ความคิดเห็นที่ 1 ของตัวเองเมื่อไหร่จะโพสท์จ้ะเจ๊ อ้างโน่นอ้างนี้ อ้างกล้องไม่ได้คราวนี้เลยอ้างอารมณ์เลยนะ เหอ เหอ (ยืมหน่อยลุงโทรุ) ============= ไม่ป่วนล่ะ โพสท์มาเลย แฟนๆรอตรึม จากคุณ : โก้/JPN - [ วันจักรี 16:38:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมจากตอนที่แล้ว ถึง —ตอนที่ 7--- ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H2743665/H2743665.html มาต่อ ---ตอนที่ 8--- กันเลย.... บันทึก: ความทรงจำในปฐมวัย ตอน"บ้านไม่ใช่วิมานของผม”   คิดว่าน่าจะประมาณ ป.หนึ่งได้  ที่บ้าน ก็มีสมาชิกใหม่เกิด ขึ้นเป็นลูกของ คนที่เราเรียกว่าแม่ กับพ่อ   ระหว่างคนที่เรียกว่าแม่ ยัง ต้องพักผ่อน ผมก็ต้องทำหน้าที่ ทำอาหาร จำได้ว่า อาหารหลักตอนนั้น ก็คือ ตับผัดขิง หรือ ไม่ก็ไข่เจียวขิงน้ำ  เขาบอกกันว่า สำหรับ คนคลอด ลูกใหม่ๆ  การกินขิงจะทำให้ร่างกายอบอุ่น   สมาชิกคนใหม่ มาพร้อมกับความวุ่นวายในครอบครัว เพราะดูเหมือน คนที่เรียกว่าแม่ จะสนใจ เขาเป็นพิเศษ และ พ่อก็จะตามใจ คนที่เรียกแม่ เสียงร้องเกิดขึ้น นั่นหมายถึง ความผิดของใครคนใดคน หนึ่งและผมเอง ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมความผิดนั้นต้องเป็น ของผม วันเวลาผ่านไป ลูกคนใหม่ของแม่โตขึ้น เรื่อยๆ  และเมื่อ เกิดปัญหาขึ้น ก็จะแหกเสียงลั่นบ้าน   รองเท้า  เข็มขัด จากพ่อ ก็จะปลิวมาหาผม   ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ทำไมผมต้องโดนตี ผมไม่เคยเข้าใจ   ตอนนั้นผมเกลียด ลูกของแม่คนใหม่ มาก เพราะด้วยเหตุว่า ตั้งแต่เขาเกิดมา ดูเหมือนว่า ความยุติธรรม ในบ้าน จะหายไป ทำไมลูกของคนที่เราเรียกว่า แม่ ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ   การงานหลายอย่าง ก็ได้รับการยกเว้น   หลังจากที่ต้องถูกตี ด้วยเหตุผล ที่ผม ก็ไม่เข้าใจหลายครั้ง   ผม ก็มักจะหลบหน้า ลูกคนใหม่ของแม่ ไม่พบ ไม่พูด ไม่คุย   แต่สุดท้าย ก็ต้องถูกทำโทษ เพราะหาว่า ไม่ยอมคุยด้วย   และเป็นครั้งในชีวิต ที่ผม เริ่มรู้สึกเกลียดพ่อ  เกลียดคนที่เรา เรียกว่าแม่ เกลียดคนที่เกิดมาใหม่   ................ ในสมัยประถม เมื่อ ต้องกรอกใบสมัครต่างๆ ในโรงเรียน ก็เป็นครั้ง แรกๆ ที่ผม ได้ รู้จัก ทะเบียนบ้าน  และ เป็นครั้งแรก ที่ ผมได้รู้ว่า   ชื่อของ แม่ ในใบทะเบียนบ้าน ดูเหมือนเป็นคนละชื่อ กับ ชื่อ ของ คนที่เราเรียกว่า แม่   คนที่เราเรียกกันว่า พี่น้อง สี่คน ก็มีพ่อแม่ เหมือน กัน แค่ สามคน   แต่อีกคน เป็นลูกของคนที่เราเรียกว่าแม่ และ ชื่อพ่อ ก็ไม่เหมือน กัน   สรุปว่า ดูเหมือน มีแต่ สมาชิกคนใหม่ เท่านั้นที่  มีชื่อพ่อ  เหมือน กับชื่อพ่อผม และ มีชื่อแม่  เหมือนกับคนที่เราเรียกว่าแม่ ผมไม่เข้าใจว่า ทำไม ทะเบียบ้าน เขียนชื่อ แม่ ให้  พี่น้อง ของผม ไม่เหมือนกัน   เมื่อเวลาผ่านไป  ผม ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไม คนที่ผมเรียก ว่า แม่ ไม่ยุติธรรม กับเรา และ ทำไม คนที่ผมเรียกว่า แม่ ต้อง ตีผม   "หรือผมไม่ใช่ลูกเขา" เป็นเสียงคำรามเงียบๆ ในใจ ที่ปรากฏทุกครั้ง ที่ต้องถูก ด่า หรือถูกตี   จากนั้นผมก็จะวิ่งหนีเข้าไปนั่งแอบร้องไห้คนเดียวในป่ายาง และหลบ อยู่จนดึกๆ จึงค่อยแอบเข้าบ้าน ....................... แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 47 16:56:22 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันจักรี 16:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 light up my life once again......usagi sensei จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ วันจักรี 17:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แอบส่งเสียงแหบๆ มาบอกว่า ติดตามอยู่ค่ะ.. คุณกระต่ายหวานสู้ๆ (ในการพิมพ์ และโพส์) นะคะ คุก คุก คุก..(ไอค่ะ) จากคุณ : =KaDe= - [ วันจักรี 18:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาทักทายฮับ ช่วงนี้เพิ่งได้งานทำ ชีวิตตัดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง (อะไรมันจะรันทดขนาดนั้น) กะลังปรับตัวจากเด็กให้เป็นผู้ใหญ่อยู่ฮะ...ถ้าอะไรมันลงตัวแล้ว จะมาทุกวันเหมือนเดิม (วันนั้นคือวันตกงานฮะ ...ฮี่ ฮี่) จากคุณ : Galay - [ วันจักรี 18:47:25 A:203.121.131.31 X:203.152.33.30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งมีโอกาสได้อ่านบันทึกของคุณยาโมเมะค่ะ ตอนแรกกะ เข้ามาทักทายน้องกระต่ายหวาน น้องเกด กับน้องขนุนอ่อน ....ลูกกะตาดำกลับกวาดขึ้นลง....อ่านของคุณยาโมเมะหมด เลย..... ติดใจซะแล้ว น้องกระต่ายหวานเอามาโพสต์อีกนะคะ แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 47 19:16:13 จากคุณ : fudge-a-mania - [ วันจักรี 19:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านถึงตอนนี้อึ้งเลยค่ะ ตอนที่แล้ว ยังตะขิดตะขวงใจอยู่ ที่เห็นคำว่า...คนที่เราเรียกว่า พ่อ..คนที่เราเรียกว่า แม่ ตอนนี้คิดว่า พอจะเข้าใจความรู้สึกผู้เขียนแล้วค่ะ ...จะติดตามอ่านต่อนะคะ... จากคุณ : LonelyLily - [ วันจักรี 19:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สู้จริง ๆ เลย เฮ้อ!!! ชีวิตคนเนี่ยทำไมมานนน ลำบากอย่างนี้ น๊า...... เอาใจช่วย ยาโมแมะ ค่ะ จากคุณ : อ้อแอ้เอง - [ วันจักรี 21:30:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะที่ติดตาม...อย่างนี้ต่ายก็ค่อยมีกำลังใจขึ้น หน่อย ดึกๆ อย่างนี้เห็นคนเข้ามาทักเยอะ ก็ทำให้คึกคักยิ่ง นัก ทำให้ไม่ง่วงไม่ซึมเลยค่ะ อย่างว่าแหล่ะ มีคนว่าเราเป็น เจ๊คูโบต้า เราก็ยอมอ่ะก๊ะ (คนคนนั้นช่วยรู้ตัวหน่อยนะ) ..555 คุณตะโก้เผือก...ไม่ได้อ้างจิงๆ นะเฮีย ก็กระทู้นี้ยกให้เรื่อง คุณยาโมเมะออกโรงไปก่อนอ่ะ กระต่ายหวานก็จะเล่าเมื่อ เราเจอกันไง ความจริงชีวิตมันไม่ได้มีอะไรมากหรอกเฮีย เรื่องการเรียนก็เรื่อยๆ มาเรียงๆ ออกจากเดินตามเส้นตรง มากกว่านิ ไม่ค่อยมีออกนอกเส้นหรอก เจอโค้งหน่อยก็ ระวังเท่านั้นเอง ส่วนเรืองรูปอยากได้ จะจัดให้นะก่ะ แต่ อาจผ่านหลาย process หน่อยนะคุณโก้ เพราะไม่มีกล้อง digital ไปจริงๆ ก่ะ ถนัดกล้องธรรมดามากกว่า กว่าจะล้าง กว่าจะสแกน รอนิดส์นึงนะก๊า ก้อยจัง...มาโหมดอารมณ์ซึ้ง เปลี่ยนเป็นภาษาไทยได้ยัง มาถ้อยคำสละสลวยอย่างงี้ เจ๊ปรับอารมณ์ไม่ทันน่ะ หรือ คราวหน้าจะมาภาษาญีปุ่นซึ้งๆ ล่ะก็ด้ายนะ เจ๊ก็โออ่ะ อิอิ อ๊ากก..เกดจัง..พี่ไม่ได้พิมพ์ค่ะ อยู่เป็น digital file อยู่ แล้ว พี่แค่เอามาปะๆ คัทๆ จัดให้ดูเก๋ก็แค่นั้นก่ะ ขอบคุณ มากนะคะสำหรับเสียงแหบๆ อย่าลืมดื่มน้ำผึ้งผสมมะนาว เยอะๆ นะคะ ได้ผลชะงักนักแล 5555 อ้าว Galay ก๊ะ...ยินดีด้วยน่อสำหรับงานใหม่ ทำไมต้อง ปรับโหมดละก๊ะ เป็นตัวของตัวเองน่ะดีแล้ว ไม่เห็นต้อง เปลียนเลย ที่นีไม่เครียดไม่ซีเรียสนะ เราเป็นเพื่อนกันทั้ง นั้น ว่างๆ Galay มาเปิดกระทู้เล่าเรื่องการปรับตัวเข้างาน ใหม่สิก๊ะ จะได้เป็นประโยชน์กับน้องๆ ต่อไปค่ะ พี่ฟัดจ์คะ...ตอนหน้ากำลัง coming soon ค่ะ ขอกระต่าย หวานอ่านคืนนี้ก่อง พี่ Lonelylily ค่ะ...ต่ายก็เพิ่งทราบไปพร้อมๆ กันกับพี่ค่ะ ไม่ต่างกันเลย มาติดตามตอนต่อไปดีกว่าค่ะ พี่อ้อคะ....คนนี้เลยแฟนคนแรกของคุณยาโมเมะ สงสัยถ้า คุณยาโมเมะมาอ่านคงปลื้มนะคะ (เข้าใจว่าคุณยาโมเมะ กำลังแอบอ่านที่พวกเราเขียนถึงเขาค่ะ) แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 47 23:59:10 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันจักรี 23:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆค่ะ คุณต่าย ติดตามอ่านมาตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วล่ะค่ะ คุณต่ายมาแปะต่อนะคะ รอติดตามอยู่ค่ะ ขอบคุณมากๆๆสำหรับเรื่องดีๆก่ะ จากคุณ : O-Sushi - [ 7 เม.ย. 47 08:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นคนหนึ่งที่แอบอ่านในห้องนี้มาปีกว่าแล้ว.. เคยใช้ loginอื่นมาขอเอาเรื่องที่คุณยาโมเมะ ไปลงที่โต๊ะสวนลุม (35 อัพ) และติมตามอ่านและ save หลายๆเรื่องน่ารู้จาก@Japanเสมอมา วันนี้มีเวลาเข้ามาอีกและได้อ่านเรื่องของคุณยาโมเมะ..มาถึงตรงนี้...บอกได้แค่ว่า..อึ้ง..ซาบซึ้ง..ตื้นตันใจจริงๆ นี่แหละ..ชีวิต จะคอยติดตามอ่านต่อไป ขอขอบคุณคุณกระต่ายหวานที่นำมาลงให้อ่านกัน จากคุณ : i.d. - [ 7 เม.ย. 47 09:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ---ตอนที่ 9--- บันทึก: ความทรงจำในปฐมวัย ตอน "เมื่อที่บ้านไม่ ให้เรียนต่อ ม.ปลาย" "ไอ้haนี่ วันวัน เอาแต่อ่านหนังสือ" เป็นคำทักทายจาก พ่อ และคนที่เราเรียกว่าแม่เป็นประจำ บ้านผมเป็นบ้านไม่ปกติ นักโรงเรียน สอนให้ผมพูดสุภาพ แต่ที่บ้านผม ทั้ง ha ทั้ง hia มักจะมาเยือนเป็นประจำ ผมรู้ว่า โรงเรียนสอนว่า กลับบ้านควรอ่านหนังสือ และช่วย พ่อแม่ทำงานบ้าน และผมก็มักถือคตินี้เป็นประจำ แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจว่า ทำไม คนที่บ้าน จึงไม่ค่อยรู้สึก ยินดี ที่ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ "มรึงจะเรียนไปหาหอกอะไรวะ ออกมา ทำงาน ออกมาทำ งาน" เป็นอีกคำพูดหนึ่ง ที่ตอกย้ำผมตลอด ตั้งแต่ จบ ป. หก และเข้าเรียนต่อ ม.ต้น แม้จะถูกสั่งห้ามหลายครั้ง แต่ผมเองก็ไม่เคยทำตาม วัน ไหนที่ถูกสั่งห้ามมากๆ ก็จะนั่งประท้วง อ่านหนังสือ จนถึง เที่ยงคืน อ่านจนกระทั่งถึงเวลา ที่พ่อตื่นขึ้นมา และสั่งให้ ออกไปกรีดยาง สรุปว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน จนถึงเช้าและวันต่อไปก็ไป โรงเรียนต่อเลย ....... อีกสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม ก็คือยามเข้าแถว เคารพธง ชาติ ฝ่ายการเงินจะเดินทวงค่าเทอม และคนที่โดนเป็น ประจำก็ คือ น้องชายและน้องสาวของผม ผมโชคดี ที่ได้ทุน แต่น้องๆ ไม่ได้ ฝ้นร้ายจึงมาเยือน ทุก ครั้งที่เปลี่ยนภาคการศึกษา และเมื่อจบ ม.สาม ผมและน้องทั้งหมด ก็ได้รับประกาศิต ไม่ให้เรียนต่อ เพราะที่บ้านเชื่อว่า "จะเรียนไปหาหอก อะไร" เพื่อนๆ ต่างพูดถึงอนาคต กับ การเรียนต่อ ม.ปลาย หลาย คนไปเรียนต่อกรุงเทพ บางคนไปหาดใหญ่ แต่ผมได้รับคำสั่งให้ออกมาอยู่บ้าน ทำงานให้พ่อ และ พี่ น้องทุกคนก็ต้องออกจากโรงเรียนเช่นกัน เมื่อรู้ว่าไม่ได้เรียนต่อแน่ ผมก็เริ่ม รู้สึกว่า ชีวิต คงจบแค่นี้ วันวันตื่นตอนดึก ไปกรีดยาง กลับมานอน ไปเก็บน้ำยาง อาบน้ำ นอน "ชีวิตจะอยู่ไปทำไมนี่" ........................... (ปล. คำพูดบางคำอาจไม่สุภาพ ความคิดบางอย่างอาจไม่ถูกต้องตาม จารีตประเพณีไทย มากนัก ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วย เพราะ ผม ต้องการ ที่จะบันทึกอดีต ด้วยสายตาอดีต ไม่ใช่บันทึกอดีตด้วยสายตาปัจจุบัน ) จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 7 เม.ย. 47 10:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่จ้ะ น้องต่ายขา มาแปะเร็วๆ นะก๊ะ จากคุณ : jan_tanoshii - [ 7 เม.ย. 47 13:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งอ่านตั้งแต่แรกจนจบคะ มีน้ำตาไหลตอนคำพูดที่ว่า "ช่วงชีวิตนี้ ก็เป็นช่วงชีวิตที่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่า ความรัก ความเมตตา ที่ไม่ได้แบ่งกันด้วยสายเลือด แต่เป็นความ รักอันบริสุทธ์ ที่มนุษย์ คนหนึ่งให้กับ มนุษย์ อีกคนหนึ่ง" ซึ้งจริงๆคะ รออ่านตอนต่อไปคะ ขอบคุณ คุณยาโมเมะ ขอบคุณ คุณกระต่ายหวานที่นำมาถ่ายทอด ปล ตั้งแต่เริ่มเข้ามาให้ห้อง@japanแห่งนี้ หลายครั้งติดใจกับกระทู้ที่คุณยาโมเมะเขียนและตอบ มีความรู้สึกสังหรณ์ในใจลึกๆว่า คนๆนี้ไม่ธรรมดา แล้วก็จริงอย่างที่รู้สึก เสียดายตอนนั้นไม่ได้เข้ามาคุยด้วยกับคุณยาโมเมะ เพราะเป็นแค่นักอ่าน ถ้ามีเวลาอยากให้คุณยาโมเมะเข้ามาคุยกันคะ จากคุณ : Elysium - [ 7 เม.ย. 47 14:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีตอนบ่ายค่ะทุกท่าน ว่างจัง..แต่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมค่ะ อาทิตย์นี้ที่ทำงาน ของกระต่ายหวานก็เงียบเชียบค่ะ คนลาพักร้อนเยอะแยะ เต็มไปหมด แถมหัวหน้าภาคฯ ก็ไม่อยู่ ฮี่ฮี่ฮี่ แมวไม่ อยู่หนูระเริงจิงจิ๊ง 555 ขอบคุณนะคะที่ยังเข้ามาทักทายกัน ตอนนี้มีอยู่เท่านี้ก่อน ค่ะ ยังไม่มีอะไรใหม่จริงๆ ถ้ายังไงแล้วจะบอกให้คุณยาโม- เมะเข้ามาตอบกระทู้นะคะ อันนี้กระต่ายหวานทึกทักเอาว่ายาโมเมะคงเข้ามาอ่าน แต่ จะตอบหรือไม่ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เพราะก็ไม่ได้คุยกัน นานแล้ว ตั้งแต่ขออนุญาตเอาเรื่องมาลงดังกล่าวฯ ขอบคุณคุณ O-Sushi, คุณ i.d. (เพิ่งเคยทักครั้งแรก ยินดี ที่ได้รู้จักค่ะ), พี่แจน และคุณ Elysium ค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 47 15:19:00 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 7 เม.ย. 47 15:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยังตามมาอ่านเหมือนเดิมครับ :) จากคุณ : Oakyman - [ 7 เม.ย. 47 23:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดีจัง ขอบคุณต่ายค่ะ สำหรับเรื่องราวน่าแบ่งปัน :) จากคุณ : youkay - [ 9 เม.ย. 47 22:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เมื่อวานไปประชุมเจอพี่ปาน เพิ่งรู้ว่า กระทู้นี้ได้แปะอยู่ บนสมาคมแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว ต้องขอบคุณ ต่ายมาก ที่ช่วยจัดหน้า และแก้ไข คำผิด และภาษา ที่ทำให้ อ่านได้ง่ายขึ้น ผมเองตอนนี้ก็ไม่ได้มีโอกาสแก้ไขคำผิด หรือ เลือกสรร คำมากนัก ตั้งใจว่า จะเขียน ต้นฉบับให้เสร็จก่อน แล้ว ในอนาคต ค่อยแก้ไขคำทีเดียว หรือ หา บก. ช่วยแก้ไข ภาษา หากเขียนไปกังวล เรื่องภาษาไป ส่วนใหญ่ มักจะไม่ได้ เขียน เพราะ มักจะรู้สึกว่าไม่สมบูรณ์เสมอไป เรื่องราวที่เล่า เป็นเรื่องราวในอดีต ซึ่งคำพูดบางอย่าง อาจดู ก้าวร้าว หรือ บางครั้ง อาจขัดต่อศีลธรรมอันดี ของคนไทย ผม ก็ต้องขออภัยด้วย เพราะเรื่องราวที่เล่า เป็นเรื่องราวในอดีต และ ผมพยายาม เล่าเรื่องราวในอดีต ด้วยสายตาในอดีต ผมเกลียด ผมก็บอก ว่าผมเกลียด รัก ก็บอกว่ารัก อดีต เป็นสิ่งที่ เราจะชอบ หรือ ไม่ชอบ แต่มันก็คือ ความ จริง ที่ทำให้เรามีวันนี้ การเล่าอดีต ด้วยสายตาในอดีตจึงน่าจะมีคุณค่าในตัวมันเอง สำหรับผม แล้ว เมื่อได้ย้อนกลับ ไปดูตัวเอง ในอดีต ก็ได้ เรียนรู้อะไรมากมาย อย่างน้อย ผมรู้ว่า มนุษย์ ในแต่ละวัย แต่ละสภาพแวดล้อม จะก่อให้เกิดความคิดที่ต่างกันไป ประสบการณ์ การเรียนรู้ อายุที่มากขึ้น มุมมองต่อหลายๆ สิ่ง ก็เปลี่ยนไป สุดท้ายนี้ ต้องขอขอบคุณต่ายที่ให้ความสำคัญ และนำบัน ทึกของผม มาลงที่นี่ และขอฝากตอนต่อๆไป ด้วย นะครับ เพราะผมชอบอ่านบันทึก ที่ได้ขัดเกลา และจัดเรียนงใหม่ พร้อมรูปภาพสวยๆ ที่ต่ายนำมาเพิ่มเติม และขอขอบคุณ ผู้ติดตามทุกท่าน ที่สละเวลาอ่านเรื่องราว เล็กๆของคนคนหนึ่ง ข้อความสั้นๆ ที่ผู้อ่านโพสลงมา ทำให้ ผมเอง ก็มีกำลังใจ ที่จะนั่งลงเขียนบันทึกในอดีต ตอนต่อๆ ไป สำหรับคำวิจารณ์หากมีผู้เขียน ก็ขอน้อมรับ แต่ก็คงแก้ไข อะไรได้ไม่มากนัก เพราะ เรื่องราวที่เล่าเป็นเรื่องราวในอดีต ซึ่ง ผมเอง ก็คงไม่สามารถ ย้อนกลับไปแก้ได้ ขอแสดงความนับถือ ยาโมเมะ ปล. เรื่องราวที่เขียนผมเขียน อาจไม่สามารถ เรียกได้ว่า บทความ เพราะมีรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่อาจจะผิดพลาด อยู่บ้าง เพราะผมเขียนจากความทรงจำ ดังนั้นจึงต้องขอ อภัยล่วงหน้า และขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกข้อความที่มีต่อ"บทบันทึก" ของผม จากคุณ : ยาโมเมะ - [ 12 เม.ย. 47 10:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งมีเวลามาคลิกอ่านตอนที่ 9 ต่อ มาเจอคุณยาโมเมะเข้าพอดี ชอบวลีที่บอกว่า...บันทึกเรื่องราวในอดีต ด้วยสายตาในอดีต... จะรออ่านต่อค่ะ จากคุณ : LonelyLily - [ 12 เม.ย. 47 16:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนที่ 10 กำลังมาค่ะ ขอกระต่ายหวานไปอ่านก่อนนะคะ ขอบใจยาโมเมะมากที่เข้ามาพูดคุยโดยตรงกับเพื่อนๆ พี่ๆ สมาชิกนะ โอเคเลย เรียก "บทบันทึก"...รับทราบจ๊ะ หวัดดีปีใหม่ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 12 เม.ย. 47 18:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านทีไรก็ได้รับความสุขใจกลับไปเสียทุกที ขอบคุณทั้งพี่ต่าย กับพี่ยาโมเมะด้วยคะ สวัสวดีปีใหม่ไทย สงกรานต์เย็นใจ จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ 12 เม.ย. 47 23:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ---ตอนที่ 10--- บันทึกชีวิต ปฐมวัย ตอน "จุดหักเห ครั้งแรกของชีวิต" อนาคต เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจมากนักว่า แปลว่าอะไร แต่ สิ่งหนึ่งที่รู้ก็คือว่า ตื่นขึ้นมา ก็ตามพ่อไปกรีดยาง หากมี เวลาว่างบ้างก็ไปหาปลา ไปแทงกบ หาอาหารกินไปวันๆ อยากจะมีเงิน ก็ไปขโมย เก็บพริก ที่ชาวสวนข้างๆ ปลูก เอาไว้ในป่ายาง เขาปลูกเอาไว้ตั้งเยอะเจ้าของสวน ก็แสนรวย ขโมยนิดๆ หน่อยๆ ก็คงไม่เป็นไร เสียงมอเตอร์ไซค์เจ้าของสวน มา ก็หาพุ่มไม้หลบ ว่าไปแล้วก็ตื่นเต้นดี แถมพริกเวลาเอาไป ขายก็ราคาดีด้วย และ การขโมยเก็บพริก ก็เป็นอาชีพเสริม ใหม่ของผม หากเข้าไปในเมืองก็ขี่จักรยานเก็บขวด เก็บกระป๋อง เก็บ ปลาสติก เอาไปขายให้ร้านขายเศษเหล็ก รายได้ก็ไม่ดีนัก เมื่อเทียบกับการขโมยเก็บพริก และ ต้องเสี่ยงกับการต้อง เจอหน้าเพื่อนๆ อีก หลังจากที่รู้ว่าไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนต่อ ม.ปลาย แน่ นอนแล้ว ชีวิต ก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นมาก ความหมาย ของอนาคต ก็ไม่ต้องไปค้นหาอีกแล้ว ความคิดด้านหนึ่งของตัวเอง ก็ปลงกับชีวิต และยินดีรับ ชะตากรรมที่คนในบ้านเป็นคนกำหนด ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ บอกตัวเองว่า "มันต้องมีทางออก" "เราจะไม่อยู่ที่นี่จนตายหรอก" ส่วนพี่น้องร่วมท้องสามคน และ พี่น้องร่วมหลังคา อีกคน หนึ่ง ก็ดูเหมือนจะปลงใจอยู่ที่บ้าน ทำงานรับใช้พ่อ และ คนที่เราเรียกว่าแม่ แม้ว่าจะรู้ว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนแน่นอน แต่ผมเอง ก็แอบไปซื้อใบสมัครสอบเข้าโรงเรียน ม.ปลาย และในคืนหนึ่ง ผมก็ไปกรีดยางตามปกติ แต่วันนี้ผม กรีด ยางช้าเป็นพิเศษ เพราะขณะที่วางใบมีดลงบนต้นยาง แต่ ละต้น ดูเหมือนจะมีอะไรมาดลใจ ว่า "เลิกเถอะ" "อย่าไป กรีดเลย" "กรีดไปก็ไร้ประโยชน์" ป่ายางในกลางคืน สงบมาก มีแต่เสียงแมลงในป่า และ เสียงก้าวเดินของตัวเอง ความสงบ ทำให้ดูเหมือนความ คิดที่วิ่งอยู่ในสมอง กลายมาเป็นเสียงกระซิบ ผมนอนลงบนพื้น และดับตะเกียงแก้ส เพื่อไม่ให้คนรุ้ว่าผม อยู่ไหนและนั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมได้ เริ่มสนทนากับตัวเอง อย่างแท้จริง ผมจำได้ว่า คืนนั้นฟ้ามืดมาก แต่ดูเหมือนผมเห็นตัวเองใน ความมืดชัดเจนมาก ลมเย็นๆ อากาศที่ปลอดโปร่ง "หนี" "ใช่ หนีออกจากบ้านเลย" "อยู่ไปทำไม" "หนี" "หนี" "หนี" "หนีไปไหน" "ไม่รู้" "หนีออกจากบ้าน" "อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีกว่านี้" "หนีไป" "หนี" .... ..... ................... แม้ท้องฟ้าจะมืด แต่ผมกลับมองเห็นแสงไฟ "ใช่" "หนี" น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ผมไม่รู้หรอกว่า ะหนีไปไหน ดี แต่ดูเหมือน คืนนั้น สมองที่ตึงเครียดมาตลอด จะผ่อน คลายลง อย่างน้อยผมก็ค้นพบ คำตอบให้กับตัวเองแล้ว ผมจุดตะเกียงแก้ส ให้สว่างอีกครั้ง และ กรีดยางต่ออย่าง มีความสุข เป็นครั้งแรก ที่ผมมีความสุข กับการกรีดยาง เพราะ ผมกรีดไปก็นึกถึงชีวิตที่ไม่ต้องกรีดยางต่อไป คิดถึงความเป็นอิสระหลังจากหนีออกจากบ้าน แปลกดีนะ ความฝัน ที่แม้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้หรือไม่ แต่ก็ทำให้ผมมีความสุขกับมัน ............................ หลังจากได้ข้อสรุปในคืนนั้น ผมก็ใช้เวลาอีกประมาณหนึ่ง อาทิตย์ในการวางแผน การหลบหนีออกจากบ้าน ผมต้องหนีออกจากบ้านให้ได้ก่อนถึงวัน สอบ เข้า ม. ปลาย เพราะหากยังหนีไปไม่ได้ ก็จะเท่ากับว่า ผม หมด สิทธิที่จะไปสอบแน่นอน ................... จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 00:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สรุปพระเอกหนีได้มั๊ยคะน้องต่าย....... คุณยาโมเมะเขียนบันทึกตอนต่อไปเสร็จยังเอ่ย.... ไม่ได้กราดสายตา กดคลิ๊กเข้าทุกกระทู้หรอกค่ะ ถ้าจำได้ ก็จะกดเข้ามา นาน ๆ ครั้ง ยังไงรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : fudge-a-mania - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 09:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามติด-ติดตาม ไม่ยอมพลาด อิอิ จากคุณ : i.d. - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาเจอคุณยาโมเมะ..ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ นะคะ.. ติดตามอย่างใจจดใจจ่อค่ะ.. จากคุณ : =KaDe= - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 18:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ว๊าว คุณยาโมเมะมาด้วยล่ะ ดีใจดีใจ รออ่านต่อไปอย่างใจจดจ่อคะ สวัสดีปีใหม่ทุกท่านด้วยคะ จากคุณ : Elysium - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 21:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ บันทึกความทรงจำ ดิฉันก็ชอบเขียนมาก แต่ก็คงเหมือนคนทั่วไป คือ เก็บเอาไว้อ่านเอง ปัจจุบันก็ไม่มีเวลาเขียนอีก มาอ่านของคุณยาโมเมะ (คำนี้ไม่ทราบมาจากคำว่า やもめ 寡婦 แปลว่า a widow หรือไม่) ก็ทำให้เห็นภาพคนยะลามากขึ้น ซึ่งช่วงนี้ ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีปัญหาภาคใต้มากนัก แต่พออ่านแล้ว ก็เข้าใจถึงระบบรัฐที่กดขี่คนท้องถิ่นในบางส่วนตั้งแต่อดีตและคงมีมาจนถึงปัจจุบัน รวมทั้งความยากจนนั่นเอง คิดถึงเถ้าแก่ที่พูดในบันทึกก็คิดถึงครอบครัวตนเอง ที่ครั้งหนึ่งพ่อได้ช่วยเหลือคนเวียดนาม ที่หนีตายสมัยสู้รบกัน แล้วหนีเข้ามาเมืองไทย พ่อก็รับเอาไว้ที่บ้าน เพราะสงสาร ตอนนี้เขาได้อพยพไปออสเตรเลียแล้วก็ทำงานหากิน และมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น บันทึกที่คุณเขียนไม่ใช่เพียงให้ความสนุกและกำลังใจเท่านั้น แต่ก็เป็นบันทึกทางสังคมที่ชี้ให้เห็นในส่วนต่างๆของคนไทยที่เป็นอยู่ว่ามีสภาพเป็นอย่างไร จะรออ่านตอนต่อไปคะ จากคุณ : นกพิราบญี่ปุ่น - [ วันเนา (14) 12:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ทุกท่านค่ะ ตอนนี้บทบันทึกชีวิตคุณยาโมเมะตอนที่ 11 กำลังมาค่ะ คงรอให้ต่ายได้อ่านจบซะก่อน แล้วคงได้มา edit ให้ทุก ท่านได้อ่านในโอกาสอันใกล้นี้ค่ะ ================================= พี่ฟัดจ์ค่ะ....พระเอกของพี่หนีได้หรือไม่ อย่างที่บอกค่ะ ตอนต่อไปกำลังมาค่ะ อดใจนิดนึงนะคะ คุณ i.d., น้องเกด, คุณ Elysium...แฟนตัวจริง ขอบคุณค่ะ ที่ตามเข้ามาอ่าน เห็นคุณยาโมเมะเข้ามาตอบเอง แล้วรู้จัก เค้ามากขึ้นมั้ยคะ คุณนกพิราบญี่ปุ่น...สมาชิกใหม่ ไม่ค่อยเห็น ยินดีที่ได้รู้ จักค่ะ ใช่แล้วค่ะ Yamome แปลว่าแบบนั้นค่ะ ติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันเนา (14) 17:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ----ตอนที่ 11---- บันทึกชีวิตปฐมวัย ตอน "ชีวิตที่ลิขิตเอง" ผมเลือกวันที่ ทั้งพ่อ และ คนที่เราเรียกกันว่า แม่ไม่อยู่ บ้าน คงมีแต่เพียงน้องสาวคนเดียวเท่านั้นที่อยู่บ้านในวัน นั้น ผมเก็บเสื้อผ้าเท่าที่มี และ หยิบผ้าห่มผืนบางๆ ที่ใช้มาจน ถึง ม.สามใส่กระเป๋า จากนั้น ก็เข้าไปในห้องพ่อ ขโมยเอาใบแจ้งเกิด และ เอกสารประจำตัวของตัวเอง เพราะเอกสารเหล่านี้มีความ จำเป็นในการที่จะใช้ประโยชน์ในอนาคต เมื่อได้ของครบ ผมก็บอกกับน้องสาวว่า "เราจะไปแล้ว และจะไม่กลับมาอีก บอกพ่อด้วยว่าไม่ต้อง ไปตาม เราจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก" น้องสาวไม่ตอบอะไรมีแต่ความเงียบ ...... ...... ...... อาจจะเป็นเพราะว่าน้องสาวเป็นคนสุดท้ายที่ผมได้คุยด้วย แม้ผมจะตัดสินใจ จะตัดขาดกับครอบครัว ทุกคน และหนี ไป แต่ดูเหมือน กับน้องสาว เรามีเยื่อใยบางอย่างที่เชื่อม กันอยู่ ........... แปลกดี ตอนที่ก้าวพ้นคลอง และเหลียวกลับมาดู บ้านที่ เคยอยู่ กลับทำให้รู้สึกหวิวๆ "นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่เราจะได้เห็นบ้านหลังนี้" "เราจะไปรอดจริงหรือ" ความไม่แน่นอน ความเคว้งคว้าง ทำให้ผมละล้าละลังอยู่ หลายครั้ง กว่าจะติดสินใจ หันหลังให้บ้าน และเดินจากไป "อายุ15 ปี ความรู้ ม.สาม จะเอาตัวรอดได้จริงหรือ" เป็นคำถามที่ย้อนถามตัวเอง ตลอด ขณะที่ออกจากบ้าน "อย่างน้อย ก็คงจะดีกว่าตายในป่ายางแห่งนี้" "อยู่ที่นี่ ไม่เห็นมีอะไรสนุก ต้องตื่นแต่ดึกไปกรีดยาง" "ชีวิตเราต้องมีอะไรดีกว่านี้" "เราอกตัญญูหรือเปล่า" "ช่างเถอะ มันคือ ชีวิตเรา ใครจะว่า อะไร ก็ช่างเขา" "น้องสาวคงต้องทำงานหนักขึ้นเมื่อเรา ไม่อยู่ " "ช่างเถอะ ตัวเอง ก็ยังเอาตัวไม่รอด ยังมัวไปคิดถึงเรื่องคนอื่นอีก" หมาสี่ห้าตัว ก็เดินตามหลัง มันคงเดินมาส่งเหมือนทุกครั้ง ที่เราต้องไปโรงเรียน จากนั้นมันก็เถลไถล ไปตามทางของ มัน หากเป็นวันอื่นๆ ตอนผมกลับบ้าน หมามันก็จะวิ่งมารับ ตั้งแต่หัวโค้งก่อนที่จะเลี้ยวเข้าบ้านอีก ไม่มารับ เฉยๆ แต่ ชอบตะกายกระเป๋า แถม กระโดดเลียหน้าอีก ทำให้เสื้อ นักเรียนสีขาว ต้องเปื้อนรอยเท้าหมาเป็นประจำ แต่วันนี้ ผมไม่กลับ ผมจะไม่กลับมาอีกแล้ว ไม่มีใครรู้ หมามันไม่รู้ มีแต่ผมและน้องสาวเท่านั้น ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ......... ......... ขณะที่เดินออกจากบ้าน ทุกครั้งที่มีเสียงมอเตอร์ไซค์แล่น ผ่านมา ผมก็จะเดินเข้าไปหลบในป่า เพราะกลัวว่า หากพ่อ กลับมาเจอ แผนการหนีออกจากบ้าน ก็จะพัง โชคดีเป็นของผม ที่ไม่เจอพ่อ โชคดี ที่ไม่เจอใครที่เรา รู้จัก การหนีออกจากบ้านเป็นไปด้วยความราบรื่น ............. จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันเถลิงศก (15) 00:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่านต่อค่ะ... ชอบภาพประกอบของตอนที่ 10...เมื่อเด็กชายวัยสิบห้าตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแล้วว่า "ต้องหนี"...ภาพก็ให้ความรู้สึกที่ทำให้นึกถึงวลี "ฟ้ายังอีกกว้าง หนทางยังอีกไกล"...เข้ากันดีจังค่ะ มุมมองของคุณนกพิราบญี่ปุ่น ไม่ธรรมดา...อยากอ่านบันทึกของคุณซะแล้วสิ หุ หุ จากคุณ : LonelyLily - [ วันเถลิงศก (15) 06:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณยาโมเมะ จะพบเจอเหตุการณ์อะไรต่อไป.. อยากทราบเร็วๆ จังเลยค่ะ ยังติดตามอยู่นะคะ.. จากคุณ : =KaDe= - [ วันเถลิงศก (15) 09:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ยังคงติดตามด้วยความระทึกในหทัยพลัน (ลอกสำนวนเค้ามา ถูกรึเปล่าไม่รู้) จากคุณ : Oakyman - [ วันเถลิงศก (15) 09:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สวัสดีตอนบ่ายแก่ๆ ของวันหยุดเทศกาลวันสุดท้ายค่ะ งือๆๆ เศร้า พรุ่งนี้ก็ไปทำงานแล้ว วันหยุดทำไมมัน ช่างผ่านไปเร็วนัก... ================================= คุณ Lonelylily คะ...รูปประกอบใน คคห. 10 เป็นรูปที่ Akan ค่ะ เป็นสถานที่ท่องเที่ยวหนึ่งในเมือง Kushiro ซึ่ง Akan นี้นอกจากที่เห็นในรูป จะมีทะเลสาบ Akan ที่สวย งาม (คุณจูน โอกินาว่า เคยเอารูปมาลงด้วยค่ะ) ทัศนียภาพดีมากๆ ค่ะ ทะเลสาบ Akan นี้ตอนหน้าหนาวน้ำ ในทะเลสาบจะจับตัวเป็นผืนน้ำแข็ง ทำให้ที่นี่ตอนหน้า หนาวจัดๆ นักท่องเที่ยวจากทุกสารทิศมักจะจัดทริปมาเล่น สเก็ตน้ำแข็งกันที่นี่ นอกนั้นกิจกรรมอื่นๆ ก็ได้แก่ เจาะรูตก ปลาแบบชาวเอสกิโมน่ะค่ะ แล้วไหนจะมีการขับรถ snow mobile เพื่อความท้าทายและแปลกใหม่ด้วยนะคะ ================================= น้องเกด, น้องโอ๊คคะ..ตอนที่ 12 กำลังเดินทางมาค่ะ ตอน นี้ก็เหมือนเดิมพี่กำลังอ่านอยู่ ถ้าได้อ่านมากขึ้นเรือยๆ น้อง โอ๊คคงจะชินกับถ้อยคำสำนวนของคุณยาโมเมะ จะลอก สำนวนเพราะติดไปบ้างก็มะเป็นไรเลยค่ะ 5555 ================================= ปล. กระทู้นี้ Pro รูปภาพและวิวของฮอกไกโดค่ะ อยากให้ ทุกคนทั้งในไทยและญี่ปุ่นได้มีโอกาสไปเที่ยวฮอกไกโด ยุโรปแห่งญี่ปุ่นค่ะ จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันเถลิงศก (15) 15:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ติดตามเหมียนกาน.....ชอบอ่านบันทึกอ่า..... จากคุณ : Tsuwamono - [ วันเถลิงศก (15) 18:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จากคุณ : Elysium - [ วันเถลิงศก (15) 20:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาแย้วก่ะตอนต่อไป... หวัดดีค่ะคุณสั่นสู้ เพิ่งเข้ามาทักทาย ชอบอ่านบันทึกก็ติด ตามกันเลยก่ะ คุณ Elysium มาเข้าแถวรอแล้ว ข้างล่างนี้เลยค่ะ ================================= ----ตอนที่ 12---- บันทึกชีวิต "คนเดียวในโลกกว้าง" ผมเข้าไปฝากตัวทำงานในโรงแรมแห่งหนึ่ง ในตัวเมือง เบตง โรงแรมแห่งนี้ เป็นโรงแรมขนาดเล็ก สูงแค่สี่ชั้น มี ห้องพักโดยประมาณห้าสิบห้อง ตั้งอยู่ใจกลางโลกกลาง คืนของเมืองเบตง ค่าเช่าห้องไม่แพงนัก คืนละร้อยบาท ถึงสองร้อยบาท ผมเข้าไปขอทำงานกับเถ้าแก่โรงแรม ซึ่งเถ้าแก่เองก็ไม่ ได้พูดอะไรมาก แกให้ผมอยู่ที่ห้องใต้บันไดซึ่งอยู่ชั้นสอง โดยปกติเป็น ห้องเก็บของ กว้างประมาณสองเมตร ยาวประมาณ สาม เมตร ผมมีกระเป๋าแค่ใบเดียว กับหนังสือไม่กี่เล่ม ดังนั้นห้องนี้ จึงใหญ่พอสำหรับผม และเป็นครั้งแรก ที่ผมมีกุญแจห้อง ประจำตัว จริงๆ แล้วห้องนี้ เคยมีลูกจ้างคนก่อนอยู่มาก่อน แต่เขา ย้ายออกไปแล้ว และเลื่อนขั้นจากการเป็นลูกจ้าง โรงแรม เป็น "เด็กเชียร์แขก" ซึ่งมีรายได้เป็นกอบเป็นกำมากกว่า ผมจึงเข้ามาทำหน้าที่เป็นลูกจ้างโรงแรมแทน เรียกได้ว่า เป็นเวลาที่ประจวบเหมาะมาก ทุกคนในละแวกนั้น รู้จัก ลูกจ้างคนก่อนในนามว่า "ตี๋" ผมจึงได้รับการเรียกขานจากเถ้าแก่ว่า "ตี๋เล็ก" มีหน้าที่ใน การรับใช้ทั่วไปภายในโรงแรม โดยหน้าที่หลัก ก็คือ พาผู้ เข้าพักไปเข้าห้อง เปิดหน้าต่าง เปิดแอร์ให้ หากใครอยาก มีทีวี ก็ต้องทำหน้าที่ยกทีวีไปให้ ห้องไหนไม่อยากได้ทีวี ก็ยกออก การมีทีวี หรือไม่มีทีวี ก็หมายถึงค่าห้องที่ถูกลง ดังนั้นแขก ที่ไม่เอาทีวี ก็จะยกทีวีออก และเอามาเก็บไว้ในห้องใต้ บันไดที่ผมใช้เป็นที่นอน ตอนเด็กๆ บ้านผมไม่มีทีวี แต่ ตั้งแต่ย้ายมาทำงานที่นี่ ห้องผมมีทีวี ห้าเครื่อง ..แต่ อนิจจา ไม่มีช่องเสาอากาศให้เสียบ โรงแรมแห่งนี้ ชั้นสองสามสีเป็นห้องพัก ส่วนชั้นล่างเป็น ร้านขายการแฟ ขายชา ขายขนมปังปิ้งแบบง่ายๆ หรือ บาง คน อาจเรียกกันว่า "โรงน้ำชา" และที่นี่ ผมก็ได้เรียนรู้ โลกอีกโลกหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็น "ตี๋เล็ก พ่อลื้อมาตามกลับบ้าน" เถ้าแก่เดินมาบอกผม ขณะที่ผมกำลังเดินไปส่งน้ำให้แขก ที่มาพักที่ชั้นบนของโรงแรม ดูเหมือนพ่อจะใช้เวลาไม่ถึงอาทิตย์ ก็สามารถรู้ว่า ผมอยู่ที่ ไหน แต่ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่า ผมไม่กลับ ผมจะไม่ กลับ และไม่มีวันกลับไปอีก "บอกพ่อไปว่า เราไม่อยู่" ผมบอกเถ้าแก่ให้ไปบอกพ่อ เถ้าแก่ก็ทำตามที่ผมบอก และผมก็จะหลบอยู่ข้างบน จน กว่าพ่อ จะล่าถอยจากไป ผมได้รับเงินเดือน เดือนละเก้าร้อยห้าสิบบาท จริงๆ แล้ว เถ้าแก่ไม่ได้เป็นคนจ่ายโดยตรง แต่ "ตี๋" ลูกจ้างคนก่อน เป็นคนจ่ายให้ผมอีกที เพราะโดยสถานะแล้ว "ตี๋" ยังคง เป็นลูกจ้างโรงแรม แต่เนื่องจากไม่มีเวลา ทำงานให้ โรงแรม ก็เลย จ้างให้ผม ทำหน้าที่ของ"ตี๋" อีกทีหนึ่ง เป็น ระบบการจ้างงานที่ซับซ้อน แต่ก็ช่างเหอะอย่างน้อย ผมก็ จะมีเงินเดือนเป็นครั้งแรก วันสอบเข้าม.ปลาย ผมก็ลางานไปสอบ สอบเสร็จก็รีบกลับ มาทำงาน เพราะรู้สึกผิด ที่หยุดงาน ....... ผลสอบ ม.ปลาย ออกมา ปรากฏว่าผมสามารถสอบได้ และมีรายชื่ออยู่ในกลุ่มที่จะได้รับรางวัลจากการสอบเข้า จากโรงเรียนด้วย แต่ผมไม่แน่ใจหรอกว่า ผมจะไปเรียนได้หรือเปล่า เพราะ ม.ปลายไม่ได้เรียนฟรี แต่ต้องจ่าย ค่าเทอม และ หลายๆ ค่า และอีกอย่างผมเองก็ไม่แน่ใจว่า งานที่ทำอยู่ จะได้ ทำต่อไปหรือไม่ เมื่อเถ้าแก่รู้ว่า ผมต้องไปเรียน ทำงานไปด้วยเรียน ม.ปลาย ภาคปกติไปด้วย จะเป็นไปได้ หรือแต่เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ผมก็ไม่ลังเลใจ ที่จะไปบอก เถ้าแก่ว่า "เราสอบ ม.ปลายได้แล้ว และเราอยากไปเรียน เราคงทำ งานให้เถ้าแก่ทั้งวันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ แต่เราจะทำงาน ให้เถ้าแก่ในตอนเช้า ก่อนไปโรงเรียนและหลังจาก โรงเรียนเลิกแล้ว ก็จะมาทำงานต่อ และขออาศัยอยู่ที่ห้อง ใต้บันไดต่อไป" .......................... จากคุณ : Tai-Sarunya - [ วันเถลิงศก (15) 23:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านบันทึกของคุณยาโมเมะ แล้วนึกถึงใครสักคน..แต่นึกไม่ออก.. คล้ายๆ ล่องจุ๊น ในขอหมอนใบนั้นที่เธอฝันยามหนุนหรือเปล่านะ... รอตอนต่อไป..อยากใจจดใจจ่อค่ะ.. จากคุณ : =KaDe= - [ 16 เม.ย. 47 07:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขึ้นทู้ใหม่เหอะคุณคู..... จากคุณ : Tsuwamono - [ 16 เม.ย. 47 14:35:16 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาร้องเพลงรอ....ตอนต่อไปคะ จากคุณ : Elysium - [ 16 เม.ย. 47 16:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตอนใหม่อยู่ไหนเอ่ย จากคุณ : Oakyman - [ 7 พ.ค. 47 16:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 41 น้องเกด, คุณสั่นสู้, คุณ Elysium, น้องโอ๊คคะ ไม่ทราบว่าคุณยาโมเมะอยู่ที่ไหนเหมือนกันค่ะ ทราบแต่ว่ากลับเมืองไทย ยังไงตัวพี่เองก็รอบทความตอนต่อไปของยาโมเมะเหมือน กันค่ะ ถ้ายังไงมีบทบันทึกใหม่ๆ มาจะขึ้นกระทู้ใหม่นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทักทายค่ะ แม้ว่ากระทู้มันจะล่วง เลยผ่านมานานแล้วก็ตาม แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 47 02:00:20 จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 8 พ.ค. 47 01:56:03 ]