ความคิดเห็นที่ 1 จากคุณ : ลูกไม้ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 20:42:34

ความคิดเห็นที่ 2 เราทำงานร้นอาหารนะคะ ลูกน้องที่ทำงาน อยู่ห้องเช่า เดือนละ 300 หยวน ไม่มีห้องน้ำ ต้องไปเข้า ห้องน้ำสาธารณะ ที่พักอยู่ไกลจาที่ทำงานมากๆ ต้องเดินกลับ 1 ชั่วโมง เพราะเลิกงานดึก ไม่มีรถเมล์ คิดดูนะทำงานร้านอาหารน่ะเหนี่อยแค่ไหน แล้วยังต้องเดินกลับบ้านอีก ส่วนเราเป็นหัวงาน ไม่เดือดร้อน เลิกดึก ก็แท็กซี่ บางทีนั่งกลับ กับนาย นายก็ออกให้บางทีก็เบิก เด็กมาทำงานสักพัก มาสายตลอด เราเลยเรียกไปถาม (ภาษาจีนเราก้ไม่ดี แต่พอรู้เรื่อง)   เด้กบอกเดินมาทำงาน ทั้งไป ทั้งกลับ เราก็นะ โห...เลิกงานก็ดึกแล้ว กว่าจะกลับถึงบ้าน ขาลากพอดี เราสงสารเลยซื้อจักรยานให้ หนึ่งคัน ไว้ขี่ไปกลับจะได้มาทำงานไม่สาย นายจะได้ไม่เหวี่ยง จักรยาน คันละ ห้าร้อยกว่า หยวน เด็กบอกจะคืนให้ ตอนวันเงินออก เราบอกไม่ต้องหรอก เก็บเงินไว้กินเถอะ แค่นี้เราก็ภูมิใจนะ  เราคิดแค่ว่า  เรามีพอที่จะแบ่งปันคนอื่นได้ ก็แบ่งปัน.. ป.ล เราเคยไม่มี และลำบากมาก่อนเลยเข้าใจความรู้สึก ของคนที่ไม่มี .... จากคุณ : มันเป็นส่วนผสมในใจ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 20:49:25

ความคิดเห็นที่ 3 ชื่นชม ในความดีของคุณๆ ที่นำมาแชร์ แชร์กันเยอะๆนะ ช่วยเป็นกำลังใจให้คนรู้ว่า เรายังเชื่อมั่นในความดีได้เสมอ จากคุณ : ก เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 22:31:02 A:98.196.117.81 X: TicketID:000072

ความคิดเห็นที่ 4 คุณนี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ คุณมันเป็นส่วนผสมในใจ    เราก็มีจักรยานอยู่คันนึง ข้างหน้าก็ติดที่นั่งเบบี๋ไว้สำหรับลูกชายเรา ตอนนี้ลูกชายสี่ขวบกว่า น้ำหนักเกินนั่งไม่ได้แล้ว เคยพยายามเอาไขควงมาจะไขออก ก็ทำไม่ได้ เพราะไขควงที่ไขได้เราไม่มี เลยปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น วันก่อน มีผู้หญิงชาวพม่าเข้ามาถามเราตอนไปส่งลูกไปโรงเรียน ว่าที่นั่งนี้ยังใช้อยู่มั้ย ถ้าไม่ใช้แล้ว เขาขอซื้อต่อ เราก็ตอบตกลง แต่เย็นวันนี้ คนมาเลบ้านข้างๆ(เคยเป็นครูสอนพิเศษลูกสาวเรา)มาขอ ขอนะคะ ไม่ใช่ซื้อต่อ เขาบอกว่า เขามีจักรยานอยู่แล้ว ถ้าลูกเราไม่นั่งแล้ว ให้เขาได้ไหม เขาจะอาไว้เวลาหลานเขามา เขาจะได้พาหลานนั่งปั่นจักรยานกินลมชมวิว เราก็เลยยกให้ แล้วก็รีบกุลีกุจอเอาไขควงมาพยายามอีกที ก็ไม่ได้ เล็งไปเล็งมา ที่แท้มันมีตะขอเกี่ยวกันอยู่ เอาฆ้อนมาต่อยออกก็ได้แล้ว  (โง่อยู่ตั้งนาน)   แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 55 22:36:00 จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 22:33:04

ความคิดเห็นที่ 5 ของผม เอามาแชร์ครับ อยู่ kingston ใน London ครับ เวลาขึ้นลงสถานี TUBE ก็จะมีผู้หญิง หรือคุณแม่บ่างคนถือกระเป๋าหรือลากรถเข็นเด็กมา ถ้าเป็นกระเป๋าผมก็จะถามว่าให้ช่วยไหม เพราะลงบันไดมันหลายขั้น (ผมดูคนก่อนน่ะครับ ไม่ได้สุ่มสี่สุ่มห้า เดี๋ยวเป็นยา ผมก็ซวย) ก็จะช่วยยกให้ ส่วนรถเข็นเด็กแล้วแต่คุณแม่ ขอให้ช่วยครับ ไม่อยากช่วยเอง เพราะว่าทำลูกเค้าหล่นไปเราจะซวย ส่วนอีกเรื่อง ไม่ใช่ทำความดีอะไรหรอกครับ คือผมตั้งเป้ากับตัวเองไว้ว่า ถ้าวันนั้นจะกินแมค แล้วเจอโฮมเลส จะแลกแมคฟรีให้เค้า เพราะผมจะแลกได้ฟรีชิ้นนึง แล้ววันนั้นหนาวมากในเมือง กลับจากฟิตเนส เดินผ่านเห็นพอดี ประกอบกับอยากกินแมค ก็เลยแลก แล้วก็กินของเราให้เรียบร้อย แล้วก็ใส่ถุง ใส่กระดาษเช็ดปาก ซอส ไปให้เค้า เค้าก็ขอบคุณใหญ่ คิดว่าช่วยอันนี้เราไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็ช่วยๆกันไปครับ จากคุณ : HoMiEz (amd_home) เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 22:46:10

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วแอบปลื้มใจไปด้วยกับเจ้าของกระทู้ด้วยเลยคะ เพราะตอนนี้สังคมไทยและทั่วโลกต้องการคนแบบนี้คะ เพราะหาได้น้อยแล้วในโลกใบนี้ ^___^ จากคุณ : หนูคิ M.T.U. เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 23:05:27

ความคิดเห็นที่ 7 อยากกด like ให้ซักล้านครั้ง จากคุณ : หรั่ง (WissanuRang) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 00:39:23

ความคิดเห็นที่ 8 ชื่นชม จขกท ด้วยใจจริงค่ะ เป็นเรา เราคงไม่มีความพยายามตรวจสอบขนาดนั้น ส่วนเราสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ช่วยได้คือ เวลาเราไปซื้ออาหาร เราก็จะซื้ออาหารกระป๋อง เผื่อซักสิบกว่ากระป๋องแล้วเอาไปใส่ตู้รับบริจาคหน้าซุปเปอร์ ถือเป็นการตอบแทน แผ่นดินเค้าที่เราใช้ทำมาหากินแล้วกันเนอะ จากคุณ : คนไทยต่างแดน เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 00:54:49 A:72.84.249.66 X: TicketID:306602

ความคิดเห็นที่ 9 ลบดีกว่า เดี๋ยวจะว่าอวด แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 01:49:54 จากคุณ : ฉันไม่ใช่นางเอก (นางมารโลโซ) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 01:27:06

ความคิดเห็นที่ 10 วันนี้เดินข้ามถนน มองเห็นของตกที่พื้น พอมองดู อ้าวเป็นบัตร พนง ใน รพ หล่นอยู่ ซึ่งเลอะเทอะเหมือนโดนย่ำ เดินข้ามมาแล้ว แล้วก็คิดว่าจะทำยังไงดี จะไปตามเจ้าของที่ไหน พอดีนึกได้ว่ามีsecurity ที่ตึก เลยเดินย้อนไปก้มเก็บ  แล้วก็เอาไปให้ security ช่วยตามหาเจ้าของ แค่เรื่องเล็กๆน้อย แต่ก็รู้สึกดี จากคุณ : Beminds เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 03:22:13

ความคิดเห็นที่ 11 I live in San Francisco Bay Area, CA, USA. I would like to share a story about helping Thai and Lao doing healthcare oral translation (interpreter) at Stanford Hospital and some hospital in the area. I have seen so many cases but one is quite remarkable. 28 years old guy who has lived in the area for 5 years but he does not really knows how to speak English. He was deeply depress, also tried to go back home, Bangkok. He has mentally issue, so he did something against the law. Police locked him up in the mental unit in a hospital. Doctor treated him as mentally issue patient which means he is on drug to make him clam down most of the time. I was there to do oral translate for him. In a small room, there is a judge, healthcare social workers, and few people. I tried to do my best to help him but I could do that much. I couldn't interfere anyone in the private court. Sadly, nobody was there for him. I suggested social workers to make phone calls to someone he might know, so I could talk to them. Unfortunately, there was nobody pick up the phone. After the court process done, he walked away sadly. I have never heard from the hospital again. I assume that he might be locked up somewhere without any right to ask for help. แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 03:59:35 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 03:58:18 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 03:55:10 จากคุณ : Puntrigar Kelly เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 03:53:50

ความคิดเห็นที่ 12 เวลาทำความดี สิ่งที่เราได้รับก็คือความสุขใจ ได้รับฟังเรื่องราวแล้วก็รู้สึกมีความสุขไปด้วยค่ะ  :) จากคุณ : BlueBonnet เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 04:10:51

ความคิดเห็นที่ 13 เราอยู่เซี่ยงไฮ้ค่ะ มีวันนึงเดินข้ามถนน คนพลุกพล่านมาก ผู้ชายคนนึงทำเศษเหรียญหล่นเต็มพิ้นไปหมด ไม่มีใครช่วยเค้าเก็บซักคนเลยค่ะ บางคนเดินเหยียบแล้วผ่านไปเลยก็มี พื้นถนนก็สกปรก ฝนเพิ่งตกแฉะไปหมด เราก็ไปช่วยเค้าเก็บค่ะ แม้จะเป็นแค่เหรียญเหมา เหรียญหยวน มูลค่าคงไม่เท่าไหร่ แต่กับเค้าอาจจะใช้ทำอะไรได้เยอะมากมาย เราลงไปนั่งยองๆ ช่วยเค้าเก็บจนหมดยื่นให้เค้า เค้าดีใจมาก ยิ้มให้เรา และขอบคุณเราซ้ำไปซ้ำมา แค่นี้เราก็ดีใจและภูมิใจมากๆแล้วค่ะ แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆก็เถอะ ^_^ จากคุณ : mimoza เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 04:50:53

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านนะคะ ความรู้สึกแรกเลยที่เรารู้ว่าจักรยานถูกขโมยมา แว๊ปแรกเรานึกถึงเจ้าของจักรยานก่อนเพราะเราเคยโดนขโมยจักรยานเหมือนกัน จากนั้นอีกแว๊ปนึงก็ตามมาติดๆ"เอ๊ะหรือเราจะเก็บไว้เอง ไม่มีใครรู้หรอก เสียดายเงินด้วยอ่ะ ตั้งเกือบๆหมื่นนึง" จิตด้านดีกับด้านมืดมันต่อสู้กันเองค่ะ คือจะบอกว่าเราเองก็ไม่ได้เป็นคนดีเต็มร้อย ก็ทำเอาคืนนั้นนอนไม่หลับทั้งคืน แต่สุดท้ายด้านมืดก็แพ้ไปอย่างย่อยยับราบคาบ:) เพราะถึงใครจะไม่รู้แต่ตัวเราเองนี่ไงที่รู้ วันนั้นที่เอาจักรยานไปคืนตำรวจ คืนนั้นหลับสนิทอย่างสบาย อีกเรื่องคือเมื่อปี53เราเจอกระเป๋าเงินตกระหว่างทางเดินกลับบ้าน หยิบขึ้นมามีเงินสดอยู่จำนวนหนึ่งและบัตรatm เรารีบเดินกลับบ้านอย่างไว เรื่องนี้ด้านมืดไม่มีเข้ามานะคะ เพราะเงินไม่ใช่ของเรายังไงเราต้องคืนเจ้าของ เรากลับถึงบ้านเราค้นหาชื่อเจ้าของจากบัตร ในกระเป๋าเงินมีบิลร้านอาหารที่มีเลขidของเจ้าของอยู่ด้วย ชื่อคนที่นี่ซ้ำกันเยอะเราจึงต้องเช็คจนแน่ใจ และก็พอเช็คที่อยู่ บ้านเราก็อยู่ไม่ไกลกัน เราเลยปั่นจักรยานเอาไปคืนถึงที่ แต่เราเข้าไปในตึกไม่ได้ก็ลองกดกริ่งขึ้นไปที่ห้อง ก็ไม่มีคนรับสาย ก็กะว่าจะรอจนกว่าจะมีคนเข้าออกประตู เราจะได้เอากระเป๋าเงินไปหยอดไว้ที่ห้องของเจ้าของ รออยู่ประมาณหนึ่งมีผู้ชายเดินลงมา ถามว่าเรากดกริ่งห้องเค้าเหรอ เราก็เลยถามเค้าว่าคุณได้ทำอะไรหายไปหรือเปล่า เจ้าของงงๆไปสักพักนึงทีเดียว เจ้าของก็เลยเล่าว่าเมื่อคืนฉันทำกระเป๋าเงินตกหาย เราเลยบอกว่าเราเจอกระเป๋าเงินคุณตกอยู่ เราเอามาคืน เจ้าของกระเป๋าเงินเป็นฝรั่งผู้ชายตัวใหญ่ๆค่ะ แต่เราเห็นนะว่าน้ำตาซึม:) และเค้าก็ดึงเราเข้าไปกอดแน่นๆบอกขอบคุณมากๆนะ เค้าอยากให้เงินเราเป็นค่าตอบแทน แต่เราบอกว่าไม่เอาคุณได้คืนเราก็ดีใจแล้ว วันนั้นก็เป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่งของเรา เล่าสู่กันฟังนะคะเพื่อนๆ เรามีความสุขที่ได้อ่านเรื่องดีๆของเพื่อนๆพี่ๆทุกคนค่ะ มันทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้นจริงๆค่ะ ทำให้เรามีกำลังใจ เป็นกำลังให้สำหรับคนที่ทำดีทุกๆคนค่ะ กระทู้นี้ทุกข้อความเราอ่านยิ้มแล้วยิ้มอีก:) ปล. เข้ามาเพิ่มข้อความเล็กน้อยค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 20:08:43 จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 05:12:21

ความคิดเห็นที่ 15 เราช่วยคนแก่ถือของค่ะ ช่วยเพราะอยากเป็นตัวอย่างให้ลูกเห็นว่าการเป็นคนมีน้ำใจเป็นสิ่งที่ดี ตอนนั้นเดินกลับจากโรงเรียนกับลูก แถวบ้านเราเป็นเขา เห็นคนแก่เดินถือของหนักสองมือเลย เสนอตัวเข้าช่วย ใจจริงอยากช่วยด้วย แต่ผลพลอยได้คือได้สอนลูกให้เป็นคนมีน้ำใจ ได้ผลสองอย่างเลย วันนั้นกลับบ้านมารู้สีกสบายใจมาก อีกอย่างคือเก็บโทรศัพท์คนอื่นได้หลายรอบมาก โทรศัพท์แพงๆทั้งนั้น โทรตามจนกว่าจะได้เจอเจ้าของมาเอาคืนค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเป็นของเราหาย เราก็คงอยากได้คืน ใจเขาใจเรานะคะ   เห็นหน้าเจ้าของได้โทรศัพท์คืนก็รู้สีกสบายใจแล้ว จากคุณ : แม่น้องแก้ม (mumam) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 05:19:35

ความคิดเห็นที่ 16 นิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้วนะ เป็นคนชอบทำอะไรเพราะพอใจที่จะทำ และไม่ได้หวังอะไรตอบแทน  เมืองที่อาศัยอยู่นี่คนชราแยะมากเรายังแข็งแรงก็ช่วยๆกันไป ถือเป็นหน้าที่ของพลเมืองที่ดีน่ะแหละ ต้องเป็นหูเป็นตาให้กัน เวลาทำอะไรให้คนอื่นจะไม่นึกว่าเราทำดีเลยนะถือว่าเป็นสิ่งที่พึงกระทำเสียมากกว่า ไม่ทำสิผิด เมื่อสามปีก่อนได้มั้ง เพื่อนบ้านที่เป็นคนชราแฟลตตรงข้าม ป่วยเป็นมะเร็งและโรคอื่นอีกสองสามโรคมานานแล้ว อยู่ตัวคนเดียวไม่มีลูกไม่มีสามี มีแต่หลานสาวที่มาคอยดูแลพาไปหาหมอในบางครั้ง เราในฐานะบ้านตรงข้ามก็จะคอยดูเหมือนกันว่าโอเคไหม คอยสอดส่องอยู่ เย็นวันนึงเดินไปเช็คดูตามปกติกดกริ่งแล้วไม่มีเสียงตอบ ได้ยินว่าเปิดทีวีอยู่แต่เธอไม่ออกมา ซึ่งผิดปกติอย่างแรง ธรรมดาเรียกปุ๊บนี่รีบมาเปิดประตูทันที ตอนนั้นเรารู้แล้วว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ แอบเสียวไว้ล่วงหน้าเลย ซึ่งก็เป็นความจริง โทรไปหาหลานสาวให้นำกุญแจสำรองมาไขประตู ส่วนเราและสามีนี่ร้อนใจแทบทนไม่ได้ อยากจะพังประตู้ข้าไปเลย้พราะกลัวจะไม่ทันการณ์ พอหลานสาวมากลับไม่กล้าเข้าไปเช็คอีก ดันยื่นกุญแจให้เราเราต้องฝ่าความมืดเข้าไปกับสามี ก็พบว่าเธอเสียชีวิตแล้วจริงๆ ตัวเย็นแล้ว ริมฝีปากมีรอยเลือดและฟองน้ำลาย มีรอยและคราบอาเจียนเป็นเลือดในโถส้วม เลยรีบโทรเรียกรถพยาบาล ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่เรารู้ว่าเค้าตายแล้ว เจ้าหน้าที่ถามมาทางโทรศัพท์ว่าเธอทำ CPR ได้ไหม ได้ค่ะแต่ชั้นไม่ทำเพราะมันสายเกินไปแล้ว ตายมาเป็นชั่วโมง จนซีดแล้วน่ะ หน้ากากก็ไม่มี อะไร จะให้จูปปากคนตายรึ สรุปว่าหลานสาวนี่ต้องกันไว้ข้างนอก เพราะเค้ากลัว เราเองไม่ไช่ญาติแต่ต้องคอยช่วยเหลือ paramedic และให้ข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับผู้ตาย หลังจากที่พวกเค้ามาถึงสักพัก วางข้าวของลงบนพื้นห้องเรามองหน้ากันสามคน ดิฉัน กับทีมแล้วก็ต้องบอกว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว ส่งศพไปเก็บได้อย่างเดียว อยู่นี่เจออะไรแยะ อย่างที่ทำงานในวอร์ดเคยจัดการศพคนไข้ใหม่ แบบที่มาถึงเราไม่กี่นาทีก็หมดลมหายใจ ถอดถุงเท้าออกมาเงินสดร่วงมาปึกนิดๆ โห สุดยอดเลยเหน็บเงินไว้ในถุงเท้า มีงี้ด้วยเหรอเนี่ย ดิฉันก็จดไว้เรียกเพื่อนร่วมงานมาเป็นพยาน นับแล้วเก็บใส่ซองไว้ให้ญาติมารับคืน แต่ที่เคยเจอมากที่สุดนี่ £480 คนไข้เป็นเนื้องอกในสมอง มีอาการหลงอย่างแรงแบบจำชื่อตัวเองไม่ได้ สื่อสารไม่เป็นภาษาเลยว่างั้น เราต้องแอดมิดเพราะเป็นคนไข้เราเอง จับถอดเสื้อผ้ามาพับๆๆล้วงไปเจอเงินปึกหนามากในกระเป๋าเสื้อคลุม แล้วเราอยู่คนเดียวนะกับคนไข้ที่เอ๋อมาก แถมไร้ญาติอีกตังหาก ภรรยาเสียไปแล้วตัวคนเดียว ถามว่าเงินนี้มาจากไหนคะ คนไข้บอกไม่รู้ ไม่ไช่ของเขา มาอยู่ในกระเป๋าได้ไงไม่รู้ เวร...ร ถ้าเราฮุปไปจะมีคนรู้ไหมนี่ ไม่มีคนรู้แน่นอน ไม่รู้สิ ไม่สามารถจริงๆที่จะเอาของคนอื่น สงสาร และรู้สึกว่าถ้าของเราหายนี่มันเจ็บปวดและเสียใจนะ คนที่ขโมยของคนอื่นนี่ใจร้ายนะ ใจดำ เราทำไม่ได้ใจไม่แข็งพอ ไม่ไช่ว่าเป็นคนดีอะไรหรอก จากคุณ : Gisele เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 07:19:01

ความคิดเห็นที่ 17 เรื่องของผม เป็นเรื่องน้ำใจเล็กๆน้อยๆ (แถมโดนเพื่อนด่าด้วย) เพียงแต่ว่า รุ้สึกว่าได้ทำดีและมีน้ำใจต่อเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่ง เย็นวันหนึ่ง หลังจากเลิกเรียน ผมอาสาขับรถไปส่งเพื่อนสนิทคนเมกัน เชื้อชาติเมคซิกันใน downtown ของเมืองแห่งหนึ่ง downtown แห่งนี้ ในหลายๆโซน ขึ้นชื่อเรื่องความน่ากลัว  เนื่องจากมี homeless เป็นจำนวนมาก อาชญากรรม ยาเสพติด ฯลฯ หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน แทบไม่มีผู้คนเดินบริเวณนั้นเลย หลังจากส่งเพื่อนเสร็จ ประมาณ 3 ทุ่ม ขณะที่กำลัง ขับท่ามกลางความมืด ไฟสลัวๆ เห็น homeless นั่งข้างทางประปราย สายตาผมเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาดี มีแจ็คเก็ตห่อหุ้มตัวแต่สกปรกหน่อยๆ เดินอยู่ท่ามกลางสายตา homeless ตอนนั้น ในหัวผมคิด เอ๊ะ ผู้หญิงผมบรอนด์ หน้าตาดี ผิวพรรณดี แต่งตัวดี มันแปลกมาก ที่มาเดินอยู่บริเวณนี้คนเดียว ซึ่งมันอันตรายมาก ผมหาจังหวะบริเวณที่ไม่ค่อยมี homeless รอผู้หญิงคนนั้นเดินผ่านมา ผมรีบเปิดกระจกตะโกนทักเธอ เธอทักตอบ ผมถามว่า เธอจะไปทีไ่หน ทำไมมาอยู่บริเวณนี้ เธอตอบว่า เธอต้องการไปถนนท่องเที่ยวชื่อดังแห่งหนึ่ง ถนนที่เธอบอก ไปทางทิศตะวันตก ส่วนจุดหมายของผมที่นัดเพื่อนๆไว้ คือไปทางเหนือ ผมรีบบอกเธอใ้ห้ขึ้นรถ เดี๋ยวผมขับไปส่ง สิ้นเสียงผม เธอรีบเปิดประตูรถ แล้วก้าวขึ้นรถผมอย่างรวดเร็ว พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ ผมล็อคประตูรถ แล้วรีบขับออกมาจากบริเวณนั้น เธอขึ้นรถมาพร้อมกับกลิ่นสาปค่อนข้างแรง ผมถามเธอว่า ทำไมเธอมาเดินบริเวณนี้คนเดียว พร้อมกับเปิด heater ให้เธอ เธอตอบสั้นๆ ด้วยสายตานิ่งๆ "ฉันหลงทาง ไม่รู้จะไปทางไหน" ผมบอกว่า "ผมไม่สามารถไปส่งที่ถนนนั้นได้ แต่เดี๋ยวผมไปส่งใกล้ๆบริเวณนั้นก็แล้วกัน" เธอ "ขอบคุณ" ผม "ทำไมคุณไปอยู่บริเวณนั้นดึกๆดื่นๆ มันน่ากลัวมากรู้ไม๊?" เธอตอบแค่ว่า "ฉันรู้" และเธอก็นั่งนิ่ง .............. นิ่งจริงๆ ไม่พูดอะไรเลย ผมหันไปสังเกตุเธอ เธอหน้าตาดีทีเดียว ผมบรอนด์ แต่ยุ่งเหยิง สายตาเธอว่างเปล่า กลิ่นตัวเธอเหม็นสาง บรรยากาศตอนนั้น ผมอึดอัดมาก เธอจะเป็นคนอันตรายไม๊ เธอติดยาหรือเปล่า เธอมีอาวุธหรือเปล่า จะจี้ จะปล้นผมหรือเปล่า หรือถ้าโดนตำรวจ stop ผมจะให้เหตุผลยังไง แต่อีกใจก็คิด เอาน่า เรามีน้ำใจกับเธอ เธอคงไม่คิดร้ายเรา ผมรีบหาทางขึ้น freeway ขับไปบน freeway มุ่งหน้าไปทางถนนที่ผมคุ้นเคย นั่นคือใกล้ที่ทำงาน ใกล้เพื่อน เธอยังคงเงียบสนิท ไม่พุดกับผมแม้แต่คำเดียว เมื่อถึง exit ผมอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย เลี้ยวซ้ายแทนที่จะเลี้ยวขวาเพื่อวนไปส่งเธอที่ใกล้ที่สุด เธอถามผม "ทำไมถึงรับฉันขึ้นรถ คุณต้องการอะไรหรือเปล่า" ผม "ไม่ต้องการอะไร แค่เห็นคุณเดินอยู่ในที่อันตราย คุณไม่สมควรอยู่บริเวณนั้น" เธอถามผมอีก "คุณเป็นคนอะไร" ผม "ผมเป็นคนไทย มาศึกษาต่อที่นี่แหละ" เธอตอบ "ฉันไม่เคยคิดว่า จะมีใครสนใจฉัน และรับฉันขึ้นรถ ฉันนึกไม่ถึงว่า คนที่ช่วยเหลือฉัน จะเป็นคนไทย....." ผมหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายไปอีกถนน และจอดส่งเธอ ผม "ผมส่งคุณที่นี่ละกัน ที่นี่ปลอดภัยพอ" เธอขอบคุณผมอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปบนถนนท่องเที่ยว ที่มีผู้คนมากมาย หลังจากเธอลงไป ผมรู้สึกหดหู่ เศร้าๆยังไงพิกล มองจากสายตาเธอ เธอคงผ่านเหตุการณ์เลวร้ายบางอย่างมา ผมเล่าให้เพื่อนฟัง มีแต่คนด่าผม ว่ามันอันตรายมาก ไปรับคนที่ไม่รู้จักขึ้นรถ โดยเฉพาะไปรับมาจาก downtown กลิ่นสาปนั้น ยังติดอยู่ในรถผม ทำให้ผมต้องรีบเอารถเข้าไปทำความสะอาดในวันถัดไป จบครับ แหะๆ จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 11:39:30

ความคิดเห็นที่ 18 โห ขนาดจักรยานยังเป็นเรื่องราวได้ขนาดนี้ ที่ไทยเรอะมอเตอร์ไซค์หาย ไปแจ้งตำรวจ คุณตำรวจถามว่า"แล้วจะให้ผมทำยังไง" เอ่อ....คือ....เอิ่มมมม ผมก็ไม่รู้นะจะให้พี่ทำยังไง เอาเป็นว่าผมกลับบ้านไปนั่งคิดก่อนละกัน จากคุณ : ณปัณณ์ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 11:42:59

ความคิดเห็นที่ 19 วันหนึ่งเข้าไปทำธุระในเมือง จอดรถไว้ในที่จอดรถใต้ดิน เมื่อทำธุระเสร็จกลับมาที่รถ พบกระเป๋าเงินตกอยู่บนพื้น เปิดดูมีบัตรเครดิตธนาคาร ใบอนุญาตขับรถยนต์ และเงินจำนวนเล็กน้อย เจ้าของกระเป๋าเป็นเด็กหนุ่มอายุไม่ถึง 20 ได้หานามสกุลในสมุดโทรศัพท์และโทรฯไป เจอชายสูงอายุมารับสาย  บอกแกว่า พบกระเป๋าสตังค์ของคนนามสกุลนี้ แกบอกว่าเป็นหลานชายแกเอง แกขอบคุณ และบอกไม่คิดว่าสมัยนี้ยังจะมีคนที่เก็บกระเป๋าสตังค์ได้แล้วโทรฯหาเจ้าของ ส่วนอีกเรื่องไปเที่ยวตลาดนัดคริสมาสต์ตอนกลางคืน เมื่อกลับถึงบ้านถึงรู้ว่าทำกระเป๋าสตังต์หล่นหาย สักครู่มีโทรศัพท์เข้ามา เมื่อรับโทรฯ เขาถามว่า ทำกระเป๋าสตังค์ตกใช่ไหม เขาจะส่งคืนมาให้ทางไปรษณีย์ จากคุณ : บอนเนอร์ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 15:29:51

ความคิดเห็นที่ 20 "สังคมเลว เพราะคนดีท้อแท้" พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เข้ามาอ่านอีกรอบ เข้ามาชื่นชมคนทำความดี ช่วยๆกันค่ะ สังคมจะได้น่าอยู่มากขึ้น  จากคุณ : ลูกไม้ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 17:12:37

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบทำอาหารไทย ให้น้อง ๆ และเจ้านาย ที่นี่ ทานกันครับ.... ในรูปคือล่าม ประจำตัว ...... กำลังสอนให้ทำต้มยำไก่ และไข่เจียวหมูสับ.... สนุกดีครับ... จากคุณ : ซำเหมาพเนจร เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 17:21:20

ความคิดเห็นที่ 22 อยากเล่ามั้งอ่ะจ้า .. แต่เรื่องเราไม่ได้อยู่ต่างประเทศ ได้มั้ยหว่า ?? แต่ดีใจที่ได้ทำความดีเล็ก ๆ ^^ ------------------------------------------------------------------- คือว่า เมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา มีจัดงานที่วาเลนไทน์เดย์ แล้วมีน้อง ๆ เต้นโคฟเวอร์มาเต้นโชว์ 2 รอบ รอบแรกก็ผ่านไปดีค่ะ มีคนดูนิดหน่อย คืองานจัดช่วงค่ำ ๆ มีคนน้อย มีแต่ตำรวจที่มาร่วมงานเยอะมากเลยค่ะ ทีนี้พอตำรวจขึ้นมากล่าวอะไรซักอย่างจบแล้ว ทุกคนก็หันหน้าจับมือ บอกลากัน แต่บนเวที น้อง ๆ นักเต้นต้องเต้นกันอีกรอบนึง เต้นไป ไม่มีคนดูซักคน คือตำรวจกับภริยาทั้งหลายหันหน้า ตั้งตากันกลับบ้านหมดเลย ไม่มีใครสนใจเวที พิธีกรก็ลงจากเวทีไปแล้ว ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ทุกอย่างว่างเปล่า มีแต่น้อง ๆ เต้น ๆ ๆ ๆ ไร้คนดู ไฟส่องยังไม่มีเลยอ่ะค่ะ เราเห็นเลยว่าน้อง  ๆ เต้นไป เริ่มคุยกันเอง หน้าเจื่อน ๆ เราเห็นปุ๊บสงสารมาก ๆ คือมันน่าจะเสียเซฟล์อ่ะค่ะ เราเลยจูงมือแฟน มายืนดู พอน้องเต้นเสร็จ ตบมือสนั่นกัน 2 คน เสียงดังมาก ๆ เลยค่ะ (แอบฮาตัวเองเหมือนกัน !) พอน้อง ๆ จะลง ก็เห็นน้อง ๆ โค้ง ยกมือไหว้ ทีนึงก็ดีใจมากแล้วค่ะ ^_________^ จากคุณ : kate26august เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 20:03:43

ความคิดเห็นที่ 23 ยังไม่เคยไปอยู่เมืองนอก แต่เคยช่วยคนต่างชาติในไทยประจำ เ่ช่นเจอคนญี่ปุ่น 2 คนที่ บขส.ใหม่โคราฃนั่งกินข้าวกันอยู่ แล้วก็มาถามเป็นภาษาญี่ปุ่น ฟังไม่รู้เรื่อง ถามไปเป็นอังกฤษ แกก็ฟังไม่รู้เรื่องพูดไม่ได้ พอดีเขาเอาแผนที่ภาษาญี่ปุ่นของเขา มาชี้ให้ดู มีรูปปราสาทหินพิมาย ก็เลยรู้ว่าเขาจะไปเที่ยวปราสาทหิน ก็เลยเอากระดาษมาเขียนภาษาไทยว่าผมจะไปปราสาทหินพิมายให้เขา แล้่วชี้ไปแถวรถโดยสารฝั่งตรงข้ามบอกให้ไปเดินถามคนขับรถเอา เขาก็ดีใจมาก ๆ โค้งให้ใหญ่เลย บางทีกินข้าวในร้านอาหารเห็นคน ที่หน้าตาแบบพวกจีน เกาหลี หรือญี่ปุ่น มานั่งกิน พวกนี้จะใช้ช้อนไม่เป็น พอเด็กเอาอาหารมาให้ก็จะนั่งมองกันแบบงง แล้วเอาส้อมเขี่ยอาหารกินกัน ก็จะเรียกเด็กมาบอกให้หาตะเกียบให้เขาหน่อย เขากินช้อนไม่เป็น พอเด็ก เอามาให้เขาก็หันมายิ้มให้เรา แค่นี้ก็ดีใจแล้ว บางทีก็พาฝรั่งไปส่งตามวัด ที่เขาอยากไป หรือพาไปขึ้นรถเมล์แล้วบอกกระเป๋ารถว่าเขาจะไปลงที่ไหน เช่นสวนจัตุจักร ตรอกข้าวสาร แบบนี้ แค่นี้เราก็ว่าทำให้คนมีความสุขแล้ว เราก็จะมีความสุขไปด้วย จากคุณ : อัลปลั๊ก (อัลปลั๊ก) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 20:40:17

ความคิดเห็นที่ 24 ..มาโหวต และชอบกระทู้นี้ ค่ะ ทำดีไว้ไม่เสียหาย ภูมิใจที่คนไทย ใจดีช่วยเหลือ คนอื่นๆ ด้วย.... จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 21:32:02

ความคิดเห็นที่ 25 จะอยู่เมืองไทยหรือต่างประเทศก็เล่าได้ค่ะมาแชร์ประสบการณ์กัน เราว่าเป็นประโยชน์นะคะ ทุกเรื่องนั้นสามารถทำให้สังคมในปัจจุบันน่าอยู่มากขึ้น บางกระทู้ทำน้ำตาเราซึมเลย จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 21:43:32

ความคิดเห็นที่ 26 ระหว่างทางกลับจากแลบมาบ้าน เจอคุณตาคุณยายคู่หนึ่งยืนอยู่แถวๆ สี่แยกไฟแดง ท่าทางงงๆกับทิศทาง เลยเดินไปถามว่าต้องการให้ช่วยอะไรหรือเปล่า เค้าก็ถามว่าสถานีรถไฟไปทางไหน อยากจะบอกทางอยู่หรอก แต่ว่าพูดภาษาฝรั่งเศสไม่ค่อยแข็งแรง  ก็เลยเข้าไปจูงมือคุณยายแล้วบอกให้ตามมา จะเดินไปส่ง ตลอดทางที่เดิน ไม่รู้จะชวนคุยอะไร เพราะพูดไม่ค่อยได้ เราก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วคอยระวังเค้าจะหกล้ม พอถึงสถานีรถไฟ คุณตาคุณยายกอดใหญ่เลย พูดขอบคุณไม่ขาดปากแถมโดนจุ๊บๆ ไปหลายที แล้วถามว่ามาจากไหน เลยตอบไปว่าหนูมาจากเมืองไทย พร้อมกับยิ้มกว้างๆไปหนึ่งที   คุณตาคุณยายยิ้มตอบแบบกว้างไม่แพ้กัน แล้วพูดอะไรไม่รู้อีกยาว พอดีฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้แต่ว่าก่อนจากกันจริงๆ โบกมือบ๊าย บายกันจนลับตาเลย แค่นึกถึงก็ยิ้มได้อีกแล้ว จากคุณ : KaRaNo เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 01:52:24

ความคิดเห็นที่ 27 เราน่ะอิ่มท้องทู๊กกกทีที่ทำดี พอดีเป็นจังหวัดที่นักท่องเที่ยวเยอะทั้งฝรั่งและเอเชีย แล้วเราดันพักอยู่ถิ่นที่ใครมาต้องมาถนนสายนี้ มีแหล่งอาร์ตทุกซอย เดินไปก็ถาม ไปไม่ถูกก็ถาม ขี้เกียจอธิบายเลยจูงมือก้าวๆลากๆไป สุดท้ายได้นั่งกินด้วยเฉ๊ยย อิ่มจัง จากคุณ : wafanore เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 03:37:04

ความคิดเห็นที่ 28 ดีใจมีกระทู้ดีๆ อย่างนี้ อ่านแต่ละ คคห แต่ละบรรทัด ด้วยความรู้สึก สุขใจ อิ่มใจ อย่างบิกไม่ถูก ขอชื่นชม จขกท อย่างยิ่ง (แค่ชื่อล็อกอิน ก็ทำให้ดิฉันนั่งอมยิ้ม)  อย่างดิฉัน แค่พนักงานโกรเซอร์รี่ คิดเงินขาด แค่ไม่กี่เหรียญ ความรู้สึกแท้ๆ คือ ว๊อยย ทำไมต้องเป็นตรูฟระ ขี้เกียจขับรถไปเคลียร์นะเฟ้ย แต่ก็เหมือนคุณ นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ คือ ไม่ไป เราก็อยู่ไม่สุข ห่วงว่า พนง.คนนั้น จะโดนปรับหรือเปล่า เค้ารายได้ก็นิดๆ นะ แต่ในที่สุดก็กลับไปทุกที จนท ก็จัดการรับเงินจากเราเพิ่ม หน้าตาเฉยๆ ส่วนใหญ่ ดิฉันเลยไม่ค่อยจะโชคดีเหมือน จขกท ที่ได้ภูมิใจ อิ่มใจ ในความดีที่ทำ ครั้งนึง เคยเจอสร้อยทองตกในมิวเซี่ยมเด็ก ดีใจมาก กะฮุบไว้เอง ปรากฏว่า เอาไปแล้วนอนไม่หลับ 55  ในที่สุด ต้องขับรถไป ไกลมากขอบอก พอเอาไปคืน จนท เค้าก็รับไปเฉยๆ อีกแล้ว!!!!!! ดิฉันเดินจากมาแบบงงๆ ว่า ทำไมเค้าไม่แม้แต่จะถามชื่อเราเลยนะ ดูเหมือน จะไม่ได้ยินคำว่า แท้งกิ้ว ด้วยซ้ำ เคยคิดว่า ครั้งนั้น น่าจะเจอะเป็นเงินสดนิ จะได้รีบๆ ใช้ให้เกลี้ยง แต่พอมาเจอจริงๆ คือ เข้าแถวจ่ายเงิน คุณยายคนข้างหน้า แกจ่ายค่าของเป็นเงินสด แล้วคงทำ แบงค์ 20 ดอลตกไว้ ดิฉันมันพวกใฝ่ต่ำ ตาชอบมองพื้น เลยเจอ วิ่งออกไปหน้าร้าน ก็ไม่เจอยายละ เลยคิดด้วยความกลัดกลุ้ม ในที่สุด แก้ปัญหา ด้วยการเอาเงินทำบุญให้วัด แล้วอธิษฐานส่งบุญไปถึงเจ้าของ ขอให้เค้าอย่าได้ทุกข์ใจ คคห 11 คะ อยากบอกคุณว่า แค่ได้ยินเสียงล่าม พูดภาษาไทย ใจมันก็มาเป็นกอง คิดว่า คนไข้คนนั้น ก็คงเป็นเช่นเดียวกัน ถึงเค้าจะเอ๋อต๊องอยู่ก็เหอะ เค้าต้องฟีลได้ถึงภาษาพ่อ ภาษาแม่ บ้านเกิดตัวเอง  ที่กล้าพูดแบบนี้ เพราะประสบการณ์อุบัติเหตุที่เพิ่งเจอคะ ดิฉันฟังพยาบาล จนท รู้เรื่องนะ แต่พอเค้าส่งให้คุยกะล่าม ดิฉันก็ใจมาขึ้นเยอะ จึงอยากบอกว่า หน้าที่การงานของคุณเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจ คุณใช้ชีวิตแต่ละวัน เหลือคุ้มแล้วคะ จากคุณ : แม่ของนู๋มรรค (มรรคณิชา) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 07:11:06

ความคิดเห็นที่ 29 ขอเล่าบ้างนะคะ  จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องความดีอะไรหรอก  เป็นความผิดของเรามากกว่า   เมื่อตอนไปคริสมาสที่ผ่านมาเราไปซื้อของ  แล้วเห็นน้ำหอมที่อยากได้ลดราคา  ก็เลยซื้อมาสองขวด แล้วทีนี้เค้าแถมเแพ็คเก็จเล็กๆ มาอีกชุดนึง  ตอนที่ไปจ่ายตังค์ของหลายๆ อย่างรวมกัน  เราก็บอกน้องผู้หญิงพนักงานไปว่าแพ็คเก็จนี้แถมมานะ น้องเค้าคงไม่ทันมอง ว่าเป็นชิ้นไหน  เราเองก็ไม่ได้สนใจดู บอกเสร็จก็เดินหนีไปเพราะสามีเป็นคนจ่ายตังค์ พอตอนเข็นรถออกจากห้าง  เพื่อความแน่ใจเราก็เช็คบิลดู  ให้แน่ว่าเค้าไม่ชาร์ตของแถมของเรา  ปรากฏว่าเค้าไม่ได้ชาร์ตค่าน้ำหอมขวดนึงของเราด้วย  จำได้ว่าขวดนั้นราคา 60กว่าเหรียญ  เราก็หยุดไปแป็บนึง  ใจด้านชั่วก็บอกว่า..โอ้วุ้ย ได้น้ำหอมฟรีแล้วไงกรู 60เหรียญกว่าเลยนะแกเอ้ยยยย... อีกใจด้านดีก็บอกว่า แหม...ได้น้ำหอมฟรีๆ แล้วไงยะ  ทุกวันที่เห็น ทุกวันที่ใช้มันคงนึกถึงแต่ว่าได้มายังไง ถึงจะหอม  แต่มันคงเหม็นไปถึงข้างใน   คิดได้ดังนั้นเราก็  รีบวกกลับไปที่เค้าน์เต้อร์ อธิบายให้เค้าฟัง  เค้าก็ขอบคุณเป็นการใหญ่  กลับบ้านวันนั้นรู้สึกอิ่มใจเป็นพิเศษยิ่งกว่าได้น้ำหอมฟรีมาใช้อีกแหน่ะ จากคุณ : น้องพีวี เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 10:00:26

ความคิดเห็นที่ 30 เราไม่ได้อยู่เมืองนอกค่ะ แต่ทำความดีในเมืองไทยนะคะ ขออนุญาตเล่าค่ะ เมื่อ 2 ปี ก่อน เราป่วยเป็นภูมิแพ้ ต้องนอน ร.พ. นาน 17 คืน มันว่างด้วยค่ะ เลยเดินเล่น ๆ เพราะเบื่อ แอบมาเดินไม่บ่อยค่ะ เพราะ โดนบ่น แถว ๆ ตึกที่เรานอน ตึกข้าง ๆ จะเป็นของประกันสังคม และ ห้องธรรมดา เราเจอผู้ชายคนนึงอายุประมาณ 30 เค้านอนห้องธรรมดา เตียงคู่  โดนรถชน ขาเจ็บ และ มี คุณยายแก่ ๆ เป็นคุณแม่เค้า มานอนเฝ้า พวกพยาบาลเล่าให้ฟังว่า เค้าไม่มีเงินกันเลย ลูกชายปกติ เข็นรถเข็นขายถ่าน เลี้ยงตัวเองและแม่ พอมาขาเจ็บ เลยทำงานไม่ได้ และช่วยตัวเองไม่ค่อยได้ แม่เลยต้องมานอนเฝ้าตลอดเวลา ทีนี้ มาอยู่ ร.พ. ก็ มีค่าใช้จ่ายค่ะ พยาบาล ก็ พยายามเอาอาหาร ที่ ห้องอื่นไม่ทาน หรือ สั่งมาแล้วเค้ากลับไปก่อน เอาให้คุณยาย แต่ ก็ เป็นบางครั้ง แต่ ไม่บ่อยนัก เพราะ ไม่ค่อยมี เราสงสาร ไม่รู้จะทำไง จะเดิน เอาเงินไปให้เฉย ๆ ก็ กลัวเค้าว่า เราเลยให้เอา อาหารเรา ทุกมื้อ ให้คุณยายไปเลย แกจะได้ไม่ต้องซื้อ ( ร.พ. เรา กับข้าวอร่อยมาก ๆ ค่ะ ยิ่งถ้าเป็นห้องแพงหน่อย อาหารดีมาก ๆ ขนม ผลไม้ วันละ 2 - 3 รอบ ) เราเลยไม่ขอรับเลย ให้ยกให้คุณยายไปเลย และ พอเรารู้ว่า จะได้ออก จาก ร.พ. เราเลยฝากเงินไปกับพยาบาลให้แกไป 800 ค่ะ เผื่อได้เหมารถ กลับ และ เป็นค่าอาหาร แต่เราแปลกใจมาก คุณยาย  แก ขอเข้ามาหาเราค่ะ มาขอบคุณ มายกมือไหว้ น้ำตาคลอ ทั้งที่ เราไม่เคยไปคุยกับแกนะคะ พยาบาลพาเข้ามา เราคิดเรื่องนี้ทีไร สุขใจทุกทีค่ะ จากคุณ : Neelanuch เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 11:16:38

ความคิดเห็นที่ 31 วันหนึ่งเราขับรถส่งลูกไปโรงเรียน พอขากลับ ขับตามจักรยานคันหนึ่ง ซักพัก เราเห็น แบ๊งค์ยี่สิบปอนด์ ปลิวว่อนตามถนน เราเลยจอด และวิ่งเก็บ ถนนมันเงียบๆ นะ ไม่มีรถวิ่งผ่าน เก็บๆๆ แล้วกลับมาที่รถ นับได้ 260 ปอนด์ พร้อมมี pay slip สั่งจ่ายเข้าธนาคาร 300 ปอนด์ เราก็ชักกลุ้มๆ จะเอาเข้าธนาคารให้เจ้าของเช็คดีไหมเนี่ย เราก็ต้องจ่ายเพิ่มสี่สิบปอนด์ ธุระเราก็ไม่ใช่ ขณะกำลังคิดๆ อยู่ก็ขับไปเรื่อยๆ สักพักเห็นคนขี่จักรยาน จอดอยู่หน้าธนาคาร ยืนหาอะไรอยู่ เราเลยจอดข้างทาง บีบแตรเรียก พอเขาเดินมา เราก็ยื่นเงินให้บอกว่ายังมีอีก สี่สิบปอนด์ ไปหาดู เขาทำท่าซึ้งมาก บอกว่า you are so kind! เราเองก็ไม่ 100% ว่าเขาเป็นเจ้าของเงิน แต่ก็ไม่เห็นจักรยานคันอื่น และคันนี้มันก็จอดอยู่หน้าธนาคาร เข้าใจว่าเอาเงินใส่อกเสื้อ ขี่ๆ ไปเงินร่วง แต่เราไม่อยากเอาไว้ เพราะคงกลุ้มๆ ไปตลอด คิดอยู่เหมือนกันว่ากำลังจะหาเงิน เพราะใกล้คริสมาตร์ แต่ก็ทำใจเอาเงินชาวบ้านไม่ได้อ่ะ เป็นเรา เราก็คงกลุ้มใจถ้าเงินหายน่ะ จากคุณ : omega46 (Omega46) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 12:40:44

ความคิดเห็นที่ 32 เพื่อนคนไทยเล่าว่า วันหนึ่งขับรถไปส่งนายที่สนามบินแฟรงก์เฟิร์ต เดินผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะ เห็นกระเป๋าเงินวางอยู่ เข้าไปหยิบกระเป๋าสตังค์มาเปิดดู มีเงินดอลล่าร์สหรัฐปึกใหญ่ เข้าใจว่ากระเป๋าสตังค์คงเป็นของผู้โดยสารเครื่องบินที่เข้ามาใช้โทรศัพท์และลืมกระเป๋าสตังค์ไว้  เขาได้นำกระเป๋าสตังค์ไปมอบให้ตำรวจที่เดินรักษาความเรียบร้อยภายในสนามบิน และเล่าว่า ได้พบกระเป๋าสตังค์นี้ในตู้โทรศัพท์สาธารณะจึงนำมามอบให้เพื่อให้เจ้าหน้าที่สนามบินประกาศหาเจ้าของกระเป๋าเงินต่อไป จากคุณ : บอนเนอร์ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 14:52:35

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านไปน้ำตาไหลไป  เราเป็นโรคแพ้ความดีค่ะ ชื่นชมทุกคนจริงๆ  .. จากคุณ : ฟ้าสวยมาก เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 16:42:33

ความคิดเห็นที่ 34 นั่งแท็กซี่ไปทำงานตอนเช้า คนขับเป็นคนท้องถิ่นเลยวัยเกษียนแล้ว ท่าทางเงอะๆเงิ่นๆนิดหน่อย (ที่นี่คนเกษียนอายุเลย 62 บางทีเคยเจอแบบ 66 แล้วยังมาขับแท็กซี่อยู่เลย เขาบอกไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ และอยากหาเงินช่วยลูกๆด้วย บางคนบอกว่าจำเป็นต้องทำเพราะแกหาเงินเข้าบ้านคนเดียว ลูกไม่ค่อยสบาย น่าสงสารเพราะบ้านเราเกษียนแค่ 60 ก็อยู่บ้านเลี้ยงหลานละ) ตอนลงรถ ค่ารถประมาณ $25 ก็เลยยื่นเงินให้ $30 คุณตาคนขับทอนเงินเรามา น่าจะ $25 ก็เลยดึงเอาแค่เงินทอนของเรา ที่เหลือคืนกลับไปให้คุณตาคนขับ บอกแกสั้นๆ แบบยิ้มๆว่า "Too much" คุณตาทำท่าตกใจ บอกว่านึกว่าให้แกมา $50 แกรีบขอบอกขอบใจเราใหญ่ เพราะแกเกือบต้องขับรถฟรีแล้วเที่ยวนี้ เลยยิ้มๆบอกว่า ไม่เป็นไร ปล.1 ตัวเลขเงินเป็นตัวเลขสมมุติ เพื่อให้เห็นภาพ แต่จำนวนเงินก็เยอะพอสมควรเพราะระยะทางไกล ปล.2 เค้าถามว่าเป็นคนที่ไหน? ฟิลิปปินส์? ผมบอก(เสมอ)ว่าผมเป็นคนไทย แต่ผมรู้ตัวว่าเหมือนคนฟิลิปปินส์มากกกกกกก คนอื่นเค้าชอบบอกว่า สำเนียงผมไม่เหมือนคนไทยเลย กร๊ากกกกก แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 55 22:00:05 จากคุณ : Click_ที่นี่ เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 21:57:46

ความคิดเห็นที่ 35 ไปกินข้าวที่ไชน่าทาวน์กับเพื่อน เก็บไอโฟนได้หนึ่งเครื่อง ทุกอย่างใหม่เอี่ยม แต่จอแตก (น่าจะเพราะหล่น) เพื่อนเราพยายามเอาซิมออก เพื่อหาเบอร์โทรออกสุดท้าย แต่เพราะมันหล่นบิ่นไปนิด เลยเอาออกไม่ได้ มีคนโทรมาหลายสายมาก แต่เราพยายามรับไม่สำเร็จ (เจ้าของคงใจเสียไปแล้ว) ในที่สุดเฮือกสุดท้ายก่อนแบตหมด เราก็รับได้ เอามือถือไปคืนเค้าที่ร้านไทย (ฝรั่งกินข้าวร้านไทย คนไทยสองคนกินร้านเวียดนาม) เจ้าของดีใจมาก ๆ ๆ ทั้งขอบคุณ ทั้งขอเลี้ยงไวน์ ขอถ่ายรูปคู่เรากับเพื่อนอีก แล้วพอเค้ารู้ว่าเราสองคนเป็นคนไทย (ทั้งเราทั้งเพื่อน หน้าเหมือนมาเล อินโดมากมาย) ก็บอกว่าเค้าเคยได้ยินมาว่าคนไทยใจดี ตอนนี้เชื่อแล้ว ปกติมักได้รับความช่วยเหลือจากคนที่นี่มากกว่า พอได้ทำความดีบ้าง ก็ดีใจมากมาย (เราเคยมือถือหาย สองเครื่อง...จากไปแบบไม่มีวันกลับ) จากคุณ : sanow เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 22:41:17

ความคิดเห็นที่ 36 เราทำงานร้านอาหารบ่อยครั้งลูกค้าลืมโทรศัพท์หรือกระเป๋าตังค์เรารีบวิ่งเอาไปคืนเขาทันที่ค่ะ เราไม่อยากได้ถ้าเขาหาไม่เจอคงร้อนใจน่าดู กรทำดีนี้คิดแล้วมีความสุขยังไงไม่รู้เนอะ  อีกเรื่องตอนมาอยู่เมกาไหม่ ๆ เราไปกู้ดวิว เจอกระเป๋าตกบนพื้นเราเอาไปให้แคชเชียร์หาเจ้าของ เจ้าของเป็นผู้หญิงน่าจะรุ่นยาย เข้ามากอดขอบคุณเราใหญ่เลยแล้วพูดภาษาสเปนิชใส่เราเราตอบกลับฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่ใช่สเปนิช หล่อนหัวเราะขอโทษใหญ่แล้วบอกไปว่าฉันเป็นคนไทยค่ะ  เราบอกยายไปว่าถ้าของเราหายคงทุกข์ใจเหมือนกัน ไม่เป็นไรค่ะยาย คิดเรื่องดี ๆ แบบนี้ที่ไรแล้วมีความสุข จากคุณ : บาร์บี้vsนักกล้าม เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:57:53

ความคิดเห็นที่ 37 อยากเล่าบ้างแต่ไม่ใช่เมืองนอกหรอกค่ะ  ที่ซีคอน บ้านเรานี่เอง ประมาณทุ่มเศษ เราเดินอยู่ข้างในจากโรบินสันจะไปซื้อของที่โลตัส  เกือบจะถึงโลตัสแล้ว  มีผู้หญิงเหมือนจะมาจากตะวันออกกลาง เดินหน้าตาตื่น ถามเราว่าพูดภาษาอังกฤษได้ไหม เราบอกได้ เธอบอกว่าจะกลับไปโรงแรมดุสิตปริ๊สเซส (ข้างซีคอน) เราก็อธิบายทาง เธอก็ทำหน้างงๆ  เราก็เลยบอกว่าตามเรามา เราจะไปส่ง  ระหว่างเดินไปด้วยกัน เราก็อธิบายว่าให้เดินไปทางนี้สุดอาคารมีทางออก เธอก็หยุดชะงัก ถามเราแบบหน้าตื่นๆ ว่า ยูไม่ไปกับไอเหรอ? เราก็บอกไปซิ ไป พอถึงทางออกเห็นหน้าโรงแรม เธอยิ้มดีใจมาก ขอบคุณเราใหญ่เลย เราพาเธอเดินข้ามถนนทางเข้าซีคอน เธอเดินไปแล้วยังหันกลับมาขอบคุณเราอีก     วันนั้นเราเลยไม่ได้กลับไปซื้อของที่โลตัสเพราะต้องเดินย้อนกลับอีกตั้งไกล แต่ก็ดีใจที่ได้ทำความดี ของหน่ะเราไปซื้อสาขาอื่นก็ได้. จากคุณ : Asti_ps เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 00:45:44

ความคิดเห็นที่ 38 ไม่ได้มีประสบการณ์ในต่างแดนค่ะ  แต่เป็นที่เมืองไทย ย้อนเวลาไปเล็กน้อยตอนนั้นเรากำลังนั่งรถเมล์กลับหอพักค่ะ เป็นช่วงเวลาเลิกเรียนค่ะ ผู้คนและบรรดานักเรียนนักศึกษาก็เลยแน่นจนเต็มรถได้ที่เลย จนกระทั่งรถเมล์มาจอดปล่อยผู้โดยสารที่สถานีขนส่ง ก็เลยมีคนลงกันบ้าง จอดได้ซักพัก สาวหมวยญี่ปุ่นประมาณ 3 คนเดินถือของเต็มไม่เต็มมือขึ้นมาบนรถ ทำเอาคนทั้งคันรถเงียบไปอึดใจใหญ่เพราะสาวๆ มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนไทย แล้วยังภาษาญี่ปุ่นด้วย เราลังเลอยู่นานมากว่าจะบอกช่วยถือยังไงดี ทั้งกลัวอายเพราะฟังเขาไม่รู้เรื่อง ทั้งกลัวอายไม่รู้จะสื่อสารกันยังไง ก็เลยนึกไปถึงตอนอ่านหลายๆคห.ในพันทิป ที่ทำให้นึกถึง เวลาที่คนไทยไปต่างประเทศแล้วได้รับการต้อนรับและดูแลอย่างดี คนชาติอื่นมาเที่ยวมาเรียนรู้ความเป็นไทย คนไทยเราก็ควรจะต้อนรับเขาเช่นกัน รวมทั้งอยากให้พวกเธอประทับใจเมืองไทย คนไทยด้วยค่ะ สูดหายใจลึกๆก่อนจะยื่นมือไปแตะศอกสาวญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเบาๆ ก่อนจะทำทีเป็นช่วยเหลือ รีแอคชั่นของเธอน่ารักและแอบใจหายมากค่ะ เธอกระตุกมือหนีและทำหน้างงพาลให้คิดไปว่าเรากำลังขโมยซะงั้น เราก็เลยบอกไปว่า"ให้ช่วยไหมค่ะ?" โชคดีที่สาวญี่ปุ่นคนหนึ่งพอจะพูดภาษาไทยใ้ห้ และเข้ามาสอบถาม ทีนี้พอคุยกันรู้เรื่องก็ยื่นถุงมาให้เลยพร้อมกับอาริกาโตะเบาๆ มันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ดีใจและภูมิใจกับสิ่งที่ทำไปมากเลยค่ะ พอจะลงจากรถก็เลยบอกซาโยนาระไป แค่คำเดียวสาวญี่ปุ่นฮือฮาซะเสียงดัง น่ารักมากเลยค่ะ ทั้งนี้เพราะสิ่งดีๆที่ได้รับจากห้องไกลบ้าน@PANTIP ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ฉันมองเขา ผมมองเธอ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 00:47:26

ความคิดเห็นที่ 39 ขอแอบเล ดิฉันเคยไปซื้อของร้านมาร์คแอนด์สเปนเซอร์ ซื้อของให้ลูกสาวมาสามสี่รายการ พอมาถึงห้องก็มานั่งเช็คดูของ ปรากฏว่ามีรายการหนึ่งที่เค้าไม่ได้คิดราคาของ วันรุ่งขั้นก็เลยเอาของและใบเสร็จไป บอกกับแคชเชียร์ว่า ดิฉันซื้อของมาเมื่อวานและมีอยู่รายการหนึ่งยังไม่ถูกชาร์จ แคชเชียร์อายุคงหกสิบกว่าๆ มองหน้าดิฉัน ทำตาโต แล้วพูดว่า ฉันไม่อยากเชื่อเลย คุณซื้อของแล้วพนักงานไม่ได้ชาร์จ แล้วคุณยังกลับเอามาให้คิดเงินใหม่ คุณซื่อสัตย์มาก ไม่ได้พูดเบาๆด้วยนะคะ นาทีนั้นดิฉันหน้าแดงไปหมดเลยค่ะ ในใจก็คิดว่าดิฉันเพียงแต่ทำในสิ่งที่คนคนหนึ่งพึงจะทำเท่านั้น ดิฉันคงไม่สบายใจหากจะมีกางเกงใหม่ให้ลูกสาว โดยที่ไม่ได้จ่ายเงินซื้อมา จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 02:38:12

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วซึ้งกับหลายคห.มาบ่อน้ำตาแตกคห.30 อ่านไปนึกภาพตามไป เราเคยไปเฝ้าพี่ที่รพ. เคยเดินแว๊บเข้าไปดูห้องผู้ป่วยรวม จริงๆไม่ต้องเข้าห้องก็พอเห็นสภาพ เพราะบางวันเตียงไม่พอคนป่วยต้องนอนตามระเบียง หลายครอบครัวเป็นอย่างที่คห.30ว่าไว้เลยค่ะ ต้องมาอยู่เฝ้าที่รพ. ไม่มีเงินพอจ่ายค่าอาหารทุกมื้อ ไม่มีเงินจะเหมารถกลับบ้าน พี่เราก็ชอบขนขนมขนของกินไปแจกคนแก่ไม่ก็เด็กที่มาเฝ้าคนป่วย แบ่งๆกันไปอะไรที่ช่วยกันได้ จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 04:19:23

ความคิดเห็นที่ 41 อยู่ลอนดอนค่ะ  ซื้อซูชิที่ Yo Sushi ราคา 13 ปอนด์กว่า ตอนแรกยื่นแบงค์สิบให้เขาสองใบ หลังจากยื่นมองมาในกระเป๋าแล้วเห็นแบงค์ห้า เลยดึงแบงค์สิบกลับแล้งยื่นแบงค์ห้าไปแทน ไงไม่รู้พนักงานยื่นซูชิให้เขาพร้อมเงินทอน 6 ปอนด์กว่าๆ เราว่าเขาสับสนที่เราดึงแบค์สิบกลับมาตอนแรก ตอนนั้นคนเยอะ คนข้างหลังก็เดินแซงเข้ามา เราก็เลยต้องเดินออกไป มองไปที่บิลก็โอ..เขาคีย์เข้าไปว่าเราให้ยี่สิบปอนด์ สมองส่วนหนึ่งคิดไวมากว่าอย่างงี้เราเนียนไปก็ไม่เป็นไรนิ แต่นั่นแหละค่ะ หันหลังกลับเดินไปต่อแถว ยื่นบิลให้เขาแล้วอธิบาย ตอนแรกคนขายดูงงคาดว่าพยายามเข้าใจว่าเขาทอนเราขาด เราบอกว่าเปล่า เรายื่นแบงค์คืนให้ เขามองบิลก็งงกว่าเดิมเพราะบิลก็ถูก เราเลยมัดมือชก ยื่นแบงค์ให้แล้วบอกว่ายูเชื่อไอ เอาแบงค์ห้านี้ไว้ เดี๋ยวตอนปิดร้านยูนับก็รู้เองอ่ะว่าแบงค์ห้ามันหายไปใบหนึ่งชัวร์ คนขายหัวเราะเลย บอกว่าโอเคๆเชื่อยูก็ได้ อีกทีก็ไปซื้อร้านขายของที่ระลึก คนขายเป็นคุณยายแก่ๆ คิดเงินเราแค่ 5 ปอนด์แต่ราคามันแปะอยู่ 10 ปอนด์ จะเนียนมองหน้าคุณยายก็โอย อย่าเลย เดี๋ยวยายโดนหักเงิน ถามไปว่ามันลดเหรอ ป้ายมันติดอยู่ 10 ยายดูตกใจมาก (ไม่รู้ขายผิดไปกี่อันแล้วก่อนหน้าเราเนี่ย) บอกว่าขอบคุณมาก ยูเป็นคนดีมาก ใครไม่รู้ เราก็รู้อยู่แก่ใจเนอะ เราอยากได้กำไรห้าปอนด์นั้นยังไง คาดว่าคนขายคงอยากได้มากกว่า :) จากคุณ : Girl like me เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 04:49:50

ความคิดเห็นที่ 42 ดีใจที่เกิดเป็นคนไทย มีศาสนาพุทธเป็นที่ตั้งค่ะ ดิฉันทำความดีโดยไม่เบียดเบียนสังคมที่อยู่ค่ะ ตั้งใจเรียนภาษา ตั้งใจเรียนต่อสายอาชีพ ตั้งใจทำงาน และจ่ายภาษีให้รัฐค่ะ คือรู้สึกดีที่ถึงเราจะเป็นคนต่างด้าว มาอาศัยแผ่นดินเขาอยู่ แต่ก็เป็นหน่วยเล็กๆหน่วยนึงของสังคมค่ะ ชื่นชม จขกท ด้วยคนนะคะ ^__^ จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 05:19:36

ความคิดเห็นที่ 43 ไปฮาร์บินเมื่อต้นปี 2011 เดินผ่านลุงคนจีนขายของริมทาง ลมพัดแรงจนซองใส่ของปลิว ไม่มีใครเก็บให้เลย เราเก็บให้เค้า เ้ค้ายิ้มตอบและขอบคุณ เพราะถ้าเค้าวิ่งมาเก็บเอง ของชิ้นอื่นจะปลิวมาอีกค่ะ ไม่มีของหนักทับของที่ขาย ต้องใช้มือจับไว้ เจอขอทานแก่และผอมที่เมืองเดียวกัน เห็นเค้านั่งหนาวสั่น ในวันถัดมา จึงเดินไปทางเดิม หวังว่าจะเจอคนเดิม แต่ไม่เจอ เจอคนอื่นเราให้ไป 10 หยวน เค้ารีบรับไว้ และอวยพร ขากลับเจอคนที่หวังไว้ จึงให้ไป 20 หยวน เค้าบอกว่าเยอะเกินไป ขอแค่ไม่กี่เจียวก็พอ เราเลยบอกว่า รับไปเถอะ เพราะตั้งใจจะให้ ฉันมาจากเมืองไทยนะ ยังไงเค้าก็ยืนยันจะคืนเงิน แต่เราไม่ยอม เค้าอวยพรใหญ่เลยค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 12:09:42 จากคุณ : กะลาสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 10:39:11

ความคิดเห็นที่ 44 @18 เพื่อนผมโดนลักมอไซต์ ตำรวจพูดแบบนั้นแป๊ะเลยย กรรมเวร จริงๆ จากคุณ : หน่วยรบ G.I.JOE..1 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 12:23:26

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วรู้สึกดีจัง : ) ส่วนเราไม่เคยอยู่เมืองนอกนานๆ เป็นปีๆ เคยแต่ไปเที่ยว ตอนไปมาเก๊าก็ขึ้นรถเมล์ที่ค่อนข้างแน่น  มีอาม่าแก่แล้วล่ะขึ้นรถมา เราก็ลุกให้นั่งโดยอัตโนมัติ เพราะตอนเรียนหนังสือ เวลาขึ้นรถเมล์ไปเรียนเจอคนแก่ คนพิการ คนท้อง และเด็ก เราลุกให้นั่งตลอด อาม่ายิ้มกว้าง แล้วพูดจีนมายาวเลย แต่ะแขนเราเบาๆ เป็นเชิงขอบคุณ แต่เราฟังไม่ออกล่ะ  พี่คนไทยที่อยู่มาเก๊า ซึ่งพาเราเที่ยว ช่วยแปลให้ฟังว่าอาม่าขอบใจใหญ่เลย ถามว่ามาจากไหน ใจดีจัง ขอให้เจริญๆ นะ ประมาณนั้น  : ) จากคุณ : Hermy เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:00:46

ความคิดเห็นที่ 46 ขอเล่าบ้างคะเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกิดที่ต่างประเทศแต่อยากจะมาสนับสนุนอีกเสียงว่าวิธีการที่จะสอนคนให้เป็นคนดีได้มากที่สุดคือทำเป็นตัวอย่างให้เขาดูนั้นจริงค่ะ แม่เราชอบสอนเราบ่อยๆว่า ทำความดีไม่ต้องกลัว ไม่ต้องอาย ไม่ต้องรอให้เขาบอกแล้วค่อยทำ เราจำได้แม่นเพราะแม่สอนเราตอนที่เราไปสวดมนต์ข้ามปีที่วัดแล้วมีใครบางคนเตะถุงขยะล้ม แล้วก็เป็นกองถุงขยะประมาณ 5 ถุงใหญ่ เราจดๆจ้องๆอยู่นานว่าจะเข้าไปช่วยเก็บยังไงดี กลัวมือเปื้อน กลัวกลับมาสวดมนต์ไม่ทัน แม่เราเห็นท่านก็เลยฉุดมือเราให้ไปเก็บด้วยกัน พูดสอนเราไปด้วยเก็บไปด้วย ทำกันอยู่สองคนแม่ลูกแล้วก็มีน้าคนที่นั่งตรงนั้นช่วยเก็บด้วยอีกหนึ่งคน   หลังจากนั้นแม่เราก็ทำให้เราเห็นหลายอย่างว่าการทำความดีและเป็นผู้ให้จะทำให้เรารู้สึกดีที่สุด ทั้งให้ของกล่องพลาสติก กล่องกระดาษ กล่องนม กับตายายสองคนที่เป็นคนรับซื้อของเก่า บางครั้งก็มีขนม เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ไม่ได้ใช้แล้ว เสื้อผ้าให้ไปด้วย แล้วก็ล่าสุดก็ขับรถย้อนกลับเอาเงินไปคืนแม่ค้าขายผลไม้ที่ทอนเงินเกินมา .. ตอนนี้เวลาไปไหนก็พยายามช่วยเหลือคนอื่นบ้างตามโอกาส ถ้าเห็นคนที่ทำความดีหรือทำอะไรเพื่อคนอื่นก็จะยิ้มให้ ปรบมือให้ ขอบคุณเขาด้วยเพื่อเป็นกำลังใจให้เขาค่ะ จากคุณ : caramel_choco (caramel_choco) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 13:14:33

ความคิดเห็นที่ 47 ช่วยด้านกำลังใจได้ไหมคะ? สามีของเพื่อนไปประจำการที่แอฟฟริกา เพื่อนร้องไห้เยอะมาก ตาแดงบวมเหมือนโดนชก ก็ไปคุยพูดเล่นทำให้เค้าหัวเราะ จนเค้าลืมเรื่องสามีไปเลยค่ะ เพื่อนบอกขอบคุณมากๆ ที่ทำให้เค้ามีความสุข แทนที่วันนั้นเค้าจะต้องร้องไห้ทั้งคืน ปลื้มมากๆเลยค่ะตอนเค้าบอก ^^ จากคุณ : anna_rene เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 14:40:03

ความคิดเห็นที่ 48 ขอเล่าบ้างได้ไหมคะ แต่ในเมืองไทยนี้หละ ไปดอยสุเทพกับครอบครัวเจอคนต่างชาติ 2 คน น่าจะเป็นแม่กับลูก เขาใส่กางเกงขาสั้น แล้วทีนี้มีป้ายเขียนประมาณว่าต้องใ่ส่ผ้าถุง เขาก็ทำตาม แล้วก็ไปใส่ผ้าถุงเจ้าเอยถ่ายรูปกับครอบครัวอยู่ เห็นเขาท่าทางเก้ๆกังๆ เข้าใจว่า เขาคงใส่ไม่เป็น เลยบอกที่บ้านว่าเดี๋ยวมานะ เดินไปหาเขาบอกว่า ฉันจะช่วยคุณนะ แล้วก็ใส่ให้ทั้งแม่และลูกเลยคะ บอกเขาด้วยว่า คุณใส่แบบนี้ก็สวยดี เขายิ้มใหญ่เลย บอกขอบคุณคะๆๆๆ จนเดินมาเจอกันตรงที่ถ่ายรูปเขาก็ยังเข้ามาขอบคุณอีก พ่อแม่พี่น้องเจ้าเอยถามใหญ่เลย พูดภาษาอังกฤษกับเขาเป็นด้วยเหรอ???  หนูก็พอพูดได้นะแม่ก็ จากคุณ : เด็กหญิงเจ้าเอย เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 15:27:11

ความคิดเห็นที่ 49 เหตุการณ์นี้ อยู่เมืองไทยค่ะ เมื่อหลายปีก่อน ที่โคราช มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี สุรนารี  ( ย่อว่า มทส นะคะ ) มีการจัดงานแข่ง เทนนิสค่ะ   จะมี นักกีฬา จากต่างชาติ มาแข่งกันหลายประเทศมาก ๆ ค่ะ ( จำไม่ได้ว่า รายการอะไรนะคะ เพราะนานหลายปีแล้ว ) วันนั้น เป็นวันศุกร์ เรากำลังจะกลับโคราช เลยนั่งรถทัวร์ จาก หมอชิต ทีนี้ ก็ มีฝรั่งผู้หญิง กลางคน และ วัยรุ่นผู้หญิง 2 คน ขึ้นมา ผู้หญิงกลางคน นั่งข้างเรา สองสาว นั่งด้านหลัง ทีนี้ พอมีพนักงาน แจกน้ำ แจกขนม เค้าก็ งง เราเลยรับให้ และ ยื่นให้เค้า และ เค้าถามเรา เป็นภาษาอังกฤษ เราก็ งู  ๆ ปลา ๆ ก็ พอสื่อสารได้ว่า เค้ามาแข่งเทนนิส และ มาจาก ออสเตรเลีย จะไปลงที่ บขส โคราช และ ยื่น ที่อยู่ของ มทส เป็นโรงแรม ที่อยู่ใน ม. ให้เราดูค่ะ ช่วงนั้น ม. เปิดใหม๋ ๆ ยังห่างไกล ความเจริญมาก ๆ เราก็ คิดละ ว่า จะไปลงที่โน่น แล้ว จะไปต่อยังไง เพราะ ถ้าไปลง บขส ก็ ไกล จาก มทส มาก ๆ เลยค่ะ น่าจะประมาณ 25 กิโล  แถมก็ค่ำมากแล้ว เราไม่อยากให้เค้าเสียเงิน แล้ว ข้าวของก็ พะรุงพะรัง เราเลยพาเค้าลงที่ สามแยกปัก ซึ่งใกล้ มทส มากกว่า และ โทรให้แฟนเรา มารับ แฟนเรามีรถกระบะ   ซึ่งแฟนเราไปจอดรอที่ บขส แล้ว เลยให้เปลี่ยนจุด เพื่อจะไปส่งเค้าก่อน เค้าก็ ดันเชื่อใจเราแฮะ เราบอก จะไปส่ง ที้นี้ ระยะทางก็ ไกลคดเดี้ยว แถมมีแต่ ต้นไม้ใหญ่ ทึบไปหมด  มืดมาก เราแอบเห็น แม่ลูก 3 คน เค้ามองตากัน และ จับมือกันแน่น ไม่กล้า พูดออกมา  คงกลัวเราล่อลวง แต่ด้วย ความที่เราพูดไม่เก่ง เลยไม่รู้จะทำไง จนไปถึง เราแวะจอดถามยาม ตรงทางเข้า พอเค้า ได้ยินชื่อ เราถามโรงแรม เราเห็น พวกเค้า ถอนหายใจ กันใหญ่ เราไปส่งจนถึงห้องพัก เค้าชวนให้เราเข้าไป และ ชวนเราทานข้าว และ ให้มาดูลูกสาวเค้าแข่งพรุ่งนี้ แต่เราก็ ไม่ได้ทานค่ะ   เพราะดึกแล้ว ต้องกลับบ้าน บ้านเราก็ ไกลด้วย  พอเราขอตัวจะกลับ เค้าจะยื่นเงินให้เรา 2 พันบาท   เรากับแฟน ไม่รับ  เค้าร้องไห้เลย เค้าขอกอดเรา กับ แฟน และ บอกว่า ดีใจ ที่ได้มาเมืองไทย เค้าบอก ชอบเรามาก เราปลื้มใจมาก ๆ เลยค่ะ เล่ากี่ที นึกกี่ที ก็ยังตื้นตันไม่หายค่ะ จากคุณ : Neelanuch เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:12:20

ความคิดเห็นที่ 50 ของเรานี่ไปเมืองนอกบ่อยนะ แต่ไม่ค่อยได้มีโอกาสทำอะไรแบบนี้ให้กับชาวต่างชาติ ส่วนใหญ่ ชาวต่างชาตินี่ล่ะค่ะ มารับบริการจากเราถึงที่กันเลยทีเดียวเชียว เรียกได้ว่าบ่อยมากถึงมากที่สุดเลย เอาแค่เรื่องนักท่องเที่ยวถามทางนี้ ถี่มาก จนพื่อนๆแบบว่า ทำไมมากับแกทีไรเป็นต้องเจอนักท่องเที่ยวถามทางตลอดเลย ไม่เข้าใจ ก็เลยบอกไปว่า อ้าว ก็ฉันมี eye contact กับเขาอ่ะ ไม่ได้หลบตาเขา เขาก็คงรู้สึกแหละว่า ถามคนนี้น่าจะเวิร์กมั้ง หลายๆครั้งเวลามาถามทาง โห... อธิบายลำบากมาก คืออธิบายไปถ้าไม่ใช่คนไทย ไม่มีทางไปถูกอ่ะค่ะ ต่อให้ภาษาเราดีแค่ไหนก็เถอะ จึงมีหลายครั้งที่เราเดินพาเขาไปถึงที่เลย เสร็จแล้วก็ขอบอกขอบใจกันใหญ่ บ้างก็มีถามไถ่กันยาวเลยเชียวว่าจะไปที่นั่นที่นี่ จะไปยังไง เราก็อ่ะ... มา เดี๋ยวช่วย เคยไปเที่ยวทุ่งใหญ่นเรศวรกับที่บ้าน ที่ทางมันก็ไม่ได้ไปกันง่ายๆอ่ะนะคะ แล้วรถราก็หายาก จำได้ว่าวันที่เราไปน่ะ แทบไม่มีนักท่องเที่ยว แต่ผ่ามีฝรั่งสองคนเช่ามอเตอร์ไซค์กันมาปุเลงๆ โดนชาร์จเงินไปก็เยอะ พอมาถึงจะพูดคุยกับเจ้าหน้าที่อะไรก็ลำบาก แม่ก็เลย มา... มาช่วยทำหน้าที่ล่ามหน่อย เราก็อธิบายไปค่ะ ถ้าจะพักที่นี่ต้องยังงี้ ยังงี้นะ แม่ก็ให้ชวนเขามาทานมื้อเย็นกับเราด้วย เนียนๆกันไป เรียกได้ว่าเหมือนมาด้วยกันล่ะค่ะ เช้าอีกวัน ขาลงไปเค้าก็ติดรถบ้านเราลงไป แม่ก็ให้พาไปกินมื้อเช้าด้วยกัน ก่อนจะแนะนำให้เขาไปเที่ยวน้ำตกทีลอซูด้วยการรับช่วงต่อรถเช่าของบ้านเราไปเลย เขาขอบคุณเราใหญ่ คงจะงงๆด้วยว่า โอ้โห... รู้จักกันหรือก็เปล่า ทำไมใจดีกับเขาจัง ตอนแยกกันเราให้เบอร์อีเมล์เขาไปด้วย เผื่อจะไปเที่ยวที่ไหนติดขัดอะไรจะได้เมล์มาถาม น่าน... ^^ เพื่อนเรา คนญี่ปุ่น ก่อนหน้านั้นเขาติดต่อพี่สาวเรานัfกันมาคุยเรื่องงาน พี่เราก็แบบ เฮ้ยมาเป็นเพื่อนหน่อยมา เราก็ไป เขาก็มาถามเราว่าเนี่ยจะติดต่องานแบบนี้ต้องทำอย่างไร เราก็แนะนำไป บอกว่าเขาต้องเขียนจดหมายไปแจ้งว่าอย่างนี้อย่างนี้นะ พออีกวันพี่แกเอาจดหมายที่ร่างมาให้ดู โอ๊ยเพลีย... มาฉันร่างให้ใหม่ เป็นภาษาอังกฤษ เขาดีใจปลาบปลื้มมาก โค้งกับแทบจะลงไปหมอบกราบกับพื้น ตอนหลังกลายเป็นเพื่อนกัน ก็ชอบชวนเขาไปกินข้าว พาไปกิน MK พาไปงานวันเกิดเพื่อน ก่อนจะกลับญี่ปุ่น ก็พาไปเลี้ยงส่ง อีตานี่เลยกลายเป็นสนิทกับที่บ้านเรามาก แถมรักเมืองไทยอย่างกับอะไรดี ทุกอย่างก็เริ่มจาก เรามีน้ำใจให้กับเขาก่อนนั่นแหละค่ะ จะว่าไป บางทีก็มานั่งนึก ฉันนี่ก็เหมือนตัวแทนประเทศไทยในการรับแขกต่างประเทศยังไงพิกลแฮะ แต่ก็รู้สึกดี แล้วก็ภูมิใจนะคะ ทุกวันนี้ก็ยังคงความเป็นแม่เหล็กดึงดูชาวต่างชาติที่ตกทุกข์ได้ยากหรือลำบากมาจากไหนเหมือนเดิม แบบสม่ำเสมอเลยค่ะ ^^''' จากคุณ : fingers-crossed เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:27:43

ความคิดเห็นที่ 51 เคยสองครั้งครับ และก็ทำให้รู้ว่า ทำดีได้ดี มีอยู่จริง ครั้งแรก ขอท้าวความก่อนว่า บริษัทเก่าที่เคยทำงานอยู่ มีพนักงานชาวเวียดนามมาฝึกงานประมาณสามสิบคน โดยมาพักอยู่ที่เชียงใหม่ประมาณสามเดือน ด้วยความที่หน้าที่พวกผมเกี่ยวข้องกับพวกเค้า พวกผมก็ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี แบ่งทีมกัน คอยพาพวกเค้าไปเที่ยว พาไปกินอาหารอร่อยๆในเชียงใหม่ ที่พาไปกินแล้วเค้าประทับใจมาก ก็คือหมูกะทะกับหมูจุ่ม(บุฟเฟห์) ซึ่งพวกเค้าก็ประทับใจพวกผมมาก มากซะจนขนาดว่า ถ้าพวกผมไม่มีครอบครัวกันซะก่อน ก็คงจะได้ภรรยาเป็นชาวเวียดนามกันเป็นแถวในคราวนั้นแล้วล่ะ555(พนักงานชาวเวียดนามที่มา ก็เป็นชายหญิงอย่างละครึ่ง วัยก็เพิ่งจบมหาลัยกันมาหมาดๆ) หลังจากนั้นอีกประมาณสองเดือน ก็ถึงคราวกลับกัน พวกผมต้องเป็นฝ่ายไปสอนงานพวกเค้าที่เวียดนามบ้าง ซึ่งพวกเค้าต้อนรับพวกทีมคนไทยดีมาก วันแรกที่ไปถึง พวกเค้าพาทีมผมไปเลี้ยงที่ร้านอาหารระดับหรูของเมืองฮานอย ซึ่งมารู้ทีหลังว่า ราคาแพงมาก แพงประมาณเมื่อเค้าหารค่าอาหารกันแล้ว ต้องจ่ายประมาณเท่าๆกับเงินเดือน ครึ่งเดือนของพวกเค้าเลยทีเดียว พอพวกเรามารู้ความจริงข้อนี้ ก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เพราะเราเลี้ยงเค้าแค่บุฟเฟห์หัวละร้อยกว่าบาท ซึ่งเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของเงินเดือนพวกเรา แต่เค้าเลี้ยงเราแบบทุ่มหมดตัวซะขนาดนั้น พวกเราเองก็เลยปรึกษากันว่า เพื่อเป็นการตอบแทน เราจะพาทีมเวียดนามไปเลี้ยงคาราโอเกะกัน แล้วร้านคาราโอเกะที่พวกเราไปกันนั้น เห็นว่าพวกเราซึ่งเป็นคนต่างชาติมากันเยอะ ก็เลยกะฟัน,กะโขกราคาเต็มที่ พอเช็คบิลมา คนเวียดนามที่มาด้วยกันกับเราเค้าไม่ยอม(ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่เป็นฝ่ายจ่ายเงินก็ตาม) ทะเลาะกันใหญ่โต ประมาณว่า คนของร้านคาราโอเกะก็พูดประมาณว่า พวกมันเป็นคนต่างชาติ มีเงินเยอะแยะ ทำไมพวกแกไม่ช่วยคนชาติเดียวกัน ไปช่วยพวกคนไทยมันทำไม พวกเวียดนามที่ไปด้วยเค้าก็ตอบโต้ไปประมาณว่า ถึงจะเป็นคนต่างชาติ แต่เค้าก็เคยมีบุญคุณกับพวกชั้น ทำแบบนี้ไม่ละอายใจบ้างเหรอ ฯลฯ(อันนี้มีคนมาแปลให้ฟังทีหลัง) สุดท้าย คนเวียดนามที่เคยไปกับพวกผมก็ขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ เค้าก็เลยแก้บิลให้เป็นราคาปกติ โดยมีทีมคนเวียดนามที่ไปด้วย คอยเช็คดูบิลในแต่ละรายการอย่างละเอียดยิบ ประมาณอย่างกับผู้ตรวจสอบบัญชีเลยทีเดียว และช่วงที่พวกผมอยู่เวียดนาม ก็ได้พวกเค้านี่แหล่ะ พาซ้อนมอไซด์เที่ยวทั่วเมืองฮานอยตลอดเลย ไปๆมาๆพวกเค้าดูแลพวกเรา ดีกว่าที่เราดูแลพวกเค้าประมาณสองสามเท่าได้....นี่แหล่ะ ถ้าเรามีน้ำใจต่อใคร เราก็จะได้น้ำใจนั้นกลับคืนมาเช่นกัน ผมเชื่ออย่างนั้น แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 55 17:05:08 จากคุณ : p_rapeephan เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:00:57

ความคิดเห็นที่ 52 ครั้งที่สอง เกิดที่เวียดนามเช่นกัน วันหนึ่งผมไปเดินเล่นรอบๆโรงแรมที่พักเพียงคนเดียว ก็พบผู้หญิงเวียดนามคนหนึ่ง ขี่มอเตอร์ไซด์ตกลงไปในร่องข้างๆถนน แล้วล้อหลังติดอยู่ในร่อง ซึ่งผู้หญิคนนั้นก็ดึงรถขึ้นจากร่องไม่ได้ ผมดูสักพัก ไม่เห็นมีใครเข้าไปช่วย ผมเลยเดินเข้าไปช่วยยกรถมอเตอร์ไซด์ขึ้นมาให้เค้า เค้าก็พูดเป็นภาษาเวียดนามกับผมใหญ่ ฟังไม่ออกหรอก แต่ก็คงประมาณขอบคุณ และก็มีอีกครั้งหนึ่ง ที่ผมเคยช่วยลักษณะเดียวกัน แต่เป็นที่เมืองไทย หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ขับรถยนต์ไปทำธุระ จู่ๆรถก็ดับโดยไม่รู้สาเหตุ ตอนนั้นก็ทุ่มกว่าแล้ว มืดก็มืด รถก็ไม่ค่อยวิ่งผ่านกัน ผมก็เปิดฝากระโปรงรถดู ขณะที่กำลังงงๆอยู่ ป้าเจ้าของร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ใกล้ๆ กับที่รถผมจอดเสียอยู่ เค้าก็เข้ามาอาสาช่วยเหลือ โดยให้ลูกชายเค้าขับรถของเค้าลากรถผมไปที่อู่ที่อยู่หน้าห้าง เพราะที่นั่นปิดสองทุ่ม ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสี่กิโลโดยไม่ขอรับสิ่งใดๆตอบแทน แล้วตอนท้าย ป้าเค้าก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "คุณคงจะเคยช่วยเหลือคนอื่นโดยที่เค้าไม่ได้ร้องขอมาก่อนใช่ไม๊?? เพราะป้าเห็นคุณครั้งแรก ป้าก็รู้สึกอยากจะช่วยคุณขึ้นมาทันที ทั้งๆที่คุณไม่ได้ร้องขอเหมือนกัน นั่นคงเป็นเพราะกรรมดีที่คุณเคยทำมาก่อน ถึงได้ทำให้คุณรถมาเสียที่หน้าร้านป้า เพราะถ้ารถคุณเสียก่อนหน้านี้ หรือเลยจากนี้ไปอีก ก็คงไม่มีใครแล้วล่ะ เพราะแถวนี้มันไม่ใช่แหล่งชุมชน" โห...คำพูดป้าเล่นเอาผมขนลุกเลย...ทำดีแล้วได้ดีจริงๆเชื่อแล้ว.... จากคุณ : p_rapeephan เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:23:16

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านกระทู้นี้แล้วอิ่มเอมใจจริงๆ จากคุณ : UVA&UVB เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 18:15:57

ความคิดเห็นที่ 54 ดีใจคนดียัังมีอยู่จริง พระคุ้มครองนะคะ จากคุณ : snyggen เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 19:00:15

ความคิดเห็นที่ 55 ของเราตอนไปญี่ปุ่น ไปขึ้นโตเกียวทาวเวอร์กันตอนกลางคืน ขึ้นไปแค่ชั้นดูวิวตรงกลางหอเท่านั้นแหละค่ะ ไม่ได้ขึ้นไปบนสุด เพราะมันแพง 555 ทีนี้คนก็ค่อนข้างเยอะตามประสาแหล่งท่องเที่ยวดังๆ เวลาจะถ่ายรูปวิวก็ต้องรอดูจังหวะว่าจะเสียบเข้าตรงไหนดีที่คนว่าง ก็เลยไปยืนใกล้ๆหนุ่มสาวญี่ปุ่นคู่นึง เพราะเล็งว่าคู่นี้ท่าทางใกล้จะไปแล้ว พอเค้าเดินออกเราก็รีบเข้าไปริมกระจกทันที ปรากฏว่าเห็นกล้องวางอยู่ตรงชั้นริมกระจกตัวนึง คงเป็นเพราะถ่ายรูปตอนกลางคืน เขาเลยหาที่วางกล้องก่อนถ่ายรูป กล้องจะได้ไม่สั่น ภาพไม่เบลอ เราก็เลยรีบเดินไปหาหนุ่มสาวคู่เมื่อกี๊ แล้วบอกเค้าว่าลืมกล้องไว้รึเปล่า เค้าก็ตกใจ นึกขึ้นได้ว่าวางไว้จริงๆ รีบกลับมาเอา แล้วก็ขอบคุณกันใหญ่เลย จากคุณ : ปาฏิหาริย์ไม่มีในโลก เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 19:36:10

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบคุณนะคะที่เพื่อนๆพี่มาแชร์เรื่องดีๆกัน อ่านกระทู้ไปน้ำตาซึมไป รู้สึกตื้นตันใจมีความสุขกับทุกเรื่องราวที่ได้อ่านค่ะ เราขอให้ทุกสิ่งดีๆที่เราเคยได้ทำไปและทุกๆครั้งที่เราทำดี เราขอให้ผลบุญทั้งหมดนั้นได้ย้อนกลับไปหาเพื่อนๆพี่ๆทุกคนนะคะ ขอให้เพื่อนๆพี่ๆมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ราบรื่น บุญรักษาค่ะ จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:10:42

ความคิดเห็นที่ 57 นั่งเครื่องกลับเมืองไทย มัวแต่ยุ่งๆ ยังไม่ได้ซื้อของดิวตี้ฟรี พอรถเข็นของดิวตี้ฟรีมา เอาน่ะ ไม่น่าจะแพงกว่าข้างล่างมาก แอร์คนเข็นรถขายของน่าจะเป็นสาวเกาหลี อีกด้านหนึ่งเป็นสาวไทย หน้าเธอเบื่อมาก ผมก็สั่งของกับสาวไทย สามสี่อย่าง น้ำหอม มาสค์ แอร์ไทยก็หยิบของใส่ถุงแล้ว ก็บอกสาวเกาหลีคิดเงิน ตอนนั้นเธอกำลังยิ้มหวานแซวกับฝรั่งหนุ่มอยู่ หันมาทำหน้าเซ็ง ประมาณถอนหายใจ แล้วก็คิดเงิน ผมก็จ่ายไป เสร็จแล้วนั่งไปสักพัก เอาบิลมาดูเล่น ปกติไม่เคยดูยัดใส่ช่องข้างบนก็จบ หลับ ปรากฏเธอลืมคิดค่ามาสก์ไปหนึ่งอย่างห้าสิบเหรียญ เลยกดปุ่มเรียกแอร์ ปรากฏว่าเธอมากับ เพอร์เซอร์ หัวหน้าผู้ชาย ไม่รู้ต้องเอาเพอร์เซอร์มาทำไม คือคิดว่าตอนเธอทำหน้าเบื่อ ถอนหายใจ ผมคงหน้าหงิก เธอคิดว่าผมจะร้องเรียนมั้ง ผมเลยบอกว่าผมซื้อของสี่อย่าง คิดเงินแค่สามอย่าง เลยเรียกมา เพอร์เซอร์เลยรู้เลยว่าเธอคิดเงินผิด หุหุ เธอก็ขอบคุณใหญ่ สักพักก็ยกไอ้นี่มาให้ เหอเหอ ห้าสิบเหรียญก็ไม่อยากเอาง่ะ เธอคงต้องออกเงินเองถ้าของขาดสต็อค จากคุณ : Terkrub เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 00:11:29

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านหลายกระทู้แล้วชอบใจมากๆคะ แต่กีฟหมด เด๋วเราจะกลับมาให้เดือนหน้าน๊า ยังไงก็ช่วยโหวตกระทู้ดีๆอยู่สังคมไทยนานๆนะคะ ^^ จากคุณ : หนูคิ M.T.U. เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 00:21:59

ความคิดเห็นที่ 59 ผมอยู่ที่ Netherlands วันนั้นรอกดเงินอยู่ที่เครื่อง atm ใกล้ๆ บ้าน มีชายวัยกลางคนกำลังกดเงินอยู่ ดูค่อนข้างรีบ พอเค้ากดเสร็จก็เดินดุ่มไปที่รถห่างไปสัก 10 เมตร ผมก็เข้าไปกดต่อ เจอแบงค์ 50 ยูโรคาอยู่ที่เครื่อง เลยรีบวิ่งตามไปที่รถผู้ชายคนนั้นแล้วเอาเงินไปคืน เค้าตกใจมากว่าลืมได้ยังไง แล้วขอบคุณเป็นการใหญ่ พร้อมกับควักแบงค์ 10 ยูโรมาให้ผม ผมปฎิเสธไม่รับแต่เค้าก็ยัดเงินใส่มือมา แล้วก็ขับรถออกไป จากคุณ : Roby เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 02:57:38

ความคิดเห็นที่ 60 เคยเก็บพวงกุญแจได้ตรง skywalk ดูจากลักษณะ น่าจะเป็นกุญแจบ้าน/ห้อง/อพาร์ทเมนท์ มีบัตรโลตัสด้วย แต่โทรไปเช็คแล้ว โลตัสไม่ให้ข้อมูล เลยไปฝากไว้กับ รปภ BTS สยาม กับมาโพสต์ไว้ที่ pantip แต่โดนลบกระทู้หมดเลย จากคุณ : bejinpao เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:46:05

ความคิดเห็นที่ 61 น้ำตาคลอ แง้ๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณกระทู้ดี ๆ นะคะ จากคุณ : Green_Kappa เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:54:34

ความคิดเห็นที่ 62 สุดยอดเลยค่ะ ขอบคุณแทนประเทศไทย และคนไทยทุกคนค่ะ ที่ยังมีคนไทย ที่อยู่ในต่างแดน สร้างชื่อเสียง ให้กะประเทศของเรา ส่วนคนไทยบ้างคนไม่สร้างชื่อเสียงที่ดีแล้ว ยังทำลายเสียอีก จากคุณ : น้องจี๊ดจ๊าด. (จี๊ดจ๊าด-jamp) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 15:31:06

ความคิดเห็นที่ 63 ไม่ใช่ทำความดีที่ต่างแดน แต่ทำความดีกับคนมาจากต่างแดนได้มั้ยคะ         เรื่องมีอยู่ว่า หลายปีมาแล้วค่ะ  ตั้งแต่เราอยู่ ม.ปลาย  วัน นั้นเป็นวันที่นักเรียนชายมีเรียน ร.ด. เราก็เลยได้เลิกครึ่งวันค่ะ  เรากับเพื่อนเลยไปเดินเที่ยวห้าง เพื่อที่จะรอเวลาขึ้นรถรับส่ง บ้านเราอยู่นอกเมืองค่ะแต่เราเข้ามาเรียนในตัวเมือง ที่นี้ตอนเราจะขึ้นรถเมล์รอบเมืองจากหน้าห้าง เพื่อที่จะกลับมาขึ้นรถรับส่งที่หน้าโรงเรียน ได้มีสาวญี่ปุ่นคนหนึ่งตามขึ้นรถมากับเราด้วย เธอได้ไปคุยกับป้าคนเก็บค่ารถค่ะว่าเธอจะไปไหน แต่ป้า่คุยกับเธอไม่รู้เรื่อง ป้าเลยให้เราไปช่วยคุย ตอนนั้นภาษาอังกฤษเราก็งูๆปลาๆค่ะ ยิ่งมาเจอสาวญี่ปุ่นด้วยค่ะ ยิ่งไปกันใหญ่เลย ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง รถก็ดันถึงหน้าโรงเรียนเราก่อนค่ะ เราเลยพาเธอลงด้วย คุยกันจับใจความได้ว่า เธอเป็นครูมาสอนภาษาญี่ปุ่น ที่โรงเรียนบริหารธุรกิจ ที่อยู่เลยโรงเรียนเราไปประมาณยี่สิบกิโลเมตร พอดีมีรถที่จะผ่านโรงเรียนที่เธอจะไป ผ่านหน้าโรงเรียนเรา เราก็เลยบอกเธอว่าเราจะช่วยเธอ และจะบอกกระเป๋ารถให้เอง ว่าเธอจะไปที่ไหน แต่ระหว่างที่เรากำลังยืนรอรถเป็นเพื่อนเธออยู่นั้น รถรับส่งของเราผ่านหน้าเราไปค่ะ สรุปเรากับเพื่อนตกรถค่ะ แต่จะให้เราทิ้งเธอก็ไม่ได้ใช่มั้ยคะ      ก็เลยรอรถเป็นเพื่อนเธอ พอรถสายที่เธอจะไปมาถึง เราก็ส่งเธอขึ้นรถ และบอกกระเป๋ารถให้ ว่าเธอจะลงที่ไหน และขอให้เขาไปบอกให้เธอลงด้วย เธอขอบอกขอบใจเรากับเพื่อนใหญ่เลย สุขใจค่ะ ^^ แต่ตกรถค่ะ ต้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านเองค่า ^_________________^ จากคุณ : Missshinemoon เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 21:39:39

ความคิดเห็นที่ 64 อ่านห้องนี้แล้วมีความสุข จากคุณ : lotech58 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 23:14:04

ความคิดเห็นที่ 65 ขอเล่ามั่ง หลังจากดูคนอื่นเล่าความดีมาแหร่ะ เลยอยากอวดขึ้นมาบ้างคะ 555  ย้อนกลับไปสมัยฝึกงาน(เรื่องเกิดขึ้นในประเทศไทยนี่แหร่ะคะ) ตอนนั้นมีคนจีนผู้ชายวัยกลางคนประมาณ 3 คนมาถามทาง ตรงป้ายรถเมลล์ฝั่งตรงข้ามพันทิพ-ประตูน้ำ พอจะเข้าไปถามใคร ก็มีแต่คนเดินหนี ตอนนั้นเรายืนรอพ่อมารับ ยืนฟังเพลงตรงป้ายรถเมลล์ไปด้วย ไม่ได้รู้ชะตากรรมตัวเองตอนนั้นเร๊ยยย ว่าตอนนี้แถวนั้นมีเรายืนอยู่คนเด๋ว และแบล็คกราว์ดแถวนั้นเป็นถังขยะ ว่าง่ายๆไม่สามารถเดินหลบไปไหนได้ ต่างชาติตัวใหญ่ๆทั้ง3ก็มุ่งตรงดิ่งมาที่เรา น่าตาประมาณว่า เอา(ฟ่ะ) ยูหนีไอไม่รอดแน่ๆ เหอๆ  คำถามแรกที่ถามก็คือ You Can Speak Enlish? ด้วยความฉลาดอย่างล้นเปี่ยมรีบตอบไปทันทีว่า NOOOO!!!!! แต่ต่างชาติทั้ง3ก็ยังไม่ลดละ ประมาณเป็นที่พึ่งสุดท้ายจิงๆ ก็ยังคงถามเราว่า บัดบง มาร์เก็ต ตอนนั้นสำเนียงเค้าเป็นแบบนั้นจิงๆ ต้องถามอยู่3รอบประมาณ Again & Sl:-) Please ท่ามกลางไทยมุงที่ยืนลุ้นอยู่ห่างๆ นอกจากไม่ช่วยเราแล้ว คงจะแอบคิดว่าเราจะรอดมั๊ยน๊า T___T(เรากัวต่างชาติมากเพราะไม่ค่อยเก่งภาษาอะคะ แหะๆ) จึงจับใจความได้ว่า จะไปพัฒพงษ์ T___T  ก็เลยแนะนำให้นั่งแท็กซี่(เพราะตอนนั้นศัพท์คำนี้ง่ายสุดแหร่ะ เพราะถ้าให้ไป BTS ศัพท์ชั้นสูงเกินไปตอนนั้นนิกไม่ออก ฮ่ะๆๆ)   พอแนะนำแท็กซี่เสร็จ ภาระก็ยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น ดันถามอีกประมาณกี่นาที เราก็ตอบไปส่งๆว่าประมาณเกือบ1ชม.(ดูจากรูปการณ์เพราะช่วงนั้น6โมงกว่าแหร่ะ รถก็ดูท่าจะติด) ต่างชาติทั้ง3เอามือกุมศรีษะพร้อมกัน พร้อมกับร้อง โอ๊ว มายก็อต และพูดพร้อมกันว่า WHY!!! (ตอนนั้นเราเริ่มเครียดแหร่ะ จะถามตรูเยอะแยะทำม๊ายย ก็บอกแร๊วไม่ได้ภาษา) เราก็เลยเอามือชี้ไปที่รถพร้อมกับพูดว่า Uhh Traffic Jam... พอต่างชาติทั้ง3เห็นเราชี้ก็มองตามกันไป แล้วก็ยิ้มบอกโอเค พร้อมกับขอบคุณเราใหญ่ เหอๆ ยกมือไหว้ขอบคุณ ตอนนั้นไม่รู้ต่างชาติทั้ง3จะเข้าใจเรามากแค่ไหนนะคะ แต่ถ้าคำตอบเรา ทำให้เค้าบรรลุเป้าหมายเราก็ดีใจแหร่ะ รู้สึกมีความสุขเล็กๆ เพราะสถานการณ์ตอนนั้นเหมือนเราแบกภาระหน้าที่ของคนประตูน้ำไว้เลย แหะๆ จากคุณ : หนูคิ M.T.U. เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 23:49:05

ความคิดเห็นที่ 66 เราเข้ามาอ่านทุกวันเลยค่ะ สุขใจมากเวลาที่ได้อ่านเรื่องราวแบบนี้ เราเองอยู่หลังเขาค่ะ ไม่ค่อยได้เจอะเจอผู้คนกับเค้าเท่าไร เนื่องด้วย เมืองที่เราอยู่เงียบๆ รถราไม่พลุกพล่าน แล้วก็มีคนแก่หลังเกษียรอยู่ เยอะทีเดียวค่ะ เวลาเราไปซื้อของหรือไปร้านอาหารจะเจอแต่คนแก่ จนนึกว่าเป็นวันผู้สูงอายุทุกที เวลาไปซื้อของจะเจอคนสูงอายุเดิน ซื้ออยู่หลายคน(เป็นแบบนี้ทุกครั้งจริงๆ ค่ะ) บางคนมีไม้เท้า บางคน แก่มากเดินจูงมือกันช้าๆ  ถ้าเจอเวลายกของหนักๆ อย่างถังนม หรือ แพ็คน้ำ เราจะเข้าไปช่วยค่ะ (ความดีเล็กมาก - -") ทำบ่อยเลยค่ะ ถ้าหนักมากถึงกับเรียกสามีมาช่วยกันเลยทีเดียว  ก็ขอบอกขอบใจ ให้พรกันไปค่ะ  เราก็ยิ้มไม่หุบ เพราะเห็นแล้วนึกถึงยายเรามากๆ เลยค่ะ จากคุณ : ฟ้าสวยมาก เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 02:33:04

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านแล้วรู้สึกดีนะคะ สัญญาว่าจะช่วยเหลือคนทุกครั้งเท่าที่จะทำได้คะ Happiness is real when you share... จำเค้ามา555 จากคุณ : ปลาทูทำอะไรก็อร่อย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 10:34:57

ความคิดเห็นที่ 68 อยู่เมืองไทย เล่าได้ไหม ครั้งนึงเคยไปหาซื้อกางเกงยีน กับเพื่อนที่สวนจตุจักร  ยีนส์ลีวาย ตัวละพันกว่าบาท  คนขายก็เป็นผู้หญิงพูดจาดี เพื่อนผมระหว่างที่ลองกางเกง แล้วก็พูดคุยกับ เจ้าของร้านไปด้วย  แต่ระหว่างก่อนจะลองกางเกง ได้ฝากเงินพันกว่าบาทให้ผมถือไว้ เพราะมือเค้าไม่ว่างถือกางเกงอยู่ พอลองเสร็จใส่กางเกงยีนส์ใส่ถุงก็เดินออกจากร้านเลย  โดยที่เจ้าของร้านออกแนวงงๆ   โดยที่เงินยังอยู่ที่ผม เพื่อนผมเข้าใจว่าผมจ่ายไปแล้ว  แต่ผมไม่รู้นะว่าผมต้องเอาเงินที่ฝากไว้จ่ายค่ากางเกง เพราะมันไม่ได้บอกผมว่าจ่ายเงินให้ด้วย มันบอกฝากแปบนึง เดินออกมาสักพักใหญ่ ผมก็เลยคืนตังค์ที่มันฝากไว้คืน  ทีนี้เพื่อนก็งงล่ะสิครับ อ้าวค่ากางเกงยีนส์ ไม่ได้จ่าย   ผมก็ตกใจนะอ้าวไม่ได้จ่ายเงินเหรอ เมื่อกี้นี้   ตอนนั้นวัยรุ่น เงินพันกว่าบาทก็เยอะมากอยู่นะ  เพื่อนผมมันก็เริ่มจะคิดชั่ว โดยบอกช่างมัน ถือว่าได้กางเกงฟรีก็แล้วกัน  แต่ผมไม่ยอม เถียงกับเพื่อนตั้งนานจนสุดท้ายผมโมโห ถ้าไม่ยอมจ่าย เดี๋ยวควักเงินตัวเองจ่ายแทนให้ก็ได้  ผมเดินกลับไปที่ร้านกางเกงยีนส์ สุดท้ายมันก็ยอม เดินตามไปที่ร้านเพื่อจ่ายเงิน   เจ้าของร้านเห็นเรากลับมาจ่ายเงินก็ดีใจใหญ่ บอกว่าพี่ไม่ได้รับเงินเลยแต่เห็นน้องคนนี้บอกว่าจ่ายแล้วๆ พี่ก็งงอยู่  แต่สุดท้ายเพื่อนผมด่าผมใหญ่ โง่จริงๆ ซื่อมาก   ผมไม่โง่หรอกนะ เพียงแต่ผมไม่อยากโกงใคร คนเราความซื่อสัตย์ต่อตัวเอง และคนอื่นมันต้องมีบ้าง  เราก็น่าจะถือว่าเป็นคนดีในสังคมคนนึงแล้ว ไปอยู่สังคมประเทศอื่นก็อย่าลืมนะครับ รู้นะว่าลำบากกว่าอยู่ในประเทศตัวเอง แต่ก็อย่าลืมความถูกต้อง เล็กๆน้อยๆ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 55 12:15:52 จากคุณ : หัวใจเดินทาง เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 11:36:49

ความคิดเห็นที่ 69 ที่อังกฤษมีคนคล้ายๆขอทานเดินเข้ามาขอให้ซื้อของในซุปเปอร์ให้กินหน่อยคือเขาหิวข้าวน่ะ ก็เลยไปซื้อให้แค่นั้น 555 จริงๆตอนนั้นก็ต้องถือว่ายังดีที่เรายังใจดีอยู่นะ เพราะพึ่งโดนฝรั่งกลุ่มหนึ่งโกงเงินเพราะเห็นเราเป็นนักท่องเที่ยวมาหมาดๆเลยเชียว โกงเยอะด้วยนะคือไม่น้อยอะ จิตตกไปสามวันเต็มๆเพราะอุตส่าห์ระวังเงินอย่างดีสุดท้ายมาโดนหลอกกันง่ายๆแบบนี้แถมโดนไปเยอะอีก ตอนนั้นใครแปลกหน้าที่ดูไม่น่าไว้วางใจแบบนี้เข้ามาทักจะมีผวาและไม่อยากยุ่งหน่อยๆอะแต่สุดท้ายก็ไปซื้อให้สองสามอย่างครับ ที่ใจดีนี่ไม่ใช่อะไรหรอกไม่ค่อยชอบปฏิเสธคนที่เราเห็นว่าเขากำลังทุกข์ยากอีกอย่างคือเข้าใจดีว่าความหิวมันโหดร้ายยังไง ทั้งๆที่ชาตินี้เกิดมายังไม่เคยอดอยากเลยนะแต่เข้าใจจ่ะ โดยปกติในระยะหลังถ้าไปเมืองนอกจะทำทานบารมีตลอดครับ ง่ายสุดคือการบริจาคเงินน่ะ อยู่ที่ไหนก็ทำดีกันไว้เถอะครับ ผลบุญมันจะได้ส่งถึงคุณในภายหลัง แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 18:09:20 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 12:46:09

ความคิดเห็นที่ 70 เมื่อปีที่แล้วไปซื้อของที่ outlet La ของพะรุงพะรังค่ะ ก่อนกลับก็ได้แวะไปที่ Kate Spade ได้กระเป๋าติดไม้ติดมือมาหนึ่งใบและกำลังจะเดินกลับรถที่จอดอยู่ไกลม๊ากก สำรวจของดูกับน้องๆที่พาไป ปรากฏว่า กระเป๋าในมือเกินมาหนึ่งใบ คือเหมือนกับเราตอนนั้นเลือกว่าเอาใบไหน เลือกไปเลื่อกมาแล้วก็ไปจ่ายตัง แต่ไม่ได้ยื่นกระเป๋าใบนี้ให้ด้วยเพราะถือรวมกับของที่ชอปมา เดินมาำไกลมาก สัญญาณกันขโมยก็ไม่ดัง น้องๆบอกไม่ต้องคืนหรอก เดินมาำกลแล้ว จริงๆก็อยากได้ แต่รู้ว่าไม่ควรเก็บไว้ ถ้าน้องๆมาอ่านเจอ เจ้ยืนยันจ้ะ ของไม่ใช่ของเรา อย่าไปเอาเลยเนอะ แล้วก็เดินกลับไปคืนที่ร้านค่ะ ถ้าไม่คืนเราคงรู้สึกผิดน่าดูเลย คิดแค่นี้เราเอาไปคืนสบายใจแล้วค่ะ จากคุณ : JangMinJi เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 16:23:24

ความคิดเห็นที่ 71 ผมเล่นเพลงสรรเสริญให้เพื่อนๆต่างชาติชมครับ คนชอบมากกก ^^ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11734449/C11734449.html จากคุณ : ความรัก อันสวยงาม เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 19:23:31

ความคิดเห็นที่ 72 อยากเล่าบ้าง (เพิ่งเป็นสมาชิกพันทิปวันนี้เองค่ะ) สมัยยังเป็นวัยรุ่นอยู่ อายุก็คง 22 ปี(ตอนนี้ก็จะสามสิบแล้ว ฮ่าๆๆ ) ได้เจอกับคนญี่ปุ่นที่ถนนข้าวสาร ตอนนั้นกำลังจะเดินไปกินข้าวโพดปิ้งโรยน้ำตาล. ที่กำลังของไทยเราอ่ะนะคะ ไปเจอหญิงญี่ปุ่น แกจะไปโรงแรมแต่ไปไม่ถูก แต่ดิฉันก็ไม่รู้จักโรงแรม แต่ก็ได้บอกวินมอเตอร์ไซไปว่า รู้จักโรงแรมนี้ไหม เค้าบอกรู้จัก เดี๊ยวพาไปส่ง เค้าก็ได้ให้หญิงญี่ปุ่นนั้นขึ้นไป เค้าก็ขึ้นไม่เป็นอ่ะนะ แต่เราก็บอกว่า ไม่ต้องห่วง คนไทยช่วยเหลือคุณได้ เค้าบอกขอบคุณและยิ้มอย่างกว้างเลยค่ะ แล้วอีกเรื่องนึง..  มีฝรั่งคู่นึงเป็นวัยรุ่นแต่ก็ไม่รุ่นเท่าไหร่ น่าจะใกล้ๆสามสิบ ถามทางว่าจะไปตรงนี้ไปยังไง (ดิฉันก็จำไม่ได้ว่าเค้าจะไปไหน เพราะว่านานแล้ว) จากนั้นดิฉันก็เลยไปถามสามล้อ.. ว่าไปตรงนี้เท่าไหร่คะ..  เค้าบอกราคาสมัยนั้นก็น่าจะแพงนะ 80 บาท และเราก็บอกว่าแพงจัง แกบอกว่ารถติดอีกนะหนู.. ดิฉันเลยเสียใจกับลุงสามล้อสักหน่อย ทำหน้าเศร้าๆ ในขณะที่เดินหนีออกมา  และฝรั่งก็เดินไปรอบนฟุตบาทแล้ว ดิฉันเลยพูดภาษาอิสานออกไป ดิฉัน " เป็นต่าสงสารเลาเน๊าะ (แล้วก็มองไปทางฝรั่ง)  บ่เป่นหยัง " ตาลุงคงได้ยิน แล้วแกตะโกนดังมาก แกบอกว่า "อีหล่าๆ คนอิสานคือกั่นบ่.. มาๆๆ เดี๊ยวพ่อใหญ่ไปส่งให้.. บ่คิดค่าแพง เอาแค่น้ำมันพ้อ.. " ดิฉันได้ยินดังนั้นเลยวิ่งมาบอกฝรั่งว่า "Hello... Hello... you, you,...Hurry Hurry He changes his mind and ready to help you"   ดิฉันทั้งวิ่งทั้งบอกสามล้อรอ เพราะว่ากลัวเค้าจี้มาไล่ตูดแก .. พอฝรั่งได้ขึ้นแล้ว ขอบคุณเราใหญ่เลย ทั้งกอดทั้งหัวเราะทั้งสนุกและบอกว่า I Love Thailand. แค่นี้ก็ปลื้ม กินข้าวเยอะอีกแล้วมื้อนี้ ฮ่าๆๆๆ เป็นปลื้มทีไร กินข้าวเยอะทุกทีเลย เฮ้ยยยยยย จากคุณ : ฝาห้องสีชมพู เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 19:37:23

ความคิดเห็นที่ 73 เล่าบ้างๆ อยู่เมืองไทยนี่หละคับ แต่ฝรั่งชอบมาถามบ่อยมากไอเราก็พูดอังกฤษไม่ค่อยจะได้ คือเดิน กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ผมก็โดนฝรั่งถามทางตลอด ทั้งพารากอน เซนทรัลเวิล อีกเยอะแยะ ซึ่งเขาเหนผมตัวออกคล้ำๆไปทางดำด้วยละมั้ง เขาเลยมาถาม แต่ก็ต้องลากไอเพื่อน ที่สปิคอิงลิชได้มาคุยด้วยทุกที กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ฮ่าๆๆ แล้วก็มีอีกรอบนึงฮามาก กำลังจะข้ามสะพานลอยตรง 5แยกลาดพร้าว แขกประเทศไหนไม่รู้ ขี่มอเตอร์ไซด์แล้วตะโกนเรียก ยูๆๆ สะพานควายไปทางไหน(สำเนียงแขกพูดภาษาไทย) ไอเราก็งงๆ ก็บอกให้ยูเทินๆๆ แบบว่า ฮาตัวเองมาก แล้วเข้าก็บอก แต๊งกิ้วๆๆๆ จากคุณ : innocentblood เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:27:41

ความคิดเห็นที่ 74 กระทู้นี้อบอุ่นใจดีจัง :D จากคุณ : art_sarawut เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 22:47:19

ความคิดเห็นที่ 75 ขอย้อนอดีตกลับไปตอนที่ยังอยู่เมืองไทยนะค่ะ เพราะเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจเรามาถึงทุกวันนี้ เรื่องราวอาจยืดยาวและไม่อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่จะพยายามเขียนให้ชัดเจนนะคะ คือ วันนั้นเราต้องพาคุณลุงไปหาหมอที่โรงพยาบาลปากน้ำ คุณลุงเป็นต้อที่ตาหมอที่โรงพยาบาลแถวบ้านทำเรื่องส่งตัวไปที่นั้น ที่นี้ตอนไปเราก็นั่งรถเมล์กันไปเพราะที่บ้านไม่มีรถยนต์ส่วนตัว แต่เราก็ไม่ได้ลำบากอะไร คุณลุงเองก็พอเดินเหินได้อยู้เพียงแต่เราต้องคอยระวังเวลาตอนลงรถหรือขึ้นรถ เพราะก็รู้ๆกันอยู่ว่ารถเมล์บ้านเราซิ่งแค่ใหน ที่นี้ตอนเข้าไปโรงพยาบาลปากน้ำต้องนั่งรถสองแถวเข้าไปนะคะ รถวิ่งไปเรื่อยๆจนจอดรับคนอยู่ป้ายหนึ่ง ก็มีคุณยายคนหนึ่งก้าวขาจะขึ้นมาแต่แกคงไม่ค่อยมีแรงก็เลยเหมือนจะเซๆ เราก็รีบเข้าไปประคองช่วยแก เพราะเราเห็นแล้วว่าแกต้องไม่ไหวแน่ๆ แต่เราดูเหตุการณ์ก่อนแล้วถึงเข้าช่วย คุณยายเข้ามานั่งบนรถแล้วขอบคุณเรา ส่วนเราก็ยิ้มรับ เราเลยถามคุณยายว่าจะไปใหนเหรอค่ะ คุณยายบอกว่าจะไปโรงพยาบาลปากน้ำ เราก็ อ้าวหนูกับคุณลุงก็จะไปเหมือนกัน งั้นเราลงลงที่เดียวกันนะคะ ยายก็ยิ้มดีใจเพราะมีเพื่อนแล้ว พอถึงหน้าโรงพยาบาล ทุกคนที่ลงก็เดินไปจ่ายเงินด้านหน้า เราจ่ายเงินเสร็จก็หันมาเห็นคุณยายกำลังล้วงเศษเหรียญมานับแบบเหมือนยายมองไม่ค่อยเห็น เราก็เข้าไปช่วย แต่เราเห็นว่าเหรียญไม่ครบแน่ๆกับค่ารถ เราเลยควักจ่ายแทนไปเพราะแค่สิบบาท (สำหรับเรานะ)แล้วเอาเงินคุณยายคืนเค้าไป คุณยายทำท่างงๆ ส่วนเราบอกเดี๋ยวเราพาเค้ากับคุณลุงเราเข้าไปพร้อมกันเลย คุณยายเดินไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ เราต้องประคองเดินข้ามพื้นต่างระดับตลอด แล้วรู้มั้ยค่ะว่าเรารู้สึกเหมือนเทวดาท่านดลใจให้เรามาโรงพยาบาลในวันนี้ เพราะตลอดขั้นตอนการทำเรื่องต่างๆ คุณยายไม่สามารถทำเองได้เลย เพราะตาที่ฝ้าฟางและคุณยายเขียนหนังสือไม่เป็น เริ่มตั้งแต่การกรอกประวัติ(คุณยายไม่มีบัตรของโรงพยาบาลค่ะ ต้องทำบัตรใหม่) เราเป็นคนจัดการให้ ทั้งของคุณลุงและของคุณยาย จากนั้นก็พากันไปนั่งรอที่แผนก คุณยายและคุณลุงเรามาผ่าต้อตาเหมือนกันค่ะ เลยได้อยู่ที่เดียวกัน เราเลยหมดห่วง (พิมพ์ไปยังน้ำตาใหลเพราะยังจำภาพวันนั้นได้และสงสารคุณยาย )พยาบาลเรียกตัวคุณลุงเราเข้าไปทำการหยอดยาขยายม่านตาถ้าจำไม่ผิดนะ เราก็นั่งรอเป็นเพื่อนคุณยาย ตอนนั้นพยาบาลสั่งห้ามทานอะไรทั้งสิ้น พอคุณลุงออกมาพยาบาลก็เรียกชื่อคุณยาย ซึ่งเราคอยนั่งฟังชื่อให้อยู่เพราะคุณยายเองก็หูไม่ค่อยดี จากนั้นเราก็พาคุณยายเดินไปหาพยาบาลที่ห้องเองเลย ส่วนคุณลุงนั่งรอเรียกไปผ่าตา อันนี้ไม่ค่อยห่วงแล้ว ซึ่งเวลาพยาบาลถามคุณยายแกไม่ค่อยได้ยิน เราจะช่วยถามอีกรอบ เราเองก็กลัวพยาบาลดุยายอ่ะ พอพยาบาลหยอดยาขยายม่านตาให้แล้วก็พากันเดินออกมานั่งที่เดิม ซึ่งตอนนั้นทุกคนคิดว่าเราเป็นหลานคุณยาย ซักพักคุณลุงถูกเรียกเข้าห้องผ่าตัดเล็ก พอคุณลุงออกมาเราก็ถามพยาบาลว่าคิวของคุณยายคนนี้จะต้องผ่าเมื่อไหร่ พยาบาลบอกว่าคงเป็นช่วงบ่าย เราก็ โห ทำไงดีล่ะ คุณลุงเรียบร้อยแล้วแกคงอยากกลับบ้าน แต่จะให้ทิ้งคุณยายไว้คนเดียวก็ไม่ได้แน่ๆ เราวิ่งไปซื้อนมกับข้าวกล่องพร้อมน้ำมาให้คุณยายซึ่งต้องนั่งรอคิว เพราะหากพยาบาลเรียกชื่อแล้วไม่เห็นเค้าอาจข้ามไปเลย แต่เราก็กลัวคุณยายหิวเพราะแกคงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเหมือนกัน จากนั้นก็พาคุณลุงไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้านล่างแล้วจะขอให้คุณลุงช่วยอยู่ต่อถึงบ่าย รอให้คุณยายคนนี้ผ่าตาให้เสร็จก่อนได้มั้ย เพราะเป็นห่วงมาก คุณลุงเห็นความตั้งใจของเรา และสงสารคุณยายเหมือนกันเลยตกลง เรากลับมานั่งกับคุณยาย ส่วนคุณลุงก็นั่งรออยู่ข้าง (ใจจริงก็สงสารคุณลุงนะ เค้าคงอยากกลับบ้านแล้ว เพราะเราตื่นกันเช้ามากวันนั้น) พยาบาลเรียกชื่อคุณยายเข้าห้องผ่าตาเราเป็นคนจูงเข้าไปหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงก็ออกมา เรารับยายออกมาและพาไปทำเรื่องรับยาเหมือนกับของคุณลุง คุณยายยังไม่ได้กินข้าวที่เราซื้อให้เพราะพยาบาลสั่งห้ามกินก่อนผ่าตา เรางี้สงสารมากเลย จากนั้นพาคุณยายไปนั่งกินข้าวกินน้ำเสร็จก็พากันนั่งสองแถวกลับ คุณยายลงตลาดเราก็ลงตามแถมอยากพาคุณยายไปส่งถึงบ้านแต่วินมอเตอร์ไซด์ที่นั้นรู้จักบ้านคุณยายดี และคุณยายเองก็รู้จักเค้า พี่แกเลยบอกไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพาไปส่งบ้านเอง เราออกเงินให้ค่ารถให้ยายไปสี่สิบบาท (ตอนนั้นเราทำงานมีเงินเดือนแล้ว และอยากช่วยจริงๆค่ะ) เท่าที่คุยกับคุณยายจึงได้ทราบว่า คุณยายอยู่คนเดียว สามีคุณยายเพิ่งเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว คุณยายไม่มีลูก(ของตัวเองจริงๆ)มีแต่ลูกที่เก็บมาเลี้ยง แต่พอเค้าโตแล้วก็ไม่เคยกลับมาหาคุณยายอีกเลย ยังดีที่มีเพื่อนบ้านคอยช่วยดูแลคุณยายเช่น มีข้าวสาร อาหารแห้ง ขนม มาแบ่งให้คุณยาย บางทีก็ของใช้ สบู่ ยาสีฟันบ้างมาให้  เราระลึกถึงและเป็นห่วงคุณยายเสมอ เพราะเราเคยมีคุณย่าที่เรารักมากเหมือนกัน เราเคยอยู่กับคุณย่าเรามาตั้งจำความได้เราผูกพันธ์กับคนแก่มาตลอด เวลาเราไปใหนเจอเด็กเล็ก หรือ คนชราคนแก่ ที่ลำบากเราจะช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้และมีแอบน้ำตาใหลตลอด ยิ่งตอนนี้เราไม่มีคุณย่าแล้วเรายิ่งต่อมน้ำตาแตกได้ง่ายมากเข้าอีก และสิ่งเดียวที่เราจำได้คือนามสกุลคุณยาย คือ สุขเกษม ไม่ว่าตอนนี้คุณยายจะอยู่ที่ใหน หนูขออธิฐานให้พระคุ้มครองคุณยายด้วยนะคะ จากคุณ : มณีดารา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 05:43:55

ความคิดเห็นที่ 76 ขออภัยด้วยค่ะ ไม่ได้เว้นย่อหน้าคงอ่านกันยากมากเลย จากคุณ : มณีดารา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 05:50:58

ความคิดเห็นที่ 77 อันนี้พยายามย่อหน้าออกมาแล้วคิดว่าน่าจะอ่านง่ายขึ้นนะคะ เพี้ยง ขอย้อนอดีตกลับไปตอนที่ยังอยู่เมืองไทยนะค่ะ เพราะเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจเรามาถึงทุกวันนี้ เรื่องราวอาจยืดยาวและไม่อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่จะพยายามเขียนให้ชัดเจนนะคะ คือ วันนั้นเราต้องพาคุณลุงไปหาหมอที่โรงพยาบาลปากน้ำ คุณลุงเป็นต้อที่ตาหมอที่โรงพยาบาลแถวบ้านทำเรื่องส่งตัวไปที่นั้น ที่นี้ตอนไปเราก็นั่งรถเมล์กันไปเพราะที่บ้านไม่มีรถยนต์ส่วนตัว แต่เราก็ไม่ได้ลำบากอะไร คุณลุงเองก็พอเดินเหินได้อยู้เพียงแต่เราต้องคอยระวังเวลาตอนลงรถหรือขึ้นรถ เพราะก็รู้ๆกันอยู่ว่ารถเมล์บ้านเราซิ่งแค่ใหน ที่นี้ตอนเข้าไปโรงพยาบาลปากน้ำต้องนั่งรถสองแถวเข้าไปนะคะ รถวิ่งไปเรื่อยๆจนจอดรับคนอยู่ป้ายหนึ่ง ก็มีคุณยายคนหนึ่งก้าวขาจะขึ้นมาแต่แกคงไม่ค่อยมีแรงก็เลยเหมือนจะเซๆ เราก็รีบเข้าไปประคองช่วยแก เพราะเราเห็นแล้วว่าแกต้องไม่ไหวแน่ๆ แต่เราดูเหตุการณ์ก่อนแล้วถึงเข้าช่วย คุณยายเข้ามานั่งบนรถแล้วขอบคุณเรา ส่วนเราก็ยิ้มรับ เราเลยถามคุณยายว่าจะไปใหนเหรอค่ะ คุณยายบอกว่าจะไปโรงพยาบาลปากน้ำ เราก็ อ้าวหนูกับคุณลุงก็จะไปเหมือนกัน งั้นเราลงลงที่เดียวกันนะคะ ยายก็ยิ้มดีใจเพราะมีเพื่อนแล้ว พอถึงหน้าโรงพยาบาล ทุกคนที่ลงก็เดินไปจ่ายเงินด้านหน้า เราจ่ายเงินเสร็จก็หันมาเห็นคุณยายกำลังล้วงเศษเหรียญมานับแบบเหมือนยายมองไม่ค่อยเห็น เราก็เข้าไปช่วย แต่เราเห็นว่าเหรียญไม่ครบแน่ๆกับค่ารถ เราเลยควักจ่ายแทนไปเพราะแค่สิบบาท (สำหรับเรานะ)แล้วเอาเงินคุณยายคืนเค้าไป คุณยายทำท่างงๆ ส่วนเราบอกเดี๋ยวเราพาเค้ากับคุณลุงเราเข้าไปพร้อมกันเลย คุณยายเดินไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ เราต้องประคองเดินข้ามพื้นต่างระดับตลอด แล้วรู้มั้ยค่ะว่าเรารู้สึกเหมือนเทวดาท่านดลใจให้เรามาโรงพยาบาลในวันนี้ เพราะตลอดขั้นตอนการทำเรื่องต่างๆ คุณยายไม่สามารถทำเองได้เลย เพราะตาที่ฝ้าฟางและคุณยายเขียนหนังสือไม่เป็น เริ่มตั้งแต่การกรอกประวัติ(คุณยายไม่มีบัตรของโรงพยาบาลค่ะ ต้องทำบัตรใหม่) เราเป็นคนจัดการให้ ทั้งของคุณลุงและของคุณยาย จากนั้นก็พากันไปนั่งรอที่แผนก คุณยายและคุณลุงเรามาผ่าต้อตาเหมือนกันค่ะ เลยได้อยู่ที่เดียวกัน เราเลยหมดห่วง (พิมพ์ไปยังน้ำตาใหลเพราะยังจำภาพวันนั้นได้และสงสารคุณยาย ) พยาบาลเรียกตัวคุณลุงเราเข้าไปทำการหยอดยาขยายม่านตาถ้าจำไม่ผิดนะ เราก็นั่งรอเป็นเพื่อนคุณยาย ตอนนั้นพยาบาลสั่งห้ามทานอะไรทั้งสิ้น พอคุณลุงออกมาพยาบาลก็เรียกชื่อคุณยาย ซึ่งเราคอยนั่งฟังชื่อให้อยู่เพราะคุณยายเองก็หูไม่ค่อยดี จากนั้นเราก็พาคุณยายเดินไปหาพยาบาลที่ห้องเองเลย ส่วนคุณลุงนั่งรอเรียกไปผ่าตา อันนี้ไม่ค่อยห่วงแล้ว ซึ่งเวลาพยาบาลถามคุณยายแกไม่ค่อยได้ยิน เราจะช่วยถามอีกรอบ เราเองก็กลัวพยาบาลดุยายอ่ะ พอพยาบาลหยอดยาขยายม่านตาให้แล้วก็พากันเดินออกมานั่งที่เดิม ซึ่งตอนนั้นทุกคนคิดว่าเราเป็นหลานคุณยาย ซักพักคุณลุงถูกเรียกเข้าห้องผ่าตัดเล็ก พอคุณลุงออกมาเราก็ถามพยาบาลว่าคิวของคุณยายคนนี้จะต้องผ่าเมื่อไหร่ พยาบาลบอกว่าคงเป็นช่วงบ่าย เราก็ โห ทำไงดีล่ะ คุณลุงเรียบร้อยแล้วแกคงอยากกลับบ้าน แต่จะให้ทิ้งคุณยายไว้คนเดียวก็ไม่ได้แน่ๆ เราวิ่งไปซื้อนมกับข้าวกล่องพร้อมน้ำมาให้คุณยายซึ่งต้องนั่งรอคิว เพราะหากพยาบาลเรียกชื่อแล้วไม่เห็นเค้าอาจข้ามไปเลย แต่เราก็กลัวคุณยายหิวเพราะแกคงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเหมือนกัน จากนั้นก็พาคุณลุงไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้านล่างแล้วจะขอให้คุณลุงช่วยอยู่ต่อถึงบ่าย รอให้คุณยายคนนี้ผ่าตาให้เสร็จก่อนได้มั้ย เพราะเป็นห่วงมาก คุณลุงเห็นความตั้งใจของเรา และสงสารคุณยายเหมือนกันเลยตกลง เรากลับมานั่งกับคุณยาย ส่วนคุณลุงก็นั่งรออยู่ข้าง (ใจจริงก็สงสารคุณลุงนะ เค้าคงอยากกลับบ้านแล้ว เพราะเราตื่นกันเช้ามากวันนั้น) พยาบาลเรียกชื่อคุณยายเข้าห้องผ่าตาเราเป็นคนจูงเข้าไปหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงก็ออกมา เรารับยายออกมาและพาไปทำเรื่องรับยาเหมือนกับของคุณลุง คุณยายยังไม่ได้กินข้าวที่เราซื้อให้เพราะพยาบาลสั่งห้ามกินก่อนผ่าตา เรางี้สงสารมากเลย จากนั้นพาคุณยายไปนั่งกินข้าวกินน้ำเสร็จก็พากันนั่งสองแถวกลับ คุณยายลงตลาดเราก็ลงตามแถมอยากพาคุณยายไปส่งถึงบ้านแต่วินมอเตอร์ไซด์ที่นั้นรู้จักบ้านคุณยายดี และคุณยายเองก็รู้จักเค้า พี่แกเลยบอกไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวพาไปส่งบ้านเอง เราออกเงินให้ค่ารถให้ยายไปสี่สิบบาท (ตอนนั้นเราทำงานมีเงินเดือนแล้ว และอยากช่วยจริงๆค่ะ) เท่าที่คุยกับคุณยายจึงได้ทราบว่า คุณยายอยู่คนเดียว สามีคุณยายเพิ่งเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว คุณยายไม่มีลูก(ของตัวเองจริงๆ)มีแต่ลูกที่เก็บมาเลี้ยง แต่พอเค้าโตแล้วก็ไม่เคยกลับมาหาคุณยายอีกเลย ยังดีที่มีเพื่อนบ้านคอยช่วยดูแลคุณยายเช่น มีข้าวสาร อาหารแห้ง ขนม มาแบ่งให้คุณยาย บางทีก็ของใช้ สบู่ ยาสีฟันบ้างมาให้  เราระลึกถึงและเป็นห่วงคุณยายเสมอ เพราะเราเคยมีคุณย่าที่เรารักมากเหมือนกัน เราเคยอยู่กับคุณย่าเรามาตั้งจำความได้เราผูกพันธ์กับคนแก่มาตลอด เวลาเราไปใหนเจอเด็กเล็ก หรือ คนชราคนแก่ ที่ลำบากเราจะช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้และมีแอบน้ำตาใหลตลอด ยิ่งตอนนี้เราไม่มีคุณย่าแล้วเรายิ่งต่อมน้ำตาแตกได้ง่ายมากเข้าอีก และสิ่งเดียวที่เราจำได้คือนามสกุลคุณยาย คือ สุขเกษม ไม่ว่าตอนนี้คุณยายจะอยู่ที่ใหน หนูขออธิฐานให้พระคุ้มครองคุณยายด้วยนะคะ จากคุณ : มณีดารา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 05:59:09

ความคิดเห็นที่ 78 จริงๆแล้วการทำความดีมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับใครๆเลยนะครับ เพียงแต่เราเลือกที่ทำหรือไม่เท่านั้นเอง ทุกความเห็นที่เพิ่มเติมเข้ามา ได้บ่งบอกว่าคนไทยมีน้ำใจเป็น DNA ที่เป็นลักษณะเฉพาะคนไทยเท่านั้น....หรือว่าไม่จริง จากคุณ : b_samart เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 12:28:46

ความคิดเห็นที่ 79 ขอเล่าบ้างนะคะ เหตุเกิดที่ไทยค่ะ แต่ช่วยเหลือลุงกับป้าชาวลาว เมื่อช่วงปลายปี 2553 ดิฉันไปเที่ยวจ.น่าน ขากลับต้องกลับไปที่ จ.อุดรธานี จึงต้องไปต่อรถที่ จ.พิษนุโลก ซึ่งจะไม่มีรถต้นทางจากจ.พิษณุโลก ถึงจ.อุดรฯโดยตรง แต่จะต้องรอรถสายเหนือ ที่วิ่งผ่านมาที่จ.พิษณุโลก เท่านั้น ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงวันก่อนปีใหม่ ทำให้รถโดยสารส่วนใหญ่มีผู้โดยสารจองตั๋วเต็มหมดแล้ว ถ้าใครที่มาต่อรถก็ต้องนั่งเก้าอี้เสริม หรือไม่ก็ต้องยืน ซึ่งจากจ.พิษณุโลก ถึง จ.อุดรฯ นั้นก็ใช้เวลาประมาณ 5-6 ชม. ขณะที่นั่งรอซื้อตั๋วอยู่นั้น ก็ได้เจอกับสองสามีภรรยาชาวลาวคู่นึง อายุประมาณ 50-60 ปี ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ 20 ปีแล้ว เพิ่งจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านแต่มาแวะเยี่ยมญาติที่ จ.น่านก่อน แล้วจะต่อรถไปที่ จ.อุดรธานีเหมือนดิฉัน เพื่อที่จะได้ต่อรถโดยสารไปที่เวียงจันทร์ ประเทศลาวอีกต่อนึง เมื่อทราบว่าลุงกะป้าจะไปไหน ดิฉันก็บอกว่าจะไปจ.อุดรฯเหมือนกัน ไปพร้อมกันได้ หนูจะช่วยดูรถและตั๋วให้ หลังจากรถอยู่หลายชม. มีรถเข้ามาบขส.หลายคัน แต่ทุกคันก็ไม่มีที่ว่าง จะมีก็แต่ตั๋วยืนเท่านั้น ซึ่งเมื่อเล่าให้ฟังลุงกับป้าก็บอกว่า เขายืนกันไม่ไหวหรอกตั้งหลายชม. กว่าจะไปถึงอุดร สักพักก็มีคนมาติดต่อถามว่าเหมารถตู้ไหม เพราะคงไม่มีรถประจำทางว่างหรอก แต่ต้องรวมคนให้ได้ 10-11 คนก่อนรถถึงจะไปส่งให้ ค่าโดยสารก็แพงกว่าปกติด้วย แต่ก็ต้องยอมจ่ายเพราะไม่อย่างนั้นก็คงต้องนั่งเก้าอี้เสริมหรือยืนเบียดผู้คนหลายชม. แต่กว่าจะรวมคนครบ 11 คนได้ก็ต้องรออีกนานเหมือนกัน ประมาณว่ารอตั้งแต่สองทุ่มจนถึงห้าทุ่มกันเลย ห้าทุ่มมีรถมาจอดรอ เป็นรถตู้รุ่นเก่าที่หลังคาไม่สูง ด้านหลังนั่งกันได้ 9 ที่นั่ง และต้องนั่งหน้าคู่คนขับ 2 คน มีคนมาเก็บเงินค่ารถ แล้วดิฉันก็เดินไปถ่ายรูปทะเบียนรถไว้ค่ะ คนเก็บตังค์ยังมาแซวว่าน้องคนนี้รอบคอบดีนะ ดิฉันก็ตอบไปว่า "เผื่อไว้กลัวว่าจะจำไม่ได้น่ะค่ะ" แต่เห็นหน้าคนขับแล้วก็ไม่ค่อยไว้ใจนัก อยากจะแอบถ่ายรูปไว้แต่ไม่กล้าค่ะ รถตู้เหมาแบบนี้ถือว่าเป็นรถตู้ผีค่ะ ไม่ได้ประจำทาง ไว้ใจได้น้อยมากเขาจะไปส่งเราถึงที่หมายหรือเปล่าก็ไม่รู้ต้องเสี่ยงวัดใจค่ะ (มาทราบทีหลังว่า คนขับไม่รู้ทาง ไม่เคยขับรถเส้นทางนี้ด้วยค่ะ) ฉันนั่งหน้าข้างคนขับค่ะ เขาขับรถเร็วและน่ากลัวค่ะ จนฉันไม่กล้าหลับทั้ง ๆ ที่ง่วงมาก ก็พยายามชวนคนขับคุยบ้าง เพราะบางครั้งก็สังเกตุเห็นว่าเขาง่วงค่ะ จนกระทั่งถึงจ.หนองบัวลำภู เขาหลงทางค่ะขับเข้าไปในตลาด แทนที่เขาจะยอมรับว่าหลง แต่กลับบอกว่าพามาเที่ยวชมตลาดว่างั้น? (ตอนตี 3 กว่า) รถมาถึงจ.อุดรฯ ตอนประมาณตีสี่กว่า ๆ ค่ะ เขาขับรถมาตามป้ายแล้วจะไปส่งทุกคนลงที่ บขส.ใหม่ ที่อยู่เส้นรอบเมือง ซึ่งฉันบอกว่าลงที่นี่ไม่ได้ เขาต้องไปส่งที่บขส.เก่า ที่อยู่ในตัวเมือง เพราะมันยังดึกและเวลานี้ที่นี่ก็ไม่มีรถสองแถว รถโดยสาร ที่จะต่อไปที่อื่นได้เลย หลายคนที่นั่งมาด้วยกันก็ต้องไปต่อรถเพื่อไปที่อื่น เช่น ไปสกลนคร และลุงกับป้าคนลาว นั้นเขาก็ต้องไปเวียงจันทร์ ซึ่งต้องไปต่อรถที่บขส.เก่า จากนั้นคนขับก็จอดรถข้างทางค่ะ แล้วลงไปสูบบุหรี่ดูท่าทางเครียดมาก และคงเหนี่อยจากการขับรถมาหลายชั่วโมง และคิดว่าเขาไม่อยากขับรถเข้าไปในเมืองค่ะ คงกลัวว่าจะหลงทาง เพราะจังหวัดอุดรค่อนข้างใหญ่ ถ้าใครไม่รู้ทางก็อาจจะหลงทางได้ง่าย ๆ ฉันก็กลัวว่าเขาจะทิ้งให้ทุกคนลงที่ บขส.ใหม่ ซึ่งหลายคนต้องลำบากเหมารถอีกแน่ ๆ อีกทั้งตอนนั้นมันก็ยังดึกมากด้วย (ส่วนฉันน่ะไม่เป็นไร ลงไหนก็ได้เพราะโทรบอกให้พี่สาวมารับ) หลายคนก็มีสีหน้าเป็นกังวล เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ตอนที่คนขับไปสูบบุหรี่ ฉันก็หันไปถามคนในรถว่าใครจะไปต่อที่ไหนกันบ้าง แล้วอธิบายว่าถ้าจะไปต่อรถนั้นต้องไปที่บขส.เก่านะ ยังไงต้องให้เขาไปส่งพวกเราที่นั่น อยากให้ทุกคนใช้สิทธิ์เพราะเราจ่ายเงินแล้ว อย่านิ่งเงียบ ไม่งั้นถ้าเขาไม่ยอมไปส่งจริง ๆ เราก็ต้องลงค่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย บางคนเงียบเพราะไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องไปลงรถที่ไหน อะไรยังไง เช่น ลุงกับป้าชาวลาว หรือน้องช-ญ คู่นึงที่เขาจะไปสกลนคร บางคนก็เงียบเพราะไม่รู้ว่าจะออกความเห็นว่าอย่างไร คนส่วนใหญ่ว่าอะไรก็ว่าตาม บางคนก็เงียบเพราะไม่เดือดร้อน ลงตรงไหนก็ได้เพราะถึงบ้านแล้ว เมื่อคนขับกลับมาขึ้นรถ ฉันก็พูดกับเขาดีดีว่า พี่ต้องไปส่งพวกเราที่บขส.เก่านะคะ เพราะเราต้องไปต่อรถที่นั่น เดี๋ยวหนูจะบอกทางเอง ไม่ไกลหรอก (ทั้งที่ความจริง ฉันก็จำทางไม่ค่อยได้หรอก เคยอยู่อุดรฯ สองปีตอนมาเรียน ปวส.) สุดท้ายเขาก็ไปส่งถึง บขส.เก่า ค่ะ ตอนที่แยกย้ายเอาของลงจากรถ มีน้องช-ญ คู่นั้นมาขอบคุณฉัน หลายคนก็ยิ้มให้กัน จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่เพียงไม่อยากถูกเอาเปรียบ และกล้าพูดเท่านั้นเอง จากนั้นฉันก็ไปถามหาเที่ยวรถโดยสาร อุดร- เวียงจันทร์ ให้ลุงกับป้า ระหว่างนั้นก็มีคนถีบสามล้อ/ วินมอเตอร์ไซค์เข้ามาถามลุงกับป้าว่าจะไปไหน จะช่วยถือกระเป๋า แล้วเขาก็บอกว่ารถไปเวียงจันทร์ไม่มีหรอกต้องเหมาไปหนองคายนะ บลา ๆ ๆ จะพาไปเหมารถประมาณนั้น (จะมาหลอกทำไมก็ไม่รู้นะคะ เบื่อจริง ๆ คนพวกนี้) ลุงกับป้ากำลังจะเดินตามเขาไปแล้วเชียว ฉันก็ไปทันแล้วก็บอกว่ามีรถจากอุดรไปถึงเวียงจันทร์ แต่คนขายตั๋วยังไม่มา เขาจะเปิดขายตอนเจ็ดโมงเช้า พาเดินไปดูที่ขายตั๋วด้วยแล้วให้หาที่นั่งรอ และตรงที่นั่งรอก็มีชาวลาวคนอื่นรออยู่แล้ว สองสามคน ฉันก็เลยอุ่นใจว่าลุงกับป้ามีเพื่อนแล้ว จึงขอตัวกลับ ลุงกับป้าก็ขอบคุณฉันตั้งหลายครั้ง :D การได้ช่วยเหลือคนอื่น แม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ก็ทำให้เรามีความสุขได้นะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เล่าได้ยาวมากขนาดนี้ จากคุณ : PlajaOrawan เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 16:27:38

ความคิดเห็นที่ 80 อ่าน #49 ของคุณ Neelanuch แล้วร้องไห้ง่ะ ทำไงดี ฮือๆๆ จากคุณ : T T (Brunnett) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 16:52:31

ความคิดเห็นที่ 81 เล่าแทนน้องสาวนะคะ หลายปีแล้วน้องสาวกับสามีไปอยู่ภูเก็ตพักนึง ตอนขับรถอยู่ในเมืองแถวๆท่ารถโดยสารอ่ะค่ะ(คือน้องเล่าให้ฟังอีกทีจำไม่ค่อยได้แล้ว)ก็เจอครอบครัวต่างชาติพ่อแม่ลูกรวมกันสี่คน น้องเล็กๆสองคนซักห้าหกขวบเค้าร้องไห้ตลอดเลย ประมาณว่าน้องสองคนถือตุ๊กตาตัวโปรดกันมาด้วย แล้วลืมไว้ในรถสองแถวก่อนจะมาที่ท่ารถนี่ค่ะ อารมณ์น้องเน่าของลูกเค้าเลยแหละ รักมากไปไหนไปกันแล้วมาลืมซะนี่ พ่อแม่ก็คาดว่าไม่ต้องเอาแล้วแหละของหายไปแล้ว เด็กๆก็เสียใจมากเลย คือพวกเค้าต้องขึ้นรถบัสนี่กลับกรุงเทพ แล้วจะต้องกลับประเทศตัวเองแล้ว (มารู้ทีหลังว่าเป็นเนเธอร์แลนด์) ครอบครัวนี้ไม่ได้พูดอังกฤษ แล้วน้องเรากับสามีได้แค่ภาษาไทยอย่างเดียวค่ะ ก็ภาษาใบ้กันจนรู้เรื่องอังกฤษงูๆปลาๆมาก น้องสาวเล่าว่าขับรถพาครอบครัวนี้ย้อนรอยไปตามทางที่เค้ามา ไปตามหารถโดยสารที่เค้าขึ้นมากันก่อนหน้า ทั้งๆที่พูดกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง พาตามหาจนเจออ่ะ แล้วก็พามาส่งขึ้นรถที่เดิม ครอบครัวนั้นขอบคุณน้องเรากับสามีอย่างที่สุด โดยเฉพาะหนูๆทั้งสอง ก่อนจากพอดีสามีน้องสาวให้นามบัตรเค้าไว้ พอเค้ากลับไปถึงเนเธอร์แลนด์ยังส่งของมาขอบคุณด้วยแหละ ตอนแรกเราก็คิดนะว่า เอ่อน้องเรามันก็กล้านะ กล้าชวนเค้าไปตามหาตุ๊กตา พวกเค้าก็กล้าที่ขึ้นรถมาด้วย น้องเราก็คงเห็นเค้ามีลูกเล็กมาสองคน ทางโน้นคงเห็นน้องเราท้องโตอยู่ด้วยแหละมั๊ง เลยไว้ใจ ดีใจที่ได้อ่านของคนอื่นๆนะคะ จากคุณ : vilandra เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 20:57:03

ความคิดเห็นที่ 82 ไม่เกี่ยวกับชาวต่างชาตินะครับแต่อยากแชร์ความรู้สึกดีๆครับ เหตุเกิดตอนที่ผมไปเชียร์ทีม ฟุตบอลขอนแก่น เตะกับทีมเชียงรายที่ จ.เชียงรายครับ ผมเก็บกำไลทองได้ (มารู้ทีหลังว่า5บาท) ทองมันหล่นมาอยู่ใต้รองเท้าผมได้ไงก็ไม่ทราบ  ผมรู้สึกเจ็บที่เท้าเลยยกเท้าขึ้นมาดู ความรู้สึกตอนนั้นสองจิตสองใจมากครับ เพราะผมก็เพิ่งติดหนี้(โดนโกง)มาสดๆ 6หมื่นบาท  แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่าครับ เพราะกลัวจะเป็นบาปกรรมในภายภาคหน้า ถ้าของอะไรของเราหาย เราจะต้องคิดถึงตรงนี้แน่ๆ   ก็ตัดสินหยิบขึ้นมาประกาศหาเจ้าของครับ แล้วคืนเขาไป ปล.ผมยังจำแววตาของเจ้าของทองได้ไม่มีวันลืมครับ     แววตาที่มีความสุขมากที่สุดที่ผมเคยเห็น จากคุณ : -นอนกอดตัวเองทุกคืน- เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 21:24:48

ความคิดเห็นที่ 83 ความรู้สึกดีๆกับสิ่งดีๆเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ได้ทำมาแชร์นะคะ   วันหนึ่งไปร้านขายซีดีของไทยขณะที่อยู่ในร้านก็เห็นนกตัวนึงตัวใหญ่พอควร เดินปีกหักอยู่ในร้าน พี่เจ้าของร้านบอกว่าไม่รู้โดนใครทำร้ายมา นกเข้ามาในร้านตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว   ในใจเราคิดว่าโอวว นี่ก็เย็นแล้วหนิ ถ้างั้นเราจะเอานกกลับไปนะ ตอนนั้นคิดจะหาทางช่วยนก เพราะสงสารคงเจ็บน่าดูปีกหักไม่มีใครสนใจเลยตั้งแต่เช้าแล้ว เราก็กลัวนกด้วยจับก็ไม่เคยจับ  เลยขอให้พี่เจ้าของร้านเอากล่องมาแล้วต้อนนกเข้ากล่องทุลักทุเล  กลับถึงบ้านก็ค่ำ พอเช้าตรู่สามีก็รีบเปิดเบอร์โทรหาคลีนิครักษาสัตว์แถวบ้านดูว่ามีที่ไหนบ้าง จะพาไปหาหมอ ก็โทรไปบุ๊คที่คลีนิคก็ได้รับทราบเพิ่มเติมว่าคลีนิคแห่งนั้นรับสัตว์ที่บาดเจ็บมารักษาฟรีและปล่อยกลับคืนสู่ธรรมชาติด้วย (เราไม่รู้น่ะค่ะว่าเรียกว่าอะไร)  ก็เลยรีบพานกไปหาหมอให้ไวที่สุด ดีใจมากที่นกถึงมือหมอค่ะ เพราะเค้าทนเจ็บมาทั้งวันทั้งคืน   เรื่องที่สอง ในเย็นวันหนึ่ง วันนั้นฝนกำลังทำท่าจะตกหนักมยกก็ขับรถไปรับลูกชายที่เรียนอยู่ใกล้ๆบ้าน พอกำลังจะขึ้นรถขับกลับฝนตกลงมาหนักเลย ระหว่างทางกลับกำลังจะเลี้ยวเข้าบ้าน เห็นแม่ลูก2 กำลังจะพาลูกวิ่งลัดสนามโล่งที่ติดรั้วบ้าน   เราเลยไม่เลี้ยวรถเข้าบ้านแต่ขับไปจอดกดแตรเรียกให้คุณแม่ลูกสอง  รีบขึ้นรถมา เพราะเป็นห่วงกลัวว่าฟ้าจะผ่าเพราะตอนนั้นมีฟ้าร้องฟ้าแล่บด้วย    สนามข้างบ้านกว้างมากกว่าจะไปถึงบ้านคงเปียกปอนและไม่ปลอดภัย   ก่อนเค้าจะขึ้นรถมาเหมือนกับว่ากลัวว่าเบาะรถเราจะเปื้อน เราบอกขึ้นมาๆไม่เป็นไร   พอขึ้นมาปุ๊บเราก็ถามว่าบ้านอยู่ไหนจะไปส่ง พอตั้งใจมองหน้าก็อ้าววเพื่อนในห้องเดียวกับลูกชายนี่หน่า   แม่ของเพื่อนลูกขอบคุณใหญ่แต่เราดีใจที่เค้าไม่เปียกและถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยค่ะ   เรื่องที่3  สามีกับเราเก็บบัตรเอทีเอ็มได้ก็เอาไปคืนยังแบงคืในบัตรนั้น เพื่อให้ส่งคืนกับเจ้าของ เรื่องที่4   สามีไปเข้าห้องน้ำในห้างระหว่างที่เรากำลังซื้อเครื่องสำอาง  พอดีเจอกระเป๋าสตางค์ในห้องน้ำ สามีเลยเดินกลับมาบอกกับเราว่า เดี๋ยวพ่อมานะพ่อเจอกระเป๋าสตางค์ในห้องน้ำ พ่อเอาไปให้ประชาสัมพันธ์ประกาศหาเจ้าของก่อน ว่าแล้วสามีก็เดินไป   พนักงานขายเครื่องสำอางคนเกาหลีพูดว่า นี่ถ้าเป็นชั้นนะไม่เอาไปคืนหรอกเก็บเอาไว้เลย55 ( แหมมคิดได้นะหล่อนT_T) เรื่องที่5   อยู่ในไทย ช่วงนั้นกลับไปเที่ยวบ้าน  เป็นช่วงหน้าฝน กำลังจะเลี้ยวรถเข้าซอยบ้าน เห็นเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนกำลังจะเดินเข้าซอยเพื่อกลับบ้าน ตอนนั้นก็เย็นมากแล้ว ฟ้ามืดๆมีฝนตกลงมาแล้ว เริ่มหนักด้วย เลยจอดรดบีบแตร แป๊รดๆ กดกระจกลงบอกให้ขึ้นรถมาฝนตก  น้องเค้าก็เปิดประตูกลัวรถเราเลอะ เราบอกนั่งไปเลยลูก  ไม่เป็นไร พอขึ้นมาก็ถามว่าบ้านอยู่หลังไหนคะ พี่ไปส่ง  นี่ฝนตกลงมาพี่เห็นว่าอันตรายเดินเข้าซอยอีก สุดท้ายอยู่บ้านรั้วติดกันนี่เองค่ะ55 มยกรู้จักแต่รุ่นแม่เค้ารุ่นหลานนี่ไม่เคยเจอ น้องเค้ายกมือไหว้ขอบคุณเรา  ลงจากรถไปยืนหน้าบ้านบีายบายกันใหญ่  เราดีใจที่น้องเค้าถึงบ้านปลอดภัย เบาะเปียกช่างมันเดี๋ยวก็แห้ง^^ เรื่องที่6  นี่ก็อยู่ในไทยค่ะ สมัยเด็กๆเป็นนักเรียนผูกคอซอง เห็นคนตาบอดกำลังจะข้ามถนน พอดีเรากับเพื่อนนั่งอยู่บริเวณนั้น  ก็รีบเดินไปช่วยจูงคนตาบอดเดินข้ามถนนค่ะ  กลัวว่าถ้าข้ามเองจะอันตรายมากๆ เดี๋ยวโดนรถชน เรื่องที่7  อยู่ในไทยอีกเหมือนกันหลายปีก่อน  ไปส่งน้องที่ป้ายรถเมล์  คนก็รอขึ้นรถเยอะเเยะ  มีคนตาบอดคนนึงยืนอยู่ชิดริมฟุตบาทหน้าป้ายรถเมล์  พอมีรถเมล์จอด  คนตาบอดนั้นก็ตะโกนถามว่า รถสายอะไรครับๆ เงียบ... ไม่มีเสียงตอบเลย คนข้างๆที่ยืนใกล้ๆก็ไม่มีใครตอบคำถามซักคน เห็นยืนมองกันหน้าตาเฉย  ผ่านมาคันที่สองก็เหมือนเดิมอีก เรายืนอยู่ด้านหลังกับน้องเขยิบห่างมากกับคนตาบอดพอควร   ไม่รอแล้วค่ะ คราวนี้รถมาคันที่3เดินไปเองเลยไปบอกเค้าว่าสายอะไร   แล้วถามว่าจะไปที่ไหนบังเอิญว่าจะไปสายเดียวกันกับน้อง เลยให้น้องดูแลส่งขึ้นรถเมล์ไปพร้อมกันเลย   คนตาบอดขอบคุณใหญ่เลยแต่ใจเราคิดว่าทำไมคนที่ยืนใกล้ๆพวกนั้นถึงได้ไม่ดูดำดูดีเค้าเลย  เค้าแค่ถามว่ารถสายอะไรไม่มีใครตอบซักคน  หดหู่ใจนะคะ เห็นคนในสังคมเป็นแบบนี้   ความดีเล็กๆน้อยๆไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรแต่เมื่อเราสามารถที่จะทำได้เราจะทำเสมอเมื่อมีโอกาส ถึงใครไม่เห็นแต่เราเห็นเเละเป็นความรุ้สึกดีที่อยู่ติดกับเราไปเสมอ   ที่สำคัญเรามีลูกเราก็อยากให้ลูกเราทำความดีต่อไปเหมือนกัน ก็เป็นตัวอย่างให้ลูกได้เห็นได้ซึมซับดีกว่าสอนแค่คำพูดว่าลูกต้องเป็นคนดีนะ  ค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 07:32:54 แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 07:28:37 จากคุณ : แม่อยู่ไกล (แม่อยู่ไกล) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 07:26:44

ความคิดเห็นที่ 84 ตอนจะกลับไทย เจอพี่ผู้ชายคนนึง น่าจะเป็นคนงานก่อสร้าง หรือกลุ่มใช้แรงงานอะคะ เค้าใส่เสื้อยืดคอกลมเก่าๆ เลอะๆ เสื้อสกรีนชื่อบริษัทรับก่อสร้างเป็นภาษาไทย เกงขาดนิดๆรองเท้าแตะ เขานั่งที่สนามบินชางฮี สิงค์โปร แล้วพูดโทรศัพย์ทำนองว่า จะกลับบ้านแต่ไม่รู้จะทำไง พูดกับใครไม่รู้เรื่อง เราเลยแกล้งหยิบโทรศัพท์มาพูดเป็นภาษาไทยดังๆ ให้เขาได้ยิน ได้ผลคะ ...เขาหันมามองเราแบบเหมือนเห็นสวรรค์เลยอะ ตาเป็นประกาย แล้วเค้าก็บอกว่าจะกลับบ้านแต่พูดไม่รู้เรื่อง เอาBookingให้เราดู เค้าบอกว่าตั๋วเค้ามันกลับวันใหนก็ได้ เราเลยพาเค้าเดินไปที่เคาเตอร์ของสายการบินคาร์เธ่ //บินหรูกว่าเราอีกงงะ  - -* ก็จัดการพูดกับ จนท.สายการบิน เปลี่ยนวัน เวลา ให้เขา พาเขาไปเช็คอิน พาไปที่เกท แทบจะส่งขึ้นเครื่องเลยที่เดียว เขาบอกว่าเขามาที่สนามบินตั้งแต่ 6โมงเช้าจะกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่ตอนเขาเจอเราอะ มัน 4ทุ่มแล้วอะ เขาก็บอกว่าถ้าไม่ได้เรา ก็ไม่รู้จะกลับบ้านยังไง เราละก็ปลื้มมมมมมมมมมมมม มั่กๆ ผลจากความดีครั้งนั้นทำตอนกลับไทยครั้งต่อมา เราเจอกับผู้ชายที่เพียบพร้อมคนนึงบนเครื่อง และตอนนี้เขาก็เป็น"แฟน" เรา จากคุณ : Nu Ga mE เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 08:54:06

ความคิดเห็นที่ 85 เอาประสบการณ์ที่ไทยก่อนนะ... ตอนนั้นเราเรียนที่เชียงใหม่.. ก็จะชอบไปถนนคนเดินทุกอาทิตย์เลย ไปช่วยพี่ชายที่รู้จักกันขายของ แล้ววันนั้นนั่งเล่นอยู่ที่ร้านพี่ชาย ก็มีคุณป้าที่เขาทำกระจายเสียงส่วนกลางน่ะ เดินมาที่ร้านบอกว่ามีฝรั่งผู้หญิงโดนล้วงกระเป๋า นั่งร้องไห้อยู่ที่ศูนย์ประชาสัมพันธ์ ลุงๆป้าๆไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้เลยสักคน ไปช่วยคุยกับเขาหน่อย เราก็เลยไป เขาดูเสียขวัญมากเลยนะ บอกว่าเขาเป็นคนเยอรมัน มาเที่ยวเมืองไทยกับแฟนครั้งแรก แล้วคืนนี้เขามาเดินถนนคนเดินคนเดียว แฟนอยู่ที่พัก เดินมาได้นิดเดียว จะซื้อของก็เจอว่ากระเป๋าหายไปแล้ว เงิน บัตรอะไรหายหมดเลย มือถือติดต่อแฟนก็ไม่ได้ จะกลับโรงแรมก็จำชื่อไม่ได้อีก นั่งร้องไห้ใหญ่... เราเลยพยายามชวนคุย บอกว่า ให้ใจเย็นๆ พยายามถามว่ามาจากไหน เมืองอะไร นี่ๆเราเคยไปเที่ยวเยอรมันด้วยนะ ไปเมืองนี้ๆ แล้วก็ถามว่าถ้ายังไงอย่าลืมอายัดบัตรนะ ก็คืออยากให้เขาหายเครียดลงบ้าง สักพักก็มีคนเก็บกระเป๋ามาคืนเขา บอกว่าคนที่ล้วงไป เอาไปทิ้งไว้ที่ซอยๆหนึ่งใกล้ๆนี้ แน่ละ มันไม่เอาบัตรหรอก เอาไปก็กดไม่ได้ ก็เอาเงินสดไปหมดกระเป๋าเลย จะกลับโรงแรมก็ไม่รู้ยังไง เราเลย เออ เราว่าง ป่ะ.. เดี๋ยวเราขี่รถไปส่ง แค่บอกทางมาละกัน ว่าพอคุ้นๆที่ไหนบ้าง ก็โชคดีว่า เขามีนามบัตรโรงแรมติดตัว เราก็เลยขี่วนๆ จนไปถึงที่พักเขา เขาบอกว่าให้เรารอแป็ปนึง เขาจะขึ้นไปเอาของมาให้ เราบอก เฮ้ย! ไม่เอาๆ เราไม่ได้ต้องการอะไร แต่เราให้เบอร์โทรเราไป แล้วบอกว่า ถ้ามีอะไรโทรหาเราได้ตลอดเลยนะ เราช่วยไรได้ก็จะช่วย หลงทาง หาร้านกินข้าวอร่อยๆ ก็โทรมาถามได้ ^^ เราบอกว่า เราขอโทษแทนคนที่ล้วงกระเป๋าเขาไป เรารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขามาเมืองไทย คนที่ขโมยของเขาไปเป็นคนไม่ดีก็จริงนะ แต่เราไม่อยากให้เขาเก็บไปคิดเหมารวมว่าเมืองไทย หรือ คนไทยทั้งหมดไม่ดี  ไม่อยากให้เขาคิดว่าเป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีแล้วเอาไปบอกต่อคนอื่นว่าเมืองไทยแย่นะ อย่ามาอะไรทำนองนี้ เราแค่อยากให้เขาเก็บเอาส่วนดีๆอย่างวันนี้ที่มีคนหลายคนพยายามช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่ไปทดแทนกัน เราคืนเงินให้เขาไม่ได้ แต่เราขอคืนเป็นน้ำใจแทนนะ เขายิ้มได้ แล้วก็บอกขอบคุณเราหลายครั้งมากๆๆๆ เราขี่รถกลับไปหาพี่ชายบอกว่า ดีเนอะ ได้ช่วยเหลือคนเนี่ย ^^ 555+ ผลพลอยได้คือ มีพี่ผู้ชายใจดีที่เขามาช่วยงานประชาสัมพันธ์เดินกลับมานั่งคุยกับเรา ถามว่าชื่ออะไร พี่เขาทำงานที่อควาเรียมสวนสัตว์เชียงใหม่ ชื่อพี่.. ถ้าวันหลังเราไปเที่ยวให้โทรหาพี่เขานะ เดี๋ยวเขาให้เข้าฟรี ^^ เอาซะยาวเลยอ่ะ... แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 11:46:51 จากคุณ : เมี๊ยวหง่าวโดนปลาทอดสาวทิ้ง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 10:43:47

ความคิดเห็นที่ 86 อ่านกระทู้นี้แล้วมีความสุขจริงๆค่ะ ของเราอยู่ในไทยเนี่ยแหละค่ะ สมัยเรียนมหาลัยปี1(ม.รัฐฯย่านบางเขน) เพิ่งเปิดเรียนไปเดือนกว่าๆ ขณะอยู่ที่หน้าศูนย์คอมพิวเตอร์ของมหาลัย เห็นวัยรุ่นต่างชาติชาวเอเชีย3คนกำลังเปิดหาข้อมูลกันอยู่ที่เครื่องคอมฯที่เอาไว้จองคอมพิวเตอร์ในศูนย์ฯ พอดีเรากำลังต่อคิวจองคอมอยู่หลังพวกเค้า ก็มีคนนึงหันมาถามเรา(เป็นภาษาอังกฤษ) พร้อมยื่นกระดาษให้ดูว่าต้องการจะไปตึกนี้ ไปยังไง  ตึกนั้นมันอยู่คนละฟากกับที่เรากำลังยืนอยู่ตอนนี้เลย ด้วยความเป็นเด็กใหม่ ก็บอกไม่ได้ว่าให้นั่งรถบริการฟรีในมหาลัยว่านั่งสายไหน จะบอกให้นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เค้าก็มากันทั้งหมด 7 คน กลัวโดนหลอกค่าโดยสารอีก จะบอกทางไป ก็ลึกลับซับซ้อนเกิน ขนาดให้บอกคนไทยด้วยกันยังยากเลย เลยบอกเค้าว่า(ด้วยภาษาอังกฤษที่พอใช้ได้) เราจะพาพวกคุณเดินไปเอง เค้าถามว่าเดินกี่นาทีหรอ เราบอก15นาที(ที่จริงไม่รู้หรอก 555) พวกเค้าก็โอเค เราหันไปบอกเพื่อนๆเราว่า"เดี๋ยวพวกแกเข้าไปเล่นคอมกันก่อนนะ เราจะพาคนต่างชาติไปตึกที่เค้าถามเรา" เพื่อนผู้ชายคนนึงก็บอกว่า "เฮ้ย เราไปเป็นเพื่อน" เด็กไทย2คนก็เลยเดินนำต่างชาติ7คนไปยังตึกเป้าหมาย คุยกันเลยรู้ว่าเค้าเป็นคนเกาหลี ไปที่ตึกนั้นเพื่อจะเข้าไปขอทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย เค้าก็บอกว่า มหาลัยนี้ใหญ่จัง เหมือนเป็นเมืองเล็กๆเลย ใช้เวลาเดินประมาณ15นาทีจริงๆแฮะ 555 พอส่งเค้าที่หน้าตึก พวกเค้าก็ขอบคุณเรากับเพื่อนใหญ่เลย หยิบของในกระเป๋ามาให้เราเป็นปากกาตัวการ์ตูน เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เค้าก็ยัดใส่มือเรามาให้ ก็โค้งกันไปโค้งกันมา มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น จากคุณ : Lalawolf เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 16:00:36

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณที่เข้ามาแชร์เรื่องดีๆกันนะคะ เรานั่งอ่านด้วยรอยยิ้มแต่น้ำตาก็ซึมๆไปด้วย ทุกเรื่องราวที่ทุกๆคคห.มาแบ่งปันคือเรื่องราวดีๆที่ทำให้หัวใจมีความสุขที่สุด จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:33:03

ความคิดเห็นที่ 88 ความเห็นที่ 84 กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! จากคุณ : For You I Will เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:54:48

ความคิดเห็นที่ 89 อ่านเเล้วรู้สึกดีมากครับ บางอันยังไม่ทันอ่านก็ให้กิฟแล้ว ^^ จากคุณ : kimmujji3 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:55:08

ความคิดเห็นที่ 90 ขอเล่าบ้าง จ้อยเป็นแม่ค้าออนไลน์ต้องไปส่งของไปรษณียทุกวันค่ะ วันนึงที่เข้าแถวอยู่  มียายชาวบ้านจูงมือเด็กมา  ดูแล้วน้องป่วยเพราะไอโขกๆน้ำมูกไหล ยายเค้าก็มาที่เคาเตอร์ ถือทะเบียนบ้านมา  บอก พนง ว่ายายมาเอาเงิน ลูกมันส่งเงินมาให้  ยายจะเอาเงินมาพาหลานไปหาหมอ จนท ก็บอกว่ายายครับต้องเข้าคิวนะ  ยายแกก็งงๆเดินงกๆเงิ่นๆหาหางแถวไม่เจอ(วันนั้นที่ปณ.คนเยอะมากๆ) พอดีว่าอีก 2 คนจะถึงคิวจ้อยแล้ว  จ้อยเลยเรียกยายว่ายายมาเข้าคิวตรงนี้เลย ในที่นี่หมายความว่าจ้อยจะให้คิวของจ้อยกับยายแล้วตัวจ้อยจะไปยืนต่อคิวใหม่ คนที่ยืนต่อจากจ้อย เธอหน้าตาดี สวยเชียว ชักสีหน้ามองจ้อยแบบไม่พอใจมากๆแล้วพูดแบบประชดว่ามาแซงคิวได้ไง จ้อยก็บอกเธอดีๆว่าไม่ได้ให้ยายแซงคิวคุณค่ะ ฉันจะให้คิวฉันกับยายค่ะ พอยายแกเดินงกๆเงิ่นๆมา  จ้อยก็ยายว่ายายมายืนรอคิวตรงนี้  แล้วจ้อยก็ไปต่อคิวใหม่ พี่ผู้หญิงอีกคน ท่าทางเป็นแม่บ้านธรรมดาเรียกจ้อย  บอกว่ามาต่อตรงนี้คิวที่ยายก่อนหน้าพี่เค้าสิ จ้อยก็เลยยิ้มๆ  บอกพี่แม่บ้านไปว่าไม่เป็นไรค่ะ แล้วไปต่อคิวใหม่ จ้อยว่าการแบ่งปันเล็กๆก็ทำให้เราสุขใจได้ค่ะ จากคุณ : จ้อย..ยย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:21:28

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ยิ้มตามทั้งน้ำตา ^^ เล่าบ้างเป็นเกิดที่ไทยค่ะ ที่งานคอนเสิร์ตของนักร้องที่เราชอบ เรากับเพื่อนจัดบูทติดรูปนักร้องให้คนที่มารอดูคอนได้เดินดูรูปรอเวลาเข้าคอน บูทนี้เพื่อนเราต้องติดต่อเดินเรื่องมากมายหลายขั้นตอนมาก และทุกสิ่งอย่างออกเงินเองหมด(หมดเป็นหมื่น) ทำไปก็เพราะชอบนักร้องล้วนๆ ซึ่งตอนนั้นเพิ่งผ่านช่วงสึนามิที่ญี่ปุ่นมาไม่นาน และวงที่เราชอบมีแฟนเพลงที่เป็นคนญี่ปุ่นอยู่เยอะ ก็เลยทำป้ายให้กำลังใจคนญี่ปุ่นติดที่บูทด้วย วันคอนพอคนญี่ปุ่นเค้าเดินผ่านมาเห็นป้ายให้กำลังใจ เค้าถึงขั้นโค้งขอบคุณให้ป้ายอันนั้นเลยทีเดียว ตอนที่เห็นเค้าโค้งให้ป้ายเพื่อขอบคุณ เรากับเพื่อนอึ้งมากๆ แฟนเพลงชาวญี่ปุ่นบางคนก็มาถามขอถ่ายรูปป้ายได้ไหม?   เค้าทวิตข้อความให้เพื่อนที่ญี่ปุ่นดูด้วย เค้าขอบคุณ บางคนน้ำตาซึม และบอกว่าแฟนๆชาวไทยใจดี มีบางคนพูดกับป้ายด้วย อาริกาโต 55+ นาทีนั้นเรากับเพื่อนมีความสุขมาก เรื่องราวเหมือนไร้สาระแต่เรามีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ^^ ปล.คอนครั้งนั้นเรากับเพื่อนได้เจอศิลปินใกล้ๆด้วย เค้ามาเดินดูบูท ทั้งๆที่พวกเราทำไม่ได้หวังว่าเค้าจะเดินออกมาดู เพราะหวังได้ยากยิ่ง แต่เค้าก็ออกมาและเป็นช่วงที่บูทมีแค่เรากับเพื่อนด้วย ทำดีได้ดีจริงๆค่ะ จากคุณ : JaeLuv เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:46:55

ความคิดเห็นที่ 92 ขอเล่าของในประเทศนะคะ จริงๆมีหลายอัน แต่จำอันนี้ได้มากที่สุด เราเรียนอยู่แถวๆวัดพระแก้ว ซึ่งเป็นอะไรที่ชาวต่างชาติเยอะมากกกกกกกกก วันก่อนเราขึ้นรถเมล์ไปเรียนเจอ ผญ ต่างชาติคนนึงมาคนเดียว เราก็เห็นเค้ามองแผนที่แล้วก็ก้มๆเงยๆ แบบถึงรึยัง คือเราเคยไปแบคแพคเราก็เข้าใจว่าเวลาไม่รู้ทางเนี่ย มันทรมานมาก แบบฉันจะหลงมั้ย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะถามใครได้ เค้าก็เหมือนไม่กล้าถามกระเป๋ารถเมล์เพราะฮีหน้าเหวี่ยงมากจริงๆ ตลอด 10 นาทีที่เราอยู่บนรถเมล์ เค้าหยิบแผนที่ขึ้นมาเช็คตลอด ปกติเราจะไม่ยุ่งเรื่องของใคร แบบกลัวเค้าหาว่า:-)ค่ะ 55555 อันนี้เราก็ชั่งใจอยู่นานมากว่าจะช่วยเค้าดีมั้ย สุดท้ายก่อนจะลงป้ายนึงเราก็ไปถามเค้าว่า จะให้ช่วยเรื่องบอกทางมั้ย จะไปไหน เค้าก็ทำหน้าตกใจเลยแล้วก็บอกว่า you are so kind, thank you very much. พูดซํ้าๆอยู่สามรอบเห็นจะได้ แล้วเค้าก็ชี้บนแผนที่ว่าจะไปสวนสันติชัยปราการ เราก็เลยเดินไปบอกกระเป๋ารถเมล์ว่า พี่คะ ถ้าถึงสวนสันติชัยปราการแล้วให้ช่วยบอก ผญ ฝรั่งคนนั้นด้วย เค้าจะได้ลง กระเป๋ารถเ้มล์ฮีก็เหวี่ยงใส่เราใหญ่ บอกพี่จะไปพูดภาษาอังกฤษเป็นได้ไง เราก็เลยบอกว่า ก็แค่สะกิดเค้าบอกว่าสวนสันติชัยปราการก็พอ แล้วเราก็เดินกลับมาบอกเค้าว่า บอกกระเป๋ารถเมล์ให้แล้วนะ เดี๋ยวเค้าจะมาบอกตอนถึงให้คุณลง เค้าก็ขอบคุณเราใหญ่ เราก็พยักหน้าแล้วก็รีบลงรถไป เพราะเลยมาป้ายที่สองแล้ว เดินกลับมหาลัยขาลาก   แต่ก็ดีใจค่ะที่ได้ช่วยเหลือ :) เราเรียนภาษา อ.เราคนนึงเคยพูดว่า จุดมุ่งหมายของการเรียนภาษา(ของอาจารย์)คือการเข้าใจภาษาและทำให้เราช่วยเหลือผู้คนได้ อ.เป็นไอดอลเราไปเลยค่ะ จากคุณ : pam-a-rod เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 01:06:58

ความคิดเห็นที่ 93 ขอเล่าบ้างค่ะ ทำงานอยู่ร้านอาหารไทยที่อเมริกา เป็นพนักงานเสิร์ฟ ปกติลูกค้าคนนี้เป็นลูกค้าประจำ แต่ให้ทิปน้อย มากทุกครั้งที่มา วันหนึ่งเขาทำกระเป๋าตังค์หล่นใต้โต๊ะ ตอนเก็บโต๊ะ ทำความสะอาดก็เลยเห็นรีบวิ่งเอาไปให้ แต่ไม่ทัน แต่คิดว่าเดี๋ยวเขาคงกลับมา แต่เขากลับมาอีกทีตอนเช้า เพิ่งนึกออกว่ากระเป๋าหาย ดูเขาดูดีใจและโล่งใจมากที่ได้ กระเป๋าคืน ให้เงินเรา 20 เหรียญ แต่เราบอกขอบคุณ และขอไม่รับเงิน แค่คุณมากินบ่อยๆที่ร้าน ก็ดีใจแล้ว พอหลัง จากนั้น เขาก็มาบ่อยๆเหมือนเดิม ทิปมากกว่าเดิมขึ้นเยอะ้เลยค่ะ เหมือนสุภาษิตไทยที่ว่า ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่ นาน ยังใช้่ได้อยู่ค่ะ จากคุณ : ช้างไทยในเมืองนอก เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 06:34:40

ความคิดเห็นที่ 94 ผมมีแต่เรื่องคนไทยทำเรื่องไม่ดี จนคนไทยที่อยู่ด้วยกันต้องบอกคนต่างชาติว่า เขาไม่ใช่คนไทย จากคุณ : chotikul_n เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 15:29:07

ความคิดเห็นที่ 95 โอ๊ะพึ่งนึกออกอีกเรื่องหนึ่งครับ พอดีหัวกระทู้จั่วว่าทำดีในต่างแดนเลยไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เลย เรื่องนี้เกิดขึ้นที่เมืองไทยกับสองหนุ่มหล่อจากเยอรมันครับ (คนหนึ่งหล่อหยั่งกับดารา) วันหนึ่งหลังเลิกเรียนผมก็ไปนั่งเล่นอินเตอร์เนตอยู่ที่ Honda Siam ครับ ตอนนั้นยังมีอยู่อะนะ ขณะที่นั่งเล่นไปเรื่อยเปื่อยก็เห็นฝรั่งสองคนมากันแบบแบคแพคเลยล่ะ เดินเข้ามานั่งเล่นที่คอมเครื่องข้างๆครับ ผมนี่ถึงแม้จะเจอฝรั่งที่ทำไม่ดีกับเรามาพอสมควรแต่ไม่เคยเข็ดนะครับ ด้วยความที่เป็นคนชอบฝรั่งมากน่ะเลยจะรู้สึกดีทุกครั้งที่มีโอกาสได้มีปฏิสัมพันธ์กับฝรั่งครับ ก็คิดในใจเลยครับว่าถ้าเขามีปัญหาอะไรผมจะขอช่วยเอง เขาก็มานั่งเล่นอินเตอร์เนตนั่นแหละครับแต่ด้วยความที่โต๊ะคอมที่นี่จะเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสจึงทำให้ทุกคนนั่งหันหน้าเข้าหากันหมด มีคอม 4 ตัวน่ะ นึกภาพออกใช่ไหม ผมก็เล่นไปมองไปอยู่ครับ สักพักคงเพราะสบตากันสองสามทีมั้งเขาเลยกล้าถามกับผมคำถามแรกเลยว่า " เปลี่ยนภาษายังไง " ห้าๆ ก็เลยเปลี่ยนให้เขา จากนั้นก็ได้คุยกันอีกยาวเลยครับ โดยผมเริ่มถามก่อนเลยว่าเขามาทำอะไรจะไปไหนหรือเปล่า เขาก็บอกว่าจะไปภาคใต้ครับ โดยจะเริ่มจากไปสมุยก่อนแต่ตอนนี้มีปัญหาคือไปไม่ถูกครับ ผมก็เลยนั่งคุยกับเขาทำให้รู้ว่าพวกเขางานเข้าในระดับหนึ่งเลยครับ คือ เชคเอาท์จากโรงแรมเก่ามาแล้ว , ไม่ค่อยรู้ที่ทางในเมืองไทย(ที่มาเล่นเนตที่นี่ได้ก็เป็นอะไรที่โค-ตรโชคดีเลยครับ เพราะเขาบอกว่าบอกให้ตุ๊กตุ๊กพามาส่งที่ที่มีเนตให้เล่นหน่อย แล้วที่นี่มันคือที่เดียวที่มีเนตให้เล่นฟรีแบบเปิดให้คนทั่วไปเข้ามาเล่นได้ในบริเวณใหญ่ๆแถวนี้น่ะสิครับ ต้องถือว่าโชคดีมากที่ได้ตุ๊กตุ๊กรู้แล้วพามาส่งที่นี่ครับ) , ตอนนั้นเวลาเที่ยงจะไปสมุยแต่ไม่รู้ว่าจะไปยังไง(ถามศูนย์บริการนักท่องเที่ยวแล้วเหมือนเจ้าหน้าที่ก็ตอบพวกเขาไม่เคลียร์ทำให้เขาไม่ไว้วางใจอีก) , โรงแรมที่สมุยยังไม่ได้จอง สรุปคือแม่มถ้าวันนี้ไปสมุยไม่ได้ก็คือไม่มีที่นอนน่ะ แล้วสองคนนี้ถึงแม้ตั้งใจมาสมุยและกระบี่แต่ก็ดูไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเมืองไทยเลยครับพึ่งมาได้ไม่กี่วันและพึ่งจะหายจากเจทแลค วันที่เจอผมคือวันแรกที่กำลังจะเดินทางไปสมุยและกระบี่ตามความตั้งใจซึ่งตอนนั้นมันเที่ยงๆบ่ายๆแล้วอะนะครับ ตอนแรกเขาบอกว่าจะไปภาคใต้ด้วยรถไฟ ผมแบบ 0 _ 0 ????!!! รถไฟ?! เขาบอกว่าให้ช่วยบอกทางไปสถานีรถไฟให้หน่อยเขาจะได้ไปจองตั๋วลงใต้ ผมเลยบอกว่าเฮ้ยแล้วเมื่อไรมันจะถึงล่ะ อีกอย่างรถไฟบ้านผมไม่ได้ดีเหมือนบ้านเขานะ -_-' ทำให้เขาพึ่งตระหนักว่าสงสัยไปรถไฟคงไม่ดีแน่เพราะมันคงไม่เหมือนที่บ้านเขาจริงๆ 555 เขาเข้าใจว่ามันเป็นรถไฟหัวจรวดหรืออย่างไรหนอ ผมเลยแนะนำว่าควรไปด้วยเครื่องบินครับ ก็เลยใช้เนตตรงนั้นแหละนั่งหาไฟล์ทกันเลย เลือกอยู่ด้วยกันตั้งนานครับ โดยผมนี่แหละเป็นคนแนะนำสายการบินให้พวกเขา ก็เลยช่วยกันหาช่วยกันดูครับ เพราะแต่ละเครื่องแต่ละสายการบินมีปัจจัยต่างกัน เต็มไม่เต็ม , ถูกแพง , ช้าเร็ว ฯลฯ บางเครื่องต้องไปหลายต่อเขาก็ไม่อยากได้ในลักษณะนี้อีก นอกจากนี้มันมีเครื่องบินหลายสายที่ต้องไปลงสุราษฎร์ก่อนไม่ได้ลงที่เกาะโดยตรง ทำให้ผมอาสาหาข้อมูลให้อีกว่าจะไปต่อถึงสมุยยังไง ทั้งๆที่เกิดมาผมยังไม่เคยไปสมุยเลย 55555 แต่ทำด้วยความเต็มใจครับ พอได้ข้อมูลมาก็ร่ายยาวให้ฟังเลยทีนี้ว่าไปที่ไหนก่อนแล้วอะไรยังไง ผมมีแอบงงด้วยครับว่าเอะต้องข้ามเรือหรือเปล่าหรือว่ามีรถข้ามไปหรือยังไง บางทีก็ตอบคำถามที่เขาถามมาแบบนี้ไม่ค่อยถูกครับทำให้ผมต้องหาข้อมูลอีก หรืออย่างตอนแรกจะไปนกแอร์มันต้องไปขึ้นที่ดอนเมือง ตอนนั้นงานเข้าแล้วต้องมาอธิบายอีกว่าไปดอนเมืองยังไง เพราะเขารู้จักแต่สุวรรณภูมิ แถมเขายังให้ผมคาดการณ์อีกว่าถ้าไปถึงที่นั่นตอนนั้นจะมีโรงแรมให้จองไหม ก็เรียกว่าสนุกสนานกันเลยทีเดียวครับ ผมก็มีปัญญาแค่หาข้อมูลให้นั่นแหละไม่เคยไปสมุยมาก่อนเหมือนกัน ถือว่าผมได้ความรู้ไปด้วยในตัวเลยครับแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจใช้บางกอกแอร์เวย์ซึ่งต้องไปขึ้นที่สุวรรณภูมิและรู้สึกว่าจะบินตรงไปที่เกาะเลยครับซึ่งผมก็มองว่าถึงแม้อันนี้จะแพงสุดแต่ดีสุดแล้วจริงๆถ้าให้ช่างใจครับ อีกอย่างก็ดีไปนะเพราะสุวรรณภูมิมันไปง่ายกว่าจากตรงนี้อะครับแต่กว่าจะถึงขั้นนี้ก็เรียกว่าหาข้อมูลกันละเอียดพอตัว 55555 ตอนแรกเหมือนเขาจะไปสุวรณภูมิด้วย TAXI มั้ง ผมก็บอกว่าไม่ต้องๆเดี๋ยวผมพาไปอีกวิธี ง่ายกว่าถูกกว่า ก็เลยพาขึ้น BTS แล้วไปส่งพวกเขาถึงปากทางสอดตั๋วของ Airport Link เลยครับ ก็อธิบายไปด้วยอะนะว่าจากตรงนี้แล้วให้ลงสุดสาย ก็เป็นอันเสร็จภารกิจร่ำลากันตรงนั้นแหละ เพราผมก็ส่งได้เท่านี้ เขาก็แบบขอบคุณใหญ่เลย จับมือๆ แล้วบายๆ 555 ตอนขากลับมาบ้านเขายังทักมาใน FB อีกครับว่ารู้สึกประทับใจผมมากและก็บอกด้วยว่าตอนนี้กำลังนั่งรอเครื่องอยู่ที่สุวรรณภูมิครับ ^ ^ ผมเชื่อว่าการเที่ยวแบบแบคแพคแบบพวกเขามันก็มีข้อดีนะครับ คือดูผจญภัยดีแถมมากันแบบลุยเลยจริงๆด้วยนะ คือเหมือนไม่ได้วางแพลนมาก่อนอะครับ ก็จะทำให้ได้ใกล้ชิดคนไทยคนท้องถิ่นมากกว่าและผมก็เป็นหนึ่งคนที่แสดงให้พวกเขาเห็นว่าคนไทยใจดีครับ เชื่อว่าการแสดงน้ำใจในครั้งนี้น่าจะทำให้เขาทั้งสองคนมีเรื่องดีๆที่มาเมืองไทยสักเรื่องติดตัวกลับบ้านไปครับแต่สำหรับผมผมทำด้วยความเต็มใจนะครับ จริงๆตอนที่ช่วยกันหาข้อมูลนั้นก็นั่งคุยไปด้วย ทำให้รู้ว่าสองคนอายุมากกว่าผมไม่เท่าไรยังวัยรุ่นอยู่เลย พวกเขาเป็นเพื่อนกันแต่ทำงานกันคนละที่ คนที่ผมคุยด้วยเขาทำงานที่ธนาคารแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่แห่งหนึ่งของเยอรมนีครับแต่จำไม่ได้แล้วว่าตำแหน่งอะไร(มีการ search รูปบริษัทเขาให้ดูด้วยแล้วถามว่ารู้จักไหม) สองคนนี้มาเที่ยวช่วงหยุดงานครับ อยากมาพักผ่อนตากอากาศที่เมืองไทยและรู้สึกว่าจะเป็นครั้งแรกของพวกเขากับเมืองไทยด้วยครับ แล้วก็ได้คุยสัพเพเหระกันอีกหลายเรื่องครับ วันนั้นถือเป็นวันดีอีกวันหนึ่งของผมเลยครับ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 19:17:58 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 19:11:52 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 19:09:20 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 18:59:28

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านกระทู้นี้แล้วนั่งยิ้มได้ทั้งวันเลยค่ะ : ) จากคุณ : Margaret เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 22:38:28

ความคิดเห็นที่ 97 อยู่อังกฤษค่ะ เมื่อวันก่อนไปเดินซื้อเนื้อหมูกับแม่ ก่อนที่จะเข้าไปในร้าน ก็ยืนดูเนื้อผ่านกระจกหน้าร้าน ชี้ชวนให้แม่ดูว่าเนื้อชิ้นนี้ชิ้นนั้นสวยเนอะ ระหว่างนั้นก็มีคุณลุงเดินหลังค่อมเข้ามาถามขอให้เราซื้ออาหารให้หน่อย ไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน เรามีเหรียญแค่ 1 ปอนด์ ก็เลยให้ไป เค้าก็ขอบคุณเราใหญ่ เดินออกมาจากร้านขายเนื้อ ก็ยังเห็นลุงเค้าเดินขอเงินคนถามถนนอยู่แต่ก็ไม่มีใครให้ พอดีเรากับเค้าเดินไปทางเดียวกันก็เลยเห็น ปรากฎว่าลุงคนนั้นเดินเข้าไปในร้าน William Hill (ร้านแทงพนันบอล) แม่หัวเราะใหญ่เลย บอกเอาเงินให้เค้าไปแทงบอล ไปขอเค้าดีมั้ยว่าถ้าแทงถูกเอาเงินมาแบ่งกันด้วย เราก็คิดนะว่าบางทีเค้าอาจเดินเข้าไปขอเงินคนในร้านแทงบอลหรือเปล่า แต่แม่บอกว่าท่าทางไม่ใช่ เล่าให้สามีฟังโดนว่าใหญ่เลยว่าอย่าเอาเงินให้ใครในเมืองอีก เดี๋ยวคนไม่ดีคนอื่นจะนึกว่าเราซื่อแล้วจะมาทำแบบเดียวกันหรือดักปล้นเอา จากคุณ : 9-to-5er เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 00:41:40

ความคิดเห็นที่ 98 ทู้น่ารักมาก อ่านแล้วชื่นใจไปด้วยกับคนทำความดี ขอให้บุญรักษาค่ะ จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 02:39:52

ความคิดเห็นที่ 99 ทริปเมืองจีนหลายปีก่อน เราเดินทางไปทางรถข้ามลาว เข้าจีนเที่ยวแถบสิบสองปันนา ต้าหลี่ ลี่เจียง..ขากลับ..เจอแม่ชี เป็นคนจีน100% แต่มาอยู่ไทย 20 กว่าปีแล้วพูดไทย ชัดมากกก ไป่แสวงบุญในจีนแล้วกำลังนั่งรถกลับเชียงราย..เช่นกัน..แม่ชีเดินทางคน เดียว..พวกเรานั่งรถบัสนอนจาก..คุณหมิง.ไปที่โมหัน(บ่อหาน) เพื่อข้ามฝั่งมาลาว.. เรานัดรถตู้ฝั่งลาวมารับที่ด่านบ่อเต็น ในรถบัสมีคนไทยเยอะมาก..เพราะเป็นช่วง เทศกาล..แม่ชีถามกลุ่มอื่นๆ ว่าจะข้ามฝั่งไปลาวด้วยคนขอติดรถไปด้วยได้ไหม ทุกกลุ่ม บอกว่ารถเต็มไม่มีใครสามารถรับได้ เราได้ยินเลยเข้าไปสอบถาม แล้วก็พูดภาษาจีนกับ แม่ชีด้วย (ตอนหลังแม่ชีบอกว่านึกว่าเราเป็นคนจีนเลยไม่ได้มาถาม555)  กลุ่มเรา พวกเรามีกันแค่ 6 สาว เลยชวนแม่ชี ข้ามฝั่งลาวกลับมาด้วย..แม่ชีดีใจมาก..จะช่วยแชร์ ค่ารถตุ้ให้ แต่เราบอกว่าไม่ต้องคะ เพราะยังงัยก็นั่งแค่ 6 คนอยู่แล้ว..และตอนข้ามด่าน แต่ละฝั่ง เราช่วยแม่ชี ยื่นPass แทน บอกว่าของแม่ชี ทุกด่านเลยไม่เก็บค่าผ่านด่านลาว เที่ยงที่ลาว เชิญแม่ชีฉันเพล..พร้อมกัน ได้ถวายเพลให้แม่ชีด้วย..ได้มีโอกาสทำบุญ ด้วย พอข้ามฝั่งไทย..Pass แม่ชีมีปัญหา เพราะใบผ่านแดน..ขาเข้าที่ต้องติดเล่มไว้หาย ไปเนื่องจากแม่ชีไปแสวงบุญที่จีนนาน คงหายไปแล้ว เลยมีปัญหาทำให้เข้าไทยไม่ได้ เราต้องช่วยพูดเจรจากับด่านไทยให้แม่ชี กว่าจะสำเร็จ..แต่ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี (ระหว่างนั่งรถตู้จากลาว เข้าไทย เราได้มีโอกาสสัมภาษณ์แม่ชี ว่าทำใมถึงมาบวชชีใน ไทย แม่ชีว่าเค้าเป็นลูกกำพร้าตั้งแต่เด็กๆ ชีวิตพกพันได้มาบวชและมาจำวัดที่เมื่องไทย ปัจจุบัน จำวัดอยู่บนเขาเชียงราย..สมเด็จพระราชีนี เคยเสด็จวัดนี้ด้วย..แม่ชีรักเมืองไทย มากก..ยังให้นามบัตรของวัดให้พวกเราด้วย ว่าถ้ามีโอกาส..ไปเที่ยววัดท่านบ้างนะ ) เรามีโอกาสได้ช่วยเหลือเพื่อนร่วมทาง ร่วมโลก ระหว่างการท่องเที่ยวบ่อยมาก..แต่ สำหรับการได้ชวยเหลือในครั้งนี้..เรารู้สึกภูมิใจ..มากกกก....มีความสุขมากกับทริปนี้ จากคุณ : Jey Hua เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 11:20:28

ความคิดเห็นที่ 100 ต้องขอชม คุณพ่อ-คุณแม่ของ จขกท และอีกหลายๆคนที่ทำความดี ที่ถุกเลี้ยงและอบรมสั่งสอนมาดี ส่วนหนึ่งเชื่อว่าศาสนาพุทธช่วยขัดเกลาจิตใจที่ดีงามด้วย คนที่ได้รับสิ่งที่ดีเหล่านี้ ก็ต้องทำเผื่อแผ่ต่อให้คนอื่นด้วย เท่ากับคุณทำความดีขึ้นเป็นทวีคูณ ทำดีต่อไปนะครับ จากคุณ : Ultraguy เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 16:28:17

ความคิดเห็นที่ 101 เราเพิ่งได้งานใหม่เมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา หลังจากร่อนใบสมัครไปหลายที่ บริษัทดีๆก้อเรียกสัมภาษณ์ แต่ก้อตกไปตลอด จนเราท้อใจ เขียนโพสต์ประกาศหางานด้วยตัวเองที่เว็บฟรีแห่งหนึ่งในสวิสฯ เขียนเป็นเยอรมันสดๆ ไม่ได้แก้ไขไวยากรณ์ ไม่ได้แปล เราไม่คิดว่าจะมีใครตอบมาหรอก แต่แล้วไม่น่าเชื่อ อีกวันเดียวมีบริษัทฯนึงเขียนมาว่า เราสนใจคุณ กรุณาโทรกลับเบอร์นี้ ตอนนั้นเราไม่ดีใจ กลับกลัวว่า เป็นพวกรับไปโทรขายของตามบ้านมากกว่า และลังเลด้วยว่ามันจะใช่เหรอ  มันเป็นวันศุกร์แล้วแหละ ก้อไม่ได้โทรกลับ พอวันเสาร์ เค้าเขียนมาอีก ให้รีบโทร เราก้อโทรไปนะ สรุปไปสัมภาษณ์วันอังคาร ไปสัมภาษณ์เจอฝรั่งสวิสสองคน วัยสามสิบสี่สิบ คนนึงเป็นแฟนพันธ์แท้เมืองไทยตัวจริง คุยกันเกินสองชั่วโมง ยิ่งกว่าสัมภาษณ์ สรุปอีกวันเรามาเริ่มงานเลย ก้อทำมาจนบัดนี้  นายอีกคนบอกเราว่าเค้าเป็นคนเจอประกาศที่เราเขียนทิ้งไว้ แต่เค้าไอ้อ่านประกาศให้เพื่อนอีกคนฟัง(คนที่ชอบเมืองไทยมาก) แค่รู้ว่าเป็นคนไทย เพื่อนฉันก้อบอกเลยว่า ซื่อสัตย์และไว้ใจได้ยิ่งกว่าสวิสฯด้วยกันซะอีก เลยอยากเจอเรามาก สรุป ได้โดนเรียกไปสัมภาษณ์ และได้งานใหม่ที่ดีและชอบมากจนทุกวันนี้ ก้อเพราะคำว่า เป็นคนไทย จริงๆ ดิฉันได้ผลบุญจากการทำดีของเพื่อนคนไทยทุกคน ขอขอบคุณที่ทำ เพื่อชื่อเสียงคนไทย ที่ฝรั่งขนานนามว่าคนใจดี และเป็นมิตร ตลก และสุภาพ แถมยังเป็นคนซื่อสัตย์อีกต่างหากค่ะ แก้ไขเพิ่มเติม ไว้ใจแค่ว่าเราเป็นคนไทย ให้กุญแจออฟฟิศเราตั้งแต่อาทิตย์ที่สอง และให้ล็อคอินบัญชีออนไลน์ ให้ทำการจ่ายเงิน ดูแลค่าใช้จ่าย ตั้งแต่เดือนแรกเลย เชื่อไหมอ่ะ เราหยอกนายเสมอว่า จะไว้ใจอะไรนักหนา เดี๋ยวฉันโอนไปซื้อกระเป๋าหลุยส์เลยนี่ นายสองคนได้แต่หัวเราะ แล้วส่ายหน้า แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 55 23:38:09 จากคุณ : สาวโรงงานในซูริค เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 23:35:26

ความคิดเห็นที่ 102 มาแวะอ่าน พบโดยบังเอิญ ดีใจจังค่ะ อ่านแล้วอบอุ่น น้ำตารื้น ๆ เหมือนกัน คนไทยใจดี เป็นคนที่หลาย ๆ ประเทศพูดถึงว่า เป็นคนใจดี อย่างน้อยห้าหกแล้วประเทศที่ได้ยินมากับตัวเอง ทำดี ทำบุญโดยเพียรทำ เกิดกุศลแน่นอนค่ะ ตัวเองเน้นการให้โอกาสเด็กนักเรียนในโรงเรียนเล็ก ๆ เช่นให้ประกวดเขียนเรียงความเรื่อง ความดีคืออะไร ฉันทำความดีอย่างไร ความภูมิใจของฉันเมื่อทำความดี ให้คัดด้วยลายมือตัวเอง ห้ามใช้คอมพ์ แล้วมีรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เด็กภูมิใจ โชคดีมีเพื่อนเป็นคุณครูค่ะ อยากให้เด็กมีความภูมิใจในตนเองด้วยความดี ไม่ใช่ยึดติดวัตถุ โทรมือถือ เน็ตฯลฯ มันมากเกินไปแล้ว สงสารเด็กจังค่ะ จากคุณ : บังอร-บังเอิญ เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 06:14:34

ความคิดเห็นที่ 103 เหตุเกิดเมื่อวานนี้เองค่ะ   ที่ห้องน้ำในหัวลำโพง  ทำธุระเสร็จเดินออกมาเจอแหม่มคนนึงจะเข้าห้องน้ำเธอจะเดินเข้าไปเลยแต่เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูป้ายต้องจ่ายตังค์ก่อน 2 บาท  ส่วนตัวเองก็เดินออกมาค่ะ  แต่แวะเล่นกับน้องหมาหน้าห้องน้ำ  ตัวอ้วนเชียว  แต่หางไม่กระดิกแฮะ  ไม่เข้าใกล้ดีกว่า  หันมาอีกทีเห็นแหม่มคนเดิมออกมายืนล้วงกระเป๋าหาเศษเงิน  ท่าจะไม่มีเพราะเห็นแต่แบงค์ร้อย  เลยเดินไปหา  ไม่พูดอะไร  ยื่นเงิน 2 บาทให้เธอ  แล้วทำท่าชี้ไปทางห้องน้ำ   เธอหยิบกว้างเลยแล้วพูดขอบคุณค่ะ  อืมม..  เป็นประโยคที่ไปเที่ยวประเทศไหนต้องหัดพูดไว้เลย  เข้าใจอารมณ์คนต้องเข้าห้องน้ำแล้วหาเศษตังค์ไม่ได้ 55  เป็นบ่อย  แต่ขอบ่นหน่อยห้องน้ำที่หัวลำโพงนี่เหม็นจัง  มีคนเข้ามาทำความสะอาดก็จริงแต่ไม่ได้ใช้น้ำยาอะไรเลย  วันนึงคนเข้าตั้งเยอะ  ตังค์ก็ไม่น้อยจะแบ่งมาซื้อน้ำยาหรือปรับปรุงให้มันดีขึ้นหน่อยก็ไม่ได้ จากคุณ : เจซอง เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 10:44:02

ความคิดเห็นที่ 104 ที่ทำงานเก่าเป้นงานเกี่ยวกับการให้บริการ จะมีสุภาพสตรีไทยโทรศัพท์มาถามเรื่องราวต่างๆ บ่อย วันหนึ่งมีสุภาพสตรีท่านหนึ่ง บอกบ้านเกิดอยู่ จว หนึ่งในภาคใต้ ไม่ไกลกรุงเทพฯนัก โทรฯมาปรึกษาเรื่องจะพาบุตรที่เกิดจากสามีเก่า (คนไทย) มาอยู่กับแม่ในต่างประเทศได้อย่างไร เธอเล่าว่า ได้รู้จักสามีคนปัจจุบันนี้ เพราะเขาไปเที่ยวเมืองไทยและไปเที่ยวบาร์เบียร์เมืองพัทยา ถูกมอมเหล้าแล้วถูกขโมยเงินในตัวไปจนหมด ตัวเธอทำงานร้องเพลง ไปพบเข้า จึงให้เงินเป็นค่าเดินทางมาขึ้นเครื่องบินที่สนามบินดอนเมือง (สมัยนั้นยังไม่มีสนามบินใหม่)เพื่อกลับประเทศ เมื่อเขาเดินทางกลับถึงประเทศแล้วได้ส่งเงินมาให้ เมื่อติดต่อคุยกันได้ระยะหนึ่ง เขาได้ชวนเธอไปเที่ยวประเทศเขา โดยส่งตั๋วเครื่องบินไป-กลับมาให้ด้วย เธอจึงได้เดินทางไปเยี่ยมเขาที่บ้านเกิด ต่อมาได้แต่งงานกัน เคยพบเธอเอาของกิน ผักผลไม้ขายตามงานที่คนไทยจัด เธอเล่าว่า ได้เอาบุตรจากเมืองไทยมาอยู่ด้วย ตอนนี้โตเรียนจบและทำงานแล้ว และขอบคุณที่ได้ช่วยแนะนำเรื่องนี้แก่เธอ ปัจจุบันได้ข่าวว่า เธอได้เปิดร้านอาหารไทยในเมืองที่เธออยู่แล้ว จากคุณ : บอนเนอร์ เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 14:09:26

ความคิดเห็นที่ 105 ขอบคุณนะคะขอบคุณจริงๆ เราจะเก็บกระทู้นี้ไว้อ่าน ทุกๆความคิดเห็นที่ทุกคนนำมาแชร์ มีประโยชน์มากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เราและก็เป็นกำลังใจให้กันและกัน การทำอะไรดีๆถึงสิ่งนั้นอาจจะเล็กๆน้อยๆ แต่ในใจมันมีความสุขจริงๆนะคะ จากคุณ : นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 00:43:35

ความคิดเห็นที่ 106 โรงงานโยเกิรตข้างบ้านรับเฉพาะพนักงานคนไทย ในขณะที่คนบ้านเขาตกงานกันเพียบ พอรู้ว่าเป็นคนไทย เขาบอกให้ไปสัมภาษณ์ได้เลย ใบสมัครไม่ต้องใช้ เจ้าของบริษัทชอบคนไทยมาก เขาให้เหตูผลว่าคนไทยน่ารัก ขยัน ซื่อสัตย์ ตลก ยิ้มได้ทุกที่ทุกเวลา และเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ง่าย ยังคุยสนุกๆกับเพื่อนเลยว่า เครมทั้งบริษัทเลยเป็นงัย ลูกชายผู้จัดการบริษัท ยังโสด อิอิอิ.... จากคุณ : kunpet35 เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 06:50:08

ความคิดเห็นที่ 107 สมาชิกใหม่ กระทู้แรก ไปไทยเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนเพื่อทำ บปช ที่อำเภอพบสตรี สว จนท บอกให้เธอไป make copy คุณยายก็หันซ้ายขวาไม่รู้จะทำยังไง เราช่วยพาไปที่ร้านที่ทำ copy และพากลับมาที่ อำเภอ แล้วก็ยืนเข้าแถวรอกะ คุณยาย แล้วก็ถึงคิวเรา เราเสร็จแล้วก็ยังเห็นคุณนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างนอก เราก็นั่งคุยด้วย  เราก็ถามว่าอายุเท่าไร แกบอกอายุ 76 นั่งรอให้หลานมารับเรานั่งเป็นเพื่อนจนหลานแกมารับ ไม่รู้ว่าตอนเรา อายุ 76  จะเดินไหวรึเปล่า จากคุณ : PacificRim (PacificRim) เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 12:18:04

ความคิดเห็นที่ 108 เขาว่า  เกิดเป็นคน  อย่าอวดดี แต่กระทู้นี้ขอยกเว้น มาอวด(ความ)ดี กันเยอะๆ นะครับ อ่านแล้วเพลินดี   ภูมิใจด้วยที่ได้เกิดเป็นเพื่อนร่วมชาติพวกคุณ จากคุณ : บ้านนอกไฮโซ เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:12:10

ความคิดเห็นที่ 109 น้ำแข็งภูมิใจในตัวคุณ นี่ๆ ขอกอดหน่อยดิ่ มาก ๆ เลย ค่ะ ยิ้มกว้าง ๆ ให้หนึ่งที ^_________^ จากคุณ : หนูน้ำแข็งใส เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 22:32:13

ความคิดเห็นที่ 110 ตอนไปอินเดียอาทิตย์ที่แล้ว ช่วยคนญี่ปุ่นหาใบเข้าตม. กับช่วยคนจีนกดน้ำจากเครื่องขายของ  อิอิ จากคุณ : absolutnat เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 23:02:55