ยังไม่นอนค่า จวนจะเลยเวลานอนแล้ว แต่ เรื่องที่จะเขียนคือ อยากเขียนมานานแล้วแต่ เวลา ไม่เป็นใจสักที วันนี้ พอมีเวลา เฝ้ายามห้องนี้ เลย เอาซะหน่อย อย่าเพิ่งโห่ ฮานะคะ ท่านผู้ชม เริ่มเรื่องเลยละกัน
ตอนเป็นนักศึกษามหาลัยปีสองนะ ยังจำได้ดีว่า วันหนึ่งตื่นขึ้นมานึกอยากจะหางานทำพิเศษ เพราะอยากรู้สึกทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น และมีเงินใช้จ่ายเองบ้างโดยไม่ต้องแบมือขอเงินพ่อกะแม่ พอดีรู้จักกับรุ่นพี่ที่ชื่อเหมือนกัน แนะนำงานให้งานหนึ่ง ตอนนั้นตื่นเต้นมากเพราะต้องไปสมัครและต้องสอบข้อเขียน งานพิเศษที่ว่าก็คืองานแปล สอบเสร็จผลก็ออกมาวันนั้นว่าเราได้งาน ดีใจมากๆ และ ตื่นเต้นที่สุด แถมยังได้ฝึกฝนภาษาอังกฤษไปในตัว เราได้มารู้คร่าวๆอีกทีว่างานพิเศษนี่เราทำให้กับองค์การหนึ่งที่ทำหน้าที่ช่วยเหลือเด็กและชุมชนชนบทชื่อเต็มๆคือ Plan International ที่อเมริกาคิดว่าคงรู้จักในนามของ Childreach นั่นถือเป็นงานแรกในชีวิตที่ทำและได้ตังค์ เราทำงานแปลอะไรหรือ ก็ง่ายมาก แปลจดหมายที่สปอนเซอร์เขียนมาหาเด็กในชุมชนและแปลของเด็กตอบกลับไป ทำไปได้สักพัก ปรากฏว่าเพื่อนๆแกงค์เดียวกะเรา ก็แห่ไปสมัครสอบและได้งานกันอย่างสนุกสนาน ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้บุกเบิก แอบดีใจเล็กๆ ที่ได้ทำตัวมีสาระบ้าง
ทำไปแรกๆก็ตื่นเต้น เหมือนได้รู้ชีวิตฝรั่งต่างแดนไปด้วย สปอนเซอร์นี่ก็มีหลายประเทศ ตั้งแต่ อเมริกา อังกฤษ ฮอลแลนด์ และอื่นๆแถบยุโรป นอกจากนี้ยังได้รู้ ชีวิต เด็กชนบท ชอบภาษาอังกฤษก็ตอนนี้แหละ ต่อมา ก็เริ่มอิจฉาเด็ก ที่มีคนส่งของเล่น ของขวัญ ส่งนั่น ส่งนี่มาให้ก็อยากเป็นเด็ก คิดไปคิดมาจะกลับไปเป็นเด็กไม่ได้อยู่แล้ว เอาเถอะ สักวันหนึ่งฉันอยากจะเป็นสปอนเซอร์เด็กเองดีกว่า ตอนนั้น แค่ฝันไว้ นะ
ก็เพิ่งมาปีที่แล้วนี่เอง ครบรอบ 4 ปีที่เจอกัน คุณสามีถามว่าอยากได้อะไร เราก็นั่งนึกๆอยู่ว่าอยากทำอะไรพิเศษนะ
ไอเดียมากระฉูดนึกขึ้นได้ ก็เลยบอกเค้าไปว่า อยากช่วยเหลือเด็ก อยากช่วยแบบเด็กได้อยู่กับพ่อแม่เค้า ได้ซื้อของเล่น ของขวัญวันพิเศษ อยากให้เค้ารู้ว่าเราอยู่ไกลแต่ก็เป็นคนพิเศษของเค้า และอยากช่วยช่วยชุมชนเค้าด้วยบร่า บร่า บร่า เราก็จัดการเองทุกอย่างนะ ใช้อินเตอร์เนทนี่แหละ ดีที่สุด ตอนนั้นอยากหาเด็กคนไทยมาก แต่ไม่มี ก็เลยได้เด็กคนนี้ มา ดีใจมาก
จากคุณ :
ผู้หญิงยิงเรือ 
- [
8 ก.ย. 46 22:36:43
]
..............เรื่องอยากเล่า.............
