ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนอื่นขอบคุณเพื่อนสังคมออนไลน์ทุกคนที่ให้กำลังใจในวันยากๆ ในวันนั้น และก็สวัสดีอีกครั้งไม่ว่าเพื่อนๆจะนั่งอ่านหลังคอมอยู่ไทยหรือประเทศไหนๆ  ขอบคุณพี่สาว น้องสาว พ่อแม่ ญาติทุกคนเลยนะคะ  แล้วก็เพื่อนๆ พี่สันที่เข้ามาตอบให้  พี่น้องอีกหลายคนที่พยายามสืบติดต่อมาข้ามประเทศให้กำลังใจกันเบอร์เปลี่ยนแล้วนะคะ  ขอบคุณเพื่อนๆ ทั้งหมดที่เหลือที่เอ่ยชื่อตรงนี้ไม่ได้   ปัจจุบันกำลังรอการขึ้นศาลนัดแรกในวันที่ 8 สค.  ก็ไม่รู้จะต้องเจออะไรบ้างและลูกจะต้องเข้ารับการผ่าตัดหูในวันที่ 13 ขอย้อนไปอ่านกระทู้เก่านั่นหน่อยนะคะ  จำไม่ได้ว่าพิมพ์อะไรไว้เพราะพิมพ์สด  เซฟไว้เมื่อนานมาแล้วพอล้างโปรแกรมก็หายหมดไปทวนกันสักหน่อยและเราจะขอใช้สีขี้ม้าจะได้หาง่ายๆ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 05:02:36

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ใด้อ่านตอนเเรกค่ะ เเต่ขอเข้ามาให้กำลังใจ ดิฉันซิงเกิ้ลมัม ตัวคนเดียว เลึ้ยงลูก2เองคนในอเมริกา ย้อนกลับไปดูอตีดวันที่ผ่านมา ดิฉันเองก้ทุกข์มิใช่น้อย เเต่พอก้าวพ้นจุดตรงนั้นมาถึงวันนี้เเล้วคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด ทุกวันนี้ีความสุขดีกับลูกๆ เเล้ววันนี้มันจะผ่านไปเหลือเเต่ความทรงจำอันปวดร้าวในอตีต ขอให้อดทน ขอให้สู้เพื่อตัวคุณเเละลูก วันข้างหน้ายังมีเรื่องอื่นๆรออยู่ ขออวยพรให้น้องหายเร็วๆในการผ่าตัดหูที่จะถึงนี้นะคะ จากคุณ : Quel เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 07:16:22

ความคิดเห็นที่ 3 ความคิดเห็นที่ 120     สามีเป็นถึงเจ้าของ Weingut คงจะมีเงินและอิทํธิพลท้องถิ่นมากแน่นอน คงแค้นใจและเสียหน้าที่ภรรยาพาลูกหนีไปด้วยวิธีนี้ซึ่งมีการวางแผนเป็นอย่างดี ผู้เกี่ยวข้องเลยโดนเล่นงานหมด ปกติที่อยู่ของFrauenhaus จะมีการปกปิดเป็นความลับอย่างดี แต่คิดว่ากรณีนี้ คงไม่เกินความสามารถสามีจะหาเจอ ปัญหาคือ องค์กรนี้ในออสเตรียจะมีความเป็นอิสระและอำนาจมากพอหรือไม่ที่จะคุ้มครองผู้เดือดร้อนที่หนีมาพึ่งใบบุญ ดิฉันคิดว่าที่คุณจ๊ะจ๋าเลือกใช้วิธีนี้  เป็นวิธีใช้สิทธิ์ของเธออย่างฉลาดและถูกต้องแล้ว ถ้าไม่คิดถึงเรื่องอิทิพลของสามีอาจเป็นเพราะการกลับเมืองไทยไม่ได้ง่ายๆอย่างที่คิด อาจเจอข้อหาลักพาตัวลูก ซึ่งอาจจะต้องเสียสิทธิ์ในภายหลัง ยุ่งยากหนักกว่าต่อสู้ด้วยวิธีนี้ จากคุณ : นุท (chay_tbh)     เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 03:20:11   ------------------------------------------------------------ คุณนุท เข้าใจถูกต้องเลยค่ะ  ที่เราตัดสินใจเลือกเข้าบ้านพักฉุกเฉินเพราะเหตุนี้   สถานฑูตช่วยเหลืออะไรไม่ได้นะคะเพราะเราไม่ได้ต้องการจะกลับไทยแต่เราต้องต่อสู้ที่นี่  ตอนแรกที่เข้ามาอยู่บ้านพักแล้วก็ยังมืดมิดก็มีพี่และเพื่อนติดต่อเข้ามาให้ติดต่อหน่วยงานของพระองค์ภา  เราเองก็ไม่รู้ว่าติดต่อท่านแล้วจะทำไงต่อไปแล้วจะติดต่อยังไงก็มีเหมือนกันลองหาคนทางดูดีกว่าไม่ทำอะไรเลย  แต่ก็ถามๆต่อกันไปแล้วก็ตัดสินใจด้วยการสู้ตรงจุดที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย  เลือกที่จะให้หน่วยงานของรัฐออสเตรียทำงานและช่วยเหลือค่ะต้องบอกก่อนนะคะว่าข้อมูลที่จะเขียนตรงนี้จะให้ได้เท่าที่เขียนได้ไปก่อนหากอะไรที่ลึกๆ มากๆ แล้วจะมีผลกระทบกับคนอื่นหรือเรื่องศาลจะขอเว้นไว้สักนิดไว้วันหลัง  เรื่องราวที่อยู่ในบ้านพักนั้นสารพัดหลายรสชาติ  ซึ่งต้องระมัดระวังในการนำมาถ่ายถอดไม่ได้จะปกปิดบางอย่างและเล่าบางอย่างเพราะข้อสัญญาในการเข้ามาพักที่บ้านพักนั้นเราไม่สามารถนำชื่อ สกุล เรื่องราวของคนภายในบ้านพักออกมาเปิดเผยได้ถือเป็นความลับเพื่อความปลอดภัยของคนภายในบ้านพักค่ะ  แม้แต่ที่อยู่ก็ไม่ได้ค่ะ ************************************************ รู้จัก Fruaenhaus ได้ยังไง ? Frauenhaus  หรือบ้านหญิง  บ้านพักฉุกเฉินแล้วแต่จะเรียกนะคะ  ในเมืองไทยคงเปรียบได้กับหน่วยงานของคุณประวีณา  อาจมีหน่วยงานอื่นแต่เผอิญรู้จักดังอยู่อันเดียว   แต่ที่ออสเตรียจะมีบ้านพักหญิงในแต่ละภาคทุกภาค  เราได้ยินชื่อนี้จากภรรยาของเพื่อนสามีเป็นครั้งแรกตอนลูกอายุได้ 4 เดือนในปี 2006 แต่เราก็ยังไม่กล้าที่จะไปติดต่อเพราะตอนนั้นไม่รู้อะไร  จนปี 2008 ปัญหาเรื่องแอลกอฮอล์ของสามีเริ่มลุกลาม  จากสมัยก่อนเมาแล้วขับเกิดความเสียหายเรื่องทรัพย์สิน  แต่ปีนั้นหนักจนลุกลามไปถึงชีวิตของเค้าเอง  เค้าเมามากตกไปในห้องเครื่องของสระว่ายน้ำที่ตัวเองเปิดฝาครอบออกไว้ตั้งแต่ตอนเย็นพระอาทิตย์ไม่ตกดิน  แล้วลืมเมาพลัดตกไปในตอนตีหนึ่ง  เดินมาหาเราเพราะกระดูกคางด้านหน้าร้าวแตก  ทำให้เวลาพูดฟันกรามซ้ายขวาแบ่งซีกข้างขยับขึ้นข้างขยับลง  มาปลุกสภาพเลือดอาบเสื้อพูดไม่รู้เรื่อง  อัวโอป้าอัวโอม่าไปฮอลิเดย์  แม่เค้าไปบำบัดอาการทางประสาทหนึ่งเดือนที่รพ.  พ่อสามีไปปาร์ตี้  รถหว๋อมาที่บ้านพาตัวไปรพ.ใกล้บ้านประมาณ 5 นาที  เราหอบลูกที่งงที่ถูกปลุกขึ้นรถพ่อสามีที่กลับมาเพราะถูกตามตัวลูกนั่งรถตื่นเต้นดีใจได้ดูแสงไฟจากเสาไฟฟ้ากลางดึกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนช่างไม่รู้อะไรเลย  เราก็รีบจนไม่ได้ใส่ยกทรง  ผ่าตัดที่รพ.นี้ไม่ได้หมอมีเครื่องมือไม่ถึงและต้องใช้เหมาะผ่าตัดเฉพาะทาง  สามีเลยถูกส่งตัวไปยังรพ. St.Pölten  เราก็ไปส่งลูกไปคินเดอร์การ์เท่นแล้วไปเยี่ยมในตอนเช้า  ติดต่อเพื่อนคนไทยที่ทำงานทำความสะอาดที่รพ.  และมีสามีเป็นช่างเทคนิคที่นั่นให้ช่วยตรวจสอบหน่อยว่าทำไม 2 วันแล้วยังไม่ได้ผ่าตัด  พ่อสามีก็พยายามหาเส้นหาเพื่อนหมอที่สนิทมาผ่าแต่เพื่อนไปฮอลิเดย์  แล้วเราก็ได้คำตอบว่ามีปัญหาภายในหมอประท้วงไม่มาทำงาน  ที่สุดก็มีหมอมาผ่าตัดจนได้  ขับไปเยี่ยมเช้าทุกวันแล้วก็ขับรถเลยไปเรียนภาษาเยอรมันครึ่งวัน  เรียนเสร็จแวะไปเยี่ยมอีกทีแล้วขับกลับไปรับลูกมาเยี่ยมจนลูกเบื่อก็พาลูกออกไปนอกรพ.ไปเดินเล่นแล้วพากลับลูกกลับไปลาสามีแล้วกลับบ้าน  ทำแบบนี้ทุกวันอย่างเป็นแบบแผน  แต่ก็ต้องมีเรื่องให้เคืองใจเพราะสามีมักจะโทรมาบังคับให้เราเอายานอนหลับไปให้  เราบอกนอนไม่หลับให้ขอหมอเอาเพราะอยู่รพ.แล้วนี่  เค้าก็ด่าเสียๆหายๆ และไล่บอกไม่ต้องมาเยี่ยมอีกต่อไปหากไม่เอายามาให้  เหมือนกับว่าติดยานอนหลับ  ซึ่งตอนนั้นก็สงสัยมาตลอดทำไมต้องซื้อแวเลี่ยมมากินตอนดื่มเหล้าเสมอ  ก็ได้เพื่อนคนไทยที่ดื่มจัดๆ เล่าว่าฤทธิยามันจะทำให้ยิ่งเมายิ่งสนุก....งั้นหรือ..งงจังเราคนไม่ดื่มก็ไม่เข้าใจต้องไปถามพฤติกรรมประหลาดๆของสามีจากบรรดาคอเหล้าไทย  ก็ยังเล่าให้เพื่อนฟังว่าทำไมต้องบังคับเราซะขนาดนั้น จนวันหนึ่งถามสามีว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านได้ เค้าตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน  เราก็กะว่าจะไปถามหมอเอง  ก่อนเดินไปหาสามีเจอพยาบาลเลยบอกพยาบาลว่าอยากคุยกับหมอว่ากลับได้เมื่อไหร่อาการเป็นไงบ้าง  พยาบาลเลยบอกจะโทรเรียกหมอให้  ยังไม่ทันขึ้นไปเพื่อนคนไทยสามีภรรยาคู่นั้นก็โทรมา  อันบอกว่าสามีเราดูสดชื่นไม่เหมือนคนป่วยเลย  ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบเนี๊ยบแล้วก็ใส่ยีนส์นอนบนเตียงดูยังไม่ใช่คนป่วยด้วยซ้ำ  เราว่าจะเป็นไปได้ไงเมื่อวานก็เห็นอยู่ว่ายังแผ่บนเตียงอยู่เลย  พอเดินไปถึงก็เห็นว่าเออจริงประหลาดใจจัง นอนหน้าสดชื่นโกนหนวดสะอาดแววตาแป๋วเป็นประกาย ยิ้มระรื่นสดชื่นอ้าวผ่าตัดมาใหม่ๆไหงไม่เหมือนเมื่อวานเลยล่ะงงเป็นไก่ตาแตก  ก็ชวนกันออกไปนอกห้องเล่าให้อันฟังว่าเมื่อวานเพื่อนพวกเราคนหนึ่งโทรมาหาเราบอกเราว่าเห็นสามี  ไปนั่งดื่มแอลกอฮอล์ในร้านบาร์แถวนี้  เราก็บอกหืมม์เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด คนผ่าตัดมาใหม่ๆ นับวันได้จะออกไปเดินปร๋อข้างนอกได้ไง  จำหน้าผิดแน่นอนเห็นแค่ทีเดียวตอนเลือดอาบคางหน้าบวมๆ อยู่จะไปจำกันได้ไงกัน  เรายังจำหน้าฝรั่งไม่ได้ประจำเลย   และแล้วเราก็แทบล้มทั้งยืนเมื่อหมอเจอเราแล้วสามีไม่ยอมให้เราเข้าไปคุยกับหมอ  ยืนยันว่าจะไปถามหมอให้เอง  ตอนแรกไม่แปลกใจแต่เริ่มสงสัยเพราะพฤติกรรมประหลาดทำเหมือนไม่ต้องการให้เราเจอหมอซะงั้นดักหน้าดักหลังอยู่ได้  ที่แท้หมอบอกว่าคนไข้คิดถึงบ้านขออนุญาตกลับบ้านแล้วจะกลับมานอนรพ. ก็อนุญาตในวันนี้และก็เมื่อวานแต่บ่อยๆไม่ได้นะ  เราก็ห๊ะ....อะไรนะเราไม่รู้เรื่องเลย  เค้าไม่ได้กลับบ้านสักหน่อยและก็บอกตลอดว่ายังไม่รู้หมอให้กลับเมื่อไหร่  ถึงว่าเรียกร้องขอแวเลี่ยมไม่ให้ก็โกรธตะคอกทางโทรศัพท์  อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง  ความเสียใจทำให้ปิดประตูห้องหมอฝรั่งดังปั้ง  น้ำตาอาบน้ำรีบสาวเท้าไปบอกเพื่อนว่าฉันจะกลับบ้านละเสียใจมากกลับก่อนนะ  แล้วหันหน้าปาดน้ำตาสงสารลูกและไม่รู้จะทำไงกับชะตากรรมตัวเองที่ต้องมาเจอะเจอสามีขี้เหล้าขี้โกหกแบบนี้   กดลิฟท์ไปก็ร้องไห้ปาดน้ำตาที่ไหลพรากๆ ประตูลิฟท์เปิดเดินพรวดเข้าไปเห็นเงาเสื้อกราวสีขาวของใครไม่รู้รีบก้าวพรวดแทรกเข้ามาก่อนประตูจะหนีบตัว  เงยหน้าไปกดปุ่มอ้าวหมอหญิงเมื่อครู่นี่หน่า  อุ้ย...เอ่อหมอคะเมื่อสักครู่ที่ฉันปิดประตูเสียงดังมากนั่นฉันไม่ได้ตั้งใจปิดใส่คุณนะคะ  คือ...ฉันช๊อคแล้วก็เสียใจกับการกระทำของสามีมากๆน่ะค่ะ  เค้ามีปัญหาเรื่องแอลกอฮอล์ซึ่งฉันไม่รู้จะทำยังไงกับปัญหานี้ดี  ไม่มีใครเชื่อฉันว่าเค้ามีปัญหาเรื่องนี้ฉันพิสูจน์ก็ไม่ได้  แต่ฉันทรมานกับเรื่องนี้มากฉันเจอผลกระทบมาเยอะจนจะทนไม่ไหวแล้ว  ฉันจะทำยังไงดีฉันไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้เค้าไม่ยอมรับว่าเค้ามีปัญหาเรื่องเหล้า  หมอเดินเข้ามากอดเราแน่นๆ ลูบหลังลูบผมเราบีบใหล่ให้กำลังใจและบอกเราว่า  "หมอเข้าใจดีและรู้ว่าคุณทรมานแค่ไหนและต้องเจอกับอะไรที่ยากลำบากมาบ้าง  หมอรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก"   เราแปลกใจและหยุดร้องไห้หันไปมองหน้าหมออย่างประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน  หมอรู้ได้ไงว่าเราไม่ได้โกหกรู้ได้ไงว่าที่เราเจอมันเป็นเรื่องจริง  ทำไมหมอเชื่อเราล่ะ  เราถามหมอกลับไป  หมอบอกว่าหมอรู้  รู้ได้ยังไงล่ะหมอ  อืมม์ฉันรู้...แต่ฉันเป็นหมอฉันต้องปกปิดความลับของคนไข้ฉันบอกเธอไม่ได้มันเป็นจรรยาบรรณแพทย์  แต่สิ่งที่เธอเข้าใจนะถูกต้องแล้วฉันบอกเธอได้แค่นี้ขอโทษด้วยนะทำได้แค่นี้จริงๆ แม้จะอยากช่วยมากกว่านี้แต่ก็ทำไม่ได้ให้อภัยด้วยนะ   ไม่หรอกค่ะต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่ผ่านมาไม่มีใครยอมเชื่อฉันเลย  หมอเป็นคนแรกที่เชื่อฉันและเข้าใจว่าฉันเจออะไรจากสามีบ้าง  หมอคะถามคำถามเดียวหากตอบได้ก็ตอบตอบไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ  เราจะรู้ได้ไงว่าสามีฉันมีปัญหาเรื่องแอลกอฮอล์เค้าพิสูจน์กันยังไงคะ  หมอตอบว่า  "ตรวจเลือด"  ขอบคุณค่ะ  ขอบคุณมากๆค่ะ  คุณช่วยฉันได้มากเลยค่ะ ฉันขับรถกลับบ้าน  มองถนนไม่ชัดทัศนวิสัยไม่ดีเหมือนมีฝนตกหนักทั้งที่จริงมันเป็นน้ำตา  ขับต่อไม่ได้มองถนนไม่เห็นเลยตัดสินใจขับเข้าข้างทางร้องไห้ซบพวงมาลัยซะให้พอเลย  แล้วหยุดซะคิดหาหนทางหลังจากหยุดร้องนะ  เมื่อตอบสนองความต้องการตัวเองได้แล้วก็ขับรถต่อไปในสมองนั้นหนักปวดหัวเพราะมันมืดมนให้ความรู้สึกเหมือนเรากำลังว่ายน้ำอยู่ในมหาสมุทรที่มีมรสุมพายุลูกใหญ่ปั่นป่วนคลื่นน้ำทะเล  และเรากำลังจะหมดแรงจำน้ำตาย  ข้างในร้องขอความช่วยเหลือ "ใครก็ได้ช่วยฉันทีๆๆๆ"  ไม่มีใครเลยที่จะช่วยเราได้  ไม่เห็นหนทางเลยระหว่างขับก็คิดไปด้วย  มีตำรวจคนหนึ่งที่เราเคยไปเสียค่าปรับเพราะขับรถไม่ชลอหยุดที่ทางม้าลาย  ตำรวจคนนี้คงงงหากเราเข้าไปขอเบอร์หน่วยงานอะไรก็ได้ที่ช่วยเหลือคนมีปัญหาของคนต่างชาติ  เค้าจะช่วยเราไหมนะเค้าคงงงแน่เพราะเค้าไม่ได้รู้จักเราเลย  แค่กดเรด้าร์ดักจับทะเบียนรถเราได้เมื่อครึ่งปีก่อนแล้วโทรมาที่บ้านให้เราไปเสียค่าปรับหลังจากกลับจากเรียนภาษาเยอรมัน  เอาน่ะไม่มีใครแล้วนี่นะ  ถ้าไปแถวบ้านเราใครๆก็รู้จักเรา  รู้จักครอบครัวนี้ก็ไม่ปลอดภัยกับเรา  โอเคดิ่งไปสถานี้ตำรวจ Mauturn แล้วกันไม่ลองไม่รู้  เดี๋ยวลงทางด่วนข้างหน้านี้เลยจะเป็นไงนะเค้าจะไล่เราออกมาไหมนะเพราะไม่ใช่งานของเค้าเลย   ลองพูดกับเค้าดีๆก่อนดีกว่าหวังว่าเค้าจะฟังเราพูดจนจบประโยคนะ   สวัสดีค่ะคุณตำรวจ  ดิฉันมาขอความช่วยเหลือที่ไม่เกี่ยวข้องกับคุณเลยค่ะแต่เพราะฉันไม่รู้จะไปหาใครฉันไม่รู้ว่าใครจะช่วยฉันได้  เป็นเรื่องเล็กน้อยมากค่ะ  ฉันอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของหน่วยงานที่ช่วยเหลือชาวต่างชาติเวลามีปัญหา หรือหน่วยงานอะไรทำนองนี้น่ะค่ะ สวัสดีครับอ้อ...คุณ(นามสกุล)  คุณเคยมาจ่ายค่าปรับครั้งหนึ่งนานมาแล้วผมจำคุณได้ครับ   เอ่อ...เอ่อ...คุณ...คุณตำรวจจำ..จำฉันได้ขนาดนั้นเลยเหรอค่ะจำชื่อได้ด้วยเหรอคะ  เอ่องั้นไม่เป็นไรแล้วค่ะ  ไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วค่ะ  ขอบคุณค่ะ  ขอกลับเลยนะคะ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวครับจะให้ผมช่วยอะไรครับ ไม่ค่ะตอนแรกจะขอเบอร์โทรศัพท์เฉยๆ  แต่จริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตำรวจแต่ดิฉันไม่มีใครที่จะช่วยเรื่องนี้ได้น่ะคะ  แต่ว่าไม่คิดว่าคุณรู้จักชื่อจำได้ขนาดนี้ดิฉันไม่อยากมีปัญหาเพิ่มมากขึ้นค่ะ  ขอบคุณค่ะไม่รบกวนแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ   แต่ตำรวจรั้งแขนไว้เบาๆ  ไม่อยากให้เดินออกไป  ตำรวจอีกคนเดินมาถามว่ามีอะไรแล้วบอกว่าอ้อไม่เกี่ยวกับตำรวจนี่ช่วยอะไรไม่ได้หรอก  ใช่ค่ะไม่เกี่ยวกับตำรวจเลยค่ะ  ดิฉันก็กำลังจะกลับพอดีค่ะขอโทษที่รบกวนค่ะ เดี๋ยวๆ ๆ ครับคุณอย่าไปเด็ดขาดรอผมไม่กี่วินาที  อึดใจเดียวคุณต้องรอผมนะ โอเค๊   สีหน้าเราอึดอัดสุดขีด  ไม่อยากรอไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้วถ้าไปที่ไหนแล้วเค้ารู้จักครอบครัวนี้ก็จบกัน  ไม่มีอะไรต้องเอ่ยอีก ตำรวจเดินออกมาโอบใหล่เราเบาๆ ให้เดินตามเค้าไปแค่นาทีเดียวเท่านั้นเค้าบอกเชฟหัวหน้าสถานีนี้แล้ว  คุณคุยกับเค้าหน่อย ไม่เป็นไรครับไม่ต้องห่วงหัวหน้าผมเองเค้าเป็นเชฟสูงสุดของที่นี่   อ้าว...ไม่ต้องเรื่องใหญ่โตขนาดนั้น  เราจะขอแค่เบอร์เองไม่ล่ะค่ะเรากลับหลังหัน  แต่ไม่ทันเสียแล้วเสียงหัวหน้าตำรวจลอยมาพร้อมกับเดินเข้ามาหาเรา  ยื่นมือมาเช็คแฮนด์และสวัสดี  ถามว่าคุณอยากให้ช่วยเหลืออะไรครับด้วยความยินดี  บอกมาได้เลย เอ่อดิฉันแค่ต้องการขอเบอร์โทรศัพท์น่ะค่ะ แค่นั้นเองแต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ  ไม่เอาแล้วค่ะเดี๋ยวไว้ค่อยไปหาที่อื่นก็ได้ค่ะจริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตำรวจเลยค่ะฉันรู้ดีตั้งแต่เข้ามาแล้ว  แค่ลองเข้ามาถามดูเพราะเห็นว่าเราไม่รู้จักใครเลยนอกจากตำรวจท่านนี่ที่ดิฉันได้เคยมาจ่ายค่าปรับเพราะขับรถประมาทน่ะค่ะ ได้ครับลองเล่ามาก่อนว่าอยากได้เบอร์อะไรครับ  คุณ..(นามสกุล)   หา!!!..รู้จักนามสกุลนี้อีกแล้วเหรอ  ไม่ล่ะเราคิดในใจ ผมรู้จัก ชื่อ (ชื่อของพ่อสามี)  ดีครับ  เค้าเป็นกู๊ดเฟรนของผม  เรารู้จักกันดีครับ อ่อเหรอคะ  รู้จักกันดีสนิทกันด้วยงั้นยิ่งไม่รบกวนเลยค่ะ  ขอโทษค่ะฉันมาผิดที่แล้วจริงๆ  ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับครอบครัวเพิ่มค่ะ  ต้องขอบอกให้ทราบไว้ก่อนค่ะวันนี้ดิฉันทุกข์ใจมากอย่างแสนสาหัส  มืดมิดจนต้องมาหาใครสักคนที่จะไม่รู้จักฉันหรือครอบครัวนี้  เป็นเพราะสามีขี้เมาของดิฉันที่เป็นลูกชายของเพื่อนคุณ  ดิฉันพยายามจะรักษาครอบครัวไว้  พยายามจะแก้ไขปัญหาถึงได้มาขอความช่วยเหลือขอเบอร์โทรศัพท์หน่วยงาน  แต่ถ้าคุณรู้จักกันดีคุณจะทำให้ฉันเดือดร้อนค่ะ  เพราะหากเค้ารู้ว่าฉันมาหาตำรวจมันจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมาทันที  แล้วจะทำให้อยู่ในบ้านได้ยากขึ้น  แล้วครอบครัวจะแตกแยกมีเรื่องกันแน่ๆ   ผมฟังภาษาอังกฤษไม่ค่อยออก  คุณพูดช้าๆได้ไหม  เรื่องหนึ่งคุณไม่ต้องห่วงผมสัญญาผมจะไม่พูดอะไรออกไป  ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องอะไรหลุดไปถึงเพื่อนผม   ค่ะยังไงก็ไม่เป็นไรค่ะ  แล้วก็ขอบคุณสำหรับความเข้าใจมันสำคัญมากนะคะไม่งั้นครอบครัวพังแน่ค่ะ  ฉันไม่มีอะไรรบกวนแล้วค่ะ  ขออนุญาตลากลับนะคะ เดี๋ยวครับๆ  ผมขออะไรคุณแป๊บนึงได้ไหม  ขอแค่ให้คุณรอสัก 15 นาที ไม่ล่ะค่ะ  มันนานเกินไปดิฉันติดธุระค่ะ  ต้องรีบกลับไปดูแลลูกเล็กค่ะ โอเคครับ 10 นาที เอ่อ 5 นาทีไม่เกิน 10 ครับ นะครับขอผมโทรศัพท์หาใครสักคนแป๊บเดียวจริงๆครับ  นั่งก่อนครับเชิญครับ แล้วไม่นานเกินรอแค่ 5 นาทีจริงๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาแนะนำตัวว่าดิฉันเป็นล่ามค่ะพูดอังกฤษได้   อ้าวอะไรเนี่ยไม่รู้เรื่องเลย  อ้าวเชฟตำรวจคุณโทรเรียกล่ามหญิงหรอกเหรอ  เอามาทำไรล่ะเนี่ย  เราจะกลับแล้วนี่  ทำไงดีไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วทำไงดี แล้วเราก็พยายามอธิบายว่าเราไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ แล้วแต่เค้าก็เกลี้ยกล่อมให้เราเล่าเรื่องจนได้เมื่อคุณตำรวจได้ฟังเรื่องราวสมใจ  ท่านก็บอกว่า  คุณอย่าไปอยู่กับผู้ชายอย่างนี้เลย  ใช้ไม่ได้  แย่มาก  อีกหน่อยอาจเกิดอันตรายขึ้นถึงชีวิต  ตอนนี้ผมช่วยอะไรยังไม่ได้เพราะเค้าทำตัวเองเจ็บเข้ารพ.เพราะดื่มมาก  มีดก็จ่อคอหอยตัวเองไม่ได้จอคอคุณหรือลูก  ยังไม่ได้ทำร้ายร่างกายคุณ  คุณจำไว้นะหากคุณเจ็บๆแค่ไหนก็แล้วแต่โทรเรียก 133 ตำรวจจะมาช่วยคุณทันที  แต่ตอนนี้ผมแนะนำคุณให้ไปติดต่อ  Frauenhaus  ดูเล่าเรื่องของคุณทั้งหมดให้เค้าฟังเค้าจะช่วยวิเคราะห์ปัญหาและหาหนทางแก้ไขได้  ผมเข้าใจคุณแล้วว่าคุณตกที่นั่งลำบากจริงๆ  ครอบครัวนี้เป็นที่รู้จักแล้วถ้าพูดออกไปก็ไม่ได้  คุณทำถูกแล้วเพราะถ้ามีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นแล้วสิ่งที่คุยกับคนนอกบ้านกลับเข้าหูคนในบ้านคุณจะยิ่งอยู่ลำบากขึ้น  รับรองด้วยเกียรติของผมเรื่องนี้จะไม่มีวันถึงหูใครทุกอย่างที่เราคุยกันจะอยู่กันแค่ในห้องนี้ตรงนี้เท่านั้นครับ   ผมขอให้คุณโชคดี  อย่าไปอยู่กับผู้ชายเลวๆ อย่างนี้เลยออสเตรียมีผู้ชายดีๆเยอะแยะครับ  นี่เบอร์โทร Frauenhaus  เป็นหน่วยงานที่ช่วยเหลือผู้หญิงที่เจอปัญหาครอบครัวครับ  เดี๋ยวผมจะถ่ายสำเนาให้เลยครับ  คุณไปถูกนะครับ ไม่ถูกค่ะแต่คิดว่าไปได้ค่ะ  ขอบคุณจากใจสำหรับความช่วยเหลือทุกอย่างจากคุณทั้งสองค่ะไม่คิดว่าจะได้รับน้ำใจแบบนี้ค่ะ  และขอบคุณสำหรับการเก็บข้อมูลเป็นความลับจากครอบครัวสามีดิฉันค่ะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 07:25:51

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้อ่านตั้งแต่เริ่มเหมือนกันครับ เข้ามาให้กำลังใจครับ ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอครับ ไม่ว่าที่เมืองไทย หรือออสเตรีย จากคุณ : nod-n/a เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 09:22:55

ความคิดเห็นที่ 5 เคยอ่านนะคะ  อ่านถึงตอนที่คุณ บอก เข้าไปอยู่บ้านฉุกเฉินแล้ว  และ มีบางคนมาถามว่าเรื่องจริงหรือเปล่า?  และมีการค้นหาความจริงกันนิดหน่อย  ดิฉันเห็นว่า เรื่องราวจะกลาย...  ดิฉันเลยเลิกอ่าน  (ดิฉัันไม่ชอบอ่านเวลากระทู้จะกลายนะคะ .. ) แต่ก็ดีใจที่คุณและ ลูกปลอดภัย  สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : Weka เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 10:36:04

ความคิดเห็นที่ 6 จำเรื่องราวของคุณได้ค่ะ.... เอาใจช่วยอย่างเงียบๆตอนอ่าน... เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอยู่ดีๆก็นึกถึงเรื่องของคุณค่ะ   ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ  คนในห้องไกลบ้านหลายๆคนอาจจะไม่สามารถช่วยคุณได้  แต่กำลังใจห้องนี้มีส่งไปให้คุณอย่างเต็มเปี่ยมค่ะ จากคุณ : CaliGirl เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 10:58:13

ความคิดเห็นที่ 7 - จำเรื่องราวของคุณจ๊ะจ๋าได้ครับ ตอนนั้นอ่านแล้วก้ออึ้งๆเหมือนกัน - เห็นด้วยกับคุณ CaliGirl "คนในห้องไกลบ้านหลายๆคนอาจจะไม่สามารถช่วยคุณได้   แต่กำลังใจห้องนี้มีส่งไปให้คุณอย่างเต็มเปี่ยมค่ะ" จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:19:03

ความคิดเห็นที่ 8 จำเรื่องราวได้ค่ะ มาให้กำลังใจ และรอติดตามนะคะ จากคุณ : กุลกวิน เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:57:02

ความคิดเห็นที่ 9 สู้ๆนะคะ        เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : อะไรก็ไม่ได้ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 12:13:29

ความคิดเห็นที่ 10 เราก็เคยอ่านค่ะ  และติดตามมาตลอด จำได้คร่าวๆ  ตามคห 5เลยค่ะ ตอนนั้น เรายังรู้สึกแปลก ๆ กับหลายๆ คห ที่พยายามจับผิด หาว่าแต่งเรือง เราคนนึง ที่เชื่อคุณค่ะ ว่าเรืองจริง เราว่า เรือง บาง เรือง ถ้าไม่เจอ กับตัว ก็จะไม่รุ้ ว่าเป็นอย่างไร.... แล้วก็ ยังนึกถึงประจำ เวลาเข้าห้องไกลบ้าน ว่า คุณเป็นอย่างไรบ้าง วันได้ได้มาอ่านกระทู้ต่อ ขอบคุณนะคะที่มาอัพเดท ขอให้คุณและลูก เจอแต่สิ่งดีๆๆตลอดไปนะคะ หมดพายุแล้ว ท้องฟ้าก็จะค่อยๆ แจ่มใสขึ้นเรือยๆค่ะ จากคุณ : แม่บ้านครอว์ฟอร์ด เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 14:43:38

ความคิดเห็นที่ 11 สู้ๆนะคะ จากคุณ : Seasons of LovE เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 15:56:44

ความคิดเห็นที่ 12 ยินดีที่คุณปลอดภัย จำได้ตอนนั้นนั่งอ่านลุ้นแทบแย่ สู้ต่อไปน่ะคะ ^__^ จากคุณ : รู้น่ะว่าแอบชอบ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 16:11:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณสำหรับกำลัง  และความคิดถึงที่นึกถึงกันค่ะ  อยากเจอสิ่งที่ดีๆ ต่อจากนี้ค่ะ  แต่มีปัญหามาให้แก้อีกล่าสุดมาเพิ่งไปกรมคุ้มครองแรงงานทำงานมา 3 เดือนและกำลังจะหางานใหม่ค่ะ น้องนิโคตอนนี้สบายดีค่ะ  เมื่อวันศุกร์ไปรับมาจากอนุบาลปิดเทอม 1 เดือนค่ะ   เมื่อวานย้อนกลับไปอ่านคหห.ของหลายๆคนที่พูดเรื่องซิงเกิ้ลมัม  เวลานี้เพิ่งเข้าใจว่ามันเป็นยังไง  มันต่างกันมากกับสมัยที่มีสามีแต่เหมือนไม่มีกับเวลานี้ที่มีแต่ตัวเราอย่างแท้จริง  ที่หายไปเลยยาว เรื่องติดต่อหน่วยงานต่างๆที่หนักหน่วงมากก็เอกสารราชการเอกสารทนายที่เป็นภาษาเยอรมันต้องบอกว่าเอาตัวไม่รอดจริงๆ เราได้แค่ศัพท์พื้นๆ พื้นฐานมากๆ ได้ทำงานที่ต​ารางานไม่เป็นเวล่ำเวลา  ที่เหลือก็เรื่องลูกทั้งหมด​ มีเจ็บป่วยบ้างที่ต้องไปหาหมอทั้งของลูกและตัวเราเอง  ค่ายาแพงนัก  และได้เรียนรู้เรื่องระบบราคาค่ายาแบบที่รัฐช่วย  และยานอกระบบที่ฟันหัวหลุดเลยทำงานแทบแย่จ่ายค่ายาพรึบเดียว   จนท.จัดหานักจิตวิทยาเพื่อพูดคุยกั​นเป็นระยะทั้งของลูกและของเรา  ตอนนี้กำลังทำแบบทดสอบนิโคเพื่อนำไปใช้ประกอบการขึ้นศาล   ตารางปฎิทินแน่นทุกวัน แน่นเกินไปจนรู้สึกว่าอยากได้เวลาเพิ่มเป็นวั​นละ 72 ชม. 3 เดือนที่ผ่านมาต้องใช้วินัย​และความอดทนในการปฏิบัติตัว​ให้ตรงต่อตารางๆ อย่างเข้มงวด โดยเฉพาะกฏของเราเองในการ "อดออม" อย่างมีเป้าหมาย โดยให้ลูกเรียนรู้เรื่องนี้​ร่วมกันในชีวิตจริงโดยไม่ปิ​ดบัง เรายังเหนื่อยเหมือนเดิมค่ะก​ับเป็นเรื่องที่ซิงเกิ้ลมัมจ​ะต้องเผชิญเลี่ยงไม่ได้  ต้องพยายามรองรับและป​รับเปลี่ยนวิธีการในการแก้ปัญหาพฤติกรรมลูกเพิ่ม ซึ่งหนักจริงอะไรจริง เราไม่มีตำราเลี้ยงลูกเราไม่มีญาติพี่น้องตรงนี้ เราต้องด้นสดคิดเองทำเองหาววิธีเองในการรับมือกับลูกในส​ถานการณ์  จุกกับคำถามลูกไปหลายรอบ  ร้องไห้กับตัวเองเพราะหลายช่วยไม่รู้วิธีรับมือกับปัญหา  จนต้องบอกตัวเองปล่อยวางเถอะปล่อยให้อะไรมันไหลไปตามสายน้ำอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดรอดูต่อไปแล้วกัน  มีหลายยกนะที่ร่วงบอกตัวเองว่ายอมแพ้ๆแล้ว  แล้วก็จะได้กำลังใจจากพี่สาวและเพื่อนสนิทให้การประคับประคอง  แต่ข้างในมันแบบแย่แค่ไหนลึกๆแล้วมันก็  "ยังไหวอยู่"  คงเพราะชีวิตมันต้องเดินต่อไปก็ได้มัน  มันจะมาตรอมจมกองคงไม่ใช่  เพราะเราก็ผ่านช่วงเวลานอนกองเป็นผักตายแบบนั้นมาแล้วสมัยปีแรกๆที่แต่งงาน  เพราะงั้นเราจะไม่มีทางไปเป็นแบบนั้นได้อีกแน่นอน  ก็ช่วงเวลานี้มันดีกว่าตรงนั้นตั้งเยอะนี่นะก็เห็นได้ด้วยตัวเอง  หาเวลาจะคุยกับพี่สาวที่​เมืองไทยและแม่ก็ไม่ได้เป็นเดือนๆในช่วงเริ่มต้น  และมาเดือนก่อนก็ไม่ได้ติดต่อกันเพราะเจอหนักๆ มาอีกยกเรื่องงานเรื่องสามี เรื่องเอกสารจากทนายฝ่ายโน้นที่สร้างเรื่องโกหกเป็นกระบิทั้งที่ควรจะเป็นสุภาพบุรษขอโทษ และรับผิดชอบอะไรที่ต้องทำก็ทำไป  แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเขาอยู่ภายใต้พ่อตัวเองที่ควบคุมเรื่องทนายและเรื่องหย่า  เอาล่ะมาย้อนเล่าดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าเข้าบ้านพักฉุกเฉินกันต่อนะคะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:05:26

ความคิดเห็นที่ 14 ขอให้คุณ และลูกปลอดภัยนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : pim&arpi เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 17:18:03 A:79.121.52.89 X: TicketID:157888

ความคิดเห็นที่ 15 เค้าทำร้ายร่างกาย จขกท เหรอคะ ขอโทษนะคะ เราไม่ได้ติดตามเรื่องของ จขกท ตั้งแต่ตอนแรก จากคุณ : dason22 เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 18:12:50

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่เคยอ่านมาตั้งแต่ต้นเลยค่ะ แต่ตรงจุดนี้ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ จขกท. คิดทำอะไรก็ผ่านฉลุยค่ะ สู้ๆ จากคุณ : จางเอินฮุ้ย เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 18:50:47

ความคิดเห็นที่ 17 ลืมเปลี่ยนสีเนอะ ไม่เป็นไร จากกระทู้เก่าที่มีคนหาลิงค์ของเรา เรื่องช่วยหมาจรจัดบาดเจ็บที่เราถ่ายรูปไว้ก่อนเดินทางกลับออสเตรียเมื่อ มกราคม 2012  นั่นเราก็ประสานงานขณะยังอยู่บ้านสามีเพราะเห็นว่าหมาลำบากตัวนี้มีอะไรเหมือนเรา  มันน่าสงสาร  น่าเห็นใจ  มันรอใครสักคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยมัน  ได้อัพเดทมาว่ามีคนใจดีบ้านหลังใหญ่แถวนั้นผ่านมาและรับมันไปรักษาดูแลแล้ว  เราแค่ไม่อยากนิ่งเฉยอยากทำสิ่งดีๆ เผื่อเราจะได้ไม่ต้องเผชิญชะตาแบบหมาตัวนั้นในต่างแดน  เพราะที่ผ่านมาอยู่บ้านสามีมีแต่คนเห็นใจสงสารแต่ไม่มีใครมีกำลังหรือสามารถช่วยเหลือเราได้  เรามีอะไรบางอย่างที่เหมือนหมาตัวนั้นดังนั้นแม้เราจะกลับต่างปท.แล้วเราก็จะช่วยมันหาคนพามันไปรักษาให้ได้นั่นแหละที่มาของกระทู้จตุจักร   และก่อนจะกลับไทยด้วยคอนเนคชั่นของพี่สาว และและเพื่อนพี่สาวโยงต่อๆๆๆ กันไปอีกหลายทอดอันนี้ต้องขอขอบคุณเจ้ๆ ทั้งหลายที่ทำให้เราได้รับคำปรึกษาจากทนายเก่งเห็นว่าเก่งติดอันดับของไทย  จนไปถึงน้องเลขาที่หาแทรกตารางให้ในช่วงที่พี่ทนายดื่มกาแฟเช้า  เกรงใจมากและขอบคุณมากค่ะ  ทำให้เราได้ข้อมูลกฏหมายครอบครอบได้ตั้งคำถาม ฟังตอบข้อสงสัยต่างๆ ที่ทำให้เรารู้สถานะตัวเองคร่าวๆ ว่าถือไพ่กี่ใบในมือ  มีจุดได้เปรียบเสียเปรียบอย่างไร  เพราะเราเล่นหนเดียวหมดหน้าตักเราเสี่ยงแบบไม่มีเหตุผลไม่ได้   ทนายไทย บอกว่ากม.ครอบครัวนั้นทั่วโลกเหมือนๆกัน  แต่ความศักดิ์สิทธิ์และข้อรายละเอียดบางอย่างที่จะมีต่างกันไปบ้าง  เนื้อๆคือ 1. ต้องการหย่า 2. ต้องการได้สิทธิเลี้ยงลูกแต่เพียงผู้เดียว 3. ปัญหาเรื่องแอลกอฮอล์ของสามี และความเสี่ยงต่อชีวิตของเราและลูก  ทำให้ถึงเวลาตบเท้าเดินออกแล้ว 4. เรื่องทรัพย์สิน 5. เรื่องการถูกคุกคามทางเพศจากพ่อสามี ทนายไทยบอกว่าโอกาสชนะมีสูง  เราคิดว่าจุดที่จะใช้ล้มสามีคือเรื่องแอลกอฮอล์ถึงจะทำให้เราได้ลูกมา  แต่ทนายบอกให้โยงกับเรื่องที่ 5. ช๊อคพอสมควรเพราะไม้นี้ไม่จำเป็นจะไม่เอามาใช้เพราะเสื่อมเสียโดยทั่วกันและพิสูจน์หลักฐานยาก อาจทำให้ยืดเยื้อฟ้องกลับไปกลับมาไม่รู้เลิก  และรู้กันอยู่ว่าเราไม่ได้ขึ้นชกกับสามี  มวยเราคนละรุ่นเราเสียเปรียบเรื่องคอนเนคชั่นและอำนาจการเงิน อุปสรรคเรื่องภาษาราชการภาษาทนายอีก  เรียกว่าเสียเปรียบตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเวทีเลย  ลำพังสามีเราไม่มีไรเรื่องพวกนี้เค้าไม่ได้เหมือนพ่อเค้า  ถ้าเราชกถูกรุ่นสามีก็ร่วงแน่นอนเพราะผิดเต็มๆ  แล้วยิ่งสามีมีผู้ปรครองที่ไม่มีศีลธรรมจรรยา  นึกแล้วก็อนาจตัวเองในตอนนั้นหลังชนฝาจริงๆ   ทนายเจาะประเด็นว่าต้องดึงเรื่องที่เกี่ยวกับศีลธรรมจรรยา เรื่องจิตวิทยาอะไรที่เกี่ยวกับเด็กขึ้นมาเพราะกม.ต่างปท.จะแรงเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเด็ก  โดยการดึงเรื่องที่พ่อสามีคุกคามทางเพศเอานิ้วมากรีดน่องเรา ชักชวนเราขึ้นเตียงนั้นว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ  เรื่องพ่อสามีชวนลูกชายไปมีสัมพันธ์กับคู่ขานอกบ้านเบอร์ 2 เบอร์ 3 ของตัวเอง  แต่มันจะยากเพราะพิสูจน์เรื่องพฤติกรรมเซ็กซ์สวิงกิ้งของพ่อแม่สามีได้ยาก  เราบอกทนายว่าหากจะพิสูจน์จริงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำไม่ได้เพราะพฤติกรรมทางเพศนั้นเป็นที่รู้กันเฉพาะกลุ่มของพวกเค้าซึ่งมันอาจเป็นเครือข่าย  แต่ที่แน่ๆ ขนาดเราเมื่อสัก 5 ปีแรกยังได้ยินเรื่องนี้จากพี่คนไทยที่แต่งงานกับสามีฝรั่งที่ทำงานเป็นเลขาของ Burgermeister และพี่เอามาเล่าให้เราฟังจนหลายปีผ่านมาหางจิ้งจอกก็โผล่เพราะพฤติกรรมพวกนี้ปิดที่โจ่งแจ้ง  เลขาพ่อสามีเป็นคู่ขาท่าน  โลกยังกลมขนาด  อดีตภรรยาของสามีคนไทยคนหนึ่งก็เป็นคู่ขาด้วย  ไหนจะวันดีคืนดีจัดปาร์ตี้เปลือยซาวน่า  ลูกเราขึ้นไปทักทายแขกแล้วหายไปพร้อมสามีจนเลยเวลา 2 ทุ่มที่เด็กต้องนอนให้เราไปตามอย่าหวังเลยไม่มีทาง  ลูกลงมาสามียิ้มแย้มร่าบอกเลทไม่เป็นไรหรอกลูกอยู่อ่างเวิลด์พูลกับสามีและเลขาพ่อแก้ผ้าแช่น้ำกัน  เออ..พูดไม่ออกสังคมแบบนี้ที่ลูกฉันจะต้องเจอเนี่ยนะ  วันดีคืนดีอากาศดีฤดูร้อนก็จะปาร์ตี้ในครอบครัวที่สระว่ายน้ำเมากันที่การ์เด้นแก้ผ้าแช่น้ำดื่มไวน์  เราไม่ไปร่วมเลยสักครั้งเราเลยกลายเป็นหัวดื้อรั้น มนุษย์ประหลาด  เป็นแกะดำที่แตกต่างแม่สามีจะมาบรีฟเสมอว่า เกิดมามีเสื้อผ้าไหม ตายไปมีเสื้อผ้าไหม ถ้าไม่แล้วทำไมแก้ผ้าไม่ได้  ก็เพราะไม่ได้ไงเพราะเราทำไม่ได้แม้จะบอกว่า เชื่อเราเถอะเราอยู่ออสเตรียเราเรียนภาษา เรียนสังคมวัฒนธรรมเยอะแยะ  และปรับเปลี่ยนความคิดความเชื่อตัวเองเยอะแล้วเยอะจนไม่เหลือตัวเองแล้ว  และเรื่องบางอย่างอย่างเช่นแก้ผ้าร่วมกันภายในครอบครัวนี่เราเปลี่ยนตัวเองไม่ได้มันฝังรากเหง้าความเชื่อและพฤติกรรมมาลึกเข้ากระดูกเข้าเนื้อเยื่อและเลือดเราเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ  มันเหมือนเค้าไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นและเคารพการตัดสินใจของเรา  ในขณะที่เมื่อพ้นบ้านนี้ไปก็พบว่า....อ้าว...ฉันเป็นคนปกตินี่นาเพียงแต่อยู่ผิดที่ผิดทาง   ถามว่าพวกคุณมีใครสามารถแก้ผ้าร่วมกับพ่อแม่ สามี น้องสาว(สามี)และสามีของน้องสาวได้บ้าง  แล้วเป็นทั้งตระกูลเพราะติดวัฒนธรรม FKK ที่มาจากคำว่า  Frei Kopper Kulture  วัฒนธรรมเปลือยกายนั่นเอง  อันนี้จริงๆแล้วพอรับได้บ้างแล้วนะ  เพราะโอม่า(แกรนมัมของสามี)  ก็แก้ผ้าว่ายน้ำบ่อยๆ จากตกใจเห็นสามีกับโอม่าว่ายน้ำดื่มว่ายด้วยกันหรือว่ายกับลูกเราบ่อยๆก็ชักชินรับได้เพราะเป็นหญิงเหมือนกัน  ปรับตัวด้วยการไปออกกำลังกายฟิตเนสหรือที่โรงเรียนว่ายน้ำแล้วอาบน้ำแก้ผ้าห้องน้ำหญิง  เปลี่ยนเสื้อผ้าร่วมกันในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิงอันนี้ทำได้แล้ว  แต่ถึงขนาดให้ไปฮอลิเดย์ที่  Kärnten ในอาณานิคมคนแก้ผ้าที่ทะเลสาปแล้วมีโอม่า โอป้า ลุง ป้า หลาน เพื่อนพ้องแกฉันขอลา  ขอเหลือไว้สักอย่างที่เป็นตัวเรานะยืดหยุ่นแล้ว   และอย่าได้ถึงขนาดพยายามโน้มน้าวเราให้ไม่ต้องหย่ากับสามี  แล้วจะมาช่วยแก้ไขปัญหาเซ็กซ์บนเตียงให้เพราะเห็นใจลูกชายและลูกสะใภ้ด้วยการทำหน้าที่เป็นสามีจำแลงแทนเลย  รับไม่ได้คำเดียวเลย "ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยง"  ฉันมีวัฒนธรรมไม่เอาเผ่าพันธุ์เดียวกันในครอบครัวเดียวกัน  ฉันทำแบบนั้นไม่ได้เราปฏิเสธความหวังดีในคราบหมาป่าซาตานกับพ่อสามีไป  และให้เค้ากลับไปทบทวนว่าเค้ามีสถานะภาพเป็นใครกับสามีเรา และลูกเรา หรือกับโอม่าแม่คุณคือคนที่เรารักเคารพเหมือนแม่  ช๊อคไหมอ่านแค่นี้อย่าเพิ่งตกใจกันไป  เพราะเราเองก็ต้องตกใจยิ่งกว่าไม่เชื่อว่าเราจะมาอยู่ในสังคมแบบนี้ได้ไงทั้งที่เราไม่ใช่แบบพวกเค้า  พ่อสามีตอบว่าไม่เป็นไรแต่ไม่เข้าใจว่าเราอยู่ได้ยังไงไม่มีเซ็กซ์เป็นปี  ได้สิทำไมจะไม่ได้ผู้หญิงไม่เหมือนผู้ชายเราอยู่เพราะเหตุผล  ความรักมาก่อนเรื่องบนเตียง  เราบอกว่าหากสามีโดนระเบิดอวัยะเพศสืบพันธุ์ใช้การไม่ได้แต่เค้าเป็นคนดีและรักเราดูแลเราๆ ก็ยินดีจะอยู่กันไปจนวันแก่วันเฒ่าเลย  แต่มันจะมีประโยชน์อะไรหากต้องอยู่อย่างทรมานไปจนตายจะอยู่กอดกระดาษสมรสไปทำไม  พ่อสามีบอกว่างั้นทำแบบเค้าก็ได้เพราะเค้าเจอปัญหาเดียวกันภรรยาไม่ตอบสนองความต้องการทางเพศ  แต่ก็เพราะเค้าด้วยความต้องการสูง  ดังนั้นเค้าเลยต้องมีหญิงนอกบ้านไว้หลายคนตอบสนอง   เค้าเล่าว่าเค้าแต่งงานกับภรรยาเพราะท้องสามีเรา  ตอนนั้นภรรยาอายุ 18 ตัวเค้าเองอ่อนกว่า 1 ปี ไม่มีความสุขบนเตียงภรรยาไม่ออกัสซึ่ม  เลยแนะนำเพื่อนให้แก่เท่าพ่อตัวเองให้ภรรยาต่างกันก็ต่างชอบกันก็เลยมีนัดถัดไป   นั่นคือ สวิงกิ้งใช่ไหมเราแปลกใจมากที่เค้าเล่าเรื่องลึกพวกนี้ให้เราฟังทำไม  อ๋อที่แท้อรัมภบทก่อนแสดงความเห็นใจว่าเข้าใจหัวอกเรา  และสำหรับตัวเค้าเองอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรื่องเซ็กซ์ในชีวิต  ถ้าเราไม่เอาเค้าเราก็ทำแบบเค้าได้แต่ไม่ต้องหย่า  เวลาไปงานปาร์ตี้หรือไปที่ไหนถ้าเจอคนมีเสน่ห์ถูกใจเราจะไปกับชายนั้นก็ได้แต่ไม่ต้องหย่ากับลูกชายเค้า   เราบอกเราจะทำแบบนั้นไปทำไม  ถ้าลูกชายคุณไม่ดีเรื่องอะไรฉันต้องไปมีชายอื่นแล้วกอดกระดาษทะเบียนสมรส  ฉันมีหัวจิตหัวใจฉันก็อยากได้ความรัก  การพูดคุย ความเข้าใจ การโอบกอด ดูและกันแบบครอบครัวปกติพ่อ แม่ ลูก  ฉันไม่มีทางไปมีอะไรกับคนอื่นหรอกจะทำเพื่ออะไร  อยู่กันไม่ได้หย่าแล้วมีชายคนใหม่คนที่ดีกับฉันและลูกอยู่กันเป็นครอบครัวที่แท้จริงไม่ดีกว่าหรือ  ถ้าทำตัวเองแบบนั้นฉันคงมองหน้าตัวเองในกระจกเคารพตัวเองไม่ได้หรอก จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 20:11:13

ความคิดเห็นที่ 18 สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Doraemon no fushigi na POKKE เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 20:30:00

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจที่คุณจ๊ะจ๋า กลับมาเล่าประสบการณ์ชีวิตให้ฟังนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋าค่ะ ขอให้เข้มแข็ง เป็นหลักที่มั่นคงให้กับตัวเองและลูก ขอให้ชีวิตวันข้างหน้าสดใส ปัญหาต้องมีทางออกแน่นอนค่ะ ขอให้มีสติ และให้กำลังใจตัวเองเยอะๆ สู้ๆนะคะ ^_^ จากคุณ : dcapar เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:03:24

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : beermania เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:13:12

ความคิดเห็นที่ 21 เหตุเกิดเรื่องนี้ในปีที่เราเดินทางกันพบลูกค้าและดูงานกัน 3 คนเพราะลูกค้าคนนี้เราต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร  เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่กี่ปีที่ผ่านมา  คืนนั้นทำเอาเรานอนไม่หลับเดินกลับห้องนอนไปปลุกสามีขึ้นมาบอก  คืนนี้ขอมีอะไรด้วยคืนอื่นไม่เป็นไรแต่คืนนี้เราต้องมีอะไรกัน  คือ ข้างในใจเรามันเหมือนกับจะต้องการพิสูจน์ว่าถึงแม้สามีจะแย่ยังไงเราก็ยังรอคอยให้เค้าปรับเปลี่ยนตัวมาเป็นสามีที่ดีขึ้นเป็นพ่อของลูก เป็นครอบครัวของเราๆไม่ได้ต้องการใคร  งั้นมาพิสูจน์ใจตัวเองว่าเราต้องการคนแย่ๆ คนนี้เท่านั้นเป็นพ่อของลูก  คืนนั้นเลยมีอะไรกันโดยที่สามีให้ความร่วมมือแต่ตัวเค้าก็ไม่สามารถบรรลุกได้เพราะผลของแอลกอฮอล์  ปีนั้นเลยมีอะไรกันนับแล้ว 2 ครั้ง   ใช้เวลานานนนนนนน  ในการตัดสินใจจะเล่าให้สามีฟังเพราะคืนนั้นบอกเค้าแต่ว่าเรามีเรื่องต้องบอกสำคัญมากเกี่ยวข้องกับทุกคนที่มีสายเลือดร่วมกับเธอและกัน  เรื่องนี้เซ้นท์ซิทีฟเสียจนไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไงเพราะมันกระทบเป็นวงกว้างและเป็นเรื่องลบ  แต่สำคัญยังไงเธอก็ต้องรู้เพราะเธอเป็นสามีฉันแต่รอให้ฉันคิดอีกหน่อยต้องการเวลาในการคิดว่าจะเริ่มเล่ายังไง  ผ่านไป 3 เดือนก็ยังเล่าไม่ได้ได้แต่ย้ำว่าสำคัญ  เพราะเราต้องถามตัวเองว่ามีอคติกับสังคมวัฒนธรรมฝรั่งหรือเปล่า  ไม่เข้าใจวัฒนธรรมฟรีเซ็กซ์ของฝรั่งหรือเปล่า  เราเต่าล้านปีไปไหม  ที่เราเสียความรู้สึกเป็นเพราะความคิดความเชื่อแบบเอเชียหรือเปล่า  มองกลับมาที่ตัวเองจนได้คำตอบที่ชัดเจนแล้วก็ตัดสินใจโทรหาป๊าเราที่เมืองไทยคุยเรื่องนี้  ป๊าก็ยั๊วะมากด่าพ่อสามีเสียสมกับการกระทำผ่านหูเราร้อนไปหมด  เห็นว่าป๊าก็ปรี๊ดแตกไปคนแล้วขนาดป๊ามีเหตุผล  เราจะคุยกับป๊าเฉพาะเรื่องสำคัญๆที่ต้องต้องปรึกษา  ถ้าคุยเล่นคุยสนุกแบบผู้หญิงๆ จะคุยกับม๊าอันนี้คุยได้หมดยันเรื่องไร้สาระ  หากม๊ารู้คงความดันขึ้นและด่าน้ำไหลไฟดับตามอารมณ์คนแก่แน่  ก็เลยย้ำป๊าว่าไม่ต้องเล่าให้ม๊าฟังไว้ให้ผ่านๆไปก่อน  แล้วมีอยู่วันทะเลาะกับสามีเรื่องไรไม่รู้ไม่เป็นเรื่องจู่ๆ ว่าวัฒนธรรมว่าคนไทยอย่างนั้นอย่างนี้มีความคิดความเชื่อการกระทำไม่ดีแต่ที่พูดมาเค้าหมายถึงผู้หญิงกลางคืน หรือ กลุ่มคนที่เค้าไปสัมผัสในยามค่ำคืนที่ออกไปเมาฮอลิเดย์ตามลำพังที่เมืองไทย  ซึ่งมันไม่ใช่สังคมแบบที่คนกลุ่มใหญ่ในสังคมเราเป็น  นั่นมันแหล่งอโคจรสิ่งที่เห็นสิ่งที่เป็นล่อแหลมและอาจจริงและไม่จริงและจะไปยึดคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มหลักของคนไทยไม่ได้คุยกันก็นะ  อะไรไม่รู้เมาพูดเรื่อยเปื่อยเละเทะ  ความโมโหและรำคาญที่ไร้สาระไม่เลิก  เลยต่อว่ากลับไปเรื่องคนยุโรปดีนักหรือ  พ่อแม่เธอดีแล้วหรือ  สังคมวัฒนธรรมภายในบ้านที่ฉันเจอนี่ดีใช่ไหม  พ่อเธอทำกับฉันอย่างนี้ดีสินะ  น่านับถือสิขนาดเธอเป็นพ่อลูกกันพ่อยังเอามีดปักหลังเธอเลย  เค้าดูงงๆ ไปไหนๆ หลุดแล้วก็เล่าไปเลยไม่ต้องตกแต่งประโยคกันอีกต่อไปและสารธยายว่าทำไมคืนนั้นถึงขอเซ็กซ์ด้วยไม่ใช่เรื่องพิศวาสแต่เป็นเรื่องตอกย้ำว่าค้นหาตัวเอง  เค้าคิดว่าพ่อเค้าอาจเมา  เราก็ว่าอาจเป็นไปได้ว่าเมา  แต่ตอนเช้าหลังเช็คเอ๊าท์เดินทางไปสนามบินหลังเช็คอินโหลดกระเป๋าแล้วนั่งรอที่เกท  เธอขอตัวไปสูบบุหรี่พ่อเธอก็อาศัยโอกาสที่ได้อยู่ 2 ต่อ 2 กับฉันบอกฉันว่าเรื่องเหมือนคืนเค้าซีเรียสนะ  เค้าหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ  ตรงนี้ไม่เมาละสติสัมปชัญญะครบถ้วย 100 %  นั่งบ่งบอกว่าพ่อเธอมีลักษณะนิสัยใจคอยังไงอย่างชัดเจน  จะยังให้เคารพนับถือได้อีกไหม  ถ้าเห็นว่าฉันเคารพจากนี้ไปนั่นเค้าเรียกว่ามารยาทกับเปลือกผู้ดี    พ่อเธอไม่ต้องมาถามหาความเคารพนับถือหรอกนะ  อยากให้คนศรัทธาต้องสร้างเอง แต่ถ้าจะเอามารยาทน่ะมีให้แต่มาบังคับให้ออกมาจากใจคงไม่ได้  ทำอะไรไว้ก็ได้รับแบบนั้นแหละ  เรื่องนี้ก็จบไปเงียบๆ   แต่มาเมื่อปี 2011 ต้นปี พ่อสามีก็ไป Parament ที่ Wien  ไปชมส่วนต้องห้ามของรัฐสภาที่เวียนนากับกลุ่มเพื่อนติดสามีไปด้วย  แล้วไปต่อกันที่ร้านอาหารขับรถกลับตีหนึ่ง  เช้ามาสามีเล่าว่าเมื่อคืนพ่อชักชวนให้เค้าไปทดลองเซ็กซ์กับคู่ขาภรรยานอกบ้านเบอร์ 2 เบอร์ 3 บอกว่าอยากให้ลองดูรับรองสนุกสุดๆ ถึงพาราไดซ์  แต่พ่อไม่รู้หรอกว่ายามเมาแล้วเล่าเรื่องลีลาเซ็กซ์ให้ลูกชายฟังโดยที่ลูกใช้ใช้การไม่ได้นั้นมันหยามเชิงชาย  ถูกชักชวนเปิดโอกาสให้มีหรือชายไหนจะไม่อยากลองลิ้มถ้าไม่ติดว่าตัวเองมีปมด้อยอยู่  สามีไม่ได้เป็นสามีที่ดีรักเมียไม่อยากนอกใจอะไรแบบนั้น  แต่เพราะอาจถูกหยามจากผู้หญิงของพ่อต้องถูกเปรียบเทียบลีลาความเก่งกาจแน่  แล้วถ้าคนแก่เกิน 50 เด็ดดวงแต่หนุ่มๆ อายุ 36-37 ล่มกลางตอบสนองไม่ได้ไม่เร้าใจจะขายหน้าเปล่าๆ  ถ้าฉลาดต้องถอยให้พ่อและปฏิเสธ  นั่นแหละถ้าไม่ถูกหยามคงไม่กล้ามาเล่าให้เราฟังถึงความน่าเกลียดของพ่อตัวเองหรอก พาเบอร์ 3 มาบ้านและรับภรรยาเบอร์ 1 ขับหอบกระเป๋าขึ้นรถยนต์ขับไปฮอลิเดย์ที่อิตาลี่แบบหมู่ก็ไปกันมาต่อหน้าต่อตาพวกเราแบบหน้าชื่นภาคภูมิ  เราอยู่ในบ้านประหลาดเรารู้สึกอย่างนั้น สามีเคยมาเจาะแจ๊ะกับน้องสาวที่เมืองไทยของเรา  เราเคยฉุนเรื่องนี้สมัยนั้นพ่อสามี และน้องสามีบอกเราว่าเป็นเรื่องธรรมดา  พวกเค้าก็ยังไม่ได้มีอะไรกันไม่ใช่เหรอแค่หยอกล้อกันเองไม่เห็นเป็นไร  แต่เรารู้สึกถูกหยามเกียรติของเราและพ่อแม่คนในครอบครัว  จนจะหย่าเพราะความไม่รู้ศีลธรรมนี้  ใครจะไปคิดว่าคำพูดพวกนั้นที่พูดออกมาได้เพราะเค้ามีพฤติกรรมที่แย่หนักกว่าลูกชายเสียอีก    เมื่อปีที่แล้วสามีของน้องสาวสามีฝรั่งของเราก็นอกใจด้วยการไปมีหญิงอื่นที่มีลูกพ่วงแถมมาอีก 2 คน  เพียงเพราะน้องสาวสามีเย็นเยือก ไม่อยากแต่งงานไม่อยากสร้างครอบครัว  จะเอาแต่สร้างความเติบโตของกิจการและเงิน เงิน เงิน ในที่สุดสามีไม่ได้ตีตราจึงไปมีหญิงอื่นได้เป็นครอบครัวทันทีแบบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  ไปไหนไปกันเป็นครอบครัว 4 คน  ก็น้องสาวสามีไม่อยากมีลูกถ้าจะมีก็จะไปรับเด็กมาจากสถานสงเคราะห์  จะไม่ท้องเด็ดขาด  และก็จะไม่เลี้ยงเด็กตอนนี้ด้วยอยากมีชีวิตอิสระเสรี  บ้านนี้ก็อย่างนี้เย็นเยือก  เป็นโครโมโซมที่ตกทอดมาจากแม่ของสามีแต่โดยแท้ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 00:30:07 จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 21:41:34

ความคิดเห็นที่ 22 กลับมาแล้วเหรอคะ ดีใจจังอดเป็นห่วงอยู่ไม่ได้ ช่วงนั้นเข้าไปติดตามข่าวเกือบทุกวันเลยค่ะ โชคดีมีล็อกอินท่านหนึ่งมาส่งข่าวในกระทู้บ้าง สู้ๆๆนะคะ จากคุณ : AdeliE เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 22:40:12

ความคิดเห็นที่ 23 ยังจำเรื่องราวของคุณได้นะคะ  ดีใจที่คุณจ๊ะจ๋าได้พยายามต่อสู้เพื่อตนเองและเพื่อลูกค่ะ คนที่อยู่ในสถานภาพใกล้เคียงกัน  จะเข้าใจได้ดีว่ามันลำบากเพียงไร  แม้ดิฉันจะยังไม่หนักถึงขนาดคุณ  แต่ก็เป็นสิ่งที่หนักหนาสาหัสมาก  ตอนนี้เรื่องของดิฉันก็ยังไม่จบ ยังไม่ไปไหนซักที  ก็ต้องอดทนต่อไปจนกว่าศาลจะมีคำสั่งให้หย่าขาดจากกัน   มาให้กำลังใจนะคะ  เข้มแข็งและอดทนค่ะ  ร้องไห้ไปเถอะ  มันจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นค่ะ  แต่อย่าท้อถอย อย่ายอมแพ้และกลับไปอยู่กับเขาอีก  ลำบากกายเราทนได้นะคะ  แต่ลำบากใจ ทุกข์ใจเนี่ยไม่ไหวค่ะ emotional, mental, verbal abuse นี่มันมองไม่เห็นชัด ๆ นะคะ  เพราะเค้าไม่ได้ทำร้ายร่างกายเรา  แต่มันมีผลต่อจิตใจมาก ๆ  สิ่งที่สามีและพ่อสามีของคุณทำ  มันเข้าข่ายนะคะเราว่า   เดี๋ยวดึก ๆ จะเข้ามาอ่านใหม่นะคะ  ตอนนี้เราก็กำลังย้ายบ้าน ย้ายข้าวของ ดำเนินเรื่องหย่า ออกทำงานอีกครั้งหลังจากเป็นแม่บ้านมานาน  สู้นะคะ จากคุณ : Amber n the Gang เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 00:17:48

ความคิดเห็นที่ 24 เห็นใจคุณอย่างมาก ลูกผู้หญิงด้วยกัน เวลาเจ็บ ย่อมเข้าใจความหมายของคำนี้อย่างลึกซึ้ง ความเจ็บปวดของลูกผู้หญิงมีมาตั้งแต่โลกเกิดก็ว่าได้ ที่เมืองไทย ก็ไม่เบาเช่นกัน แต่ที่เมืองนอกดีตรงที่ว่า มีบ้านฉุกเฉิน และกฎหมายเข้ามาช่วยอย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อนหญิงชาวสวิสของดิฉัน ยามเมื่อมีปัญหา จะมีนักสังคมสงเคราะห์เข้ามาช่วยบำบัดให้สุขภาพจิตของแม่และลูกดีขึ้น และมีกำลังใจที่จะเผชิญโลกในวันต่อๆมาได้ ไม่ทราบว่าทีๆคุณอยู่มีนักบำบัดมาช่วยให้กำลังใจหรือไม่คะ หากว่าไม่มี คุณอาจร้องขอได้ มันทำให้คุณมีที่ระบายและโต้ตอบเป็นตัวเป็นตนได้มากกว่าทางหนังสือ เหตุการณ์ล่วงมาอย่างนี้ เชื่อว่านักจิตวิทยา จะไม่ส่งคุณกลับไป อย่างที่อำเภอเมืองไทย เวลาสามีภรรยาจะหย่า มักจะอะลุ้มอล่วย ซึ่งบางกรณีไม่ช่วยให้ดีขึ้น แต่กลับผลักให้ภรรยาตกอยู่ในวงเวียนของความทุกข์อันซ้ำๆซากๆ อยากอีกอย่างหนึ่ง คือว่า ขอให้คุณไปสูดอากาศบริสุทธิ์นอกบ้านบ้าง ไปออกกำลังกายสักนิดก็ยังดี มาระบายหน้าจอ ดีค่ะ ทำให้คุณดีขึ้น แต่ว่าคุณจะจมปลักอยู่กับความทุกข์ หากว่าได้ออกกำลังกายบ้าง ทำอะไรก็ได้ ทีให้เหงื่อออก จำทำให้ร่างกายคุณได้ปลดเปลื้อง พอเหนื่อยเต็มที่ ยามนอนก็นอนหลับ พอตื่นขึ้นมา ร่างกายและจิตใจจะผ่องใส เชื่อเถอะค่ะ การออกกำลังกาย เป็นยาที่วิเศษนัก และจะทำให้คุณไม่เศร้าหมอง ลูกที่อยู่ใกล้ก็จะมองเห็นว่าแม่มีความเข้มแข็ง ครอบครัวสามี ลืมไปได้เลยค่ะ พวกเขามีชีวิตคนละแบบอย่างคุณ จะไม่ว่ากัน หากว่าบางคนชอบสวิงกิ้ง ก็ถือว่ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุข เป็นอีกฉากหนึ่งของชีวิต แต่หากว่าเราไม่นิยมแบบนั้น เชื่อว่าเมื่อเจอสถานการณ์อย่างนั้น ย่อมสะพรึงกลัวแน่นอน ลูกคุณกำลังอยู่ในวัยที่ซึมซับความรู้สึกทั้งมวล คุณคนเดียวในสภาพนี้ ย่อมเป็นแม่แบบได้ แต่ยากทีเดียว ไม่ทราบว่ามีนักจิตวิทยาเด็กไหมคะ ไม่ได้หมายความว่าลูกคุณมีปัญหา แต่อยากให้คุณและลูกมีผู้ช่วยให้กำลังใจและความแนะนำเคียงข้าง และเป็นผู้ที่เข้าใจในวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ และช่วยประคองให้ลูกคุณได้ยืน เดินต่อไปได้อย่างมั่นคง สิ่งนี้สำคัญที่สุด อยากให้คุณมีสติ ค่อยๆคิดไปทีละเปลาะ ลูกอยู่ในมือคุณแล้ว คุณมีโอกาสจะวางแผน และสามารถทำให้บรรลุได้ค่ะ อยู่ที่ว่าคุณจะก้าวออกจากความเจ็บปวดทั้งมวล แล้วหันมาอยู่ในโลกแห่งความจริง ค่อยๆทำไปทีละช้าๆ ตั้งสติให้มั่น ปลดความกังวลให้เหมือนปลดห่วงที่เราถ่วงเอาไว้ จะว่าไปดิฉันต้องขอบพระคุณอย่างมหาศาล ที่ดิฉันเองเป็นลูกที่มีความคิดเป็นของตัวเองอย่างเหนียวแน่น และค่อยๆเดินทางอย่างช้าๆ แต่ว่าชีวิตที่วางแผนมาอย่างดี ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราอาจมีปัญหาเรื่องงาน การแข่งขันอย่างสูง ทำอย่างไร งานของเราถึงจะเป็นที่ยอมรับตลอดไป ดิฉันยืนอยู่ได้ เพราะว่ามีคุณพ่อ คุณแม่เป็นที่ปรึกษา แม้ว่าบางครั้งเรา ตะบึงตะบอนว่าพ่อแม่ตอบไมได้ดั่งใจเราต้องการ แต่การตอบที่ตรงกันข้ามกับที่เราต้องการ คือการเตือนสติ นี่แหละทำให้เราหยุดคิดได้นานขึ้น มองอะไรได้ในกว้างขึ้น วางแผนได้ดีขึ้น ผลที่ออกมาเรามีความพอใจค่ะ สิ่งที่สำคัญที่สุด คือสติค่ะ เป็นห่วงคุณมาก และอยากเห็นคุณและลูกยืนยิ้มได้ในเร็ววันค่ะ ความคิดเห็นที่ 23 เรียนคุณ Amber n the Gang จำได้ว่าคุณเคยอยู่สวิส ขอเรียนถามนิดค่ะ ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือคะ ที่ออสเตรเลีย ไทย หรือว่าสวิส ขอให้คุณเข้มแข็งอีกคนนะคะ จากคุณ : Top Of The Hill เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 02:55:46 A:213.221.203.137 X: TicketID:268053

ความคิดเห็นที่ 25 สมัยตอนอ่านกระทู้เก่า จับใจความไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขี้นเลยไม่ได้สนใจ เพิ่งจะมากระจ่างเอากระทู้นี้เอง ขอให้คุณเข้มแข็งนะคะ แล้วอะไรๆก็จะผ่านไป อย่างที่เค้าว่า อ่านแล้วเครียดแทนเลย คนเราไม่มีทางรู้อนาคตได้เลยว่าจะเจออะไร ต้องตั้งอยู่ในความไม่ประมาทอยู่ตลอดเวลา จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 03:09:18

ความคิดเห็นที่ 26 ความคิดเห็นที่ 23 คุณ Amber n the Gang โทษทีค่ะ คุณอยู่อังกฤษ ไปจำสับว่าคุณคือคุณ พูมพิมที่อยู่ออสเตรเลีย ขอให้มีหนทางเลือกเยอะๆนะคะ จำได้ว่าคุณเคยอยู่สวิส หากว่าที่ไหนที่ เอื้ออำนวยการศึกษาลูกคุณได้ดี คุณมีงานทำและคุณและลูก เข้ากับวัฒนธรรมนั้นได้ดี เลือกไปเลยค่ะ จากคุณ : Top Of The Hill เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 03:20:17 A:213.221.203.137 X: TicketID:268053

ความคิดเห็นที่ 27 ดีใจที่ได้รู้ข่าวคราวค่ะ เป็นห่วงมากๆนะคะตอนนั้นที่ได้อ่าน ใจยังคิดถึงเรื่องพี่บีและน้องนิโคอยู่บ่อยๆว่าจะเป็นยังไงบ้างนะ ได้อ่านตอนนี้แล้วสบายใจขึ้นเยอะค่ะ ตามอ่านและให้กำลังใจนะคะ ขอให้ผ่านไปได้อย่างราบรื่นค่ะ จากคุณ : Mona...Da Vinci เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 03:22:14

ความคิดเห็นที่ 28 ขอยืมพื้นที่คุณจขกท. หน่อยนะคะ คุณ Top of the hill คะ  คุณจำสับสนจริง ๆ แหละ  ดิฉันอยู่สวิตฯ มาก่อนค่ะ แล้วก็ย้ายมาอยู่อังกฤษนานหลายปีแล้ว อย่างไรก็ดี  ดิฉันรับคำขอโทษของคุณค่ะ  แต่ไม่เข้าใจว่าคุณมีปัญหาอะไรถึงได้ถามดิฉันด้วยคำถามเช่นนั้น ว่าตกลงดิฉันจะอยู่ที่ไหนกันแน่    ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณจขกท. เลยซักนิดว่าดิฉันจะอยู่ที่ไหน  เพียงแต่ดิฉันประสบปัญหาคล้าย ๆ กันแล้วก็เลยเข้ามาให้กำลังใจเธอในกระทู้นี้เท่านั้น และก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ดิฉันไม่สามารถส่งข้อความหลังไมค์ได้เพราะคุณใช้บัตรผ่าน จึงต้องตอบตรงนี้ค่ะ จากคุณ : Amber n the Gang เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 03:51:38

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนนั้นได้แต่อ่านค่ะ ไม่ได้เม้นท์อะไร เพราะไม่ทราบ ว่าต้นตอมันเป็นยังไงขนาดไหน ได้แต่ขอให้คุณและลูก โชคดี น่าเสียดาย ที่เค้าไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ควรกระทำ ยังมายื้อยุด ฟ้องร้องกันอีก น่าเสียดาย คนเราเลิกกันไม่ว่าด้วยเหตุอันใด หากมีลูกด้วยกัน น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไป แต่อย่างว่า คุณ ชกข้ามรุ่น จากคุณ : Annachen เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 04:22:34

ความคิดเห็นที่ 30 ความคิดเห็นที่ 28 Amber n the Gang คืออย่างนี้ค่ะ เห็นว่าคุณเคยอยู่สวิสมาก่อน คิดว่าคุณเป็นซิติเซ่นของสวิสด้วยเท่านั้นค่ะ และคิดเลยเถิดไปว่า คุณอาจมีที่เลือกให้อยู่ได้ทั้งที่อังกฤษ สวิส และไทย ซึ่งหากว่าได้ไปที่ใหม่ๆ ก็เป็นการเริ่มอีกฉากหนึ่งของชีวิต หรือแม้ว่าจะเริ่มต้นใหม่ในทีเดิม ก็เป็นการเริ่มต้นอีกฉากหนึ่งเช่นกันค่ะ อีกอย่างหนึ่งคือที่สวิสมีการพูดหลายภาษา ที่ถามไป เพราะเห็นประโยชน์ของการเรียนภาษาต่างๆที่จะได้รับค่ะ ประกอบกับดิฉันมีเพื่อนเป็นชาวสวิสที่อาศัยอยู่ในอังกฤษ พอหน้าร้อนทีไร ก็จะพาลูก ซึ่งอายุสิบสามปี มาเข้าค่ายที่สวิส ครั้งแรกเด็กบ่นว่าเบื่อมาก พอห้าวันผ่านไป เด็กกลับชอบมาก ได้เจอเพื่อนๆที่เป็นลูกครึ่งชาวสวิสที่มาจากทุกแห่งทั่วโลก เดี๋ยวนี้เด็กรบเร้าว่าอยากจะมาเรียนทีโรงเรียนนานาชาติสวิสน่ะค่ะ หากว่าเป็นการล่วงล้ำเรื่องส่วนตัว ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจถึงเพียงนั้นค่ะ จากคุณ : Top Of The Hill เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 05:09:18 A:213.221.203.137 X: TicketID:268053

ความคิดเห็นที่ 31 คนออสเตรียปกติเป็นเเบบนี้กันเยอะหรือป่าวค่ะ เคยอ่ายอ่านข่าวที่พ่อเเท้ๆจับลูกขังใต้ดินเเล้วข่มขืนจนลูกตั้งท้องคลอดเด็กออกมาอีกหลายคน เป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋านะคะ เเต่สงสัยนิดนึงค่ะ ทำไมไม่กลับมาเมืองไทยค่ะ จากคุณ : Natticus เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 05:22:37

ความคิดเห็นที่ 32 คุณจ๊ะจ๋าคะ อ่านแล้วอึ้งจริงๆ ตอนอ่านภาคแรกยังคิดอยู่ว่า มันมีอะไรร้ายแรงมากกว่าที่คุณเขียนเล่าให้พวกเราได้รับรู้แน่ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะอัปยศขนาดนี้ บุญรักษา พระคุ้มครอง ที่หลุดรอดออกมาจากครอบครัวประหลาดมั่วเซ็กส์นี้ได้ เท่าที่อ่านดู คุณเข้มแข็งมากขึ้นแล้ว แม้ว่ามันจะมีอะไรอีกมากมายที่จะต้องต่อสู้ฝ่าฟัน แต่เชื่อว่า การมีสติและจิตใจที่เข้มแข็งจะช่วยให้คุณผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปได้ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ บอกตรงๆ ตอนนี้แอบกลัวคนออสเตรียนไปเลย เพราะอดจะนึกไปถึง คดีที่เกี่ยวกับการคุกคามทางเพศที่ช้อคโลก อย่างเรื่องของ Natascha Kampusch ที่ถูกลักพาตัวไปขังไว้อยู่ในห้องใต้ดิน 8 ปี กว่าจะหนีออกมาได้ หรือเร่ือง อีตา Josef Fritzl ที่จับลูกสาวตัวเองขังห้องใต้ดินไว้ตั้ง 24 ปี ทุบตีทำร้ายและรุกรานทางเพศ จนลูกสาว มีลูกตั้ง 7 คน ที่เกิดจากตัวเอง ตอนมีข่าวเรื่องพวกนี้ออกมา จำได้ว่าจิตตกไปหลายวันมาก จากคุณ : นุท (chay_tbh) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 05:58:15

ความคิดเห็นที่ 33 ยังนึกๆ ว่าเรื่องของคุณจ๊ะจ๋าไปถึงไหนแล้วเห็นเงียบไป  เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ตกตะกอน เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 06:52:20

ความคิดเห็นที่ 34 เงียบ จากคุณ : ว้าว (pamada) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:54:36

ความคิดเห็นที่ 35 จำได้ว่าเคยอ่าน นึกว่าแค่2-3เดือนก่อนไม่นึกว่าจะผ่านมาหลายเดือนขนาดนี้ ขอให้เรื่องราวทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : โบอิ้ง (Oshiri) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 10:55:54

ความคิดเห็นที่ 36 ป้าดเป็นกำลังใจให้ครับ กระทู้เดิมจำได้คร่าวๆ แค่ว่ามีปัญหากับสามีที่ติดแอลกอฮอล์ แต่มาอ่านกระทู้นี้ คุณเจอเยอะเหมือนกันนะครับเนี่ย จากคุณ : NORITA...BOY เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 18:28:19

ความคิดเห็นที่ 37 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 17:13:21 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 55 18:31:29 จากคุณ : Mona...Da Vinci เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 18:28:50

ความคิดเห็นที่ 38 โดยการดึงเรื่องที่พ่อสามีคุกคามทางเพศเอานิ้วมากรีดน่องเรา ชักชวนเราขึ้นเตียงนั้นว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ  เรื่องพ่อสามีชวนลูกชายไปมีสัมพันธ์กับคู่ขานอกบ้านเบอร์ 2 เบอร์ 3 ของตัวเอง  แต่มันจะยากเพราะพิสูจน์เรื่องพฤติกรรมเซ็กซ์สวิงกิ้งของพ่อแม่สามีได้ยาก   อ่านมาถึงตรงนี้เเล้วรู้สึกอยากจะอ้วก สงสารคุณจังเลย เจออะไรมาหนักจริงๆ สามีขี้เหล้า  พ่อสามีบ้ากาม  เเม่สามีผิดปกติ บ้านนี้เป็นอะไรไปกันเนี่ย จากคุณ : RoseTiara เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 19:20:56

ความคิดเห็นที่ 39 คุณยังทนอยู่กับครอบครัวนี้จนมีลูกมีเต้าได้  อ่านเเล้วอึ้งจริงๆ จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:18:15

ความคิดเห็นที่ 40 ดีที่รอดมาได้นะคะ ขอให้คุณจขกท.เข้มแข็งฝ่าฟันจนชนะคดีนะคะ จากคุณ : พริกน้ำส้ม เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 22:16:11

ความคิดเห็นที่ 41 เราจำเรื่องคุณได้ค่ะ ยังถามเลยว่าคุณอยู่เมืองไหน แต่เราอยู่สวิสค่ะ สู้ สู้ นะคะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 55 03:38:39 จากคุณ : Valily เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 01:45:29

ความคิดเห็นที่ 42 เรากำลังใช้ชัวิตกับผู้ชายที่มีปัญหาทางจิตและอยากหนีอยู่ทุกวัน ครอบครัวเขาเข้าข้างลูกตัวเองสุดๆ ไม่มีใครฟังเราเลย ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะไปทางไหนเริ่มต้นอย่างไร มาอ่านเรื่องของคุณแล้วพาลน้ำตาไหลปัญหาเราเล็กลงทันตาเห็น ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ คุณเก่งและเข้มแข็งมากๆ จากคุณ : เอาใจช่วย เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 04:13:52 A:90.224.229.134 X: TicketID:159141

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : แพท (sweetpat) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 14:13:00

ความคิดเห็นที่ 44 น่ากลัวมากค่ะครอบครัวนี้ จากคุณ : Blosm เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 14:26:31

ความคิดเห็นที่ 45 ออกกำลังกายค่ะคุณ Top of the hill ********************************************* ก็วางแผนตั้งแต่ก่อนจะออกจากบ้านเพราะรถยนต์ที่ขับออกมานั้นเราคงไม่เก็บเอาไว้ใช้  เพราะมันไม่ใช่สินทรัพย์ที่ทำให้เกิดการสะสมทรัพย์  แต่ค่าใช้ที่ตามมาจากการใช้งานล้วนเป็นค่าใช้จ่าย  เราหนีมาเราไม่มีบ้านเราต้องพักบ้านพักฉุกเฉิน  ลูกเลิกอนุบาลกลางคัน  หนีออกจากบ้านดูยากแต่ที่ยากกว่าคือ  การจัดการเอกสารทั้งหมดทั้งมวลอย่างเป็นขั้นเป็นตอน  และจัดการชีวิตในเบื้องต้นทั้ง 2 ชีวิตจะต้องทำอย่างไรในวันถัดไปพอมองออก  แต่อาทิตย์ถัดไปไม่รู้เลย  ช่วงนั้นไม่รู้ต้องทำอะไรบ้าง  เพราะเราเลือกที่จะไม่ใช้ทนายฝรั่งที่สามีของเพื่อนคนไทยพาไปคุยข้อมูล  ตรงนั้นเป็นเรื่องของเงิน เงิน และเงินที่เค้าจะเรียกชดใช้ให้เรา  ที่ทนายต้องการได้รับ อะไรที่จะทำให้สามีเสียเค้ากดเครื่องหมด  แต่ความปลอดภัยเรื่องชีวิตไม่มี  ตอบปัญหาเราเรื่องทำอย่างไรไม่ให้สามีและคนในครอบครัวเค้าคุกคามเราได้ทนายตอบโจทย์ไม่ได้และคุ้มครองเราไม่ได้  ดังนั้นเราเลือกบ้านพักฉุกเฉิน   แต่พอมาที่นี่เราต้องใช้รถยนต์เพื่อขนของและเดินทาง  เวลานั้นมีหิมะอากาศหนาวชนะทุกปี ลมแรง ต้องใช้รถยนต์เท่านั้นเพราะตัวเราอยู่มาเป็นตั้งแต่ 2003 ยังไม่ได้เรียนเรื่องรถไฟ รถเมล์ ไปไม่เป็นขับรถยนต์อย่างเดียว ดังนั้นอะไรที่เราต้องขนออกไปด้วย "รถจักรยาน" ว่าจะเอาแต่ของตัวเองไปก็พอแล้ว  เพราะเป็นจักรยานแม่ลูก  มีเก้าอี้เด็กให้ลูกนั่งด้านหลัง  แต่นึกในใจเราออกมาเดือนกุมภาวินเท่อร์  แล้วหน้าร้อนลูกขี่จักรยานเป็นแล้วเดี๋ยวเค้าจะไม่มีอะไรทำ  เอาไปด้วยจะได้ขี่ออกกำลังด้วยกันทิ้งไว้ก็จะเป็นเศษเหล็กไปเปล่าๆ เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ฤุดูร้อนที่แล้วเอง  จะได้ไม่ต้องหาซื้อให้เปลืองเงิน  แล้วก็ให้คนงาน 2 คนช่วยขนขึ้นรถตู้แล้วช่วยขับไปบ้านเพื่อนที่ชื่อวา แล้วขนไปเก็บที่เคลล่าร์เพื่อนดองไว้ก่อนจนกว่าจะได้ใช้   และแล้วก็ถึงวันที่ต้องเรียนรถบัสลูกตื่นเต้นดีใจมาก  แต่แม่นั่งอ่านตำราปานจะสอบปริญญาตรีอยู่ 3 ชม.เต็มๆ  และอีก 3 วันต่อมาแผนที่ก็กางเต็มห้องนอน ดิกชันนารี่ และตารางเดินรถเมล์ที่อ่านแล้วก็ไม่เข้าใจ ว่ามันบอกตัวเองอะไรของมัน .15  .25 .30 .60  มันแปลว่าอะไร แล้วป้ายรถเมล์มันเป็นไง  สมัยที่อยู่ที่บ้านสามีเราเคยเห็นรถเมล์แค่ 2-3 ครั้งแต่มันอยู่ไกลออกไป  คำถามในใจคือรถเมล์หน้าตามันเป็นไงว้า...  เหมือนไปอยู่ในกะลามาเนอะอย่าว่ากันคนขับรถที่ตระหนกอยู่แต่กับตัวเอง ขึ้นแต่ทางด่วน Autobahn สนใจแต่จีพีเอสที่บอกให้ตรง เลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย  ไม่แม้แต่จะจำชื่อถนนเพราะจำไม่ได้  คอยสนใจเสียงที่จีพีเอสสั่งและหน้าจอรู้แต่จุดหมายกับปลายทาง ดังนั้นโปรดเข้าใจว่ามีคนแบบเราอยู่จริงๆ  มานาทีนี้เริ่มโทษตัวเองทำไมนะทำไมไม่สนใจถนนหนทางให้มันมากกว่านี้นะ  ทำไมไม่เรียนขึ้นรถไฟ รถเมล์ให้คล่องก่อนออกจากบ้านเฮอะ  ทำตัวเองแท้ๆ  นี่ยังไม่นับเรื่องฝ่อเปลี่ยนสัญชาติอีกนะ   เราพาลูกไปอนุบาลวันแรกด้วยการขึ้นรถเมล์  บังเอิญว่าไม่กี่ปีก่อนได้ทำบัตร  familien pass  ไว้เพราะแม่เด็กที่อนุบาลมีแล้วเราสงสัยว่าคืออะไร  บวกกับตอนไปเจอพี่สัน  พี่สันบอกว่ามันใช้ลดอะไรได้สารพัดใช้ซื้อตัวเดินทางได้ลดราคาตอนนั้นฟังแต่ก็ยังไม่ได้ใช้แต่ขอมีไว้ก่อน  สามีไม่เคยรู้สนใจอะไรแต่สั่งอะไรไปต้อง follow up บ่อยๆ เพื่อให้เสร็จงานเดี๋ยวก็ได้เอง  อันนี้เป็นข้อไม่ดีถ้าเราไม่ให้เค้าทำแต่ทำเองยืนด้วยขาตัวเองเสียแต่ตอนนั้นชีวิตตอนนี้จะง่ายขึ้น  แต่เราก็มีข้อแก้ตัวในเวลานั้นว่าหากไม่ให้สามีทำอะไรเพื่อลูกเพื่อเราเลยเดี๋ยวเค้าจะลืมว่าเค้าเป็นใคร  เราเลยแบ่งงานให้ทำเพื่อสร้างสัมพันธ์ว่าเค้าเป็นพ่อ เป็นสามี  เหตุผลมีนะแต่รับรองได้ว่าผลที่ได้เมื่อดูวัดจากนาทีนี้บอกได้เลยว่าไม่คุ้ม  ควรที่จะอย่างยิ่งทำอะไรได้ทำเองเลย  และสิ่งที่ทำไม่ได้เองยิ่งต้องทำเองให้ได้  เพราะเราอยู่ที่ไหนกันเราอยู่ในปท.ที่ไม่ใช่แผ่นดินเกิดของเราไงเราต้องเรียนรู้เดี๋ยวนี้  คิดแบบบวกก็ได้หากสามีดีๆของเราตายไปด้วยเหตุปัจจุบันทันด่วนตอบตัวเองซิว่าเราจะช่วยเหลือตัวเองและลูกได้แค่ไหน  เริ่มตอนนี้ยังไม่สายนะคะหากใครยังไม่ได้เริ่ม เราขึ้นรถเมล์จ่ายถูกกว่าคนอื่นเพราะบัตรนี้ต้องยื่นพร้อมกับขึ้นรถเมล์กับลูก  หากขึ้นเดี่ยวเสียปกติ  คนอื่นก็มีบัตรสวัสดิการลดเช่น บัตรนักเรียนนักศึกษา บัตรผู้สูงอายุ บัตรคนพิการ รู้แค่นี้ไม่รู้มีลดแบบอื่นอีกไหม  แล้วต่างจากบ้านเราตรงที่  ตั๋วจะระบุเวลาที่ขึ้นด้วยเพราะหากคุณจะกลับด้วยสายเดิมภายใน 1 ชม.จะเดินทางฟรี....ว้าววว...มีงี้ด้วยเหรอ!!!!  ดูเหมือนเวลาจะไม่ทันแต่ทันน่ะ  อยู่ที่นี่ทำอะไรว่ากันเป็นนาทีไม่ได้เป็นชม.เหมือนกรุงเทพ    แล้วเราก็เกิดไอเดียขึ้นมาอีก  เหตุเพราะตอนสัปดาห์แรกที่เช็คอินเข้าพักเรานอนไม่หลับ  เราต้องโหมทำความสะอาดบ้านพักเหมือนงานที่เราเคยทำสมัยอยู่บ้านสามี  ต้องให้เหนื่อยให้ได้จึงจะหลับได้  ลามจากห้องตัวไปห้องครัวส่วนกลาง ไปตู้เย็นตู้แช่เพื่อนๆ หมดในบ้านไปต่อนอกบ้านรอ ๆ ๆ ให้หิมะที่สนามละลาย  วันแรกที่มันละลายเราก็ออกไปเก็บเศษพลาสติกของเล่นต่างๆที่อยู่ใต้หิมะตั้งแต่ฤดูร้อนที่แล้วจนเกลี้ยง  พอหมดงานแล้วทีนี้ทำไงล่ะสัปดาห์หน้าถ้าไม่เหนื่อยนอนไม่ได้แน่  งั้นตัดการเดินทางรถเมล์ออกทั้งที่เราแม่ลูกเพิ่งเดินทางได้ 2 ครั้งเอง  แต่เราต้องหลับให้ได้ทั้งคู่   ลูกก็มีปัญหาการนอนหลับหลังบ้านแตกนะคะ  มันออกมาในรูปแบบของ  "ความฝัน"   นิโคไม่เคยฝันมาก่อนเค้าไม่รู้จักความฝัน  คืนหนึ่งกระเด้งขึ้นมาตกใจร้องไห้  เรายังไม่หลับเห็นพฤติกรรมตลอดเลยเรียกชื่อหลายๆ ครั้งถามว่าเป็นอะไร  เค้าหน้าตาตื่นถามเราว่าป่าป๊าไปไหนแล้วแม่เห็นป่าป๊าเมื่อกี้ไหม  ป๊ามาที่นี่คุยกับนิโค  เราต้องบอกเค้าว่าแม่นั่งนี่ตลอดไม่มีใครมา  เค้ายืนยันว่าเค้าเห็นจับตัวก็ได้พูดคุยกันด้วย  นิโคร้องไห้ด้วย  จนเค้าได้ศัพท์ใหม่ว่าเหตุการณ์ที่เห็นเรียกว่า  "ความฝัน"  เค้าจะฝันถึงเหตุการ์ณร้ายๆที่เกิดขึ้นจริง  หลงทางหาใครไม่เจอป๊าหาไม่เจอสุดท้ายแม่เจอ  หรือฝันที่แม่ถูกป๊ารังแกอะไรแบบนี้    ทั้งที่ลูกอยากนั่งรถเมล์มากเค้าสนุกเรายังถ่ายรูปตอนเรียนนั่งรถเมล์ 2 คนแม่ลูกไว้เลย  แล้วศึกษาระบบของมันว่าป้ายดิจิตอลที่ป้ายตัวหนังสือที่วิ่งมันบอกอะไร  มันดีมากเลยนะฝรั่งนี่ช่างทำจริงป้ายดิจิตลอลสูงๆนั่นมันจะบอกว่า รถเมล์คันต่อไป ต่อไป และต่อไปเรื่อยๆ  จะมาถึงป้ายนี้อีกกี่นาที  น่าเหลือเชื่อตื่นตาตื่นใจมากเปรียบกับสมัยที่เคยนั่งรถเมล์ไปเรียนที่กรุงเทพ 2.50 สตางค์ทำให้เราเหว๋อได้เค้าต่างจากเรามาก  แม้แต่คนขับที่ขับและเก็บเงินขายตั๋วคนเดียวไม่ต้องมีกระเป๋ารถเมล์  จ่ายเงินแล้วคนขับก็แยกประเภทเหรียญใส่ช่องเหมือนเครื่องเก็บเงิน  พอจะทอนเค้ากดปุ่มในช่องเหรียญชนิดต่างๆ โดยไม่ต้องหยิบเหรียญเลย  เงินทอนก็จะไหลกรูลงมาให้ผู้โดยสารหยิบเอง  ในรถไม่ได้มีทีวีแบบรถบัสบ้านเรา  แต่มีป้ายดิจิตอลอีกแหละบอกว่าป้ายถัดไปชื่ออะไร  มีรูทไลน์ให้ยาวต่อๆๆๆ ไปอีกเพื่อให้ผู้โดยสารอย่างเราเตรียมตัวได้นานมาก เราได้ออมเงินให้นิโควันละ 1 ยูโรเป็นการตอบแทนลูกที่ลูกเดินไปอนุบาลด้วยเท้า หนาวมากแต่ยังเดินอีกเป้าหมายคือ "การนอนหลับลึก"  ผลพลอยได้คือ "เงินออมลูก"  ไว้ใช้ซื้อหนังสือ ขนม ของเล่น ที่ยังไงๆ เราก็ต้องเสียอยู่แล้วแต่เสียแบบให้ลูกรู้ถึงที่ไปที่มาของเงินที่เขาเอาไปซื้อ  เราพาเค้าไปในเมืองบอกเค้าว่าอยากได้อะไรให้บอก  เค้าเลือกร้านหนังสือ และเลือกนิตยสารเด็กที่มีของเล่นแถม  คงอยากได้ของเล่นนั่นแหละแล้วจะให้อ่านให้ฟังเป็นเรื่องหลัง  ก็ชี้ให้ดูว่าราคา 3.99 € (ยูโร)  แปลว่า ต้องไม่นั่งรถเมล์ 4 ครั้ง สอนให้ดูจุดทศนิยมหากเป็น 3.00 แสดงว่า 3 ครั้ง  ส่วนหลังจุดจะเป็นตัวเลขอะไรก็แล้วแต่แปลว่า  นั่งรถเมล์เกือบหนึ่งครั้งแล้วมีเงินเหลือทอนมาอีกนิดหน่อย   ก็อธิบายกันจนเข้าใจตรงกันได้ล่ะนะด้วยวิธีของเราเอง  เค้าก็ยอม  แต่พอเอาเข้าจริงระยะทางไม่ธรรมดาเดินหนาวๆ ครึ่งชม. ผ่านแผนที่ที่ตอนกลางคืนศึกษาปานสอบปริญญาของแม่  ก็มีเกี่ยงมีบ่นบ้าง  ก็บอกเค้าว่าใครเหนื่อยกว่าแม่เดิน 4 รอบ ไป-กลับ ไม่กี่ชม.ต้องมาอีก ไป-กลับ แล้วของเล่นก็ไม่ได้ขนมก็ไม่ได้กิน  งั้นนั่งรถเมล์ก็ได้แล้วจะได้นอนไม่หลับลึกกันเพราะสบายสนุกเกินไป  เอาไงเลือกเองเลือกได้  เค้าก็อึดดีนะบ่นแต่เลือกเดิน  555  ของเล่นกับขนมมันเย้ายวน  เราเรียนรู้ที่จะแต่งตัวให้หนาขึ้นอบอุ่นขึ้น  แต่แล้วเหงื่อแตกในร่มผ้าสั่นทีหลัง  เอาไหมบางขึ้นแต่มือ หัว เท้าต้องอุ่น  เออดีหนาวตอนวอล์มอัพ  เดินไปเรื่อยอุ่นเอง  เราปรับตัวกันได้ดีขึ้น   และแล้วลูกก็ได้ของเล่นมา  อยากลงรูปนะแต่คอมเพื่อนไม่มีโปรแกรมย่อรูปถ้ามีใครช่วยย่อจะได้ส่งไปให้  ตอนนั้นมีความสุขมากค่ะ "หัวใจเป็นอิสระ"  ลมหายใจไม่อึดอึดอีกต่อไป  รู้สึกว่าโลกเป็นของเราพื้นดินที่ยืนเรามีสิทธิที่จะยืนและก้าวไป  ไม่เหมือนกระป๋องอัดแก๊สอีกแล้ว  ไม่ต้องมีหน้ากากสวมเพื่อรักษาอาการผู้ดี  เก็บความรู้สึกตั้งแต่เดินออกจากห้องนอนเจอสามี  เจอคนในครอบครัว เจอสังคม  เลิกสวมกันเสียที "หน้ากากสังคม"  สมัยอยู่เมืองไทยเคยใช้นะบ่อยเราเรียกเองว่า "หน้ากากธุรกิจ"  ลูกค้าถูกเสมอ การเอาใจลูกค้าการบริการที่ยิ้มแย้ม  การสนทนาแบบเป็นมิตรทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนมันเป็นหลักการตลาด ธุรกิจมันเป็นแบบนั้น  แต่หน้ากากสังคมที่ต้องสวมภายในบ้านเพื่อปกปิดความรู้สึกเศร้า เหงา ไม่พอใจ เก็บความเสียใจไว้ แล้วแสดงออกถึงความไม่มีอะไรพร้อมรอยยิ้มมันทรมาน  ใครทำอยู่คงรู้รสชาติดีถึงความอึดอัดถ้าแสดงออกก็ไม่มีประโยชน์สามีไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเจ็บปวดหรือไม่  แต่ถ้าน้ำตาไหลเดี๋ยวคำถามจากโอม่าจะมา  ถ้าโกรธเดี๋ยวพ่อแม่สามีจะมา  ถ้าบ่นเดี๋ยวโอป้าจะมาบ่นกลับเป็นเยอรมัน  แล้วคุณต้องสารธยายเรื่องราวแต่เพียงลำพัง  ความเห็นใจ ความไม่เข้าใจ อะไรๆอีกหลายอย่างจะตามมาซึ่งเป็นปัญหาเรื่องที่เกี่ยวกับบุคคลที่ 3 เมื่อไหร่จะอีกยาว   และแล้ววันหนึ่งเพื่อนก็ทนไม่ไหว  ขับรถมาหาที่บ้านพักทั้งที่ตัวเองงานยุ่งมากกกกก   เพียงเพราะทนเห็นเราเหนื่อยเดินเท้าด้วยระยะทางมากมายในแต่ละวันไม่ไหวแล้ว  คงเพราะเราเองโทรไปพูดคุยเล่าเรื่องวันนรกให้ฟัง  เพราะเดินไปส่งลูก แล้วไปเดินเอกสารอีกหลายหน่วยราชการ และยังศึกษาเส้นทางเส้นใหม่ๆ เผื่อทางหนีทีไล่เพราะเวลานั้นสามียังไม่รู้ว่าลูกเรียนอนุบาลไหน  เออนะตอนนี้เค้าก็ยังไม่รู้    แต่ตอนนั้นน่ากลัวกว่าเพราะจนท.บอกว่าถ้าเจอสามีให้ตะโกนและวิ่งขอความช่วยเหลือ  ให้หลบเข้าร้านที่มีผู้คนป้องกันการยุดยื้อแตะเนื้อต้องตัวหรือทำร้าย  เพราะเคยมีเรื่องฉุดลูกกับเคสอื่นมาก่อน  กลับบ้านตกเย็นแล้วคิดว่าจะได้พักเท้าแล้วปรากฏ จนท.บอกให้ไปธนาคาร กับบ้านสงเคาะห์ต่อก่อนที่เค้าจะปิดทำการโอแม่เจ้า  นาทีนั้นเรียกร้องโฮกเลยเดี๋ยวฉันจะขึ้นรถเมล์  แต่มันมีรถเมล์ที่ไหนเล่า   ต้องเดินไปในตัวเมืองมันมีแต่ถนนคนเดิน  เล่าให้เพื่อนฟังก็ขำตัวเองไปด้วยเพราะขามันไม่ไหวแล้ว  เดินไปส่ายหัวไปมันเกินลิมิตที่ร่างกายรับได้ไปแล้ว  แต่....แต่....สุดท้ายก็ไม่เป็นไรนี่...."ก็ยังไหวอยู่" เพื่อนมารับบอกแค่พรุ่งนี้เตรียมตัวนะจะมารับไปเอาจักรยานที่ใต้ถุนบ้านเค้ากัน ว๊ายยยดีใจแทบแย่ถึงแม้จะหนาวไม่มีใครเค้าขี่จักรยานกันแต่การขี่ไปทำธุระในเมือง  ประโยชน์ของมันช่างเหลือคณานับเสียจริง   ปัญหาคือเราไม่มีรถทรานสปอร์ทจักรยาน 2 คันได้  ได้ก็ได้แค่รถลูกถ้าเพื่อนไปส่งลูกแล้วลูกจะต้องนั่งรอเรากับใคร นานแค่ไหนเราถึงจะถึง  เอางี้ถามลูกว่าลูกอยากได้จักรยานไหม  ถ้าอยากต้องอดทนนะเพราะระยะทางแม่รู้ว่าไกลมาก  แต่เราจะขี่ไหวแค่ไหนแม่ไม่รู้  แต่ถ้าไม่ไหวเราจะพัก พักกี่รอบก็ได้เท่าที่ต้องการ  แต่ต้องสปีดด้วยเพื่อให้ทันก่อนพระอาทิตย์จะตกคิดว่าพอทำได้ไหม  ลูกว่าได้อ่ะลุย  เรานอนอ่านแม๊พแบบสอบปริญญาอีกแล้ว  จนมั่นใจว่า "น่าจะ" ได้น่าาาาา ถ่ายรูปที่ระลึกวันประวัติศาสตร์ 2 เราแม่ลูกเพราะเราจะลบสถิติระยะทางการขี่จักรยานทั้งหมดที่เราเคยทำกันมาวันนี้  เพื่อนส่งสายตาบอกถึงความเป็นห่วงเหลือเกินแต่เราต่างช่วยกันได้เต็มที่ที่สุดเท่านี้  ซึ่งมันก็มากมายแล้วสำหรับเรา  "ที่เหลือต้องทำเองรอใครประเคนคงไม่รู้ถึงความลำบากและรสชาติของความสำเร็จ!!!!!"    เพื่อนเป็นห่วงเพราะมันซับซ้อนหากขี่เส้นทางข้างนอก  แต่มันจะลัดขึ้นหากใจถึงขี่ข้ามป่า  เอาสิป่าก็่ป่าคงไม่หลงหรอกน่าปลอบตัวเอง  วาบอกแต่ว่าขี่ไปไปเรื่อยๆนะ  ถนนมันพาไปไหนก็ไปไปนานเลยจนกว่าจะเห็นสะพานไม้นะ  สะพานไม้ใหญ่ๆ เลยนะ  อ่ะมาดูกัน   ก็มีอารมณ์สนุก กันอยู่นะขี่ไปถ่ายรูปดอกไม้ ต้นไม้ ป่า และลำธาร  สนุกกับน้ำวน ที่ลูกไม่เคยเห็นเล่นโยนใบไม้ลงไปให้น้ำมันดูดหาย ดูดหาย  ลืมเวลาเหมือนในนิทานเด็กหลงป่านั่นแหละ  ความกังวลมีแต่ต้องไม่แสดงออกและต้องเก็บเกี่ยวความสุขที่มีนาทีนี้ไว้ด้วย  เพราะช่วงเวลาแบบนี้มันจะผ่านไปเราอยากจดจำมันไว้จึงบันทึกไว้เป็นภาพ  แล้วก็ขี่กันไปดอกไม้ป่าที่เริ่มผลิเป็นชนิดแรกหอมหวลและขาวโพลนจนอดลงจอดเก็บและถ่ายภาพไม่ได้อีก  ดอกนี้เราเลยเด็ดเป็นวันแม่ให้แม่และโอม่าของว.สมัยนั้นนิโคยังไม่เกิดรู้กระทันหันว่าเป็นวันแม่ไม่มีร้านดอกไม้ขาย  เลยขับรถเข้าป่าไปกับเพื่อนอีกคนเก็บมาจัดช่อผูกริบบิ้น  ภาพเก่าๆมันก็หวลย้อนมาตอนเห็นลูกสนุกกับการเก็บดอกไม้ให้แม่  แล้วเราก็ตัดภาพอดีตทิ้งไปกลับมาปัจจุบันเราทำแบบนี้ทุกครั้งที่รู้ตัวว่าสมองหลุดไปอดีตหรือคิดไปถึงอนาคต  ถ้าเราสำนึกได้เราจะดึงตัวเองมานาทีปัจจุบันทันทีเพราะเรารู้สึกดีเวลาอยู่กับปัจจุบันเรื่องนี้ต้องใช้การฝึกฝน    แล้วขี่ไปก็เจอสะพานที่ว่าไม่มีมนุษย์เลยเป็นชม.ก็เจอมนุษย์ฝรั่งกับหมาหนึ่งตัวที่ออกมาเดินเล่น  เอาล่ะสอบถามเส้นทางเสียหน่อยว่าครองแชมป์เจ้าแม่หลงทางเหมือนเดิมไหม  ปรากฏยังอยู่ในเส้นทางแต่อีกไกลแสนไกลเมืองมองจากแผนที  ขี่ไปขี่ไปชักหิวน้ำแล้วสิ  นึกว่าจะมีร้านค้าไม่มีเลยเหรอหิวน้ำไหมลูก  อดทนไว้นะเหนื่อยก็บอกจอดเลยนะไม่ต้องห่วงแม่รอ  ตกลงกันว่าถ้าเจอร้านขายน้ำเราจะให้รางวัลลูกซื้อขนมและน้ำอะไรก็ได้  ยืนยันว่าน้ำอะไรก็ได้อย่างละหนึ่ง  นิโคทำตาโพลนลุกวาวโชน  แม่หมายถึงโคคาโคล่าก็ได้เหรอ  อืม! ได้สิวันนี้เราขี่กันขนาดนี้ได้เลยถ้าอยากได้โคล่า จะให้พิเศษด้วยเอาขวดใหญ่ไปเลยเก็บไว้ดื่มหลายๆ วันเลยแต่เราต้องขี่กลับถึงบ้านพักให้ได้ด้วยนะทำได้ใช่ไหม  ถ้าได้ก็ได้ทุกอย่างเหมือนกัน อุ๊ยยยย  อุ๊ยยยย หงษ์ขาวตัวใหญ่ 2 ตัว  โอ้โหเกิดมาไม่เคยใกล้ชิดธรรมชาติและตื่นเต้นขนาดนี้เลย  มันเหมือนผจญภัยคู่กับลูก  มันสนุกและตื่นเต้นด้วย  เราจอดนอนแผ่ดูมันและสัญญากันว่าคราวหน้าเราจะกลับมาเยี่ยมมันกันอีกถึงแม้มันจะไกลขนาดนี้เราก็จะมากันอีก  ไม่เจอมนุษย์อีกจนโผล่มาเจออีกคนก็ชี้ทางให้เราขี่ข้ามแม่น้ำในจุดข้างหน้าดูในแผนที่แล้วก็อีกหนึ่งคืบ  เอาไปกันเดี๋ยวก็รู้เค้าว่าถ้าไม่ข้ามจุดนี้คุณเลยไปคุณก็หาที่ข้ามอีกไม่ได้เพราะมันจะเลยยยยยยยย  ถนนแถวบ้านคุณไปไกลมากเพราะงั้นห้ามพลาด  โอเคเจ้าแม่ก็ยังคงเป็นเจ้าแม่อยู่ดีแหละเรา  สะพานไม่หลงแต่ดันหลงถนนที่จะทะลุออกไปเพื่อให้ไปเชื่อมกับเมือง  โน่นอ้อมเมืองไปเลยไปเจอหนุ่มน้อยคนหนึ่งเค้าถึงกับอึ้งบอกทางกลับเราไม่ถูกไปเลย  บอกแต่ออกไปตรงนี้นะเธอจะหลงบ้านสั้นที่สุด  เอ่อ..ขอบคุณมากค่ะ   แล้วก็พยายามตีกลับให้เข้าเส้นทางใหม่ให้หลงน้อยพอเจาะเมืองได้ก็คุ้นแล้วก็เจอร้านซุปเปอร์มาร์ท Penny  ที่คนออสเตรียในบ้านพักบอกว่ามันราคาสินค้าถูกสุดในบรรดาทั้งหมด  ร้านเกือบปิดพอดีพระอาทิตย์น่ะตกแล้วฟ้ามืด  รถยนต์ที่ติดไฟแดงเปิดไฟหน้าส่องสว่างทำให้ความกลัวน้อยลง  ฤดูนี่นะ 4-5 โมงเย็นก็มืดแล้ว  วันนั้นถึงประตูบ้าน หนึ่งทุ่มพอดี ใช้เวลาจากบ่าย 2 โมงที่แยกกับเพื่อน  เราเปิดตู้เย็นฉลองชัยชนะกับโคคาโคล่าร่วมอาทิตย์ ดื่มอย่างไรก็ไม่ยอมหมดไอ้ขวดลิตรนี่มันมาอยู่กับคนไม่ชอบโคล่าน้ำอัดก๊าซอย่างเรา  เลยมีแต่ลูกดื่มพอบอกให้เอาไปให้เพื่อนนิโคช่วยดื่มเถอะมันนานเกินก๊าซมันจะหมดแล้วดื่มไม่อร่อยเลยหมดเลย  อ้อแล้วผ่านไปหนึ่งสัปดาห์อาการเจ็บช้ำก้นเหมือนกับจิ๊มิ๊มันเขียวก็ค่อยๆ หายไปเพราะความด้านชาอานจักรยาน  จำตอนรุ่งขึ้นหลังทริปเอาจักรยานได้เลย...โอวว...ฉันเกลียดอาจจักรยาน เราภูมิใจในตัวเองและลูก  ที่อึดร่วมกัน  แต่เราภูมิใจที่ลูกเราอึดมากๆ เค้าจิ๋วนิดเดียวขี่มาได้เพราะกำลังใจแม่แท้ๆ  เอ๊ะหรือเพราะโคคาโคล่า???!!!     นับแต่นั้นมาก็ทลายสถิติระยะทางของพวกเรานับครั้งไม่ถ้วน  และยังได้สถิติเวลาแชมป์โลกจักรยานแม่ลูกในโลกของเราเสมอๆ  เพราะเมื่อไหร่ที่เรารีบเป็นต้องได้อัดพลังแข่งกัน  ขี่กันตอนหนาวจนหูแทบขาด  จมูกเย็นเหมือนไม่มีจมูก  ฤดูฝนที่นี่มีตลอดปีดังนั้นหนาวบวกฝนที่เปียกกางเกงจนขาหน้านั้นเย็นจนน่องรู้สึกเหมือนขาหมูแช่แข็งจริงๆ  เราผ่านวันนรกแบบนั้นที่มีสภาพอากาศแย่ๆ อย่าดูถูกร่างกายเห็นว่ามันไม่ไหวๆ  ร่างกายมันเป็นทาสจิต  จิตสั่งให้สู้อดทนต่อไปร่างกายมันขัดขืนไม่ได้  ทำให้เราทำอะไรที่ไม่คิดว่าจะทำได้อย่างน่าเหลือเชื่ออีกหลายต่อหลายครั้ง  มันไม่ใช่ความอึดแน่ๆ ไม่ใช่ประสบการณ์หรือการฝึกฝนแต่เป็นเรื่องของจิตเป็นนายกายเป็นบ่าว  หรือ ที่เค้าเรียก "จิตสั่งกาย"  นั่นแหละๆเลยเกิดเป็นรายการ "หนูทำได้ขึ้นมา"  ล่าสุดขี่จักรยานที่อานเราสูงจนขาแตะพื้นไม่ถึง  แล้วต้องจูงจักรยานเสือภูเขาผู้ใหญ่อีกคันขึ้นสะพาน ลงสะพาน ผ่านถนนสารพัด ผ่านโค้งตื้นโค้งลึก  จนกลับถึงบ้านพักด้วยการจินตนาการว่าตัวเองเป็นนักกายยามเปียงยาง  ทำให้เส้นทางที่เคยพิชิตสถิติเวลาจาก 30 นาทีเหลือ 7 นาทีเร้าใจขึ้นมาทันที  วันนี้ยังถามตัวเองอยู่ทำได้ไงเนี่ย  ไม่มีทางที่เราจะทำได้เราไม่มีความสามารถอะไรแบบนั้น จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 18:06:41

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนนี้เราเหมือนหนอนเจาะถนนในเมืองที่เราหนีมาอยู่อย่างละเอียด  เรารักจักรยานและเห็นคุณค่าของเลนจักรยานอย่างท่วมท้น  และฝันที่จะให้เมืองไทยมีถนนจักรยานแบบนี้บ้าง  นี่ยังไม่นับที่เพื่อนฮอนแลนด์ในบ้านพักด้วยกันเล่าให้ฟังว่าบ้านเค้าเป็นเมืองแห่งจักรยานจนน้ำลายไหลอยากให้มีเมืองมีถนนในฝันในบ้านเราแบบนี้บ้าง  เพราะแค่ขี่ในหมู่บ้านรถก็จะชนแล้วจะขี่ไปไหนได้คนกรุงเทพ  ฝรั่งสีลมก็เนื้อหุ้มเหล็ก  จักรยานทำให้เราออกจากบ้านทีหลังและไปถึงอนุบาลก่อนเพื่อนที่นั่งรถเมล์ไปส่งลูกเสียอีก  โดยที่สตางค์อยู่ครบ  และไขมันก็จากเราไปเรื่อยๆ จนเราไม่รู้ตัวเลยสักนิด  สมัยก่อนอยู่ดีกินดี ขับรถหรู  ไขมันสะสม  ขี่จักรยานนี่ไขมันลดไม่รู้เลย  รู้แต่หอบน้อยลงๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆ จนเหมือนถนนมันสั้นขึ้นแต่สัดส่วนลดไม่รู้ไม่มีเวลาสังเกตุ  จนวาทักว่ากางเกงที่ใส่ตรูดเหี่ยว ก็ทักทุกทีว่าเหี่ยว เหี่ยว ๆ  แต่ก็มีเกงเกงไซด์เดียวทุกตัวใส่ตัวไหนก็ทัก  มาวันนึงนอนหมุนไปหมุนมาบนเตียง  เอ๊ะ..ๆ  นี่มันก้อนกระดูดอะไรที่ก้นเนี่ย  ก้อนอะไรเราเป็นไรรึเปล่าเนี่ยรีบพลิกตัวคลำเปรียบเทียบก้นอีกข้างเอ้ย...ข้างนี้ก็มีโผล่มาเป็นก้อนเลยมาจากไหนเนี่ยตกใจเลยนะ  คลำแล้วคลำอีกไม่เลิกเลยลุกขึ้นมาส่องกระจกตู้เสื้อผ้าทันที  ไม่รู้หรอกอะไรมันหายไปมานอนนึกเอหรือว่าขี่จักรยานจนก้นปอดเลยเหรอ  ไขมันก้นมันหายไปจนคลำเจอกระดูกเลยเหรอเป็นไปได้เหรอเนี่ยแปลกจัง  กางเกงก็หลวมนิดหน่อยเองนี่   จริงๆแล้วหลวมไปเยอะแต่ๆ ก่อนตั้งใจลดมันไม่ลดใจจดจ่อจนฟุ้งซ่านกับการลดความอ้วน  พอบ้านแตกไม่มีเวลาจะนึกถึงใส่ใจแต่เรื่องกินอาหารสุขภาพ ทำอาหารสุขภาพให้ลูก  สุขภาพจิตลูกและตัวเองที่ต้องฟื้นฟู  เอกสารมากมายที่ต้องทำ  เหนื่อยหลับลึกแบบไม่เคยเป็นมาตั้งแต่แต่งงานทุกวัน  จนหน้าแจ่มใส ไม่เหนื่อยจากการขี่จักรยานระยะทางเท่าเดิม  มีอยู่วันไปหาวา  ทนดูกางเกงตรูดเหี่ยวไม่ได้เราก็ไม่เห็นนี่เนอะ  วาเดินไปตู้เสื้อผ้าโยนกางเกงมาให้ตัวบอก "ขอร้องช่วยเปลี่ยนหน่อยเหอะ"  ก็หยิบยีนส์ดำแบรนด์มาให้เค้าใส่สมัยก่อนท้องตอนนี้สองขวบครึ่งยังใส่ไม่ได้ยกให้  เอามาใส่โอ้เป๊ะเลยใส่สบายออกจะหลวมที่เอวด้วยถ้าไม่มีเข็มขัดใยสแปนดเด็กซ์จะทำให้มันร่นลงมาหน่อย  แต่มันแบรนด์และสภาพดีไม่เอาเกรงใจไม่รับ  โดนขู่ว่าถ้าไม่รับก็จะเอาไปทิ้งเพราะใส่ไม่ได้  เออมาไม้นี้ก็จำต้องรับ  ส่วนตัวที่ใส่มาสั่งให้ทิ้ง  เอ้ยยยของยังดีแพงด้วยทิ้งทำไมไหนเธอน่ะถอดกางเกงออกแล้วลองใส่ดิ  อ้าวใส่ได้เลยเอองั้นแลกกัน   จักรยานจุดประสงค์เพื่อหลับลึก  แต่ดูสิได้ผลลัพธ์ทางอ้อมเรื่องเงินออม แล้วยังได้ลดไขมันที่สะสมอีกจนสุขภาพดี  งั้นขี่ตากฝน  ตากลม  ตากแดดจนตัวดำในฤดูร้อนนี้กันไปข้างเลยจะเป็นไงต่อไป  มา ณ. ตอนนี้เราเป็นคนเดียวในบ้านพักที่มีจักรยานที่ขนหนีออกจากบ้านมาใช้ด้วยและลูกก็มีใช้ขี่เองมั่ง  นั่งกับแม่มั่งเราสุขภาพจิตนอนหลับต่างจากคนอื่น  เราไปปิคนิคและกลับไปเยี่ยมหงษ์ตัวนั้นอีกมันก็เดินมาหากินขนมปังจากมือ  การใกล้ธรรมชาติทำให้เราได้เรียนรู้จากธรรมชาติ  และนำธรรมชาติมาใช้ในชีวิต  มีวันหนึ่งลูกถามว่าทำไมเราอยู่ที่บ้าน(นามสกุล)ไม่ได้   เราก็เจอคำถามต้องอึ้งอีกแล้ว  ก็คิดนะว่าจะตอบไงดีกับเด็ก 6 ขวบเนี่ย  ก็เลยบอกเค้าว่าทุกอย่างในชีวิตเรา คือ "การเปลี่ยนแปลง"  สมัยเด็กหม่าม๊าก็อยู่กับอาม่าอากงที่เมืองไทย  โตมาก็มีบ้านอยู่เอง  พอมาเจอป๊าก็ย้ายมาแล้วแต่งงานอยู่ที่ออสเตรียแล้วนิโคก็เกิดมา  นิโคก็ย้ายบ้านจากในท้องหม่าม๊ามาอยู่ข้างนอก  แล้วพอเราอยู่บ้านนั้นไม่ได้เราก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านพักฉุกเฉินนี้แต่เราอยู่ชั่วคราว  งงอีก "ชั่วคราวแปลว่าอะไร" สอนศัพท์เพิ่มไปแล้วอธิบายต่อว่าเดี๋ยวเราก็มีบ้านใหม่  เราถึงต้องช่วยกันเก็บเงินและแม่ต้องทำงานเพื่อจะได้ไปจ่ายบ้านใหม่  แล้วถ้าวันหนึ่งบ้านใหม่ที่เรา 2 คนไปอยู่เกิดเล็กไปเราก็จะย้ายไปอยู่ที่ใหญ่ขึ้นอะไรแบบนี้ไง   ถามนิโคว่าจำหงษ์ 2 ตัวนั้นได้ไหมครั้งแรกที่เราเจอมันในวันที่เราไปบ้านน้าวาไปเอาจักรยานกันเราเหนื่อยมากและหิวน้ำมาก  จนเรามาเจอหงษ์ขาวตัวยักษ์ 2 ตัวเราก็สนุกจนลืมเหนื่อย  พอเราไปเยี่ยมมันอีกทีตัวหนึ่งหายไปแล้วเหลือตัวเดียว  มันมาเล่นกับเราตั้งนานแล้วจู่ๆ มันก็เดินขึ้นจากน้ำขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงจักรยานนิโคแล้วมันก็เดินข้ามฝั่งไปฝั่งแม่น้ำ  มันย้ายที่อยู่เหมือนกันไม่ว่าคนหรือสัตว์  แล้วเรามาเจอมันอีกทีมันบินให้เราดูด้วยด้วยท่าที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนว่าหงษ์มันบินยังไง  มันไปหาที่อยู่ใหม่อาจเพราะอาหารแถวนี้ไม่ค่อยมีแล้วก็เป็นได้  แล้วยังดอกไม้อีกล่ะที่นิโคชอบเอามาเป่าเล่น Löwesan  มันมีเมล็ดที่มีขนนุ่มๆ ปลิวลอยไปกับลมได้มันเกิดที่ไหน  เกิดตรงดินจุดที่นิโคเด็ดมันขึ้นมานิโคเป่า ลมพัดพามันไปตกไกลแค่ไหนก็แค่นั้นแล้วตกลงมาที่ดิน  ฝนตกมันก็งอกออกมาเป็นตนเป็นไซเคิลหรือวัฐจักรในภาษาไทย  วนเป็นวงกลมแบบนี้เสมอ  เดี๋ยววันหนึ่งเราไม่มีชีวิตตัวเราก็ไม่อยู่บนบก  ตัวเราก็จะถูกย้ายลงไปที่ดินกลายเป็นปุ๋ยคืนให้กับต้นไม้ ผัก ผลไม้ แมลง หนอน นก เป็นไซเคิลอีกทีแบบนี้ตลอดไป  มันเป็นแบบนี้มานานแล้วเล่าไปแล้วก็ไปชี้บ้านที่อยู่ที่ลานจอดรถใกล้ๆ ให้ดูเห็นมันเก่าใหม่  มันเคยใหม่เคยมีคนอยู่  ก่อนหน้าเค้าก็มาสร้างเพราะตรงนี้เป็นแต่ทุ่งหญ้า  ตอนนี้ไม่มีคนอยู่เค้าย้ายไปแล้วอีกไม่นานมันจะถล่มมันจะค่อยแตกพังลงมาทีละนิดๆ อีกหน่อยบ้านนี้จะหายไปอาจกลายเป็นบ้านใหม่ให้คนย้ายเข้ามาอยู่หลังสร้างใหม่  หรือเค้าอาจจะปล่อยให้มันค่อยๆโดนฝน โดนลมเซาะกลายเป็นเม็ดทรายจนพังแล้วทุบทิ้งเลยทั้งหมดแล้วปล่อยเป็นทุ่งหญ้าเหมือนที่เคยเป็นก็ได้  เพราะชีวิตเราไม่มีอะไรถาวร  "ถาวร" แปลว่าอะไรหม่าม๊า?...... จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 18:08:09

ความคิดเห็นที่ 47 กลับไปเล่าเรื่องรถต่ออีกสักหน่อยดีกว่าเผื่อเป็นประโยชน์บ้าง ปี 2003 วีซ่านักท่องเที่ยว 3 เดือน เราทำใบบขับขี่อินเตอร์มาด้วยเพราะสามีเมาแล้วขับทำให้เราขับรถยนต์ด้วยตัวเองแต่นั้นมา  มีใบขับขี่รถยนต์ตลอดชีวิตอยู่แล้วก็ไปทำที่ขนส่งจตุจักรได้เลยรวดเร็วจนตกใจ 15 นาทีเสร็จ  หมดอายุก็ต่ออายุบินกลับไทยทุกปีไม่มีปัญหาเรื่องนี้ก็ทำบัตรพ่วงระหว่างเที่ยวไปด้วยเลย  จนปี 2009 ตัดสินใจทำใบขับขี่ออสเตรียเอง เพราะเห็นว่าศัพท์แสงน่าจะได้แล้ว  ตื่นเต้นไปเองทั้งที่จริงไม่มีอะไร  แต่เพราะต้องทำอะไรด้วยตัวเองให้กำลังใจตัวเองมันเลยเลือดลมวิ่งผิดปกติ  ที่ปล่อยไว้นานหลายปีเพราะฝ่อ  ที่ขับที่ยุโรปใช่ขับเป็นขับถูกต้องอ่านป้ายออกนะ  ขับผิดๆ ถูกๆ เรียนรู้เองสามีไม่เคยสอนทั้งที่กราบไหว้ขอร้องให้อธิบายแต่พิกุลจะร่วงเธอไม่สอน ไม่ช่วย  งั้นพกกล้องดิจิตัลเล็กๆ หลงทางถ่าย ป้ายอ่านไม่ออกถ่าย  ไม่เข้าใจป้ายไหนสัญลักษณ์ไหนถ่าย แล้วเอาไปถามคนออสเตรียทีหลัง  ไปดูแผนที่ว่าหลงครอบจักรวาลที่ไหนมา  หลงบ่อยๆ อาการกลัวจนตัวสั่น(สั่นจริงเหมือนเพจเจอร์เลย) มันจะลดลงๆๆ  จนเคยชินว่าถ้าไม่หลงไม่ใช่เรา  ก็แค่เตรียมเวลาล่วงหน้าก่อนนัดอีกสักชม. 2 ชม. ที่จะหลงแน่ๆไว้แล้วรับรองไม่ผิดนัดใคร  เพราะไหนจะต้องควานหาที่จอดที่ยากอีก  จอดได้ไม่ได้ ใช้บัตรจอดชนิดไหน ตู้หยอดมีหรือไม่ สารพัดดังนั้น 1-2 ชม.ที่เตรียมไว้สำหรับการเรียนถนนครั้งแรกไม่มากเลยใช้หมดทุกที  แล้วเราได้อะไรจากการบังคับตัวเองให้ไปตื่นเต้นเหงื่อแตกหลงทางแบบนี้  เราชนะความกลัวของตัวเอง  คนอื่นว่าเราเก่งจังไปไหนมาไหนเองได้  เปล่าเลยเราไปเพราะต้องไปเอง  เราไปคนเดียวเพราะเราไม่มีที่พึ่งไม่มีสามีเป็นสารถีบริการรับส่งหรือนั่งรอแบบพวกคุณ  บอกไปใครก็นึกว่าถ่อมตัวเพราะเห็นขับรถดีๆมา  แต่ชีวิตมันเหงาโดดเดี่ยวคืนอื่นคงไม่ทันสังเกตุในแววตา   เคยปลอบให้กำลังตัวเองให้กล้า  โดยตั้งเป้าไว้เลยว่าปีนี้ฉันจะขับรถให้ไกลออกไปอีก  กลัวไร  น้ำมันมี  เวลามี มีทุกอย่างขาดแต่สามี  ก็ลุยไปสิไปเลยไปกับ จีพีเอส ที่เค้าซื้อมาให้เพราะไม่อยากอธิบายนั่นแหละ  คือสมัยนั้นเราอ่านแผนที่กระดาษไม่เป็น  แม้จะเป็นแผนที่กรุงเทพบ้านตัวเองก็ตาม  ไม่รู้ใครเป็นบ้างแต่เราเป็นมึนหมุนกระดาษไม่ได้หมุนเส้นทางในหัวก็ไม่ได้  หลงทิศไม่รู้ตัวเองอยู่ไหน  เค้าว่ากันว่าผู้หญิงมีสมองส่วนที่ใช้สำหรับภูมิศาสตร์น้อยกว่าผู้ชาย  ดังเช่นทหารหลงป่าสามารถเดาทิศได้ เป็นเพราะเพศหรือเปล่าน๊า... ข้อมูล * คุณสามารถทำใบขับขี่อินเตอร์ได้ที่เมืองไทย ใช้เวลาทำแค่ 10-15 นาที ยื่นพาสปอร์ต รูปถ่าย สำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน ค่าทำเนียมไม่กี่บาท  ใบขับขี่หมดอายุทุก 1 ปี  การต่อครั้งต่อไปง่ายขึ้นเอาใบขับขี่อินเตอร์ใบเดิมกับบัตรประชาชนไปต่ออายุ  ใช้ขับได้ประมาณ 40 ปท. การอัพเกรดใบขับขี่อินเตอร์จากไทยไปใบขับขี่ออสเตรีย *  ติดต่อรร.สอนขับรถยนต์ ยื่นเอกสารต่างๆ ตามขั้นตอนที่ทางรร.ต้องการ ร่วมกับใบรับรองแพทย์ด้วย เพื่อฝึกขับ ฝึกศัพท์ จำนวนชม.เรียนขึ้นกับความสามารถในการขับของคุณและวิจารณญานของครูผู้สอน  ขับทดสอบถนนรูปแบบต่างๆ สนามสอบ การจอด การถอย การให้สัญญาณ แล้วนัดวันเข้าสอบปฏิบัติโดยมีตำรวจนั่งเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งท่านคอยให้คะแนนการขับ  ไม่มีการสอบข้อเขียน ไม่มีการสอบคอมพิวเตอร์ใดๆ  แล้วฟังผลหลังขับ  รอรับใบขับขี่ที่บ้าน หมายเหตุ * กม. เปลี่ยนแปลงกฏข้อบังคับต่างๆ ก็เปลี่ยน  ได้ยินว่าปัจจุบันปทท.ไม่ออกใบอนุญาตขับขี่ตลอดชีวิตแล้ว  ดังนั้นอาจส่งผลกับการอัพเกรดใบขับขี่ในออสเตรียด้วย  เพราะระบุอายุใบขับขี่ว่าขั้นต่ำต้องกี่ปีกี่ปี  ป้องกันคนหัวแหลมไม่อยากสอบข้อเขียนอยากได้ใบขับขี่แต่ขับยังไม่คล่อง จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 18:09:28

ความคิดเห็นที่ 48 คคห.36 คุกคามทางเพศ สวิงกิ้งอะไรนี่มันเริ่มต้นประมาณ 3 ปีหลังนี้ค่ะ  มันไม่ได้มาโครมเดียวทุกสิ่งทุกอย่าง  แต่ละอย่างมันใช้เวลาในการผุดเรื่องขึ้นมา   ยกเว้นเรื่องแอลกอฮอล์ของสามีที่มันมาเป็นวงจร แบบสม่ำเสมอ  เงียบสงบแล้วกลับมาอีกแต่ไม่หายไป แล้วอย่าได้กลัวคนออสเตรียไม่ได้เป็นแบบนี้กันหมด  ที่เมืองไทยที่ไหนๆก็มีเรื่องสะเทือนโลก  เรื่องที่เกิดกับเราก็เป็นเรื่องที่เคยได้ยินกันมาเพียงแต่เราไม่คิดว่ามันจะเกิดกับเราได้  เหมือนที่คุณคิดว่ามันคงไม่เกิดขึ้นกับคุณหรอกไม่มีทาง  นั่นแหละคือสิ่งที่เราเคยคิดเหมือนกัน เราเองก็ไม่ใช่ผู้เชียวชาญ  เราก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างคำว่า "เปลี่ยนคู่นอน"  ที่เค้าเรียกว่ามี "กิ๊ก"  กับสวิงกิ้งมันจะต่างกันตรงไหน  เพราะพ่อสามีเปลี่ยนคู่นอน  แม่สามีก็เปลี่ยนคู่นอน  เรื่องนี้ก็มึนๆงงๆ  แต่มันเหมือนไม่เปลี่ยนคู่นอนธรรมดาแบบคนแอบไปมีกิ๊ก  หรือที่ชายไปไปมีหญิงนอกบ้านภรรยาหลวงก็รู้แต่ก็จำยอมอะไรแบบนั้น  เพราะเค้าต่างรู้เห็นเป็นใจและยอมรับกันและกัน  บอกแล้วว่างง ************************************************ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 19:33:12

ความคิดเห็นที่ 49 น้องนิโคเก่งมากๆ ค่ะ คุณก็สอนลูกได้น่ารักจัง จากคุณ : beermania เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 20:18:13

ความคิดเห็นที่ 50 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบที่คุณสอนลูกค่ะ คุณสอนได้ดีมาก เป็นธรรมที่ปฏิบัติได้จริงค่ะ คุณเป็นคนเข้มแข็งมาก ขอชื่นชมจากใจจริง และจะนำไว้เป็นแบบอย่างค่ะ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ค่ะ (^____^) จากคุณ : (^-^) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 22:40:39 A:98.112.64.201 X: TicketID:128864

ความคิดเห็นที่ 51 ดิฉันจำเรื่องราวที่คุณจ๊ะจ๋าโพสต์เมื่องครั้งที่แล้วได้ และยังเข้ามาอ่านกระทู้ในห้องไกลบ้านอยู่เรื่อยๆ ยังคิดอยู่เลยว่าป่านนี้คุณจ๊ะจ๋ากับลูกจะเป็นอย่างไรบ้าง ขอให้กำลังใจให้ทั้งแม่และน้องจงเข้มแข็ง และกลับมามีชีวิตที่สดใสในเร็ววัน เวลาเจอเรื่องเลวร้าย ดิฉันจะปลอยใจตัวเองว่า "ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ" และดิฉันก็ขอภาวนาให้ฟ้าหลังฝนของคุณจ๊ะจ๋ากับน้องนิโค จงสดใสมากๆ แบบชนิดที่ไม่มีเมฆหมอกใดๆ มาบดบังนะคะ จากคุณ : BabyBluey เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 22:49:02

ความคิดเห็นที่ 52 มาอ่านอีกรอบ คุณกับน้องนิโคเก่งมากๆๆๆ ลูกคุณเข้มแข็งมาก น่ารักมากนะคะ โชคดีของคุณจริงๆ คุณเองก็เข้มแข็งมากเช่นเดียวกัน อ่านไปอ่านมา เกิดจินตนาการว่า หากวันนึงต้องแยกกันอยู่กับสามี เราจะทำยังไงดี เรื่องเงินทองไม่มีปัญหา มีสัญญากันเอาไว้เป็นลายลักษณ์อักษร แต่ชีวิตประจำวันนี่ สิ กับลูกๆ กับคำถามต่างๆ คิดไปคิดมา เลิกคิดดีกว่า มันน่ากลัวอ่ะ จิตตกวูบเลย จากคุณ : Annachen เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 04:44:24

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านยากนิดนึง แต่เราก็จะอ่านคะ จะบอกว่ากระทู้ที่แล้วเราตื่นเต้นมากคะ โทรศัทพ์เราทั้งเก่าทั้งค้าง แต่มอนิเตอร์ตลอดดูว่าเมื่อใหร่คุณจะโพสท์คะ เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้คุณมากๆแล้วกันนะคะ เราเข้าใจความรู้สึกของคุณคะ เพราะคนไทยที่เกิดอยู่ในประเทศไทยทุกคนล้วนแล้วมีศีลธรรมอันดีและวัฒนธรรมที่ดีคะ แต่จะมากจะน้อยขึ้นอยู่กับแต่ละครอบครัวคะ วัฒนธรรมการมีกิ๊ก ส่วนตัวเรายอมรับนะว่ามันมีจริง ก็อารมณ์เมียน้อยอะไรทำนองนั้น แต่วัฒนธรรมสวิงกลิ้ง กับคนในครอบครัวนี่ เรารับไม่ได้จริงๆคะ มันเป็นอะไรที่เสื่อมถอยมากคะ คุณเป็นผู้หญิงที่แกร่งมากคะ ยังไงคุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รักษาสุขภาพด้วย เราขอเอาใจช่วยให้คุณผ่านเรื่องราวอันเลวร้ายนี้ไปให้ได้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่เราเอาใจช่วยให้คุณผ่านพ้นเรื่องเหล่านี้ไปได้ด้วยดีคะ เพราะคุณมีนิสัยบางอย่างที่คล้ายกับแม่เรา ซึ่งท่านอยู่ ตจว นานๆทีจะได้กลับบ้าน ไปหาซะที หรือไม่บางทีท่านขึ้นมาอบรม ก็จะได้อยู่ด้วยกันบ้าง เป็นกำลังใจให้หญิงแกร่งนะคะ สู้ๆ !!!! จากคุณ : DekArtKvc เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 10:48:49

ความคิดเห็นที่ 54 ขอเป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋าครับ ชีวิตเรา "อาจจะ" ไม่ได้มั่งมีเหมือนเขา แต่ เราเลือกทางชีวิตของเราเองได้ครับ ผมชอบขนบธรรมเนียมวัฒนธรรมไทยจังครับ ทำให้เรามี "ศักดิ์ศรี" "ศักดิ์ศรี" กินไม่ได้ แต่ ทำให้เราเชิดหน้าชูตาได้ครับ ^________^ สู้ ๆ ครับ คิดในแง่ดีบ่อย ๆ ชีวิตมีความสุขมากครับ จากคุณ : Bearlandia เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 15:17:07

ความคิดเห็นที่ 55 ในที่สุดคุณก็กลับมาเขียน เรายังนึกถึงคุณอยู่เสมอๆนะคะจากกระทู้ก่อน คอยเข้ามาเช็คอยู่เรื่อยๆว่าจะมีกระทู้ของคุณมาอีกเมื่อไหร่ หลังๆพอไม่เห็น ก็เลยเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง วันนี้ดีใจที่คุณกลับมา ดีใจที่ปลอดภัย ขอให้พระคุ้มครองนะคะ จากคุณ : เจ้าหญิงเท็ดดี้แบร์ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 00:20:40

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบอกว่าเราอ่านเรื่องคุณจ๊ะจ๋าแล้วเราต้องขอเป็นกำลังใจให้และนับถือว่าเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวและแข็มแข็งมาก เรื่องที่คุณนำมาบอกเล่าถือได้ว่าเป็นประโยชน์ต่อ ผญไทยที่มีสามีเป็นชาวต่างชาติ ดิฉันขอเป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋า ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันเพราะตอนนี้อยูที่ลินซ์ค่ะกับครอบครัวสามี   ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าเรามีแฟนเป็นคนออสเตรียน อาศัยอยุ่ที่ลินซ์ตอนนี้  เรานั้งอ่านทุกคนที่คอมเม้น แต่เราจะขอบอกก่อนว่าคนออสเตรียนไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกคนอาจจะเป็นส่วนน้อยด้วยซ้ำไป  เอาเป็นว่าไม่ได้ขึ้นอยุูกับชนชาติเป็นเพราะตัวบุคคลและครอบครัวที่ถูกเลี้ยงดูมามากกว่า  เรารู้จักกับแฟนที่เมืองไทย ตอนนั้นเราทำงานโรงแรมเป็น เซลล์โคออดิเนเตอร์ คอยประสานงานเรื่องงานเลี้ยงประชุมสัมมนาที่โรงแรมใน กทม แล้วแฟนเรามาประชุมกับลูกค้าไทยที่เมืองไทย ตอนนี้ครบกันมาเขาปีที่ 5 แล้ว ตลอดระยะเวลาที่เราอาศัยอยู่ที่ลินซ์ต้องขอบอกว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็ว่าได้  แม่เราเสียต้องแต่เราอยุ่มัธยมเราอาศัยอยู่กับพ่อที่เมืองไทยมาโดยตลอด   ตอนที่เรามาออสเตรียครั้งแรกก็กลัวเหมือนกันว่าจะเค้ากับครอบครัวแฟนไม่ได้ แต่ทุกอย่างมันตรงกันข้าม  แม่แฟนดีกลับเรามากท่านคอยให้ความอบอุ่นเพราะรู้ว่าแม่เราไม่มีแล้ว จะดีใจมากที่แฟนเราพาไปเยี่ยมที่บ้าน ต้องถามทุกครั้งก่อนไปว่าเราอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยท่านจะคอยทำให้เหมือนเลี้ยงคนสักสิบคนจะดีใจทุกครั้งที่เราทานอาหารหมดและต้องห่อกลับบ้านให้ไว้กินกับแฟนที่บ้านทุกเทศกาลท่านจะมีของขวัญให้เสมอเรทำเบอเกอรรี่ได้หลายอย่างก้เพราะท่านสอนและคอยหาเมนูใหม่ๆๆมาสอนเราเสมอ เรากลับมาเมืองไทยยังส่งของที่เราชอบกินมาให้  ครอบครัวแฟนเรา พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่แฟนเรายังเด็ก  คือแม่ก็ไปมีครอบครัวใหม่ไม่มีลูก  แล้วพ่อแฟนเราก้ไปมีครอบครัวใหม่ไม่มีลูกเหมือนกัน แฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว  เล่าถึงแต่แม่แฟนตอนนี้เล่าถึงครอบครัวพ่อแฟนบ้างบ้านท่านอยู่ไม่ห่างจากบ้านเราและแฟนขับรถประมมณสิบนาทีถึง  พ่อสามีเป็นคนชอบล่าสัตว์มากจะมีห้องส่วนตัวที่เก็บปืนและซากสัตว์ต่างๆๆที่เคยล่ามา ท่านจะชอบพาเราไปดูสัตว์ที่ท่านสตาฟไว้ ถ้าเราแสดงความสนใจท่านจะรีบตอบเราด้วยความดีใจ ภรรยาใหม่ของพ่อแฟนเราก็ไม่แพ้แม่แฟนชอบทำอาหารให้เรากับสามีทาน จะดีใจทุกครั้งที่มีโอกาสทำอาหารและขนมให้เราทาน เรากลับมาเมืองไทยพ่อสามีจะคอยส่งอีเมลล์มาถามว่าสบายดีมั้ยประจำจนเรารุ้สึกผูกพันธมาก เรายอมรับว่าเราโชคดีมากที่เจอกลับครอบครัวที่ดีและอาจเป็นเพราะแฟนเราเป็นลูกชายคนเดียวเลยรักทั้ง พ่อและแม่ และท่านทั้งสองก้ไม่ได้มีลูกใหม่ ตอนนี้ภาระหนักเลยตกอยุ่กับเรา เพราะท่านอยากมีหลานแต่เรายังไม่พร้อม ถ้าเรามีคงแย่งกันเลี้ยงลูกเราเราคงไม่ได้เลี้ยงเองแน่นอน  ที่เราเขียนมาทั้งหมดนี้เพื่อจะเป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋า ต้องได้เจคนใหม่ๆที่ดีเพราะคุณจ๊ะจ๋าเป็นคนดี  และอีกหลายคนที่มีแฟนต่างชาติว่าไม่ได้โหดร้ายทุกคนถ้าคุณเจอคนดีก็ดีมาก    แฟนเราเป็นคนเจ้าชู้เคยมีแฟนเป็นผญไทย มาแต่ก้เลิกกันไป แล้วมาเจอเราเป็นคนที่สอง ยอบรับว่าแฟนเป็นคนไม่โรแมนติค จำวันเกิดเราไม่ได้ ไม่ชอบวันสำคัญต่างๆๆๆ ลืมไปได้เลยเรื่องดอกไม้หรือเซอร์ไพรส์ต่างๆๆๆไม่มีให้ตั้งแต่ครบกันมา อาจจะมีช่วงหลังที่ซื้อเครื่องทำขนมให้ตอนวันวาเลนไทน เพิ่งเคยบอกรักเราครั้งเดียวตั้ง แต่ครบกันมา แต่สิ่งที่เค้าทำให้เราตั้งแต่ครบกันมาจนถึงปัจจบันไม่เคยเปลี่ยนแปลงและสม่ำเสมอจนทำให้เราลืมเรื่องเล็กๆๆน้อยเหล่านั้นไปเลย  แฟนเคยบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด เขาเป็นคนชอบทำไม่ชบพูด เราอึ้งไปเลย     ตอนนี้เราอยูที่ลินซ อยากเจอคุณจ๊ะจ๋ามากอยากเขาไปกอดแน่นๆๆนานๆๆ  เราคุยกันหลังไมค์ได้นะค่ะนักเจอกัน  เพื่อนๆๆของแฟนเรามีโสดและดีๆๆเยอะค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 03:56:09 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 03:51:38 จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 03:34:59

ความคิดเห็นที่ 57 ฝากรูปมาให้ดูเพื่อใครอยากไปเที่ยว  ในรูปคือ คุมลอฟ ไม่ไกลจากออสเตรียค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 02:45:19 จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 04:02:44

ความคิดเห็นที่ 58 รูปที่เวียนนาค่ะ    ( ปล.ขอโทษที่นำเรื่องของคุณจะจ๋าไปเล่าให้แฟนฟัง แฟนฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะถ้าคุณจ๊ะจ๋ามีอะไรให้ช่วยบอกกันมาได้เลยนะค่ะ แฟนกับดิฉันยินดีค่ะ ) แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 21:42:08 จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 04:32:48

ความคิดเห็นที่ 59 ***** Frauenhaus /บ้านหญิง/บ้านพักฉุกเฉิน  เป็นที่ช่วยเหลือผู้หญิงที่เดือดร้อน  มีเคสแบบไหนบ้างในบ้านนี้  ตรงกับคุณบ้างหรือเปล่า  จำเป็นไหมต้องถังแตก หรือไม่มีอะไรติดตัวมาเลย  จำเป็นไหมต้องมีลูก  จำเป็นไหมที่คุณต้องเป็นชาวต่างชาติเท่านั้น  ถ้าลูกหลายคนล่ะ ส่วนใหญ่เกิดจากความรุนแรงภายในครอบครัว   1.  สามีติดแอลกอฮอล์  มีหลายรายและเราเป็นหนึ่งในนั้น  ในหลายรายที่สามีทำร้ายร่างกาย   2. มีรายหนึ่งที่สามีติดยาเสพติดมีลูก  4 คน แม่ตัวนิ๊ดเดียวคลอดลูกติดกันเลยไล่อายุตั้งแต่ 5 ขวบ  4 ขวบ  2 ขวบ และคนเล็ก 1 ขวบ  เนี่ยมากสุดเลยที่เห็นแล้วเลี้ยงยากมากเพราะเป็นเด็กเล็กทั้งหมด  แม่ตื่นสายลูกๆ ก็จัดการรื้อของมาเล่น เหมือนระเบิดลงทุกจุด  คนโตเล่นนมผง Hipp ยังไม่แกะกล่องเลยเอาไปผสมดินทำเป็นปูนซีเมนต์ฉาบตึก  แต่จริงๆมีดุเดือดกว่านั้นอีกเด็กก้าวร้าว  จนท.เคยเล่าว่าเด็กคนโตชอบพูดว่าจะเอามีดมาเล่นเลยแนะแม่ให้พาไปหาจิตแพทย์  จนท.แนะนำให้ไปที่เดียวกับที่นิโคไปแต่เค้าไปหนเดียวไม่ไปอีกเลย  เพราะเค้ากลัวลูกจะเล่าอะไรๆ  แต่เรากลับตรงกันข้ามเราเห็นว่าเป็นข้อดีหากจิตแพทย์จะค้นพบอะไรในใจลูก  แต่ไม่รู้พบอะไรไหมนะ  ไปทีไรได้แต่นั่งรอลูกอยู่นอกห้องได้ยินเสียงหัวเราะลั่น  เสียงเล่นนั่นนี่กันตลอดเวลา  เธออยู่ที่นี่ไม่นานเพราะหัวหน้าบ้านพักบอกให้เธอหาที่อยู่่  เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่เลี้ยงเด็กที่จะหาพี่เลี้ยงมาคอยดูแลลูกโดยที่แม่ไม่ใส่ใจ  เธอแต่งตัวเก่งและใช้เงินเก่งเงินที่ได้เป็นเงินที่รัฐจ่ายให้เลี้ยงลูก  ในที่สุดก็กลับไปอยู่กับสามีที่ติดยาเสพติดเหมือนเดิม  เพราะถ้าไปเช่าห้องอยู่ต้องจ่ายมัดจำ  และค่ากินค่าน้ำไฟ อะไรอีกเยอะที่สำคัญทำงานไม่ได้เพราะลูกคนเล็กขวบเดียวถ้าไปทำงานรัฐก็จะลดหรือตัดเงินช่วยเหลือค่าเลี้ยงดูลูก 3.   ถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจจากคนในบ้าน  เกือบทั้งหมดสามีทำร้ายค่ะ  มีที่แปลกออกไปอีกคือ  พ่อของสามีและลูกชายทำร้ายร่างกายแม่  แต่สามีไม่ทำร้ายแต่ช่วยเหลือไม่ได้ไม่งั้นเจ็บไปด้วย  ลูกโตแล้ววัยรุ่น  อันนี้เศร้าแทนอย่างสุดใจเลยค่ะ  ลูกอกตัญญูนี่ปวดกว่าเรื่องใดๆ  ก็มาอยู่ตัวคนเดียวในบ้านนี้ 4.   สามีมีหญิงอื่น  อยู่กันมานานมีลูกแล้วมีหญิงอื่น  หรือคบกันไม่นานพอแค่ 6 เดือนแล้วพบว่าเค้าไม่ใช่คนดีคนที่ใช้  ทะเลาะกันแล้วโดนไล่ออกจากบ้าน  มีงานทำอยู่ประจำแต่หาบ้านพักไม่ทันจึงต้องเข้ามาอาศัยที่บ้านพักฉุกเฉินไปก่อน  อันนี้บางคนก็ถูกสามีทำร้ายด้วย 5.    ทนอยู่กับสามีที่แก่พิการและต่อว่าต่อขานรองรับอารมณ์ที่แปรปรวนของสามีไม่ไหวอีกต่อไป   ไม่เคยทำงานนอกบ้านมาก่อนเป็นแม่บ้านมาตั้งแต่แต่งงานจนสูงอายุ  ลูกๆแต่งงานมีครอบครัวมีหลานกันหมดแล้ว  แต่ไม่สามารถไปอยู่กับลูกบ้านไหนได้เลย  (น่าแปลกแต่จริงในสังคมฝรั่งเค้าอย่างนั้นคนแก่อยู่ส่วนคนแก่ตามลำพังไม่เหมือนวัฒนธรรมจีนไทยบ้านเรา) 6.    แฟนในวัยเรียนทุบตีบ่อยๆ  กลางดึกถูกไล่ออกจากบ้าน  มีคนพามาบ้านพักฉุกเฉิน  ยังอยู่ในวัยเรียนระดับมหาวิทยาลัยและเป็นชาวต่างชาติ                         ทั้งหมดนี่เป็นผู้หญิงตั้งแต่แก่ถึงสาวๆ   มีที่แต่งงานและยังไม่แต่ง   มีที่มีลูกแล้วเพิ่งเกิด  บางคนมีลูกคนเดียวบางคนมีหลายคน  และผู้หญิงอีกหลายคนที่ไม่มีลูก   บางคนเป็นชาวต่างชาติที่มีครอบครัวมาก่อนลูกๆโตแล้ว    มาแต่งงานใหม่อยู่ออสเตรียแล้วเจอคนไม่ดี  พอมาบ้านพักก็ตัดสินใจไม่กลับปท.ตัวเองและจะทำงานอยุ่ที่นี่ต่อไป    หลายคนเป็นคนออสเตรียเองมีลูกติดมาบ้าง  ลูกโตวัยรุ่นแล้ว  บางคนลูกแต่งงานแล้ว  และบางคนแบ่งลูกคนละครึ่งกับสามี  บางคนเลือกเอาลูกคนโตมาบ้านพักด้วย  แต่บางคนแบ่งกับสามีขอเลือกลูกที่เพิ่งเกิด                          บางคนมาขณะตั้งท้อง  และมีบางคนที่มาอยู่แล้วก็กลับมาอยู่อีกเคยมาอยู่ 2 ครั้งก็มี  เคยมาอยู่แล้ว 3 ครั้งก็มี  บางคนเคยมาครั้งแรกตอนยังไม่มีลูก  มาอีกทีตอนท้อง  มาอีกทีพร้อมเบบี้  และบางคนก็ขึ้นศาลมาหลายหนสามีแพ้ทุกครั้งเสียค่าปรับทุกครั้งแต่สามีไม่เข็ดอีก  คราวนี้ภรรยาเลยจะเอาแบบยึดทรัพย์ยึดลูกยึดทุกอย่างเสียที (อันนี้ดุเดือดมากและเธอดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรอีกแล้ว  ขึ้นศาลชนะจนชิน  แถมเป็นต่างด้าวที่มีญาติพี่น้องในออสเตรียเพียบ  แต่เธอเลือกที่จะมาสู้กันในบ้านพักฉุกเฉิน                            มีสามีที่มารุกรานถึงหน้าบ้านหลายคน  บางครั้งก็ไม่รู้สามีใคร  ดังนั้นประตูที่เปิดเข้า - ออกบ้านหมายถึงอันตรายที่อาจมาถึง  มีอยู่ 2-3 ครั้งที่มีผู้ชายสามีใครไม่รู้ล่ะ  รอจังหวะใครก็ได้เปิดประตูแล้วบุกเข้ามาจังหวะที่ประตูแง้ม  อันนี้ตื่นเต้นมาพอดีวันนั้นเราไม่อยู่ใครๆ เดาว่าเป็นสามีเราบอกสีบอกลักษณะรถกันใหญ่   แต่เราไม่คิดว่าเป็นสามีเราเค้าฝ่อจะตายไปเค้าไม่น่าจะกล้าทำอะไรแบบนี้ได้                        สามีบางคนคิดสั้นมากไหนจะต้องขึ้นศาลต่อรองเรื่องลูกกัน  และเรื่องทำร้ายร่างกาย  เรื่องการเงินอีก  แต่กลับทำเรื่องให้ตัวเองดูแย่ขึ้น  ด้วยการดักรอที่ถนนแล้วทำร้าย  มีที่น่ากลัวมากๆ อันหนึ่งที่ส่งไปรษณีย์อัดมาหลายกล่อง  มีชุดแต่งงาน กรอบรูปหลุยส์ทองๆ  ทุบหักมาซะงั้น  และเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวของภรรยา  พร้อมถุงอีกถุงที่ใส่มีดอาบเลือดมา  (อาจเป็นเลือดหมูก็ได้)   ***** กฏว่าผู้ชายห้ามเข้าบ้านพักแต่ก็มีข้อยกเว้นนะ เวลามีเรื่องตำรวจต้องเข้ามาตรวจค้น  แต่ถึงเป็นตำรวจก็ถูกปฏิเสธการเข้าได้นะ  ไม่ได้แปลว่าคุณจะบุกได้  และต้องให้เจ้าหน้าหญิงนำพาเข้ามาและเฝ้าประกบตลอด ช่างซ่อมแซม  ช่างประปาเคยมาซ่อมชักโครกห้องเรา  เราแจ้งจนท.ไป  จู่ๆมีผู้ชายเดินเข้ามา 2 คนโดยที่เราไม่รู้มาก่อนและไม่มีจนท.นำเข้ามาในชั้นที่เราอยู่  ตกใจถึงตกใจที่สุดเลยนึกว่าโดนแล้วไงสามีใครหลุดเข้ามา จนท.ของ Ambulance  เคยมีหญิงในบ้านดื่มเหล้าเมาแล้วดีเพรสซีฟลึก  ก็ข้อมือเค้ามีรอยมีดกรีดด้วยนะ  รายนี้ถูกทำร้ายมาโดยแฟนที่เป็นโรคจิต  ก็เครียดไปดื่มเหล้านอกบ้านแล้วก็พกเข้ามาดื่มอีก  จนท.เลยต้องโทรเรียกรถพยาบาลมารับตัวไปกลางดึก  วันรุ่งขึ้นถูกเชิญให้ย้ายออกเพราะผิดกฏบ้านพักที่ดื่มของมึนเมา  แม้แต่เครื่องดื่มชูกำลังก็ไม่ควรดื่มในบ้านนี้เพราะมีฤทธิ์กล่อมประสาท จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 05:44:28

ความคิดเห็นที่ 60 ทดลองให้กิ๊ฟดูนะคะ  ว่าเป็นไงมันช้ามากค่ะกว่าจะขึ้นแต่ละหน้าจอ  ทำให้เสียเวลาพิมพ์ไปอีกเพราะเนตก็ช้าอยู่แล้ว  แต่รับรองได้ว่าอ่านทุกคคห. อ่านทุกคำของทุกคนค่ะ  เพราะสิ่งที่เพื่อนๆเขียนมามันมีค่ากับเราตั้งแต่กระทู้ที่แล้วๆอ่านแล้วรู้สึกโพสซิทีฟ  เราได้กลับไปอ่านซ้ำอีกหลายครั้งทุกคคห.  ยกเว้นคคห.ของเราที่เราไม่อยากอ่านก็ผ่านๆ ไปซะ   ขอโทษที่พิมพ์ผิดแยะ และอ่านยากจริงๆด้วยค่ะ  ไม่รู้จะพิมพ์ยังไงให้อ่านง่ายๆ   แต่อันข้างบนก็ลองมาพิมพ์ใน WordPad ดูลองทำหน้ากระดาษให้แคบลงไม่ทราบจะได้ผลไหมนะคะ ขอบคุณซิงเกิ้ลมัมที่มาเล่าว่าชีวิตใหม่ดีกว่าเดิม  เป็นการให้ความหวังที่ดีมากเลยค่ะ   ถ้าใครที่กำลังเผชิญอยู่ก็ขอเป็นกำลังใจให้เช่นกันนะคะ  และอย่ายอมให้สามีทำร้ายร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่านะคะ  มีท่านหนึ่งบอกว่ากำลังเผชิญกับสามีโรคจิต พอมาอ่านเรื่องเราแล้วรู้สึกเรื่องตัวเองเล็กลงในทันที  อยากจะเตือนว่าในบ้านพักมีหญิงที่อยู่ร่วมกับแฟนโรคจิตที่กินยารักษาของจิตแพทย์มาเป็นเวลานาน  จะว่าหายก็ไม่หายเป็นๆหายๆ   ที่สำคัญคือทำให้คนปกติรับผลกระทบไปด้วย   เธอคนนี้เรียนเกี่ยวกับจิตแพทย์มาและทำงานที่เกี่ยวข้อง  ท้ายที่สุดเธอก็รักษาตัวเองไม่ได้ทั้งที่เรียนมารู้วิธีแก้ปัญหาแต่ผงเข้าตาเขี่ยเองไม่เห็น  ตามกฏระเบียบของบ้านทำให้เราเล่าแบบชี้ชัดลงตัวระบุบุคคลไม่ได้  และต้องเล่าข้ามไปข้ามมาเหมือนไม่ได้เป็นเรื่องของคนๆเดียว  แต่เธอคนนี้รับผลกระทบหนักมาก  ทำร้ายร่างกายตัวเองด้วย  ถ้าอยู่กับคนโรคจิตโปรดมีสติที่แข็งแรงนะคะ  เพราะผลกระทบที่จะได้รับมีแน่ค่ะไม่เล็กอย่างที่คุณคิดหรอกค่ะ  เป็นห่วงคุณเช่นกันนะคะ หลายคนหลังไมค์ความห่วงใยมา  ขอบคุณค่ะและขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงติดตามและคิดถึงกันตลอดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราต่อไป  เราจะค่อยๆ เล่าเพื่อตอบแทนที่คิดถึงกันจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ตอนนี้จะเห็นว่าเราเล่าได้สับสนกว่าตอนหนีออกจากบ้านเสียอีก  เพราะเรื่องมันเยอะเกิ๊นนนนน   ตื่นเต้นมากเหมือนในหนังเลย  หากใครว่ากระทู้ที่แล้วตื่นเต้นแล้ว  เหตุการณ์ที่ตามมาหลังจากนั้นทำเอาผมแทบหัวล้าน  เรื่องเร้าใจมาเป็นยกๆ  ก็ดีแล้วที่ตอนนั้นไม่มีเนตให้เขียนกระทู้ไม่มีโทรศัพท์ให้ติดต่อใคร  ไม่งั้นจะ F5 กันไม่หลับไม่นอน  เพราะเพื่อนเราใครเข้ามาเอี่ยวก็หัวใจหล่น และระทึกขวัญทุกราย                  เราพยายามสอนลูกและเป็นแม่ที่ดี   แต่แม่ที่ดีนั้นเหนื่อยสมองมันล้าเพราะรับบทหนักตลอดเวลา  บางทีอยากเป็นแม่เลวเหมือนกัน  แบบตาบอด หูหนวก เป็นใบ้อะไรงี้  เหนื่อยมากเข้าทำให้เราบางครั้งก็อยากหูหนวกไม่ได้ยินอะไร   มีรำคาญนิโคบางครั้งยามที่เค้ารบเร้าตื้อไม่เลิกไม่ลดละ  มีดื้อเหมือนกัน  ถึงได้ต้องแทรกธรรมะศาสนาพุทธเข้าไปสอนลูกก็ย้ำเตือนตัวเองไปด้วย  เพราะเราไม่ได้อยู่กับเค้าจนตาย  และในสังคมฝรั่งนี้ปัจจัยแปรผันรอบตัวลูกเยอะที่จะทำให้ลูกไม่ใช่ลูกที่น่ารัก  ก็หวังว่าสิ่งที่สอนไปจะเข้าไปในใจเค้าบ้าง  เค้าจะได้มีภูมิคุ้มกันภัยที่เกิดจากตัวเอง  ก็ให้ท่องกลอนสอนตัวเองฝึกภาษาไทยไปด้วย  หลายรอบนะเพราะต้องแปลความหมาย   ยกตัวอย่างประกอบ  ถามกลับเช็คความเข้าใจ  บางทีก็แทรกนิทานที่แม่แต่งเอง   ตนเตือนตน  ของตน  ให้พ้นผิด               ตนเตือนจิต  ตนได้  ใครจะเหมือน ตนเตือนตน  ไม่ได้  ใครจะเตือน              ตนแชเชือน  ใครจะเตือน  ให้ป่วยการ. ให้นิโคทวนทีไรภาษาไทยมั่วมีแต่ตนเตือนตน ตนผิด ตนไม่ได้  ตนป่วย มั่วจนแม่หัวเราะน้ำลายไหล คุณBearlandia พูดถึงศักดิ์ศรี  ที่กินไม่่ได้  มีฝรั่งหลายคนคิดว่าทำไมเราไม่อดทนอยู่ต่อไปทั้งที่มีทุกอย่าง   เดี๋ยวพออายุมากตายกันไปหมดก็ได้เป็นเจ้าของ  ลูกก็ไม่ต้องลำบาก  อืมม์ฟังครูสอนภาษาอังกฤษนิโคที่อนุบาลเก่าโทรมาหาเล่าว่า  มีคนแตกความคิดเห็นเรื่องเราออกเป็นหลายทางและเป็นเรื่องทอล์คออฟเดอะทาวน์เพราะถ้าพ่อสามีมีชื่อเสียงถึงไหน  คราวนี้ก็ชื่อเสียถึงนั่น  ขาดเสียแต่ว่าผู้คนได้แต่เดาเรื่องกันไป  ไม่มีใครได้รู้เรื่องราวจริงและส่วนใหญ่แม้ไม่รู้เรื่องใดๆ  แต่ก็เชื่อว่าเราจากไปอย่างมีเหตุผลแน่นอน  บ้างก็ลือกันว่าถูกสามีทำร้าย  หากได้รู้เรื่องจริงคนในบ้านนี้จะไม่เหลือแม่แต่ความเชื่อมันในตัวเองเวลามองหน้าใครเลย  ถ้าเอาแค่เอกสารหย่าจากทนายฝั่งโน้นให้ใครได้อ่าน  ก็จะเหลือแต่หญิงไทยคนนี้คนเดียวที่  เป็นสุภาษบุรุษ และ มีศักดิ์ศรี คุณ I'm traveller แชร์ให้แฟนฟังได้ค่ะยินดีให้เล่าสู่กันฟัง   เวลาเจอหญิงชาติอะไรก็แล้วแต่ตกที่นั่งแบบเราจะได้แนะนำเค้าให้ไปได้เลย  จุดที่คุณอยู่ใกล้ๆ ก็มี Frauenhaus  Amstetten  ขอบคุณสำหรับกอดแน่นๆ ล่วงหน้าค่ะ  มีเพื่อนที่ลินซ์อยู่บ้างแต่ก่อนขับไปบ่อยๆ ค่ะไปเที่ยวไปนอนบ้านเพื่อน  ไปลองถนนเส้นนี้เพื่อลดความกลัว  แล้วพาตัวเองไปทริปที่ไกลขึ้น  เป้าหมายอยากขับรถกับลูกเที่ยวข้ามหลายๆ ปท. เองค่ะ   ยินดีด้วยที่ได้สามีดีมีเมตตา เห็นอกเห็นใจ  เท่ากับถูกล๊อตโต้นะคะนั่น  บางทีทำบุญชาตินี้ยังไม่พอต้องอาศัยบุญชาติที่แล้วเข้าช่วยจึงจะได้บั้นปลายที่มีความสุขกับคู่ชีวิต  เราก็หวังว่ากรรมจะหมดเร็ววันนี้จะได้เจอฟ้าหลังฝน ยืนยันอีกคนนะคะว่าการกระทำสำคัญกว่าลมปาก  ขอให้รักสม่ำเสมอไปนานๆ และโชคดีอีกหลายชั้นเมือ่ได้เจอครอบครัวสามีที่ดีและน่ารักยินดีด้วยจริงๆค่ะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 07:14:43

ความคิดเห็นที่ 61 พรุ่งนี้จะมาเล่าเรื่อง  "อยู่บ้านพักฉุกเฉินแล้วได้ความช่วยเหลืออะไรบ้าง  ห้องพักเป็นอย่างไร  มีหน้าที่อะไร" จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 07:17:05

ความคิดเห็นที่ 62 เข้ามาให้กำลังใจ และเข้ามากอดแน่นๆ สู้ สู้ สู้ เราจะคอยให้กำลังใจ จากคุณ : แม่น้องชะเอม (ต้นข้าวในสายลม) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 15:33:02

ความคิดเห็นที่ 63 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : rapisah เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 16:33:37

ความคิดเห็นที่ 64 ตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้แรกค่ะ แต่ตอนนั้นยังไม่มี login เป็นแม่คนเหมือนกันค่ะ แต่ไม่เคยเจอเหตุการณ์เหมือน จขกท. ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจส่งให้คุณแม่เหมือนกันนะค่ะ คุณตัดสินใจเพื่อลูกและตัวเองได้ถูกต้องแล้วค่ะ เราไม่เคยไปอยู่ต่างแดนไม่รู้ว่าชีวิตเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าถ้าเรื่องราวทุกอย่างจบลง เอาลูกกลับบ้านเราเถอค่ะ กลับมาเมืองไทย กลับมาหาตายาย กลับมาหาคนที่รักคุณที่เมืองไทยนะค่ะ  ไม่มีที่ไหนสุขใจ สบายใจ เท่าบ้านของเราเอง สู้ๆนะค่ะ กอดทั้งคุณบี ทั้งน้องนิโคล จากคุณ : แม่ลูก2 (mommy42children) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:30:38

ความคิดเห็นที่ 65 ให้กำลังใจนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : น้องจุ่น เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 22:27:05

ความคิดเห็นที่ 66 เราว่าตอนนี้คุณจ๋ามีสติกว่ากระทู้แรกเยอะมากคะ อ่านแล้วรู้สึกได้ว่าคุณมีความสุข มีสติ กระทู้แรก เหมือนคนเบลอๆเล่าเรื่อง วกไปวนมา เทียบกับตอนนี้ดีขึ้นเยอะมาก แม้จะเยอะ ยาวมาก แต่เราอ่านหมดนะคะ จับใจความได้ง่าย ตามอ่านเรื่อยๆ ขอให้กำลังใจด้วยนะคะ ประสบการณ์ชีวิตแบบนี้ ผ่านมาได้แบบมีสติ เราขอยกให้เป็นยอดคุณแม่เลยคะ สู้ๆต่อไปนะคะ จากคุณ : dcapar เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 09:33:34

ความคิดเห็นที่ 67 สู้ ๆๆๆๆๆๆๆเพื่อตัวเองและลูกนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงค่ะ จากคุณ : ส้ม (thaibo_pa) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 11:23:35

ความคิดเห็นที่ 68 ตามมาให้กำลังใจเช่นเดิมนะคะ จากคุณ : Benim เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 11:48:32

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ  เมื่อวานเนตไม่มีปัญหาจากเซิฟเวอร์  และมีคนที่เข้ามาอยู่ใหม่เพราะสามีทำร้ายและต้องการทำเรื่องหย่า  ปรากฏว่าถึงวันประจำเดือนน่าจะมาแต่ไม่มาก็ปลอบกันไปว่าอาจเครียด  แต่ไงก็ไปซื้อตัวเทสตั้งครรภ์มาดีกว่า  ฉันขออวยพรให้เธอไม่ท้องนะ  เพราะสถานะแบบนี้ไม่น่าเลย   ปรากฏว่า...ท้องงงงงง   เราขนลุกซู่จากเท้าขึ้นหัวเลยย้อนกลับ ไป 7 ปีที่แล้วเหตุการณ์เหมือนกันจังต่างกันตรงสถานที่ๆเราไม่ได้อยู่บ้านพักฉุกเฉินแบบเค้า  นั่นเป็นสาเหตุให้เราต้องพิจารณาและให้โอกาสคนทั้งหมดได้เป็นครอบครัวเดียวกัน    มีผู้หญิงอีกคนยืนตาโตพร้อมกันเพราะเค้ามาที่บ้านนี้ 3 ครั้งและเหตุการณ์เหมือนกันกับคนใหม่นี่เปี๊ยบ  พวกเราก็หน้าสลดไปตามๆกัน  การมีลูกเป็นเรื่องน่ายินดีในครอบครัวที่มีความสุขรักกัน  แต่สภาพแบบนี้อื่มม์  จุกพูดไม่ออกเลย   คนที่เข้ามาบ้านฉุกเฉินนี่ 3 ครั้ง  เค้ามาครั้งแรกตอนไม่ท้อง  รู้ว่าท้องเพราะไปรพ.ทำแผลที่เกิดจากการทำร้ายก็ช๊อคคาเตียงทำแผลนั่นแหละค่ะ  ก็ตัดสินใจให้โอกาสตัวเอง สามีและลูกก็กลับไปอยู่ด้วยกันจนท้อง  โดนทำร้ายอีกแล้วกลับมาบ้านฉุกเฉินอีกรอบท้องก็ค่อยโตขึ้นไปเรื่อย  ทั้ง 2 ครั้งที่ผ่านมาสามีแพ้ในชั้นศาลและต้องเสียค่าปรับค่าทนาย  พอมาครั้งนี้เธอมากับลูกน้อยวัย 6 เดือนและกำลังรอขึ้นศาล  คราวนี้เธอจะจัดหนักเพราะขึ้นศาลวางแผนยึดทรัพย์ยึดบ้านสามีแล้ว  ซึ่งก็อาจเป็นไปได้หรืออาจเป็นไปไม่ได้  ก็มีบางเคสที่ศาลตกลงในภรรยาและลูกอยู่ต่อ  แล้วสามีไปหาบ้านใหม่ขึ้นอยู่กับการแบ่งทรัพย์สินและข้อตกลงกันในชั้นศาล          หรือภรรยาหาที่อยู่ใหม่เอง            หรือสามีหาที่อยู่ใหม่ให้       เราและผู้หญิงคนนี้ได้ทนายคนเดียวกันเราเลยได้คุยกันเรื่องนี้บางครั้งเพราะต่างก็อยากรู้ว่ากม.จะตัดสินยังไง จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 21:26:36

ความคิดเห็นที่ 70 เจ้าของกระทู้เข้มแข็งมากๆเลย สู้ต่อไปนะค่ะ อ่านกระทู้ไปก็คิดถึงครอบครัวที่บ้านมีปัญหากัน แม่ก็พยายามประคับประคองครอบครัวจนถึงที่สุด แต่สุดท้ายก็เลิกรากันไป ส่วนเราที่เป็นลูกก็ได้รับรู้เรื่องราวมาตลอดและเห็นความเข้มแข็งในตัวแม่ที่พยายามเลี้ยงดูเราให้ดีที่สุด พยายามไม่ให้ปัญหาที่บ้านกระทบกับการเรียนและจิตใจของลูก หนูเชื่อว่าน้องนิโคต้องเข้าใจในสิ่งที่คุณจ๊ะจ๋าเลือกตัดสินแน่นอนค่ะ จากคุณ : พยาบาลจอมโก๊ะ เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 01:07:27

ความคิดเห็นที่ 71 คุณแม่ลูก 2  อยากกลับไทยค่ะแต่คงอีกนานกว่าเรื่องจะเรียบร้อย 1 ปีเป็นอย่างต่ำและ 3 ปีเต็มที่ค่ะ คุณdcapar  เราพิมพ์ผิดเยอะมากเลยค่ะ  มีเวลาน้อยในการพิมพ์ค่ะเลยต้องพิมพ์สดส่งสด  อยากให้กิ๊ฟทุกคนก็กินเวลาเข้าไปอีก   แต่อ่านของทุกคนค่ะ  กระทู้เก่าอดหลับอดนอนจนสมองไม่สั่งงานอยู่ราวอาทิตย์ช่วงแอบขนของหนีน่ะค่ะ คุณพยาบาลจอมโก๊ะ   สิ่งที่เรากลัวคือ  พฤติกรรมของลูกที่ได้รับจากผลกระทบเรื่องนี้  บวกกับสิ่งแวดล้อมที่นี่เด็กฝรั่งต่างจากเด็กไทยมาก  ความดื้อความกร้าวของลูกในบางครั้งที่ซิงเกิ้ลมัมอย่างเราต้องแบกรับอยู่ตอนนี้มันทำให้เราหวั่นใจลึกๆ  ดื้อลงโทษหรือไม่ลงโทษดี  พูดกับลูกตักเตือนต่อว่าแบบนี้ดีไหมแรงไปไหม  เพราะวันเวลาที่อยู่กับแม่เวลานี้สำหรับลูกมันน่าเบื่อหน่ายออก  ดุจัง  นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้  แต่ก่อนเล่นกันสนุกสนาน  มาตอนนี้แม่ตึงเครียดเหลือเกิน  พอลูกชวนเล่นแม่เล่นไม่ไหว  สมองตึงหรือไม่ก็เหนื่อยจากงานล้ากับเรื่องสำคัญทุกเรื่องรอบๆ ตัว  เพราะเรากำลังตั้งตัวมาแบบต้นทุนต่ำมากแถมยังไม่ได้อยู่ปท.ตัวเอง  มาชวนเล่นตัวเรารู้สึกไม่สนุกอยากพักหู  ถึงเวลาอาหารก็ควบคุมเรื่องอาหาร ความสะอาด  กิริยามารยาท  คำพูดจา  อารมณ์ ไหนจะต้องมีเหตุผลกับลูกอีก  รู้ไหมแม่ดีๆอย่างเราในเวลานี้  มันล้นจะถึงต้นคอแล้ว  อยากอ้วกเอาปัญหาออกมา เครียดหน่อยนี่ก็จะตีหนึ่งแล้วกลับมาจะเซฟไว้ก่อนแต่ดันกลายเป็นกดส่งเสียนี่  เมื่อกี้คุยกับเรื่องเอกสารจากทนายนักแปลงสารของสามี  แปลกันบรรทัดต่อบรรทัดเพราะเราคิดว่าคงต้องกลับไปสู้กันเพราะตกลงกันไม่ได้แน่ๆ  จึงพิมพ์อะไรในกระทู้นี้ไม่เสร็จอย่างที่เกริ่นไว้     ทนายของสามีเขียนเรื่องโกหกได้เป็นหน้าๆ ทำให้เราไม่พอใจอย่างมาก   เพราะสามีได้พยายามติดต่อมาทางโทรศัพท์ต่อรองไม่อยากเปิดต่อสู้กัน  ขอร้องให้ยืดหยุ่นให้โอกาสเค้าได้แสดงตัวเป็นพ่อที่ดีกับลูกถึงแม้จะต้องหย่ากันก็ขอเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเพื่อลูก   อ้าวก็ประโยคนี้เป็นของเราทั้งหมด  สิ่งนี้คือสิ่งที่เรียกร้องไปตั้งนานแล้วแต่ไม่เคยได้รับ  เวลานี้เอาคำพูดของเรามาพูดกับเราแน่นอนล่ะเราต้องยินดีแน่    ก็ทำการยืดหยุ่นให้เรื่องลูกเพื่อลูกจะได้รับความรักแล้ว    แต่ดูสิเอกสารที่ได้รับจากศาลที่เป็นของทนายฝั่งนั้นกลับเป็นเรื่องโกหกอีกแล้วทั้งเพ  จะเอาไงกันต่อทางโทรศัพท์ให้ยืดหยุ่น  เจอะกันทำเป็นอ่อน   ณ. ปัจจุบันสามีสามารถพบเจอลูกได้ 2 อาทิตย์ครั้งๆ ละ 3 ชม. เรียกว่า Besuchcafe  ไม่มีการดื่มกาแฟอะไรในตอนเยี่ยมแต่เป็นการเปรียบเปรยการพบเยี่ยมลูกว่าสั้นเหมือนดื่มกาแฟ  โดยมีจนท.จาก Jungenamt  หน่วยงานเกี่ยวการคุ้มครองเด็กมานั่งดูระหว่างการพบปะ  โดยเราเซนต์เอกสารไม่ต้องการติดต่อพบเจอพ่อเด็ก  จึงมีหน้าทีมาส่งลูกและมารับลูกหลังครบเวลา  โดยสามีต้องเสียคชจ.ให้จนท.ชม.ละ 25 ยูโร  เสาร์ที่แล้วเป็นการพบเยี่ยมครั้งที่ 9   เมื่อครั้งที่ 8 นั้นสามีผิดกฏอีกแล้วไม่ยอมอยู่ในห้องระหว่างที่เรามาส่งลูก  แต่ฝืนจนท.ออกมาและร้องให้กำปั้นขยี้ลูกตา 2 ข้างเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ  และร้องขอให้เราช่วยพูดกับเจ้าหน้าที่ให้ยืดหยุ่นพาลูกออกไปนอกบ้าน(บ้านที่เป็นที่ของหน่วยงานนี้เป็นจุดนัดพบ)  เพื่อพาไปทะเลสาปว่ายน้ำเหมือนกับการพบเยี่ยมคร้้งที่ 7  ที่สามีหลอกจนท.ที่มาแทนเจ้าหน้าที่ประจำว่าสามารถพาลูกขี่จักรยาน  และไปว่ายน้ำที่ทะเลสาปได้  ดังนั้นเราจึงแจ้งจนท.ไปว่าสิ่งที่จนท.ทำไปนั้นไม่ถูกต้อง  ควรแจ้งขอมูลให้เราซึ่งเป็นแม่เด็กรู้ก่อนว่าจะไปไหนเพราะปกติเจอกันแต่ในบ้านเท่านั้น  หากถามเราว่าจะไปว่ายน้ำที่ทะเลสาปได้ไหม  เราจะตอบว่าไม่ได้เพราะหมอไม่อนุญาตให้ดำน้ำเพราะต้องผ่าตัดหู  อีกทั้งวันนั้นมีน้ำมูกไหลนิดหน่อย  น้ำทะเลสาปเพิ่่งเริ่มต้นฤดูร้อนอุณหภูมิของน้ำยังเย็นเกินไป   ดังนั้นพอมาครั้งที่ 8 สามีเกิดได้ใจอยากทำอีกแต่จนท.คนเดิมกลับมาแล้วและได้รับคำสั่งจากบอสว่าไม่อนุญาตให้พานิโคออกนอกสถานที่อีกต่อไป  ความที่สามีได้เจอะลูกนอก Besuchcafe หนึ่งครั้งเพราะลูกโทรหาเค้าเองจากมือถือเรา  แล้วสั่งพ่อให้ซื้อโน่นนี่แล้วเอามาให้ที่บ้านพัก  และพูดหักคอแม่ด้วยการไปชักชวนพ่อว่ายน้ำและขอให้ทำตามที่นิโคขอโดยการให้เอาออสก้า(หมา) มาด้วยนิโคจะอุ้มออสก้าเพราะคิดถึง  แล้วให้ป๊ากับม๊าขี่เรือถีบคู่กันข้างหน้าที่ทะเลสาป  นิโคขอร้องเราแทบแย่   เราต้องปฏิเสธสามีไปทางโทรศัพท์ว่าเรายังไม่พร้อมที่จะเจอกัน  ขอเวลาอีกหน่อยเพราะสิ่งที่เค้าทำกับเรามันมากมายและรุนแรงเราต้องใช้เวลาในการเยียวยาตัวเอง  แต่ในอนาคตเพื่อลูกเราจะทำแน่นอนแต่ไม่ใช่วันนี้ในวันที่ลูกโทรศัพท์  ปรากฏสามีเอาของมาให้ลูกพอลูกรู้ก็กระเด้งกระดี้กระด้า  วิ่งจะออกไปเปิดประตูบ้านพักปรี่ไปหาพ่อที่ลานจอดรถ  จนท.เลยกักตัวไว้ไม่ให้เปิดประตูออกไป  จนท.ก็ตกใจมากที่สามีบุกมาที่บ้านพักอีกแล้วทำไม  เราบอกเราจะเล่าให้ฟังเพราะนิโคโทรหาพ่อเค้าเองจากมือถือให้พ่อเอาของมาให้  วันนั้นเห็นลูกคิดถึงพ่อมาก  เพราะนิโคยังเด็กๆ ก็คือเด็กรักก็รักวันยังค่ำ  เด็กแยกไม่ออกระหว่างความรักกับของเล่น  มาทีไรของเล่นมาเพียบไปหมด  เวลา 3 ชม.ครั้งในครึ่งเดือนที่ได้เจอพ่อมันมีความสุขสนุกสนาน   เป็นชม.ของการเล่น  สามีเราเก่งในการเฟคต่อหน้าบุคคลที่ 3  เราเจอชีวิตสร้างภาพยามต่อหน้าคนอื่นโอบไหล่หอมแก้มเพื่อให้จบฉากนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา    แต่เราก็ว่าธรรมชาติมนุษย์ต้องมีความรักความรู้สึกคิดถึงบ้างล่ะน่า   ต่อให้สามีเราแสร้งเป็นพ่อทีดีในสามชม.นั้น  เราก็มั่นใจว่าเค้าต้องมีความคิดถึงลูกจริงๆเหลืออยู่บ้าง  แต่ถ้าให้ต้องเลี้ยงลูกทุกวันๆ แบบเราแน่นอนเค้าทำไม่ได้  หรือเอนเทอร์เทนลูกทุกวันสักวันละ  15 นาที 20 นาทีนั้นเค้าทำไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาก็พิสูนจ์แล้วว่าทำไม่ได้   แต่ลูกอยากเจอพ่อคิดถึงพ่อ  เราคนเป็นแม่จะทำไงในเมื่อยู่ในขั้นตอนของ Besuchcafe  ที่ต้องมีจนท.เป็นตัวกลางในการพบปะของพ่อลูกแล้วจดบันทึกรายงานความเป็นไป  จนท.ผู้ดูแลเราของบ้านพักได้ยินลูกเราวิ่งไปหาพ่อ  สามีก็ดีใจแสดงอาการรักคิดถึงลูก  ลูกเราร้องออกมาว่า  ดีใจจังวันนี้ได้เจอป่าป๊านอกเบซุกคาเฟ่  ฟังแล้วเหมือนโดนมีแทงกันคนละฉึกๆๆ  จนท.บ้านพักเลยหันหน้าคุยกับเราว่าเอาไงดีเพื่อนิโคจะได้รับความรักความอบอุ่น  คงต้องให้เค้าได้เจอกัน  จนท. เสนอให้เค้านั่งในรถคุยกับนิโคตรงที่ลานจอดรถตรงนี้ครึ่งชม.แล้วกัน   เราได้ยินลููกร้องขอไปว่าน้ำ  สามีก็ยกมือไหว้เราขอนะ  เราตัดสินใจอนุญาตและพูดว่าถ้าไปว่ายน้ำขับรถไปกลับก็ 10 นาทีแล้วครึ่งชม. ไม่พอหรอกงั้นพานิโคไป 1 ชม.แล้วพามาส่งแล้วกัน   แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 06:33:40 จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 05:33:37

ความคิดเห็นที่ 72 แต่แล้วเรากลับเจ็บปวดที่ใจเหลือเกิน  ปวดมากไม่รู้ว่าทำไม ยามที่เค้าเลวทำไม่ดีกับเราและลูกเราก็ปวดใจ  มาเวลานี้เค้ามาทำดีทำรักลูกแสดงออกว่าคิดถึงลูกจะเป็นพ่อที่ดีของลูก  เราเห็นภาพแล้วน่าจะดีใจแต่กลับปวดใจมากเข้าไปอีกจนรู้สึกแปล๊บๆ ที่อก  เราร้องไห้มาโฺฮเลย  เราบอกเจ้าหน้าที่ว่าเราทำเพื่อความสุขของลูกอย่างเดียวเพื่อให้ลูกได้ยิ้มได้ความรักความอบอุ่นเท่าที่ลูกต้องการ  ส่วนสามีนั้นได้ผลพลอยได้ไปแม้เค้าจะดีใจแต่เราก็ไม่ได้ทำไปเพื่อเค้า  ดังนั้นวั้นนั้น  2 คนมีความสุข  อีกคนเศร้าเคล้าน้ำตาไม่เป็นไรฝืนทำได้เพื่อความสุขของลูก  ทั้งที่ลูกไม่รู้หรอกว่าพ่อเค้าทำไม่ดีกับพวกเราขนาดไหน  เด็กทุกคนมองข้ามความผิดของพ่อแม่หมดแหละ  เพราะรักพ่อแม่มาก  ต่อให้ตีก็ยังรัก คืนนั้นเลยได้รับเอสเอ็มเอสขอบคุณจากสามี  เราไม่มีอะไรจะตอบเลยพิมพ์แค่สัญลักษณ์อีโมชั่นรูปยิ้มกลับไปแค่นั้น  การที่ให้สามีไปพบลูกแบบนั้นอาจส่งผลกระทบกับการขึ้นศาล  เราไม่รู้หรอกว่ามันจะกระทบแค่ไหน  แต่เราก็เลือกที่จะหัวใจใหญ่เพื่อลูกไปก่อน  เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้สามีย่ามใจและดีใจมาก  ตัวเราก็เห็นว่าดีจะอย่างไรเสียเค้าก็พ่อนิโค  ถ้าเค้าดีกับนิโคนั่นก็เป็นประโยชน์กับนิโคโดยตรง  แล้วเกิดอะไรขึ้นผ่านไปอีก 3 วันเราได้รับเอกสารหย่ารอบสองจากเค้าที่เป็นการโกหกคำโต  คำใหญ่ลงไปในเอกสาร 3 แผ่น  สร้างความเคืองคับใจให้กับเรามากเปิดซองอ่านพร้อมจนทฃ.บ้านพักจนรู้สึกได้ว่าหน้าร้อนผ่าว  ความดันขึ้นสูงขึ้นจนหน้าร้อนไปหมด และทั้งหมดทั้งมวลทำให้ Besuchcafe ครั้งที่ 9   เราๆ ถึงกับเดือดปุดๆ  เพราะสามีมาร้องไห้กำปั้นเช็ดน้ำตาเป็นเด็กเล็กขอให้เรายืดหยุ่นอีก  ใครจะยืดหยุ่นลงเราถามเค้าว่าจะให้ยืดหยุ่นหรือก็ยืดหยุ่นแล้วไง  อยากเป็นเพื่อนอยากทำเพื่อลูกหรือก็ให้ทำแล้วไง  แต่เธอกลับเหมือนเอามีดมาปักหลังไว้ใจไม่ได้อีก  ปากพูดอย่างการกระทำออกมาเป็นเอกสารเป็นอีกอย่าง  เค้ารีบตะโกนออกมาว่า  "ฉันโทรไปหาทนายแล้วบอกให้เค้าเขียนจม.ประนีประนอม  แต่ทนายปฏิเสธที่จะแก้สิ่งที่เขียน  ฉันทำอะไรไม่ได้แถมอะไรๆ ทั้งหมดก็ต้องเป็นคนจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมด               เราบอกเค้าไม่ต้องมาอธิบายอะไร  อยากพูดอะไรก็เก็บคำพูดไว้ไปพูดกับทนายตัวเอง  และบอกได้เลยว่าเธอคิดผิดแล้วที่ทำแบบนี้  เพราะเท่ากับเปิดศึกกับฉัน  ใครทำไม่ดี  เธอย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าเธอทำอะไรกับฉันขนาดไหน  จะโกหกสร้างเรื่องไปทำไม ทำไมไม่ขอโทษ  รับผิด แล้วรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวทำผิด  ทำไมไม่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษแล้วนึกถึงนิโคเสียที  ฉันรู้มานานแล้วว่าฉันแต่งานกับครอบครัวทั้งครอบครัว   และก็กำลังจะหย่ากับพ่อสามี  เพราะเธอไม่มีอำนาจจัดการกับทนายชั่วเพื่อนพ่อเธอ  จะเป็นหุ่นให้พ่อชักใยอีกนานไหม  จำให้ดีนะเราย้ำกับเค้า  จำไว้ว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเลือกทิศทางไหน  มันก็จะเป็นจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ระหว่าง  เธอ ฉัน และลูก  ดังนั้นจงเลือกให้ดี ง่วงไปนอนแล้วนะคะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 06:59:07

ความคิดเห็นที่ 73 ถ้าอยู่ออสเตรียแล้วไปใหนทำอะไรเองจะใด้เห็นนิสัยแท้ๆๆคนออสเตรียปัจจุบันว่า แย่ เข้าใจเจ้าของกะทู้ค่ะสู้สู้ค่ะ เราเองยังต้องอดทนอยู่ทุกวันกับคนออสเตรีย จากคุณ : ออสเตรีย เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 13:14:47 A:77.116.246.52 X: TicketID:174865

ความคิดเห็นที่ 74 ทุกวันนี่อดทนอยู่เพื่อลูก เพราะสวัสดิการที่ดีกว่า ทำใจยอมรับเรามาอาศัยประเทศเขาอยู่ จากคุณ : ออสเตรีย เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 13:32:27 A:77.116.246.52 X: TicketID:174865

ความคิดเห็นที่ 75 ไม่รู้จะพิมพ์เลยอะไรเลยค่ะ อ่านแล้วอึ้ง อึ้ง อึ้ง แล้วก็อึ้ง คุณจ๊ะจ๋าเก่งมากๆเลยที่พาลูกและตัวเองมาถึงทุกวันนี้ เป็นเราเราคงบ้าไปแล้ว มันเครียดมากๆเลย ต้องสู้กับคนหลายคน อ่านแล้วเหนื่อยแทนเลย ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้พบวันที่สดใส ขอให้เรื่องจบลงอย่างดีไม่มีเรื่องปวดหัวเพิ่มนะคะ จากคุณ : แม่นางคำ เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 13:51:08

ความคิดเห็นที่ 76 กลับมาใหกำลังใจอีกรอบค่ะ....อ่านแล้วก็เข้าใจและเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่ ๆอย่างเรามาก ๆเลยค่ะ.....สู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆให้ถึงที่สุดนะคะ.....และขอให้คุณและลูกผ่านพ้นอุปสรรคอันเลวร้ายนี้ไปด้วยดี ปล.คุณเป็นแม่ที่แข็งแกร่งมาก ๆค่ะ.....สู้ ๆๆๆๆๆค่ะ จากคุณ : thaibo_pa เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 17:41:58

ความคิดเห็นที่ 77 มาให้กำลังใจคุณจ๊ะจ๋าด้วยอีกคนค่ะ สู้สู้!นะคะ จากคุณ : damiana เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 20:22:38

ความคิดเห็นที่ 78 อ่านคอมเม้นคุณ ออสเตรีย แล้วเราอยากจะบอกว่าก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น  เราอยุ่ออสเตรียมา หลายปีคือเราแต่งงานและอยุ่กลับแฟนที่นี้เราว่าเราก้ไปหลายสาถานที่ในออสเตรียอยู่ ประชาชนที่นั้นก็มีน้ำใจอาจจะไม่เท่ากับคนไทยบ้านเราแต่ก็ถือว่าไม่แย่ขนาดนั้น เรามีร้านขายเสือผ้าอยุ่ที่เวียนนาพบเจอผู้คนก้หลายคนอยุ่วันๆๆหนึ่ง ส่วนมากเราจะมีปัญหากับคนออสเตรียที่มาจากตุรกี หรือไม่ก้ประเทศใกล้เคียง  เพื่อนบ้านเรากถือว่าในบ้านก็มีน้ำใจมาก วันหนึ่งเราออกนอกบ้านลืมปิดประตูรั้วแล้วมี่คนที่ชอบมาขอเงินเดินเข้าไปก้ได้คุณลุงข้างบ้านมาไล่และปิดประตูรั่วให้  ส่วนมากคนที่โน่นจะไม่ค่อยพุดภาาาอังกฤษกันเพราะพุดเยอรมัน ตอนเราไปแรกยังพูดเยอรมันไม่ค่อยข้อง คนที่ซุปเปอร์มาเกตก็จะพยายามพุดอังกฤษกับเราช้าๆๆ  ออสเตรียมีประชากรประมาณ เก้าล้านคน ส่วนมากคนที่อพยพเข้าไปจะเป็นคนที่มาจากตุรกีมุสลิมชอบมีลูกเยอะเพราะรัฐบาลที่โน่นจะดีคนส่วนมากจะได้สัญชาติออสเตรียนไปเลย คนออสเตรียนจริงๆๆจะเสียภาษีเยอะมากๆๆๆ คนออสเตรียนจะไม่ค่อยชอบพวกนี้เพราะเขาคิดว่าเป็นคนเสียภาษีแต่ต้องชดเชยเงินให้กลับคนที่ได้สัญชาติออสเตรียนส่วนมากจะมลูกเยอะมาก  เราขอยืนยันว่าคนออสเตรียนส่วนใหญ่ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ส่วนตัวเราคิดว่าน่ารักมากอาจะเป็นเพราะเราไม่เคยเจอใครที่แย่ๆๆเราเรียนจบมหาวิทยาลัยที่ลินซ์ ก็เจอแต่เพื่อนดีๆๆๆ จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 21:41:00

ความคิดเห็นที่ 79 ค่ะเราเองก็ลำบากใจมาก  อึดอัดในบ้านหลังนั้น  สมัยก่อนมีเหตุผลของการอยู่ในบ้านหลังนั้นหลายเหตุผลไปเรื่อย  ตอนท้องก็บอกตัวเองเพราะเราทำลังมีลูกอยู่ในท้องเค้าไม่เกี่ยวฆ่าเค้าไม่ได้เป็นบาปทำไม่ลงนี่เลือดเนื้อเรา  แล้วก็อยากมีลูกมากฝันเหมือนผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละค่ะ  ภาพเหมือนในโฆษณาตั้งท้องสามีโอบกอด  ดูแลกันด้วยรอยยิ้ม  จูงมือกันเหมือนชาวบ้านเขา แต่.....คงเป็นเวรกรรม  เพราะเมื่อหาเหตุผลใดๆไม่ได้  พวกเราจะโยงไปถึงความเชื่อเรื่องเวรกรรมในอดีต  เราคงเคยทำเค้าไว้เลยต้องมาชดใช้  ตอบตัวเองแบบนั้นเพื่อทำให้ตัวเองตัดความคิดตัวเองที่วนถามอยู่ได้ "ทำไมๆๆๆ"  เสียเวลาคิดงั้นโยนไปเรื่องเวรกรรมเลย...จบ                                      อยู่ไปๆ ลูกเกิดมาๆด้วยเหตุผลใหม่อีกแล้ว  ก็เค้าตัวนิ่มๆ หน้ายับยู่ยี่ ทำอะไรเองก็ไม่ได้หากไม่มีเราลูกจะเป็นไงแรกเกิดมาคอยังตั้งไม่ได้  คลำทางดูดนมเองแบบลูกหมายังไม่ได้  ทุกอย่างต้องมีเราออกจากบ้านสภาพนั้นในปท.นี้  ลูกจะพบกับความลำบากไปไหม  บอกตัวเองอดทนไว้อดทนให้ลูกกระดูกแข็งคอแข็ง  พูดได้เดินได้ก่อนให้โตสักนิดก่อน  หิมะทั้งนั้น  ภาษาไม่ดี  บาดเจ็บจากการคลอดลูก  บอกตัวเองว่าต้องผ่านเวลาแบเบาะนี้ไปให้ได้ก่อนเพื่อลูกและเพื่อตัวเองให้ตัวเองพร้อมในดินแดนนี้มากกว่านี้น่าจะดี                      พอลูกขวบหนึ่งพูดได้ตัวเราก็เปลี่ยนไปแล้ว  หลายเป็นคนที่ไม่มีโลกของตัวเองไม่มีเวลานึกถึงตัวเอง  ชีวิตทั้งหมดมีแต่ลูกๆๆๆๆ  ตลกสนุก  ดีใจกับพัฒนาการลูก  เลี้ยงลูกมันเหนื่อยรางวัลของการเลี้ยงลูกคือการเห็นพัฒนาการของลูกที่เปลี่ยนไปนั่นแหละความสุขใจ  บ่อยเข้าได้คุยทีละคำๆกับลูก  ความทุกข์ก็หายไปหมดลูกเรียกรอยยิ้มที่หายไปของเรากลับคืนมา  ความทุกข์ที่เคยค่อยๆ พรากรอยยิ้มให้หายไปจนในที่สุดก็หายไปจนแม้แต่ตัวเรายังไม่รู้ตัวเมื่อเห็นคนอื่นยิ้มเกิดเป็นความแปลกใจ   ว่าเอ๊ะทำไมเราไม่สามารถหัวเราะแบบคนเหล่านั้นได้นะ  หัวเราะแบบที่เราเคยมีมันหายไปไหน  หัวเราะที่ไม่ใช่การฉีกกล้ามเนื้อปาก  แต่เป็นหัวเราะที่มีความสุขปากยิ้ม ตาก็ยิ้มไปถึงหัวใจมันไม่มี  และที่ประหลาดคือ  "ไม่สามารถเอารอยยิ้มแบบนั้นกลับมาได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนมันก็เป็นแค่การฉีกยิ้ม กับตลกแห้งๆ ที่พยายามทำให้กลมกลืนกับคนอื่น"                  ลูกที่เพิ่งหัดพูดหัดเดินคืนรอยยิ้มให้กับเราแบบที่เราก็ไม่รู้ตัวอีกเหมือนกัน  มารู้ตัวอีกทีก็พบว่าเราเปลี่ยนไป  เราเข้มแข็งขึ้น  "ตัวเรามีจุดศูนย์กลางคือลูกจุดศูนย์กลางมันไม่ใช่ตัวเราอีกต่อไป"   ความทรมานมันหายไปแล้วมีความสุขมากกับตัวเองและลูกในโลกของเรา   2 คน  เราค้นพบว่าแท้ที่จริงแล้วลูกไม่ได้เรียนรู้จากเราเหมือนที่เราคิดว่าเราเป็นแม่  เราต้องเป็นผู้ให้ ให้ ให้  แต่ที่จริงเราเรียนรู้จากลูกมันมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้จากลูกตลอดเวลา  การที่ลูกร้องไห้เหมือนนรกแตก  มันทำให้เรากลายเป็นคนอดทน  การอดหลับอดนอนและเหนื่อยที่ต้องป้อนนมทุก 2 ชม.ทำให้เรากลายเป็นคนรู้หน้าที่ของตัวเองและฝืนร่างกายซอมบี้แม้จะลากสังขารตัวเองขึ้นมาอุ้มลูกไม่ไหวจนส่ายหน้าแล้วส่ายหน้าอีกเพราะสมองกับสติมันจะขาดจะขาดแล้ว  มีแต่เสียงข้างในที่ร้องออกมาว่า "ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริง"  แต่ก็ไม่เห็นตายอุ้มลูกดูดนมทั้งที่แผลจากการคลอดลูกอักเสบเพราะแพ้ไหมละลายนั่งเต็มก้นไม่ได้อยู่ 1 ปีครึ่ง  กลายเป็นคนรับผิดชอบสูงและมีวินัย                        สมัยก่อนอยู่อยู่เมืองไทยทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนน่ะเหรอ  ต้องกำหนดเวลาตื่นตีอะไร  รถติดเดินทางกี่ชม.  ต้องทำงานกี่โมง เลิกกี่โมง อาบน้ำ กินข้าว เข้านอนกี่โมง  เวลาบังคับพวกนั้นธรรมดามากเมื่อเทียบกับตารางเลี้ยงลูก  ใครที่เป็นแม่ตัวจริงเลี้ยงลูกเองจริงจะเข้าใจว่าเราหมายถึงอะไร   ตารางชีวิตลูกมาก่อนเค้านอนกี่โมง  กินกี่โมง  อะไรๆเมื่อไหร่  เก็บล้าง เมื่อไหร่  แล้วค่อยมาเป็นงานบ้าน  ที่เหลือถึงเป็นเวลาขับถ่ายหนัก เบา กินข้าวเย็นชืด  กาแฟเย็นจืดทำเช้าแก้วจิบหมดตอนเย็น  ไม่มีหรอกวันหยุด  วันนักขัตฤกษ์  ไม่มีหรอกเวลาพักผ่อนจะอ่านอะไรแบบนั้น  แต่ความลำบากแบบนั้นแหละทำให้ผู้หญิงกลายเป็น  "นักสู้ที่แข็งแกร่ง รักในหน้าที่และรู้ในหน้าที่"  ความสามารถที่จะทำอะไรหลายๆ อย่างในเวลาเดียวกันมันเริ่มต้นตอนเลี้ยงลูกนี่แหละ  ทำทุกโศกความอดทน  การรอคอยอะไรๆ มันเข้ามาในตอนนั้น   สติมาดีเยี่ยมในตอนนั้น  ไม่มีเวลาคิดเรื่องสามีว่าเค้าจะเป็นไง  ทำอะไร  ดื่มแค่ไหนเราทุ่มให้กับลูกและตัวเอง จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 22:05:27

ความคิดเห็นที่ 80 ถึงพี่จ๊ะจ๋าค่ะ หนูยังไม่เคยเป็นแม่ ตอนนี้เรียนแค่มหาลัยค่ะ แต่เข้าใจความรู้สึกของพี่เลย. ไม่มากก็น้อยนะค่ะ เพราะตั้งแต่เด็กเกิดเป็นลูกหลานคนจีนก็จะถูกสอนว่า เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องรู้จักดูแลน้อง พอตอนม.ปลายย้ายมาเรียนกทม. อยู่กันเองกับน้อง เราก็ต้องจัดการทุกอย่างเอง เวลาทะเลาะกัน/ตีกัน ก็ไม่มีใครห้าม พอไม่นานมีน้องเล็กย้ายมาอยู่ด้วย คนนี้เป็นแก้วตาดวงใจของหนูเลย เลี้ยงมาเองกับมือ ก้าวแรกที่เค้าเดินก็เห็นกับตา ตอนนั้นปลื้มมาก พอเค้ามาอยู่ด้วยเค้าเป็นโฮมซิก ไอ้เราก็ต้องปลอบ ต้องกล่อมกันนาน ต้องเตรียมทุกอย่างให้เค้า เค้าต้องมีข้าวเช้ากิน เราไม่กินก็ได้ นอนดึกแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องเตรียมทุกอย่างให้ เค้าโดนเพื่อนแกล้ง(น้องหนูไม่ค่อยสู้คน) ไอ้เราก็ต้องสอนต้องปลอบ เค้าเข้าโรงบาลหนูก็ร้อง แม้จะเหนื่อยแต่แค่เห็นเค้ายิ้ม เราก็ดีใจแล้ว ^^ สู้ๆนะคะ เหนื่อยแค่ไหน แค่หลับเราก็หาย ทางกาย ส่วนทางใจเนี่ยลองนั่งสมาธิดูค่ะ ไม่ก็นั่งมองต้นไม้ ท้องฟ้า ดาว เผื่อใจจะสงบ เวลานิโคถามหรือชวนเล่น ลองบอกน้องเค้าว่าตอนนี้แม่กำลังนั่งแต่งนิทานอยู่โดยแต่งผ่านก้อนเมฆให้น้องเค้ามานั่งดูเบาๆอย่ากวนแม่นะ เดี๋ยวแม่นึกไม่ออก หรือไม่ก็ให้น้องเล่าเรื่องอะไรก็ได้มา เราก็แค่นั่งใกล้ๆ ฟังบ้างไม่ฟังบ้างก็ตามใจ แค่ทำหน้าเออออก็ได้ค่ะ (หนูใช้วิธีนี้เวลาเหนื่ิอยมากๆจนท้อ เพราะบางทีเลี้ยงน้องเราก็อยากจะดุด่า แต่แหมน้องมันน่ารักซะนี่สิ^^) บางครั้งอาจจะเหนื่อยกับการตอบคำถามน้องในวัยนี้ แต่ก็ดีกว่าให้เค้าโตไปแบบการคิดเอง(อาจจะผิดก็ได้) เวลามันผ่านแล้วผ่านเลยนะคะ เราย้อนไปแก้ไม่ได้ สู้ๆนะ หญิงไทยแกร่งอยู่แล้ว จากคุณ : PloyYala เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 00:11:24

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านของคุณI'm traveller แล้วเราลืมวงเล็บไปนิดว่าบ้างคนไม่ใช้ทั้งประเทศ ขออภัยเราผิดเต็มๆ ทำให้คนเข้าใจผิด ต้องขออภัยเพราะเรียนมาน้อย อยู่นี้มาต้องทำเองหลายอย่าง แล้วไม่ใด้อยู่เวียนเลยไม่ค่อยทราบเรืองคนตุรกี คนข้างบ้านเราตุรกีก็นิสัยดีเห็นเขาออกไปทำงานกันส่วนเมียเขาเจอที่โรงเรียนลูกบ่อยมากเพราะอยู่ชั้นเดียวกัน คุณ I'm traveller โชคดีค่ะ ที่ไม่เจอะเจออะไรไม่ดี เรามีโอกาสใด้นั่งคุยกับพี่+น้องคนไทยหลายคนบ้างคนผ่านการหย่ามาแล้วกว่าจะหย่าใด้นะ เล่นเหนื่อยเลยละ อาจจะมีคนไทยที่อยู่ที่นี่มีปัญหามากมายแต่ไม่มีเวลานั่งเล่นก็ใด้นะ แต่เราบังเอิญเห็นกระทู้นี่ เพราะเจ้าของกะทู้อยู่แถวบริเวณญาติอยู่เลยสนใจ เพราะคนที่รู้จักแถวนั้นก็ออกจะ ประเทศฉันดีสุดในแทบนี้ จากคุณ : ออสเตรีย เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 05:22:30 A:77.117.247.110 X: TicketID:174865

ความคิดเห็นที่ 82 เรียนคุณ ออสเตรีย ขอบคุณมากคะที่ตอบกระทู้เรา เพราะว่าเราไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจว่าคนออสเตรียนิสัยแย่กันหมด เรายอมรับว่าทุกประเทศก็มีคนที่แตกต่างกันไปมีทั้งดีและแย่ปะปนกัน ตัวเราเองก็ทำงานที่นี่เหมือนกันไม่ได้อยุ่เฉยๆๆ เราทำงานหนักตั้งแต่มาเรียนที่นี่ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังทำงานอยู่ไม่ได้หยุด  ส่วนมากเราจะมีเพื่อนคนไทยที่เรียนมาด้วยกัแต่เราอาจะเจอปัญหาใช่อยู่ก็มีปัญหา แต่เราอาจะเจอปัญหากันคนละรูปแบบ  ยังไงเราก้เป็นคนไทยด้วยกันถ้าพอจะทีอะไรช่วยได้ก้ช่วยกันเราถึงเข้ามาอ่านกระทู้นี้  ตอนนี้เราอยู่ที่เวียนนา กับ ลินซ์สลับกัน ถ้ามีเพื่อนคนไทยคนไหนอยุ่ระแวกนี้ก้แวะมาทักทายกันบ้าง เพราะที่นี่มีคนไทยไไม่เยอะยังไงคนไทยอยู่ที่ไหนก็ไม่ทิ้งกัน  สุดท้ายขอให้ทุกคนที่มีปัญหาแข็มแข็งและก็ผ่านอุปสรรค์ไปให้ได้ เราอาศัยอยุ่ในประเทศที่ไม่ใช่ประเทศของเราอาจจะลำบาก แต่ท้ายสุดก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ สุดท้ายนี้ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าประเทศไทยของเราแล้ว จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 07:04:13

ความคิดเห็นที่ 83 คิดถึงและเป็นห่วงคุณจ๊ะจ๋า ชีวิตของคุณยิ่งกว่านิยายนํ้าเน่าอีก ทำไมโชคร้ายขนาดนี้อ่าน กท แรกของคุณช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมา อ่านไปนํ้าตาไหลไปนึกย้อนดูตัวเองถ้าเราเจอแบบนี้เราจะทำยังไง ยอมรับคุณเข็มแข็งมากค่ะสู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เบียร์หมัก เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 02:42:20

ความคิดเห็นที่ 84 คุณเข้มแข็งมาก เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : Dokkaewguitar เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 05:51:09

ความคิดเห็นที่ 85 เป็นกำลังใจให้คุณจ๊ะจ๋า สู้ต่อไปนะคะ ในอดีตคิดเสียว่า ผ่านไปแล้ว เหมือนขวดแก้วแวววาว และสดใส ฟ้าหลังฝนดลสิ่งดี ทุกทีไป ก็ขอให้เกิดสิ่งดี มีทุกวัน จากคุณ : rapisah เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 09:50:15

ความคิดเห็นที่ 86 สู้ ๆ นะครับ จากคุณ : longde เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 16:58:40

ความคิดเห็นที่ 87 ทีแรกนึกว่าจะอ่านเฉยๆ แต่พอมาถึงคห.ที่17 กับ 21 เราขอคารวะในความเป็นมนุษย์ที่มีจิตอันประเสริฐของคุณ ถ้าคุณไม่มีศีลธรรม ไม่มีความเป็นมนุษย์คุณคงไม่คำนึงถึง ความผิดถูก ป่านนี้ก็คงจะแยกไม่ออกว่าผัวใครเมียใคร เละตุ้มเป๊ะไปหมด แล้วมันจะต่างอะไรกับสุนัขหละ ขอให้คุณโชคดีพบคนที่รักคุณจริงใจ มีศีลธรรมอันสูงส่งและจิตใจที่ประเสริฐ เชื่อฉันสิ คุณต้องพบแน่ๆ จากคุณ : เสียงซึง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 08:34:45

ความคิดเห็นที่ 88 สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ เราจะสวดมนต์ให้คุณกับลูกนะ เราเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์และความดีมีจริง ขอให้คุณกับลูกได้เจอแต่สิ่งดี ๆ ต่อจากนี้ไปนะคะ จากคุณ : หัวใจใส่ชุดนักเรียน เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 10:42:12

ความคิดเห็นที่ 89 มาเป็นกำลังใจให้  คุณจ๊ะจ๋า กับ ลูกค่ะ จากคุณ : leo mom (leo mom) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 14:06:56

ความคิดเห็นที่ 90 ในสถานะการอย่างนี้ อยากจะบอกคุณว่า คุณเข้มแข็งมากกกกกค่ะ แม้จะเจอเรื่องราวมากมาย แต่คุณก็ยังทำหน้าที่แม่ได้อย่างดีเยี่ยม ขอยืมคำสอนไปสอนยัยแสบ 3 บวบที่บ้านด้วยนะคะ สู้ๆค่ะ^^ จากคุณ : ขอขวดของเรา เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 16:09:51

ความคิดเห็นที่ 91 วันนี้เป็นวันสตรีไทยค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณและผู้หญิงทุกคนที่ประสบปัญหาในชีวิตนะคะ สู้ๆ นะคะ ขอให้คุณผ่านพ้นอุปสรรคและปัญหาต่างๆ ไปได้ด้วยดีค่ะ คุณเข้มแข็งและแข็งแกร่งมากๆ เป็นคุณแม่ที่สุดยอดมากๆ ค่ะ จากคุณ : tanoop เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 16:44:54

ความคิดเห็นที่ 92 อ่านกระทู้ที่แล้ว จนจบกระทู้นี้ อยากจะให้กำลังใจคุณจ๊ะจ๋านะครับ โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน แต่เราก็ยังต้องยืนบนโลกบูดๆ ใบนี้ให้ได้ทุกวันเช่นกัน ขอให้บุญรักษา คุณพระคุ้มครอง และวันร้ายๆ ผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ :) จากคุณ : Bejung Krab เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 12:02:07

ความคิดเห็นที่ 93 ถ้ามียาที่ทำให้เซกเสื่อมแบบทาน  น่าจะเอาไปวางยาพ่อสามีซะเลย รู้ตัวอีกที ไม่ขันแล้ว จากคุณ : Don't judge too quickly เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:33:04

ความคิดเห็นที่ 94 ให้กำลังใจด้วยคนครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 01:27:15

ความคิดเห็นที่ 95 สู้ๆนะคะพี่จ๊ะจ๋า กระทู้นี้มีประโยชน์ต่อหนูมากๆเลย เพราะหนูก็มีแฟนเป็นคนออสเตรียเหมือนกัน ตอนนี้ที่หนูทำได้มากที่สุดคืออธิษฐานเผื่อให้พี่จ๊ะจ๋าและน้องนิโคเพื่อให้พระเจ้าช่วยดูและและกันคนที่ร้ายกาจแบบนั้นออกไปจากชีวิตของพี่ พร้อมกับอ้อมกอดเล็กๆแต่อบอุ่นค่ะ ^^ อย่ายอมแพ้นะคะพี่ จากคุณ : PrinzSchweini เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 03:34:01

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านเรื่องของคุณตั้งแต่กระทู้แรก รู้สึกว่าอึ่ง ทึ่ง และเชื่อในความอดทนของคุณ จนไม่อยากเชื่อว่าคุณอดทนได้มากขนาดนี้ เราขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : cheva8126 เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 11:45:08

ความคิดเห็นที่ 97 สวัสดีค่ะคุณจ๊ะจ๋า ขอเป็นกำลังใจให้คุณและลูกชายนะคะ พอมาอ่านเรื่ิองของคุณแล้วเมื่อคืนถึงกับนอนไม่หลับ ดิฉันเองก็เป็นแม่ลูก 2 แต่งงานและอยู่เยอรมนีมา 10 ปี เข้าใจเลยว่าการจะแยกออกมานั้นยาก เพราะอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่นี่ วันที่ 8 สค ที่บอกจะขึ้นศาล มีล่ามหรืิอยังค่ะ เพราะิว่าภาษาเยอรมันคุณไม่เก่ง ถ้าเป็นไปได้ขอให้หาล่าม ไทย-เยอรมันโดยตรง (ไม่เอาอังกฤษ-เยอรมัน)นะคะ เพราะจะแปลได้ตรงตัวกว่า เรื่องที่ทนายบอกให้ดึงพ่อสามีมาเป็นประเด็นด้วยนั้น คิดว่าถ้าข่าวออกไปใน นสพ ท้องถิ่นก็คงจะดีไม่น้อย เป็นการดิสเครดิตไปอีกทาง ขออ้างถึงคุณ I'm traveller ดิฉันเข้าใจว่าคุณอยากออกมาปกป้องคนออสเตรียว่าไม่ได้เลวร้ายแรงทุกคนอย่างที่คุณจ๊ะจ๋าประสบมา แต่ไม่อยากให้คุณนำบรรทัดฐานของสามีและคนรู้จักมาเทียบ เพราะไม่มีใครทราบได้ว่านั้นอาจเป็นส่วนน้อยก็ได้ จริงไหมคะ   ขอให้พระคุ้มครองค่ะ จากคุณ : izkii เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:18:35

ความคิดเห็นที่ 98 แวะมาให้กำลังใจค่ะ เราอ่านเรื่องราวของคุณตั้งแต่กระทู้แรก ยังคิดอยู่ว่าคุณจะเป็นยังไง เพราะหายเงียบไปนาน พอได้ทราบเรื่องราวต่อ แถมย้ายออกมาอย่างปลอดภัย เราดีใจด้วยค่ะ  การทำอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคย ยอมเป็นเรื่องยาก คุณเป็นแม่ที่เข้มแข็งมาก เรามาอยู่กับแฟนเดือนแรก แฟนสอนให้นั่งรถเมล์ รถไฟ ดีว่าบ้านแฟนอยู่ใกล้เมืองหลวง ตอนนี้อยู่มาหนึ่งปี ไปไหนได้เอง แฟนบอกว่าเรารู้เรื่องรถเมล์ดีกว่าเค้าอีก ขอให้พระคุ้มครองคุณและน้องนิโค ให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปด้วยดีนะค่ะ จากคุณ : แม่มดตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 02:32:56

ความคิดเห็นที่ 99 เป็นกำลังใจให้นะคะ เราก็กำลังต่อสู้ทางใจกับตัวเองเหมือนกัน เรื่องของเราดูเล็กไปเลยเมื่อเทียบกับคุณจ๊ะจ๋า เราเชื่อว่าความเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่จะเปลี่ยนแปลงโลกของลูกน้อยให้สว่างสดใสได้เสมอ จากคุณ : U got it เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 14:06:20

ความคิดเห็นที่ 100 เรียนคุณ izkii  เราแค่แสดงความคึดเห็นและเข้ามาให้กำลังใจและแชร์ในสิ่งที่เราประสบมาเช่นกัน  ถ้าคุณบอกว่าเราใช้สามีและคนรอบข้างมาเป็นบรรทัดฐานในการตัดสินใจด้วยนั่นก้เป็นส่วนนึง  ถ้าคุณบอกว่าสิ่งที่เราได้พบเป็นส่วนน้อย  และการที่คุณจะจีาได้พบอาจจะเป็นแค่ครอบครัวส่วนน้อยเในออสเตรียก็ได้อันนี้ไม่มีใครตอบได้  เหตุผลหลักของเราคือให้กำลังใจคุรจะจ๊ากับลูก  และให้กำลังใจคนที่ประสบปัญหา เราอยุ่ที่ออสเตรียอะไรที่เราพอจะช่วยได้เราก็ช่วย เพราะเราคนไทยมีไม่มากในออสเตรียนี่คือเหตุผลหลักคุ่ คะณ izkii จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 04:20:56

ความคิดเห็นที่ 101 เข้มแข็งและอดทนนะค๊ะคุณจ๊ะจ๋า ไม่ว่าจะจบอย่างไร ขอให้จบแบบที่ตัวคุณไม่ต้องจิตใจหม่นไหม้อีกต่อไป อย่าคิดว่า ทำแบบนั้น แบบนี้เพื่อลูก เพราะถ้าวันใด ลูกชายคุณโตขึ้นมา แล้วเขารู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุ ให้แม่ไม่มีความสุข เขาก็คงทุกข์เช่นกัน เราคิดว่า อย่างไรเสีย คุณก็ต้องเอาความสุขของลูกเป็นศูนย์กลางอยู่แล้ว เวลานี้ อยากให้มีศูนย์กลาง คือ ตัวคุณเองเพิ่มขึ้นอีกคน จะได้มีความสุขทั้งแม่และลูก นะค๊ะ จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 19:22:20

ความคิดเห็นที่ 102 ขอให้พบความสุขสงบไวๆนะคะ จากคุณ : In Lost Angel'sList เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 20:57:49

ความคิดเห็นที่ 103 เป็นกําลังใจให้นะคะ  เราอยู่และทํางานที่เวียนนา ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้นะคะ จากคุณ : schnub เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 04:11:33

ความคิดเห็นที่ 104 ไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้ ลองโหลดคีย์บอร์ดไทยลงมือถือ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 08:46:31