ความคิดเห็นที่ 1 อยากมาตั้งแต่เด็กๆครับ เคยไปซัมเมอร์แล้วชอบ จบมาก็คิดว่ามันเท่ดี ได้ไปเรียนต่อเมืองนอกมันหรู แต่พอมาจริงๆมันไม่หรูนะครับ แต่สนุกดีครับ มันก็คือชีวิตครับ ทุกสุขปนเปกันไป ร้อยพ่อพันแม่มารวมกันเมืองนอก สังคมปนเปกัน อยู่ที่เราจะหยิบจับอะไรมาใส่ตัวครับ สังคมไทย สังคมเอเชีย สังคมฝรั่ง  ตอนแรกก็อยู่เรียนภาษา แล้วก็ไม่อยากกลับก็หาเรื่องเรียนต่อ พอต่อไปต่อไปก็ยาวครับทีนี้ ไม่ได้กลับแล้ว 555 จากคุณ : โก้ (กอดcoco) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 02:51:16

ความคิดเห็นที่ 2 เริ่มต้นจากอยากไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียมากๆ เพราะคุณป้าอยู่ที่นั่น แล้วก็อยากไปลองใช้ชีวิตในสังคม วัฒนธรรมที่ต่างจากไทยด้วย ก็เลยเริ่มเรียนภาษาอังกฤษ แบบฝึกด้วยตัวเอง ตอนปีหนึ่งบอกแม่ว่า จะไปเรียนเมืองนอก แม่กับพ่อขำค่ะ บอกว่า ปัญญาส่งน่ะมี แต่จะไหวเหรอ พูดภาษาอังกฤษได้เหรอ แม้แต่ญาติรอบๆข้างเราก็ ดูถูกเราเหมือนกัน คือเราเป็นเด็กเรียนไม่เก่งค่ะ แถมซิ่วมารอบนึง จากมหาลัยรัฐ ไปเข้าเอกชน ญาติๆเรา มีแต่ลูกที่เรียนในมหาลัยดีๆ วิศวะ หมอ เราเลือกซิ่วไปสาขาคอมพิวเตอร์เกมมัลติมีเดีย ก็มีแต่คนพูดว่าจบไปจะทำอะไรกิน ดูถูกตลอด แต่ยังดีที่พ่อแม่ให้กำลังใจมาตลอด เราไม่เก่งทุกวิชา แต่มีด้านที่เราถนัดคือกราฟฟิคเกม แล้ววันที่เปลี่ยนแปลงอนาคตก็มาถึง คณะเราเริ่มมีโปรแกรมแลกเปลี่ยนเด็กฝึกงานกับมหาลัยนึงในฟินแลนด์ในสาขาของเรา ตอนนั้นเราพอจะมีเงินเก็บอยู่นิดหน่อย ฝึกงานก็ได้เงินด้วย แล้วเค้าก็ชอบพอร์ทโฟลิโอของเรามาก ก็คุยกับที่บ้าน ญาติๆเรามีแต่คิดว่าเราจะไม่รอด แต่พ่อแม่ให้ไปค่ะ ช่วยออกค่าใช้จ่ายให้หมดเลย เราก็ได้ไปฝึกงานที่นู่น 4 เดือน อาจารย์ที่นู่นก็บอกเราว่า เรามีพรสวรรค์ ภาษาอังกฤษเราก็ใช้ได้ดีระดับนึง เราชอบฟินแลนด์มากด้วยหลายๆอย่างประกอบกัน พอกลับมาไทย เลยตัดสินใจว่า จะยื่นสมัครงานที่นี่ ก็บอกพ่อแม่ไป พ่อแม่ก็บอกว่าถ้าเราเลือกแล้วก็ไป ให้ลองสมัครดู ด้วยทางมหาลัยที่เราไปฝึกงาน เค้าเขียนจดหมาย recommendation สุดท้ายก็ได้ตอบรับ จาก สตูดิโอเกมที่นึง ก็เลยได้ทำงานที่ฟินแลนด์ค่ะ ^^ แก้ไขคำผิด และ มาขอบคุณทุกท่านที่ให้กิ้ฟท์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 22:32:12 จากคุณ : Lil kittenz เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 03:05:49

ความคิดเห็นที่ 3 สมัยทำงานมางานโชว์ที่แฟรงเฟริสบ่อยมากค่ะ ไปๆ มาๆ เจอสามีที่งานแสดงสินค้าแหละค่ะ แล้วก้อแต่งงานกัน ย้ายตามมาอยู่เยอรมันถาวร จากคุณ : ดีใจที่เกิดเป็นคนไทย เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 03:07:23

ความคิดเห็นที่ 4 จบแล้วอาจารย์ขอทุนให้ไปญี่ปุ่น ไปญี่ปุ่น อาจารย์ญี่ปุ่นบอกว่าลองไปฝั่งตะวันตกด้วย (คือไปยุโรปหรือเมกา) เลยมาเมกาต่อ ก้อดีครับประสบการณ์ชีวิต ได้เรียนรู้วัฒนธรรม ความคิด การสร้างชาติของญี่ปุ่นและเมกา จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 03:52:53

ความคิดเห็นที่ 5 เรียนจบ แล้วมาต่อโทค่ะ นึกว่า เก๋ สวย หรู สุดท้าย เหนื่อยค่ะ ทำเองทุกอย่างจริงๆ แต่ก็นะ เป็นส่วนนึงของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ค่ะ จากคุณ : ฉันทนาหัวสูง เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 04:07:10

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจบโทที่ไทย ลองสมัครทุนมาทำวิจัยระยะสั้นที่ออสดู ก็ได้ทุนมา เป้าหมายหลังจากนั้นคือ ต้องหาที่เรียนต่อเอกต่างประเทศให้ได้ ก็ลองอีเมลล์ไปหาโปรเฟซเซอร์ประมาณ 10 กว่าคน (ที่ออส แคนาดา และอเมริกา) สุดท้าย สองสมัครดู 3 มหาลัยในออส ...ได้ทั้งสามที่แต่เลือกที่นึง  แล้วตอนนี้คิดว่า ตัดสินใจถูกต้องมากๆ จากนั้นหนึ่งปี คุณสามีก็ตามมาเรียนต่อเอกด้วยกันที่นี่ ตอนนี้มีความสุขมากๆ ค่ะ เรียนใกล้จบแล้ว จากคุณ : Halimeda Lover เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 05:17:22

ความคิดเห็นที่ 7 โดนหนุ่ม(น้อย แก่เยอะ)ญี่ปุ่น เก็บมาค่ะ ยังไม่มีกำหนดกลับ จากคุณ : jtsunod7 เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 06:32:26

ความคิดเห็นที่ 8 อยากไปใช้ชีวิตในต่างประเทศมากค่ะ เป็นความใฝ่ฝันตั้งแต่จำความได้ ตอนอยู่เมืองไทยจะพยายามรับสื่อทุกอย่างที่เป็นภาษาอังกฤษและตั้งใจเรียนภาษามาก(ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย) แต่พอโตขึ้นไปสอบชิงทุนระดับมัธยมหรือปริญญาตรีที่ไหนก็สอบไม่ได้เพราะเราเก่งในบ้านนอกไม่ได้เก่งระดับประเทศ ครั้นจะให้พ่อแม่ส่งก็ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะแม้จะไม่ยากจนแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยแค่พอมีพอกิน แต่ก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ หลังเรียนจบป.โทที่เมืองไทยก็ออกมาทำงานบ้างอะไรบ้าง และยังพยายามสอบชิงทุนไปเรียนต่ออยู่เรื่อยๆเป็นสิบทุน (ไปที่ไหนก็ได้ขอให้ได้ไปเมืองนอก อยากไปขนาดนั้น) จนสุดท้ายได้ทุนให้เปล่าจากรัฐบาลญี่ปุ่นให้ไปเรียนต่อที่นั่น ตอนแรกกำหนดว่าจะได้อยู่สองปี แต่อยู่ไปอยู่มาก็ยาวจนสิบสี่ปีแล้ว และดีใจที่ตอนอยู่เมืองไทยไม่ได้ตั้งใจเรียนแค่ภาษาอังกฤษอย่างเดียว แต่ภาษาไทยของเรายังแข็งแกร่งมาก ทำให้ประกอบอาชีพครูสอนภาษาไทยให้ชาวต่างชาติได้สบายๆตอบได้ทุกคำถาม (หลักภาษาไทยเป๊ะจนอยากชมตัวเองวันละหลายๆรอบ) จากคุณ : อ่าวโตเกียว เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 08:48:47 A:114.181.194.70 X: TicketID:299625

ความคิดเห็นที่ 9 แต่งงานกับแฟนมาอยู่เมกา จากคุณ : Cutie_May เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 09:27:47

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ลอตโต้ มาอยู่อเมริกา ตอนมาไม่ได้เตรียมอะไรเลย กะว่าถ้าอยู่ไม่ได้ หรือไม่ชอบ ก็กลับ เพราะไม่เคยคิดเรื่องมาเรียน มาอยู่ ตปท เลย รักเมืองไทยค่ะ ที่ตัดสินใจมาเพราะเป็นโอกาสในการศึกษาของลูก ตอนมาภาษาก็ไม่ดี ตอนนี้ก็เหมือนกัน ที่ชอบมากคือได้เห็นสถานที่สวยงาม ที่เป็นธรรมชาติ และจัดระบบ การอนุรักษ์ไว้อย่างดีเยี่ยม เราตั้งใจว่าจะไปเที่ยว National Park ให้หมด จนไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วก็กลับไปตายบ้านเรา การได้มาอยู่ที่นี่ เหมือนถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่ต้องพยายามมากก็ได้มา ได้งานอย่างง่าย ๆ มีแต่คนช่วยเหลือ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แต่ตอนนี้เริ่มอยากกลับบ้านแล้ว จะกลับไปรอกินเงินโซเชียวที่บ้านเรา จากคุณ : กนกณัฐ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 10:35:45

ความคิดเห็นที่ 12 ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 12:12:04

ความคิดเห็นที่ 13 เราได้ไปต่างประเทศ ระยะสั้น ค่ะ   ครั้งแรกที่ได้ไปตอนเรียนมหาลัย ปี 1 ไปโครงการ work and travel อเมริกา ค่ะ เรากะว่าจบปีสี่เราจะไปเป็นอาสาสมัครที่ต่างประเทศ ของ iyf หรือวิธีการอื่นๆ เพราะเราฝันว่า จบปีสี่ ต้องไปให้ได้อีกครั้งค่ะ อยากไปหาประสบการณ์ก่อนทำงาน อยากเรียนต่อ โท ด้วย ค่ะ เลยอยากหาลู่ทางอื่นๆ เช่นชิงทุนค่ะ จากคุณ : เช้านี้อากาศแจ่มใส เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 17:26:43

ความคิดเห็นที่ 14 บ้านเราเป็นชนชั้นกลางที่พอมีพอกิน แต่ไม่มีตังค์ส่งลูกเรียนเมืองนอก ขนาดค่าตั๋วเครื่องบิน ยังต้องคิดหนัก เพราะมันเป็นเงินเดือนของพ่อทั้งเดือน ตอน ม.ปลาย อยากไปเมืองฝรั่งขึ้นมา เพราะเราก็ฟังเพลงฝรั่ง เลยไปลองสอบ AFS ไปอเมริกา ตามเพื่อน ตอนนั้นตัวเองเรียนสายศิลป์ญี่ปุ่นอยู่ แต่อยากไปพวกทางฝั่งฝรั่งมากกว่า เพราะไม่เคยชอบอะไรที่มาจากญี่ปุ่นเลยนอกจากการ์ตูน (55) แต่ที่บ้านไม่มีตังค์ส่ง ก็เลยเอาเงินแต๊ะเอียกับเงินฝากประจำที่เก็บมาตลอดทั้งชีวิต 16 ปีตอนนั้น ออกเงินค่าธรรมเนียมของ AFS กับ pocket money พอไปถึงจริงๆ โฮสที่ไปอยู่ด้วยใจดีมาก จนเราแทบไม่ได้ใช้ตังค์ พาไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ ฝึกภาษาให้เรา และให้เราเรียนรู้ความเป็นตะวันตกติดตัวไว้ จนทุกวันนี้นยังนึกขอบคุณว่าถ้าไม่ได้ไป ก็คงไม่ได้ดีขนาดนี้แน่ ต่อมาเราเข้าเรียน ป.ตรี จากคณะนิติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงแห่งนึง ที่มหาลัยนี้มีอาจารย์คนญี่ปุ่น ที่สอนภาษาญี่ปุ่นในแนวนักกฎหมาย เป็นวิชาเสริมแบบเรียนพิเศษ ไม่ได้หน่วยกิต ไม่ได้ใบอะไร ให้นักศึกษาฟรีๆ เราก็เลยไปเรียนกับอาจารย์แก ตอนแรกๆ คนก็มาเรียนเยอะอยู่ตอนหลังๆ ไม่รู้ว่า เพราะเรียนหนักกันมากขึ้น คนเลยเหลือน้อยลง น้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้าย เหลือเราคนเดียว แต่อาจารย์ก็ยังสอน สอนตัวต่อตัวก็สอน ไม่เคยเก็บสตางค์หรือเรียกร้องอะไร เราเลยคิดว่า ถ้าอาจารย์กล้าสอน มุ่งมั่นขนาดนี้ เราก็กล้าเรียน จนทู่ซี้เรียนกับแกมาเรื่อยๆ ทำให้เรามีความรู้ญี่ปุ่นไปด้วยในขณะที่ก็เรียนนิติ ตอนสักปี 3 ช่วงปี 51-52 เหตุการณ์หลายๆอย่าง ทำให้เรารู้สึกผิดหวังกับวิชาชีพนักกฎหมายและกฎหมายไทย เลยคิดว่าอยากไปลองเปิดหูเปิดตาเมืองนอกอีกที คราวนี้เลือกไปญี่ปุ่น เพราะยิ่งเรียนลึกๆ ก็ยิ่งชอบด้านอื่นที่นอกจาการ์ตูน เราเลยไปสมัครโครงการแลกเปลี่ยนของมหาลัย แต่แน่นอนว่าที่บ้านก็ไม่มีทุนอีก ก็เลยพยายามหาลัยที่มีทุนให้ ทั้งค่าเรียน ค่ากินค่าอยู่ จนก็ได้ไป หลังจากกลับมา เรียนต่อปี 5 (เพราะเราต้องหยุดเรียนไปปีนึงเพื่อไปญี่ปุ่น)  ช่วงใกล้จะจบอาจารย์คนญี่ปุ่นคนเดิม กับอาจารย์คนไทยที่คณะ ช่วยกันดัน (ถีบ) จนได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นมาเรียนนิติต่อที่นี้ แต่กว่าจะได้ทุน ตอนใกล้จะประกาศผล แผ่นดินไหวซะก่อน เขาเลยเลื่อนการประกาศผลทุนทั้งหมด ชีวิตคว้างไปประมาณหลายเดือน จากที่เคยคิดว่าได้แน่ๆ พอเกิดแผ่นดินไหว มันเหมือนความหวังเหลือต่ำกว่าครึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ใจดีให้ทุนมา ทั้งๆ ที่เขาต้องใช้เงินมหาศาลในการฟื้นฟูประเทศ ตอนนี้เพิ่งมาได้แค่ 3 เดือน ในฐานะนักศึกษาวิจัยเตรียมเข้า ป.โท เรื่องภาษาพูดตามปกติไม่มีปัญหา แต่ต้องตบตีกับภาษากฎหมาย ก็ไม่ได้ท้อใจอะไร เพราะเป็นสิ่งที่ใจรักและเลือกมาเรียนเอง ต้องสู้กับมันต่อไป เราไม่ใช่คนเรียนเก่งขั้นเทพ ไม่เคยโดยเด่น และไม่เคยไปสอบแข่งกับใครแล้วชนะ แต่ที่ได้มาตอนนี้ เป็นเพราะได้คนที่ช่วยผลักดันที่ดีมากกว่า ทั้งพ่อแม่ และครูบาอาจารย์ :D แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 54 18:02:28 จากคุณ : Govinda Gopala เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 17:59:56

ความคิดเห็นที่ 15 ภาษาอังกฤษ พูดไม่ได้ (จบ อังกฤษธุรกิจจาก ราชฎักแห่งหนึ่ง ไม่กล้าบอกอาย ) ไม่มีความรู้ หรือความถนัด อะไรเป็นพิเศษ ( อยู่ไทย ทำงานออฟฟิค กะช่วยแม่ขายแก๊ส) เพื่อนฝูงที่นี้ไม่มี ( มาตัวคนเดียวโดดๆ ) ปัจจุบันอยู่ Down under มา7 ปีแล้ว สนุกกับงานประจำ และธุรกิจเล็กๆๆ  ไปกลับไทย ทุกปี 3-4 ครั้ง   บินถึงไทยใช้เวลา 8 ชั่วโมง นึกว่านั่งรถทัวร์ จากกทม ไปอุดร ขำๆๆ มีความสุขตามอัฒภาพ จากคุณ : อู๋ไวไฟ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 21:38:39

ความคิดเห็นที่ 16     จับสลาก ได้ฝรั่งสวิสหัวล้าน  (แต่หล่อ)  มาคนนึงคะ ^^        ชีวิตนี้ เคยใฝ่ฝันไว้ว่า   อยากเป็นคุณนาย  นั่งกินนอนกิน     ให้ปั๋วเลี้ยง     เลยหอบผ้า (พร้อมจักร)   มาอยู่ที่นี่  เข้าปีที่สาม     ได้เป็นคุณนายสมใจ    กร้ากกกกกกก         ปล   อยากให้กิฟท์  คุณอ่าวโตเกียว   ^^  อารมณ์เดียวกันคะ  ภาษาไทย  อิชั้นก็เป๊ะ ซะจนไม่รู้จะชมตัวเองยังงัย  ^^ แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 00:28:29 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 00:24:39 จากคุณ : pippo's sweet heart เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 00:21:00

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนอายุ 15  พี่ชายยุให้ไปสอบ AFS ค่ะ  สมัยโน้นไปแต่อเมริกาเท่านั้น 1 ปีค่ะ เป็นคนแรกในโรงเรียนประจำจังหวัดที่ได้ทุนนี้    ปกตินักเรียนจากโรงเรียนฝรั่งเอาไปหมด     เป็นคนแรกจากหมู่บ้านทีี่จะได้ไปเมืองนอกด้วย       รุ่นพี่ที่เป็นคนสัมภาษณ์   ถามแม่ว่าจะช่วยออกค่าใช้จ่ายเท่าไหร่  แม่บอกจะช่วย 2 พันบาท ทั้งที่ไม่มีหรอก แต่กลัวว่าถ้าบอกว่าไม่ช่วยเลย กลัวลูกจะไม่ได้ไป พ่อแม่หาบขนมขายตามหมู่บ้านน่ะ  แทบไม่มีตังค์จ่ายค่าเรียนด้วยซ้ำ   จ่ายส่วนแรกไปเท่าไหร่ จำไม่ได้  ตอนหลัง Mom & Dad ช่วยออกที่เหลือ   ไปอเมริกาไม่มีเงินติดตัวเลย แม้แต่แดงเดียว       ตอนนั้นนึกว่าครอบครัวนั้นเขาเที่ยวเป็นประจำ     เพิ่งมาทราบเมื่อเร็วๆนี้เอง ว่าความที่ป้าเขียนในใบสมัครว่าชอบเที่ยว   Mom & Dad เขาเลยอยากเอาใจ พาตะลอนๆไปทั่ว   ตั้งแต่นั้นมาเลยชีพจรลงเท้าค่ะ กลับมาเมืองไทย    มีผู้ใหญ่ใจบุญให้ทุนพอค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัย ค่าหอค่าอาหาร   เพราะพ่อแม่ไม่มีตังค์สักหน่อย    จำได้ว่าตรงท่าพระจันทร์มีอาหารอร่อยๆเยอะแยะ   อยากกินจะตาย  แต่ไม่มีเงินซื้อกินบ่อยๆ   เพื่อนไม่รู้ ชอบเรียไรซื้อของขวัญแพงๆให้อาจารย์เรื่อย   มีอยู่หน เพิ่งซื้อรองเท้าใหม่ เพื่อนเรี่ยไรเงิน จะื้ซื้อดอกไม้แพงๆถวายท่านอาจารย์   เราไม่มีให้ก็หาว่าขี้เหนียว     ทีรองเท้าใหม่ยังซื้อได้ ค่าดอกไม้ให้อาจารย์ไม่ยอมออก   ว่าไปโน่น   หารู้ไม่ว่าเรามีอยู่คู่เดียวเท่านั้น ถ้าไม่ซื้อ ก็ต้องเดินเท้าเปล่าไปเรียนหนังสือ เรียนเอกฝรั่งเศสรุ่นแรกเริ่มที่ธรรมศาสตร์   สมเด็จหญิงหัวหน้าแผกท่านโปรดให้ไปเรียนพิเศษที่ Alliance Francaise แล้วสอบทุนรัฐบาลฝรั่งเศส  ได้ทุนอีก   นั่นเป็นครั้งแรกที่จุฬาฯไม่เอาไปหมด    อิอิอิ ไม่มีเงินของตัวเองเลย    ดีที่สมเด็จฯโปรดให้ตังค์ติดกระเป๋ามา   ไม่งั้นก็ไม่มีค่ามัดจำหอพัก   กว่าหอเขาจะคืนให้ก็ตอนออก 3 ปีให้หลังเท่านั้น   อยู่ที่ปารีส   3 ปี ครึ่ง  มีเงินแค่ที่รัฐบาลฝรั่งเศสให้เท่านั้น   กระเหม็ดกระแหม่ขนาดหนัก  ต้องข่มใจสุดฤทธิ์   ทั้งๆที่อยู่ที่ปารีสแท้ๆนะนี่   แต่ไม่ยอมซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางหรูหราสักอย่าง   อดออมเพื่อเอาไปเที่ยวเท่านั้น      อิอิอิ ถึงเวลาหมดทุน    ลุงชวนแต่งงาน ตกลงสิ หุหุหุ จะได้ไม่ต้องกลับเมืองไทย   หุหุหุ ย้ายมาอยู่ที่ชิคาโก    สรุปแล้ว อยู่เมืองไทย  23 ปี อยู่ต่างประเทศ เกือบ 37 ปีแล้ว ตั้งแต่ไปฝรั่งเศสจนบัดนี้   กลับไปเมืองไทยรวมทั้งหมด 5 ครั้ง ถ้าตั้งใจมุ่งมั่นแล้ว จะทำอะไรก็ทำได้ค่ะ    หาทางไปเรื่อยๆ จากคุณ : ป (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 09:00:14

ความคิดเห็นที่ 18 ผมมาอเมริกาด้วยกรีนการ์ด เพราะแม่มากับเพื่อนรุ่นพี่คนนึงที่เค้ามีร้านอาหาร ชวนมาเป็นแม่ครัว เมื่อเกือบ 20 กว่าปีที่แล้ว จนร้านอาหารไทยป้าเจ้าของ ร่ำรวย โด่งดังมีชื่อเสียง ขยายไปอีกสาขา  วีซ่าแม่จะขาด แต่ก็ไม่อยากกลับไทยเพราะมีภาระการเงินที่ไทยเยอะแยะต้องเคลียร์ให้หมด เจ้าของร้านขอกรีนการ์ดให้ก็ไม่ใช่ง่าย และเร็ว อาจจะขาดวีซ่า แต่ด้วยดวงหรือโชคชะตา บ้านพักที่แม่อยู่ ตรงข้ามเป็นทนายเก่ง แต่ไม่รู้จักกัน เจอหน้ากันทุกเช้าก่อนออกจากบ้าน แม่ก็ say hi ทักทุกวัน จนป้าเจ้าของร้านทำเรื่องขอกรีนการ์ดให้ หาทนายทำเรือง ก็บังเอิญ เป็นทนายคนที่ทักทายตอนเช้าอยู่ทุกวันนี่เอง คิดค่าทำเรืองก็ไม่แพง ทำยังการันตีว่าได้แน่นอน เร็วแน่นอน ใคร ๆก็บอกไม่มีทางได้เร็วแน่  ในที่สุดก้ได้ทันก่อนวีซ่าขาดอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ด้วยแม่ไม่รุ้เรื่องกฎหมายอะไรเลย ว่าขอกรีนการ์ให้ลูกได้ จนมีคนถามถึงลูกและแนะนำให้ทำ อายุผมก็เกิน 18 ปีไปหลายปีแล้ว แม่ยื่นเรื่องให้ตอนใกล้จบ ป.ตรีที่ไทย อายุ 22 ในปี 2002   จำได้ว่าตอนนั้น อยากมาอเมริกา ตื่นเต้น นั่งนับวันคอยให้เรื่องผ่าน เปิดเว็บหาข้อมูล แม่ขอกรีนการ์ดให้ลูกใช้เวลานานเท่าไหร่ ตามหลักการก็ 5 ปีขึ้นไป  เพราะแม่ยังไม่ได้เป็น citizen   หลังจาก 5 ปี แม่ก็สอบซิติเซ่นได้ ดึงเคสผมขึ้นมาติดต่อไปที่ uscis อีกครั้ง เรื่องก็ผ่านส่งมาไทยอย่างรวดเร็ว แต่กว่าจะผ่านขั้นตอนส่งเอกสาร ตรวจสอบการเงิน sponsor ของแม่ รายได้ก็ไม่พอ ตะเวณหาเพื่อนมาช่วยเป็น join sponsor ให้ จนได้ 7 ปีกว่า ๆผมนั่งเฝ้ารอ ตามเคสตามเอกสาร ระหว่างนั้นก็ทำงานบริษัท รอเวลาย้ายไปสองที่ ใคร ๆก็ถามว่าทำไมไม่ไปอเมริกาซักที คนไม่รุ้ก็จะเข้าใจว่าได้กรีนการ์ดไปได้ง่ายๆ แต่มันไม่ใช่ได้มาง่าย ๆ ขั้นตอนมันเยอะแยะ ตรวจสอบเอกสาร ไหนจะคิววีซ่า คิวสัมภาษณ์อีก จนมาถึงปลายปี 2009  ระยะเวลาที่รอมาถึง 7 ปีกว่า ในที่สุดเคสผมก็ผ่าน ส่งเรื่องมาสถานฑูตไทย นัดสัมภาษณ์ ก็ต้องไปขอเอกสารรับรองความประพฤติจากกรมตำรวจ  ตรวจร่างกาย ผมก็เจอปัญหาอีก ปอดมีจุด หมอสันนิษฐานว่าเป็นวัณโรค ทั้ง ๆที่ผมไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่เคยป่วยหนัก ไม่เคยแพ้ ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเลย ก็เครียดอีกว่า ถ้าตรวจร่างกายไม่ผ่าน ก็จะสัมภาษณ์ไม่ได้  หมอก็บอกว่าต้องเก็บเสมหะ เพาะหาตรวจเชื้อ อีกสามวัน พลาดที่ไม่ไปตรวจร่างกายไว้ล่วงหน้า มันไม่ทันวันสัมภาษณ์วีซ่าแล้ว ก็ต้องไปสัมภาษณ์ก่อน ทางสถานฑูตก็ไม่ให้ผ่าน แต่บอกให้เอาผลตรวจร่างกายมายื่นขอสัมภาษณ์พิจารณาใหม่อีกครั้ง  จนเพาะเชื้อ ตรวจหาเชื้อวัณโรคอย่างละเอียด หมอสรุปไม่เจอเชื้อ โล่งอกตรวจร่างกายผ่านเรียบร้อย นำไปยื่นสถานฑูต ผ่านได้วีซ่าถาวรมาครองสมใจครับ ออกเดินทาง 10 ม.ค 2010   แม่ก็ได้ฤกษ์เปิดร้านอาหารไทยเป็นของตัวเองด้วยความที่เป็นแต่ลูกจ้างเค้ามาเกือบ 30 ปี  เปิดก่อนผมมาได้เกือบปี มาถึงปุ๊บ ยังไม่ทันปรับสภาพร่างกาย และสิ่งแวดล้อม ลุยทำร้านอาหารเลย เกิดมาไม่เคยทำงานในร้านอาหารมาก่อน ทำทุกอย่างในร้าน แคชเชียร์ เด็กเสริฟ เก็บจาน ถูพื้น ชง tea ไปซื้อของเข้าร้าน จำเมนู ราคาอาหาร รับออเดอร์ทางโทรศัพท์ ก็งงไปหมด ภาษาผมแย่ถึงแย่มาก แต่ก็ไม่รุ้ขึ้นเครื่องบินเดินทางมาได้ยังไงคนเดียว  ดำนำพูดงงไปงงมาสุดๆ แต่ก็ผ่านมาได้ถึงวันนี้ แต่ทุกวันนี้ ได้หาพนักงานมาทำประจำที่ร้านแล้ว ผมก็ไปช่วยแค่ครั้งคราว ประสบการณ์ร้านอาหารไทยในอเมริกา ที่ใคร ๆฝันอยากมีร้าน ผมเข้าใจลึกซึ้งแจ่มแจ้งว่า มันไม่ง่ายอย่างที่คิด ตอนนี้เปิดมาได้ เกือบ 3 ปีแล้ว แม่อิ่มตัวแล้ว เพราะเหนื่อยสุดๆ ได้เปิดสมใจแล้ว ก็อยากจะพักแล้ว อีกสามสี่ปี ก็จะรีไทน์แล้ว ผมตอนนี้ก็ได้มาเป็นพ่อค้า ไม่ใช่พ่อครัว ก็ชอบทำอาหารกินเองนะครับ ทำเป็นเกือบทุกอย่าง แต่จะให้รับช่วงร้านอาหารต่อ ต้องขอ say no ผมชอบทำงานแบบอิสระ ขอมาค้าขายในอีเบย์ เป็นหลักดีกว่า หาเงิน ส่งรถ ส่งประกัน ค่าใช้จ่ายอื่นๆ แพลนไว้ว่า ถ้าได้กลับไทย จะหาของจากไทยมาค้าขายในอีเบย์ ของไทยดี ๆมีเยอะแยะ มาลุยอีเบย์เข้าจริงๆ ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน ก่อนมาทำจริงจังก็นึกว่ามันง่าย ๆ  ลงประกาศขาย รับเงิน ส่งของ จบ แต่ปัญหาจากลูกค้าจุกจิก ลูกค้าขี้โกงสารพัด เข้ามาทุกวัน  แต่ตอนนี้ผมเรียนรุ้มัน หาทางแก้ไป จนผ่านมาถึงทุกวันนี้ได้ ปีกว่าแล้ว  ได้เป็น top seller อย่างที่พ่อค้าแม่ค้าในอีเบย์ อยากเป็นกันจนได้ จริง ๆรายได้ไม่เยอะแยะนะครับ แต่ก็พอเลี้ยงตัวเอง ส่งรถ ได้ พูดถึงรถ ชีวิตนี้ไม่นึกไม่ฝันว่า จะมีรถในฝัน mazda 3 ขับ เคยเปิดดูเว็บตอนอยู่ไทย คันละล้านกว่า อยู่ไทยคงไม่มีปัญญาได้มันมา หรือหาเงินผ่อนมันได้แน่ๆ  ตอนนี้ได้ขับมันสมใจแล้ว มกราปีหน้า 2012 ก็ครบ 2 ปีที่มาใช้ชีวิตที่อเมริกา แต่ทุกๆวัน ผมคิดถึงแต่เมืองไทย ที่นี่มันไม่ใช่บ้านเรา  แต่ด้วยภาระหน้าที่ ยังมีร้าน ยังมีโอกาสที่ได้กรีนการ์ดมาแล้ว อีก 3 ปี ก็ถึงจะมีสิทธิสอบ citizen ได้ ตั้งหน้าตั้งตา ทำงาน อยู่ไปจนกว่าครบ 3 ปี หลังจากนั้นก็ค่อยวางแพลนชีวิตใหม่ว่าจะทำยังไงต่อ   ผมมันโสดครับ ไม่มีภาระลูกเมียที่อเมริกา ไม่เหมือนสาว ๆ ที่ได้สามีที่นี่ เห็นเค้ามีลูกมีสามีมีครอบครัวน่ารัก ๆ แล้วก็แอบอิจฉา แต่ไม่ได้คิดไรมากมายครับ ดวงคนเราไม่เหมือนกัน อนาคตไม่มีใครรู้ อยากจะกลับเมืองไทยก็ยังกลับไม่ได้ ตอนนี้ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ให้กำลังใจตัวเองทุกวัน สู้ต่อไปครับ : ) จากคุณ : tle เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:02:23

ความคิดเห็นที่ 19 ผมจะสมัครล๊อคอินใหม่ แล้วหลังไมค์ไปที่ คุณ ป ป้านี่เองครับ ผมชอบท่านมาก จากคุณ : เด็กน้อย เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:17:26 A:119.46.176.222 X: TicketID:335252

ความคิดเห็นที่ 20 โดนหญิงหลอกครับ ... เรื่องจริง ... จากคุณ : wazenteq เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:47:45

ความคิดเห็นที่ 21 สมัคร permanent resident มาแบบ offshore หลังจากได้ ตัดสินใจอีกสี่ปีกว่า จะมา ตอนนี้มาอยู่่ออสได้ สี่ปีแล้ว แต่ว่า สี่ปี ก็ ไปๆ กลับๆ 10 ครั้งแล้ว จากคุณ : Took arrow in the knee (agngy) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 12:22:29

ความคิดเห็นที่ 22 ก่อนมาเมืองนอกรับราชการอยู่เข้าปีที่สามเกิดติสท์แตกอยากแบ๊คแพ๊คขึ้นเรือกรีนพีทไปท่องโลกกว้างสร้างโลกสวย เลยไปสมัครเรียน AUA เรียนได้ปีนึงเสร็จแล้วก็ไปสมัครงานที่ยูไนเตดเนชั่นกะว่าเป็นคนถูพื้นก็เอาวะฝึกภาษา (ไม่รู้คิดได้ไง) แต่เขาไม่รับเพราะสวยเกินกว่าจะเป็นคนถูพื้น ก็เลยไปสอบทำอาหารครัวไทยสู่ครัวโลกกะว่าไม่ได้ขึ้นเรือตรูก็จะไปเป็นแม่ครัว .. แต่ดันมาเจอะปริ้นชามมิ่งที่มาแบ๊คแพ๊คที่เมืองไทยเสียก่อนเลยเปลี่ยนจุดมุ่งหมายติสท์หายแตกกลายมาเป็นแม่บ้านแต่งงานตามสามีมาอยู่ออสเตรเลียได้ 8 ปีแล้วค่ะ >_<" จากคุณ : Charleigh v เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 12:44:11

ความคิดเห็นที่ 23 น้ามลสุดยอด อ่านประวัติอย่างละนิดอย่างละหน่อยของน้ามล แล้วอยากไปเจอตัวจริงๆ ว้า เสียดายมกราคมทรายกลับไม่อย่างนั้นได้เที่ยวกับน้ามล คงมีความสุขมากๆ จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 12:52:23

ความคิดเห็นที่ 24 เเต่งงานมา ไม่รู้มาทำไม มาเเล้วตกอับ งานดีๆก็ไม่มี ตอนนี้จะทำอะไร ฝันอะไร ไม่มีเลย เฮ้อ........... จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 13:20:01

ความคิดเห็นที่ 25 ยกพี่คห2เป็นแรงบันดาลใจ ^.^ จากคุณ : glamourlips เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 13:44:35

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ ป ป้ายี่เอง  หนูก็กำลังจะไปใช้ชีวิตบทใหม่ที่ชิคาโก้ เร็วๆนี้ค่ะ หวังว่าเราจะได้เจอกัน คริคริ อ่านแล้วอยากเจอตัวจังค่ะ จากคุณ : LoVe JiN mode เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 16:14:33

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่รู้มาได้ไง จากคุณ : ฌองเต เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 16:51:36

ความคิดเห็นที่ 28 ออกจากราชการ เพราะสามีให้มาอยู่เป็นเพื่อนเพราะเขาเพิ่งออกจากงานเช่นกัน แล้วไงล่ะ ทีนี้ตกงานทั้งคู่ เจอกันทั้งวันทั้งคืน เซ็งหน้าก็หนีไปไหนไม่ได้ วันๆไปตกปลา จนหน้าดำปี๋ รายได้ก็ไม่มี ยังดีหลวงไทยให้บำนาญ ชีวิตร่อนเร่ ไปๆมาๆ อเมริกา ไทยแลนด์ จะหาแรงบันดาลใจเพื่อไปอยู่ต่างแดน ก่อนไปไหน ทำอะไร ขอให้คิดให้ดี คิดให้รอบคอบ อย่าลืมว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน และขอให้โชคดี สมหวังดังที่ปรารถนาค่ะ จากคุณ : jeejeeberry เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 17:08:09

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนเรียนโท ก็ใช่เงินครอบครัวไปเรียนครับ กลับไทยทำงานมาช่วงหนึ่ง บริษัทก็ส่งมาประจำต่างประเทศครับ เดินทางกันกระจาย จากคุณ : To die for เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:05:32

ความคิดเห็นที่ 30 ของผมตามนี้ครับ http://www.dosday.com จากคุณ : ดอส เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:23:19

ความคิดเห็นที่ 31 ถูกป๊ามาลอยแพไว้ที่ Canada ตั้งแต่ ป.4 ตอนนี้ก็ ป.โทแล้ว มีช่วง ป.ตรี กลับไปเรียนที่เมืองไทย แต่ก็กลับมาอยู่ Canada เหมือนเดิมครับ จากคุณ : aradose เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:40:08

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับ.......ผมมาอยู่ต่างประเทศใด้ โดยขึ้นเครื่องบินมาครับ นั่งเรือมาช้าครับ หางานไม่ใด้ ไปที่ใหนก้ไม่รับ เลยลองขึ้นเครื่องบินมาหางานที่ต่างประเทศครับ มาถึงก็หางานใด้เลยครับ งานเยอะแยะเลยเลือกเอาครับที่นี่ จากคุณ : หนุ่ม (tulsa) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 19:08:19

ความคิดเห็นที่ 33 เอาแบบไม่ขำนะ คนรู้จักคนนึง  ไปอยู่ต่างประเทศ  เพราะ เพราะเอา passport ไปจำนำ แล้วไม่มีเงินไถ่ ไปเป็นผีข้างบ่อยอยู่ 2 ปี เก็บเงินไถ่คืนมาได้เลยกลับ บอกจะไม่ไปอีกแล้ว กลับมาทำงานได้เกือบปี ไปอีกแล้ว จากคุณ : จบชลชายรุ่นไฟใหม้น้ำถ่วม เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 19:20:54

ความคิดเห็นที่ 34 คุณแม่มาเอามาอยู่ด้วยคะ ตั้งแต่ อายุ 17 ตอนแรกก็ว่าจะมาแค่เรียนต่อเฉย ๆ จบแล้วก็จะกลับ แต่พอดีเลือกเรียนสายอาชีพการโรงแรม เรียนแล้ว มันจะต้องฝึกงานควบคุ่กันไป  ก็เลยได้งานทำตั้งแต่เรียนไม่จบ ยิ่งพอเรียนจบ  ได้ใบประกาศจากที่นี่ เงินเดือนยิ่้งดีตาม ก็เลยอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้ ปีหน้าจะ 30 แล้ว เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จากคุณ : eissee เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 21:01:04

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนอยู่ปีหนึ่ง สมัครทุน ไปเรียนภาษาต่อที่ญี่ปุ่นหนึ่งปี แล้วก็กลับไปเรียนต่อจนจบมหาวิทยาลัยในเมืองไทย ตอนแรกพ่ออยากส่งไปเรียนต่อที่ปักกิ่ง แต่ไม่ชอบค่ะ เรียนจบ ได้งานทำที่บริษัทญี่ปุ่น และได้ไปฝึกอบรมที่ญี่ปุ่นระยะสั้นๆ 3 เดือน (ชอบญี่ปุ่นมากมาย) หลังจากทำงานซักพัก ก็ลาออก ไปสมัครงานองค์กรแห่งหนึ่งในเมืองไทย และก็ได้มีโอกาสไปทำงานที่อเมริกาซักระยะหนึ่ง (เป็นหนึ่งในโครงการขององค์กรนั้นๆ) ที่เมือง Pontiac MI อเมริกา กลับไปทำงานซักพัก เริ่มอยากไปอยู่อเมริกา (เพราะพี่สาวย้ายไปอยู่ที่นั่น) แต่ยังมองไม่เห็นหนทาง เลยกลับมาทำงานต่อ แล้วก็ได้ทุนไปเรียนต่อโท ที่สวีเดน แต่ตอนนี้ย้ายมาอยู่กับเด็กข้างบ้านที่นอร์เวย์ค่ะ อนาคตยังไม่รู้ค่ะว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปรึเปล่า แต่พี่สาวอยากให้ไปช่วยงานร้านอาหารที่อเมริกาค่ะ จากคุณ : ชีพจรลงเท้า (incomplete) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 22:54:46

ความคิดเห็นที่ 36 มาเรียนภาษาที่แคนนาดา กะมาปีเดียว พอครบปีภาษายังไม่ได้ตามที่ตั้งใจไว้ เลยลงเรียน ต่อวีซ่าเพิ่มค่ั เพื่อนๆกลับกันหมดแล้ว เหงาเลย แต่มาอยู่นี่ทำให้โตขึ้น ทำไรเองคนเดียว ทำงานพิเศษ ไม่มีรถขับ ไม่มีบ้านของตัวเองเหมือนที่เมืองไทย เหนื่อยมากมายยยย จากคุณ : JJคุง เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 01:43:31

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านแล้วอยากไปบ้างจัง เราอยากไปต่างประเทศมากแต่ยังไม่มีโอกาสเลย TT^TT จากคุณ : shinobu เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 02:04:02

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนเด็กๆฝันว่าอยากแต่งงานในโบสถ์เหมือนในหนังและชอบฝรั่งตัวขาว    พออายุเข้าเลขสี่ก็เจอคนข้างๆ  เค้าบอกว่า  ถ้าไปทำงานที่อเมริกาก็ขึ้นคานทองต่อไปหรือจะตกลงแต่งงานกับเค้าก็บินมาอังกฤษ   เลยตอบเค้าไปทันทีไม่ต้องคิดมากมาย   ว่านู๋อยากมีปั๋วค่ะ เลยต้องมาอยู่ที่นี้ จากคุณ : โค้งหักศอก เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 03:27:53

ความคิดเห็นที่ 39 มาได้เพราะความจนเป็นแรงบันดาลใจ อยู่เมืองไทยชีวิตไม่มีอะไรดีขึ้น เลยตะกายมาอยู่เมืองนอก ก็ไม่ได้รวย แต่ชีวิตมีความหมายมากขึ้น ....... จากคุณ : ......... เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 04:45:26 A:91.57.127.102 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนนั้นมาได้เพราะอยากมามากค่ะ ตอนเรียนจบมา ก็เหมือนหลายๆคนล่ะค่ะเราก็อยากไปตปท.แต่การเรียนเราไม่ดีขนาดจะได้ทุนอะไร ที่บ้านก็น่าจะพอส่งไหวแต่ลำบาก ก็เลยหางานในเมืองไทยทำงานไป ตอนที่ได้ไปจริงๆเป็นตอนที่เราทำงานมาแล้วหลายปี ผิดหวังอะไรหลายๆอย่างในเมืองไทย ตอนนั้นรู้สึกว่าอยากออกไปตปท.ให้พ้นๆซักพัก เซ็งอย่างแรง จนวันนึงก็ลาออกเลยบอกจะไปเรียนภาษาที่ตปท. เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน ญาติๆ หลายคน ทำเหมือนกับเรากำลังฆ่าตัวตาย -_-" เค้าเป็นห่วงเพราะเราลาออกจากงานที่ดูมั่นคง เพื่อไปเรียนภาษาไม่กี่เดือน โดยไม่มีแผนต่อไป แต่เราก็ไปอยู่ดี 555 พอกลับมาจากเรียนภาษาแล้ว เรารู้สึกดีขึ้นแต่ก็ไม่อยากอยู่เมืองไทยอยู่ดี ก็ตัดสินใจหางานตปท. รออยู่ครึ่งปีเกือบหมดหวัง เงินเก็บก็หมดไปเรื่อยๆ เป็นช่วงเวลาที่หลอนมากเวลาไม่มีเงินกับงานพร้อมๆกันนี่ (เริ่มเข้าใจทำไมตอนเราลาออกหลายคนทำเหมือนเราจะฆ่าตัวตาย) แต่ในที่สุดก็มีบริษัทตปท. รับ แล้วก็ทำมาเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : ^_^ เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 08:01:34 A:190.44.71.174 X: TicketID:120804

ความคิดเห็นที่ 41 ฝันแต่เด็กว่าอยากไปเปิดหูเปิดตาต่างประเทศ ที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยไม่มีเงินส่ง ขนาดไปกรุงเทพก็ยากแล้วจะไปเมืองนอก พระเจ้าจอร์จมันยากมาก มอปลายสอบเอเอฟเอส แต่ไม่ได้ไปมะมีแม้แต่พอกเกตมันนี่ ... ปี 1  สมัคร work and travel ไปเมกา 4 เดือน  แม่กัดฟันยืมเงินคนอื่นจ่ายใ้ห้ไป โดยสัญญากับแม่ว่าจะเอาเงินทุกบาทุทกสตางค์มาคืน ไปนู้นโอ้โห เหมือนยาจกหลบเข้าเมือง กินแต่ข้าวต้ม ทำกับข้าวกินเอง มื้อเที่ยงทำงาน เอาขนมปังไม่ก็มาม่าไปต้มกิน ไม่ค่อยได้เที่ยว ทั้งทริปเที่ยวเมืองสำคัญๆ ยอมเสียค่าทัวร์เที่ยวแค่วันเดียวก่อนกลับ ... ได้ประสบการณ์ในการทำงาน เจอผู้คน แต่ไม่ค่อยได้เที่ยว ..เสียดาย จน บัดดนี้ ก็ตอนนั้นกลัวเอาเงินไปคืนแม่ไม่ครบนี่นา ปี 4  เก็บเงินมาตลอด 4 ปี จองตั๋วข้ามปี กะว่าจบแล้วจะแบ๊คแพ๊คไปเที่ยวเมืองนอกให้ได้ จองตัวโปร กะโฮสเทลราคาถูก ..แพลนเที่ยวเอง ...เที่ยวแบบประหยัด ไม่เกิน 7 พัน ที่ฮ่องกงสนุกมาก เรียนจบ  ... ว่างอยู่สามเดือน มีทุนมาแต่เป็นทุนต้องชดใช้กลับมาสอน 2 ปี ด้วยความอยากไปอยู่เมืองนอกมาก ...ถึงจะใกล้ๆก็เหอะ ก็เลยยอม ไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้ 1 ปีแต่อยู่กับคนที่ได้ทุนไปด้วยกันเป็นคนไทยเยอะเลย ยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มกับการผจญภัย เริ่มทำงานด้วยสี่เดือน ... เกิบเงินแบ๊คแพ๊คเที่ยวประเทศใกล้ๆ อีกส่วนเก็บไว้อยากไปเรียนรู้วัฒนธรรม ต่างประเทศ ( ขอประเทศฝรั่งบ้าง เบื่อแล้วเอเชีย ) + ฝึกภาษา ถ้าเป็นไปได้ ทำงานใช้ทุนครบ จะขอวีซ่า work and holiday ไปออสเตเลียซักหนึ่งปี จากคุณ : Moohyper เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 08:45:20

ความคิดเห็นที่ 42 ช่วงนั้นกำลังมีความสุขกับการใช้ชีวิตใน กทม แต่เจ้านายบอกว่า ให้ไปช่วยงานที่จีน แบบ ไปๆ มาๆ แรกๆ ก็ ไปครั้งละ 2สัปดาห์ กลับ กทม 1เดือน แล้วกลับไปใหม่ หลังๆ บอกว่า ค่าเดินทาง เกือบซื้อเครื่องบินได้แล้ว เช่าบ้านให้อยู่ที่จีนเลยแล้วกัน ตอนนี้ กลับ กทม ปีละ 2ครั้ง อยู่ กทม ครั้งละ 10-15วัน เผลอแป๊ปเดียว ผ่านมา 3ปีแล้ว ปุจจุบันข่าวแว่วมากรอกหูทุกวันว่า ปีหน้าจะให้ไปอยู่อินเดีย ให้ไปเปิดสำนักงานใหม่ที่มุมไบ .... เฮ้ย Why Always Me ??...... จากคุณ : ChadChad เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 10:08:43

ความคิดเห็นที่ 43 ตอนที่เรียนมหาลัยปี 2 มีอยู่วันนึง เพื่อนชวนไปกินข้าวเที่ยงแถวๆร้านข้าวข้างคณะนิติฯ จู่ๆเพื่อนพูดว่า "เฮ้ย มีคนต่างชาติทำหน้าเหมือนหลงทาง มรึงอย่าหันไปสบตานะ เดี๋ยวมันเข้ามาถาม" (เพื่อนกลัวการพูดภาษาอังกฤษ) แต่ไม่รู้ทำไมผมหันไปมอง แล้วคนต่างชาติคนนั้นก็เดินเข้ามาถามทางจริงๆ "แมร่ง กรูว่าแล้ว" เพื่อนบ่นนิดหน่อย เค้าเข้ามาถามทางไป พิพิธภัณฑ์แห่งชาติ เราก็พยายามอธิบายทางไป เค้าแนะนำตัวว่าชื่อ เคน เป็นคนญี่ปุ่น แล้วก็ถามว่า ขอนั่งกินข้าวด้วยได้มั๊ย ผมก็งงๆ อ้าวไม่ไปพิพิธภัณฑ์แล้วเรอะ......นั่งกินกันไปคุยกันไป(ใช้ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆ) ได้ความว่า เคนแบ็คแพ็คคนเดียวมาเที่ยว เขมร ลาว ไล่มาจนถึงเมืองไทย ผมชมไปว่า เออ เก่งจังเนอะ เคนบอกว่า "ยูก็ทำได้นะ" .....ตอนนั้นแอบสะกิดใจนิดหน่อย เพราะปกติเป็นคนชอบเที่ยว ชอบออกไปมองโลกกว้าง แต่ไม่ค่อยมีโอกาสเท่าไหร่ กินข้าวเสร็จผมชวนเคนขึ้นไปเรียนด้วยซะเลย (เป็นวิชาบรรยายรวม) เสร็จแล้วก็พาไปเดินเล่นที่สยาม พอแยกย้ายกันเคนขอเบอร์โทรกับเมล์ไว้ บอกว่าพรุ่งนี้ต้องกลับญี่ปุ่นแล้ว จากเหตุการณ์นั้น ผ่านไปเกือบ2ปี ผมก็ลืมๆไปแล้วล่ะ จู่ๆมีโทรศัพท์เข้ามาเป็นเบอร์สาธารณะฯ ผมรับ "......ซังจำได้ป่าว เคนนะ ตอนนี้กลับมาเที่ยวเมืองไทยอีกรอบ" คราวนี้มีเวลาเยอะหน่อย ผมกับเพื่อนๆเลยพาเคนไปเที่ยวต่างจังหวัด ก่อนกลับญี่ปุ่นเคนชวนผมกับเพื่อนๆไปเที่ยวญี่ปุ่น แต่ไม่มีใครสนจะไปจริงๆจังๆ มีแค่ผมกับเพื่อนอีกคน รีบโทรไปขอแม่ว่าจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนอีกคน แม่บอกไม่มีตังค์หรอก ก็เลยบอกว่าจะไปอยู่บ้านเพื่อนใช้เงินไม่เยอะหรอก พอแม่โอเค จัดการขอวีซ่า ผ่านทั้งคู่ แต่เพื่อนดันไปไม่ได้ซะงั้น ใกล้ถึงวันเดินทาง เคนบอกว่าช่วงนั้นไม่สะดวก ติดธุระ อ้าว เวร.... แต่ไหนๆเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ถอยหลังไม่ได้้ สุดท้ายตัดสินใจไปญี่ปุ่นคนเดียวทั้งๆที่พูดไม่ได้และก็ไม่ได้เจอเคนด้วย ไปเที่ยวอยู่ 8 วัน รู้สึกประทับใจมากกก.. จริงๆวันสุดท้ายมีโปรแกรมไปดีสนีย์แลน แต่ผมหักดิบตัดโปรแกรมนี้ออกไป เพื่อจะทดไว้ในใจว่า ต้องกลับมาญี่ปุ่นอีก ต้องมาเที่ยวดีสนีย์แลนด์ให้ได้ ทดไว้เป็นกำลังใจให้อยากกลับมาญี่ปุ่นอีกรอบ พอกลับมาถึงเมืองไทย ไปลงคอร์สเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ สนญ.(รู้สึกแก่มาก ในคลาสมีแต่เด็กๆ) จนเรียนจบมหาลัย ไปสมัครทุนเรียนต่อญี่ปุ่น แต่ไม่ได้ ตอนนั้นเริ่มท้อใจ คิดว่าคงไม่ได้กลับไปแน่ๆ ก็เลยไปสมัครงานและสอบเรียนต่อปริญญาโท ปรากฎว่าสอบผ่าน  อีกไม่กี่วันกำลังจะต้องไปมอบตัว จ่ายค่าเรียน....... จู่ๆ แม่โทรมาบอกว่า ตะกี้มีญาติที่ไม่ได้เจอกันนานมาหาที่บ้าน เค้าเล่าให้ฟังว่าพี่สาวทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นหลายปีแล้ว แม่นึกขึ้นได้ว่าผมอยากไปญี่ปุ่น ก็เลยบอกว่า ลูกชายชอบญี่ปุ่น ญาติบอกว่า โทรไปคุยกับพี่สาวเค้าสิ ไปอยู่กับพี่สาวเค้าก็ได้ พอญาติกลับ แม่รีบโทรมาถามว่าอยากไปญี่ปุ่นรึเปล่า? .......ตอนนั้น กรี้สสสส สาวแตกเลยครับ สุดท้าย ตัดสินใจถอนตัวจากปริญญาโทและไม่ไปสัมภาษณ์งานที่ติดต่อมา ทิ้งทุกอย่างที่เคยเรียนมาทั้งหมด เริ่มต้นใหม่หมด... เดินทางไปเรียนภาษาที่ญี่ปุ่น  ไปอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน.......... ตอนนี้กลับเมืองไทยแล้ว ปัจจุบันเป็นล่ามอยู่ในบริษัทญี่ปุ่น............... จากคุณ : ฝนเหงา เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 10:22:45

ความคิดเห็นที่ 44 ขอเข้ามาแชร์ด้วยคนนะคะ ดิฉัน แต่งงานมาอยู่กับสามีที่อเมริกาคะ มาเริ่มต้นเมื่อ อายุใกล้เลข 4 ภาษาอังกฤษ ก็มาเรียนฟรีที่โบสถ์ ตอนนี้ ทำงานหาเงินด้วยตัว เอง  แปดปีที่ใช้เวลาอดทน กับการทำงาน ปัจจุบัน เป็นผู้จัดการแผนก มีลูกน้อง เป็นฝรั่ง ภูมิใจที่คนไทยมาได้เป็นหัวหน้าฝรั่ง ในต่างแดนคะ จากคุณ : tukata001 เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 10:59:39

ความคิดเห็นที่ 45 ที่ทำงานเคยส่งมาดูงานที่เมกาเมื่อ 6 ปีที่แล้ว หลังจากนั้นก็บอกตัวเองว่า เราจะกลับมาที่นี่อีกให้ได้ หลังจากนั้นก็ตั้งใจเก็บเงิน ฝึกภาษา สะสางปัญหา วางแผนหนี้สินที่มี คิดว่าพร้อมก็ลาออก มาเรียนต่อที่นี่ ดูลู่ทางแล้วเชื่อว่ากลับไป ตัวเองจะได้งานที่ดีกว่า เงินดีกว่าที่ทำมาแน่ ก็เลยออก (ตัดสินใจง่าย เพราะโสดสนิทครับ) ตอนนี้ก็ปิดเทอมครับ ก็เอาเงินที่ทำงาน on campus มาเที่ยวให้กำลังใจกับตัวเองที่ DC ครับ จากคุณ : G.T.S. เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 12:13:26

ความคิดเห็นที่ 46 ได้ทุน  "พ.ก."  ไปเรียนที่อเมริกาครับ ทางบ้านบอกว่าจะได้ไปดัดนิสัย  (ให้รู้จักช่วยตนเอง) ขณะนี้  นิสัยยังคงเดิมครับ  "ขี้เกียจเช่นเดียวกับสมัยเด็กๆ" เลยตัดสินใจ ที่จะอยู่ในเอมริกาไปจนตาย และอีกประการหนึ่ง  ไม่อยากตายเร็วครับ  อยู่ในเมืองไทย  ต้องหัดรู้จักใฃ้เสรีภาพ ให้ถูกต้อง......อาทิเช่น....หมาเห่าหอนข้างๆบ้าน....ก็ไม่ต้องบ่น....ไม่ต้องโทรเรียกตำรวจจัดการ..... รถที่โฆษณาดังๆไปตามถนน  ก็ปล่อยเขาไป   ในเมื่อชาวบ้านเขาทนกันมาได้  เราก็ต้องทำตัวให้เหมือนชาวบ้าน.... เป็นสภาพชีวิตที่ขมขื่นกับตัวผมเป็นอย่างมากในขณะ ที่เที่ยวอยู่ในเมืองไทยนี้.....หากว่าเป็นที่อเมริกา  เมืองนิวยอร์กที่ผมอยู่ ผมจัดการได้สบายๆ.....ในเรื่องจิ๊บจ้อยเฃ่นนี้ จากคุณ : hollywop เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 17:59:54

ความคิดเห็นที่ 47 ชีวิตยิ่งกว่าละครครับ ผมไปเรียน ตปท ทั้งๆที่ผมเคยพูดไว้ว่า "ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่" แต่เมื่อต้องจากแฟน(เก่า) ที่ต้องไปเรียนที่เมกา หลังจากนั้น ผมก็ตั้งใจไปอเมริกาให้ได้ แต่ไปแล้ว วันแรก ผมก็โทรบอกเลิกกับเธอ (เพราะเธอคงมีคนอื่นเรียบร้อยแล้ว) หลังจากนั้น ก็ได้พบเจอผู้หญิงหลายคน จนวันนึง มันไม่น่าเชื่อ ว่าผมจะได้พบคนที่รัก ที่เคยอยู่คนละฟากฟ้า แต่กลับมาเจอกันที่เมืองไทย และสุดท้าย เราก็เป็นเนื้อคู่กัน ชีวิตคนเรา มีหลายสิ่งหลายอย่างให้เราเรียนรู้ ชีวิตคนเรา ต้องเดินหน้าต่อไป เพื่อสิ่งที่ดีกว่า จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 21:29:03

ความคิดเห็นที่ 48 I came to London 6 years ago to study general english ka, met my husband from the first week that I'm here. Now married for 2 and a half years - still in London จากคุณ : preaw waan เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 21:38:41

ความคิดเห็นที่ 49 เล่าบ้าง กาลครั้งหนึ่ง 7 ปีที่แล้ว เราอายุ 13 ที่โรงเรียนที่เรียนอยู่ในไทย มีปัญหาเล็กน้อย ขอให้แม่ไปลาออกให้ แม่ก็บ้าจี้ตาม ทั้งๆที่ยังคว้าง ไม่มีที่ไป ไม่มีที่เรียนเลยตอนนั้น พ่อก็ถาม อยากไปสิงคโปร์มั๊ย ใกล้ดี ไม่แพงด้วย เราก็พยัคหน้า ตอนนั้นอยากไปเรียนต่างประเทศ อยากใชชีวิตคนเดียว อยากทำอะไรตามใจ คิดแค่นั้น อาทิตย์ต่อมาก็ไปเลย พ่อแม่ไปส่ง แล้วก็กลับ ทิ้งให้เราอยู่กับแฟมิลี่ เราก็สอบเข้าโรงเรียนได้ พออยู่ไปได้ปีนึง ทะเลาะกับแฟมิลี่นิดหน่อย เราเลยย้ายออกมาเช่าห้องอยู่คนเดียว เรียนที่สิงคโปร์อยู่สี่ปี จากเด็กที่โง่ที่สุดในห้องตอนอยู่ไทย ก็พอจะเรียนได้ดีกับเขาบ้าง บอกพ่ออยากเข้าเคมบริดจ์ พ่อเลยส่งมาอังกฤษ เรียน a level แต่สุดท้ายก็เข้าไม่ได้  ตอนแรกเสียใจมาก แต่ก็โทษใครไม่ได้ เรามันขยันน้อยเอง มาตอนนี้ชีวิตมหาลัยแฮปปี้มากๆ รู้สึกที่ผ่านมาในชีวิต ตัดสินใจถูกหลายอย่างเลย ใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง (แต่ขอเงินพ่อแม่นะ) ตั้งแต่อายุ14 แล้วคิดว่าจะอยู่อังกฤษอีกนานนนนนนนนนน จะทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆก่อน ไม่งั้นไม่กลับไทยง่ายๆ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 54 22:03:13 แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 54 22:01:03 จากคุณ : blackbillaz เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 21:59:52

ความคิดเห็นที่ 50 คุณ จขกท ได้ฟังเต็มหูเลย         แต่ละคน ประสบการณ์แตกต่างกันไป gifts หมดแล้ว  แจก  ให้ทุกคนก็แล้วกัน   การที่ใช้ชีวิตอย่างมัธยัสถ์ทุกด้าน  รวมทั้งการเดินทางท่องเที่ยวน่ะ   ไม่ใช่ว่าจะถูกใจทุกคนเสมอไปนะ   คนที่เขาไม่เคยสมบุกสมบันน่ะ  ไปเที่ยวกะป้ากะลุงหนเดียว  หรือมาพักด้วยหนเดียว   จะเข็ดไปเลย  ตัดสัมพันธ์       ไม่ส่งใครมาให้อีก  บัตรเบิดขอบคุณไม่เห็นด้วยซ้ำ  หุหุหุ      กำลังอ่านหนังสือท่องเที่ยวของ Rick Steves เขาบอก ว่าการเดินทางที่ใช้จ่ายด้วยเงินมากๆน่ะ     only builds a thicker wall between  you and what you came to see.  คนไทยส่วนใหญ่มักจะนึกว่า  คนอยู่เมืองนอกคงอยู่บ้านใหญ่โตหรูหรา  มีรถคันโตๆ แพงๆขับ        จะไปเที่ยวไหนที   หาแต่ที่ช็อปปิ้ง   จุดมุ่งหมายชีวิตแตกต่างกับของลุงของน้านะทราย       เพืือนที่ญี่ปุ่นเขาเคยบอกสามีเขาวาเพื่อนคนนี้ ไม่เหมือนใครนะ   หมายถึงน้าน่ะ      เอาไว้อียิปต์สงบค่อยไปอียิปต์กันนะทรายนะ     หรือ ไปออสเตรเลีย หรือ Patagonia??  อยากไปหมด    คอยทวงลูกอยู่นะนี่  ว่าเมื่อไหร่จะชดใช้ค่าที่ทำให้แผนการณ์เที่ยว Machu Pichu ของแม่ล้มเหลว  ทำหูทวนลมเสียนี่ ป.ล.  หลังไมค์ถึงป้าไม่ได้ค่ะ   พันทิปเขาระงับของป้า  เข้าไปดูเมล์ไม่ไ้ด้มาเกือบสองปีละมั้ง     เขาว่าป้าไปประกาศโฆษณาชวนคนมาอยู่กะลูกที่นิวยอร์ค  เเนะ    ดีที่ไม่โดนยึดอมยิ้มไปล่ะ      จากคุณ : ป (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 22:03:47

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นเด็กบ้านนอกครับ  นอกจริงๆครับ หลังเขาเลยละ ชื่อหมู่บ้านว่า "บ้านนานกปีด" จ.เลย (ถือว่าหายากมากในแผนที่ประเทศไทย) พ่อแม่ เป็นชาวไร่ชาวนาครับ ไม่มีปัญญาส่งผมเรียนต่างประเทศแน่ๆ แค่หาเช้ากินค่ำยังแทบไม่ไหวเลยครับ เคยบอกท่านตอนผมอยู่ ม.หก ว่า อยากเข้าไปเรียนใน กทม. พ่อแม่บอกว่า ไม่มีเงินส่งแน่ๆ และไม่อยากให้ไป เพราะมันไกล ไม่มีคนช่วยงาน เลยอยากให้เรียนมหาลัยวัด เรียน เสาร์-อาทิตย์ ก็พอ .. ผมนอนร้องไห้ทุกคืนครับ อยากเข้าไปเรียนในเมืองมากๆ ครอบครัวมีแต่คนดูถูก ญาติไม่ยอมรับ เพราะจน ไปขอยื้มตังค์ใครเขาก็ไม่ให้ เขากลัวไม่มีจะคืนเขา และเราก็ได้แต่ทนตลอดมา จบ ม.หก ครับ สอบชิงทุนพระราชทาน ของสมเด็จพระเทพฯ ได้มาเรียนต่างประเทศครับ พระองค์ท่าน ทรงออกค่าใช้จ่ายให้หมดทุกอย่างเลย ตอนนี้ จะจบแล้วครับ เหลืออีกปีเดียวเท่านั้นเอง และครอบครัวตอนนี้ มีแต่คนเข้ามาถามว่า ลูกทำยังไงถึงได้ทุนฯ ไปสอบเอายังไง ญาติๆเข้ามาหา มาคุยด้วย ... ชีวิตครอบครัวเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หน้ามือเป็นหลังมือเลยครับ และผมยังมีโอกาสเข้าเฝ้าพระองค์ท่านฯ หลายครั้งมาก ร่วมโต๊ะเสวยก็เคย และได้ออกทีวี จนข่าวแพร่ไปทั่วตำบล จนตอนนี้ จากครอบครัวยากจน เด็กบ้านนอก ที่ทุกคน ต่างพากันดูถูก จนตอนนี้ มีชีวิตที่ดีขึ้นมากๆครับ เพราะพระบารมีของพระองค์ท่านฯ และการได้มาเรียนต่างประเทศ นี่และครับ .... ขอโทษด้วยนะครับ เรื่องราวผมอาจจะฟังดูเป็นนิยาย (น้ำเน่า) แต่ก็อยากให้ทุกคนได้รู้ครับว่า ความพยายามของคนเรา มันทำให้เรา มีชีวิตที่ดีขึ้นได้จริงๆนะครับ .. มาอยู่รวมกัน ร้อยพ่อพันแม่ วัฒนธรรมต่างกัน บางครั้งก็ทำให้เราได้เรียนรู้โลกกว้างได้เยอะมากๆครับ ปล. ขอบคุณ เจ้าของกระทู้ ที่มีกระทู้ดีดีให้ทุกคนได้แลกเปลี่ยนกันนะครับ ** เข้ามาขอบพระคุณทุกท่านที่ให้กิ๊ฟครับ ไม่คิดว่าจะได้เยอะขนาดนี้ ** แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 02:03:44 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 02:16:36 จากคุณ : toulovepak1 เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 02:13:58

ความคิดเห็นที่ 52 ตอนแรกบินมาเที่ยวคนเดียว กะว่าจะมาดูที่เรียนด้วย มีเพื่อนฝรั่งอยู่บ้างแต่ไม่ใช่รัฐที่กะว่าจะมาเรียน บินไปเยี่ยมเพื่อนตามรัฐต่างๆ เลยเจอแฟน คบกันสักพักแฟนขอแต่งงาน ตอบไปว่ายังไม่อยากแต่ง แต่แฟนร้องไห้อยู่เป็นเดือนเลยแต่ง เพราะสงสาร 555 เลยอยู่ยาว แต่กลับไทยทุกปีค่ะ จากคุณ : very me เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 02:24:56

ความคิดเห็นที่ 53 แต่งงานตามสามีมาอยู่ที่นี้คูเวตค่ะ ตอนมาแรกๆไม่มีงานทำคิดว่างานอะไีก็จะทำหมดติดแต่ว่าคนแถวนี้ดูถูกเอเซียมากเลยฮึดอีกครั้งไปสมัครงานในสนามบินทั้งๆที่ไม่มีประสบการณ์แต่เค้าก็ดันรับ ตอนนี้ทำงานที่Kuwait international Airport passenger service agent หรือเจ้าหน้าที่ภาคพื้นคนไทยเพียงคนเดียวของสนามบินนี้ค่ะ จากคุณ : Apple.so.sweet (apple.so.sweet) เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 04:05:24

ความคิดเห็นที่ 54 เพราะชอบกินไส้กรอกเยอรมันค่ะ จากคุณ : currywurst เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 05:00:14

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนแรกไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาค่ะ ไปตอนมอหก สนุกและติดใจชีวิตต่างแดนมากๆ พอกลับมาทำเรื่องจบก็เริ่มหามหาวิทยาลัยเรียน ติดม.รัฐภาคอินเตอร์ และมหาวิทยาลัยในอังกฤษ ก็เลยเลือกมาอังกฤษค่ะ สนุกต่างกันไป แต่ที่อังกฤษนี่ต้องสู้ชีวิตมากกว่าที่อเมริกาเยอะ :) จากคุณ : Calotropis เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 05:14:48

ความคิดเห็นที่ 56 เกิดมาไม่เคยคิดจะไปต่างประเทศ เพราะภาษาอังกฤษตั้งแต่ ม. ต้น จนมหาวิทยาลัย วนเวียนอยู่แถว 0 กับ 1 เพราะไม่ชอบมากกกกกก แต่อกหักรักคุด เลยบอกที่บ้านจะมาทำเอก (ทั้งๆที่ทำงานและเรียนโทอยู่แล้วที่ มธ) ที่บ้านไม่ได้มีตังค์อะไร แต่เรื่องสนับสนุนลูก ให้ทำในสิ่งที่ตั้งใจนั้นไม่เป็นรองใคร ก็ให้มา เพื่อนๆก็ไม่อะไร เพราะคิดว่าคงอยู่ไม่พ้นปี สอบ TOEFL ครั้งแรกทำแบบฝึกหัดแทบตายได้ 470 สอบอีก 2 ครั้ง ได้มาแค่ 570 พอแล้ว หมดแรง GRE 2 ครั้ง ได้ Math 95th percentile Verbal 10th percentile พอแล้ว หมดปัญญา สอบจนแก่ก็คงไม่ได้ดีกว่านี้หรอก ด้วยคะแนนน้อยนิด เลยสมัครเรียนโท ก็ได้ตอบรับจากมหาวิทยาลัยที่อยากเรียน (แต่ไม่ได้เรียนกับอาจารย์ที่เขียนหนังสือหรอกนะ ท่านเกษียณปีที่เราเข้าพอดี) แต่พอเรียนแล้วก็คิดว่าทำไมตรูไม่ฆ่าตัวตายไปซะวะ จะได้ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ ด้วยความดันทุรัง บอกชาวบ้านไว้ว่าจะมาทำเอก ถ้าไม่ได้เอกจะไม่กลับ เรียนไปไม่กี่วัน ก็รู้สึกว่าทำไมคนอื่นเค้ามี office นั่งกัน แต่เราไม่มี พอถามเค้าถึงได้รู้ ว่าคนอื่นเค้ามี office กันเพราะเค้าได้ assistantship (มันคืออะไร?) ด้วยความอยากเหมือนชาวบ้าน ก็เดินไปบอก grad director ว่าเราอยากได้มั่ง (ยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรแน่) grad director บอกถ้าทำเกรดเทอมนี้ดี เทอมหน้าจะพิจารณา พอเห็นเพื่อนคนจีนบางคนเค้าไม่แค่ไม่ขอเงินที่บ้าน เค้าส่งเงินกลับบ้านด้วย! ก็เกิดความตั้งใจว่าจะต้องเอา assistantship ให้ได้ จะจบเอกให้ได้ โดยไม่ขอตังค์ที่บ้าน จะดูว่าถ้าเราเริ่มจากไม่มีอะไรเลย ตัวคนเดียว ไม่มีเงิน ไม่มีครอบครัว ไม่มีพรรคพวก เพื่อนฝูง เราจะไปได้แค่ใหน โชคดีที่มีเพื่อนดี (มากกกก) (ก่อนมาก็มีคนหวังดีเตือนว่าคนชาตินั้นโน้น ดีอย่างนั้น ไม่ดีอย่างนี้ แต่ที่เราเจอก็ดีทุกคน) จับกลุ่มอ่านหนังสือ อยู่มหาวิทยาลัยตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึงเที่ยงคืน หมดเทอมเกรดออกมาโอเค grad director เรียกไปบอกว่าได้ GA เป็น RA ไปก่อนเพราะยังไม่ผ่าน speak test แล้วก็ถามต่อว่าเราคิดจะทำเอกรึเปล่า ถ้าคิด เทอมหน้าต้องลงเรียนอีกแบบนะ โอกาสมาเราก็คว้า ตอบเลยว่าจะทำ เพราะเราสอบ speak test 2 รอบไม่ผ่าน เป็น RA/TA แบบไม่ได้สอนคลาสตัวเอง จะได้แค่ 12-15 hrs/wk ตังค์พอใช้ แต่ไม่พอเที่ยว ปีนึงให้หลังก็เลยทำงานรับโทรศัพท์ฉุกเฉินในมหาวิทยาลัยเพิ่ม ทำเที่ยงคืนถึง 8 โมง อาทิตย์ละวัน ก็ทำ 2 งานมาตลอด เรียนๆ เล่นๆ เที่ยวๆอยู่นาน เริ่มรู้สึกว่าถึงเวลาใปทำอย่างอื่นซะที (เพราะเที่ยวที่อยากเที่ยวหมดแล้ว) แต่ไม่ชอบรัฐบาลตอนนั้นมากๆ เลยหางานที่นี่ ตั้งแต่มาแต่กลับบ้านทุกปี ณ. วันนี้ ก็มีความสุขตามอัตภาพค่ะ จากคุณ : 2 Cents เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 06:50:39 A:74.70.98.41 X: TicketID:312350

ความคิดเห็นที่ 57 ผมเองได้ "อยู่" ต่างประเทศครั้งแรกก็ตอนเรียนจบแล้วเริ่มทำงานไปประมาณ 8 เดือน สมัยเรียนเฉียดไปเฉียดมาหลายครั้ง เคยได้ AFS กับ Work & Travel สมัยเรียนแ่ต่ก็มีเหตุให้ไม่ได้ไป จนเรียนจบทำงานได้สักพัก แม่ไปเจอทุนพิเศษของรัฐบาล ส่งไป train ที่ India เป็นเวลาประมาณ 4 เดือน จำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ เพราะจริงๆ ไม่เคยมีความคิดอยากไปอินเดียเลย แต่สุดท้ายก็สมัครไปแล้วก็ได้รับเลือก กลับมาจากอินเดียก็ทำงานไปอีกประมาณ 3 ปี ก็ตัดสินใจว่าจะเรียนต่อโท ซึ่งตั้งใจว่าต้องเป็นต่างประเทศเพราะอยากได้ประสบการณ์เพิ่มเติม ตอนแรกดูไว้แต่ที่อเมริกา เพราะพี่สาวเรียนจบและทำงานอยู่ที่นั่น ก็สมัครที่นั่นเป็นหลัก แต่ช่วงหาข้อมูลไปเจอทุนของสหภาพยุโรปชื่อ Erasmus Mundus ซึ่งพอเห็นรายละเอียดแล้วรู้สึกว่ามันสุดยอดมาก คือได้ไปเรียนหลายประเทศภายใต้หลักสูตรเดียว ก็เลยสมัครไปด้วย สุดท้ายได้ตอบรับที่อเมริกา 3 แห่ง แล้วได้เป็นตัวสำรองทุน EM ตอนนั้นเตรียมตัวไปอเมริกาแล้ว แต่สุดท้ายมีคนถอนตัวจากทุน EM และได้เลื่อนขึ้นมาก็เลยตัดสินใจทิ้งทางอเมริกาแล้วบ่ายหน้ามาสู่ยุโรป เพราะดูน่าจะสนุกกว่ากันเยอะ โปรแกรมที่ได้ต้องเรียน 3 ประเทศที่ France, Finland แล้วก็ Netherlands ที่ละประมาณ 4-5 เดือน ระหว่างนั้นก็เที่ยวรอบยุโรปไปอีกหลายประเทศ พอเรียนจบก็คิดว่าอยากหาประสบการณ์แล้วก็สร้าง profile ให้ตัวเองด้วยการทำงานที่ต่างประเทศ เพราะสมัยนี้จบนอกมันก็ค่อนข้างจะธรรมดา ถึงของเราจะได้เป็นทุนก็ตาม หางานอยู่สักระยะก็ได้งานที่ประเทศ Netherlands ปัจจุบันทำมาได้ประมาณ 1 ปีแล้ว เริ่มคิดถึงบ้านเป็นระยะ และกำลังสองจิตสองใจว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับไทยดี ใจนึงก็อยากกลับ แต่อีกด้านก็พึ่งได้เลื่อนตำแหน่ง ก็เลยยังคงอยู่ที่นี่ต่อไป อีกอย่างก็ยังคิดอยู่ว่าไหนๆ อยู่มาขนาดนี้แล้ว อยู่ไปจนให้ได้ permanent resident permit เลยก็น่าจะดี จากคุณ : Roby เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 07:01:07

ความคิดเห็นที่ 58 มาเรียนหนังสือครับ ใช้เงินพ่อไปเยอะเหมือนกันครับ และก็คงจะอยู่ไปอีกสัก 4 ปี แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 08:54:58 จากคุณ : Ryuichi เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 08:54:20

ความคิดเห็นที่ 59 "กำลัง"จะไปอยู่ต่างประเทศค่ะ ชีวิตคนเราไม่ได้มีแค่หนึ่งความฝันค่ะ ทำตามความฝันของคนที่เรารักและรักเรามาตลอดแล้ว คราวนี้ขอไปตามหาความฝันของตัวเองบ้างค่ะ ฝันมาตลอดว่าอยากไปใช้ชีวิตเป็นเด็กนักเรียนนอก ทั้งๆที่ไม่รู้หรอกว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ในเมื่อฝันไว้แล้วต้องไปให้ได้ค่ะ..... ขณะที่เรากำลังจะทำตามความฝันของตัวเอง ก็ไม่ลืมทำตามความฝันของคนที่เรารักควบคู่ไปด้วยค่ะ จากคุณ : chocobeach เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 09:59:11

ความคิดเห็นที่ 60 ที่จริงเคยเล่าไปหลายรอบแล้ว..ขอเเชร์เรื่องราวให้จขกท.อีกรอบครับ เป็นหนุ่มไทย ไกลบ้าน มาขานกล่าว   เรื่องมันยาว เท้าความกลับ แต่หนหลัง พรหมลิขิต บันดาล  ได้น่าชัง เชิญมานั่ง ฟังต่อ ขอเล่าเอง ---------------- ผมจะเล่าเรื่องเรื่องผมให้ฟังนะครับ  ถึงสาเหตุที่ผมได้มาอยู่เมืองนอก เหตุเกิดสืบเนื่องมาจากช่วงปีที่เกิดสึนามิที่เมืองไทยเมื่อปลายปี 2547     ช่วงหลังเกิดสึนามิได้สัก1อาทิตย์  นั้นผมทำงานอยู่ในสนามบินดอนเมือง..ที่กรุงเทพ..  มีวันหนึ่งได้มีฝรั่งชายชาวสวิตเซอร์แลนด์ ชื่อทอม เข้ามาคุยด้วย แล้วบอกว่า  เขามีเรื่องขอความช่วยเหลือหน่อย...พอดีเขารับอาสาเอาเครื่องมือช่างมากล่องใหญ่มาก  ที่คนสวิสเซอร์แลนด์  บริจาคมาให้ช่วยคนไทย   จะเอามาบริจาคช่วยเหลือ ชาวไทยที่ประสบภัยจากสึนามิ         ..แต่เขาไม่สามารถนำไปคนเดียวได้   ต้องการคนช่วยขน  ผมไม่ลังเลรับอาสา และตัดสินใจออกงานที่สนามบินเลย  โดยเอากล่องเครื่องมือนั้น  ขนใส่รถทัวร์ลงมาภาคใต้ จุดแรกที่ผมกับทอมหยุดพัก   คือจังหวัดระนอง   เราพักเกสต์เฮาน์ในตัวเมือง จ.ระนอง  และที่นี่เอง  ผมได้เจอกับฝรั่งหญิงจากออสเตรเลีย  เธอชื่อเมลลิสา เมลลิสา  บอกว่า  เป็นนักท่องเที่ยวมารอบโลกเมืองไทยเป็นจุดสุดท้ายก่อนที่จะบินกลับออสเตรเลีย แต่มาเจอเกิดเหตุการ์ณสึนามิที่เมืองไทยเลยตัดสินใจอยู่เป็น   อาสาสมัครช่วยสึนามิ อยู่ที่เขาหลักพังงาก่อน ( ช่วงเกิดสึนามิ เมลลิสา ปลอดภัย  เพราะเที่ยวอยู่เกาะเต่า ฝั่งอ่าวไทย )  เธอบอกว่ามาแวะ จ .ระนอง  เพื่อจะข้ามไปต่อวีซ่าที่เกาะสองฝั่งพม่า (เขตแดนจ.ระนอง) ก็ได้คุยกันสัก 5นาทีได้มั้ง  แล้วเมลลิสา ก็จากไป ผมเลยได้ความคิดตรงนี้  จากฝรั่งผู้หญิงออสซี่คนนี้ ..ว่าน่าจะเอากล่องเครื่องมือไป  บริจาคให้ศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัย ที่ เขาหลักจ.พังงา   เลยปรึกษากับ ทอม (เจ้าของกล่องเครื่องมือ).. แต่กว่าจะนำเครื่องมือนี้ ไปที่เขาหลักพังงา   ผม ต้องมานั่งๆนอนๆ รอทอมอยู่ที่ระนองวันแล้ววันเล่า  เพราะทอมเป็นฝรั่งขี้เมา ทอมเมาติดลม  อยู่ทีระนองเกือบเดือน.. .รอไม่ไหว   สุดท้ายเลยตัดสินใจแกมบังคับทอม   ชวนทอมกลับไปบ้านผมก่อนที่ จ.พัทลุง เพื่อไปหารถยนต์มาจากบ้านที่จังหวัดพัทลุง  แล้วขนเครื่องมือเหล่านั้นไป ที่เขาหลัก  จ.พังงา และผมก็ได้เจอเมลลิสาอีกที่นี่   ซึ่งเธอทำหน้าเป็น อาสาสมัครตำแหน่งเลขา   ประจำศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิ เขาหลัก จ.พังงา     ผม ทำงานอาสาสมัครอยู่ที่นั่นประมาณ 2 เดือน ช่วยชาวบ้านซ่อมแซมบ้านบ้างเรือประมงบ้าง  สอนหนังสือเด็กเล็กบ้าง วันหนึ่งผมคิดถึงบ้าน อยากกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ที่บ้านนอก จ.พัทลุง เมลิสาขอตามไปเที่ยวด้วย แต่การตัดสินใจครั้งนั้น ทำให้เธอต้องอยู่เมืองไทยยาว และทิ้งตั๋วเครื่องบินที่จะบินไปออสเตรเลียทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เพราะเธออยากแต่งงาน และ ใช้ชีวิตอยู่กับผมที่เมืองไทย สุดท้ายชะตาเราต้องกัน    9  เดือน  จากนั้น  เราตัดสินใจแต่งงานกัน  ที่บ้านผม   จ.พัทลุง  แต่งแบบไทย  เราอยู่กันที่บ้านผมที่บ้านนอก จ.พัทลุงได้ 4 ปี และเห็นใจภรรยาว่าเสียสละมาก เนื่องจาก หมู่บ้านที่เราอยู่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ  เธอเป็นฝรั่งคนเดียวในหมู่บ้าน..ที่วันๆมีแต่คนแถวบ้าน แวะมาดูฝรั่งตัวเป็นๆ เหมือนของแปลกซึ่งเราก็เข้าใจจุดนั้น  ด้.และมีครูโรงเรียนแถวๆบ้าน แวะมาเยี่ยมเยือน และเชิญชวนไปปรากฎตัวให้ไปร่วมกิจกรรม ให้เด็กนักเรียนแถวบ้านนอกได้สัมผัสฝรั่งอยู่บ่อยๆ และเราไม่เคยปฎิเสธ   ด้วยความรักและเห็นใจภรรยาที่ไม่ค่อยมีเวลาเป็นส่วนตัว.และอีกอย่างเราอยากทำมาหากินบ้าง เพราะะเราไม่ได้ร่ำรวย.เลยตัดสินใจเอ่ยปากว่า ฉันอยากไปหาประสบการ์ณ ที่บ้านเธอบ้าง..(ที่จริงต้องการให้ภรรยาได้มีเวลาพักผ่อน ส่วนตัวบ้าง) แล้วเมลลิสา เธอก็ตัดสินใจ ชวนผม มาหาประสบการณ์ที่ออสเตรเลีย  บ้านเธอ. อยู่กันที่เมืองบริสเบนกัน 2 ปี และหลังจากนั้น..ก็ย้ายมาอยู่เมืองแคนเบอร่าได้เกือบปีแล้ว..แต่ตลอดที่อยู่เมืองนอก ผมขวนขวายทำงานเองตลอด เพราะพอจะมีความรู้และความสามารถอยู่บ้าง(จบ ป.ตรี เป็นคนหัวดีและเรียนเก่งแต่เลือกที่จะเรียนม.ราม และเป็นนักกิจกรรมตัวยง)  และตอนนี้ก็ให้ภรรยาอยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียว  และรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า ที่สามารถเลี้ยงดูลูก และเมียที่เมืองนอกได้ แต่ถึงจะมาอยู่เมืองนอก..ก็คงเป็นแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง..เพราะทั้งคู่อยากลับไปใช้ชีวิตที่เมืองไทยครับ ..อยากให้ลูกชายโตที่เมืองไทย..และซึมซับความเป็นไทย และสุดท้ายขอเอ่ยคำว่า สุขสันต์วันคริสมาสต์ และ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าครับ ด้วยภาพน้องโบดี้ลูกชาย วัย 3 เดือนกว่า แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 14:24:06 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 14:19:25 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 13:52:40 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 13:37:52 แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 13:24:31 จากคุณ : jayaus เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 13:21:40

ความคิดเห็นที่ 61 อยากไปหาประสบการณ์ที่ต่างประเทศบ้างคะ เคยไปเรียนภาษาที่จีน 2เดือนกว่า แต่ตอนนั้นยังเด็ก อยู่แบบไม่มีความสุขเพราะคิดถึงบ้าน แต่หลังจากที่จบม.6ก็อยากไปเรียนต่อที่จีนเหมือนกัน แต่ลังเล เพราะเราอยากเรียนที่ไทยให้จบก่อนค่อยไปเรียนต่างประเทศ ตอนนี้อยากไปอยู่เกาหลีมากคะ เพราะเคยไปเที่ยวครั้งนึงและติดใจ ตั้งใจไว้ว่าสักวันหนึ่งจะกลับไปที่นั่นอีกคะ แต่ตอนนี้คงต้องเรียนให้จบก่อน อิอิ จากคุณ : ICHIBEZ เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 14:39:42

ความคิดเห็นที่ 62 ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 18:48:54

ความคิดเห็นที่ 63 ไม่รู้ทำไม อ่านกระทู้นี้แล้วน้ำตาไหล จากคุณ : crimson delirium เขียนเมื่อ : วันคริสต์มาส 54 21:13:43

ความคิดเห็นที่ 64 เราก็มีความฝันเหมือน จขกท คะ เข้ามาอ่าน : )) จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 00:06:37

ความคิดเห็นที่ 65 เล่าบ้าง มาเรียนโท ที่อเมริกาก่อน (ก่อนได้ตอบรับจากมหาลัย ก็ตัองเตรียมตัวสอบโทเฟลเอง แต่ GMAt ไปลงเรียน ใช้เวลาเตรียมตัวปีกว่า) เหตุบันดาลใจไปเรียน เพราะเห็นเพือนคนนึงสมัยเรียนมหาลัย กลับจากเรียน ป.โท ที่ชิคาโก แล้วได้งานดี ก็เลยอยากเป็นบ้าง ตอนมาเรียน เดือน พ.ค. 40 ไปได้แค่เดือนเดียว ดอลลาร์แข็งค่า เอาละสิ ไม่ได้แลกเงินมาเยอะด้วย 1 us$ ต้องใช้เงินบาท จาก 27 ขึึ้นมาเรือ่ย ๆ มาถึง เกือบ 50 แค่ไม่กี่เดือน ออกปากยืมเพื่อน ที่อยู่อเมริกา ก็ไม่มีใครช่วย (มาเรียนด้วยทุนส่วนตัว จากการเก็บหอมรอบริบจากทำงานเมืองไทย ตอนสัมภาษณ์วีซ่า ก็ยังบอกว่า sponsor ตัวเอง ยังมีคนสงสัยว่าได้วีซ่ามาได้อย่างไร ปกติจะไม่ค่อยผ่าน) ก็เลยต้องออกปากยืมเงินอา (ที่ไม่เคยเจอกันเลย เพราะเค้าเกิดที่จีน แล้วอพยพไปอยู่อเมริกา แต่พ่อเราอพยพไปอยู่ไทย) ที่อยู่อเมริกา เค้าก็ส่งเงินมาให้ บางครั้งเหมือนสวรรค์ดลใจ เพราะกำลังขาดเงินลงทะเบียน แต่ไม่อยากออกปากขอยืมอาอีกเกรงใจ แต่อาเค้าก็ส่งเงินมาให้อีกพอดีก่อนวันลงทะเบียนอีกเทอมสุดท้าย โดยทีไม่ได้โทรไปขอยืม แล้วทำงานร้านอาหรไปด้วย พอเป็นค่าเช่าบ้าน อาหาร ชีวิตนี้ก็แปลก มาเรียนเมืองนอกค่าเงินก็ตก พอทำงานได้เก็บเงินซือ้รถ น้ำมันก็แพงเอา ๆ ซื้อบ้านแล้วพอลงเงินซ่อมไปเยอะ เพื่อขายต่อเป็นคอนโดเอากำไรปุ้ับ บ้านก็ราคาตกอีก ไม่กล้าขาย ไม่เคยมีประวัติว่าบ้าน ที่ดินราคาตกในหัว มีแต่ขึ้น มีอยู่แค่ครั้งเดียว ปี 1950 ในประวัติศาสตร์อเมริกาที่บ้านราคาลง ย้อนกลับมาหลังจากเรียนจบ ป.โท ก็กลับไทยไม่ได้เพราะเศรษฐกิจแย่ ปี 2541 ที่บ้านบอกหางานทำที่โน่นไปก่อน ก็สมัครงาน ได้งานทำ แล้วก็ได้เจอแฟนมาทานข้าวร้านอาหารที่ทำนั่นเอง ตอนนี้อยู่มา ๑๐ ปีแล้ว จากคุณ : หน้ากากแตน เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 02:40:26

ความคิดเห็นที่ 66 อยู่ประเทศสวีเดนค่ะ มาที่นี่เพราะ ''ความรัก'' นำพามา แม้ความร้กครั้งนั้นจะจบลงไปแต่สุดท้ายฉันก็ได้เรื่องอื่นเข้ามาทดแทน ...อยู่เมืองไทยเป็นเภสัชกรค่ะ เพิ่งเรียนจบทำงานได้ไม่นานก็มาเจอแฟนชาวสวีเดน คบกันประมาณ 1.5 ปีก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่ บอกตรงๆว่าตอนแรกคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าตัวเองจะทำอะไรในประเทศที่หนาว มืด ขนาดนี้ ทรมานมากต้องไปเรียนภาษา 1 ปีให้หลังก็มีปัญหากับแฟนทำให้ต้องเลิกกัน....... คิดว่าจะกลับเมืองไทย เพราะอยู่ที่นี่ไม่มีอะไรทำ ตอนนั้นก็ทำงานพิเศษร้านอาหาร ไปรษณีย์หาเงินไว้ใช้ตามเรื่องตามราว แต่บังเอิญคิดว่าไม่อยากกลับมือเปล่าเรียนภาษาทำงานเก็บเงินซักพักดีกว่า ไปๆมาๆก็ได้ลู่ทางการสอบไลเซ่นเป็นเภสัชกรที่นี่ เลยตั้งหน้าตั้งตาทำงานพิเศษหาเงินใช้จ่ายและอ่านหนังสือสอบไลเซ่น ไปฝึกงาน ทำทุกอย่างตามที่เค้ากำหนด ตอนนี้อยู่ประเทศสวีเดนมา 5 ปีแล้วค่ะ เพิ่งสอบไลเซ่นเป็นเภสัชกรผ่านเมื่อกลางปีที่ผ่านมา จากนั้นก็ได้สมัครงานประจำ ปรากฎว่าเค้าเลือกเราค่ะ ทั้งๆที่เราเป็นคนไทยพูดภาษาสวีเดนยังไม่ปรี๊ด แต่เค้าเห็นว่าเราขยันทำงานมากๆ ตอนนี้ก็เป็นเภสัชกรประจำร้านยา Kronans Droghandel ของประเทศสวีเดนค่ะ :) จากคุณ : Kabuki Queen เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 06:22:13

ความคิดเห็นที่ 67 นั่งเครื่องบินมาจ้าแฮ่ๆ Merry Chritmas ค่ะทุกคน :-) จากคุณ : ชอบดื่มwineค่ะ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 13:22:28

ความคิดเห็นที่ 68 เราอยู่จีนค่ะ พอดีคุณพ่อมาทำงานที่นี่ได้ประมาณ 20 ปี แล้วเหง๊า เหงา ก็เลยตัดสินใจหิ้วเรามาด้วยหลังจบป.6 แล้วช่วงนั้นภาษาจีนกำลังบูมมั่กๆ ตอนนี้ปี 2 แล้วค่ะ อีก 2 ปีก็จบละ อ้อ ลืมบอกไป เราเรียนสาขาธุรกิจระหว่างประเทศกะคนจีนนะ ยากมั่กๆ รู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง แต่ก็พยายามสอบให้ผ่าน จากคุณ : แพรไชน่าทาวน์ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 15:07:54

ความคิดเห็นที่ 69 เราอยากมาทำงานต่างประเทศ  อยากมาสัมผัสหิมะ                                                                                             สมัครงานกับตัวแทนที่มาจัดหางานและอบรมภาษที่สามให้ แต่ก็ไม่สำเร็จ  รอปีกว่าไม่เป็นผลเลยดิ้นรนมาเอง จีบหนุ่มทางเน็ต  โชคดีเจอคนรักจริงเลยแต่งงาน และย้ายมาอยู่เมืองหนาวที่ขึ้นชื่อว่า เป็นเมืองที่ประชาชนมีความสุขที่สุดอันดับหนึ่งของโลก ตอนนี้เรียนภาษาและทำงานไปด้วยค่ะ ตอนอยู่เมืองไทยเงินเดือนสามหมื่น ตอนนี้เงินเดือนสามแสนกว่าบาทค่ะ ดีใจที่มีโอกาสได้ก้าวตามฝันและสามีก็เป็นคนดีค่ะ จากคุณ : Dokkaewguitar เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 15:15:43

ความคิดเห็นที่ 70 ผมโดนหลอกมาครับ !! เค้าบอกผมว่า งานง่ายๆ อาทิตย์เดียวเสร็จ นี่ผ่านไปใกล้ๆ 10 ปี ได้ภรรยาคนที่นี่ แถมลูกคนที่สอง กำลังจะคลอดต้นปีหน้า ยังไม่มีกำหนดกลับไปไทยแบบถาวรเลย !! จากคุณ : sasrp เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 18:22:00

ความคิดเห็นที่ 71 ทำงานด้านต่างประเทศเดินทางบ่อย และมีโอกาสอบรมหรือร่วมงานกับชาวต่างชาติจากหลากหลายวัฒนธรรม เลยกลายเป็นคนเปิดกว้างแต่รักสันโดษชอบใช้ชีวิตอิสระ จากนั้นมาเรียนต่อที่เมืองนอกสองปีรู้สึกมีความสุขมาก พอกลับไปทำงานก็เจอปัญหาไม่สามารถปรับตัวเข้ากับบริบทแบบไทยๆ ได้ โดนดักแข้งดักขาเล่นเส้นสายจนรู้สึกท้อสุดๆ เลยตัดสินใจมาอยู่กับแฟนชาวต่างชาติ ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมาย แต่โชตดีที่เราไม่มีปัญหาเรื่องภาษาเท่าไหร่เลยหางานได้เร็ว สามารถเลี้ยงตัวเองและเข้ากับผู้คนในสังคมใหม่ได้ดี กลับไทยปีละครั้ง จากคุณ : ชีวิตที่พอเพียง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 18:47:28 A:90.224.230.218 X: TicketID:159141

ความคิดเห็นที่ 72 คห#63 เป็นเหมือนกันครัฟฟฟ อ่านไปยิ้มไป เเต่ บางครั้ง อ่านไป น้ำตาไหล ไปแฮะะะะ แต่มีความสุขที่ได้อ่าน ครัฟฟฟฟฟ จากคุณ : Ucigas XIII เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 21:26:28

ความคิดเห็นที่ 73 ไม่เคยไปค่ะ แต่ชอบซุ่มห้องนี้ อ่านประสบการณ์ของหลายๆ คนแล้วมีความสุขค่ะ :D จากคุณ : ด้วยรักและหัวใจ เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 22:25:28

ความคิดเห็นที่ 74 อ่านกระทู้นี้แล้วรู้สึกดีมากค่ะ ทำให้มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ภูมิใจที่หลายๆคนมีความมานะพยายามในการเรียนหรือทำงานที่เมืองนอกจนประสบความสำเร็จในชีวิต เก่งมากค่ะ และสำหรับคนที่ยังไม่ถึงจุดหมายก็ขอให้ทสู้ต่อไปนะคะ   ตัวดิฉันเองก็แต่งงานมาอยู่เมืองนอกได้ 7-8ปี อายุ 38เศษ ๆ อยู่ไปแบบเหงาๆเหมือนชีวิตหยุดน่ิงเพราะไม่มีงานประจำทำ ก็เลยตัดสินใจสอบเข้าเรียนสายอาชีพในสถาบันของรัฐแห่งนึงในเบลเยี่ยม สายบัญชีค่ะ เรียนหนัก ต้องเรียนเป็นภาษาฝรั่งเศส(ซึ่งเป็นภาษาที่ยากมากและเป็นภาษาที่3ของเรา) ความจำก็ไม่ค่อยดีเหมือนก่อน ต้องไปนั่งเรียนกับเด็กรุ่นใหม่ไฟแรง แต่ก็อาศัยว่าเราเป็นคนขยัน อดทนและรับผิดชอบกับงานที่อาจารย์มอบหมาย ประกาศผลการเรียนภาคแรกก็ทำให้เรารู้สึกดีเพราะว่าได้คะแนนดีมากเป็นอันดับต้นๆของห้องเลยและได้รับคำชมดีๆจากคณะครู ก็ตั้งใจจะทำให้ดีที่สุดและจะเรียนจบและเอาไปประกาศให้ได้ จะได้หางานดีๆทำสักที...  ขอให้กำลังทุกคนค่ะ จากคุณ : เจนนี่เจ้า (เจนนี่เจ้า) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 00:43:20

ความคิดเห็นที่ 75 ไม่เคยคิดว่าจะมาอยู่ตปท เพื่อน ๒ คนเคยดูลายมือว่าจะไปต่างประเทศ จะได้แต่งงานกับต่างชาติ แต่เขาทายถูกครึ่งเดียว สามีเป็นคนไทยทำงานบริษัทต่างชาติ  ๑๐ ปีก่อนนี้ทำงานเป็นลูกจ้างทั้งคู่ที่กรุงเทพไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับลูกเพราะกรุงเทพรถติดมาก งานเราก็ไม่ค่อยก้าวหน้า พอดีสามีได้ย้ายมาทำงานที่ตปท เราเลยลาออกจากงานแล้วย้ายกันมาอยู่ตปท  เพื่อให้ลูกได้มีโอกาสการศึกษาที่ดี และได้ภาษาอังกฤษ ตอนนี้ลูกคนโตอายุ ๑๖ คนเล็ก ๑๔ พูดภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน (ไม่ได้อยู่เมกา แต่คนฝรั่งชอบทักลูกเราว่าเรียนที่เมกา) พวกเรากลับบ้านที่ไทยทุกปี ลูกพูด อ่าน เขียนไทยได้ เราย้ายมาอยู่สองประเทศแล้ว และได้ไปเที่ยวสิบกว่าประเทศ เราอดทนทำเองทุกอย่างเพื่อลูกค่ะ ภูมิใจที่ลูกเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดีมีคุณภาพชีวิต   แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 55 13:06:05 จากคุณ : เพราะเราเลือกเอง (Rode Roos) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 02:37:50

ความคิดเห็นที่ 76 หลังจากแต่งงาน สามีเราอเมริกัน ก็เดินเรื่องให้มาอยู่ด้วยทันทีค่ะ ใช้เวลารวมๆ เริ่มเรื่องวีซ่า จนกระทุ่งมาเหยียบเมกา ก็ราวๆ 8-9 เดือนได้ จากคุณ : MajestyLove เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 02:51:09

ความคิดเห็นที่ 77 สมัยม.ปลายสอบได้ AFS เหมือนกันค่ะ แต่ตอนนั้นกลัวมากกกกเพราะติดพ่อ ติดแม่มากและป่วยด้วยเลยสละสิทธิ์ พอเริ่มทำงานปีแรก ก็สมัคร Au pair ด้วย เหลือแต่ใบรับรองจากสนง. ตำรวจก็ได้ไป แต่คุณพ่อป่วยหนักเป็นมะเร็งเลยสละสิทธิ์ อยู่ดูแลท่านดีกว่า อาเราก็อยู่ที่ออสเตรเลีย ชวนไปเรียนตั้งแต่ม. ต้นแล้วค่ะ แต่เหตุผลเดิมคือไม่อยากไปอยู่ไหนไกลๆห่างพ่อกะแม่เลยไม่ไป ถึงตอนหลังคุณพ่อจะเสียแล้วก็ตาม จนมาเมื่อสิบปีที่แล้ว 11 กันยาบินไปญี่ปุ่นครั้งแรกและคนเดียวเพื่อเที่ยวเอง หลังจากนั้นก็บินไปโซนเอเชียนี่ล่ะกะคุณแม่และก็น้องชายค่ะ ล่าสุดถูกสามีบังคับให้มาอยู่สร้างครอบครัวกับเค้าที่อเมริกา เราก็หาเรื่องเรียนไปด้วยไม่งั้นจะร้องไห้อยากกลับบ้านไปนอนหนุนตักแม่ทุกคืน จากคุณ : Gwan เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 07:10:21

ความคิดเห็นที่ 78 เพื่อนๆที่ทำงานโรงแรมด้วยกัน สมัครไปทำงานในวังที่บรูไน เห็นเพื่อนๆไปเลยอยากไปมั่ง แต่เราตั้งใจว่าต้องเรียนให้จบป.ตรีก่อน หลังจากจบแล้วก็มาสมัครเป็นอีแจ๋วในวัง  สมใจได้มาทำงานเมืองนอก เลยอยู่ยาว17ปีแล้ว มาเรียนต่อที่นี่ และทำงานที่นี่ตอนมีอายุ ก็สนุกดี จากคุณ : sascha เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 11:03:01

ความคิดเห็นที่ 79 อยู่ออสเตรเลียค่ะ เริ่มจากมาเรียนภาษา+ต่อโท แล้วมีแฟน เลยอยากอยู่ต่อ ตกลงใจสมัครพีอาร์แบบ skilled migration แล้วก็ได้ค่ะ ตอนนี้ก็ลงหลักปักฐานมีครอบครัว มีลูกสอง อยู่ที่นี่มา 11 ปีแล้วค่ะ จากคุณ : Jiji_Jida เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 11:19:02

ความคิดเห็นที่ 80 เอ ไปทำงานตะวันออกกลางเนี่ยจะนับเป็นเมืองนอกได้ป่าว    ผมเองไม่ได้มีความคิดเรื่องเปิดโลกกว้างอะไรพวกนั้นหรอกครับ  เข้าไปในเว็บจัดหางาน มันก็มีบริษัททั่วโลกที่เขากำลังรับสมัคร ได้งานที่โอมานก็เลยมา  รายได้ก็สูงกว่าเมืองไทย สำหรับสายงานผม (ผู้รับเหมา ออกแบบ) ก็เลยมาทำ ทำราวๆสี่ปีก็ย้ายออก ตอนนี้มาทำงานที่บรูไน  และก็ไปๆกลับๆกับเมืองไทย   อนาคตก็แล้วแต่ว่าที่ไหนที่สมัครงานแล้วได้ครับ   ถ้าจบแถวนี้ก็อยากไปทำงานยุโรปแถวๆนอร์เวย์บ้าง    ส่วนเรื่องตั้งถิ่นฐานเมืองนอก  อันนั้นไม่เคยคิดครับ เอ๊ะ อ้าว 78# อยู่ประเทศเดียวกันเหรอ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 12:09:21

ความคิดเห็นที่ 81 มาอยู่ญี่ปุ่นได้เพราะสามีค่ะ หลังจากแต่งงานกันที่ไทยย้ายไปอยู่ลำปาง ดูเหมือนว่าจะเหงาและเคว้งคว้าง สามีจึงคลิกๆหางานผ่านจ็อปไทย และมีงานที่ญี่ปุ่นที่น่าสนใจ สามีจึงสมัครมา ด้วยรักในภาษาญี่ปุ่นอยุ่แล้ว และอยากพาภรรยามาฮันนีมูนและเรียนรู้เรื่องภาษา เพื่อต่อยอดในอนาคต(แต่ผ่านมาสามปี ยังไม่ไปถึงไหนเลยค่ะ แบบว่าขี้เกียจสุดๆคิคิ) ผ่านมาสามปีแล้วตอนนี้ตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้วค่ะ ตั้งใจว่าปีหน้าครรภ์ครบสี่เดือนคงจะบินย้ายกลับไปไทย อยู่ญี่ปุ่นสำหรับเราก็ธรรมดานะคะ ยิ่งโอซาก้านี่เดินไปอารมณ์เสียได้อีกฮ่าๆ แตกต่างกับโตเกียวยิ่งนัก เราเลยไม่ค่อยอยากจะอยู่เท่าไหร่ ดีใจที่จะได้กลับไทยค่ะ อยู่ที่ไหนไม่สุขใจเท่าบ้านเราจ้า..อิอิ จากคุณ : เหมียวเหมียว (wichayen) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 13:03:43

ความคิดเห็นที่ 82 แชร์บ้างค่ะ ตอนนี้อยู่ญี่ปุ่น เป็นมนุษย์เงินเดือนค่ะ มาเรียนที่ญี่ปุ่นครั้งแรกตอนมอปลาย แต่ไปอยู่บ้านนอก ค่ะอยู่คิวชู แล้วก็กลับเมืองไทยไปเรียนเอกญี่ปุ่นในมหาลัย ระหว่างนั้นก็ได้ทุนมาเรียน (เที่ยว) อีกปีนึง ถ้าอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นมาก่อน จะบอกเลยว่าชีวิตเหมือนในการ์ตูนมากๆเลยค่ะ ทั้งตอนมัธยมปลาย และตอนมหาลัย พอติดใจก็กลับมาเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่น พร้อมกับทำงานไปด้วย ตอนเรียนโทลำบากมากมาย ไม่เหมือนตอนเรียนตรีเลย มหาลัยโหดมาก ทำการบ้านปางตาย (ยากมากเลยที่จะเรียนไปทำงานไปเนี่ย) เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่สนุกน้อยที่สุดในญี่ปุ่นค่ะ ตอนแรกคิดว่าไม่เอาแล้วเรียนจบแล้วไปที่อื่นดีกว่า เลยเสี่ยงดวงไปอเมกา แบบไปเที่ยว พร้อมหางาน แต่พอดีเจอช่วงเศรษฐกิจพัง เลยต้องหอบหัวใจเหี่ยวแห้งกลับไทย แต่แล้วมันก็เหมือนกับดวงนะคะ สุดท้ายตอนนี้กลับมาทำงานที่ญี่ปุ่นอีกแล้ว คราวนี้ก็ได้ประสบการณ์แปลกใหม่ เมื่อมีอิสรภาพทางการเงินเต็มที่ ก็เลยใช้ชีวิตเต็มที่มากมาก (คลายเครียดจากงานค่ะ) สำหรับ จขกท ถ้ามีความฝันอย่าหยุดฝันนะคะ ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่า จากคุณ : กระต่ายน้อย (chibi usagi) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 15:27:37

ความคิดเห็นที่ 83 เคยไปไกลสุดก็แค่พม่า ตรงข้ามด่านแม่สาย เอิ๊กกกก เพ่ๆบูหรี่ม๊าย ห่อละสอร๊อย กันเองสอห่อ ห้าร๊อย - -" จากคุณ : คลับซ่าส์ เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 22:17:57

ความคิดเห็นที่ 84 ไปอยู่ต่างประเทศๆแรกคืออมเริกาเพราะไปเป็นออแพร์มาปีนึงค่ะ ตอนนั้นก็ทำงานด้านส่งออกที่เมืองไทยได้เกือบๆ 5 ปี เบื่องานประจำที่ทำ ไม่เห็นความก้าวหน้า เลยตัดสินใจลาออก อยากออกไปเห็นโลกกว้างๆไม่ใช่แค่ในจอสี่เหลี่ยมค่ะ ประกอบกับงานที่ทำก็จำเจทุกวัน ไม่มีอะไรให้เรียนรู้ใหม่ งานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เงินเดือนไม่ได้มากตาม ตอนที่ตัดสินใจลาออกจากงานก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะคะว่ากลับมาไทยจะมีงานทำไหม จะเสี่ยงกับการตกงานนานแค่ไหน รู้แค่ว่าอยากไปจากสภาพแวดล้อมนั้น งานก็เครียด กดดัน ทำงานเยอะเกินวันละ 10 ชั่วโมง หยุดอาทิตย์ละ 1 วัน ไม่มีวันพักร้อน นอกจากวันลาป่วย (ซึ่งตัวเองก็ไม่ค่อยจะลาป่วยเท่าไหร่) ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ไม่รู้ว่าจะเหนื่อยไปทำไมมากมาย เหนื่อยไปเพื่อใคร ครอบครัวก็ไม่มี ไม่มีภาระใดๆเลยค่ะ ที่ตัดสินใจไปเป็นออแพร์เพียงเพื่อไปหาประสบการณ์ใหม่ให้ชีวิต ดิฉันเป็นคนชอบเสี่ยงค่ะ กล้าได้กล้าเสีย ชีวิตคนเราสั้น ไม่ตายวันนี้ก็ตายวันพรุ่งนี้อยู่ดี อยากทำอะไรเมื่อคิดดีแล้วก็จะลุยเต็มที่ค่ะ คิดว่าไปเป็นออแพร์ก็ดีอย่างคือได้ฝึกภาษาอังกฤษภาคสนาม ตอนนั้นตั้งใจจะไปเป็นออแพร์สัก 2 ปีค่ะ และจะเรียนต่อโทที่นั่นเลย หรือถ้ากลับมาเรียนต่อโทที่ไทยเราก็ยังมีเงินเก็บสักก้อนกลับมาบ้าน แต่พอไปเป็นออแพร์ได้สักครึ่งปี แฟนก็ขอแต่งงานค่ะ แต่แฟนไม่ใช่คนอเมริกันนะคะ พอจบโครงการออแพร์ก็ย้ายมาอยู่กับแฟนที่ประเทศเดนมาร์ก ปัจจุบันก็อยู่ที่นี่มาเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ ชีวิตก็อีรุงตุงนังดีค่ะ เริ่มจากท้อ ร้องไห้ เพราะต้องมาเรียนภาษาใหม่ซึ่งยากมากๆ (ตอนนั้นคิดแบบนี้นะคะ) ต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ วัฒนธรรมใหม่ๆ หนักใจพอสมควรค่ะ ขนาดว่าดิฉันไปอยู่อเมริกามาปีนึง แต่พอย้ายมาอยู่ที่นี่แบบถาวรมันสาหัสกว่าที่เราคิดไว้ค่ะ พอเริ่มเรียนภาษาไปได้สักปีก็อยากทำงานค่ะ ที่นี่ถ้าไม่ได้ภาษาก็หางานทำยากค่ะ นอกจากว่าจะพูดอังกฤษคล่องปรือแล้วทำงานกับบริษัทต่างชาติไปเลย พอได้งานทำชีวิตก็ดีขึ้นค่ะ (แต่ที่จริงแล้วลำบากหนักกว่าเก่าค่ะ กลางวันทำงาน ตกค่ำไปเรียนภาษา ทนทำอยู่แบบนี้จนเรียนภาษาจบ) พอเรียนภาษาจบก็เข้าเรียนต่อสายอาชีพอีกค่ะ ปัจจุบันเรียนจบและทำงานแล้วค่ะ ชีวิตค่อยๆดีขึ้น การใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้ลำบากมากเหมือนตอนย้ายมาอยู่ปีแรกๆ รู้สึกว่าที่นี่เหมือนบ้านเราอีกหลังนึงค่ะ การย้ายมาอยู่ประเทศใหม่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม อย่างแรกเลยต้องมีจิตใจที่แข็งแกร่งนะคะ ทนได้กับทุกสภาพ ทนแรงกดดันจากสังคมได้ ทนได้กับสภาพแวดล้อม อากาศแย่ๆ (ซึ่งอาจจะทำให้เราเหงาคิดถึงบ้าน จิตตก ฯลฯ) ปัญหาที่ว่าเล็กเท่ามดเราก็อาจจะมองมันใหญ่เท่าช้างได้ ต้องใช้สตินำทางค่ะ พยายามหากิจกรรมทำเข้าไว้ ไปเป็นอาสาบ้าง ไปเดินเล่นนอกบ้านบ้าง ไปพิพิธภัณฑ์บ้าง ไปลงเรียนคลอสสั้นๆบ้าง คบพื่อนต่างชาติเอาไว้ฝึกภาษาหรือแลกเปลี่ยนทัศนคติบ้าง เรียนรู้ภาษาเพราะภาษาจะเป็นกุญแจตัวสำคัญในการติดต่อสื่อสารกับผู้อื่นในสังคม รวมถึงการเรียนรู้ขนบธรรมเนียม ประเพณีละวัฒนธรรมของสังคมนั้นๆด้วยค่ะ แล้วชีวิตจะใช้ได้ไม่ลำบากในต่างแดนค่ะ โชคดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 54 22:45:49 จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 22:32:08

ความคิดเห็นที่ 85 อ่านแล้วสนุกและคิดตามได้ดีเลยครับ เก่ง ๆ กันทุกคนเลย ขอเรียนจบก่อนะ จะทำตามฝันเหมือนอย่างพี่ ๆ มั่ง ^^" จากคุณ : Harry James Potter เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 02:09:51

ความคิดเห็นที่ 86 ผมเชื่อเรื่องดวงและพรหมลิขิตนะครับเพราะไม่เคยคิดว่าจะได้เรียนหรืออยู่ที่ต่างประเทศ ตอนสมัยรุ่นๆแค่คิดอยากมาเรียนต่างประเทศ ประเทศอะไรก็ได้แต่ตอนนั้นก็คิดว่าจะมาได้ยังไงเพราะครอบครัวฐานะยากจน แต่ที่บ้านก็เห็นความสำคัญเรื่องการศึกษากู้เงินส่งผมเรียนเอกชนจนจบ ผมเองก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรสอบเข้าอะไรก็ไม่เคยติด ไม่ชอบการแข่งขันเพราะไม่มีอะไรไปสู้กับเขา หลายอย่างคิดว่าทำได้แต่ไม่มีโอกาสเพราะคนไทยส่วนใหญ่ที่เจอมาจะตัดสินกันแค่ภายนอก  วันหนึ่งเจอรุ่นน้องคนไทยเขาจะกลับอเมริกาถามผมว่าจะไปด้วยกันไหม ผมตัดสินใจทันทีทั้งที่มีเวลาไม่เกินสามเดือน ติดต่อที่เรียนเองให้ที่รรหาโฮสให้ด้วยเอาแบบด่วน สองอาทิตย์ก็ได้ ต้องไปทำพาสปอตอีกเพราะไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศมาก่อน ปัญหาที่สำคัญที่สุดคือเรืองเงินค้ำประกัน พ่อไปขอให้เพื่อนที่ทำงานช่วย เขาไม่เต็มใจเท่าไหร่เลยไม่ได้ให้เขาทำให้ ก็คุยเรื่องนี้ที่ทำงาน บังเอิญพี่คนหนึ่งได้ยินเลยเสนอความช่วยเหลือ ตอนนั้นก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเท่าไหร่เพราะพี่เขาไม่ชอบสุงสิงกับใคร แถมดุอีกต่างหากไม่มีใครกล้าแหยม ก็บอกพี่เขาว่าแค่ขอตัวเลขเฉยๆไม่ได้เอาเงิน พี่เขาก็โอเค ตอนไปที่สถานทูตเขาก็ไม่ถามสักคำทั้งๆทีตอนรอในแถวใจตุ๊มๆต่อมๆ เจ้าหน้าที่ผู้หญิงตรวจเอกสารครบแล้วบอกให้มารับพาสปอตอีกวัน ทำงานสามปีได้เงินเก็บประมาณสามแสนบาท ดูจากงบแล้วก็บอกทุกคนว่าสามถึงหกเดือนคงจะกลับ ไม่มีใครเชื่อว่าจะมาต่างประเทศนอกจากเตรียมตัวอย่างกระทันหันแล้ว ผมเป็นคนไม่ค่อยพูดและขี้อายมากๆ เขาคงกลัวไปไม่รอดหรือไม่ก็โดนหรอกมั้งครับ หรือว่าคิดว่าไปโกหกเขามาตลอดว่าไม่มีเงิน จากคุณ : pittnrk เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 06:23:13

ความคิดเห็นที่ 87 เล่าต่อครับ   วันแรกของการเดินทาง มาถึงที่สนามบินตามนัดแต่ไม่เจอรุ่นน้อง คิดว่าโดนหลอกเสียแล้วแต่ในที่สุดก็มา วันนี้แหละที่ผมได้รู้ว่าที่บ้านรักเราแค่ไหน ไม่เคยได้กอดพี่สาวหรือบอกรักคนในครอบครัวก็ตอนนี้แหละ แต่ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะเพราะวิตกเรื่องการเดินทางมากกว่า   เจ็ดปีแรกเป็นช่วงที่ทรมานมากครับเพราะมีวิซ่านักเรียนอยู่ เคยทำงานในครัวทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน เกรงใจเจ้าของด้วยเพราะทำเก้ๆกังๆและช้า แล้วก็มาถามตัวเองว่าเรามานี่เพื่ออะไรเงินหรือการศึกษา เลือกอย่างหลังดีกว่าแต่ด้วยงบประมาณที่มีก็เรียนได้แค่ที่โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่ เรียนจบ ESL ระดับสูงสุดแล้วเลยเรียนเอา GED กับใบประกาศมัธยมปลายมาอีก ก่อนหน้านั้นก็เรียนเป็นผู้ช่วยพยาบาลและมีโอกาสฝึกงานที่สถานเลี้ยงคนชราทำให้มีโอกาสได้เห็นการทำงานและฝึกภาษาไปด้วย  ย้ายที่อยู่หลายครั้งทำงานหลายอย่างตั้งแต่ชมละ 3 เหรียญจนถึงเดือนละ (ย้ำเดือนละ)100 เหรียญเพื่อแค่แลกกับค่ากินค่าอยู่ ปีสุดท้ายก่อนวิซ่าจะขาดก็ไม่ได้มีวี่แววว่าจะได้อยู่ต่อ แต่แล้วจู่ๆทางบ้านบอกว่าจะช่วยเรื่องเรียน ที่บ้านญาติพีน้องส่งเงินมาให้ จริงๆก็ไม่พอหรอกครับแต่เจ้าของบ้านฝรั่งให้ยืมเงินด้วย เรียนจนจบโทนั่นแหละ  เรื่องสอบพยาบาลก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะพยายามมาหกครั้งแล้ว ไม่รวม TOEFL อีกหลายครั้งไม่ถ้วนยังไม่มีวี่แววว่าจะสอบผ่าน แต่ก็ไม่ได้ล้มเลิกความตั้งใจด้วยทั้งเจอคนที่นี่คอยให้กำลังใจและให้คำแนะนำมาตลอด จนในที่สุดก็สอบผ่านในครั้งที่เจ็ดในเวลาเจ็ดปี  สมัครงานทาง monster.com ตอนกลางคืน พอตอนเช้าก็มีโทรศัพท์เข้ามาให้ไปสัมภาษณ์ เขารับเลยในวันนั้นเนื่องจากพยาบาลขาดอย่างมากช่วงนั้น ที่สำคัญคือรพไม่ใกลจากบ้านและยังสปอนเซอร์ใบเขียวให้ด้วยแต่ต้องจ่ายค่าทนายเองทั้งหมด  ยืมเงินที่บ้านและเจ้าของบ้านมาคิดก็ประมาณสองสามหมื่นเหรียญ ทำงานใช้หนี้หมดภายในหนึ่งปีครึ่ง กว่าจะได้ใบเขียวมาไม่ได้กลับบ้านที่ไทยเป็นเวลาสิบปีเต็ม พอกลับไปก็ไปบวชให้แม่แต่แค่เจ็ดวันเพราะต้องกลับมาทำงาน ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นครับ แต่ก็ยังไม่ได้ยึดติดกับวัตถุอยู่ เคยอยู่แบบไม่มีอะไรมาก่อนเลยชินแล้ว ที่ไม่เคยทำแต่ได้ทำตอนนี้ก็คือได้ไปเที่ยวมากขึ้น ไม่ได้แค่พักผ่อนเฉยๆแต่จะดูผู้คนทีดำรงชีวิตประจำวันในแต่ละที่ มีความสุขไปอีกแบบ  สุดท้ายอยากขอบคุณที่บ้าน เพื่อนๆ และทุกคนที่รู้จักที่มีความเชื่อมั่นในตัวผม ผมว่าผมโชคดีที่ได้เจอคนดีๆมีน้ำใจ จากคิดว่ามาอยู่ได่แค่สามเดือนจนบัดนี้ก็จะขึ้นปีที่สิบหกแล้ว ทุกคนมีความฝัน พยายามทำฝันให้เป็นจริงนะครับ ขอบคุณที่อ่านครับ จากคุณ : pittnrk เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 07:16:32

ความคิดเห็นที่ 88 ไม่มี give จะให้ใครแล้วตอนนี้เพราะปลายเดือนถังแตก แต่อ่านของใครต่อใครที่สู้ชีวิตที่ต่างแดนมาได้จนทุกวันนี้แล้วก็ปลื้มไปด้วยกับการเป็นคนสู้ชีวิตของหลายๆคน ขอให้อยู่ดีมีสุข มีกินมีใช้ไม่ลำบากทุกคนเถอะจ้า จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 08:20:13

ความคิดเห็นที่ 89 ได้ไปเหยียบแผ่นดินยุโรปครั้งแรกตอนอายุสิบเจ็ดเพราะเล่นดุริรางค์ ดีโอกาสไปแข่งดนตรีโลกที่เนเธอแลนด์แต่ที่พักอยู่เบลเยี่ยม เพราะติดใจในธรรมชาติและความสวยงามในแถบชนบทที่นั่น เลยตั้งใจจะเก็บเงินไปเที่ยวหลังเรียนจบมีงานทำ พอเรียนจบ ป ตรี ที่กรุงเทพ ได้ทำงานที่โรงแรมห้าดาวแถวสาธร ก็เก็บเงินและกลับไปเที่ยวสมความตั้งใจ แล้วก็ขอสมัครงานกับที่ที่เคยไปพัก ระหว่างที่รอเวร์คเพอมิตและวีซ่าเกือบสองปีก็ได้ไปทำที่ Youth Hostel ทีเคยไปพักตอนเล่นดุริยางค์นั่นแหละ ฝันแรกเป็นจริง ทำได้ปีครึ่งก็ลาออกเพราะเหตุผลส่วนตัว กลับมากรุงเทพ ก็ทำงานออฟฟิศได้ไม่กี่เดือน ก็สมัครไปทำรีงานที่รีสอร์ทที่มัลดีพส์ เกาะสวาทหาดสวรรค์ ฝันที่สองเป็นจริง เพราะอยากไปอยู่เป็นชาวเกาะสักครั้งในชีวิต ทำได้สิบห้าเดือนก็ลาออก กลับไทย ได้ทำงานออฟฟิศอีกแต่ไม่ชอบ รู้สึกว่าเราเหมาะกับงานโรงแรมมากกว่า ตอนทำที่มัลดีฟส์ ได้รู้จักกับ F & B manager เป็นชาวโปรตุเกส เค้าได้ไปเป็นรองจีเอ็มที่โรงแรมหรูที่โมร็อคโค เค้าเขียนอีเมลมาชวนไปเป็นซุปเปอร์ไว้เซอร์ที่ร้านอาหารไทยในโรงแรม เพราะเราพูดฝรั่งเศสได้ แล้วก็มีทักษะในการดูแลแขก ก็ได้ไปทำที่โมร็อคโค ฝันที่สามเป็นจริงอีก เพราะเคยฝันว่าอยากไปใช้ชีวิตและพจญภัยในประเทศมุสลิม หลังสัญญาหมดหนึ่งปี ก็กลับไปไทยหางานรีสอร์ททำ ได้ที่เกาะสมุย ก็เลยได้ไปเจอกับสามีชาวแคนาเดี่ยน ซึ่งเป็นนักดนตรีเล่นในร้านอาหารของสีสอร์ทเดียวกัน ก็คบกันอยู่ด้วยกันสามปีกว่าและแต่งงานที่ไทย ปีที่แล้วเศรษฐกิจไทยไม่ดี นักดนตรีหากินลำบาก เลยชวนกันมาย้ายมาอยู่เมืองโตรอนโต้ บ้านเกิดสามี ย้ายมาได้ปีกว่าแระ โชคดีหางานได้เร็วมาก ก็ได้ทำงานหน้าฟร้อนที่โรงแรมสี่ดาวแห่งนึง ตอนนี้กำลังท้องใกล้คลอดแล้วค่ะ มีความสุขกับชีวิตที่ผ่านมามาก รู้สึกว่าโชคดีมากที่มีโอกาสใช้ชีวิตอย่างที่ฝันไว้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราเองแหล่ะที่ต้องทำฝันเราให้เป็นจริง โชคและจังหวะชีวิตก็มีส่วน อยากบอกว่า การออกมาใช้วิตข้างนอก ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน มันทำให้หูตาเราเปิดกว้างขึ้น มองโลกในมุมที่กว้างขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น ขอให้ จขกท ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ค่ะ ขอให้ฝันเป็นจริง จากคุณ : freebird (เจนนี่เจ้า) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 10:27:49

ความคิดเห็นที่ 90 มาตอบคุณกท.80ค่ะ ดิฉันอยู่บรูไน5ปีค่ะ ตอนนี้ไม่ได้อยู่แล้วย้ายมาได้12ปีแล้ว แต่ยังจำได้หมดทุกมุมของบันดารเสรีเบกาวันค่ะ จากคุณ : sascha เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 12:22:13

ความคิดเห็นที่ 91 มากับดวงครับ อยู่ดีๆ บริษัทฯ ก็ส่งมาอยู่ที่ลอนดอนครับ จากคุณ : Giuseppe เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 13:27:13

ความคิดเห็นที่ 92 ขอบคุณที่ท่านที่เข้ามาแชร์นะครับ อยากให้กิฟจังแต่หมดแล้ว คห. ทุกๆท่านเป็นแรงบันดาลใจให้กับผมและทุกคน สู้ชีวิต ฟ่าฟันอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวง จนในที่ก็ประสบความสำเร็จในชีวิตกันทั้งนั้น ทุกท่านเก่งมากครับ ผมเองก็มีความฝันเดียวกัน คห. 59 ขอให้เธอทำได้นะ สู้ๆ ผมเองก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน แล้วเจอกันในวันที่ฝันนั้นเป็นจริง จากคุณ : เจ้าชายนิทราในความฝัน เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 16:30:48

ความคิดเห็นที่ 93 ยังไม่เคยไปอยู่เลยค่ะ อยากไปอยู่ฮังการี ถ้าได้ไปอยู่ที่นั่นก็คงจะดีมาก จากคุณ : น้องจุ่น เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 18:32:13

ความคิดเห็นที่ 94 พ่อให้มาเรียนค่ะ เค้าต้องการให้อ่านออก เขียนได้ พูดเป็นภาษาของเค้า.. จากคุณ : Reigaz เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 19:34:27

ความคิดเห็นที่ 95 อยากพูดอังกฤษเก่ง ๆ แต่ไม่มีฝรั่งอยากคุยหรือจีบเราคะ เพราะเราหน้าตาแบบที่คนเอเชียชอบ แต่ฝรั่งเมิน จนวันหนึ่งได้รู้จักผู้ชายฟิลิปปินส์ ก็เลยได้ฝึกพูดอังกฤษสมใจ พร้อมได้ลูกหนึ่งคน เหอ เหอ  อยู่ฟิลิปปินส์ 10 ปีแล้ว รู้จักมะนิลาทุกซอกทุกมุม ไม่มีแพลนจะกลับไปอยู่เมืองไทย จากคุณ : ฟิลิปปินส์ เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 00:56:18

ความคิดเห็นที่ 96 สมัยเด็กๆตามป๊ะป๋าไปค่ะ ป่าป๊าไปเรียนบ้าง ดูงานบ้าง สัมมนาบ้าง จนไปเรียนมัธยมตปท กลับมาเอ็นท์เมืองไทยค่ะ จบตรีแล้วก็ยังไม่อยากทำงาน เลยขอมาเรียนต่อที่เยอรมัน พอจบแล้วก็ได้ทำงานต่อ กะว่าจะอยู่ซักปีสองปีแล้วกลับบ้าน บริษัทก็ส่งไปอยู่เมกาซะอีก จนแล้วจนรอดก็ยังไม่กลับซักที บริษัทเพิ่งเรียกกลับยาวตอนปี 08 ดันมาเจอสามี ทั้งๆที่ตั้งแต่มาอยู่เมืองนอกเดทแต่คนไทยค่ะ ฝรั่งก็มีหนุ่มเลี่ยนคนเดียวแต่ไม่นาน ตัดสินใจอยู่นานเลยว่าจะอยู่ต่อดีไม้ พอดีก็สามีขอแต่ง ก็เลยยังอยู่ต่อค่ะ แต่ปีหน้าก็จะย้ายไปใกล้ๆเมืองไทยแหล่ว คิดถึงบ้านค่ะ จากคุณ : เพชรช่วง เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 02:28:09

ความคิดเห็นที่ 97 ตัวผมเองอยู่ที่ไทยครับ แต่ขอแชร์เรื่องของพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองแล้วกันนะครับ เผื่อจะได้ความหลากหลายของกระทู้ พี่ผมไม่ได้ทุน หรือไปเรียนต่อ ตปท อะไรเลยครับ จบออกแบบ ระหว่างเรียนบ้าดนตรี เล่นกีต้าร์ทั้งวัน ประมาณว่า เป้ เสลอ หน้าตาเขาก็ดี สูงขาวครับ สุดท้ายจบมา ไม่ได้ใช้ครับที่เรียนมา ไปเล่นดนตรีร้านอาหารชื่อดัง ทุกคืน คืนละ 3 ที่ ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงเช้า เงินเดือนออกมา เยอะมากจริง ๆ เพราะทำหลายที่เงินเดือนคูณสาม ทำแบบนี้เป็นงานประจำ ประมาณ 4 ปี แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่ง ได้พบรักกับสาวญี่ปุ่นในร้านอาหารที่พี่ผมเล่นดนตรีนั่นแหละครับ ตัดสินใจคบกันมาพักนึง จึงได้สร้างบ้านอยู่ด้วยกันที่ประเทศไทย สักประมาณไม่กี่เดือน ก็เปิดบ้านให้เช่า แล้วพี่ผมกับพี่สะใภ้ชาวญี่ปุ่น ก็พากันไปอยู่ ญี่ปุ่นด้วยกันซะงั้นครับ ตอนนี้อยู่ไปประมาณ 2 ปีแล้ว . แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 54 04:11:41 จากคุณ : อีกออินึนเด เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 04:09:32

ความคิดเห็นที่ 98 ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 11:00:01

ความคิดเห็นที่ 99 คิดมาตลอดชีวิตว่าอยากจะอยู่อเมริกา พอได้ไปอยู่ช่วงสั้นๆยิ่งชอบ และหลงรัก ทำงานตอนเช้า เดินเล่นตอนเย็น ไป สวนสาธารณะ วันเสาร์ ไปโบสถ์วันอาทิตย์ วิเศษที่สุดค่ะ จากคุณ : nadiea เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 11:35:45

ความคิดเห็นที่ 100 อยู่เวียดนามครับมาเพราะบริษัทมาเปิดตลาดใหม่ก็เลยมาลองดูไม่ลองไม่รู้ พอได้มาอยู่ก็ดีนะครับได้ประสบการณ์ไปอีกแบบที่ต่างจากบ้านเราในเรื่องของการใช้ชิวิต การกินอยู่ จากคุณ : พ่อไม่ให้เข้าบ้าน (พ่อไม่ให้เข้าบ้าน) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 12:07:06

ความคิดเห็นที่ 101 ตอนแรกกะว่าจะไปต่อโทครับ ไปเรียนภาษาก่อนแล้วค่อยสอบ แต่พอไปอยู่แล้วรู้ตัวว่าไร้ความสามารถ 555 เลยเปลี่ยนสถานะไปเรียนภาษา + แบกจาน อยู่มาได้ปีนึง เหงาๆเลยกลับบ้านดีกว่าครับ อ้อ ที่เมกานะครับ ได้ ปสก ชีวิตดีครับ ปล.คาดว่าจะไปเที่ยวอีกรอบอยู่ แต่ติดตรงเสียดายค่าตั๋วโครตๆ จากคุณ : ไม่หมูนะครับ เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 14:38:01

ความคิดเห็นที่ 102 เราอยากไปบ้างจัง แต่ภาระทางนี้ก็เยอะ เงินก็ไม่ค่อยจะมี จากคุณ : เอลีน่า เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 17:22:24

ความคิดเห็นที่ 103 ไม่รู้ตลาดวายรึยัง แต่ขอแชร์ประสบการณ์บ้างนะครับ ได้ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศครั้งแรกตอนปี 3 ขึ้นปี 4 โครงการ Work&Travel ครับ ครั้งนี้ไปก็สนุกสนานกับการใช้ชีวิตมาก จนกระทั่งมีเงินเหลือติดตัวกลับมาแค่ $3 ดูไม่ผิดหรอกครับ ผลาญเงินกระจาย ฮ่าๆ ช้อปปิ้งระเบิด เพื่อนๆคนอื่นที่เค้าไปด้วยกันมีเงินหอบกลับมาเป็นถุงเป็นถัง พอกลับมาถึงเมืองไทย บอกพ่อกับแม่ว่าเหลือเงินกลับมาแค่ $3 นะ ไม่มีเงินมาคืนแล้ว แม่ก็ถามทำไมใช้จ่ายไม่คิด ผมก็ได้แต่เอาเหตุผลข้างๆคูๆมาอ้าง ตอนนั้นรู้สึกเฟลมากที่ไม่สามารถเอาเงินมาคืนพ่อกับแม่ได้ จนกระทั่งได้มาทำงานเอง หาเงินเองก็พอจะรู้แล้วว่าเงินมันหายากจริงๆ แต่ก็อีกนั่นแหละครับ ชีวิตการทำงานของผม มันช่างเรียบง่ายน่าเบื่อเหลือเกิน ประกอบกับเบื่อหัวหน้างานด้วย ก็เลยตัดสินใจจะเรียนต่อโท ก็ได้ไปคุยกับพ่อแม่มาบ้างว่าอยากไปเรียนต่อป.โทเมืองนอก แต่ด้วยวีรกรรมที่เคยทำไว้เมื่อครั้งที่แล้ว พ่อกับแม่เลยเซย์โน เลยแห้วกันไป แต่ผมก็ยังไม่หมดกำลังใจครับ ก็ยังเสาะหาหนทางที่จะทำให้ตัวเองออกจากชีวิตน่าเบื่อแบบนี้ให้ได้ และแล้วเวลาก็มาถึง ณ ตอนนั้นหัวหน้าเข้าขั้นงี่เง่ามากถึงมากที่สุด คิดว่าไม่อยากทำบริษัทนี้อีกแล้ว จะลาออกเพราะเหตุผลแค่นี้ก็ไม่กล้า ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งย้ายงานมาทั้งๆที่พ่อกับแม่ไม่เห็นด้วย เลยตัดสินใจหาทุนไปอยู่เมืองนอกเองก็ได้ ฮ่าๆๆ มีเวลาว่างก็จะเข้าเว็บหาทุนไปต่างประเทศอย่างเดียวเลย แต่ทุนส่วนใหญ่ที่เจอมาจะเป็นทุนที่ออกให้แค่ค่าเรียนอย่างเดียว ค่าใช้จ่ายในชีวิตต้องออกเอง เลยคิดว่าถ้าได้มา พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมจ่ายให้อีกแน่นอน จนกระทั่งมาพบกับทุนรัฐบาลจีนที่ออกให้ทั้งค่าเรียนและค่าใช้จ่ายในชีวิตแต่ละเดือน ตาลุกวาวเลยครับตอนนั้น มันเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ลองทำอะไรเพื่อสนองความต้องการตัวเองซักที คิดในใจว่ายังไงก็ต้องเอาทุนนี้มาครอบครองให้ได้ แต่ด้วยความที่ไม่มีความรู้ภาษาจีนเลย ผมก็ยังดันทุรังยื่นเอกสารไปสมัครดู ตอนนั้นจำได้ว่ามหาลัยส่วนใหญ่จะปิดรับสมัครกันหมดแล้ว เหลือเพียงไม่กี่มหาลัยให้เลือก เอกสารก็ยังไม่ได้ทำ เลยรีบๆทำ เอกสารก็ไม่ได้ออกมาดีซักเท่าไหร่ คิดว่าได้ไม่ได้อย่างน้อยก็ได้ลองส่งแหละ แต่สุดท้ายปรากฎว่า ได้ทุนซะงั้น!!!   ตอนทุนประกาศออกมาดีใจสาวแตกเลยครับ คือมันเหมือนแบบ...ชีวิตนี้มีทางเลือกอื่นให้เดินแล้ว ไม่ต้องรบกวนพ่อกับแม่ด้วย เลยตัดสินใจลาออกจากงานทันที เอาเงินที่เก็บมาทั้งชีวิตจ่ายค่าเครื่องบินและอุปกรณ์ต่างๆเตรียมพร้อม แล้วก็บินมาเรียนที่จีนเนี้ยแหละครับ ก่อนมาพยายามทำเท่ โดยบอกพ่อกับแม่ว่า "ต่อไปนี้ไม่ต้องออกเงินให้แล้วนะ อิอิ" ตอนนี้เพิ่งเริ่มเรียนภาษาจีนเอง เพราะว่าไม่มีพื้นฐานมาก่อน เลยได้เรียนภาษาก่อนปีหนึ่ง จากนั้นค่อยไปเรียนป.โทต่ออีก 3 ปี ฮ่าๆๆ ดูกันยาวๆเลยครับงานนี้ ปล. สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองไม่มีโอกาสที่จะไปเรียนต่อด้วยตัวเอง ยังไงก็อยากให้ลองหาเรื่อยๆครับ ซักวันเราจะเจอสิ่งที่เราตามหาแน่นอน อย่าท้อเด็ดขาดนะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนทำฝันตัวเองให้เป็นจริงครับ :D จากคุณ : IzE-KunG เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 23:12:13

ความคิดเห็นที่ 104 มาอเมริกาครั้งแรกก็เมื่อปี 2009 ตอนนี้ยังเรียนอยู่ปี 2 ได้มาเพราะว่าแม่ทำเรื่องกรีนการ์ดให้คะ แต่ตอนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเกียวกะกรีนการ์ดเลย รู้แค่ว่าตื่นเต้นๆ จะได้ไปอเมริกา จะได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรก แต่พอมาถึงเลยได้รู้ว่า ถ้ามีกรีนการ์ดแล้วไม่สามารถออกนอกประเทศเกิน 6 เดือน และจะสอบเป็นซิติเซนได้ เมื่อถือกรีนการ์ด 5 ปี ตอนนั้น รู้สึกแย่มาก เพราะยังเรียนอยู่ปีสองเอง รักคณะที่เรียนมาก แล้วก็เป็นคนที่ติดเพื่อน และติดแฟนมาก มาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็เลือนตั๋วกลับเพราะคิดถึง (คน) ที่ไทยมาก แม่เลยปรึกษาทนายให้ช่วยทำเรื่องขออนุญาตออกนอกประเทศได้สูงสุด 2 ปี เพราะอยากเรียนให้จบก่อน ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ เลยกลับมาไทยก่อน พอหลังจากเรียนจบก็กลับมาอยู่ที่นี้ ตอนมาแรกๆ ไม่ออกจากบ้านไปไหนเลย เพราะกลัวภาษาคุยกะใครไม่รู้เรื่อง ตอนเรียนก็ได้เกรดภาษาอังกฤษมาแค่ D+ อยู่แต่บ้าน รอคุยกะเพื่อนที่ไทย เท่านั้น จนทะเลาะกะแม่อยากกลับไทย ความรู้สึกตอนนั้นมันกดดันมาก เพราะว่าแม่ก็ตั้งความหวังรอเรามาอยู่ด้วย แล้วแม่ก็อยากให้มาทำงานกับแม่ที่ร้าน แม่ทำงานเป็นแม่ครัวร้านอาหารไทย แต่ด้วยความที่ใจรักในด้านที่เรียนมา เลยดึงดันไม่อยากเป็นแค่เด็กเสริฟร้านอาหาร แล้วเมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือน แฟนแม่ที่เป็นฝรั่ง ก็พยายามชวนคุย ชวนออกไปเที่ยวข้างนอก จนเราเปลี่ยนความคิด พยายามดูสักครั้ง ไปหาที่เรียนภาษาของรัฐ แล้วก็ไปทำงานร้านเดียวกับแม่ ยอมรับเลยว่า การมาอยู่ที่นี้ ทำให้โตขึ้นเยอะ ทำอะไรได้ด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งใคร เพราะคนที่นี้ต่างคนต่างทำงาน ไม่มีใครมาคอยดูแลเทคแคร์เราตลอดเวลา พอเริ่มทำงานก็พอมีเงิน ไม่กวนเงินแม่อีกเลย เพราะภูมิใจที่เราเป็นฝ่ายที่ซื้อของให้แม่ได้ ถึงแม่ว่ามันไม่ได้แพงมากมาย แต่มันก็ภูมิใจ ว่ามันมาจากน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเกือบ 1 ปีแล้ว คงไม่ได้กลับไทยแล้ว เพราะแฟนที่เคยคบกันมาก็เลิกไปแล้ว เลยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะกลับ ก็พยายามเรียนภาษาให้พัฒนาขึ้น แล้วจะหางานตามที่ตัวเองเรียนมา ตามความฝันของตัวเอง จากคนที่ภาษาโง่มาก แต่ตอนนี้สามารถติดต่ออะไรได้ด้วยตัวเอง หมดเลย อยากให้ทุกๆ อย่าดูถูกตัวเอง พยายามดูก่อน เชื่อว่าทุกคนพัฒนาและไปได้ไกลกว่าที่ตัวเองคิดนะคะ :))* จากคุณ : บอแบ๊วตากลม เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 11:21:28

ความคิดเห็นที่ 105 เราชอบท่องเที่ยว สมัยเรียนชอบภาษาญี่ปุ่นมาก ไปเรียนพิเศษมา แต่ไม่ได้เรื่อง พออ่านตัวง่าย ๆ ได้  แล้วได้มาทำงานบริษัทฯ ญี่ปุ่น  บริษัทฯ ส่งไปดูงานที่ญี่ปุ่น 2 รอบ มีแฟนเป็นคนญี่ปุ่น พอแฟนชวนไปอยู่ด้วย เริ่มคิดหนัก เพราะยังอยากทำงาน ตอนนั้นยังไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่รู้ทำไม อยากมีให้ครบก่อน คิดเรื่องแต่งงาน  ก็เลยเลิกกัน ผ่านมาหลายสิบปี เริ่มมีทุกอย่างครบ ขาดอย่างเดียว ไม่มีใครสอยจากคานสักที 555 พอเจอหนุ่มตาสีฟ้า รู้จักกันไม่ถึง 6 เดือน หนุ่มมาหาครั้งนึง เราไปบ้านเค้าครั้งนึง พอกลับมา เค้าชวนไปอยู่ด้วย เลยตอบตกลงแบบทันใจ ไม่มีคิด แต่ก็คุยกับพี่ชายไว้แล้วว่าอยากลองไป ทั้งที่ตอนนั้นก็แก่ เลยหลักสี่ไปแล้ว พี่ชายไม่มีห้ามปราม บอกว่าไปเลย ลองทำอะไรที่อยากทำ  ถ้าไม่โอเค ก็กลับบ้านเรา   ตอนมาเราซื้อตั๋วไป กลับแค่ 7 เดือน ทั้งที่วีซ่าท่องเที่ยวได้มา 9 เดือน  (ยังไม่มั่นใจว่าจะอยู่รอดหรือเปล่า ) ตอนนี้อยู่มาได้ 8 เดือน จะเข้าเดือนที่ 9 ได้เปลี่ยนจากวีท่องเที่ยว เป็นวีทำงาน 2 ปีแล้ว กำลังเรียนภาษา และหางาน  เพราะภาษาไม่ได้เรื่อง ฟังออกอยู่คนเดียว จากคุณ : แม่มดตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 12:06:21

ความคิดเห็นที่ 106 เท่าที่อ่านๆดูแต่ละคห. หลายๆคนเลยที่ทางบ้านก็ไม่ได้มีตังค์มากมาย ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้เรื่องมาก่อน บางคนนี่ไม่มีแม้แต่วี่แววจะได้มาด้วยซ้ำ อ่านแล้วรู้สึกว่าจะมาเมืองนอกได้ ไม่จำเป็นต้องรวย มีตังค์มาก หรือเก่งมากๆ แต่สิ่งสำคัญคือความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะมา ที่จะแสวงหาโอกาสให้ชีวิต และไม่ทิ้งความฝัน รู้สึกภูมิใจ และยกย่องหลายๆคนเลยค่ะ (พูดจริงๆนะเนี่ย ^^) จากคุณ : JJคุง เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 14:07:52

ความคิดเห็นที่ 107 สำหรับเรื่องของเรานะคะ ตอนแรกจะมาเรียนภาษาที่ชิคาโก้ 6 เดือน แล้วจะไปเรียนต่อที่ฟินแลนด์ แต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว เรียนที่ชิคาโก้แล้ว ไม่ต้องย้ายไปย้ายมา :) วันสัมภาษณ์วีซ่า เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้มาเพราะตัวเลขในบัญชีมีแค่ 3 แสน แต่วันไปสัมภาษณ์เหลืออยู่ 1 แสน 1 หมื่นบาทไทย! เจ้าหน้าที่สถานฑูตช่อง 10 : (ยื่นเอกสารออกมาให้ความเหงา๋๊ฯ) คุณมีเงินไม่พอค่าใช้  จ่ายเรียนภาษา 1 ปี ความเหงาฯ : (ดันเอกสารกลับเข้าไป)Please หนูจะไปเรียนภาษาแค่ 6 เดือน แล้วจะกลับมาเรียนต่อโทที่ไทยค่ะ เจ้าหน้าที่สถานฑูตช่อง 10 : คุณทำงานอะไร เงินนี่เป็นเงินใคร จะไปพักอยู่กับใคร ความเหงาฯ : เป็นวิศวกรค่ะ Electrical Engineer เงินจำนวนนี้เป็นเงินเก็บของตัวเอง แล้วก็มีเอกสารการซื้อบ้าน ที่เป็นของตัวเอง ผ่อนเองมา 1 ปีแล้ว ไปถึงชิคาโก้จะไปพักหอพักกับเพื่อนสนิทคบกันตั้งแต่เรียน high school ค่ะ เจ้าหน้าที่สถานฑูตช่อง 10 : OK. Good luck for you. วีซ่าจะไปถึงบ้านไม่เกิน 2 อาทิตย์ บลา บลา บลา (จำไม่ค่อยได้แล้ว) เพราะฉะนั้น ถึงมาถึงที่นี่ด้วยประการฉะนี้ ^_________________^ จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 20:12:10

ความคิดเห็นที่ 108 สมัยนั้นอยากมามากกก ขนาดที่ว่าไปสอบทุน AFS แต่ไม่ผ่าน เขามีโปรแกรมเรือเยาวชน(จำชื่อไม่ได้แล้ว) ก็ไปร่วม แต่ไม่ได้คัดเลือก พอจบตรีที่ไทย ก็หาทางไปต่อโท สอบโทเฟลไว้ มองหาทุน หาข้อมูลต่างๆ จนกระทั่งแม่เห็นใจในความตั้งใจ เลยช่วย ได้มาต่อโทที่เมกา เรียนจบพยายามทุกทางที่จะอยู่ต่อ ใช้practical training ที่มีให้หนึ่งปีในการหาสปอนเซอร์ทำกรีนการ์ดให้ หาแล้วหาเล่าสมัครไป 230 แห่ง ได้สัมภาษณ์ 20 แห่ง (สมัยนั้นอินเทอร์เนตพึ่งเริ่มแบบสดๆร้อนๆ) ยังสมัครงานกันแบบทางจดหมายอยู่ จนสองอาทิตย์practical trainingก็จะหมด มีเพื่อนสมัยเรียนแนะนำที่ทำงานที่เขาเคยทำให้ ก็ลองคุยดู ปรากฏว่าได้ ยอมสปอนเซอร์ให้ เป็นบริษัทแบบครอบครัวเล็กๆ เจ้าของเป็นคนเวียดนาม เราทำกรีนการ์ดเอง จ่ายค่าธรรมเนียมและค่าทนายเอง ทางบริษัททำอย่างเดียว คือ ช่วยเซ็นให้ 6+ปีที่อยู่เหมือนตกนรก โดนsexual harassment โดนกดเงินเดือน แต่ทน เพราะต้องการกรีนการ์ด วันที่ได้มานั่งร้องไห้ครึ่งชั่วโมงไม่หยุด เพราะไม่อยากเชื่อว่าความอดทนที่ทนมาร่วม 6+ปี ในที่สุดก็ได้มาซึ่งสิ่งที่เราต้องการ หลังจากนั้นสิบปี ถึงตัดสินใจสมัครcitizenship ไม่เคยคิดว่าเป็นpermanent resident กับ citizen มันจะต่างกัน แต่เอาเข้าจริงๆ มันให้ความรู้สึกที่ต่างกันจริงๆ จากประสบการณ์กรีนการ์ด ทำให้รู้สึกว่าตัวเองสามารถทำอะไรก็ได้ เพราะถ้าสามารถทนตกนรกทั้งเป็นทุกวันร่วม 6 ปีกว่ามาได้ มันแสดงถึงความอึด ความมุมานะของเราในการไปถึงสิ่งที่ต้องการ.... จากคุณ : +_+ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 09:19:01 A:65.96.225.87 X: TicketID:343941

ความคิดเห็นที่ 109 ตั้งแต่จำความฝันได้ คือเราไม่มีความฝันที่จะทำงานในเมืองไทยได้เลยค่ะ เพราะรู้สึกว่าอาชีพที่เราอยากเป็น ในเมืองไทยเรามองว่ามันตัน ถูกปิดกั้นมาก เราก็เลยคิดว่า... ถ้าเราอยากเป็น อยากทำอาชีพนี้ ต้องไปอเมริกาอย่างเดียว ด้วยความที่ดูหนัง อ่านนิยายของฝั่งอเมริกาเยอะมาก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากไปมากยิ่งขึ้น ภาษาตอนนั้นไม่ได้เก่งเลย แต่เมื่อเราอยาก เราก็พยายาม... ตอนแรกคิดว่าจะเข้ามหาลัยที่นั่นไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ เพราะคะแนน SAT ออกมาห่วยมาก แต่ช่วงนั้นได้ยินแต่เรื่องคนไปเรียนเมืองนอกได้ ไม่ได้ลำบาก ไม่ได้ยากอย่างที่คิด เลยฮึดจนคะแนน Toefl ได้ดี ฝึกด้วยตัวเองจนพูดได้ ฟังรู้เรื่อง เอาตัวรอดได้ สุดท้ายก็เข้ามหา'ลัยได้ดังใจหวัง พอมาอยู่ก็แบรู้สึกว่าพอแล้วล่ะ เราไม่ได้ทำงานที่นี่ก็ไม่เป็นไร เราได้มาใช้ชีวิตเหมือนในหนังที่เราดู ตามที่เราอยากจะทำแล้ว กลับเมืองไทยหลังเรียนจบไม่เท่าไหร่ ก็ดันได้งานที่เมกา... คิดนานมาก เพราะครอบครัวอยู่ไทย สุดท้ายก็ตัดสินใช้ชีวิตกับงานที่รักในประเทศที่ใฝ่ฝัน โดยที่ไม่ได้หวังขนาดนี้ แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 54 09:53:01 จากคุณ : Wisther เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 09:51:36

ความคิดเห็นที่ 110 ชอบเรียนภาษาจีน ร้องจะไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ เลยได้ไปซัมเมอร์ เรียนจบติดใจกลับไปเรียนอีก 1 ปี เริ่มเหงา อยากกลับบ้าน กลับมาก็รู้สึกว่าภาษาที่เรียนมายังไม่ได้เรื่อง และคิดถึงปักกิ่งมาก ตอนนี้ไม่มีตังก์ อยากกลับไปเรียน สมัครทุนมา 3-4 ปีแล้ว ยังไม่ได้เลย ปีนี้เหรอ สมัครอีก 555 พยายามต่อไป จากคุณ : หมาน้อยบนฟ้า (v_violet) เขียนเมื่อ : วันปีใหม่ 55 22:59:36

ความคิดเห็นที่ 111 คห 108 โดน sexual harassment ถึง 6 ปีเลยเหรอคะ มันต้องถึงขนาดให้ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำขนาดนั้นเลยเหรอคะ จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 12:27:08

ความคิดเห็นที่ 112 เก็บเสื้อผ้าหนีตามผู้ชายมาค่ะ    ฮ่ะๆ อยากมาอยู่กับแฟนค่ะ  ก็เลยทำเรื่องดร็อปเรียนที่เมืองไทย แล้วก็มาต่อที่ญี่ปุ่น  จากนั้น ก็ไม่กลับไปเมืองไทยเลยค่ะ  แต่งงานแล้วขอวีซ่าแต่งงานต่อเลย  พอหลังจากแต่งได้ปีหนึ่ง ดันท้องขึ้นมา สรุปเลยว่า เรียนไม่จบ ก้ต้องเบรคไว้ก่อน  หลังจากนั้นก็ย้ายครอบครัวมาอยู่เมกา ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าอยากจะมาอยู่ต่างประเทศเลยค่ะ  ทั้งๆที่แฟนก็เป็นคนต่างประเทศ แต่ไม่ค่อยคิดเรื่องอนาคตเท่าไรค่ะ  คิดแต่ว่าวันนี้ฉันจะไปเที่ยวไหนกับเพื่อนดี  5555++   ปกติของวัยรุ่นทั่วไปค่ะ พอจะตัดสินใจมาก็แบบปุ๊บปั๊บมากๆ พ่อ แม่ ก็ยัง งง อยู่เลย แต่ใครห้ามก็ไม่ฟัง สุดท้ายก็ปล่อยให้มาคนเดียว จากคุณ : vanessa-eva เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 08:52:56