ความคิดเห็นที่ 1 เริ่มแรกคือ พี่สาวเค้าเคยไปโครงการนี้มาเมื่อสองปีที่แล้ว เค้าก็เลยคิดในใจเสมอมาตั้งแต่ตอนนั้นว่า ซักวันต้องไปให้ได้ แล้ววันนั้นก็มาถึงค่ะ .. เค้าตัดสินใจสมัครโครงการไปประมาณปลายเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว ตอนแรกสมัครไปกับกลุ่มเพื่อนกันทั้งหมด 4 คน พอสมัครไป ด่านแรกที่เจอคือพี่ที่เป็นเอเจนซี่สัมภาษณ์ เพื่อดูระดับภาษาอังกฤษ(อันต่ำต้อย)ของเรา ขั้นตอนต่อไปก็คือเลือกงานค่ะ คืองานมาเยอะมาก แต่งานส่วนใหญ่เค้าจะรับน้อย บางงานก็รับแต่ผู้หญิง บางงานก็รับแต่ผู้ชาย ซึ่งกลุ่มเพื่อนที่ไปด้วยกันมีทั้งผู้หญิง ผู้ชายค่ะ ก็เลยค้างคากับการเลือกงานกันอยู่นานพอสมควร จนกระทั่งสวรรค์บันดาลงานที่อลาสก้าให้เรา ทีแรกมันเต็มแล้วค่ะ ทีนี้เค้าติดต่อกับทางเอเจนซี่มาใหม่ว่า ต้องการรับคนเพิ่ม พี่ที่เอเจนซี่ก็ถามพวกเราค่ะ ว่าจะเอามั๊ยงานนี้ เรทดีนะ ไม่มีภาษีด้วย ! 55 พวกเราก็เลยตัดสินใจตกลงจะไปกินปูอลาสก้ากัน เอ้ย ไม่ใช่ ตัดสินใจเลือกงานนี้กันค่ะ และแล้ววันสัมภาษณ์อันเลวร้ายก็เด็กผู้หญิงผู้ต่ำต้อยในภาษาอังกฤษก็มาถึงอีกระลอก พี่เอเจนซี่นัดวันสัมภาษณ์ให้ค่ะ แล้วพอดีตอนนั้นยังไม่มี Skype เลยต้องโทรทางไกลไปอลาสก้า โดยฝ่ายเราต้องโทรไปเองค่ะ พี่เอเจนซี่บอกว่า สัมภาษณ์ไม่ยากหรอก เค้าถามไม่เยอะหรอก ไม่ต้องกลัว ผ่านอยู่แล้ว ไอเราก็คิดกันไปถึงเสื้อกันหนาวที่ต้องเตรียมไปตะลุยขั้วโลกแล้วหละค่ะ 5555 แต่แล้วความฝันของสี่คนสุดท้ายจากเดอะสตาร์ค้นฟ้าคว้าดาวก็มาถึง เพื่อนเค้าเป็นคนแรกที่โทรไปสัมภาษณ์อ่าค่ะ คือนานมากกกก ถามเยอะมากกกก คงเป็นเพราะเค้ากลัวว่าเราเป็นตัวปลอมรึเปล่า เพราะได้ยินแต่เสียง ถ้าเป็น Skype เห็นหน้าเทียบกับ Resume ก็รู้แล้วว่าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอมใช่มั๊ยหละคะ คิคิ พอเพื่อนวางสายเสร็จก็คิวเราสัมภาษณ์แล้วหละค่ะ คือเราก็ตื่นเต้น เติมเงินโทรศัพท์เตรียมไว้หลายร้อยบาทเลย กลัวก็กลัว แต่โชคดีที่ตอนนั้นอยู่บ้าน พี่สาวก็กลับบ้าน สกิลภาษาของนางก็ดีกว่าเยอะ ก็เลยแอบเสียบสมอล์ทอร์ค ฟังกับพี่คนละข้าง เราจะได้อุ่นใจว่าแปลไม่ผิด แล้วก็ตอบตรงคำถามค่ะ ซึ่งเค้าถามนานมากกก เยอะมากก เราตอบจนเหนื่อยเลยอ่าค่ะ คือแบบ yes yes no no หลายรอบมากกกก แล้วบางคำถามคือมันแรพภาษาใส่ชิแมะคะ เราก็ again again please! อยู่หลายสิบล้านรอบมากกก กว่าจะเข้าใจว่าพี่แกจะถามอะไร เราจะยกบางคำถามที่เราพอจะจำได้นะคะ เลือนลางเหลือเกิน เป็นคืนโหดร้ายที่เราไม่อยากจำด้วย 555 เค้าจะถามประมาณว่า คุณรู้ไหมที่นี่เมืองเล็ก คุณอยู่ได้หรอ คุณจะชอบหรอ อากาศหนาวมากเลยนะ คุณทนได้หรอ งานเป็นงานที่น่าขยะแขยงมากเลยนะ งานนี้หนักนะ คุณจะทำไหวเหรอประมาณนี้ค่ะ ตอนเราตอบ เราต้องตอบอย่างผู้หญิงโลกสวยนิดนึงค่ะ อย่างคำถามที่เค้าบอกว่าเมืองเค้าเล็กอ่าค่ะ เราตอบไปว่า เราชอบเมืองเล็กค่ะ เพราะบ้านเกิดเราก็เมืองเล็กเหมือนกัน แล้วการทำงานหนัก เราก็บอกว่า เราจะพยายามทำมันให้ดีที่สุดอ่ะค่ะ ประมาณนี้นะคะ ซึ่งรุ่งเช้าพี่เอเจนซี่ที่นี่โทรมาบอกว่า เราผ่านคนเดียว คนอื่นตกหมดเลย เราก็นึกๆดูว่าเราผ่านมาได้ไงว๊าา ? 555 ซึ่งเราคิดว่าที่เราผ่านนั้น คงเป็นเพราะในทุกคำตอบเราจะให้เหตุผลประกอบด้วยค่ะ ไม่ใช่ yes no ok อย่างเดียว เราก็งูๆปลาๆถั่วงาๆไปเรื่อยๆ เอาศัพท์ที่เคยท่องสมัยเป็นเด็กประถมมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่ตัวเราค่ะ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 00:55:25

ความคิดเห็นที่ 2 อ้อลืมบอกไป! ตอนเราสัมภาษณ์งานที่อลาสก้าก็ต้นเดือนมกราแล้วค่ะ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว TT ชวดงานแรกไปแล้วเพื่อนเค้าที่เป็นผู้ชายคนนึงและผู้หญิงอีกคนนึงก็ถอดใจไปแล้วหละค่ะ บอกว่าไม่ไปแล้ว ภาษาคงยังไม่ถึงอะไรประมาณนี้ แต่เราก็ยังสติลสู้ต่อไปค่ะ ด้วยความอาดอย่างแรงกล้าที่มีในตัว บวกกับความตั้งใจจริงของตัวเองที่บอกกับพ่อไว้ตั้งแต่วัยกระเตาะว่า อยากไปเวิร์คคค! พี่เอเจนซี่ก็เสนองานมาให้เรื่อยๆนะคะ โน่นนี่นั่น แต่มันก็ยังไม่ค่อยถูกใจเราอ่าค่ะ จนกระทั่งพี่เค้าบอกว่า น้องไปทำงาน Beach wear มั๊ยย น่าสนใจนะ เมืองติดทะเล ที่น่าสนใจกว่าคือไม่ต้องสัมภาษณ์งานค่ะ 555 เราก็เลยตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่า พี่คะพี่ขา เอางานนี้ก็ได้ค่ะ หนูอยากไปมว้าก แล้วหนูก็ขี้เกียจเลือกงานแล้วด้วย ฮี่ฮี่ แล้วอีกไม่กี่อึดใจต่อมา พี่เอเจนซี่ก็เสนองานใหม่มาให้ ซึ่งก็คืออ แต่นตระระแรนแตนแต้นนน Food Lion นั่นเองง เย้ววววว! พอเห็นเรทงานด้วยความโลภ และหลงก็เลยบอกพี่เอเจนซี่ว่า หนูเอางานนี้ดีกว่าค่ะ 5555 ถึงหนูต้องสัมภาษณ์แต่หนูเชื่อในศักยภาพของหนูค่ะ คิคิ พอถึงวันสัมภาษณ์ คือ เอเจนซี่เค้าจะทำคิวเราให้เลย ต้องสัมภาษณ์กี่โมงๆ สมัคร Skype เรียบร้อย นั่งรอเวลาสัมภาษณ์ คือตื่นเต้นมากก ยิ่งกว่ารายงานหน้าชั้นเรียนอีกอ่าค่ะ ;( พอถึงเวลาของเรา เราก็ video call ไปเลยค่ะ แล้วเค้าก็รับสาย เค้าก็ให้เราแนะนำตัว ซึ่งเราก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมายเท่าไหร่นัก บอกแค่ชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น อายุ ชื่อมหาลัย ชั้นปีที่เรียน ชื่อพ่อ ชื่อแม่ ชื่อพี่ ชื่อน้อง เอ้ยย ไม่ใช่ค่ะ ก็จะบอกแค่ข้อมูลส่วนตัวที่สำคัญของเรา เสร็จปุ๊บ เค้าก็ถามว่า คุณคิดว่ามีคุณสมบัติอะไรที่จะมาใช้ในการทำงาน เราก็ตอบไปว่า ขยัน อดทน ซื่อสัตย์ มนุษยสัมพันธ์ดี รักเด็ก เจ้ยย ไม่ใช่นางสาวไทยหนิเนาะ ผิดงานค่ะ ผิดงานน! 555 แล้วเค้าก็ถามเราจาก Resume ที่เราส่งไปว่า เราเคยทำงานในร้านอาหาร เค้าก็ถามว่า ทำงานเกี่ยวกับอะไร ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิ เราก็บอกไปว่าเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านสเต็ก ที่ร้านมีสเต็กมากมายหลากหลาย ลูกค้าเข้าเย้อะเยอะ อ่าค่ะประมาณนี้เนอะ แล้วเค้าก็ถามว่า ครั้งแรกที่ไปอเมริกาใช่ไหม เราก็บอกว่าใช่ แล้วเค้าก็ถามเราว่า นับเงินเป็นไหมม เราก็บอกว่า เยสสสส สิคะ นับเงินไม่เป็นจะมีชีวิตอยู่รอดบนโลกนี้ได้อย่างไร จริงมั๊ยคะะ ? คิคิ จากนั้นก็จบการสนทนาไป ... จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 01:12:46

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันรุ่งขึ้นก็ตามเดิมอ่าค่ะ ผลการสัมภาษณ์ก็ออกมา ปรากฎว่าเราผ่าน แต่เพื่อนอีกคนไม่ผ่าน ซึ่งพี่เอเจนซี่ก็บอกเราว่า เดี๋ยวเขาจะคุยให้ ให้เพื่อนได้ไปด้วย สรุปแล้วเพื่อนก็ผ่านได้ไปด้วยเหมือนกันค่ะ เย้ หนทางการไปเวิร์คเริ่มสดใส ชะวิ้งชะว้าบแล้วววว :) จากนั้นเราก็เริ่มเตรียมเอกสารต่างๆนานาที่ต้องใช้เป็นหลักฐานที่จะยื่นขอวีซ่าอ่าค่ะ ตรงจุดนี้ถือว่าวุ่นวายทีเดียว เพราะใช้เอกสารเยอะพอสมควร แถมยังต้องติดต่อทางมหาลัย อาจารย์ที่ปรึกษา บลาบลาบลาอีก เหนื่อยค่ะ! ทีนี้ก็รอวันสัมภาษณ์วีซ่าอ่าค่ะ ช่วงที่เราผ่านงาน Food Lion นั้นก็กุมภาพันธ์เข้าไปแล้วค่ะ ไฟลนก้นนิดนึง เราก็ต้องเร่งเตรียมเอกสารแล้วส่งให้ทางเอเจนซี่ให้ครบ แล้วพี่ที่เอเจนซี่ก็โทรมาบอกเราว่า ได้วันสัมภาษณ์วันที่ 22 มีนาคม เราก็ ห้ะ ! ทำไมช้าจัง ตามกำหนดการของ Job offer เราต้องเริ่มงาน 15 มีนาคมนะคะนะ แต่พี่เค้าบอกว่า ถ้าหาวันว่างได้ก็จะเลื่อนให้ค่ะ แต่สุดท้ายก็ได้วันเดิม เราก็นั่งรถมาจากบ้าน แล้วไปนัดเจอกับเพื่อนที่ BTS ต่อด้วยการเดินเท้าเข้าไปสถานกงสุลของอเมริกาค่ะ ตื่นเต้นนนนน พอตรวจเอกสาร ฝากของเสร็จ อะไรเสร็จเราก็รอคิวสัมภาษณ์ค่ะ จุดนั้นคือตื่นเต้นมากกก ไม่รู้จะผ่านรึเปล่า ถ้าไม่ผ่านทำไงหละ นี่ก็จะเมษายนแล้วนะ จะได้ไปตามที่หวังไว้รึเปล่าก็ไม่รู้ พอถึงชุดเราที่จะสัมภาษณ์ คือเราก็ไปต่อแถวตามลำดับไหล่ เจ้ย ไม่ใช่ ตามลำดับเลขบัตรคิวที่เค้าให้มาอ่ะค่ะ เพื่อนเราได้สัมภาษณ์ก่อน ปรากฎว่า ไม่ผ่านนน!!! ผ่างงง งานเข้าเราแล้วค่ะ ช่วงนั้นใจเสียมากมาก กลัวไม่ผ่านแล้วอดไป T^T ทีนี้ก็ถึงคิวเราแล้วค่ะ สัมภาษณ์กับผู้หญิง ไปถึงเค้าก็ยิงคำถามมาเลยว่าเรียนที่ไหน เราก็ตอบไปค่ะ แล้วเค้าก็อะไรนะ อีกรอบซิ เราก็บอกไปอีกรอบค่ะ แล้วเค้าก็ถามว่า เดินทางมาที่นี่กี่ชั่วโมงง เราก็บอกไปว่าชั่วโมงกว่าๆ แล้วเค้าก็ถามว่ามายังไง เราก็ตอบไปว่า มาเครื่องบิน ทีนี้เค้าก็ให้เราสแกนนิ้วมืออ่าค่ะ แล้วยื่นเอกสารกลับมา เราก็ดูไม่มีพาสปอร์ตเลย กี๊ซซซซซ เราสอบผ่านค่ะ ดีใจมากมากกกกกกกก แบบอธิบายไม่ถูกเลยอ่าค่ะ เรายัง งงๆเลย ถามคำถามแค่เนี่ยเองหรอ อุตส่าเกร็งตั้งนาน คิคิ จากนั้นก็เดินออกมาโทรบอกพ่อแม่พี่น้อง ประกาศผ่านทางโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คว่า เราจะได้ไปเมกาแล้วววววววววววววว!! ^^ ทางเอเจนซี่ก็โทรมาถามว่าเป็นยังไง เราก็บอกว่าเราผ่าน แต่เพื่อนเราที่ไม่ผ่านมันก็บอกว่า ไม่อยากไปแล้ว ถอดใจแล้ว ท้อแล้วค่ะ เราก็บอกมันไปว่า แกต้องสู้สิ อุตส่าฝ่าฟันมาถึงตรงนี้ เงินก็จ่ายไปแล้วตั้งเยอะ ลองอีกซักครั้งมั๊ย ลองอีกซักตั้งนึง มันก็บอกว่า ขอคิดดูอีกทีแล้วกัน ว่าจะเอายังไงต่อไปปป .. เช้าวันรุ่งขึ้น เราก็โทรไปถามมันค่ะว่าเอาไง ไปไม่ไป มันก็บอกว่า ไม่ไปแล้ว ขอฝึกภาษาที่นี่ก่อน งานก็เข้าเราสิคะ .. แบบไปเมืองนอกครั้งแรก เพื่อนที่ไปด้วยก็ไม่มี แต่เราก็ยังตัดสินใจที่จะไป พ่อแม่พี่น้องเรายังถามเลยว่า ไปหรอ ไม่กลัวหรอ เราก็บอกว่าไปค่ะ เพราะเราอยากไป โอกาสเราก็มาถึงขนาดนี้แล้วรีบคว้าไว้ค่ะ จะได้ไม่เสียดายทีหลัง ^^ ทีนี้เราก็ถามทางเอเจนซี่ว่ามีใครไปที่เดียวกับเราไหม พี่เค้าก็บอกว่ามีเป็นผู้หญิงสองคน งั้นก็ดีเลยค่ะ เราจะได้มีเพื่อนไป เป็นเพื่อนใหม่ซะด้วย คิคิ แล้วเอเจนซี่เค้าก็จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้เย็นวันที่เราสัมภาษณ์เสร็จเลยค่ะ ตอนแรกเค้าบอกว่าเราจะบิน 29 มีนาคม ซึ่งก็เหลือเวลาอีกอาทิตย์นึงให้เตรียมตัวไป แต่เดี๋ยวก่อน! ตอนหัวค่ำ ทางเอเจนซี่เค้าโทรมาบอกว่า ได้ตั๋วแล้วนะ บินวันที่ 27 ห้ะ อะไรนะ เหลืออีก 5 วัน ตายๆ จะเตรียมของทันมั๊ยเนี่ยยยยยยย .. จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 13:04:22

ความคิดเห็นที่ 4 วางสายโทรศัพท์จากพี่เอเจนซี่ปุ๊บ เราก็บอกพ่อกับแม่ว่า ตกลงไปวันที่ 27 นะ เค้าก็รับรู้ เราก็เริ่มเตรียมข้าวของต่างๆ ยัดใส่กระเป๋าใบใหญ่ เตรียมตัว เตรียมใจไปเผชิญโลกกว้างค่ะ เราโชคดี เนื่องจากพี่สาวเราเคยไปมาแล้ว พี่เราก็บอกว่า เสื้อผ้าแกไม่ต้องเอาไปเยอะหรอก ไปอยู่จริงๆก็ใส่แต่ชุดทำงาน กลับมาก็ชุดนอน 555 เราก็อืม โอเค ตามนั้นค่ะ นั่งคัดแยกเสื้อผ้า ส่วนใหญ่เราจะเอาเสื้อผืดกับกางเกงขาสั้นไปนะ เพราะเราชอบใส่แบบนี้ แล้วก็ใส่ได้ทุกวันด้วย ฮี่ฮี่ เอาไปน้อยมากอ่าค่ะเสื้อผ้า ต่อไปก็ของกินของใช้ ที่ขาดไม่ได้นั่นคือ มาม่าค่ะ เราซื้อไปสองแพค แล้วก็พวกผงปรุงรสสำเร็จรูปต่างๆ ส่วนของใช้ เราซื้อไปขวดเล็กๆค่ะ เพราะเดี๋ยวน้ำหนักกระเป๋าเกิน เอาไปใช้ตอนอยู่สองสามวันแรกก่อนค่ะ เพราะที่โน่นก็มีขาย อ้ออ ที่ขาดไม่ได้สำหรับลูกผู้หญิงอย่างเรา คือ ผ้าอนามัยค่ะ ซื้อไปเตรียมเผื่อสามเดือนไว้เลย เพราะพี่เราบอกว่า ที่โน่นมันไม่ค่อยมีแบบที่เราใช้แบบบ้านเราหนะค่ะ จัดเต็มค่ะ จัดเต็มม :) เรื่องกระเป๋าก็เสร็จสิ้นแล้ว ทีนี้ก็เหลือเอกสารที่ต้องใช้ในการเดินทางค่ะ ทางเอเจนซี่จะเตรียมให้เราหมดแล้ว ยกเว้นตั๋วเครื่องบินที่เราต้องปริ้นท์ออกมาเอง เราก็ถ่ายสำเนาต่างๆเก็บไว้เผื่อหาย เผื่อโน่นนี่นั่นค่ะ ซึ่งเห็นตั๋วเครื่องบินเราก็ตกใจค่ะ ทำไมบินเยอะจังฟะ กว่าจะถึง ตูดไม่บานเท่าจานกระด้งเลยหรอ ? 5555 เอเจนซี่จองของสายการบิน Korean Air ให้นะคะ เส้นทางการบินของเรามีดังนี้ค่ะ BKK - Inchoen - LA - Denver - Charlott - Norfolk รวมระยะเวลาการบินก็ประมาณสามวันเลยหละค่ะท่านผู้ชมมม :( จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 13:14:41

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ่งถ้าใครรู้เส้นทาง จริงๆเราสมควรบินไปลง New York ใช่มั๊ยหละคะ ? ใช่ค่ะ จริงๆมันควรเป็นแบบนั้น แต่ด้วยความที่เราจองแบบกระชั้นชิดมาก คือ 5 วันก่อนเดินทาง เราก็ต้องเลือกบินวนรอบเมกาก่อนถึงจุดหมาย เพราะตั๋วเครื่องบินจะถูกกว่าเยอะเลยอ่าค่ะ ซึ่งจุดนี้เราก็ต้องยอมเหนื่อย เพื่อประหยัดเงินในกระเป๋าคุณพ่อคุณแม่นะคะนะ ^^ ถึงวันออกเดินทางจริงๆ ตื่นเต้นมากมากค่ะ บินไปเมืองนอกครั้งแรกในชีวิต แล้วบินไกลซะด้วยยย 55555 พ่อแม่พี่น้องเราก็มาส่งที่สนามบิน พอเช็คอินเสร็จก็ไปกินข้าวด้วยกัน ก่อนเราจะเข้าไปใน Gate เพื่อรอขึ้นเครื่อง เราไม่ร้องเลยนะคะ เพราะมันตื่นเต้นมากกว่า พี่เรายังถามเลยว่า ทำไมแกไม่ร้องเลยอะ ฮ่าา พอเข้าไปข้างใน เราก็โทรหาพี่อีกคนหนึ่งซึ่งจะบินไปทำงานที่เดียวกับเรา และเป็นผู้ร่วมเดินทางกับเราอ่าค่ะ เราก็โทรหาใหญ่เลย แล้วเราก็มาเจอกัน เดินไปนั่งรอขึ้นเครื่องด้วยกัน ระหว่างรอก็พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลส่วนตัวเบื้องต้นซึ่งกันและกันอ่ะค่ะ พี่เค้าก็ไปครั้งแรกเหมือนกับเราเลยย เราก็บอกตื่นเต้นมากๆ ไม่รู้ข้างหน้าจะเจออะไรบ้างเนาะ บินไฟลท์แรกถึงอินชอนแล้วค่า ซึ่งเราถึงช่วงเช้ามืดของที่นั่น ทีแรกเราก็จะไปซื้อทัวร์ที่สนามบิน แต่ปรากฎว่าเราออกจากด่านตรวจ ตม. ช้าไป เราก็เลยทำไงดี ทำไงดี บินอีกทีก็สามทุ่มโน่นน อยู่แต่ในนี้คงไม่ไหว เบื่อแย่ โชคดีของเราค่ะ พอดีมีเพื่อนเราไปเรียนซัมเมอร์ที่มหาลัยในอินชอนพอดี ซึ่งมันก็เห็นเราออนไลน์ใน Facebook พอดี แล้วมันก้เลิกเรียนตอนเที่ยงพอดี ทุกอย่างลงตัวมากมากเลยค่ะ มันก็ส่งแผนที่มาให้ ว่าให้เรานั่งบัสไปแล้วต่อซับเวย์ แล้วต่อแท๊กซี่ไปมหาลัยมันก็ถึงค่ะ แล้วก็ให้เบอร์โทรศัพท์มาด้วย เราก็เลยไปถามทางจาก Information ของสนามบินแล้วก็เริ่มออกเดินทาง พอไปถึงจุดหมาย เราดีใจมากกก มาถูกทางซะด้วย คือคนเกาหลีส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลยจริงๆค่ะ ซึ่งลำบากมากกก เราก็พูดเกาหลีไม่เป็น ทุลักทุเลพอสมควร แต่ก็ถึงจนได้ เย้วววว เพื่อนเราก็พาไปกินของอร่อยหน้ามหาลัยอ่าค่ะ ต่อด้วยเลี้ยงขนมเรา อร่อยมากกก ประทับใจมากกก ฉันรักเกาหลี 555 แล้วเราก็ไปเดินช้อปปิ้งกันที่ Subway อ่าค่ะ เสื้อผ้าน่ารักน่าซื้อไปหมดจริงๆ แต่เราก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาก กะว่าขากลับมาจัดเต็มเลยย!! คิคิ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 13:29:08

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อกี้ลืมใส่ภาพค่ะ ลืมมมมม! แวะซื้อน้ำในมินิมาร์ท ขนมข้างขวาคือขนมไข่ อร่อยมากกกก ข้างซ้ายเป็นวัฟเฟิลกรุบกรอบบบบ อร่อยกำลังดีเลยหละค่ะ :) ปล. วันที่ไปเกาหลี หนาวมากค่ะ อุณหภูมิอยู่ที่ประมาณ 4-8 องศา หนาวสะใจเลยจริงๆเจ้าค่าาาา ฮี่ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 13:41:34 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 13:39:14

ความคิดเห็นที่ 7 ทีนี้ถึงเวลาบินต่อค่ะ ไปเจอพี่อีกคนนึง เค้าบินมาจากเชียงใหม่ค่ะ เป็นสาวเหนือก่ะจ้าววว คิคิ ก็ลงที่แอลเอ แล้วเราก็ต้องไปเอากระเป๋า แล้วต่อด้วยการบิน Domestic ซึ่งหนทางของเราอีกยาวไกลค่ะ แอลเอตอนที่ไปก็ยังหนาวอยู่ค่ะ แต่หนาวน้อยกว่าเกาหลีนิดนึง 5555 อากาศสบายๆเลยค่ะ สุขใจไม่ทันไร เรื่องทุกข์ใจก็เข้ามาแล้วค่ะ คือ เครื่องบินดีเลย์ค่ะ แล้วก็เปลี่ยน Gate ไปมาประมาณสามสี่รอบ ทำเอาพวกเราถึงกับมึน ต้องเดินไปเช็คตารางการบินอยู่ตลอดเวลา แล้วที่เรากลัวคือ กลัวตกเครื่องในเที่ยวบินถัดไปค่ะ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คือจากตารางการบิน พอเราถึง Denver ปุ๊บ อีก 1 ชั่วโมงถัดมา เราจะบินไป Charlotte ต่อเลยอ่าค่ะ แต่เครื่องบินมันดีเลย์ไปประมาณชั่วโมงกับอีกยี่สิบนาที พอลงเครื่องที่ Denver เราก็รีบวิ่งไปดูที่ Gate ที่เราต้องต่อเครื่องเลยค่ะ ปรากฎว่า เงียบ เชียบ ไม่มีเครื่องบินจอดอยู่ ซวยแล้วหละสิ ถึง Denver ประมาณตีสองได้อ่าค่ะ ซึ่งก็เจอพนักงานของสนามบินคนสุดท้ายที่กำลังจะเดินออก เค้าบอกว่าสนามบินปิดแล้วค่ะ เค้าท์เตอร์เปิดอีกทีก็ตี 5 ตอนนี้ไม่มีไฟลท์บินแล้วด้วย เราก็เสียวสันหลังสิคะ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ เราไม่รู้ด้วยว่าต้องทำยังไง ต้องเสียเงินเพิ่มหรือเปล่า แต่โชคก็ยังเข้าข้างคนสวยอย่างเราค่ะ 555 พวกพี่ที่มากับเราเค้ารู้จักกับคนรอบรู้เรื่องบินต่างประเทศค่ะ เค้าบอกว่า พอเค้าท์เตอร์เปิด ก็เอาตั๋วไปเปลี่ยนได้เลย เพราะไม่ใช่ความผิดของเรา เราไม่ได้ทำผิดพลาดอะไร ทีนี้พวกเราสามสาวพาวเวอร์พัฟเกิร์ล ก็ไปดูตารางบินของวันพรุ่งนี้ ว่าไฟลท์ไหนเช้าสุด และไปถึงจุดหมายได้เร็วสุด ซึ่งเราต้องเปลี่ยนแผนการเดินทางค่ะ ไปลง Chicaco แล้วค่อยต่อ Norfolk ซึ่งพอเค้าท์เตอร์เปิดก็รีบเอาตั๋วไปเปลี่ยนเลยค่ะ ซึ่งเค้าก็เปลี่ยนให้ เราก็โล่งอก :) แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 14:01:04 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 13:57:38 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 13:57:18

ความคิดเห็นที่ 8 รูปนี้สภาพสนามบินร้าง กับแรงงานพม่าที่นั่งคอยเวลาเค้าท์เตอร์เปิด คิคิ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 14:04:36

ความคิดเห็นที่ 9 ยังค่ะ การเดินทางยังไม่สิ้นสุด(เสียที) พอลงที่ Norfolk แล้ว ทางเอเจนซี่ของอเมริกา เค้าจะมีรถมารับเราค่ะ ซึ่งเราต้องเสียให้เค้า 75$ ต่อคน ย้ำว่าต่อคนนะคะ แพงมากกกกก!! แต่เราก็ต้องยอมอ่าค่ะ คนที่เป็นคนขับให้นั้นเป็นผู้ชายค่ะ กลิ่นจุกกุแร้แรงมว้ากก อยากเป็นลม 555 ที่สำคัญขับจากัวร์แบบสปอร์ตมารับอ่าค่ะ ยัดกระเป๋ากันแทบไม่ลง ที่นั่งก็อึดอัดมากก แคบก็แคบ เหมือนคนกระป๋องยังไงอย่างนั้นเลยค่ะ เราก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง เราคุยกันเรื่องต่อรองราคา อยากให้ลดให้หน่อย เพราะมันแพงมากจริงๆ เค้าก็บอกว่าไม่ได้ๆ ปฏิเสธตลอดเลยค่ะ ไม่หล่อแล้วยังงกอีก ไอ้นี่!! 5555 แล้วมันก็ถามเราว่าหิวมั๊ย เราก็บอกว่านิดหน่อย แล้วมันก็จะพาไปกินบุฟเฟ่ต์อะไรไม่รู้ของมันอ่ะค่ะ บอกว่าหัวละ 10$ แต่เราสามสาวก็ลงความเห็นกันว่าไม่กิน จุดนี้อยากพักมากกว่าค่ะ จีจีนะ :) แล้วมันก็เริ่มแกล้งพวกเราค่ะ ขับรถเหยียบเบรคแรงๆ หัวนี่แทบจะไปซุกจุกกุแร้มันเลยอ่าค่ะ เลวร้ายมากก กลิ่นก็แรงมากมากเหมือนกัน 5555 แต่เราสามสาวก็ไม่ได้แคร์นะคะ สวยเริศเชิดใส่ หลับตลอดทางเลยค่ะ คือมันเหนื่อยมากจริงๆ เดินทางมาไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน อยากเอาหัวซุกหมอนแล้วหละค่ะ พอถึง Avon มันก็พาเราไปที่ Food Lion เลยค่ะ ซักพักก็มีนายจ้างพาเราไปยังที่พักที่เค้าหามาให้ ชื่อว่า Avon Cottages ค่ะ ค่าเช่าคนละ 100$ ต่ออาทิตย์ แพงมากมากเช่นกัน T^T รูปนี้ภายนอกของบ้านนะคะ เป็นบ้านสามชั้น ข้างล่างเป็นใต้ถุนบ้านอ่าค่ะ ถัดขึ้นไปเป็นห้องนอนและห้องน้ำ ส่วนชั้นบนสุดจะเป็นห้องรับแขก โต๊ะกินข้าว แล้วก็ห้องครัวค่ะ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 14:18:52

ความคิดเห็นที่ 10 วันรุ่งขึ้นนายจ้างก็มารับพวกเรา เพื่อไปฝึกอบรมก่อนทำงานอ่าค่ะ แรพภาษาอังกฤษใส่อย่างรวดเร็ว ซึ่งเรายอมรับเลย เราฟังไม่ค่อยออกหรอกค่ะ สามสาวนั่งช่วยๆกันแปล ว่าเค้าบอกว่าอะไร 5555 แล้วเค้าก็ไม่ให้พวกเราทำงานแผนกเดียวกันด้วยค่ะ Y Y เค้ามีสามแผนกให้เลือกคือ Cashier Deli&Bakery และ Produce ค่ะ ซึ่งพี่คนนึงเลือก deli อีกคนเลือก cashier เราก็เหลือตัวเลือกสุดท้ายค่ะ คือ produce ซึ่งตอนแรกเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคือแผนกอะไร เราก็ถามเค้า ได้รับคำตอบมาว่า ทำงานเกี่ยวกับแผนกของสด ผักผลไม้ค่ะ :) นายจ้างก็พาเราเดินไปรอบๆห้าง แนะนำกับหัวหน้าแผนกทุกแผนก แล้วก็อธิบายให้ฟังว่า เราเป็นแรงงานพม่าที่เข้ามาใหม่ทั้งสามคน 555 ประมาณนี้ค่ะ เค้าก็ให้เสื้อพวกเรามาคนละตัว อ้ออ เครื่องแบบของพนักงาน จะเป็นเสื้อของ Food Lion กางเกงสีครีมกรมท่า รองเท้าหุ้มส้นสีดำอ่าค่ะ ซึ่งออกมาก็จะหน้าตาประมาณนี้ ฮี่ฮี่ รูปนี้ก่อนออกไปทำงานวันแรกค่ะ แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะนายจ้างแค่มาบอกว่า ค่อยเริ่มงานในอีกสองวัน เพราะระบบคอมพิวเตอร์ไม่ทำงาน พวกเราก็เลยขอเค้าถ่ายรูปซะเลย อุตส่าตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า เสื้อผ้า หน้า ผมอย่างเป๊ะ ! 55555 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 14:32:38

ความคิดเห็นที่ 11 ถุงที่ Food Lion ใช้จะเป็นถุงกระดาษทั้งหมดเลยนะคะ นี่ตอนไปอยู่แค่สามวัน ซื้อของมาอย่างมากมาย ไม่อดตายแน่พวกเรา เย้!! 55 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 14:37:19

ความคิดเห็นที่ 12 รูปนี้ถ่ายระหว่างทางตอนไปทำ Social Security Card ค่ะ คือสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญของเมืองนี้คือ lighthouse ซึ่งมีอยู่สามอันใน Outer Bank ส่วนอันที่อยู่ที่ Buxton ซึ่งเป็นเมืองใกล้กับ Avon เป็นอันที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกาอ่าค่ะ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 14:48:23

ความคิดเห็นที่ 13 เอ่อออ มาเข้าเรื่องการทำงานกันต่อเลยดีกว่านะคะ คือ แผนกที่เราทำนั้น งานที่ต้องทำก็คือ จัดผัก จัดผลไม้ให้เข้าที่เข้าทางค่ะ ที่แผนกจะมีห้องเย็นไว้เก็บผัก ผลไม้สด คือเย็นมากกกกก ในห้องเย็นอุณหภูมิประมาณไม่ถึงสิบองศาอ่าค่ะ สั่นหงึกกกกๆหงักกกๆเลยยยย คือตอนทำงานอาทิตย์แรกท้อมาก เหนื่อยมากด้วย เพราะตอนอยู่ที่นี่สบายไงคะ มีอาชีพรับจ้างเรียนหนังสือ คิคิ งานสบาย เงินก็ดีเนาะ แต่พอไปทำงานแบบใช้แรงงานจริงๆ เหนื่อยค่ะ แต่ก็ไม่ได้เหนื่อยถึงกับทนไม่ไหว ร้องไห้ ขอเลิกงานเร็วแบบนั้นนะคะ คือเป็นการปรับตัวค่ะ แล้วเราได้ทำงานกะตอนเช้า ถึงเช้ามากกก 555 เวลาเริ่มงานจะอยู่ที่ 7 โมงไม่ก็ 8 โมงอ่าค่ะ พอเห็น Schedule ปุ๊บน้ำตาแทบร่วงเลยค่าา Y Y กิจวัตรประจำวันของเราคือ เราจะเป็นคนที่นอนเร็วที่สุดในบ้าน แล้วก็จะตื่นเช้ามืด ย้ำนะคะ เช้ามืดเลยค่า คือเราจะนอนประมาณ 5 ทุ่ม แล้วก็ตื่นตอนประมาณตี 5 ตื่นมาก็อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวเช้า ( อันนี้สำคัญค่ะ เพราะเดี๋ยวไม่มีแรง ) จัดข้าวจัดของ จัดกระเป๋า เตรียมมื้อเที่ยงไปถ้ามีกับข้าวที่เหลือนะคะ เสร็จแล้วก็จะออกจากบ้านประมาณ 6 โมงกว่าๆ ไปถึงที่ทำงานก่อนเวลาซักนิดนึงค่ะ เอาของไปใส่ล๊อกเกอร์ แล้วมา Clock in ก่อนเข้าทำงานค่ะ ซึ่ง Clock in และ Clock out ของที่นู่นสำคัญมาก เหมือนกันการตอกบัตรเข้าทำงานแบบบ้านเราอ่าค่ะ Clock in เมื่อเข้างาน และ Clock out ตอนออกจากงาน ทำงานปกติวันนึงจะทำ 8 ชั่วโมงค่ะ ซึ่งจะมีพัก Break 2 ครั้งและ Lunch 1 ครั้ง จะเบรคทุกๆ 2 ชั่วโมงค่ะ อย่างเช่น เริ่มงาน 7 โมงเช้า พอ 9 โมงเค้าจะให้ไปเบรคค่ะ เป็นเบรคสั้นๆแค่สิบนาที ซึ่งตอนเราออกไปเบรค เราต้อง Clock out ออกด้วยนะคะ เพราะเค้าถือว่าเราไม่ได้ทำงาน แล้วเราก็จะ Clock in กลับเข้ามาใหม่ตอนเราเบรคเสร็จค่ะ ซึ่งในเวลา Break เค้าก็จะคิดรวมกับชั่วโมงที่เราทำงานด้วยนะคะ ส่วนพอถึง 11 โมง เค้าก็จะให้เราไป Lunch ค่ะ จริงๆ นายจ้างเขาจะบอกว่าเรามีเวลา Lunch ครึ่งชั่วโมง ซึ่งเวลาออกไป Lunch ทางนายจ้างเค้าจะไม่คิดรวมกับชั่วโมงทำงานค่ะ คือตัดเวลาส่วนนี้ไป ถ้าใครคำนวณเลขถูกเท่ากับว่า จริงๆแล้ว เราจะได้ค่าจ้างวันละ 7 ชั่วโมงครึ่งโดยประมาณ ขึ้นอยู่กับเวลาพักของเรานะคะ แล้วพอบ่ายโมง เจ้านายของเราก็จะให้เราไป Break อีกครั้งนึงค่ะ หวังว่าคงไม่งงกันนะคะ 555555555 เราโชคดีค่ะ ที่ได้เจ้านายในแผนกใจดีมากกก คือตาม Schedule เค้าจะให้เราทำงานวันละ 8 ชั่วโมงครึ่ง นั่นเท่ากับว่า เราได้ค่าจ้างวันละแปดชั่วโมงเต็มๆ ซึ่งจะต่างจากแผนกอื่น เค้าจะให้แค่ 8 ชั่วโมง ไม่มีเผื่อพัก ยิ่งถ้าเป็น Cashier นี่ เค้าจะเข้มมากเลยค่ะ เรื่องเวลา Break ก็ต้องเป๊ะ เวลาพัก ก็ต้องเป๊ะๆ ตามเวลาเราทำงานเลยค่ะ แล้วแผนก Cashier ก็มีข้อเสียอีกอย่างนึง คือ Manager ต้องเป็นคนสั่งให้ไปพักหรือไปกินข้าวเอง ห้ามเดินออกไปเลย ขนาดปวดชิ้งฉ่องยังต้องขอเลยค่ะ แผนกเรานี่สบายมากกก เจ้านายเค้าก็จะถามว่า คุณต้องการไปเบรคมั๊ย ? ซึ่งถ้าเรายังทำงานไหว หรือขี้เกียจไปเบรค เราก็บอกเค้าได้ค่ะ ว่าค่อยไป แล้วถ้าสมมติเราเกิดอยากเบรคก่อน เราก็บอกเค้าได้ ว่าเราต้องการไปเบรค เค้าก็จะให้เราไปค่ะ ใจดีสุดๆ :) รูปบรรยากาศ Food Lion ตอนกลางคืนค่ะ ไปสว่างเชียว คิคิ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 23:11:54 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 18:22:40

ความคิดเห็นที่ 14 เอ้ะ มีเรื่องอะไรอีกนะที่ไม่ได้เล่าให้ฟังอีก 555555 อ้ออ เรื่องสภาพเมืองและสภาพอากาศดีกว่านะคะนะ Avon เป็นเมืองเล็กๆ เล็กมากกกก 555 ถูกขนาบด้วยทะเลทั้งสองฝั่ง เป็นเมืองที่ไม่มีที่ช้อปปิ้ง ไม่มี Shop ขายของแบรนด์เนม เรียกได้ว่าไม่มีเชี่ยอะไรเลยก็ได้ค่ะ ขนาดบัสยังไม่มีเลย -_____- แต่ในข้อเสียก็มีข้อดีค่ะ นั่นคือ เราจะเก็บเงินได้หลายบาทจากเมืองนี้เลยนะคะ เพราะเราไม่ค่อยเสียตังค์ไปกับการช้อปปิ้งเท่าไหร่ จะเสียกับค่ากิน กิน แล้วก็กินซะมากกว่าอ่าค่ะ คิคิ ไปแรกๆก็งงนะคะ นี่หรือแผ่นดินอเมริกา ประเทศมหาอำนาจ ร้านส่วนใหญ่จะเป็น Beach wear ค่ะ ขายสารพัดสิ่งเกี่ยวกับการเล่นทะเลของมนุษย์อย่างเราๆ ฮี่ฮี่ การเดินทางนั้น ก็เดินด้วยลำแข้งอ่าค่ะ เราไปซื้อจักรยานคันเล็กๆมาใช้สอย ในการปั่นไปทำงาน ซึ่งทรมานกายามากกก เจ็บตูดมากมากตอนปั่น เพราะเบาะมันแข็งอ่าค่ะคุณผู้ชมม T^T 5555 ยิ่งวันไหนต้องปั่นต้านลมนี่แทบร้องออกมาเป็นภาษาต่างด้าวเลยค่ะ เหนื่อยมาก ลมทะเลก็แรงมากมาก ขนาดหญิงถึกอย่างเรายังต้องขอยอมแพ้เลยค่าาา ฮี่ ส่วนสภาพอากาศนั้น แปรปรวนมากมากเลยค่ะ วันนี้แดดออก อีกวันนึงฝนตก อีกวันนึงก็หนาว อีกวันก็ร้อนค่ะ อากาศเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ เราไปสองอาทิตย์แรกป่วยเลยค่ะ ป่วยย เป็นหวัด คัดจมูก น้ำมูกไหล เป็นไข้ ปวดศีรษะ เจ็บคอ แต่ช่วงแรกๆที่ไป ยังหนาวเลยค่ะ หนาวมากมายด้วย อุณหภูมิอยู่ที่ประมาณ 10-12 องศาค่ะ พอเริ่มเข้ากลางเมษายน อากาศก็เริ่มอุ่นขึ้นมาหน่อยค่ะ บางวันร้อนเลยก็มี แต่ไม่ถึงกับขนาดบ้านเรานะคะนะ ร้อนบ้านเค้า เรายังต้องใส่เสื้อแจ็กเก็ตเลยค่าาาา ^__________^ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 18:55:12 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 18:53:47 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 18:41:57

ความคิดเห็นที่ 15 คั่นด้วยรูปจักรยานคันน่อย กับ ดอกไม้ที่เบ่งบาน(ตอนเรากลับ) ที่เราได้มาจากแผนกของเราเองค๊าาา สวยเชียว :D จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 18:56:08

ความคิดเห็นที่ 16 ส่วนเรื่องผู้คนในเมืองเล็กๆเมืองนี้ ขอบอกว่าใจดีมากกกกกกค่ะ จำได้ว่าสองสามวันแรกที่ไปอยู่ เดินจากบ้านไป Food Lion ครั้งแรก คือไกลมากค่ะ ถ้าเดินเท้านี่ก็ประมาณ 40 นาทีกว่าจะถึง เราก็เดินกินลมชมเมืองกันค่ะ ไปเรื่อยๆ อากาศกำลังดีเลย แวะถ่ายรูปข้างทาง และไปถึง Food Lion เพื่อจะไปซื้อเสบียงมาตุนไว้ที่บ้านค่ะ กลัวอดอยาก กลัวน้ำหนักลด ! 55555 ซึ่งพวกเราไปซื้อของกันมาเยอะมาก อย่างบ้าคลั่ง คือพวกเราเก็บเงินกองกลางกันหนะค่ะ ไว้เป็นค่าอาหารกันในบ้าน จะได้ประหยัดเงินในกระเป๋า ถ้าจำกันได้ตอนขาไปเราไปกับพี่ผู้หญิงอีกสองคนใช่มั๊ยคะ ? แล้วเราก็ไปเจอกลุ่มเด็กไทยที่ตามเราไปอีกกลุ่มนึงสามคนเหมือนกันค่ะ เป็นผู้ชายคนนึง ผู้หญิงอีกสองคน สิริรวมแล้วบ้านที่เราอยู่ตอนนี้ก็จะประกอบด้วย ผู้ชายหนึ่งคน และผู้หญิงอีก 5 คนค่าาาา :) ออกคนละ 20$ ก็ได้เงินตั้งมากโข พอประทังชีวิตไปได้อีกอาทิตย์นึงแล้วเนาะ พอซื้อของเสร็จ ก็ซวยละหว่า ฝนก็กำลังโปรยปรายลงมาเล็กน้อย พวกเราก็เดินออกมาที่ถนนใหญ่ พอข้ามมาอีกฝั่งปุ๊บ มีคนจอดรถแวะรับพวกเราขึ้นรถเลยค่า คือตอนนั้นดีใจมากกกกก แบบของก็เยอะ หนักก็หนัก ฝนก็ตก กลัวถุงขาดด้วยเพราะเป็นถุงกระดาษ คนที่มารับเป็นคุณลุงผู้ชายมีอายุหน่อย แกกำลังจะไปตกปลาค่ะ เห็นเราของเยอะ ฝนก็กำลังจะตก เค้าเลยบอกว่าอยากช่วยพวกเรา ซึ้งค่ะซึ้ง ณ จุดนั้นน้ำตาจะไหลค่าา T_____T พอลงจากรถ เราก็ขอบคุณเค้าใหญ่เลย โค้งคำนับกันเหมือนคนญี่ปุ่น ผสมเกาหลี ผสมไทย 5555555555 เพื่อนร่วมงานนั้นก็ดีค่ะ รองผู้จัดการของสาขาที่นี่เค้าบอกว่า เค้าชอบเด็กไทย ในเอเชียที่นี่เคยรับเด็กจีนค่ะ แต่เด็กจีนขี้เกียจ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่อดทน ที่สำคัญเคยขโมยของด้วยค่ะ จากนั้นมาที่นี่ก็ไม่เคยรับเด็กจีนอีกเลยย แล้วเค้าก็หลงรักในนิสัยของเด็กไทยค่ะ นอบน้อม ถ่อมตน บึก ถึก ทน ทำงานหนักได้ Over time ยิ่งชอบ เพราะเรางกค่ะ 555 ตอนพวกเรานั่งคุยกับเค้านั้น ยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าดอกทานตะวันอีกค่ะ ยืดอกภูมิใจในความเป็นไทย เย้ววววว ^^ ส่วนคนอื่นๆก็ใจดีมากมากกกค่ะ อย่างแผนกเนื้อ เราก็รู้จักใช่มั๊ยคะ แล้วมันจะมีวันที่ห้างเค้าลดราคาพวกเนื้อหมูหมากาไก่อ่าค่ะ พอเราเดินไปหยิบมาใส่รถเข็น เพื่อนก็จะมาหยิบออกไปมาแปะราคาที่ลดแล้วลดอีกให้อีกค่ะ น่ารักมากมาก เค้าบอกว่าถ้าวันหลังมาซื้อให้มาหาเค้าอีกนะ จะลดให้อีก ใจดีที่ซู๊ดดดดด!!! ทุกคนเป็นมิตรกับเรามากมากเลยค่ะ ทุกคนที่โน่นรักเด็กไทยมากกกก แบบเวลาเราไปถึงที่ทำงานต้องไล่กอดพวก Cashier ทีละเค้าท์เตอร์ก็ว่าได้ค่ะ ทักทายทุกคน ยิ้มแย้มแจ่มใส ไปหยอก ไปเล่นกับเค้าเวลาเราเบรค ซึ่งตรงนี้ทำให้พวกเรามีความสุขในการทำงานมากมากเลยค่ะ :) บรรยากาศห้อง Break room ค่ะ ที่นั่งพัก ที่กิน ที่ระบาย ที่เม้ามอยกันค่ะ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 23:05:36

ความคิดเห็นที่ 17 นี่คือโฉมหน้าของท่านรองผู้จัดการสาขาค่ะ เธอมีนามว่า Crystal ตอนทำงานแอบโหดนิดนึง แต่ตัวจริงเธอใจดีค่ะ ^^ ด้านหลังนั้นเป็นแผนกที่เราทำงานค่ะ หงึกๆหงักๆ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 55 23:09:33 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 23:08:13

ความคิดเห็นที่ 18 มาถึงคำถามสำคัญที่ทุกคนตั้งข้อสงสัยกันนะคะ ว่ามาเวิร์คเนี่ย จะได้ภาษาจริงหรืออออออออออออ แล้วจะได้ทุนคืนไหมมมมมมมมมมมมม ?????? เราขอตอบข้อแรกก่อนละกันนะคะ ภาษาเราว่าเราได้มาไม่เยอะหรอกค่ะ แต่เราได้ความกล้าและหน้าด้านที่จะพยายามพูด พยายามสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจ ตอนไปเดือนแรก หูเรายังไม่ชินเลยค่ะ ไม่รู้ว่าลูกค้ามาถามอะไร ผักก็รู้แต่ชื่อไทย ภาษาอังกฤษหนูไม่รู้วววว 5555 แรกๆจะตอบ i don't know , sorry บ่อยมากกกก ซึ่งลูกค้าส่วนใหญ่ก็น่ารักอ่าค่ะ เค้าก็จะแบบ it's ok ไม่ก็แบบ เดี๋ยวจะไปเดินหาใหม่อีกรอบนึง 55555 แต่เราก็เคยเจอคนนึง เราจำได้แม่นเลยค่ะ เป็นป้าผู้หญิงวัยขบเผาะ เค้ามาถามอะไรเราก็ไม่รู้ ซึ่งเราก็ตอบไปว่าเราไม่รู้ แล้วเค้าก็มองหน้า และมองป้ายชื่อเรา ถามเราซ้ำอีกครั้งว่า You don't know ? ขึ้นเสียงสูงเลยค่ะ 555 เราก็บอกว่าเยสสส แล้วนางก็ไปสะกิดลุกค้าอีกคนนึง แล้วก็ซุบซิบนินทาเรา ประมาณว่าอีมะขิ่นนี้ไม่รู้จักอันนี้หวะแก ตลกเนาะ ฮุฮิ ฮุฮิ ! เราก็แบบเสียใจแต่ไม่แคร์อ่าค่ะ มั่นใจในหนังหน้า ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป แล้วก็ด่าเป็นภาษาไทยอยู่ในใจ 5555 สะใจกว่ากันเยอะเลยเนาะ ส่วนความกล้านั้นเราได้มาอย่างไร จัดปาร์ตี้ค่ะ ปาร์ตี้กันที่บ้านเรานี่แหละ ชวนเพื่อนฝรั่งมา ถึงไม่ชวนมันก็มาค่ะ 55555 นั่งพูดนั่งคุย แรกๆไปเราเงียบมากค่ะ เพราะไม่กล้าพูด กลัวใช้ Tense ไม่ถูก กลัวใช้ศัพท์ผิด สารพัดความกลัวค่ะ แต่พอไปนานๆความหน้าด้านเริ่มก่อตัว ตอนไหนเราก็มิรู้ รู้แต่ว่าจู่ๆ เวลาใครพูด thank you มา เราต้องตอบเค้าว่า you're welcome แบบอัตโนมัติเลยค่ะ ซึ่งแรกๆเราไม่พูดนะคะ เพราะไม่รู้ว่าจำเป็นที่จะต้องพูด แต่พอเห็นฝรั่งเค้าพูดกัน เราเลยพูดมั่ง กลัวตกเทรนด์หนะค่ะ 555555 เคลียร์นะคะเรื่องของภาษา ว่ากันต่อด้วยเรื่องเงินๆทองๆ เชื่อว่าทุกคนคงอยากรู้ว่าไปจริงๆแล้วจะได้ทุนคืนมั๊ยย ? หรือจะมีเงินเหลือกลับมามั๊ยย ? จะได้กำไรรึเปล่า ? ซึ่งเราขอบอกตรงๆเลยว่า ถ้าอยากไปแล้วได้กำไรเป็นเงินหมื่นเงินแสนกลับมา ก็อย่าไปดีกว่าค่ะ แต่ถ้าไปแล้วอยากได้กำไรชีวิตกลับมา ให้รีบหาเอเจนซี่ตอนนี้เลยค่ะ 555555 จริงๆเราได้ประสบการณ์มากมายจากการเข้าโครงการนี้นะคะ ทำให้เราโตขึ้น เรียนรู้จักชีวิตที่แท้จริง ได้อะไรใหม่ๆ ได้เพื่อนใหม่ ได้ลองใช้ชีวิตในอีกแบบนึงต่างจากตอนที่อยู่ที่นี่มากอ่าค่ะ ได้ปรับตัว ได้ลองทำสิ่งที่ไม่เคยทำ บลาบลาบลา อีกมากมายค่ะ ตอนก่อนเราไป เราก้ไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย อยากไปเฉยๆค่ะ ว่ามันจะเป็นยังไง ไม่ได้ตั้งเป้าหมายอะไรมากมายนัก พูดเรื่องเงินเรื่องทองไหงออกเป็นเรื่อง สปช. ซะได้หละคะเนี่ยย 555555 เอาจริงๆของเราไปก็ถือว่าน่าจะเท่าทุนนะคะ เพราะอย่างที่บอก มันไม่มีห้างให้ช้อป ตังค์ในกระเป๋าก็เลยมีเยอะหนะค่ะ งุงิ แต่สุดท้ายเราก็ใช้มันอยู่ดี เพราะขากลับเราก็มีแวะเที่ยวบ้าง เป็นที่ไหนอะไรยังไง โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 23:40:07

ความคิดเห็นที่ 19 รูปจากงานปาร์ตี้ ไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารอะไร เราก็ทำอาหารไทย ฝรั่งก็มากินของฟรี บวกกับหิ้วเครื่องดื่มส่วนตัวมาเองค่ะ ^^ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 23:43:30

ความคิดเห็นที่ 20 มาถึงเรื่องอาหารการกิน เรื่องปากท้องกันนะคะ ที่ Food Lion ก็มีของขายเยอะแยะไปหมดค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารแช่แข็งกึ่งสำเร็จรูป เข้าไมโครเวฟแล้วเอาส้อมคนก็รับประทานได้ทันทีประมาณนี้อ่าค่ะ ซึ่งบางอันรสชาติก็ไม่ถูกปากคนไทยอย่างเรา คือเราลองเยอะค่ะ เอาแบบตอนมัน Sale เหลืออันละดอล สองดอลก็มี 555555 แต่มันไม่อร่อยอะ พวกเราเลยซื้อของสดพวกเนื้อหมู เนื้อไก่ กุ้งแช่แข็ง รวมถึงผักสดต่างๆ (ที่ดิชั้นเป็นคนจัด) มาทำอาหารกินกันเอง ซึ่งในขั้นตอนการเลือกผักนั้น เราจะเป็นคนเลือกเองค่ะ เพราะเรารู้ว่าอันไหนเก่า อันไหนใหม่ อันไหนสด อันไหนลดราคา ฮี่ฮี่ ประหยัดเงินกองกลางไปได้เยอะทีเดียวเชียวค่ะ แล้วที่ขาดตู้เย็นไปไม่ได้คือพวกไอศครีมค่ะ เพราะที่นั่นถือว่าถูก แล้วก็อร่อย แล้วที่สำคัญคือพวกเราชอบกินกันค่ะ 55555 ส่วนของกินอื่นๆที่มีก็จะเป็นพวกชีสต่างๆ ขนมปัง นักเก็ตไก่ บลาบลาบลา รับรองว่าไปแล้วไม่อดตายแน่นอนค่ะ อ้อ ที่สำคัญ ไก่ทอดของที่นี่อร่อยเหาะมากมาก นึกแล้วน้ำลายไหลเลยค่า อยากกินอีก คิดถึง >< เพื่อนๆเราหลายเสียงรีเควสเรื่อง ผช มา เราก็จัดให้ค่ะ ฮี่!! :) เริ่มด้วยเรื่องรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ แน่นอนว่าชนะผู้ชายไทยแบบใสใส เพราะคนส่วนใหญ่ในเมืองนี้ จะเป็นคนผิวขาวค่ะ คนผิวสีก็มีบ้างประปรายนะคะ จมูกดูสันเป็นคม เส้นผมก็ทำไฮไลท์ เอ้ยย ไม่ใช่ละค่ะ แน่นอนว่าพูดถึงฝรั่ง ดั้งงี้เหลือกินเหลือใช้เลยค่ะ แต่เราชอบที่ตามากกว่าค่ะ เพราะแต่ละคนนัยน์ตาแต่ละคนสีจะไม่เหมือนกัน มีเพื่อนเราคนนึง ตาจะเปลี่ยนสีไปตามสภาพอากาศ และการพักผ่อนเลยค่ะ อะเมซิ่งจิงกะเบลล์มากมากก 555 วันนึงสีเทา อีกวันสีเขียว เท่ห์จีจีเลยค่ะ ส่วนเรื่องรูปร่างนี่ ส่วนใหญ่จะสูงยาวเข่าดี มีซิกแพค ( แอร้ยยย ) กันทั้งนั้นเลยนะคะ ยิ่งเป็นวัยรุ่นนี่ขอบอกว่าแซ่บเว่อวีว่ามากเลยค่ะ 5555 เรานี่อยากทำรายการหญิงไทยในต่างแดน เสนอตอนที่มีชื่อว่า ลูกค้าแซ่บมากมากเลยหละค่ะ และด้วยความที่เป็นเมืองติดทะเล เป็นเมืองตากอากาศ พอเริ่มเข้าเดือนเมษายน อากาศเริ่มร้อน คนก็เริ่มเข้ามาในเมืองนี้กันมากขึ้น มากขึ้นนน .. มีจากหลายที่เลยหละค่ะ ไม่ว่าจะเป็น ดีซี นิวยอร์ค เวอร์จิเนีย หรือแคนาดาก็มีนะคะ ซึ่งจุดนี้ขอคอนเฟิร์มว่า หนุ่มแคนาดาหุ่นดีกันทุกนางจีจีเลยค่า 555 เราไม่ได้ลามก ไปแอบมองตอนเข้าอาบน้ำที่บ้านกันนะ แต่เป็นเพราะว่า พอพวกเขาไปเล่นน้ำทะเลกันเสร็จ ก็จะพักมาหาซื้อเครื่องดื่ม หรือซื้ออาหารกินกัน แล้วก็จะมาแบบใส่แต่กางเกงมาอ่าค่ะท่านผู้ชม เราก็จะเห็นกล้ามเป็นมัดๆปรากฎตัวบนเรือนร่างของพวกเค้า >< 555 เล่นเอาเราฮึดสู้ทำงาน ไม่ต้องกิน Red bull กันเลยทีเดียวค่า กระชุ่มกระชวยมากมาก สดชื่นเหมือนอยู่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้หอม มีผีเสื้อบินวนอยู่รอบตัวทีเดียวเชียวค่า 5555555 รูปนี้มื้อเช้าเบาเบาค่าาา กินด้วยกันมั๊ยยย ? คิคิ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 00:44:56

ความคิดเห็นที่ 21 ติดตามอ่านอยู่นะคะ ^^ เราก็สนใจไป work อยู่เหมือนกัน อยากทราบว่า จขกท.ไปกับบริษัทไหนคะ? ,,ค่าใช้จ่ายโดยรวมประมาณเท่าไหร่(ค่าตั๋วไป-กลับ ค่ากิน ค่าใช้จ่ายรวมๆคะ) แล้วขากลับเค้าพาช็อปปิ้งที่ไหนคะ อิอิ :")) ปล.จขกท.เล่าได้สนุกเห็นภาพมากเลย อิอิ ทำให้เราอยากไปมากขึ้นๆ ขอรายละเอียดเยอะๆนะคะ ใช้เพื่อเป็นการตัดสินใจ ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่าาาาาา ^______________^ จากคุณ : bunnykung เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 01:22:02

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณมากมากค่ะ คุณ bunnykung ที่ติดตาม เราเขินจริงๆแล้วเนี่ยยย 555 เราไปกับ PST Work and Travel ค่ะ เท่าที่ทราบศูนย์จะมีอยู่สองที่คือ กรุงเทพ และเชียงใหม่ รายละเอียดตามลิ้งค์นี้ได้เลยค่ะ http://www.pstcenter.com/ ค่าใช้จ่ายเราขอแยกเป็นสามส่วนนะคะ ส่วนแรกคือค่าโครงการ เราเสียไป 42,300 บาท ส่วนค่าตั๋วเครื่องบิน 49,800 ค่ะ และสุดท้ายคือพอคเก็ตมันนี่ค่ะ เราเอาไป 800$ เพื่อเริ่มต้นใช้ชีวิตที่โน่นอ่าค่ะ เกือบชักหน้าไม่ถึงหลังเหมือนกัน 55555 ส่วนการช้อปขากลับนั้น อยากให้ติดตามค่ะ เดี๋ยวเราก็จะพล่าม เอ้ย เล่าไปเรื่อยๆ ตอนนี้ขอไปนอนเอาแรงไว้มาเล่าต่อพรุ่งนี้น่ะคะ :) ขอบคุณจริงๆที่ติดตามเรานะคะ มีกำลังใจเล่าต่ออีกเยอะแยะเลย หวังว่าจะได้ประโยชน์จากประสบการณ์ตรงของเราไม่มากก็น้อยน่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 02:08:08 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 02:05:18

ความคิดเห็นที่ 23 รีวิวแบบนี้ที่รอคอย อยากถามว่า food lion ได้ชั่วโมงงานเฉลี่ยเท่าไรคะ ? แล้ว bonus นี่ได้ก่อนกลับไทยหรือเป็นเช็คตามมาทีหลัง แล้วได้ครบ $400 ไหมคะ จากคุณ : nakoze เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:06:58

ความคิดเห็นที่ 24 เล่าได้แบบฟินมากค่า เห็นภาพตาม มาเกาะขอบอ่าน อิอิ เคยอยากทำงานซุปเปอร์เหมือนกัน จากคุณ : เวิ่นเว้อ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 12:51:46

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะคุณ nakoze ที่ติดตามอ่านกระทู้เรา :) Food Lion ของเราได้อาทิตย์ละ 40+ เลยค่ะ เพราะนายจ้างเราใจดี โอทีกระจุยกระจายเลยค่าาา 5555555 ส่วนแผนก Cashier จะได้ไม่เกิน 40 ชั่วโมงน่ะคะ มี OT บ้างนิดหน่อยค่ะ และถ้าเป็น Deli & Bakery ก็จะได้ 40+ เหมือนกันค่ะ ขึ้นอยู่กับตารางงานในแต่ละอาทิตย์ ส่วน Bonus ทางนายจ้างที่โน่นจะส่งมาเป็น Check ให้เราหนะค่ะ ซึ่งตอนนี้เราก็ยังไม่ได้รับเลย 55555 แต่ของสาขาอื่นๆที่กลับมาเค้าได้กันแล้วน่ะคะ ครบทั้ง 400$ ค่ะเราก็นั่งนับวันรออยู่เหมือนกัน ^^ ส่วนคุณ เวิ่นเว้อ ก็อย่าน้อยใจไปน่ะคะ ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่หลงผิดคิดจะเข้ามาอ่านกระทู้นี้ 55555555 หวังว่าอ่านไปคงได้รับความสุข ความสนุก และเกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆไปใช้ในการตัดสินใจเลือกงานในวันข้างหน้าน่ะคะ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 14:02:00

ความคิดเห็นที่ 26 มาต่อกันนะคะ เราขอเล่าเรื่องเกี่ยวกับการทำงานในแผนกเราอย่างละเอียดยิบเลยละกันเนาะ (อันที่จริงไม่รู้จะเล่าอะไรแล้ว 555) แผนกที่เราไปทำมีพนักงานแค่ประมาณ 5 คนเองอ่าค่ะ เป็นแผนกเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารอะไร หน้าที่หลักของเราคือ จัดผัก ผลไม้ให้เรียงตัวสวยฮาม เหมือนหน้าตาเราเองแหละค่ะ ฮ่าาาาา สิ่งแรกสุดเมื่อเข้าไปถึงตอนเช้าตรู่ เราจะเดินไปเอารถเข็น ซึ่งเป็นรถเข็นคันใหญ่ๆยาวๆอ่ะค่ะ เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปมาให้ดู 5555 พร้อมกับกล่องลังเปล่าหลายๆใบ แล้วก็ออกสำรวจโลกกว้างค่ะ เจ้ยย ไม่ใช่ แล้วก็เดินหยิบของพวกที่จะหมดอายุค่ะ สมมุติว่าวันนี้วันที่ 16 (จะสมมุติทำไม?) เราก็จะหยิบของที่หมดอายุของทั้งวันที่ 16 และ 17 ค่ะ เพราะเจ้านายเราสั่งมาแบบนี้ 555 ซึ่งต้องเดินดูตั้งแต่ ผลไม้ที่หั่นเป็นชิ้นใส่กล่องปล้าสติคสำเร็จรูป ผักสลัดเป็นเป็นถุง น้ำสลัด น้ำผัก น้ำผลไม้ รวมถึงพวกผัก ผลไม้สดต่างๆที่วางอยู่บนชั้นวาง ที่เริ่มจะเน่า หรือแลดูแล้วไม่น่ารับประทานทิ้งค่ะ ทิ้งลงกล่องไปเลย แรกๆเราไปก็งงๆอ่าค่ะ งงวันเดือนปีกันสิคะคุณ เพราะบ้านเราจะเรียง วัน/เดือน/ปี แต่ที่โน่นเค้าจะเรียง เดือน/วัน/ปี ซึ่งบางทีเราก็สับสน ต้องมานั่งนึกใหม่ เอ๊ะ 04/06 นี่วันที่ 4 เดือน 6 หรือวันที่ 6 เดือน 4 กันแน่ อั๊วะงง อะไรประมาณนี้อ่าค่ะ 555555 หลังๆไปก็จะเริ่มชิน เริ่มหยิบอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องมายืนงงอยู่ ถัดมาเราก็จะเริ่มเอาผักสดบนชั้นวางที่มันอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน และสภาพยังดูดี ดูสด ดูใหม่ ดูยังรับประทานได้อยู่ ใส่ Shopping car อ่าค่ะ แล้วก็เข็นไปข้างหลัง คืออย่างนี้นะคะ แผนกเราจะมีสองส่วนค่ะ คือส่วนหน้า กับส่วนหลัง ซึ่งส่วนหน้าก็คือพวกชั้นวางของต่างๆที่เอาไว้ให้ลูกค้าเลือกจับจ่ายใช้สอยกันหนะค่ะ ส่วนข้างหลังก็จะสองส่วนอีก คือ มีห้องเย็นที่เราบอกไปว่าหนาวสั่นหงึกๆหงักๆ เอาไว้เก็บพวกผักสด ผลไม้สด ของต่างๆนานาอ่าค่ะ อีกส่วนนึง ก็จะเป็นอ่างใหญ่ๆ สามอ่าง เอาไว้ล้างทำความสะอาดผักที่เราจะเอาออกมาขายอ่าค่ะ ฟังแล้วดูดี๊ดีเนอะ คิคิ อ่า มาว่าที่งานของเรากันต่อ เราเก็บผักเสร็จชิแมะคะ เราก็เข็นไปค่ะ ไปข้างหลังค่ะ ไปที่อ่างค่ะ เปิดน้ำร้อนและน้ำเย็นพร้อมกัน จะได้น้ำอุ่นชิแมะคะ ? ใช่ค่ะ ที่โน่นเค้าจะให้เราล้างผักด้วยน้ำอุ่นๆ เพื่อคงความสด กรุบกรอบของผักไว้หนะค่ะ ผักบนชั้นวางส่วนใหญ่ก็จะคล้ายๆบ้านเราอ่าค่ะ มีบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน ซึ่งผักพวกที่เป็นหัวๆ เช่น ผักกาดต่างๆ ที่ไว้ใช้ทำสลัดหนะค่ะ พอวางบนชั้นนานๆเข้า ตรงก้นมันก็จะมีสำหมองคล้ำไม่สวยงามค่ะ เราก็มีหน้าที่ตัดมันทิ้งทั้งหัว เอ้ย ไม่ใช่ค่ะ แค่เฉือนบางๆ ให้ผิวผักขาวๆข้างในได้เปล่งประกายออกมา ทำให้คุณลูกค้าหลงเชื่อหนะค่ะว่าเป็นผักที่เพิ่งมาวันนี้ 55555555 ล้างเสร็จอะไรเสร็จก็เข็นออกมา วางไว้ที่เดิมค่ะ ซึ่งปัญหามันก็เกิดตรงนี้แหละค่ะ ตอนหยิบออกจากชั้นง่ายแสนง่ายค่ะ หยิบออกมากองรวมกันให้หมด แต่พอต้องวางเข้าที่เดิมนี่สิคะ มึนค่ะ งงค่ะ เอ้ะ ไอนี้มันอยู่ตรงไหนแล้วหว่า แล้วไอ้นี่มันชื่ออะไรแล้วหว่า นี่แหละค่ะปัญหาของแรงงานพม่าอย่างเราๆ คิคิ ซึ่งเราบอกแล้วว่าเจ้านายเราใจดีชิแมะคะ เค้าก็รู้ค่ะว่าเราไม่รู้ เค้าก็เดินเข้ามาถามว่าจำได้มั๊ย ? เราบอก โนววว พร้อมกระพริบตาปริบๆให้อย่างน่าสมเพช เอ้ย น่าสงสารค่ะ เค้าก็ช่วยเราวางผักไปเรื่อยๆ แต่พอหลังๆสกิลเราเพิ่มขึ้นหนะค่ะ เริ่มจำชื่อผักได้แล้ว ถึงจำไม่ได้เราก็คุ้นๆแล้วแหละว่าไอ้นี่มันอยู่ตรงไหน ประสบการณ์ทำงานมันสอนเราเองค่ะ ฮี่ พอเสร็จงานตรงนี้ส่วนใหญ่เราก็จะไปเบรคค่ะ เพราะหนาวค่ะ มือก็เปื่อยก็เล่นน้ำนานเกินตอนล้างผัก 555555 กลับมาเราก็เริ่มจัดผัก ผลไม้ต่างๆให้มันเต็มชั้นว่างอยู่ตลอดเวลาค่ะ คือเราต้องเป็นคนสำรวจว่าอะไรขาดหายไป มีอะไรต้องเติม เราก็ไปหยิบมาจากข้างหลังค่ะ แล้วก็เอามาเติม วันแรกๆที่ทำงานเรายกเองค่ะ ซึ่งของบางอย่างมันหนักมากก ผู้หญิงตัวเล็กๆบางๆอย่างเรายกไม่ไหวหรอกค่ะ แต่ก็ฝืน ฝืนมัน ต้องต้องโชว์ศักยภาพหญิงไทย จนยกได้ แต่ปัญหาก็เกิด(อีกแล้ว)ค่ะ เราปวดหลัง เราปวดแขน เคล็ดขัดยอก น้ำมันมวยก็ไม่ได้เอาไป 5555 ทำยังไงหละคะ ? เราบอกเจ้านายไปตามตรงเลยค่ะ ว่าเรายกไม่ไหว เราปวดหลัง เราปวดแขน ปวดขา หลังจากวันนั้นมา เค้าก็ไม่ให้เรายกของอีกเลยค่ะ เพราะเค้าบอกว่าเค้าเข้าใจ น่อร๊อคคเนาะ :) หลังจากนั้นพออะไรขาด เราก้ไปจำชื่อมาค่ะ แล้ววิ่งไปบอกเค้า เค้าก็จะจัดรถเข็นให้เราเรียบร้อย ทีนี้หน้าที่เราก็มีเข็นของออกมาวางบนชั้น เสร็จก็เข็นกลับ เอาขยะไปทิ้ง แล้วก็เข็นออกมา ประมาณนี้แหละค่ะ แล้วพอสกิลการทำงานเริ่มเก่งกล้าขึ้น ทีนี้เค้าก็เริ่มฝึกให้เราทำอย่างอื่นนอกเหนือจากที่กล่าวมาข้างต้นแล้วค่ะ เริ่มด้วยการหัดผลิตผัก แพ็คผักเอง ซึ่งผักสดที่มาจะมาเป็นลังเลยนะคะ ลังนึงนี่ก็หลายกิโลทีเดียว เค้าก็เริ่มจากสอนเราตัดตูดผัก เอาลวดมามัดให้ผักเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เสร็จแล้วก็ล้างให้สะอาด สะเด็ดน้ำไว้แป๊ปนึง แล้วก็เอาใส่รถเข็นค่ะ อีกอย่างนึงคือสอนดูผักอ่าค่ะ บางอย่างที่บ้านเรามันมิมีชิแมะคะ ใช่ค่ะ อย่าง อะโวคาโด้งี้ เราไม่รู้ค่ะ อันไหนมันเน่า ไม่เน่า เค้าก็จะบอกว่า ถ้ามันนิ่มมาก จนจะแหลกคามือ นั่นคือเน่าแล้วค่ะ ทิ้งค่ะ ทิ้งงงงง 5555555 แล้วก็พวกผลไม้เมืองหนาวบ้านเค้าอ่าค่ะ เค้าก็จะสอนเราดู ว่าแบบนี้มันแบ้ดดดแล้วนะเธอ เธอต้องทิ้งมันนะ มันไม่สวยงาม มันดูไม่ดี งี้อ่าค่ะ แรกๆเราไปยอมรับเลย เราไม่กล้าทิ้งค่ะ เสียดายยย อย่างมะเขือเทศงี้ มันจะมีแบบพวงนึงสี่อัน เน่าอันเดียวก็ทิ้งทั้งหมดงี้อ่าค่ะ เสียดายยยยยย!!! แต่หลังๆนี่จับทิ้งจับขว้างหมดเลยค่ะ เสียใจแต่ไม่แคร์ อู๊ววววว 55555 รูปเรากับเจ้านายผู้แสนจะใจดีค่าาา รูปนี้ถ่ายตอนจะกลับแล้ว อวบอ้วน ตัวลายน่ารักเชียว หลังๆมา ยุงมันเยอะจ้าวววว TwT จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 15:01:21

ความคิดเห็นที่ 27 แต่ใช่ว่าเราทำแผนก Produce แล้ว จะได้อุดอู้อยู่แต่ในรูหนูนะคะ ในบางครั้งลูกค้าเยอะค่ะ Cashier ก็จะใส่ของไม่ทัน เหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นมากในวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เค้าจะประกาศเรียกพนักงานแผนกอื่นมาช่วยกันเอาของจับยัดใส่ถุงค่ะ ซึ่งเราโดนเค้าเรียกไปแรกๆ ก็งงๆค่ะ ใส่ของช้า ขี้เอ้ย คลี่ถุงไม่ออก ไม่มีเทคนิคและวิธีการในการอ้าถุงกระดาษมากนัก เราก็จะไปประจำการช่วยคนไทยด้วยกันเองนี่แหละค่ะ พี่เค้าก็จะคอยบอกเราว่า ให้แยกของด้วยนะ เนื้อก็เนื้อ ของเย็น ของใช้ หรือพวกกระป๋องงี้อ่าค่ะ แต่บางครั้งทฤษฎีนี้ก็ช่วยไม่ได้ในวันที่ยุ่งมากมากมว้ากกกก อ่าค่ะ บางทีก็จับยัดให้เต็ม แล้วอ้าถุงต่อไปจนของหมดค่ะ คือเราต้องเข้าใจฝรั่งด้วยว่า นิสัยจะไม่เหมือนบ้านเราน่ะคะ ค่อยๆเดินช้อปปิ้งวันละเล็กละน้อย แต่เค้าจะซื้อครั้งนึง เพื่อให้ตนเองและครอบครัวดำรงชีวิตต่อไปได้อีกอาทิตย์นึงเชียวหละค่ะ บางคนนี่มาทีนึงสองรถเข็นพูนนๆ คือเราก็นึกในใจ แล้วก็แอบนินทากับพี่คนไทยว่า เค้าซื้อเผื่อชาติหน้ากันหรือไง ? 555555 ยิ่งช่วงหลังๆนี่ เราแอบอู้ไปช่วยเค้าใส่ของบ่อยเลยแหละค่ะ เพราะมันสนุก ได้เม้ามอยกับคนไทยด้วยกัน ได้แอบนินทาลูกค้า ได้แอบเชยชมลูกค้าแบบใกล้ชิด แล้วได้พูดคุยกับลูกค้าด้วยค่ะ ซึ่งเป็นการอัพสกิลภาษาของเราได้อีกช่องทางหนึ่ง ซึ่งเรานิสัยคนไทยชอบเห็นอกเห็นใจคนอื่นชิแมะคะ เราก็จะซ้อนถุงให้เค้า เพราะถุงกระดาษมันบางเบา หิ้วของหนักๆเราก็กลัวขาด จนพวกเราแอบโดนเจ้านายระดับสูงว่ามาเลยค่ะ ว่าพวกยูใช้ของเปลือง บางอย่างถุงอันเดียวก็พองี้อ่าค่ะ แบบนี้มันม่ายยุติทามมมม!! 5555 เจ้านายด่าไม่เป็นไรค่ะ แต่ลูกค้าชอบค่ะ ชอบที่ตรงหนึ่ง เราแยกถุงใส่ของให้เค้า ของเย็นของร้อนอะไรงี้ค่ะ สองคือซ้อนถุงเพิ่มความแข็งแรงให้เวลาเค้าหิ้วค่ะ เค้าปลื้มค่ะ เค้าแอ้ปพรีชีเอทอิทมากมาก 555 เราได้ยินคำนี้บ่อยมว้ากจากปากลูกค้าค่ะ บางคนบอกขอบคุณเราหลายครั้งมว้ากกกกก แล้วหน้าตาท่าทางแอคติ้งต่างๆก็จะเริศโอเว่อร์อลังการล้านแปดเจ็ดสิบเอ็ดแสนมากมาก ทำหน้าเหมือนเราช่วยชีวิตลูกเค้าไว้อะไรอย่างนั้นเลยค่ะ นี่แหละข้อดีของความเป็นไทย เราต้องรักษาความเป็นเอกลักษณ์ของชาติไว้น่ะคะ คนอื่นเค้าชื่นชมเราจะตาย ยืดอกภูมิใจไทยแลนด์เลยค่า ฮี่ :) อีกสองงานที่เราได้ไปทำ คือ ไปเปลี่ยนสติ๊กเกอร์โชว์ราคาสินค้าใหม่อ่าค่ะ ซึ่งเราโดนเรียกตัวไป ปวดหัวมว้ากกกกค่ะ คือนึกออกมั๊ยคะ บาร์โค้ดเหมือนบ้านเราอ่าค่ะ แต่มันเป็นชื่อสินค้าภาษาอังกฤษ แล้วเราได้ไปแปะตรงช่องพวกซีเรียลและอาหารเด็กอ่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นรู้มั๊ยคะ งงค่ะ จะอ้วกค่ะ หน้ามืด ตาลายค่ะ คือชื่อมันเหมือนกันไปหมดดดด บางอันเลขก็ไม่ตรงกันค่ะ จำได้ขึ้นหัวเลยคือ K-Special ค่ะ มันมีหลายรสมาก บลูเบอร์รี่ สตรอเบอร์รี่ เยอะแยะไปโหมดดดดด ซึ่งเค้าจะเขียนตัวย่ออ่ะค่ะ ยิ่งงงค่ะ จะร้องไห้ค่ะ ยืนเป็นครึ่งชั่วโมงยังแปะได้แค่อันเดียวเองอ่ะ เค้าให้มาตั้งเป็นร้อยยย อร๊างงงงง!!! ทีนี้เราก็เลยขอให้เมเนเจอร์หรือพวกที่ผ่านไปผ่านมาเค้าช่วยหาอ่าค่ะ หลังๆเราก็เริ่มหาเจอ ค่อยโล่งอกหน่อย แต่งานนี้ไม่ไหวจริงๆค่า มะขิ่นขอบายยย ไม่เหมาะกับหนูเลยจริงๆ 55555 งานสุดท้ายคืองานใน Deli & Bakery อ่าค่ะ ช่วงนั้นเค้าขาดพนักงานพอดี แล้วพวกเมเนเจอร์ก็มาถามเราว่า อยากทำต่อมั๊ย หลังจากงานตัวเองเสร็จ ด้วยความที่เรางก เอ้ยไม่ใช่ อยากช่วยหนะค่ะ อยากช่วยจริงจริ๊งนะ 5555 เราก็เลยตอบตกลงไปค่ะ (เงินกำลังจะหมุนมา กำลังจะหมุนมา เย้ววว) ซึ่งก่อนหน้านี้เราเคยเข้าไปวิ่งเล่นในแผนกนี้มาหลังเลิกงานหนะค่ะ แอบไปช่วยพี่คนไทยแพ็คขนมปัง ด้วยขี้มือเค็มๆ สนุกดี เราเลยอยากไปทำดู ปรากฎว่า งานที่เราต้องทำคือ แพ็คขนมปังเหมือนเดิมแหละค่ะ แต่เราก็ต้องเผชิญกับกระดาษที่มันดันติดตูดขนมปังไป ทำไงหละคะทำไงงงงง เราก็ต้องนั่งแกะ แงะ จิก ตบ เอ้ย ไม่ใช่ละค่ะ เราต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้กระดาษติดขนมปังน้อยที่สุดดด ซึ่งมันนรกมากกกก เพราะมันติดหนึบเหมือนมีคนเอากาวตราช้างมาฉาบเลยค่ะ แกะออกยาก แล้วเราก็ขี้เกียจด้วย เหนื่อยจากงานหลักมาแล้ว ต้องมาเจออะไรอีกเนี่ยย รับมิด้ายค่าาา พาหนูกลับบ้านที 5555 แต่ก็ต้องทำเนาะเพราะเค้าให้ตังค์เรามาใช้ ฮ่าาาาๆ ต่อจากแพ็คขนมปังเสร็จ ก็ปริ้นท์บาร์โค้ดมาแปะบนซองปล้าสติค จากนั้นมัดปากถุงด้วยลวดเหมือนฟาร์มเฮ้าส์บ้านเราอ่ะค่ะ นึกออกชิแมะคะ คิคิ ยังง งานยังไม่หมดค่ะ เราต้องเก็บไก่งวงอบเป็นตัวๆเข้าห้องเย็น (อีกแล้ว) แล้วเช็ดตู้อบไก่งวง รวมถึงไก่ทอดต่างๆ แล้วก็เค้าท์เตอร์ข้างหน้าแผนกทั้งหมดค่ะ เฮ้อออ เหนื่อย! จากนั้นเค้าก็ปล่อยให้มะขิ่นเป็นอิสระแล้วค่าา เย้วววว ^____^ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 17:18:31 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 16:28:01

ความคิดเห็นที่ 28 รูปแบบ HD ตอนกำลังติดบาร์โค้ดให้เจ้าขนมปังอ่าค่ะ ดูตั้งใจทำเนอะ คิคิ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 16:35:22

ความคิดเห็นที่ 29 นี่ค่า รูปร่างหน้าตาแผนกของเรา ฮี่ฮี่ ไปรื้อดูรูปมา พี่ที่ไปด้วยกันเค้าถ่ายเอาไว้ ขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วยน่ะคะ :) ปล. แอปเปิ้ลที่เห็นสวยๆอย่างนี้เนี่ย จัดยากไม่เบาน่ะคะคุณ แต่เราก็ทำได้ จนเจ้านายเราเค้าชอบให้เราจัดเลยอ่าค่ะ เค้าบอกว่าเราจัด so beautiful มั่กๆ 5555 >////< จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 16:45:31

ความคิดเห็นที่ 30 ต่อๆด้วยเรื่องสถานที่ท่องเที่ยว ร้านอาหารต่างๆในเมืองนี้น่ะคะ ที่เที่ยวอย่างที่บอกไปคือ Lighthouse หรือ ประภาคารที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกาเลยค่ะ ห่างจากเมือง Avon ไม่มากนัก เราเคยไปครั้งเดียวเองอ่าค่ะ แล้วไปวันที่อากาศไม่ดี ลมแรงมว้ากกกก เค้าเลยไม่ให้ปีนขึ้นไปอ่าค่ะ เสียด้ายเสียดาย ครั้งหน้าต้องขึ้นไปให้ได้เย่ !!! ส่วนอีกที่นึงคือ Avon Fishing Piers อ่าค่ะ เป็นสะพานไม้ทอดยาวลงไปสู่ทะเล  ตรงปลายสะพานจะมีคนเอาเบ็ตตกปลามาตกกันค่ะ เราไปหลายครั้งแล้ว ครั้งสุดท้ายตอนที่ไป ลมแรงมว้ากกกค่ะ พายุกำลังจะมา แล้วสะพานก็จะสั่นเวลาคลื่นซัดมาใช่มั๊ยคะ แล้วแบบวันนั้นทั้งคลื่นทั้งลม กลัวค่ะ เลยรีบวิ่งกลับมา เสียค่าเข้าครั้งละ หนึ่งดอลล่าร์ค่ะ นอกนั้นก็จะเป็นทะเลที่ไม่เหมือนบ้านเราน่ะคะ ทะเลที่โน่นน่ากลัวมากกก คลื่นแรง เล่นเซิร์ฟได้ แต่เราไม่เล่นเพราะเราว่ายน้ำไม่เป็น 555 วันว่างๆเราก็เดินเล่นที่ทะเลค่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ? คิคิ ส่วนร้านอาหารในเมืองนี้ก็มีให้เลือกหลากหลายน่ะคะ อย่างตรงข้ามกับ Food Lion ก็จะมีอาหารจีน กับอาหารแม็กซิกันขาย อาหารจีนอร่อยค่ะ หลังๆไปกินบ่อย 55555 นอกนั้นก็จะเป็นร้านอาหารซีฟู้ด แล้วก็มี Subway มีร้านขายพิซซ่า ที่มีบริการ Delivery ส่งตรงถึงบ้านด้วยค่ะ ชื่อ Nino Pizza มีร้านที่มีดนตรีสด ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่เค้าจะมีชูชิขายทุกวันศุกร์หนะค่ะ คนขายเป็นคนเกาหลี ใจดีมว้ากกค่ะ ไปทุกครั้งเค้าแถมให้ตลอดตล้อดดด! ปลื้มสิคะ กินของฟรี ฮี่ฮี่ อ้ออ แล้วก็มี Dairy Queen ด้วยค่ะ ช่วงก่อนกลับเรารู้จักเพื่อนเป็นคนยูเครนหนะค่ะ เค้าทำงานที่นี่ แล้วก็แวะมาที่บ้านพวกเราบ่อยๆ เค้าก็ใจดีหิ้วไอติมสูตรพิเศษมาฝากตลอด กินฟรีอีกแล้วค่ะ 5555 ซึ่งบางทีเค้าก็ถามเรานะ ว่าจะใส่อะไรบ้าง เราก็บอกใส่โอริโอ้ คิทแคท อะไรก็ได้ที่เป็นช๊อคโกแลตหนะค่ะ เค้าก็จัดเห็นแบบถึงรสถึงเครื่อง ชนิดที่ว่า อิ่มจังตังคือยู่ครบเลยค่า อิอิ รูปประภาคารน่ะคะ ไม่ได้ขึ้นไปค่ะ เสียดายมากมากกกกก อยากปีนป่ายขึ้นไป รูปนี้ฝีมือเราถ่ายเองน๊าา สวยเหมือนเรามั๊ย ? คิคิ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 17:09:11 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 17:08:15

ความคิดเห็นที่ 31 ส่วนนี่รูป Avon Fishing Pier ค่ะ ไปขโมยมาจากเฟซบุ๊คคนอื่น 55555 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 17:10:17

ความคิดเห็นที่ 32 ป้ายหน้าทางเข้า lighthouse ค่ะ พรีเซนเตอร์ งามขนาดดดดด! จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 17:12:34

ความคิดเห็นที่ 33 ติดตามอยู่นะคะ โชคดีจังได้เจอแต่คนดีๆ คนใจดี :) จากคุณ : MyJoob เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:03:21

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณที่ติดตามค่าคุณ MyJoob เราก็ว่าเราโชคดีมากมากเลยหละที่ไปแล้วเจอแต่คนใจดีเนอะ นี่ยังมีอีกเยอะเลย บรรยายไม่หมด ( ไม่ใช่อะไร เราจำไม่ค่อยได้แล้วเยอะเกิ๊น 555 ) สงสัยคงทำบุญมาดีจริงๆ ถึงได้ไปเจออะไรแบบนี้ อย่าลืมติดตามกันต่อน่ะคะ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 22:02:51

ความคิดเห็นที่ 35 ทายว่า จขกท เป็นคนเหนือแม่นก่ 555+ จากคุณ : เวิ่นเว้อ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 22:47:57

ความคิดเห็นที่ 36 ทีนี้เราขอเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิต รวมถึงปัญหาต่างๆที่เราเจอโดยรวมตอนใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นน่ะคะ ... แรกสุดเลยคือเรื่องบ้านค่ะ อย่างที่เรียนให้ทราบตั้งแต่แรกแล้วว่า ค่าบ้านนั้น อาทิตย์ละ 100$ ต่อคนเลยน่ะคะ ซึ่งถือว่าแพงมว้ากกกกกกกกก! แล้วเราก็โชคดี(อีกแล้ว)ค่ะ ที่เราไปเจอพี่คนไทย ซึ่งเคยมาเวิร์คที่นี่ปีที่แล้ว แล้วพี่เค้าอยู่เรียนที่ต่อเลยอ่าค่ะ ก็ขอเฟซบุ๊คกัน แอดสไกป์กันค่ะ พอติดต่อกันได้ พี่เค้าก็มีช่วงที่ว่างค่ะ คืออาทิตย์นึงเรียนแค่ไม่กี่วัน พี่เค้าอยู่คนละเมืองกันนะคะ พี่เค้าก็เลยจะมาหาพวกเราในวันที่ว่างค่ะ ซึ่งปัญหาที่มีคือบ้านที่เราอยู่ฮีทเตอร์มันมีปัญหาค่ะ มันร้อนมว้ากกก ปรับเป็นเย็นก็ไม่ได้ ตอนนอนนี่เหงื่อแตกกันเลยค่ะ เราต้องขึ้นไปนอนบนโซฟาห้องรับแขก แล้วเปิดหน้าต่างให้ลมเย็นๆข้างนอกพัดเข้ามาค่ะ พอพี่เค้ามา เราก็มานั่งคุยกัน บอกว่าย้ายบ้านได้ไหม บ้านแอร์ก็พัง ไฟก็เสียหลายหลอด เพราะปลายปีที่แล้วพายุเฮอริเคนถล่มใส่หนะค่ะ สภาพบ้านก็เลยไม่ดี แล้วพี่เค้าก็ช่วยพวกเราหาบ้านหลังใหม่กันค่ะ คือเดิมทีพี่เค้าต้องหาบ้านให้คนไทยอีกกลุ่มนึงที่จะตามมากลางเดือนเมษายนด้วย จากหาหลังเดียว ก็เลยต้องหาบ้านสองหลังเลยหละค่ะ และแล้วเราก็ค้นพบค่ะ เป็นบ้านแบบมีใต้ถุนบ้าน (บ้านที่นี่ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้หนะค่ะ) ข้างล่างจะมีห้องอาบน้ำเล็กๆไว้ล้างตัว เวลาไปเล่นน้ำทะเลอ่าค่ะ มีทั้งหมดสามห้องนอน สองห้องน้ำ มีโต๊ะกินข้าวแปดที่นั่ง โซฟา ทีวี วีดีโอ เครื่องซักผ้า เครื่องอบผ้า เครื่องครัว ตู้เย็น เรียกได้ว่าหิ้วกระเป๋าก้เข้าอยู่ได้เลยอ่าค่ะ บ้านหลังใหม่ใหญ่กว่าหลังเดิมอีกค่ะ กว้างขวางมีพื้นที่ใช้สอยเยอะด้วย คือ หลังเดิมมีแค่สองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำอ่าค่ะ แล้วที่สำคัญอย่างยิ่ง ค่าเช่าบ้านถูกค่ะ 540$/อาทิตย์ เฉลี่ยแล้วตกคนละ 80$ เองค่ะ เห็นแบบนี้แล้วเราจะรออะไรหละคะ ย้ายเลยค่ะย้ายบ้าน เก็บข้าวเก็บของ ย้ายกันไปเลย เราอยู่บ้านหลังแรกที่นายจ้างที่โน่นจัดให้แค่อาทิตย์เดียวเองค่ะ อยู่บ้านหลังใหม่ สบายอกสบายใจกว่ากันเยอะ ทุกอย่างเพอร์เฟ็กต์เลยค่ะ ฮี่ฮี่ แล้วพี่เค้าที่ช่วยหาบ้าน ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันกับพวกเราเลยค่ะ สนุกสนานมาก พี่เค้าขนข้าวขนของมาทำให้กินเยอะแยะเลยค่ะ อุดมสมบูรณ์กันทุกวี่ทุกวัน ต้องขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ :) ส่วนเรื่องกับข้าวกับปลานั้น คือพวกเราเจ็ดคนมาทำข้อตกลงกันหนะค่ะ ว่าเราจะจ่ายอาทิตย์ละ 100$ เข้ากองกลาง เป็นทั้งค่าบ้าน แล้วก็ค่าอาหารที่กินด้วยกัน ซึ่งตรงนี้มันช่วยเราประหยัดได้เยอะเลยน่ะคะ ดีกว่าต่างคนต่างซื้อมา แล้วมานั่งด่ากันว่าแกกินของเรา เรากินของแก อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ตัดปัญหาตรงนี้ไปได้เลยย พวกเราก็จะช่วยกันจด ช่วยกันดูอ่าค่ะ ว่าในบ้านขาดเหลืออะไรมั่ง สมมุติว่าถ้าพวกเนื้อหมูเนื้อไก่เหลือ เราก็จะไปซื้อผักมาทำกับข้าวหนะค่ะ ต้องรู้จักอะแด็ปแอ้ปพลายกัน ใช้ของที่มีอยู่ให้คุ้มค่าที่สุดเนอะ อะไรประหยัดได้ต้องช่วยๆกันค่ะ เงินแต่ละดอลกว่าจะได้มามันยากเย็นยิ่งนักกก 5555 เรื่องของการทำงานนั้น ก็รู้ๆกันอยู่น่ะคะ ว่าฝรั่งเค้าเคร่งเรื่องตรงต่อเวลามากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก! แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่แผนกเราค่ะ 555555 ของเราบางวันไปห้านาที สายสิบนาที เจ้านายเราไม่ว่าเลยค่ะ พอไปถึงก็ทักทาย เค้าก็เอารถเข็นมาให้เลย ถ้าเป็นแคชเชียร์ไม่ได้เลยน่ะคะ เพราะเจ้านายแผนกโน่น เค้าจะประจำการอยู่ตรงที่เราต้องไป Clock in หนะค่ะ ไปสายแค่เสี้ยววินาที (อีนี่ก็เว่อร์) เค้าก็จะบอกว่า You late ! โอวววว มายก้อดดดด ทำไมโหดแบบนี้หละค่ะ TwT มีอยู่วันนึงค่ะ นาฬิกาไม่ปลุกค่ะ ตารางทำงานต้องไปตั้งแต่ 7 โมงค่ะ ตื่นมาเก้าโมงครึ่งค่ะ มายก้อดดดดดดดด เราก็คิดปรึกษาพวกเจ๊ๆว่าเราจะเอาไงดี ไปทำงานดีมั๊ย ? หรือจะโดดงาน อะไรยังง้ายยยย สับโสนนนน! ซึ่งพี่เค้าก็บอกให้เรารีบไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปทำงานเลยอ่ะค่ะ เราก็ทำตามที่เค้าบอก พอเราไปถึงเจ้านายก็ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมาสาย (ปกติเป็นเด็กดีน่ะคะไม่เค้ยไม่เคยสายขนาดนี้) เราก็บอกไปตรงๆหนะค่ะว่านาฬิกามันไม่ยอมปลุกกก เค้าก็โอเคค่ะ ไม่ได้ว่าอะไร แอบขำหน่อยๆด้วย 555 เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทำงานกับฝรั่งต้องแอบใช้นิสัยเค้านิดนึงหนะค่ะ มีอะไรก็บอกไปตรงๆ เค้าก็เข้าใจ โอเค ยอมรับเราได้ค่ะ ฮี่ ^^ พอทำงานไปช่วงเดือนแรกขอบอกค่ะว่าสนุกตื่นเต้นดี เพราะเรากำลังเรียนรู้อะไรใหม่ๆเข้ามา อยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกอย่างค่ะ พอหลังๆเริ่มเบื่องานตัวเอง เบื่อจริงๆน่ะคะ จัดแต่ผัก ผลไม้ ผู้ชายก็ไม่ได้เข้าไปคุย ฮ่วยยย 5555 ย้อเย่นนน น่ะคะ ล้อเล่นนนนน ก็เริ่มแอบอู้หนะค่ะ เรากับพี่ที่ทำงานเป็นแคชเชียร์จะเข้างานกะเช้าเหมือนกันค่ะ แล้วเราก็จะรอกินข้าวเที่ยงพร้อมกับพี่เค้า เกิดอะไรขึ้นพอจะเดาออกมั๊ยคะ ? เม้ามอยกันยาวววววววววววววววเลยค่ะตอนกินข้าวเที่ยง แรกๆก็ 30 พอดีๆ เรทหน่อยๆ พอหลังๆเริ่มเก่งกล้าสามารถ ความอาดมันก่อตัวขึ้นตอนไหนไม่รู้ พักทีนึงจากสามสิบก็กลายเป็นสี่สิบนาที จากสี่สิบนาทีก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเป็นหนึ่งชั่วโมงค่ะ 5555555 เจ้านายและเพื่อนร่วมงานของเราทั้งสองคนก็คงชินแล้วหละค่ะ อีสองคนนี้รวมตัวกันเมื่อไหร่ยาวทุกที 55 บางทีเราก็เดินไปช่วยใส่ถุงค่ะ ไปทีนี้นานเลยยยย ซึ่งในความตั้งใจยืดอกพกถุง เอ้ย ใส่ถุงของเค้าก็เป็นผลน่ะคะ เมเนเจอร์ของแคชเชียร์คงปลาบปลื้มในฝีมือการใส่ถุงของเราหนะค่ะ ถึงขนาดระบุชื่อและแผนกของเรา ประกาศใส่ไมโครโฟน ได้ยินทั่วทั้งห้าง เพื่อเรียกเรามาช่วยใส่ถุงเลยค่ะ ได้ยินครั้งแรก เอ ชื่อใครหว่าคุ้นๆเนาะ เอ เรียกเรารึเปล่าหว่า ฟังไม่ค่อยถนัด จนเจ้านายเราต้องใช้สายตาจิกมาที่เรา แล้วบอกให้ไปช่วยทางโน้นก่อนหนะค่ะ ปลื้มปิติมากมากค่ะ น้ำลาย เอ้ย น้ำตาจะไหลลลล ฮือออว์ TwT ยิ่งช่วงหลังๆ พอเริ่มเข้าซัมเมอร์ที่โน่นแล้วนี่ บางวันเราใส่ถุงทั้งวันเลยหนะค่ะ งานการของตัวเองไม่ได้ทำเลยยย 555555 แต่เราชอบน่ะคะ เพราะได้คุยกับลูกค้า ได้ช่วยกันแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ฝึกทักษะ และความด้านของเราได้เยอะแยะตาแป๊ะเลยค่าาา ^_____^ รูปบ้านหลังใหม่ ที่เต็มไปด้วยเรื่องราว มิตรภาพ ความประทับใจทุกๆอย่างของเราค่ะ โอ้ยยยย คิดถึงงง Y Y จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 22:56:03

ความคิดเห็นที่ 37 บ่แม่นจ้าววว คุณเวิ่นเว้อ เราเป็นคนใต้ แต่พี่ที่เราไปด้วยเป็นคนเหนือสองคนอ่ะ แล้วพวกเจ๊ก็คุยกัน ฮาๆ คิงๆ เราฟังแล้วเราชอบบบ พอชอบแล้วเราก็ติดภาษาเหนือมาอ่ะ 55555555 ดีใจจังยังเข้ามาติดตามเราอยู่ คิคิ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 22:58:58

ความคิดเห็นที่ 38 555 ทำงานซุปเปอร์น่าจะสนุกจัด ตอนของลดไรงี้ สวรรค์เลย จากคุณ : เวิ่นเว้อ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 23:07:14

ความคิดเห็นที่ 39 ใช่แล้ววววว อัพเดทราคากันทุกวัน แต่บางทีก็แอบเจ็บใจ เมื่อวานซื้อราคาเต็ม วันนี้มันลดเฉยเลย 55555555 อยากกระโดดถีบขาคู่เมเนเจอร์มากกกก ;) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 23:13:36

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนใกล้จะจบแล้วน่ะคะ เอ๊ะ ตอนกลางอยู่ไหน อันนี้เราก็ไม่รู้ค่ะ เราอ่านเองก็งงเองเหมือนกัน 555555555 เราเขียนวนไปเวียนมาไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงมั๊ยน่ะคะ ยังไงก็ยกโทษให้เราด้วยน๊าาา เราเขียนกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตจริง ไม่อิงนิยายเลยจ้าววว :) ช่วงก่อนเรากลับคนที่โน่นเค้าก็พร่ำเพ้อรำพันกันน่ะคะ มีแต่คนบอกว่า you can stay here , why you not stay here you can ! ทำหน้าจริงจังใส่เราด้วยอ่าค่ะ 5555 เราก็บอกไปว่า เราต้องกลับมาเรียนปริญญาให้จบ เค้าก็เถียงเราอีก ว่าทำไมไม่ต่อที่นี่เลยอะไรงี้อ่าค่ะ เราบอกว่าเรากลับมาเรียนอีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว ปล่อยเรามาเถอะ ให้เรากลับมาใช้ชีวิตนักศึกษา กินส้มตำ กินทุเรียน เงาะ ลองกอง มังคุดที่บ้านเราบ้างง 5555 แล้วทุกคนก็จะถามเหมือนกัน ประหนึ่งมีการนัดกันล่วงหน้ามาถาม ว่า คุณจะกลับมาอีกมั๊ยยยยยย? เราก็บอกกึ่งรับกึ่งสู้หนะค่ะ ว่าถ้าเรามีโอกาสเรามาแน่นอน อั๊ยยะ ! แล้วเค้าจะเอามือเรามากุมไว้ แล้วคุกเข่าลง เปิดกล่องแหวนเพชรวงนึงมาให้ เจ้ยย ไม่ใช่แล้วค่ะ 55555 เค้ากุมมือเราแล้วก็บอกว่า คุณต้องกลับมาอีกนะ คุณต้องกลับมาอีกกก ซึ่งตามมาหลอกหลอนเราจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ อ้อออ บอกเคล็ด(ไม่)ลับสาวๆนิดนึงน่ะคะ ว่าเราจะถูกคุกคามทางเพศ เอ้ย ไม่ใช่ค่ะ เวลาทักทายเราก็จะโดนแต๊ะอั๋งมือค่าา แบบเค้าก็ยื่นมือมาเราจะปฏิเสธอย่างไร ฉันทำไมเป็น ฮู้ววว 55555 ยื่นมือจับกลับสิคะ บางคนนี่เข้ามากอดเลยก็มี แต่คือเป็นเพื่อนกันน่ะคะอย่าคิดไปไกลขนาดน้านน เพราะฝรั่งเข้าไม่ถือค่ะเรื่องแบบนี้ เรื่องปกติของเค้า มันเป็นมารยาทหนะค่ะ ถ้าเราไม่จับมือเค้ากลับ หรือไม่กอดเค้าตอบ เค้าจะคิดว่าเรารังเกียจเค้า อะไรประมาณนี้น่ะคะ ไปอยู่ที่โน่นน ต้องทำตัวให้กลมกลืนค่ะ 55555555 แล้วก่อนถึงอาทิตย์สุดท้ายที่เราจะทำงาน เค้ามีปาร์ตี้เล็กๆในห้องเบรคเลี้ยงเด็กไทยโดยเฉพาะเลยค่ะ รองผู้จัดการ Crystal คนสวยคนเดิมของเรา ประกาศเรียกรวมพลเด็กไทยออกไมโครโฟนอีกแล้วครับท่าน แล้วเค้ามากล่าวขอบคุณที่ช่วยทำงานอย่างหนัก แล้วก็แรพรัวเร็วภาษาอังกฤษของเค้าอ่าค่ะ บอกว่า กลุ่มพวกเรานั้นพิเศษมากๆ เค้าไม่เคยเจอกลุ่มเด็กที่มาเวิร์คที่เป็นมิตรแบบพวกเราเลย คือพวกเราทุกคนจะเล่น แกล้ง หยอก ล้อ พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานหรือแม้กระทั่งลูกค้าหนะค่ะ เค้าบอกเค้าชอบมว้ากกก อยากให้กลับมาอีกในปีหน้า ซึ่งเราก็แกล้งบอกไปว่า ปีหน้าถ้าเรามาอีก เราจะขอค่าจ้าง 10$ ต่อชั่วโมงนะ 5555 เค้าก็หัวเราะใส่หนะค่ะ แล้วก็ยักไหล่ แล้วพูดว่า 'maybe' ฮี่ฮี่ พวกเราเด็กไทยก็บอกขอบคุณเค้าเหมือนกันที่ช่วยเหลือเราต่างๆนานา ช่วยสอนงานให้เรางี้อ่าค่ะ ก่อดราม่าขึ้นเล็กๆ น้ำตาเริ่มเอ่อออกมาจากเบ้าตาของใครหลายๆคน เราเองก็มีอาการแสบจมูก เจ็บคอค่ะ ใช่แล้วค่ะ ตื้นตันจุยเหมือนกัน แต่น้ำตามันไม่ไหลอ่าค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อยากให้ไหลง่ายๆ จะได้เป็นนางเอกละครซักเรื่องนึงค่ะ 5555555555 รูปเค้กที่เค้าทำให้พวกเราอ่าค่ะ ซาบซึ้ง อร่อย เต็มไปด้วยคอเรสตอรอลมวกๆ :) แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 01:17:49 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 00:05:30

ความคิดเห็นที่ 41 บรรยากาศตอนกินของฟรีกันค่ะ หน้าตาเบิกบานกันทุกนางจริงๆ 5555 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 00:09:58 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 00:09:27

ความคิดเห็นที่ 42 เมื่อกี้ผิดรูปค่ะ 555555 เอาใหม่ๆ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 00:11:35

ความคิดเห็นที่ 43 อีกซักรูปป มีใครหาเราเจอมั่งงง ? 55555555555 :D จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 00:12:40

ความคิดเห็นที่ 44 อารมณ์เดียวกะเราเลย 555+ นี่ถ้าชั้นไม่ติดว่ากลับมาเรียนต่อให้จบ อยู่นู่นยาวแล้ว อิๆ จากคุณ : เวิ่นเว้อ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 09:21:27

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณนะคะที่เอามาแชร์ เขียนได้อารมณ์ฝุดฝุดดด ;) อยากไปปีหน้าอ่ะค่ะ กำลังดูๆอยู่ อยากเจอเจ้านายใจดีอย่างงี้บ้างจังงง จากคุณ : praepotter. เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 12:49:43

ความคิดเห็นที่ 46 จริงๆเราก็อยากอยู่ต่อน่ะคะ แต่แบบเสียดายเวลาที่อุตส่าตรากตรำลำบากเรียนที่นี่มาอ่าเนอะ คุณเวิ่นเว้อ 5555 เรียนจบแล้ว เราเตรียมเก็บกระเป๋า ไปอีกรอบนึงแน่นอน ฮี่ฮี่ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามเช่นกันค่ะ คุณ praepotter ยังน่ะคะ ยังไม่จบ เรายังมีเรื่องที่น่าจะสำคัญไม่ได้เขียนอีกเยอะเลย เมื่อกี้นั่งกินข้าว อาบน้ำก็นึกขึ้นได้ 5555 อย่าลืมติดตามกันต่อไปน่ะคะ ขอให้เจอคนดีดีแบบเราน่ะคะ เพี้ยงงงง!!! :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 14:01:59

ความคิดเห็นที่ 47 หลังจากจบปาร์ตี้จากที่ทำงาน อิ่มหนำสำราญกันทุกนางแล้ว ไม่ช้าไม่นานนัก เราต้องจัดปาร์ตี้อำลาเพื่อนคนไทยที่อยู่ที่บ้านด้วยกันเองแล้วอ่ะค่ะ ฮึก ฮึกก .. เพราะมีชายหนุ่มและอีกหนึ่งสาวต้องมีกำหนดการกลับประเทศก่อนเพื่อนเลยหละค่ะ ซึ่งสองคนก็ซื้อพิซซ่า น้ำ ขนมมาเลี้ยงกัน สนุกสนานเฮฮาปาจิงโกะมากมากค่ะ ที่บ้านเรามีคาราโอเกะ ให้ได้ซาวด์เสียงกันด้วย แล้วเราก็เชิญชวนพ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงมาหนะค่ะ เป็นปาร์ตี้อำลา ก็อวยพร ถ่ายรูปเล่นด้วยกัน นั่งพูดนั่งคุยกันหนะค่ะ แล้วก็อวยพรกัน ซึ่งรุ่งเช้า สองคนก็มีรถมารับไปส่งที่เวอร์จิเนียค่ะ คนที่มารับก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเจ้านายของฝ่ายชายเองหนะค่ะ เค้าอาสาพาไปส่ง เห็นมั๊ยหละคะ เจอคนใจดีอีกแย้วววว ! ระหว่างที่นั่งรอเจ้านายมารับนั้น เราก็พูดคุย ร้องเพลงคาราโอเกะกันหนะค่ะ ระหว่างนั้นก็ยังยิ้ม หัวเราะร่าเริงกันอย่างสนุกสนาน แต่พอถึงเพลาจำต้องจากกันไปจริงๆ เราก็แอบหายใจ เอ้ย ใจหายนิดนึงหนะค่ะ ถึงแม้เราจะไม่ค่อยสนิทกับสองคนนี้เท่าไหร่ แต่เราก็กินข้าวหม้อเดียวกัน อยู่บ้านหลังเดียวกัน ขี้ส้วมเดียวกัน อะไรแบบนี้หนะค่ะ มันก็ยังรู้สึกโหวงๆในใจ ทีแรกเราก็ยังไม่ร้องน่ะคะ ลงไปส่งขึ้นรถข้างล่าง พอเห็นพี่ๆเพื่อนฝรั่งร้องไห้เท่านั้นแหละค่ะ น้ำตาไหลเบยยย Y Y คือแบบเออหวะ เราก็ยังผูกพันมันเนาะ ยังบอกให้โชคดีเดินทางปลอดภัย แล้วเราก็กอดกับพี่อีกคนหนะค่ะ ร้องไห้กันอยู่สองคน 555555 พอเดินเข้ามาในบ้านก็โหวงเลยค่ะ บ้านโล่ง จากที่อยู่กันอย่างแออัด ตอนนี้ไม่มีเธออีกแล้ว โวววว ! 55555555 แล้วเราก็หันไปบอกพี่เค้าว่า นี่เรายังไม่ได้กลับเองเลยน่ะ ยังขนาดนี้ แล้ววันที่เราต้องกลับหละ จะเป็นแบบไหน ฮือออวว โฉมเอย โฉมงาม อร่ามแท้ แลตะลึง ! 555 นี่คือโฉมหน้าเหล่าแรงงานพม่าที่มารวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวในวันที่เลี้ยงอำลากันหนะค่ะ ไม่ครบทุกคนน่ะคะ :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 14:57:10

ความคิดเห็นที่ 48 มาถึงคิวเราแล้วค่ะ เราจะกลับแย้วววว Y Y 5555555555 ตอนเรากลับนั้น ก็มีงานเลี้ยงเล็กๆภายในบ้านค่ะ เรานั่งกินสุกี้ยาขี้ เอ้ย สุกี้ยากี้กัน ซื้อหมูหมากาไก่ รวมถึงผักต่างๆมาต้มกินกัน น้ำจิ้มสุกี้เราหาไม่ได้ค่ะ ที่โน่นไม่มีขาย เราเลยเอาน้ำจิ้มซีฟู๊ดของฝรั่งมาทำกินกันเอง แรกๆเราลองชิม อี๋ เปรี้ยวมากกก เหมือนน้ำส้มสายชูบ้านเราเลยอ่ะค่ะ สู้น้ำจิ้มซีฟู๊ดรสแซ่บที่บ้านเราก้ไม่ได้ เชอะ! ทำไงหละคะ ซื้อมาแล้ว เราก็เอามาปรุงรสใหม่ด้วยการใส่งา ใส่มะนาว น้ำตาล น้ำปลา กระเทียม ให้รสชาติออกมาใกล้เคียงกับน้ำจิ้มสุกี้บ้านเรามากที่สุด แต่ทำยังไงก็ไม่เหมือนอ่าค่ะ เราเลยหมดความอดทนกับมัน แล้วก็บอกว่าได้ละหละ กินแบบนี้ก็ได้วะ 555555555 ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ หมดปัญญาแล้วจีจี! อ้ออ แล้วตอนไปซื้อของที่ Food Lion เราก็แวะไปเซย์กู๊ดบายกับเพื่อนร่วมงานหนะค่ะ เค้าก็กอดจูบลูบคลำ เจ้ยย เค้าก็เข้ามากอดหนะค่ะ บางคนเราแอบเห็นเค้าน้ำตาคลอด้วยแหละ อย่าเศร้าไปน่ะคะคุณป้าขราา เราบอกเค้าไปแล้ว ถ้ามีโอกาสเราจะกลับไปหาเค้าแน่นอน เพราะทุกคนช่างดีกับพวกเราเหลือเกิน แง้ คืนก่อนเรากลับทั้งคืนไม่เป็นอันทำอะไรเลยค่ะ จัดกระเป๋า เก็บข้าวเก็บของ แล้วก็ออกมานั่งคุยนั่งเล่นกันที่โต๊ะอาหาร บนโซฟา หน้าคอมพิวเตอร์ นั่งร้องเพลงกันค่ะ เราไม่ค่อยอยากคิดถึงวันพรุ่งนี้ซักเท่าไหร่กันค่ะ เพราะเรื่องมันเศร้า ฮืออออ เรากะว่าจะโต้รุ่งด้วยซ้ำ แต่ร่างกายเราบอกเราว่า ไปนอนเถอะ ชั้นอยากพักแล้วนะ 555555 เราก็เลยไปนอนค่ะ จำได้ว่านอนประมาณตีสองตีสามได้ละค่ะ เรานัดกับเพื่อนที่ทำงานไว้ค่ะ เค้าจะไปส่งที่สนามบิน ตอนเก้าโมงเช้า เอ้ะเอ้ะ อย่าคิดไปไกลน่ะคะ เพื่อนจริงๆค่ะ อยากให้โฟกัสเรื่องเดินทางมากกว่าเรื่องหัวใจน่ะคะนะ 5555 เราก็ตื่นตั้งแต่หกโมงครึ่งค่ะ ตื่นมาอาบน้ำ เก็บของใช้บางส่วนของเรา แล้วพวกพี่ๆก็ตื่นกันหมดอ่ะค่ะ ซึ้งมากก เกรงใจจุง 5555 พี่ๆเค้าตื่นมาทำกับข้าวให้เรากินค่ะ อร๊างงงง ต้องขอบคุณอีกครั้งมา ณ โอกาสนี้ด้วย พี่เค้าบอกให้กินเยอะๆ ต้องเดินทางอีกไกล กลัวเราหิว กลัวเราผอมอ่าค่ะ เราก็โอเคจัดไปสามจาน เจ้ย ไม่ใช่ค่ะ จานเดียวก็อิ่มแล้ว ฮี่ แล้วเราก็นั่งร้องเพลงกันค่ะ (อารมณ์สุนทรีย์จริงจริ๊งงง!) เพลงแบบว่าเข้าถึงอารมณ์มากๆอ่ะค่ะ ณ จุดนั้น อย่างเช่นเพลง หัวใจผูกกัน ของพี่บอย ช่วงที่ดีที่สุดของพี่ป๊อด อะไรแบบนี้อ่าค่ะ เราร้องให้พวกพี่ๆเค้าสดับฟังกันน่ะคะ อยากให้เพลงเป็นสื่อกลางแทนความรู้สึกของพวกเรา ที่ขาดไม่ได้คือเพลง a thousand year ค่ะ ซึ่งพวกเราแต่งตั้งเป็นเพลงประจำบ้านกัน เปิดฟังมันกันทุกวัน ร้องได้ทุกคนด้วยน่ะคะ 555 แล้วพี่เค้าก็จะหันมาตีเราค่ะ บอกว่าเธออ่ะ ชั้นจะร้องไห้แล้วน่ะ เธออย่าลืมชั้นน่ะ เธอต้องกลับมาน่ะ เราก็บอกไปค่ะว่า เรียนจบแล้วเจอกันเจ๊ ! 5555 เราก็บอกไปด้วยว่า อย่าร้องน่ะ เราไม่อยากร้องจริงๆ กลัวไม่สวย ตาบวม ขึ้นเครื่องบินคนเดียวอีก เดี๋ยวไม่มีใครมาให้ความช่วยเหลือเรา ฮ่าาาาา ล้อเล่นหนะค่ะ เราไม่อยากร้อง เราก็พยายามกลั้นมากมากให้ไม่ร้อง คือตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันร่วมๆเกือบสามเดือน พวกเราฟันฝ่าอุปสรรค ปัญหาต่างๆมาด้วยกันเยอะหนะค่ะ พวกเราถือว่าพวกเราโชคดีมากที่ต่างคนต่งมาเจอกัน เวลามีปัญหาอะไร ทุกครั้งในมื้ออาหารตอนเย็นจะนั่งพุดคุยกันค่ะ ช่วยกันแก้ไขปัญหา ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ   มันก็เลยก่อตัวเป็นมิตรภาพที่ดีต่อกัน จนถึงทุกวันนี้เรายังติดต่อกัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันอยู่เลยอ่าค่ะ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่เราได้รับจากการไปครั้งนี้มากมากกก เรากลายเป็นน้องเล็กของบ้านไปโดยปริยายค่ะ ฮี่ ชอบบบ! พอเพื่อนเราถึงที่บ้านเราก็เดินลงไปค่ะ ทีนี้ถึงตอนต้องจากกันจริงๆ ใจหายแว๊บบบบบบ แบบว่าเราบอกพี่ๆไว้แล้วว่าอย่าร้องน่ะ เดี๋ยวเราก็เจอกันอีกอะไรงี้อ่าค่ะ เราก็กลั้นแบบสุดๆ ซึ่งพี่เค้าก็กลั้นแบบสุดๆเหมือนกัน ทุกคนน้ำตาคลอค่ะ ทุกคนเหมือนเป็นคนรู้ใจกัน มองหน้ามองตากันก็รู้แล้วว่ารู้สึกยังไง อัยยะ 55555555 แต่เราก็พยายามจะไม่ร้องน่ะ แต่พอสุดท้ายปิดประตูรถ น้ำตาก็เอ่อออกมานิดนึงหน่ะค่ะ ใจหายมากกกกกกก เรามองตามพี่ๆที่ยืนรอส่งเราจนสุดสายตา เหมือนนางเอกมองพระเอกเลยหละค่ะ 555555 จากนั้นเราก็หลับตลอดทางจนถึงสนามบินเลย คิคิ อ้อลืมบอกไปน่ะคะ! พวกพี่ๆที่เหลืออยู่เค้าวางแผนกันว่าจะอยู่ต่ออ่าค่ะ เปลี่ยนวีซ่าเป็นแบบ Tourist มีอายุการใช้งาน 6 เดือนหนะค่ะ เคลียร์น่ะคะ ! บรรยากาศหน้าคาราโอเกะค่ะ ปลดปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงกันแบบเต็มที่ 5555555555 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:24:25

ความคิดเห็นที่ 49 ตั๋วเครื่องบินขากลับเราไม่ต้องบินวนรอบอเมริกาแล้วหละคะ 5555 เส้นทางการบินของเรามีดังนี้ Norfolk - JFK - Incheon - BKK สั้นกว่าเก่าเยอะมากค่ะ อิอิ และตั๋วเครื่องบิน Domestic จาก Norfolk ไป JFK เราต้องซื้อเองค่ะ แล้วเราเลื่อนตั๋ว International ขากลับให้เร็วขึ้นด้วย แต่เราติด wait list อยู่นานพอสมควรอ่าค่ะ พอทางสายการบินคอมเฟิร์มมา เราก็รีบหาตั๋วเครื่องบิน Domestic เลยค่ะ ซึ่งเราเพิ่งตัดสินใจเลื่อนตั๋วช่วงก่อนกลับประมาณสองสามอาทิตย์เองอ่าค่ะ กว่าเค้าจะคอนเฟิร์มก็เหลืออีกอาทิตย์กว่าๆก่อนเดินทางแล้ว ตั๋วก็เลยแพงหนะค่ะ แพงมากด้วย ราคาอยู่ที่ 279$ อย่าคิดเป็นเงินไทยน่ะคะ คิดแล้วมันปวดจุยยย T T 55555 แต่เราก็ยอมหนะค่ะ จริงๆตั๋วถูกกว่านี้ก็มีน่ะคะ แต่เป็นบินอ้อมเหมือนตอนเรามาอ่าค่ะ วนไปวนมากว่าจะถึง ซึ่งเราเองก็ไม่สะดวกด้วย เดินทางคนเดียวด้วย หน้าตาก็ดีด้วย กลัวถูกจับไปข่มขืนหนะค่ะ อะล้อเล่นนน! 5555 พอถึง Norfolk แล้วเราก็ต่อแถวรอ Check in ค่ะ ปรากฎว่าน้ำหนักกระเป๋าดันเปิดมา 1 ปอนด์หนะค่ะ เราเลยต้องเปิดกระเป๋าเอากางเกงในออก 555 ล้อเล่นค่ะ ล้อเล่นนนน เอาของออกชิ้นหนึ่ง แล้วชั่งใหม่ พอดีเป๊ะเลยค่ะ เสียค่าโหลดกระเป๋าไป 25$ ด้วยอะ แง้ เงินตกหล่นที่สนามบินเยอะเลยทีเดียว แล้วเราก็ขึ้นไปรอใน Gate เตรียมตัวขึ้นเครื่องหนะค่ะ อ้อ! ก่อนขึ้นไป พี่คนไทยที่เราบอกไปว่าเรียนอยู่ที่โน่น ตอนนั้นเค้าอยู่ Norfolk พอดีหนะค่ะ แล้วเค้าก็โทรมาที่เบอร์เพื่อนเรา ถามเราว่าถึงหรือยัง เค้าจะมาส่ง มาอำลาหนะค่ะ เอาแล้วไง ดราม่าบังเกิดอีกแล้ว 55555 เค้าก็รีบวิ่งเข้ามาเลยค่ะ แล้วก็กอดกัน แล้วพี่แกก็พล่าม เอ้ยพูดให้เราฟังหนะค่ะ แบบว่า พี่รักหนูน่ะ หนูต้องกลับมาหาพี่นะ พี่ขอโทษถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีกับหนู พี่ก็เป็นคนแบบนี้แหละ ผ่างงงง!! มันบาดใจ น้ำตาหนูไหลเลยค่ะคุณพี่ขาาา แล้วก็ยืนกอดกันราวกับหนุ่มสาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาช้านาน (แต่นี่มันหญิงกับหญิงนะตัวเธอว์) 55555 แล้วเราก็บอก คุณพี่ขา หนูบอกแล้วใช่มั๊ยคะ อย่าให้หนูร้อง ดูสิคะ ตาหนูบวมหมดแล้ว อย่างนี้ผู้ชายที่ไหนเค้าจะกล้ามาขอเบอร์หนูหละคะ (อีนี่เว่อร์ตลอด!) 55555 ล้อเล่นค่ะ เราก็บอกว่าเราจะกลับไปหา รอเราอีกนิดนะคนไทย อีกนิดนึงด้ายม้ายยยย เราก็ขอบคุณเค้าที่ช่วยเหลือเรามาโดยตลอด ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา หนูก็รักพี่น่ะคะ ฮึก ฮึกกก YY จากนั้นก็ปาดน้ำตา สะบัดผมแตกปลายแล้วเราก็แยกจากกัน โอยยย เศร้าเนาะ 555 ทีนี้พอถึง JFK แล้วเราต้องไปเอากระเป๋าค่ะ ซึ่งสนามบินมันใหญ่มว้ากกกกก เราก็งงค่ะ ทำไงดีคะ ชะนีน้อยในสนามบินใหญ่ ก็เลยตัดสินใจด้วยความเด็ดเดี่ยว เดินตามชาวบ้านเค้าไปหนะค่ะ 5555 เราต้องเอาตัวรอดให้เป็นน่ะคะ เค้าไปทางไหนเราไปโต้ยยยย ก็เดินตามเค้าไปหนะค่ะ ไม่ได้เดินตามเฉยๆน่ะคะ ตาก็มองผู้ชาย เอ้ยมองป้ายบอกทางไปเรื่อยๆ มันจะมีป้ายบอกทางเป็นระยะๆหนะค่ะ ซึ่งหนทางมันช่างคดเคี้ยวและยาวไกลยิ่งนัก พอเดินได้มาไม่ทันจะครึ่งทาง น้ำที่ดื่มเข้าไป มันอยากออกจากร่างกายหนะค่ะ ปวดชิ้งฉ่องค่ะ แง้ เอาไงดี เอางายยยยย ก็แวะห้องน้ำสิคะ คิดในใจ มีป้ายบอกทางเดี๋ยวก็คงจะไปถูก เข้าห้องน้ำปลดทุกข์เบาๆ แล้วเราก็เดินออกมาค่ะ งงค่ะ ไปทางไหนต่อดีวะ มันมีทางตั้งหลายทาง แง้ โอมมม สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงช่วยคนสวยแบบหนูด้วย! 555 เราก็ลองเดินไปทางออกทั้งสองทางที่ใกล้กับสุขาที่สุดหนะค่ะ พบว่าสองทางนั้นมันบรรจบพบเจอกันเป็นทางออกทางเดียว เฮ้อออ โล่งกว่าได้ปลดทุกข์อีกอ่าค่ะคุณผู้ชมมม เราก็เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็เหนื่อยค่ะ แบบว่าไกลยังกับสนามแข่งเดินเร็วในโอลิมปิกเกมส์ 5555 ไกลมากกกกกกค่ะ ต้องลงบันไดเลื่อน โผล่ขึ้นมาขึ้นบันไดเลื่อน อะไรไม่รู้เยอะแยะค่ะ มะขิ่นงง จนในที่สุด เราก็มาถึงค่ะ แฮ่กๆ เหนื่อย ทีนี้ก็มองหาป้ายที่สายพานกระเป๋า เอ้ะ วิ่งไปวิ่งมา ไม่เห็นจะมี Norfolk เลยแฮะ เอ้ะ หรือหมดรอบเราแล้ว เอ้ะ ทำยังไงดีน้าาาา นั่งรอค่ะ 5555 ระหว่างนั่งก็ไม่สบายใจเดินวนไปวนมาอยู่ แล้วก็เห็นอาม่าคนนึง เค้าหยิบกระเป๋าที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกับกระเป๋าของเรามาจากสายพานกระเป๋าที่มาจาก Boston หนะค่ะ เราก็นั่งสังเกตการณ์สิคะ อาม่าจะมั่วรึเปล่า 5555 ซึ่งก็ไม่ใช่ของอาม่าจริงๆค่ะ อาหมวยคนนี้เลยรีบเดินเร็วเพื่อเข้าเส้นชัยในกีฬาโอลิมปิกเกมส์ ตรงไปยังกระเป๋าใบนั้นค่ะ ซึ่งมันเป็นของเราจริงด้วย ฮุเล่ 5555 จากนั้นเราก็ไปถาม Information หนะค่ะ ว่าเราจะไปต่อเครื่องบินได้ยังไง เพราะว่าใน JFK มันจะมีหลายสถานีอ่าค่ะ แล้วจะมีรถไฟฟ้าของสนามบินไว้คอยให้บริการ เราลงสถานีแรกซึ่งมันจะเป็นของ Domestic ค่ะ แต่สายการบิน Korean Air อยู่สถานีที่ 8 แหนะค่า ก็เลยต้องถาม เพื่อความแน่ใจ ว่าเธอยังมี ยังมีเยื่อใย เจ้ยย ไม่ใช่ นั่นมัน D2B แล้วค่า ฮี่ เค้าก็บอกให้เราขึ้นลิฟต์ไปชั้นสอง แล้วไปรถไฟฟ้า Track 2 แล้วเรานั่งไปเรื่อยๆ ถึงที่ของเรา เราก็ลงค่ะ แค่นั้นง่ายนิดเดียว 5555555 เราก็พยักหัวหงึกๆไป แต่เราหาลิฟต์ไม่เจอค่ะ เดินกลับไปถามพนักงานใหม่ ลิฟต์อยู่ไหนคะ คนสวยมองไม่เห็น 55555 เค้าก็ชี้โพยชี้พาย เราก็เดินไปดู เย้ เจอลิฟต์แล้วววววววว แต่เดี๋ยวก่อน กดไม่เป็นงะ เอ มันไม่เห็นมีชี้ขึ้นชี้ลงเหมือนบ้านเราเลยอ่ะ มันกดยังไงอ่ะ เอ้ะปุ่มนี้รึเปล่า เอ้ะมันปุ่มกดสัญญาณไฟไหม้รึเปล่า 555 เอ๋ออีกแล้วค่ะ มะขิ่นบอกแล้วมะขิ่นงง เราก็ทำเนียนไปค่ะ คิดในใจเดี๋ยวก็มีคนมากด และแล้วนางฟ้าก็มาปรากฎกายค่ะ มีแหม่มคนนึงมากดพอดี เย้ ได้ขึ้นลิฟต์ร้าววววว ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์! 555555 ขึ้นไปปุ๊บ รถไฟฟ้ามาถึงพอดีเลยค่ะ รีบขึ้นไปนั่งเลย ก็รอจนกระทั่งถึงสถานีที่แปด ก็กระโดดลงเลยค่า อุ้ยๆ นั่นไง สายการบิน Korean Air จ้ากกก ในที่สุดฉันก็มาถึงง .. :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:22:48

ความคิดเห็นที่ 50 พอมาถึงก็เดินวนเวียนอยู่แถวสายการบิน Korean Air หนะค่ะ แล้วเราก็ไปเจอป้ายหน้าเค้าท์เตอร์ มันเขียนว่า เค้าท์เตอร์ปิดทำการ จะเปิดอีกทีตอนสามทุ่มโน่น ซึ่งตอนเราไปถึงเพิ่งจะ 5 โมงเย็นเองอ่ะ เราก็ไปหาที่นั่งเพราะขี้เกียจเดินหนะค่ะ ควักโน๊ตบุ๊คออกมา ลองหา Wifi เล่นฆ่าเวลา แต่มันก็มิมีอ้าาา แง้ เราก็ต้องนั่งเป็นหมาหงอยอยู่ตรงนั้นไปอีกสี่ชั่วโมงเพื่อรอเค้าท์เตอร์เปิดเลยอ่าค่ะ :( เรานั่งแรกๆ ก็มีฝรั่งผู้ชายนั่งถัดจากเราไปอีกทีนึง มีที่ว่างระหว่างเราด้วยค่ะ แอบหล่อด้วยอ้า 555555 เค้าก็นั่งเล่นไอแพด ไอโฟนของเค้าไป โทรศัพท์คุยกับคนอื่นไป เรางี้อยากเข้าไปสะกิดๆ แล้วบอกเค้าว่า ตัวเองงงเก๊าขอเบอร์ เอ้ย ขอยืมมือถือโทรไปหาพี่เก๊าหน่อยด้ายม้ายหงะ งุงิ แต่เราไม่กล้าค่ะ เกรงใจ กลัวเค้าคิดว่าเราเป็นขโมย เลยได้แต่นั่งแอบมองเค้า ซักพักนึงก็มีผู้หญิงคนนึงเข้ามานั่งข้างๆที่ว่างระหว่างเราหนะค่ะ (มาทำไมอีนี่!) 5555 ตอนแรกเรามองหน้าเค้า นึกว่าเป็นอาคงจีง หรือไม่ก็ญี่ปุ่นหนะค่ะ แต่ก็แอบนึกในใจลึกๆคนไทยเปล่าหว่า ? แต่ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงยิงเรือ ที่มีคุณสมบัติเป็นกุลสตรี เราไม่กล้าคุยกับเค้าหนะค่ะ เค้าก็นั่งฟังเพลง มองดูผู้คนเหมือนกับเรา เราก็ได้แต่นั่งมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมากับมองเวลาค่ะ เฮ้อออ ทำไมกว่าจะผ่านแต่ละนาทีมันช้าขนาดนี้น่ะ ในใจก็ยังคิดถึงเจ๊ๆที่บ้านค่ะ อยากจองตั๋วเครื่องบิน บินกลับไปที่เดิมจะแย่อยู่แล้ว นึกสภาพออกมั๊ยคะ มันหดหู่อ้าาาา Y Y แล้วพอนั่งไปซักพักนึงผู้หญิงคนที่นั่งข้างเราก็ลุกขึ้นอ่าค่ะ แล้วก็เดินออกไป แต่เพียงไม่กี่อึดใจ เข้าก็กลับมานั่งที่เดิมใหม่ 55555 เราก็รวบรวมความกล้าของเราถามเค้าหนะค่ะ กระแดะถามเป็นภาษาอังกฤษเลยน่ะคะ เราถามเค้าว่า คุณจะออกจากที่นี่กี่โมงหรอ ? เค้าตอบเราว่าสามทุ่ม แล้วเราก็ถามว่า เค้าจะบินไปไหนหรอ เค้าบอกไปเกาหลีค่ะ แล้วเราก็ถามว่า เป็นคนเกาหลีหรอ เค้าบอกไม่ใช่ ญี่ปุ่นหรอ ก็ไม่ใช่ แล้วเค้าก็บอกว่าไทยแลนด์ดินแดนมหัศจรรย์ค่ะ เรานี่ขำตัวเองมากเลยค่ะ 5555 เราก็สบถภาษาบ้านเกิดออกมา อ้าวคนไทยเองหรอ เรานึกว่าไม่ใช่ซะอีก แล้วเค้าก็บอกว่า เค้าก็นึกว่าเราเป็นอาคงจีนเหมือนกันค่ะ ทั้งสวยทั้งหมวยก็งี้แหละน่ะคะเนาะ 55555 ทีนี้ยาวเลยค่ะ มีเรื่องเม้ามอยเยอะ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่เจอมาด้วยกัน เราตลกตัวเองมากเลยค่ะ นั่งกันมาตั้งแต่ห้าโมงกว่าๆ จนถึงทุ่มกว่าๆ สองชั่วโมงที่ไม่ได้คุยกัน นี่ถ้าคุยกันตั้งแต่แรกก็คงจะไม่น่าเบื่อขนาดนี้แล้วเนอะ แล้วพวกเราก็มีความเห็นตรงกันว่า หิวค่ะ หิวแล้ววว ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เค้าก็อาสาไปซื้อแมคโดนัลด์ให้กิน เราเป็นคนนั่งเฝ้ากระเป๋าค่ะ ฮุเล่ ! พอเค้ากลับมาก็นั่งเม้ากันยาวเลยค่ะ กินไปคุยไป สนุกสนานเฮฮา เวลาหมุนไปอย่างรวดเร็วราวกลับปาฏิหาริย์ แล้วถามไปถามมาบินไฟลท์เดียวกันด้วยค่ะ ดีเลยค่ะ มีเพื่อนร่วมเดินทางแล้ว เย้ เราตัดสินใจตกลงว่าจะไปเที่ยวในเกาหลีด้วยกันหนะค่ะ เพราะกว่าจะขึ้นเครื่องอีกทีก็นานแสนนานเหลือเกิน ... พอถึงเวลาก็ไปเช็คอิน เอากระเป๋าไปโหลดค่ะ ซึ่งเราเล็งเห็นแอร์กราวด์คนนึง โหล่ววค่ะ หุ่นงี้พอดี๊ พอดีเลยยย 5555555 แล้วพอกำลังจะถึงคิวเรา เค้าท์เตอร์ของเป้าหมายเราก็กำลังจะเสร็จด้วยค่ะ เรางี้ลุ้นแทบตาย และแล้วสวรรค์ก็เข้าข้างคนสวยอย่างเราให้ไปเช็คอินกับชายหนุ่มรูปงามคนนั้นค่ะ 5555 เขินจุงเบยยย >< เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปใน Gate รอขึ้นเครื่องค่ะ ในนั้นเต็มไปด้วยหนุ่มสาวชาวเกาหลี หน้าพวกนางเป๊ะกันทุกคนค่ะ ขนาดกำลังจะขึ้นเครื่องนางยังนั่งแต่งหน้ากันอยู่เลยค่ะ เรางี้หน้าเปล่าเปลือย ไร้เครื่องสำอางค์ใดๆทั้งสิ้น ได้แต่มองนางด้วยความอิจฉาหนะค่ะ ฮี่ฮี่ ตัดข้ามมาที่ถึงเกาหลีเลยน่ะคะ เราถึงตอนเช้ามืดเหมือนเดิมหนะค่ะ ต้องรอให้สนามบินเริ่มคึกคักนิดนึง แล้วเราก็คิดว่า ถึงจะออกตอนนี้ก็คงไม่มีที่ไหนเปิดมั้งคะ แล้วเราก็รอเวลา จนประมาณเจ็ดโมงกว่าๆ เราก็เดินออกไปค่ะ ไปซื้อตั๋วรถบัสลีมูซีน ไปเมียงดงค่ะ ไปช้อปปิ้งค่ะ 55555 ค่ารถบัสก็ 10,000 วอนถ้วนค่ะ คิดเป็นเงินไทยก็ประมาณสามร้อยกว่าบาท แล้วก็ออกไปยืนรอรถบัสที่ป้ายหนะค่ะ เค้าจะมีหมายเลขกำกับไว้เลย ป้ายละคัน แล้วก็จะมีบอกเวลาออกของรถไว้หนะค่ะ ขากลับมานี่อากาศที่โน่นก็กำลังดีค่ะ แอบร้อนนิดนึงด้วย 555 ยืนรอซักพักรถก็มาค่ะ ตรงตามเวลาที่เค้าบอกเป๊ะเลย เราก็ขึ้นรถไปกันค่ะ แล้วก็พยายามจะไม่หลับ จริงๆง่วงมากกกกก แต่ก็อยากชมเมืองเค้าหนะค่ะ ประทับใจเมืองของประเทศเค้ามากกกกก เห็นแล้วอยากไปอีกหลายๆรอบเลยหละค่ะ ถึงที่หมายประมาณเกือบๆเก้าโมงเช้า คือเรานั่งรถจากอินชอนเข้าโซลเลยใช้เวลานานหน่อยหนะค่ะ คิคิ แล้วปรากฎว่าตลาดเค้าเพิ่งจะเริ่มเปิดค่ะ ร้านบางร้านยังปิดอยู่เลย พวกเราเลยเข้าไปที่ธนาคารค่ะ ไปแลกเงินไว้ซื้อของ แล้วก็กินข้าว เราก็เดินไปเรื่อยๆ ซื้อโน่น ซื้อนี่ตามประสาของคนชอบช้อปปิ้ง งิงิ สนุกสนานเลยค่ะ เพราะเรามีเงินเก็บมาค่อนข้างเยอะด้วย อยากได้อะไรจัดเต็มเลยค่ะ อย่าได้แคร์ ที่สำคัญช่วงที่เราไปของเซลล์เยอะมว้ากกกก ตางี้เปล่งประกายเลยค่ะ 5555 สองสาวช้อปแบบจัดเต็มมว้ากกกก เครื่องสำอางค์อย่างพวกมาร์คหน้าอะไรแบบนี้หารกันค่ะ ซื้อยกแพ็คถู๊กถูก กลับมาจะได้สวยใสอย่างสาวเกาหลีบ้างหนะค่ะ 555555 เสร็จแล้วก็ไปหาอะไรกินกันค่ะ ไปร้านเกาหลีขนานแท้ เจ้าของร้านรวมถึงพนักงานพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นค่ะ งงค่ะ สั่งอาหารยากค่ะ เราก็เลยชี้ๆไปที่เมนู แล้วเค้าก็พยักหน้าหงึกๆเป็นอันว่าเข้าใจกัน 5555 โต๊ะข้างๆที่เราไปนั่งเป็นหนุ่มออฟฟิศทั้งโต๊ะเลยค่ะ เค้าก็ใจดีพยายามช่วยอธิบายให้เราฟังเป็นภาษาอังกฤษ น่อร๊อคอ่ะ ! พอช้อป ชิม ชิลล์กันเสร็จ ก็นั่งรถบัสกลับค่ะ กลับมาช้อป Duty Free ในสนามบินต่อ สนุกสนานมากกกกก ช้อปกันมันส์สนั่นเมืองมากม้ากกก 5555 เราหมดไปเยอะเลยหละค่ะ ซื้อของฝากพ่อแม่พี่น้องด้วย อย่างที่เราบอกตั้งแต่ต้นหนะค่ะ เงินเราได้มาก็ต้องใช้ ให้เป็นรางวัลในการทำงานหนักของตัวเองค่ะ :) ทีนี้ก็ไปรอใน Gate รอเค้าเรียกขึ้นเครื่องหนะค่ะ เราขึ้นไฟลท์ประมาณ 5 โมงกว่าๆ ใจหายใจคว่ำเลยค่ะ นี่จะสิ้นสุดการเดินทางแสนยาวไกลของเราแล้ว T^T มีเรื่องเล่าบนเครื่องบินมาฝากด้วยค่ะ อันนี้ไม่มีสาระใดๆทั้งสิ้น 5555 คือตอนแอร์เค้าเอาอาหารมาเสิร์ฟหนะค่ะ เค้ารัวเป็นภาษาเกาหลีใส่เราเลยค่ะ (สงสัยเราจะสวยเหมือนลีดาเฮ 55) แล้วเราก็ทำหน้างุนงงไม่เข้าใจใส่เค้า เค้าก็พยักหน้าให้ตัวเองหนึ่งที แล้วเปลี่ยนมาพูดภาษาญี่ปุ่นค่ะ 8(*&^%^%^%$$%^$ แล้วก็ยิ้มให้เรา เราก็อึ้ง ทึ่งไปเลยค่ะ นี่หน้าเราอินเตอร์แนชชั่นแนลขนาดนั้นเลยหรอ 5555 สุดท้ายเค้าก็พูดภาษาอังกฤษมาอ่ะค่ะ แล้วเราก็ทำหน้าอ๋อออ 555 แบบเข้าใจแล้วค่ะ แล้วเราก็ตอบเค้าไปว่าเราอยากกินอะไร ฮี่ฮี่ เค้าก็ยิ้มๆให้เราหนะค่ะ สงสัยจะเขินอายนิดนึง พอกินเสร็จเราก็หลับตลอดทางเลยค่ะ จนเครื่องบินเริ่มสั่นรัวๆเป็นสัญญาณว่าเครื่องลดระดับลงแล้ว จะถึงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิแล้วค่ะ ฮี่ ขอสิ้นสุดการสาธยายแต่เพียงเท่านี้น่ะคะ แต่เราก็อาจจะแอบเขียนเก็บตกนิดนึง ในเรื่องที่เราอาจจะลืมเขียนบอกไปหนะค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่หลงผิดมาติดตามเราน่ะคะ หวังว่าเรื่องราวของเราจะเป็นประโยชน์ต่อคุณผู้อ่านบ้างไม่มากก็น้อย ตามสมควรค่ะ (นี่ลอกมาจากคำนำตอนเขียนรายงาน สปช. ส่งคุณครูเลยนะ 55) ปล. ใครมีข้อสงสัยหรืออะไรเข้ามาถามกันได้น่ะคะ ยินดีที่จะพล่ามตอบ เอ้ยพิมพ์ตอบหนะค่ะ ปล.2 ท่านผู้อ่านสามารถติชมเราได้น่ะคะ นี่เราเขียนกระทู้แรกในชีวิตของเราเลย ฮี่ฮี่ เราจะได้นำไปปรับปรุงในการเขียนครั้งหน้าค่ะ รูปนี้ตอนอยู่เมียงดงค่า หน้าตาทรุดโทรมมาก สภาพน้ำไม่อาบมาสองวันแล้ว คิคิ ขอบพระคุณ และสวัสดีค่ะ ^^ จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 23:31:18

ความคิดเห็นที่ 51 เขียนได้อารมณ์มากกค่าๆ ตลกดี คิดถึงบรรยากาศการไปเวิร์คมาก เป็นประสบการณ์ที่ดี อยากไปอีก แต่แก่แล้วว 5555+ จากคุณ : สาวกรุงโรม เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 06:21:20

ความคิดเห็นที่ 52 5555 ขอบคุณที่ชื่นชอบน่ะคะ คุณสาวกรุงโรม เราเขียนไปก็นึกถึงบรรยากาศเก่าๆเหมือนกันค่ะ เป็นประสบการณ์ที่เราจะไม่มีวันลืมเลย :) นึกแล้วก็อยากไปอีกซะปีนี้เลย คิดถึง ! Y Y' จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 16:59:44

ความคิดเห็นที่ 53 ขอเก็บตกอีกนี้ดดดดนึงนะคะ พอดีเรามานั่งนึกๆอยู่นานพอสมควร คิดว่าเรามีบางเรื่องที่ยังขาดตกบกพร่องไปหนะค่ะ สงสัยตื่นเต้นเกิ๊นนน รีบเขียน แบบไม่ได้วางแผนไว้ นึกอะไรออกก็พิมพ์ ทำให้เราพลาดที่จะแบ่งปันเรื่องบางเรื่องไปหนะค่ะ ขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยน่ะคะ :) เริ่มด้วย ต้องพกอะไรขึ้นเครื่องบ้าง ระหว่างเดินทางหลายๆวัน ? สิ่งแรกที่ขาดไม่ได้เลยคือ เอกสารที่เกี่ยวกับการเดินทางของเราค่ะ อาทิเช่น พาสปอร์ต ใบรายละเอียดวีซ่า (เค้าเรียกอะไรแล้วน้า จำมิได้ ฮืออ) รวมถึงตั๋วเครื่องบินที่เราปริ้นท์มาเองหนะค่ะ เอกสารจำพวกนี้ต้องเก็บให้ดีน่ะคะ และจะดียิ่งขึ้นค่ะ ถ้าคุณๆทั้งหลายถ่ายเอกสารสำเนาเก็บเอาไว้ เผื่อเกิดอะไรขึ้นฉุกเฉินหนะค่ะ อย่างถัดมาคือ มันนี่ มันนี่หนะค่ะ 5555 เราต้องพกเงินสดติดตัวไปเริ่มต้นชีวิตที่โน่นใช่มั๊ยคะ จำนวนเงินก็มิใช่น้อยๆ เราควรแยกเก็บไว้ค่ะ ส่วนนึงเก็บไว้ในที่ลับ อย่าค่ะ อย่าคิดลึกขนาดน้าน 555 เก็บไว้ในกระเป๋าช่องที่หาเจอได้ยากหนะค่ะ แล้วอีกส่วนนึงแบ่งออกมาไว้ใช้ในระหว่างการเดินทาง เพื่ออะไรคะ ? เพื่อป้องกันการสูญหายระหว่างการเดินทางที่เราต้องชักเข้าชักออก จ่ายค่าน้ำ ค่าขนมหนะค่ะ ฮี่ ต่อมาน่ะคะ ก็เป็นพวกของใช้ส่วนตัวหนะค่ะ พกแปรงสีฟัน ยาสีฟัน โฟมล้างหน้าอันเล็กๆไปหนะค่ะ (ถ้าใครไม่สะดวก บนเครื่องบินเค้ามีแจกค่ะ แต่ยาสีฟันไม่อร่อย ไม่ชอบไม่โดนค่ะ 55) แล้วก็พกผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆไปด้วย เอาไว้เช็ดหน้า ตอนที่เราล้างหน้าแปรงฟันระหว่างที่เรารอต่อเครื่องหนะค่ะ หน้าจะได้ดูสะอาดสดใสตลอดเวลา ถ้าจะให้ดีเราแนะนำให้พกพวกมอยเจอไรเซอร์ไปทาระหว่างเดินทางก็จะดีต่อผิวหน้ามากมากน่ะคะ ครั้งนี้เราไม่ได้พกไปค่ะ ไว้ครั้งหน้าเจ๊จัดเต็ม อิอิ เพราะตอนเราเดินทางนั้น ผิวหน้าเราลอกค่ะ เสียใจค่ะ :( อย่างสุดท้ายเป็นสิ่งสำคัญมากมากน่ะคะ ด้วยความที่เราต้องเดินทางไกลเป็นเวลาสองสามวัน ซึ่งห้องน้ำประเทศอื่นไม่มีที่ฉีดก้นเหมือนบ้านเราค่ะ เกิดอะไรขึ้นนึกออกกันมั๊ยคะ ? 5555 ถ้าไม่ออกเราจะบอกให้ค่ะ เวลาเราไปฉี่ หรือไปอึ๊เนี่ยก็จะมีแค่ทิชชู่เช็ดก้นหนะค่ะ ซึ่งมันไม่สะอาดอ้าาา นึกออกแล้วชิป้ะ คิคิ เพราะฉะนั้นวิธีแก้คือ เอา กกน. ไปเปลี่ยนด้วยค่ะ แล้วสำหรับคุณผู้หญิงอย่าลืมผ้าอนามัยไว้ติดตัว เผื่อฉุกเฉินเกิดมีประจำเดือนมาแล้วจะยุ่งหนะค่ะ อันนี้อย่าลืมเป็นอันขาดค่ะ ถ้าใครสะดวกพกเสื้อผ้าอีกชุดไปก็ตามใจเลยค่ะ เพราะเราไม่ได้อาบน้ำสามวันนี่โคตรเน่าเลยค่ะ สภาพตอนไปถึงนี่ดูม่ายล่ายเลยยยย หน้ามัน หน้าโทรมมั่กมากค่ะ ฮี่ เรื่องต่อมาคือ ตม. ที่โน่นเค้าโหดมั๊ยยย ? ใจร้ายหรือเปล่า ? เค้าจะปล่อยมะขิ่นอย่างเราไปหาเงินม้ายยยย ? ตอนเราไป เราเจอ ตม. ที่อินชอนก่อนเลยค่ะ เพราะเราจะออกไปเจอโลกกว้างภายนอกสนามบิน เราต้องประทับตราออกก่อนค่ะ ตอนเราไป ตม. ก็จะถามเราว่า จะไปที่ไหน ? เราก็บอกว่าเราจะเข้าไปเที่ยวเมืองเค้า แต่ก็ยังไม่รู้จะไปที่ไหน เค้าก็ถามเราว่า อยู่กี่วัน ? เราก็บอกไปว่าตอนเย็นเราก็กลับแล้วค่ะ ออกไปเดินเล่นฆ่าเวลาเฉยๆ เค้าก็ขอดูบอร์ดดิ้งพาสเราหนะค่ะ เราก็ยื่นให้เค้าดู เค้าก็ให้เรายืนตัวตรง เต็มบรรทัด เจ้ย ไม่ใช่คัดลายมือค่ะ 5555 เค้าก็ให้เรามองกล้อง (อยากถ่ายรุปคนสวยเก็บไว้ก็ไม่บอก ฮี่ฮี่) สแกนนิ้วค่ะ เสร็จเค้าก็ปั๊มให้ เราก็รัวเกาหลีใส่เลยค่ะ คัมซามิดา อันยองงงงงงง! ปิ๊ง ;) ส่วนสถานีต่อไปที่เราเจอคือที่ LA ค่ะ เราเจอสองด่านด้วยกัน ถ้าจำไม่ผิดน่ะคะนะ ถ้าผิดก็ขออภัยในความสวย เอ้ย ขออภัยในความผิดพลาดด้วยค่ะ ฮ่าๆ ด่านแรกคือ เจอตอนลงเครื่องเสร็จจะเข้าไปเอากระเป๋าหนะค่ะ ต้องผ่านด่านนี้ไปก่อน ถึงจะได้ไปต่อ อารมณ์เหมือนอะแคเดมี่แฟนตาเชียเลยเนอะ 555 เค้าก็ถามเราค่ะ มาอเมริกากี่ครั้งแล้ว ? ครั้งแรกค่ะ แล้วก็ยิ้มหวานๆให้เผื่อเค้าจะกรุณา ถามเราน้อยๆค่ะ ฮี่ฮี่ เราต้องรู้จักใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์น่ะคะ :) ต่อค่ะต่อออ อายุเท่าไหร่แล้ว ? เราก็บอกอายุไปค่ะ แล้วแถมด้วยบอกว่าเราเป็นนักศึกษาอยู่ค่ะ มาวีซ่า J1 หรอ ? เราก็บอกใช่ค่ะ ก็เห็นนี่คะ อันหลังนี่คิดในใจนะ 555555 แล้วเค้าก็ถามค่ะว่าจะอยู่กี่เดือน ? เราก็บอกว่าคงประมาณสองเดือนครึ่งไม่ก็สามเดือนอ่ะค่ะคุณลุง ปล่อยหนูไปได้ร้าวววววว .. ฮือออ 555 จากนั้นคุณลุง ตม. ก็เอายกพาสปอร์ตขึ้นมาค่ะ แล้วก็เล็งกับหน้าที่แท้จริงของเราอยู่ซักพักนึง (นี่ตัวจริงเราสวยกว่าในรูปหละสิ 555555) ยกขึ้นยกลงอยู่สองสามรอบหนะค่ะ แล้วก็ปั๊มมม ปึก ปึก ปึก!! อุ๊ กรี๊ดดดดดดด ผ่านแล้ววว มะขิ่นได้เข้าแล้ว เย้วววว พอผ่านเสร็จเอากระเป๋าใบใหญ่ค่ะ แล้วก็มาลาก ประกอบกับฮัมเพลง บนทางเดินแห่งความฝันนี้ อาจะไม่มีพรมแดงปูทางไป ประหนึ่งว่าตัวเองถูกโหวตให้ได้ไปต่อ 55555 อีนี่เว่อร์อีกแล้วครับท่าน ความฝันของมะขิ่นที่จะได้ไปเจอ ผช เอ้ย เจอโลกใบใหญ่กำลังจะเป็นจริงแล้ววว ฮิ้ววววว แต่เดี๋ยวก่อน ! ยังค่ะยัง มะขิ่นยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน มะขิ่นยังต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกด่านนึงต่อ เจอ ตม. อีกร้าววว มะขิ่นเกลียด ตม. ฮือออววว ด่านที่สองนี่ขอบอกว่าบรรยากาศแอบน่ากลัวนิดนึงค่ะ เพราะ ตม. มีหลายโต๊ะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (นี่ความรู้สึกส่วนตัวน่ะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน) เราก็เข้าคิวค่ะ พอ ตม. ช่องไหนว่างเค้าก็จะเรียกให้คนถัดไปเดินไปหาเลยค่ะ ตอนรออยู่ก็ตื่นเต้นนน กลัวโดนจับไปขาย เอ้ย กลัวตอบคำถามไม่ถวกค่ะ กลัววววววว ของเรานี่ได้ ตม. เป็นผู้ชายหนะค่ะ อย่าค่ะ อย่าคิดอะไรเกินเลย ไม่ใช่สเป็คของเราเลยค่ะ เค้าเป็นคนผิวดำ รูปร่างท้วมหน่อยๆ ส่วนความสูงนี่ไม่รู้ค่ะ ดูไม่ออกเพราะเค้านั่งเก้าอี้ 555555555 พอไปถึงยื่นพาสปอร์ตให้ค่ะ เค้าดูเสร็จเงยหน้าขึ้นมา ซาหวัดดีคร้าบบบบ อุกรี๊ดดดด ลดความเกรงกลัวในหัวใจของมะขิ่นน้องผู้นี้ได้มากโขเลยค่ะ เราก็ขำออกมาเบาๆเหมือนนางสาวไทย แล้วก็พูดว่า สวัสดีค่ะ พร้อมโค้งหัวให้เค้า จริงๆอยากไหว้แบบหญิงไทยใจงามมากน่ะคะ แต่ของเยอะค่ะ เราเลยได้แค่โค้งงงง นี่ถ้ามีไทม์แมชชีนของโดเรม่อน เราจะย้อนกลับไปสวัสดีสวยๆเหมือนมิสไทยแลนด์เวิร์ล ในเวทีประกวดมิสเวิร์ลค่ะ 5555 จ้ากกก หลบรองเท้าคุณผู้ชมก่อน ฮิฮิ ต่อค่ะ ต่อด้วยคำถามค่ะ เค้าก็เปิดพาสปอร์ตดู คือ เค้าก็ตื่นเต้นหนะค่ะ อีนี่ปั๊มอะไรเยอะแยะฟระ ? อ๋อออ คืองี้ค่ะคืองี้ บ้านเราอยู่ชายแดน เพราะฉะนั้นเราเลยไปมาเลเซียบ่อยๆ ปั๊มก็เลยเยอะแยะลายตาหนะค่ะ เค้าก็ถามว่า เป็นนักเรียนอยู่หรอ เราก็ใช่ค่ะ พร้อมวิ้งค์ให้ทีนึง อะล้อเล่นนนน เราก็เยสสสสไปหนะค่ะ เค้าก็ถามว่า มาทำงานอะไรหรอ เราก็บอกว่า มาทำงานในซุปเปอร์มาร์เก็ตหนะค่ะ แล้วเค้าก็ถามเราว่า แล้วรู้หรือเปล่าว่าได้ทำงานอะไร เราก็บอกว่า อาจจะเป็นแคชเชียร์มั้งคะ แฮ่ ทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ไว้ก่อนค่ะ เค้าก็ถามอีกว่า ไปทำงานเมืองไหนหละ เราก็บอกว่า นอร์ธแคโรไลน่าค่ะ เค้าก็อู้วววววววว มายก้อดดดดดด ยาวเลยค่ะ เค้าบอกว่าไกลจุง 5555 เราก็บอกอืม ใช่ค่ะ นี่ต้องเดินทางอีกตั้งนานกว่าจะถึง ฮี่ฮี่ แล้วเค้าก็บอกว่า โชคดี ขอให้สนุกกับการทำงานและท่องเที่ยวในประเทศนี้หนะค่ะ เอ้ะ อะไรนะ อะไรรรรร ผ่านแล้วหรออออ กี๊ซซซซ 555555 แล้วเราก็ลากกระเป๋าออกไปค่ะ จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า เจ้ยยยย ไม่ใช่ค่ะ ทีนี้มีอะไรให้ตื่นเต้น (อีกแล้ว) ค่ะ คือเค้าจะสุ่มตรวจกระเป๋าหนะค่ะ คือลากออกไปนี่ก็อาจจะโดนเค้าขอสุ่ม แต่เราโชคดีค่ะ ไม่มีใครโดนตรวจเลย สบายบรื๋อออออออ! :) จบแล้วค่ะเก็บตก เก็บมาฝาก ฮี่ฮี่ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ แล้วก็ผู้อ่านทุกๆคนที่เข้ามาอ่านอีกครั้งน่ะคะ อ้อที่สำคัญ ขอบคุณคนที่มากดไล้ค์ เอ้ะเค้าเรียกอะไรกันอ่ะคะ? ให้กระทู้เราด้วยน่ะคะ เราแอบรู้มาว่ามีคนที่เข้ามาอ่านแล้วอยากเม้นท์ หรือตามอ่านอยู่หลายคนเลยทีเดียว คิคิ เก๊าเขินอะตัววววว >< หวังว่าเก็บตกเก็บมาฝากนี่จะเป็นประโยชน์ และเป็นแนวทาง ให้แก่ผู้ที่เตรียมตัวจะไป อยากไปบ้างพอสมควรน่ะคะ รักผู้อ่านทุกท่านค่ะ จูจุ๊ปปปปปปปปป จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 20:20:22

ความคิดเห็นที่ 54 แถมค่ะแถมมมม นี่ของโปรดของพวกเราเลยหละค่ะ พริ้งเกิ้ลลลลลลที่ร้ากกกก เราร่วมมือกับพี่คนนึง ทำเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่อีกคนหนะค่ะ งงมั๊ย คิ อยากกินหละซิ ! :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 20:22:52

ความคิดเห็นที่ 55 เป็นประสบการณ์ที่น่าประทัยใจมากค่ะ อ่านตั้องแต่ต้นจนจบเลย เราจะไปปีหน้าเหมือนกัน อยากได้เฟสรึไม่ก็เมลของ จขกท จังเลย ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม ก็แวะมาอัพเดทเรื่อยๆนะค่ะ ^^ จากคุณ : MooFirst เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 16:44:11 A:183.89.68.1 X: TicketID:372449

ความคิดเห็นที่ 56 จขกท. เล่าเรื่องได้น่ารักมากเลยค่ะ อยากไปบ้างจัง จากคุณ : - Vita dolce Moderato - เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 20:11:57

ความคิดเห็นที่ 57 ถึงคุณ MooFirst ก่อนอื่นขอขอบพระคุณน่ะคะ ที่สละเวลามานั่งอ่านจนจบ เราให้อีเมลล์ไปแทนน่ะคะ เอาไปเสิร์ชหาเฟซบุ๊คต่อได้เลย ถ้ามีอะไรสงสัย ถามเราได้น่ะ เราไม่กัด ยินดีให้คำตอบมากมากเลย :) ปล. ถ้าจะแอดเราเป็นเพื่อน ส่ง inbox มาก่อนนิดนึงน่ะคะ พอดีเราสวย เราก็เลยไม่ค่อยรับคนแปลกหน้าหนะค่ะ 555555 ปล.2 ขออนุญาตลบอีเมลล์ออกน่ะคะ ไม่ทราบว่าแอดมารึยังเอ่ย ? และก็ต้องขอบคุณคำชมจากคุณ - Vita dolce Moderato - เช่นกันน่ะคะ ถ้ามีโอกาสลองไปดูน่ะคะ จะได้ประสบการณ์แปลก แหวกแนว แล้วก็ได้อะไรดีดีกลับมาอีกเยอะเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้น่ะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 23:15:34 จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 00:23:45

ความคิดเห็นที่ 58 ที่เมืองที่เราเคยไปอยู่ ก็ชอบไปfoodlion น่ะ เพราะจำได้ว่าที่นี่มีน้ำปลาขาย  แต่ที่walmartไม่มี ตอนเห็นน้ำปลากับเพื่อนนี่ดีใจมาก น้ำตาจะไหลT-T จนเพื่อนฝรั่งงง ทำไมยูชอบอะไรเหม็นๆอย่างงี้น่ะ เราก็บอกยูไม่เข้าใจหรอก  นี่แล่ะตนไทย ขาดน้ำปลาไม่ได้เลย พอมานีกอีกทีก็ฮาตัวเองเหมือนกัน น้ำปลามันสำคัญกับเราขนาดนั้นเลยหรือ55 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 13:54:28 จากคุณ : gotjidabin เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:53:50

ความคิดเห็นที่ 59 ชอบตอนที่เล่าบรรยากาศตอนทำงานมากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอยากไปบ้างเลย ได้เรียนรู้อะไรเยอะดี จากคุณ : pikapika_miki เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 23:19:41

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณน่ะคะคุณ pikapika_miki ถ้ามีโอกาสเราอยากให้ลองไปดูน่ะคะ อาจจะได้ประสบการณ์ที่ดี แปลกใหม่ แหวกแนวไปจากเราก็ได้น้า ฮี่ฮี่ และก็ต้องขอบคุณคุณ gotjidabin ด้วยน่ะคะที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้เรา 5555 ขอโทษด้วยน่ะคะที่มาขอบพระคุณช้าไป เราไม่ค่อยเข้ามาดูแล้วค่ะ บางทีก็ลืมแล้วว่าเคยมีกระทู้นี้ด้วย 55555 ของเราฝรั่งที่มาบ้านติด soy sauce ค่ะ กินเข้าไปได้ยังไงไม่รู้เค๊มเค็ม แล้วอีกอย่างเค้าชอบน้ำมันหอยบ้านเรามากมากเลย เพราะผัดกับอะไรก็อร่อย :) จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 23:38:23

ความคิดเห็นที่ 61 โอกาสไปเวิร์คเราหมดแล้วค่า ㅠㅠ แต่ถ้าหาทางไปได้อีกก็อยากไปนะ อยากไปลองทำอะไรที่ยังไม่เคยทำดู จากคุณ : pikapika_miki เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 21:45:10

ความคิดเห็นที่ 62 แฮ่ ลองเป็นโครงการพวกเรียนภาษาคอร์สสามเดือน หกเดือน หรือหนึ่งปีดูไหมคะ ? พี่ที่ไปกับเรา เค้าก็กำลังจะไปอีกในไม่ช้านี้หละค่ะ ไปเรียนภาษาที่ Chicago ลองค้นหาข้อมูลดูค่ะ มีเยอะแยะเลย เป็นกำลังใจให้ไปถึงฝันน่ะคะ (: จากคุณ : sazong22 เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 16:49:23