ความคิดเห็นที่ 1 http://jaruneeple.topcities.com/other/ji.htm หมายเหตุ!!  หรือจะอ่านได้จากบทความด้านล่างค่ะ  แม่หมาเพิ่งทำสำเร็จ  แต่อ่านจากลิงค์ก็จะได้อารมณ์ต่อเนื่องกว่านี๊ดนึง แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 46 21:34:14 จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พยายามแปะเนื้อหาแล้ว แต่ไม่สำเร็จ ดูรูปประกอบไปพลางๆ นะคะ จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อีกสักใบ จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามหาพ่อให้เพื่อน อัจฉราพรรณ ไพบูลย์สุวรรณ -------------------------------------------------------------------------------- คนเราจะเศร้า จะเก็บกด เก็บตัวอะไรได้ถึงขนาดนี้ เป็นสิ่งแปลกที่ฉันไม่เข้าใจ โดยเฉพาะคนที่ทำงานร่วมกัน จารุณี ปรียานุช และฉัน ได้แสดงละครโทรทัศน์ด้วยกันทางช่อง 7 สี เรื่อง "คือหัตถาครองพิภพ" ฉันรู้จักปรียานุช มาเกือบสิบปีแล้ว นับแต่แสดงละครเมียหลวงด้วยกัน นุชเป็นคนสม่ำเสมอตลอดเวลาที่รู้จักกัน ติดต่อกันไม่เคยขาดระยะ แต่ไม่เคยรู้จักคบคุ้นกับจารุณี ครั้งหนึ่งนักแสดงอาวุโสท่านหนึ่งมาบอกฉันว่าไปเตือนจารุณีหน่อย เขาอารมณ์รุนแรงมาก ฉันจะไปเตือนได้อย่างไร ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย มาได้พูดกันครั้งแรกที่สนามบินดอนเมือง เมื่อหลายปีมาแล้ว จารุณีกำลังจะเดินทางไปร้องเพลงต่างจังหวัด จำได้ว่าวันนั้นฉันยืนรอ เช็คตั๋วอยู่ จารุณีหันมาไหว้อย่างนอบน้อม ฉันยังจำคำของนักแสดงอาวุโสท่านนั้นได้ แต่ฉันพูดไปเพียงว่า ดีใจที่เปิ้ลมาเป็นนักร้องของค่ายดัง ๆ ตั้งใจทำงานนะหลายคนพอถึงจุดหักเหของชีวิตแล้วก็ไปเลย เมื่อมีโอกาส ทำให้เต็มที่ ขอให้โชคดี นั่นก็เป็นครั้งเดียวที่ได้พูดกัน มาเมื่อได้ร่วมแสดงละครด้วยกัน ฉันต้องแสดงกับจารุณีแทบทุกฉาก พอหมดฉาก เขาก็จะหายวับไปทันที แรก ๆ ก็ยังไม่ได้สนใจ เพราะมักจะมีเรื่องพูดคุยกับปรียานุชมากมาย แต่พอทุกครั้งทุกวัน ฉันอารมณ์เร็วกว่าปรียานุช ชักจะอึดอัดเพราะการแสดงต่อเนื่อง ต้องอ่านบทต้องท่องบทด้วยกัน ฉันก็เลยต้องท่องกับลมกับแล้ง ในที่สุดก็รู้ว่าจารุณีเข้าไปนั่งอยู่ในรถ ฉันบอกกับนุชว่า สงสัยจารุณีเขาจะชอบควันรถนะ ติดกลิ่นควัน เผลอละก็เป็นไม่ได้ กลับเข้ารถไปทันที ยิ่งแสดงมากเข้า ละครก็ยิ่งเข้มข้น ฉันก็ยิ่งรำคาญใจ จะดูบทจะต่อบทก็เหลือฉันอยู่ในฉากคนเดียว วันหนึ่งความอดทนถึงที่สุด กับบรรยากาศเงียบ อารมณ์แห้งของจารุณี ฉันถามเขาว่าอะไรนักหนา ไปขลุกอยู่แต่ในรถขณะพักเปลี่ยนฉาก แทนที่จะได้มาดูบทท่องบทกัน จารุณีเงียบ คงไม่มีใครเคยไปยุ่งไปวุ่นวายกับเขา ฉันบอกกับเขาว่าทำงานร่วมกันมันต้องสร้างอารมณ์หน่อย ตัวละครในเรื่องสองตัว ทั้งคุณหญิงศรีและแม่เมี้ยน แทบจะเกาะเท้ากันทุกฉากอยู่แล้ว แล้วนี่อะไรกันเปลี่ยนฉากทีหายไปที จารุณีบอกว่าเขาท่องบทอยู่ในรถ ฉันบอกเขาว่าการท่องบทต้องพูดด้วยกัน ไม่ใช่ไปพูดอยู่หลังพวงมาลัยรถคนเดียว ได้ผลนิดหน่อย จารุณีไปอยู่ในรถน้อยลง พอถึงเวลาทานข้าว นุชจะเป็นคนจัดการ เราจะทานพร้อม ๆ กัน จารุณีไม่ทานกับเรา ทั้ง ๆ ที่เราเรียกเขาทุกครั้ง นุชบอกว่า นุชไม่เอาแล้ว นุชไม่อดทน เรียกครั้งสองครั้งพอ พี่จิ๊จะอดทนก็คนเดียวเถอะ วันหนึ่งได้โอกาสจัง ๆ ฉันบอกจารุณีว่า นี่ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ เราสามคนเล่นละครกัน ทั้งสามคนในเรื่องต้องสานกันตลอด เราสองคนก็พยายามจะเป็นเพื่อนด้วย ทำไมแยกตัวตลอดเวลา มันทำให้บรรยากาศในการทำงานอึดอัดรู้ไหม ทำตัวให้ง่าย ๆ สบาย ๆ สิ อย่าเครียด เริ่มได้พูดแล้ว ฉันก็เลยสาธยายความเสียยาวทั้งเรื่องงาน เรื่องการทำตัวไม่ให้คนรอบข้างอึดอัด เพราะฉันไม่เคยทำงานแล้วเจอคนที่ทำงานด้วยแล้วอึดอัดอย่างนี้ มันเก็บมาเป็นเดือน ฉันเลยพูดอยู่คนเดียวเสียยาว ลืมฟังเสียงตอบจากจารุณี เพราะเขาเงียบไม่พูดสักคำ ฉันบอกเขาว่า มันจะอะไรกันนักหนา ทำตัวขม ๆ ขื่น ๆ ทั้งในละครทั้งในชีวิตจริง คนอื่นเขาแย่กว่าเรามีเยอะแยะ นี่งานก็มีทำ บ้านก็มีอยู่ รถก็มีขับ เงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ หรือก็คนรู้จักทั่วประเทศ แล้วจะยังไงอีก ทำตัวง่าย ๆ สบาย ๆ สร้างความสดชื่นในการทำงานหน่อย ฉันพูดคนเดียวเหมือนทำนบพัง แต่พอจารุณีเริ่มพูด ซึ่งเป็นการพูดที่คงจะยาวที่สุดในการทำงานร่วมกันเป็นเดือน ฉันก็เป็นฝ่ายเงียบบ้าง และเครียดแทน แต่จากวันนั้น ฉันก็เอาเขาออกมาจากรถได้สำเร็จ ฉันอยากให้เขามีเพื่อน ให้เขามีความวางใจ ไม่หวาดระแวง ว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ หรือผู้คนต่าง ๆ จะเหมือนเหตุการณ์เหมือนผู้คนที่เขาผ่านมา ชีวิตเขาหนักหนาสาหัสสากรรจ์ จากเรื่องราวที่เขาได้ถ่ายทอดให้ฟัง ฉันไม่ได้ติดตามข่าวคราวในวงการบันเทิง จึงไม่ค่อยรู้เรื่องต่าง ๆ มากนัก ที่รู้ก็เพียงเรื่องอุบัติเหตุใหญ่ ๆ ในชีวิตสองครั้ง และปัญหาสุขภาพ เมื่อจารุณีไว้วางใจฉันในระดับหนึ่ง เขาก็เริ่มเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง ตั้งแต่ชีวิตวัยเด็ก การเข้าสู่วงการบันเทิง การทำงานการดำเนินชีวิต แทบทุกเรื่องมันน่าตื่นเต้นตกใจ เมื่อฉันมานึกเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองที่เรียบ ๆ ง่าย ๆ แล้วก็เลยรู้สึกเห็นใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา ฉันรู้สึกและสัมผัสได้ว่า จารุณีเป็นคนหัวใจพร่อง และคงจะเติมให้เต็มได้...ไม่ง่ายนัก สิ่งแรกที่ฉันมองเห็นคือความว้าเหว่ในใจ ที่ปกปิดด้วยบุคลิกที่เข้มแข็งในภาพที่ใคร ๆ ชินตา ฉันว่าเขาขาดความอบอุ่นอย่างมาก เบื้องต้นจากครอบครัว เราเคยได้ข่าวกันแต่เรื่องแม่ ไม่รู้เรื่องพ่อ ฉันเลยถามเขาว่าคุณพ่อเป็นใคร จารุณีหยุดนิ่งแล้วหันมาสบตา พูดเรียบ ๆ ว่า พรุ่งนี้จะเอารูปมาให้พี่ดู และนี่คือต้นเหตุของการ ตามหาพ่อ...ให้เพื่อน วันรุ่งขึ้น ฉันก็ได้เห็นรูปชายฝรั่งหน้าตาดี จารุณีมีเค้าหน้าตาอย่างนั้น รูปใบเดียวที่มีเพียงชื่อ นามสกุลเท่านั้น ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการค้นหา ฉันตั้งใจอย่างมุ่งมั่นที่จะทำให้ได้ เพื่อเติมชีวิตบางส่วนให้เขาบ้าง แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี จารุณีอัดรูปที่มีอยู่มาให้ฉันหนึ่งรูป ฉันมองรูปนั้นแล้วพูดอยู่ในใจว่า ขอให้ฉันหาคุณให้พบเถอะนะ ลูกคุณลำบากมากมาชั่วชีวิตแล้ว ให้เขาได้พบคุณ ให้เขาได้มีความอบอุ่นใจเหมือนคนอื่นที่มีครบพ่อแม่ ฉันบอกจารุณีให้ไปถามแม่เกี่ยวกับรายละเอียดของพ่อให้มากที่สุด เราจะได้ช่วยกันค้นหาพ่อให้พบ คำตอบที่ได้จากแม่น้อยมาก รู้เพียงว่าพ่อทำงานที่แอร์ฟรานซ์ ฉันจึงได้คำตอบข้อแรกคือ พ่อคงเป็นชาวฝรั่งเศส แม่เล่าให้จารุณีฟังว่าพ่อใส่เครื่องแบบและเสื้อนอกที่แม่หยิบให้ทุกเช้า แต่ทำงานหน้าที่อะไร ตำแหน่งอะไรไม่รู้ทั้งสิ้น พ่อจากเมืองไทยไปเมื่อแม่ตั้งท้อง โดยไม่บอกให้พ่อรู้ กลัวว่าถ้ารู้ พ่อจะมาเอาลูกไปจากแม่ ปีนั้น พ.ศ. 2505 ปีที่พ่อจากไป จารุณีเกิด คำนวณอายุดูจากที่แม่เล่า มาถึงปีนี้พ่อคงอายุเจ็ดสิบกว่าปี เพราะฉะนั้นในการตามหาพ่อทุก ๆ วันมีความหมายมากทีเดียว ฉันขอให้คุณยังมีชีวิตอยู่เถอะ ในใจฉันคิดว่าคงยังอยู่ เพราะฝรั่งมักจะมีอายุยืน ฉันคุยกับจารุณีว่า เราอย่าหวังสูงในการตามหาพ่อ แค่รู้ว่าเขามีตัวตน เราก็คงจะพอใจแล้ว ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องถือว่าโชคดี และถ้าเราได้พบ และเขารับว่าเราเป็นลูก คือโชคดีที่สุด เราจะแบ่งใจไว้เป็นส่วน ๆ เผื่อเนื้อที่ไว้สำหรับความผิดหวังบ้าง เมื่อต้องผิดหวังจะได้ไม่รู้สึกรุนแรงนัก หลายครั้งในชีวิตคนเราที่ไม่เคยคิดเรื่องผิดหวังเลย มาพบเข้าบางครั้งแทบเป็นแทบตาย ฉันเริ่มต้นการค้นหาพ่อให้จารุณีโดยมุ่งจุดหมายไปที่แอร์ฟรานซ์ ตั้ง 35 ปีแล้วที่พ่อจากเมืองไทย คนที่ทำงานแอร์ฟรานซ์ตอนนั้นคงจะไม่อยู่ทำงานมานานถึงตอนนี้ แต่เราก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด หลังจากสืบเสาะก็ได้ชื่อนามสกุลผู้จัดการฝ่ายบุคคล คุณชองตัล ลุลิตานนท์ ฉันตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าจะรวบรวมสติพูดดี ๆ เล่าสาเหตุของการตามหาพนักงานต่างชาติที่จากเมืองไทยไปนานแล้ว 19 กุมภาพันธ์ 2539 ฉันโทรไปที่แอร์ฟรานซ์ตอนเช้า ขอพูดกับคุณชองตัล คุณชองตัลรับสายพอดี บอกว่ากำลังพูด ฉันรวบรวมสติรีบบอกว่าฉันเป็นใคร และที่โทฯมาคืออยากจะช่วยตามหาพ่อให้เพื่อน ต่างคนต่างเงียบไป ฉันรีบบอกให้ทราบต่อว่า...จารุณี สุขสวัสดิ์ ฉันกลัวมากว่าคุณชองตัลจะวางหูไม่ฟังต่อ รีบบอกข้อมูลต่าง ๆ ที่ทราบ และสะกดชื่อที่จดไว้กับตัวตามที่ได้จากจารุณีให้คุณชองตัลฟัง ฟังฉันอยู่นาน คุณชองตัลจึงตอบว่าแล้วจะลองค้นดูให้ คุณชองตัลเองก็คงยังงง ๆ กับเรื่องที่ได้ยิน ถึงอย่างไร ฉันก็มีความหวังอย่างเต็มเปี่ยม จุดเริ่มแรกของการสนทนา ทำให้ฉันได้รู้สึกอุ่นใจที่คุณชองตัลรับฟังเรื่องราว แม้จะช่วยได้หรือไม่ได้ก็ยังไม่รู้ แต่การมีเมตตารับฟังความเดือดร้อนของผู้อื่น ฉันคิดว่าผู้นั้นได้ทำหน้าที่ของเพื่อนมนุษย์ที่ดีแล้ว อีกความรู้สึกหนึ่ง ฉันมั่นใจเต็มที่ว่าคุณชองตัลต้องช่วย เรื่องลูกตามหาพ่อเป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ และสำหรับจารุณีแล้ว เรื่องราวชีวิตของเขาที่ผู้ดูได้รับรู้จากสื่อต่าง ๆ คงจะมีคนส่วนหนึ่งเมตตา ฉันหวังไว้เช่นนั้น ฉันรีบติดต่อบอกจารุณีว่าการตามหาพ่อได้เริ่มต้นแล้วนะ เราจะมีความหวังและพยายามให้ถึงที่สุด แล้วการรอคอยด้วยความหวังก็ทำให้ชีวิตมีความหมาย ฉันให้เบอร์เพจเจอร์คุณชองตัลไป เพื่อให้เรียกตัวได้ทุกเวลา และบ่ายวันนั้นเอง ฉันอยู่ที่ดอนเมืองกำลังจะเดินทางไปทำงานที่ภาคใต้ เพจเจอร์ก็ขึ้นเบอร์คุณชองตัล ฉันรีบติดต่อกลับด้วยความลิงโลด ถึงอย่างไรก็ต้องมีข่าวคืบหน้า Mr. Desneiges ยังมีชีวิตอยู่ ฉันตัวชาทันทีที่ได้ทราบข่าว ที่สวดมนต์อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงจะได้ผล จากรูปใบเดียวที่มีแต่ชื่อ เราพบตัวตนจริง ๆ แล้ว ฉันดีใจแทนจารุณีเป็นอย่างมาก รีบติดต่อบอกเขาทันที จารุณีดีใจเหลือเกินที่สิ่งที่รอคอยชั่วชีวิตได้รับคำตอบแล้วในวันนี้ Mr.Desneiges อยู่เมืองไทยในปี พ.ศ. 2504-2505 ทำงานแผนกโภชนาการของแอร์ฟรานซ์ ที่ทำงานอยู่ดอนเมือง เราจะรอช้าไม่ได้ จึงปรึกษากับจารุณีว่า น่าจะได้เขียนจดหมายถึงพ่อ เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อฟัง เพื่อให้เขารู้ว่ามีลูกอยู่เมืองไทย จารุณีเขียนจดหมายภาษาไทยหนึ่งฉบับ -------------------------------------------------------------------------------- ถึงคุณ FERNAND DESNEIGES พ่อของฉัน ฉันไม่ทราบจะขอบคุณบุคคลที่ช่วยเหลือ ในการตามหา ในการช่วยติดต่อกับคุณ ได้อย่างไร ถึงจะเพียงพอ ก่อนอื่นคงต้องถามว่า คุณยังจำผู้หญิง ชื่อ แอ๊ว (AL) ได้มั๊ย คนที่ทำงานบ้านให้คุณ ที่เสรีคอร์ท กรุงเทพฯ ปีที่คุณออกจากประเทศไทย เป็นปี 1962 ซึ่งเป็นปีที่ฉันเกิด คุณจำได้มั๊ยว่ามีลูกสาวอีกคนอยู่ที่กรุงเทพฯ เหตุการณ์ต่าง ๆที่ร้าย ๆ เกิดขึ้นกับแม่ฉัน ทั้งความยากจน ทั้งโดนเพื่อนโกง หักหลัง และปิดบังข่าวคราวจากคุณ แม่ไม่ค่อยรู้ภาษาต่างประเทศ จึงทำให้ฉันหมดโอกาสที่จะรู้เรื่อง หรือติดตามพ่อของฉันได้ ฉันมีแค่ชื่อ และรูปเพียง 1 ใบ อยู่อย่างสิ้นหวัง คิดว่าคงไม่มีโอกาสพบพ่อตลอดชีวิตนี้ แต่แล้วฉันก็พบคนดีที่ช่วยติดต่อ AIR FRANCE ให้หลายคนที่ช่วยฉันครั้งนี้ ฉันจะไม่มีวันลืมพวกเค้าตลอดชีวิตเช่นกัน ขอให้คุณรู้ว่าฉันไม่ต้องการเรียกร้องสิทธิความเป็นลูก ไม่ต้องการรบกวน ไม่ต้องการทำให้คุณวุ่นวายไม่ว่าเรื่องใด เพียงแต่ขอให้คุณรับรู้ว่าฉันรัก ฉันรอ ฉันหวังเพียงจะได้ข่าวจากคุณบ้าง และถ้ามันไม่มากเกินไป ฉันอยากได้พบและได้กอดคุณสักครั้ง แม้จะเป็นครั้งเดียวในชีวิตก็ตาม ฉันขออนุญาต.....ให้ฉันได้เรียกคุณว่าพ่อเถอะนะ ขอภาวนาให้คุณได้อ่านจ.ม. และภาวนาให้คุณตอบฉันด้วย นานแค่ไหนฉันก็จะคอย ขอให้คุณมีสุขภาพที่ดี มีแต่ความสุข และขอให้คุณรักฉัน เหมือนที่ฉันรักคุณด้วย..พ่อของฉัน รักและรอคอยเสมอ แอ๊ปเปิ้ล จารุณี สุขสวัสด์ (JARUNEE SUKSAWAD) จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พ่อ จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จดหมายถึงพ่อ จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีคำบรรยาย จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฉันได้ติดต่อขอความช่วยเหลือเพื่อนของฉัน ที่เรียนอักษรศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยด้วยกัน ดร. กรรณิการ์ จรรย์แสง ให้ช่วยแปลภาษาไทยเป็นภาษาฝรั่งเศส 29 กุมภาพันธ์ 2539 นำจดหมายจารุณีไปให้กรรณิการ์ที่บ้าน เพื่อน ก็งงที่เห็นจารุณี ยิ่งอ่านจดหมายก็ยิ่งงงใหญ่ แต่เพื่อนฉันไม่ซักถามอะไรสักคำ ที่จะทำให้คนตอบลำบากใจ กรรณิการ์นัดจารุณีไปรับจดหมายวันที่ 3 มีนาคม 2539 ฉันพอใจที่ได้สิ่งต่าง ๆ ที่จารุณีอยากจะส่งผ่านไปให้พ่ออยู่ในมือ ทั้งจดหมายภาษาไทย จดหมายที่แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสและรูปต่างๆ ของจารุณี โทฯนัดคุณชองตัล ว่าเราสองคนขอเข้าไปพบเพื่อนำจดหมายฝากต่อส่งไปให้พ่อและเพื่อเล่า รายละเอียดต่าง ๆ ให้ฟัง 10.00 น. วันที่ 7 มีนาคม 2539 จารุณีและฉันก็ไปพบคุณชองตัลที่แอร์ฟรานซ์ จารุณีเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับพ่อเท่าที่ทราบจากแม่ให้คุณชองตัลฟัง ว่าเคยมีเพื่อนแม่มาช่วยติดต่อแอร์ฟรานซ์ ส่งข่าวให้พ่อรู้ว่ามีลูก หลังจากติดต่อแล้ว เพื่อนแม่ไปบอกแม่ว่า พ่อได้ส่งเงินมาให้แล้ว และนำเงินไปให้แม่ติดกัน 3 เดือน เดือนละ 20 ฟรังก์ และจากนั้นเพื่อนแม่ก็หายไป และไม่เคยได้พบกันอีกเลยจนบัดนี้ แต่เรื่องเหล่านี้จารุณีทราบตอนที่เพิ่งไปซักถามแม่เมื่อจะเริ่มค้นหาพ่อ เพราะแต่เดิม แม่จะบอกจารุณีเพียงว่าจำไม่ได้ มันนานมาแล้ว รูปที่มีอยู่ เพียงหนึ่งใบพร้อมชื่อ แม่ก็ไม่ได้เป็นคนให้จารุณี ยายเป็นคนเก็บรูปนี้ไว้ พอจารุณีโต ยายจึงนำมาให้แล้วบอกว่านี่คือพ่อ ในช่วงนั้นจารุณีก็พยายามติดต่อตามที่อยู่ที่ได้มาพร้อมรูป แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ และคิดว่าหมดหวังไปแล้ว คุณชองตัลฟังจารุณีเล่าเรื่องทั้งหมดและถามจารุณีว่า พ่อเขามีลูกชื่อคาโรลีนใช่ไหม จารุณีบอกว่าไม่เคยทราบ และพยายามครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้รับฟังจากแม่ซึ่งก็น้อยเต็มที คุณชองตัลก้มลงหยิบของจากใต้โต๊ะและบอกว่าจะให้ดูอะไร สิ่งที่หยิบขึ้นมาเป็นซองกระดาษแล้วก็หยิบของในซองออกมา ซึ่งเป็นรูปเด็กผู้หญิงลูกครึ่งในวัยสามขวบเศษ น่ารักน่าเอ็นดูหลายใบด้วยกัน มีตัวหนังสือเขียนชื่อคาโรลีน จารุณีจ้องมองอย่างตกตะลึง และก็ได้พร่ำพูดว่า "นี่เปิ้ล นี่เปิ้ล" จารุณีจดจำรูปต่าง ๆ ได้ แม้ชื่อเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นลูกฝรั่งที่ถ่ายด้วยกันในรูปก็ยังจำได้ สิ่งมหัศจรรย์เหลือเชื่อได้เกิดขึ้นต่อหน้า นี่มันอะไรกัน ในซองนั้นยังมีซองกระดาษแก้วเล็ก ๆ ห่อปอยผมสีน้ำตาลทองของจารุณีตั้งแต่ยังเด็กอยู่ด้วย คนจิตใจดีอย่างคุณชองตัลยังมีอยู่ในสังคมของเรา อยู่แต่ว่าเราจะโชคดีไหมที่ได้พบ เมื่อได้รับฟังเรื่องราวที่ฉันติดต่อมาทางโทรศัพท์ คุณชองตัลก็รีบเช็คดูพนักงานที่อยู่ในสมัยปี พ.ศ. 2504-2505 ช่วงที่ Mr. Desneiges ทำงานที่เมืองไทย จึงได้โทฯหาคุณวีระ แก้วลำภู ที่ทำงานอยู่ในช่วงเวลาใกล้เคียงตอนนั้น คุณชองตัลถามว่า จำ Mr. Desneiges ได้ไหม คุณวีระจำได้ดี และเล่าให้ฟังว่า มีผู้หญิงมาพบคุณเจริญ อำไพพิทักษ์วงศ์ ที่เป็นหัวหน้าคุณวีระ และนำรูปเด็กมาให้ว่าเป็นลูกสาวของ Mr. Desneiges เพื่อจะหาทางติดต่อ Mr. Desneiges ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คงจะเป็นเพื่อนแม่ของจารุณี ตามที่จารุณีได้เล่าให้ฟัง คุณเจริญเก็บรูปพร้อมปอยผมนี้มาตลอดจนเกษียณ จึงฝากเรื่องราวทั้งหมดไว้ที่คุณวีระเผื่อว่าจะมีการสืบหาเรื่องพ่อกันอีก คุณวีระเก็บรูปทั้งชุดไว้ แม้สำนักงานจะย้ายถึงสองครั้ง ก็ยังรักษาของสำคัญนี้เป็นอย่างดี คุณชองตัลจึงบอกคุณวีระว่าลูกสาวเขาตามหาพ่อแล้ว โดยยังไม่บอกว่าเป็นใคร คุณวีระว่าจะส่งของทั้งหมดมาให้คุณชองตัลและถามว่าลูกสาว Mr. Desneiges โตขึ้นสวยไหม คุณชองตัลบอกว่าสวย คุณวีระว่าดีที่จะช่วยเขาตามหาพ่อ วันรุ่งขึ้น ของทั้งหมดก็มาอยู่ในมือคุณชองตัล ไม่น่าเชื่อ สิ่งสำคัญรอคอยอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสามสิบกว่าปีเพื่อรอการติดตาม การค้นพบ การพิสูจน์ แต่เวลาที่ถูกกำหนดไว้ให้เริ่มต้นค้นหาพ่อ เพิ่งมาเริ่มกันตอนนี้ ใจฉันคิดไปว่าถ้าจารุณีมีโอกาสตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วัยรุ่น ที่จะค้นหาพ่อของเขา วงการบันเทิงอาจไม่มีนางเอกชื่อ จารุณี สุขสวัสดิ์ เขาอาจได้ไปอยู่ฝรั่งเศส ได้เรียนหนังสือมาก ๆ ได้เรียนศิลปะอย่างที่ใฝ่ฝัน แล้วฉันก็หยุดคิด เพราะทุกคนมีกรรมเป็นของตนเองที่ถูกกำหนดไว้ จารุณีบอกว่ารูปในชุดนี้ ปอยผมที่เก็บแบบนี้เคยเห็นที่แม่ และรับปากว่าจะรีบหาพร้อมส่งมาให้คุณชองตัลเพื่อยืนยันกัน คุณชองตัลบอกกับฉันทีหลังว่าไม่ต้องเล่าอะไร ไม่ต้องส่งรูปมายืนยัน ก็เชื่อทุกอย่าง เพราะเด็กในรูปนั้น จารุณีชัด ๆ คุณชองตัลเคยเห็นรูปคล้าย ๆ กันบางรูปในหนังสือบันเทิง โชคดีของจารุณีเป็นอย่างมากที่ได้พบผู้มีเมตตา และเราได้มาขอความช่วยเหลือถูกคน ตอนแรกที่คุณชองตัลถามว่า Mr. Desneiges มีลูกชื่อคาโรลีนใช่ไหม ก็เพื่อเช็คดูว่าจารุณีรู้ชื่อตัวเองตอนเด็ก ๆ ไหม จารุณีบอกว่าไม่เคยมีใครเรียกชื่อนี้เลย เรียกแต่เปิ้ล เลยเป็นปริศนาว่าชื่อนี้ที่เขียนบนรูป ใครเป็นคนตั้ง คุณชองตัลเล่าว่า จารุณีเป็นนักแสดงหญิงคนเดียวที่ลูกชายชอบมาก ติดตามดูภาพยนตร์ตั้งแต่เด็ก ๆ พอฉันโทฯ เรียนให้ทราบว่าจะตามหาพ่อให้จารุณี คุณชองตัลจึงยินดีช่วยอย่างมาก อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น บางครั้งเรื่องจริงก็ยิ่งกว่านิยาย ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า ลูกชายคุณชองตัลชื่อ หนึ่ง ยอดขวัญ ลุลิตานนท์ ตอนนี้เรียนอยู่ที่ฝรั่งเศส คุณชองตัลบอกว่าหนึ่งทราบต้องดีใจมาก และคงยิ่งดีใจที่ทราบว่าพ่อของจารุณีเป็นคนแอร์ฟรานซ์ เช่นเดียวกับแม่ของหนึ่ง ฉันมีความสุขมากที่เรื่องดำเนินมาถึงขนาดนี้ อยากให้จารุณีได้พบพ่อเร็ว ๆ แล้วเราก็เริ่มต้นรอคอย คอยเวลาที่จดหมายฉบับแรกที่จารุณีเขียนจะถึงมือพ่อ ได้แต่คาดเดาต่าง ๆ นานา ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร และจะโต้ตอบจดหมายมาอย่างไร คงจะแปลกใจ ดีใจ ตื่นเต้น หรือจะ...คิดไม่ออกแล้ว เริ่มนับวันนับเดือนรอคอย โทฯถามคุณชองตัลเป็นระยะ ๆ แต่คำตอบที่ได้คือ ยังไม่ทราบเรื่องอะไรจากทางฝรั่งเศสเลย หรือ Mr. Desneiges อาจจะไม่เชื่อ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับผิดชอบอะไร ก็สุดจะรู้ได้ ใจหนึ่งฉันก็คิดว่า เราอาจทำให้เขาลำบากใจมาก เพราะเขาก็มีครอบครัวของเขาอยู่ที่ฝรั่งเศส จนวันที่ 8 พฤศจิกายน 2539 คุณชองตัลได้เบอร์โทรศัพท์บ้าน Mr. Desneiges ที่ฝรั่งเศส จากคนที่ช่วยค้นหาให้ รอเวลาให้เป็นช่วงบ่ายที่ปารีส จึงตัดสินใจโทฯ ไปหา ก็เป็นช่วงกลางคืนที่เมืองไทย วันที่9 พฤศจิกายน 2539 ก่อนโทรศัพท์ คุณชองตัลซึ่งนับถือศาสนาคริสต์ คุกเข่าสวดอ้อนวอนแม่พระเพื่อให้ได้พูดกัน Mr. Desneiges การอ้อนวอนครั้งนี้ คุณชองตัลบอกว่าอ้อนวอนอย่างสุดชีวิตจิตใจ คุกเข่าบนพื้นกระดาน ไม่คุกเข่าบนพรมให้สะดวกสบาย กลัวว่า Mr. Desneiges อาจไม่อยู่บ้าน กลัวว่าจะไม่รับสาย หรืออยู่แล้วรบสายแล้วก็กลัวจะวางหูไม่ยอมพูดด้วย แต่ใจหนึ่งคุณชองตัลก็คิดไว้แต่แรกว่า ถ้า Mr. Desneiges เป็นพ่อจารุณีจริง ๆ คงจะไม่ใช่คนร้าย เพราะเท่าที่รู้จักกันและสัมผัส จารุณีเป็นคนดี Mr. Desneiges รับสายทันที แล้วก็ดุจริง ๆ ถามว่าเธอเป็นใคร เธอโทฯมาทำไม ทำไมต้องโทฯมา พอเล่าเรื่องให้ฟัง Mr. Desneiges บอก ไม่เคยมีลูกที่เมืองไทย คุณชองตัลรับบอกไปว่า ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นลูก แต่เขาอยากพบคุณมาก เพราะเขาได้ข้อมูลจากแม่ เขาเห็นรูปและมีชื่อคุณอยู่ เลยอยากจะเจอ Mr. Desneiges บอกว่า ถ้าเขาอยากจะมาก็เอาเขามากับเธอซิ แต่ฉันไม่มีที่อยู่ให้นะ เธอล่ะ เคยมาฝรั่งเศสไหม คุณชองตัลรีบจัดการให้ทุกเรื่องลงตัวบอก Mr. Desneiges ไปว่าไม่เป็นไร ฉันมีลูกเรียนอยู่ที่นี่ ให้เขาอยู่กับลูกฉันได้ แล้ว Mr. Desneiges ก็ถามต่อว่าเขาเป็นคนดีหรือเปล่า คุณชองตัลรีบรับรองว่าจารุณีเป็นคนดี เขาเป็นนักแสดงนะ และฉันก็รู้จักเขาผ่านทางสื่อต่าง ๆ Mr. Desneiges สำทับว่า เขาไม่มาทำความเดือดร้อนให้ฉันนะ ฉันแก่แล้วและย้ำว่า ถ้ามาจะต้องมากับเธอ ให้เขียนส่งข่าวว่าจะมาเมื่อไหร่ จากนั้นจึงทำให้ทราบว่า Mr. Desneiges อายุ 78 ปีแล้ว และสุขภาพก็ไม่ค่อยดี ผ่านการผ่าตัดมาถึง 7 ครั้ง เรานัดกันเดินทางที่ว่างพร้อมกันทั้ง 3 คน จารุณีและฉันไม่ทราบจะขอบคุณคุณชองตัลอย่างไร จึงจะเท่าพระคุณที่คุณชองตัลช่วยจัดการเรื่องราวมาโดยตลอด ฉันบอกจารุณีว่า เพราะการเป็นคนดี การต่อสู้ชีวิต ความอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ผู้ใหญ่เมตตา ช่วยเหลือ ต่อจากนี้ให้ยึดมั่นในความดีตลอดไป ใช้ชีวิตให้รอบคอบ มีสติ และที่สำคัญต้องกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ เราเป็นคนมีพ่อมีแม่ มีคนรัก คนหวังดี คนห่วงใย จะใช้ชีวิตล่องลอยไปตามยถากรรมไม่ได้แล้ว จากการคบคุ้นกับจารุณีตลอดมาเห็นว่า เขาเป็นคนใช้อารมณ์ และใช้ใจตัดสินเรื่องราวต่าง ๆ มากกว่าเหตุผล บางเรื่องก็หลงทาง และพลาดไปอย่างน่าเสียดาย 16 มกราคม 2540 เราเดินทางไปฝรั่งเศส จารุณีตื่นเต้นมากที่จะได้พบพ่อ Mr. Desneiges ได้โทฯมาหาคุณชองตัลที่เมืองไทย ว่าเมื่อเราไปถึง ให้โทฯไปหาที่บ้าน 17 มกราคม เราถึงปารีสตอนหกโมงเช้า ต้นเดือนมกราคม อากาศยังหนาวเย็น จารุณีมือเย็นเฉียบ และบอกว่าตื่นเต้นมาก น้องหนึ่งลูกชายของคุณชองตัลมารับเรา พร้อมกับคุณลุง Claude พี่ชายคุณชองตัล นั่งรถไปที่พักของน้องหนึ่ง เราพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะทุกสิ่งเหนือการคาดเดา คุณชองตัลบอกจารุณีให้เตรียมใจไว้ว่า แม้จะมาถึงปารีสแล้วก็อาจจะไม่ได้พบนะ ชายสูงอายุวัย 78 ปี อาจจะเปลี่ยนใจอะไรได้ง่ายดาย ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันคงสงสารจารุณีมากทีเดียว ในเครื่องบิน ฉันได้บอกจารุณีว่าอย่าวาดภาพพ่อสวยหรู สิ่งที่จะได้พบเป็นอย่างไรไม่อาจรู้ได้ จากข้อมูลที่ได้ว่าเคยผ่าตัดถึง 7 ครั้ง เราอาจจะได้ไปหาเขาที่ที่พัก เขาอาจจะนอนอยู่กับเตียง มีสายระโยงระยาง ฉันคิดตามภาพที่เคยเห็นเวลาไปเยี่ยมคนเจ็บ จารุณีตั้งใจไว้ว่า สภาพไหน ก็จะทำใจและรับได้ทั้งหมด เพราะพ่อคือคนที่จารุณีค้นหาาตลอดชีวิต เมื่อถึงที่พัก คุณชองตัลโทฯไปหา Mr. Desneiges คุยกันยาวเป็นภาษาฝรั่งเศสที่เราฟังไม่รู้เรื่อง Mr. Desneiges นัดให้เราไปทานอาหารกลางวันด้วยที่โรงแรม Georges V เราเดินทางไปด้วยรถแท็กซึ่ และตื่นเต้นมาก ในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ถึงห้องอาหาร พนักงานต้อนรับมาถามเราว่านัดกับ Mr. Desneiges ใช่ไหม เชิญให้เรานั่งที่โต๊ะ เรานั่งรอด้วยความกระวนกระวาย ฉันคาดการณ์ว่า Mr. Desneiges คงจะแอบดูมาจากมุมใดมุมหนึ่ง ถ้าสามคนหน้าลาวเหมือนกันหมด ไม่มีหน้าตาลูกครึ่ง แกคงจะไม่โผล่มาให้พบ 17 มกราคม 2540 วันแรกในชีวิตที่จารุณีพบพ่อ แวบแรกที่ได้เห็น สุภาพบุรุษท่าทางภูมิฐาน ดูดี แข็งแรงกว่าวัย เดินมุ่งมาที่โต๊ะที่เรานั่งกันอยู่ เหมือนในรูปที่ฉันเห็นจนชินตา แต่ชราไปตามวัย ฉันใจเต้นแรง จารุณีคงจะมีความรู้สึกหลายอย่างปั่นป่วนอยู่ในหัวใจ ฉันเห็นจารุณีมองจ้อง Mr. Desneiges ตาไม่กระพริบ ความรู้สึกเหมือนจะดูดดื่มกับภาพที่เห็นตรงหน้าให้เข้าไปแนบแน่นอยู่ในหัวใจ ฉันแพ้ภาพพวกนี้ เห็นใจ สงสารจารุณีมาก ไม่ใช่เฉพาะภาพที่เห็นเท่านั้น แต่เมื่อชายผู้นี้ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเรา เรื่องราวต่าง ๆ ของจารุณีตั้งแต่วัยเด็กหวนกลับมาแจ่มจ้าในความรู้สึกของฉัน ในใจเราปั่นป่วน แต่สภาพภายนอกเงียบสนิท จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ... จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จนเมื่อได้ยิน Mr. Desneiges และคุณชองตัลทักทายกัน แล้วคุณชองตัลแนะนำจารุณีและฉันให้ Mr.Desneiges รู้จัก Mr. Desneiges ดูสงบ ควบคุมอารมณ์มาก ไม่มีคำถาม คำพูด ไม่มีแววตาสิ่งพิเศษส่งมาที่จารุณีเลย การพูดคุยกันเป็นเรื่องการเลือกรายการอาหารมื้อนั้น เพราะเห็นส่งเมนูกันไปมา แล้วเราก็ได้ยินบทสนทนาเป็นภาษาฝรั่งเศส ที่คงเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปที่ไม่เกี่ยวกับจารุณี หรือเหตุการณ์สำคัญที่สุดของจารุณีในวันนี้ ฉันคิดภาพแบบหนังไทย ละครไทย ไว้ว่าพ่อลูกคงโผเข้าหากัน กอดจูบกันหลังจากที่ไม่เคยพบกันเลยชั่วชีวิต ภาพที่เห็นจริง ๆ บรรยากาศการสนทนาแบบการทูตที่เรียบ ๆ ดูมีพิธีรีตอง ทำให้ฉันค่อนข้างผิดหวัง นึกถึงหัวใจจารุณี ไม่รู้จะคิดอย่างไรอยู่ ฉันปรายตาไปมอง เห็นจารุณีจ้องดู Mr. Desneiges มาเล่าให้ฟังทีหลังว่า ได้จ้องดู ตา หู จมูก ปาก คิ้ว คาง มอง ๆๆๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า นี่หรือคือคนที่เราค้นหามาตลอดชีวิต จารุณีมองดูอยู่ตลอดเวลา Mr. Desneiges คงจะสังเกตเห็น แกยกมือจารุณีขึ้นไปจูบ ฉันก็น้ำตาจะไหล ทานอาหารเสร็จ ก็ยังไม่มีอะไรมาเข้าเรื่องเกี่ยวข้องกับจารุณีสักนิด ไม่มีคำถามอะไรสักประโยค คงจะเป็นการเริ่มต้นที่ยากมากสำหรับทุกคน หลังอาหาร จารุณีมองของที่เตรียมไปหลายกล่อง ทั้งกล่องเงิน เนคไท ตุ๊กตาโบราณ พวงมาลัย รูป แต่ Mr. Desneiges เหมือนจะทำตัวไม่ถูก มีท่าทางละล้าละลัง ฉันเลยบอกจารุณีว่า เดี๋ยวเราตามไปส่งให้เขาที่รถก็แล้วกัน ฉันเตรียมกล้องถ่ายรูปไว้ถ่ายนาทีประวัติศาสตร์ตอนลูกพบพ่อ แต่มาดสงบเงียบขรึมของ Mr. desneiges ถ้าฉันยกกล้องกดชัตเตอร์ แกคงจะตระหนกตกใจ ก็เลยระงับความตั้งใจไว้แค่นั้น พอทานกลางวันเสร็จ Mr. Desneiges ชวนเขาไปที่พัก ไปดื่มกาแฟ ไปไหนก็ไปกัน อยากให้จารุณีได้อยู่กับเขานาน ๆ ให้สมกับที่รอคอยมาชั่วชีวิต ออกจากโรงแรม ฉันไม่ปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป ระหว่างที่ Mr. Desneiges เดินมาขนาบด้วยคุณชองตัล กับจารุณี ฉันรีบเดินไปตั้งหลัก แล้วก็เริ่มถ่ายรูป Mr. Desneiges ชะงักการเดิน รีบดึงคุณชองตัลมาใกล้ ๆ ให้ในภาพมีทั้ง 3 คน แกคงหวาดระแวงตัวแกเอง เพราะตั้งแต่พบเห็น ยังไม่ได้ถามไถ่เรื่องราวอะไรกันเลย Mr. Desneiges ขับรถเปอร์โยสีเขียวกะทัดรัด แกคุยไม่หยุดกับคุณชองตัลที่นั่งคู่กันข้างหน้า ฉันนั่งข้างหลังกับจารุณี จารุณีหน้าบานแฉ่งยิ้มอยู่ตลอดเวลา แววตาระยิบระยับ เขาคงมีความสุขมาก ฉันดีใจกับเขาจริง ๆ ที่มีวันนี้ เวลานี้ บ้าน Mr. Desneiges อยู่ชานเมืองปารีส แกขับรถสวิงสวายมาก ขับไปคุยไป ชี้ชวนให้ดูสองข้างทาง บางทีก็หันมาพูดกับเราสองคนเป็นภาษาอังกฤษ เวลาจะเล่าเรื่องสถานที่ หรือถนนหนทางที่ขับผ่าน อพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ ชั้น 1 จัดไว้อย่างสวยงาม เป็นที่อยู่ของ Mr. Desneiges แกอยู่คนเดียวที่นี่ การแต่งงานสองครั้งเลิกกันไป จารุณีมีพี่ชายและน้องสาวร่วมบิดาอยู่ที่ฝรั่งเศส Mr.Desneiges พาเราไปในห้องรับแขก จารุณีมอบของทั้งหมดให้ Mr.Desneiges ถามจารุณีว่า เขียนมาในจดหมายไม่ใช่หรือว่า ถ้าได้พบกัน อยากจะกอด จูบ ฉันสักครั้ง จารุณีวางของทั้งหมด ค่อย ๆ ขยับตัวไปกอด และหอมแก้ว Mr. Desneiges ที่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มันเป็นภาพแห่งความประทับใจจริง ๆ ใครจะนึกว่าจะมีวินาทีนี้...ที่จารุณีรอคอย ความฉงน กังวล คลางแคลง ค่อย ๆ จางไปจากสีหน้าของ Mr. Desneiges ทำให้เราค่อยคลายใจลงบ้าง Mr. Desneiges ดูรูปจารุณีที่เตรียมมาให้ ดูไปก็มองหน้าจารุณีไป อย่าว่าแต่เราเลยที่สับสน Mr. Desneiges เองก็คงจะรู้สึกแปลก ๆ ที่อยู่ ๆ มีลูกสาวโตเท่านี้ วันนี้เรายังไม่พูดไม่เล่าอะไร Mr. Desneiges ก็พูดอ้อม ๆ ยังไม่ซักถามอะไรสักคำ แต่อย่างน้อยแกคงจะมีความรู้สึกวางใจว่าเราไม่ใช่พวกหลอกลวง อยู่กันนานพอสมควร เราก็กลับโดย Mr. Desneiges เป็นคนขับรถมาส่งที่ที่พัก เหนื่อยกันมากจากการเดินทางอันยาวนาน กรุงเทพฯ-ปารีส แต่ 17 มกราคม 2540 เรานอนหลับด้วยความอิ่มเอมใจ...จารุณีคงยินดี จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราอยู่ปารีส 16-23 มกราคม ทุก ๆ วันไม่กลางวันก็เย็น เราต้องทานอาหารด้วยกัน และ Mr. Desneiges จะพาเราขับรถเที่ยวในปารีส และนอกเมือง ทุก ๆ มื้อ เราจะไปทานอาหารที่ร้านแปลก ๆ ในชนบท หรือในย่านที่เป็นของคนเมืองรับประทาน อาหารอร่อยทุกมื้อ เพราะจารุณีเป็นนักแสดง คืนหนึ่ง Mr. Desneiges พาเราไปทานอาหารในเมือง มีรูปนักแสดงโบราณประดับอยู่เต็มผนัง คืนนั้นฝนตกปรอย ๆ Mr. Desneiges และคุณชองตัลเดินคู่กันข้างหน้า คุยกันเรื่องจารุณี Mr. Desneiges บอกว่า ไม่เคยรู้เลยว่ามีลูก ถามคุณชองตัลตลอดเวลาว่า เขาเหมือนฉันไหม หรือไม่เหมือน เมื่อ Mr. Desneiges วางใจพวกเรา แกก็ดูสบายขึ้น ถามเรื่องราวของจารุณีและรับรู้ว่าเป็นนักแสดง ร้องเพลง ถ่ายรูป ลงหนังสือ ขอให้จารุณีร้องเพลงภาษาไทยให้ฟัง จารุณีร้องเพลงโปรดของตัวเอง "คือหัตถาครองพิภพ" เพราะละครเรื่องนี้ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการตามหาพ่อ Mr. Desneiges ซักถามเรื่องจารุณีเพิ่มเติมทุกวันที่พบกัน และพยายามรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับจารุณี การเดินทางครั้งนี้ Mr. Desneiges จะจ่ายค่าเครื่องบินให้จารุณี วันไปทานกลางวันที่โรงแรม Meridien Mr. Desneiges ก็พยายามยัดเยียดเงินฟ่อนโตให้จารุณี แต่จารุณีไม่ยอมรับ เพราะไม่อยากได้อะไรเลยแล้วแกก็อยากพาไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ หรู ๆ จะได้พาไปทานอาหารร้านโก้ ๆ จารุณีก็ไม่ยอมรับอะไรสักอย่าง นี่เป็นข้อดีของจารุณี ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นเขาอยากได้อะไรของใครเลย เขามีแต่อยากให้ ให้จนบางครั้งก็เกินไป ยิ่งถ้าใจอ่อนเมื่อไหร่แล้วละก็ เขาให้จนหมดเนื้อหมดตัว บ่ายวันหนึ่งไปเดินเล่นที่ NotreDame de Paris ข้างหน้าเป็นหมุดใจกลางปารีส บอกจารุณีว่าให้ไปเหยียบที่หมุดแล้วอธิษฐานดี ๆ นะ จะได้กลับมาพบพ่ออีก เมื่อพบกันแล้วทุกอย่างก็หยุดอยู่เท่านั้น ไม่มีบทสรุป ไม่มีข้อสัญญา ข้อผูกพันอะไรทั้งสิ้น วันจะจากเราไปทานกลางวันด้วยกันแล้วพา Mr. Desneiges ไปส่งที่คลีนิค ทุกคนล่ำลากัน Mr. Desneiges บอกว่า จะใช่ลูกหรือไม่ใช่ลูก เขาก็รักจารุณีแล้ว นั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ อย่างมีความสุข ทั้ง ๆ ที่ได้พบแล้ว เจอตัวจริงแล้วแต่จากนี้ไปจะเป็นอย่างไรไม่รู้ จารุณีได้รับโทรศัพท์จาก Mr. Desneiges ทันทีที่ถึงเมืองไทย แกจะมาพบจารุณีที่กรุงเทพฯ 12-20 กุมภาพันธ์ ช่วงวันเกิดจารุณี Mr. Desneiges ตื่นเต้นที่ได้กลับมาอีกครั้ง หลังจากไปเมื่อ 35 ปีที่แล้ว มาถึงก็จำอะไรไม่ได้เลย นึกได้แต่เพียงภาพคลองเล็ก ๆ ดอกบัวในคลอง คงจะเป็นทางไปดอนเมือง ที่เมืองไทย คุณขวัญจิตร ลุลิตานนท์ สามีของคุณชองตัล ให้ความกรุณากับจารุณีเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ไปรับ Mr. Desneiges ที่สนามบิน ดูแลพาไปเที่ยว ไปทานอาหาร ในวันที่จารุณีและฉันไม่ว่าง และในวันเกิดจารุณี ก็ให้พวกเราไปทานข้าวที่บ้าน บุญคุณของแต่ละท่านที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ ทดแทนในชาตินี้ไม่หมดจริง ๆ เราพา Mr. Desneiges ไปเที่ยวตามวัด ตามวัง ที่นักท่องเที่ยวคงจะต้องไปดู ไม่ว่าไปที่ไหน ก็จะต้องมีคนมาถามว่า คุณจารุณีมากับคุณพ่อหรือคะ จารุณียิ้มไม่ตอบอะไร ปรียานุชรับรู้เรื่องราวมาโดยตลอด เชิญ Mr. Desneiges คุณขวัญจิตร คุณชองตัล มาทานข้าวเย็นที่บ้านในวันหนึ่ง นุชทำวีดีโอสั้น ๆ ประวัติจารุณีตั้งแต่วัยเด็ก ภาพยนตร์เรื่องแรกที่เล่น และเรื่องอื่น ๆ จนมาถึงละครคือหัตถาครองพิภพ ที่เราสามคนแสดงด้วยกัน Mr. Desneiges บอกว่าดีใจที่จารุณีมีเพื่อนที่ใกล้ชิด และฝากฝังฉันไว้ว่าโปรดช่วยดูแลจารุณีด้วย เวลาไม่กี่วันที่ Mr. Desneiges อยู่เมืองไทย ก็ยิ่งสร้างความผูกพันพ่อลูก บอกไว้ว่าให้เราไปหาที่ปารีสอีกไปอยู่นาน ๆ ไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ของแกนะ สิ่งใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นกะทันหันในชีวิตของผู้สูงอายุ นอกจากความสับสนแล้วอย่างน้อยก็มีกิจกรรมต่อเนื่องให้ได้ทำ Mr. Desneiges เขียนจดหมาย และโทรศัพท์มาเมืองไทยตลอดเวลา แล้วก็ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้จารุณีไปฝรั่งเศสในช่วงวันเกิดแกในเดือนสิงหาคม จารุณีไปฝรั่งเศสครั้งที่สองในปีนี้ 14-21 สิงหาคม โดยมีคุณขวัญจิตรไปด้วย เพราะคนอื่นๆ ติดงานกันหมด ฉันก็เพิ่งกลับจากอเมริกา และต้องถ่ายละครต่อทันที ก่อนไปเราได้พูดกันถึงเรื่องดี.เอ็น.เอ เพื่อพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือด เพื่อให้ไม่มีอะไรกังขาในใจ คุณขวัญจิตรกรุณามาก รีบเป็นธุระตรวจสอบให้ว่าที่ไหนทำบ้างในเมืองไทย แล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ดลบันดาลให้ทุกอย่างราบรื่น วันหนึ่งคุณขวัญจิตรไปงานสังสรรค์เพื่อนเก่าโรงเรียนอัสสัมชัญ ได้พบเพื่อนที่ไม่พบกันมานานแสนนาน คุยกันไปมา จึงรู้ว่าเพื่อนเป็นหัวหน้าภาควิชาชีวเคมี คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งเป็นที่ทำลายพิมพ์ดี.เอ็น.เอ ดร. ภิญโญ พานิชพันธ์ ทำไมทุกอย่างลงตัวหมดเช่นนี้ กรรมดีของจารุณีที่ได้สะสม ส่งผลมาประคับประคองชีวิตเขาให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้ คุณขวัญจิตรเป็นผู้เจรจากับ Mr. Desneiges โดยจารุณีแสดงความบริสุทธิ์ใจเซ็นเอกสารกับทนายความของ Mr. Desneiges ว่าถึงแม้พิสูจน์แล้วจะใช่สายเลือดที่แท้จริง ก็จะไม่ขอเรียกร้องสิทธิ์ใด ๆ เลย เพื่อให้ Mr. Desneiges วางใจ จารุณีเชื่อเต็มหัวใจว่า Mr. Desneiges เป็นพ่อ แต่ทำดี.เอ็น.เอ ก็เพื่อให้ Mr. Desneiges มั่นใจ จารุณีกลับมาเมืองไทย รอความหวังขั้นต่อไปคือการทำดี.เอ็น.เอ เพื่อพิสูจน์ความจริงในขั้นสุดท้าย 30 สิงหาคม-5 กันยายน 2540 Mr. Desneiges ตามกลับมาเมืองไทยเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ การทำดี.เอ็น.เอ ต้องทำทั้งพ่อ แม่ และลูก เมื่อ Mr. Desneiges พบแม่จารุณีครั้งแรก ก็ดูเหมือนคลับคล้ายคลับคลา ก็จากกันไป 35 ปี โดยไม่มีการติดต่อกันเลย และแม่ก็ตัวใหญ่ขึ้น พบกับ Mr. Desneiges ครั้งแรก แม่เป็นแม่บ้านฝรั่ง เพื่อนแม่ที่ทำงานบ้าน Mr. Desneiges ทำงานไม่ไหวให้แม่ไปช่วย พ่อและแม่จึงพบกัน เราไปที่มหาวิทยาลัยมหิดลอย่างเงียบ ๆ คุณขวัญจิตรพา Mr. Desneiges ไป ฉันไปกับจารุณีและแม่ ดร. ภิญโญได้ขอให้ ดร. วิชัย บุญแสง ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้เป็นผู้จัดการให้ 1 กันยายน 2540 เจาะเลือดทำลายพิมพ์ดี.เอ็น.เอ Mr. Desneiges ถามฉันตลอดเวลาว่าทำไมแม่จารุณีตั้งครรภ์แล้วไม่ติดต่อไป ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เดี๋ยวก็ถาม เดี๋ยวก็ถาม ฉันบอกไปว่าเดี๋ยวจะไปหาคำตอบให้ เมื่ออยู่กันตามลำพัง ฉันถามแม่จารุณี แม่ก็ยืนยันว่า ไม่บอกเขา เพราะกลัวเขามาพรากเอาลูกไป 2 กันยายน ดึกมากแล้ว คุณชองตัลให้โทฯ หาที่บ้าน ฉันรีบโทฯไปทันที คงมีข่าวอะไรแน่ ๆ คุณชองตัลเสียงใสบอกว่าผลพิสูจน์ออกมาแล้ว ใช่ ฉันดีใจมากจริง ๆ กับผลพิสูจน์ครั้งนี้ ที่ติดตามเรื่องราวกันมาเป็นปี การรู้ที่มาที่ไปของตัวเอง การมีครบพ่อครบแม่ คงจะทำให้ชีวิตส่วนที่จารุณีรู้สึกว่าขาดหายไปได้ถูกเติมให้เต็มเสียที นับแต่นี้ ปมด้อยที่มีอยู่ในใจคงเบาบางลง เมื่อหัวใจเต็มแล้ว จารุณีคงมีความสุขขึ้นบ้าง หากรู้จักสงบ...พอ และไม่วิ่งไขว่คว้าหาสิ่งที่อยู่ไกลตัวตลอดเวลา ถามคุณชองตัลว่าบอกจารุณีหรือยัง คุณชองตัลบอกว่า บอกคุณจิ๊คนแรก ฉันเรียนคุณชองตัลว่า พรุ่งนี้จะให้จารุณีฟังจากคุณชองตัลเอง ฉันคิดไว้ว่า ที่ที่จารุณีจะรับรู้เรื่องพ่อน่าจะเป็นที่ลับตาคน เพราะอารมณ์หลากหลายคาดเดาไม่ถูก คงจะเกิดขึ้นแน่ 3 กันยายน หลังทานข้าวกลางวันกับ Mr. Desneiges ฉันขับรถอยู่กับจารุณี บอกจารุณีให้โทฯหาคุณชองตัล คุณชองตัลบอกจารุณีว่า มีเรื่องจะบอก จารุณีถามว่าน้องหนึ่งจะมาหรือคะ คุณชองตัลบอกว่า ทราบผลแล้ว ออกมาใช่นะคะ จารุณีส่งเสียงดังอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ โอ้ย ดีใจจังเลยค่ะ แล้วขอบคุณคุณชองตัลที่บอกข่าวดีที่สุดนี้ พอวางหู จารุณีก็เริ่มร้องไห้ เป็นการร้องไห้ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ มากมาย กว่าจะมาถึงเวลาตรงนี้ใช้เวลารอคอยถึง 35 ปี กับชีวิตที่หนักหนาสาหัสสากรรจ์ จารุณีคนเก่ง...ประคับประคองชีวิตตัวเองได้ดีมาถึงเพียงนี้ 4 กันยายน ทานข้าวเย็นที่บ้านคุณชองตัล Mr. Desneiges กระวนกระวายใจมาก คุณชองตัลเป็นคนบอกข่าวดีนี้ Mr. Desneiges หน้าแดงซ่าน ลุกขึ้นกอดจูบจารุณี ความคลางแคลงใจหมดสิ้นแล้วในหัวใจของ Mr. Desneiges ฟังชายชราพูดแล้วฉันก็สงสารมาก Mr. Desneiges บอกจารุณีว่า จำไว้ตลอดเวลานะว่ามีพ่ออยู่ฝรั่งเศส ถ้าฉันตายไปคงจะไปเยี่ยมหลุมศพฉันบ้าง แล้วบอกกับฉันว่า อย่าทิ้งจารุณีนะ เพราะ "คือหัตถาครองพิภพ" ที่ทำให้เราสองคนได้พบกัน มีกิจกรรมชีวิตดี ๆ ร่วมกัน และฉันคิดว่าในส่วนหนึ่ง ฉันได้ทำหน้าที่เพื่อนมนุษย์ที่ดีแล้ว ตามหาพ่อ...ให้เพื่อน จากนิตยสารดิฉัน ฉบับที่ 497 15 พฤศจิกายน 2540 จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 30 ส.ค. 46 21:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ซึ้งมากค่ะ..เคยฟังเพื่อนเล่าผ่านๆ และรับรู้มาแล้วบ้างทางสื่ออื่นๆ  แต่พอได้มาอ่านอย่างตั้งใจแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ..เคยรับรู้เรื่องราวส่วนต้วของคุณเปิ้ลมาบ้าง  เพราะมีน้องที่รู้จักกัน เป็นแฟนคลับของเปิ้ล(แบบคนสนิท) ที่รักแบบไม่ได้กรี๊ดเพราะความเป็นดารา..แต่เพราะเปิ้ลเป็นคนดีมากๆ รู้สึกยินดีเธอได้มิตรดีและเพราะเธอเป็นคนดี กรรมดีเลยทำให้เธอได้ดีและมีวันนี้วันที่เธอได้พบหน้าพ่อ(ถึงแม้จะนานไปหน่อยก็ตาม) แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 46 22:31:34 จากคุณ : RPDK - [ 30 ส.ค. 46 22:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 -เคยอ่านแล้วน้ำตาไหลมาแล้วครั้งหนึ่ง ขอบคุณนะคะน้องจูนที่ทำให้น้ำตาไหลอีกรอบ อ่านที่ไรก็ซึ้งทุกครั้งเลย จากคุณ : patty/pattee20002000 - [ 30 ส.ค. 46 22:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วเกิดความประทับใจค่ะ ประทับใจเป็นอันดับแรกเห็นจะเป็นประทับใจในการพบกันระหว่างพ่อกับลูกที่ไม่ได้เจอไม่รู้จักกันมาประมาณ 35 ปีแต่แล้ววันหนึ่งก็ได้พบกัน และประทับใจอย่างที่สองคือประทับใจในความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน นู๋นิดว่าคุณเปิ้ลโชคดีนะค่ะที่ได้รู้จักคุณจิ๊และคุณปรียานุชซึ่งทั้งสองคนมีส่วนในการตามหาคุณพ่อด้วย ประทับใจอย่างที่สามคือประทับใจสำหรับบุคคลที่ให้การช่วยเหลือ ( คุณชองตัลและคุณขวัญจิตร ) ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักมักจี่เลยแต่ก็ให้การช่วยเหลือเป็นอย่างนี้ จากเรื่องนี้ทำให้นู๋นิดคิดว่าคนทำดีไม่คิดร้ายใครยังไงสิ่งดีๆ ก็ต้องย้อนกลับมาหาตัวเอง และต้องบอกจริงๆ ค่ะว่าโชคดีสำหรับตัวเองที่ไม่ต้องหาส่วนเติมเต็มแบบนี้ ประทับใจจริงๆ ค่ะ จากคุณ : นิด (JewNid) - [ 30 ส.ค. 46 23:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เคยอ่านมาบ้างแล้วนะ นู๋จูนแต่ก็ยังได้น้ำตาคลออีกเช่นเดิม ใครว่าชีวิตคนเหมือนนิยาย เราว่าจริงๆ แล้วนิยายน่ะอาจจะไปเหมือนชีวิตใครบางคนก็ได้ จริงมะ ขออวยพรให้คุณจารุณี ได้ใช้เวลาที่มีกับคุณพ่อได้มากที่สุดแล้วกัน จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 30 ส.ค. 46 23:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 no comment ร้องไห้เรียบร้อยค่ะ จากคุณ : TTSS - [ 30 ส.ค. 46 23:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านเรื่องนี้ทีไร บ่อน้ำตาตื้นทุกที เคยดูรายการทีวีแล้วคุณอัจราพรรณมาคุยเรื่องนี้ ตอนนั้นไม่เศร้าเลย เพราะคุณจิ๊เธอเป็นคนสนุกสนาน คุยกันไป หัวเราะกันไป แต่พอมาอ่านแต่เรื่องจากเว็บนี่เท่านั้นเอง ทีไหนทีไหน รู้สึกว่าอ่านเรื่องนี้มาไม่ต่ำกว่า ๕ ครั้งแล้วมั๊ง ก็ไม่เคยหยุดร้องไห้ได้ซักที จากคุณ : หมูแดงจ้ะ - [ 30 ส.ค. 46 23:44:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่ร้องอ่ะคะ ทำไงดี อ่านแล้วรู้สึกว่า ทำไมเหมื๊อน เหมือนละคร อ่านแล้วก็รู้สึกว่า อืมนะ ชีวิตคนเรามันต่างงงงง กันจริงๆๆๆๆๆ จากคุณ : บอสตัน - [ 31 ส.ค. 46 00:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณนายบอส ก็อ่านไปหั่นหอมไปสิคะ จะได้ร้อง เหอ เหอ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 46 01:54:19 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 46 01:15:14 จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 31 ส.ค. 46 01:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อินางเอ๊ย..ยย ไปแซวพี่บอสฯ เค้า น่าตีเจงๆ ... ดีแล้วล่ะที่พี่บอสฯ ไม่ร้องอ่ะ เพราะเด๋วเจ้าวายร้ายตัวน้อยในท้องจะอุแว๊ๆ ตามคุณแม่เค้า คิกๆๆ ก็แบบมันตื้นตันจริงๆ นะคะ คือตัวหนังสือมันพาไป คนเขียนเค้าก็ช่างเขียนให้มันยิ่งน่าเศร้าเข้าไปอีก เชื่อไม๊!! แม่หมาอ่านไปนะยังอยากจะลุ้นไม่ให้มีตอนจบเลย คือแม้ว่ามันจะเศร้าแต่ก็ยังอยากอ่านเยอะๆๆ อ่ะค่ะ (ไม่อยากบอกว่าสนุก เพราะเรื่องเค้าออกจะเศร้า) คุณ RPDK คะ...สรุปว่าคำพูดที่ว่า "ทำดีได้ดี" ยังมีอยู่นะคะ พี่ภัทร...ว๊ายๆๆ เห็นเปรี้ยวๆ อย่างงี้มีแอบน้ำตาไหลด้วยเหรอเนี่ย หนูนิด...แม่หมาก็ประทับใจเหมือนที่หนูนิดว่ามาเลย คือพออ่านแล้วเราลองนึกภาพตามไงคะ พอนึกภาพตาม อารมณ์ก็บิ๊วขึ้นมาเป็นริ้วๆ เอ้ย..รื้นๆ (น้ำตาอ่ะค่า) ไม่รู้อ่ะ แม่หมาอาจจะเป็นคนเซนต์สิทีฟเกินไปก็ได้ อินางเอ๊ย..คิกๆ เรียกติดไปแล้ว คุณนางมารร้ายฯ เจ้าขา คำอวยพรที่ว่าให้คุณเปิ้ลได้ใช้เวลาที่มีอยู่กับคุณพ่อให้ได้นานที่สุด...ฟังดูเศร๊า..เศร้าเนอะ คุณ TTSS...ร้องพอแล้วก็ยิ้มให้กับเธอนะคะ พี่หมูแดง...นี่แม่หมาว่าจะอ่านซ้ำรอบสอง...(ทิ้งช่วงนิดนึง) ดูซี๊..น้ำตาจะรื้นอีกไม๊ จากคุณ : แม่หมา (iamjunenumberone) - [ 31 ส.ค. 46 01:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แม่หมาเอ๋ย สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือสิ่งที่ไม่แน่นอนใช่มั๊ย แล้วดูที่คุณพ่อคุณจารุณีบอกกับคุณจารุณีสิ "จำไว้ตลอดเวลานะว่ามีพ่ออยู่ฝรั่งเศส ถ้าฉันตายไปคงจะไปเยี่ยมหลุมศพฉันบ้าง" มันเป็นความจริงที่เลี่ยงไม่ได้อย่างนึงคือท่านมีอายุมากแล้ว คุณจารุณีเองก็ไขว่คว้าหาคุณพ่อมาแสนนาน เจอแล้วก็ยังต้องอยู่กันคนละประเทศอีก เพราะฉนั้นเวลาที่สามารถจะใช้ร่วมกันนั้นมันไม่ได้มีมาก หรือทำได้ง่ายๆ สะดวกสบายเลย กว่าคนนึงจะไปหาอีกฝ่ายนึงน่ะ ต้องนั่งเครื่อง 10-11 ชม เชียวนะ สรุป เศร้าง่ะ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 46 01:55:48 จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 31 ส.ค. 46 01:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วน้ำตาท่วมสามปี๊บเลยค่ะ ฮือๆๆ ซึ้งและประทับใจมากๆเลย ไม่รู้สึกว่าเศร้าเท่าไหร่ เพราะจบลงด้วยดี แต่มันอินด้วยมั่กๆเลยค่ะ จากคุณ : พวงร้อย - [ 31 ส.ค. 46 02:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ ประทับใจจังเลย จากคุณ : Tanna - [ 31 ส.ค. 46 04:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ประทับใจค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ... ที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกถึงสาระแห่ง น้ำใจ มิตรภาพ และความรัก... จากคุณ : Eros(CH) - [ 31 ส.ค. 46 06:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ปลื้มค่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหล ประทับใจยังไงไม่รู้ ดีใจกับการพบกันของพ่อ-ลูก น่ารักมากค่ะ จากคุณ : justjick - [ 31 ส.ค. 46 06:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วอดตื้นตันไม่ได้ น้ำตาไม่ออกนะ แค่จุกๆในอกนะ ดีใจแทนจารุณีด้วย จากคุณ : ผู้หญิงยิงเรือ - [ 31 ส.ค. 46 06:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 Boon rak sa ka จากคุณ : SFO-CNX - [ 31 ส.ค. 46 12:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 28 http://www.manager.co.th/Entertainment/EntView.asp?NewsID=2000000028497 มีสัมภาษณ์จารุณีที่นี้ด้วยคะ แม่หมาไปดูสิคะ นางเอกตัวจริง ๆ นะ เป็นคนดีจัง จากคุณ : แมวเหมียว (miaonz) - [ 31 ส.ค. 46 13:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แม่หมาใจร้ายยยยยย มาแกล้งให้แม่แมวร้องไห้ตอนเป็นหวัดคัดจมูก จริงๆก็เคยอ่านแล้วนะ แต่อ่านทีไรก็ร้องไห้ทุกที เรามันคนบ่อน้ำตาตื้น ((ไหนเลยจะเหมือนหนูจิ)) อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นหนังจารุณีคงได้ไปอยู่ฝรั่งเศส แล้วก็ได้เรียนศิลปะตามที่ใฝ่ฝัน แต่ได้รู้จักพ่อเพียงแค่นี้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว จากคุณ : Cybercat - [ 31 ส.ค. 46 19:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ซึ้งจังเลย (สนุกตอนหลังๆ ) จากคุณ : joblovenuk - [ 2 ก.ย. 46 22:50:10 ]