ความคิดเห็นที่ 1 ----ตอนที่ 1---- คำรำพัน ผมเคยฝันไว้ว่า วันหนึ่ง จะเขียนเรื่องราว ของตัวเอง ตั้งแต่ วัยเด็ก จนถึง ปัจจุบัน เพื่อเก็บไว้เป็นของที่ระลึกสำหรับ ตัวเอง เหตุที่ผมอยากเขียน เพราะ ผมเอง ก็รู้สึกแปลกใจกับชะตา ชีวิตตัวเอง และ ไม่ทราบได้ว่า ทำไม มันจึง แปลกๆ คิดอยากเขียนตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยลงมือเขียน เพราะ เสียดายรายละเอียด เล็กๆ ในสมุดบันทึก ผมจำได้ว่า ผมเขียนบันทึกตั้งแต่ตอนอยู่ ม.หนึ่ง และจนถึง วันนี้ ผมก็ยังเขียนอยู่เป็นประจำ จริงๆ แล้วผมอยากพิมม์ บันทึกต้นฉบับ แต่เนื่องจาก บาง ครั้งมีบางเรื่องที่ไม่เหมาะสม ในที่สุดผมจึงได้แต่คิด เรื่องราวที่ผมอยากเขียน ก็ถูกเก็บ เอาไว้ในสมุดบันทึก ต่อไป และแล้ว ในเดือนที่ผ่านมา ในภาวะ ที่ชีวิต รู้สึกสับสน ผม จึงเริ่มต้นย่อบันทึกชีวิต ของตัวเอง ย่อบันทึกชีวิต เพื่อเป็นอุทหรณ์สำหรับตัวเอง ย่อชีวิต เพื่อ บอกตัวเอง ว่า "ชีวิตคนเรามันไม่แน่หรอก หน้าที่ของเราคือทำวันนี้ให้ดีที่สุด" ขอแสดงความนับถือ ยาโมเมะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 16:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ----ตอนที่ 2---- 25 กพ.  มองนักศึกษาญี่ปุ่นแล้วนึกถึงวันวาน วันนี้มหาวิทยาลัย ดูเหมือนมีการสอบ หรือ เป็นการมอบตัว เด็ก นักศึกษาก็ไม่แน่ใจ ก็เลยเห็น พ่อเดินมา กับลูก  ลูก เดินมากับแม่   ดูแล้วช่างอิจฉาเหลือเกิน ขนาดอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว พ่อแม่ ยังมาคอยดูแล ถึงมหาวิทยาลัย   ....... ...... ย้อนนึกไปถึงช่วงสอบเอ็นทร๊าน จำได้ว่า ตอนนั้นไม่เคย คิดเหมือน กันว่าจะได้มาเรียนกรุงเทพ  เพราะเด็กส่วน ใหญ่ เมื่อจบ ม.ต้น ที่เบตง ก็จะหนีเข้าเมือง  เพราะ เขา บอกกันว่า หากอยู่เบตง เอ็นไม่ติดแน่ๆ   เราก็อยากหนีเหมือนกัน แต่ ไม่มีกะตังค์ กับเขา ก็เลยหนี ไม่ได้ จำยอมที่จะ เป็นเด็กเบตง ตลอดกาล ตอนกรอกข้อสอบ สมัครเอ็น เขาก็บอกว่า ให้ประมาณตัว เองหน่อย อย่าเลือกสูงมากนัก แต่เผอิญ ผมสอบเทียบก็ เลยไม่แคร์มากนัก ในการเลือกอันดับ เพราะคิดว่าหากไม่ ติด ก็ลองใหม่ เนื่องจากไม่ได้หวังจะได้ไปเรียนในกรุงมากนัก ก็เลยเลือก อันดับ ตามใจชอบ  เพราะคิดว่ายังไง ก็ไม่น่าจะเอ็นติด ซึ่งในขณะนั้น เลือกได้สี่อันดับ  อันดับหนึ่ง ผมใส่ รัฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ อันดับ สอง ใส่ นิติศาสตร์ จุฬา อันดับ สาม ก็ใส่ เกษตร แล้วตาม มาด้วย มหาลัยใกล้ บ้าน คือ รัฐศาสตร์ ปัตตานี   ดวงมันเกิดฟลุ้ค สอบเข้ารัฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ ได้  หาก ถามว่าทำไมเลือกรัฐศาสตร์อันดับหนึ่ง  ก็แค่บอกได้คำ เดียวว่า ตอนนั้นไม่ชอบหน้าปลัดอำเภอ ที่ใส่ชุดข้าราชการ รีดไถชาวบ้าน     คิดแบบเด็กๆ ว่า ข้าจะกลับมาเป็นนายอำเภอ และกลับมา จัดการ:-)ในอนาคต   ไม่นึกว่าเอ็นได้จริงๆ   ....... เอ็นติดแล้วก็มีปัญหาอีกมากมาย   ตอนนั้นก็ยังไม่มีเงิน ก็เลยไปบอกเถ้าแก่ ที่ทำงานด้วยว่า "เถ้าแก่ ผมคงไม่ไปเรียนนะ  จะอยู่ทำงานต่อ เก็บเงินให้ ได้สักก้อนก่อนแล้วค่อยเอ็นใหม่" ดูเหมือนไม่มีใครเห็นด้วยกับความคิดนั้น   ผมเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่า จะไปเรียนได้อย่างไร ใน เมื่อมีเงินเก็บเอาไว้ไม่แค่นิดหน่อย   แต่เมื่อได้รับฟังความเห็นจากครู  คนขายไก่ทอด คนขาย ม้วนเทปข้างๆ โรงแรม ที่ทำงานอยู่ เขาก็บอกว่าไปเถอะ อย่างน้อย ก็ไปตายเอาดาบหน้า   คุณครูประจำชั้นให้เงินมา พันหนึ่ง ครูแนะแนวให้เพิ่มเติม มาจำนวนหนึ่ง คุณครูอีกหลายๆ คนก็แถมๆ กันมา   คนขายม้วนเทป  คนขายไก่ทอด ผู้จัดการธนาคารออมสิน และคนที่เคยเห็นหน้า ก็แถมมาให้คนละร้อยสองร้อย   แม้เงินจะไม่มาก แต่ ก็เป็นกำลังใจอย่างมาก ที่ทำให้ เรา ตัดสินใจเข้ากรุงเทพ แปลกดี ทั้งๆ ที่คนเหล่านี้ ก็มิใช่ญาติ ทำไมเขาจึง มีน้ำใจขนาดนี้   ......... เก็บสมบัติทุกชิ้นที่มีอยู่ใส่กระเป๋า มุ่งสู่กรุงเทพ ไม่รู้หรอก ว่า ถึงกรุงเทพ แล้วจะพักที่ไหน   ในกระเป๋า ก็มีเบอร์โทรศัพท์ สาม เบอร์ เบอร์หนึ่งเป็นเบอร์ ของเพื่อนครูประจำชั้น เบอร์หนึ่งเป็นเบอร์ ของน้องชายครู สอนสังคม และอีกเบอร์หนึ่ง เป็นเบอร์ ของ ญาติ เถ้าแก่ ที่ อยู่กรุงเทพ   ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีเพื่อน มีแต่สมุดเฟรน์ดชิพเล็กๆ ที่ เพื่อนๆ เขียนให้ก่อนลาออกจากโรงเรียน   รู้แต่ว่า ได้รับจดหมายให้ไปรายงานตัว ที่ธรรมศาสตร์  แต่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อถึงกรุงเทพ จะนอนที่ไหน และยิ่ง ไปกว่านั้น เงินที่ทำงานเก็บเอาไว้ จะเพียงพอสำหรับการเรียนมหาลัย หรือ   รถไฟชั้นสาม ต้นทางยะลา ปลายทางกรุงเทพ นั่งๆ หลับๆ ตื่นๆ เมื่อมากๆ ก็ปูหนังสือพิมม์ ลงบนพื้น และมุดลง ไป นอนใต้เก้าอี้เอาแรง   เมื่อผ่านเข้าสู่วันใหม่รถไฟ ก็แล่นเข้าสู่เมืองหลวง มองไป ทางไหน ก็มีแต่ ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก  รถ รถ รถ   "ที่นี่สถานีสามเสน  ที่นี่สถานีสามเสน"  ผมจำได้แม่นมาก เพราะสถานี นี้เป็นสถานีแรกในกรุงเทพของผม   ผมลงจากรถแล้วก็โทรไปตามเบอร์ โทรศัพท์ ที่ครูประจำ ชั้นให้มาโทรเท่าไหร่ ก็โทรไม่ติด   เอาไงดี ในที่สุดก็เปลี่ยนเป้าหมาย โทรไป อีกเบอร์หนึ่ง ที่ คุณครูสอนวิชาสังคมให้มา เป็นเบอร์ของน้องชาย แต่ก็โทร ไม่ติดอีก ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร   ตอนนั้นใจแป้วมากเลย แม้จะเป็นผู้ชาย แต่เมื่อต้องมายืน อยู่ใจกลางเมืองหลวง ก็รู้สึกโหวงเหวงไปหมด มีคนมากมาย มีคนมากมาย แต่ไม่มีคนที่เรารู้จัก  และไม่มี คนที่รู้จักเรา ทำไงดี ทำไงดี  สมองช่วงนั้นมีแต่ความหวาด กลัว และว่างเปล่า หรือคืนนี้เราจะต้องนอนที่สถานี แห่งนี้ แล้วพรุ่งนี้เช้า   ค่อยไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์   ...... ...... เมื่อนึกถึงอดีต ก็แอบยิ้มให้กับตัวเอง  เส้นทางเดินชีวิต ที่ แปลก แปลก ดูเหมือนพระเจ้าเล่นตลก แต่พระเจ้า ก็ไม่ได้ ละทิ้ง แต่อุตสาห์ ส่งเรามาถึงเมืองหิมะ เมืองในฝันยามเด็ก ของเรา   วันนี้เห็นนักศึกษารุ่นพี่ คอยเป็นอาสาสมัครช่วยบอกทางน้องๆ   รู้สึกประทับใจกับกิจกรรมเล็กๆ เพราะบางครั้ง สำหรับคน เมืองไกล เรื่องเล็กๆ อาจเป็นเรืองใหญ่ ก็ได้   งานวิทยานิพนธ์ที่เตรียมมากอาทิตย์ ที่แล้ว ก็ต้องเป็นอัน ต้องถอยหลังไปอีกอาทิตย์ ด้วยความเชื่อมั่นในวิทยาการ ของ ทัมท์ไดร์พ ก็เลยชะล่าใจ ไม่ได้ แบ๊กอัพ ข้อมูลเอา ไว้  วันนี้ดิสดันพิการไปเฉย และข้อมูลทั้งหมด ก็หายไป   ฝันร้ายที่เป็นจริง นึกถึงคำเตือนของน้องคนหนึ่ง ที่บอกว่า ควรจะแบ๊กอัพเอาไว้ ให้มากเท่าที่ทำได้   ยังดีที่พอมีข้อมูลที่ปริ๊นออกมาอยู่บ้าง วันนี้ ก็นั่งคีย์ ไปจน ถึงเที่ยงคืน และมานั่งบันทึกประจำวันหน้าคอม   วันเวลาหมุนผ่านไปเร็วเหลือเกิน  เราคงย้อนกลับไปไม่ได้ แต่ เราสามารถทำวันนี้ให้ดีที่สุด บันทึกโดย ยาโมเมะ   ตีสองของวันพรุ่งนี้ของเมื่อวาน   ปล.วันนี้อ่านหนังสือรายสัปดาห์ เล่มหนึง เห็นจั่วหัวว่า   " พร่งนี้ ที่ไม่มีวันนี้ "  ไม่ได้อ่านข้อความในเรื่อง แต่ชอบ ชื่อหัวเรื่องไม่รู้ทำไมเหมือนกัน **แก้ไข** จัดเรียงข้อความให้สวยขึ้นเท่านั้นก่ะ แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 47 17:08:46 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 17:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ----ตอนที่ 3---- บันทึก:ย้อนอดีตกับวันวาน แม่ของเปี๊ยก สองสามวันที่ผ่านมาไม่มีอะไรใหม่ในชีวิตมากนัก ก็เลย หวนกลับไปเก็บบันทึกช่วงเวลาเก่าๆ มา อ่านต่อ ...... ...... ...... หลังจากติดต่อหาที่พักจากเบอร์โทรศัพท์ทั้งสองเบอร์   ที่ได้รับมาจากคุณครูไม่ได้ ผมก็นั่งลงที่ชานชลา และ รื้อกระเป๋า อีกรอบ ในที่สุด ก็เจอเบอร์โทรศัพท์ อีกเบอร์ เป็นเบอร์ ของญาติเถ้าแก่   ที่เราทำงานอยู่   "ถ้าลื้อไม่มีที่ไป ก็ให้โทรไปที่นี่" เถ้าแก่บอกผมและให้ เบอร์โทรศัพท์ ก่อนเข้ากรุงเทพ ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง เธอไม่ถาม ไถ่อะไรมาก พอรู้ว่าผมเป็นใคร ก็บอกว่า "ให้นั่งรถแท๊กซี่ มาลงที่วงเวียนใหญ่ เซ็นทรัล ลาดหญ้า เดี๋ยวจะให้คนไป รับที่นั่น" ผมนั่งแท๊กซี่มาถึงลาดหญ้า จากนั้น ญาติเถ้าแก่ก็มารับ และให้เรานอนที่ชั้นสอง กับ ลูกๆ ญาติเถ้าแก่   วันรุ่งขึ้น ก็เป็นวันสัมภาษณ์  เป็นครั้งแรก ที่ผมจะต้องนั่ง รถเมล์ ไป ธรรมศาสตร์   ธรรมศาสตร์ คือ อะไร ผมไม่ค่อยรู้หรอก รู้แต่ว่ามันเป็น อะไรที่ค่อนข้างใหญ่ สำหรับเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง   ธรรมศาสตร์ อยู่ไหน ผมก็ไม่รู้จัก  แต่ญาติเถ้าแก่บอกว่า ให้นั่งสายสาม  แล้วถึงสนามหลวงแล้วค่อยลง   นั่งรถเมล์ ครั้งแรก ตื่นเต้นมาก  ต้องคอยมองข้างนอก ตลอด ว่ามันถึง แล้วหรือยัง   กรุงเทพช่างใหญ่ เหลือเกิน  ตึกเต็มไปหมด  มองไปที่ ไหน ก็เหมือนกันหมด   ร้อน  เหม็น  แต่ก็ดูเป็นเมืองที่น่าตื่นเต้นดี   เมื่อกระเป๋าบอกว่าถึงสนามหลวงแล้ว ผมก็รีบก้าวลงส่วน มือซ้ายก็หนีบเอกสารที่ต้องใช้ในการสัมภาษณ์ วันนี้ขา ซ้ายก้าวถึงพื้น ขาขวา ยังเหยียบไม่ถึงพื้น รถเมล์ ก็ออก ไปเสียแล้ว  ผมทรงตัวไม่ได้ ก็เลยล้มลงอย่างไม่เป็นท่า ตรงป้ายรถเมล์ เจ็บมันไม่เท่าไหร  แต่ความอายนี่สิ มันมีมากเหลือเกิน   อุตสาห์ใส่ชุดนักศึกษาสีขาว ทำตัวเป็นคนกรุงแล้ว ก็ต้อง มา เหรอหรา เอาตอนจบ   หลังจากอยู่กรุงเทพสักพัก ก็เพิ่งรู้ว่า รถเมล์ กรุงเทพ เขา ไม่จอดกันเพียงแต่ชลอ ดังนั้นผุ้โดยสารจึงต้องกระโดดลง เร็วๆ  หรืออีกวิธีหนึ่ง ก็คือ ลงจากรถแล้ว เพื่อรักษาสมดุล บางครั้งต้องวิ่งไปทางเดียวกับรถเมล์สักสองสามเก้าค่อย หยุด   ..... ..... สอบสัมภาษณ์เสร็จตอนกลับ ก็จำได้ว่า ต้องนั่งสายสาม กลับเหมือนเดิม แต่เนื่องจากกลัวว่าจะลงป้ายผิด ก็เลย ตัดสินใจ เดินกลับ   ไม่แน่ใจหรอกว่า วงเวียนใหญ่ กับสนามหลวงห่างกันแค่ ไหน แต่คิดว่าอย่างน้อยน่าจะเดินได้  และ การเดินก็เป็น การสำรวจเส้นทางไปในตัว   ตอนที่ไม่แน่ใจว่า เดินถูกทิศ หรือไม่ ก็คอยสังเกตว่ามีรถ เมล์สายสามผ่านหรือไม่  เมื่อเห็นสายสามผ่าน ก็รู้สึกปลอดภัย   ยามจะเลี้ยว ไม่แน่ใจจะเลี้ยวทางไหน ก็รอ รถเมล์ สายสาม  จากนั้นก็เดินไปตามทิศนั้น ในที่สุดก็มาถึงที่พักจนได้ แต่ก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร และตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่เคยเดินอีกเลย เพราะสามารถจำเส้น ทางได้ แม่นยำเกือบทุกหัวโค้ง   ........ หลังจากสัมภาษณ์และรายงานตัวเสร็จ ก็มีเวลาว่างประมาณ สองอาทิตย์ก่อนมหาวิทยาลัยเปิด   ญาติเถ้าแก่ฝากให้ผมทำงาน ที่ร้านขายลูกชิ้นแห่งหนึ่ง ซึ่ง พี่สาวแกเป็นเจ้าของอยู่   ผมก็ตื่นแต่ตีห้า เดินไปโรงงานลูกชิ้นซึ่งห่างจากที่พัก ประมาณ ห้านาที หน้าที่ของผมก็คือ ทำหน้าที่หั่น เนื้อ   และ  แยกไขมันออกจากเศษเนื้อ เขาบอกว่าเนื้อที่จะทำ ลูกชิ้น จะต้องไม่มีมันติด   เถ้าแก่ที่นี่ผมจำชื่อไม่ได้ รุ้แต่ว่า เราเรียกกันว่า "แม่ของเปี๊ยก" เนื่องจากเขามีลูกชายชื่อเปี๊ยก และเปี๊ยกก็เอ็นติด ธรรมศาสตร์ เหมือนกัน แต่เป็นคณะวารสาร   เสียงหมอลำ  ผสมกับเสียงเครื่องบดลูกชิ้น  เสียงลูกค้าสั่ง ลูกชิ้น เสียงรถมอเตอร์ไซค์ส่งลูกชิ้น   คนงานที่นี่มีประมาณสิบคน ทุกคน เป็นคนอีสาน ส่วนใหญ่ ก็กินนอนอยู่ที่นี่ ทุกคนมองหน้าผมแปลกๆ  และผมก็ไม่ ค่อยกล้าคุยกับใครนัก   หลังจากสนิทกันสักพักหนึ่ง หลังจากฟังหมอลำด้วยกัน มา ครบอาทิตย์ คนงานเหล่านั้น ก็เริ่มคุยกับผม  เขาบอกว่า เขารู้สึกแปลกใจมาก ว่า ทำไม นักศึกษาธรรมศาสตร์มา ทำงานที่นี่   ..... ..... ผมทำงานจากตีห้า ถึง ประมาณ แปดโมงเช้า จากนั้น "แม่ ของเปี๊ยก" ก็บอกให้คนในร้านทำก๋วยเตี๋ยวจานพิเศษให้กิน ฟรี  และคุณยายของเปี๊ยกก็แถมโค้กให้หนึ่งขวด ผมทำงานที่นั่นประมาณสองอาทิตย์  จากนั้นก็ต้องย้ายไป ธรรมศาสตร์ศูนย์รังสิต   ก่อนไป ก็ไปรับเงินเดือน จริงๆ แล้ว หากคิดตามค่าแรง ก็จะ ได้แค่ประมาณ 1500 เพราะได้ทำงานจริงๆ แค่ประมาณวันละ สาม สี ชั่วโมง แต่เมื่อเปิดซองออกมา เห็นเงิน "ห้าพันบาท" "เถ้าแก่ ใส่เงินผิดหรือเปล่า " ผมถาม หลังจากเปิดซอง   แม่ของเปี๊ยกแสดงท่าทางบอกให้เงียบๆ   แกบอกว่า แกให้เงินพิเศษ จะได้เอาไว้ เป็นเงินก้นถุงในการ ศึกษาเล่าเรียน   ผมยกมือไหว้  รู้สึกซาบซึ้ง กับความเมตตา ที่เขามีให้   "พรุ่งนี้จะต้องย้ายไปธรรมศาสตร์ รังสิตใช่ไม๊    ไป พร้อมกับเปี๊ยกเลยสิ จะขับรถไปส่ง"แม่ของเปี๊ยกบอกผม มื้อเย็นผมได้รับเกียรติให้กินข้าวกับครอบครัวของเปี๊ยก พ่อ แม่ คุณยาย และน้องของเปี๊ยก บวก ผม ซึ่งเป็นใครไม่ รู้   ......... เมื่อเข้ามหาลัยแล้ว แม้ผมจะไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว แต่ ผมเอง ก็แวะมาเยี่ยม ครอบครัวของเปี๊ยก อย่างน้อย สาม เดือนครั้ง   ทุกครั้งที่ผมมาเยี่ยม แม่ของเปี๊ยก ก็สั่งบะหมี่ชามใหญ่ และใส่ลูกชิ้นพิเศษให้   คุณยาย ก็หยิบโค้ก และ น้ำแข็งมาแถม   คนทำงานในร้าน ซึ่งเคยนั่งหั่นเนื้อด้วยกัน ก็ชำเลืองดูมาที่ ผม แล้วก็หันไปพูดอะไรกันเอง   ทุกครั้งที่ผมลาจาก ปกติจะต้องจ่ายเงิน แต่ คุณแม่เปี๊ยก บอกไม่ต้อง และขณะทีผมยกมือไหว้ เพื่อ อำลา  ทุกครั้ง "แม่ขอเปี๊ยก" ก็จะเดินไปที่ลิ้นชัก แล้วก็หยิบเงิน พัน สองพัน สอดใส่ ซองให้มา   ผมเกรงใจมาก ปฏิเสธ ไม่เอา แต่คุณแม่ ก็ผลักมาให้ผม จนได้ "เอาไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ  คนที่เรียนได้ก็อยาก ให้เรียน หน้าที่ของเธอก็คือเรียน " ผมไม่แน่ใจว่า เถ้าแก่ที่เบตง พูดอะไรเกี่ยวกับตัวผม  แต่ที่ รู้ก็คือ ดูเหมือนทุกคนจะรักผมมาก ไม่ว่าเจอญาติคนไหน ของเถ้าแก่ ดูเหมือนเขาจะรู้จักผมดีกันทุกคน  และ ทุกคน ก็ต้องพยายามยัดเงินให้ผม   ช่วงชีวิตนี้ ก็เป็นช่วงชีวิตที่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่า ความรัก ความเมตตา ที่ไม่ได้แบ่งกันด้วยสายเลือด  แต่เป็นความ รักอันบริสุทธ์ ที่มนุษย์ คนหนึ่งให้กับ มนุษย์ อีกคนหนึ่ง   ............... ..............   แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 47 17:38:44 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 17:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตต้องสู้จริงๆครับ น่ายกย่องมาก อ่านแล้วอึ้งไปพักหนึ่ง ในที่สุดก็สรุปได้ว่าความตั้งใจ การทำความดี นั่นไม่เสียเปล่า คนดีอยู่ที่ไหนพระคุ้มครอง จะติดตามอ่านต่อครับ จากคุณ : bm2010 - [ 1 เม.ย. 47 17:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณพี่ต่าย ที่นำเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านค่ะ.. ยังติดตามอ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : =KaDe= - [ 1 เม.ย. 47 18:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ที่ห้องทำงานเอาบทความเรื่อง"พรปีใหม่" ติดบอร์ดไว้ แต่เรื่องนี้เห็นทีจะต้อง พรินท์ใส่ซองให้น้องสาวคนเล็กซะแล้วค่ะ อ่านไป น้ำตาซึมไป ไม่ใช่เพราะความสงสารนะคะ แต่เป็นเพราะความซาบซึ้งมากกว่า ซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนมนุษย์ที่แสนจะจิตใจดี และซาบซึ้งในความอุสาหะ อดทน ของเจ้าของเรื่องค่ะ สมัยเรียนเคยมีเพื่อนมาจากเบตง จากโก-ลก แต่เขารวยกว่าเราค่ะ ก็สนิทกันดี ดอกไม้ช่อนี้ ฝากให้คนขยันอดทน ( และต้องเป็นคนดีแน่นอน- สังเกตจากการได้รับความเมตตาค่ะ) นะคะ น้องต่าย จากคุณ : อ้อแอ้เอง - [ 1 เม.ย. 47 18:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (เดี๋ยวเอาไว้ค่อยมาทักคุณ bm2010, น้องเกด และพี่อ้อ นะคะ เดี๋ยวขอแปะต่อก่อนค่ะ) ================================= ----ตอนที่ 4---- บันทึก:ความทรงจำในปฐมวัย ตอนที่หนึ่ง "บ้าน" เวลาผ่านไป ความทรงจำในวัยเด็กก็ค่อนข้างเลอะเลือนไป มาก แต่ก่อนที่จะเลอะเลือนไปมากกว่านี้ ก็ลองนั่งนึกถึง ภาพย้อนกลับไปให้ไกลที่สุด ...... ...... บ้านผม ไม่แน่ใจว่าเป็นบ้านผม หรือเปล่า แต่เอาเป็นว่า ผม อาศัยอยู่ที่นั้น บ้านแรก อยู่ในสวน ห่างจาก ถนน ลาดยางมะตอย ประมาณ หกกิโลเมตร ที่นั่น มีสมาชิก กี่คน ไม่แน่ใจ เพราะ บางครั้ง ก็มีคนมากกว่าที่ผมเคยนับไว้ แต่สมาชิก โดยพื้นฐานที่ผมเห็นอยู่ทุกวัน ก็มี ผุ้ชาย สาม คน และ ผู้หญิงสี่คน คนที่เราขนานนามว่า คนบ้า หนึ่งคน ผมไม่รู้หรอกว่า คนบ้าคนนั้น เป็นใคร และ ทำไมต้อง มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ นอกจากมนุษย์แล้ว ก็มีหมา ประมาณ สิบตัว ขี้เรื้อน ครึ่งหนึ่ง ที่เหลือ ก็ขี้ก้าง น้ำดื่มน้ำใช้ก็ไม่ได้พึ่งพาน้ำประปา แต่ ต้องลงจากเขา ประมาณครึ่งกิโล ก็จะมีบ่อน้ำ ซึ่งที่นี่เราใช้ ทั้งอาบ ทั้งกิน ทั้งดื่ม และเมื่อาบน้ำเสร็จ หน้าที่ของผม ก็มีหน้าที่แบก น้ำ ขึ้นมา ใส่ ตุ่มที่บ้าน เก็บเอาไว้ ใช้ทำกับข้าว เสียงผู้หญิงที่ผมเรียกว่า"แม่" และ เสียงโหยหวนของคนที่ เรียกว่า "คนบ้า" ดูเหมือนเป็นเสียง ที่คู่กับบ้านหลังนี้ตลอด ผมไม่รู้หรอกว่า ทำไม "คนที่เราเรียกว่า แม่" ต้องตีผู้หญิง อีกคนหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า "คนบ้า" ซึ่งทั้งสองคน ก็อยู่ในวัย ใกล้เคียงกัน เวลาสองคนนี้ เขาตีกัน ผม ก็จะใช้ต้นยาง เป็นที่กำบัง และ แอบดูแม้ผมไม่รู้ถึงสาเหตุ ที่"คนบ้า" คนนี้ต้องถูกตี แต่เสียงรำไห้ และเสียงกรีดร้อง ทำให้ผมรู้สึกหวิวๆ เสมอ ผมไม่เคยคุยกับ"คนบ้า" ผมไม่รู้ว่าเขาทำไมมาอยู่ที่นี่ และ"คนบ้า" ก็ไม่เคยคุยกับผม แต่"คนบ้าชอบมองผม" ผมกลัว อย่างไรก็ตามหลังจากขึ้นป.สอง "คนบ้า คนนี้ก็หายไป "ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน และ คนที่ผมเรียกว่า"พ่อ" และ เรียกว่า "แม่" ก็ไม่เคยพูดถึง"คนบ้า" คนนั้นให้ฟังอีก ...... ...... ...... ส้วม บ้านหลังนี้ไม่ได้กำหนดเอาไว้ชัดเจน แต่มี"เสียม" และ "จอบ" วางเอาไว้หน้าบ้าน เอาเป็นว่าหาก รู้สึกปวด หนัก ปวดเบา ผมก็จะถือเสียมออกไป และเริ่มขุดดิน ให้ ลึกพอประมาณ กับของเสียที่ ผมกำลังจะถ่ายลง ไป จาก นั้น ก็เด็ดใบไม้ที่อยู่ใกล้ปาด ส่วนที่ยังไม่หล่น และหยิบ อีกใบ เพื่อ ปาดส่วนสุดท้าย และ ทำความสะอาด หลัง จากนั้น ก็กลบหลุมให้เรียบร้อย ทุกครั้งที่ปวดอึ ก็ต้องคอยระวัง ไม่ให้ไปขุดซ้ำรอยเก่า ซึ่ง ผมเอง ก็พลาดอยู่บ่อยๆ เพราะ ส่วนใหญ่ ตอนปวดอึ ก็ไม่ ค่อยอยากเดินไปไกลๆ ก็ขุด เอาที่มันไกล้ที่สุดนั่นแหละ และดูเหมือน คนในบ้านนี้มักจะใจตรงกัน อึนอกบ้านมีปัญหาเยอะ เพราะ เวลาฝนตกจะลำบากมาก ดังนั้นผมจำได้ว่า ผู้ชายในบ้านสามคน ได้ช่วยกันขุดหลุม กว้างประมาณหนึ่งเมตร และ ลึกประมาณหนึ่งเมตร จาก นั้นก็เอาสังกะสี มุงข้างบนและมุงข้างๆ และเราเรียก ที่ที่ นั่นว่า ส้วม ใช่ มันคือ ส้วมหลุม "ไฟฟ้า" ใช่ ผมเคย เห็นตอนผม ออกไปในเมือง ผมไม่รู้ หรอกว่ามันเป็นยังไง แต่มันดูสว่างดี แต่ที่บ้านผม ไม่มี หรอก เราใช้น้ำมันก๊าดกันเป็นหลัก ตะเกียง ก็ทำง่ายๆ โดยมีองค์ประกอบสามอย่าง คือ ผ้าป่าน หรือเชือกที่ซึม น้ำมันได้ กระป๋อง เพื่อใส่น้ำมัน อีกอย่างก็คือ คอหลอด ยาสีฟันใกล้ชิด ที่ใช้หมดแล้ว ตัดเอาเฉพาะส่วนคอ จากนั้น ก็เอาผ้าป่านลอดออกมาด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่ง ก็จุ่มลงใน กระป๋องน้ำมัน แค่นี้ก็ได้ความสว่างในยามค่ำคืนแล้ว "ไม้ฟืน" ใช่ ผมจำได้ว่า ไม้ฟืนสำคัญมาก สำหรับการเตรียม อาหารทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ผมกับน้อง จะต้องออก ไป หาไม้ฟืน เพื่อเอามาเก็บเอาไว้ทำกับข้าว เนื่องจาก บ้านอยู่ในป่ายาง การหาไม้ฟืนจึงไม่ยากนัก แต่เมื่อต้อง ใช้ทุกวัน ไม้ฟืนใกล้ๆ บ้าน ก็ไม่พอระหว่างเดินทางกลับ จากโรงเรียน หากเห็นไม้ที่ตายแล้ว แม้จะอยู่ในสวนยาง ของคนอื่น ก็ไม่รีรอที่จะลากกลับบ้าน ......... ......... และนั่น ก็คือ บ้านหลังแรกที่ผมรู้จัก และ องค์ประกอบ คร่าวๆ ของบ้านหลังนั้น แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 47 21:55:19 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 21:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ----ตอนที่ 5---- บันทึก:ความทรงจำในปฐมวัย : บ้าน(ตอนที่สอง) บ้านหลังที่สองที่ผมอยู่ อยู่ในเทือกเขาติดประเทศมาเลเซีย เรา เรียกดินแดนแถบนั้นว่า เขต "ราโมง" ไม่รู้แปลว่าอะไรเหมือนกัน แต่เขาเรียกกันอย่างนั้น   บ้านหลังนี้ค่อนข้างไกล อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ สิบ   ถึง ยี่สิบ กิโลเมตรได้  ดังนั้น การจะกลับบ้าน จึงไม่ สามารถที่จะเดินกลับบ้านเหมือนเมื่อก่อนได้   เราต้องนั่งรถประจำทาง หรือ คนท้องถิ่นเรียกกันว่า "รถสวน" ซึ่งแปลว่า รถ ที่จะพาผู้โดยสารออกจากตัวเมือง และเข้าไปตาม ป่าเขา หรือ ตามสวนยางต่างๆ   ซึ่ง รถสวน นี้ ก็จะมีเส้นทางชัดเจน สายที่ผมนั่ง ก็มีแค่ สองคัน กำหนดเวลา เดินทางชัดเจน หากวันไหน มาสาย หรือ เลิกเรียนสาย ก็ต้องโบกมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน   บ้านหลังที่สอง นั่งรถสวนจากเทศบาลเบตงเข้าไป  จาก นั้นก็จอดตรงทางเข้าสวน และเดินลัดเลาะไปตามแนวเขา อีกประมาณครึ่งชั่วโมง   บ้านหลังนี้ ตั้งอยู่ริมเขา มีลำธารเล็กๆไหลผ่าน ดังนั้นเวลา จะอาบน้ำ ตักน้ำจึงไม่ลำบากมากนัก  เพราะ ลำคลองอยู่ หน้าบ้าน เราจึงอาศัยน้ำจากลำธารเล็กๆนี้ ในการดำรงชีวิต   บ้านชาวสวน จะต่างจากบ้านชาวนา หรือ บ้านชาวประมง เพราะบ้านจะไม่ได้อยู่ในละแวกเดียวกัน  แต่จะอยู่ห่างกัน บางครั้งเกือบจะสองสามกิโล ขึ้นอยู่กับความกว้างของสวน ยาง   ดังนั้น หากไม่ก้าวออกจากบ้าน ก็ไม่ต้องหวังว่า จะเห็นใคร เดินผ่านหน้าบ้าน อาจจะมีบ้าง ที่มีพรานป่า เดินพลัดหลง เข้ามา   ส้วมในยุคนี้ ก็ค่อนข้างจะสะดวก สบาย เพราะ เราเอาไม้ สองอันพาดระหว่างคองทั้งสองข้างจากนั้น ก็ปล่อยลงไป ในคลอง   แรกๆ เป็นเพียงแค่ขอนไม้ก้อนเดียว ซึ่งเวลานั่ง ค่อนข้าง ลำบาก เพราะหากทรงตัวไม่ดี โอกาส ตกลงไปก็มีมาก   ผมชอบส้วมแบบนี้มาก  เพราะ เย็นสบาย  และไม่มีกลิ่น เมื่อเทียบกับส้วมหลุม  นอกจากนี้ก็ไม่ต้องขุดให้เหนื่อย แรง   ปล่อยลงไปปุ๊บ ก็จะเห็นปลาตัวน้อยๆ โผล่มางับ  ดูแล้ว เพลินตา เพลินใจ  เรียบร้อยแล้ว ก็กวักน้ำ จากลำธารขึ้น มาทำความสะอาด   บ้านหลังนี้ อยู่กันสองครอบครัว คือ ครอบครัว เรา และ ครอบครัว "เขา" จริงๆ แล้ว ก็ไม่ใช่ "เขา"ที่ไหน หรอก   ครอบครัวอีกครอบครัว ก็เป็นครอบครัวของ น้องชายพ่อ ที่เราเรียกกันว่า อานั่นเอง   แม้บ้านหลังนี้ไม่มี คนที่เราเรียกว่า"คนบ้า" อยู่  แต่ ดู เหมือน ผู้หญิงซึ่งเราเรียกกันว่า"แม่" และ ผู้หญิง ที่เป็น เมียของ อา ซึ่งเราเรียกว่า "อาสะใภ้"  ทั้งสองคนดูเหมือน จะไม่เคยลงรอยกันเลย  และบางครั้ง ก็ดูเหมือนมีการลง ไม้ลงมือ เราไม่รูหรอกว่า ผู้ใหญ่ เขาทำไมต้องมีปากเสียงกัน  และ ดูเหมือน การที่ผู้ใหญ่ มีปากเสียงกัน ทำให้ เรา ต้องถูก จำกัดการคบหา กัน และในที่สุด เรา ก็จำเป็นต้องเลือก ว่า จะอยู่ฝั่งไหน จริงๆ แล้ว ไม่ได้เลือกหรอก แต่เราจำเป็น ต้องอยู่กับครอบครัวฝั่งเรา และถูกสอนให้เกลียด กับ ครอบครัวอีกฝั่ง แต่เราอยู่หลังคาเดียวกัน   ตอนั้นผมอยู่ประมาณ ป สอง กระมัง ดังนั้นผมจึงโตพอ ที่ จะเป็นคนดูแลน้อง ๆ หน้าที่หลักๆ ก็คือ หาไม้ฟืน มาเก็บ เอาไว้ จากนั้นก่อไฟ หุงข้าว ส่วนกับข้าว ก็ทำหน้าที่หลัก ก็ คือ ทอดปลาทู   เนื่องจากข้าวหุงด้วยไม้ฟืน และ คุม โดย เด็ก ประถม ดัง นั้น ข้าวแต่ละมื้อจึงมีคุณสมบัติ ไม่เหมือนกัน บางวัน ก็ แฉะ บางวัน ก็ไหม้ บางวันก็ครึ่งสุก ครึ่งดิบ  พ่อ กับ คนที่ เราเรียกว่า"แม่" จะบ่นเสมอ แต่เรา ก็จำไม่ได้แล้วว่าเขาว่าอะไรบ้าง   ......... แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 47 22:31:48 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 22:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ----ตอนที่ 6---- ผีเสื้อและดอกไม้ แม้คนจะเกิดมาหน้าตาอาจไม่เหมือนกัน แต่บางครั้งชะตา ชีวิต การเดินทางของคนบางช่วงเวลา ก็ทับซ้อนกันได้ จึง ไม่แปลกนัก ที่เวลา เราดูละคร บางครั้ง เราไม่ได้วางตัวเรา เป็นแค่คนชม แต่มีหลายครั้งตัวละครในอีกมิติหนึ่ง ช่าง คล้ายกับ ตัวเราเหลือเกิน และทำให้เราพลัดหลงเข้าไปใน ละครอย่างไม่ตั้งใจ   "ผีเสื้อและดอกไม้" น่าจะเป็นหนังเมื่อ ปี 1985 กำกับโดย ยุทธนา มุกดาสนิท และเป็นหนึ่งในหนังที่ได้รับรางวัล ตุ๊กตาทองหลายสาขา แต่ผมได้พบกับหนังเรื่องนี้ครั้งแรก เมื่อปีที่แล้ว ในห้อง สมุดของมหาวิทยาลัย เป็นหนังไทยเพียงห้าเรื่องที่มีอยู่ใน ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยในญี่ปุ่นที่ผมอยู่   เป็นหนังที่ทำในภาคใต้ เป็นเรื่องราวของเด็กนักเรียน ประถม คนหนึ่งในแถบสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ เนื่องจาก ปัญหาทางบ้านทำให้เขาต้องช่วยพ่อแม่หาเงินเพิ่มเติม ด้วยการเป็นพ่อค้าขายไอติมในขณะที่เป็นนักเรียนประถม ... ผมนึกย้อนกลับไปในวัยเด็กของตัวเอง"ใช่"  ในสมัยตอน อยู่ประถมผม ก็เคยไปรับไอติม จากพ่อค้า ใส่กระติก น้ำแข็งสี่เหลี่ยม และหิ้วไปโรงเรียน   โรงเรียนเข้าประมาณ แปดโมง ผมจึงต้องไปเช้า เป็นพิเศษ   เพราะช่วงทำการค้า ของผมคือช่วง ก่อน ที่จะเข้า แถวเคารพธงชาติ   ตอนนั้นค่อนข้างรู้สึกอาย  ตอนขาย  ก็ต้องหลบๆ ไม่ อยากให้ใครเห็นโดยเฉพาะหากนักเรียนผู้หญิง เดินมา ก็ ต้องรีบ เอาไปแอบ ไม่รู้ทำไม   ขายบ้างหลบบ้าง คนอุดหนุน ก็เป็นเด็กนักเรียน รุ่นไม่ต่าง กันนักเมื่อเข้าเรียนกระติกไอติม ก็จะเอาไปวางไว้หลังห้อง เรียน   ชีวิตนักเรียนประถมตอนเช้า ของผม จึงไม่เหมือนกับคนอื่นนัก ผมจำไม่ได้ว่าอาชีพขายไอติม ตอนประถมของผม นานแค่ไหน แต่คิดว่าไม่น่าจะเกิน หนึ่งเทอม ด้วยความ เป็นคนขี้อาย ยอดขายจึงไม่ค่อยได้ตามเป้ามากนัก ...... พระเอกในหนังเรื่อง"ผีเสื้อและดอกไม้" ชื่อ ฮูยัน  เขาขาย ไอติมเก่งกว่าผม ดูหนังไปพลางรู้สึกอิจฉาพระเอก ที่มีนาง เอกเป็นผู้ชักชวนเพื่อนๆ มาอุดหนุนไอติม  แถม "ฮูยัน"   พระเอก  ก็ไม่ยอมขายไอติมจนหมดกระติก แต่จะเก็บ เอาไว้ สองแท่ง คือ ให้ นางเอก ของเรื่อง กับ น้องชายที่ บ้าน ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ........ หลายครั้งในขณะที่ผมกำลังดูหนังเรื่องนี้ ผมรู้สึกว่ากำลัง อ่านบันทึกเรื่องราวในอดีตของตัวเอง แต่ต่างกันตรงที่ว่า   ไม่มีนางเอก  ไม่มีความโรแมนติก และ ไม่มีความรักเพื่อ ใคร มีแต่การเอาชีวิตรอด   ..... ผมไม่แน่ใจว่าเพื่อนๆ ของผม เคยเห็นภาพ นักเรียนประถม ที่ทำอาชีพเสริมในโรงเรียนแบบนี้ หรือ ไม่  แต่ผมเองแม้คิดว่า ในยุคนี้ อาจจะไม่มีแล้ว   แต่ในครั้งหนึ่ง ขณะที่ไปร่วมโครงการสร้างอาคารเรียน ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในเกาะเล็กๆ แถวจังหวัดกระบี่  ผม ก็เจอ นักเรียนประถมร่วมเส้นทางชีวิตเดียวกันหลายคน   ในโรงเรียนแห่งนี้ ก่อนเข้าเรียน จะมีการทำมาค้าขายที่ ค่อนข้างคึกคัก  เด็กผู้ชายคนหนึ่งหิ้วไอติม มาขาย อีกคน หนึ่ง หิ้วลูกชิ้นมาขาย เด็กผู้หญิงสองคน เอามะยมใสถุงมา ขาย   ห้องเรียนในยามเช้า จึงกลายเป็นตลาดนัด ไปโดยปริยาย   เป็นภาพโรงเรียนประถม ที่คงหาดูได้ยาก ตามเมืองใหญ่ จนบางครั้งหลายคนคิดว่า ภาพเหล่านี้คงไม่มี แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ว่า ไม่มี แต่เรา"ไม่เห็น"   เมื่อผมมาญี่ปุ่น ผมก็ไม่ลืม ที่จะเก็บภาพถ่ายของเด็ก ประถมในเกาะเล็กๆ ที่ผมไปมาด้วย  และทุกครั้งที่ผม ได้ ไปเป็นวิทยากร ให้กับเด็กประถมญี่ปุ่น ผมก็จะเอาภาพ เหล่านั้นให้ดู   ซึ่งดูเหมือน ภาพเหล่านั้นทำให้นักเรียนญี่ปุ่น พร้อมทั้งครู แปลกใจกันมาก   ......... ย้อนกลับมาถึงหนังเรื่อง"ผีเสื้อและดอกไม้"  เมื่อพระเอก จบประถม ก็ตัดสินใจที่จะลาออกจากโรงเรียน  และไปทำ งานเป็น"กองทัพมด" คือคนขนของหนีภาษี ซึ่ง คนเหล่านี้ จะทำงานแถวชายแดนไทยมาเลย์  หากคนที่เคยไปภาค ใต้ อาจจะเคยเห็นภาพ คนโยนของลงตามข้างทางรถไฟ ก่อนที่รถไฟจะถึงสถานี  ซึ่งของที่เขาโยนเหล่านั้น ส่วน ใหญ่ จะเป็นของหนีภาษีจากประเทศมาเลเซีย   งานขนของเหล่านี้ต้องหนีตำรวจรถไฟ  เมื่อเห็นตำรวจ รถไฟมา พระเอกของเรื่อง ก็ต้องลอดตัวออกทางหน้าต่าง และปีนขึ้นไปบนหลังคารถไฟ   ......... ชีวิตของ"ฮูยัน" จบการเรียนลงที่ชั้นประถม และ จบชีวิต ลงตรงรางรถไฟ   ..........   ละครคือชีวิต  ชีวิต ในวันนี้ ก็คือ ละคร ที่ยังไม่จบ   บันทึกโดย   ยาโมเมะ แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 47 23:09:08 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 1 เม.ย. 47 23:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอปรบมือให้ด้วยความจริงใจ ขอบคุณคุณต่ายที่นำมาลงให้อ่านด้วยค่ะ ดีท็อกซ์อารมณ์ได้จริงๆนั่นแหละค่ะ จากคุณ : LonelyLily - [ 1 เม.ย. 47 23:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 light up my life จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ 2 เม.ย. 47 01:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆๆเลยค่ะคุณต่าย ขอขอบคุณคุณต่ายที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : O-Sushi - [ 2 เม.ย. 47 08:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ----ตอนที่ 7---- บันทึก: ความทรงจำในปฐมวัย ตอน "ผมชอบวันที่ฝนตก" "ฝนตก"เป็นวันที่ผมชอบที่สุดในวัยเด็ก   วันไหนที่ฝนตก ผมรู้ว่า คืนนั้น ผมจะได้นอนถึงเช้า ไม่ต้องตื่นขึ้นมากลาง คัน เหมือนวันธรรมดา   ครอบครัวของผม มีอาชีพ รับจ้างกรีดยาง  ซึ่งอาชีพนี้ถือ เป็นอาชีพหลักของคนส่วนใหญ่ในเบตง ที่ไม่ได้อยู่ในเขต เมือง   อาชีพกรีดยาง เป็นอาชีพ ที่ต้อง ทำในเวลากลางคืน สาเหตุ หลัก น่าจะเป็นเพราะว่า หากกรีดในเวลากลางวัน น้ำยางที่ไหลออกจากตั้น จะถูกความร้อน ทำให้ จับตัวกัน และทำให้ไม่ได้น้ำยางเท่าที่ควร   ดังนั้นเวลาหลัก ที่นิยมกัน ก็คือเวลาประมาณ เที่ยงคืน ถึงตีสาม หลังจากกรีดเสร็จแล้ว ก็ต้อง รอให้น้ำยางไหล ประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมง หลังจากนั้น ค่อยไป "เก็บน้ำ ยาง" หน้าที่ของผม ตอนอยู่ป.หนึ่ง ป.สอง ก็คือ ทำหน้าที่ยก ถังเปล่าที่จะใส่น้ำยาง ไปวางไว้ตามถูเขา   เมื่อผมโตขึ้นอีกนิด ประมาณ ป.สาม ผมก็ต้องตื่น แต่ตีห้า เพื่อไป "เก็บน้ำยาง"  วิธีการเก็บก็ไม่ยากนัก เพราะยางที่ ถูกกรีดไว้จะไหลลงสู่ถ้วย ที่วางอยู่บนพื้น  ต้นหนึ่งก็มีหนึ่ง ถ้วย เราก็มีหน้าที่เทน้ำยางในถ้วยนั้นใส่ถัง และ เก็บไป เรื่อยๆ จนเต็มถัง ที่เราถือจากนั้น ก็นำไปเทในถังขนาด ใหญ่ขึ้น ซึ่งวางอยู่เป็นระยะ ระยะ   จำนวนที่ต้องเก็บ ก็ประมาณ หกร้อย ต้น ก็ใช้เวลาประมาณ หนึ่งถึงสองชั่วโมง จึงจะเก็บเสร็จ   หลังจากนั้น ก็รีบอาบน้ำ และ วิ่งไปโรงเรียน และ มีหลาย ครั้งมากที่ต้องไปโรงเรียนสาย เพราะเก็บยางไม่เสร็จ   ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมโรงเรียน ต้องลงโทษคนไปสาย ก็ใน เมื่อผมไม่ใช่เด็กในเมือง ที่ตื่นนอนแล้วไปโรงเรียน แต่ผม ต้องทำงานก่อน คนไปสายก็จะถูกทำโทษ ในหลายรูปแบบ  ผมก็เป็นคน หนึ่ง ซึ่งถูกทำโทษเป็นประจำ เพราะไปสาย   ....... "การเก็บน้ำยาง" จริงๆ แล้วเป็นงานที่ไม่ยากมากนัก  แต่ก็ ค่อนข้างหนัก สำหรับ เด็กประถม เพราะเมื่อเก็บไปหลายๆ ต้นน้ำยางก็จะหนักขึ้นไปเรื่อยๆ   การเดินถือถังน้ำยางในป่าเขา ต้องเดินระวัง มิฉะนั้น น้ำยาง ที่เก็บมาอาจจะสูญเปล่า หากเกิดล้มขึ้นมา ผมเอง ก็เคยล้มมาหลายครั้งแล้ว เหตุผลหลัก ก็เป็นเพราะว่า สะดุดกับรากยางบ้าง สะดุดกับกอหญ้าบ้าง เมื่อทำน้ำยางหก สิ่งที่กลัวที่สุด ก็คือ จะถูกตี นอกนั้น บางครั้งล้ม ไม่ดี น้ำยางก็เทลงบนตัว บนหัว เข้าตา กว่าจะ ล้างออกได้ ก็ใช้เวลานาน ยิ่งหากหกใส่หัว เส้นผม ก็จะจับ ตัวเป็นกลุ่มๆ เป็นระยะเวลา หลายวันกว่าจะล้างออกจน สะอาดได้ เมื่อโตขึ้นอีกนิดประมาณ ป.สี่ นอกจากมีหน้าที่เก็บน้ำยาง ตอนตีห้าแล้ว ผมก็มีหน้าที่เพิ่มเติม ก็คือ ตามพ่อไป กรีดยาง ตอนเที่ยงคืน ซึ่งกว่าจะกรีดเสร็จ ก็กว่าตีสาม จากนั้น จึงเข้านอน และลุกขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อเก็บน้ำยาง ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน   ผมเบื่อมากที่จะต้องตื่นตั้งแต่เที่ยงคืน เพื่อไปกรีดยาง แต่ ผมเองก็ทำอะไรมาก ไม่ได้ ต้องทำตามคำสั่งของ "พ่อ"  และ หน้าที่นี้ ก็ติดตัวของผมจาก ประถมจนกระทั่ง จบ ม.ต้น   ดังนั้นเมื่อเลิกจากโรงเรียน ผมเอง ไม่สามารถแวะที่ไหน ต้องรีบกลับบ้าน ทำการบ้าน และรีบเข้านอน  เพราะหาก ไม่รีบเข้านอน ก็อาจจะไม่ได้นอน     วันไหน การบ้านเยอะ ก็อาจจะทำถึงสองสามทุ่มกว่าจะได้ นอน ทำการบ้านไป ก็นึกน้อยใจไป ว่าทำไมตัวเอง ไม่มี โอกาสได้นอน ถึงเช้าเหมือนคนอื่นกับเขาบ้าง แต่ก็ได้แต่ เก็บความรู้สึกไว้กับตัวเอง หรือไม่ก็เก็บไว้ในสมุดบันทึก   วันที่ต้องไปโรงเรียน ก็จะทำหน้าที่ "กรีดยาง" และ "เก็บน้ำ ยาง" ส่วนวันเสาร์อาทิตย์ ก็ต้องร่วม กระบวนการ จากต้น จนจบ  ก็คือ กรีดยาง เก็บน้ำยาง ทำยางให้เป็นแผ่น   เหยียบยาง จากนั้นก็เอาเข้าเครื่องหมุนให้เป็นแผ่น แล้วนำ ไปตากแห้ง ซึ่งกว่าจะเสร็จ บางครั้ง ก็ประมาณสิบโมงกว่าๆ   หากวันไหนฝนตก วันนั้นจะไม่สามารถกรีดยางได้ เนื่อง จากน้ำยางจะไม่ไหลตามร่องที่กรีดไว้ แต่จะไหลซึมไปกับ น้ำไหลลงมา ดังนั้นจึงดูเหมือนจะเป็นกฏว่า วันไหนฝนตก วันนั้นจะไม่ต้องกรีดยาง และวันนั้น ก็จะเป็นวันที่มีความสุข ที่สุดสำหรับผม  เพราะผมไม่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึก   อย่างไรก็ตามหากฝนตกไม่หนัก และต้นยางไม่เปียกนัก ก็ต้องไปกรีดยางตามปกติ  ดังนั้นยามค่ำคืนที่ทุกคนหลับ ไปแล้ว  หากฝนตกลงมาไม่มากอย่างที่ผมภาวนาไว้ ผมก็ จะถือถังน้ำ แล้วเอาไปราดต้นยางที่อยู่ใกล้ๆ บ้าน เพื่อให้ มันเปียก  เพราะผมรู้ว่า "พ่อ" จะตื่นขึ้นมาตอนดึก และจะ เดินไปดูต้นยางใกล้ๆ บ้าน เพื่อตัดสินใจว่า วันนั้นจะกรีด ยางได้ หรือกรีดยางไม่ได้   ......... ก่อนนอนทุกคืนผมจะอธิฐานต่อพระเจ้า "ข้าแต่พระบิดาเจ้า ขอพระองค์ทรงบันดาลฝนให้ตกลงมา ในค่ำคืนนี้ ในนามพระเยซูคริสต์เจ้า อาเมน " จากนั้นก็ก้มลงกราบหมอนสามครั้ง ................. แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 47 09:18:40 ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 2 เม.ย. 47 09:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บทความดีนะ...... แต่เราว่ามีสิ่งที่ดีกว่านั้นและรู้สึกได้ขณะนี้ คือ....ความพยายามในการพิมพ์ เพื่อที่จะถ่ายทอด บทความที่มีสาระจากการเขียนของผู้อื่น ให้ พวกเราอ่าน ด้วยความตั้งใจ... เราว่า ต.ต่าย นี่แหละคือตัวอย่างที่ดีเลย ในความพยายาม+ความเอื้อเฟื้อ กับคนอื่นๆ สมแล้วที่เป็นครูต่าย ขอชมเชยด้วยความจริงใจนะจ่ะ (อย่างงถ้าได้อ่านข้อความนี้ รู้สึกอย่างนั้นจริง) จากคุณ : jolrajan (เทนนิส) - [ 2 เม.ย. 47 09:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาให้กำลังใจต่อครับ ว่าแต่ว่าเจ้าของเรื่องนี่คือใคร พอจะให้รายละเอียดอีกสักนิดได้ไหมครับ ไม่ต้องเอาถึงกับรู้ว่าเป็นใคร แต่ว่าเรื่องคร่าวๆน่ะครับ จากคุณ : bm2010 - [ 2 เม.ย. 47 10:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เยี่ยมมากเลยคะ น้องต่าย.. สุดยอด ทั้งคุณยาโมเมะ..และ คนถ่ายทอด.. ขอบคุณมากๆ เลยจ๊ะ จะติดตามตอนต่อไป.. จากคุณ : **ความฝัน..และ..สุดที่รัก** - [ 2 เม.ย. 47 12:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 และแล้วก็ถึงเวลาเข้ามาทักทายทุกคนเป็นการส่วนตัวแล้ว วนะคะ สำหรับบทความของคุณยาโมเมะตอนนี้ก็มีอยู่เท่านี้นะค่ะ ถ้าหากมีเพิ่มเติมก็จะนำมาปะเผยแพร่กันต่อไปค่ะ กระต่ายหวานยอมรับว่าหลายๆ คนที่กระต่ายหวานเคยรู้จัก มีชีวิตลำบากลำเค็ญมามากแค่ไหน แต่กระนั้น...ก็คงไม่ ยากลำบากเท่าคุณยาโมเมะหรอกมั้ง เขียนอย่างนี้อาจหา ว่ากระต่ายหวาน pro คุณยาโมเมะ แต่ถ้าคุณๆ ทุกท่านได้ รู้จัก ได้คุย ได้เป็นเพื่อนกับคุณยาโมเมะ กระต่ายหวาน มั่นใจว่าทุกคนจะคิดแบบเดียวกัน ตอนแรกที่ขออนุญาตคุณยาโมเมะเกี่ยวกับบทความ รู้สึก ลำบากใจเหมือนกัน เพราะเป็นชีวิตส่วนตัวของเขา เขาอาจ ไม่อยากให้เผยแพร่ต่อบอร์ดสาธารณะและกว้างใหญ่แบบ @Japan ตอนแรกกะจะละชื่อเจ้าของเรื่อง "ยาโมเมะ" แต่ คุณยาโมเมะบอกว่าให้บอกไปเถอะว่าเป็น "ยาโมเมะ" และยังย้ำไว้ด้วยว่าหากเรื่องราวของเขาจะเป็นประโยชน์ ต่อผู้อื่นก็ยินดี ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาใน @Japan ก็เพราะ อยากทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับโลกไซเบอร์ของ community ในท้องถิ่นก่อนค่ะ ไม่รู้จะย้ำกันไปเป็นรอบที่เท่าไหร่ กระต่ายหวานอ่านบท ความของยาโมเมะมาประมาณ 4-5 รอบแล้วมั้ง อ่านทีไรก็ รู้สึกดีทุกที ที่เพื่อนมนุษย์มีเมตตาต่อกัน สะดุดในสำนวน ความรู้สึกของคุณยาโมเมะ ไม่ได้ประดิษฐ์ให้สวยงามเฉยๆ แต่มันออกมาจาก "ใจ" จริงๆ นี่แหล่ะนะคะคนทำดีย่อมได้ดีเป็นสิ่งตอบแทน (ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเข้ามาทักทายกันใหม่ รอบบ่าย กระต่ายหวานต้องไปคุมสัมมนานักเรียนค่ะ) จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 2 เม.ย. 47 12:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อย่าลืมหนีบลูกศิษย์หล่อ ๆ มาฝากป้าด้วยเน้อ....พักนี้ป้าอ้อเหงาจายยยย เด๋วไปหายึดรถ(ชาวบ้าน) มาใช้ก่อนนะคะ ค่ำ ๆ จามาใหม่ค่า.... ..........เอาคันนี้เลยเป็นไง..... จากคุณ : อ้อแอ้เอง - [ 2 เม.ย. 47 13:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดีจังเลยที่ต่ายขอยาโมเมะเอามาเผยแพร่ได้ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดี...อึ้ง...ไปด้วย แต่ชีวิตของคน มีหนทางที่ต่างกัน การแก้ปัญหาของแต่ละคนก็ต่างกัน ทุกปัญหามีทางแก้... อยู่ที่ว่าจะแก้ปัญหา หรือหนีปัญหา ยาโมเมะเป็นตัวอย่างของคนๆหนึ่ง ที่พยายามแก้ปัญหาด้วยความมานะพยายาม ซึ่งบางคนอาจทำได้ไม่ได้เท่าเขา แต่อาจจะได้พลังพิเศษจากบทความของเค้า เพื่อมาเพิ่มให้จิตใจของตัวเองในการแก้ปัญหาของตัวเองได้ไม่มากก็น้อย ขอบคุณผู้เขียน...ยาโมเมะ และขอบคุณผู้นำข้อความนี้มา...น้องต่ายจ้ะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 2 เม.ย. 47 14:32:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ป้าอ้อเป็นคนขายรถแล้วรึ เห็นมีภาพรถ มาโพสเรื่อยเลย เปลี่ยนงานก้อไม่บอก จากคุณ : เทนนิส - [ 2 เม.ย. 47 15:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอเข้ามาทักทายสมาชิกเป็นรายคนนะคะ คุณ bm2010: ไม่เคยเห็นคุณมาก่อนในห้องนี้เลยค่ะ แต่ เข้ามาทักทายก็ดีใจค่ะ คุณยาโมเมะเท่าที่เล่าได้เป็นเพื่อน กระต่ายหวานค่ะ เคยเรียนอยู่ที่ฮอกไกโดเหมือนกัน ปัจจุบันคุณยาโมเมะศึกษาอยู่คณะนิติศาสตร์ (รัฐศาสตร์) ของมหา'ลัยฮอกไกโดค่ะ น้องเกดจ๊ะ: บทความทั้งหลายเหล่านี้เป็นกำลังใจให้วันนี้ หนู ฟันฝ่า for success มั้ยจ๊ะ คาดว่าการเรียนคงหนักหนา เอาการ พยายามเข้านะคะ ป้าอ้อก่ะ: ทราบมาตั้งนานแล้วว่าป้าเป็นแฟนบทความคุณ ยาโมเมะ นี่ถ้าเจ้าตัวรู้คงจะดีใจแน่ๆ แต่ว่านักเรียนของหนู ต่ายนี้ป้าชอบสเป๊กแบบไหนล่ะค่ะ นานาชาติเหลือเกิน หรือ จะแบบที่ตกลงกันไว้ แบบ african ที่ไม่หล่อแต่จริงใจคะ 5555 พี่ LonelyLily คะ: ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ดีท๊อกซ์อารมณ์ ให้สะอาดแต๊ๆ ก่ะ ก้อยจังจ๊ะ: นอกจาก light up my life แล้วยัง.. -Lift up you life -clear up your life สุดท้ายก้อ -brighten up your darkest night ด้วยจ๊ะ (actually) คุณ Osushi คะ: ขอแลกเปลี่ยเป็นซูชิหน้า salmon 1 คู่ ก็ยังดีค่ะ เสริฟ์ wasabi ด้วยนะคะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 2 เม.ย. 47 17:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ Jolrajan จ๋า: อันนี้หาใช่ความดีความชอบของกระต่าย หวานไม่นะ พอดีบทความนี้มันอยู่ในรูป electronic อยู่แล้ว เราก็แค่เอามาปะติดปะต่อ จะทำได้ก็แค่จัดเรียงให้มันอ่าน ง่าย ไม่ตาลายเท่านั้นละจ๊ะ คนขยันตัวจริงก็เจ้าของบท ความเองมากกว่าก่ะ แต่ก็ซาบซึ้งที่เพือนเขียนมาให้กำลัง ใจ ซึ่งกำลังใจก็ใช่จะหากันได้ง่ายๆ บ่อยครั้งก็ต้องสร้างขึ้น เองน่อ พี่ตุ๋มคะ: ขอบคุณค่ะที่เอารูปกระต่ายน้อยน่ารักมาฝาก colorful จริงๆ ค่ะ สดใสสมกับเป็นวันศุกร์ (สดใส) ส่งท้าย สัปดาห์ (พรุ่งนี้อยากไปดูหนังงงงง) อืม ....แล้วสุขภาพพี่เป็นยังไงบ้างคะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ อยากเห็นพี่ตุ๋มใน @Japan บ่อยๆ ค่ะ พี่ปานคะ: ก็เป็นพี่อีกคนนึงคะที่ต่ายอยากเห็นใน @Japan บ่อยๆ แว็ปไปเที่ยวห้องอื่นก็หมั่นมาทักน้องๆ ในห้องนี้ให้ ได้ดีใจด้วยนะคะ ขอบใจจริงๆ ที่พี่ปานมาช่วยสนับสนุนคุณ ยาโมเมะ อยากให้คนอ่านทุกคนได้รู้จักเนอะพี่... สุดท้าย (ในตอนนี้) มีอีกก็จะนำมาโพสต์กันต่อค่ะ Thank you very much .... จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 2 เม.ย. 47 17:48:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เปิดดูทู้นี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ้ะน้องต่าย แต่พอดี ว่าดึกเหลือเกิน จึงผลัดมาอ่านวันนี้ คุณยาโมเมะเป็นคนสู้ชีวิตมากคนหนึ่งเลยล่ะค่ะ เป็นบทความที่ดีมากๆ เพราะสะท้อนถึงอะไรๆ หลายๆ อย่าง จากคุณ : jan_tanoshii - [ 2 เม.ย. 47 18:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จริงๆก็เข้ามาอ่านเรื่อยๆครับ ติดตามมานานพอสมควรเหมือนกัน แต่ว่าไม่ค่อยได้เขียนความเห็นไว้เท่าไหร่ พอดีมีอะไรดีๆแบบนี้ก็เลยอดที่จะเขียนไม่ได้ครับ จากคุณ : bm2010 - [ 2 เม.ย. 47 22:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : iambeauty - [ 3 เม.ย. 47 20:29:41 A:203.113.61.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณคุณยาโมเมะเจ้าของเรื่อง และพี่ต่ายที่เอามาเผื่อแผ่ครับ จากคุณ : Oakyman - [ 3 เม.ย. 47 22:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ติดตามอ่านเรื่องของคุณยาโมเมะ ตั้งแต่ใน thaiJin เหมือนกันค่ะ ต้องขอยอมรับเลยนะค่ะว่าเป็นคนสู้ชีวิตจริงๆ อ่านแล้วเป็นกำลังใจให้กับตัวเองมากเลยค่ะ จากคุณ : แพรพลอย - [ 4 เม.ย. 47 15:45:32 A:219.123.192.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาทักทายกันต่อค่ะ สำหรับเสาร์-อาทิตย์ที่หายไปนี่ก็ ไปพักผ่อนให้รางวัลกับชีวิตตัวเองบ้างค่ะ หลังจากปิดคอร์ส นักเรียนแล้ว (แต่ก็ยังต้องเหนือยต่อไปค่ะ) พี่แจนคะ..ขอบคุณค่ะ มันยาวจริงๆ ด้วยแล แต่ถ้าค่อยๆ อ่านก็คงได้อะไรดีเยอะนะคะ คุณ bm2010...ทักทายกันอีกทีนะคะ เห็นคุณตอบกระทู้ ในห้อง @Japan เพิ่มขึ้นแล้วก็ดีใจค่ะ ห้องนี้ยังมีคนไม่รู้ ต้องการความรู้อีกเยอะ ยังไงก็อย่าอ่านอย่างเดียว เข้ามา ช่วยตอบในส่วนที่เราถนัด นิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดีค่ะ คุณ Iambeauty, น้องโอ๊คคะ....ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน พี่มีโอกาสพี่จะบอกคุณยาโมเมะให้เข้ามาเยี่ยมชมที่นี่บ้าง นะคะ คุณแพรพลอย..เข้าไปอ่านใน Thaijin เหมือนกันเหรอคะ ว้า..เขินจัง ยังไงไปทักกันที่โน่นบ่อยๆ สิคะ ที่นี่ก็ได้ ที่ไหน ก็ดีเหมือนกันหมดแหล่ะค่ะ คงได้เจอคุณแพรพลอยใน โอกาสต่อไปค่ะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 5 เม.ย. 47 09:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 29 บันทึก  โจรที่ผมรู้จัก     สถาการณ์การเมืองในภาคใต้ สมัยนั้นไม่ค่อยจะสงบมากนัก ทุกวัน ผมจะ   ได้ยินเสียงปืนใหญ่ ของทางรัฐบาล เขาบอกว่า ยิงไปถล่ม พวกโจร คอม   มิวนิสต์  หรือ ที่บ้านเราเรียกว่า "โจร จคม."  ผมไม่รูหรอกทำไมเขาจึง   ต้องถล่ม โจรนี้เขาทำผิดอะไร     วิทยุเป็นเพียงหนทางเดียว ที่ พอจะมีข่าวสารให้ฟังบ้าง แต่ผมก็ไม่ชอบ   ฟังข่าวหรอก ผมชอบฟังเพลงมากกว่า มีเวลาว่าง ก็หยิบเบ็ดเล็กๆ ที่ทำ   เอง ไปตกปลา มีทั้งปลาไหล ปลาดุก และปลาไม่ทราบชื่อ วันไหนดวง   ดีๆ อาจจะจับตะพาบน้ำมาได้บ้าง     ที่บ้านจะมีขวานและมีดพร้า วางไว้ ที่ประตูด้านไหน นั่นคืออาวุธสำหรับ   การเผชิญหน้า กับบุรุษที่ไม่รู้จัก  แต่เราไม่เคยได้ใช้หรอก     ตอนนั้นผมได้ยินเขาเล่าลือว่า มีการจับคนที่ไม่ใช่ คนมลายู ไปยิงทิ้งบ้าง   และบางครั้งรถทุกนักเรียนกลับบ้าน ก็โดนยิง     ผมไม่รู้หรอกว่า จริง หรือไม่ แต่ผมก็กลัว ดึกๆ ก็รีบ ปิดไฟ และคอยระวัง   ว่ามีใครมาหรือเปล่า หากมา ก็เตรียมตัวหาทางหนี     ภาคใต้ในตอนนั้น มีกลุ่มที่รัฐบาล เรียกว่า"โจร" สองกลุ่ม คือ โจรจีนคอม   มิวนิสต์ มลายา หรือ เราเรียกกันสั้นๆ ว่า "โจรจีน"     และอีกกลุ่ม  คือ โจรพูโล  หรือ เราเรียกกันสั้นๆ ว่า "โจรแขก" ตอนนั้น   ผมไม่ได้สนใจการเมืองเหมือนตอนนี้ เข้าใจ แค่ง่ายๆ ว่า โจรจีน ก็คือ   โจรที่ไม่ฆ่าคนจีน   ส่วนโจรแขก(อิสลาม)  ก็คือคนที่จะฆ่าคน ที่ไม่ใช่   คนอิสลาม       และโจรที่เรากลัวกันมากที่สุด ก็คือโจรแขก  เพราะ โจรนี้ จะยิงชาวบ้าน   ที่ไม่ใช่คนอิสลาม  และ เราเองก็ไม่ใช่อิสลาม   ส่วนโจรจีน โจร กลุ่มนี้   จะไม่ยิงชาวบ้าน แต่จะยิงทหารและตำรวจเท่านั้น     ยุคนั้นรถนักเรียน โดนยิงบ่อย ดังนั้น รถนักเรียนที่ผมนักกลับบ้าน ประจำ   จึงมีทหารนั่งมาด้วยเสมอ  คนหนึ่ง นั่งคู่กับคนขับ  ส่วนอีกคนหนึ่ง ก็นั่ง   อยู่ท้ายรถ ส่วนข้างในก็เป็นนักศึกษา     ปกติผมชอบนั่งคุ่กับคนขับ เพราะเบาะกว้างดี แต่หลังจากมีคดี ยิงรถนัก   เรียน ผมก็ย้ายตัวเอง ไปนั่งอยู่ตรงกลางรถ     โชคดีเป็นของผมที่ วันที่ผมนั่ง ไม่เคยโดนกระสุนกับเขาเลย       นอกจากมีทหารนั่งประจำรถ เพื่อป้องกันไม่ให้ โจรแขก ยิงรถ  รัฐบาล   ก็มีนโยบาย ตรวจข้าวสาร  ทุกครั้งที่ออกจากเมือง และกลับเข้าสวนจะ   ต้องผ่านด่านตรวจสองสามด่าน โดยมีทหารเดินมา ด้อมๆ มองๆ  จากนั้น   ใครซึออะไร จากเมืองเข้ามา ก็ต้องแจ้งให้ทหารทราบ  โดยเฉพาะ ข้าว   สาร จะต้องแสดงใบซื้อข้าวสาร และรายงานจำนวนคนในครอบครัว และ   มีข้อกำหนดว่าซื้อได้ คนละไม่เกินกี่กิโล     ตอนนั้นผมได้ทราบมาว่า เขาทำเช่นนี้ ก็เพื่อตัดสายสะเบียง ของทั้ง"โจร   จีน" และ "โจรแขก"     บ้านที่ผมอยู่อยู่ในหุบเขา แถบชายแดน มาเลเซีย ดังนั้น จึงเป็นแถบที่   ทางการบอกว่า มีโจรพวกนี้ มาก  จำเป็นต้องตรวจสอบ     ผมจำได้ว่า วันหนึ่งมีคน แต่งชุดสีเขียวถือปืนมาเรีย พ่อออกไปพบ   และ พาพ่อเข้าไปในป่ายางหลังบ้าน แล้วคุยอะไรผมไม่ทราบได้     รู้แต่ว่าสักพักหนึ่ง ก็มีคนถือปืนเดินเข้ามาในบ้าน ประมาณ สิบคน มีทั้ง   ผู้ชาย และผู้หญิง     ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่รู้ว่าค่อนข้างตกใจ ไม่รู้ว่าเขามาทำอะไร   เมื่อบวกกับคำเล่าลือ ที่ได้ยินมาว่า สวนข้างๆ มีคนถูกยิงทิ้ง ก็เริ่ม   ไม่แน่ใจว่า คนกลุ่มนี้คือใครกันแน่     รู้แต่ว่าเขากลุ่มนี้ไม่ใช่ทหารไทย เพราะเขาไม่พุดไทย บางคนอาจ   พูดได้บ้าง แต่ก็แบบแปล่งๆ ทุกคนมีอาวุธเป็นปืนขนาดยาว ไม่รู้ว่า   เขาเรียกกันว่าอะไร และมีกระสุน เป็นเป็นพวงอยู่รอบๆ     .......   .......     ผมจำได้ว่าทุกครั้ง ที่ทหารไทย สามารถ ยิง โจรคอมมิวนิสต์ หรือ โจรจีนได้ เขาจะเอาศพ มาวางให้ดู ที่ศาลา ประชาคม พร้อมทั้ง นำ อาวุธปืน และ อุปกรณ์ ที่เก็บได้เอามาโชว์ด้วย เราไม่รู้หรอกว่าเขาสู้รบกันอย่างไร  มีแต่คำร่ำลือ ว่า ทหารซุ่มอยู่ ตรงปากทางเข้าเมือง และ เมื่อ โจรคอมมิวนิสต์ออกมา หาข่าว ก็ ดักซุ่มยิง  รายละเอียดความเป็นจริง   วันนี้กลุ่มคนที่เขาเรียกว่า คอมมิวนิสต์ มาเยือน เราถึงในบ้าน และ มีอาวุธครบมือ  แม้เขาจะแต่งกายเหมือนในหนังสงครามทุกอย่าง แต่ตอนเขาเข้ามาในบ้าน ก็ไม่ได้ บุกทะลวงเข้ามา แต่ เดินเข้ามา เฉยๆ   คนกลุ่มนี้ บอกว่า เขาไม่ทำร้ายเรา  เขาขอน้ำกิน  จากนั้น ก็นั้นคนที่ เป็นหัวหน้า ก็คุยกับพ่อ  ส่วนคนอื่นๆ ก็นั่ง ในบ้าน และ คนนั่งนอกบ้าน ก็มี   เขาวางปืนเอาไว้ บนพื้น  เป็นครั้งแรก ที่เห็นปืนในระยะใกล้ ดูแล้วหนัก น่าดู  อยากจับดูบ้าง แต่ ก็ยังกล้าๆ กลัวๆ   คนหนึ่งในกลุ่มยื่น ถั่วมาให้กิน  นอกนั้นก็ดูเหมือนมีขนมเล็กๆน้อยๆ อีก หลายอย่าง   เราเริ่มรู้สึกว่า เขาไม่น่ากลัว อย่างที่เขาร่ำลือ     พ่อถามว่า เขาชวนไปอยู่ด้วย ไปไม๊   ตอนนั้นผมยังรู้สึกอยากไปโรงเรียน ก็เลยบอกเขาว่า ไม่ไป ต้องไปโรง เรียน  แต่จริงๆ แล้ว ผม ก็ไม่รู้หรอกว่า ไปกับเขา แล้วจะไปไหน และอีก อย่างเพิ่งรู้จักกันแค่ ไม่กี่นาทีจะไปได้อย่างไร   หลังจากคุยกับพ่อสักพักหนึ่ง พ่อ ก็บอกให้ คนที่เราเรียกว่า"แม่" เตรียม หุงข้าวประมาณ สี่สิบ ถึง ห้าสิบ กระป๋องได้ จากนั้นกลุ่มคนที่ทางการเรียกว่า โจร ก็พาเราและพ่อ เดินขึ้นไปบนเขา เพื่อเอาข้าวขึ้นไปส่ง  และที่นั่น ก็มีสมาชิก อีกประมาณ ยี่สิบคนรออยู่ อาจเรียกว่าตั้งค่ายอยู่ก็ได้   นั่นก็เป็นประสบการณ์ครั้งแรก กับการได้ เจอ กลุ่มที่เรียกว่า "ศัตรูของ รัฐบาลไทย"  และ เป็นครั้งแรก ที่ได้ เจอโจรจีนคอมมิวนิสต์  และเป็น ครั้งแรก ที่ได้รู้ว่า โจรจีนคอมมิวนิสต์ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด   ผมจำได้ว่าเคยได้ยินวิทยุบอกว่า หากเจอ โจรกลุ่มนี้ ให้รีบแจ้งข่าว แก่ทางการด่วน   แต่บ้านเราไม่เคยแจ้งหรอก  จะให้แจ้งได้อย่างไรเล่า ในเมื่อ คนกลุ่ม นี้ วนเวียน อยู่แถวบ้านเรา  เขาไม่ได้ทำร้ายเรา  ดังนั้น ครอบครัว เรา จึงวางตัวเป็นกลาง   อย่างไรก็ตาม ครั้งที่ตื่นเต้นที่สุด ครั้งหนึ่ง ก็คือ ครั้งที่ ตำรวจตระเวณ ชายแดน เดินผ่านบ้านเรา และ ถามว่า มีใครผ่านมาบ้างไหม  เราก็ตอบ ไปว่าไม่มี และแล้ว กลุ่มตำรวจตระเวณชายแดน ก็เดินผ่านไป   อีกประมาณ แค่ ครึ่งชั่วโมง ได้  กลุ่มที่เราเรียกว่า"โจรจีนคอมมิวนิสต์" ก็เดินผ่านมา   แล้วถามว่า " วันนี้มีทหารไทยผ่านมาหรือเปล่า"   นั่นก็คือ ความทรงจำ ที่เหลืออันน้อยนิด กับ สถานการณ์ภาคใต้ ที่เคย ได้พบเห็นในวัยเด็ก ปัจจุบันกลุ่มที่เรียกว่า โจรจีนคอมมิวนิสต์ ได้ออกมามอบตัว เป็น "ผู้ร่วม พัฒนาชาติไทย" หมดแล้ว  และ หากไปเที่ยว"เบตง"  สถานที่ที่กลุ่ม โจรจีนคอมมิวนิสต์ เคยใช้ หลบซ่อนทหาร  รวมทั้งอุโมงค์ ที่ขุดอยู่ใต้ ภูเขา หลายแห่ง ก็ได้เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยว เรียกกันว่า "ถ้ำปิยมิตร" ยังคงเหลือ แต่ โจรแขก หรือ ขบวน การแบ่งแยกดินแดน  ซึ่งรัฐบาล บอกว่ายังเหลืออยู่ แต่ สำหรับคนในพื้นที่ ผมก็ไม่แน่ใจว่า มีจริงหรือ เปล่า หรือ ยังมีหรือเปล่า เพราะไม่เคยเจอด้วยตัวเอง   ปล.เผอิญบันทึก ระหว่างเดินทางจาก เวบไซค์ของ ไทยจิน ถึง พันทิพ ตกไปบทหนึ่ง ผู้เขียนจึงนำมาโพสเพิ่มเติม แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 47 13:16:54 แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 47 13:13:37 จากคุณ : ยาโมเมะ - [ วันเนา (14) 13:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณ ยาโมเมะ จากคุณ : i.d. - [ 17 เม.ย. 47 11:11:45 ]