ความคิดเห็นที่ 1 ไปปั่งกิ่งเพื่อสอบ ขากลับถนนปิดต้องหาทางกลับใหม่  ถนนไม่มีไฟ ระยะทางมองเห็นทางไม่ถึงเมตร คนขับรถขับฝ่าพายุหมอก  ไม่มีที่พักเพราะเต็ม เกือบตกเหว  เกือบชนต้นไม้ น้ำมันเกือบหมด  เปลี่ยนเส้นทางหาทางใหม่ หลายเส้นทาง  ระยะทาง ปกติจากปั่กกิ่ง-ถางซาน ใช้เวลา 2 ชั่วโมง แต่ ครั่งนี้ ใช้เวลา 8 ชั่วโมง  รอดกลับมาที่หอโชคดีสุดๆ เลยค่ะ จากคุณ : Princess_bakery เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 20:19:12

ความคิดเห็นที่ 2 จขกท. เพิ่งมาอ่านเวปบอร์ดหรือคะ ถึงได้บอกว่า มีแต่คนมาเล่าประสบการณ์ดีๆ ฉันอ่านเวปบอร์ดมา ก็ไม่นานเท่าไหร่นะ แต่เห็นคนมาเล่าประสบการณ์แย่ๆ บ่อยออก ทั้งกับคนไทยประเภท ทำตัวเริ่ด เชิด หยิ่ง ไม่ทักทายคนไทย หรือทั้งเจอฝรั่งเหยียดสีผิว เหยียดเชื้อชาติคนเอเชีย เรื่องดีๆ ในต่างแดน ไม่ค่อยจะมีใครอยากเล่าเสียด้วยซ้ำ เพราะกลัวโดนข้อหา ลืมกำพืด ........... จากคุณ : ........... เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 20:54:20 A:91.38.103.193 X: TicketID:332795

ความคิดเห็นที่ 3 เคยค่ะ เคยถูก booked ที่สถานีตำรวจ  ไม่มีคนไปประกัน เพราะไม่มีญาติพี่น้องที่นี่เลย เคยรู้สึกหมดหวัง ไม่มีที่ไป  ไม่มีคนอยากเกี่ยวข้องด้วย  เวลาต้องการความช่วยเหลือ ตอนนี้เลยให้ความช่วยเหลือคนทุกชนชาติ  เผื่อยามตกทุกข์ได้ยากคราวหน้า จะได้มีคนไม่ว่าชนชาติใดเมตตา เคยถูกคนรู้จักซ้ำเวลาล้ม  เลยเข้าใจความหมายของคำว่ามิตรแท้ยามยากมากขึ้น   เคยไม่มีที่อยู่ในหน้าหนาว  โชคดีที่เพื่อนชาว  "อเมริกัน" ไปคุยกับพ่อแม่ให้ เลยได้ไปอยู่ที่บ้านเค้าเกือบ 3 เดือนเต็ม โดยที่เค้าไม่เรียกร้องเงินทองอะไรเลย  (แต่ดิฉันให้เค้าเองนะคะ) เคยขับรถไหลลงข้างทาง ตอนที่หิมะตกหนักมาก  ติดแหงกไปไหนไม่ได  ต้องคอยเกือบชั่วโมงให้ AAA ส่งคนมาช่วย  (แต่มีรถตำรวจจอดเป็นเพื่อนค่ะ) เคยต้องเดินฝ่าลมหนาวไปทำงาน  เดินไปกลับเกือบชั่วโมงอยู่หลายอาทิตย์เนื่องจากสภาพรถไม่ดี  เลยรู้ซึ้งถึงความหมายของคำว่า หนาวจนเข้ากระดูกดำ เคยต้องขอความช่วยเหลือจาก public defender และ pro bono เคยต้องขนของย้ายที่อยู่  3 ครั้งในปีเดียวกัน   ได้บทสรุปของชีวิตในช่วงแปดปีที่ผ่านมาว่า  สุขแท้อยู่ที่การทำงานค่ะ (เกี่ยวกันมั้ยคะเนี่ย ฮ่าๆ) จากคุณ : MCCGO เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:26:46

ความคิดเห็นที่ 4 - จ๊ะเอ๋กับโจรฝรั่งในบ้าน เราเพิ่งกลับบ้านเปิดประตูเข้ามามองเห็นใครก็ไม่รู้อยู่ในบ้าน เรายืนงงค้างที่ประตูซักพัก แต่ตอนนั้นเราเข้าใจว่าน่าจะเป็นช่างซ่อมอะไรซักอย่างที่โฮสจ้างมา(เห็นถืออุปกรณ์อะไรในมือด้วย -_-")แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าโฮสยังไม่กลับบ้านเลยไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่จังหวะที่กำลังลำดับความคิดอยู่ที่ประตู มันรีบพุ่งตัวออกมาแล้วหนีไปเลย ดีนะเนี่ยที่เราไม่เข้าบ้านไปลึกๆไม่งั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้ - โรงไฟฟ้า(หรืออะไรทำนองนี้)ที่จ่ายไฟให้ชุมชนแถบนั้นทั้งหมดระเบิด ไม่มีไฟฟ้าใช้ประมาณ 2 อาทิตย์ ลำบากยากแค้นเหลือแสน ไม่มีไฟมืดๆมองไรไม่เห็น, ไม่มีน้ำ(ห้องเช่าอยู่ชั้นบน ปั๊มน้ำไม่ขึ้น) จะไปอยู่กับเพื่อนก็โดนกันไปหมดทั้งแถบ(ไฟดับกินวงกว้างมาก) สุดท้ายต้องกัดฟันไปนอนโรงแรมเพราะมีเครื่องปั่นไฟจนกว่าเจ้าของอาร์พาร์ทเมนที่เราเช่าไปเช่าเครื่องปั่่นไฟมานั่นแหละ - เจอแผ่นดินไหวอย่างแรง ถึงเราไม่เป็นไร แต่ข้าวของในอาคารเสียหายพอสมควร ไม่มีไฟฟ้า กับน้ำอุ่นใช้ไปเป็นอาทิตย์ๆเลย หลังจากนั้นมี aftershock อีกเป็นเดือน ทุกคืนจะนอนหลับไม่สนิท บางทีก็เป็น aftershock ของจริง บางทีก็เป็นเราหลอนไปเอง (เป็นกันทุกคนไม่ใช่เฉพาะเรานะ) แถบเราพูดภาษาที่นั่นไม่ได้เลยเครียดมากไม่รู้ว่าสถานการณ์ขณะนั้นเป็นไงจริงๆ ปล.ที่เล่ามาไม่ได้เจอที่ประเทศเดียวกันนะ จากคุณ : อืม เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:50:50 A:182.52.87.4 X: TicketID:120804

ความคิดเห็นที่ 5 ไปอเมริกาครั้งแรก ตอนอายุ 16 ตกเครื่องที่ชิคาโก้ ต้องนอนค้างสนามบินหนึ่งคืน คนเดียว ถึงเมืองที่ต้องอยู่ไปตลอดปีได้ไม่กี่วัน เกิดเหตุการณ์ 911 หัวใจจะวายให้ได้ อยากกลับบ้านมาก อยู่ไปได้อีก 2 อาทิตย์ เพื่อนเล่นอเมริกันฟุตบอลกัน ปาบอลมาโดนตาข้างซ้าย ตาพร่าไปเกือบเดือน ตอนไปเรียนปริญญาโท เปิดเทอมไปอาทิตย์เดียว จักรยานโดนขโมยไปจากหลังบ้าน แถมโจรหักโซ่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า สิบนาทีต่อมาหลังจากรู้ว่าจักรยานหาย มีดบาดลึกมาก เลือดทะลักซะจนหน้ามืด โทรไปหาพี่คนไทยที่รู้จักกันให้ช่วยพาไปโรงพยาบาล มีดบาดทุ่มกว่าๆ ถึงโรงพยาบาลสองทุ่ม กว่าจะเรียกเข้าห้องตรวจในอีอาร์ก็สี่ทุ่มครึ่ง หมอมาดูแผลตอนห้าทุ่ม ได้เย็บแผลตอนเที่ยงคืน พอดีเป๊ะ เย็บแผลไปเจ็ดเข็ม คืนนั้นได้นอนตีสอง บวกไข้ขี้นด้วย >"< สองเดือนระหว่างนั้นเป็นโรคเครียด กินไม่ได้ นอนไม่ได้ น้ำหนักลดไปเจ็ดกิโลในสองอาทิตย์ ผอมและโทรมที่สุดในชีวิต นึกย้อนไปถึงอดีต มันก็ไม่หนักหนาอะไรเพราะผ่านมาได้แล้ว แต่ช่วงที่เจอสถานการณ์นั้นๆ ก็โหดอยู่ จากคุณ : มุตตา เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 22:45:39

ความคิดเห็นที่ 6 โห แต่ละคน เก่งมากๆ ค่ะ ^_^ ที่สู้ทนฝ่าฟันปัญหากันมาได้ อ่านแล้วค่อยมีกำลังใจสู้ชีวิตขึ้นมาหน่อย ฮึบๆ สู้ๆ จากคุณ : ม่านฝน เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 23:17:49

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ มุตตา ชีวิตมรสุมมากค่ะ จากคุณ : absolutnat เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 00:08:11

ความคิดเห็นที่ 8 ร้ายแรงสุดสำหรับผมคือ ลืมพาสปอร์ตวันเดินทางกลับไทย ทำให้ตกเครื่อง ต้องซื้อตั๋วเครื่องบินใหม่ไปประมาณ ๑๓,๐๐๐ บาท เสียดายเงินมาก เรื่องนี้เราทำตัวเอง ไม่มีใครมาทำอะไรเรานะ ไม่ถือว่าร้ายแรงเท่าไร หุหุ จากคุณ : สามีนุ่น เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 00:30:56 A:140.119.143.52 X: TicketID:324122

ความคิดเห็นที่ 9 จะย้ายบ้านจากต่างเมืองมาอยู่ในลอนดอนค่ะ เลยจ้างบริษัท delivery มาขนของไปให้ แล้วตัวเราก็มาลอนดอนตัวเปล่าพร้อมคอมกะเสื้อผ้าสองสามชุด.. ปรากฎว่าของหายทั้งหมดเลย บริษัทอ้างว่ามีของชำรุดเสียหาย ต้องตีกลับไปที่เจ้าของ (ก็ตรูเนี่ยเจ้าของ!) fight ไป fight มา เค้าไม่รับผิดชอบอะไรเลยค่ะ บอกว่าของทั้งหมดหายไปแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนทั้งชีวิตหมดแล้ว.. สมบัติที่อุตส่าสั่งสมมา จากคุณ : นีโม่ชนเขื่อน เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 01:11:32

ความคิดเห็นที่ 10 เคยขึ้นรถ Auto กับเพื่อนที่กรุงนิวเดลี มันบอก สามสิบ  พอไปถึงที่ มันบอกจะเอา หกสิบ เพราะ คนละสามสิบ ... เกือบต่อยไปละครับ จากคุณ : toulovepak1 เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 01:32:09

ความคิดเห็นที่ 11 โดนงัดตู้ล๊อคเกอร์ที่มหาลัย เงินหายห้าสิบปอนด์บัตรเครดิตบัตรเอทีเอ็ม และมือถืออีกหนึ่งเครื่อง (สมัยนั้นมือถือพึ่งจะออกมาไม่นานทั้งมหาลัยมีอยู่ไม่กี่คนเองมั้งที่มี) มหาลัยไม่รับผิดชอบ คนขโมยก็รู้ตัวแต่เอาผิดกับมันไม่ได้ แจ้งตำรวจก็ไม่ได้ความ สรุปหายอย่างเดียว อีกครั้งหนึ่งก็คือได้ไปเยี่ยมผู้หญิงไทยคนหนึ่งที่รู้จักที่วัดไทย เธอแทงสามีเสียชีวิตติดคุกอยู่ใกล้ๆกับมหาลัยที่เรียนในลอนดอน เรื่องนี้สงสารทั้งผู้หญิงผู้ชายและลูกสาวตัวเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว แทงกันตายเพราะคิดว่าน้องเค้าพูดภาษาอังกฤษไม่เก่งสื่อสารกันไม่เข้าใจเท่านั้นเลยเกิดเรื่องราวรันทดใจขึ้น จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 01:48:12

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนไปเป็นออแพร์ที่อเมริกาค่ะ เพิ่งจะไปอยู่กับโฮสต์ได้แค่ 13 วันแต่โดนรีแมทเพราะเขาไม่มีเหตุผล ไม่ให้เราไปแตะต้องตัวลูกเขาอีก เครียดมากๆค่ะ เขาห้ามไม่ให้ติดต่อกับใครด้วย ไม่ให้ใช้โทรศัพท์และอินเตอร์เน็ท โฮสต์แม่เป็นชาวเลบานอล ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกันไหม เงินรายสัปดาห์ก็ไม่ยอมจ่าย ใช้งานบ้านทุกอย่าง มากกว่าหน้าที่ออแพร์ค่ะ ตอนนั้นไม่มีเพื่อนเลยสักคน ที่ปรึกษาก็ยังไม่ได้เจอ เคยนอนกอดตัวเองร้องไห้มาทั้งคืน เคยรู้สึกอยู่ตัวคนเดียวในโลกจริงๆ วันที่ออกมาจากบ้านโฮสต์ เขาก็ไม่สนใจไยดีจะมีน้ำใจขับรถไปส่งที่สนามบิน พอทวงเงินก็บอกว่าจะโอนให้ทีหลัง แล้วก็เงียบหายไป พอเราเขียนอีเมลไปทวงก็อ้างว่าออกจากโครงการแล้ว ถ้าเรายังส่งอีเมลไปอีกจะแจ้งตำรวจให้จับเรา แต่ฟ้าหลังฝนก็สวยงามเสมอค่ะ สุดท้ายก็ได้ครอบครัวใหม่ที่แสนดี ดูแลเราเหมือนเป็นสมาชิกในบ้าน แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 55 03:28:22 จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 03:27:16

ความคิดเห็นที่ 13 เราโดนกระชากกระเป๋าคะ แย่ที่สุดคือ โจรปั่นจักรยานส่วนเรากับเพื่อนวิ่งตามคะ ไปแจ้งตำรวจก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จากคุณ : Pear_Pailin เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 03:32:56

ความคิดเห็นที่ 14 คงเป็นตอนนี้ละมั้ง เธค  บาร์ ผับ ร้านอาหาร เข้าไม่ให้เราเข้า ไปใช้บริการ .. ไม่อยากจะอยู่ที่นี่เลย :( จากคุณ : kreuzberg เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 03:35:39

ความคิดเห็นที่ 15 โหดสุดก็คือ โดน Ticket จากตำรวจ เพราะขับรถเร็ว เลนส์ซ้ายสุด  ขับ 80 miles  ตำรวจบอกว่า 65miles ไม่ใช่ 80miles  และก็โดนด่าเหตุเพราะยิ้มให้เค้า  และฟังภาษาอังกฤษบางคำไม่รู้เรื่อง โดนว่าหลายๆอย่าง ทั้งอึ้ง ทั้งโมโห  แต่ก็เถียงไม่ได้   T T จากคุณ : vanessa-eva เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 04:42:09

ความคิดเห็นที่ 16 ขนมาม่ามาเยอะมาก แล้วไปเจอที่ Albertson's ห่อละ 1 ดอล :( โกรธ จากคุณ : ฉากสวย เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 04:50:59

ความคิดเห็นที่ 17 เราไม่เคยเจอเหตุการณ์เลวร้ายกับตัวเองนะ แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายสำหรับคนอื่นหรือเปล่า สองปีก่อน บินไปเทกซัส ลงจากเครื่องแล้วจะเดินไปรับกระเป๋า แต่เข้าไปแล้วรู้สึกว่าเข้าผิด belt ก็เลยจะเดินออกมาทางประตูหมุน ๆ (แบบที่มักจะเห็นอยู่ตามห้างหรือโรงแรม) ที่เดินเข้ามานั่นแหละ ด้วยความที่ง่วง ๆ ด้วยก็เลยไม่ทันมองว่าประตูนั้นห้ามเข้า ประตูของทั้งแถวนั้นก็เลยหยุดแล้วก็มีสัญญาณเตือนดังสนั่น มีคนติดอยู่ข้างเยอะแยะรวมถึงเด็ก ๆ ด้วย พอประตูหยุด เด็กที่ติดอยู่ข้างในก็ทุบประตูใหญ่เลย จนท. ก็เดินเข้ามาถามว่าเราจะไปไหน ไม่เห็นเหรอว่าป้ายบอกว่า No Enter เราก็ขอโทษขอโพยแล้วก็ยืนหน้าจ๋อยอยู่แถว ๆ นั้น เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็พาเราไปส่งที่ belt ของเครื่องที่เราบินมาลง   เล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนยังแซวว่าเราเฟอะฟะ ทำยังกะไม่เคยไปต่างประเทศซะอีก จากคุณ : สมัครกี่ที ก็ไม่มีชื่อที่ตรงใจ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 05:48:59

ความคิดเห็นที่ 18 เคยเกือบถูกรถยนต์ชนค่ะ..เราปั่นจักรยาน ประเทศที่เราอยู่รถยนต์ต้องหยุด ให้ทางจักรยานไปก่อน(ประเทศนี้คนใช้จักรยานเยอะเป็นอันดับต้นของโลก จักรยานเป็นเหมือนอภิสิทธิ์ชนมากก)..เรายกมือให้สัญญาณแล้วว่าเราจะข้าม พี่แกเหยียบมาเต็มที่ไม่คิดจะเบรคเลยอะ เราเบรคจักรยานหัวทิ่มเลย รถเฉียดไปนิดเดียวเอง ตอนนั้นกลัวมาก ถ้าชนขึ้นมาโอกาสเจ็บหนักสูงมาก เพราะรถขับเร็วและไม่มีเจตนาเบรคเลยอะ..เค้ายกมือขอโทษแล้วขับไปอย่างเร็ว เราได้แต่บ่น มันได้ใบขับขี่มาจากตลาดรึไงฟะ..ตามกฎชั้นต้องได้ไปก่อนนะเฟ้ยย จากคุณ : save the last dance for me เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 06:04:10

ความคิดเห็นที่ 19 เล่ามั่งดิ ไปลอนดอนคนเดียว นอนโรงแรมเป็นไข้ ไม่ได้พกยาไป ไปขอยาที่เคาเตอร์ มันก็ไม่ให้ บอกให้เราไปหาหมอวันพรุ่งนี้ เลยไม่ไปนอนในโรงแรมนั่นแหล่ะ ยังไม่ทันหลับ ผีหลอกซะแระ มันไม่ยอมไป จะดูทีวีให้ได้ ผมก็เลยหลับทั้งๆที่ผีเปิดทีวีดูอยู่นั่นแหล่ะ วันรุ่งขึ้นอาการดีขึ้น รีบจับรถไฟไป derby ตีกอล์ฟกับเพื่อน ยืมอุปกรณ์กอล์ฟมันตี แต่ตีไม่เก่ง ทุบโลกไปเยอะ มันโกรธเลยว่า อุปกรณ์มันใหม่ๆ เราตีซะถลอกปอกเปิก บ่นเราเป็นวันๆ เซ็งโคตร จากคุณ : KONICHIWA เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 08:36:49

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนยังอยู่ Bay area แถวซานฟรานซิสโก 8 ปีก่อน  ประมาณสี่ทุ่มฝนกำลังตกขับอีแก่ Toyota Camry กลับบ้าน ระหว่างทางบนฟรีเวย์ก็เห็นควันพวยพุ่งออกจากกระโปรงรถ  เครื่องก็เหมือนจะดับก็เลยประคองรถโดยพยายาม ขับต่อให้ออกจากฟรีเวย์  เพราะมืดและฝนตกกลัวโดนรถชนตาย   พอเครื่องดับมองรอบตัวไม่มีบ้านคนเลย  เป็นเหมือนโรงเรียนหรือสำนักงานแถวนั้น  ควานหามือถือ.... คนจะซวยอะำไรๆ ก็ประจวบเหมาะ....ลืมมือถือเจ้าค่ะ   มองไปประมาณบล๊อกกว่าๆ เห็นเหมือนบ้านคน ก็วิ่งตากฝนไป  เป็นบ้านสองชั้นก็กดกริ่ง  ตอนนั้นสี่ทุ่มครึ่งได้แล้วมั้งก็กังวลว่าเจ้าของบ้านจะกลัวเราหรือเปล่า ก็เลยออกไปยืนตากฝนหน้าบ้านเผื่อเขามองมาจากชั้นบนจะได้เห็นเรา แล้วก็มีคนมาเปิดเป็นชายหนุ่มสูงใหญ่เราก็บอกเขาไปว่า  รถเราเสียและเราไม่มีโทรศัพท์ขอใช้หน่อย เขาก็ปิดประตูเดินเข้าบ้านไป  ตอนนั้นใจเสียมองไปรอบๆ เล็งบ้านต่อไป  แต่เขาก็เปิดประตูยื่นโทรศัพท์ บ้านแบบไร้สายให้แล้วก็ยืนรอ  โครตดีใจเลยตอนนั้น รีบโทรหาสามีที่บ้าน  ติด....แต่ไม่มีคนรับ  ตอนนั้นแบบอยากฆ่าสามีมากกกกกกก(แบบเขาหลับสนิท เพราะต้องทำงานช่วงตีสี่)  ก็เลยโทรหาอาถ้าโทรเบอร์นี้แล้วไม่มีใครรับอีกก็คงต้องนอนในรถ  เพราะจำเบอร์ ใครไม่ได้แล้ว  ไม่มีมือถือนี่โง่ทันทีเลย ปรากฏว่าบุญยังมีอาและน้องสาว(ลูกอา)อยู่บ้านก็เลยมารับไปส่งบ้านโดยทิ้งรถเอาไว้  พอถึงบ้านเท่านั้น งิ้วแตก  น้องรีบกลับบ้านเลย..  สามียังมีมาโทษเราอีกว่าทำไมไม่ฝากข้อความไว้  ตอนนั้นดิฉันเนี่ยสติ แตกไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน  ตอนสามีไม่รับโทรศัพท์นี่โลกมันเคว้งทันทีเลยนะ  สมองตันมาก.. เกรงใจเจ้าของโทรศัพท์ด้วย  ก็เลยรีบๆ โทรหาใครสักคนอยากให้มีคนรับโทรศัพท์เท่านั้น ปล.  ขอบคุณชายหนุ่มผู้มีน้ำใจคนนั้นมากๆ  พออีกวันตอนไปเอารถก็พยายามมองหาบ้านนั้นนะ  แต่กลาง คืนกับกลางวันนี่คนละเรื่องเลย  จำไม่ได้ว่าหลังไหนและตัวเองวิ่งไปทางไหน ปล.2  รถอีแก่ต้องยกเครื่องใหม่แต่เราไม่เอาแล้ว  กลัวฝังใจเลยบีบน้ำตาและใส่สีต่างๆ นาๆ จนสามีต้อง ซื้อรถคันใหม่ให้  โทษฐานไม่รับโทรศัพท์ จากคุณ : ตกตะกอน เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 08:53:08

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนคลอดลูกต้นปี 2549 เกิดอาการตกเลือดหลังคลอด เลือดค่อย ๆ ซึมเรื่อย ๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตุ คุณหมอคนทำคลอดก็กลับไปแล้ว ตอนนั้นรู้แต่ว่าคอแห้งหิวน้ำมาก ๆ (เลือดคงใกล้จะหมดจากตัวน่ะ) พอได้น้ำแล้วกลายเป็นว่าอ๊วกแตกเลย พยาบาลเธอคงจะเห็นผิดปกติ อาการสังเกตุเลยมาเช็คใต้ที่นอน ปรากกฏว่าเลือดเต็มผ้ารองแผลเลย(ตัวเราไม่รู้ตัวเพราะมีแต่เหนื่อยกับง่วง อยากนอนอย่างเดียว) พอพยาบาลรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็เลยโทรตามคุณหมอมาทำแผลให้ใหม่ และตอนนั้นต้องถูกนำเข้าห้องไอซียูด่วนเลย โดนให้เลือดเพิ่มไปหลายถุงและต้องอยู่ในห้องไอซียูจนถึงเช้า ปล. จากเหตุการณ์นี้กรณีคนคลอดลูกแล้วถ้าเธอมีบ่นว่าง่วงนอน อยากนอน คนเฝ้าก็อย่าเผลอปล่อยให้นอนอย่างเดียวนะคะ ลองเช็คเลือดใต้ที่นอนด้วย เพราะมีสิทธิ์หลับไปเลยแบบไม่ตื่นก็ได้ เพราะถ้าเจอกรณีตกเลือดแบบเลือดค่อย ๆ ซึมแบบนี้ไม่มีใครรู้น่ะ ของตัวเองยังโชคดีที่พยาบาลคนนั้นเธอคงจะมีประสบการณ์การทำงานมามากพอสมควร คงจะเจอคนไข้มาหลากหลายเคสแล้วน่ะ เธอเลยเอะใจและเช็คตรงแผลและเลือด และจำได้ว่าเคยมีล็อกอินท่านนึงที่มาเขียนเล่าในห้องไกลบ้านเพราะเคยเสียภรรยาไปหลังคลอดลูก ฝ่ายภรรยาบอกเหนื่อยอยากจะนอนพักผ่อนและเธอก็หลับแบบไม่ตื่นอีกเลย คาดว่าคงจะเกิดอาการคล้าย ๆ กรณีของตัวเองรึเปล่า จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 09:16:29

ความคิดเห็นที่ 22 แถมวันที่ออกจาก รพ. กำลังขับรถจะกลับบ้านกัน จอดรอไฟแดงอยู่ดี ๆ ดันมีรถอีกคันมาชนตรูดรถพวกเราอีก ลูกเกิดได้แค่ 3 วันร้องแว๊คำเดียวและก็เงียบไป ตอนนั้นนี่เหมือนตัวเองจะตายให้ได้เลย ร้องไห้อย่างเดียว ยังดีที่อีกคนมีสติจัดการโทรเรียกตำรวจ และพอตำรวจมาและบอกว่าเด็กแรกเกิดนี่กระดูกเค้าจะอ่อนและยืดหยุ่นเหมือนพวกยาง คงจะไม่เป็นอะไรมาก เวลาเกิดอุบัติเหตุแบบนี้มักจะเงียบและหลับไป แต่ก็ไม่ชล่าใจ ตัดสินใจพากันขับรถกลับ รพ. พาทั้งแม่ทั้งลูกกลับไปเช็ค ปรากฏว่าไม่เป็นอะไรกันทั้งสองคน ถือว่าผ่านด่านมาได้กันทั้งแม่ทั้งลูก ตอนนี้เลยติดกันแจ...หุหุ.. แถมแต่ตั้งแต่กลางปี 2553 - 2554 ฝ่ายแม่ดันเจอเรื่องราวแปลก ๆ ลึกลับ ๆ ให้ความรู้สึกย้อนอดีต ทำให้ใจสะเปะสะปะไปอีก ยังดีที่ตั้งค่อย ๆ สติต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองกลับมาได้ ชีวิตนี้สนุกดี ตอนนี้พร้อมเผชิญทุกอย่างเลย อะไรจะเข้ามาอีกก็เข้ามาได้เลย ข้าพเจ้าขอตั้งสติไว้เพื่อรับมือเสมอ จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 09:30:42

ความคิดเห็นที่ 23 ล่าสุดสดๆร้อนๆค่ะเป็นเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น คือเราได้ซื้อจักรยานมือสองมาประมาณหมื่นบาทไทย ได้ใบเสร็จมาด้วยจากคนขาย กลับมาบ้านเช็คดูให้แน่ใจ ทั้งเลขประจำตัว เลขเสียภาษีจากร้าน สรุปว่าบิลปลอมค่ะแต่ทำเนียนมาก เราโทรไปหาตำรวจให้เช็คดูอีกทีให้แน่ใจ สรุปว่าจักรยานเราเป็นของที่โจรขโมยมาค่ะ ตำรวจไม่รู้หรอกว่าเราซื้อมาแล้ว เพราะเราให้เค้าเช็คเลขทะเบียนเฉยๆ สรุปเรื่องก็คือเราปั่นจักรยานไปสถานีตำรวจเอาจักรยานไปคืนค่ะ นั่งรอสองชั่วโมง เข้าห้องสอบสวนอีกชั่วโมง เสียเงิน เสียจักรยานและเสียเวลา แต่ในใจกลับรู้สึกดีมากค่ะที่ได้ไปคืนตำรวจ ได้ทำความดี ตอนตำรวจบอกว่าเราคือ1%ในร้อยที่เอามาคืน เราน้ำตาไหลเลยปลื้มค่ะรู้สึกภูมิใจที่เป็นคนไทยอย่างบอกไม่ถูก จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 10:09:48

ความคิดเห็นที่ 24 เคยไปเยี่ยมเพื่อนและท่องเที่ยวในเกาหลี เป็นชนบททางตอนใต้ เพื่อนเห็นชอบท่องเที่ยวเลยฝากไปนอนบ้านญาติสามีเค้าที่เป็นไร่องุ่น เค้าก็ใจดีเพราะไม่ค่อยเห็นคนต่างชาติ เราเองก็ช่วยงานเค้าเล็กน้อยแลกที่พักอาหาร อยู่ได้ประมาณสามวัน วันสุดท้ายก่อนกลับเจ้าของบ้านใจดีมาก ทำอาหารมาเลี้ยงเรามากมาย ตุ๋นเนื้ออย่างหอมมา เราซัดใหญ่เลย พอกินเสร็จเราเก็บเข้าหลังบ้านจะเอาไปล้าง เห็นซากน้องหมา เฮ้ยยย ที่ตรูกินเข้าไปเมื้อกี้นั่นมัน ว่าแล้วก็อ้วกออกมาจนแสบคอ แสบตาไปหมด อาเจียนจนปวดหัวเป็นไข้ คือมันลำบากใจและกายสำหรับเราอ่ะ จากคุณ : ole&porche เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 12:24:23

ความคิดเห็นที่ 25 เคยลองสมัครงานบริษัทแคสติ้งหาตัวประกอบนักแสดงโดยจ่ายตังค่าสมัครล่วงหน้าเป็นเงินพันสี่ร้อยกว่าเหรียญ ด้วยความที่ตอนนั้นอ่อนประสบการณ์แล้วมาอยู่ได้ไม่ถึงปีถูกพูดจาหว่านล้อมว่าสมัครเซ็นสัญญากันแล้วผมจะได้ทำใบเขียว ผมก็อยากได้ก็เลยยอมจ่ายไปสุดท้ายอีกวันกลับไปใหม่ปิดบริษัทซึ่งเป็นห้องเช่าหนีตามหาไมได้อีกเลย ที่เจ็บใจที่สุดคือผมมากูเกิ้ลทีหลังแล้วเจอคำร้องเรียนของผู้เสียหายหลายสิบรายแล้วช่องข่าว FOX ท้องถิ่นในเมืองเคยทำสกู๊ปตามถ่ายการทำงานของพวกสิบแปดมงกุฎพวกนี้ประมาณหลายเดือนก่อนผมสมัครซึ่งผมไปพบใน youtube ดูแล้วเจ็บใจมากกับความเลวของพวกมันและความโง่ตัวเองที่ไม่เซิรชหาข้อมูลก่อน เป็นบทเรียนราคาแพง อีกเหตุการณ์นึงที่เจ็บแสบพอกันเกิดขึ้นอีกสองปีหลังจากนั้น ผมเป็นคนขับรถเดลิเวรีร้านอาหารไทย กลับบ้านจะขึ้นฟรีเวย์ตอนสี่ทุ่มถูกรถผู้หญิงคันหน้าจงใจเบรคกะทันหันกะให้ผมชนปรากฎว่าผมเบรคทันแต่ถูกคันข้างหลังซึ่งเบรคไม่ทันชนท้ายแล้วทำให้รถผมเด้งไปชนข้างหน้าอีกถูกอัดเป็นแซนด์วิช คนขับรถทั้งคันหน้าและคันหลังขับหนีจากที่เกิดเหตุ ตำรวจมาช้าตามจับก็ไมได้เพราะงานคงยุ่งหรือไม่ก็ขี้เกียจทำงาน รถผมเป็นรถมือสองมูลค่าคันละสามพันพังเป็นเศษเหล็กเอาประกันไม่ได้เลย เพราะคู่กรณีหนี ผมต้องจ้างนักสืบเอกชนตามหาใช้เวลาสองอาทิตย์โดยใช้ข้อมูลเพียงแค่ป้ายทะเบียนรถที่ชนท้ายที่จดไว้เท่านั้น ปรากฏว่าเจ้าของรถชื่อเป็นผู้หญิงและภูมิลำเนาอยู่คนละรัฐเลยแต่รถมาต่อทะเบียนที่แคลิฟอร์เนีย แล้ววันนั้นคนที่ขับชนผมเป็นผู้ชาย รู้ที่อยู่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะอยู่ไกลเหลือเกิน ผมเลยได้แต่ทำใจและถือว่ามันเป็นกรรมของเราเองและเป็นกรรมของผู้ที่กระทำไม่ดีต่อเราที่จะสนองคืนแน่ๆ จากคุณ : ... เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 13:20:35 A:24.25.251.60 X: TicketID:237712

ความคิดเห็นที่ 26 สมัยเป็นเด็กนักเรียน สำนักงานราชการไทยในต่างประเทศว่าจ้างให้รับจ็อบเป็นล่ามให้คณะดูงานที่มาจากไทย บอกรายละเอียดการทำงานอะไรต่างๆจนหมดแต่ไม่ได้บอกว่าจะได้ค่าจ้างเท่าไร และตอนนั้นเราก็ยังไร้เดียงสาเป็นเด็กโง่ไม่กล้าถามเรื่องเงินๆทองๆ แต่ก็คิดในใจว่าคงได้รับตามอัตราปกติ (อัตราปกติของล่ามที่ทำงานทั้งวันจะได้รับค่าจ้างราว 15,000 บาทต่อวัน "เป็นอย่างน้อย") พอทำงานเสร็จ เจ้าหน้าที่คนที่ติดต่อให้ทำงานก็ยื่นซองค่าจ้างให้ (เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ถ้าอยู่เมืองไทยก็ไฮโซเลยล่ะ) กลับถึงหอพักเปิดซองออก มีเงินอยู่ในนั้น สองพัน บาท (กรรมชั่วใดใครก่อขอให้กรรมนั้นคืนสนอง) จากคุณ : อ่าวโตเกียว เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 16:54:26 A:114.181.194.70 X: TicketID:299625

ความคิดเห็นที่ 27 เคยยืนรอเรียกแท๊กซี่ตอนกลางคืนกับเพื่อนสองคน ที่ป้ายรถแมล์ซึ่งไฟสว่างแต่ว่าไม่มีคน สักพักมีแก๊งค์มอเตอร์ไซด์ หกคัน ขึ่มาดักด้านหลัง แล้วมีสี่คนวิ่งลงมากระชากระเป๋า คนร้ายพยายามจะแทง เราวิ่งหนีจนล้ม แต่ก็พยามข้ามไปฝั่งตรงข้าม จังหวะมีแท๊กซี่ผ่านมา เรากับเพื่อนรีบกระโดดขึ้นแท๊กซี่ ตอนนี้นกลัวสุดๆ สรุปแล้วทั้งเจ็บตัว ลุกไม่ได้เป็นอาทิตย์ แล้วเงิน พาสปอรต์ทุกอย่างคนร้ายได้ไปหมด  ทำให้ทุกวันนี้ยังหลอน แล้วระแวงเสียงมอเตอร์ไซด์มาก คิดว่ากลับไทยแล้ว จะไม่มาประเทศนี้อีกเด็ดขาด จากคุณ : aumeim24 (aumeim) เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 21:13:39

ความคิดเห็นที่ 28 หลายเรื่องค่ะ  เล่าไม่ถูก แต่มาคิดอีกที   การเจอเรื่อง(ไม่)ดี ก็ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตทุกครั้ง   ถ้าจะบอกว่าที่แย่สุด คงจะเกี่ยวกับสุขภาพที่หนักหนามากกว่า เพราะเป็นต้นทุนที่ทำให้สานต่อในเรื่องชีวิตประจำวัน และรายได้ .. ได้ลำบากมาก แต่ก็คงเป็นบทเรียนให้กับตัวเราเอง  เพราะเส้นแบ่งข้ามระหว่างความเป็น และความตายนี่ ก็คือ เส้นบาง ๆ นั่นเองค่ะ จากคุณ : บีพี เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 21:26:52

ความคิดเห็นที่ 29 เกิดหายใจหอบ พ่นยาไม่หาย หมอให้ไปหาหมอโรคภูมิแพ้  ให้ยาพวก steroid มาให้กิน 7 วันเท่านั้น      ได้เรื่อง ป่วยเป็นโรคแทรกซ้อน  ไข้ขึ้นสูง 106 - 107 หมอที่คานาดาบอกไม่เป็นอะไรมาก  ให้ยาปฏิชีวนะมา ไม่เที่ยวไม่เทิ่วมันแล้ว รีบกลับบ้าน   หมอจับส่งห้องฉุกเฉินวันนั้นเลย เพราะจับไข้ ตัวสั่น ปากเขียว  ไ้ีข้สูงจนหมดสติไป 24 ชั่วโมง หมอนึกว่าจะตาย   หาหมอเฉพาะโรคมาให้ตั้งไม่รู้กี่คน เจาะปอดเจาะเลือดจนพรุนไปหมด  ถ่าย x-ray เป็นสิบๆหน  ฉาย ct scan ตั้ง 3 ครั้ง     กว่าจะวินิจฉัยโรคได้ ก็ ครึ่งเดือน   ปรากฏว่าปอดบวมแบบ  rare form ---- (aspergillosis) เข้าออกโรงพยาบาล 2 หน รวมแล้ว อยู่โรงพยาบาลเกือบเดือน แต่ตามความจริงแล้ว ป่วยเสีย 3 เดือน   ตกลงปีนั้น หน้าร้อนหมดไปกับความป่วย ค่าหมอ ค่ารักษาพยาบาลคราวนั้น 2 แสนกว่า USD ออกจาก ร.บ. น้ำหนักลดเหลือ 84 ปอนด์ ยังสงสัย ว่ารอดมาได้ยังไง    ตอนนี้เลยรักหมอคนนี้ที่สุดเลย จากคุณ : x (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 23:05:56

ความคิดเห็นที่ 30 จอดรถไว้ริมถนนหน้าบ้าน ตำรวจมากดกริ่งหน้าบ้านว่าให้เลื่อนรถเพราะจะมีการซ่อมแซมถนนหน้าบ้านนิดหน่อย เราออกไปเลื่นรถ เปิดประตูแง้มๆ ไว้ ไม่ได้เอากุญแจบ้านออกไปด้วย ประตูดันปิดเอง แฟนก็ไม่อยู่บ้าน โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาออกไปด้วย ซวยจริงๆ เลยไปอยู่หลังบ้าน หนาวก็หนาว วิ่งออกกำลังกายนอกบ้านจนเหนื่อยให้ร่างกายอบอุ่น ผ่านไป สาม ชั่วโมงกว่า สามีกลับมา นึกว่าเราไม่อยู่บ้านก็ไม่เรียกหาเรา นอนดูทีวีตั้งนาน ซวยได้อีก เราวิ่งจนเหนื่อยเลยกลับมาดูที่ประตูหลังบ้าน แล้วเรียกแฟนมาเปิดประตให้ เขาถามว่าฉันมาตั้งนานแล้วทำไมเธอไม่เรียก เออ ฉันจะรู้มั้ยเนี่ย ปล เหตูเกิดวันเกิดเราพอดี อิอิ จำไปจนวันตาย แค่เอาขยะไปวางหน้าบ้านก็ต้องหยิบกุญแจบ้านไปด้วย จากคุณ : supielicious เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 02:35:35

ความคิดเห็นที่ 31 คุณ : supielicious  ป้าเคยปิดประตูกั้นตัวเองไว้นออกบ้าน 2 ครั้ง โดนลูกอายุ 2 ขวบปิด ไม่ให้เข้าอีกหน  เลยทำกุญแจสำรองฝังซ่อนไว้หลังบ้านค่ะ   บอกแต่เราสามคนพ่อแม่ลูกเท่านั้นว่าอยู่ตรงไหน   บางทีหิมะตกท่วม 4 - 5 ฟุตก็แย่เหมือนกัน จากคุณ : ป (ป้านี่เอง) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 05:31:38

ความคิดเห็นที่ 32 แย่ที่สุด คือ การขึ้นรถเมล์ครั้งแรกค่ะ ตอนนั้นหลานเข้าใจว่าอาจจะจ่ายตังค์บนรถเมล์เหมือนบ้านเรา ไรงี้อ่าค่ะ กำลังเดินขึ้นรถเมล์ ปรากฏว่า พนักงานขับรถบอกว่าต้องมีบัตรรถ ไม่งั้นไปไม่ได้ เออ ไอ้เราก็เอ๋อเลยค่ะ บัตรรถไรของเค้าเนี่ย ? ก้อเลยต้องลงจากรถ ตอนนั้นหนาวมาก มีทั้งหิมะ มีทั้งลม แถมยังมืดเร็วอีกต่างหาก สรุปคือเดินกลับบ้านค่ะ เดินไปร้องไป แบบว่าทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย พอถึงบ้าน เล่าเรื่องให้ป้าฟัง เค้าขำกร๊าก... แต่ไอ้เรานี่สิ ใจหายใจคว่ำ !! จากคุณ : หลานชาวนา เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 06:39:50

ความคิดเห็นที่ 33 แย่ที่สุด .... คงเป็น ไปถ่ายอุจาระ ทิ้งไว้ที่แม็คโดนัลตรงไทม์แสควร์มั้ง 555+ ตอนนั้น 5 โมงเย็นกว่าๆ คนที่แม็คเยอะมาก เรากับเพื่อนก็หิว ก็เลยไปแม็ค ที่นี้ระหว่างเพื่อนไปสั่ง อะไรดลใจ ไม่รุ้ให้ปวดอึ อย่างมากกก เเละก็โชคดีมากที่คนต่อแถวเข้าห้องน้ำไม่เยอะ(ก่อนอึ) พออึเสร็จ ไม่รู้เคราะห์กรรมอะไรที่ทำไว้ จะกดส้วมให้ลง มันดันไม่ลง น้ำกับมากขึ้น ตกใจมาก !! หันไปมองที่อึ ยิ่งตกใจ ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้ เหงือแตก ไม่รุ้จะทำไง เลยเอาทิชชูคลุมไว้ (ไม่มีฝาปิดชักโคก) คิดในใจ ทำไมมันต้องเป็นกู ก่อนหน้านี้ทำไม มันไม่เต็ม ทำไมมาเต็มที่กู เนี่ย มีคนยืนรออยู่หน้าห้องอยู่เนี่ย เอาไงดีวะ ระหว่างนั้นมีคนเคาะ ก๊อกๆ ด้วยความที่ไม่รุ้จะทำไง กับโมโหมัน ไม่รุ้จะเร่งอะไรกันนักหนา เลยตัดสินใจ ทิ้งขี้ ไว้มันเห็นไปเลย อยากเร่งกูดีนัก ก็รีบเดินออกมา (ไม่ได้ล้างมือด้วย)... เห็นคนดันต่อแถวเข้าห้องน้ำเยอะมาก ... รู้สึกสำนึกผิดบวกแอบสะใจเล็กๆ โชว์ให้โลกเห็นขี้คนไทย ไม่แพ้ชาติใดในโลก ไม่กงไม่กินเเล้ว ไม่หาเพื่อน รีบเดินออกมาจากร้านโดยเร็ว พอออกมาจากร้านได้ วิ่งเลยคร้าบบบบ 5555+ เลยโทรบอกเพื่อนว่าเด่วนัดเจอกันอีกที ที่แถวหน้าร้านวันดี เพื่อนก็งงๆ ... สุดท้ายเก็บเป็นความลับมาตลอดกับประสบการณ์ยอดแย่อันนี้ กะไว้ ว่า ภายในเดือนนั้นไปเหยียบแถวนั้นไม่ได้เด็ดขาด 555+ ปล.ต้องขอโทษพนักงานร้านแม็ค ด้วย พยายามทำสุดความสามารถเเล้ว แต่มันไม่ลงจริงๆ จากคุณ : น้องหมูน้อยนะจ๊ะ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 08:02:52

ความคิดเห็นที่ 34 สอบไม่ผ่านเรียนไม่จบ ป โทครับ จากคุณ : hongpantip เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 09:47:52

ความคิดเห็นที่ 35 มาอเมริกาครั้งแรก ไปห้องสมุด พลาดรถบัส ต้องเดินกลับ คนเดียว ไกลก็ไกล หนาวก็หนาว ดีนะไม่เจอ อะไรร้ายๆ ซื้อของ พรุงพรัง ถุงขาด ของหล่นกระจายอายมาก มีพวกเด็กวัยรุ่น เล่นสเกตบอร์ดมันหัวเราะไม่มีใครช่วย ล่าสุดตอนนี้ไม่มีงานทำ ว่างมาก เพื่อนก็ไม่ค่อยมี อยากกลับบ้าน แต่หลังจากอ่านความเห็นข้างบนๆแล้ว เรานี่อึ้งเลย เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ จากคุณ : ^apollo-17^ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 13:47:22

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเราเกิดขึ้นที่เมืองไทย รอดตายมาได้และมาชุบชีวิตใหม่ที่ต่างแดน ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าอดีตที่เมืองไทยอีกแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นอยู่กับทุกวันให้มีความสุข ความลำบากเรื่องดินฟ้าอากาศเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน คนอื่นอยู่ได้เราก็อยู่ได้ เรื่องหยุมหยิมที่เจอบ่อยๆและทำให้เอือมระอาคือคนไทยด้วยกันเอง สตอร์และอวดร่ำรวยทับถมกันเอง  เราออกมาอยู่นิ่งๆ ไม่วิ่งตาม พอใจเท่าที่มีและยินดีเท่าที่ได้ค่ะ จากคุณ : Dokkaewguitar เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 17:20:54

ความคิดเห็นที่ 37 เรามาจีนตั้งแต่เพิ่งจบป.6 ใหม่ๆ  คือมาตั้งแต่เด็กเลย ก็เรียนไปเรื่อยๆ พอจะขึ้นม.ปลายก็มาต่อที่โรงเรียนอินเตอร์ เอ....จะเรียกอินเตอร์ดีมั้ยหว่า เพราะมีแต่พวกนิโกร อินโด1 เกาหลี1 ไทยอีก1 นอกนั้นนิโกรหมดเลย เนื่องจากไอ้พวกนิโกรมันหน้าหม้อมาก และในโรงเรียนนี้มีคนต่างชาติผู้หญิงคือเราคนเดียว เลยดูเหมือนเด่นที่สุด สุดท้าย เราโดนพี่นิโกรชั่วคนนึง (ที่เสนอจะเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยให้เรากับแฟนดีกัน) ข่มขืน เราทำอะไรไม่ได้ เราไม่กล้าเอาเรื่องให้มากความ เพราะกลัวพ่อจะรู้ และกลัวว่าเราจะโดนรุมด่า รุมนินทาจากพวกไอ้ดำด้วย เพราะมีแต่พวกมันทั้งนั้น เราบอกแค่อาจารย์ที่เรารักและเคารพมากท่านนึ่ง ท่านถามว่าเราจะเอายังไง จริงๆเราจะแจ้งความ แล้วทำให้มันเด้งกลับประเทศไปก็ได้ แต่เราไม่อยากมีปัญหา  ที่สำคัญตอนนั้นเราผิดเองด้วย ที่เปิดโอกาสให้มันทำอย่างนั้นไปได้ เรื่องนี้ผ่านไปอย่างเงียบเชียบ แต่ก็มีบางคนที่รู้แบบปากต่อปาก หรือแต่งเรื่องกันไปเองบ้าง ตั้งแต่เรียนอยู่กับไอ้พวกนิโกรมาสองปี มีแต่ผู้ชายคิดจะมาหาเศษหาเลยกับเราตลอด ณ วันนี้ ผ่านมาได้เกือบสองปีแล้ว ดีใจที่ออกมาจากที่นั่นได้ซักที แต่ทุกครั้งที่เราคิดจะเริ่มต้นกับใครซักคน เรื่องในอดีตเปรียบเสมือนฝันร้ายที่เราไม่สามารถทำเป็นลืมไปได้ เรายังเศร้าอยู่เลย นึกขึ้นมาทีไรน้ำตาจะไหลทุกที ปล. ขอเพิ่มเติม เพิ่งนึกออกอีกหลายเรื่อง ++ ลืมหยิบกระเป๋าจากกระโปรงรถแท็กซี่ตอนกลับไทย   ทั้งกล้อง สร้อยทอง มือถือ เครื่องสำอางค์ และอีกจิปาถะ   วันนั้นเป็นวันแรกที่กลับไทยตัวเบาที่สุด คือหมดตัว ไม่มีอะไรเหลือเลย   โดนพ่อด่าอีก แต่นั่นแหละ ความผิดเราเอง ++ ตื่นสาย ตกเครื่องบินกลับไทย ต้องนอนที่คุนหมิงคนเดียวอีกคืน ++ ไปเที่ยวผับ เกือบโดนนิโกรที่ชอบเรามานานฉุดขึ้นรถ   เกือบไปแล้ว ดีนะที่เพื่อนออกมาจากผับมาช่วยทัน   ไม่งั้น นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะโดนพาไปไหนต่อ   สรุปไอ้นิโกรนั่นไม่ได้ฉุดแค่เราคนเดียว แต่เคยมีคดีฉุดสาวในจีนมาแล้ว   แถมเพื่อนมันยังขายยา ตำรวจยังตามจับอยู่เลย ++ ขี่จักรยาน จะไปจ่ายค่าไฟให้พ่อ ครั้งแรก 300 หยวน ตกประมาณ 1,500 บาท   ตกหายตอนขี่จักรยาน   ขี่จักรยานออกมารอบสอง พกเงินมาอีก 300 หายอิก!! เราผิดเองแหละ โดนพ่อด่าอีกแล้ว ++ เคยมีแฟนชาวต่างชาติที่จีน ....หลังจากโดนข่มขืน เราวิ่งไปที่บ้านแฟน กะจะขอความช่วยเหลือ   แต่เจอผู้หญิงจีนนอนอยู่ที่เตียงของแฟนเรา แฟนลากเราออกมา   เราบอกว่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมานอนที่หมอนเราได้ไง   (อารมณ์อึ้ง ด่าไม่เป็น ร้องไห้ไม่ออก เลยถามอะไรโง่ๆออกไป)   มันเลยเขวี้ยงหมอนที่เราซื้อออกมานอกห้อง ณ บัดนั้น ++ เกือบโดนเพื่อนร่วมห้องข่มขืน เราทั้งถีบ ทั้งเตะ ทั้งกัด โชคดีที่มันยังมีสำนึกบ้างเราเลยรอด มีอีกจิปาถะ เยอะมาก อาจจะเป็นเพราะตัวเราไม่ระวัง และไว้ใจคนอื่นมากเกินไป แก้ไขและเพิ่มเติมข้อความค่ะ   แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 03:22:32 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 03:25:55 จากคุณ : แพรไชน่าทาวน์ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 21:08:38

ความคิดเห็นที่ 38 มาเป็นกำลังใจให้คุณแพรไชน่าทาวน์ ลืมเรื่องเลวร้ายไปเถอะนะคะ ต่อไปขอให้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : Doraemon no fushigi na POKKE เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 22:29:24

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณคุณ Doraemon no fushigi na Pokke มากๆค่ะ ^_^ จากคุณ : แพรไชน่าทาวน์ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 22:37:53

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่องเลวร้ายสุดๆของเรา มันก็ไม่ใช่ว่าเพราะอยู่เมืองนอกอะนะ เมืองไทยก็เป็นได้ ก็มีโดนขโมยกระเป๋าตังค์ ไปสามร้อยกว่ายูโร ดีที่แคนเซิ่ลอย่างอื่นทัน ก็เซ็งไป ตอนอยู่เมกา เกิดอุบัติเหตรถชน ไปหมดทั้งคันเลย มีประกันนะ แต่ก็เจ็บตัวเยอะแผลเยอะเหมือนกัน ตกใจมากตอนนั้น ช่วงนั้นเจอเรื่องรถบ่อยมาก เจอ ticket แต่ละทีเป็นร้อยเหรียญ เจอไปหลายทีเหมือนกัน อันนี้ก็เรามึนเองอะนะ ที่เหลือคืออารมณ์แย่ๆของเรานะ ทั่วๆไปไม่จำเพาะเจาะจงว่าเลวร้าย คือ หน้าหนาวหนาวมาก จะหนาวไปไหน จะออกไปไหนต้องห่อแล้วห่ออีกกว่าจะออกจากบ้าน ขยับตัวลำบาก พอเข้าตึกก็ถอดแทบไม่ทัน ถ้าหิมะไม่ตกก็ฝนตกพรำทั้งวัน ชื้นแบบเย็นกระดูก มืดก็เร็ว สี่โมงก็มืดแระ ไปทำงานกลับบ้านไม่เห็นแสงอาทิตย์เลย ก็หดหู่เหมือนกันนะ อันนี้ที่เยอรมันนะ ช่วงไปเมกา ถ้าโดนไป Midwest.หรือไปNYC ตอนพายุเข้า เป็นอะไรที่ไม่อยากตื่นมาตักหิมะที่รถเลย ขับรถก็กลัวอุบัติเหต เคยขับรถไปฟิลลี่คนเร็ว ออกจากทางด่วนแล้วเบรกไม่อยู่ น้ำแข็งทั้งถนน เกือบอุบัติเหตุแล้ว คือ เวลาป่วย เวลาเกิดอุบัติเหตุ มันอยู่คนเดียววววววมากกกกก แรกๆเวลาป่วยเนี่ย จะเหงามากคือหดหู่อ่ะ ไม่มีพ่อแม่มาคอยถามไถ่ คนอยู่เมืองนอกเลยมักจะมีแฟนเร็ว เพราะมันเหงาอ่ะ คือ หากินลำบาก ถ้าอยู่ยุโรปนะ แต่ที่อังกฤษก็มีอาหารเอเชียอร่อยๆเยอะอยู่ แต่ประเทศอื่นก็จะเดิมๆ เมนูเดิมมาก แกงเขียวหวานข้นคลั่ก พะแนงเค็ม กระเพราไม่เผ็ด ผัดไทยพีนัตบัตเตอร์หวานเจี๊ยบ ที่เมกาเมืองใหญ่ไม่มีปัญหา หากินสะดวก อร่อยด้วย คือ อ้วนง่าย 555. ไม่รู้ทำไม อาหารก็อร่อยสู้ที่ไทยไม่ได้ แต่ไหงมากันน้ำหนักขึ้นทุกคน เราไม่ขึ้นนะ ตอนแรกขึ้นมาสองสามโล แต่ปรับตัวทัน จากคุณ : เพชรช่วง เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 22:42:21

ความคิดเห็นที่ 41 เรื่องแรก เกิดตอนไปเมืองนอกครั้งแรก ของอาทิตย์แรก ยังเป็นเด็กน้อย เบี้ยน้อย และด้อยประสบการณ์ เจียดเงินซื้่อจักรยานสีเหลือง สุดแสนภูมิใจ เอาไปจอดที่ subway ล็อคอย่างดี ขากลับ...แทบล้ม จักรยานโดนสอยไปแล้ว โทรหาเพื่อนก็ไม่ได้ ไม่มีมือถือ ดึกก็ดึก หนาวก็หนาว สุดท้ายเดินร้องไห้กลับบ้าน เคราะห์ยังดี เพื่อนเห็นผิดเวลา เลยขับรถมาตามเจอระหว่างทาง เรื่องสอง อยู่เมืองนอกได้สักพัก ประสบการณ์แกร่งกล้ากว่าตอนนั้นเยอะ บินกลับไทย ต้องไปต่อเครื่องที่โดฮา ตกเครื่องซะงั้น มันจะไม่ดราม่าเลย ถ้าวันรุ่งขึ้น ไม่มีนัดผ่าตัดสำคัญกับคุณหมอที่รามา ในวันนั้น คุณจะเห็นหญิงไทยตัวดำๆ ยืนร้องไห้คร่ำครวญหน้าเคาเตอร์ ขอให้สายการบินทำอะไรสักอย่าง เพราะนัดคิวคุณหมอยากมาก สุดท้ายติดอยู่โดฮา 13 ชม. อย่างไม่เป็นสุข พอถึงสุวรรณภูมิ โดนเรียกตรวจกระเป๋าอีก โอ้แม่เจ้า ทำมายต้องมาตรวจวันนี้ด้วยยยยย จากนั้นรีบบึ่งไปรามา โชคดีคุณหมอเลื่อนคิวให้จากคิวแรกเป็นคิวสุดท้าย...เย้ วันนั้นคุณจะเห็นผู้หญิงตัวดำๆ นอนหลับอย่างหมดสภาพหน้าห้องผ่าตัด จากคุณ : GuGam เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 22:45:56

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกำลังใจให้คุณแพรไชน่าทาวน์นะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : Lyra.chn เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 23:36:33

ความคิดเห็นที่ 43 โดนขโมยกระเป๋าเงินที่เบอลินคะ ตอนนั้นเราใช้กระเป๋าเป้ใบเล็ก ใส่กระเป๋าเงินในนั้นด้วย ไปเที่ยวเบอลินคนเคียว ตอนขึ้นรถเมล์คนเยอะมาก พอลงรถเมล์ เจอกระเป๋าโดนเปิด กระเป๋าเงินหายไป ตอนนั้นเขาอ่อนเลยคะ โชคดีที่พาสปอร์ตยังอยู่ ก็ต้องไปแจ้งความ ชี้ตัวคนร้าย วุ่นวายอยู่สองวัน เที่ยวก็เลยไม่สนุกเลย หลังจากนั้น ก็ไม่เคยใช้กระเป๋าเป้อีกเลย จากคุณ : Freedom and Justice เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 23:55:55

ความคิดเห็นที่ 44 ปี 2009 วันครบรอบแต่งงาน วันนั้นเป็นวันหยุดงานพอดีเลยนัดกันกับสามีว่าจะขับรถไปรับเค้าที่ทำงานเพื่อไปดูหนังกินข้าวกัน  ขับรถออกจากบ้านไปได้ไม่ถึงห้านาที  มีรถวิ่งข้ามเลนผ่าทางโค้งมาชนแบบประสานงา (มารู้ทีหลังว่าเค้าไม่สบายกินยาเข้าไปแล้ววูบขณะขับรถ บังคับรถไม่ได้ ถ้าไม่มาชนเรารถเค้าอาจจะตกถนนซึ่งเป็นทางลงเขาชันเหมือนกัน)   รถยุบไปครึ่งคัน ใช้ไม่ได้อีกต่อไป ควันพวยพุ่งจากหน้ารถ ตัวเราโดนสายเข็มขัดนิรภัย รัดเอาไว้ และแอร์แบ็คกระแทก ยังดีที่ไม่หมดสติ พอรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น รีบคว้ามือถือ เปิดประตูออกจากรถ ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย โทรหา 911 แต่สัญญาณไม่ดี พอดีว่ามีคนขับตามมาแล้วเห็นอุบัติเหตุเลยให้เรายืมมือถือที่ใช้งานได้ดีกว่า โทรหา 911 เสร็จแล้วโทรหาสามี ที่สำคัญที่สุดคือตอนนั้นท้องได้สองเดือน เป็นลูกที่รอมาห้าปี ในใจตอนนั้นนึกห่วงลูกมากที่สุด แต่โชคดีที่หลังจากตรวจแล้วลูกปลอดภัยดีทุกอย่าง ส่วนตัวเรานอกจากระบมไปทั้งตัวแล้วก็มีแค่นิ้วเท้าหัก ซึ่งดูสภาพรถแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะบาดเจ็บแค่นั้น หลังจากเหตุการณ์นั้น ฝันร้ายไปหลายเดือนมาก นึกเสมอว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอแม้ว่าเราจะระมัดระวังแค่ไหนก็ตาม  ใครที่ไม่สบาย หรือกินยาอะไรที่ทำให้ง่วง อย่าฝืนขับรถเองเลยนะคะ คิดไว้ว่าไม่ห่วงชีวิตตัวเองก็ห่วงชีวิตคนอื่นบนท้องถนน จากคุณ : offita เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 04:04:18

ความคิดเห็นที่ 45 อืม มาเรียนที่อังกฤษ แล้ว 95% เป็นคนอังกฤษค่ะ บ่อยครั้ง ต้องนั่งในแถวคนเดียว โดยไม่มีใครมานั่งข้าง ๆ เลย ทั้งที่แถวนึงนั่งได้ 20 คน เหมือนโดน discriminate จะหาเพื่อนในคลาสยากมาก ไม่มีคนคุยด้วย พอเลิกเรียนเสร็จ ต่างคนต่างแยกย้าย ยังไม่เข้าใจจนตอนนี้ ว่าทำไมต้องมาเรียนที่อังกฤษด้วย จากคุณ : production เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 04:27:38

ความคิดเห็นที่ 46 เข้ามาอ่านประสบการณ์ร้ายๆ ของแต่ละคนแล้วทำให้เราแอบเศร้าไปด้วยเลย แต่ขำมากกับคุณน้องหมูน้อยนะจ๊ะ #33   เรื่องของคุณแพรไชน่าทาวน์ เราคุ้นๆ เหมือนเคยอ่านกระทู้ของคุณที่ห้องสยาม แต่เรื่องในอดีตมันผ่านไปแล้ว ถ้าจะบอกว่าให้ลืมก็คงจะยาก แต่อย่าพยายามไปคิดมันให้มากนะคะ ถ้ามีแว๊บๆ คิดเรื่องร้ายๆ ให้เปลี่ยนเรื่องคิดทันที หรือไม่ก็หันไปหาความสนใจอย่างอื่นทำ   ส่วนเรื่องร้ายๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเรานี่ก็คงเป็นเรื่องที่ปวดท้องนิ่วจนต้องเข้าโรง'บาล ซึ่งเป็นการป่วยครั้งแรกที่หนักสุดในชีวิต แต่ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะเจออะไรร้ายๆอีก   เพราะชีวิตคนเรามันไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ จากคุณ : แมวน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 05:31:00

ความคิดเห็นที่ 47 คุณแพรไชน่าทาวน์ เรื่องแบบนี้มันจะไม่มีวันลืมได้หรอกค่ะมันจะย้อนกลับมาเรื่อยๆเวลาที่เราอยู่คนเดียว แต่ดิฉันรับประกันว่าความเจ็บปวด ความรู้สึกที่ไม่ดี มันจะค่อยๆลดลงไปทุกที จนนานๆทีจะนึกถึงมันสักครั้ง เวลาช่วยได้ค่ะ ที่สำคัญอย่าให้มันมาทำลายชีวิตเราได้ ต้องเดินไปข้างหน้า อย่าให้เรื่องนี้ถ่วงเราไว้ สิ่งที่ได้เกิดขึ้นแล้ว เราต้องรับสภาพมันให้ได้ ถึงจะสามารถ Move on ต่อไปค่ะ เวลาที่เรื่องในอดีตย้อนกลับมา ดิฉันใช้วิธีเปลี่ยนเรื่องคิดค่ะ รีบคิดเรื่องอื่นแทนทันที ช่วยได้แยะ อย่าโทษตัวเองว่าเราน่าจะทำได้ดีกว่านั้น เพราะถ้าเราสามารถเลี่ยงได้ มันคงไม่เกิดขึ้นหรอกค่ะ ดิฉันถือว่ามันคือบทเรียนที่โหดและราคาแพงของชีวิตแต่ไม่ไช่จุดสิ้นสุดของเราแน่นอน เข้มแข็งค่ะ ไม่อย่างนั้นเราจะแย่ มีสองทางให้เลือกคือจะจมอยู่กับมัน หรือจะสลัดออกไปจากชีวิต จากคุณ : Gisele เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 06:11:20

ความคิดเห็นที่ 48 เมื่อราวๆเจ็ดปีก่อน เราพักอยู่ apartment ใกล้รพ. ที่สามีทํางาน จริงๆแถวนั้นไม่ค่อยปลอดภัยแต่ใกล้ที่ทํางานสามีมาก เลยพักที่นี่แต่มาวันนึงเราลืมพวงกุญแจบ้านตอนที่ไปเปิดตู้จม. พอนึกได้ก็รีบออกไปหาแต่ก็ไม่เจอ เจอคนที่ห้องติดกันสูบบุหรี่อยู่ก็ถามว่าเห็นกุญแจไหม เขาก็บอกว่าไม่เห็น พอดีสามีเราทํางานกะกลางคืน บอกว่าไม่มีเวลาเปลี่ยนกุญแจเพราะต้องไปทํางาน         ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรมาก คิดว่าอาจจะลืมพวงกุญแจไว้ในห้องสักแห่ง อาจไม่ได้ลืมที่ mailbox คืนนั้นราวๆสี่ทุ่มกว่า สามีเราทํางาน เรายังไม่นอน เราตกใจแทบ shock ที่มีคนใส่หน้ากากแบบเจาะรูที่ตาเข้ามา พร้อมมีดในมือ ตอนนั้นตกใจมาก ไม่เคยคิดว่าจะโดนปล้นแต่ก็คิดไว้ว่าน่าจะมาจาก key ที่ลืมไว้เมื่อตอนกลางวัน เราก็ถูกมีดจี้ข้างหลังบอกให้เข้าไปที่ห้องนอนสามี แต่เราสังเกตุดูเขาไม่ใช่มือโปรตอนที่เขาจะมัดมือเรา กลับเอาสาย cellphone charger มามัดมือ มันเล็กมากๆแถมมัดไม่แน่นด้วย เราก็พยายามคุมสติเพราะเขายังมีมีดอยู่ โจรบอกให้เรานอนควํ่าบนเตียงแล้วเขาเอาผ้าห่มคลุม         ตอนนั้นกลัวมากว่าเขาจะแทงเราในผ้าห่มเพื่อไม่ให้เราร้องหรือเปล่า เลยรีบเอาหัวออกมานอกผ้าห่มบอกว่าหายใจไม่ออก พอเอาหัวออกมานอกผ้าห่ม ก็พบว่าเขาปิดไฟห้องมืด เขากําลังเปิดลิ้นชักหาเงินอยู่ แต่เราบอกไม่มีนะ แต่เขาเอามีดมาขู่ เราต้องพยายามหาเงินให้แต่ก็เจอไม่ถึงร้อยเพราะแฟนเรามีกล่อง safe แต่เราไม่ยอมบอก บอกโจรว่ามีแค่นี้แหละ ไปได้แล้วแต่เขากลับพาเราห้องนอนอีก         แล้วโจรก็เริ่มจับตัวเรา มันจะข่มขืนเราน่ะ เอามือมาใต้เสื้อเรา พอมันจะข่มขืนก็คิดว่ายอมตายดีกว่าโดนข่มขืน แต่คิดว่าต้องให้เขาวางมีดก่อน เราก็ทําท่าสมยอมจนเขาวางมีด และห้องมืดมากหลังเขาปิดไฟ เราเลย ดิ้นจน cellphone charger หลุดมือ เรากัดเขาที่แขน แล้วก็สู้กัน โจรมันชกเราสองหนจนเห็นดาวเลย เห็นดาวจริงๆตอนตอนโดนชก เขาตัวใหญ่กว่าเราแต่เราบอกตัวเองว่าอย่าหยุดหายใจเพราะมันจะหมดแรงสู้ แล้วเราก็ดึงหน้ากากเขาออกเพราะคิดว่าน่าจะเป็นคนรู้จักไม่งั้นทําไมต้องใส่หน้ากลัวคนจําหน้าได้ แต่ก็ไม่เห็นหน้าเพราะห้องมืดมาก จับได้แต่ผมว่ารองทรงและมีหนวดนิดหน่อย         และเราพยายามหามีดที่สามีเก็บไว้ เพราะแฟนเราชอบสะสมมีด  เขามาดันเราใส่ตู้เสื้อผ้าแล้วเขามือดันประตูไว้ เราขยับแทบไม่ได้แต่คิดได้ว่่าสามีเก็บมีดบางส่วนในตู้เสื้อผ้า คิดแต่ว่าต้องหามีดสามีให้ได้เพราะถ้าโจรเขากลับไปหยิบมีดเขาก่อนแล้วมาแทงเราจะทํายังไง         ตู้เสื้อผ้ามืดและของเต็มแต่เราโชคดีที่หามีดเจอ ข้างนอกไม่มีคนดันประตูแล้ว เราตัดสินใจเปิดออกไปดู กะว่าจะแทงโจรถ้าเจอหน้าเพราะมีดสามีเรายาวกว่ามาก แต่ปรากฏว่าเขาหนีไปแล้ว เราวิ่งไปห้องอื่นขอความช่วยเหลือ เขาโทรแจ้ง 911 ให้ ตอนนั้นปล่อยโฮเลย ไปโรงพยาบาลห้องฉุกเฉินคนมองเต็มเลยเพราะมีรอยถูกซ้อม ผมยุ่งด้วย หวีผมไม่ได้เพราะมือมันสั่นไปหมด โรงพยาบาลเขาก็ CT scan และปล่อยกลับบ้าน ตาเราเห็นวุ้นลอยไปมาตั้งสองเดือนกว่าจะหาย แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:25:19 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:07:41 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:06:40 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:01:22 จากคุณ : Kdorn75 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 06:50:41

ความคิดเห็นที่ 49 ตํารวจนี่มาสอบสวนวันต่อมา เขาถามเราว่าสงสัยใครไหม เราบอกว่าสงสัยห้องที่อยู่ติดกัน เพราะเขาสูบบุหรี่ตอนเราออกมาหา keyring และสามีเรายังเห็นเขาสูบบุหรี่แต่เอา hood ขึ้นปิดบังหน้าตาตอนเดินผ่าน แต่แฟนเราแอบเห็นหน้าเขามีรอยข่วนเลยบอกตํารวจว่าน่าจะคนนี้แหละ ตํารวจเลยไปเคาะประตูห้องเขา และเอาตัวไปสอบจนเขาสารภาพ เขาเจอข้อหาหนักๆทั้งนั้นคือ sexual battery, home invasion, possession of cocaine, assault with an attempt to commit rape, residential burglary คุณโจรยอม plead guilty และรับติดคุก 8 ปี 4 เดือนหลังเราtestified และตํารวจเจอหน้ากากเจาะรูตอนค้นห้องเขา ตอนเราให้การที่ศาลได้เห็นหน้าเขาชัดๆตอนโกนหนวด หน้าเขายังเด็กมากเลยนะ น่าจะราวๆ 20 ปีกว่าๆ เป็น hispanic เมียเขาท้องแก่แปดเดือนด้วย เราย้ายบ้านจาก East Los Angeles มา West Hollywood ทันทีหลังเหตุการณ์ ยอมจ่าย rent ราคาแพงเพื่อจะได้อยู่ย่านที่ดีขึ้นและปลอดภัย หลังจากรอดจากการถูกข่มขืนก็กลายเป็นโรควิตกจริต ต้องเห็นกุญแจบ้านตลอดไม่งั้นนอนไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 00:11:09 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 12:00:49 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:29:43 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:24:42 จากคุณ : Kdorn75 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 07:19:32

ความคิดเห็นที่ 50 พูดเรื่องกุญแจบ้าน ตัวเองก็กลายเป็นคนติดนิสัยห้อยพวงกุญแจที่หูกางเกงตลอด ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหรือนอกบ้าน ด้วยเหตุที่ตอนพากันไปเที่ยว Daytona Beach, FL. ตอนนั้นพักโรงแรมริมหาด อยู่ชั้นน่าจะชั้น 3 หรือ 4 จำไม่ได้ วันนั้นก็เตรียมเงินทิปให้กับพนักงานที่จะมาทำความสะอาด ตอนที่พนักงานทำความสะอาดเข้ามาทำความสะอาดก็ยังอยู่ห้องกันสองแม่ลูก พอดีลูกกำลังหลับ พอดีคนใกล้ตัวไปธุระข้างนอก เลยอยู่กันสองคน ลูกกำลังหลับแถมตอนนั้นหน้าร้อน เลยเปิดประตูหลังห้องพักไว้เพื่อให้ลมเข้า พอพนักงานทำความสะอาดเสร็จลืมบอกให้พนักงานเก็บเงินทิปไปด้วย พอนึกได้ก็เห็นพนักงานทำความสะอาดปิดห้องออกไปแล้ว ตัวเองรีบหยิบเงินเปิดประตูตามพนักงานทำความสะอาด แต่มือดันเผลอปล่อยประตูให้เปิด และลืมไปว่าประตูมันจะล็อคเองและลืมเอาการ์ดติดมือออกมาด้วย เพราะความตั้งใจคือคิดว่าพนักงานยังอยู่แถวหน้าประตูกะว่าแค่จะยื่นให้แล้วก็กลับเข้าห้องพัก แต่พอไม่เห็นพนักงานเท้าเลยเผลอเดินออกมาห่างประตูหน่อยเพื่อมองหาเธอ แต่มือดันลืมปล่อยประตู พอจะเปิดประตูกลายเป็นว่าประตูล็อคไปแล้ว ตอนนั้นกระวนกระวายมากเพราะลูกอยู่ในห้องคนเดียว ถ้าเธอตื่นขึ้นมากลัวเธอจะเดินออกไประเบียงแล้วไปปีนระเบียง เพราะมีเก้าอี้อยู่ที่นั่นด้วย ลูกก็แค่สองขวบกว่า ๆ ยังไม่รู้เรื่องอะไรนัก ไม่รู้จะทำยังไง มือไม้สั่น เลยตัดสินใจเดินเท้าเปล่าตามทางเดินไปเรื่อย ๆ ก็ไม่เจอพนักงานทำความสะอาดเลย เลยคิดว่าเธอคงจะไปชั้นอื่นแล้ว ตอนนั้นเลยกะว่าจะไปหาพนักงานต้อนรับเพื่อให้เค้าช่วยขึ้นมาเปิดห้องไห้ แบบทั้งวิ่งทั้งเดินเลย แต่พอเดินลงมาถึงชั้นสองก็เจอพนักงานทำความสะอาดคนนั้น เลยบอกให้เธอช่วยไปเปิดประตูให้ด้วยถ้าเธอมีการ์ด และโชคดีเธอมีการ์ดของทุกห้องอยู่แล้ว ก็เลยรอดไป แต่ก่อนหน้านั้นนี่แทบบ้าเพราะห่วงลูกจะตื่นแล้วร้องหาแม่แล้วไปปีนที่ระเบียง และหลังจากนั้นนี่กลายเป็นคนติดพกกุญแจตลอด แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 07:53:43 จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 07:49:58

ความคิดเห็นที่ 51 K.Kdorn75  เหมือนหนังหนังเลยอ่ะ เรื่องจริงนี่เรียกว่านาทีชีวิตเลยก็ว่าได้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าไอ้โจรคนนั้นมันกลัวความผิดแล้วอยากจะฆ่าปิดปากเราเลย .. ไม่อยากคิดต่อแล้ว กลัว.. ยังไงก็พระคุ้มครองนะคะ ส่วนคุณแพรไชน่าทาวน์  ขอให้มีสตินะคะ อย่าไปคิดถึงอดีตที่มันผ่านมาแล้ว แล้วเราจะผ่านมันได้ และเข้มแข็งขึ้น เราก็เคยเป็นคนนึงที่เกือบจะถูกเพื่อนที่สนิท ข่มขืน แต่เราโชคดีที่เรารอดมาได้ เรารู้ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นยังไง สู้สู้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 12:24:07 จากคุณ : Texan girl เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:23:10

ความคิดเห็นที่ 52 ที่เยอรมัน มาปีแรก นั่งรถไฟ มันดีเลย​์ ต้องต่อรถสามครั้ง กว่าจะถึงที่หมาย เมื่อเที่ยวแรก ดีเลย์ เราก็เลยไปไม่ทันที่ยวที่สอง เพราะมันไม่รอเรา มันไปก่อน พอไปขอออกตั๋วใหม่ ก็ได้มาฟรี แต่ไม่รู้ว่าบัตรเก่าก็ต้องใช้ แล้วบังเอิญทำหลุดมือ ปลิว เข้าไปใส ราง รถไฟ แต่คิดว่า มีตั๋วใบใหม่แล้ว ใบเก่าก็ไม่จำเป็น  ก็เลยโดนไล่ลงรถไฟ ตอนมีคนมาตรวจ เพราะไม่มีเงินจ่ายพอ ตอนนั้น ทั้งอาย ทั้งกลัว ร้องไห้บนรถไฟเลย  ผ่านมาแล้ว 4 ปี ยังจำไม่ลืม จากคุณ : enduresexy เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 22:51:31

ความคิดเห็นที่ 53 เล่าไม่เก่ง แต่จำไม่มีวันลืม จากบ้านนอกมาเมืองนอกมาเยี่ยมแฟนครั่งแรกเมื่อปี2003 ลงสนามบินมิวนิคปุ๊บ รับกระเป๋าเสร็จมีพี่คนไทยคนหนึ่งอายุประมาณ 40กว่าๆ เข็นรถเดินตามมาถามฝากกระเป๋าสะพายเล็กๆเบาๆ เรามีกระเป๋าสะพายเอกสารเล็กๆและ กระเป๋าเสื้อผ้าแบบลากอีกใบหนึ่งในวันนั้น เขาบอกรถเข็นเขานํ้าหนักเกิน แต่เท่าที่สังเกตเขามากับสามีเขาหรือใครสักคนที่รู้จัก(เป็นฝรั่ง) เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น เลยบอกพี่เขาไปว่า ได้ค่ะ ตอนนั้นคิดแค่ว่าคนไทยด้วยกันพูดภาษาเดียวกัน ช้วยได้อยู่แล้ว แอบภูมิใจอีกตะหากตอนนั้นที่ได้ช้วยพี่เขา เดินมาถึงทางออกมีเจ้าหน้าที่ยินอยู่ แต่ไม่โดนเรียก เลยเดินออกมาโดยสะดวก เห็นแฟนยืนยิ้มรออยู่ พอออกมาแล้วหาเจ้าของกระเป๋าไม่เจอ เราต้องรออีกสักพักแกก็เดินมา ก็ดีใจรีบคืนกระเป๋าให้เขา ตอนนั้นก็ยังไม่แอ๊ะใจ พอนั้งรถมาแฟนถามรู้จักเขาหรือ? เราบอกไม่รู้จักหรอกทำไมหรือ? แฟนก็เล่าให้ฟังถึงเรื่องอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าในสนามบิน จะติดคุกไม่รู้ตัว ช็อค ขนลุกซู่เลยทีนี้ กลัวมากๆๆๆๆ พอกลับไทยได้เล่าให้พ่อแม่ญาติพี่น้องฟัง ถึงเรื่องช้วยคนถือกระเป๋าผ่านด่านตรวจ (คือเมื่อก่อนไม่รู้ทันเรื่องภัยอันตรายต่างๆเพราะไม่มีคอมใช้ และไม่มีใครเล่าให้ฟังเนาะคนบ้านนอกเว้ากันซื่อๆโลด) พ่อแม่รีบพาไปทำบุญสะเดาะเคราะเป็นการใหญ่เลย คิดแล้วยังกลัวจนถึงทุกวันนี้ เรื่องนี้เป็น เรื่องที่คิดว่าเลวร้ายที่สุดๆ กับตัวเอง ถ้าโชคไม่ดีโดนตรวจเจอสิ่งผิดกฎหมายที่ไม่ใช้ของเราแต่เราซวยไม่รู้จะเจอคุกกี่ปี   (พอมาอยู่นานๆได้อ่านบ่อยๆถึงเรื่องเตือนภัยในเรื่องอย่าไปหลงเชื่อถือกระเป๋าให้คนแปลกหน้าในสนามบินยิ่งทำให้เรากลัวมาก คือกลัวย้อนหลัง ว่าเรานี้ทำไปได้เนาะ ภัยใกล้ ตัว จาก ความเห็นใจ หรือ ใจดีกับคนแปลกหน้า บรื้อออออออ !!!!) แม่บอกว่าบุญที่เราได้สร้างสมมาช้วยเรารอดปลอดภัยในครั่งนั้น แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 00:55:50 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 55 23:37:52 จากคุณ : ploydee เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 23:28:04

ความคิดเห็นที่ 54 สถานที่ คุนหมิง ยูนนาน ประเทศจีน ๑.มาคุนหมิงวันแรกก็เจอเลย อาหมวยน้อยกำลังอุนจิอยู่ที่โคนต้นไม้ริมทางเท้า มีวาดลวดลายตูด ทำอุนจิให้เหมือนไอติมโคน แหวะ ๆ ๆ กำลังจะไปกินข้าวเย็นพอดี อยู่มาสี่เดือนนี่เห็นทั้งอาตี๋อาหมวยอุนจิให้ดูประมาณสี่ครั้ง แต่ละครั้งนี่คือกำลังจะไปกินข้าวทุกที ทำไมซวยอย่างนี้เนี่ย ๒.โดนให้ไปพักที่หออื่น หอนศ.ต่างชาติที่จะได้พักจริง ๆ เอาไว้ให้พวกที่เสียเงินมาเรียนอยู่ (เราเป็นต่างชาติที่ได้ทุนน่ะ) ๓.ก่อนวันชาติจีน หอพักไฟดับ บอกซ่อมเครื่องปั่นไฟ ดับไปประมาณสองวันสองคืน น้ำอุ่นไม่มีให้อาบ ทรมานมาก ๔.เจอผู้ชายจีนแย่งรถเข็น ทั้ง ๆ ที่มือเราคว้าไปก่อนแล้ว มันยังจะกล้าเอาไป ด้านมาก ๆ ต่อไปไม่รู้จะเจออะไรอีก ทน ๆ ไปวัน ๆ ช่วงนี้หลบมาพักใจที่บ้าน ออมแรงไว้สู้กับคนจีนต่อไป ห้า ๆ ๆ จากคุณ : kaweezai เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 00:38:52

ความคิดเห็นที่ 55 เรื่องร้ายๆส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับความรู้สึกมากกว่า 1 กับจนทอิมมิเกรชั่น ครั้งแรกตอนไปต่อวิซ่านักเรียนที่แคนาดา ปวดท้องฉี่มากแต่ต้องทน คิดว่าเขาต้องต่อให้แน่ๆเพราะตั้งใจเรียนโทแล้วเพราะเงินเพิ่งได้และเอกสารก็ครบ ปรากฏว่าโดนปฏิเสธและให้ไปต่อที่ไทย โดยให้เหตุผลว่าเรียนภาษานานเกินไป 2. ไปอยู่บ้านคนอื่น หิวแต่ไม่กล้ากินของเขา ไปไหนก็ไปไม่ถูกเพราะเพิ่งมาใหม่ๆ 3. เดินหลง 3 ชม(ปกติแค่ 45 นาที) ทางจากรรถึงบ้าน ต้องเดินขึ้นเนิน โชคดีีที่เจอฝรั่งขอเขาเข้าไปใช้โทรศัพท์ในบ้านแต่ไม่มีใครรับ ตอนแรกไม่รู้จะทำยังไงแต่ยังโชคดีที่จำชื่อถนนได้และฝรั่งก็รู้จักในที่สุดก็กลับบ้านถูก พอถึงบ้านเห็นมีคนอยู่แต่ไม่รับโทรศัพท์ หลังจากนั้มาก็ซื้อแผนทีติดไว้กับตัวเลย 4. น้ำตาตกสามครั้งไม่รวมเรื่องที่สอบไม่ผ่าน สองครั้งเกี่ยวกับเรื่องงานแต่คนละที่ งานหนักไม่ว่าแต่เหมือนกับว่าโดนหลอกใช้ อีกอย่างเราทำเต็มที่แต่กลับมาว่าอีก อีกครั้งที่บ้านเก่าที่อาศัยแลกกับค่ากินค่าอยู่ จริงๆเขาก็ดีแต่วันนั้นคงจะหงุดหงิดจากทำงานกลับมาบ่นว่าสียงดังว่าไม่ยอมหุงข้าว จะทำก็ได้แต่ไม่กล้าทำเพราะไม่ได้สั่ง แต่ก็น่าจะบอกก่อน วันนั้นเดินออกจากบ้านดึกแล้ว แต่ในที่สุดก็ต้องเดินกลับเพราะไม่มีที่ไป ทนอยู่ตั้ง 3 ปี 5. ปีสุดท้ายที่อยู่เจ้าของบ้านไม่สบาย ก็ช่วยเขาดูแลไปไหนมาไหนกับเขา ช่วยเข็นรถเข็นให้ เพื่อนจขบบอกว่าเขาทรีทผมเหมือนยิ่งกว่าคนรับใช้อีก ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากว่าถ้าอยู่ต่อก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ในที่สุดก็ย้าย คิดถูกที่สุด 6. ตอนขับรถใหม่ๆ ขับรถบนฟรีเวย์ หักหลบรถที่จะแซงด้านหลัง ทำใหห้รถหมุนหลายรอบเกือบตกลงไปด้านล่าง มีคนโทร 911 มีผู้หญิงจอดรถมาถามสองคันว่าเป็นอะไรไหม รถตำรวจดับเพลิงมากัน โชคดีไม่ได้ชนใคร 7. ต่อเครื่องบินกลับบ้านที่ Dallas ระหว่างรอแถวก็สังเกตุเห็นว่าถ้าเป็นครอบครัวก็เช็คอินพร้อมกันได้ พอถึงคิวก็เลยไปด้วยกับจขบฝรั่ง แต่ตอนนั้นมีใบเขียวเลยยื่นพาสปอตไทยให้ จนทตะคอกใส่บอกให้กลับไปเข้าแถวรอ บอกดีๆก็ได้ จากคุณ : pittnrk เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 02:17:06

ความคิดเห็นที่ 56 เลวร้ายที่สุดคือ มาอเมริกาแรกๆ อายุยี่สิบเอ็ดปี ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว ญาติห่างๆ ที่พ่อกับแม่เรานับถือ บอกว่าย้ายรัฐมาอยู๋ใกล้ๆ กันเถอะ จะได้เป็นเพื่อนกันมีเพื่อนทำนู่นทำที่กินกัน เราก็ย้าย.....ย้ายไปก็ไปทำงานกับญาติคนนี้พักกับญาติคนนี้ ทำงานบ้านช่วยทุกอย่าง เสร็จแล้วค่าจ้างเค้าเขียนเชคให้ แล้วบอกว่าเชคหักภาษีไปแล้วนะ (เรามีใบเขียวอยู๋ถูกต้องตามกฎหมาย) เราก็เชื่อเค้าเพราะว่าไว้ใจคนที่พ่อแม่เราไว้ใจ บวกกับเกรงใจ เลยทำงานอยู๋ด้วยก็สบายใจบ้างไม่สบายใจบ้าง มันมีเรื่องหลายๆ อย่างจากญาติคนนี้เข้ามา เพราะว่าเค้าเป็นคนที่ชอบบังคับคน มองว่าคนอื่นเป็นเบี้ยล่างเสมอ อีกอย่างเค้าชอบด่าแฟนเราว่า ไม่มีปัญญาเลีย้งเรา ชอบติดต่อฝรั่งแก่ๆ งั่กๆ รวยๆ มาให้เราไปออกเดทด้วย แต่เรายอมรับว่ามีทุกวันนี้ได้ก็เพราะแฟนเรา จนวันนึงเราคิดว่าไปหางานอื่นที่ดีกว่า คือว่าอยากได้รายได้เยอะกว่านี้ แฟนก็อืดอัด แต่ญาติคงไม่พอใจ เพราะว่าเราลืมตาอ้าปากได้เองกระมัง...เราย้ายออกจากบ้านญาติมาอยู๋เอง ลาออกจากงานที่เคยช่วยเค้า แต่เรามารู้ตอนทำภาษีว่า เค้าไม่เคยจ่ายภาษีให้เราเลย พูดง่ายๆ คือจ่ายค่าจ้างเราไม่ได้ตามจำนวนที่ตกลงกัน แล้วก็โกหกว่าหักภาษีไป แต่เราก็ไม่ได้เรียกร้องเอาความอะไร เค้าก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดต้องทำแบบนี้นะ ถือว่ามีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือเลยล่ะ....แต่ไม่รุ้ว่าทำกับเราแบบนี้เพราะอะไร จากนั้นเราก็คิดว่า ตั้งแต่ย้ายมาอยู๋รัฐนี้เราไม่ค่อยมีความสุข พอดีฟ้าหลังฝนมันย่อมสดใสเสมอ แฟนได้เลื่อนขั้นเลยได้มีโอกาสย้ายมาอยู่สำนักงานใหญ่ใน Connecticut มีความสุขขึ้นเยอะ ได้เรียนในสาขาที่สมใจอยาก ทุกๆ อย่างในชีวิตดีขึ้น ทุกวันนี้ญาติคนนั้นกับพ่อแม่เรา ตัดขาดกันไปแล้ว ขนาดว่าฝากฝังลูกอย่างดี มาไทยพ่อแม่เราเลี้ยงดูอย่างดี ยังทำกับเราได้  กลับไทยญาติคนนี้ไปใส่ร้ายเรากับพ่อแม่เรา ว่าร้ายแฟนเรา แต่ดีที่พ่อแม่เรารู้จักเราดีกว่าใครๆ เลยเชื่อเรา..... นึกถึงเวลานั้นแล้ว เศร้านะ เรามองคนผิดไปจริงๆ จากคุณ : น่ารัก เซ๊กซี่ ขี้เล่น แสนซน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 02:22:18

ความคิดเห็นที่ 57 เรื่องนี้มีทั้งดีและไม่ดีปนกัน แต่ไม่ใช่ของผม แต่เป็นของน้องสาวผมเอง ...  เป็นเรื่องน้องสาวผมเองครับ ผมมีพี่น้อง3คน ผมพี่ชายคนโตกับน้องสาวสุดแสนดี2คน น้องคนรองที่ถัดจากผมไปเรียนภาษาที่แคนาดาหลังเรียนจบใหม่ๆ ก็เช่าอยู่ครับเพราะทางบ้านเห็นเป็นลูกสาว เลยไม่อยากให้อยู่กับโฮสที่ไหน คือทางบ้านจะรักจะหวงลุกสาวมากครับ แต่น้องสาวคนนี้จะค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่มากกว่าผมซะด้วยซ้ำ มีคนมีเหตุผลมากและไม่ยอมให้ใครโกงหรือเอาเปรียบใคร ... จะมีบ้านใกล้ๆมีหญิงคนแก่อยู่คนเดียว ผ่านมาเจอประจำเค้าก็คุยกับน้องผมจนสนิทกัน ป้าแกมีเครื่องเสียงไว้ฟังเพลงแต่เกิดจุ่ๆเล่นเพลงไม่ได้ขึ้นมา ป้าแกไม่อยากเรียกช่างมาดูเพราะไม่อยากเสียเงิน น้องสาวผมก็ไปดูให้ปรากฎว่าแค่ไปกดปุ่มไรปรับเปลี่ยนไรซักอย่างน้องผมเล่ามันก็เล่นได้ละ ไม่ได้เสียอะไร ป้าแกกอดดีใจมากๆ ก็คุยกันตลอด น้องผมก็ช่วยแกและไปเยี่ยมตลอดเพราะใกล้กันบวกกับสงสารคนแก่ ลุกหลานแกนานปีมาเยี่ยมที ป้าชมว่าน้องผมสวย น่ารัก นิสัยดี อยากแนะนำลุกชายแกให้รู้จัก แต่น้องผมก็บอกว่ามีแฟนแล้วที่ไทย ป้าแกก็ไม่ได้อะไรแต่ก็เคยโทรบอกลูกชายว่ามีสาวไทยสวยๆใจดีมาช่วยแม่เสมอๆทางโทรสับ ... เกิดมีวันนึงลูกชายแกก็มาบ้านอ่ะสิ และเจอน้องสาวผมที่ป้าแนะนำเกิดปิ๊งขึ้นมาก็จีบอ่ะ รายละเอียดส่วนนี้เล่าจะยาว ก็มาซะบ่อยเลยทีนี้ น้องผมก็ไม่เคยชอบและปัดมาตลอดและรำคาญสะสมมานาน วันนึงก็พูดไปแรงๆว่า "ไม่ชอบ เลิกมายุ่ง ชั้นมีแฟนแล้ว ให้เกียตริบ้าง" ต้องว่าอยุ่พักใหญ่ จนวันนึงมันก็ขู่ว่าจะแจ้งตวามว่าน้องสาวผมไปหลอกเอาเงินแม่มันเงิน คอยขโมยของในบ้าน และมันก็ทำจริงๆวันนึง พอรุ้ถึงหูป้าแก ป้าแกก้ปกป้องน้องผม บอกไปว่าตั้งแต่น้องผมมาช่วย มาได้รู้จัก ไม่เคยเรียกเงินหรือเอาของอะไรป้าไปเลย ป้าเคยจะให้น้องผมก็ไม่เอา ช่วยป้าแกเยอะแต่ไม่เคยหวังBusiness ป้าบอกป้ารักน้องผมมากและใครแถวนั้นก็รู้ดีว่าน้องผมเป็นยังไง ก็เลยหมดเรื่องไป ... ช่วงแม่และพ่อบินไปเยี่ยมก็ได้รับการต้อนรับจากป้าแกดีมากๆป้าแกอยากให้น้องผมมาหาอีก ก็คงเหงาๆตามประสาคนแก่ละ ตอนวันน้องผมกลับไทยป้าแกก็ร้องไห้เลยนะ อยากให้มาเรียนต่อที่นี่ในอนาคต ไอ้เรื่องแย่ๆลูกของป้าข้างต้นเนี่ยไม่เคยรู้ถึงหูพ่อหรือแม่ผมเลย รุ้แค่ผมและน้องสาวและเพื่อนๆบางคนเพราะน้องสาวผมกลัวแม่เป็นห่วงและหวยจะตกถึงลูกสาวคนเล็กว่าเค้าจะไม่ให้ไปเรียนต่างประเทศเพราะลูกสาวคนกลางว่าหวงแล้ว คนเล็กนี่หวงหนักกว่าอีกด้วยนิสัยขึ้อ้อนของน้องคนเล็ก (แต่จนทุกวันนี้ น้องคนเล็กก็ไม่เคยได้ไปเรียนต่างแดนหลังจบมาเลย เพราะผมเองนั่นละที่ไม่ให้ไปเพราะแอบห่วงมัน มันขี้เกรงใจคนกลัวจะโดนเอาเปรียบ)... แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 03:37:13 จากคุณ : ZERO Initiated เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 03:34:07

ความคิดเห็นที่ 58 ไปลอนดอนวันแรก (ย้ำวันแรก = =) ไปเดินเล่นกับพี่ซักย่าน (จำไม่ได้ที่มีร้านเป็ดดังๆที่ไม่ใช่ในไชน่าทาวส์อ่ะครับ) มีฝรั่งเดินมาทัก ถามว่าเป็นคนญี่ปุ่นหรอ ไอ้เราก็บอกไปว่าเป็นคนไทย มันก็ขอจับมือ แล้วมันก็ดึงตัวเข้ามากอด ตอนนั้นไม่รู้เรื่องอะไร แต่พี่ผลักมันออกไป แล้วมันก็บอกว่า แค่ล้อเล่นๆ ปรากฏว่า ... ผมโดนล้วงกระเป๋าครับ -O- แต่ว่ากระเป๋าเงินผมแขวนไว้ที่คอพร้อมกับเอาแจ็คเก็ตทับครับ เพราะพ่อแม่เตือนบ่อย มากเรื่องการพกเงิน มันล้วงเอาฝากล้องไปได้ 555 สักพักมันเดินมาเอาคืนด้วย 555 โชคดีของมันที่ภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้เรื่อง ไม่งั้นด่าไปแล้ว จากคุณ : Tharkorn THE LaTTE เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 03:34:38

ความคิดเห็นที่ 59 อยู่อเมริกาค่ะ เคยทำขวดน้ำปลาขวดใหญ่หล่นแตกที่หน้าบ้านฝรั่ง (ตอนนั้นพกน้ำปลาไปทำลาบที่บ้านญาติค่ะ) ช่างเลวร้ายซะจริงๆเพราะดิฉันเพิ่งจะซื้อมาใหม่ เหยาะใช้ไปได้แค่สี่-ห้าหยดเอง เศร้าค่ะ TT^TT แต่มันจะเลวร้ายกว่านี้ ถ้าวันนั้นเจ้าของบ้านเค้าออกมาพอดี และยิ่งแย่ไปกว่านั้นถ้าคืนวันนั้นฝนไม่ตก กลิ่นคงจะหึ่งๆน่าดู จากคุณ : แป้งหมี่กะปอเปี๊ยะ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 03:55:17

ความคิดเห็นที่ 60 เราเป็นผู้ชายนะ ทำงานให้สายการบินแห่งหนึ่ง มีไฟล์ทบินไปอิหร่าน ได้ลงนอนที่เตหะราน 5 วัน ทั้งไฟล์ทมีแต่สจ๊วต เพราะแอร์สายการบินเราใส่กระโปรงดังนั้นเค้าไม่สามารถลงที่นี่ได้ เราหน้าตาจีน ๆ น่ารัก ๆ น่าเอ็นดู ส่วนคนอื่นหน้าตาอินเดียและมาเลย์ ๆ มาถึงวันแรก ๆ ลูกเรือทั้งเซ็ตพากันเดินออกไปดูบ้านเมือง ซื้อของ ของส่วนใหญ่เป็นถั่วพิตาชิโอ้ อัลมอล อิทผาลัม และอื่น ๆ เราก็เดิน ๆ ตามเค้าไป พอไปถึงตลาดที่ใหญ่ ๆ แห่งหนึ่ง ตรงทางเข้า หัวหน้าเราก็บอกว่า เดี๋ยวมาเจอกันตรงนี้นะ เวลานี้นะ ตอนนี้แยกย้ายกับช๊อป เราไม่รู้อะไรเลยตามเพื่อนลูกเรือคนนึงไป แต่เพื่อนคนเป็นตุ๊ด ที่บอกว่าเป็นตุ๊ดไม่ใช่เปนเกย์เพราะเธอสดิดสดิ้งมาก และชอบยิ้มหวานตลอด เธอคนนี้บอกว่า อย่าตามเธอมานะ เธออยากจะไปคนเดียว เราก็ อ้าว แล้วตรูจาไปกะใครหล่ะ คนอื่นเค้าก็แยกย้ายกับไปหมดแล้ว แต่ก็เอาเถอะ ถ้าไม่อยากให้เราตาม เราก็เลยพยายามเดินไว ๆ เพือที่จะให้ทันบางกลุ่มที่เพิ่งแยกออกไปไม่นาน แต่ตลาดแห่งนี้ ให้นึกสภาพจะเป็นบล๊อค ๆ แยกจะเยอะมาก คือถ้าไปผิดเส้นทางก็อาจจะไม่เจอใครในเซ็ตเรา เราเดินหาสักพักก็คิดในใจว่า ช่างเหอะ เดินคนเดียวซื้อของคนเดียวก็ได้ ถ่ายรูปเล่น คนที่นี่ก็เป็นมิตรดี บ้างก็ เซย์ฮัลโหล บ้างก็หนี่หาว ไปถูกใจเรซิน เป็นองุ่นอบแห้งที่ไม่ใส่น้ำตาล คือไม่เคยเจออ่ะ แบบว่า อร่อยดี เพราะเมื่อกี้ลองชิม แถมเป็นสีเขียวอ่อน คือไม่ใส่สีและสารใด ๆ ซื้อไปฝากน้องดีกว่า ครึ่งกิโล 4USD ไม่แพงนะ คนขายก็ใจดี ชวนให้ชิมโน่นชิมนี่ แต่เริ่มแปลกใจ ทำไมเฟรนลี่จัง แถมจับไหล่ จับหลังเราตลอด แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะที่นี่เห็นผู้ชายจับมือเดิน กอด หอมเป็นเรื่องปกติ เดินไปร้านนึง ก็ต้องหยุด เพราะพ่อค้าหน้าตาใจดี ยิ้มหวาน กล่าวทักทาย หนีห่าว เย่าใหม่เชิมเมอะ (สวัสดีคร๊าบ ต้องการซื้ออะไร) เราบอกว่าเราไม่ใช่คนจีน เราเป็นคนไทย เค้าก็ยิ้มใหญ่เลย เนี่ยไอชอบประเทศไทยมาก คนไทยใจดี ประเทศยูนะ เขียวมากต้นไม้เยอะ ไปมาหลายครั้ง เฮ้ย ดีจังหาคนพูดอังกฤษได้แล้ว พ่อค้าเชื้อชวนให้ลองเข้าไปชิมพิตาชิโอ มีหลายแบบมาก อบเกลือ อบน้ำผึ้งป่า อบสมุนไพร หลากหลายมาก แม่เราชอบทาน เราจะซื้อไปฝากแม่ คือเอาเป็นว่าชิมจนอิ่มไปข้างหนึง พอทานถั่วพวกนี้มาก ๆ กระหายน้ำ เค้าก็เอา ชัย มาให้ ชัยก็คือชานั่นเอง เราก็ดื่ม นี่ขนาดยังไม่ได้ซื้อนะเนี่ย บริการดีจริง ๆ เค้าก็ถามเราว่า อยากดูมั้ยว่าพิตาชิโอพวกนี้ ก่อนเอามาขาย เค้าต้องเก็บยังไง เราก็ได้สิ เค้าพาไปหลังร้านแล้วขึ้นบันไดไปด้านบน ระหว่างขึ้นบันได รู้สึกเหนื่อยอ่ะ สงสัยเพราะอากาศและฝุ่น หรือไม่ก็เหนื่อยจากการบินข้ามคืนมาแน่ ๆ โห เก็บเป็นกระสอบเยอะมากทีเดียว เราขอให้เค้าเปิดไฟเพราะมองไม่ถนัด มันสลัว ๆ แต่เค้าบอกว่า ไฟหน่ะเค้าเปิดแล้ว เราก็เพ่งดู อยู่ดี ๆ เค้าเข้ามาข้างหลังเรา โมเมนตั้ม จากแรงส่งของเค้าจากข้างหลัง ส่งเรากระเด็นไปข้างหน้า ติดกับกระสอบถั่ว จมูกโด่ง ๆ เข้าเค้าแนบหูเรา มือทั้งสองข้างของเค้าจับ มือของเรา พยายามจะสบัดแต่ทำไมเหมือนจะไม่มีแรง เราก็ตัวไม่เล็กนะ สูง 177 หนัก ราว ๆ 72 เวียน ๆ หัวประหลาด ๆ เราถามเค้าว่าจะทำอะไร เค้าไม่ตอบ เราบอกว่า ตรงที่กระเป๋า เรามีเงินอยู่ ราว ๆ 150 USD เอาไปเลยเราให้ แต่อย่าทำอะไรเรา เค้าก็เงียบ เค้าเริ่มไชร์คอเรา เรารู้สึกขยะแขยงมาก ขนลุกจริง ๆ เฮ้ย แรงเราหายไปหมดแล้วจริง ๆ ทำอะไรไม่ได้ เค้าหันตัวเรากลับมาด้านหน้า เราตกใจมาก มันถอดกางเกงตอนไหนวะเนี่ย เห็นหมดเลย เค้ามาจูบเราปากต่อปาก เรารีบปิดปากทันที จะถีบขาก็ไม่มีแรง เราตะโกน แต่เสียงไม่ดังพอที่จะมีใครได้ยินแน่ ๆ เพราะบ้านเมืองเค้าสร้างด้วยหินอ่อนซึ่งถ้าหน้าหนาวจะอุ่น ถ้าหน้าร้อนจะเย็น และหนาด้วย เราตกใจจู๋เค้าด้วย เลยร้องไห้ออกมา ร้องดัง ๆ เหมือนเด็กโดนคุณครูตี น้ำตาเราไหล พลัก ๆ เลย ไม่ได้ร้องแบบนี้มานาน ถึงตรงนี้ เค้านิ่งพักหนึ่ง แล้วจับเรานอนลง แก้ผ้าเรา ซึ่งเรากลัวมากกกกกก เราก็ดิ้น แต่ก็ดิ้นไม่มาก ถึงตอนนี้คิดได้ว่าน่าจะโดนวางยารึเปล่า รู้นะ ว่าเกิดอะไรขึ้น สติมี แต่ไม่มีแรง ตาพล่าแต่ก็มองเห็น จำได้เลยตอนที่เค้าถอดกางเกงในเราออก เราเริ่มสวดมนต์ แต่เป็นบทสวนอะไรก็จำไม่ได้ผสมปนเปไปหมด อิติปิโส องค์ใดพระสัมพุทธ ปาจาราจริยาโหตุ เชื่อมั้ยครับ เค้าใส่เสื้อผ้าผมเรียบร้อยอย่าเร็ว พาผมลุกและเดิน ผมเหมือนคนป่วย ที่ขาอ่อนแรงแต่ก็พอเดินได้ เค้าหอบมาลงบันได แต่ไม่ได้ออกทางเดิม ตอนนั้น จำได้ว่า ออกมา เจอคลองระบายน้ำ ถังขยะ แมว และม้านั่ง เค้าวางผมไว้และเดินหนีไป ผมรู้สึกเหนื่อย เดาออกเลยว่า หน้าผมเปื้อนด้วยคราบน้ำตา และน้ำลาย เค้ากลับมาพร้อมกระเป๋า ทิ้งไว้แล้วเดินหนีไป ราว ๆ 5 นาที ผมเริ่มเดินได้ เพลียด้วย เดินไปเกาะกำแพงไป ออกไปเจออีกแล้ว ร้านขายของเต็มไปหมด ถั่ว ผลไม้ ที่สูบชิช่า เสื้อผ้ามากมาย ผมหลงทิศสุด ๆ ถามหาแต่ exit จนออกมาข้างนอกตลาดได้ แต่มันไม่ใช่ที่ที่ผมเข้ามา แต่วิวไม่ได้ต่างมาก ผมนั่งพัก เอาทิชชู่เช็ดหน้า คนมองผมเยอะมาก แต่ก็ไม่มีใครทำอะไร ผมนั่งพักเกือบครึ่ง ชั่วโมง ตอนนี้รู้สึกทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม เดินหาทางออกจนเจอ รอจนเพื่อนลุกเรือกลับมาทุกคน ผมเตรียมจะบอกหัวหน้าทุกอย่าง แต่หัวหน้ายังไม่กลับมา มีลูกเรือสามคนกลับมาก่อนพร้อม พูดอะไรเป็นภาษาบ้านเค้า เราก็นิ่งอย่าเดียว แต่แปลกทำไมผมไม่กลัวอะไรเลย พอหัวหน้าเดินกลับมา ยังไม่ทันได้บอกอะไร ลุกเรือที่เป็นตุ๊ดก็เดินมาอีกทิศ หัวหน้าตะคอกลูกเรือคนนั้นเลยนะ ว่า ทำไมไปไหนคนเดียว รู้ใช่มั้ยว่าเป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ก่อนมาไม่ได้อ่านอีเมล์ ของบริษัทเหรอ เดี๋ยวกลับไปเตรียมรับ ใบรายงานความประพฤติ ซึ่งใบนี้ ลุกเรือกลัวมาก ถ้าเคสแรง ๆ ก็ เชิญออกจากงานได้เลย ลุกเรือคนนั้นพูดสวนไปเลยนะ เนี่ยไอไม่ได้ไปคนเดียว เค้าบอกหัวหน้าว่าไปกะเรามา หัวหน้าบอกว่า เค้าเห็นผมนั่งตรงนี่้ แต่ลูกเรือตุ๊ดคนนี้เพิ่งข้ามถนนมา เค้าก็บอกว่า เค้ากับผมมาที่นี่นานแล้ว แต่เค้าอยากซื้อโค้กเลยจะข้ามถนนไปซื้อ แต่เค้าบอกว่าผมเหนื่อยให้นั่งรอ ซึ่งก็อยู่ในสายตาผม ไม่เชื่อถามผมดูสิ หัวหน้าหันมามองผม ผมก็พยักหน้า เพราะผมกลัวว่า หากผมบอกความจริงไป กลัวจะโดนไล่ออกทั้งคู่ ตอนนั่งรถกลับโรงแรม คิดในใจ สงสัยเพราะชารึเปล่า แต่ก็ไม่เล่าให้ใครฟังเพราะกลัวจะมีคนไปเล่าต่อ ลุกเรือตุ๊ดคนนั้นดูแลผมดีมาก เพื่อให้ผมปิดปากเงียบ ดีนะที่ไม่โดนฆ่าปิดปาก คิก ๆ จากวันนั้น ผมเข้าวัดเข้าวาบ่อยมาก สวดมนมากขึ้นและถูกต้องกว่าเดิม เห็นความมหัศจรรย์ของศาสนาพุทธอย่างจริง ถ้าไม่มีบทสวดวันนั้น ไม่รู้ว่าข้างหน้าหรือข้างหลังของผมจะเสียความบริสุทธิ์ ผมเกลียดประเทสนี้เข้าใส้จริง ๆ จากคุณ : หมีส์บินครับ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 04:47:03

ความคิดเห็นที่ 61 เพิ่มค่ะ ตอนมาวีซ่านักเรียน แฟน(ตอนนี้สามี)ขาหัก อยู่บ้าน เราขับรถออกไปมอลคนเดียว วันธรรมดาคนไม่เยอะ เดินอยู่ในมอล มีผู้ชายเดินมาบอกว่า เนี่ยพอดีเค้าชนรถเรา ให้ไปเชครถด้วย เราตกใจรีบเดินออกไปดูเห็นรถแล้วก็ไม่เป็นไร แต่มันก็จับตูดเรา เราโวยวาย มันวิ่งหนีเร็วมาก วิ่งตามมันไม่ทัน เซงมากแถวนั้นคนไม่ค่อยมี หาคนช่วยเค้าคง งงกัน ไม่มีใครช่วย มอลที่เดินผ่านไม่มีกล้องอีก แจ้งความไว้เฉยๆ กลับมาบอกสามีโกรธจนตัวสั่น ขอโทษว่าไปไหนด้วยไม่ได้ เราก็โกรธ และกลัวว่าทำไมต้องเกิดกับเรา แต่คิดมาจนถึงวันนี้ว่า ถ้าโดนมันจับขึ้นรถ หรือ ทำอะไรมากกว่านี้คงแย่แน่ จากคุณ : ^apollo-17^ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 07:36:26

ความคิดเห็นที่ 62 ทำงานอยู่เมืองนอกดันมาเป็นอีสุกอีไส เป็นวันแรกนึกว่าเป็นสิวก็เลยบีบซะทุกเม็ดวันต่อมาเห่อขึ้นทั้งตัวแถมเป็นไข้สูงอีกต่างหากจะไปหาหมอคลีนิคก็ปิดยาวเนื่องในวันตรุษจีน กว่าจะได้ยาพร้อมเช็คร่างกายตุ่มก็เห่อทั่วตัวอย่างกับคนเป็นโรคร้ายแรง จะออกไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองด้วยความรังเกียจ เพื่อนคนไทยที่ทำงานจะมาช่วยดูแลก็ไม่ได้เพราะมันยังไม่เคยเป็น ต้องนอนไข้ขึ้นหลายวันอาศัยกินข้าวต้มเปล่าๆกับผักดองกระป๋องที่มีปะทังชีวิต กว่าจะกลับไปทำงานได้ก็สิบวันผ่านไป แถมสิ้นเดือนบริษัทดันมาหักเงินเดือนเกือบสองหมื่นบาทโทษฐานที่ป่วยเกินสิบวันอีก หลังจากเหตุการณ์นั้นเลยรู้ซึ้งถึงคำว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน จากคุณ : Madam_CAT เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 09:28:23

ความคิดเห็นที่ 63 เรื่องเลวร้ายของเราคงไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ไปจีน โดนหลอกขายไอโฟน เครื่องบลอคอัพที่เสินเจิ้น เรากับเพื่อนโดนมา 3 เครื่องพร้อมกัน อันนี้โง่เอง ยอมรับ แต่เค้าทำเนียนมาก แถมมาหลอกจับมือกรุอีก โอ๊ย ไปฮ่องกง เราไปร้านอาหารไทยธรรมดา ริมถนน กำลังสั่งอาหารไทย เจอคนงานไทยแซว ร้องเพลง " คนบ้านเดียวกัน " สายตาหื่นมากๆ แถมจะเดินมาคุยกับเราอีก นับแต่นั้น ได้ยินเพลงนี้ทีไร จะนึกถึงนาทีนั้นตลอด ( ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเพลงนี้ดังมากในเมืองไทย กลับมาได้ยินทู๊กวัน ) ไปสิงคโปร์ ทุกครั้งที่ไปกินหมูกะทะที่โกลเด้นไมล์ เรามักจะมีปัญหากับแรงงานไทยที่นั่นเสมอ แซวบ้าง หรือไม่ก็พูดทำนองว่าเสียดุลย์ เพราะสามีเป็นคนที่นั่น ทั้งร้าน แต่เช้ามีกันสองโต๊ะ เค้าจะหมายถึงใครได้เล่า สามีเราพอฟังไทยรู้เรื่องบ้าง หลังๆ มานี่เลยทำทานเองที่บ้านแทน เลี่ยงปัญหา แต่วิธีทำจุกจิกชะมัด วันนึง เดินไปตลาดแถวบ้านกับสามี ทั้งถนนไม่มีคน แต่ว่าเดินห่างกันหน่อยเพราะเรามัวแต่คุยโทรศัพท์กับคนที่เมืองไทย สามีเราก็ดันรีบเดินเพราะซื้อของเยอะ มันหนัก ไอ้เราก็คุยเพลิน จู่ๆ โดนดึงมือ เราโวยวาย แฟนเราหันกลับมา วิ่งเลย แล้วก็ตะโกนอะไรไม่รู้ฟังไม่ออก คนดึงมือเราเป็นผู้ชาย มารู้ทีหลังว่ามาจากแผ่นดินใหญ่ ตรงนั้นเป็นแคมป์ก่อสร้าง กำลังบิ้ลด์คอนโดเอกชน ปิดรั้วสูง เค้าบอกว่าเค้าจำคนผิด แฟนเราจะแจ้งตำรวจ มันวิ่งหนีซะงั้น แฟนเราจะวิ่งตามแต่เราบอกปล่อยมันไปเหอะ แล้วเค้าก็ไม่เคยให้เราไปไหนคนเดียวอีกเลย สุดท้าย เรื่องเศร้าในต่างแดน คนนอกทำยังไม่เท่ากับคนในครอบครัวสามีเราคิดกับเราอย่างไร อาผู้ชายทุกคนของบ้านนี้ ( บ้านแฟนนะ ) มีเมียน้อยเป็นสาวเหนือย่านรัชดาหมดทุกคน นี่คือผู้หญิงไทยแบบที่เค้ารู้จักเท่านั้น และก็ดันมาเหมาว่าเราเป็นแบบนั้นไปด้วย ( ตอนที่สามีไปบอกว่าได้แฟนคนไทย ) กว่าจะรู้จัก กว่าจะเข้าใจ ก็หลายปี เหนื่อยจริง จากคุณ : ทิโมธี เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 10:35:16

ความคิดเห็นที่ 64 ไปเที่ยว New York ก่อนกลับไทย แล้วพักกับHomeStay คนไทย อยู่ได้สัก2วัน พี่เจ้าของบ้านบอกว่าพรุ้งนี้เช้าจะไปต่างเมือง1วันยังไงก็อยู่ช่วยดูบ้านให้เขาด้วย เราก็OK ไม่มีปัญหาอะไร พรุ้งนี้พอถึงกลางวันอากาศยังหนาว พี่เขาไปแล้ว ก็เลยเดินไปซื้ออาหารจีนมากิน พอเดินกลับถึงบ้านก็แบบเปลี่ยนเสื้อผ้า เสือยืด กางเกงขาสั้นชิลๆอากาศดีๆ เอาข้าวใส่จานจะเอาไปกินหน้าบ้านมีแบบโต๊ะน่านั่ง ชมวิวไปกินข้าวไปตามประสาคนNY(พึ่งมาอยู่อิอิ) แต่พอเอาจานข้าวมาวางโต๊ะปุ๊บ ลมเจ้ากรรมเล่นตลก พัดมาอย่างแร่งปิดประตูดังปังงงงงงง แล้วดันล็อกเองด้วยเปิดไม่ได้ด้วย งานเข้าแล้วกรู~~~~~~ วินาทีนั้น ช็อค หน้าซีดมาก มือถือประเป๋าตัง อยู่ในห้องหมด มีแต่ตัวใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้น กางเกงในก็ไม่ใส่ T_Tแบบว่าชิลๆอยู่บ้านคนเดียว-*- อากาศหนาวต้องนอนนอกบ้านทั้งคืนไม่ได้แน่ เบอร์พี่เขาก็อยู่ในมือถือ จำเบอร์เขาไม่ได้ เงินไม่มีหยอดตู้ไปหาเขา จะงัดบ้านเขาก็แน่นหนามาก T_T พอตั้งสติได้ ก็นึกได้ว่าห้องเราอยู่ห้องริม เปิดหน้าต่างไว้ ก็เลยลองเอาร่มคลองสายมือถือมา กดดันมากถ้าร่วงทุกอย่างก็จบ จบจริงๆจบเห่เลย โชคดีที่ยังคล้องมาได้-*-แต่พอได้มือถือมาก็ดันโทรไม่ได้เพราะมือถือปิดบริการไปแล้วก่อนกลับไทย เลยได้แต่เบอร์พี่เขา ไม่มีเงินหยอดตู้โทรอีก เลยไปขอโทรข้างบ้าน เวรดันเป็นเกย์เฒ่า โอยเชื้อเชิญให้เข้าบ้านใหญ่เลย โทรหาพี่เขานานมากก็ไม่ติดเลยฝากข้อความไว้ละกลับไปนั่งหนาวรอที่บ้าน สักครึ่ง ชม ผ่านไปเกย์เฒ่าก็มากบอกว่า พี่เขาโทรมาให้ไปรับโทรศัพท์ โชคดีที่พี่เขาทิ้งกุญแจสำรองไว้ในรองเท้าลูกหน้าบ้าน ไม่ยังงั้นต้องนอนนอกบ้านรอพี่ขอกลับมาจากต่างเมือง คิดแล้วยังเสียวไม่หาย-*- แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 11:55:53 จากคุณ : Alice in sin city เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 11:50:50

ความคิดเห็นที่ 65 my 6 kg "กุนเชียงหมู" has been rejected at the airport!!! จากคุณ : copy that เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 12:03:19

ความคิดเห็นที่ 66 เพิ่งโดนมาเลยค่ะ อาจารย์ออกข้อสอบอะไรไม่รู้ คือเอาศัพท์จากไหนมาออก เลวร้ายมาก ทำร้ายจิตใจเด็กอย่างหนูมากเลยอ่ะ ^__^ ล้อเล่นค่ะ จริงๆเรื่องเลวร้ายก็คงมีแค่ทะเลาะกับอาจารย์ที่ดูแลเด็กต่างชาตินี่แหละ เพราะนางติ่งตัวแม่เลย พูดอะไรก็ไม่ฟัง อวดฉลาดมาก ถึงขนาดบอกว่าสิบสองปันนาเป็นจังหวัดในประเทศไทย เอ่อมมมม นี่จังหวัดของประเทศนางเองนะเนี่ย เลวร้ายถึงขนาดโทรไปหากงสุลตอนบ่ายสอง ทั้งๆที่เวลาทำการเค้าปิดสิบเอ็ดโมง นางบอกจะโทรจนกว่าเค้าจะรับ หมดปัญญาจะพูดกับนาง ดีที่หัวหน้านางรักเด็กไทยมาก ชอบให้ทุนเด็กไทยทุกปี มหาลัยนี้ต้องมีเด็กไทยมา เราก็เลยโชคดีหน่อย เพราะฉะนั้น ต่อหน้าหัวหน้านางจะทำดีพูดดีกับพวดเรามาก แต่ลับหลัง...... แต่ถึงอย่างไรนางก็ไม่กล้าฟ้องหัวหน้าว่าเราทะเลาะกับนาง เพราะถ้าฟ้องนางก็โดน จากคุณ : meh_dg_r เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 12:09:35

ความคิดเห็นที่ 67 ตอนป.6เคยไปซัมเมอร์ที่ออสเตรเลีย ระหว่างเดินกลับบ้านกับลูกสาวฝาแฝดโฮสต์ก็โดนวัยรุ่นประมาณ10คนขี่จักรยานล้อมหน้าล้อมหลัง (อาจเพราะเห็นเราเป็นเอเชียด้วยมั้ง) นึกว่าตายแน่ๆงานนี้ แต่ฝาแฝดคนนึงที่วิ่งหนีข้ามถนนไปได้ก่อนตะโกนเรียกความสนใจ เรากับฝาแฝดอีกคนเลยจูงมือกันวิ่งฝ่าฝูงเจ้าพวกนั้นรอดแบบฉิวเฉียด ดีที่เจ้าพวกนั้นไม่เอาจริงอะไร ถ้าเอาจริงล่ะก้อ...สยอง T-T จากคุณ : Ramillar เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 13:09:07

ความคิดเห็นที่ 68 #65  ตอมอที่นั่น มันอยากกินตัวสั่น เชื่อเรา จากคุณ : ให้มันได้อย่างงี้เซ่ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 13:12:56

ความคิดเห็นที่ 69 g จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 15:12:50

ความคิดเห็นที่ 70 แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 55 16:24:01 จากคุณ : แม่หอยหลอด เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 15:56:22

ความคิดเห็นที่ 71 ประสบการณ์คุณ หมีบิน คงสยองน่าดู นี่มันข่มขืนผู้ชายกันง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอเนี่ย จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 16:49:29

ความคิดเห็นที่ 72 ไม่ได้เข้าไกลบ้านนาน ขอแจมคะ จำได้เสมอ อพาร์ทเมนท์เป็นตึกเก่าคะที่ Columbia, SC แต่สะอาดอยู่สบาย เราอยู่ชั้น 2 มีพี่คนไทยอยู่ชั้น 5 วันเสาร์นัดไป Charlston กัน ล้อหมุน 6 โมงเช้า อาบน้ำเสร็จสรรพตี 5.45 เลยว่าขึ้นไปกินกาแฟกับพี่ข้างบนแล้วลงพร้อมกัน ไม่เคยใช้ลิฟท์ตึกเลยเพราะขี้เกียจรอแล้วบันไดขั้นสั้น ขึ้นเร็ว วันนั้นดันขึ้นลิฟท์เพราะไม่มีคนรอและขี้เกียจ กดเลยชั้น 5 แล้วมันก็มีเสียงปิดประตูกรุกกรัก กรอกเกรก เอี๊ยดๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วเงียบสงบ และไฟก็ดับพรึบบ ไม่มีเลขไฟบอก เวรละตรู มันมืดมิด ตกใจและงงๆ คลำจนเจอกดออดกระดิ่ง กดเลยเสียงออดดังมากจนตกใจเอง แต่ก็ไม่มีใครมา กดแล้วกดเล่าก็ไม่มีใคร เข้าใจได้ว่าเช้าวันเสาร์ไม่มีใครตื่น เอาวะคลำใหม่ หนาวก็หนาว เจอแล้ว call out emergency แค่ 2 กริ๊ง มีเสียงตอบรับ บอกเขาไป ติดลิฟท์ ช่วยที ไม่ถึง 3 นาที เสียงไซเรนมาแต่ไกลเลย นาทีถัดไปมีคนมาเคาะถาม อีกแป๊ป มีคนงัดประตูให้ สรุปลิฟท์ค้างระหว่าง 2 กับ 3 เจ้าหน้าที่ดึงตัวให้ลอดออกมา ถามใหญ่ โอเคมั้ย ออกซิเจนพร้อม หายงงแป๊ป ขอบคุณมาก เราโอเค หายใจเองได้ นาทีนั้น ไม่อายก็งง เลยลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องพี่เค้าขอกาแฟกิน เค้าถามเออได้ยินเสียงอะไรวุ่นวาย เลยเล่าให้ฟัง ฮาใหญ่ แหมทำไมไม่ออกมาช่วยตั้งแตกดกระดิ่งเนี่ย แล้วก็ไปเที่ยวกัน กลับมาป้ายติดลิฟท์ปิดปรับปรุง อ้าววชั้น 5 ซวยไป เดินเอา จากคุณ : NR 16 เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 16:59:21

ความคิดเห็นที่ 73 เข้ามาอ่านอีกรอบแล้วเกิดอาการหวอออกเพราะแต่ละเรื่องแต่ละคนเจอกัน โอ้โหชีวิตจริงๆนี่ยิ่งกว่านิยายอีกนะเนี่ย คุณ ทิโมธี อะไรคือสาวเหนือรัชดาไม่เข้าใจจริงๆไม่ได้แกล้งโง่ คุณ หมีส์บินครับ เจ๊รินตาก็เฉียดๆฉิวๆเจอแบบคุณไม่ใช่อิหร่านแต่เป็นประเทศซาอุ ไปซื้อดอกไม้แห้ง เจ้าของร้านผู้ชายก็พยายามจับไหล่จับมือเจ๊จะดึงไปหลังร้าน ครั้งแรกนึกว่าอ๋อคงอยากจะพาเราไปดูดอกไม้สวยๆหลังร้านมั้ง แต่สะดุดใจตรงที่มันหันซ้ายหันขวาดูว่ามีใครในร้านบ้าง เจ๊หันไปดูรอบร้านปรากฏว่าไม่มีลูกค้าสักคน ก็มั่นใจว่ามันจะให้เราดูหน่อไม้มันแน่ๆไม่ใช่ดอกไม้ ก็เลยยิ้มหวานๆให้มันตายใจ พอมันเผลอก็เผ่นเลย จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 17:02:42

ความคิดเห็นที่ 74 อยากรู้ว่าคนไทยที่อยู่ต่างแดนนานๆแล้วกลับไปเยี่ยมบ้าน ได้เจออะไรที่แย่สุดๆบ้าง จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 17:12:03

ความคิดเห็นที่ 75 คุณ แพรไชน่าทาวน์ เราอยากจะร้องไห้เวลาที่ได้อ่านเรื่องของคุณ และเราคิดว่าคุณเป็นคนที่เก่งมากๆเลยค่ะ ต่อไปนี้อยากให้คุณพระศรีรัตนตรัย จงคุ้มครองคุณแพร และเดินไปในวันข้างหน้าอย่างมีความสุขนะคะ เราเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Summerlife เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 19:46:37

ความคิดเห็นที่ 76 Khun Rinta, It means "massage doctor" มั๊งครับ ผู้หญิงทำงานแบบนั้นน่ะครับ เดาเอาจากเนื้อหานะ จากคุณ : @CNX เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 20:24:56 A:223.24.124.254 X: TicketID:344455

ความคิดเห็นที่ 77 ขอเล่าบ้างเพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนเพื่อนไกลบ้าน เคยโดนโกงค่าเช่าคอนโด จากเจ๊ 18 มงกุฏ คนเช่าที่แอบอ้างตัวว่าเป็นเจ้าของบ้าน(เธอหาคนมา sublet โดยไม่บอกเจ้าของตัวจริง พอเจ้าของตัวจริงรู้ เลยไม่ให้ทั้งเราเช่าและเชิญเธอออกด้วย) ทั้งๆที่ระวังแล้ว แต่เนื่องจากไร้เดียงสาว่าประเทศอื่น อาชญากรรมแบบนี้คงไม่มี แถมยังมาใหม่เลยโง่ๆซื่อๆ งานนี้สูญเงินเกือบแสนบาท ดีที่ตอนทำสัญญา(หลอกๆ)เจ๊ 18 มงกุฏหลอกให้ไปกดเงินมาให้ แต่กดได้ลิมิตแค่นั้น วันนั้นถ้ามีเยอะกว่านั้น คงให้เขาหมดเพราะโดนหว่านล้อม เรายังสงสัยเลยว่าท่าทางเจ๊ 18 มงกุฏทำไมลุกลี้ลุกลนจะเอาเงินจัง แต่ไม่เชื่อสัญชาตญานตัวเอง ให้เงินเค้าไปซะงั้น เพื่อนๆที่ทำงานแนะนำให้ไปแจ้งตำรวจ พอสอบไปสอบมา ตร.ดันเข้าข้างเจ๊ 18 มงกุฏ หาว่าเขาไม่ได้ตั้งใจโกง แถมด่าเราอีกว่า ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย อย่าเอากฏหมายเมืองไทยมาใช้ที่นี่ อึ้งมาก!! ไรฟร้า ตรูแค่อยากได้เงินคืน มาแจ้งตำรวจให้ติดตามตัวให้หน่อย แม่ม..บอกลอยหน้าลอยตา “ตร.ไม่ได้มีหน้าที่ทวงหนี้ให้ใคร” อยากจะกรี๊ดดดให้แต๋วแตก ต้องไปตะลอนๆ ฟ้องศาลคดีแพ่ง เทียวขึ้นโรงขึ้นศาล ทั้งๆที่ตอนอยู่ไทย ไม่เคยเฉียดแม้แต่บันไดศาล ทั้งเหนื่อยทั้งระอาทั้งหัวหน้างาน ทั้งเรา สุดท้ายได้เงินคืนมานิดเดียว ระหว่างนั้นเคว้งคว้างไม่รู้จะไปนอนไหนดี ยังดีที่หลังเรื่องร้ายๆยังมีเรื่องดีๆเข้ามา เพื่อนให้อาศัยอยู่ด้วยเลยไม่เสียเงินค่าเช่าไปเดือนนึง เดือนต่อมา เค้าชวนอยู่ต่อแต่เกรงใจเขามากเลยบอกจะออกไปเช่าเอง และไปเจอเพื่อนคนไทยอีกคนให้เช่าอยู่แบบชั่วคราวและไม่เสียเงินมัดจำ จนต่อมาได้เพื่อนอีกคนเลยชวนกันออกไปเช่าแบบจริงจัง แบบสัญญารัดกุม ชีวิตเลยดีขึ้นตามลำดับ ส่วนเรื่องเจ๊ 18 มงกุฏ หลังๆไปตาม ตามที่อยู่ที่หามาจาก ตร.อีกคน ปรากฏว่าเจ๊แก โกงเงินคนอื่นกระจาย ไปทางไหนมีแต่เสียงสาปแช่งให้ตกนรก สงสัยบาปกรรมแกคงเยอะอยู่ เพราะเห็นบอกมีสามีกี่คนๆ ก็ทิ้งแก (เจ๊มีลูก 3 คนจากพ่อเด็กคนละคน- ขณะโกงเรา แกท้องโต สามีทิ้ง +ลูกเล็กๆอีก 2 คน (สามีคนล่าสุดที่ทราบข่าวตอนโน้น ขี้เมา ไม่ทำงาน ให้เจ๊แกหาเลี้ยง) เราก็เลยปลง ไม่ตามไม่ทวงแล้ว ถือเสียว่าทำบุญไป สงสารแต่เด็ก 3 คนนั้น จะอยู่ยังไง จะโตมายังไง โดยที่ต้องย้ายตะลอนๆ เพราะแม่ไปเช่าคอนโดแล้วไม่จ่ายเงิน จนเจ้าของไล่ออก ย้ายไปเช่าใหม่ไปเรื่อยๆ ได้แต่ปลงว่า มนุษย์เกิดมามีกรรมเป็นของตัวเอง อนาคตจะเป็นยังไง คงสุดแท้แต่บุญกรรมของพวกเธอๆละนะ เลยอยากเตือนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ อย่าได้ไว้ใจใครง่ายๆ การฉ้อโกงแบบนี้มีทุกหนทุกแห่ง ตอนไปติดต่อเรื่องที่ศาล อัยการประจำศาลบอกว่าคดีฉ้อโกงแบบนี้มีเยอะมากกกกกก รกศาลไปหมด อย่าให้เงินใครเยอะๆไปแบบง่ายๆ ถ้าจะมัดจำให้จ่ายแบบมีหลักฐานและจ่ายน้อยๆ แบบว่าสูญแล้วไปไม่เสียดายน่ะ จากคุณ : ประสบการณ์ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 23:53:17 A:202.156.8.15 X: TicketID:233349

ความคิดเห็นที่ 78 เคยโดนขโมยขึ้นอพาร์ตเม้นให้เช่าในเบอร์ลินค่ะ พักกันสี่คน มันเอา laptop ไปหมดเลย แถมยังเอากระเป๋าของเพื่อนอีกคนนึงไปอีก คงเอาไปใส่ laptop ตอนแบกออกไปแน่นอน ที่แปลกคือ ของที่อยู่ในอพาร์ตเม้นต์เค้าไม่มีอะไรหายเลย ที่วี, เครื่องเล่น dvd, router ทุกอย่างอยู่ครบ ต้องเรียกเพื่อนคนเยอรมันมาช่วยคุยกับตำรวจ เพราะตำรวจไม่สนใจเราเลย คงเห็นเป็นต่างชาติแล้วกำลังจะกลับวันรุ่งขึ้นแล้วด้วย เราก็ได้แต่ทำใจ ประมาทเองด้วย ที่แย่กว่าคือช่วงนั้นกำลังทำ thesis อยู่เลย โอ้ย เครียด แต่ยังดีที่สามารถหาพวกไฟล์เก่าๆ ได้ในอีเมลล์บ้าง กลับมาเศร้ากว่า เพราะแม่บอกว่าน้องหมาที่เลี้ยงไว้สิบกว่าปีจากไปเสียแล้ว ผู้ชายที่คุยๆอยู่ อยู่ดีๆก็หายไปอีก (อันนี้ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่) thesis มีปัญหาอีก จะจบหรือเปล่าก็ไม่รู้ อะไรมันพอดีกันขนาดนั้น แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ค่ะ พอมองกลับไปก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต แต่พอมาอ่านของพี่ๆ น้องๆกระทู้นี้ รู้สึกว่าเรื่องเราเล็กไปเลย เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนนะคะ จากคุณ : เบบี๋บูบู (เบบี๋บูบู) เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 23:54:06

ความคิดเห็นที่ 79 ต้องล็อคอินเข้ามาตอบเลยค่ะ สะเทือนใจกับเรื่องที่คุณแพรไชน่าทาวน์ เล่ามากค่ะ อยากลองเสนอให้คุณแพรลองนั่งสมาธิ ทำวิปัสนากรรมฐานดูจังเลยค่ะ คุณแพรคะ พระท่านว่าความทุกข์ทั้งหลายนั้นเกิดจาก เราครุ่นคิดถึงแต่อดีตไม่ก็กังวลถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง การทำสมาธิเดินจงกลมจะช่วยดึงจิตให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันได้ค่ะ (แนะนำให้ทำบุญ แผ่เมตตา+สวดมนต์บทพาหุงกับชินบัญชรจะช่วยสร้างบารมีที่จะได้เป็นเกราะคุ้มภัยได้ค่ะ) ส่วนคนบาปที่ทำร้ายคุณวิธีการแก้แค้นที่ดีที่สุดคือ คุณต้องมีชีวิตที่มีความสุขให้จงได้ค่ะ อย่าปล่อยให้อดีตมาขัดขวางเราจากอนาคตสดใสที่รอเราอยู่ เราอยากให้คุณลองชมวิดีโอนี้ คนที่เป็นวิทยากรชื่อSunitha Krishnan เธอถูกข่มขืนตอนอายุ 15 ปีโดยชาย 8 คน เราชอบมากที่เธอพูดว่า ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อ ไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบันก็ตาม ความเจ็บปวดที่ชายเหล่านั้นทำร้ายไม่เคยครอบงำเธอ ได้สำเร็จ เธอจำได้เพื่อแต่ความโกรธแค้นเท่านั้นและเธอก็ได้ใช้ความโกรธนี้แปรให้เป็นพลังสร้างสรรค์ โดยการต่อสู้กับ การค้ามนุษย์ http://www.ted.com/talks/sunitha_krishnan_tedindia.html เด็กสาวในวิดีโอเหล่านั้นมีชีวิตเหมือนตกนรก ทั้งเป็นก็ยังมีโอกาสยืนหยัดขึ้นอย่างมีศักดิ์ศรี คุณเองก็มีเช่นกันค่ะ ขอส่งกำลังใจขอให้ฝันร้ายนี้ผ่านไป ให้อนาคตคุณได้พบเจอแต่ความสุขสมหวังค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 01:28:07 แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 01:24:15 จากคุณ : shadowlady เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 01:23:08

ความคิดเห็นที่ 80 อยู่ญี่ปุ่น นั่งอ่านหนังสือแหกแข้งแหกขาในห้องนั่งเล่น โฮสก็เดินไปเดินมา แล้วก็นั่งดูทีวีกัน เราก็อ่านหนังสือไปเรื่อน พอเดินเข้าห้องแล้ว พระจ้าวววววว......กางเกงเป้าขาด รูใหญ่มาก!!!! จากคุณ : Angiecooly เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 01:27:08

ความคิดเห็นที่ 81 ย้ายอพาร์ทเม้นใหม่ เพราะที่เก่า เล่นไม่ยอมซ่อมเพดานที่ชำรุด มานานให้เรา เลยคิดว่าที่ใหม่จะดีและไม่มีปัญหาอะไรให้จุกจิกเหนื่อยใจแบบที่เก่าอีกแล้ว แต่...แต่ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ย้ายมาที่ใหม่ไม่ทันจะสองเดือนดี รถโดนขโมยหน้าลานจอดรถอพาร์ทเม้นเลยค่ะ หมดๆ กับหมด ไม่ได้อะไรเลย ประกันก็ไม่ครอบคลุมขโมย ตอนนั้นเราและสามีหมดหวัง ท้อแท้มาก เพราะรถคันนั้นเก็บเงินซื้อสดมา คือสมบัติชิ้นเดียวที่เรามีกันซะด้วย ช่วงนั้นท้อแท้มากจนมากที่สุด เงินก็ไม่มี จะซื้อรถใหม่ก็ยากส์ ปัญหา ความเครียดมารุม ไม่มีรถที่อเมริกาก้เหมือนไม่มีขา นี่เอง ตัดใจเอาเงินที่มีน้อยนิดซื้อรถเก่าๆ จากญาติ ใช้ไปได้ สามเดือน พังอีก โอย..ตอนนั้นคิดว่าตายแน่ๆ ชีวิตมันถึงทางตันแล้ว กว่าจะผ่านเรื่องนั้นมาได้แทบตาย เพราะเราและสามีก็ยังเพิ่งสร้างเนื้อสร้างตัว ดีที่มีคนในครอบครัวคอยให้กำลังใจและเราก็ผ่านเรื่องเลวร้ายนั้นมาได้เพราะ ความมีสติและคอยให้กำลังใจกันมากกว่ามานั่งเครียดใส่กัน เรื่องร้ายที่สุดในชีวิตมันไม่ได้แค่รถหายนะคะ เรามาเจอเรื่องที่เสียใจที่สุดในชีวิต * คือเราแท้งค่ะ * ท้องได้เกือบสามเดือน เราก็แท้งน้องเพราะเด็กไม่สมบูรณ์เอง เสียใจจนลืมคิดว่าเรายังมีใหม่ได้ ทำไงได้ ท้องแรก ลูกคนแรกด้วย ทำใจลำบากเราเลยบ้าไปเดือนกว่าๆ เป็นโรคซึมเศร้า นอนไม่หลับ โรคเครียดกินไปเกือบสองเดือนเต็มๆเลย ทุกวันนี้นึกถึงเรื่องนั้นทีไร เราร้องไห้ในใจทุกที ตอนนี้สบายๆแล้วค่ะ มีความสุขกับการทำงานเรื่อยๆ หัวใจ+ร่างกายมันเข้มแข็งมากมายเลย แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 02:31:40 จากคุณ : MajestyLove เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 02:25:24

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณสำหรับกิฟและทุกๆกำลังใจมากเลยนะคะ อ่านแล้วรู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ มีเพื่อนในนี้บางท่านส่งหลังไมค์มาให้กำลังใจ ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้อีกครั้งด้วยนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เรื่องพวกนี้ผ่านมาได้ซักพักแล้ว เราพอจะทำใจได้แล้วค่ะ ยอมรับว่ามีบ้างที่จะนึกขึ้นมาแว้บๆ แต่ก็ไม่เจ็บปวดเท่าตอนที่โดนใหม่ๆแล้วล่ะ ถ้ามีโอกาสเลือกได้ เราก็ไม่ขอย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่หรอกค่ะ เพราะเราได้เจอเรื่องแบบนี้ ทุกวันนี้เราถึงได้แกร่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ณ วันนี้เราใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข เลือกทางเดินของชีวิตได้ถูกสาย และไม่มีใครสามารถมารังแกเราได้อีก (มีแต่จะไปรังแกเค้าก่อน อิอิ) เรารู้เท่าทันคน และสามารถโต้ตอบกลับคนที่จะมาเอาเปรียบเราได้ ประสบการณ์แย่ๆ ก็สอนเราได้หลายอย่างเลยนะคะ โชคดีที่ตอนนี้เราเจอคนที่รับอดีตเราได้(คู่หมั้น ณ ปัจจุบัน) และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเราไปตลอด ฟ้าหลังฝนนั้นสดใสเสมอค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆทุกท่านที่ได้เจอกับประสบการณ์แย่ๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : แพรไชน่าทาวน์ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 03:13:31

ความคิดเห็นที่ 83 เป็นกำลังใจให้คุณแพรไชน่าทาวน์นะคะ :) จากคุณ : ซินเด๋อเหลอหลา เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 04:34:30

ความคิดเห็นที่ 84 อ่านเรื่องของคุณ MajestyLove ในคคห.81 ก็นึกถึงเรื่องของตัวเองตอนแท้งเหมือนกัน ตอนที่ท้องก็เฉียดๆ เลขสี่แล้วไม่ได้ตั้งใจจะมีเพราะสามีก็เฉียดเลขห้า   แต่พอท้องก็ดีใจมากกกกกก แพ้ท้องมากๆ เรียกว่าต้องมีถุงพลาสติกติดตัวตลอด   พอวันไปอัลตร้าซาวน์พยาบาลก็ดูแล้วดูอีก ก็บอกว่าไม่เห็นเด็ก  เราก็เริ่มใจเสียเธอก็เลยไปตามหมอมาดู  เราก็ยังไม่เชื่อนะหมอก็เลยบอกว่า งั้นเช็คเลือดหาค่าโฮโมน   ตอนนั้นเราก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากเิริ่มรู้แล้วเด็กไม่อยู่แล้วแน่ๆ เพราะ ไม่โอ๊กอ๊ากมาอาทิตย์นึงแล้ว  ตอนไปยืนต่อแถวรอจ่ายตังค์ค่าแลปก็ยังยืนคุยกับสามี แต่อยู่ๆ เราปล่อยโฮออกมาลั่นห้องจ่ายเงินเลยแบบร้องไห้ไม่หยุด (นึกถึงวันนั้นทีไรร้องไห้ทุกที) คนแตกตื่นมองหน้ากันใหญ่  สามีเลยพาไปนั่งเขาบอกกำลังรอว่าดิฉันจะอั้นไว้ได้นานแค่ไหน หลังจากนั้นหลายเดือนเลยนะที่เห็นเด็กๆ หรือคนท้องไม่ได้  พอเดินผ่านเขาน้ำตาก็ไหล  นั่งอยู่เฉยๆ ก็ร้องไห้ ตอนนั้นน้องสาวมาเรียนหนังสือและอยู่ด้วยก็ดันร้องไห้ไปกับเราทู๊กที  เสียใจเพราะคิดว่าเป็นโอกาสเดียว ที่จะมีลูกไ้ด้เพราะตัวเองก็ไม่ใช่คนสุขภาพดี   ปล. -ก่อนท้องฝันว่าเด็กผู้ชายเดินมาหาก็เลยชวนมาอยู่ด้วย    -ก่อนแท้งฝันว่าเด็กผู้ชาย(ไม่รู้คนเดิมหรือเปล่า) มายืนหน้าเศร้าอยู่ข้างเตียง  ดันปากเสียพูดไปว่า     ถ้าไม่อยากอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรนะ  แล้วเด็กก็หันหลังเดินจากไป .... เรื่องบังเอิญจริงๆ ปล.2 ตอนนี้ก็มีลูกชาย 2 หน่อมาให้เรารังแกแทนแล้ว จากคุณ : ตกตะกอน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 08:38:43

ความคิดเห็นที่ 85 ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 13:19:32

ความคิดเห็นที่ 86 เป็นลมในรถไฟฟ้าสาย1ในเซี่ยงไฮ้ ล้มลงไป ไม่มีใครช่วย หรือสนใจ ทั้งๆที่มีคนอยู่พอควร ฟื้นขึ้นมา แล้วก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จากคุณ : avadar เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 13:50:52

ความคิดเห็นที่ 87 ตอนนั้น ผมอายุ 25 ย่างเข้า 26 คิดว่าพ้นเบญจเพศแล้ว แต่มันโดนเต็มๆครับ ตอนนั้น ผมเพิ่งไปอยู่เมกาได้ไม่กี่เดือน เตรียมเรียนต่อ แต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นพร้อมๆกันในเวลาไม่กี่เดือน 1. ระหว่างขับรถบน freeway เวลาประมาณ 16.30 น. รถกำลังเต็มถนน ใจผมเหม่อๆเอ๋อๆนิดๆ จู่ๆมีรถมาปาดหน้ากระชั้นชิด เกิดการชนด้านหน้ารถผม และรถปัด เสียการทรงตัว หมุนอยู่บน freeway ประมาณ 2-3 รอบ ปาฎิหารย์ครับ รถเต็มถนน แต่ผมไม่หมุนไปชนใครเลย ยังถือว่าโชคดี และผมก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แค่เคล็ดขัดยอก 2. สืบเนื่องจากรถชน ทางตำรวจแจ้งว่า ผมเป็นฝ่ายถูก สามารถฟ้องร้องค่าเสียหายได้ มีทนายคนไทยช่วยเหลือ ให้ผมไปหาหมอตามกำหนด ถึงเวลาต้องขึ้นศาล ขึ้นศาลครั้งแรกในชีวิต แต่กลับเป็นที่อเมริกา ผมดันเป็นเคสแรกๆในบรรดา 30-40 เคส ทนายก็มาสาย ผมขึ้นไปยืนโด่เด่คนเดียว ได้แต่บอกว่า ขอเลื่อนไปก่อนได้หรือไม่ ทนายยังไม่มา คนมองกระเหรี่ยงนี่ทั้งศาล T_T 3. เพื่อนชวนไปงานประมูลรถยนต์ เพื่อหารถคันใหม่ราคาถูก อยู่ๆ broker ประมูลให้ในขณะที่ผมยังงงๆ รถ Ford Mustang ปีอะไรจำไม่ได้แล้ว ผมไม่อยากได้คันนี้ สรุป ผมยอมเสีย $1000 ค่าวางเงินมัดจำไป (ตอนนั้นประมาณ 40000 นิดๆ) broker ผมตกใจ+งงมาก ถึงกับสบถออกมาว่า "คุณบ้าไปแล้ว!!!!!" 4. มีปัญหากับทางมหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ ผมหยุดการเรียนและเตรียมย้ายมหาวิทยาลัย 5. แฟนบอกเลิก เค้ามีกิ๊ก ผมทำงานด้วยกัน เห็นหน้ากันทุกวัน แฟนใหม่เค้าก็มารับทุกวัน เจ็บมากๆๆๆๆ 6. ที่บ้าน (เช่ากันอยู่ 6 คน 4 ห้องนอน) มีปัญหามากมาย ปัญหาสัปปะรังเค เบื่อหน่ายกับคนในบ้านมาก 7. การเงินฝืดเคือง ทำงานหนัก และเรียนไปด้วย ไม่พอใช้จ่าย ต้องออกเองทุกอย่าง ไม่ได้ขอเงินทางบ้าน (ทางบ้านเจอวิกฤตเศรษฐกิจตั้งแต่ปี 2540 ) เจอปัญหา จนโทรปรึกษาเพื่อนสนิทว่า ท้อมาก ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว อยากกลับเมืองไทย แต่ถ้ากลับ ก็ถือว่าไม่ประสบความสำเร็จ มีคนแนะนำให้ไปหาหมอดูท่านหนึ่ง เค้าบอกว่า ให้อดทน พ้นวันเกิดในเดือนธันวาคมแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้น ซึ่งเหลือเวลาอีกประมาณ 2-3 เดือน อดทนมาเรื่อยๆ จนหลังวันเกิดเดือนธันวาคม ไม่น่าเชื่อว่าพลิกเหมือนฟ้ากับเหว 1. การเงินดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 2.ได้รถคันใหม่ที่ถูกใจกว่า ดีกว่า 3. ย้ายออกมาอยู่คนเดียว มีความสุขมากๆกับการอยู่คนเดียว ส่วนบ้านเดิมก็มีปัญหากันต่อไป และก็แยกย้ายกันอยู่ในภายหลัง 4. ได้ที่เรียนที่ใหม่ที่เป็นที่ตั้งใจอยากเรียนเป็นที่แรกสมใจหวัง 5. ได้รู้จักเพื่อนเก่าสมัยมัธยม กลายเป็นเพื่อนซี้กัน คอยดูแลกันตลอด 6. แฟนเก่าถูกทิ้ง หันมาขอคืนดี หลังจากนั้น เค้าทำตัวดีมาตลอด หลังจากนั้น ชีวิตมีความสุขมากๆ จนเรียนจบกลับเมืองไทย แค่อยากจะบอกว่า มีขึ้นมันก็มีลง มีลงแล้วมันก็ขึ้นได้ หลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้ว จะมีเรื่องดีๆเข้ามาเสมอ ขอเพียงเราอดทนและไม่ยอมแพ้ จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 13:57:37

ความคิดเห็นที่ 88 ไม่ได้ไปอยู่ค่ะ   แค่ไปเที่ยว เวลาจ่ายตังค์  อารมณ์คิดเป็นบาทไทย จำได้แม่น   ตอนนี้นซื้อฮอทดอก  ราคา  1  ดอลล่าร์ ที่รถเข็น   (หน้ามิวเซียมที่นิวยอร์ค) แต่ให้แบ็งค์ใหญ่   แล้วเขาไม่ทอน   เราก็ไม่ทันคิด กว่าจะคิดได้   กลายเป็นเสียค่าฮอทดอกที่แพงที่สุดในชีวิต จากคุณ : beauty aoy เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 16:02:21

ความคิดเห็นที่ 89 เป็นกำลังใจให้คุณแพรไชน่าทาวน์นะครับ :) จากคุณ : สถานีต่อไป !! อุดมสุข เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 17:48:50

ความคิดเห็นที่ 90 ตอนอ่านหัวกระทู้ กะว่าจะพิมพ์เรื่องตัวเองลงไป แต่พออ่าน คคห.ของหลายๆคนแล้ว เรื่องตัวเอง ขี้เล็บเท้ามวาาาาก จากคุณ : ZOMG เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 22:07:02

ความคิดเห็นที่ 91 ตอนแรกคิดไม่ออกว่าเราก็มีเรื่องแย่ ๆ อยู่พอสมควร เพราะทุกอย่างมันผ่านมาแล้วด้วยดี พอคิดดี ๆ มันก็ออกมาเป็นชุด ๆ เลย เริ่มจาก 1. ประมาณปี 2002 ตอนนั้นทำงานอยู่ใน Youth Hostel แห่งหนึ่งในเบลเยี่ยม ช่วงสองสามอาทิตย์ก่อนจะกลับเมืองไทยอย่างถาวร ตัดสินใจผ่าซี้ดที่เบลเยี่ยม เพราะที่นั่นเราใช้ระบบประกันสุขภาพของรัฐบาลไม่เสียค่าใช้จ่าย มาตรฐานโรงพยาบาลก็ดี และเชื่อว่าหมอที่นี่ต้องเก่งและน่าเชื่อถือได้ ปรากฏว่าหมอผ่าไม่ดี แถมผ่าเสร็จก็ไปพักร้อนทำให้ไม่สามารถติดตามอาการเราได้ หมอที่ดูแผลต่อให้เราก็ทำให้ไม่ดีอีก แล้วแผลผ่าก็เกิดการอักเสบขึ้นมาโอย จำได้ว่าเลือดไหลกระฉูดมากจากแผลเล็ก ๆ แถมจุดที่ผ่าก็เซนซิทีฟมาก ๆ ด้วย แล้วมันก็ใกล้กำหนดกลับแล้วด้วย ไม่อยากเลื่อนการเดินทาง ก็เลยกลับมาทั้ง ๆ ที่แผลก็ยังอักเสบอยู่ โชคดีได้อาจารย์หมอที่กรุงเทพ ผ่าให้ใหม่ คนนี้ฝีมือดีมาก หลังผ่าติดตามดูแลแผลให้อย่างดี จนหายมาได้หลายปี เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ใช่ว่าหมอในโลกที่เจริญแล้วจะเก่งและน่าเชื่อถือเสมอไป ถ้าคิดอย่างฉลาดตอนนั้น ควรจะรอมาผ่าที่ไทยดีกว่า แต่เหตุผลหลัก ๆ ที่จำได้ว่าผ่าที่โน่นเพราะเชื่อใจหมอค่ะ 2. ตอนทำงานรีสอร์ทที่มัลดีฟ ไป snorkleที่หาดของรีสอร์ท คนเดียว ปรากฎว่าตามดูเจ้าเต่าที่น่ารักเพลินไปหน่อย หันกลับเข้าฝั่งอีกที โอ้ เราออกมาซะไกลเชียว ไม่มีใครออกมาแถวนี้เลยนี่หว่า ก็เลยรีบว่ายกลับเข้าฝั่ง แต่มาเจอกระแสน้ำที่ต้านเราทำให้ว่ายไม่ออก คือว่ายไปได้แบบไม่ไปไหนเลย งานเข้าแล้วสิ เริ่มตกใจ panic แล้วตรู ได้ยินเสียงหัวใจเต้นผ่านเจ้าปล่องหายใจของหน้ากากสน็อกเกิล ยิ่งทำให้น่ากลัวเข้าไปอีก น้ำก็ลึกด้วยสิ แต่ก็พยายามตั้งสติ ข่มความกลัวอดทนว่ายแข่งกับเสียงหายใจไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ถึงฝั่ง โอ้ รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด หลังจากนั้นเวลาไปสน็อกเคิลที่ไรประสบการณ์นี้จะมาหลอนทุกทีทำให้เกิดอาการpanic อย่างอัตโตมัติ จนต้องใส่เชื้อชูชีพทุกครั้ง ถ้าไม่ใส่แล้วมันจะกลัว เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าชะล่าใจโดยด้วยการสน็อกเคิลคนเดียว เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ ตอนนั้นเพิ่งจะหัดสน็อกเคิลโดยไม่ใช้เสื้อชูชีพ พอรู้ว่าตัวเองทำได้ก็เลยเอาซะเลย ฉายเดี่ยว เพราะหาเพื่อนไปด้วยไม่ได้วันนั้น 3. ที่มัลดีฟเหมือนกัน ที่รีสอร์ทมีให้เรียนดำน้้ำลึก พนักงานตำแหน่งเราได้เรียนฟรี ปกติคอร์สนึงก็หลายหมื่นอยู่ ช่วงที่ออกไปเรียนดำน้ำจริง ถูกกระแสน้ำพัดไปจากกลุ่มแบบเร็วมาก โชคดีที่คนฝึกตามมาดึงกลับไปทัน ไม่งั้นไม่รู้อิชั้นจะเป็นยังไง นึกแล้วยังเสียวไม่หาย 4. อันนี้ช่วงเที่ยวก่อนย้ายมาอยู่แคนาดาค่ะ ไปบาหลีหนึ่งเดือน ได้พักรีสอร์ทหกดาวฟรีหนึ่งอาทิตย์ เพราะเจ้าของรีสอร์ทคิดจะจ้างเราให้เป็น Sale Rep ทำตลาดที่ North America ก็เลยดูแลเรากับสามีอย่างดี ตั้งแต่วินาทีแรกที่มาเช็กอิน เรากับสามีตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามของห้องและรีสอร์ท บริการ และความสวยงามของธรรมชาติที่นั่นมาก จนลืมสิ่งง่าย ๆที่เราต้องทำเวลาเราไปพักโรงแรม นั่นก็คือเก็บของสำคัญใส่ตู้เซฟ สองคนผัวเมียเพลิดเพลินกับการพักฟรีครั้งนี้มาก อาหารสามมื้อบวก  Balinese Massage แทบทุกวัน เงินแทบไม่ได้ใช้ ก็เลยไม่เอะใจ จนก่อนวันสุดท้าย ที่เราจองไปสน็อคเกิลทริปที่ต้องจ่ายตังค์เอง ก็มาดูกระเป๋าตังประกฎว่าเงินหายคร้า ห้าร้อยดอลล่า กระเป๋าสะพายที่มีกระเป๋าสตางค์อยู่ ตั้งอยู่บนเก้าอี้ในห้องอย่างเปิดเผยมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ ไม่เคยคิดจะเก็บเข้าเซฟ เพราะมีความสุขอย่างลืมตัว ก็แจ้งจีเอ็มไป เค้าก็พาตำรวจมาสืบสวนทำคดีตามเรื่อง แต่ก็จับตัวคนร้ายไม่ได้ เรื่องถึงเจ้าของรีสอร์ทซี่งเป็นคนเยอรมัน เค้าก็แสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ด้วยการคืนเงินให้เรา โชคดีไป   เรื่องนี้สอนให้รู้ ต่อให้เป็นโรงแรมหรูสิบดาว ก็อย่าประมาท เก็บของเข้าเซฟเลยอย่างแรก เพราะพนักงานร้อยพ่อพันแม่ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ไม่ได้เกี่ยวกับระดับดาวของโรงแรมเลย เดี๋ยวมีต่อเรื่องที่ห้า จากคุณ : freebird (เจนนี่เจ้า) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 22:44:41

ความคิดเห็นที่ 92 5. วันสุดท้ายของการท่องเที่ยวที่บาหลี ตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับผื่นแพ้ที่ขึ้นตามตัวอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เครื่องออกเก้าโมงเช้า ไม่มีเวลาไปหาหมอ ก็กะว่าถึงกรุงเทพแล้วค่อยหา เพราะนั่งเครื่องไม่กี่ชั่วโมง ระหว่างที่อยู่บนเครื่องผื่นมันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเราตกใจกลัว ถามหายาแก้แพ้กับพนักงานบนเครื่องก็ไม่มี อาการแพ้เริ่มหนักขึ้น เรารู้สึกหน้ามืด สั่น และหน้าซีด โชคดี มีพี่คนไทยที่เป็นพยาบาลนั่งอยู่ไม่ไกล เธอมียาแก้แพ้ติดมาด้วย และยาทา เธอก็ช่วยมาดูแลเรา อาการเราก็เริ่มดีขึ้นหายหน้ามืด เราก็ให้พนักงานสายการบินขอรถเข็นรอให้เราเลย เพราะตั้งใจจะตรงดิ่งไปที่คลีนิคในสนามบินสุวรรณภูมิเมื่อไปถึง พอถึงคลีนิค หมอก็ฉีดยาแก้แพ้ให้เลย พร้อมกับให้ยาแก้แพ้มากิน สาเหตุที่เราต้องรีบรักษาเพราะวันรุ่งขึ้น มีกำหนดเดินทางไปเที่ยวต่อที่เนปาลอีกหนึ่งเดือนค่ะ คือสองทริปนี้เป็นทริปฮันนิมูนของเรากะสามีก่อนจะย้ายมาอยู่แคนาดา ได้ยาหนึ่งเข็ม ผื่นหายไปอย่างฉับพลัน เราก็ดีใจมาก ไปกินเอ็มเคสุกี้เย็นนั้นอย่างมีความสุข แต่ วันรุ่งขึ้น งานเข้าอีก ผื่นมันกลับมา ทำไงดี บ่ายนี้ต้องบินแล้ว ก็ไปหาหมอที่คลีนิกใกล้อพาร์ทเม้น หมอก็ฉีดยาแก้แพ้อย่างเฉียบพลันให้เข็มนึง พร้อมยากินและทา ปรากฏว่าผื่นไม่หายไปเหมือนเข็มแรก เราก็ใจไม่ดี แต่ก็ต้องไปขึ้นเครื่องพร้อมกับความหวังว่ามันจะดีขึ้น ก็ไปเช็คอินตอนบ่าย เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ไฟล์ก็ดีเลย์ ผื่นก็ไม่ดีขึ้น จนหกโมงกว่า เช็คอินเรียบร้อย รอขึ้นเครื่อง แต่เครื่องก็ยังดีเลย์อีก ผื่นก็ขึ้นมากขึ้น จนต้องตัดสินใจขอกลับเข้าไปในสนามบินเพื่อหาหมอคลีนิกที่สนามบิน กว่าจะผ่านขั้นตอนขอกลับเข้าไปใหม่ เฮ้อ เหนื่อยค่ะ หมอก็ฉีดยาให้อีกหนึ่งเข็ม หมอคนเดิม เสร็จก็ไปขึ้นเครื่อง แต่ผื่นก็ยังไม่หายอยู่ดี อุตสาห์ได้อัพเกรดไป business class ครั้งแรกในชีวิต ไม่สามารถเอ็นจอยอะไรได้เลย แอลกอฮอนี่ลืมไปเลย ดื่มไม่ได้อยู่แล้ว ก็ได้แต่นั่งภาวณาขอให้ผื่นหาย นั่งไปก็เปิดพุงดูผื่นทุกห้านาทีสิบนาที แทนที่จะดีขึ้นกลับเป็นมากขึ้น มาถึงสนามบิน ต้องถ่ายรูปทำวีซ่า โอ้โห ดูไม่จืด หน้าเหมือนคนเป็นโรคเลย ถึงเมืองกาฐมันดุสามทุ่ม เช็คอินเข้าโรงแรม นอนไม่หลับทั้งคืน สามีตื่นมา อย่างแรกที่ทำคือ ไปเดินหาโรงพยาบาลหรือคลีนิกให้เรา ทั้งแบบสมุนไพรโบราณและโรงพยาบาล ก็ได้ข้อมูลมาหลายที่ สองคนผัวเมียเดินเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลและคลีนิกหาที่ที่มีการวินิจฉัยการอาการแพ้และรักษาอยู่สองวัน แต่ก็จะถูกบอกว่าให้ไปที่นั่นที่นี่ สุดท้าย ก็ไปที่โรงพยาบาลที่คิดว่าดีที่สุดในเมืองเพราะเป็นโรงพยาบาลที่สอนนักเรียนแพทย์ด้วย ปรากฏว่าเห็นสภาพโรงพยาบาลแล้วรับไม่ได้ อนาถามาก คือเนปาลเป็นประเทศที่ยังยากจนอยู่ ไม่ต่างจากอินเดียมาก ลองนึกสภาพของโรงพยาบาลในประเทศโลกที่สามดูนะคะ น่าสงสารมากค่ะ  มองหาพนักงานเค้าเตอร์ก็ไม่เจอ เจอแต่ชาวบ้านที่มารอรักษา ดูแล้วน่ากลัว เลยเปลี่ยนใจ รีบนั่งแท็กซี่กลับที่พัก ขอกินยาและทายาเองดีกว่า หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ผื่นก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็หายไปในที่สุด ก็เลยได้เดินป่า ปีนเขา เที่ยวเนปาลอย่างมีความสุขในสามอาทิตย์ถัดมา ต้องบอกว่าประเทศนี้เป็นประเทศสุดโปรดของเราสองคนค่ะ โปรดขนาดไหน ก็ถึงขนาดจะตั้งชื่อลูกที่กำลังจะเกิดมาว่า เนปาลค่ะ ใครมีโอกาส ลองไปเที่ยวประเทศนี้ดูนะคะ แล้วรับรองจะติดใจ จากคุณ : เจนนี่เจ้า เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 23:24:54

ความคิดเห็นที่ 93 เดือนนี้กิ๊ฟหมดแล้ว ขอให้กำลังใจคนที่เจอเรื่องราวร้าย ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนะคะ คิดซะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาคือข้อสอบชีวิต เป็นตัวทดสอบความเข้มแข็งของจิตใจและสติเราน่ะ สุดท้ายแล้วคนเรายังไงก็ต้องเลือกเดินหน้าต่อไปกับชีวิต จากคุณ : JC2002 เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 23:36:46

ความคิดเห็นที่ 94 เราไม่เคยเจอ แต่ขอเล่าเรื่องเพื่อนแทนนะคะ สมัยอยู่อเมริกา เพื่อนสาวเราเกือบโดนข่มขืนโดยหุ้นส่วนร้านอาหารไทยที่เพื่อนเคยทำงานอยู่ เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นมีงานปาร์ตี้ ร้องคาราโอเกะสักอย่างที่บ้าน "ลุงคนนั้น" กินเหล้ากัน ร้องเพลงไป จนดึก สาวๆก็เข้านอน พอเคลิ้มๆ ไอ้ลุงเจ้าบ้าน มันก็เข้ามาจะทำมิดีมิร้าย เพื่อนเรา เเละเพื่อนสาวของเพื่อนเรา ระหว่างเคลิ้มหลับ แต่ไม่สามารถเพราะสาวๆยังมีสติ เเละมันขอโทษโดยอ้างว่ามันเมา ไอ่ลุงนั้นชั่วมาก คนไทยด้วยกันแท้ๆ อยู่เมืองนอกยังทำร้ายกันได้ ข้อคิดคือ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ เพราะเห็นเป็นคนชาติเดียวกัน โดยเฉพาะผู้ชายค่ะ จากคุณ : น้ำแดงโซดา เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 23:59:29

ความคิดเห็นที่ 95 3 ปีที่ Aussie ครบทุกรสชาติ 1. ไป Melbourne ได้ 1 week เจ้าของบ้านใจดีให้จักรยานไปเรียน  เอาไปจอดผูกโซ่ไว้ที่ station !!! กลับมา หาย เหลือแต่โซ่ ไปติดต่อขอดูกล้องบอกว่า เสีย 2. ไป Crown Casino ... เล่น รูเร็ต bet ถูก แต่ไม่ได้เงิน เพราะว่า ไปวางตอนมันพูด no more bet ...  35 ต่อ (วางไป 50) 3. โดน Immie จับ ข้อหา VISA ขาดแล้วไม่ยอมกลับบ้าน (คนไทย แจ้งกันเอง) ติดอยู่ที่ มารีบินอง เกือบ 4 เดือน ถึงจะได้กลับบ้าน ทั้งหมด มันไม่ได้ หนักหนาอะไร รับได้ ทำใจได้ สู้ อดทน   แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด คือ ตอนโดนจับ   โทรไปกงศุล สถานฑูต    มัน   ไม่ช่วยอะไรเลย  Immie ของ Aus ซะอีก ที่พยายามช่วย เพื่อให้ได้กลับบ้าน Immie โทรหา 2 วันครั้ง 3 วันครั้ง ว่าเป็นยังไง ต้องการยืนยันอะไรรึเปล่า  แต่สถานฑูตไทย กินเงินเดือนคนไทย แต่ มัน ไม่เคยคิดจะช่วยเลย .... จากคุณ : xxx-xxx-xxx เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 01:28:39

ความคิดเห็นที่ 96 1. เสียความรู้สึก จากคนไทยด้วยกันเอง เราเจอเพื่อนคนไทยเรียนป.โทรด้วยกัน แก่กว่าเป็นสิบปี ไม่พอใจ เพราะเราเถียง และแสดงความเห็นกันตรงๆตอนทำงานกลุ่ม เราก็เลยถูกใส่ร้าย เรารู้ทุกอย่างที่เค้าพูดถึงเรา เพราะว่าเพื่อนๆที่รู้จักเราเอามาบอก เราเลือกที่ไม่ยุ่งด้วย ไม่คุย ไม่ติดต่อ แต่เรื่องมันกลับแย่ลง เรื่อยๆ เพราะเค้าคิดว่า เราไม่มีมารยาท นิสัยเลว เห็นแก่ตัว ตอนนี้เราก็กลายเป็นคนนิสัยแย่ในกลุ่มนักเรียนคนไทยที่พีเค้าสนิทด้วย แต่ก็ดีที่ว่า เด็กนักเรียนไทยที่รู้จักเรา รู้ว่าเรื่องเกิดจากอะไร อะไรคือความจริง 2. ความรู้สึกแย่ๆ จากชาวต่างชาติ ก็จะเป็นเรื่องเหยียดสีผิว ตะโกนด่าคำหยาบๆ :-)น้ำลายใส่ ประมาณนี้ จากคุณ : hiphappy (hiphappy) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 01:48:29

ความคิดเห็นที่ 97 ตอนนั้นไปเรียนภาษาจีนที่มหาวิทยาลัยครูไห่หนาน (เกาะไหหลำ) พายุไต้ฝุ่นดอมเรยเข้า ฝนตกหนัก ลมกระโชกแรงมาก ต้องเดินฝ่าลม ฝ่าฝน เราก็กางร่มไป แต่ร่มนี่แทบจะปลิวเลยทีเดียว ลมพัดแรงถึงขนาดต้นไม้ในมหาวิทยาลัยยังโค่นล้ม จากคุณ : comicclubs เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 02:05:31

ความคิดเห็นที่ 98 อพาทเมนท์ที่อเมริกาอ่ะครับ ตอนไปอยู่ใหม่ๆ มันไม่ชิน เพราะพื้นเป็นไม้ปูพรม ไม่เหมือนบ้านเราเป็นปูนเก็บเสียงได้ เราก็อยู่กับเพื่อนเด็กไทย 3 ห้องใหญ่ติดกัน ชอบเอาอาหารมากินรวมห้องเดียวกัน แล้วเล่นคุยกรี๊ดกร๊าด แล้วเสียงมันดัง โดนน๊อยซืคอมเพลนไป 2 รอบ บอกรอบ ที่ 3 มีอีก โดนไล่ออกแน่ ตอนนั้นเครียดมาก ผมนี่แบบประสาท จิตตกไปเลย เป็นเหมือนตัววีนประจำห้อง ใครหัวเราะผมเอ็ด ใครทำเสียงดังเอ็ด ใครทำเสียงเกิน 30 เดซิเบลผมค้อนตาเหลือก ตอนนั้นเครียดจริงๆ -*- แค่นี้แหละครับ : P -------------- กับอีกตอนมาเมกาครั้งแรก จะต้องรีบต่อเครื่องจาก JFK ไป บอสตัน ตอนนั้นเราก็ตามๆ เพื่อนไป ปรากฏพอจะเข้ารถไฟ ประตูปิดที่เราพอดี เลยหลงเทมินอล ลืมไปว่าในตั๋วมันก็มีหมายเลขเทอมินอลบอก - -. จากคุณ : Duiiz เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 04:59:11

ความคิดเห็นที่ 99 หกล้มเข่าแตกสองข้าง เป๋ไปพักนึง หลังจากนั้นอีกอาทิตย์ทำน้ำร้อนลวกหกใส่แขนตัวเองอีก ซุ่มซ่ามได้โล่ห์ จากคุณ : ซินเด๋อเหลอหลา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 06:56:48

ความคิดเห็นที่ 100 ขอเล่ามั่งค่ะ ปี 10 ซื้อบ้านที่เมกาได้ด้วยตัวเอง ทำเองทุกอย่างตั้งแต่หาข้อมูล ติดต่อแบงค์เรื่องเงินกู้ สามีไม่ได้ช่วยซื้อเพราะเค้าตกงานพอดีในขณะที่กำลังทำเรื่องและเครติดไม่ดีด้วย คือเราไม่ใช้แบงค์ร่วมกันมาตั้งแต่แรก ใครๆก็บอกว่าเราโชคดีมากๆมาอยู่เมกาได้ 5ปีก็ซื้อบ้านซื้อรถด้วยตัวเอง เอาล่ะนะมันมาเป็นแพคเก็จเลยตั้งแต่ซื้อบ้าน 1. ย้ายเข้าบ้านเดือน มค. เดือน เมย. แอร์พัง เงินหมดไปกะการซื้อบ้่านแล้วอ่ะ ทำไงดีล่ะทีนี้ กลุ้มมากๆ พอดีมีเพื่อนช่วยเหลือ เนื่องจากเค้าเห็นความดีที่เคยทำไว้(เค้าบอกมาค่ะ) ก็เลยได้แอร์ใหม่ หลังจากทนร้อนไปเกือบ 2เดือนเต็มๆ ค่าแอร์ใหม่ก็ 7พันกว่าเหรียญ 2. เดือน มีค. สามีได้งานใหม่ ทำได้สัก2-3เดือนผ่านไป เริ่มมีกลิ่นตุตุแร่ะ โดนสามีนอกใจค่ะ เกือบตาย ร้องให้มันทุกวัน ร้องเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ร้องจนกระทั่งเริ่มทำใจได้ อืมม ก็ราวๆเกือบสิ้นปีอ่ะนะคะ ก็ตกลงว่าเราจะหย่ากัน   อันนี้คั่นเวลา จานข้าวเนี่ยะแหล่ะค่ะ ทำแตกคามือที่ทำงาน บาดแขนเข้า ต้องเย็บไป 5เข็ม ซวยเพิ่มอีก เอาเข้าไป เกิดมาก็ไม่เคยต้องโดนเย็บ 3. เดือน ตค. เจอพายุลูกเห็บลง หลังคาบ้านพัง โอ้ยยยย มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ยะ อ่ะยังดีประกันจ่ายแต่เราก็ต้องจ่าย deductible อีก 1พันเหรียญ นั่นผ่านไปละนะ ปี 10 มาต่อที่ปี 11 4. เราตกลงกันว่าจะหย่ากัน โดยสามีจะย้ายออกไปเดือน มีค. 11 ทีนี้ล่ะได้เรื่อง ตรวจพบสิ่งผิดปกติ(ซึ่งตรวจมาตั้งแต่ปลายปี 10 แล้วค่ะ) หมอบอกว่าพบเซล์ผิดปกติ อยู่ในระดับ precancer ถ้าไม่รักษาก็อาจจะกลายเป็นมะเร็งได้ ช๊อคคคคคคคคคคคคคค สุดๆๆๆๆ   ไม่รู้ว่าอันนี้ร้ายหรือดี สามีทราบว่าดิฉันต้องผ่าตัดด่วน  เพราะหมอบอกว่าแก่ป่านนี้แล้ว(อันนี้พูดเอง ค่ะ) ควรที่จะตัดมดลูกทิ้งซะถ้าไม่คิดจะมีลูก เค้าก็เลยมาคุยด้วยตกลงว่าเราจะยังไม่หย่ากัน เค้าเลิกกับผู้หญิงคนนั้น และจะมาดูแลเรา เพราะหมอห้ามยกของหนักเป็นเวลา 2 เดือน เห้ออออออออออออออ จากคุณ : piggy&kermit เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 11:55:06

ความคิดเห็นที่ 101 มาเรียนภาษาที่ซานฟรานค่ะ ระหว่างเรียนเสร็จก็ไปเดินช้อปปิ้งคนเดียวที่ยูเนี่ยนสแควร์ แล้วก็โทรศัพท์คุยกับเพื่อนไปด้วย ตรงแถวตรงข้ามร้านบอดี้ชอปค่ะ แล้วก็โดนคนดำตบมือถือไปจากมือที่เราเอาโทรศัพท์แนบกับหูเลย แต่โชคดีที่เราวิ่งตามไปแล้วก็ร้องให้คนช่วย วิ่งตามไปได้สองบล็อกคนร้ายก็หนีลงซับเวย์ แล้วก็มีพลเมืองดีที่เป็นการ์ดของ Urban outfiter ที่วิ่งตามเรามาจับคนร้ายไว้ได้ค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้คืนมา แต่ก็ต้องเสียเวลาให้ปากคำอยู่เกือบสองชั่วโมงแน่ะ จากคุณ : blueraccoon เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 21:22:05

ความคิดเห็นที่ 102 อาจจะไม่หนักทางกายแต่หนักทางใจมาก อยู่อพาร์ทเม้นคนเดียวตอนบ่ายๆ มีสายเข้าห้อง โทรมาบอกว่า จ้างให้ bl**job ตอนนั้นยังละอ่อน ไม่รู้เรื่องมันคืออะไรวะ รีบวางแล้วร้องไห้ วิ่งลงไปหายายแก่เจ้าของอพาร์ทเม้น กลัวมากเพราะกลัวว่าจะโดนตามมาที่ห้อง แล้วก็ตกดึกคืนนึง มีเด็กผู้ชายสองคนคนหนึ่งหล่อมากเหมือน โจซัว แจคสัน เวอร์ชันผอมสูง อีกคนเป็นตัวฮา ปาไฟแชคเข้ามาที่ระเบียงกลางดึก ซึ่งเพื่อนก็หลับสนิทมากกแบบเรียกไม่ตื่นเลย เราก็ออกไปดู ไม่เห็นมีอะไร พอดึกกว่าเดิมมีคนมาเคาะห้อง  ก็ไอ้หนุ่มมะกันสองตัวจะขอมานอนด้วย แล้วอิฉันก็ไม่รู้จะเรียกเพื่อนยังไง ไม่กล้าด่าเหมือนน้องๆจะเมา กลัวโดนทำร้ายเลยพูดจาดีๆว่าเพื่อนอยู่ในห้องกลับไปซะ คุยกันซักพักก็เลยจะกอดลาน้องหล่อ น้องอ้วนพอเป็นพิธีให้หายๆไป แล้วฮีตัวฮาอ้วนใหญ่ก็อุ้มเราจะพาลงไปข้างล่าง ตกใจขีดสุด เลยคุยกันดีๆว่าให้วางนะแล้วรีบๆไปซะ ก็โชคดีที่รอดมาได้ อีกเรื่องนึงคือไปผับกลางคืนแล้วสาวๆเมากันมาก อิช้านสงสัยว่าจะโดนลากกลับบ้านเพราะคนที่ขับรถมาส่งไม่ให้เราลงก่อน ที่พักเราต้องถึงก่อน แต่มันทำเป็นขับเลย ไปส่งเพื่อนก่อน แล้วครานี้ได้ทีเปิดประตูไอ้เราก็รีบลงวิ่งหายเข้าไปในกลีบเมฆ อีกเรื่องนึงคือจักรยานหายสองคัน เซ็งเป็ด และด้วยความงกเลยยอมเดินไปทำงาน เจอแต่เรื่องซวยๆจะโดนลาก คิดว่าคนเอเชียที่เมืองนี้มีน้อยมากเลยกลายเป็นของแปลกตา ครึ่งๆจะเป็นขาวดำปนกัน เพื่อนคนอื่นก็โดนจีบบ้างแต่ก็มาแบบสุภาพ จากคุณ : skins fever เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 21:44:56

ความคิดเห็นที่ 103 -- โดนตำรวจบุกเข้าบ้าน หาว่าเป็นคนจีนซึ่งก่อคดีเอาและเคยอยู่ที่บ้านหลังนี้ -- โดนขโมยขึ้นบ้าน โดนฉกของมีค่ารวมเงินด้วย 5 แสน + -- โดนตำรวจจับข้อหาขับรถไม่มี insurance (อันนี้ยอมรับผิด แต่พึ่งจะซื้อรถไม่กี่ขั่วโมงเอง) -- โดนตำรวจเรียกไปนั่งในรถของเขา แล้วจับสัมภาษณ์ทุกอย่าง -- โดนตำรวจเรียกจอดเสมอเวลาขับรถ เพราะพี่แกสับสนกับใบขับขี่อินเตอร์ของเมืองไทย ก็ต้องไปสาธยายเดิมๆ ซ้ำให้ตำรวจฟัง โดนจับทั้งหมด 7 ครั้ง -- ขึ้นศาลที่อังกฤษเ นื่องจากเรื่องที่ตำรวจจับไม่มี insurance รถยนต์ -- โดนฝรั่งยืนด่า หาว่าไปเล่นยามา แล้วบอกเขาประเทศมันแบบผิดกฎหมาย (มันท่าจะบ้า) จากคุณ : A t a m a ' Z เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 00:43:58

ความคิดเห็นที่ 104 ประสบการณ์แย่ที่สุดสำหรับเรา คือการเสียลูกในท้อง อายุครรภ์ 5 เดือนครึ่งคะ เคยเล่าไว้ในห้องชานเรือนแล้ว ตอนที่เจ็บปวดทีสุดคือ ตอนที่หมอฉีดยาผ่านหน้าท้องให้น้องหลับไป มองน้องผ่านจอมอนิเตอร์ น้องดิ้นหนีตลอดเวลา ได้ยินเสียงหมอบ่น ... 20 นาทีผ่านไปหมอฉีดยาได้สำเร็จ เรานอนกอดท้องร้องไห้เหมือนคนบ้า กอดจนกระทั่งน้องหยุดดิ้น ... รับรู้ได้ว่าน้องไปแล้ว ใจเราก็แตกสลายไปด้วย ลูกคนแรกของเรา ลูกที่เราตั้งใจให้เขาเกิด เดือนนึงเต็ม ๆ ที่ตกอยู่กับความคิดเศร้าซึม เห็นเด็ก เห็นคนท้องไม่ได้ น้ำตาไหล ... บางทีร้องไห้คนเดียวตอนสามีไม่อยู่ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว และเดือนหน้าก็พร้อมที่จะเอาน้องกลับมา จากคุณ : เด็กหลังส้วม เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 03:36:55

ความคิดเห็นที่ 105 เป็นกำลังใจให้คุณเด็กหลังส้วมนะคะ ขอให้น้องกลับมาใหม่ มีสุขภาพร่างกายสมบูรณ์นะคะ จากคุณ : เกิดมามีกรรม...ตัวดำแต่สวย (pd_nan) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 05:57:20

ความคิดเห็นที่ 106 ขอเป็นกำลังใจให้ คห 104 เช่นเดียวกันขอ ขอให้น้องมาเกิดอีกเร็วๆ นี้ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีกับการตั้งครรภ์ครั้งหน้าค่ะ จากคุณ : freebird (เจนนี่เจ้า) เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 07:27:57

ความคิดเห็นที่ 107 เรื่องราวแต่ละท่าน เป็นสิ่งเตือนให้เรามีสติ และ รอบคอบจริงๆค่ะ ถ้าเราสามารถจะทำได้นะคะ สำหรับดิฉันแล้ว เรื่องที่นึกออกที่ทำให้เสียใจ เสียน้ำตามากที่สุด คือ แมวหายค่ะ คิดว่าคนคงอุ้มมันไป ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องแย่ๆที่สุดนะคะ เป็นกำลังใจให้ คุณเด็กหลังส้วม คห 104 นะคะ ขอให้เข้มแข็งนะคะ จากคุณ : thaiivy เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 10:22:03

ความคิดเห็นที่ 108 เรื่องแย่ๆ อันที่จริงแล้ว ไม่มีอะไรแย่ มีแต่สิ่งๆนึงที่เกิดขึ้น แต่ส่งผลต่อจิตใจให้เรา ชอบ หรือไม่ชอบ ชอบก็ว่าดี ไม่ชอบก็ว่าไม่ดี แย่ เสียใจ ร้องไห้ในชะตากรรม ....... เชื่อว่าคนไทยเข้มแข็งค่ะ เราก็เคยเจอเรื่องที่มากระทบจิตใจเรามากๆ หลายปีก่อน เจอคนต่างชาตินิสัยไม่ดี มาหลอก พอรู้สึกแย่กับความสัมพันธ์ ก็เกลียดตัวเอง เรื่องงานก็ห่วย เพราะทำงานไม่ได้ ตอนนั้นโทรม มองทุกอย่างติดลบ อะไรก็ไม่ดี ไม่มีความสุขเลย คิดแย่ๆ แสดงออกแย่ๆ จนไม่มีใครอยากทำงานด้วย ไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตอยู่ต่อ ดีนะที่ไหวตัวทัน มานั่งทบทวน แล้วก็เริ่มศึกษา ต้นหาตัวเอง ) และ การนั่งวิปัสสนา ตอนนั้นคือ อยากหาความสงบในใจให้ได้ ก่อนที่จะเลียดโลกไปมากกว่านี้(ด้วยความไม่รู้ ไม่เข้าใจสัจธรรม >>จนมาเริ่มเข้าใจกลไกของจิต และพยายามจะพ้นทุกข์ ต่อไปถ้ามีอะไรมากระทบใจเรา เราจะเข้มแข็งค่ะ ยังมีความรุ้สึกอยู่บ้าง แต่กลับมามีสติได้เร็วขึ้น เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ เดี๋ยวชีวิตโหดๆในเมืองนอก กำลังจะเกิดขึ้นกับเราปีนี้ คงจะเข้าใจหัวอกหลายคนมากขึ้น แต่เราจะตั้งรับ พร้อมสู้ค่ะ ขอบคุณเรื่องราวของหลายๆคนนะคะ ................. ส่งหลังไมค์หาคุณ แพรไชน่าทาวแล้วนะคะ บทเรียนเหล่านั้น หยิบยื่นโอกาสให้คุณพัฒนาเป็นคนใหม่ (จริงๆก็คนเดิมที่พร้อมขึ้น มีสติ รู้ตัว และสามารถมีความสุขกับชีวิตได้มากขึ้น) ขอบคุณล่วงหน้าที่เปิดใจอ่านข้อความเราค่ะ ....... จากคุณ : music busy net เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 11:25:15