาน เราน่าจะเปลี่ยนมาถามว่าไปทำงานได้ยังไง ไม่กลัวถูกจับหรือไร แถมยังมาเล่าเป็นเรื่องเป็นราวให้คนที่อยู่เมืองไทยตื่นเต้นไปด้วย ปกติก็เห็นมีคนมาตั้งกระทู้ถามเรื่องหาวิธีไปทำงานในอเมริกาแทบทุกวัน พี่ป้าน้าอาที่หวังดีหลาย ๆ คนก็เข้ามาให้ความเห็นห้ามปรามกันประจำเหมือนกัน แต่กระทู้นี้กลับกลายเป็นจุดประกายให้ความหวังเสียอีก อย่าลืมยังมีคนอีกเยอะที่เห็นอเมริกาเป็นที่ชุบตัว ขุดทอง หวังรวย สุดท้ายเรื่องมาทำงานร้านอาหารไทยที่นี่ ถ้าไม่ใช่ญาติพี่น้องเจ้าของร้านหรือมีเส้นชักนำจริง ๆ แถมไม่มีประสบการณ์ เพิ่งเหยียบอเมริกาไม่กี่วัน อย่าหวังจะได้งานเสริฟละค่ะ เป็นงานในครัวหรือล้างจานต่างหากที่อ้าแขนรับ บางร้านขนาดมีลิสต์รายชื่อคนสมัครเสริ์ฟรองานกันยาวเป็นหางว่าวเชียว จากคุณ : ##ขออภัยป้ายหน้าไม่จอด## เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 08:36:41

ความคิดเห็นที่ 105 ฟันธง ชายเกรียนไม่ได้ไปอเมริกา เพราะบอกว่าไปทำงานที่อเมริกา มา 2 เดือน ก่อนหน้า 2 เดือน เห็นคุยเรื่องอยากไป อเมริกา ทุกวัน แต่หลังจากนั้นเงียบ ถ้าไปอเมริกาจริง ชายเกรียนต้อง ประกาศไปทั่วจักรวาลแล้ว ขนาดถูกหวยแค่ 2 ตัว ยังประกาศไปถึงดวงจันทร์ ก่อนหน้านี้ 2 เดือน ยังไม่รู้ว่าจะไปทำงานที่ไหน วีซ่าท่องเที่ยวหางานได้ง่ายๆ หรือ คิดว่า ชายเกรียนติดน้ำท่วมอยู่ลำลูกกา มากว่า จากคุณ : valdez (tornnagin) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 08:45:15

ความคิดเห็นที่ 106 คนก็เหมือนต้นไม้ เจริญเติบโตได้ดีในสภาพ ภูมิอากาศต่างกัน บางคนเจริญงอกงามได้ดีในเมืองไทย บางคนเมืองนอก จากคุณ : ... เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 09:25:06 A:58.8.3.44 X: TicketID:098315

ความคิดเห็นที่ 107 ผมก็เคยไปลองใช้ชีวิตในเมกา 1 เดือนเช่นกัน อยู่เมืองไทยมือจับปากกา ทำงานธนาคาร แต่มาเมกาก็ทำงานล้างจานในร้านอาหารไทย ดูเหมือนชีวิตลำบากมาก แต่เวลาผ่านไป 1-2 อาทิตย์ มันทำให้ผมเรียนรู้การเอาตัวรอด และการใช้โอกาสได้ดี ผมเดินไปร้านค้าของชำ ร้านขายของเก่า ร้านรับบริจาค ก็เกิดไอเดียการค้าขายขึ้น ซื้อถูกขายแพง ก็กลับมาคิดว่าจริงๆแล้วร้านอาหารไทยมันไม่ใช่แหล่งหารายได้ของคนไทยที่สิ้นหวังทุกคนไป เพียงแต่ใช้โอกาสให้เกิดประโยชน์มากที่สุด แล้วทุกสิ่งทั้งทุกข์ สุขก็จะบังเกิดขึ้นเองได้ อีกอย่างหนึ่งคือ ผมไปร้านซ่อมรถยนต์ เจ้าของเป็นคนเวียดนาม แค่เปลี่ยนยางและดูหม้อน้ำเล็กน้อย มันคิด 150$  รถยนต์มือสองราคาเริ่มต้น 1,500$ คนเวียดนามซื้อรถเก่ามาซ่อมเล็กน้อยก็ขายได้ในราคาเกือบเท่าตัว กำไรเห็นๆ อีกอย่างหนึ่งคือ นิสัยคนเมกันจะต้องเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ทุกๆ 3-5 ปี โดยนำของเก่ามาวางทิ้งไว้หน้าบ้าน ซึ่งผมคิดว่านั่นคือรายได้ที่ไม่มีต้นทุนแม้แต่เซ็นต์เดียว เพียงแต่มันต้องมีวิธีในการเปลี่ยนเครื่องใช้ให้มันดูใหม่และไม่หลงยุคเท่านั้น ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตที่สนุกเช่นนั้นอีก แต่ด้วยภาระครอบครัวจึงขอพักไว้ชั่วขณะ รอ "โอกาส" อีกครั้ง จากคุณ : b_samart เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 09:57:20

ความคิดเห็นที่ 108 valdez (tornnagin) <<<<<นายแน่มาก กล้ามองต่างมุม จากคุณ : Rath_sk เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 10:06:07

ความคิดเห็นที่ 109 ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้ง 1 วัน กระทู้ยาวเป็นหางว่าวเลย ดีใจมากเลยครับที่ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ห้องไกลบ้านให้ความสำคัญกับหัวใจของหนุ่มน้อยหน้าใสชื่อชายเกรียน และคอยให้คำปรึกษาตลอดมา จนถึงวันนี้ และที่ขาดไม่ได้ต้องขอขอบคุณทุกๆกำลังใจ และ ทุกๆความเห็น คำติชม ที่ให้ชายเกรียนนะครับ รวมไปถึงพี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่ต้อนรับชายเกรียนกลับบ้าน ส่วนกระทู้บางกระทู้ ชายเกรียนอ่านแล้วเพลียที่จะตอบมากๆ อย่างเช่น กระทู้ประเภท ประมาณว่า 1. ไม่เชื่อหรอก ถ้าได้ไปจริงเอารูปมาโชว์ ไม่งั้นไม่เชื่อ        เอ๊ะ หรือ จะเอามาโชว์ดี แต่ถ้าเอามาโชว์แล้ว จะบอกว่าเอารูปคนอื่นมาอีกไหมเนี่ย ชอบเป็นนะคนประเภทนี้   2. ที่บอกว่าวีซ่าอะไร ไปแล้วทำงานได้ไง    จะบอกว่า ห้ามดื่มเกินวันละสองขวด โปรดอ่านคำเตือนก่อนดื่มทุกครั้ง   3. ถึง คห 105  ก่อนไป เค้าได้ประกาศไปแล้วนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ ตัวเองมาไม่ทันเค้าอ่ะ และที่หายไป เพราะขี้เกียจเข้ามาเล่นนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ ชายเกรียนไม่ใช่พนักงานเวบพันทิพย์จะได้อยู่หน้าเวบตัลหลอด  อีกอย่างชายเกรียนอยู่คอนโดย่านสาทรนะฮ๊าฟฟฟฟ มิใช่ลำลูกกา แต่ถ้าพูดถึงบ้านแล้ว อยู่รังสิต น๊า 4. ถึง คห 104 ที่บอกว่าผมจุดประกายให้ความหวังเนี่ย! ตรงไหนเหรอ ช่างเถอะ ใครอยากไปก็ไปนะเมืองนอก จะไปชุบตงชุบตัวอะไรก็เรื่องส่วนตัวของแต่ละคน แต่ผมคนนึงแหละมิเอาอีกแล้ว อยู่เป็นคุณชายเกรียนที่เมืองไทยดีกว่าเย๊อะ ใครไปชุบตัวแล้วได้ดีก็มีศักดิ์ศรีกลับมา ส่งเงินมาเลี้่ยงครอบครัวได้ แต่บางคนที่ผิดหวังกลับมาเหมือนชายเกรียน ชายเกรียนก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ เราได้แค่นี้จริงๆอ่ะ สุดๆแล้ว 5. แต่ปัญหาอีกอย่าง คือ จะหาทางบอกที่บ้านยังไงดีน๊ะ ว่าจะไม่กลับไปแล้ว ฮือๆ  ลงทุนไปเย๊อะอ่ะ ไม่อยากกลับไป Home sick แบบนั้นอีกง่า ทำไงดี ไม่น่าเลยตรู จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 10:21:53

ความคิดเห็นที่ 110 เชื่อไหมว่า คนที่ไม่เคยห่างบ้าน ตอนอยู่ก็เบื่อหน่าย อยากไปไกลๆ แต่พอไปจริงๆแล้วก็ไม่วายคิดถึงคนที่บ้าน ตอนเช้า เคยตื่นขึ้นมา พร้อมกับ กับข้าวที่แม่ทำไว้ให้ มีแต่ของชอบๆ อร่อยๆ อิ่มทุกเช้าก่อนไปทำงาน ตื่นสายก็มีคนปลุก หน้าที่เรา เพียงแค่ กิน และ ไปทำงาน ตอนเช้า - เย็น อยู่ที่ทำงาน (งาน OFFICE) อยู่กับเพื่อนร่วมงาน มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ยังพูดภาษาไทย สื่อสารกันเข้าใจ สามารถหัวเราะมุขตลกๆของมันได้ เพราะฟังรู้เรื่อง ตกเย็น กลับมาจากที่ทำงาน ถ้าไม่ออกไปดริ้งกับเพื่อนก็จะกลับบ้าน โดยที่แม่ก็จะทำอาหารทิ้งไว้ให้เรากินเสมอๆ หรือ อาจจะแวะซื้อส้มตำ ไก่ย่าง ที่หน้าปากซอยเข้ามาทานที่บ้าน โดยที่มีหมาคอยเห่าขอกระดูกไก่อยู่ข้างๆ ก่อนนอน ถอดเสื้อผ้า ใส่ตระกร้า เดี๋ยวคนรับจ้างซักรีดก็จะเอาไปซักให้ และรีดกลับมาใส่ตู้ สบ๊าย ไม่ต้องทำไร วันไหนนอนคอนโดก็จะไปฟิตเนสชั้นล่าง ไฮโซ สบาย สุขภาพดี แต่ เมื่อไปเมืองนอก คิดดูเถอะว่า ต้องพึ่งพาตัวเองจริงๆ สำหรับคนที่เคยช่วยเหลือตัวเองมามากก็อาจจะไม่มีปัญหา แต่สำหรับชายเกรียน ซึ่งเคยชินกับชีวิตสบายๆ เคยอยู่ติดบ้าน ก็เลยอาจจะดูถอยเร็วไปหน่อย (ใช่มั้ย) แต่เค้าก็จะไม่ท้อ เค้าจะไม่ท้อ เค้าจะสู้ต่อไป โดยการหางานในเมืองไทยทำดีกว่า แต่ก็ยังคุยได้ว่า ได้ไป USA ตั้ง 1 เดือน กว่าๆ ฮ่าๆ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 54 10:48:57 จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 10:36:33

ความคิดเห็นที่ 111 อารมณ์ความรู้สึกของคนไกลบ้าน จะแบบนี้แหละค่ะ คิดถึงบ้านเหลือเกิน มองไปทางไหนก็ให้สะกิดใจจริงๆ ยิ่งตอนเวลาฝนตก ฟ้าครึ้มๆหน่อย โอย แทบจะแพคเสื้อผ้าลงกระเป๋ากลับบ้านตอนนั้นให้ได้เลย แต่ในเมื่อมาถึงที่แล้ว ก็ต้องลุยให้สุดดิ่งล่ะ เพราะเราเสียมาเยอะแล้ว เวลา เงิน การเดินทางที่ยาวนาน ขอสู้ให้ถึงที่สุดล่ะนะ แต่ก็นั่นแหละ คนเราต่างจิตต่างใจ ย่อมจะคิดไม่เหมือนกันเป็นธรรมดา แต่สิ่งหนึ่งที่คิดเหมือนกัน คือไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราอีกแล้ว น้ำพริกผักต้ม ยังอร่อยกว่าพิชซ่าร้อยเท่าเลย จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 11:08:24

ความคิดเห็นที่ 112 คุณ จขกท. อย่าเพลียที่จะตอบคำถามเลย ถือว่าเป็นวิทยาทานให้คนอื่นค่ะ เอาเวลาที่นั่งพิมพ์กระทู้เฉไฉไปมาอย่างนี้ มาแชร์ประสบการณ์กัน น่าจะเข้าท่ากว่าเยอะ จากคุณ : บุญล้าน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 13:22:58

ความคิดเห็นที่ 113 โชคไม่ดีนะคุณหนูเกรียน จากคุณ : ตาแป๊ะหวานเย็น เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 13:28:42

ความคิดเห็นที่ 114 กระทู้นี้ เหมือนได้ให้คนไกลบ้านได้มาแชร์ประสบการณ์หนักๆกันนะครับ ยินดีมากมายที่อย่างน้อยก็ได้เป็นส่วนหนึ่ง ส่วนเล็กๆ ที่ได้ช่วยให้คนไกลบ้านได้ระบายความอัดอั้นตันใจ ความหนักอึ้ง ภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ชายเกรียนอ่านมาถึงตรงนี้ ชายเกรียนสังเกตเห็นได้ว่า ชายเกรียนนั้นอ่อนแอ แค่ไหน เหมือนจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ จริงๆเมื่อเทียบกับประสบการณ์ของหลายๆคนในนี้แล้ว เทียบไม่ได้แม้ขี้เล็บ ฮ่าๆ ชายเกรียนจะพยายามให้มากกว่านี้ครับ ชายเกรียนคุยกับที่บ้านแล้ว ที่บ้านไม่ยอมให้ชายเกรียนเลิกล้มความตั้งใจ ถ้าจะไม่กลับไป ที่บ้านบอกให้คืนเงินที่ลงทุนไปทั้งหมด เพราะได้ลงทุนไปแล้ว ชายเกรียนก็จะพยายามต่อไป แต่พยายามในเมืองไทย โดยทำงานใช้หนี้เงินที่บ้านไป เพราะชายเกรียนรู้ตัวว่า ความพยายาม และความอดทนของชายเกรียนมันมีน้อย และตอนนี้ชายเกรียนก็ได้งานที่เมืองไทย และจะเก็บเงินใช้หนี้ที่ลงทุนไป เพราะยังไงไปเมืองนอกก็ต้องใช้หนี้คืนอยู่ดี ขอบคุณทุกๆกำลังใจครับ จะพยายามต่อไป และจะเป็นเด็กดีของห้องไกลบ้านครับ จากคุณ : ชายเกรียน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 14:18:42