....+++++====....ก็ หนูไม่รู้ (นี่หว่า) 2....====++++

    ....ตั้งใจไว้ว่า จะเขียนตอนต่อไปของเรื่องในหัวข้อข้างล่างให้จบ ในตอนนั้นเลย แต่ต้อง
    หยุดชะงักไป เนื่องจากโปรแกรมที่ปกติเคยใช้เมาส์ลากเอาได้อย่างรวดเร็ว เจ๊งใช้ไม่ได้มาสองวันแล้ว....หงุดหงิดมาก เลยตัดสินใจมาหัดนั่งจิ้มเอาทีละตัวแทน เขียนค้างๆคาๆ ไว้แล้วรู้สึกไม่ดี...ต้องขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยที่คงจะไม่ได้คุยทักทายกันเป็นรายคนในกระทู้นี้...คุณกากี่นั๊ง คะ เมล์ของคุณได้รับแล้ว ด้วยความยินดียิ่ง จะพยายามตอบไปเร็วๆนี้นะคะ...
    ---------------------------------------------------------------------------------

    ....ด้วยความเฟอะฟะ อย่างที่เล่ามาแล้วในกระทู้ข้างล่าง ทำให้ฉันคิดวางแผนการหางานใหม่ คราวนี้เปลี่ยนกลุ่มเป้าหมายเริ่มเจาะกลุ่มร้านอาหารไทย...กับข้าวกับปลาอะไร ก็ทำไม่ค่อยเป็น ชอบกินอย่างเดียว แต่อาศํยว่าเคยถูกเคี่ยวเข็ญบังคับให้จับเขียง จับมีดมาบ้างจึงพอจะมั่นใจได้ว่า อย่างน้อยๆ ฉันคงพอจะเป็นลูกมือหั่นผัก หั่นเนื้อได้บ้างแน่นอน....ตอนนั้นไม่เกี่ยงงานอะไรทั้งนั้น เพราะรู้ตัวว่าชีวิตได้เปลี่ยนไปแล้ว ตั้งแต่วันที่ตัดสินใจเดินทางออกมาจากแผ่นดินเกิด....

    ครั้งแรกที่เจอคนไทยในต่างแดน ที่เป็นเจ้าของร้านขายของชำในย่านที่ฉันไปเดิน ตุหรัด ตุเหร่ หางานทำ...มีความรู้สึกเหมือนเจอ ไหทองคำกลางทะเลทราย....คือได้แต่ดูด้วยความตื่นเต้นยินดี รีบปราดไปยกมือน้อมก้มประณมกร ทักทายและแนะนำตัวเองว่าเป็นคนไทยเช่นกัน เพิ่งมาอยู่ใหม่...อาจจะเป็นด้วยว่า ตัวฉันเองนั้น เติบโตและมีพื้นฐานเป็นคนบ้านนอก....มาจากกลุ่มชนที่มีวัฒนธรรมประเพณีของการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน เลยหลงละเมอไปว่า คนไทยในต่างแดนคงไม่ต่างกันนัก...ปรากฏว่าท่านผู้นั้น ตวัดหางตามามองแว่บ หนึ่ง....ผงกหัวรับไหว้อีกหงึก ก่อนที่จะหันไปสนใจกับลูกค้ารายต่อไป....ทิ้งให้ฉันยืนปากอ้าตาเหล่ ยิ้มค้างแบบหนังขาดม้วนอยู่ตรงนั้นเอง....

    จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 15 ส.ค. 46 05:43:52 ]