++++====....ก็ หนูไม่รู้..(นี่หว่า)...====++++

    ....ชีิวิตของผู้ที่มาเริ่มต้นใหม่ในต่างแดน...หลายๆคนคงรู้สึกไ่ม่แตกต่างกันมากนัก ถ้ามาแบบตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องในที่แห่งใหม่....บางคนอาจจะแค่มาเรียน มีเป้าหมายว่าอยู่เพียงไม่กี่ีปีก็จะได้กลับไปรำเถิดเทิงเซิ้งกลองยาวที่ประเทศไทยอันเป็นที่รัก....แต่บางคนก็มาแบบย้ายหลักปักเสาในดินแดนแห่งใหม่อย่างเช่นประเภทหัวใจสั่งให้มาคือถูกกามเทพดีดน้ำมันพรายให้พบรักกับคนต่างชาติต่างภาษากัน...

    แต่ไม่ว่าจะมาด้วยสาเหตุใด ถ้าเป็นการมาอยู่ต่างประเทศครั้งแรกเกือบทุกคนจะมีความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกันมากนักคือ คิดถึงบ้าน คิดถึงเมืองไทย...และคงต้องเคยมีประสบการณ์แบบ เชย เฉิ่ม ฮา มหาวินาศกันมาแล้ว...

    จำได้ว่าครั้งแรกที่มาอเมริกา ก่อนมานั้นเมืองไทยยังไม่มีตู้เครื่องดื่มแบบหยอดเหรียญ ฉันมาเห็นที่นี่ก็ให้เกิดอาการตื่นตาตื่นใจ เข้าไปเมียงๆมองๆลูบคลำตู้ ปานประหนึ่งผีตองเหลืองเห็น ตู้เย็นก็ว่าได้....สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ...คลำเฉยๆ ไ่่ม่สะใจ ต้องลองกดดูมั่ง...ว่าแล้วก็ไปแบมือขอเศษตังค์จากสามี(ในตอนนั้น)....กระมิดกระเมี้ยน แอบหยอดตังค์ลงไป...หยอดหาย หยอดหาย...เอ๊ะ ตูก็ว่าหยอดถูกช่องแล้วนิ...ทำไมไม่มีอะไรออกมา....ไม่ได้การ อย่างนี้ต้องหยอดใหม่....หยอดเข้าไปอีกสองเหรียญก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ตอนนี้ชักทำหน้าเลิ่กลั่ก เหงื่อซึมด้วยความเสียดายเงิน...ก็แหมม ..มาใหม่ๆจะซื้อ จะจ่ายอะไร ไม่ด๊ายไม่ได้ ต้องคิดคำนวณถ้วนถี่ออกมาเป็นเงินไทยโดยอัตโนมัต....อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกล...จะมาเสียทีโดนตู้แช่เย็นของเมกาแหลกเงินไปเปล่าๆตั้งสองดอลล่าห์....ถ้ายอมก็เสียฟอร์มผีตองเหลืองแห่งที่ราบสูงหมดดิเพ่....

    อย่ากระนั้นเลย เหลียวหน้าเหลียวหลังดูลาดเลาเห็นไม่มีคนสนใจแน่แล้ว....ยกมือไหว้เจ้าที่ไปหนึ่งที ก่อนจะผนึกลมปราณขั้นสูง...กระโดดถีบตู้แช่ด้วยความแค้นไปหนึ่งที...เอาวะขอฝากรอยเท้าแก้เจ็บใจหน่อยเหอะน่า...ระบบตีนออโตเมติคแบบไทยๆคงจะส่งแรงสั่นสะเทือนได้ดีพอใช้เพราะสิ้นรอยสัมผัส...เครื่องดื่มเย็นๆก็ตกปุ๊ ลงมาราวปาฏิหาริย์ แบบ อัด-สะ-จอ-รอ-หัน-กา-รัน-ยอ...แถมตังค์ทอนครบอีกด้วยครับท่าน....ไม่รู้ว่างานนี้เป็นความแรงของเท้าหรือว่าตู้แช่ของเมกาชอบความรุนแรงกันแน่...ที่รู้ๆก็คือบางครั้งไฮเทคก็ต้องแก้ด้วยไฮเท้าแบบไทยๆนี่แหละค๊า...สิบอกไห่...

    จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 12 ส.ค. 46 06:01:59 ]