"ร้องไห้เท่าไหร่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา"......

    นิทานก่อนนอนที่แทนหรือฮับบี้ชอบเล่าให้แอนนี่ฟัง....ได้ฟังทีไรก็มีความสุขนอนหลับฝันดีทุกทีก็คือเรื่องราวครั้งแรกที่แทนได้เจอกับโบๆหรือไอ้อ้วน...หมาตัวเล็กๆของแอนนี่กะฮับบี้...แทนเล่าว่า...มันเป็นวันครึ้มๆหนาวๆในแคนซัสในเดือนพฤศจิกา....แทนไปที่ฟาร์มหมาของเพื่อนแม่เค้า...แล้วหมาบ้านนั้นเพิ่งคลอดลูกมาครอกนึง....แทนไปดูลูกหมา...ลูกหมามินพินทั้งหกตัว...แทนเห็นอยู่ตัวนึงตัวโตกว่าใครเค้าเพื่อน...แล้วก็มันนั่งอยู่ตัวเดียวเพราะหมาตัวอื่นไม่ยอมเล่นกะมัน...แทนเลยหยิบเค้าขึ้นมา...เอาเค้าใส่ในเสื้อโค๊ตแนบอกไว้....เด็กผู้ชายตัวเล็กๆอายุ11ขวบเดินเล่นในวู๊ดและกอดลูกหมาตัวเล็กๆตัวนั้น...คุยกันไปตลอดบ่าย.....พอได้ลูกหมากลับมาบ้าน...แทนตั้งชื่อให้เค้าว่ามิสเตอร์โบริการ์ด...แต่ใครๆก็เรียกเค้าว่าโบๆ....and they’re best friends ever since....โบๆนอนกับแทนทุกคืน...ตอนเช้ามืดถ้าใครจะมาปลุกแทนโบๆก็จะปกป้อง...แทนไปไหน...โบไปด้วย...เพื่อนๆของแทนบางทีชอบรังแกโบๆ...เพราะโบๆเป็นหมาขี้หงุดหงิดและเจ้าคิดเจ้าแค้น...ใครแอบมารังแกโบๆ...โบๆจะจำไว้แล้วจะล้างแค้น...ไม่ว่าจะแอบฉี่ใส่เพื่อนแทนตอนที่เผลอ...แล้วก็รีบวิ่งหนีไปหลบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...หรือไม่ก็จะกัดของที่เพื่อนแทนเอาไปจิ้มให้แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...เพราะโบๆคิดอยู่เสมอว่าโบๆไม่ใช่หมา...แต่เป็นคนตัวเล็กๆคนนึงเหมือนกัน....แทนกะแอนนี่ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน...he’s a little human…a part of our family......จนแทนได้มาเจอกับแอนนี่เมื่อห้าปีก่อน...แอนนี่เป็นคนที่เกลียดหมาและกลัวหมามาก...เพราะตอนเล็กๆเจอหมากัด...แต่แทนก็บอกว่าขอเอาหมาเค้ามาเลี้ยงได้มั๊ย...แอนนี่ก็บอกโอเคทั้งๆที่ไม่พอใจ....แต่พออยู่ๆไป...แอนนี่เกิดหลงรักไอ้อ้วนขึ้นมา.....เพราะไม่ว่าแอนนี่จะไปที่ไหน...ไอ้อ้วนจะเดินตามและคอยดูแลว่าแอนนี่โอเค...ตอนที่แอนนี่กะแทนย้ายมานิวยอร์ก...เราตัดสินใจว่าจะเอาโบๆมาด้วยเพราะว่าโบๆก็เริ่มแก่แล้วตอนนั้น...และแทนคิดว่าโบๆคงจะอยู่โดยไม่มีแทนไม่ได้((แต่จริงๆแทนมันคงจะอยู่โดยไม่มีโบๆไม่ได้มากกว่า))....

    เมื่อย้ายมานิวยอร์ก...ก็เป็นแค่ครอบครัวเล็กๆสามคน..แทน..แอนนี่..โบๆ...มีกันอยู่แค่นี้...เพราะแอนนี่กะแทนอยู่ในถิ่นไม่ดี...โบๆจึงคอยดูแลแอนนี่กะแทน...เวลาพาออกไปเดินเล่นข้างล่าง...โบๆก็จะทำขู่ฟ่อๆเหมือนตัวเองเก๋าและใหญ่ที่สุดในละแวกนั้น((ทั้งๆที่ตัวก็อ้วนๆเตี้ยๆเล็กนิดเดียว..ใครเตะคงลอยกระเด็น)).....แอนนี่กลับบ้านจากเรียนหนังสือ...โบๆก็จะมาต้อนรับทุกวัน...โบๆเห็นแอนนี่เข้าบ้านมาจะกระโดดดึ๋งๆๆๆดีใจ...หมอบกราบทำก้นดุ๊กดิ๊กนิดนึงแล้วก็จะเข้ามาตะกายๆแอนนี่ให้แอนนี่กอด....แอนนี่ก็จะกอดๆๆๆจนไปนอนกอดราบกับพื้นให้โบๆเลียหน้าด้วยความดีใจ.....เวลาแอนนี่เข้าห้องน้ำโบๆก็จะชอบมานั่งข้างๆเอาตัวแนบขาแอนนี่ไว้...เวลาแอนนี่อาบน้ำโบๆก็จะเอามือเล็กๆของเค้าดันประตูห้องน้ำแล้วแอบโผล่หัวมาดูว่าแอนนี่ทำอะไร...แอนนี่โอเคมั๊ย...แอนนี่อาบน้ำเสร็จโบๆก็จะมาช่วยเช็ดตัวให้แอนนี่ด้วยการเลียน้ำที่ขา...ถึงแอนนี่จะมองหน้าแล้วบอกโบๆว่า mommy just clean..now u make me dirty again fatty!!..แต่โบๆจะมองหน้าแล้วยิ้มรับส่ายก้นดุ๊กดิ๊กเพราะคงคิดว่าแอนนี่ชมที่ช่วยเช็ดตัวให้ ....เวลาแอนนี่นั่งเล่นคอมพ์...โบๆก็จะเอาหัวมาพาดไว้ที่เท้าแอนนี่แล้วก็หลับ...ถ้าเท้าแอนนี่เหน็บกินแล้วดึงเท้าออก...โบๆจะเงยขึ้นมามองหน้าให้แอนนี่รู้สึกผิดนิดนึงจนต้องวางเท้าลงไปให้โบๆเอาหัวหนุนใหม่....ทุกวันแอนนี่จะเปิดเพลงแล้วก็จับโบๆเต้นด้วยกันเป็นการออกกะลังกาย...โบๆจะยิ้มไปเต้นไปมีความสุขมาก...บางวันแอนนี่ก็จะกอดโบๆแนบอกแล้วร้องเพลงคริสมาสต์ด้วยกัน...หางสั้นๆอ้วนๆของโบๆจะกระดิกดุ๊กดิ๊กตามอย่างมีความสุขและเพลิดเพลินใจ....เวลาแอนนี่เข้านอน...โบๆก็จะกระโดดขึ้นมานอนข้างๆแล้วเอาหัวพาดหมอน...มองหน้าแอนนี่นิดนึงเป็นสัญญานว่าห่มผ้าให้ผมด้วยนะคั๊บและกอดพ๊มด้วยน๊ะ....แล้วแอนนี่ก็จะกอดโบๆนอนทุกคืน...หลังแอนนี่หลับไปแล้ว...โบๆก็จะลุกหนีและไปเล่นกะแทนต่อ...และจะอ้อนให้แทนกอดเวลาแทนจะเข้านอนเช่นกัน....เวลาแอนนี่ทะเลาะกะแทน...โบๆก็จะเดินเข้ามาแล้วทำหน้าเศร้าๆ...เหมือนจะบอกว่าปาป๊า...มาม๊า..อย่าทะเลาะกันเลยก๊าบบบบ...แล้วแอนนี่กะแทนก็จะทนไม่ได้...รู้สึกผิดและคืนดีกันทุกที...โบๆจะดีใจมากและมาอ้อนให้กอด...กอดกันสามคน...เป็นครอบครัวเล็กๆที่อบอุ่นอีกครั้ง....

    โบๆเริ่มเป็นเบาหวานเมื่อสามเดือนที่แล้ว..แต่ระดับน้ำตาลยังไม่สูงมากนัก...เว๊ทให้ควบคุมอาหาร...เพราะปกติโบๆจะไม่ยอมกินอาหารหมา...ต้องกินอาหารที่แอนนี่ทำเองเท่านั้น....แอนนี่ต้องตัดใจทำอาหารสำหรับหมาเป็นเบาหวานให้โบๆกิน...ซึ่งจำนวนอาหารก็จะน้อยลง...และก็คงไม่อร่อยเท่าอาหารที่โบๆกินอยู่บ่อยๆ.....โบๆเริ่มชิ๊งฉ่องบ่อยขึ้น...และซักสามอาทิตย์ที่แล้ว...โบๆเริ่มอ้วก...กินอะไรเข้าไปก็จะไอแล้วอ้วกออกมา...แต่อ้วกเสร็จก็ร่าเริงต่อ......เมื่อประมาณวันจันทร์ที่แล้วโบๆไม่ค่อยยอมกินข้าว.......แล้วเมื่อพุธที่แล้ว...โบๆอยู่ดีๆก็อ้วกแล้วชัก...แอนนี่กะแทนตาใจรีบพาไปหาหมอ...หมอเค้าบอกว่าขอเก็บตัวโบๆไว้ดูอาการหนึ่งคืน....แอนนี่ไม่สบายใจ...เขียนเมลล์บอกพี่ๆ....พี่หยินบอกให้แอนนี่เริ่มทำใจได้แล้ว...แต่แอนนี่เถียงตัวเองในใจ...ไม่...เด๋วโบๆก็กลับบ้านแล้ว...ตอนเช้าวันพฤหัสแอนนี่เริ่มงานวันแรก...ไม่ค่อยสบายใจแต่ก็พยายามไม่คิดมาก....ตอนบ่ายๆแทนส่งข้อความมาบอกว่าโบๆกลับบ้านแล้ว.....พอแทนไปรับแอนนี่ที่สถานีรถไฟคืนนั้น...แทนเงียบๆไป..แล้วบอกว่าโบๆอาการไม่ค่อยดีเลย...แอนนี่เริ่มกังวลแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก....แต่พอกลับบ้าน..เปิดประตูออกมา....แอนนี่เห็นโบๆนั่งเฝ้าหน้าประตูบ้านเช่นเคย...พอเห็นหน้าแอนนี่โบๆยกหัวขึ้นมาและส่ายหางดุ๊กดิ๊กดีใจ...แต่โบๆลุกมากระโดดก่ายแอนนี่เช่นเคยไม่ไหว....แอนนี่เลยเข้าไปกอดโบๆ....โบๆตัวเบามากและอ่อนแอเหลือเกิน...แถมมีน้ำมูกไหลออกมาเป็นเลือด...แอนนี่เริ่มร้องไห้.....แทนก็ร้องไห้....คืนนั้นแอนนี่นอนกอดโบๆ....เอาข้อมือพาดตรงหัวใจโบๆ to make sure if he’s okay...นอนกอดโบๆร้องไห้ไปจนหลับ...คืนนั้นโบๆไม่ลุกหนีไปไหน....อาจเป็นเพราะไม่มีแรง...หรืออาจเป็นเพราะโบๆอยากจะใช้เวลากับแอนนี่ให้มากที่สุดก็เป็นได้.......

    เช้าวันศุกร์...โบๆต้องไปเข้าโรงบาลและอยู่ที่โรงบาลซักพักเพื่อทำการตรวจ...และเพราะโบๆไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ...หมอเค้าเลยต้องเจาะใส่สายน้ำเกลือช่วย....แทนแวะไปส่งแอนนี่ที่สถานีรถไฟก่อนพาโบๆไปส่งโรงบาล.....พอแอนนี่จะลงจากรถ...โบๆร้องงี๊ดๆเบาๆ...เอาขาเกาะแขนแอนนี่ไว้เหมือนไม่อยากให้แอนนี่ไปไหน.....แต่แอนนี่ต้องไปทำงาน...เพิ่งจะเริ่มงานวันที่สองเอง...แอนนี่เลยเอาผ้าพันคอแคชเมียร์อันโปรดของแอนนี่เช็ดน้ำมูกให้โบๆ...แล้วเอาผ้าพันคอพันตัวโบๆไว้เพราะคิดว่าโบๆคงหนาว...สั่นไปหมด...แล้วแอนนี่ก็สัญญากะโบๆว่าเด๋วพอออกจากโรงบาลแล้ว...ม๊าแอนนี่กะป๊าแทนจะพาไปวิ่งที่พาร์คนะ...เพราะโบๆจะชอบไปวิ่งไล่นกที่พาร์คมาก....จุ๊บโบๆซ้ายขวาซ้ายขวาสิบทีแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถไฟไป............เว๊ทโทรมาบอกอาการโบๆให้แทนทราบทุกวัน...วันแรกโบๆเริ่มดีขึ้น...ทานน้ำได้...แต่ยังไม่ยอมกินข้าว...ระดับน้ำตาลก็ไม่ยอมลด...เว๊ทต้องฉีดอินซูลินให้....วันที่สอง...โบๆแข็งแรงพอที่จะลุกเดินไปชิ๊งฉ่องได้เอง....แอนนี่กะแทนดีใจมาก....เด๋วโบๆคงจะกลับบ้านแล้ว...แอนนี่รีบเอาสเว๊ตเตอร์ตัวเก่งของโบๆไปซักเพราะเด๋วพอไปพาร์คโบๆจะได้ใส่เดินอวดชาวบ้านด้วยความภูมิใจเหมือนทุกครั้งที่โบๆได้ใส่สเว๊ตเตอร์ตัวเก่งของเค้า.....พอเช้าวันรุ่งขึ้น...แอนนี่กับแทนโทรไปหาเว๊ท...บอกว่าขอไปเยี่ยมได้มั๊ย...เค้าไม่ยอมให้ไปเพราะกลัวโบๆตื่นเต้นแล้วไปรวนระบบน้ำตาลในร่างกายของโบๆ....แล้วเค้าบอกว่า...เมื่อคืนไข้หวัดโบๆอาการหนัก...ตอนนี้ต้องใส่สายออกซิเจ่นช่วยหายใจให้...เพราะโบๆหายใจไม่ออก....แถมระดับน้ำตาลขึ้นไปถึงเกือบสามร้อย...ถึงแม้จะฉีดอินซูลินให้แต่ก็เหมือนร่างกายโบๆไม่ยอมตอบรับเลย...เค้าเริ่มสงสัยว่าคงเป็นอะไรมากกว่าเบาหวาน...แต่ก็ยังรอผลตรวจจากแล่ปและผลอัลตร้าซาวน์กลับมา.....แอนนี่กับแทนเป็นห่วงโบๆเหลือเกิน....แทนซึมๆไป...และเริ่มเก็บของของโบๆลงกล่อง....แอนนี่ร้องไห้แล้วตะวาดแทนว่าเก็บของโบๆใส่กล่องทำไม!!...เด๋วโบๆจะกลับบ้านแล้ว...ได้แต่นั่งบอกตัวเอง...the puppy is coming home…my baby will be home very soon….คืนนั้น...เว๊ทโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปเยี่ยมโบๆได้นะ...เช้าวันอังคารแอนนี่กะแทนเลยรีบไปหาโบๆแต่เช้า....แต่ว่า...พอเค้าอุ้มโบๆเข้ามา...น้ำตาแอนนี่ไหลไม่หยุด....โบๆมีสายระโยงระยางจากน้ำเกลือเต็มไปหมด...โบๆผอมมาก....โบๆลุกไม่ได้...ได้แต่ยกหัวมองหน้าแทนกับแอนนี่...เลียมือแอนนี่นิดๆ....แอนนี่เกาก้นให้โบๆเพราะรู้ว่าโบๆชอบ...โบๆยิ้มออกได้นิดนึง....หลังสิบนาทีผ่านไป...เค้ามาถามว่าจะอยู่ต่อมั๊ย..แอนนี่ขอเค้าอยู่ต่อ....ได้แต่นั่งกอดโบๆ...แอนนี่อยากอุ้มโบๆมากอดแนบอกให้แน่นๆให้หายคิดถึงใจจะขาด....แต่โบๆดูอ่อนแอเหลือเกิน...แอนนี่กลัวว่าแอนนี่จะทำให้เค้ายิ่งเจ็บ....เลยได้แต่ลูบๆและกอดคร่อมๆเบาๆ....แทนลูบๆและกอดโบๆบ้าง...แล้วแทนก็เริ่มร้องไห้...โบๆทำหน้าไม่สบายใจที่เห็นป๊ากะม๊าของเค้าร้องไห้....โบๆคงจะอยากช่วยเลียน้ำตาให้เหมือนทุกครั้งที่ทำตอนเห็นแอนนี่ร้องไห้...แต่โบๆอ่อนแอเหลือเกิน....โบๆทำไม่ได้....ได้แต่ lay there and look at us in the eyes…ซักพักโบๆหายใจติดขัด...แทนเลยต้องรีบไปเรียกให้เค้ามาพาไปเข้าเครื่องช่วยหายใจอีกครั้ง....แอนนี่กับแทนกลับบ้าน...เพราะหมอยังไม่มาในตอนนั้น...พยาบาลบอกว่าหมอมาตอนเย็นแล้วจะให้โทรบอกแทนเกี่ยวกับผลจากแล่ปและผลอัลตร้าซาวน์.....เย็นวันนั้น...แทนโทรมาจากที่ทำงาน...แอนนี่ฟังเสียงแทนก็รู้ว่าแทนร้องไห้อยู่....แทนบอกว่า...เว๊ทบอกว่าผลออกมาแล้ว....โบๆเป็นมะเร็งที่ตับอ่อน...เว๊ทเค้าช่วยอะไรไม่ได้แล้ว............แอนนี่พูดอะไรไม่ออก...เหมือนมีใครมากระชากหัวใจแอนนี่ออกไป...แทนพูดต่อว่า....เว๊ทให้ตัดสินใจ...ว่าจะพาโบๆกลับบ้านมั๊ย...แต่คงจะอยู่ต่อได้ไม่เกินสองวัน.....อีกทางหนึ่งก็คือให้ put him to sleep...จะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป....แอนนี่บอกให้แทนตัดสินใจ...แอนนี่ตัดสินใจไม่ได้....แอนนี่คิดอะไรไม่ได้อีกแล้ว..........ซักพัก...แทนโทรกลับมาใหม่...บอกว่าเว๊ทจะ put Bo to sleep tonight…..แล้ว แทนก็ร้องไห้หนักมาก...ร้องมากพอๆกับที่แอนนี่ร้อง.....แทนได้แต่บอก...i’m so sorry…please don’t hate me…I have to let him go..i don’t wanna see him suffer anymore…....หลังวางสายแล้วแอนนี่ได้แต่คิด...ทำไมโบๆไปเร็วเหลือเกิน..สองอาทิตย์ที่แล้วยังนั่งร้องเพลงเล่นกับแอนนี่อยู่เลย...สองอาทิตย์ที่แล้ว...โบๆยังคอยแอบมาสอดแนมตอนแอนนี่ทำกับข้าวว่ามีอะไรให้เค้ากินบ้างมั๊ย....ต่อไปนี้จะไม่มีโบๆอีกต่อไปแล้ว...มองไปทุกที่ในบ้านก็มีแต่ภาพโบๆนอนกลิ้งพุงอ้วนๆไปมาทุกแห่ง........why won’t my baby’s coming home….....นี่ก็วันที่สามแล้วหลังโบๆจากไป....แอนนี่กับแทนได้แต่พยายามทำใจ...ต่อไปนี้จะไม่มีโบๆอีกต่อไปแล้ว.....จะไม่มีไอ้อ้วนของเราอีกต่อไปแล้ว......

    จากคุณ : maebannannie - [ 29 พ.ย. 46 00:53:59 ]