ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่จขกท.อยู่ปีสอง จขกท.ทำการสมัครเข้าร่วม WAT โดยที่จขกท.ไม่เคยคิดว่าจะไปสบายหรือเที่ยวสนุกสนานเพียงอย่างเดียว เพราะพอจะทราบจากรุ่นพี่ว่าการเข้าร่วมโครงการต้องพบเจอกับความลำบาก หลายๆอย่างอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด เหตุผลหลักๆที่เข้าร่วมโครงการคือ อยากรู้ว่าตนเองจะสามารถไปอยู่ที่ตปท.ได้หรือไม่ เพราะได้วางแผนไว้ว่าอยากจะไปเรียนต่อป.โทที่นั่น และเป็นการทดลองโดยใช้เงินไม่มากนัก เมื่อเทียบกับการไปเรียนภาษาซึ่งพ่อแม่ของดิฉันไม่พร้อมสนับสนุน อยากออกไปเห็นว่าอเมริกามันเป็นอย่างที่ตัวเองอ่านมาหรือเปล่า โดยเฉพาะเรื่องเศรษฐกิจที่เริ่มจะมีปัญหา (ก่อนวิกฤต2008พอดี) พี่บอกแม่ว่าขอยืมเงินเพื่อไป ไม่ใช่เอาเงินท่านไปท่องเที่ยว จะตั้งใจทำงานและดูแลตัวเองให้ดี โดยมีพี่สาวเป็นกำลังสนับสนุน เนื่องจากเพื่อนของพี่สาวเข้าร่วมโครงการมาแล้วหลายคน ทั้งคนที่มีปัญหาและมีความสุข แต่เขาเชื่อว่าเราจะทำได้ พี่ทำการเลือกเอเจนซี่อย่างรอบคอบที่สุดเท่าที่ทำได้ หาข้อมูลและพูดคุยกับเอเจนซี่ให้เข้าใจถึงความต้องการของเรา โดยเฉพาะงานที่ตนเองต้องการทำและสิ่งที่ตนเองรู้ว่าทำแล้วไม่มีความสุขแน่นอน (คุยกับพี่เขาดีดี ให้เขารักและจดจำเราได้ ไม่ใช่การจิกหรือออกอาการเยอะ) พี่เลือกไปแมค แม้ว่าตอนสัมภาษณ์ระดับภาษาจะลือกงานที่ยากกว่านั้นก็ได้ แต่คิดว่าตนเองไม่อยากไปยืนกดปุ่มเครื่องเล่น ไม่อยากไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ไม่ชอบการทำความสะอาด ไม่อยากทำงานที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้คน (การเลือกแมคการันตีแน่ๆว่าพีรู้ว่าตัวเองจะได้ทำอะไรบ้าง พอจินตนาการภาพได้ แต่ถ้าเลือกไปโรงแรม สุดท้ายอาจไม่ได้ทำฟร้อนท์ ถ้าเลือกไปร้านอาหารอื่นๆ เขาอาจไม่ให้พี่เสิร์ฟ แต่ได้ไปยกจาน พี่ไม่ชอบความเสี่ยงเลยเลือกอะไรที่เรารู้ฟังก์ชั่นการทำงานแน่ๆ) และที่สำคัญพี่คิดว่า แมคมีสาขาทั่วโลกได้ เขาต้องมีระบบจัดการภายในที่ดีพอสมควร จึงอยากไปเห็นว่าเขาวางระบบอย่างไร (พอดีกำลังศึกษาเรื่องระบบอุตสาหกรรมอยู่) พี่ตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ตนเองต้องการ แม้ว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เหลือจะไม่เลือกไปที่นี่ก็ตาม เพราะพี่คิดว่าถ้ามัวแต่เลือกงานที่เพื่อนชอบแต่ตัวเองไม่ชอบแล้วจะอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร ที่สำคัญ 'ถ้าไปที่นี่จะลำบากหรือล้มเหลวก็จะได้ไม่โทษใครเพราะเราได้เลือกเอง' ก่อนที่จะเดินทางที่บ้านพี่ก็กังวลพอสมควรเพราะต้องเดินทางไปตปทครั้งแรกแล้วก็ไปเพียงลำพัง แถมยังต้องไปนอนรอเปลียนเครื่องที่JFK คนเดียว แต่พี่ก็เตรียมพร้อมไปเต็มที่ เก็บเงินและของให้เป็นระบบ (เอาเงินใส่ช่องเล็กในกางเกงยีนส์แล้วเอาด้ายยิปปิดตายเลย จะปล้นคงต้องปล้ำก่อน) ที่สำคัญ พี่ไม่เพ้อฝันว่าไปแล้วจะมีแต่ความสนุก ศิวิไลซ์ คิดว่าต้องลำบาก โดนเหยียดผิว พี่มองให้แง่แย่ๆไว้ก่อนเลย จนโดนแซวว่าถ้าจะลำบากขนาดนั้นจะไปทำไม พี่บอกแม่ว่า ไม่ต้องห่วงพี่จะตั้งใจทำงานและไม่ท้อเพราะมันคือศักดิ์ศรีที่จะต้องหาเงินมาคืนท่านให้ได้ (ท่านมาบอกตอนหลังว่าไม่คิดว่าจะได้เงินคืนและถึงไม่คืนท่านแค่กลับบ้านปลอดภัยก็พอแล้ว) แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 06:14:16 จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:32:24

ความคิดเห็นที่ 2 พี่เดินทางถึงเมืองด้วยดี เอเจนซี่ปลายทางบอกว่าจะมีหนึ่งคนได้ไปอยู่ Wendy's สาขาหนึ่งเพียงคนเดียว ตอนนั้นคนที่เหลือมาเป็นคู่/กลุ่ม พี่จึงยกมือบอกว่าขออาสาไป ในบ้านมีเด็กมอลโดวาอยู่สี่คน (รูมเมทของจขกท.คือคนที่จขกท.จะนับเป็นพี่สาวไปชั่วชีวิตค่ะ) (ที่บ้านบอกว่าใจเด็ดมากที่กล้าไปเป็นเด็กไทยคนเดียวในบ้านและที่ทำงาน คุณแม่กังวลมากตอนที่ได้ฟังข่าวจากพี่สาว) ช่วงแรกที่พี่ไปทำงาน มันเป็นช่วงที่ยากมาก ฟังเขาไม่เข้าใจบางที ทุกอย่างในนั้นมันเร็วมาก ทำงานผิดอยู่บ่อยๆ จนท้อแท้ แค่ตักของให้ถูกขนาดยังมึนๆเลย เจ้านายก็เป็นคนเข้มมาก   พี่ยังมึนงง หัวหน้าเลยให้อยู่แผนกของทอดทุกอย่าง เพราะมันดูง่ายที่สุด แต่ในเวลาเดียวกันพี่ก็ต้องฟังเมนูจากสองทาง (*** จำเอาไว้ งานแรกชีวิตเรายากที่สุด แต่มันจะโคดยากแค่ช่วงแรกเท่านั้น เราจะปรับตัวได้เอง อย่าไปสติแตกซะก่อน) เนื่องจากพี่เป็นคนใหม่คนเดียว (เด็กมอลโดวาเขาทำมาหลายเดือนจนชำนาญแล้ว) ทำให้รู้สึกเป็นแกะดำและคิดว่าตัวเองช่างอ่อนด้อยยิ่งนัก (ความรู้สึกเหมือนสอบมิดเทอมตก ตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ) ทำงานไม่ทันใครเลย เริ่มกังวลว่าจะได้ชั่วโมงงานน้อย หลายวันต่อมาโดนย้ายไปทำเนื้อ คือการกริลล์เนื้อบนเตาเพื่อเอาไปใช้ทำเบอร์เกอร์ จะต้องออกแรงกดแปดครั้งต่อหนึ่งชิ้น เจ้านายค่อนข้างพอใจในผลงาน แต่งานนี้จะโดนน้ำมันกระเด็นใส่หลังมือบ้างและยังทำให้ปวดหลัง เพราะเป็นคนตัวเล็กต้องออกแรงกดมากจนปวดมือ ปวดหลัง หน้ามัน นี่คือปัญหาที่พี่กำลังประสบ แต่คิดว่าตอนที่ได้ลองงานสเตชั่นอื่นจะต้องทำให้ดี จะได้ไม่ต้องมากดเนื้ออีก (ถ้าเราเก่งอะไร จะได้ประจำอันนั้น) เมื่อโอกาสมาถึง พี่ได้ไปลองทำเบอร์เกอร์ คือการเอาของทุกอย่างมารวมกันและห่อ อีกทั้งยังมีพวกมันอบให้ดูแล สำหรับพี่นี่คือตำแหน่งในฝันภายในร้านเลยก็ว่าได้ เพราะไม่ต้องยืนหน้าเตาร้อน ไม่ต้องออกแรงกด แต่ปัญหาใหญ่ก็ตามมา งานประกอบเบอร์เกอร์นั้นไม่ง่ายเลยในช่วงแรก เพราะมีหลายแบบมากๆและบางครั้งลูกค้าก็ขอเพิ่ม ลด ส่วนประกอบบางอย่าง สองวันแรกพี่ทำได้แย่ทีเดียว ชักช้า ทำผิดจนลูกค้าเอากลับมาเปลี่ยน โดนเพื่อนที่เป็นแคชเชียร์ตวาดว่าทำผิดพลาดง่ายๆตลอด ตอนนั้นพี่เครียดมากเพราะอยากได้ประจำที่ตำแหน่งนี้ 'แต่พี่บอกตัวเองว่าจะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาด ถ้าเรียนป.ตรีมันยากกว่านี้ตั้งเยอะยังทำได้ พ่อแม่เราสร้างตัวมาจากเกือบศูนย์ยังทำได้ ถ้าแค่ทำงานในร้านเบอร์เกอร์แค่นี้ทำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป' พี่ไปขอให้ผู้จัดการซีร็อกใบอธิบายส่วนประกอบของเบอร์เกอร์ให้หนึ่งใบ แล้วเอาหลับไปท่องที่บ้าน พี่อยากทำให้ได้มากนั่งท่องมันทั้งคืน รูมเมทของพี่เป็นมือหนึ่งของการประกอบเบอร์เกอร์ก็ให้ความช่วยเหลือพี่มาก ก่อนนอนก็มานั่งเล่มเกมส์ท่องส่วนประกอบกัน (ฟังดูเหมือนเด็กประถมเลย) แต่ตามคาดผู้จัดการย้ายจขกท.กลับไปทอดเนื้อ พี่ต้องโดนน้ำมันกระเด็นใส่อีกครั้ง หน้ามันและสิวขึ้นเพราะยืนหน้าเตาร้อนหลายชั่วโมง ต่อมารูมเมทพี่ไปเล่าให้ผจก.ฟังว่าพี่อยากทำเบอร์เกอร์ เขาเลยให้พี่ไปลองทำอีกครั้ง ครั้งนี้พี่ทำได้ดีขึ้นมาก ผิดพลาดน้อยลง (การฝึกฝนช่วยเราได้เสมอ) เมื่อไหร่ที่พี่จะทำไม่ทัน รูมเมทก็กระโดดเข้ามาช่วยมันที ทุกครั้งที่พี่มีเวลาว่างก็ฝึกท่อง หรือทำท่าเหมือนตักส่วนประกอบจนมันขึ้นใจ ฝึกหาวิธีห่อของให้เร็วขึ้น (ตอนหลังมารู้ตัวว่าตนเองเป็นพวกคนบ้างาน) จนทำให้ตนเองขึ้นมาเป็นเบอร์สองของสาขาในตำแหน่งนี้จนได้ (เบอร์หนึ่งคือรูมเมท) น้องหลายคนอยากได้ชั่วโมงงานเยอะๆ อยากได้ทำงานกะที่ตัวเองต้องการ แล้วน้องคิดว่าจะเอาอะไรไปแลกให้ได้สิ่งที่ต้องการค่ะ ตอนนั้นพี่คิดว่าอยากได้ชั่วโมงเยอะๆและอยากอยู่กะเช้า แต่ก็รู้ว่าการได้OTมันยากมาก (คิดถึงว่าเราเป็น ผจก เราก็คงไม่อยากจ่ายค่าแรงแพงๆจริงมั้ยค่ะ) พี่คิดว่าจะต้องทำงานให้เร็วเพื่อให้ได้อยู่กะเช้า เพราะกะดึกไม่ค่อยเร่ง และถ้าพี่ทำได้เก่งมากๆเขาจะต้องให้ชั่วโมงพี่เยอะเหมือนที่เมทพี่ได้ พี่ไม่เคยไปบ่นเรื่องชม.งานเลย แต่เคยไปขอว่าให้ได้ทำกะเช้า เพราะพี่มี 2nd job ที่จะไปทำตอนกลางคืน (เดี๋ยวเล่าด้านล่าง) ผจก. บอกว่าเขาไม่รับปากว่าพี่จะได้เลิกงานกี่โมง พี่คิดว่าที่พี่ได้ชั่วโมงงานตามที่ตัวเองต้องการเพราะเขารู้สึกว่าพี่เป็นเพื่อนเขาด้วย จำไว้เลยนะคะ คนเรามักอยากช่วยเพื่อนเราเสมอ ถ้าคนไม่ชอบเราก็อาจจะทำเฉย (ลองคิดดูว่าถ้าคนที่เราไม่สนิทกับคนที่เราสนิทมาขอร้อง เราจะช่วยใครก่อน) วิธีการที่พี่เอาชนะใจผจก.คือ การทำงานให้ดีสุดยอดและทำให้เขาขาดเราไม่ได้ เขาขอร้องให้พี่มาทำงานตอนเช้ามืดเพื่อทำสลัดพี่ก็ยอมตื่นมาทำ ทำให้เขาขาดพี่ไม่ได้ (ไม่มีใครอยากมาตั้งแต่เจ็ดโมง) เพราะความบ้างานของพี่ ทำให้ผลงานของสาขาดูดีเสมเวลามีการมาประเมิน เนื่องจากทางสาขาจะมีนาฬิกาจับเวลาว่ารถแต่ละคันอยู่ในระบบนานกี่วินาที ผจก.ต้องพยายามทำให้ค่าเฉลี่ยน้อยกว่า 40 วิต่อคันให้ได้ ซึ่งพี่คิดว่าตัวเองตั้งใจทำงานมากๆ (จริงๆแล้วพี่เป็นพวกบ้าสถิติ อยากทำเร็วขึ้นทุกวัน) และผจก.รู้ว่าพี่ช่วยเขามากในเรื่องนี้ ดังนั้นเขาก็ควรช่วยเหลือพี่บ้างในเรื่องเวลางาน (ตอนหลังเขาให้ชั่วโมงงานพี่มาก แต่พี่ไม่ไหวเพราะมีงานสองอีก จนพี่ต้องขอเขาว่าแค่นี้พอแล้ว ไม่ต้องให้ OT พี่มากนักหรอก) แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 06:22:55 จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:33:06

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องการทำงานผ่านไป มาดูความสัมพันธ์บ้าง พี่ค่อนข้างมีความสัมพันธ์อันดีกับรูมเมทกลุ่มแรก แม้ว่าจะไม่ได้ไปท่องเที่ยวอะไรด้วยกัน แต่พวกเขาให้ความช่วยเหลือพี่โดยตลอด มองพี่เป็นน้องเล็ก 55 ตอนแรกพี่รู้สึกไม่มีเพื่อนเลย เมเนเจอร์ก็โหดเหลือเกิน มีแต่ดุ แต่แล้วจุดพลิกผันมันก็เกิดขึ้นเมื่อวันนึงพี่เต้นท่าตลกๆออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เมเนเจอร์เลยขำและทำให้เราเริ่มต้นคุยกันแบบเพื่อนกันนับจากนั้นมา (บางครั้งการเป็นมิตรกับใครสักคนมันก็ไม่ยากเลย ฟ้าประทานจริงๆ) เพื่อนในสาขาก็มักจะขอให้พี่เต้นท่านั้นอยู่บ่อย ตอนหลังทุกคนก็เต้นท่านี้ในแบบของตัวเองก็หมด แล้วปัญหาล่ะมันมีมั้ย แน่นอนการเหยียดผิวที่พี่ต้องก้าวผ่าน มีคนดำคนหนึ่งในสาขาที่คอยล้อเลียนพี่ช่วงแรกๆ (คนดำไม่ใช่คนไม่ดีนะคะ คนดีๆมีหลายคน) ทุกๆคำที่พี่พูดเขาก็จะพูดคำนั้นล้อเลียนว่าเราสำเนียงไม่ดี (เขาเห็นเรามาเดี่ยวและดูเด็กเลยแกล้งเราได้) บางวันพี่รุ้สึกแย่มากหมดความมั่นใจไปเลย แบบไม่กล้าพูดเวลาเขามาใกล้ แต่รูมเมทของพี่พูดสิ่งหนึ่งที่พี่จะไม่มีวันลืมเลยคือ 'คนที่เขาล้อเลี้ยนเธอเขาพูดได้แค่1ภาษา ถ้าให้เขามาเรียนภาษาไทย คงพูดไม่ได้ครึ่งของภาษาอังกฤษของเธอ เธอรู้สองภาษามันเก่งมากรู้มั้ย และการที่เขามาดูถูกเธอ ก็เพราะเขาแค่ต้องการชดเชยให้ตัวเองต่างหาก คนเรากดคนอื่น เพราะเราอยากจะรู้สึกว่าตัวเองสูงขึ้น ถ้าเธอทำตัวเศร้า เท่ากับเขาแกล้งเธอสำเร็จ หรือถ้าเธอโกรธเขาก็ยิ่งสะใจ เธอต้องมองข้ามมันไปให้ได้ อย่าไปกลัว อย่าไปสนใจ ในประเทศของเธอ เธอได้เรียนในมหาวิทยาลัยที่ดี วันนึงเธอจะเป็น Someone แต่คนที่เขามาแกล้งเธอ เขาไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ มีชีวิตที่ยากลำบากกว่าเธอ ทั้งชีวิตนี้เขาจะเป็นแค่ No one' คำพูดเหล่านี้เป็นกำลังใจที่สำคัญมาก และเป็นสิ่งที่ทำให้พี่ไม่กลัวที่จะต้องพูดภาษาอังกฤษอีกเลย พี่ไม่เคยไปต่อสู้หรือด่าว่าเขา แต่พยายามหลบเลี่ยงการให้เขาแกล้ง (คิดว่าสู้ไม่ได้แน่) จนวันนึงพี่ต้องทำกะดึก พี่ช่วยเขาทำงานต่อทั้งที่ตัวเองหมดกะแล้ว (ตอกบัตรออกแล้วด้วย) ทำให้หลังจากนั้นเขาเลยค่อนข้างดีกับพี่ (ตอนทำก็เต้นกันไปด้วย เลยค่อนข้างเฮฮา เป็นการละลายพฤติกรรม) ข้อคิด อย่าพยายามเอาชนะใครสักคนด้วยความเกลียด แต่จงทำให้เขาเกลียดเราไม่ลง เอาชนะใจด้วยใจ ไม่เป็นมิตรก็ไม่เป็นไร แต่ต้องไม่สร้างศัตรู แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 06:26:47 จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:33:45

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องภาษาล่ะ พี่เรียนภาษาอังกฤษมาตามสมควรของเด็กนักเรียนต่างจังหวัด (แกรมม่าง่อยมาก) ได้ประมาณ B+ ไม่ถึงกับเก่งมาก แต่กล้ามากกว่า พี่ไม่เคยกลัวที่จะพูด อาจจะเสียความมั่นใจไปหน่อยตอนโดนแกล้งแต่หลังจากนั้นยิ่งมั่นใจมากขึ้น แต่พี่มีเพื่อนที่ภาษาไม่ดีเลย TOEIC<500 พอไปแล้วก็มีปัญหามาก เพราะไปทำงานที่ต้องใช้ภาษาเยอะ การไป WAT ไม่มีเวลาให้เราเรียนภาษานะคะ เวลาปรับตัวนั้นเป็นแค่การทำให้เราใช้ภาษาคล่องขึ้นเท่านั้น การเรียนภาษาอังกฤษคือการเรียนเครื่องมือต่างๆไป เมื่อถึงเวลาใช้มันก็คือการหยิบเอาทุกอย่างมาประกอบรวมกัน ดังนั้นถ้าคุณไม่มีเครื่องมือเลย หรือมีน้อยเกินไปก็คงเอามาประกอบกันไม่ได้ จขกท.ขอแนะนำตรงๆว่าน้องๆที่ได้ TOEIC<600 ไม่ควรเข้าร่วมโครงการ  (ที่ขอให้โทอิค เพราะคิดว่าเป็นการสอบที่ง่ายสุดแล้ว และวัดแค่สองทักษะคือฟังพูด เพราะโดยปกติสองทักษะนี้จะง่ายกว่า พูดและเขียน) น้องๆที่พื้นฐานพอได้ ก็ขอให้เปิดใจและพยายามปรับตัวให้ได้เร็วๆ แล้วทำยังงัยให้ใช้ภาษาคล่องๆ ต้องใช้ใจมากๆค่ะ ใจที่ไม่กลัวผิด แต่ก็ต้องใช้่สมองเพื่อให้สื่อสารพอเข้าใจได้ด้วยนะคะ คนต่างชาติเขาไม่หวังหรอกค่ะว่าเราต้องพูดได้เป๊ะทุกคำ คิดว่าพม่าพูดไม่ชัดแต่เราเข้าใจได้ฉันใดก็ฉันนั้นแหละค่ะ พยายามพูดให้เป็นประโยคเบสิคให้ได้ก่อน พยายามพูดบ่อยๆ คิดเป็นภาษาอังกฤษเลยค่ะแบบไม่แปล จะทำให้ลื่นไหล (เทคนิคนี้พี่เอามาใช้ตอนกลับมาแล้วด้วย ชอบเป็นภาษาอังกฤษคนเดียว) จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:35:28

ความคิดเห็นที่ 5 แล้ว 2nd job ล่ะ แน่นอนว่ามันเป็นยอดปราถนาของน้องหลายคนที่อยากได้ 2nd job พี่เองก็เช่นกัน เพราะรู้ดีว่าทำงานเดียวคงไม่เพียงพอ พี่ออกหาร้านตั้งแต่วันแรกที่ไปถึงบ้านเลย วันที่สองก็เดินไปอีกฟากของเมือง เขียนใบสมัครมือเป็นระวิง หลายวันต่อมาเจอร้านหนึ่งรับเด็กเสิร์ฟพอดี เขาให้พี่สัมภาษณ์นิดหน่อย แล้วบอกมาเริ่มงานเป็นผู้ช่วยเด็กเสิร์ฟคนอื่นไปก่อน พี่ไปทำสามวันแรกก็ไม่มีปัญหาเท่าไหร่ ก็เดินตามน้ำ เสิร์ฟบ้างนิดหน่อย ยังไม่ได้เงินเลย 55 หลังจากนั้นพี่โดนไล่ออก !!! ได้ทำงานแค่สามวันเท่านั้น โดนไล่ออก สาเหตุคือตารางงานหลักของพี่มันทับซ้อนกับเวลาที่ร้านเปิดไป 15 นาที ทำให้พี่มาเตรียมของพร้อมเด็กเสิร์ฟคนอื่นๆไม่ได้ เขาเลยไม่ให้พี่ทำงานอีก แล้วให้ค่าเหนื่อยสามวันแรกมา 15 ดอลล์ (ทุกวันนี้เงินก้อนนั้นยังอยู่ในกระเป๋าตังค์ของพี่ ถือเป็นเงินสดๆก้อนแรกที่หาได้ในชีวิต - ตอนหลังเจ้าของร้านชี้กรอบรูปใส่แบงค์ดอลล์แรกของเขาให้พี่ดู พี่เลยเปิดกระเป๋าตัวเองให้เขาดูเหมือนกัน) พี่ช็อคมาก เดินกลับบ้านน้ำตาไหล เป็นน้ำตาหยดแรกในอเมริกา มันเป็นจุดที่ผิดหวังมากจริงๆ พี่รุ้สึกว่าทำไมโลกมันโหดร้ายขนาดนี้ พี่ตั้งใจกับทุกๆอย่าง แต่พี่ต้องมาเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้แบบนี้ สิ่งที่พี่กำหนดไม่ได้เลย จริงเหรอที่มันไม่มีทางแก้ หลังจากร้องไห้เพียงลำพังจนสะใจ พี่ก็โทรกลับมาเล่าให้พี่สาวฟัง พี่สาวบอกว่าให้พี่ไปขอร้องร้านว่าขอมาทำงานสายครึ่งชั่วโมง (เวลาที่คาบเกี่ยวนั้นแหละ) โดยให้เขาหักเงินพี่ก็ได้ เพราะพี่มาช้ากว่าคนอื่นๆ วันที่เขาให้พี่ไปรับเงินเพิ่ม (เขาบอกว่าทิปจากสามวันแรกที่ยังไม่ได้แบ่งให้ตอนแรก) พี่ร่ำลาเอาเสื้อคืน และบอกข้อเสนอนี้ไป ตอนแรกเขาทำเป็นไม่สนใจ พี่ก็จากมาด้วยความเศร้า หลายวันต่อมาแมคโทรมาเรียกให้พี่ไปสัมภาษณ์ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปอยู่ดี เพราะจู่ๆระหว่างที่พี่ไปทำบำบุญที่วัดไทย พี่ก็ได้รับโทรศัพท์จากร้านอาหารแห่งเดิม ให้ไปทำงานชั่วคราวเพราะเขาขาดคนในเวลาเดียวกับที่แมคเรียกพี่ไปสัมภาษณ์ พี่ตัดสินใจไม่ไปสัมภาษณ์เพื่อลุ้นโอกาสกับร้านนี้อีกครั้ง เพราะงานเสิร์ฟนอกจากเงินดีแล้วยังได้ใช้ภาษาด้วย สุดท้ายจากที่เรียกพี่ไปทำเฉพาะกิจ พี่ก็เลื่อนขั้นเป็นพนักงานเสิร์ฟหลัก จนถึงได้ดูแลโซนวีไอพีเป็นพิเศษ ตลอดเวลาที่พี่ทำงานที่ร้านนั้น พี่พยายามตั้งใจเสมอ ทั้งที่พี่งานหลักมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า บางวันก็สิบโมงเช้า แต่ตอนสามทุ่มพี่ก็ยังเดินเสิร์ฟด้วยความตั้งใจ ใส่ใจลูกค้าทุกนาที (เล่าแบบเวอร์ๆ แต่ทำจริงๆอย่างนั้นเลย งานคือชีวิต) บางวันพี่อยากหยุด แต่ร้านขาดคนพี่ก็ยอมไปทำให้ (แบบที่ไม่ใช่เรื่องเห็นแก่เงินด้วย แต่รู้ว่าเขาจะยุ่งมาก) พี่ไม่เคยไปเรียกร้องแย่งทิปกับใคร เพราะคิดตลอดว่าที่รักษางานนี้ไว้ได้ก็เป็นบุญแล้ว ช่วงหลังตารางงานแรกเอื้ออำนวยมาก ทำงานรวมกันถึงวันละสิบห้าชั่วโมง แต่บางครั้งพี่ก็เหนื่อยจริงๆ ทำงานจนแทบไม่ได้พักอะไรเลย ขนาดเวลาจะกินยังไม่ค่อยมี กลับมาไม่อ้วนขึ้นเลย เพราะทำงานหนัก ความอึดของพี่ทำให้เจ้าของร้านนั้นรักพี่มาก ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยเถียงหรือทำกริยาที่ไม่ดี แม้ในวันที่เหนือยหรือโดนดุ (ไม่ได้คิดไปเองนะ) วันที่พี่จะออกเขายังบอกว่าขอให้พี่กลับมาทำกับเขาอีก และจัดเลี้ยงให้พี่ทานอาหารชุดคอมโบที่แพงมากๆ วันนั้นเขาเอาเงินสดๆใส่มือให้พี่ 200 ดอลล์ บอกว่าให้เอาไปซื้อของที่ต้องการกลับบ้าน แต่พี่บอกเขาว่าพี่มีอนาคตที่ไทยมากกว่าแต่จะไม่มีวันลืมบุญคุณและความช่วยเหลือที่เขามีให้ ข้อคิด น้องๆไม่ควรคาดหวังว่าจะได้งานสองเสมอไป แต่ถ้าอยากได้ก็ให้ออกไปหา (อย่าไปหลายคน เพระาไม่มีร่านไหนเขารับคนเยอะ) การที่เรายื่นใบสมัครไป ถึงไม่ได้เราก็ไม่มีอะไรต้องเสีย และถ้าได้งานแล้วก็ต้องทำให้ดี แต่อย่าลืมว่าหน้าที่หลักเราอยู่ที่งานแรก จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:42:16

ความคิดเห็นที่ 6 แถมด้วยเรื่องเลวร้ายไม่คาดฝัน หลังจากรูมเมทกลุ่มแรกออกไป พี่ต้องอยู่บ้านนั้นคนเดียวหลายวัน จนกระทุ่งกล่มใหม่ย้ายเข้ามา เป็นคนยูเครนทั้งหมดสี่คน ตอนแรกพี่ไนซ์มาก ช่วยเหลือเขาเต็มที่ เพราะคิดถึงเรื่องทีี่เมทเก่าช่วยเรามากเช่นกัน แต่พี่เริ่มสังเกตุเห็นว่าของกินหลายอย่างของพี่ถูกมือลึกลับกินไป แต่พี่ก็ไม่ได้เอาเรื่องอะไร (ตามนิสัยคนไทย เรื่องเล็กน้อยช่างมัน) เพราะเห็นว่าเขาเพิ่งมาใหม่แถมลำบากเพราะกระเป๋าเดินทางหาย แต่เหตุการณ์ก็บานปลาย เพราะหนึ่งวันก่อนที่พี่จะออกจากบ้าน (หลังจากเขามาอยู่ได้สองอาทิตย์) พี่ซื้อของมาหลายอย่างเพื่อเตรียมแพ็คไว้กินใช้ตอนไปเที่ยว ถูกกินและเอาไปจนหมดเกลี้ยง วันนั้นเป็นวันเกิดของคนนึงในกลุ่มนั้น แต่พี่ออกไปทำงานกลับมาดึก ก็เห็นแต่ซากของกินเกลื่อนไปหมด พี่โกรธมากเลยไปคุยกับเขาว่า ให้เขาชดใช้ เขาทำให้พี่ลำบากเพราะไม่มีเวลาไปซื้อของแล้ว (จริงๆมันเป็นเงินไม่เท่าไหร่ แต่พี่โกรธที่เขาทำแบบนี้กับพี่ ทำไมไม่ขอหรือบอกเราก่อน เลยรู้สึกว่าเขาผิดก็ต้องชดใช้มา ไม่อยากให้ลอยนวลแล้ว เงินนั้นเอาไปทำบุญยังดีซะกว่า) เขาทำให้พี่ลำบากเพราะไม่มีเวลาไปซื้อของแล้ว เขายืนยันว่าไม่ได้ทำและบอกว่าพี่ใส่ร้ายเขา ทั้งที่บ้านมีแค่พี่และพวกเขา สุดท้ายเมทเก่าพี่แวะมาลาพี่ก็มาเคลียร์ให้ พอเมทพี่กลับไป กลางดึกคืนนั้นเขาพยายามบุกเข้าห้องพี่ ประตูมันก็ล็อคไม่ได้ พี่เลยได้แต่บิดลูกบิดให้มันกลับด้านไว้แต่มือต้องบิดไว้ตลอด เขาสี่คนมายินด่าพี่ว่าพี่ทำให้เขาเสียหาย ตอนนั้นมันตีสองแล้ว พี่บอกตรงๆว่ากลัวจะต้องตายคาอเมริกาซะแล้ว พี่ไม่ยอมเปิดประตูเพราะคิดว่าถ้าเขาคิดร้าย สี่รุมหนึ่งพี่คงไม่รอด ไหนจะเงินทองของมีค่าในห้องพี่อีก พี่ยื้อประตูไว้จนตีสี่พวกมันกลับไปนอน (มือถือโทรศัพท์พร้อมโทร 911 ตลอดเวลา) พอรุ่งเช้าพี่รีบโทรไปที่วัดไทยขอความช่วยเหลือจากทางวัดไทย พระอาจารย์กับคนที่วัดรีบมาดู พอท่านมาพวกนั้นก็ไม่กล้าทำอะไร เพราะเห็นว่าเรามีพวก คนไทยอยู่ที่ไหนก็ไม่เคยห่างกันจริงๆค่ะ หลังจากนั้นท่านก็พาพี่ไปส่งขึ้นรถต่อแล้วมีคุณป้าคนไทยพาไปสนามบินอีกที   เป็นประสบการณ์สยองเล็กๆที่ฝากเอาไว่ให้ฟัง จริงๆแล้วพี่ไม่น่าบ้าบิ่นไปโวยวายเรื่องของกับเขาเลย เราคนเดียวสู้สี่คนไม่ได้แน่ แถมเป็นกลางดึกด้วย พี่น่าจะมีสติเอาเรื่องไปปรึกษาผู้ใหญ่ เช่น โทรไปบอกเอเจนซี่จะดีกว่า เพราะถ้าสุดท้ายเขากระแทกประตูแรงมากๆ พี่อาจจะเอาไม่อยู่ ชีวิตเรามีค่ากว่านั้นมาก เกือบต้องมาแย่เพราะความโมโหแล้วแท้ๆ จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:47:00

ความคิดเห็นที่ 7 เอเจนซี่ล่ะ เป็นยังงัย พี่ไม่ขอเอ่ยชื่อแล้วกันนะคะ แต่จากที่ตนเองและเพื่อนๆเจอ พี่คิดว่าทุกบริษัทย่อมได้รับทั้งคำชมและคำติ เอเจนซี่มีหน้าที่จัดการเรื่องต่างๆช่วยเรา โดยเฉพาะเรื่องเอกสารและการจัดหางาน แต่การทำงานและอาศัยอยู่นั้นเป็นเรื่องที่เราต้องดูแลตัวเองให้มากๆค่ะ มีเรื่องสำคัญก็ปรึกษาเขาเลย อย่าปล่อยให้บานปลาย แต่เราต้องมีเหตุผลด้วยว่าอะไรเขาช่วยได้ ช่วยไม่ได้ บางเรื่องมันเป็นความผิดของเอจนซี่ในเมกา (ปกติเอเจนซี่เราต้องมีคู่สัญญาในเมกาอีกที) แต่ถ้าเราคุยไม่รู้เรื่องก็แจ้งทางไทยค่ะ แต่ขอร้องอย่าโทรไปหวีดกรีดร้อง ให้พ่อแม่ไปจิกทึ้งพี่ๆเขา มีปัญหาอะไรพยายามแก้โดยมีสติ พูดคุยอย่าใช้อารมณ์ จะทำให้การแก้ปัญหาต่างๆง่ายขึ้น มีเหตุผลเห็นใจเขาใจเรานะคะ   ถ้าเป้นเรื่องคอขาดบาดตายและเอเจนซี่ยังไม่รับรู้ เช่นติดต่อไม่ได้ หรือการแก้ไขยังไม่มาถึง แต่มันเร่งด่วน ติดต่อวัดไทยไปก่อน พี่ไม่ได้บอกว่าให้เราดาหน้าเข้าหาวัดนะคะ แต่ถ้าเรื่องมันเดือดร้อนสุดๆ ถึงชีวิตหรือความปลอดภัยอย่างน้อยก็ให้ผู้ใหญ่ทราบไว้บ้างก็ดี เพราะบางทีท่านก็สามารถแนะนำคนไทยคนอื่นๆในแถบนั้นให้เขามาช่วยเราได้ เอเจนซี่คือผู้ที่ประสานงาน แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาทางใจให้เราได้ เวลาเกิดปัญหาลองคิดก่อนว่าเรื่องนี้มันเกิดจากอะไร เป็นเรื่องที่ต้องแก้ที่ใคร ถ้าเราถูกเอาเปรียบในแง่ให้เงินน้อยกว่าที่กำหนด หรือชั่วโมงน้อยกว่า 20 ชม เอเจนซี่ไม่พาไปทำ SSN หรือปัญหาทางข้อกฎหมาย เรื่องแบบนี้บอกให้แก้ไขได้ แต่ถ้าน้องเครียด เหงา หรือไม่พอใจนายจ้างก็คงต้องลองแก้เองก่อนนะคะ จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:51:54

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนจบปีสี่พี่ก็กลับไปอีกครั้ง แต่รอบสองทำงานที่ใช้ภาษามากๆ ครั้งนี้ไปกับเพื่อนและเที่ยวซะเงินหมด พี่คิดว่าตัวเองก็ทำได้ดีทีเดียว เพราะเขาก็เสนอให้ทำต่อเป็นประจำกับเขาแต่ไม่เอาเช่นเดิม (แต่ไม่ขาดทุน ครั้งแรกก็ไม่กำไร ไม่ขาดทุน เที่ยวพอดีเป๊ะ) เล่ามาตั้งนานสรุปแล้วไป WAT ให้อะไรกับพี่บ้างล่ะ (พี่ไม่ได้บอกว่าทุกคนที่ไปจะได้เหมือนกันนะ แค่อยากยกตัวอย่างให้ฟังเป็นอีกมุมมองเท่านั้น) 1. สร้างให้พี่เป็นคนมีความอดทนอย่างมาก การไปWAT คือการไปลำบาก ย้ำว่า ลำบาก แต่พี่ชอบอ่ะ (ซาดิสม์) พ่อพี่ถามว่าอยากทำแมคทำไมไม่ทำที่ไทย พี่เลยบอกว่าเพราะตอนอยู่ไทยพี่ไม่ได้ขาดเงิน ถ้าพี่ทำแล้วทนไม่ไหวคงลาออกได้เลย มันไม่ได้มีเดิมพันอะไร แต่พอพี่เสียเงินแสนไปทำเบอร์เกอร์ มันเป็นการบีบตัวเองให้ต้องทนให้ได้ การที่เราไม่มีพ่อแม่อยู่เคียงข้าง ทำให้เราต้องเข้มแข็ง บทเรียนความลำบากในครั้งนั้นยังคงเตือนใจพี่อยู่เสมอ ทุกวันนี้ไม่ว่าพี่เจอเรื่องอะไรลำบาก พี่ทนได้ทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่าง พี่บอกตัวเองว่าไม่มีอะไรจะยากไปกว่าหนึ่งเดือนแรกของการไปเวิร์คอีกแล้ว 2. การเคารพกติกา บางครั้งเราก็หงุดหงิดกับกฏระเบียบหยุมหยิ่มในการทำงาน แต่เราลองมองดีดีว่าสิ่งเรานั้นถูกกำหนดมาอย่างมีเหตุผล และทำให้งานรันได้อย่างเป็นระบบระเบียบ นอกจากนี้ เรายังต้องเคารพสัญญาที่เราทำไว้ด้วย บางครั้งเราคิดว่านายจ้างต้องเคารพสัญญาที่เราทำ แล้วตัวเราล่ะเคารพมันมากพอมั้ย ทำงานเต็มที่หรือยัง เราทำสัญญาไปทำงาน จริงๆแล้วเราก็กำลังใช้บริษัทเหล่านี้เป็นสะพานสำหรับการไปเยือนอเมริกาไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเราทำสัญญาไว้อย่างไร เราก็ควรเคารพกติกานั้นด้วย ไม่ใช่ลำบากก็ยากจะลากลับบ้านไปซะ หรือหนีงาน ไม่ตั้งใจทำงานก็เป็นการโกงทางอ้อมนะคะ ลองคิดถึงใจถ้าเราเป็นเจ้าของกิจการดูด้วย แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 05:55:51 จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:53:08

ความคิดเห็นที่ 9 4. เรื่องภาษา พี่ไม่ได้เรียนศัพท์ใหม่อะไรจากการไปหรอกค่ะ แต่มันทำให้พี่ใช้ภาษาอังกฤษได้คล่องลิ้นมากขึ้น ทำให้พี่กล้าที่จะใช้ ฝึกการพูดภาษาอังกฤษโดยที่คิดเป็นอังกฤษแต่แรก ซึ่งเป้นวิธีการที่ทำให้เราได้ภาษาแบบที่คล่องมากๆและพูดได้รวดเร็วอย่างใจคิด 5. การเห็นโลก แน่นอนค่ะข้อนี้สำคัญมาก มันทำให้พี่เห็นสังคมที่หลากหลาย ตอนกลับมานั้นพี่บอกเพื่อนๆเลยว่าเมกาคงไม่แคล้วเจอวิกฤตศก.แน่ (ไม่กี่เดือนหลังจากนั้นก็เกิดวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์) พี่ได้ไปในหลายๆที่ที่อยู่เด็กต่างจังหวัดมาจากครอบครัวธรรมดาๆ อย่างพี่เคยจิตนาการเอาไว้ สอนให้รู้จักการดูแลตัวเอง ทำอย่างไรให้ตัวเองปลอดภัย มันทำให้พี่ไม่กลัวที่จะเดินออกไปจาก Comfort zone ของตัวเอง ต่างที่ ต่างภาษา แต่ว่าอยู่ที่ใจของเราที่จะทำให้เราอยู่ได้อย่างมีความสุข การเดินทางครั้งนั้นทำให้ทุกวันนี้เท้าของพี่ได้ไปเหยียบมาแล้วกว่า 15 ประเทศในสามทวีปโดยไม่เคยให้พ่อแม่ออกค่าใช้จ่ายให้เลย 6.การรักความเป็นไทยและเข้าใจชนชาติอื่น   การที่เราได้พบเจอคนหลากหลายมันทำให้เราเห็นทั้งข้อดีและข้อเสียของตัวเอง ว่ากันว่า จงขยันให้ได้อย่างคนจีน มีวินัยอย่างฝรั่ง และมีนำใจอย่างคนไทย ถึงพี่จะได้ไปอยู่ตปท.หลายครั้งแต่พี่ยังคงรักษาความเป็นไทยในตัวไว้ได้อย่างเข้มข้น จนเวลากลับบ้านโดนทุกตลอดว่าไม่เหมือนไปเมืองนอกมาเลย ยังดูเชยเหมือนเดิม 55 บางคนอาจจะบ่นเรื่องไม่ดีต่างๆของชาติเรา จริงๆนิสัยเหล่านี้มันไม่ได้แย่เสมอไป ทุกลักษณะนิสัยมันย่อมเป็นดาบสองคม ไม่มีชนชาติใดที่สมบูรณ์แบบ ทุกวันนี้พี่ยังคิดเสมอว่า ประเทศไทยเป็นที่ที่สร้างเราขึ้นมา เรียนหนังสือก็ด้วยภาษีของประชาชน ไปที่ไหนก็ได้ความช่วยเหลือจากคนไทยเสมอ เวลาคนต่างชาติพูดถึงประเทศเราในแบบที่จริงครึ่งเดียว เช่น Hangover2 พี่จะเป็นเดือดเป็นร้อนมาก แต่จะหาวิธีอธิบายเขาให้เขาเห็นว่าสังคมไทยเราก็มีหลากหลาย ทั้งกลุ่มคนที่ยังเป็นแบบพ่อแม่เรา คนชอบไปวัด คนทำการเกษตร แต่เพราะนักท่องเที่ยวไปกันแค่ไม่กี่ที่เลยเห็นแต่ภาพเหล่านั้น ที่สำคัญ คนไทยขับรถไม่ได้ขี่ช้าง เพราะช้างเชือกนึงคงแพงมาก 55 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 55 06:56:24 จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 05:58:49

ความคิดเห็นที่ 10 7. การเติบโตและการแก้ปัญหา   เพราะงานนี้เป็นครั้งแรกที่พี่ต้องทำงานแลกเงิน พี่อาจจะเคยช่วยที่บ้านขายของแต่มันก็เป็นงานเล็กๆน้อยไม่กดดันอะไร แต่การที่พี่ไป WAT ทำให้พี่ต้องดูแลตัวเองทุกอย่าง ก้าวออกจากการเป็นลูกคนเล็กที่มีพี่ๆคอยทำให้ทุกอย่าง ได้เรียนรู้คำว่า 'ความรับผิดชอบ' อย่างจริงจัง โดยส่วนตัวพี่ว่า 'ความรับผิดชอบ' เป็นเรื่องใหญ่มากของสังคมเรา เด็กๆรุ่นใหม่ถูกสอนให้กล้าคิด กล้าทำ แล้วความรับผิดชอบล่ะ ? เรามักอยากจะเป็นหัวหน้า เป็นคนออกคำสั่ง จนลืมการทำงานหนักไปเสียแล้ว หน้าที่อันยิ่งใหญ่ มาพร้อมความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง (สไปเดอร์แมนจริงๆ) ถ้าแม้แต่งานชั่นล่างที่เราทำตอนไปเวิร์คเรายังทำได้ไม่ดี แล้วเราสมควรแล้วเหรอที่จะไปชี้นิ้วสั่งคนอื่น การอยู่ให้ได้ในทุกสถานการณ์และใช้สมอง&สติแก้ปัญหา ในทุกๆที่ที่เราจะไปอยู่/ทำงานจะต้องพบเจอปัญหาไปชั่วชีวิต แต่เราจะแก้มันยังงัย เดินอ้อมเป็นมั้ย หรือมุ่งแต่จะเอาชนะอย่างเดียว การที่พี่หาเงินเอามาคืนแม่ได้ วันนั้นพี่มีความสุขมากและก็ภูมิใจในตัวเองมาก ไม่ใช่เพราะจำนวนเงินที่เอามาคืน แต่เพราะทุกๆสิ่งทุกๆที่พี่ต้องผ่าฟันมา เพราะการที่พี่มุ่งมั่นที่จะรักษาคำพูดให้ได้ ไม่เคยย่อท้อ ไม่เคยคิดยอมแพ้ ไม่เคยคิดอยากจะหนีกลับบ้านแม้ในวันที่เหนื่อยหรือเหงา (ตอนนั้นคิดว่าคงอายมาก ถ้าต้องบากหน้ากลับมาบอกพ่อแม่ว่าทำไม่ไหว) ทั้งชีวิตพี่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโตพอหรือมีอะไรที่ดีเลย แต่วันที่พี่กลับมาพี่รู้ว่าแม่ดีใจขนาดไหนที่พี่ทำได้ เราเอาชนะใจตัวเองได้ เราไม่ใช่แค่เด็กๆที่เอาแต่งอมืองอเท้าอีกต่อไป แม่บอกว่าไม่ห่วงแล้วว่าพี่จะเอาตัวไม่รอดถ้าแม่ไม่อยู่ พี่โคดภูมิใจในตัวเองเลย (หลายปีแล้วก็ยังรู้สึกถึงมันได้เสมอ) มันอาจจะไม่ใช่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่อะไรในสายตาคนอื่น แต่มันคือจุดเริ่มต้นของหลายๆอย่างในชีวิตพี่ ทุกวันนี้พี่ได้ทำงานที่ตปท.ในสถานบันการเงินอันดับต้นๆของโลก มันก็เริ่มต้นมาจากโครงการนี้แหละ มันทำให้เท้าพี่ก้าวมาได้ไกล ไกลเกินความคิดฝันไว้มาก ความลำบากในวันนั้นมันหล่อหลอมพี่ขึ้นมาจริงๆ พี่อยากให้น้องๆทบทวนตัวเองให้ดีก่อนตัดสินใจสมัคร ถ้าแน่ใจว่าโครงการนี้จะให้อะไรกับน้องได้บ้าง พร้อมลุยแล้วก็ทำไปเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องค้างคาใจว่ายังอยากไปเมืองนอก ถ้าไม่ชอบจะได้ไม่เสียเวลาไปอีก ถ้าจะทำ ก็ขอให้มีความรีบผิดชอบให้มากๆ และมีสติอยู่เสมอ ขอให้ทุกๆคนโชคดี ไม่ว่าจะไปทำอะไรที่ไหนก็ตาม **จงรับผิดชอบต่อการเลือกและความฝันของตัวเองเสมอ*** จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 06:05:36

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่มเติม การไป WAT ไม่ได้มีแต่ด้านลำบากเท่านั้นนะคะ ความสนุกสนาน การท่องเที่ยวก็เป็นสิ่งที่พี่ได้รับมาเยอะมากๆเช่นกัน ด้วยเงินที่หามาได้จากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองจริงๆ พี่เอาไปเที่ยวจนหมด (หักจากส่วนที่ต้องคืนแม่) ได้ไปชมพิพิธภัณฑ์ระดับโลก ไปตึกสูงระดับโลก น้ำตกชื่อดัง สะพานแสนอลังการ แม้กระทั่งไปสำเริงสำราญที่ Las Vegas กับเพื่อน (จองโปรที่ถูกมากๆ โรงแรมดีด้วย) กินบุฟเฟ่ต์ 24 ชั่วโมง ณ เจ็ดโรงแรมดังที่เล่นเอาจุกแทบตาย ยืนชมน้ำพุที่แสนโรแมนติก และได้เงินเล็กน้อยจากเครื่องเสี่ยงดวงแถวนั้น ทั้งหมดนี้เรียกว่า 'ความทรงจำ' ค่ะ สิ่งที่อาจจะเลือนหายไปบ้างตามกาลเวลา แต่จะไม่สาบสูญหรือหมดไปเหมือนกับสิ่งของต่างๆในชีวิตเรา จากคุณ : poppapola เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 08:30:52

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นข้อแนะนำที่ดีมากกกกก  และเห็นด้วยทุกประการ ที่บ้านก็มีทั้งที่ไป WAT และไม่เหมาะสมที่จะไป  เช่นถ้าเด็กต้องการไปฝึกภาษาและไม่มีปัญหาเรื่องความรับผิดชอบ การเรียนอยู่ในชั้นเยี่ยม กำลังเตรียมตัวเพื่อเรียนต่อระดับสูง  เห็นว่าสมควรนำเงินและเวลาไปเรียนภาษาโดยตรง จะได้ประโยชน์มากกว่า แต่เด็กกลุ่มที่เลื้อยทั้งวัน ไมีมีสาระในชีวิต การเรียนก็งั้นๆ แต่ไม่ถึงกับแย่ สมควรให้ไปได้เลย ที่บ้านเด็กประเภทนี้ไปแล้วกลับมาเปลี่ยนไปเลย การเรียนก็ดีขึ้น ใช้เงินก็มีความรับผิดชอบมากขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น  แต่ต้องดูเด็กของเราด้วย เพราะเรามั่นใจว่าเด็กไม่เวอร์แน่นอน แต่เขาก็รู้ก่อนไปว่าลำบากนะ และเขาก็อยากไปด้วย ไม่ได้บังคับ จากคุณ : MAOK เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 09:53:25

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากๆนะคะที่มาเล่าประสบการณ์ดีๆให้อ่าน ปีหน้าก็มีแพลนอยากไปเหมือนกัน ข้อมูลที่พี่ให้คงมีประโยชน์ ไม่มากก็น้อย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : bambiiezz1 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 12:33:54

ความคิดเห็นที่ 14 เล่าได้ละเอียดมากๆค่ะ ตอนนี้ก็คิดว่าจะสมัครไปปีหน้านี้ค่ะ รบกวนถามได้มั้ยคะว่าพี่สมัครไปตอนช่วงเดือนไหน และเสียค่าใช้จ่ายประมานเท่าไหร่คะ เพราะกะจะใช้แต่เงินตัวเองไม่ขอพ่อแม่อ่าจ้า ^^" จากคุณ : daisymelody เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 16:15:05

ความคิดเห็นที่ 15 อยากจะเป็นคนเก่ง คนแกร่ง เปิดหูเปิดตา เห็นโลกกว้าง ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเป็นแสนๆ  ไปหาประสบการณ์ทำงานใช้แรงงานระดับต่ำสุดในสังคม  ให้เค้าโขกสับเอารัดเอาเปรียบก็ได้ครับ   ต่อให้คุณ จขกท ไม่ได้ไป W A T  แต่มุ่งไปเรียนต่อเลยหลังเรียนจบ ก็อาจจะไปถึงจุดปัจจุบันได้อยู่ดี เพราะปัจจัยสำคัญคือตัวเราอยู่แล้ว   คนมีคุณภาพ คนกล้า ยังไงมันก็ต้องประสบความสำเร็จ คนมากมายไม่ต้องไปตกระกำลำบาก เสียเงินแพงๆ ซื้อประสบการณ์ทุกข์ยากลำเค็ญ  ก็ประสบความสำเร็จได้ ประสบการณ์ลำบาก มันมีประโยชน์ ทำให้เราแกร่งขึ้นก็จริงๆ แต่ถ้าจะเสียเงินแสนๆ ไปซื้อมันมานี่ ผมว่าไม่จำเป็นก็ได้ แถมถ้าเราไม่ใช่คนแกร่ง จะกลายเป็นเหยื่อซะแทน โครงการแบบนี้ ไปร้อยคน ได้ประโยชน์กลับมาถึง 10 คนไหม อีก 90 ไปเป็นเหยื่อ เก่งๆ เอาตัวรอดได้ เป็นประโยชน์ หรือได้ประสบการณ์ดีๆ หรือได้ผลดี มันมีส่วนน้อย แต่เป็นคนส่วนน้อยที่ออกมาเล่า เพราะคนที่เจ็บปวด เค้าไม่ค่อยอยากออกมายอมรับหรอก ว่าได้เสียค่าโง่ไปเป็นแสน เพื่อทำงานกรรมกร มันคุ้มหรือสมควรที่เราจะสนับสนุนโครงการแบบนี้จริงหรือ ทำไมต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงเป็นเหยื่อให้คนอื่น เก็บเงินเก็บทองไปเรียนภาษาในเมืองไทยให้เก่ง แล้วหาทางไปเรียนต่อ ตปท จะชิงทุนเอาหรือทุนส่วนตัวก็ได้ ประสบการณ์แก้ปัญหา เรื่องลำเค็ญในชีวิต วันนึงก็ได้เจออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเงินแพงๆ ไปหาซื้อจาก W A T  ครับ ไม่ได้จะมาค้านกับ จขกท  แต่อยากเตือนสติคนที่กำลังฝัน แล้วก็วางแผนจะขอเงินพ่อแม่เตรียมไป   เพราะโอกาสที่จะไปเจอฝันร้าย มันมีมากกว่าฝันดีมากๆ ครับ จากคุณ : ประกอบ เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 18:20:38

ความคิดเห็นที่ 16 วันนี้ เราเพิ่งรู้จักโครงการนี้จากเพื่อนในที่ฝึกงานของเราค่ะ (หลังเขามากกก) จึงได้ค้นหาข้อมูล แล้วมาเจอกระทู้นี้ ชื่นชม จขกท.มากๆเลย สุดยอดจริงๆ มันทำให้เราอยากตั้งเป้าที่จะลองไปดูบ้าง แต่ปัญหาคือ เราไม่เก่งอังกฤษซะเลย T T (ตอนแรกกะไปเรียนที่โน่น แต่อ่านแล้ว ท่าจะยาก...) ใกล้จะจบแล้วด้วย ไม่รู้จะไปเรียนภาษาทันในการสมัครไปรึเปล่า มีเวลาครึ่งปีเอง T T รู้สึกว่าเราช้าเหลือเกิน แฮ่ T T จากคุณ : นู๋เป็นสาววาย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 00:53:02

ความคิดเห็นที่ 17 ทุกวันนี้พี่ได้ทำงานที่ตปท.ในสถานบันการเงินอันดับต้นๆของโลก มันก็เริ่มต้นมาจากโครงการนี้แหละ ***************************************************** ช่วยขยายความนิดนึงค่ะ ตามมาจากคอมเม้นนี้ที่เขียนว่า "แต่งานชั้นล่างที่ดิฉันเคยไปทำนี่แหละค่ะ ที่ส่งดิฉันมาจนถึงงานในแบงค์ใหญ่ระดับโลกที่อังกฤษ" ที่มา คห*12 กระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H12293740/H12293740.html เข้ามาแล้ว เก็นเขียนแค่บรรทัดเดียว เหมือนกระทู้ โน้น คห*12 เลยไม่เข้าใจว่าทำงานอะไร แล้วงาน ว อ  ท นี้ ส่งคุณยังไงคะ เห็นเขียน 2 ครั้งแล้วไอ้แบงค์ระดับโลก ต้นๆ ที่อังกฤษ แต่ไม่ให้รายละเอียดอะค่ะ งงค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ********************************************************* จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 08:36:32

ความคิดเห็นที่ 18 ก่อนอื่นผมต้องขอชมเชยความเก่งของจขกท ที่บอกว่าอนาคตมาได้ไกลขนาดนี้เพราะโครงการประเภทนี้ ผมว่าคนเก่งจริง ถ้าดวงไม่จู๋นัก ยังไงๆก็ก็ต้องมีอนาคตที่ดีอยู่แล้ว ไม่ใช่ต้องมาผ่านโครงการประเภทนี้ ผมเห็นด้วยกับคอมเม้นท์ของคุณประกอบ 100%เลย ในฐานะที่อยู่อเมริกามานาน ผมคนหนึ่งหละที่ไม่ขอแนะนำหรือสนับสนุนโครงการประเภทนี้ให้กับคนรู้จักเลย คนเก่งจริง ถึงจะไม่มาเรียนต่อเมืองนอกก็มีอนาคตที่ดีได้ มหาวิทยาลัยเมืองไทยเราดีๆก็เยอะแยะไป จากคุณ : Intania (BenzSiam) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 19:14:06

ความคิดเห็นที่ 19 จาก http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H12293740/H12293740.html#20 มาตอบคห. 19 นะคะ เดี๋ยวจะส่งหลังไมค์เรื่องรายละเอียดไปให้ เหตุผลที่ดิฉันไม่ได้ระบุชื่อบริษัทตอนที่เขียนเพราะต้องการสงวนความเป็นส่วนตัวไว้บ้าง แต่ตอนนี้ดิฉันทำงานอยู่ที่สถาบันการเงิน (ซึ่งนับเป็นบริษัท) ซึ่งเป็นระดับ Top10 ของยุโรปแน่นอน ที่สำนักงานลอนดอน ตอนนี้กลับมาที่ไทยชั่วคราวและกำลังจะบินกลับไป (ถ้าหากยังที่ส่งหลังไมค์ไปยังไม่น่าเชื่อถือ ดิฉันส่งหน้าวีซ่ากับตั๋ว หรือบัตรพนักงานให้ดูได้ค่ะ) การพิมพ์สองครั้งดิฉันใช้คำต่างกันก็จริง แต่ความหมายเดี๋ยวกัน ถ้าคห.19 ได้ข้อมูลดิฉันแล้ว รบกวนชวนโพสต์ความเห็นแก้ไขให้ด้วยนะคะ ดิฉันไม่ติดใจอะไร เพราะเข้าใจว่าการเมคเรื่องมีในเวบบ่อยๆ (จะติดต่อไปที่เอเจนซี่ที่ดิฉันเคยไปก็จะได้ข้อมูลเรื่องที่ดิฉันเล่าตรงกัน) *********************************** ตอนนี้ส่งรายละเอียดงานไปให้ คห.17 หลังไมค์แล้วนะคะ หวังว่าจะช่วยแก้ข้อสงสัยได้ (ไม่ทราบวิธีส่งรูปหลังไมค์และไม่ต้องการมาโพสต์บัตรพนักงานของตนเองในอินเตอร์เนต) จากคุณ : จขกท. (poppapola) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 03:48:30

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่เข้าใจว่าทำงานใช้แรงงานระดับต่ำสุดในสังคมมันแย่ตรงไหน ถ้าไม่มีคนใช้แรงงาน คนเก็บขยะ คนกวาดถนน คนทำเบอร์เก้อ คนล้างห้องน้ำ ฯลฯ อยากจะรู้จังครับว่าไอคนที่ทำงานระดับสูงๆ มันจะอยู่กันยังไง!! สำหรับผมนะ จะทำงานอะไรมันก็มีคุณค่าทั้งนั้นแหละ ทำอะไรมันก็ได้ประสบการณ์ทั้งนั้น แล้วไม่ดีตรงไหนที่เด็กปิดเทอม ได้ลองไปใช้ชีวิต ไปทำงาน ไปสนุกกับเพื่อนๆ ดีกว่านอนอยู่บ้าน เฉยๆ 3 4 เดือนเป็นไหนๆ ส่วนเรื่องถูกโขกสับ เอารัดเอาเปรียบ ขอโทษนะครับ จะทำงานอะไร อยู่ที่ไหนก็โดนทั้งนั้น แค่อาจจะคนละรูปแบบกัน แล้วที่ชอบพูดกันจังว่าส่วนน้อยได้ประโยชน์ พวกผิดหวังก็เงียบๆ กัน ยิ่งบอกว่า 90% ช่วยบอกที เอาเลขมาจากไหน ผมรู้จักเด็กที่ไปเยอะ ทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ เพื่อน หลายมหาลัย เด็ก SI บ้าน รวยๆ บางคนมันยังไป กันสองรอบ สามรอบ ประสบการณ์ร้ายๆ มันก็มี ประสบการณ์ดีๆ มันมี มันคง compare แล้วแหละ ถ้ามันมีเรื่องดีๆ ความทรงจำดีๆ มาเล่าได้ ผมว่ามันก็คุ้มแล้วนะ ผมไม่ได้บอกนะว่าพวกที่ไปแล้วดีเยอะกว่า เพราะผมไม่มีข้อมูล ผมแค่อ้างอิงจากส่วนใหญ่ที่ผมรู้จัก แต่ถ้าคุณอ้างว่าส่วนใหญ่จากทั้งหมด คุณต้องมีตัวเลข มีผลสำรวจครับ อย่าพูดอะไรลอยๆ หรือจะต้องให้อะไรดีไปหมดเลยถึงจะเรียกว่าดี?  ปีที่แล้วมีไป 6000 กว่าคน   5400 คน เจออะไรเลวร้าย แต่มีออกมาเรียกร้องถึง 100 คนป่าวไม่รู้ มันฟังดูมีเหตุผลป่ะ? สรุป ถ้าที่บ้านไม่เดือดร้อน ไม่ต้องไปกู้เงินมา แสนเดียว เป็นค่าเครื่องบินครึ่งนึง อีกครึ่งนึงไปทำงาน ได้ตัง กินใช้ไป ไม่เหลือกลับมา แต่เที่ยวเมกาแค่ 5 หมื่นเองนะ! (ทำไมชอบพูดกันจังเสียเป็นแสน คือ ไปแบบอื่นที่ไม่ใช่ WAT ไม่ต้องจ่ายค่าเครื่องบินหรอ?) อยู่กรุงเทพ 4 เดือน ขอตังพ่อแม่เฉยๆ เดือนเท่าไหร่แล้ว ถ้าผมเป็นพ่อแม่ถือว่าจ้างลูกไปหัดทำงานหาตังเที่ยวเองซะบ้าง โคตรจะคุ้มเลย จากคุณ : Septuagint LXX เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 12:36:01

ความคิดเห็นที่ 21 'คนที่เขาล้อเลี้ยนเธอเขาพูดได้แค่1ภาษา ถ้าให้เขามาเรียนภาษาไทย คงพูดไม่ได้ครึ่งของภาษาอังกฤษของเธอ เธอรู้สองภาษามันเก่งมากรู้มั้ย' ประโยคนี้ตอนเราไป WAT เพื่อนอเมริกันก็เคยบอกเราค่ะ เป็นการให้กำลังใจที่ดีจริงๆ จากคุณ : buttermilkcream เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 21:52:59

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณมากนะคะ ที่แชร์ประสบการณ์ อยากไปมากๆเลย จากคุณ : 50IsOnMyMind เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 10:15:43

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากๆ เลยจ๊ะ ที่เอาประสบการณ์ดีๆ มาแชร์กัน จริงๆ คนที่เข้าร่วมโครงการนี้แล้วประสบความสำเร็จกลับมาก็มีเยอะนะ แต่ก็อาจจะไม่ได้มีใครเอามาเล่าให้ฟังเท่าไรน่ะ :-) จากคุณ : handarmleg เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 14:32:48

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณมากๆค่ะ ได้ประโยชน์มากเลยค่ะ จากคุณ : fand G - ro เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 23:39:06