ครั้งแรกตอนอายุ 15 บินไปอเมริกา เป็นโครงการแลกเปลี่ยนตอนซัมเมอร์ มีเด็กนักเรียนไป 5 คน แล้วก็ผู้ใหญ่อีก 10 กว่าคนได้ ที่ไปเพราะเพื่อนสนิทชวนเลย เอ่อไปก็ไป อยากเที่ยวด้วย คือเพื่อนเราเค้าเคยไปออสเตรเลียมาแล้วก็เก่งภาษากว่าเราอยู่เยอะเราก็ ดีๆอย่างน้อยก็มีคนช่วยหละ ไปอยู่กับโฮสท์ก็อยู่กับเพื่อนคนนี้หล่ะ ไปเป็นคู่ตล๊อดๆ ฮ่าๆ
แต่ตอนขึ้นเครื่องเค้าจับเราแยกที่นั่งนี่นาฮื้อ กลัวมากๆ ไปกับ China airline เครื่องทรานซิทที่ ไทเป ตอนนั่งได้นั่งแยกกันหมดเลย ตื่นเต้นมากๆ พูดภาษาอังกฤษได้แบบงูๆปลาๆแต่ก็พอฟังออกนะ พอดีเรียนอิงลิชโปรแกรมเลยคุ้นกับสำเนียงนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากพออยู่ดีฮ่าๆ อาหารบนเครื่องมื้อแรกก็เกือบไม่ได้กินกับเค้าเพราะฟังพี่แอร์ไม่ออกว่ามีอะไรบ้าง แอร์คนจีนพูดเร็วมากๆ เราก็ได้แต่ตีหน้าเอ๋อๆ ยิ้มให้แล้วตอบว่ากุกๆกักๆไปว่า orange juice please. พี่แอร์ก็ใจดี๊ใจดี ถามด้วยความเป็นห่วงว่าจะเอาแค่นี้จริงๆหรอ เราก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก คุณลุงคุณป้าชาวต่างชาติที่นั่งขนาบทั้งสองข้างเราอยู่แกคงเอ็นดูมั้ง พอพี่แอร์เอาอาหารเสริฟก็หันมาถามว่าเอาแบบลุงกับป้ามั้ย ไม่หิวหรอ เราก็ยิ้มๆ พี่แอร์ก็แวะมาถามอีก คุณป้าก็เลยจัดแจงสั่งให้ โชคดีจัง ขอบคุณป้ากับลุงเป็นการใหญ่ 3 ชั่วโมงจาก เชียงใหม่ ไปไทเป ผ่านพ้นไปด้วยดี ฮ่าๆ บินไฟลท์ต่อไปเริ่มฟังทันได้เลยสั่งอาหารเองได้ตลอด เย้ !
ทรานซิทที่ไทเป ก็ไม่มีอะไรเกาะกลุ่มๆ รอที่เกทไม่กล้าไปเดินโต๋เต๋ที่ไหน
บินยาวสิบกว่าชั่วโมงไปลงที่ ลอสแองเจลสิส ต่อเครื่องไป ดาลัส ต่อไป อิลลินอยอีก แล้วสุดท้ายก็บินต่อไปที่ เมมฟิส,ทีนเนสซี เย้ถึงแล้วๆ (บินต่อเยอะจนไม่ตื่นเต้นแล้ว ฮ่าๆเริ่มปรับตัวได้)โฮสท์ของแต่ละคนมารับแต่ละคนไปที่บ้าน โอสท์เป็นคุณป้าใจดีมากๆ สนุกดีค่ะ อยู่กับป้าหนึ่งอาทิตย์ก็บ๊ายบาย ไปรัฐต่อไป เราก็ บินจากเมมฟิส ไป แอลเอ แล้วต่อรถบัสไปเบเกอร์ฟิวส์
แต่ปัญหามันอยู่ที่ เราได้แยกโฮทส์กับเพื่อน แทบร้องไห้เพราะพูดไทยกับใครไม่ด้เลย แต่ก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี โอสท์ใจดีมากๆขับรถพาไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์ด้วย
แหม๊เราก็นึกว่าจะรอดแล้ว ถือว่าเก่งแหะรอดมาได้สองอาทิตย์ตามเวลาโครงการ แต่การเจอของจริงมันเริ่มจากนี้ เพราะคนอื่นๆบินกลับไทยกันหมด เพื่อนสนิทเราอีกนั้นหละชวนไปเที่ยวหาคนรู้จักอีก เราก็โอเค๊ เจอจังๆ เด็กอายุ 15 สองคน ต้องบินเอง จาก Lax ไป Arizona ทุกอย่างต้องทำเองเกือบตายแหน่ะ เพราะตอนมาผู้ใหญ่เค้าจัดการให้หมดเลยพอทีนี้ต้องทำเองตั้งแต่เชคอิน เกือบขึ้นเครื่องไม่ทัน เชคอินกับเครื่องอัตโนมัติแบบมึนๆจิ้มๆไป หาทางไปเกทเองโอ้ยสุดๆ กลัวมาก แต่ก็ผ่านมาได้ ตอนกลับก็เลยชิวมากๆ ไม่กลัวแล้วภาษาก็ดีขึ้นเลยเอาตัวรอดกันมากได้ฮ่าๆ บินจาก อริโซน่ามาแอลเอ จากแอลเอไปไทเป แล้วก็ บินมาเชียงใหม่อย่างปลอดภัย ^^ สนุกมากจริงๆ :)
(แอบไร้สาระ) เพื่อนๆเคยขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตตอนอายุเท่าไหร่คะ
