ความคิดเห็นที่ 1 ในช่วงสุดท้ายของปีการศึกษาที่สาม พวกเราชาวคิกขุเริ่มรู้จักผู้คนในคณะมากขึ้น ไม่ได้มาเกาะกลุ่มอยู่แต่ในภาควิชาอินเตอร์ของเราอย่างเดียว การเข้ากลุ่มเข้าชมรมนั้น เป็นของสนุกค่ะ เพราะเท่ากับว่าเราได้รู้จักเพื่อนใหม่ ๆ เพิ่มขึ้นไปด้วย เพื่อน ๆ จากภาคเรียนภาษาไทยก็ต้อนรับขับสู้พวกเราเป็นอันดี ถึงแม้ว่าความสามารถในการทำกิจกรรมของพวกเรานั้นแทบไม่สามารถช่วยแบ่งเบาภาระใด ๆ ลงได้เลยก็ตาม แต่ด้วยความเมตตาของเพื่อน ๆ ร่วมชมรม อย่างน้อย ๆ หนึ่งในกลุ่มพวกเราก็ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้เป็นเลขาชมรมล่ะค่ะ (ซึ่งน่าจะเป็นตำแหน่งเดียวที่คนในกลุ่มเราสามารถทำได้ค่ะ อย่างน้อยก็เขียนหนังสือเป็นไงคะ) แหวนนั้นยิ่งทำอะไรกับเขาไม่เป็นค่ะ เธอสมัครเป็นสมาชิกหลายชมรมมาก แต่ก็มาลงเอยเกาะกลุ่มอยู่กับพวกเราในชมรมการละครนี่แหละค่ะ เพราะเป็นชมรมเดียวที่เพื่อนในกลุ่มได้รับตำแหน่งกับเขาบ้าง (ตำแหน่งเลขาไงคะ) จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:39:29 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชมรมการละครในปีนั้น จัดว่าเป็นชมรมฮอทสุดฮิตค่ะ เพราะตอนนั้นเป็นปีที่คณะวิชาของเรายังไม่มีสาขาการแสดง แต่ด้วยเลือดนักแสดง (รวมถึงเลือดอยากเป็นดาราและบ้าดาราผสมกัน) นั้นเข้มข้น เหล่านักศึกษาในรุ่นเดียวกันและรุ่นถัดไปจากเราจึงร่วมกันตั้งชมรมการละครขึ้นมา ในตอนนั้นภาณุเดช วัฒนสุชาติ รุ่นน้องปีถัดไปจากเรากำลังเป็นนายแบบระดับแถวหน้าและเริ่มรับเล่นละครโทรทัศน์บ้างแล้ว เขาจึงมักได้รับบทเป็นพระเอกในละครของชมรมอยู่เป็นประจำ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:41:07 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 การจัดละครของชมรมเริ่มมีการขายตั๋วกับคนภายนอกขึ้น พวกเราสาวคิกขุเดินหน้าทำงานอย่างแข็งขัน (ทั้งที่ทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นนี่แหละค่ะ แต่อยากดังกับเขาบ้างเหมือนกัน) เลขามีอยู่คนเดียว แต่เพื่อนเลขาอีกห้า พวกเราเดินหน้าส่งข่าวประชาสัมพันธ์การละครไปตามหนังสือพิมพ์และสถานีวิทยุต่าง ๆ แล้วมาตามตัดข่าวที่พี่ ๆ นักข่าวลงให้ด้วยอยากสนับสนุน (และด้วยความสงสาร แต่แค่นี้พวกเราก็ดีใจจนเนื้อเต้นไปเลยล่ะค่ะ) พี่ ๆ ดีเจคนดังตามสถานีต่าง ๆ ก็เอาตั๋วละครของเราไปเล่นเกมแจกฟรีให้กับผู้ฟังค่ะ (และประธานชมรมก็มาบอกพวกเราทีหลังให้แค้นใจค่ะ ว่าวัยโจ๋ต่างสถาบันที่ได้รับตั๋วฟรีจากรายการนั้นพากันบ่นอุบอิบว่าของรางวัลจากเรานั้นช่างไร้ค่าสิ้นดี) แต่ด้วยการทำงานอย่างตั้งใจของชมรมของเรานี่แหละค่ะ ทำให้ความสนใจในารทำละครของรุ่นน้อง ๆ เกิดขึ้นอย่างกว้างขวาง รุ่นหลัง ๆ โดยเฉพาะรุ่นของภาณุเดช วัฒนสุชาตินี่แหละค่ะ เริ่มทำละครกันอย่างจริงจัง และทำได้อย่างมีคุณภาพแถมสร้างชื่อเสียงให้กับมหาวิทยาลัยได้อย่างน่าชื่นชม (ทำได้ดีกว่าพวกเราอีกนะคะ แต่ก็ได้แรงบันดาลใจมาจากรุ่นพี่อย่างเรานี่แหละ เชอะ) ข้อสำคัญ หลังจากรุ่นของภาณุเดชสร้างชื่อเสียงด้านการละครนี่แหละค่ะ คณะของเราก็เปิดสอนวิชาการแสดงขึ้นมาอย่างเป็นทางการ พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำค่ะว่าการทำกิจกรรมของนักศึกษานั้นมีส่วนผลักดันและเป็นแรงบันดาลใจได้อย่างเต็ม ๆ ในรุ่นเดียวกันกับภาณุเดชนั้น ยังมีน้อง ๆ อีกหลายคนที่ประสพความสำเร็จในวงการบันเทิงนะคะ เช่นน้องท็อป ดารณีนุช น้องก้อง ปิยะ (จำนามสกุลไม่ได้ค่ะ) อ้อ ส่วนน้องบุ๋ม ตรีรัก รักการดี และน้องอุ๋ย มณีรัตน์ นั้นเข้าวงการละครตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่ค่ะ ไม่ได้เกิดจากการทำกิจกรรมการละครกับพวกเราแต่อย่างใด จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:41:50 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเข้าเรื่องแหวนต่อนะคะ ในช่วงทีทำกิจกรรมการละครนี้นี่แหละค่ะ ทำให้แหวนได้พบกันกับรุ่นพี่ปีสี่ชื่อพี่โจ้ค่ะ พี่โจ้เป็นหนุ่มหุ่นสำอาง ร่างสันทัด ไม่สูงค่ะ แต่ก็ไม่ได้ตัวเล็กกว่าแหวน ผิวเขาออกคล้ำ และมีใบหน้าคมคาย ตากลมโต คล้าย ๆ กับแหวนค่ะ (ภายหลังจากนั้นไม่นาน มอส ปฏิภาณ เริ่มเข้าวงการละคร พวกเราจึงมาเห็นพ้องต้องกันว่าพี่โจ้นั้นดูละม้ายคล้ายมอสนั่นแหละค่ะ) ตอนนั้นพี่โจ้มีตำแหน่งเป็นฝ่ายธุรการทั่วไปให้กับชมรมการละครค่ะ จึงเป็นเหตุให้เขากับแหวนได้พบกัน เขาสะดุดตากับความน่ารักและสวยอย่างเป็นธรรมชาติของแหวนก่อน (โดยที่ยังไม่รู้ลึกถึงนิสัยอันผิดธรรมชาติของเธอค่ะ) จึงเริ่มต้นเข้ามาพูดคุยกับเธอ และดำเนินการจีบอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่ได้หวือหวาแต่อย่างใด จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:46:57 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปัญหากลับมาตกอยู่ที่เพื่อน ๆ นั่นแหละค่ะ เหตุมาจากเพื่อนชายของเราทั้งหลายนั้น ไม่มีใครชอบขี้หน้าเขากันสักคน เพราะพี่โจ้นั้นแตกต่างจากหนุ่มยุคอัศนี-วัสันต์อย่างเห็นได้ชัด เขานุ่งกางเกงผ้าลินินแทนที่จะเป็นยีนส์ราคาถูก ใส่เสื้อเชิ้ตหลวมนิด ๆ แทนที่จะเป็นเสื้อยืดหรือเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว และใส่รองเท้าหนังแทนที่จะเป็นรองเท้าผ้าใบนันยางค่ะ สอบถามจากเพื่อน ๆ ผู้ชายแล้ว เราก็ยังได้ข้อมูลเพิ่มมาอีกคือ พวกเขาสรุปว่าพี่โจ้นั้นเป็นคนขี้เต๊ะค่ะ แต่แหวนของเราไม่ฟังเสียงนกเสียงการอบด้านใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเริ่มมีใจกับเขาไปด้วยค่ะ เธอบอกว่าเขาช่างสุภาพ เอาอกเอาใจ ข้อสำคัญเขาบอกว่าเธอเป็นหญิงงามที่เขาไม่เคยเห็นหญิงใดงามเกินมาก่อน โอ... จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:47:23 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 พอร่ำ ๆ ว่าแหวนจะตกลงปลงใจกับพี่โจ้ พวกเราจึงต้องนัดประชุมกับแหวนอย่างเร่งด่วน (...ไปยุ่งอะไรกับเขากันนักกันหนาก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ) อิ๋มนั้นติดใจว่าพี่โจ้เตี้ยค่ะ "เขาไม่ได้ตัวเล็กกว่าแหวนนะ ชั้นไม่ได้ใส่ส้นสูงเหมือนเธอนี่" แหวนเถียงอิ๋มค่ะ "ตัวก็ด๊าดำนะแหวน" เมี่ยงติงบ้าง "ผู้ชายตัวดำก็ดูเข้มดีจะตายไป" แหวนเถียงต่อ "มันเต๊ะ" เพื่อนอีกคนว่า ไม่ได้ผลค่ะ รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธจริง ๆ เพราะแหวนนั้นเกิดอาการน้อยอกน้อยใจเป็นนักหนา ที่พวกเราไม่สนับสนุนให้เธอคบกับพี่โจ้ เธอถึงกับเริ่มตีตัวออกห่างไปจากพวกเราทีละน้อย ๆ ยามใดที่เราเจอแหวนนอกจากในเวลาเรียน ยามนั้นเธอจะเดินคู่กับพี่โจ้อย่างกับปาท่องโก๋ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:47:51 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะว่าไปพี่โจ้นั้นก็ไม่ใช้คนเลวแต่ประการใด ความผิดของเขามีอยู่เพียงข้อเดียวเท่านั้นค่ะ คือไม่เป็นที่ถูกชะตาของเพื่อน ๆ ผู้ชายเอาเสียเลย นิสัยนอกจากนั้นของเขาพวกเราไม่รู้ เพราะแทบไม่เคยคุยกับเขาเลย เขาเองก็ไม่กล้าเข้าใกล้พวกเราค่ะ เพราะกลัวโดนเพื่อน ๆ และรุ่นพี่ผู้ชายทั้งหลายของเรานั้นรุมสกรัมเอา เป็นไปได้ถึงขนาดนั้นเชียวล่ะค่ะ (จนป่านนี้พวกเราก็ยังไม่ทราบเหตุผลของการเขม่นที่แท้จริง ได้แต่สรุปเอาเองง่าย ๆ ค่ะ ว่าเขาหล่อเกินหน้าเกินตา และเป็นคนเงียบ ๆ ไมค่อยได้พูดจาเฮฮากับเพื่อนฝูงสักเท่าไหร่) พี่โจ้กับแหวนเป็นแฟนกันกระทั่งพี่โจ้นั้นเรียนจบและมีงานทำค่ะ สัมพันธภาพของคนทั้งคู่นั้นเป็นไปอย่างไม่แตกต่างจากเมื่อครั้งแหวนคบกับพี่ไม้สักเท่าใดนัก เพราะพอเริ่มมัดเขาได้อยู่หมัดเธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์ค่ะ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:48:28 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในตอนนี้ที่พวกเราขึ้นปีการศึกษาที่สี่นี่แหละค่ะ แหวนก็กลับเข้ามาสนิทสนมกับเราดังเดิม เพราะพี่โจ้นั้นจบออกไปจากมหาวิทยาลัยแล้วนี่คะ อาการเขม่นเข่นเขี้ยวจึงไม่ได้เกิดขึ้นกับใครและจากใคร เราจึงได้ยินแหวนเล่าเรื่องราวระหว่างเธอกับพี่โจ้แฟนหนุ่มรูปหล่ออยู่เสมอ ๆ ส่วนมากจะเป็นเรื่องของการทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่นหากแหวนอยากจะกินสุกี้ขึ้นมา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ก็ต้องมารับเธอไปกินสุกี้ เป็นต้น เท่าที่พวกเราฟัง ๆ ดู พี่โจ้นี่ก็ดูเป็นคนดีเอาการอยู่ เพราะถึงแหวนจะเล่าแบบใส่ไข่ใส่ไฟเขาอย่างไร พวกเราก็เห็นว่าแหวนเป็นฝ่ายผิดอยู่ดี อย่างที่เล่ามาน่ะนะคะ แหวนนั้นดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมแพ้ใคร ทิฐิสูง เจ้าเล่ห์เพทุบาย ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล จะกลอุบายอะไรก็ได้ที่ขอให้เธอเป็นฝ่ายมีชัย ไป ๆ มา ๆ พวกเราก็เริ่มสงสารพี่โจ้เสียแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:49:06 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 รักกันได้พักใหญ่ ๆ พอเห็นว่าแหวนนั้นก็มีใจให้เขาอยู่โข พี่โจ้ถึงได้เริ่มที่จะดัดสัน--เอ๊ย ดัดนิสัยแหวนเอาขึ้นมาบ้าง และไม่ทราบว่าด้วยกรรมอันใด เขาถึงได้ไปเลือกเอาวันที่กำลังขับรถอยู่บนทางด่วนรัชวิภาค่ะ และวันนั้นรถก็ติดหนึบเสียด้วย พี่โจ้เริ่มต้นด้วยการพูดกับแหวนอย่างใจเย็น เรื่องข้อเสียของแหวนที่เขาอยากให้เธอปรับปรุง แหวนแหวแว้ดขึ้นมาอย่างอัตโนมัติเลยล่ะค่ะ "ข้อเสียตรงไหนหรือคะพี่โจ้ แล้วพี่โจ้น่ะ มีแต่ข้อดีรึไง" เธอข้าง ๆ คู ยอกย้อนอย่างน่าสะพรึงกลัวค่ะ "ก็เรื่องที่แหวนเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปไง พี่อยากให้แหวนเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ และมีเหตุผล ใจเย็นๆ รับฟังความคิดซึ่งกันและกัน" พี่โจ้ค่อย ๆ อธิบายกับเธออย่างใจเย็น แหวนไม่ยอมค่ะ "เช่นอะไรบ้างล่ะคะ พี่โจ้ต้องยกตัวอย่างค่ะ จะมาพูดลอย ๆ แบบไม่มีหลักฐานไม่ได้นะ" เธอโวยวาย เขาจึงต้องยกตัวอย่างชัด ๆ ขึ้นมาให้เธอค่ะ "ก็อย่างวันที่พี่บอกว่าจะไปดูบอลกับเพื่อนแล้วแหวนบอกว่าแหวนอยากกินสุกี้ ขอให้พี่ยกเลิกนัดเพื่อนมารับแหวนไปกินสุกี้ไง" "อ๋อ...แล้วมันไม่มีเหตุผลตรงไหน ก็คนมันอยากกินสุกี้ จะให้บอกว่าอยากกินราดหน้ารึไง" เธอเอาข้างเข้าถูอีกครั้งค่ะ "ไม่ใช่ตรงนั้น" พี่โจ้พยายามอธิบาย เขาเองก็รู้ทั้งรู้ค่ะว่าแหวนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดทุกประการ เพราะเธอไม่ใช่คนโง่ ออกจะฉลาดเป็นกรดเสียด้วยซ้ำ แต่ที่เธอไม่ยอมรับฟังหรือไม่ยอมเข้าใจเสียที ก็ด้วยอยากเอาชนะเท่านั้นค่ะ ฟอร์มเธอโตค่ะ ยอมหักดีกว่ายอมงอ "เอาอย่างนี้ พี่โจ้ แหวนว่าเรากลับรถไปร้านสุกี้ดีกว่า แหวนอยากกินเอ็มเคค่ะ" เธอเริ่มประชด แต่พี่โจ้ก็ยังใจเย็นนะคะ เขาเริ่มที่จะอธิบายกับเธอใหม่ ในเรื่องการปรับเปลี่ยนนิสัยของแหวน แต่อย่างแหวนน่ะหรือคะ จะมายอมง่าย ๆ เธอยังยืนยันว่าเธออยากกินสุกี้ค่ะ พี่โจ้เองคงเริ่มจะเสียใจอยู่ครามครันแล้วสิคะ ว่าเขาไม่ควรประเมินแหวนไว้ต่ำ เขาคิดว่าเธอคงจะพอพูดจากันได้ด้วยเหตุผล ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจใช้ไม้แข็ง "พี่ไม่ไป ถ้าแหวนอยากเอาชนะก็เดินไปเองแล้วกัน" เขาว่าในขณะที่รถก็ยังติดอยู่บนสะพานลอยรัชวิภาแห่งนั้น พวกเราอ้าปากหวอนับรวมได้ทั้งหมดหกหวอด้วยกัน (รวมหวอของอั๋นด้วยค่ะ) เมื่อแหวนเล่าต่อว่า เธอตะลึงกับคำพูดของเขาครู่หนึ่ง แล้วรีบชิงดำทำให้เขาตะลึงกว่า ด้วยการเปิดประตูรถลงเดินกลางสะพานลอยรัชวิภา พี่โจ้ตกใจพอสมควร เขาเคลื่อนรถตาม พลางร้องเรียกให้แหวนกลับขึ้นรถ ไม่ได้ผลค่ะ ท่ามกลางสายตาประชาชีบนสะพานลอย แหวนไม่ยอมฟังอีร้าค่าอีรมใด ๆ ยังคงก้มหน้างุด ๆ เดินลงจากสะพานลอยแบบไม่หันมามองเขาแม้สักน้อย สักพักพอรถเคลื่อนออกไปได้อีก พี่โจ้ก็ขับรถเลยแหวนไปค่ะ ทิ้งให้เจ้าหล่อนเดินลงจากสะพานลอยตามที่เธอตั้งใจ แหวนบอกว่าเธอเดินลงมาถึงข้างล่างแล้วจึงเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน ทั้งเสียใจ เจ็บใจ และผิดหวังระคนกัน ว่าเหตุใดเขาจึงไม่ได้งอนง้อเธอให้ตลอดรอดฝั่ง มาขับรถหนีไปเสียดื้อ ๆ ปล่อยเธอตกเป็นเป้าสายตาประชาชีบนสะพานลอยตลอดระยะทางที่เธอเดินลงมาถึงข้างล่าง และตั้งแต่นั้น เธอก็ไม่ได้ข่าวคราวจากพี่โจ้อีกเลย เขาไม่แม้แต่จะโทรมาหาเธอ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:49:52 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แม้จะมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง แต่แหวนนั้นก็ระทมทุกข์ยิ่งนัก ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ จัดได้ว่าเธอนั้นราวกับถูกทอดทิ้ง ออกจะช็อกนะคะ เพราะเธอเป็นคนที่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีไอ้หน้าไหนมากล้าทอดทิ้งเธอไปได้ พวกเราเองก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่บอกกับเธอว่า ในเมื่อเขาไม่โทรมา เธอก็ควรจะโทรไป แหวนบอกว่านั่นเป็นข้อเลือกที่เธอไม่ขอกากะบาดค่ะ แม้จะเศร้าใจขนาดไหน เธอก็จะไม่ขอลดทิฐิอันนี้ของเธออย่างเด็ดขาด ข้างพวกเราเองก็ไม่มีใครสนิทสนมกับพี่โจ้เสียด้วยซีคะ เลยต่างก็หมดหนทางที่จะช่วยเหลือแหวนเอาเหมือนกัน เวลาผ่านไปหลายเดือน แหวนก็ไม่ได้มีอาการดีขึ้นแต่อย่างใด เธอเสีย เศร้าใจ และเฝ้าคิดถึงพี่โจ้อย่างไม่เป็นอันกินอันนอน จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:50:31 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ร้อนไปถึงอั๋นอีกครั้งค่ะ ทีแรกเขาคิดว่ารักครั้งนี้คงจะจบลงด้วยการไม่ยี่หระของแหวนอีกตามระเบียบ แต่ยิ่งนานวันเธอยิ่งเป็นเอามาก เขาจึงเริ่มเอะใจ ว่าแหวนคงจะเจอรักแท้เอาเข้าเสียก็คราวนี้ อั๋นจึงเริ่มลงมือสืบค่ะ ก็ไม่ยากนักหรอกค่ะ แอบถามรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของพี่โจ้เท่านั้นเอง สืบจนรู้ว่าพี่โจ้นั้นเพิ่งจะเปลี่ยนงาน เข้าไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยฝ่ายการผลิตให้กับรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง อั๋นบอกว่า วิธีที่จะช่วยได้ คือต้องทำให้ทั้งคู่ได้พบกันโดยไม่ต้องบอกล่วงหน้า เพราะเท่าที่สืบมา พี่โจ้เองก็ยังลืมแหวนไม่ลงเช่นกัน เขาบอกว่าพี่โจ้นั้นทำงานค่ำมืดดึกดื่น บางวันต้องตัดต่อเทปรายการข้ามคืน เวลาของเขาจึงไม่แน่นอน พวกเราจึงควรหาทางหลอกล่อให้แหวนไ้้ด้ไปเจอเขาในที่ที่เขาทำงาน "ไปได้ยังไงล่ะ" พวกเราถามพร้อมกัน "ไม่ยากหรอก เดี๋ยวให้พี่อีกคนเขาไปขอ ’นุญาตให้พวกเราเข้าไปชมเขาอัดรายการ บอกว่านักศึกษามาขอดูเป็นประสบการณ์" พวกเราพยักหน้าเห็นดีงามด้วยเห็นฝีมือที่อั๋นฝากไว้คราวก่อนกรณีของอิ๋มไงคะ ในที่สุดก็ได้วันอัดรายการมาค่ะ พวกเราออกจะตื่นเต้นที่จะได้ไปสัมผัสการอัดรายการเกมโชว์จริง ๆ จนเกือบเผลอลืมไปว่าจุดประสงค์ในการไปครั้งนี้คือเพื่อให้แหวนได้พบกับพี่โจ้ ก็แหม มันอดคิดไม่ได้ค่ะ ว่าบางทีกล้องโทรทัศน์อาจจะหันมาจับที่พวกเรานาน ๆ อาจมีแมวมองมองเห็นแวว และอาจได้เกิดเป็นดารากับเขามั่ง ฝันเล็กฝันน้อยมันจะไปผิดอะไร จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:51:12 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 พอเข้าไปในสตูดิโออัดรายการเข้าจริง ๆ อ้าว ทำไมมันถึงมืดไปหมดอย่างนี้ล่ะ ผู้ชมหรือก็ไม่ได้มีมากมายดังที่เราคาดเอาไว้ พวกเราได้นั่งแถวที่สามซึ่งเป็นแถวที่สปอตไลท์ส่องไม่ถึง มิหนำซ้ำ ยังนั่งติดอยู่ข้างหลังกล้องพอดิบพอดี ช่างกล้องที่ไหนจะหันมาถ่ายกันล่ะคะ หมดกัน เรื่องจะได้เกิดเป็นดาราเลยไม่ต้องพูดถึงแล้ว จึงได้สติค่ะ ว่าเราต้องมองหาพี่โจ้ ไม่ใช่มามองหากล้อง ในที่สุดพวกเราก็มองเห็นพี่โจ้ค่ะ เขาช่วยคุมรายการอยู่ในมุมมืด ๆ มุมหนึ่ง แหวนนั้นยังไม่เห็นเขาในทีแรก (ก็เธอไม่ได้มาสอดส่ายสายตาหาเขาอย่างพวกเรานี่คะ) เธอใจจดใจจ่ออยู่กับการอัดรายการที่พอมีการเทคเมื่อใดพิธีกรที่เราเห็นเขาอารมณ์ดีหน้าจอโทรทัศน์ก็ออกอาการหงุดหงิดอารมณ์เสีย ไม่ยักกะเหมือนที่เราเห็นเขาตอนดูอยู่ที่บ้านแฮะ ไม่นานพี่โจ้ก็มองเห็นพวกเรา อิ๋มโบกมือหยอย ๆ ให้เขาค่ะ ในจังหวะนั้น เป็นช่วงพักการถ่ายทำ เพราะพิธีการอารมณ์ดีเริ่มร้อนและหงุดหงิดมากขึ้น พี่โจ้จึงเดินมาทางพวกเรา แหวนเห็นเขาแล้วค่ะ แม้ว่าหัวใจของเธอจะเต้นโครมคราม แต่เธอก็ผุดลุกขึ้น เดินเลี่ยงออกไปอย่างอัตโนมัติ (ตั้งโปรแกรมไว้ค่ะ) จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:52:02 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหวนเดินหลบออกไป พี่โจ้เดินตาม พวกเราทั้งโขยงทะยอยตามมาห่าง ๆ (ก็แล้วจะตามเขาไปทำไมก็ไม่ทราบเหมือนกัน) เธอหลบออกมาหลังฉากที่กั้นสำหรับรายการเกมโชว์ โผล่ออกมาอีกฉากหนึ่งที่ใช้อัดรายการเด็ก พี่โจ้ยังเดินตามมาติด ๆ และพวกเราก็ยังทะยอยตามมาห่าง ๆ เดินตามกันมาเรื่อย ๆ จนเริ่มจะหอบแล้วนะคะ แหวนก็มาถึงประตูที่จะเปิดออกไปจากสตูดิโอค่ะ เราได้ยินเสียงพี่โจ้เรียกเธอ "แหวน เดี๋ยวก่อนสิ" จังหวะนั้นเราได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณที่อัดรายการว่าให้เริ่มเดินกล้องอัดรายการต่อ แหวนยังไม่หยุดเดิน เราได้ยินเสียงพี่โจ้กึ่งเกือบตะโกนว่า "หยุดก่อนครับ ที่ผมขอให้หยุดไม่ใช่เพราะผมไม่อยากเดินตามอีกต่อไป" พวกเราแทบหัวใจหยุดเต้นค่ะ (นี่ขนาดไม่ใช่แฟนตัวเองนะนี่) พี่โจ้ยังพูดต่อค่ะ "เพราะถ้าคุณก้าวออกไปจากประตูตอนนี้ ผมคงต้องปล่อยให้คุณจากไปตลอดชีวิตของผม ไม่ใช่ว่าผมทิฐิไม่รักไม่แคร์ แต่เพราะผมไม่มีเวลา" โอ้....สาวบางคนในกลุ่มเราทำท่าหัวใจวายค่ะ พระเอกอะไรจะขนาดนั้น จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:52:38 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอคั่นมาสวัสดีอาจารย์นะคะ อาจารย์หายป่วยแล้วหรือยังคะ ทำลิงค์ให้ด้วยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H2729634/H2729634.html ไนท์ค่ะ จากคุณ : Regenbogen - [ 29 มี.ค. 47 04:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แหวนชะงักเท้าของเธอไว้แค่นั้นแหละค่ะ แล้วหยุดยืนรอพี่โจ้อย่างเงียบ ๆ เขาเดินเข้าไปโอบไหล่เธอเบา ๆ ไม่ได้ยินแล้วค่ะว่าพูดว่าอะไร ได้ยินแต่เสียงแหวนร้องไห้กระซิก ๆ (รู้งี้ตามให้ใกล้กว่านี้ดีกว่า) พี่โจ้บอกให้แหวนและพวกเราเข้าไปนั่งรอในที่นั่งตามเดิม เพราะเขาต้องทำงานต่อ แหวนทำตามอย่างว่าง่าย พวกเรานั้นซึ้งใจยิ่งนัก ได้เห็นเพื่อนมีความสุขแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง และยิ่งดีกว่าอีกค่ะ เพราะพอเลิกอัดรายการแล้ว พี่โจ้ก็พาแหวนและพวกเราไปกินสุกี้ ความรักระหว่างแหวนและพี่โจ้ก็ลงเอยด้วยการดีกัน แถมรักกันและเข้าใจกันมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็อีกไม่นานนักหรอกค่ะ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:53:28 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ---------- บ ท ส ่ ง ท ้ า ย ------------- อันว่าสันดอนนั้นขุดง่าย แต่สันดีของแหวนน่ะค่ะ มันแก้ไม่หาย ทั้งคู่ลงเอยด้วยการทะเลาะกันเหมือนเดิม รุนแรงมากน้อยแตกต่างกันแล้วแต่สาเหตุ ก่อนพวกเราเรียนจบแหวนกับพี่โจ้ก็เลิกกันจริง ๆ แหวนไม่พูดถึงพี่โจ้อีกแล้ว เธอบอกพวกเราสั้น ๆ ว่าสองคนไม่เข้าใจกัน ต่อให้รักกันปานใด ก็ต้องแยกทางกัน (ฟังให้ดี ๆ นะคะ เธอว่าสองคนไม่เข้าใจกัน เราว่ามันเป็นแหวนฝ่ายเดียวซะละมากกว่า ที่ไม่เข้าใจ เฮ้อ) หัวใจของแหวนนั้นพเนจรร่อนเร่เสียยิ่งกว่าอิ๋ม หลังรับปริญญาเธอเข้าทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ให้กับธนาคารแห่งหนึ่ง ทำได้ไม่นานนัก เธอก็ลาออกมาช่วยบริหารงานให้กับร้านเพชรของญาติเธอซึ่งมีกิจการระดับโลก ยังไม่มีใครแวะเวียนเข้ามาในหัวใจแหวนอีก คิกขุสองสามคนแต่งงานไปแล้ว แหวนก็ยังครองตัวเป็นโสด คราใดนัดพบปะสังสรรค์ เรามักจะได้ยินแหวนพูดถึงแต่พี่ไม้คนเดียว "พีีไม้เป็นคนดีจริง ๆ นะ เสียดายจังเลย ทำไมชั้นถึงได้โง่ปล่อยให้หลุดมือไปก็ไม่รู้" เราฟังเธอพูดประโยคนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:53:58 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 แหวนลางานไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียเอาตอนอายุใกล้สามสิบ กลับมาตอนสามสิบต้น ๆ พวกเราหวังว่าเธอน่าจะติดหนุ่มออสซี่มากับเธอสักคน แต่ก็ไม่เป็นไปดังหวัง เจอกันกี่ครั้ง ๆ แหวนก็ยังแต่งตัวง่าย ๆ น่ารักขึ้นด้วยซ้ำไปค่ะ เธอยังชอบใส่กระโปรงยาว ๆ กรุยกรายเหมือนเดิม แววตาของเธอยังกรุ้มกริ่มไม่เลิก วันที่เธอมารดน้ำในวันที่ดิฉันแต่งงาน เธอล้อดิฉันด้วยการทำตาปิ๊งปั๊งใส่สามีดิฉันด้วยล่ะค่ะ (เกือบลุกขึ้นมาฉะเจ้าหล่อนเอาทั้ง ๆ ที่อยู่ในชุดไทยบรมพิมานแล้วมั้ยล่ะ) จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:55:08 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 นิยายเรื่องนี้ไม่จบแบบนางเอกพบพระเอกนะคะ แหวนแสนเสน่ห์ป่านนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงานกับใคร ล่าสุดดิฉันโทรทางไกลไปคุยกับอั๋น พอถามว่าแหวนมีใครอยากมมาแต่งงานด้วยหรือยัง อั๋นตอบว่า "สงสัยจะหมดหวังแล้วล่ะว่ะ" ข้อสำคัญอั๋นบอกความคืบหน้ามาทางสายด้วยค่ะ "มันอ้วนขึ้นมากเลยนะ" "ใคร" ดิฉันไม่แน่ใจ "แหวนน่ะเหรอ" "เออ" อั๋นว่ากลั้วหัวเราะ "ไม่รู้เกิดขึ้นได้ยังไง สมัยสาว ๆ มันแห้งออกอย่างนั้น" ค่ะ หัวใจของแหวนยังพเนจรอยู่นะคะ ถึงแม้ว่าร่างกายจะอวบไปบ้าง ใจบาง ๆ ของเธอก็ยังหาที่ลงไม่ได้สักที เธอก็ยังพูดถึงรักเก่า ๆ ของเธออยู่ดังเดิมค่ะ ประมาณได้ว่าหากยอ้นเวลาไปได้ใหม่ เธออยากแก้ไขมันเสียให้ดีกว่าที่ผ่าน ๆ มา เอ่อ....มันคงยังไม่สายไปสักเท่าไหร่หรอกใช่มั้ยคะ สำหรับคนที่สำนึกผิดจะกลับมาแก้ตัวใหม่น่ะค่ะ (ปูนนี้แล้วนี่แหละค่ะ) จบเรื่องเพื่อนตอนแหวนแสนเสน่ห์ค่ะ จากคุณ : Platoo - [ 29 มี.ค. 47 04:55:43 A:62.189.175.154 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกจัง สนุกจัง นั่งพับเพียบฟังเงียบๆ คราวหน้าเอาเรื่อง หนุ่มๆ หน่อยซิคะ สงสัยเราจะรุ่นเดียวกันมั้ยนะ จากคุณ : miss_ginger(ยิ้มแป้น) - [ 29 มี.ค. 47 06:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกดีค่ะ คนเรานี่แล้วแต่พรหมลิขิต   จริงหรือเปล่าค่ะ แหวนก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร ติดๆจะเป็นคนน่ารัก   แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 47 06:42:00 จากคุณ : pim aloha - [ 29 มี.ค. 47 06:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยังไม่ได้อ่านเลย ขอลงชื่อก่อน ฮิๆๆ (เป็นม้าไปแล้ว) จากคุณ : pixp - [ 29 มี.ค. 47 08:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลงชื่อเป็นม้าอีกคนค่ะ       พี่แหวนแสนสเน่ห์นี่น่ารักดีจัง     แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 47 09:54:19 จากคุณ : Green Bean - [ 29 มี.ค. 47 09:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฮ้อ.. ดูหนังดูละคร แล้วย้อนดูตัว.. ((อ่านเรื่องจริงไม่อิงนิยายต่างหาก)) นิสัยของพี่แหวนเนี่ย ((นับญาติเข้าไปอีกคน เพราะเป็นเพื่อนพี่ทู)) เหมือน กะหวานเลย.. ฮือ ฮือ อ่านแล้วอิน.. แต่หลังจากแต่งงานแล้วหวานสงบลงเยอะ ((เพราะไม่มีใครง้อแย้ว.. เป็นลูกไก่ในกำมือ)) ฤทธิ์เดชเลยลดลง ดีว่าขายออกไปแล้ว.. ไม่งั้นอ่านจบคงต้องมานั่งปาดเหงื่อ.. ฮื่อๆๆ.. อยากฟังเรื่องของพี่ทูบ้างจัง ว่าจะแก่นเซี้ยวแค่ไหน จากคุณ : หวานค่ะ (คุณย่าเชี่ยน) - [ 29 มี.ค. 47 11:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เฮ้อ ดีใจจังลูกหลับ เลยได้เข้ามาอ่านค่ะ อ่านๆดูแล้วรู้สึกต้องเรียนพี่ปลาทูแฮะ (เพราะ พี่เรียก ท๊อป- ดาราณีนุช เป็นรุ่นน้อง แสดงว่าเราเด็กก่าเยอะ แฮะ แฮะ) จากคุณ : pop (sivalee) - [ 29 มี.ค. 47 11:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เย้ จบซะที ตอนแรกเดาว่าเฮงกับแหวนจะกลับมากุ๊งงงงกิ๊งงงงกันซะอีก สงสารพี่หนูแหวนแสนเสน่ห์จัง จากคุณ : บัวชมพู๊ชมพู - [ 29 มี.ค. 47 13:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ฮี่ๆๆๆๆฮี่ๆๆๆม้าAmiss เข้ามารายงานตัวกะพี่ปลาทูภาคจบค่ะ สา-หนุกมากเลยค่ะพี่ปลาทู พี่แหวนแสนเสน่ห์นี่น่ารักดีจัง อ่านแล้วท่าให้ คิดถึงเพื่อนสนิทตัวเอง สมัยเรียนเตรียมอุดม เลยค่ะ นิสัยคล้ายๆกันมาก เธอเป็นลูกนายต่ารวจใหญ่ น่ารัก มีสเน่ห์ มีหนุ่มๆรุ่นพี่สถาบันเดียวกัน และต่างสถาบันมาติดแจเลยค่ะ มีแฟนเยอะ ล่าสุดที่คุยกัน เธอก้อยังไม่สละโสด ยังตามหาหัวใจตัวเองอยู่เลยค่า แต่เธอก้อยังน่ารักอยู่เสมอเลยจ้า จากคุณ : Amiss - [ 29 มี.ค. 47 13:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 T____T โอ๊วว ...พี่ปลาทู๊ ค๊า..... ทะไมตอนจบมัน...ฮึฮึ... >___< แอ๊กกก มะอยาก นึกภาพอะเจ้าค๊า...ฮืออ พี่อ้อมเห็นมั๊ย..คาน ค๊ะ..คานทองแท้...อ๊าคคค ..เจี๋ยวว..ฮู๊วววว.. ฮ่าฮ่า.. แวว.. เห็นๆๆ อะค๊ะ.. >__< โอ๊วว จากคุณ : น้องรอพี่ อยู่ที่หลังไมค์ (iad234) - [ 29 มี.ค. 47 14:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ป่น....เอ็งเล่นเอาพี่เสียวสันหลังว๊าป.... อย่าดิ๊ ....... หวาด จากคุณ : soulfighter - [ 29 มี.ค. 47 16:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สนุกดีค่ะพี่ปลาทู อ่านมาตั้งแต่ลิงค์ที่แล้ว ไว้จะตามอ่านเรื่องเพื่อนตอนต่อๆ ไปจ้า จากคุณ : jan_tanoshii - [ 29 มี.ค. 47 18:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาลงชื่อค้า เดี๋ยว ค่ำ ๆ กลับมาอ่าน หวัดดี เพื่อน แฟนคลับ ข้างบนทุกท่านนะคะ พี่ปลาทู แว่ป ๆ ว่าเปื่อย หรอคะ หาย เร็ว ๆ นะคะ เพี้ยงงงง หายค่ะหายยย จากคุณ : น้องสาวค่ะ - [ 29 มี.ค. 47 19:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ..ลงชื่อด้วยคน เดี๋ยวอ่านหลังงานเสร็จนะค๊า จากคุณ : ขั้วโลกเหนือ - [ 29 มี.ค. 47 20:07:31 A:203.155.133.66 X:10.10.12.124 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สนุกมากค่ะ คุณปลาทู จะรออ่าน เพื่อน 7 ในตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : <^O^MIE> (leemokcho) - [ 29 มี.ค. 47 21:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สนุกมากค่ะ พี่ปลาทู สงสารแหวนจังค่ะ และตอนพี่โจ้พูดกับแหวนนั้น พระเอ้ก พระเอก ค่ะ โรแมนติกจังค่ะ เอาละค่ะ สงสัยต้องไปก่อน ต้องไป ดีไอวาย บ้านต่ออะค่ะ เวลาหน้าร้อนนี่วลา ผ่านไปเร็วจังค่ะ พี่ปลาทูทึ่นี่อะคะ จะรอตอนต่อไปนะคะ อ้อ พี่ปลาทู รักษาสุ๘ภาพนะค่ะ จากคุณ : ทิ๊กเกอร์ - [ 29 มี.ค. 47 22:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สนุกมากค่ะพี่ปลาทู เมื่อไหร่จะมีตอนต่อไปคะ ^^ จากคุณ : ...hamster... - [ 29 มี.ค. 47 23:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 35 วันนี้กว่าจะหาโอกาสอ่านตอนที่ 6 ของน้องปลาทูก็คงเย็นๆเเหละค่ะเพราะว่าวันนี้นั่งในห้อง conference ฟังนักศึกษา defend วิทยานิพนธ์มาตั้งเเต่เช้าเเล้ว มีโอกาสเเว่ปมาที่ห้องทำงานเพื่อทานกลางวันเเค่ช่วงสั้นๆเองค่ะ ขอสวัสดีน้องปลาทูไว้ก่อนก็เเล้วกันนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 30 มี.ค. 47 01:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาหวัดดี และให้กำลังใจ ชมรมคนรักแหวน เอ หรือ ชมรมคนรักพี่ปลาทู ดี เอ่ย หนุกค่ะ (แต่ติหน่อยย) สั้นมากกก ค่ะ คือ อยากให้มีต่ออีกค้า พี่ปลาทู มาค่ะ พวกเราสูงศักดิ์ สูงนักสูงหนา ร่อนเร่ เคหาไม่มี ค่ำไหน นอนนั่น เราไม่หวั่น เราไม่หวาด รักษาเอกราชเสรี เรา ชาวสกุณา ร่มไม้ใบหญ้า เราก้อกล้านอน เราก้อกล้านอน บ่ ห่อน(เพี้ยนมาจากหวั่น)เกรงภัยใด ๆ ค่ำลง บันเทิง เริงใจ ฮะฮะ เริงใจ ชีวิต ชะเอย สุขใส เหมือนนก อยู่ในไร่ส้ม เราไม่ปรารมณ์ ต่อสิ่งใด ๆ (ซ้ำ) มีกิน มีใช้เป็นพอ ไม่ขอรบกวนผู้ใด มีเงิน มีทอง ไม่คิดอะไร ซื้อเหล้าใส่ไห ไว้กิน ก้อพอ กลับแกล้ม ไม่ต้อง เป็นของไม่ดี กลับแกล้ม ไม่ต้อง เป็นของไม่ดี สิ้นเปลือง ใช่ที่ ถ้ามีก้อเอา จากคุณ : น้องสาวค่ะ - [ 30 มี.ค. 47 03:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พี่ปลาทูหายป่วยหรือยังคะ อุตส่าห์เล่าเรื่องหนูแหวนแสนเสน่ห์ให้ฟัง อยากเห็นตากรุ้มกริ่มกลมๆตอนที่เขาทำตาปิ๊งปั๊งแหย่พี่ตอนรดน้ำงานแต่งพี่จังค่ะ อิอิอิอิ พี่หนูแหวนนี่ช่างยั่วเย้าดี่นะคะ พอดีหนูไม่ได้อ่านตอนจบของพี่หนูอิ๋มอวกาศ จำได้ว่าตอนที่อ่านเรื่องพี่หนูอิ๋ม หนูนั่งอยู่ในห้องคอมที่น.ศ.ใช้อยู่เต็มห้องเกือบร้อยเครื่อง แล้วพี่หนูอิ๋มตอบว่าหาดที่ใหญ่ที่สุดคือ..อะวะกาศน่ะ หนูแหกปากหัวเราะแถมยังชักดิ้นชักงอจนเขาตกใจกันทั้งห้องนึกว่ายัยนี่ผีคอมเข้าสิง แล้วก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องเพื่อน 2,3,4,5,เดี๋ยวต้องไปหาอ่านให้ได้ ขอบคุณสำหรับเรื่องหนุกๆ ทีนี้ก็เรื่องของพี่ทูมั่งนะคะ จากคุณ : น.ศ.ไทย - [ 30 มี.ค. 47 03:16:28 A:202.129.33.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 จบแล้ว สนุกดีค่ะ ขออวยพรให้คุณแหวนเจอคู่แท้จริงๆ นะคะ ขอบคุณพี่ปลาทูที่อุตส่าห์พิมพ์ครั้งเดียวจนจบให้อ่านกันค่ะ แล้วจะมีอีกเรื่องต่อไปเลยหรือเปล่าค่ะ อุ้ย ถามแล้วก็เกรงใจจัง จากคุณ : Filipda - [ 30 มี.ค. 47 03:42:43 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สนุกมากเลยค่ะ มีทั้งลุ้น ทั้งรัก ทั้งเศร้านิดๆ เอ่อ...มีตอนสยองขวัญอยู่นิด คือนักเเสดงที่น้องปลาทูยกมาพูดถึงนั่น พี่หารู้จักไม่เเม้เเต่คนเดียว ที่ว่าสยองขวัญคือนี่เเสดงว่าพี่ห่างวงการบันเทิงเมืองไทยมานานเเล้วสินะเนี่ย อัศนีย์กับวสันต์นี่พอรู้จักนิดหน่อยค่ะ นอกนั้นไม่เคยได้ยินชื่อเลย เฮ้อ... จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 30 มี.ค. 47 06:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เพิ่งมีเวลาอ่านจนจบค่ะ เศร้าจัง จากคุณ : pixp - [ 30 มี.ค. 47 14:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 หนุกค่ะหนุก..มีเรื่องของแหวนแล้ว เรื่องของคุณปลาทูละคะ...( เอ แล้วจะมายุ่งอยากรู้เรื่องของเขาทำไมละนี่เรา...แต่อยากรู้ค่ะว่าจะน่ารักแล้วก็มันส์กว่าคนอื่นๆหรือเปล่า จากคุณ : travell doc - [ 30 มี.ค. 47 15:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เหมือนคุณหมอคะ..ตอน 7 ขอเป็นเรื่องของ ปลาทูแสนซน..ละกันนะ.. วันนี้ตั้งใจอ่านมาก จนจบเลยละ เห็นมะ.. เมื่อไหร่หนังสือนิยายจะออกละ จอง 10 เล่ม พับถุงใส่กล้วยแขก ฮ่าๆๆๆ.. จากคุณ : **ความฝัน..และ..สุดที่รัก** - [ 30 มี.ค. 47 20:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณมากค่ะพี่ปลาทู ที่อุตส่าห์สละเวลามาเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้ทุกคนฟัง เรื่องของพี่ปลาทูอ่านง่ายและสนุกจริง ๆ ค่ะ อ่านไปอ่านมาก็รู้เลยค่ะว่าพี่ปลาทูอายุเท่าไหร่ ก็แหม... มันอดไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ที่จะเดาไปเรื่อย ๆ ตามที่พี่ปลาทูใบ้มาให้เป็นระยะ ๆ ตั้งแต่พี่แท่ง คุณสรยุทธ พี่ดุ๊ก ภานุเดช พี่ท็อป แล้วก็พี่ก้อง (ทำไมทุกคนเป็นพี่หมดเลย ยกเว้นคุณสรยุทธนะ) อย่างนี้พี่ปลาทูก็รู้จักพี่ชายหนูสิคะ คุณนันทขว้างน่ะค่ะ พี่ท่านเรียนที่เดียวกับพี่ปลาทูเลย ส่วนพี่ก้องกับพี่ท็อปน่ะ หนูสนิทมาก เพราะติดต่อกันเรื่องงานตั้งแต่พี่ก้องทำงานอยู่ที่โรงละครกรุงเทพน่ะค่ะ ส่วนพี่ท็อปก็เป็นดาราละครเวทีมาก่อน อ้อ... ละครของมหาวิทยาลัยของพี่ในระยะหลัง ดังจริง ๆ ด้วยค่ะ หนูได้รับบัตรเชิญบ่อย ๆ ไม่คิดเลยว่าเบื้องหลังมีสาวน้อยคิขุกลุ่มพี่ปลาทูกรุยทางไว้ให้นี่เอง... ขอให้พระคุ้มครองค่ะ จากคุณ : Mrs. Holmes - [ 31 มี.ค. 47 15:38:47 A:202.5.88.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 อีกนิดค่ะ... เคยเห็นรูปพี่ปลาทูในอัลบั้มที่พี่ปลาทูไปแปะไว้น่ะค่ะ น่ารักมาก ๆ แล้วก็หน้าอ่อนจริง ๆ ค่ะ พี่ปลาทูเอารูปตอนยังสาวแปะหรือเปล่าคะ ถ้าไม่ใช่ละก็... คราวหน้าอย่าลืมเอาสูตรสาวสองพันปีมาฝากน้อง ๆ นะคะ จากคุณ : Mrs. Holmes คนใกล้แก่เต็มที - [ 31 มี.ค. 47 15:42:31 A:202.5.88.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาช่วยปั่นทู้ พี่ถั่วเขียวจ๋า หนูขว้างแมวไปแล้วได้ป่าวคะ คุณ ๆ ข้างบนคะ คอยติดตามตอนต่อไป ค่ะ เร็ว ๆ นี้ (แล้วใครจะเขียนล่ะเนี่ย) จากคุณ : น้องสาวค่ะ - [ 1 เม.ย. 47 18:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 46 วันนี้คุยกับน้องก้อย เธอถามหาเพื่อนตอน 1-4 ซึ่งเปิดไม่ขึ้น และบางตอนไม่ได้เก็บเข้าคลังกระทู้ จึงขอเอามาแปะไว้ที่นี่นะคะ ก่อนที่กระทู้จะเข้าคลัง อาจสับสนกันบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะงงมาก เพราะเป็นคนละเรื่องกันค่ะ (ตอน 1-4 เป็นเรื่องอิ๋ม ส่วนตอน 5-6 เป็นเรื่องแหวนค่ะ) จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 20:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เพื่อนตอน 1 เพื่อนคนนี้ชื่ออิ๋มค่ะ เป็นนักเรียนอินเตอร์ที่มาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน อยากเขียนถึง แล้วถ้าอิ๋มมาอ่านเจอคงไม่โกรธ เพราะอิ๋มโกรธไม่เป็น อิ๋มเป็นเด็กสาวหน้าตาดี แต่เธอโก๊ะบ่อย ๆ พูดไทยก็ไม่ชัด แต่ชอบดูละครไทย หนังไทย และอ่านนิยายไทย เธอเป็นเด็กสาวช่างฝันคนหนึ่ง พวกเรามีแก๊งค์สาวคิกขุ อิ๋มเป็นหนึ่งในแก๊งค์ เธอเดินตามกลุ่มต้อย ๆ เพราะอยากเป็นสาวทันสมัย และมีหน้าที่เป็นครูประจำกลุ่ม เหตุเนื่องมาจากเธอเรียนเก่งเอามาก ๆ จึงได้รับหน้าที่เข็นครกขึ้นภูเขา คือทบทวนบทเรียนให้พวกเราก่อนสอบนั่นเอง อิ๋มเป็นคนช่างแต่งตัว ภาษาของเธอเธอว่าเธอแต่งตัวเป็น แต่ภาษาของเราเราว่าเธอแต่งตัวไม่ได้เรื่อง มีอย่างที่ไหน เพื่อน ๆ ในกลุ่มใส่กระโปรงเหนือเข่า ลากรองเท้าผ้าใบ หิ้วกระเป๋าผ้าใบน่ารัก อิ๋มใส่กระโปรงเลยเข่า รองเท้าส้นสูงหุ้มส้น กระเป๋าถือสีดำแบบเป็นเรื่องเป็นราว ข้อสำคัญเธอดัดผม และทำผมโป่ง ๆ ตั้ง ๆ แถมทาปากสีแดงแจ๊ดแบบนางสาวไทยยังไงยังงั้น บางทีพวกเราเรียกเธอว่าคุณครู คุณพ่ออิ๋มเป็นท่านทูตค่ะ อิ๋มไม่ได้เกิดที่เมืองไทย เธอเกิดที่ฝรั่งเศส แล้วย้ายไปเรียนประถมที่เวียดนาม พอโตหน่อยเธอย้ายกลับมาเมืองไทย เรียนภาษาไทยไม่ได้แล้ว จึงต้องเรียนโรงเรียนนานาชาติมาตลอด แต่ด้วยความหัวดี เธอเรียนภาษาไทยจบแค่ป.สี่ แต่อ่่านภาษาไทยได้อย่างอุตลุต เพราะเธอติดนวนิยายของทมยันตี กฤษณา อโศกสิน โสภาค สุวรรณ และบรรดานักเขียนนวนิยายอมตะทั้งหลาย เวลาพวกเราไปบ้านอิ๋ม นัดไว้สิบโมง เธอจะเพิ่งหอบสังขารลงมาจากห้องนอนตอนสิบโมงนั่นแหละ บางทีเราได้ยินคุณพ่ออิ๋มเอ็ดตะโรว่า "อิ๋มเอ๊ย ตื่นสายพ่ออายเขาจังเลยลูก" เราก็จะได้ยินอิ๋มตอกกลับไปว่า "ก็อิ๋มเป็นลูกทูตติ่มนี่คะ" ตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง พวกเราเริ่มมีความรัก รุ่นพี่รุ่นเพื่อนมานั่งคุยอีนุงตุงนัง ส่วนใหญ่พวกเราจะแอบปลื้มรุ่นพี่ บางคนแอบปลื้มรุ่นเพื่อน ปลื้มไปปลื้มมาจนกระทั่งตกร่องปล่องชิ้นเป็นแฟนกันไปก็มี บางคนไม่ตกร่อง แต่ก็นับว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น อิ๋มไม่ปลื้มรุ่นไหน ๆ หรอกค่ะ เธอข้ามรุ่น นู่นแน่ะ ไปแอบปลื้มอาจารย์ อาจารย์สุทัศน์เป็นอาจารย์หนุ่ม รูปร่างท้วมนิด ๆ หัวเถิกหน่อย ๆ (อุ๊ย ขออภัยอาจารย์มา ณ ที่นี้) เป็นหนึ่งในอาจารย์ไม่กี่คนที่พูดภาษาไทยกับพวกเรา เพราะคณะที่พวกเราเรียนนั้นเป็นคณะภาคภาษาอังกฤษ หรือที่ใคร ๆ เรียกว่าแผนกอินเตอร์ อาจารย์สุทัศน์สอนวิชาถ่ายภาพ และเป็นวิชาเดียว (นอกจากวิชาภาษาไทย) ที่ใช้ภาษาไทยสอน ด้วยความที่อาจารย์สุทัศน์เป็นอาจารย์ท่านเดียวที่พูดภาษาไทยกับพวกเรา (อาจารย์อีกท่านที่สอนภาษาไทยเป็นผู้หญิงค่ะ) ทำให้เกิดความรู้สึกสนิทสนมกว่าอาจารย์ฝรั่งและไม่ฝรั่งทั้งหลายที่พูดภาษาอังกฤษ ประกอบกับแกเป็นอาจารย์ที่ใจดีมาก เอ็นดูและโปรดปรานพวกเราเป็นพิเศษ พูดน้อย และขี้เล่น จนบางทีรู้สึกผูกพันเหมือนกับจะเป็นพี่ชายมากกว่าอาจารย์ แต่อิ๋มของเราน่ะสิคะ เธอไม่หยุดแค่พี่ชายค่ะ พอถึงวันวาเลนไทน์ สาวๆ ต่างได้รับดอกไม้กันอื้อหือ คนที่ไม่ได้รับก็ลงทุนส่งดอกไม้ไปอื้อหืออย่างลับ ๆ ถึงชายในดวงใจ หนุ่มน้อยน่ารักบางคนส่งนมตราหมีมาให้สาวคิกขุในกลุ่มเราด้วย บรรยากาศโรแมนติกอย่าบอกใคร อิ๋มซื้อดอกกุหลาบแดงดอกน้อยที่ใส่ไว้ในหลอดทดลองเล็ก ๆ มีจุกคอร์กปิดเก๋ไก๋ เธอมาขอพวกเราให้ไปเป็นเพื่อนเธอที่ห้องพักครู พวกเราเดินตามอิ๋มไปเป็นขบวน ใจเต้นตึ๊ก ตึ๊ก ไม่กล้าถามและไม่กล้าเดาว่าเธอจะทำอะไร เธอไปหยุดรอหน้าห้องพักครูอยู่ห่าง ๆ พวกเราก็ถอยออกมาห่าง ๆ จากเธอเช่นกัน แล้วก็ใจเต้นตึ๊ก ตึ๊ก รอเธอ อย่างกับเตรียมไว้ในสคริปต์ค่ะ อาจารย์สุทัศน์เดินออกมา หัวใจของพวกเราที่เต้นตึ๊ก ตึ๊ก มีอันสะดุดกึก เราได้ยินเสียงอิ๋มทักเบา ๆ ว่า "เอ่อ...อาจารย์คะ" ถึงตอนนี้พวกเราทั้งกลุ่มถอยห่างออกมาอีกห้าก้าว ท่ามกลางหัวใจหยุดเต้นนั้น เราได้ยินอิ๋มพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "วันนี้วันวาเลนไทน์ค่ะ หนูมีดอกไม้มาให้อาจารย์ อาจารย์คงเข้าใจนะคะว่ามันหมายความว่าอะไร" ................. อิ๋มช่างกล้าหาญยิ่งนัก เธอทำได้อย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วเดินมารวมกลุ่มกับพวกเรา จากนั้นพวกเราก็ทะยอยเดินจากมาอย่างช้า ๆ (และเงียบ ๆ ด้วยความอายที่ทำไมเพื่อนมันไม่อาย) ทิ้งอาจารย์สุทัศน์ให้ยืนงงอย่างเดียวดาย หลังจากนั้นอิ๋มก็ไม่พูดถึงอาจารย์สุทัศน์อีกเลย เหมือนกับเธอได้ทำหน้าที่ที่หัวใจของเธอมอบหมายสำเร็จไปแล้วยังไงยังงั้น แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 21:34:30 จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เวลาผ่านไป พวกเรามากระแซะถามอิ๋มว่าเธอเลิกคิดถึงอาจารย์สุทัศน์แล้วหรือ และก็ได้คำตอบว่า "ก็อิ๋มบอกความในใจไปแล้ว ถ้าผู้ชายเขาชอบตอบเขาก็คงมาหาอิ๋มเองแหละ นี่เขาเองก็เงียบไป อิ๋มก็คงต้องตัดใจ" พวกเราเลยใบ้รับประทาน อิ๋มเป็นเด็กหัวนอก ที่ถูกเลี้ยงมาอย่างเด็กไทย เธอมีความมั่นใจแบบเด็กฝรั่ง แต่ก็สงวนตัวแบบเด็กไทย ชีวิตเธอคงสับสนเอาการ อิ๋มคงไม่รู้ว่าไอ้การที่อาจารย์จะลงมา "เล่นด้วย" ในสังคมไทยนั้นหายากเต็มที แต่เมื่อเธอเชื่ออย่างนั้น พวกเราก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยค่ะ และความรักของอิ๋มก็ยังไม่จบแค่นั้น ตามที่เล่ามาแต่ต้น อิ๋มเป็นเด็กสาวช่างฝัน เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี ซื่อและเชื่อคนง่าย อย่างกับว่าทุกคนในโลกนี้เป็นคนดีไปเสียหมดอย่างนั้นแหละ ด้วยความที่ภาษาไทยเธอไม่แข็งแรง เธอมักจะทำให้พวกเราฮาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว เวลายักคิ้วเธอจะพูดว่ากระพริบคิ้ว อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ พอให้อภัย แต่บางครั้ง ด้วยความที่เธออยากจะอวดภูมิภาษาไทย เธอเคยทำเอาพวกเราเหวอไปครั้งหนึ่ง เมื่อเพื่อนสาวคิกขุในกลุ่มเกิดอยากจะทะลึ่งขึ้นมา ตั้งคำถามว่า "หาดอะไรเอ่ยยยย ใหญ่ที่สุดในโลก" และก็...ทำหน้าทะเล้น "หาดอะวากี๋ยังไงล่ะแก" อิ๋มทำหน้างงเล็กน้อย และแล้วก็โพล่งออกมาอย่างดีใจ (ที่คิดออก) ว่า "อ๋อ อิ๋มรู้ ๆ หะอี๋อะวะกาศใช่มั้ย" เ---ห---ว---อ---- เพื่อน "เฮ้ย อิ๋ม ห้ามผวน" เธอก็ยังทำหน้าซื่อ ๆ "ทำไมล่ะ ไม่ถูกเหรอ ก็หะอี๋อะวากาศไง" "เฮ้ย ๆ ๆ ๆ------------------------ " ตั้งแต่นั้นมา พวกเราเลยต้องตั้งกฎขึ้นมาใหม่ว่า ห้ามเล่าเรื่องตลกลามกต่อหน้าอิ๋มเด็ดขาด อิ๋มมีดีอยู่หลายอย่าง คือสวย นิสัยดี เรียนเก่ง รักเพื่อน และพูดจาสุภาพแบบลูกทูต พวกเราพูดกันฉัน ๆ แก ๆ พอเวลาหันมาทางอิ๋มเราจะต้องเปลี่ยนมาคะ ๆ ขา ๆ โดยอัตโนมัติ ก็ต้องให้เกียรติลูกทูตเขาหน่อยล่ะค่ะ ข้อเสียของอิ๋มคือ เธอเป็นคนขี้เซามาก ๆ สามารถหลับได้ทุกสถานการณ์ หนำซ้ำยังซุมซ่าม โดยที่เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันหนักหนาอะไร อย่างเช่นเธอมาเล่าให้พวกเราฟังอย่างเอื่อย ๆ เหมือนไม่หนักหนาอะไรว่า "เมื่อเช้านี้นะคะ อิ๋มยืนรอรถเมล์มาโรงเรียนค่ะ มัวแต่มองหาปอ.4 ไม่ทันมอง พอปอ.4 มา เคา้จอดเลยป้าย อิ๋มวิ่งไปมองรถเมล์ไป ไม่ทันระวังตัว เลยวิ่งชนเอาเสาไฟฟ้าน่ะค่ะ" พวกเราก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอก็เลยก๊ากตามพวกเราไปด้วย เวลายกขบวนกันออกไปกินสุกี้หรือบาร์บีคิว พวกเพื่อน ๆ ผู้ชายมักจะขอนั่งห่าง ๆ อิ๋ม เพราะเธอซุ่มซ่าม เวลาแกะกุ้งแกะปูเธอจะฝากมันกุ้งมันปูไว้บนเสื้อเพื่อน ๆ เป็นประจำ มีครั้งหนึ่ง เธอสั่งโค้กมาแกล้มบาร์บีคิว ในระหว่างกินเธอก็จ้อไป และจิ้มไป กินไปตั้งหลายคำ เธอถึงรู้ตัวว่าเธอนั่งเอาเนื้อบาร์บีคิวจิ้มลงไปแต่ในแก้วโค้ก ไอ้พวกเรารึก็มัวแต่ขำ จะบอกเธอก็บอกไม่ได้ เพราะมัวแต่กลั้นหัวเราะค่ะ เรื่องขี้เซาก็เป็นข้อเสียอุกฉกรรจ์อีกอันหนึ่งของอิ๋ม คนเราถ้าขี้เซานิด ๆ หน่อย ๆ มันก็น่ารักดีใช่ไหมคะ อีกอย่างอิ๋มเธอเป็นคนสวย เรียนเก่ง ไอ้ที่จะขี้เซานิดขี้เซาหน่อย มันจะไปเสียหายอะไร แต่นี่แม่คุณ ขี้เซาแบบชนิดสามารถหลับป๊อกได้ทันทีที่เธอเบื่อ ไม่ว่าจะเป็นบนรถเมล์ ในห้องสอบ หรือแม้แต่โรงอาหาร อิ๋มเคยเล่าให้ฟังว่า เธอนั่งหลับบนรถเมล์ตอนมาเรียน พอรถถึงที่หมาย รุ่นน้อง (ผู้ชายด้วยน่ะซี) เดินมาปลุกให้เธอตื่น "พี่อิ๋มครับพี่อิ๋ม ถึงแล้วครับ" อิ๋มเป็นสาวมั่นค่ะ ไม่ค่อยอายในสถานการณ์ใด ๆ แต่เธอมักจะเสียฟอร์มหากทำเปิ่นต่อหน้าคนไม่สนิท โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพศตรงข้าม (ถึงแม้จะเป็นรุ่นน้องก็เถอะ) เธอเล่าว่า "อิ๋มอายค่ะ อิ๋มเลยแกล้งเอามือจับขมับ (พลางทำท่าประกอบ ส่ายหน้าไปมาแบบคนไม่สบาย) แล้วก็บอกน้องเขาว่า แหม วันนี้พี่เป็นอะไรไม่รู้ ปวดหัวจังเลยค่ะ" (ตอนหลังหนุ่มน้อยคนนั้นเริ่มมาสนิทสนมกับพวกเรา และมาเฉลยให้ฟังว่าเห็นอิ๋มหลับอย่างนั้นมาเรียนทุกวัน เพียงแต่เขาไม่ได้ปลุกอิ๋มทุกวันเท่านั้นเอง เพราะเกรงใจกลัวอิ๋มอายค่ะ) เวลาผ่านไปเข้าปีที่สองปีที่สาม พวกเราสาวคิกขุเริ่มเป็นสาวเต็มตัว และต่างคนต่างมีประสบการณ์ในเรื่องรักต่าง ๆ กันไป บางคนเปลี่ยนแฟนไปแล้วสองหรือสาม บางคนยังหวานจี๋อยู่กับคนเดิม และบางคนก็ยังมีไอ้หน้าเดิมๆ มาเดินตามตื๊อรับส่งทุกวัน แต่อิ๋มคนสวยของเรา ยังเดียวดายค่ะ เธอยังไม่มีแฟนซักที สาวช่างฝันที่ไม่มีแฟน..... อิ๋มรู้สึกว่ามันเหว่ว้าเสียนี่กระไร เธอกระเง้ากระงอดให้พวกเราฟังบ่อย ๆ ว่า การมีคนมารักหรือมาให้รักนั้นคงสวยงามและบานตะไทเป็นสีชมพูไปหมดซีนะ มันจะดีแค่ไหนน้า ถ้ามีคนมาห่วงใย เอาอกเอาใจ ให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจตลอดเวลา พวกเราเลยได้คิด . ว่าเห็นทีจะต้องหาคู่ให้อิ๋มเสียแล้ว อันการจะหาคู่ให้อิ๋มนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เพราะเธอเป็นถึงลูกท่านทูต สวย เก่ง นิสัยดี การจะหาคนมาคู่ควรนั้นอย่างกับงมหอยในแม่น้ำเจ้าพระยา ดิฉันเป็นผู้เริ่มก่อนค่ะ ตอนที่เฟ้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก มองหาคนที่พอจะรู้จัก มีคุณสมบัติทัดเทียมกับเธอเข้าว่า แต่ดันลืมเรื่องรสนิยมค่ะ เพราะตอนนั้นพวกเราเองก็ยังไม่รู้รสนิยมในการเลือกชายหนุ่มของอิ๋ม (นอกจากอาจารย์สุทัศน์ซึ่งภายหลังอิ๋มมักจะพูดว่า ก็แค่ puppy love) ก็เลยเอาความชอบของตัวเป็นหลักค่ะ ดิฉันชอบคนมีความสามารถ หน้าตาสะอาดและฉลาด แต่ก็บวกคุณสมบัติลูกเจ้าคุณเข้าไปด้วย เพื่อจะได้ทัดเทียมกับอิ๋มไงคะ ในที่สุดก็งมหอยกาบมาได้ เขาคนนั้นเป็นรุ่นพี่ปีสี่กำลังจะเรียนจบและมีโครงการไปเรียนต่อเมืองนอกสาขาการผลิตภาพยนตร์ โอ้ อิ๋มคงได้มีอนาคตไกลเป็นถึงนางเอกหนังเหมือนกับที่เธอใฝ่ฝันเป็นแน่แท้ พี่คนนี้ชื่อพี่โตค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 49 การจับคู่ครั้งนี้ มิได้ทำอย่างเอิกเกริกแต่อย่างใด ด้วยว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นคนฟอร์มโตก้ามใหญ่กันทั้งคู่ ไอ้ครั้นจะไปทำให้รู้สึกว่าตนนั้นหาคู่ไม่ได้ก็กระไรอยู่ ดิฉันเลยต้องวางแผนพาพี่โตเข้ากลุ่ม ทำท่าขิกคุไร้เดียงสาเข้าว่า เชิญชวนให้พี่โตเข้ามานั่งกินไอติมกับเรา (เวลามีหนุ่มมานั่งด้วยพวกเราจะกินไอติมกันค่ะ ไม่ได้โซ้ยส้มตำดั่งที่ทำเป็นอาจิณแต่อย่างใด) จากนั้นก็แนะนำเพื่อนทุกคน โดยจะเน้นไปที่อิ๋มโดยเฉพาะ ทำปร๊อบปากันด้าพอไม่ให้ออกนอกหน้านัก ว่าอิ๋มเป็นเด็กอินเตอร์ เรียนเก่ง เป็นที่รักของเพื่อน ๆ และมีคุณพ่อเป็นท่านทูต (โดยละคุณสมบัติซุ่มซ่ามและขี้เซาเอาไว้ค่ะ ไม่ได้โกหกนี่นา เพียงแต่แหม....ของบางอย่างให้เขาค้นพบเอาเองก็ตื่นเต้นดีไม่ใช่หรือคะ) พี่โตชักออกอาการค่ะ คือติดอกติดใจความช่างฉอเลาะของพวกเราทั้งกลุ่ม (ได้ผลไปซะทุกทีซีน่า) ดิฉันเลยรีบรุกแผนสอง คือเอ่ยชวนพี่โตมาเข้ากลุ่มเราในงานเลี้ยงวันส่งท้ายปีเก่าต้ินรับปีใหม่ เหตุที่ต้องชวนเขามาเข้ากลุ่มล่วงหน้า ก็เนื่องจากว่าในงานเลี้ยงปีใหม่ของมหาวิทยาลัยนั้น เป็นงานเลี้ยงรวมค่ะ นักศึกษาทุกคณะจะมารวมตัวกันอย่างมืดฟ้ามัวดิน ตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ ลองนึกภาพดูเอานะคะ เวลาธรรมดาที่มาเรียนหนังสือนั้น นักศึกษาไม่ได้มาพร้อมกันทุกห้องทุกชั้นเรียน เพราะจัดตารางเรียนไม่ตรงกัน (แถมบางทีมีโดดร่ม) แต่วันงานเลี้ยงปีใหม่ ถ้าไม่นับวันรับปริญญาแล้ว จัดว่าเป็นงานวันเดียวในหนึ่งปีที่มหาวิทยาลัยจะรวมมิตรรวมดาวเหมาโหลเอานักศึกษามารวมกันอย่างล้นหลามเช่นนี้ พวกเราจึงต้องนัดสถานที่และเวลามาเจอกันสำหรับเพื่อนในกลุ่มรวมไปถึงแขกรับเชิญอย่างพี่โต มิฉะนั้นอาจหากันไม่เจอ คล้าย ๆ กับจะไปงานกาชาดนั่นแหละค่ะ ซึ่งพี่โตก็ตกปากรับคำเราเป็นอย่างดี พี่โตเป็นหนุ่มหน้าตาดีค่ะ จะว่าเหมาะกับอิ๋มหรือไม่นั้นก็บอกไม่ถูก รู้จักเขาเพียงผิวเผิน เพราะเขาทำกิจกรรมอยู่ในชมรมถ่ายภาพ ซึ่งพวกเราเคยไปสมัครเพื่อความเท่ไม่ได้มีฝีมือแต่อย่างใด เลยได้รู้จักสมาชิกชมรมไปด้วย ส่วนเรื่องที่เขายังไม่มีแฟนนั้น มาสืบเอาทีหลังค่ะ ถึงวันงานพี่โตเดินมารวมตัวกับพวกเราตามที่นัดหมาย พวกเราแอบเห็นเขา "ตกตะลึง" ด้วยล่ะค่ะ เพราะวันนั้นพวกเราไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษา แต่เป็นชุดกลางคืนอันสุดสวิงริงโก้ แต่ละคนลงทุนจนกระเป๋าแบนไปเลยเชียว อิ๋มของเราก็ไม่น้อยหน้า ถึงแม้ทรงผมเธอจะยังคงตั้ง ๆ พอง ๆ เหมือนเดิม แต่เธอก็ใส่เสื้อไหมตัวสวย แม้จะไม่ร่วมสมัยเจี๊ยบ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็สีแดงล่ะน่า วันนั้นนักดนตรีที่มาเล่นล้วนแต่เป็นวงที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น อันได้แก่ไมโคร (เฮ้ย ๆ ๆ ห้ามเดาอายุกันนะ) พี่แหวนธิติมา สุตสุนทร (เห็นมั้ย แหวนยังเป็นพี่เลย) พี่อุ้ยระวิวรรณ จินดา พี่เบิร์ทกะพี่ฮาร์ท ตลกคณะอะไรจำไม่ได้ จำได้แต่ว่ามีลำตัดคณะแม่ประยูร พอถึงเที่ยงคืนก็จะเป็นคณะสุนทราภรณ์มาร้องอวยพรเพลง "สวัสดี....ปีใหม่แล้ว.... ฯลฯ" ตบท้ายด้วยดิสโก้จนถึงเช้า ที่พวกเรากรี๊ดกันจริง ๆ จัง ๆ ก็คือวงเบิร์ทกะฮาร์ทนี่แหละค่ะ แหม งานปีใหม่เป็นคืนจันทร์กระจ่าง อากาศฤดูหนาวเย็นสดชื่น หนุ่มสาวมหาวิทยาลัยแต่งตัวโก้เก๋เดินควงกันกระหนุงกระหนิง เพลงเบิร์ทกะฮาร์ทนี่แหละค่ะ "โดน" ที่สุด แบบอะคูสะติกแจ๊สเบา ๆ หวานซึ้งไปถึงขั้วหัวใจ พวกเรานั่งรวมหมู่กันที่โต๊ะหินอ่อนข้างสนาม พี่โตและหนุ่ม ๆ แขกรับเชิญท่านอื่น ๆ ทำหน้าที่เดินซื้อเครื่องดื่มและของขบเคี้ยวตามซุ้มขายของคอยบริการเรา บรรยากาศยิ่งนานเข้าก็ยิ่งชวนเคลิ้ม พวกเราคลอเพลงไปตามพี่เบิร์ทกะพี่ฮาร์ทกันเบา ๆ "Oh Susan Jones...you know you broke my heart...." บางคนฉวยโอกาสเอนหัวเบา ๆ ลงบนไหล่หนุ่มข้าง ๆ (แกล้งทำเป็นว่าลืมตัวค่ะ) แล้วสาวคิกขุในกลุ่มก็ตะโกนขึ้นมาว่า (ต้องตะโกนค่ะ เพราะเสียงลำโพงดังมาก ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ยินกันทั่วถึง) "นี่ ๆ ว่ามั้ย เราว่าพี่โตหน้าเหมือนพี่ฮาร์ทเลยอ่ะ" ทุกคนหันมามองพี่โตกันถ้วนหน้า พี่โตมีบุคลิกละม้ายคล้ายคลึงกับพี่เบิร์ทสุดหล่อบนเวทีจริง ๆ ด้วย ไม่รู้ว่าอิ๋มจะคิดยังไงน้า กับหนุ่มอนาคตไกลหน้าคล้ายพี่เบิร์ทคนนี้ ถึงเวลาดิสโก้ พวกเราผลัดกันลุกไปทีละคู่สองคู่ โดยให้บางคู่อยู่เฝ้าของบนโต๊ะบ้างสลับเวรกันไป อิ๋มชักเหนื่อยค่ะ อีกทั้งพี่โตเองก็ไม่ยอมลุกเอาเสียเลย เขาบอกว่าเขาเต้นรำไม่เป็น ในที่สุดทั้งคู่ก็อาสาอยู่โยงเฝ้าโต๊ะให้พวกเรา ซึ่งก็ถูกใจนักหนา เพราะสาวคิกขุที่เหลือต่างได้ควงหนุ่มออกไปเต้นรำแบบหยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะดิ้นกันเลยทีเดียว จนถึงเช้าค่ะ อิ๋มและพี่โตนั่งคุยกันลำพังที่โต๊ะข้างสนามจนถึงเช้า ................... พวกเรากลับมาดูใจอิ๋มและพี่โตเอาก็อีตอนที่คณะดิสโก้เขาขนลำโพงขึ้นรถบรรทุกกลับกันนู่นแหละค่ะ (แถมตามไปส่งเขาถึงรถเลยเชียว) พอกลับมาถึงโต๊ะก็เกิดเหตุการณ์จ้าละหวั่น หนึ่งในสาวคิกขุเธอหากระเป๋าที่วางไว้บนโต๊ะไม่เจอ พวกเราพร้อมใจกันคลานต้วมเตี้ยมบนพื้นสนามหากระเป็าใบน้อย ๆ ใบนั้น แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ กระเป๋าใบนั้นอันตรธานไปซะแล้วค่ะ ทีนี้เพื่อนคิกขุหันมาทางอิ๋ม ดูกระเป๋ายังไงปล่อยให้หายไปด๊าย อิ๋มอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ (ถึงตรงนี้บางคนแอบคิดร้าย มันจูบกันรึเปล่าวะ) แล้วก็อ้อม ๆ แอ้ม ๆ ว่า "อิ๋มออกไปเดินเล่นแถว ๆ นี้กับพี่โตแป๊บเดียวเอง" แล้วทำท่าจะร้องไห้ "ขอโทษค่ะ เดี๋ยวอิ๋มใช้เป็นเงินให้นะคะ" เพื่อนสาวขมวดคิ้วตึง ปากบอกว่าไม่ต้องไม่ต้อง แต่ก็งอนไม่หาย เธอว่าเงินน่ะมีไม่มาก แต่แป้งทาหน้าเพิ่งซื้อมาใหม่ ทาไปได้แค่สองทีเอง ไม่เคยลงทุนขนาดนี้เลยนะ ฮึ พี่โตทำหน้าเหรอหรา ด้วยไม่รู้กติกากลุ่มค่ะ เธอยังใหม่ค่ะ ความผิดเลยน้อยกว่าอิ๋ม อิ๋มจ๋อยค่ะงานนี้ ส่วนพวกเรารวมทั้งแม่คนกระเป๋าหาย มาแอบกระหยิ่มยิ้มย่อง จีบกันเพลินจนทำกระเป๋าชั้นหาย เห็นทีจะเวิร์คก็คราวนี้ล่ะวุ้ย เวลาผ่านไป พวกเราเพลิดเพลินเสียจนลืมนึกถึงเรื่องระหว่างพี่โตกับอิ๋มไป (ทำกันได้) กว่าจะนึกได้ก็เลยปีใหม่มาเกือบเดือนนู่น มาสังเกตว่าพี่โตมาเข้ากลุ่มน้อยลง ถึงแม้ว่าจะยัง (พยายาม) ฮาเฮกับพวกเราเหมือนเดิมก็เถอะ เลยชักเอะใจค่ะ เอ๊ะ หรือว่าไปแอบนัดกับลับ ๆ ล่อ ๆ สองต่อสอง ในที่สุดก็เลยต้อง ถามค่ะถาม พวกเรามาซักไซ้ได้ความจากอิ๋มว่า "พี่โตเป็นคนดีค่ะ" อุ๊ย ออกตัวเหมือนนางเอกในหนังเลยนะคะ "แต่พี่โตไม่ใช่สะเป๊กอิ๋ม" อะ อะ อะ อะ อ้าว (ทุกคนอ้าปากค้างค่ะ ภาพแช่ไปกันคนละสองวินาที) ทะ ทะ ทะ ทะ ทำไมล่ะ พี่เขาออกเพอร์เฟ็ค อิ๋มพูดอย่างหน้าตาเฉยประสาสาวมั่น (ไม่แม้แต่จะรู้สึกผิด คนเจ้ากี้เจ้าการพามาแนะนำกลับรู้สึกผิดเสียเอง) "ก็พี่โตน่ะ เค้่าตัวเตี้ยน่ะ!!!" (มีเสียงเอ๊คโค่ด้วยค่ะ) คิกขุนางนึงทวนคำ "ตัวเตี้ย...พี่โตเนี่ยนะตัวเตี้ย" ท่านผู้ฟังที่เคารพทุกท่านคะ พี่โตซึ่งหน้าตาละม้ายคล้ายพี่เบิร์ทแห่งวงเบิร์ทกะฮาร์ทน่ะนะคะ เธอไม่ใช่คนตัวสูงค่ะ ความสูงก็ประมาณเท่า ๆ กับพี่เบิร์ทเช่นกันค่ะ ไม่เรียกว่าเตี้ยเลยนะคะ แล้วดูแม่อิ๋มของเราซิ นอกจากจะตัวผอมแล้วยังจัดได้ว่าเธอตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้ เรียกว่ายืนคู่กับพี่โตก็โอเคล่ะค่ะ พอไปวัดคู่กันได้ แต่อิ๋มเธอก็มีเหตุผลของเธอค่ะ และเหตุผลของเธอก็ "อิ๋ม" มากค่ะ "จริงอยู่พี่เขาตัวโตกว่าอิ๋ม" เธออรรถาธิบาย "แต่อิ๋มชอบใส่รองเท้าส้นสูงนี่นา วันงานปีใหม่น่ะ ตอนพี่โตชวนออกไปเดินเล่น อิ๋มอายมากเลยน้าาาา" เธอทำหน้าม้านจริง ๆ ค่ะ อายจริง ๆ ด้วย "อิ๋มตัวสูงกว่าเค้าซะอีกแน่ะ ก็รองเท้ามันสูงนี่" "ให้อิ๋มเดินกับคนที่ตัวเล็กกว่าอิ๋มไม่เอาหรอก" ยัยคิกขุคนนึงพูดอย่างขัดใจ "ก็ใส่รองเท้าไม่มีส้นสิยะ รองเท้าผ้าใบแบบเนี้ยน่ะมีมั้ย" ว่าแล้วก็ชี้ไปที่รองเท้าตัวเอง อิ๋มตอบหน้าตาเฉยค่ะ "มี แต่ไม่ชอบใส่ ใส่แล้วไม่มั่นใจ มันไม่เป็นตัวของตัวเอง" อื้อหือ ต้องใส่ส้นสูงค่ะ ถึงจะเป็นอิ๋มค่ะ ................ งานนี้คนน่าสงสารมีอยู่สองคนค่ะ คนแรกคือพี่โต จะด้วยเวรกรรมอันใดก็เหลือจะเดา พี่โตเกิดตกหลุมรักอิ๋มเข้าซะเต็มเปา และเขาเองก็คงจะเดาท่าทีของอิ๋มออกด้วยค่ะ ว่าเธอไม่ได้สนใจในตัวเขาเลย (หนุ่มเพอร์เฟ็คเสียความเชื่อมั่นไปเยอะเลยค่ะ) ข่าวล่าสุดรายงานมาว่า เขาเพียรพยายามโทร.ไปคุยกับอิ๋มที่บ้าน (อิ๋มหลวมตัวให้เบอร์โทร.ตอนที่ยังไม่ได้ออกไปเดินเล่นคู่กันค่ะ) อีกทั้งเพียรชักชวนเธอให้ออกไปดูหนังหรือกินข้าวกับเขา อิ๋มปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย เรียกว่าไม่ให้โอกาสพี่โตแก้ตัวเอาซะเลยล่ะค่ะ จะแก้ได้ยังไงล่ะคะ ก็คนมันเตี้ย แก้ให้สูงทำกันได้ซะที่ไหนล่ะ คนน่าสงสารคนที่สอง คือดิฉันเอง คราใดที่มีอันต้องโคจรมาเจอพี่โต มีอันต้องหลบตามองต่ำ ๆ ค่ะ ไม่กล้าสบตา รู้สึกเหมือนไปหักหลังเขายังไงไม่รู้ พี่โตชีช้ำระกำใจนัก พอเรียนจบก็บินไปเรียนต่อที่อเมริกาแบบอกกลัดหนองน้ำตาตกใน เรื่องมันเศร้าค่ะ สงสารทั้งพี่โต สงสารทั้งตัวเอง พอพวกเราขึ้นปีสี่ แทนที่จะมีใครเข็ดกับเรื่องนี้ กลับมีสาวคิกขุอีกคนในกลุ่ม อาสาจะส่ายส่องหาหนุ่มคนใหม่มาแนะนำให้อิ๋ม ซึ่งอิ๋มเธอก็ย้ำว่าเธอไม่ขอพึ่งพาดิัฉันอีกค่ะ เธอว่าสะเป๊กเธอกับสะเป๊กดิฉันมันต่างกัน ดิฉันว่าพี่โตดีและเลิศเลอเพอร์เฟ็ค อิ๋มเธอว่าพี่โต "ก็ดี" แต่ "เตี้ย" ค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เพื่อนตอน 2 เข้าปีการศึกษาที่สี่ พวกเราเริ่มแก่สังเวียนค่ะ อาการคิกขุโนะเนะยังคงมีอยู่ แต่คนเอ็นดูนั้นไม่มีเสียแล้ว ก็ตอนนี้แก่ที่สุดในมหาวิทยาลัยแล้วนี่คะ เดินสวนทางกับรุ่นน้องมันก็ยกมือไหว้ปะหลก ๆ พวกเราก็ยกมือไหว้ตอบอย่างหงุดหงิด ฮึ่ม ไม่แก่บ้างก็แล้ ปีนี้เป็นปีที่แฟชั่นเสื้อผ้าแบบง่าย ๆ มามีบทบาทค่ะ เป็นช่วงปีที่พี่ป้อมและพี่โต๊ะ อัศนี-วสันต์ กำลังดัง ตกเย็นหลังเลิกเรียนพวกเราจะสุมหัวกันเล่นกีต้าร์ร้องเพลง "คนดีชอบหอบวาสนา....คนบ้านั้นชอบหอบฟางงงง....." นอกจากนี้ก็มีเพลงของวงเฉลียงที่ออกไปแล้วหลายชุด ชุดที่เข้าสมัยตอนที่เราขึ้นปีสี่ก็ชุดที่มีเพลงร้องว่า "ฉันคนง่าย...แต่งตัวสบายไม่ต้องมีพิธี..." นั่นแหละค่ะ กางเกงยีนส์แบบง่าย ๆ กลับเข้ามานิยมในหมู่พวกเรา เรียกว่าง่ายจริง ๆ ราคาตัวละร้อยกว่าบาท (ใครใส่แพงเชยค่ะ) เสื้อยืดสีขาวธรรมดาแบบที่พี่ป้อมและพี่โต๊ะใส่ รองเท้าก็รองเท้าผ้าใบนันยาง (มีลูกก็อยากจะให้ลูกนิยมแฟชั่นแบบนี้แหละค่ะ ฝันหวานไปมั้ยคะ) กระโปรงก็กลับมานิยมสั้น และต้องเป็นกระโปรงยีนส์ แบบง่าย ๆ สั้นเหนือเข่า และสั้นขึ้น ๆ ไปตามอายุของพวกเราค่ะ กระเป๋าถือของพวกเราตอนนั้น ต้องเป็นกระเป๋าสานค่ะ แบบใช้ผักตบชวา หรือไม่ก็หญ้าแห้งถัก คล้าย ๆ ตะกร้าที่คุณแม่ใช้จ่ายตลาดนั่นแหละค่ะ เพียงแต่ทำเป็นสายแบบสะพายไหล่ และมีซิปปิดเปิดได้ ใครใส่กระโปรงยีนส์สั้น ๆ สวมรองเท้านันยาง แล้วสะพายกระเป๋าสาน สมัยนั้นเรียกว่าอินเทรนด์ เทียบได้กับเซ็นเตอร์พ้อยท์ตอนนี้แหละค่ะ ถึงปีสุดท้ายแล้วพวกเราเริ่มเก๋า ใส่กระโปรงยีนส์มาเรียนหนังสือค่ะ (ใส่กับชุดนักศึกษานั่นเลยแหละค่ะ ตอนนั้นเอาแต่อินเทรนด์เข้าว่า มานึกกลับไปตอนนี้มันคงดูพิลึกนะคะ และรู้สึกว่าตอนนี้ทางมหาวิทยาลัยคง "แบน" การใส่กระโปรงยีนส์กับชุดนักศึกษาไปแล้วล่ะค่ะ ก็น่าอยู่หรอก) อิ๋มของเราก็ไม่น้อยหน้าค่ะ เธอใส่กระโปรงยีนส์มาเรียนเช่นกัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นกระโปรงยีนส์ยาวถึงเข่า (ไม่คลุมเข่าแล้วค่ะ ปีนี้อิ๋มใจกล้า ใส่ยาวแค่เข่าค่ะ) และเธอใส่มากับรองเท้าส้นสูงเหมือนเดิม....ก็เถอะ นับได้ว่าเป็นพัฒนาการก้าวใหญ่เอามาก ๆ ของเธอก็แล้วกัน สำหรับเรื่องความโก๊ะนั้น ไม่ได้ลดหลั่นลงไปตามอายุที่เพิ่มขึ้นหรอกนะคะ อิ๋มยังคงรักษามันไว้ได้อย่างสม่ำเสมอ เป็นคนคงเส้นคงวาเหมือนเดิม คนที่ปรับตัวกลับเป็นพวกเราค่ะ เริ่มชินและเห็นความโก๊ะของอิ๋มเป็นเรื่องธรรมดา ตอนไปกรอกใบสมัครฝึกงานที่โรงแรมโอเรียลเต็ล ซึ่งเป็นการกรอกใบสมัครงานครั้งแรกของอิ๋ม เธอใส่ลงไปว่า ส่วนสูง 158 กิโลเมตรค่ะ อีกวันบนรถเมล์ (อีกแล้ว) รถเบรคพรืด พวกเราคว้าราวไว้ อิ๋มหัวคะมำ ถลาไปกอดคอคนขับรถเมล์ พวกเราไม่ได้ขำก๊ากอย่างแต่ก่อนแล้วนะคะ ชินค่ะชิน ปีนี้ คนที่รับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงสมัครรักสมัครแฟนให้อิ๋มเป็นเพื่อนคิกขุในกลุ่มค่ะ ชื่อว่ายัยแหวน (ดิฉันลาออกไปตั้งแต่เหตุพี่โตครั้งกระนู้นแล้วล่ะค่ะ) แหวนเป็นคนมีเสน่ห์ น่ารัก ช่างฉอเลาะออเซาะ ภาษาไทยแบบชาวบ้าน ๆ เรียกว่ากระแดะค่ะ เอาไว้จบเรื่องของอิ๋มแล้วค่อยมาเล่าเรื่องแหวนนะคะ วีรกรรมเจ้าหล่อนไม่น้อยหน้ากันเลยทีเดียว อิ๋มเลยดูท่าจะเชื่อสีมือของแหวนมากกว่าใคร (ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ดิฉันนั่นแหละ) เพราะแหวนเปลี่ยนแฟนมาแล้วสองสามคน แต่ละคนถูกแหวนสลัดทิ้งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาสักนิด อิ๋มเธอว่าแหวนเท่น่ะค่ะ เหมาะสมที่จะเป็นพี่เลี้ยงสมัครรักสมัครแฟนเป็นที่สุด คราวนี้ก็ถึงเวลาของแหวนเป็นผู้งมหาหอยกาบ เธอเริ่มจากการประเมินผลการทำงานของดิฉันก่อน เธอว่าความผิดพลาดครั้งนั้นเกิดจากความระมัดระวัง ฟังดูก็ออกจะงง ๆ งั้นลองฟังเธอต่ออีกนิดก็แล้วกัน "การที่เรามัวแต่มองหาคนหล่อดีมีฐานะเข้าว่า มันทำให้เรามองข้ามคุณค่าอันสำคัญที่สุดของคนที่จะมารักเราไป" แหวนจีบปากจีบคอค่ะ "ซึ่งนั่นก็คือ ความดีงามของจิตใจไงล่ะ" (แล้วพี่เตี้ย เอ๊ย พี่โตนี่จิตใจเค้าไม่ดีตรงไหนวะ) เพราะฉะนั้น แหวนผู้ชำนาญงานเลยว่า เราจะไม่มองคนกันที่วัตถุ แต่จะมองกันที่จิตใจเท่านั้น การรักกันนั้นต้องรักกันที่ใจ ชีวิตคู่จึงจะยืนยาว เธอว่าของเธออย่างนั้นค่ะ (จริง ๆ แล้วเธอจำมาจากเพลงของพี่ป้อมกับพี่โต๊ะซะละมากกว่า) จะขอรวบรัดตัดตอนค่ะ ในที่สุดแหวนก็เล็งหนุ่มมาได้คนหนึ่ง เขาคนนั้นชื่อพี่ฟอก (ชื่อนี้จริง ๆ ค่ะ) อันว่าพี่ฟอกนี้ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่อย่างใด เป็นรุ่นพี่รุ่นเดียวกับพี่โตนั่นแหละค่ะ แต่ตอนที่เขาเรียนพวกเราไม่เคยได้สนิทสนมด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เขาไปซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบใดของมหาวิทยาลัย (พวกเราออกจะเหิรฟ้ากันรอบมหาวิทยาลัย แล้วพี่ฟอกนี่เล็ดรอดออกจากบัญชีไปได้ยังไง) แหวนเองก็รู้จักกับพี่ฟอกตอนออกไปฝึกงานนั่นแหละค่ะ พี่ฟอกเพิ่งเรียนจบและเพิ่งทำงาน เป็นน้องใหม่ในที่ทำงานที่แหวนเธอไปฝึกงาน สังเกตกันไหมคะ ว่าทำไมว่าที่เนื้อคู่ทั้งหลายของอิ๋มนั้นล้วนแต่เป็นรุ่นพี่ เหตุเพราะอิ๋มเธอระบุมาค่ะ ว่าเธอชอบคนอายุมากกว่าเท่านั้น รุ่นเดียวกันเธอไม่สนค่ะ (บังเอิญตอนกรณีพี่โตเธอลืมระบุเรื่องส่วนสูงไป) แหวนเลยเลือกพี่ฟอก เพราะหนึ่งเขาอายุมากกว่า และสอง พี่ฟอกนั้นสูงโย่งแบบชนิดหมดข้อสงสัยค่ะ เรื่องหน้าตาและฐานะไม่ขอพูดถึง เพราะแหวนบอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ เอาเป็นว่าเขาเป็นคนพูดน้อย และขี้อายค่ะ แหวนเริ่มแผนโดยการชักชวนเขามาเฮฮาที่มหาวิทยาลัยกับพวกเราในวันที่เขาเลิกงานเร็ว หรือไม่ก็วันที่เขาหยุดงาน (พวกเรามีเรียนวันเสาร์ด้วยค่ะ) ซึ่งก็เป็นประเพณีปกติของรุ่นพี่ที่เพิ่งจบ เพราะส่วนใหญ่จะยังตัดไม่ขาดจากมหาวิทยาลัย ยังคงกลับมาพบเพื่อนและรุ่นน้องเสมอ ๆ ตามความเคยชิน พี่ฟอกมาหาพวกไรทีไรก็มาหาแต่พวกเราค่ะ คือนั่งคุยกับพวกเราทั้งก๊ก แบบเป็นก้างขวางอยู่รอบ ๆ ตัวเขาชนิดแทบจะกระดิกไม่ได้ ทั้งที่เขาเองก็สนใจอิ๋มอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ด้วยความเป็นหนุ่มขี้อาย จึงไม่ได้เริ่มลงมือจีบอิ๋มสักที และงานปีใหม่ก็ต้องรอไปอีกร่วมปี มีปัญหาสิคะ ไม่รู้จะจัดฉากให้อิ๋มได้พูดคุยกับพี่ฟอกตามลำพังยังไง ร้อนไปถึงแหวนค่ะ ก็ตำแหน่งเธอบอกไว้แล้วนี่ ว่าเธอเป็นผู้จัดการฝ่ายสมัครรักสมัครแฟน แหวนออกความเห็นว่าต้องจัดฉากใหม่ค่ะ ตอนนี้พี่ฟอกและอิ๋มได้รู้จักกันแล้ว ถึงแม้จะเป็นแค่แบบผิว ๆ เผิน ๆ แต่ก็จัดว่ารู้จัก และวิธีจะหนีก้างทั้งหลายได้รอดมีอยู่วิธีเดียว คืออกไปพบกันนอกมหาวิทยาลัย แหวนจัดการนัดแนะพี่ฟอก กำหนดเวลาพี่ฟอกหลังเลิกงาน และเพื่อความสะดวกของพี่ฟอก (กลัวเพื่อนจะหาแฟนไม่ได้ค่ะ ต้องให้ความสะดวกแก่ฝ่ายชายเป็นพิเศษ) สถานที่นัดหมายก็ควรจะใกล้ ๆ ที่ทำงานของเขา ซึ่งอยู่แถวสีลม สถานที่นัดพบอันทันสมัยเก๋ไก๋แถวสีลมสมัยนั้น ก็คือร้านแดรี่ควีนบนโรบินสันสีลมนั่นแหละค่ะ จ๊าบสุดแล้วค่ะ ได้วันเวลานัดแล้วเอามาตรวจสอบกับตารางเรียน อ๊ะ ไม่ตรงกับเวลาเรียนเป็นใช้ได้ (แม้ว่าพวกเราค่อนข้างจะชอบเร่ร่อนเหิรเวหากันบ่อย ๆ แต่ก็รักเรียนค่ะ ไม่ค่อยชอบขาดเรียนนัก (วงเล็บซ้อนวงเล็บค่ะ ....หากไม่จำเป็น....)) หากแหวนไม่ใช่นักศึกษานะคะ อาชีพที่เหมาะกับเธอที่สุด เห็นจะเป็น อาชีพพี่เลี้ยงนักมวยนี่แหละค่ะ เพราะเธอดูแลอิ๋มเป็นอย่างดีทุกอย่าง ตั้งแต่ก่อนถึงวันนัด อิ๋มจัต้องดูแลตัวเอง ไม่นอนดึกเพราะจะทำให้ตาไม่สวย เสื้อผ้าในวันนัด ถึงแม้ว่าจะเป็นชุดนักศึกษาก็ต้องเป็นตัวเก่ง คือใหม่และสะอาด แน่นอนที่สุด กระโปรงก็ต้องเป็นกระโปรงยีนส์เข้าสมัย (นั้น) นี่ยังดีนะคะ ที่แหวนเธอไม่ได้พาอิ๋มไปเข้าคอร์สเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 21:35:19 จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ถึงวันนัด แหวนประกาศว่าห้ามพวกเราโฉบไปใกล้ ๆ แดรี่ควีนเด็ดขาด สีลมก็ไม่ให้ไป พอเลิกเรียน ใกล้เวลานัด แหวนจัดแจงลากอิ๋มเข้าไปแต่งตาแต่งหน้าในห้องน้ำ "ไอ้ผมทรงนี้...." แหวนยังพูดไม่เสร็จเลย อิ๋มรีบสวนว่า "ไม่ได้ค่ะ อิ๋มเปลี่ยนทรงไม่ได้ ต้องทรงนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นอิ๋มไม่มั่นใจค่ะ มันไม่เป็นตัวของตัวเอง" (อีกแล้วค่ะ มันไม่เป็นอิ๋มค่ะถ้าผมมันไม่ตั้งไม่พองแบบนางสาวไทย) แหวนเลยทำได้แค่จัดแจงทาแป้งให้อิ๋มค่ะ เธอสั่งนักสั่งหนาว่าอย่าปล่อยให้หน้ามัน "ผู้หญิงหน้่ามันนะ ต่อให้สวยแค่ไหนมันก็หมดกัน" แหวนจีบปาก "คิดดูนะ พี่ฟอกเขาทำงานเหนื่อย ๆ นัดสาวทั้งทีถ้าต้องมานั่งคุยกับไอ้หน้ามัน ๆ นะแกเอ๊ย มันเสียอารมณ์นะเข้าใจมั้ย" อิ๋มพยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่านอนสอนง่าย แหวนร่ายคอร์สออกเดทของเธอต่อค่ะ "เพราะฉะนั้น แกจะต้องไม่ขึ้นรถเมล์ธรรมดา รถปอ.เท่านั้น ตอ้งลงทุน" เธอหมายถึงรถเมล์ปรับอากาศค่ะ ขึ้นแล้วมีแอร์เป่าเย็นสบาย หน้าอิ๋มจะได้ไม่มันเวลาไปถึง อีกทั้งไม่มีเหงื่อหรือกลิ่นตัวอันไม่พึงประสงค์ เป็นคอร์สออกเดทแบบมืออาชีพจริง ๆ ค่ะขอยอมรับ เมือ่อิ๋มพร้อมแล้ว พวกเราก็เดินขบวนมาส่งเธอขึ้นรถเมล์ปรับอากาศถึงป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย "โชคดีนะโว้ยอิ๋ม" พวกเราว่า (โปรดสังเกตนะคะ ว่าปีนี้พวกเราใช้คำพูดเป็นกันเองขึ้นกับอิ๋ม เพราะอิ๋มเธอมีพัฒนาการค่ะ ขึ้นแกขึ้นฉันกับพวกเราแล้ว ภาษาไทยเธอหายห่วงเลยทีเดียว ซึ่งคิกขุทั้งกลุ่มนั้นภูมิใจในผลงานของตนเอามาก ๆ ค่ะ) อิ๋มขึ้นไปนั่งบนรถเมล์ปรับอากาศ ใจของเธอเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ (อันนี้เธอมาเล่าให้เราฟังทีหลังค่ะ) ลองเดากันหน่อยมั้ยคะ ว่าต่อไปนี้ อะไรจะเกิดขึ้น ถูกแล้วค่ะ ขนาดใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ นะคะ อิ๋มขึ้นไปนั่งบนรถเมล์ปรับอากาศได้ไม่ถึงห้านาที เธอหลับค่ะ หลับแบบม่อยกระรอกตามแบบฉบับของเธอนั่นเลย "ปกติเวลาอิ๋มมาเรียนอิ๋มก็นั่งหลับนะคะ แต่ประสาทสัมผัสก็ปลุกให้อิ๋มตื่นทันเวลารถมาถึงมหาวิทยาลัยน่ะ" เธอว่า แต่วันที่เธอนัดพี่ฟอกนะคะ เธอบอกว่าประสาทสัมผัสลืมทำงานค่ะ มันไม่ได้ปลุกเธอเพราะประสาทสัมผัสไม่เคยมาทำงานแถวสีลมมาก่อน อิ๋มไปตื่นเอาตอนรถเมล์แล่นไปถึงเยาวราชค่ะ "อิ๋มไม่รู้ว่ามันที่ไหน งงไปหมด อิ๋มเลยถามพี่กระเป๋ารถเมล์ว่า พี่คะพี่คะ รู้จักแดรี่ควีนมั้ยคะ" ปรากฏว่าพี่กระเป๋ารถเมล์ก็รู้จักแดรี่ควีนค่ะ เขาชี้ไปตรงหน้าว่า "นู่นไงน้อง แดรี่ควีน" อิ๋มรีบกุลีกุจอลงจากรถเมล์ จ้ำอ้าวเข้าไปในแดรี่ควีน แดรี่ควีนจริงๆ ด้วยค่ะ แต่เป็นแดรี่ควีนบนห้างคาเธ่ย์ สาขาเยาวราช !!!! กว่าอิ๋มของเราจะวิ่งข้ามถนนสายเยาวราชไปรอรถเมล์อีกฝั่ง กว่ารถเมล์คันที่ต้องการจะมาถึง และเมือ่รถมาถึงอิ๋มก็กระโจนขึ้นรถทันที กว่ารถจะวิ่งขยึกขยักเคลื่อนไหวไปข้างหน้าเพราะเป็นช่วงเวลาชั่วโมงเร่งด่วนเสียด้วย และกว่าอิ๋มจะกลับมาถึงแดรี่ควีนสาขาสีลม (คราวนี้หลับไม่ได้ค่ะ เพราะไม่มีที่นั่ง อีกทั้งความกระวนกระวายใจ อิ๋มเลยไม่ได้ยืนหลับค่ะ) อิ๋มก็หน่ามันย่อง ผมเผ้าฟูฟ่อง หมดรูปที่แหวนปั้นเอาไว้แบบชนิดไม่เหลือเค้า และในร้านแดรี่ควีนสาขาสีลม สถานที่นัดหมายแห่งนั้น ก็ไม่มีแม้แต่เงาพี่ฟอก โชคดีค่ะโชคดี แหวนว่าอิ๋มโชคดี (ชมไปน้ำตาไหลไปค่ะ) เพราะอย่างน้อยพี่ฟอกก็ไม่ได้เห็นสารรูปของอิ๋มตอนที่เธอไปถึง มิฉะนั้นอาจฝันร้ายได้ค่ะ งานนี้ มือออกเดทอาชีพ เสียศูนย์พอสมควร โดยเฉพาะตอนที่แหวนเธอไปฉอเลาะถามพี่ฟอก ว่าวันนั้นพี่ฟอกไปติดธุระที่ไหนหรือคะพี่ฟอกขา และก็ได้คำตอบมาว่า พี่ฟอกไม่ได้มีธุระที่ไหนหรอกค่ะ ธุระอันเดียวของเขาในวันนั้นคือไปนั่งรออิ๋มอย่างโคตรอึดเป็นระยะเวลาสองชั่วโมงกว่า ๆ เมื่อไม่เห็นวิญญาณอิ๋ม พี่ฟอกจึงกลับบ้าน กลับด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยวค่ะ แหวนเล่าการผจญภัยของอิ๋มในวันนั้นให้พี่ฟอกฟัง หมายว่าพี่ฟอกอาจจะเห็นใจและใจอ่อน ยอมนัดพบกับอิ๋มอีกครั้ง แต่เขาปฏิเสธอย่างสุภาพค่ะ บอกว่าเขานั้นไม่คู่ควรกับอิ๋มหรอก อิ๋มเป็นถึงลูกท่านทูต ส่วนเขานั้นก็แค่ลูกพ่อค้าแม่ขายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เรื่องมันเศร้าค่ะ และยิ่งเศร้าหนักเมื่อมานึกถึงข้อเท็จจริงว่าจริง ๆ แล้วเขากลัวอิ๋มค่ะ เกิดมาคงไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อนในชีวิต งานนี้คนน่าสงสารคงเป็นพี่ฟอก ฝ่ายชายน่าสงสารอีกแล้วค่ะท่านผู้ฟังที่เคารพ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เพื่อนตอน 3 หลังจากนั้น ชีวิตของพวกเราก็กลับมาสู่เหตุการณ์ปกติค่ะ คือไปเรียนเล่นร้องเพลงกันไปตามเรื่องของพวกเรา ไม่มีใครกล้าเสนอตัวเป็นผู้จัดการส่วนตัวของอิ๋มอีกแล้วล่ะค่ะ เข็ดหลาบไปตาม ๆ กัน ในช่วงท้ายของปีสี่เป็นช่วงที่พวกเราเรียนกันค่อนข้างหนัก ต้องทำงานวิจัยและเขียนรายงานฉบับหนาปั้กเพื่อเตรียมตัวจบ คิกขุทั้งหลายต่างก็หน้าดำคร่ำเครียด โนะเนะไม่ค่อยจะออกเลยทีเดียว ในระหว่างนี้การรวมกลุ่มเพื่อทำงานวิจัยเริ่มใหญ่ขึ้น พวกเราต้องเข้าร่วมอบรมการทำวิจัยรวมกับเพื่อนนักศึกษาภาคภาษาไทยด้วยค่ะ เลยชักจะมีสีสันขึ้นมาท่ามกลางความเครียดนั่นแหละค่ะ เพราะเพื่อนนักศึกษาภาคภาษาไทยนั้นมีจำนวนมาให้ทำความรู้จักมากโขเอาการ สัดส่วนของเพื่อนชายก็มากขึ้นค่ะ เพราะภาควิชาภาษาอังกฤษของเรานั้น เป็นหญิงไปซักแปดสิบเปอร์เซ็นต์ หวังว่าทุกท่านคงเห็นใจ อิ๋มเองก็กระดี๊กระด๊าไม่แพ้พวกเรา แม้ว่าผู้จัดการทั้งหลายจะลาออกไปหมดแล้วก็เถอะ พวกเราก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ ห่วงคนที่จะมาเป็นคู่ของอิ๋มน่ะค่ะ ตอนนี้ก็ต้องปล่อยสถานการณ์ให้เป็นไปนะคะ การจับคู่นัดบอดอะไรต่าง ๆ ไม่มีใครกล้ามาเสนอตัวแล้ว แต่ก็อดลุ้นไม่ได้อยู่ดี ลุ้นไม่ให้หัวใจวายน่ะค่ะ จะว่าไปแล้วอิ๋มเป็นคนที่มีเสน่ห์อยู่โข มีหนุ่ม ๆ มาเมียง ๆ มอง ๆ อยู่ก็ไม่น้อย ก็ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่มีแฟน (ยังจะไม่รู้อยู่อีกหรือ) กลุ่มคิกขุของพวกเราตอนนี้ขยายใหญ่ขึ้นค่ะ เพราะมีเพื่อนภาคภาษาไทยมาขอรวมกลุ่มด้วย พวกเราต่างก็เต็มใจต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี บางคนมีรถขับ ช่องทางการเหิรฟ้าก็มากขึ้น วันไหนมีเรียนเฉพาะช่วงเช้า พวกเราก็จะใช้เวลาช่วงบ่ายออกไปขับรถกินลม สถานที่โปรดของพวกเราตอนนั้นคือบางปูค่ะ เหตุที่พวกเราชอบบางปูเป็นเพราะว่าบางปูนั้นอยู่บนเส้นทางเดียวกับมหาวิทยาลัย เรียกว่าขับรถตรงไปจากถนนเส้นเดียวกันนั่นเลยค่ะ และพวกเราก็เป็นสาวโรแมนติกนี่คะ บางปูนั้นเป็นสถานตากอากาศที่สวยงาม และในสมัยนั้นก็ไม่ได้มีนิคมอุตสาหกรรมขึ้นกันเป็นดอกเห็ดอย่างทุกวันนี้ ไปบางปูพวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรกันมากมายหรอกค่ะ ได้ขับรถหมุนกระจกลงกินลม เปิดเพลงโปรดแล้วก็แข่งกันร้องตามลั่นรถ พอไปถึงที่หมายก็นั่งรับประทานอาหารกันที่ร้านอาหารริมทะเล ซึ่งสมัยนั้นมีอยู่ร้านเดียวค่ะ เป็นร้านที่ทำระเบียงยื่นเข้าไปในทะเล ที่พวกเราโปรดปรานกันที่สุดก็คิอนกนางนวลค่ะ ซึ่งมักจะมาบินว่อนให้เราชมข้าง ๆ ร้านอาหารกันเป็นฝูง เพื่อนหนุ่มบางคนก็จะชอบมาถ่ายรูปนกนางนวลเหล่านี้ เป็นภาพที่สวยงามเอามาก ๆ ค่ะ ไปดูนกนางนวลที่ไหนก็ไม่ประทับใจเท่ากับนกนางนวลที่บางปู (หลังจากนัน้อีกหลายปี พวกเราเคยไปรำลึกความหลังที่บางปูอีกครั้ง นกนางนวลเพื่อนรักของเรานั้น บางตาหายไปอย่างน่าใจหาย ทะเลรึก็ไม่สะอาดอย่างแต่ก่อน อีกทั้งอึกทึกครึกโครม เพราะบางปูได้กลายไปเป็นนิคมอุตสาหกรรมไปซะแล้วค่ะ) พระเอกในตอนนี้ของเรา เป็นหนุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เรียนภาคภาษาไทยค่ะ ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตาเขาบ่อยนัก เพราะเขาไม่ค่อยได้มาเข้าเรียน เนื่องจากว่าติดธุระทำกิจการส่วนตัว เรียกว่าเป็นเสี่ยตั้งแต่เรียนยังไม่จบ เขามีชื่อง่าย ๆ ว่าตั้มค่ะ ตั้มเข้ามาสนิทสนมกับพวกเราทั้งกลุ่ม เขาเป็นหนุ่มอารมณ์ดี คุยสนุกตลกโปกฮาเป็นที่ถูกอกถูกใจของสาว ๆ ยิ่งนัก และไม่ใช่ว่าเขาไม่ใช่ "สะเป๊ก" ของอิ๋มนะคะ ถึงแม้ว่าจะเรียนรุ่นเดียวกัน แต่ตั้มก็อายุมากกว่าอิ๋มสองปี เหตุเพราะเขามักจะยุ่งอยู่แต่กับกิจการค้าขายส่วนตัว จึงทำให้เขาเรียนช้ากว่าหนุ่มรุ่นเดียวกันเล็กน้อย และส่วนสูงของเขานั้น จัดว่าอยู่ในระดับเข้าขั้นค่ะ คือไม่ได้สูงโย่งอย่างพี่ฟอก แต่ก็ไม่ได้ตัวเล็กจนสอบไม่ผ่านอย่างพี่โต ตั้มเป็นหนุ่มที่ออกจะติดหรูค่ะ ไม่ได้เป็นบังเอิญติดดินอย่างพวกเราสักเท่าไหร่ เขาขับรถมาเรียนแต่ละวันไม่ซ้ำคัน ใส่กางเกงและเสื้อตัดด้วยผ้าลินิน รองเท้าหนังขัดมันเรียบเนี้ยบ ผมเผ้าตัดสั้นสะอาด ขัดกับแฟชั่นอัศนี-วสันต์เอามาก ๆ พวกเราสรุปเอาว่าอาจเป็นเพราะเขานั้นมีวุฒิภาวะที่สูงกว่าพวกเรา กล่าวคือ มีอาชีพการงานเป็นเรื่องเป็นราว ในขณะที่พวกเรายังเรียนหนังสือและฟังเพลง ดูหนังกันไปตามประสาของเราอยู่ แต่ตั้มก็ไม่ได้เป็นที่รังเกียจของพวกเรา เพราะเขาเป็นคนคุยสนุก ตลกโปกฮาดังที่กล่าวมา จึงเข้ากลุ่มของเราได้อย่างไม่เคอะเขิน เวลาพวกเรายกขบวนกันไปบางปู ตั้มเป็นหนึ่งในสมาชิกที่ทำหน้าที่ขับรถให้พวกเรานั่งค่ะ พอถึงเวลาพวกเราแหกปากร้องเพลง บางทีดิฉันก็อดเป็นห่วงตั้มไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าพวกเราเป็นยังไงกันหนอ (เป็นบ้าไงล่ะ) ความสนิทสนมของตั้มกับพวกเราทั้งกลุ่มก็เริ่มเพิ่มขึ้นทีละนิด ทีละนิด (ไม่ได้รวดเร็วตามประสาวัยรุ่นหรอกนะคะ เพราะตั้มเขาไม่คอ่ยวัยร้ายอย่างพวกเราเท่าไหร่) และพวกเราก็เห็นว่าตั้มนั้นให้ความสนใจในตัวอิ๋มเป็นพิเศษ อิ๋มเองก็ถูกใจตั้มอยู่ไม่น้อยเช่นกันค่ะ เธอชอบฟังเขาพูดคุย เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ทำให้เธอเพลิดเพลินเจริญใจยิ่งนัก แต่ไม่ทราบว่าจะด้วยเหตุผลกลใด เราก็ยังไม่เห็นว่าทั้งสองจะตกร่องปล่องชิ้นเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการสักที พอถามอิ๋มเธอก็ได้แต่พร่ำเพ้อว่า "อิ๋มชอบค่ะ พี่ตั้มน่ารักมาก" (ตั้มขอให้อิ๋มเรียกเขา่ว่าพี่ค่ะ แม้จะเรียนรุ่นเดียวกันก็เถอะ) "แต่พี่ตั้มไม่ค่อยมีเวลา ขนาดจะมาเรียนยังไม่ค่อยได้มาเลย" ซึ่งคงจะจริงดังอิ๋มว่า เพราะพวกเราเองก็ได้ข่าวเช่นกันว่า สิ้นปีการศึกษาปีนี้ไม่มีชื่อตั้มในทะเบียนบัญฑิตใหม่ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 21:36:03 จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 53 งานวันปีใหม่เวียนมาถึงอีกแล้วค่ะท่าน ปีนี้มีการแสดงของวงดนตรีใหม่ชือวงเยื่อไม้ เป็นวงดนตรีที่เอาเพลงเก่ามาร้องใหม่ ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมอยู่ในขณะนั้น นอกจากนั้นก็มีวงดังอื่น ๆ มาแสดงด้วย แต่ที่กล่าวถึงวงเยื่อไม้เพราะมันผูกไปถึงเรื่องที่จะเขียนถึงค่ะ พวกเราแต่งตัวสะสวยดังเดิม ไปร่วมงานวันปีใหม่ โดยปีนี้กลุ่มของเราใหญ่ขึ้น มีเพื่อนชายมาร่วมวงมากมาย และดื่มกันแบบชนิดลืมไปเลยเรื่องโลกแบน (กลมเห็น ๆ ก็หัวหมุนติ้วออกขนาดนั้น) ตั้มขับรถสปอร์ตไปรับอิ๋มถึงบ้าน แล้วมารวมกลุ่มกับพวกเราที่มหาวิทยาลัย สาว ๆ ที่น่ารักอย่างพวกเราไม่ดื่มค่ะ แต่หนุ่ม ๆ นั้นเขาดื่มกัน แม่โขงผสมน้ำและโซดาค่ะ ตั้มถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มด้วย งานนี้ใครไม่ดื่มไม่ใช่ลูกผู้ชาย มันเอ๊ย เขาว่ากันอย่างนั้น จะขอเอ่ยถึงเพื่อนชายคนหนึ่งในกลุ่มสักหน่อยนะคะ เพื่อนคนนี้ชื่ออั๋นค่ะ อั๋นเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกับพวกเรามาก่อน โดยเรียนอยู่ในกลุ่มภาคภาษาอังกฤษเหมือนกันกับพวกเรา ความผูกพันนั้นย่อมมีมากกว่าเพื่อนใหม่ที่เพิ่งมาเข้ากลุ่มเป็นธรรมดา อั๋นซึ่งปกติแล้วจะเป็นเพื่อนที่แสนดีกับทุกคนเอามาก ๆ แต่ในวันงานปีใหม่ปีนี้ พวกเราเห็นว่าเขามีอาการไม่ชอบหน้าของตั้มนัก ซึ่งพวกเราเข้าใจเอาเองว่าคงเพราะตั้มยังใหม่ และเขาเองคงห่วงอิ๋มน่ะค่ะ อั๋นเคยเปรยว่าตั้มนั้นดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก พวกเราไม่ค่อยได้ใส่ใจ คิดว่าคงเป็นเรื่องหวงเพื่อนแบบธรรมดา ๆ ของอั๋นค่ะ ตอนที่หนุ่ม ๆ เริ่มหมุนไปตามแรงเหวี่ยงของโลกหนักขึ้น ๆ วงเยื่อไม้ก็ออกมาร้องเพลงเริงลีลาศค่ะ เพลงที่มีเนื้อร้องว่า "อะฮ้าเห่ฮฺา เฉยช้าอยู่ไย อะฮ้าฮ้าไฮ้ใครต่อใครเขาเริงลีลา อะฮิฮิฮิ ฟังให้ดีเขาลีลาศกัน....." ตอนนั้นตั้มคงจะเริ่มสนุกค่ะ เขาลุกขึ้นร่ายรำ และร้องเพลงดังว่าไม่หยุด โดยเน้นแล้วเน้นอีกตอนที่ร้องว่า อะฮิฮิฮิ น่ะค่ะ นึกภาพเอาเองนะคะ เขาตะโกนแต่คำว่าอะฮิฮิฮิค่ะคุณผู้ฟัง สาวคิกขุอย่างพวกเราเกิดอาการคิกเขินค่ะ รู้สึกว่าเขาเน้นเนื้อร้องตรงนั้นเพราะมันฟังคล้าย ๆ คำหยาบน่ะค่ะ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะตั้งใจหรือเปล่า แต่คิกขุเกิดอาการเขินค่ะ และเริ่มไม่สนุก มีแต่อิ๋มเท่านั้นล่ะค่ะ เธอหัวเราะอย่างร่าเริง เธอว่าตั้มนั้นน่ารักนักหนา พวกเรานั่งหน้ามุ่ย ท่ามกลางความหน้าบานของอิ๋มได้ไม่นาน ก็ได้ยินอั๋นตะโกนว่า "เฮ้ยเบาหน่อยเพื่อน เบาหน่อย" (เบาในที่นี้หมายถึงบันยะบันยังน่ะค่ะ) ได้ผลค่ะ ตั้ม "เบา"ลง และไม่ใช่แต่เขาเท่านั้น ทั้งกลุ่มเงียบงันไปถนัด ตอนนี้เกิดบรรยากาศอึมครึมค่ะ พวกเราเริ่มรู้สึกว่าอั๋นนั้นอยากจะฟาดปากตั้มเข้าให้ เหตุการณ์ไม่ได้เลวร้ายดังที่หลาย ๆ ท่านคิดกันหรอกนะคะ เพราะเพื่อนหญิงคนหนึ่งในกลุ่ม สะกิดอั๋นเอาไว้ และก็พูดอย่างตะกุกตะกักว่าไม่เอาน่า...ไม่เอาน่า (เธอคงกลัวลูกหลง) งานเลยกร่อยค่ะ นี่ขนาดมานั่งเขียนยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ไม่เต็มที่เลย (ไม่เกี่ยวกับอายุค่ะ) เพราะมันไม่สนุกและไม่น่าประทับใจน่ะค่ะ พวกเราแยกย้ายกันกลับก่อนเวลาดิสโก้เสียอีก (ท่ามกลางความเสียดายของเหล่าคิกขุ ก็พวกเธอรอโอกาสนี้กันมาเป็นปี) อั๋นทำหน้าที่ขับรถไปส่งอิ๋มค่ะ เพราะพวกเราไม่ไว้ใจตั้ม เนื่องจากเขาเมาเกินเหตุ ตั้มเองก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใคร่ใส่ใจสักเท่าไหร่ คือเรียกได้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจใด ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดเลยสักนิด ก่อนเปิดเรียน พวกเรานัดกันไปบ้านอิ๋ม เพราะเป็นห่วงเธอค่ะ แต่เธอยังเสียงใสสดชื่นเหมือนเดิม หนำซ้ำพวกเรายังได้ยินเธอพูดกับคุณพ่อเธอว่า เธอเป็นลูกทูต เลยขอนอนให้ตะวันทูตติ่มซะหน่อย เหมือนเดิม ๆ ค่ะ พวกเราคุยกันหลายเรื่อง พร้อมกับนั่งซู้ดขนมจีนที่คุณแม่อิ๋มลงมือทำให้ (แผนสูงนะคะ ลูก ๆ จะได้ไม่ต้องออกไปกินข้าวข้างนอกให้ไกลหูไกลตา) ตั้งแต่เรื่องเตรียมตัวจบ เรื่องขอใบรับรองฝึกงาน เรื่องสมัครงาน เรื่องชุดใส่ไปทำงาน รวมไปถึงเรื่องที่อิ๋มมีแนวโน้มว่าจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แล้วเราก็วกกลับเข้ามาเรื่องตั้มค่ะ อิ๋มยังพูดอย่างหน้าชื่นตาบาน "พี่ตั้มน่ารักมากเลยนะว่ามั้ย ตอนเค้าร้องเพลงนะตลกที่สุดเลย" นี่เธอไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับไอ้เหตุการณ์เครียด ๆ ที่เกิดขึ้นเลยนะนี่ แหวนแว้ดค่ะ "มันกินเหล้าอย่างกะขี้เมานะอิ๋ม" อิ๋มเถียง "เรื่องธรรมดาของผู้ชาย กินเหล้าเมายาดีกว่าเจ้าชู้นะ" ดิฉันเสริมค่ะ "มันหมื่นออก ไม่ชอบเลยอ่ะ ผู้ชายหมื่น ๆ แบบเกินเลย" อิ๋มไม่รู้ว่าหมื่นคืออะไร ต้องเสียเวลาอธิบายไปร่วมสิบนาที พอเข้าใจแล้วเธอก็เถียงต่อ "ทะลึ่งนิดทะลึ่งหน่อยดีออก เขาทำให้อิ๋มหัวเราะได้นะ" พวกเราอึ้งกับประโยคสุดท้ายค่ะ โอ...นี่พวกเราลืมที่จะนึกถึงความสุขของอิ๋มรึนี่ หลังจากวันนั้น พวกเรามาแอบประชุมลับกันค่ะ ในที่สุดก็สรุปได้ว่า ในเมื่อตั้มเป็นคนที่ทำให้อิ๋มมีความสุข แล้วพวกเราจะมานั่งขัดขวางความสุขของเพื่อนกระนั้นหรือ และที่พวกเราว่าตั้มนั้นไม่ดีพอสำหรับอิ๋ม จริง ๆ แล้วเพราะเราคิดว่าไม่ดีพอสำหรับตัวพวกเราเองต่างหาก เอาล่ะค่ะ ได้คิดกันแล้ว พวกเราไม่ใช่คนที่จะไปเป็นแฟนตั้มหรอกนะ แต่เป็นอิ๋มต่างหาก ก็แล้วถ้าตั้มทำให้เราหัวเราะไม่ออก พวกเราจะมาสนใจไปทำไม ควรสนใจตรงที่ว่า เขาทำให้อิ๋มหัวเราะได้หรือเปล่า ....ไม่ใช่หรอกหรือ.... "อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ใหญ่ออกนะ" หนึ่งคิกขุพูดขึ้นมา แหวนทำหน้ากังขา "ไอ้ที่ร้องฮิฮิฮิทั้งคืนต่อหน้าสุภาพสตรีเนี่ยนะเป็นผู้ใหญ่" (เอ่อ...ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะว่า ไอ้สุภาพสตรีนี่มันใครกัน แต่พวกเราเครียดค่ะ ตลกไม่ออกเลยไม่ได้ขัดคอแหวน) เพื่อนก็พยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาอรรถาธิบาย "ก็เขายังเรียนไม่จบเลย เขาก็มีกิจการของเขาเองแล้ว พวกเราก็รู้นี่ว่าเขามีเต๊นรถอยู่แถวรัชดา" นั่นสินะ และที่เขามาเรียนบ้างไม่มาบ้าง ก็เพราะเขาติดภาระกิจส่วนตัว ต้องบริหารกิจการของตัวเอง อืมม์ ค่อนข้างจะมั่นคงนะคะ สำหรับคนที่จะมาเป็นแฟนของอิ๋ม อย่างน้อยพวกเราก็รู้ว่าอิ๋มจะไม่ต้องไปกัดก้อนเกลือกินก็แล้วกัน เฮ้อ ทำไมเรื่องมันถึงได้กลุ้มเกินกำลังคิกขุที่จะมาคิดขนาดนี้น้อ พวกเราเลยต้องปล่อยวางค่ะ พยายามบอกกับตัวเองว่า มันเอ๊ยเขาไม่ได้มาเป็นแฟนเรา แต่มาเป็นแฟนอิ๋ม และเขาทำให้อิ๋มมีความสุข (นะโม นะโม นะโม) เกือบจะทำใจได้แล้วเชียวค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 54 จู่ ๆ วันหนึ่ง อั๋นซึ่งมักจะเห็นว่าดิฉันเป็นเพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดของเขา (คือว่า....ดูเป็นชายที่สุดในบรรดาเพื่อนหญิงทั้งหมดละมัง...ฮึ่ม) ก็โทรศัพท์มาหาดิฉันที่บ้าน ตื๊ดตื๊ด ตื๊ดตื๊ด....... เขาบอกว่าเขามีเรื่องด่วนค่ะ และคิดว่าจะตัดสินใจบอกกับดิฉันเป็นคนแรก กำลังจะทำใจยอมรับตั้มได้อยู่แล้วเชียว อั๋นก็มาบอกว่า ที่เขาเขม่นเข่นเขี้ยวกับตั้มมาตลอดนั้น เพราะตั้มเคยมาขอเบอร์โทรศัพท์กับเขา ดิฉันว่า "ก็เขาอยากคุยกับอิ๋ม เขาก็มาขอน่ะสิ" อั๋นว่า "มันไม่ได้ขอเบอร์อิ๋มน่ะสิ" ดิฉันว่า "อ้าว...แล้วมันขอเบอร์ใคร" (พลางภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่เบอร์ข้าพเจ้าเถอะ) อั๋นว่า "มันขอเบอร์เมี่ยงน่ะ" (แอบโล่งใจค่ะ อ้อ ผิดหวังนิด ๆ แล้วเบอร์ฉันทำไมมันไม่ขอ) ดิฉันเงียบไปพักใหญ่ค่ะ แล้วก็คิดได้ "อ๋อ พอมันรู้ว่าเมี่ยงมีแฟนอยู่แล้ว มันเลยมาจีบอิ๋มใช่มะ" อั๋นว่า "ไม่ใช่ ไม่ใช่ มันมาขอเมื่อก่อนปีใหม่นี่เอง ตอนที่มันไปรับอิ๋มไปเที่ยวบ่อย ๆ แล้ว" ฮ้า !!!!! ยุ่งละสิทีนี้ หัวคิกขุหัวเดียวคิดไม่ออกแล้ว เลยต้องประชุมลับอีกครั้งหนึ่งค่ะ อันว่าเมี่ยงนั้นไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน ก็คิกขุในกลุ่มนั่นเองค่ะ เธอเป็นคนที่พูดว่าตั้มเป็นผู้ใหญ่เพราะเป็นเจ้าของเต๊นรถนั่นแหละค่ะ ดิฉันเรียกทั้งกลุ่มมาประชุม รวมทั้งเมี่ยงนี่ด้วย เพราะคิดว่ายังไงเสียเธอคงไม่มาคิดตกร่องปล่องชิ้นกับตั้มแน่ ๆ เพราะหนึ่งเธอมีหวานใจของเธออยู่แล้ว และสองเธอเป็นหนึ่งในหลาย ๆ หญิงที่เคืองแค้นตั้มเอามาก ๆ อีตอนที่เขาร้องเพลงฮิฮิฮิค่ะ แต่เธอก็อดทำหน้าระรื่นไม่ได้ (ทั้งที่เธอพยายามซ่อนไว้ค่ะ แต่มันไม่มิด) คิกขุคนที่หนึ่ง "มันแย่เอามาก ๆ เลยนะ" คิกขุคนที่สอง "ไม่ใช่แย่ เลว" คิกขุคนที่สาม "ไอ้เวร" คิกขุคนที่สี่ "สัณดาน" คิกขุคนที่ห้า (เซ็นเซ่อร์) พวกเราแวะไปหาอิ๋มอีกค่ะ ตกลงกันไว้ว่าจะไม่บอกความจริงให้เธอรู้ เพราะถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเรา พวกเราคงเสียใจมาก ๆ แล้วอิ๋มซึ่งดูจะเปราะบางกว่า เธอจะเสียใจขนาดไหนกัน พวกเราเลยแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่ แหวนอาสาเป็นผู้เล่าเรื่อง "อั๋นบอกว่าตั้มเป็นคนเจ้าชู้" ไม่ได้ผลค่ะ อิ๋มไม่ได้ตระหนกตกใจสักนิด "อั๋นเห็นกับตารึเปล่า" แหวนยืนยัน "เห็นจะ ๆ เลยนะ เดินกับผู้หญิงคนอื่นที่มาบุญครอง" อิ๋มยังดื้อรั้นค่ะ "พี่ตั้มเขาดีกับอิ๋มมาก ๆ อิ๋มบอกแล้วไงว่าเขาทำให้อิ๋มมีความสุข ตั้งแต่มีแฟนมาอิ๋มไม่เคยชอบใครเท่าพี่ตั้มเลยนะ" ....โถแม่คุณ...ตั้งแต่มีแฟนมา.... เธอนับเอาเองค่ะว่าพี่ฟอก พี่โต รวมไปถึงอาจารย์สุทัศน์ นั้นจัดว่าเป็น "แฟนเก่า" ของเธอทั้งหมดค่ะ "ผู้ชายก็เจ้าชู้ทุกคนแหละ แต่ก็แค่ประเดี๋ยวประด๋าว อีกหน่อยก็กลับมาตายรังเอง" อยากจะร้องไห้ อิ๋มเธออ่านนวนิยายมากไปจริง ๆ ค่ะ คุณป้าทมยันตี คุณป้ากฤษณาคะ คุณป้าต้องรับผิดชอบนะคะ ไม่ได้ผลค่ะ พวกเราเลยมาสุมหัวประชุมกันอีกครั้งหนึ่ง (ถ้ามีใครมีเหาคงติดกันนัวทั้งห้าหกคนไปแล้วล่ะค่ะ) "ตั้มเค้าคงรู้ไปเองแหละนะ ว่าชั้นน่ะไม่สนหรอก เดี๋ยวก็กลับไปหาอิ๋มเองแหละ" เมี่ยงว่า (เอ๊ะ ตอนนี้เธอไม่เรียกตั้มว่ามันแล้วนะคะ คงให้เกียรติคนที่หลวมตัวมาติดกับน่ะค่ะ) "แต่มันก็ไม่คู่ควรกับอิ๋มอยู่ดี" แหวนว่า พร้อมทำตาขุ่นแค้น ถ้าตั้มอยู่ตรงหน้าคงเป็นจุลไปแล้ว หรือว่าพวกเราจะปล่อยเลยตามเลย ในที่สุดพวกเราก็สรุปกันว่า อันคนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ อิ๋มคงไม่เป็นอันตรายหรอกน่า กะอีแค่ตั้มเผลอมาชอบเพื่อนคิกขุในกลุ่มอีกคน และตอนนี้เขาก็รู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีหวังกับเมี่ยงแน่นอน หากเขากลับไปหาอิ๋มและได้เรียนรู้กันมากขึ้น เขาคงเห็นทองแท้ในตัวอิ๋มสักวัน (อาจจะต้องฝึกอิ๋มให้ดื่มกระทิงแดงในวันมีนัดด้วย) และอิ๋มก็ชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นิยายเรื่องนี้จะได้อวสานอย่างเป็นสุข แฮ้ปปี้เอนดิ้ง เอฟเวอร์อ๊าฟเต้อร์ซะที แต่ละครเรื่องนี้ยังจบไม่ลงค่ะ พวกเราตกลงกันว่าจะปล่อยเลยตามเลย หากอะไรจะเกิดขึ้นอย่างเลวร้ายที่สุด เช่น หากว่าตั้มนั้นจะไปเจ้าชู้กับใคร เราก็คงให้อิ๋มได้รับรู้ความเจ็บปวดอันนั้นเสียเอง แบบรักเองช้ำเองไงคะ เผื่อเธอจะได้รู้รสชาติของชีวิตมากขึ้น ในเวลาเดียวกันนั้น พวกเรารวมทั้งอิ๋มต่างก็ยุ่งกันชุลมุน เพราะต้องทำสาระนิพนธ์ส่งก่อนถึงกำหนดปิดภาคเรียนสุดท้าย ไอ้เจ้าสาระนิพนธ์ที่ว่านี้ก็เด้งกลับมาให้แก้เสียหัวฟูกันไปคนละสองสามรอบ ที่หนักหน่อยก็โดนไปเสียสี่ห้า อีกทั้งเตรียมตัวสอบเทอมสุดท้ายค่ะ จะได้เป็นบัณฑิตกับเขาเสียที (จะดีใจดีมั้ยเนี่ย ก็มันหมายถึงแก่กันไปอีกปีด้วยน่ะซี) ก่อนที่พวกเราจะสำเร็จการศึกษาก็มีข่าวดีเกิดขึ้น คืออิ๋มนั้นถูกเรียกตัวเข้าไปพบคณบดีซึ่งเป็นหัวหน้าอาจารย์ทั้งคณะของเราค่ะ และเธอก็ออกมาบอกกับพวกเราว่า ด้วยความที่เธอเป็นนักศึกษาดีเด่นมาโดยตลอด ทางมหาวิทยาลัยจึงยื่นขอเสนอให้เธอหลังจบการศึกษา คือให้อิ๋มเข้ามาฝึกสอนเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยค่ะ โก้ไปเลยล่ะค่ะ การเข้ามาฝึกสอนเป็นอาจารย์ของอิ๋มนั้น ก็เสมือนกับการรอบรรจุเข้าเป็นอาจารย์เต็มตัวนั่นแหละค่ะ เพียงแต่อิ๋มจะต้องฝึกสอนในวิชาที่ไม่ใช่ภาคทฤษฎีไปก่อน เมื่อมีคุณสมบัติครบถ้วนแล้วจึงจะมีสิทธิ์สอนภาคทฤษฎีอย่างเต็มตัว การจะมีคุณสมบัติครบถ้วนนั้น หมายถึงการมีปริญญาโทค่ะ ซึ่งในการรับข้อเสนอของมหาวิทยาลัยนั้น อิ๋มจะได้รับทุนไปเรียนต่อต่างประเทศฟรี ๆ ด้วย ไม่ใช่ว่าได้เพราะเฮงนะคะอันนี้ เก่งอย่างเดียวค่ะ อิ๋มตกปากรับข้อเสนอของมหาวิทยาลัย เธอให้เหตุผลกับพวกเราว่า "อย่างอิ๋มคงไม่เหมาะกับงานออฟฟิศหรอกค่ะ เดี๋ยวไปหลับในออฟฟิศแล้วอายเขา" แต่เป็นอาจารย์อิ๋มแอบหลับได้ค่ะ หลับในห้องพักครูในระหว่างรอการสอนรอบต่อไปไงคะ หลับได้จริง ๆ นะคะ เพราะในห้องพักครูนั้นเขากั้นห้องส่วนตัวเล็ก ๆ ให้กับอาจารย์ทุกท่าน อาจารย์จะได้มีสมาธิเตรียมการสอน หรือไม่ก็คิดงานวิจัยต่าง ๆ ไงคะ แต่อิ๋มเธอกะว่าเธอจะหลับไปคิดไปค่ะ "แล้วบู๊ธของอาจารย์นะ เห็นมั้ย ๆ" อิ๋มว่า "ประตูมันเป็นแบบประตูลอยเหมือนในคลีนิกหมอน่ะ เวลามีใครเดินมาเราก็จะมองเห็นขาก่อน ทีนี้อิ๋มก็จะได้ลุกทันไง" เข้าท่าดีเหมือนกัน พวกเราเลยสนับสนุนอิ๋มค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตั้มในช่วงนี้ไม่ได้ลดบทบาทลงไปเลยนะคะ ยังมารับมาส่งอิ๋ม พอเขารู้ว่าอิ๋มกำลังจะได้ดิบได้ดี เขาก็ยินดีปรีดาน่ะสิคะ แต่เขาก็ยังผลุบ ๆ โผล่ ๆ มาบ้างไม่มาบ้าง โดยอิ๋มยังรายงานว่าเขาติดธุระของเขาดังเดิม ก็กิจการเต๊นท์รถสิบล้านของเขานั่นแหละค่ะ หลังสอบเสร็จพวกเราต่างก็ออกไปสมัครงาน และแต่ละคนได้งานทำแตกต่างกันออกไป หนึ่งในสาวคิกขุบินไปเรียนต่อคานาดา อิ๋มเข้าเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย และเตรียมตัวไปเรียนต่อที่อเมริกาค่ะ พวกเรายังนัดพบกันอย่างสม่ำเสมอ เกือบทุกเสาร์อาทิตย์ บางทีเราก็จะมาพบอิ๋มที่มหาวิทยาลัยในวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันที่อิ๋มทำงาน แต่พวกเราหยุดค่ะ อิ๋มยังเหมือนเดิมค่ะ ผมทรงตั้ง ๆ พอง ๆ เหมือนเดิม ใส่รองเท้าส้นสูงและทาปากแดงเหมือนเดิม เปลี่ยนแต่ชุดจากชุดนักศึกษามาเป็นชุดทำงานแบบอาจารย์ ซึ่งออกจะรับกับทรงผมและรองเท้ากระเป๋าของเธอมากขึ้นเสียด้วยซ้ำไป มีอยู่เสาร์หนึ่งที่พวกเราไปหาอิ๋ม อิ๋มวิ่งออกจากห้องพักอาจารย์มารับพวกเราอย่างดีอกดีใจ และเธอลื่นพรวด หมอบพังพาบอยู่บนพื้นชนิดหัวจรดเท้า แนบราบหนึ่งร้อยแปดสิบองศาไปกับพื้นเลยล่ะค่ะ นักศึกษาหน้าตาจุ๋มจิ๋มมองเธออย่างตื่นตระหนกเลยทีเดียว ส่วนพวกเรา วิ่งเข้าไปประคอง เธอบอกเราว่าเธอไม่เป็นไรค่ะ (เหตุการณ์ปกติค่ะ) ในวันนั้นพวกเราสังเกตว่าอิ๋มสวมแหวนที่นิ้วของเธอค่ะ แม้จะไม่ใช้นิ้วนาง แต่ก็เป็นแหวนสวย ๆ วงหนึ่ง พอเราถามเธอก็บอกว่าเป็นแหวนแทนใจจากตั้มก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อค่ะ พวกเราทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ ปากก็บอกว่าจะปล่อยเลยตามเลย แต่ใจนี่สิคะ ทำให้ยอมรับตั้มได้ยากเต็มที นี่มาถึงขั้นหมั้นหมายกันแล้วหรือนี่ จะทำอย่างไรได้ล่ะทีนี้ อ้อยจะเข้าปากช้างเสียแล้ว อิ๋มเริ่มเตรียมตัวไปเรียนต่อแล้วค่ะ เธอไปหาหมอฟัน หมอแนะนำให้ถอนฟันซี่ที่น่าจะมีปัญหาในระหว่างเรียนได้ เธอก็ไปถอนฟันเสียจนแก้มโย้ไปหลายวัน และไปดัดผมแบบชนิดมหาอมตะนิรันดร์กาล คือเธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมเสียเงินค่าทำผมในอเมริกาเลยสักแดงเดียว ตอนนั้นพวกเราไม่ห่างอิ๋มกันเลยล่ะค่ะ ดิฉันรื้อตู้เสื้อผ้า เอาชุดงานกลางคืนตัวโปรดมายกให้อิ๋ม เผื่อเธออาจจะจำเป็นต้องใช้ที่นู่น ปรากฏว่าเธอถูกอกถูกใจเอามาก ๆ เพราะมันเป็นชุดสีแดงน่ะค่ะ และพวกเราได้มีกรี๊ดอีตอนที่คุณพี่คัทลียาแห่งคอลัมน์คัทลียาจ๊ะจ๋า ในไทยรัฐ เธอลงเรื่องที่อิ๋มจะไปเมืองนอกด้วย อะโห ไฮโซเชียวนิเพื่อนเรา อั๋นขอมาเยี่ยมเยียนอิ๋มพร้อมกับพวกเราในบางครั้งค่ะ เขามีสีหน้าพิกลอีตอนที่อิ๋มพูดถึงแหวนแทนใจ ไม่ใช่อิจฉาริษยาเพราะหลงรักอิ๋มหรอกนะคะ อย่าเข้าใจผิด คืนหนึ่งก่อนอิ๋มเดินทางได้ไม่ถึงอาทิตย์ อั๋นโทรศัพท์มาหาดิฉันค่ะ เขาบอกว่าเขาขอนัดประชุมด่วนทุก ๆ คน ยกเว้นอิ๋มค่ะ รุ่งขึ้นหลังเลิกงาน พวกเราต่างจรลีไปรวมตัวกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งย่านวิภาวดี อั๋นมีสีหน้าเครียดค่ะ พวกเราก็พลอยเครียดไปด้วย ออกลายขิกคุไม่ค่อยจะถนัด ท่ามกลางเหล่าพลพรรคคิกขุที่ยื่นหัวออกไปรวมกันใกล้ ๆ อั๋น เขาก็พูดขึ้นมาว่า "ทำใจดี ๆ ไว้นะ" หัวใจหล่นตุ๊บไปถึงตาปลากันเลยล่ะค่ะ เดาไม่ออกว่า้เรื่องอะไรกันแน่ รู้เพียงว่าเกี่ยวกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ซึ่งก็คืออิ๋มเพียงคนเดียว อั๋นทำท่าไม่ค่อยสะดวกใจที่จะเล่าสักเท่าไหร่ แต่ในที่สุดก็ต้องเล่าค่ะ "เมื่อวานนี้เราโทร.ไปเต๊นท์รถของไอ้ตั้มมัน ถามว่ามันอยู่มั้ย พอเขาบอกว่าไม่อยู่เราเลยขับรถไปที่เต๊นท์" พฤติกรรมคล้าย ๆ นักสืบเลยแฮะ "สงสัยมันมานานแล้ว" อั๋นว่า "และก็มีข่าวลือเยอะด้วยนะในมหาวิทยาลัยน่ะ" ข่าวลือ .... ข่าวลืออะไรกัน พวกเรากังขา "ก็ข่าวลือที่ว่าไอ้ตั้มมันเป็นไอ้ตัวน่ะสิ" อั๋นโพล่งออกมา "ไอ้ตั้มเป็นไอ้ตัว !!!!!" พวกเราอุทานออกมาพร้อมกันอย่างตกตะลึงพรึงเพริด "ข่าวกรองมาแล้วด้วยนะ" อั๋นว่า แล้วอั๋นก็เริ่มเล่าตั้งแต่ที่ว่าเขาเริ่มได้ข่าวว่าตั้มขายบริการให้กับบรรดาสาวรุ่นพี่รุ่นป้าที่กระเป๋าหนักทั้งหลาย ซึ่งเขาได้เริ่มทำมาตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนเลยทีเดียว (หากว่าทำไปเพราะต้องการค่าเล่าเรียนก็น่าเห็นใจอยู่นะคะ ว่ามั้ย) ทีแรกอั๋นเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็สังเกตอยู่เหมือนกันว่าตั้มนั้นออกจะสำอาง แต่งเนื้อแต่งตัวไม่ค่อยจะเหมือนนักศึกษาเดินดินอย่างพวกเราทั่ว ๆ ไป ต่อมาเขาก็ชักปักใจเข้า แต่ก็ยังคิดเผื่อพลาดว่า ตั้มอาจจะเพียงแค่รับจ้างไปเป็นเพื่อนเที่ยวให้กับสาวขี้เหงาทั้งหลาย ไม่ได้ขายบริการทางเพศแต่ประการใด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่ !!!!! พวกเราย้ำแล้วย้ำอีกว่าอั๋นนั้นแน่ใจแล้วหรือที่เอาข่าวนี้มาบอก เพราะมันไม่ใช่เรื่องล้อกันเล่น ๆ ได้ เขายืนยันมั่นเหมาะค่ะ ว่าเขาไม่ได้มายกเมฆ เพราะอั๋นติดตามสืบจนกระทั่งรู้ว่าเต๊นท์รถของตั้มนั้นอยู่บริเวณใดของถนนรัชดา จากนั้นก็พลิกแผ่นดินหาเบอร์โทรศัพท์ (จริง ๆ แล้วกดถามหนึ่งสามค่ะ) แล้วก็โทร.ไปถามหาตั้มที่เต๊นท์รถ ซึ่งก็ปรากฏว่ามีคนชื่อตั้มทำงานอยู่ที่นั่นจริง "แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันเป็นเจ้าของเต๊นท์นี่หว่า" อั๋นว่า ก็ถ้าไม่ใช่เจ้าของรถจะเอารถมาเปลี่ยนเวียนขับมาเรียนไม่ซ้ำคันในแต่ละวันได้ยังไง พวกเรากังขาค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อั๋นบอกว่าพวกเราควรฟังเขาให้จบเสียก่อน อั๋นปฏิบัติการต่อไป โดยเพียรโทรศัพท์ไปอีก หากตั้มมารับสาย เขาจะวางหูโทรศัพท์ลง จนกระทั่งได้จังหวะวันที่ตั้มไม่อยู่ อั๋นจึงขับรถไปที่เต๊นท์แล้วแสร้งว่ามาติดต่อซื้อรถ ในระหว่างที่ติดต่อซื้อรถเขาก็ถามหาตั้มไปด้วย ปรากฏว่า "ได้เรื่อง" ค่ะ พนักงานขายปากลืมติดซิป ป้อนข้อมูลออกมาว่า "อ๋อ ตั้มเด็กคุณจิ๋มน่ะหรือครับ" อั๋นมั่วนิ่มค่ะ พยักหน้าว่าใช่ ๆ คนนั้นแหละ ตั้มเป็นคนแนะนำให้เขามาดูรถที่เต๊นท์นี้เอง ตอนนี้เขากับคุณจิ๋มยังคบหากันดีอยู่หรือไร พนักงานปากรั่วบอกกับอั๋นว่า ้"คนนี้คุณจิ๋มเลี้ยงดีครับ แล้วเลี้ยงนานด้วย สงสัยแกคงจะเอาจริง" แล้วก็พยักเพยิดอมยิ้มกันระหว่างพนักงานด้วยกัน "นายตั้มจะมาเอารถคันไหนไปขับแกก็ไม่ว่าครับ คุณจิ๋มหลงมาก ขอให้เด็กไปกับคุณจิ๋มคนเดียว ห้ามไปกับคนอื่น" แล้วก็พูดอย่างเอือมระอาเล็กน้อย "ก็ไม่รู้ว่าเด็กจะอยู่กับแกได้อีกนานสักแค่ไหนกัน" เท่านั้นแหละค่ะ อั๋นรีบเผ่นออกจากเต๊นท์รถ แล้วรีบจัดการนัดแนะพวกเราทันที จะทำยังไงกันล่ะทีนี้ "ก็บอกอิ๋มซะสิ" นักสืบอั๋นว่า "ไม่ดี ๆ ๆ " แหวนแทรกทันควัน "ขนาดเรื่องที่มันมาขอเบอร์เมี่ยงเรายังต้องปิดเลย กลัวอิ๋มเสียใจน่ะ" "งั้นทำไงดี" (อันนี้พูดพร้อมกันพลางกุมขมับพร้อมกัน) ในที่สุดอั๋นก็คิดได้ค่ะ "บอกความจริงอิ๋มไม่ได้ แต่บอกความจริงไอ้ตั้มได้นี่นา" (พลางเอามือลูบคางยิ้มอย่างนักสืบผู้ได้รับชัยชนะ) จริงสินะ เพราะถึงอย่างไรเราก็ไม่กลัวตั้มเสียใจอยู่แล้วนี่นา (ตรงนี้แหวนรีบแหวขึ้นมาค่ะ ว่าเธออยากให้ตั้มเสียใจจนบ้าไปเลยได้ยิ่งดี) อั๋นรับหน้าที่ที่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกตั้มค่ะ ทำนองว่าพวกเรารู้ความจริงหมดแล้ว ทั้งเรื่องที่ตั้มไม่ใช่เจ้าของเต๊นท์รถดังที่เขาอ้าง และเรื่องที่เขาเป็น "เด็ก" เจ๊จิ๋มเจ้าของเต๊นท์ และขอให้เขาเลิกกับอิ๋มแบบชนิดให้อิ๋มชอกช้ำน้อยที่สุด เลิกยังไงล่ะ ถึงจะไม่ชอกช้ำ "ให้มันไปบอกอิ๋มว่ามันเป็นเอดส์ดีมั้ย" แหวนว่าอย่างเคืองแค้น "เฮ้ยไม่ได้ ๆ ช็อกตายกันพอดี" คิกขุคนหนึ่งขัด "ทางที่ดีเราไม่ควรให้มันเจออิ๋มอีกเลยนะ อิ๋มก็จะบินอยู่ไม่กี่วันนี้แล้ว" ดิืฉันว่า อั๋นเห็นด้วยค่ะ เขาว่า "ต้องให้มันเลิกยุ่งกับอิ๋มโดยที่ไม่ให้มันมาเจออิ๋มอีก" "โทร.บอกเลิกเหรอ" แหวนถามอย่างไม่แน่ใจ อั๋นวางแผนต่อค่ะ เขาไม่เห็นด้วยกับการให้ตั้มบอกเลิกทางโทรศัพท์ เพราะนั่นหมายถึงการพบกันสองต่อสองอยู่ดี จะเป็นการเปิดโอกาสให้ตั้มหลอกอิ๋มได้อีก เขาเสนอว่าพวกเราควรบังคับให้ตั้มเขียนจดหมายบอกเลิก "เหตุผลล่ะ" คิกขุคนหนึ่งถาม "ไม่ยากหรอก ให้มันพูดความจริง" อั๋นร่ายแผนต่อ และความจริงที่อั๋นว่าก็คือความจริงที่ตั้มนั้นไม่มีคุณสมบัติคู่ควรกับอิ๋มเลย "มันถึงต้องมาบอกเลิกอิ๋มเพื่อให้อิ๋มพบคนใหม่ที่ดีกว่า และเหมาะสมกับอิ๋มไง" "ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ" แหวนยังข้องใจ "ฉันว่าแบบนี้แหละดีแล้ว" เพื่อนอีกคนเห็นด้วย ในที่สุดเสียงข้างมากก็ชนะ พวกเราจึงตกลงใช้วิธีของอั๋น แม้ว่าแหวนออกจะตะหงิด ๆ เธอว่าวิธีนี้มันทำให้ตั้มดูเป็นคนดีซะเหลือเกิน จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เพื่อน ๆ ที่เหลือต้องช่วยกันเกลี้ยกล่อมค่ะ เพราะอย่างน้อยอิ๋มก็จะได้จากไปด้วยความรู้สึกที่ดี อั๋นรับหน้าที่ปฏิบัติการขั้นตอนต่อไปตามที่พวกเราตกลงค่ะ คือไปบอกตั้ม (ขู่ดี ๆ นี่แหละ) ว่าพวกเรารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว และถ้าเขาไม่เขียนจดหมายเลิกกับอิ๋มพวกเราจะบอกความจริงทั้งหมดกับอิ๋ม ก่อนจากกันคืนนั้น พวกเราไม่ลืมชื่นชมอั๋นกับการปฏิบัติภารกิจนักสืบของเขา "อย่างกับนักสืบมืออาชีพแน่ะ" พวกเราว่า อั๋นหน้าบานยิ่งกว่าพระจันทร์คืนวันเพ็ญ สองวันต่อมาอั๋นก็มาพบกับพวกเราพร้อมจดหมายของตั้มในมือ "มัน่วาไงบ้าง" พวกเรารีบถาม อั๋นตอบ "ไม่เห็นมันว่าอะไร เหมือนมันไม่สนใจ แต่เราก็บอกมันไปว่า ถ้ามันติดต่ออิ๋มหรืออิ๋มติดต่อมันโดยที่มันไม่บอกให้เรารู้ เราจะบอกความจริงกับอิ๋มทันที" (จริง ๆ แล้วพวกเราต่างหากค่ะ ที่กลัวอิ๋มรู้ความจริง) แล้วพวกเรารวมทั้งอั๋นก็ยกขบวนไปหาอิ๋มที่บ้านอีกครั้ง ระหว่างทางแหวนพึมพัมว่า หากอิ๋มร้องไห้เธอคงปวดใจตายแน่ ๆ ทันทีที่อิ๋มรับจดหมาย เธอเปิดอ่านเลยค่ะ ท่ามกลางสายตาหกคู่ที่จ้องเธอเขม็งและลุ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ผิดคาดค่ะคุณผู้ฟัง อิ๋มไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบดังที่เราคืดเอาไว้ พวกเราหันไปมองตาอั๋น ถามเขาด้วยดวงตาค่ะ "ในนั้นมันเขียนตามที่เราตกลงกันรึเปล่า" อั๋นทำปากขมุบขมิบ "อ่านมาแล้ว ข้อความถูกต้อง" "ตั้มเขียนว่าไงอิ๋ม" ในที่สุดหนึ่งคิกขุก็ถามอย่างอดทนไม่ไหว อิ๋มตอบอย่างไม่รู้สึกเสียใจสักนิดค่ะ "เขาขอเลิกกับอิ๋มค่ะ บอกว่าเขาไม่คู่ควรกับอิ๋ม และอยากให้อิ๋มเจอคนใหม่ที่ดีกว่า" (แหม ตามสคริปท์เด๊ะ อั๋นทำงานได้อย่างไม่มีที่ติเลยแฮะ) "แล้ว....อิ๋ม...." หนึ่งในกลุ่มถามอย่างเกรงใจ "โอ๊ย อิ๋มเลิกคิดเรื่องพี่ตั้มไปนานแล้ว" อิ๋มว่า อ--้--า----ว--- แล้วพวกเราก็เพิ่งมาสังเกต ว่าแหวนแทนใจวงนั้นไม่อยู่ในนิ้วอิ๋มเสียแล้ว เรื่องมันชักจะยังไงกันหนอนี่ อิ๋มคงเดาคำถามออกจากสายตาของพวกเราค่ะ ก็แหม...สายตาทั้งหกคู่ต่างก็จ้องอยู่ที่นิ้วมือที่เคยสวมแหวนของเธอ ถ้าเป็นการสะกดจิตมืออิ๋มคงกลายเป็นหินไปแล้ว ในที่สุดอิ๋มก็ค่อย ๆ เล่าให้พวกเราฟังค่ะ อิ๋มบอกกับพวกเราว่า เธอไปพบกับตั้มมาก่อนหน้าพวกเราสักหนึ่งอาทิตย์แล้วได้ "แล้วทำไมไม่บอกเราวะ" แหวนพ้อ อิ๋มไม่ได้ตอบ (ปล่อยให้แหวนคิดเอาเองค่ะ ว่าไม่เกี่ยวกับเธอซะหน่อย แหวนเหมือนรู้ตัว เงียบแล้วหลบตาเพื่อน ๆ เป็นพัลวัน) อิ๋มเล่าต่อว่าเธอได้ไปพบกับตั้มเพื่อบอกเลิกเป็นแฟนกับเขานี่แหละ ("อ้าว...ทำไมล่ะ") พวกเราไม่กล้าถามค่ะ ได้แต่ถามในใจ กลัวว่าเดี๋ยวจะกลายเป็นตัวยุ่งไม่เข้าเรื่องแบบแหวน "อิ๋มรู้สึกว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลน่ะ ตั้งแต่ตอนที่อิ๋มเข้ามาสอนใหม่ ๆ แล้ว" อิ๋มเล่าอย่างกับเหตุการณ์นี้เป็นเรื่องปกติอย่างนั้นแหละ เฮ้อ ตาอั๋นรึสืบแทบตาย "มีข่าวลือว่าพี่ตั้มขายบริการ" ฮ้------า-------!!!!!! เธอรู้เรื่องนี้กับเขาด้วยหรือนี่ รู้ก่อนพวกเราซะอีก ได้ยังไง พออิ๋มถามพวกเราว่ารู้กันบ้างหรือเปล่า พวกเราพยักหน้าค่ะ แต่ก็หลบตาเธอกันจ้าละหวั่น มีแหวนคนเดียวที่อ้อมแอ้มแก้ตัว "เพิ่งรู้เมื่อสองวันก่อนนี่เองน้าาาา....." แหวนเธอกะโบ้ยความผิดให้อั๋น โทษฐานรู้แล้วไม่บอก สงสารอั๋นไหมล่ะคะคุณ ๆ ทำคุณบูชาโทษ โปรดนังแหวนได้บาปแท้ ๆ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แล้วแหวนก็ปรับสีหน้ามาเป็นปกติ (คล้าย ๆ กับว่าความผิดของเธอหมดไปโดยสิ้นเชิงค่ะ ถ้าดิฉันเป็นอั๋นคงเข้าไปยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่อิ๋มเพื่อจะลากลับบ้านไปแล้วแน่ ๆ เลย) "แล้วอิ๋มรู้ได้ยังไงล่ะ พวกเรารู้เพราะอั๋นมาบอกนะ" ดู๊ดู ยังไม่วายส่งอ๊าฟเตอร์ช็อกมาไว้ที่อั๋นอีกหนึ่งอั้ก อิ๋มเล่าว่าตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นอาจารย์ ก็ต้องทำหน้าที่อาจารย์ค่ะ (ก็น่านน่ะสิ) เมื่อมีการประชุมในระหว่างอาจารย์ด้วยกัน ก็จะมีการยกเอาปัญหาของนักศึกษาขึ้นมาแก้ โดยเฉพาะนักศึกษาที่มีปัญหาเรียนจบไม่ทันเพื่อน ซึ่งตั้มเป็นหนึ่งในบัญชีดำค่ะ อาจารย์เพื่อนร่วมงานของอิ๋ม (รวมไปถึงอาจารย์สุทัศน์ด้วยค่ะ อะแฮ่ม) ไม่มีใครรู้ถึงการคบหากันระหว่างอิ๋มกับตั้ม ก็แหม...เดือนหนึ่งจะเจอกันสักหนหนึ่งได้ค่ะ ในการประชุมอาจารย์มีการหยิบยกเอาปัญหาของตั้มขึ้นมา เพื่อหาทางช่วยเหลือหรือแก้ไข และอาจารย์เกือบทุกท่านต่่างทราบกันดีเรื่องข่าวลือของตั้ม "อิ๋มเลยตัดสินใจไปขอเลิกค่ะ" อิ๋มว่า "คืนแหวนเขาไป แล้วบอกกับเขาว่า เนื่องจากอิ๋มต้องไปเรียนต่อถึงสองปี ต่อไปนี้เราทั้งสองต่างเป็นอิสระ ไม่มีข้อผูกพันใด ๆ ระหว่างกัน ถ้าเรามีบุญร่วมกัน คงกลับมาคบกันใหม่ได้อีก" อีกแล้วค่ะคุณผู้ฟัง สำนวนคล้าย ๆ คุณป้าทมยันตีนะคะ พออิ๋มเล่าเสร็จ พวกเราเลยเล่าบ้างเป็นการตอบแทน โดยเน้นไปถึงวีรกรรมของนักสืบยอดจารชนอั๋น อิ๋มซาบซึ้งจนน้ำตาไหล พวกเราเลยต้องเป่าปี่ตามเธอไปด้วย (ยกเว้นอั๋นนะคะ เธอกลัวเพื่อนล้อว่าเป็นตุ๊ดค่ะ) กอดคอกันร้องไห้อยู่พักใหญ่ แล้วต่างก็เงียบมองหน้าซึ่งกันและกัน ไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ อีกแล้วล่ะค่ะ พวกเราเพิ่งจะสำนึกเอาวันนี้นี่เอง ว่าพวกเรานั้นรักกันมากมายแค่ไหน เมื่อก่อนก็เอาแต่โต๋เต๋โอ้ละเห่ คิกขุโนะเนะไปวัน ๆ ไม่รู้ตัวกันเลยสักนิด ถึงความรักที่เรามีให้กับเพื่อน ไม่ใช่แค่แบ่งปันความสุข แต่ยังช่วยบรรเทาทุกข์อย่างไม่นึกถึงความเหน็ดเหนื่อยหรือความเดือดร้อนของตัวเราเองเลยทีเดียว ที่ไม่ได้มาฉุกคิด เพราะต่่างทำกันไปอย่างเป็นธรรมชาติค่ะ หัวใจสั่งให้ทำล้วน ๆ ไม่ว่าจะเป็นอาการเคืองแค้นอยากวางแผนฆาตกรรมตั้มของแหวน การพยายามไม่ลิงโลดใจของเมี่ยง และการสร้างวีรกรรมเสี่ยงตายของอั๋น ยังไม่รวมไปถึงคิกขุคนอื่นในกลุ่ม ที่ต่างก็แสดงความห่วงใยไม่น้อยหน้า เพียงแต่บทบาทของเธอในตอนนี้ไม่เด่น เลยไม่ได้เขียนถึงมากมาย (จริง ๆ แล้วมีอีกหลายคนที่บทเด่นมากค่ะ แต่ไม่อยากเขียนถึง เกรงว่าพวกหล่อนจะมาขโมยซีนอิ๋ม) คืนก่อนอิ๋มเดินทางไปเรียนต่อ พวกเราไปนอนค้างบ้านอิ๋มค่ะ ห้าหกคนนอนกันเอกเขนกในห้องส่วนตัวเล็ก ๆ ของอิ๋มนั่นแหละค่ะ จำไม่ได้เช่นกันว่าพวกเราทำได้อย่างไร ก็กลัวพลาดนี่คะ เพราะวันรุ่งขึ้นน่ะเครื่องบินที่อิ๋มจะไปเขาออกตอนตีห้า และพวกเราก็ไม่ได้นอนกันหรอกค่ะ คุยกันทั้งคืน เรียกว่าตอนคุณแม่อิ๋มมาเคาะห้องปลุก พวกเราตาเป็นนกฮูกกันไปแล้ว เนื้อหาที่คุยกันคืนนั้น ยังคงวก ๆ วนๆ อยู่กับการหาคู่ของอิ๋มค่ะ "อิ๋มจะได้เจอกับเค้ามั้ยน้อ" อิ๋มพูดอย่างท้อแท้ "เจอสิ" ดิฉันว่า "ที่อเมริกาน่าจะมีคนดี ๆ เยอะนะ ที่เขาไปเรียนต่อกันน่ะ คิดดูสิ ถ้าไปเรียนต่อก็แสดงว่ามีความรู้สูงใช่มั้ย" เมี่ยงเสริมค่ะ "รวยด้วยนะ" อิ๋มชักเพ้อค่ะ "อิ๋มกลัวจะไปเจอเอาโรบินฮู้ดน่ะสิ" (หาให้ได้ก่อนเถอะแม่คุณ) รุ่งขึ้น พวกเราลุกขึ้นแต่งตัวไปส่งอิ๋มขึ้นเครื่องบินค่ะ สำหรับเพลงยอดนิยมตอนนี้นะคะ คือเพลงคู่กัดของพี่เบิร์ด ธงไชย แมคอินไตยค่ะ ดังแบบสนั่นลั่นโลกาเลยนะคะในช่วงที่พวกเราเพิ่งทำงานปีแรก และในช่วงที่อิ๋มไปเรียนต่อด้วยค่ะ ลองร้องกันดูมั้ยคะ "ลิ้นกับฟัน พบกันเมื่อไหร่ก็เรื่องใหญ่ น้ำกับไฟ ถ้าไกลกันได้ก็ดี.........." (หาเรื่องอู้ค่ะ) และตามมาอย่างกระชั้นชิด คือเพลงพลิกล็อค เพลงชุดแรกของพี่ติ๊นาค่ะ ที่ร้องว่า "พลิกล็อคกันน่าดู๋.....ถล่มทะล้ายยย พลิกล็อคกันมากมายแบบเทกระเป๋า พลิกล็อคกันอย่างงี้ ฉันเสียจนตัวเบา จะให้ฉันนั้นเอาคืนที่ใคร" มีอีกนะคะ แต่เดี๋ยวมัวแต่พูดเรื่องเพลง เขาจะหาว่าดิฉันอู้ค่ะ พวกเราเฮโลไปส่งอิ๋มที่สนามบิน พร้อม ๆ กับครอบครัวของอิ๋มค่ะ แต่เวลาถ่ายรูปออกมา พวกเราดูจะเป็นญาติมากกว่าใคร อิ๋มร่ำลาพวกเราและครอบครัวทั้งน้ำตา ตอนเธอเดินจากไป เพื่อเดินเข้าห้องตรวจพาสปอร์ต อิ๋มเดินไปหันมามองพวกเราไป รองเท้าส้นสูงพลิกไปหลายทีค่ะ (ถ้าไม่พลิกก็ไม่ใช่อิ๋มค่ะ) พวกเรารับปากกับอิ๋มว่าจะเขียนจดหมายถึงเธออย่างสม่ำเสมอ (ตอนนั้นยังไม่มีอีเมล์นะคะ...) คิกขุที่เหลือเศร้ากันไปหลายวันค่ะ จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เพื่อนตอน 4 .................บทส่งท้าย........................... เรื่องราวของอิ๋มยังไม่จบง่าย ๆ ค่ะ แต่จะมาขอสรุปเป็นบทส่งท้าย เพราะหลังจากที่เธอไปเรียนต่อที่อเมริกา พวกเราก็ไม่ได้ตามไปช่วยลุ้นช่วยหนุนให้เธอได้คู่ จึงสามารถนำมาเขียนได้แต่เพียงจากการบอกเล่าของอิ๋มและปะติดปะต่อเอากับการบอกเล่าของผู้รู้เห็นท่านอื่น ๆ (ไอ้ผู้รู้เห็นนี่ก็ไม่รู้ไปรู้ไปเห็นมาได้ยังไง เฮ่อ) เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก อิ๋มเรียนจบปริญญาโทโดยใช้เวลาแค่ปีครึ่ง (เจ๋งมั้ยล่ะ) เธอกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มร่างบึ้กคนหนึ่ง ทีแรกเธอเขียนมาบอกพวกเราว่าเธอเจอเขาที่นั่น พวกเราก็ไม่ได้เอะใจอะไร ที่ไหนได้ โลกมันกลมจริง ๆ นะคะ พ่อหนุ่มบึ้กคนนั้น คือรุ่นพี่ของเราอีกนั่นแหละ เขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ตอนเราเรียนปีหนึ่งค่ะ ชื่อว่าพี่ยุทธ์ค่ะ พวกเรารู้จักพี่ยุทธ์ดี แต่ไม่ถึงขั้นสนิทสนม ยิ่งอิ๋มยิ่งไม่เคยสนใจเขาเลยสักน้อย เรียกว่าเดินผ่านกันไปมาฉาก ๆ และทักทาย ยกมือไหว้ตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง แหวนหัวเราะก๊ากเมื่อเจอที่ยุทธ์ในวันที่อิ๋มพามาแนะนำ เพราะพี่ยุทธ์นี่ร่างล่ำบึ้กเอาจริง ๆ แถมยังยิ้มยากพูดน้อย ตอนเราเรียนปีหนึ่งพวกเรากลัวเขาอย่างกับอะไร เคยเปรย ๆ กับรุ่นพี่อีกคนว่า "พี่ยุทธ์หน้าเหมือนเสืออ่ะ" พี่คนนั้นบอกกับเราว่า "เหมือนเสือที่ไหนกัน พี่ว่าเหมือนควายต่างหาก" ที่แหวนก๊ากก็เพราะเธอนึกถึงอันนี้นี่แหละค่ะ อิ๋มบอกพวกเราว่าพี่ยุทธ์เป็นเฟิร์สคิสของเธอ แหวนจ๊ากเลยค่ะ จูบเข้าไปได้ยังไงวะ "มันเหงานะโว้ย" อิ๋มว่า "แล้วมันก็หนาว ๆ โรแมนติกน่ะ" กลับมาเมืองไทยได้ไม่นาน อิ๋มกับพี่ยุทธ์ก็เลิกกันค่ะ หลังจากนั้นอีกหลายปี หัวใจอิ๋มก็ยังเร่ร่อนพเนจรไปเรื่อย เดี๋ยวพบเดี๋ยวจากกับหนุ่มอีกหลายคน ไม่ลงเอยเอาสักที จนกระทั่งวัยล่วงสามสิบได้ มาระยะหลังเธอดูสุขุมขึ้นค่ะ เป็นอาจารย์เต็มตัว แถมยังได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นหัวหน้าภาควิชาภาษาอังกฤษ ก็ภาคที่พวกเราเคยเรียนอยู่นั่นแหละ เธอตัดสินใจรับทุนจากมหาวิทยาลัยอีกครั้ง คราวนี้เพื่อไปเรียนต่อปริญญาเอกค่ะ ในโค้งสุดท้ายนี่เองค่ะ ที่พระเอกตัวจริงของเราเพิ่งจะมาปรากฏตัว ชื่อของเขาคือ ดร.ธันวาค่ะ อิ๋มเรียกเขาว่าพี่ธันว์ พี่ธันว์เป็นด๊อกเตอร์ที่เพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่งคณบดี เป็นหัวหน้าคณะวิชาคนละคณะกับอิ๋ม เขาเป็นหนุ่มนักวิชาการ สูงสง่างาม ฉลาดปราดเปรื่อง เรียกว่าคว้าตำแหน่งคณบดีตั้งแต่อายุยังน้อย เหมาะสมกับอิ๋มอย่างกับคัดมาไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ เรียกว่าพวกเราหาข้อตำหนิไม่ได้เอาเลยล่ะ (ไม่สนุกแฮะ) ต้นรักงอกเงยและงอกงามอย่างช้า ๆ และเป็นธรรมชาติค่ะ ไม่ยักกะมีอุปสรรคใด ๆ (นี่รึเปล่า ที่เขาเรียกว่าเนื้อคู่) คบหากันได้ไม่นาน อิ๋มก็ไปเรียนต่อด๊อกเตอร์ค่ะ ใช้เวลาไม่ถึงปี เธอก็กลับมาทำวิทยานิพนธ์ที่เมืองไทย และจบปริญญาเอกได้อย่างกับปอกกล้วยเข้าปาก อิ๋มบอกเราว่าเธอชอบเรียน การเรียนหนังสือสำหรับเธอนั้นเสมือนเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งค่ะ อิ๋มแต่งงานกับดร.ธันวาเมื่ออายุปาเข้าไปสามสิบสาม แต่เธอก็สวยพริ้งเชียวนะคะ ในคืนงานแต่งงานของเธอน่ะค่ะ ไม่ชักช้ารีรอ อิ๋มมีลูกชายน่ารักในปีถัดมา ชื่อว่าน้องบอนด์ค่ะ ทุกวันนี้อิ๋มมีความสุขกับครอบครัวของเธอมาก และเป็นอาจารย์ที่ดีมาก ๆ คนหนึ่ง ..แม้ว่าจะยังโก๊ะเหมือนเดิม............. แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 47 21:36:56 จากคุณ : Pl@too - [ 25 เม.ย. 47 21:18:05 ]