ความคิดเห็นที่ 1 อยู่เมืองไทย กับเมืองนอก มันไม่เหมือนกันหรอกค่ะ สิ่งแวดล้อม สังคม คน ไม่เหมือนกันอยู่แล้วค่ะ เราคิดว่า การมาอยู่เมืองนอก ทำให้ได้เจอประสบการณ์ใหม่ๆ ได้เที่ยว เจอเพื่อนใหม่ เรียนรู้วัฒนธรรมต่างชาติ เปิดโลกกว้าง จากคุณ : Halimeda Lover เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 10:19:02

ความคิดเห็นที่ 2 สภาพแวดล้อมต่างกับเมืองไทยมากมายครับ หนาวเย็นจัด ยิ่งช่วงหน้าหนาวนี้ 0-5 องศาในตอนเช้าๆ มันเป็นการฝืนใจยิ่งนักครับ ในการจะเด้งก้นออกจากที่นอน ไปทำงานร้านอาหาร เจอกับภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยถนัด แต่จำต้องฟัง พูด ให้เข้าใจ งานเสริฟ งานครัวร้านอาหารที่อเมริกา โหดกว่าเมืองไทยครับ จะให้เข้าใจลึกซึ้ง ต้องมาลองด้วยตัวเองซักครั้งนึงในชีวิตครับ จากคุณ : tle เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 10:34:23

ความคิดเห็นที่ 3 อย่าที่คห.1 บอกนั่นแหละ มันต้องได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆกว่า ได้พบเจอสิ่งที่อาจจะดีกว่าซะด้วยซ้ำ บางคนถึงกับอยากย้าย ไปอยู่เลยก็มี มันแล้วแต่คน จากคุณ : .21 เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 10:41:46 A:119.46.176.222 X: TicketID:335252

ความคิดเห็นที่ 4 โอย !.....ใจคอท่าน จะให้ผมเป็นเพียงลูกจ้าง "ร้านข้าวต้มเจ็กเซ็ง” ข้างสถานีรถไฟในจังหวัด มิต้องไปเห็นอะไรเลยหรือ จากคุณ : newcomer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 10:52:17

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือน จขกท ทำงานต่างประเทศน่ะ ทำที่ประเทศไทยก็ได้นี่ ก็มีงานเหมือนๆ กันแหละ จากคุณ : ก เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 11:24:40 A:98.199.17.239 X: TicketID:000072

ความคิดเห็นที่ 6 #1 ขอบคุณครับ #2 ผมเองเคยไปอเมริกามาครั้งหนึ่ง  ราวหนึ่งสัปดาห์ ตอนนั้นไปดิสนีย์แลนด์เพื่อเที่ยวสนองความฝันวัยเด็ก #3 ชีวิตมีความเสี่ยง  คงมีทั้งคนที่สำเร็จและไม่สำเร็จ #4 แหม คุณ newcomer ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย  มะได้หมายความแบบนั้นคร้าบ #5 ทำอยู่แถวเอเชียเอง และก็ไปๆกลับๆ  แทบไม่ต่างกับคนที่บริษัทส่งไป  แต่ไม่ได้มีแนวคิดเรื่องเปิดโลกกว้างอะไรครับ  ต่างกับคนที่ไปเรียนยาวๆหรือตั้งถิ่นฐาน แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 54 12:00:49 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 54 11:59:10 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 11:55:55

ความคิดเห็นที่ 7 ผมอยู่เมืองไทย ใช้ชีวิตในกทม.คนเดียวมาห้าหกปี ก่อนมาคิดว่าสบาย เพราะชินกับการต้องทำอะไรด้วยตัวเอง แต่พอมาถึงนี่จริงๆ แค่เรื่องภาษา เรื่องปรับตัว ก็เล่นเอาแย่ไปเลยครับในช่วงสองสามเดือนแรก ตอนนี้กลายเป็นคนที่ Out going มากขึ้น กล้าคุยกับคนที่ไม่รู้จักมากขึ้น เรียนรู้การเข้าสังคมมากขึ้น ที่สำคัญคือกล้าที่จะเดินออกจาก Comfort zone มากกว่าเดิมมาก ที่สำคัญได้เจอคนเก่งๆสุดๆ จากทั่วโลก ก่อนมาก็คิดว่าตัวเองก็เจ๋งในระดับหนึ่่งแล้ว มาอยู่นี่กลายเป็นคนท้ายห้อง ทำให้รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า มีอะไรต้องพัฒนาตัวเองอีกเยอะครับ จากคุณ : หมาไอติม เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 11:56:37

ความคิดเห็นที่ 8 เราไม่มีข้อมูลทางสถิตินะคะ แต่ถ้าตอบตามความเข้าใจคือคนที่เคยไปเรียนเมืองนอกแล้วกลับมาเป็นอาจารย์ พอเวลาผ่านไปก็อาจจะเกษียณบ้าง ไปทำงานด้านอื่นบ้าง บาดเจ็บ เสียชีวิตไปบ้างก็มี ฉะนั้นประเทศไทยก็ต้องการคนรุ่นใหม่มาทดแทนเรื่อยๆค่ะ อีกอย่างคือเดี๋ยวนี้คนต้องการเรียนกันสูงขึ้น ความต้องการอาจารย์ผู้สอนก็เพิ่มมากขึ้นด้วยนะคะ ส่วนประเด็นว่าเมืองไทยมีผู้เชียวชาญด้านไหนเยอะไปแล้วรึเปล่า เราคิดว่าถ้าเกิดใครชอบทำงานสาขาไหนแล้วเขาไปเรียนเจาะลึกสาขานั้น มันก็ไม่สำคัญว่าประเทศไทยจะมีผู้เชี่ยวชาญสาขานั้นแล้วกี่คนค่ะ ขอแค่ให้เป็นผู้เชี่ยวชาญตัวจริงเสียงจริง เราเชื่อว่าเขาจะสามารถสร้างสรรค์งานใหม่ๆออกมาได้เรื่อยๆค่ะ ส่วนเรื่องการเปิดโลกกว้าง เราคิดว่ามาอยู่เมืองนอกทำให้มีโอกาสใช้ชีวิตกับคนต่างชาติต่างภาษามากกว่าอยู่เมืองไทย ถ้าคนที่รู้จักเรียนรู้ ก็จะได้อะไรเยอะมากจากการเปลี่ยนสิ่งแวดล้อม เช่นได้ภาษา ได้เรียนรู้ประเพณีความเชื่อจากเจ้าถิ่นเลย ได้รู้จักปรับตัวให้เข้ากับระบบระเบียบที่ตัวเองไม่คุ้นเคย แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีนักเรียนไทยบางคนที่ไม่สนใจจะเรียนรู้กับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ถ้าวันๆเอาแต่คุยกับเพื่อนคนไทย อ่านหนังสือไทย ดูหนังฟังเพลงภาษาไทย หลบหน้าเพื่อนต่างชาติเพราะไม่อยากจะไปสื่อสารกับเขาด้วยภาษาต่างประเทศ คนพวกนั้นก็แทบไม่ได้อะไรจากการมาเรียนเมืองนอกค่ะ จากคุณ : bloom เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 12:16:16

ความคิดเห็นที่ 9 ที่บอกว่าอยู่เมืองไทยก็มีอะไรให้ทำเยอะเหมือนกัน....เท่ากับการจำกัดโลกทัศน์ของตัวเองแล้ละครับ การใช้ชวิตในต่างประเทศ นอกจากภาษา และเวลาที่แตกต่างกันแล้ว ยังมีเรื่องวัฒนะธรรม กฏหมาย ระเบียบ วิถีชีวิต และอาหารการกินที่แตกต่าง มีทุกอย่างที่เราต้องเรียนรู้   มันทำให้เราได้เรียนรู้ว่า การใช้ชีวิตร่วมกัยคนที่ต่างชาติ ต่างวัฒนธรรม การต้องอยู่ให้ได้ด้วยโดยลำพัง ทั้งหมดมันเป็นเรื่องที่ทำให้เรารูัว่า เราต้องทำให้ได้ อยู่เมืองไทยตามลำพัง อย่างน้อยเราก็ได้พูดคุยกับคนอื่นภาษาเดียวกัน วัฒนธรรมที่เราคุ้นเคย แทบจะไม้ต้องเรียนรู้อะไรอีกเลย ที่ทำไปเพราะความเคยชิน จากคุณ : ChadChad เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 13:41:46

ความคิดเห็นที่ 10 "ที่ผ่านมาคนไปเรียนหนังสือเมืองนอกมาเป็นอาจารย์กันมากมาย จนเดี๋ยวนี้ ยังไม่พอหรือครับหรือว่าบางสาขาคนไทยยังไม่เชี่ยวชาญพอ จึงต้องไปเรียนเมืองนอก" ตราบใดที่เมืองไทยยังคิดเองไม่ได้ ต้องตามเค้ายิก ๆ คิดว่ายังอยู่ห่างจากเค้าอีกหลายขุม มีเรื่องให้เรียนอีกเยอะ จากคุณ : ผ่านมา เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 14:53:02 A:58.8.147.226 X: TicketID:098315

ความคิดเห็นที่ 11 จขทกเองก็มีเพือนบางคนที่ไปเรียนอเมริกา  ปัจจุบัน จบแล้ว เรื่องอย่างหนึ่งที่เขามักเล่าก็คือเรื่องการปรับตัว ทำไมการปรับตัวกับผู้คนที่มีวัฒนธรรม การดำเนินชีวิต หรืออาหารการกินจึงเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามมากมายโดยเฉพาะในสมัยนี้ ที่กรุงเทพฯก็มีอะไรที่คล้ายกับเมืองใหญ่อื่นๆของโลก ? ถ้าเราเห็นคนแต่งตัวต่างจากเรา มันก็เป็นเรื่องของคนๆนั้น  เรื่องอาหารยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่  อะไรๆที่คนทั่วไปกินแต่เราไม่เคยกิน  เราก็แค่เอาใส่ปากแล้วเคี้ยวเท่านั้นเอง ง่ายจะตาย  กินแล้วก็อิ่มอร่อยนอนหลับสบาย จขกทเอง สมัยก่อนตอนที่ไปทำงานที่สามจังหวัดใต้ ก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบทุกวันนี้  ก็เจอคนจำนวนมากที่เป็นมุสลิม  อย่างในตลอดสดตอนเช้าที่ตากใบ  คนที่นั่นไม่ได้พูดภาษาไทย  จขกทไม่เห็นรู้สึกว่าจะแตกต่างอะไรกันมากมาย  เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตาม  อ่อได้ศัพท์มาหนึ่งคำ นาซิ แปลว่าข้าว  แหะๆ เอ หรือว่า จขกท เป็นคนไม่ละเอียดอ่อนหนอ แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 54 16:39:44 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 15:11:57

ความคิดเห็นที่ 12 ผมเองคนนึงนี่แหละ  ที่เลือกจะมาฝึกภาษาที่ต่างประเทศ  ถึงจะมีหลายคนมักพูดว่าอยู่ที่ไทยก็ฝึกภาษาได้ก็ตาม   ไม่ได้ดัดจริตนะครับ  แต่เป็นเพราะผมไม่ใช่คนมีระเบียบวินัย ขนาดที่จะมาฝึกภาษาหน้าคอมหรือหน้าจอได้เป็น ชม.หรอก มันเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับผม  ผมต้องการฝึกกับคนที่มีเลือดเนื้อ ชีวิตจริงๆ  ก็เลยเหลือวิธีเดียว คือ  เอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่โดนบังคับให้ต้องใช้แต่อังกฤษเท่านั้นแหละ   เปิดโลกกว้างในความหมายของคนที่เขาไป น่าจะหมายถึง  การได้ไปในสถานที่ของจริง  ได้เห็นสภาพอากาศที่ไม่เหมือนกับบ้านเรา  เช่น หิมะ  ได้กินอาหารประจำถิ่นของจริง  ได้เห็นนิสัยและชีวิตประจำวันของคนประเทศอื่น  ได้แลกเปลี่ยนแนวคิดกับคนต่างถิ่นเมื่อมีเหตุการณ์จริงๆบางอย่างเกิดขึ้นและคุณเองก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันกับเขา  ได้รู้จักการปรับตัว เมื่อต้องทำงานร่วมกับชาติอื่น  เหล่านี้ผมว่าเป็นประสบการณ์ที่คุณหาซื้อที่ไหนไม่ได้  นอกจากยอมมาเรียนรู้ด้วยตัวเองครับ  สิบปากว่า  สิบตาเห็น ไม่เท่ากับการได้มาด้วยตัวเองเป็นๆแน่นอน จากคุณ : Ruud_van_Nistelrooij เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 15:30:40

ความคิดเห็นที่ 13 นี่กระทู้ดักป่าวเนี่ย ลางเนื้อชอบลางยาอะค่ะ เค้าไปเรียนเพื่อพัฒนาตัวเองกันอะค่ะ ใครชอบอะไรก็ทำอันนั้น รู้จักยอมรับซึ่งกันและกัน อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข สงบสุข แร๊งกิ้งของมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ และการยอมรับ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยนะคะ และ ดี ที่เรา รู้เท่าทัน รู้เขารู้เราน่ะค่ะ และ รู้ทัดเทียม ในระดับที่นานาอารยะ ยอมรับอย่างเป็นทางการน่ะค่ะ เพื่อนเรา จำนวนมาก จบมาก็ไม่ได้เป็นครูอะค่ะ มีทุกอาชีพเลย กระจายอยู่ทั่วโลก จริงๆ เราภูมิใจมากเลยนะคะ ที่นักเรียนไทย มีความรู้ความสามารถ นำความรู้กลับมาพัฒนาสังคมและประเทศชาตินะคะ เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีของประเทศชาติ เพราะในท้ายที่สุดแล้ว คนที่ได้ประโยชน์ ก็คือ สังคมที่เราอยู่นั่นล่ะค่ะ เพราะทำให้สังคมเจริญขึ้น น่าอยู่ขึ้น สงบสุขขึ้น คือไม่ว่า ใครจะทำอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ผลการกระทำทุกอย่างนั้น มันก็จะสะท้อนสู่สังคมที่เราอยู่นั่นล่ะค่ะ จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 16:50:11

ความคิดเห็นที่ 14 เราได้รู้จักเพื่อนหลายเชื้อชาติ รู้จักข้อดีข้อด้อยของเค้าแล้วเอามาปรับใช้ แล้วก็มุมมองเปิดกว้างก็เดิมเยอะเลย ยอมรับว่าอะไรเป็นอะไรมากขึ้น เห็นอะไรกว้างขึ้นไม่ยึดติดกับอะไรที่เคยถูกปลูกฝังมา แต่อะไรที่ดีๆที่เป็นจุดแข็งของคนไทย ก็รักษาไว้ เพื่อนฝรั่งเห็นเค้าก็ทำตาม เหมือนได้เผยแพร่วัฒนธรรมไปในตัว ที่สำคัญภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ไม่ค่อยที่ลำดับชั้นเหมือนภาษาไทย แถมที่นี่เค้าเน้นให้นักเรียนCriticalอยู่ตลอดเวลา ทำให้รู้สึกเท่าเทียมแล้วก็อิสระมากขึ้นเยอะเลยค่ะ ถึงจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้คล่อง แต่สบายใจที่จะพูด หลายอย่างที่รู้ว่าอยู่เมืองไทย ทำไม่ได้แน่ แต่ที่นี่ทำได้โดยไม่ต้องโดนว่าว่าไม่สุภาพ หรือก้าวร้าว ก็แค่พูดตรงๆเท่านั้นเอง เรื่องอื่นๆ การใช้ชีวิต การท่องเที่ยว อาหารการกิน ก็เป็นประสบการรืที่ดีที่ได้ลองอะไรใหม่ๆ แต่กลับเมืองไทย ทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม แต่แนวคิด มุมมองเราคงไม่เหมือนเดิมอ่ะค่ะ ซึ่งอันนี้แหละที่เป็นผลมาจากการอยู่ในสภาพแวดล้อมMultinational ที่ในเมืองไทยหาไม่ได้ จากคุณ : Arial เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 17:57:22 A:130.243.191.6 X: TicketID:175018

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนเรียนที่กรุงเทพ ในมหาลัย ที่อื่นอาจจะไม่เป็น แต่รุ่นเรา ใครเรียนเก่ง หรือ เด่นด้านใดขึ้นมา จะเริ่มจับกลุ่มนินทา การแบ่งงานกลุ่ม คนที่เป็นหัวหน้า สั่งคนในกลุ่มมากก็ไม่ได้ มีเคืองกันไปนินทากันลับหลัง เรามีโอกาสได้ไปแลกเปลี่ยนที่ฟินแลนด์เทอมนึงค่ะ เราชอบระบบการทำงานการเรียน การเคารพซึ่งกันเละกันมากๆ เค้ามีระเบียบวินัย วันธรรมดา นอนแต่หัวค่ำและเข้าเรียนตรงเวลา ต่างจากเด็กไทยที่เข้าสายเสมอ เราอยู่นี่ก็ต้องเปลี่ยนการใช้ชีวิต วันหยดอาจจะเฮฮาได้ แต่ วันธรรมดาต้องมีระเบียบวินัยให้ตัวเอง คนที่เรียนด้วยกัน เคารพซึ่งกันและกัน ถ้าเราเป็นหัวหน้า เค้าจะฟังและเคารพการตัดสินใจของเรา เป็นการเรียนรู้ที่ดีมากๆ ตอนนี้เราก็เลยเซ็นสัญญาต่อเพื่อทำงานที่ฟินแลนด์หลังเรียนจบค่ะ เพราะว่า ชอบสังคม การทำงานของคนที่นี่ ที่น่าแปลกก็คือ คนไทยเราเก่งกว่าคนที่เราทำงานด้วยเยอะหลายคนนะคะ แต่ก็ไปไหนไม่ได้ไกล เพราะขาดระเบียบวินัยในตนเอง จากคุณ : Lil kittenz เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 18:28:37

ความคิดเห็นที่ 16 ถูกใจ คห 7 อ่ะครับ ผมก็เป็น ไอ้ที่ก่อนมาก็คิดว่าตัวเองเจ๋งประมาณนึง มาเรียนนี่เล่นเอาเป็นไอ้โง่เลย เหอๆ จากคุณ : Mr. Cello เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 18:52:21

ความคิดเห็นที่ 17 เอิ่บ ผมเปล่าดักนะครับ  แต่ว่าเวลากวาดตาดูกระทู้การศึกษา - เรียนต่อ ในห้องนี้แล้ว มันมีจุดร่วมบางอย่างที่คล้ายกัน   ที่ผมยกเรื่อง คนที่จบกลับมาเป็นอาจารย์ เพราะประเทศไทยมีคนไปเรียนต่อมากมายทั้งราชการและเอกชน  มีการเปิดหลักสูตรต่างๆขึ้นมา  แต่คนก็ยังไปเรียนเมืองนอก   บางทีก็ทำให้คิดว่าแล้วจะมาเสียเวลาเรียนตรีเมืองไทยไปทำไมก็ในเมื่อเราทราบดีว่า ranking มหาลัยเมืองนอกสูงกว่า  ถ้าเราตั้งโจทย์ว่าต้องการยอมรับแล้วล่ะก็.... กระนั้นก็ยังคิดว่า ค่านิยมที่ดีๆ เช่นตรงต่อเวลา รับฟังความเห็นผู้อื่น  ไม่แก่งแย่ง นินทาลับหลัง  มีวินัย  พึ่งพาตนเอง  ก็เป็นเรื่องที่เรียนกันมาตั้งแต่เด็กทั้งนั้น   ไม่จำเป็นต้องไปเรียนเมืองนอกก็ฝึกนิสัยเหล่านี้ได้ เรื่องมันก็อยู่ที่ว่า คนจะฝึกเรื่องนี้ได้ ต้องมีจิตใจเข้มแข็งสักหน่อย สำหรับเรื่องวิชาการก็คงต้องปรับกันไปสำหรับเมืองไทย แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 54 20:41:52 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 54 20:09:02 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 20:02:08

ความคิดเห็นที่ 18 เราว่าข้อดีของการได้มาต่างประเทศคือการเปิดโลกทัศน์ตัวเองให้กว้างขึ้นนะคะ จริงอยู่ที่สมัยนี้มีคนเขียนบลอค เขียนหนังสือเล่ามากมาย แต่มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้ามีโอกาสได้มาเ้ห็นกับตาตัวเอง แต่ละทวีปบนโลกมีหลายสิ่งหลายอย่างที่แตกต่างกัน ไม่ใช่แค่อาหารและภาษาเท่านั้นหรอกค่ะ วัฒนธรรมนี่เป็นเรื่องสำคัญเลย อะไรที่เราเห็นว่าสำคัญมากๆ คนบางกลุ่มเขาไม่คิดเหมือนเราน่ะสิ เราเคยเล่าให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับเรื่องวัฒนธรรมต่างๆของเอเชีย พวกการเคารพผู้ใหญ่ หรือทำไมนักเรียนเอเชียไม่ค่อยพูดในคลาส คนที่เขาไม่เคยไปสัมผัสสังคมนั้นๆจะนึกไม่ออกเลยล่ะค่ะว่าไอ้เรื่องที่เราเล่าๆมาเนี่ยมันเกิดขึ้นจริง ทีนี้ก็คิดในทางกลับกัน มันอาจจะมีวัฒนธรรมหลายอย่างที่เราไม่รู้ ไม่สนใจ หรือคิดว่ามันคงไม่เป็นอะไร แต่ชาวตะวันตกให้ความสำคัญกับเรื่องนั้นมากๆ จะเป็นผู้เชี่ยวชาญ ถ้าเอาแต่คิดอยู่ในกรอบก็คงจะไม่ดี ถ้าเกิดเราเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจากซีกอื่นของโลก เอาสิ่งที่ดีที่สุดมาประยุกต์ใช้ พร้อมกับเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนที่เสียสละทำสิ่งคล้ายๆกันก่อนหน้าเรา จะได้ไม่ต้องเริ่มต้นจากศูนย์ แล้วอย่าลืมนะคะ "ต่างประเทศ" ไม่ได้มีแค่ยุโรปกับอเมริกาเหนือ จะมีคนสักกี่คนที่รู้จัก สนใจ และเรียนรู้เกี่ยวกับซีกโลกอื่นๆที่เหลือ เราว่าโลกนี้มันกว้างกว่าที่ใครๆเขาคิดไว้เยอะเลยค่ะ จากคุณ : Calotropis เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 20:21:08

ความคิดเห็นที่ 19 สำหรับอิฉัน การได้ไปอยู่เมืองนอก สิ่งที่ได้ คือ มองเห็นตัวเองชัดขึ้นค่ะ เห็นว่า คนไทยโชคดีแค่ไหน ภูมิปัญญาไทยฉลาดแค่ไหน ฝีมือแรงงานเราเลิศเลอไม่แพ้ใครในปฐพี อาหารไทยอร่อยจริงๆ ไม่ใช่คนไทยอร่อยอยู่าติเดียว ทรัพยากรของเรามีใช้อย่างฟุ่มเฟือย ไปอยุ่เมืองนอกแล้ว โค ตะ ระ ภูมิใจในประเทศไทยเลยค่ะ จากคุณ : letsgokrabi เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 20:41:29

ความคิดเห็นที่ 20 ขออนุญาตกอปข้อความของคุณ letsgokrabi เพราะเหมือนนั่งที่กลางใจเลย ."""""" สำหรับอิฉัน การได้ไปอยู่เมืองนอก สิ่งที่ได้ คือ มองเห็นตัวเองชัดขึ้นค่ะ เห็นว่า คนไทยโชคดีแค่ไหน ภูมิปัญญาไทยฉลาดแค่ไหน ฝีมือแรงงานเราเลิศเลอไม่แพ้ใครในปฐพี อาหารไทยอร่อยจริงๆ ไม่ใช่คนไทยอร่อยอยู่าติเดียว ทรัพยากรของเรามีใช้อย่างฟุ่มเฟือย ไปอยุ่เมืองนอกแล้ว โค ตะ ระ ภูมิใจในประเทศไทยเลยค่ะ""""""" กด like ให้ร้อยครั้ง จากคุณ : Cutie_May เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 22:49:08

ความคิดเห็นที่ 21 แม้จะสงสัยว่าอาจารย์ก็ไปจบมาจากเมืองนอก แต่ทำไมไม่ทำแบบนั้นในเมืองไทยบ้าง เช่น ตอนอาจารย์เรียนที่เมืองนอก อาจารย์ต้องทำให้ได้ข้อมูลมาด้วยตัวเอง คือต้องวิเคราะห์ตัวอย่างเอง ต้องลำบากแค่ไหน เจอปัญหาให้แก้มากมาย   ไม่ใช่ไปใช้ข้อมูลที่เป็น secondary data แบบที่อาจารย์ให้ลูกศิษย์ทำเมื่ออาจารย์มาสอนเด็กในเมืองไทย  และเราไม่มีทางรู้ว่าข้อมูลนั้นมีคุณภาพแค่ไหน ซึ่งถ้าข้อมูลผิดผลก็ผิด และอื่นๆๆๆอีก ส่วนตัวก็คิดว่าจำเป็นอย่างยิ่งที่ควรไปเรียนเมืองนอก  เช่น ตามข้างบน  ถ้าเด็กคนนั้นเรียนแต่ในไทย ก็ไม่มีทางได้รู้เลยว่าเรียนเมืองนอกยากเย็นแค่ไหน ก็จะคิดว่าแบบที่อาจารย์ให้เราทำ และเห็นด้วยกับเกือบทุกเหตุผล  เป็นการเปิดตา เปิดใจ  เปิดหู  สิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย  หรือแปลกไปเลย และการไปเรียนเมืองนอกก็ไม่ทุกคนที่ประสบผลสำเร็จ  และก็ไม่จำเป็นที่จะล้มเหลวในชีวิต  เคยเห็นมามากที่คนที่ไม่ประสบผลสำเร็จ แต่กลับนำประสบการณืนั้นมาแกไขและปรับปรุงตัวเองและฮึดสู้ แล้วประสบผลสำเร็จมากกว่าด้วยซ้ำไป ที่ประทับใจมากที่สุดคือ ระเบียบวินัย  ความซื่อสัตย์ จากคุณ : MAOK เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 23:00:52

ความคิดเห็นที่ 22 ป้าถูกใจกระทู้นี้จริงค่ะ ขอบคุณคุณ จขกท. ที่ตั้งข้อคิดให้ชาวไกลบ้านแลกเปลี่ยนความคิดกัน ไม่เห็นกระทู้แบบนี้มานานแล้ว ถูกใจ และเห็นด้วย กับความคิดเห็นของคุณ Calotropis มากค่ะ การเรียนรู้วัฒนธรรมต่างๆของทุกฝ่าย ไม่ใช่เฉพาะของยุโรปหรืออเมริกาเท่านั้น  เป็นการเปิดโลกทัศน์ ส่งเสริมความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ถ้าทุกฝ่ายพยายามเข้าใจเบื้องหลัง เข้าใจความคิดของกัน และกัน โลกนี้จะสงบมากกว่านี้นะคะ ป.ล. ป้าเห็นใครกล่าวชื่นชมเรื่อง Ranking อะไรต่ออะไร โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยต่างๆทีไรแล้ว มันหงุดหงิด จังเลยน่ะ นี่แหละ คือตัวอย่างของผลการศึกษาของไทย & โลกทัศน์ของคนไทย และคนจำนวนมาก ที่หลงเชื่อ  Media hype โดยไม่ไตร่ตรอง  ว่าน่าเชื่อแค่ไหน หรือเท็จจริงอย่างไร   การ Ranking อะไรต่ออะไรนี่มันเริ่มต้นมาจากพวกนักข่าวที่หาทางขายข่าวเท่านั้นเองนะ  USA Today น่ะ ตัวดี เริ่มทำ Ranking เพราะจะได้ขายหนังสือพิมพ์แท้ๆ ทราบไหม ว่าเขาเอาข้อมูลมาจากไหน   ยกตัวอย่างเรื่อง Ranking มหาวิทยาลัยในสหรัฐนี่แหละ ข้อมูลส่วนใหญ่น่ะ ทางมหาวิทยาลัยเป็นฝ่ายยื่นให้หนังสือพิมพ์เองนะ   มหาวิทยาลัยทุกแห่ง จะยื่นข้อมูลที่ทำให้ตนเองได้ระดับดีๆทั้งนั้น แล้วทำไงถึงจะได้ ระดับดีๆล่ะ      ก็ดัดแปลง manipulate data เสียให้มันดูดีกว่าความเป็นจริงไง  เช่น data เกี่ยวกับคะเเนนของวิชาต่างๆที่นักศึกษาได้กันน่ะ  เขาไม่ได้ยื่น data ของนักศึกษาทุกๆคนหรอกนะ   มีที่ไหนบ้าง ที่เอาคะแนนของนักศึกษาที่เรียนในโครงการ Special Education บ้าง  ลองเอามารวมสิ  จะดึง Ranking ลงต่ำไปเลย อีกเรื่องหนึ่งคือการตีความหมายของความเจริญ ที่เห็นอยู่เป็นประจำในห้องไกลบ้าน ร้อยทั้งร้อย ตีไปในแง่วัตถุนิยมจริงๆ แต่ไม่ได้กล่าวถึงความเจริญทางสมอง ทางด้านความคิดเลย ถึงได้หงุดหงิดไปตามประสาคนแก่ หุหุหุ จากคุณ : ป (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 23:48:59

ความคิดเห็นที่ 23 การมาเมืองนอกที่ว่ากันว่าได้เปิดโลกกว้างนั้น จริงอยู่ว่าเนื้อหา (content) ของความรู้ อยู่เมืองไทยเราก็เรียนรู้ได้ เพราะสมัยนี้ ข้อมูลอะไรอะไร ก็หาได้ไม่ยาก อยู่ที่ไหนก็หาได้ แต่สิ่งที่เราจะได้เรียนรู้ มันคือวิถีของการอยู่ร่วมกันในกลุ่มคนที่ต่างจากเรามากกว่า การเรียนรู้เรื่องระเบียบวินัยบางอย่าง มันก็ไม่มีตัวอย่างให้เห็นในเมืองไทยนะคะ ยกตัวอย่างอย่างเรื่องการจราจร ที่ไหนๆก็ต้องเคารพกฎจราจรกันทั้งนั้นใช่มั้ยคะ แต่คุณลองนึกภาพสี่แยกในเมืองไทย ถ้าไฟจราจรเสียจะเกิดอะไรขึ้น ส่วนใหญ่จะต่างคนต่างแย่งกันไป เรามาอยู่ที่อเมริกานี่เราแปลกใจมาก เจอสัญญาณไฟเสีย 2-3 ครั้ง สี่แยกใหญ่ด้วยรถก็เยอะ แต่เค้าสามารถสลับกันไปได้เอง ไม่ต้องมีตำรวจจราจรมาโบกหรืออะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่องทำอะไรด้วยตัวเองนั้น ตอนอยู่เมืองไทยเราไม่ทำอะไรเองเลยค่ะ จ้าง maid มาทำ อยู่ที่นี่จ้างไม่ไหวค่ะ แพงมาก เลยต้องทำเอง  อาหารก็เหมือนกันค่ะ ไอ้ที่จะออกไปหาข้าวแกง ก๋วยเตี๋ยวชามละ 30 บาทอิ่ม นี่ไม่มีนะคะ อย่างถูกๆก็พวก fast food ต้องมีซัก 5-6 เหรียญ ทานตามร้านก็ตกคนละ 10 เหรียญขึ้นไป  เลยต้องประหยัดด้วยการทำเองค่ะ คือสถานการณ์มันบังคับให้ทำอ่ะค่ะ ส่วนเรื่องทำงานร้านอาหารอันนี้ไม่ทราบค่ะ   เมืองนอกก็มีทั้งดีและไม่ดีค่ะ คนที่มาก็จะได้มีประสบการณ์ แล้วก็นำข้อดีไปปรับใช้ได้ และข้อสำคัญก็คือ คนไทยที่มาอยู่เมืองนอก ก็จะทำให้ต่างชาติรู้จักคนไทยมากขึ้นว่าเราก็มีดีหลายๆอย่าง ดูอย่างกระทู้แนะนำนั่นไงคะ น่าภูมิใจออก   :) จากคุณ : BlueBonnet เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 03:01:28

ความคิดเห็นที่ 24 เราเองก็ไม่เคยเรียนเมืองนอก แต่เราอ่านจากที่จขกท.เขียน เราว่าเราเข้าใจนะว่าคุณจะสื่ออะไร จริง ๆ เป็นประเด็นที่น่าสนใจด้วยซ้ำ เราว่าการไปเรียนเมืองนอกนั้นเป็นการอัพเกรดของตัวเองมากกว่า เหมือนกับสาขาเดียวกัน เรียนจบจากนอกย่อมมีภาษีสูงกว่า ที่แน่ ๆ ได้มีโอกาสดีกว่าในการรับเข้าทำงาน และการพิจารณาตำแหน่ง เราว่าคนเรียนเมืองนอกนี่เก่งมาก ๆ เลยแหละ ข้อดีอีกข้อ ได้พบปะสนิทสนมกับเพื่อน ๆ ที่มีฐานะทางสังคมเท่ากันหรือสูงกว่า โอกาสที่จะพึ่งพากันต่อไปเมื่อเรียนจบมีสูง เพราะบางคนพ่อแม่มีกิจการหรือรู้จักคนมีชื่อเสียงคนใหญ่คนโต มีคอนเนคชั่นดี ๆ ว่างั้น ส่วนไอ้เรื่องช่วยตัวเอง ดูแลตัวเอง พบปะโลกกว้าง เรียนรู้วัฒนธรรมอะไรทั้งหลายแหล่เป็นส่วนประกอบ มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ เพราะเค้าไม่เอามานับเป็นรูปธรรมอะไรที่บ่งบอกถึงความประสบความสำเร็จในชีวิตเท่ายศศักดิ์ เราเห็นด้วยกับจขกท. ตรงเรื่องค่านิยมดี ๆ คนเราถ้าจะดี ไม่ต้องไปตามใครหรอก ทำเองได้เลย เริ่มได้ทุกวัน เราเองก็เห็นคนหลาย ๆ ชาติเยอะแยะไป ที่อยู่เมืองนอกแต่ก็ไม่เห็นจะมีค่านิยมอะไรดี ๆ เหมือนที่พูดกันปาว ๆ ฝรั่งยังทำไม่ได้ทุกคนเลย เอาเป็นว่า จขกทนี่ท่าทางจะเป็นคนขวาง ๆ อยู่เหมือนกัน ขวางในที่นี้คือชอบคิดอะไรแตกต่างจากคนส่วนมาก (ไม่ใช่เนกาทีฟเสมอไป) เป็นคนชอบคิด ซึ่งเราก็เป็นคนอย่างงี้แหละ ไม่งั้นจะอ่านแล้วจะเห็นด้วยกะคุณเรอะ อิ ๆ จากคุณ : Schnuckiputz เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 03:59:43

ความคิดเห็นที่ 25 กระสือกระสนเพื่อลำบากและเปิดโลกกว้าง...เรียนรู้ที่จะผิดปรับตัวเพื่อให้ถูก จากคุณ : กุญแจซอลระยิบระยับ เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 06:48:43

ความคิดเห็นที่ 26 ผมก็ขอบคุณล๊อกอิน ป้านี่เองด้วยนะครับ  การเล่นกลกับตัวเลขทำเอา ranking กลายเป็นเรื่องขำขันเล็กๆไป ใครๆก็ว่า ผมขวางๆล่ะครับ 555+ คืองี้ ถ้าเปรียบเทียบหมัดต่อหมัด กับเมืองนอก เราคงต้องส่งลูกไปเมืองนอกตั้งแต่เด็กดีที่สุด เพราะอะไรๆก็แพ้หลุดลุ่ย  ตั้งแต่ประถม มัธยม  มหาลัย  แต่อันนี้ยังไงก็คงต้องพัฒนาไปเรือยๆ อันที่จริงๆ เรื่องค่านิยมดีๆ ใครๆก็รู้กัน แต่ไม่อยากทวนน้ำเพราะมันเหนือย  พอทุกคนตามน้ำกันหมด มันก็เลยนิ่งๆ เหมือนจำนนกับ นิสัยแย่ๆของคนจำนวหนึ่งไป ผมเองแม้จะพ้นวัยเรียนตามระบบไปแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในโรงเรียนชีวิตขนาดใหญ่ที่ตัวเองไม่เคยเรียนจบได้เสียที  ทุกๆปลายปี ผมจะหาโอกาสไปเยี่ยม โรงเรียน/สถาบันที่จบมา ไปนั่งคุยกับอาจารย์เก่าๆเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดกัน สิ่งที่คุยกันในกระทู้นี้ ไม่ว่าจะเรื่อง การใช้ข้อมูลแบบปฐมภูมิในการเรียน  หรือ คอนเนกชันที่ได้จากการเรียน  มีประโยชน์สำหรับผมเช่นกันครับ จากที่เพื่อนๆให้คอมเม้นท์มา  อยากสรุปและขอเพิ่มเติมว่า 1) อาจารย์ที่จบนอกมา  อาจจะถูกกลืนไปกับระบบ ไม่ได้ใช้วิธีการถ่ายทอดในแบบที่ตนเองเรียนรู้มา  จบมาเท่าไรก็สร้างบรรยากาศแบบเมืองนอกไม่ได้สักที  หรือไม่ก็ไปได้แต่ความรู้ แต่วิธีคิดนิสัยก็ยังคงเดิมเหมือนอยู่ไทย 2) จบนอกได้เปรียบกว่าจบใน เพราะ ranking  อันนี้อาจจะเปลี่ยนไปบ้างแล้วนะ เพราะเมื่อทุกคนทำแบบเดียวกันหมด ความได้เปรียบก็ลดลง  นายจ้างชอปปิ้งสบายแฮ กดค่าตัวต่อได้อีก   ปัญหาเรื่องสถาบัน ทีทำงานผมแก้ด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก/สอบ  คัดตัวปลอมได้ไม่ยากเท่าไร 3) (คล้ายๆว่า) สังคมดีไม่มีขาย  อยากได้ต้องสร้างขึ้น  ถ้าอยากได้สังคมที่ไม่มีการชิงดีชิงเด่น  เอาหน้า  แทงข้างหลัง  มีวินัย  เคารพกฏหมาย  ตัวเองก็ไม่ควรทำอะไรที่ไม่ดี   4) อยากฝึกลูกหลานให้ ทำมาหากินเป็น ช่วยตนเองได้ไม่รอคนอื่นป้อน  ก็ฝึกได้ตั้งแต่อยู่ในไทย  เริ่มตั้งแต่ ช่วยงานบ้าน พอโตหน่อยก็ให้ไปสมัครทำงานช่วงปิดเทอม  จะได้รู้จักสังคม เข้าใจและยอมรับคนที่คิดต่าง น่าจะใช้ได้แล้วนา... แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 54 11:51:45 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 11:48:41

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นกระทู้ที่สันดาปมุมมองกันอย่างอิสระและอริยะ ผมออกจะเห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้เกือบทั้งหมดนะ (หรือว่าผมก็ชอบขวาง?) จริงๆ แล้ว "โลก" ก็คือตัวเรานี่เอง จะเปิดกว้างหรือแคบอยู่ที่มุมมองของเรามากกว่าสถานที่และทิศทาง พุทธภาษิตที่ว่า กมฺมุนา วตฺตติ โลโก ก็คือ โลกย่อมเป็นไปตามกรรม โลกในที่นี้ก็คือ "คนหรือตัวเรา" นั่นเอง จุดเริ่มต้นของการเดินทางเพื่อค้นหา"โลกกว้าง"อยู่ที่ตัวเรา ถ้าเราปักธงตั้งหลักไว้เสียแล้วว่า "ทิศทาง" ของโลกกว้างนั้นอยู่ฝั่งตะวันตกแถวๆ ยุโรปหรืออเมริกา และจุดที่เราอยู่หรือทิศทางรอบๆ ตัวเราไม่ได้อยู่ในสายตาเช่นนี้แล้ว ดูเหมือนความ "กว้าง"ของโลกจะ "แคบ" ในเชิงปรัชญา เมื่อสองปีก่อนผมพยายามหาตำแหน่งลงในประเทศเพื่อนบ้านของเรา เพื่อนที่เมืองไทยเขาก็ต่อว่า เฮ้ย...! เอ็งจะถอยหลังเข้าคลองรึไง? ดูเหมือนว่าเพื่อนของผมมันปักธงไว้แล้วว่า ทิศทางและตำแหน่งของ "โลกกว้าง" นั้นไม่ได้อยู่ในบ้านเราหรือละแวกบ้านเรา เส้นทางการทำงานของผมอาจจะตรงข้ามกับวิถีชีวิตอาจารย์ ตามที่เจ้าของกระทู้บอก ผมไม่ได้จบจากนอก ผมเรียนโรงเรียนวัดมาตลอด สมัยเรียนภาษาบาลีสันสกฤต เพื่อนเขาก็แซวว่าเรียนจบแล้วก็ต้องไปหางานทำที่กรุงพาราณาสีหรือกรุงเวสาลีอย่างเดียว ตอนผมเป็นครูดอยอาสาสมัครสอนหนังสือชาวดอยก็โดนมองว่าไม่เปิดโลกกว้าง ชีวิตครูดอยนี่ก็เป็นอะไรหลายคนต้องเรียนรู้และศึกษาไม่ต่างจากชีวิต "นักเรียนนอก" เหมือนกันแต่อาจจะเป็นคนละโหมด คนอื่นอาจจะมองว่าอยู่ในโลกที่แคบ แต่สำหรับผมเป็น "โลกกว้าง" อีกซีกหนึ่ง(ของชีวิต) ประสบการณ์ที่ผมเก็บเกี่ยวจากตรงนั้นกระมังทำให้ผมได้ไปบรรยายให้นักเรียนอังกฤษระดับอุดมศึกษาอยู่บ่อยๆ โรงเรียนที่ผมทำงานอยู่เป็นโรงเรียนที่ถือว่าระดับต้นๆ (ดูตามไอพี ของบัตรผ่านผมดู) ของโรงเรียนกินนอนในอังกฤษลูกท่านหลานเธอจากเมืองไทยจบไปเป็นระดับรัฐมนตรีก็มี ผมบอกเล่าชีวิตการเรียนของผมเช่นว่าเดินเท้าเปล่าไปโรงเรียน บางวันข้าวหรือแม้แต่น้ำจะกินก็ไม่มี ต่างชีวิตพวกเขาที่บางคนเวลาปิดเทอมทีผู้ปกครองส่งเฮลิคอปเตอร์มารับ พวกเขาได้ฟังก็บอกว่าผมผ่านชีวิตในโลกกว้างจริงๆ ทั้งทีชีวิตของผมที่เล่าให้พวกเขาฟังก็อยู่ในเมืองไทยนั่นแหละ ผมไม่ได้จบจากนอกแต่โรงเรียนวัด โชคดีที่ได้มีโอกาสไปทำงานดูแลระบบเน็ตเวิร์คและสอนไอทีที่เมืองนอก พูดง่ายๆ ก็คือผมเอาประสบการณ์ "โลกกว้าง" ที่ผมเผชิญในเมืองไทยไปเผยแพร่ที่อังกฤษ สำหรับเมืองไทย "โลกกว้าง"ของผมอาจจะถูกมองว่าเป็น "โลกแคบ" ก็สุดแล้วแต่ "โลก" ของแต่ละคน โลกมีสัณฐานกลม ดังนั้นทุกๆ จุดทุกๆ ตำแหน่งจึงเป็น "จุดศูนย์กลาง" ได้เสมอ อย่าปักหลักตั้งธงว่า ตำแหน่งนั้นหรือทิศทางนั้นคือจุดศูนย์กลางของโลก จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 19:22:36 A:109.204.72.57 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 28 อยากปรบมือให้คุณวัชรานนท์ดังๆเสียจริงๆเชียว  นี่สินะครับที่สำนวนนิยายกำลังภายในจีน มักจะกล่าวในทำนองว่า  โลกจะกว้างเสมอสำหรับจอมยุทธ์ผู้มีหัวใจอิสระ   ครั้งหนึ่งผมเคยได้เยี่ยมรรตชด ในบริเวณเหนือสุดของประเทศไทย ตามภาระที่บริษัทมอบหมาย ครูตชดที่นั่นเล่าว่าเด็กๆมาจากตั้งไม่รู้กี่เผ่า  เรื่องนี้มันเปลี่ยนความเข้าใจผมไปสิ้นเชิง  ประเทศไทยไม่ได้มีแต่กรุงเทพฯ และโลกกว้างก็อาจจะรอเราอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก  ก็เป็นไปได้เช่นกัน การเปิดโลกกว้างของแต่ละคน  อาจจะคล้ายคลึงหรืออาจไม่เหมือนกันเลยก็ได้ เรื่องที่คุณวัชรนนท์เล่ามา คุณคือผู้ที่นำข่าวสารของโลกอันกว้างใหญ่  ไปบอกกับคนท้องถิ่น (คนอังกฤษ) ที่นั่น  ช่างเป็นมุมมองของโลกกว้างที่ย้อนแย้งจริงๆครับ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 54 21:19:15 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 21:05:53

ความคิดเห็นที่ 29 สำหรับคนที่บอกว่ามาอยู่เมืองนอกแล้วได้ทำอะไรๆเอง เช่นซักผ้า หุงข้าว ทำกับข้าว คนกลุ่มนี้คือคนที่มีฐานะดีในเมืองไทย เพราะว่าคนทั่วไปเรื่องแบบนี้ทำเองอยู่แล้ว (ทำกับข้าวอาจไม่ค่อยได้ทำ)ประสบการณ์พวกนี้ไม่ต้องมาหาที่เมืองนอกก็ได้ ส่วนที่บอกว่าคนมาเรียนเมืองนอกเยอะๆนั้น ต้องดูว่าเค้ามาเรียนสาขาอะไร บางสาขาคนเรียนเยอะ บางสาขาไม่ค่อยมีคนเรียน เช่นที่มหาวิทยาลัยที่เราเรียน มีคนไทยมาเรียน business school ปีละหลายสิบ ส่วนโรงเรียนเรามีคนไทยแค่สองคน มันก็เลยเป็นเหตุให้บางสาขามีคนขาดแคลน ต้องส่งคนมาเรียนเรื่อยๆ ปล. เราเป็นคนหนึ่งที่กำลังเรียนปริญญาเอก เพื่อที่จะกลับไปทำงานเป็นอาจารย์ สอนหนังสือในมหาวิทยาลัยของรัฐ เรียนระดับประถม ถึงปริญญาโทในประเทศไทย เรียนทั้งโรงเรียนวัด โรงเรียนประจำ มหาวิทยาลัยต่างจังหวัด มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ และมหาวิทยาลัยในเมืองนอก ทุกที่มีความแตกต่าง ประสบการณ์ที่เราได้จากแต่ละที่ก็ต่างกันไป ตอนนี้ได้มีโอกาสสอนหนังสือวิชาปฏิบัติการ เห็นความแตกต่างของนักเรียนในมหาวิทยาลัยฝรั่ง และมหาวิทยาลัยในไทย สิ่งดีๆที่ได้จากที่นี่ สำหรับตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่ากลับเมืองไทยจะได้นำไปประยุกต์ใช้ แต่เห็นภาพตัวเองเป็นครูใหม่ ที่ไม่มีอำนาจต่อรอง ต้องทำตามผู้ใหญ่ อยากเปลี่ยนอะไรก็คงทำไม่ได้ กว่าเราจะโต ก็คงอีกนาน ไฟคงหมด อะไรที่เคยอยากเปลี่ยน อาจไม่อยากแล้ว (ได้แต่หวังว่าถึงวันนั้น คงยังมีไฟอยู่) จากคุณ : FBlock เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 22:26:12

ความคิดเห็นที่ 30 I love this kratoo! จากคุณ : pittboy2603 เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 23:00:58

ความคิดเห็นที่ 31 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 54 19:09:00 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 54 00:18:45 จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 00:14:36

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องความแตกต่างระหว่างเมืองไทย กับเมืองนอก แค่โดยพื้นๆ มันก็เห็นง่ายๆ อยู่แล้วว่ามันต่างกันอยู่แล้ว  และเราก็คิดว่า จขกท. ทราบดีเช่นกัน เราเองก็มีความสงสัยว่า เราจะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ให้ดีขึ้นได้อย่างไร หากวิธีการดีๆ ที่เราได้เรียนรู้จากเมืองนอกไป แต่องค์กรโดยรวมเขาไม่เห็นด้วย เปลี่ยนอะไรก็ไม่ยากเท่าเปลี่ยนสันดานมนุษย์  ก็จะกลายเป็นไม้ซีกไปงัดไม้ซุง   (สันดาน เป็นคำปกตินะ อย่าคิดว่าเป็นคำไม่ดี เพราะเราไม่ได้เติมคำว่า ดี หรือ ชั่ว ต่อท้าย อิอิ) หรืออีกแง่ อะไรของเขาที่ดี มันอาจจะเหมาะกับวัฒนธรรม ค่านิยมแวดล้อมของที่นั้นๆ หากเอาของเขาไปใช้ทั้งดุ้น ซึ่งสภาพแวดล้อมไม่เหมือนกัน ผู้คนต่างกัน ก็ย่อมไม่ได้ผลออกมาเหมือนเขา  ก็อาจต้องมีดัดแปลงให้เข้ากับสังคมเราด้วย   เรื่องพื้นๆ ที่จขกท. ยกตัวอย่างมา เราว่า ไม่ต้องมาเรียนรู้ถึงเมืองนอกหรอก   แต่ที่ได้อะไรจากเมืองนอกมันมากกว่านั้น มากกว่าที่เรารับรู้จากการบอกเล่า มากกว่าที่ได้จากการอ่าน หรือผ่านสื่อ โทรทัศน์ สิ่งพิมพ์  เรื่องเดียวกัน คนมองคนละมุม ยังได้ผลที่ต่างกันเลย   ก่อนเรามาอยู่เมืองนอก เราว่าเราเจ๋งแล้วนะ เราแกร่งแล้วนะ เรารับผิดชอบตัวเองตั้งแต่อายุ 14 ทั้งเรียน ทั้งทำงานจนจบตรีได้ แถมยังส่งเงินให้น้องเรียนอีก เราก็ว่า เราก็โคตรอึดแล้วนะ   พอมาอยู่เมืองนอกที่สภาพแวดล้อมเราไม่ต้องดิ้นรนเรื่องปากท้อง แต่ต้องมาปรับตัวให้อยู่ให้ได้  เราพบว่า ช่วงนี้เป็นช่วงที่ลำบากมากที่สุดในชีวิต ลำบาก ท้อแท้ใจยิ่งกว่าตอนสมัยเราปากกัดตีนถีบที่เมืองไทยเสียอีก  มันสอนให้เราเรียนรู้อีกแล้วว่า ความสุขของเราจริงๆ อยู่ที่ไหน แต่เราไม่ค่อยได้เล่าให้เพื่อนคนไทยฟังเท่าไหร่ เพราะเขาคงไม่เข้าใจ ว่าภาพที่เห็นมันทุกข์ตรงไหน.... แต่คนที่เคยมีงานทำ แล้วจู่ๆ ก็ต้องมาอยู่เฉยๆ จะเข้าใจดีมาก ว่าอึดอัดขนาดไหน   เมืองนอกสำหรับเราก็ยังท้าทายตัวตนของเรา ว่าจะรับมือกับมันได้มากแค่ไหน เราแอบมีความหวังลึกๆ  ว่าจะกอบโกยเอาประสบการณ์และความรู้ทั้งในโรงเรียน และนอกโรงเรียนที่นี่ให้ได้มากที่สุดจะมากได้ แล้ววันหนึ่ง หากเราได้มีโอกาสกลับไปอยู่เมืองไทย อาจมีโอกาสได้เผยแพร่ประสบการณ์กับผู้คนที่เขาอยู่ห่างไกลความเจริญได้รับรู้บ้าง.... จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 21:57:26

ความคิดเห็นที่ 33 เรื่องนี้พูดไปเหมือนบัว 4 เหล่า พวกมีปัญญาจริง ๆ อยู่ที่ไหนก็แสวงหาความรู้และเติบโตได้ เรียนมหาวิทยาลัยที่ไม่มีอันดับก็ได้ ไม่จบมหาวิทยาลัยก็ได้ คนแบบสตีฟ จ็อบ หรือรามานุจัน ถ้าในกระทู้นี้ก็คือคนที่นิ่งและลึกซื้งอย่างคุณวัชรานนท์ รองลงมาอีกขั้น คือคนที่รู้จักเปรียบเทียบและหยิบฉวยสิ่งที่ดีจากทั้งเมืองนอกและเมืองไทย ไม่ใช่ประเภทเมืองไทยดีที่ซู้ด ด ด ยอดที่ซู้ด ด ด ด.. ติดว่าอันนี้คือแบบคุณกำสะลองเงิน คนทั่วไปส่วนใหญ่จะไปตามสภาพแวดล้อม ซึ่งแน่นอนว่าการไปอยู่เมืองนอก เป็นการเห็นโลกที่กว้างขึ้น ..แต่ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นคนดีขึ้นหรือฉลาดขึ้นเสมอไป เพราะความฉลาดหรือความดีอยู่ที่ตัวเอง อยู่ที่การแสวงหา ไม่มีอคติ หรือ bias จากคุณ : ... เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 54 11:08:12 A:58.8.145.203 X: TicketID:098315

ความคิดเห็นที่ 34 ^ แนวพุทธเลยท่าน การเรียนรู้ โลกกว้างของเพื่อนๆ คือแนวๆไหน  เล่าสู่กันฟัง แชร์กันได้เรือยๆนะคร้าบ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 54 20:57:54

ความคิดเห็นที่ 35 สำหรับอิฉัน ไม่เคยคิดว่า เมืองนอก หรือเมืองไทยเจริญกว่ากัน คิดแค่ว่า ต่างชนชาติ ต่างวัฒนธรรม ก็ต่างมุมมอง เมืองนอกของอิฉันจึงนับรวมตั้งแต่ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ ยุโรป อเมริกา แอฟริกา และตะวันออกกลาง ขาดแต่ขั้วโลก กับอเมริกาใต้ ที่ยังไม่เคยไป ยิ่งชีวิตช่วง 5-6 ปีมานี้ และอนาคตอันไกล คงต้องวนเวียนอยู่ในแอฟริกาอีกหลายปี ตอนนี้อยู่อียิปต์ ประเทศที่ถ้ามีเงิน ก็ซื้อได้ทุกอย่าง และเคยอยู่ทั้งประเทศ ที่ไม่มีอะไรเลย คำว่าไม่มีอะไรเลย คือไม่มีจริงๆ ไม่มีนม ไม่มีโยเกิร์ต ไม่มีโรงฆ่าสัตว์ ไม่มีน้ำอัดลม และไม่มีแม้แต่อนาคต (ไม่มีหมอ ไม่มีมหาวิทยาลัย) และรวมทั้งไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเสียง วันดีคืนดีทั่นผู้นำบอกว่า กินขนมปังไม่ดี ทำให้แลดูคล้ายเป็นเมืองขึ้นฝรั่ง รุ่งเช้า ขนมปังกลายเป็นสิ่งผิดกฎหมายทันที -_-" แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 54 02:29:14 จากคุณ : letsgokrabi เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 54 02:21:07

ความคิดเห็นที่ 36 ทำงานเสริฟอาหารที่ไทยสามารถเก็บเงินซื้อบ้านหลังดีๆหลังนึง ผ่อนรถสองคัน และมีเงินใช้จ่ายเหลือเฟือได้มั้ย?? ป้าเราที่เมกาทำงานแรงงานได้เงินแค่ $10-$14 ต่อชั่วโมง (ทำ OT ด้วย) แต่เค้าสามารถมีชีวิตที่สุขสบายได้เพราะเงินที่หามาได้ และเงินช่วยเหลือจากรัฐ ลูกเค้าก็ได้ทุนเรียนมหาลัย เค้าไม่ต้องจ่ายเลย ที่ไทยทุนแบบนี้หาได้ง่ายๆมั้ย? มาตรฐานการครองชีพและใช้ชีวิตต่างกันมากค่ะ เทียบกันไม่ได้หรอก   อีกอย่างเราว่าการที่เราได้ไปต่างประเทศแล้วได้ภาษากลับมา(โดยเฉพาะอังกฤษ)เราก็ว่าคุ้มแล้วนะ คิดดูถ้าคุณพูดภาษาอังกฤษได้ดีคุณได้เปรียบเรื่องงานเรื่องอนาคตขนาดไหน และก็ใช่มันเปิดโลกกว้าง เอาง่ายๆอยากรู้อะไรก็ไปgoogle หาเป็นภาษาอังกฤษ มีลิงค์ขึ้นมาเป็นร้อยเป็นพัน ถ้าคุณไปพิมพ์คำถามเดียวกันเป็นไทยคุณจะได้คำตอบสักเท่าไหร่กัน? น้อยนะเท่าที่เราได้สัมผัส จากคุณ : Katniss Everdeen เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 54 18:07:59

ความคิดเห็นที่ 37 ประเด็นแรก สาขาที่เราเรียน ไม่มีให้เรียนโดยตรงในมหาวิทยาลัยเมืองไทยค่ะ และแน่นอนว่าบุคลากรที่จบด้านนี้โดยตรงมาในเมืองไทยก็น้อยมาก เรื่องการใช้ชีวิต เราอยู่หอตั้งแต่ม.ปลาย ก็ได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองในระดับหนึ่ง เรื่องอาหารการกินเราก็ไม่มีปัญหากับอาหารฝรั่งให้ต้องปรับตัวอะไร และเมืองที่อยู่ก็มีร้านเอเชีย มีซีอิ๊วน้ำปลาให้ซื้อได้ครบ คัลเจอร์ช็อคเราก็ไม่เจอ เพราะจากการอ่านมากมาตั้งแต่เด็กทำให้พอรู้และคุ้นกับสภาพชีวิตแบบฝรั่งในระดับหนึ่งแม้จะไม่เคยสัมผัสของจริง แต่เราก็ได้เรียนรู้ ได้เห็นอะไรใหม่ๆ มากมายจากการมาเรียนต่างประเทศ ที่จริงก็เรียกว่าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อย ที่ไม่ได้เป็นสาระสำคัญอะไรของชีวิต ถึงไม่ได้มารู้มาเห็น เราก็เชื่อว่าตัวเองก็ยังทำมาหากินประกอบอาชีพในเมืองไทย เป็นพลเมืองที่มีคุณภาพคนหนึ่งได้อยู่ดี แต่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจไม่ใช่เรื่องสำคัญ กลับไปอยู่เมืองไทยก็ไม่มีผล (เช่นระดับความอุ่นของผ้าห่มสารพัดเบอร์ ไม้กวาดที่ไม่เหมือนเมืองไทย ฯลฯ) ทุกอย่างเมื่อรวมกันเข้าเป็นสังคมหนึ่งที่ไม่เหมือนสังคมที่เราเติบโตมา มันก็ต้องมีการ "ปรับตัว" และทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในด้านของจิตใจ ที่สำหรับแต่ละคนก็คงต่างกันไปตามแต่ประสบการณ์ว่าใครจะไปเจอกับอะไรบ้าง การปรับตัว และการได้เห็นมุมมองใหม่ๆ นี่เอง ที่เรียกได้ว่าการมาเรียนต่างประเทศช่วย "เปิดโลก" ถึงแม้ว่าหลายๆ อย่างอยู่เมืองไทยก็ฝึกได้ เนื้อหาวิชาความรู้เดี๋ยวนี้อินเตอร์เน็ตก็ช่วยได้ในระดับหนึ่ง ฝึกทำอาหาร การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง อยู่เมืองไทยก็ฝึกได้ และความคุ้นเคยที่ทำในเมืองนอก กลับไทยก็อาจไม่ได้ใช้อยู่ดี ฝึกภาษา อยู่เมืองไทยก็ฝึกได้ถ้าตั้งใจจะฝึก หลายคนที่จบเมืองนอก ภาษาก็สู้คนที่ไม่เคยไปเมืองนอกไม่ได้ก็มี แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีด้านอื่นๆ อีกมากมาย ที่ประสบการณ์การใช้ชีวิตจริงๆ ในต่างประเทศจะให้ได้ นอกจากเรื่องของสังคม วิถีชีวิต แนวความคิด ที่สำคัญก็คงเป็นในด้านของการศึกษา ที่ลักษณะการศึกษาในแต่ละประเทศก็ต่างกัน มหาวิทยาลัยที่นี่ก็สนับสนุนให้นักศึกษาไปเรียนหรือฝึกงานที่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศสักเทอมสองเทอม (จากสนธิสัญญาโบโลญญ่าทำให้มหาวิทยาลัยในยุโรปพยายามปรับเรื่องโครงสร้างหลักสูตร ระบบหน่วยกิต อะไรพวกนี้ให้เป็นสากล มีมาตรฐานเดียวกัน เพื่อเอื้อให้กับระบบนี้) หลายคนอยู่เมืองไทยก็ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูทำอะไรเองไม่เป็น แต่เมื่อมาอยู่เมืองนอก ก็พูดเหมือนกันว่าเจอกับความท้าทายอีกเลเวลหนึ่ง อย่างเราเองถึงเดี๋ยวนี้มีอินเตอร์เน็ต มีเฟซบุ๊ค นั่งคุยกับแม่ แชทกับเพื่อนทุกวัน และโชคดีเจอทั้งพี่ๆ คนไทยที่นี่ที่น่ารักมากๆ ช่วยเหลือเรามากมาย เพื่อนชาวเยอรมันก็น่ารัก คอยช่วยเรื่องการเรียน แต่เราก็ยังรู้สึกว่าตัวเองได้พัฒนา และ "แกร่ง" ขึ้นเยอะค่ะ เขียนยืดยาววกวน ถ้าให้สรุปสั้นๆ เราก็ขอโควท ค.ห. 7 ล่ะค่ะ ข้อสำคัญคือเรารู้สึกว่า "กล้าที่จะเดินออกจาก Comfort zone มากกว่าเดิมมาก" นี่แหละค่ะใช่เลย จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 05:38:42

ความคิดเห็นที่ 38 เจ้าของกระทู้พูดในแง่การศึกษาและการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในชีวิตที่มุมมองย่อมหลากหลายอยู่แล้ว เพราะคนได้รับการบ่มเพาะมาไม่เหมือนกัน และมองคุณค่าสิ่งต่างๆ ต่างกัน แต่ถ้าในแง่ของโอกาสในชีวิตผมว่าอีกเรื่อง อย่างที่บอกว่าคนเราไม่เหมือนกัน ต้นทุนชีวิตคนไม่เหมือนกัน เค้าอาจจะเห็นโอกาสในต่างบ้านต่างเมืองที่มันเรืองรองกว่าในไทย ก็เป็นธรรมดา จากคุณ : Great_Khan เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 23:38:08

ความคิดเห็นที่ 39 สิ่งที่สำคัญที่สุด สำหรับการไปเรียนเมืองนอก หรือใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกเราว่ามันไม่ใช่ที่เนื้อหาวิชาหรอกค่ะ มันคือโอกาสในการออกความคิดเห็นมากกว่า เฉพาะในประเทศที่พัฒนาและให้สิทธิกับคนอย่างแท้จริงนะคะ ใครไปเรียนบ้านเมืองแขกหรือประเทศคอมมิวนิสต์อันนั้นจะอีกเรื่องหนึ่ง อยู่เมืองไทย อย่าได้ทำอะไรขัดใจท่าน เพราะเรามีคำว่าผู้ใหญ่ค้ำคออยู่ และผู้ใหญ่จะเป็นสาเหตุให้เราไม่สามารถทำอะไรใหม่ๆ หรือออกความคิดได้ ต้องตามแบบเดิมๆ ไม่งั้นเขาจะหาว่าไม่เคารพผู้ใหญ่ ลบหลู่ครูบาอาจารย์ ว่ากันไป การได้มาใช้โอกาสนั้นในต่างประเทศ เป็นสิ่งที่สำคัญและมีผลต่อการพัฒนาคุณภาพคนมากๆเลยค่ะ เมื่อก่อนเราเองก็ไม่เคยกล้าแม้แต่จะยกมือถาม หรืออภิปรายอะไร พอต้องมาเรียนในระบบเมืองนอก ก็ทำโน่นทำนี่ด้วยตัวเองได้ เพราะสังคมมันเป็นเช่นนั้น  กลับบ้านรู้สึกได้เลยว่า คิดอะไรได้ ด้วยการใช้ปัญญาตัวเองบวกประสบการณ์พิจารณา ไม่ได้ใช้แค่คนอื่นมาอ้างอิง แต่เพียงเท่านั้น ไอ้เรื่องซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าวเอง หรือทำงานหาเงินเอง เราทำมาตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้ว ไม่เห็นแปลกอะไร ความหนาวฝนตก เราว่ามันยังไม่ค่อยต่างเท่ากับสิทธิเสรีภาพทางความคิด และการออกความเห็นคะ ชอบเมืองนอกมากๆ ตรงนี้ จากคุณ : เที่ยวไปสองไพเบี้ย เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 22:19:47

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณทุกท่านมาที่มาออกความเห็นครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 23:10:55