ความคิดเห็นที่ 1 นอนไม่หลับเหมือนกันจ้ะ คนไทยสวย ตอนนี้ 2.52 แล้ว ข้อมุลนี่เป็นประโยชน์มากๆ เลย แต่ตอนนี้คงต้องพับโครงการเรื่องเรียนต่อไว้ก่อน ก็ขอลุยเรื่องภาษาอย่างเดียว ทำไมมันยากอย่างนี้ก็ไม่รู้ โห ๆๆๆ จากคุณ : เอ๋ฝรั่งเศส - [ 16 เม.ย. 47 07:55:23 A:81.249.31.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับข้อมูล นี่ก็กำลังเตรียมตัวหาข้อมูลเพิ่มเติมอยู่เหมือนกันค่ะ แล้วก็มารอฟังความเห็นของท่านอื่นๆด้วยค่ะ จากคุณ : Tanoi - [ 16 เม.ย. 47 10:04:01 A:203.146.70.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณสำหรับข้อมูลมากๆค่ะ ตอนนี้ก็กำลังเก็บข้อมูลเหมือนกันค่ะ คาดว่าอีก 2-3 ปีจะไปต่อที่ฝรั่งเศสค่ะ ตอนนี้ก็รอเรียนจบแล้วก็เก็บเงินไปเรื่อยๆ กะว่าจะเรียนฝรั่งเศสตั้งแต่อยู่เมืองไทยเลย เพราะเห็นพี่ๆหลายคนแนะนำมาว่าให้เรียนก่อน จากคุณ : ...hamster... - [ 16 เม.ย. 47 11:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณคนไทยสวยหายไปไหนมาคะ เมื่ออาทิตย์ก่อนโทรไปหาไม่มีใครรับสาย หัวข้อนี้น่าสนใจมากๆๆเลยค่ะ เพราะดิฉันก็เป็นคนนึงล่ะที่คิดจะเรียน ตอนนี้กำลังติดต่อหาที่เรียนภาษาฝรั่งเศสค่ะ (จริงๆ เคยเรียนมากับอาร์แอ็นเปเออสามเดือน ย้ายที่อยู่ใหม่เปลี่ยนอะไรต่ออะไรใหม่ ระบบก็เปลี่ยนใหม่ ตอนนี้เลยตัดสินใจหาที่เรียนเองดีกว่า กำลังมองๆ อยู่ค่ะ ขอแบบสอนโอเค ไม่แพงมากกกก) เดือนหน้าที่ซอกบอนน์เค้าเปิดรับสมัครหลักสูตร DULF ที่คุณพราวเรียนอยู่น่ะค่ะ ก็ว่าจะลองไปสมัครดู แต่เค้าจะสอบก็ประมาณเดือนกันยาโน่นแน่ะ ตอนนี้ก็กำลังหาโรงเรียนด้วยค่ะ ดิฉันเคยอ่านระเบียบการของมหาวิทยาลัยบางแห่งที่นี่ บางทีก็นึกท้อใจนะคะ หนทางที่จะฝ่าฟันไปนี่ ไม่ง่ายเลย ไหนจะผ่านขั้นตอนเรียนภาษา วุฒิปริญญาโทที่มีมาแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยมั้ง เรียนมากว่าจะจบ หากจะเรียนต่อที่นี่ก็ต้องไปเริ่มที่ Licence แล้วต่อด้วย Maitrise นี่ขนาดที่ดูมาเป็นสาขาที่ใกล้ๆๆ กับสาขาเดิมแล้วนะคะ หากให้เปลี่ยนแนวไปเลยก็คงไม่ไหว เล่าไปบ่นไป ใครมีคำแนะนำดีๆ ในการเรียนต่อที่นี่+ที่จะมีผลต่อการหางานทำในภายหน้า ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ จากคุณ : Jaa3950 - [ 16 เม.ย. 47 14:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณๆไม่หลับไม่นอนกันหรือไงคะ คุณเอ๋นี่คนเดียวกะคุณRommyหรือเปล่าเอ่ย ขอบคุณคุณephi มากเลยนะคะ เป็นประโยชน์สำหรับดิฉันมากค่ะเพราะว่าไม่ค่อยเข้าใจระบบการศึกษาของที่นี่เท่าไหร่ ดิฉันคงต้องไปคิดอีกแปดตลบหน่ะค่ะ ว่าจะไปลงเรียนต่ออีกดีไหม ไม่ใช่กลัวแก่เกินเรียนนะคะ แต่เกรงว่าอายุขนาดนี้รวมเวลาเรียนอีก 3-4ปีมันจะคุ้มกะการที่จะไปเริ่มงานใหม่ไหม คิดอยากจะบ่นเหมือนคุณจ๋าเปี๊ยบเลยค่ะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 16 เม.ย. 47 16:41:21 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดิฉันเพิ่งเข้าใจระบบดีขึ้นเมื่อได้อ่านที่คุณคนไทยสวยอธิบาย อย่าเพิ่งท้อกันสิคะ สาวๆ คุณตรีนุชบ่นได้เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันมาใหม่ตอนดึกๆ หรือพรุ่งนี้นะคะ วันนี้หมดเวลา แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 47 17:27:18 จากคุณ : พธูไทย - [ 16 เม.ย. 47 17:25:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 http://www.education.gouv.fr/orient เข้าไปดูสิคะ แล้วจะเข้าใจดีขึ้น แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 47 18:08:35 จากคุณ : คนไทย(สวย) (ephi) - [ 16 เม.ย. 47 18:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีทุกคนค่ะ ไว้ว่างๆจะเข้ามาคุยนะคะช่วงนี้เรื่องปวดหัวเยอะเชียวค่ะ จากคุณ : BFR - [ 16 เม.ย. 47 20:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แม่นแล้วค่ะคุณตรีนุช ฟัง Rommy แล้วมันแปร่ง ๆ หูตัวเอง 555 คนไทนสวย(และใจดี ป้อหน่อยนะ อิอิ) ยืมพื้นที่ถามข้อมูลนอกเรื่องหน่อยนะจ้ะ เกี่ยวกับ ANPE อีกแล้ว เพราะวันนี้ได้รับจดหมาย บอกว่าเราไม่ได้ไป meeting ตามที่นัดหมาย ก็ไม่รู้ว่าเขาจะพยายามทำให้มันมีปัญหาหรือเปล่า เพราะไปตามนัดแล้วก็โดนไล่กลับ(อย่างที่เคยเล่าให้ฟังในกระทู้สมัครงาน ทุ้ล่าง ๆ นะ) โดยให้เหตุผลว่าเราพูดฝรั่งเศสไม่ได้เลยไม่สามารถที่จะหางานอะไรได้ พอวันนี้ได้รับจดหมาย ว่าเราไม่ได้ไปตามนัด ก็เลยงง สรุปมันยังไง ใครเคยมีกรณีเกิดขึ้นบ้างคะ ขออภัย นอกเรื่องไปหน่อย จากคุณ : เอ๋ฝรั่งเศส - [ 16 เม.ย. 47 22:42:19 A:81.49.234.159 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถามนิดนึง คุณจ๋า และคุณตรีนุช เรียนมาทางสายอะไรคะ คือดิฉันมีความคิดเห็นอยู่อย่างหนึ่ง ได้จากประสบการณ์ที่ดิฉันกำลังหางานอยู่นี่แหละค่ะ แต่ต้องรู้ก่อนว่า คุณเรียนด้านอะไรมา จึงจะเสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับ เรื่องการเปลี่ยนสายวิชา หรือควรจะเลือกเรียนอะไรดี ส่วนคุณเอ๋ ตอนที่ดิฉันโทรไปศูนย์ Assedic ว่าต้องการสมัครเป็น Demandeur d'emploi นั้น เอกสารของเราจะถูกส่งอัตโนมัติไปทั้งที่ Assedic และที่ ANPE ค่ะ อันดับแรกได้จดหมายจาก Assedic ระบุว่าให้ไปวันที่เท่าใด ต่อมาดิฉันก็ได้รับจดหมายจาก ANPE ระบุไม่ได้ติดต่อ ANPE ถือว่าหมดสภาพ ทั้งที่ดิฉันยังไม่ได้ไปที่ office Assedic เลยด้วยตัวเอง วันที่ไป Assedic ก็เลยถามเขา เขาบอกว่า ถ้าลงทะเบียนกับ Assedic แล้ว ก็เอาเอกสารจากที่นี่ ไปติดต่อ ANPE อีกที จดหมายที่ได้จาก ANPE นั้น ไม่มีผลอะไร คือ การสร้างประวัติและอัปเดทประวัติกับ Assedic นี่ดูแล้วจะสำคัญกว่า ANPE แต่ก็รู้สึกแปลก เพราะคุณว่า ทาง ANPE บอกให้คุณเรียนเพิ่มภาษา ปกติทาง ANPE ควรจะให้คำปรึกษาเรื่องภาษานี้ด้วยเช่นกันนะคะ (ดูจากกรณีของท่านอื่นๆ) ขณะเดียวกัน คุณก็จะได้เปิดไฟล์ไว้กับ ANPE ไปเลย คุณลองติดต่อไปทาง ANPE พร้อมถือจดหมายไปด้วยเลยค่ะ ไม่อย่างนั้นก็ให้สามีโทรถามดู จากคุณ : พธูไทย - [ 17 เม.ย. 47 01:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อันเนื่องมาจากเงื่อนไขของสาว ๆ ห้องนี้คือ เกือบทุกท่านเป็นแม่บ้านที่มีสามี รึไม่ก็คู่หมาย เป็นคนฝรั่งเศส แต่เนื่องจากมันไม่ใช่บ้านพ่อเมืองแม่ของเรา อุปสรรคที่สำคัญสุดก็คือการสื่อสารด้านภาษาที่แตกต่างซึ่งทุกคนต้องเรียนรู้เพื่อเอามาใช้ในชีวิตประจำวัน ดิฉันจึงอยากให้ทุกท่านวางเป้าหมายหลักไปในด้านการเรียนภาษาให้ดีก่อน มันอาจจะยากในการเริ่มต้นนะคะแต่ว่าก็ดีกว่าไม่เริ่มที่จะเรียน แล้วเจ้าภาษานี่ละค่ะที่จะคอยเสริมในด้านการเรียนในระดับต่อไปและใช้ประกอบอาชีพ ดิฉันตัดสินใจเข้าเรียนในระดับ Licence ก่อนแทนที่จะเป็น DESS เพราะยังไม่มีความพร้อมในด้านภาษาที่ดีนัก ดังที่บอกไว้ข้างต้น ค่าเรียนก็ไม่แพง และสามารถลองผิดลองถูกได้ เป็นการเตรียมตัวก่อนลงสนามจริง (ตามที่คิดไว้) เพราะในระดับการเรียนในสถาบันภาษานั้น เขาไม่ได้เน้นหนักไปที่ศัพย์วิชาการในแขนงสาขาที่เราอยากจะเรียนเลย เขาจะเน้นไปที่การสื่อสารในชีวิตประจำวันเสียมากกว่า ดิฉันเห็นดังนั้นแล้วเลยตัดสินใจกระโจนเข้าระบบการเรียนมหาลัยเลย ไม่อยากเสียเวลากับการเรียนภาษาเพื่อการสื่อสารต่อไป แต่ก็นั่นละค่ะได้มะงุมะงาหรางมไปทั่วเหมือนกัน โชคดีที่เรียนมันมีวิชาคำนวณเข้ามาช่วยด้วยเกือบ 50 เปอร์เซ็น เลยรอดพ้นมาได้ และระบบการเรียนในมหาลัย Louis Pasteur ที่เรียน เขาก็เรียนเป็น Module นั่นคือ การเรียนเป็นกลุ่มวิชา เช่น Module 1 มี 4 วิชาเรียน ประกอบด้วย บัญชี, สถิติ, เศรษศาสตร์ธุรกิจ และ การตลาด เวลาสอบเขาก็จะเอาคะแนนของทั้ง 4 วิชามารวมกันให้ได้ 50 เปอร์เซ็นก็จะผ่าน ถ้าคะแนนเต็ม 20 รวม 4 วิชาก็เต็ม 80 ได้ 40 คะแนนจากการรวมคะแนนทั้ง 4 ตัวก็ถือว่าผ่าน โดยคะแนนอาจเป็น 5-15-7-13 เราก็จะสอบผ่าน Module นี้ทันที แต่ถ้าคะแนนรวมไม่ผ่าน 40 ถึงแม้คุณจะได้ 19-1-17-2 คุณก็จะสอบตกและต้องไปสอบซ่อมใน 2 ตัวที่ตกให้ได้รวม 40 คะแนนขึ้นไปจึงจะผ่าน แต่ถ้าสอบซ่อมไม่ผ่าน Module นี้ก็จะต้องไปเริ่มต้นใหม่จาก 0 ในปีการศึกษาต่อไป ซึ่งการใช้ระบบ Module นี้จึงเป็นตัวช่วย นศ. ได้มากที่จะเลือกทำคะแนนในวิชาที่ตนเองถนัด เหตุจูงใจอีกอย่างนึง ที่ทำให้ดิฉันเลือกเข้าเรียนมหาลัยของรัฐ คือ ไม่ต้องเสียเวลาไปเริ่มต้นใหม่ สามารถทำ equivalent เข้าไปเรียนได้เลย ไม่เหมือนต้องไปเรียนด้านวิชาชีพ พวก BTS ถ้าเราไม่มีพื้นฐานมาก่อน เราจะเสียเวลาไป mise a niveau 1 ปี รวมกะเรียน BTS ใหม่อีก 2 ปี รวมเป็น 3 ปี แล้วได้ Bac + 2 ขณะที่เทียบสายเข้าเรียน Licence จบแล้วได้ Bac + 3 เสียเวลาปีเดียว ไม่นับช่วงเรียนภาษานะคะ ก็เพียงพอจะหางานทำได้ และเข้าสอบรับราชการในระดับ A ได้ด้วย ถ้าเราต้องการแค่ใบเบิกทาง 1 ใบเพื่อให้เข้าทำงานได้มันก็โอเคนะคะ แต่ถ้าเราหวังงานที่ไม่เริดหรูอะไรนัก แค่พูดภาษาได้ดี ก็สามารถพบงานที่น่าพอใจได้เหมือนกัน แต่อย่างว่าเป้าหมายของดิฉันก็คือเรียนเพื่อกลับไปทำงานที่เมืองไทย บวกกับประสปการณ์การทำงานเกือบ 6 ปีที่มีแล้วคิดว่าไม่น่าจะหางานยาก ดังนั้นก็ไม่ได้สนใจที่จะมองไปที่ BTS เลย แต่ทางชีวิตมันก็ผกผันนะคะ สุดท้ายร่วมหัวจมท้ายกะหนุ่มฝรั่งเศส เป้าของชีวิตเลยหักเหไป เลยตัดสินใจเรียนแค่ bac + 4 นี่ก็พอแล้ว เพราะขืนเรียนต่อ หน้าคงย่นไปโข และเห็นจะไม่ได้เริ่มต้นชีวิตที่นี่แน่ ๆ อายุรึก็เยอะขึ้นทุกวัน การทำงานที่นี่ก็ยังไม่ได้เริ่มเลย มันดูเหมือนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่หมด ขืนมัวลอยไปลอยมาก็ตั้งตัวไม่ได้สักที และที่สำคัญขี้เกียจเรียนด้วยค่ะ หุหุหุ นักศึกษาที่เป็นแม่บ้านไม่สามารถเอาไปเปรียบกับวิถีชีวิตของเด็กนักศึกษาที่ตั้งใจมาเรียนโดยตรงได้ เพราะมันมีความแตกต่างกันมากในด้านความรับผิดชอบและหน้าที่ ขณะที่แม่บ้านต้องจัดการเวลาส่วนใหญ่เพื่อครอบครัวเป็นหลัก แต่เมื่อต้องแบ่งเวลาไปเรียนด้วย อาจจะทำให้เหนื่อยและท้อแท้ จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่แม่บ้านต้องมีความอดทน ตั้งมั่นเป็นอย่างสูงที่จะต้องเอาชนะอุปสรรคในการเรียนให้ได้ แม่บ้านท่านใดที่เพิ่งแต่งงานและยังไม่มีลูกอยากเรียนรีบเรียนให้เต็มที่ก่อนนะคะแล้วค่อยมี ไม่งั้นจะห่วงหน้าพะวงหลัง แต่ถ้าท่านใดมีแล้วก็ต้องหาเวลาให้ได้ถ้าต้องการเรียน และมีความตั้งใจจริง อาจเหนื่อยหน่อยแต่ก็คงไม่พ้นความอุตสาหะที่มีหรอกค่ะ สำหรับแม่บ้านปารีส และเขตใกล้เคียง ดิฉันไปเจอที่เรียนภาษาไม่ค่อยแพงมา สำหรับแม่บ้านที่ต้องการเสริมภาษาฝรั่งเศส และมีความสนใจในภาษาต่างประเทศ รวมทั้งกิจกรรมอื่น ๆ ด้วย ลองเข้าไปดูนะคะที่ www.philotechnique.fr มีการเรียนการสอนหลาย ๆ อย่างที่น่าสนใจตั้งแต่ระดับเริ่มต้น - ระดับสูงสุดที่มีนำเสนอ มีแม่บ้านฝรั่งเศสท่านใดสนใจอยากจะลองสอบแข่งขันรับราชการ รึได้เป็นข้าราชการแล้ว ที่ฝรั่งเศสบ้างไม๊คะ ดิฉันกะลังสนใจกรณีนี้อยู่และกำลังหาข้อมูล ช่วยมาจอยหน่อยได้ไม๊คะ รู้แต่ว่าต้องมีสัญชาติฝรั่งเศสก่อนถึงจะเข้าสอบแข่งขันได้ แถมข้อสอบก็ยากมากกกกกกกกกกกกกกก มีกระซิบ...แม่บ้านท่านใดที่มีอายุยังไม่เกิน 26 ปี จะมีทางเลือกให้เยอะมากในการศึกษาและการฝึกอบรมวิชาชีพต่าง ๆ รวมถึงค่ารถค่าเรือจะมีส่วนลดให้หมด ในการฝึกอบรมต่าง ๆ ทางหน่วยงานของรัฐจะออกค่าใช้จ่ายให้ ที่ฝรั่งเศสเขามีการศึกษาแบบให้เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย โดยบริษัทเป็นผู้ส่งเรียน เขาเรียกกันว่า Le Contrat de Qualification หรือ alternance ซึ่งสิ่งนี้ที่ทำให้มีประสปการณ์ในการทำงานด้วย เป็นกำไรมาก ๆ สำหรับคนที่อายุยังไม่เกิน 26 ปี เพราะรัฐสนับสนุนทาง งปม. เป็นอย่างยิ่งให้เป็นแรงงานคุณภาพ ซึ่ง Contrat de Qualification สามารถขอรายละเอียดได้ที่ ANPE รึหน่วยงานด้านการศึกษาต่าง ๆ ในฝรั่งเศส จากคุณ : คนไทยสวย (ephi) - [ 17 เม.ย. 47 01:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณค่ะ คุณพธู ของเอ๋นี่อาจจะแตกต่างจากคนอื่นๆ แต่แฟนก็ได้ทำจดหมายตอบกลับไปแล้วค่ะ แล้วคนที่ เลย 26 ไปหลายปีแล้วนี่มีอะไรพิเศษบ้างล่ะจ้ะ คนไทยสวย เหอๆๆๆ (เลข 3 กำลังห้าว) จากคุณ : เอ๋ฝรั่งเศส - [ 17 เม.ย. 47 03:36:51 A:81.49.234.159 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณพธูคะ ดิฉันจบมาทางภาษาศาสตร์ค่ะทั้งตรีและโทเลย ที่เรียนมาก็เน้นภาษาอังกฤษและภาษาไทย อันนี้หากจะเรียนต่อแนวเดิมล้วนๆๆ โอกาสหางานที่นี่ยากมาก หากให้เปลี่ยนแนวไปเลย ก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่หมดก็คงไม่ไหว มีสาขานึงที่ดิฉันมองๆ ไว้คือ Automatic Processing of Languages เป็นการนำเอาศาสตร์คอมพิวเตอร์มาประยุกต์ใช้กับวิชาภาษาศาสตร์ค่ะ ตอนอยู่เมืองไทยเคยได้มีโอกาสทำงานวิจัยด้านนี้อยู่พักนึงชอบมาก แต่ก็นั่นแหล่ะค่ะ กำลังมองดูว่าโอกาสงานด้านนี้เป็นยังไงบ้าง เดาไม่ออกเลยจริงๆ หรือเราว่าอาจจะต้องเริ่มต้นใหม่หมดเลย คุณเอ๋คะ ตอนนี้เขตที่ดิฉันอยู่เนี่ยเค้าไม่มีการเรียนฟรีเหมือนก่อนแล้วค่ะ (หรืออาจจะมี แต่ลดชั่วโมงลง) เมื่อปลายปีดิฉันเรียนมาคอร์สนึงสามเดือน นั่นเค้าให้สตางค์ด้วย พอมาที่ใหม่ ทีแรกเค้าก็บอกว่าจะติดต่อมาลงชื่อเราไว้ในลิสต์ ปรากฏว่า เดือนนึงแล้วก็ยัง เมื่อวานเลยโทรไปถาม เค้าก็บอกว่าตอนนี้ระเบียบต่างๆ เปลี่ยนไป ไม่มีงบประมาณด้านนี้แล้ว (แต่ละเขตก็น่าจะแตกต่างกันไป) ดิฉันก็เลยรีบหาโรงเรียนเองแล้วค่ะ มีเพื่อนแนะนำมาที่ CFILC อยู่ที่ปารีส เช็คราคาดูแล้วก็ถูกกว่าหลายๆ ที่ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับชั่วโมงเรียนด้วยค่ะ อาทิตย์หน้าก็จะไปติดต่อค่ะ คอร์สทุกคอร์สยกเว้นเดบุตอง เริ่มเรียนได้ในวันจันทร์ถัดไป คุณคนไทยสวยคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับข้อมูล นั่นสิ เวลาดิฉันดูวิชาที่สอน+หน่วยกิต ไม่เข้าใจซักที พอคุณอธิบายก็อ๋อ... เลยค่ะ จากคุณ : Jaa3950 - [ 17 เม.ย. 47 03:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ที่พี่เขียนอธิบายมีประโยชน์มากเลยค่ะ ขนาดก่อนหน้านี้ไปปรึกษาที่ edufrance มาไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่.. จริงๆ แล้วผิดที่เราเองที่จะไปเรียนอะไรที่คนอื่นเค้าไม่ค่อยจะเรียนกันที่ edufrance ก็เลยไม่มีข้อมูล.. -___-" อยากถามพี่คนไทยสวย ephi หน่อยนะค่ะ เกี่ยวกับเรื่องค่าครองชีพนะค่ะ พอดีว่าสนใจจะไปเรียนภาษาก่อนสักปี แล้วค่อยสมัครเข้าเรียนนะค่ะ เดือนหนึ่งประมาณเท่าไหร่ค่ะ.. แล้วพอจะหางานผิดกฎหมาย เอ้ย งานพิเศษทำได้บ้างไหม แบบที่จะช่วยแบ่งเบาภาระทางบ้านนะค่ะ.. จากคุณ : ยูคุง (ยูคุง) - [ 17 เม.ย. 47 14:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเสริมให้ป้าเก๋ด้วยเรื่อง contrat d'apprentissage, contrat de qualification (ALTERNANCE) ว่าหากเป็นคนที่วีซ่า นักเรียน (Eleve) ธรรมดามักไม่มีสิทธิค่ะ ส่วนคนที่มีวีซ่าคู่สมรส และ ชีวิตครอบครัว (visa vie familialle et vie privée) มักไม่มีปัญหาค่ะ และได้จนถึง อายุ 26ปี ต้องหาบริษัทให้ได้และเซนสัญญาจ้างก่อนวันที่อายุครบ 26 ค่ะ ใครอายุยังไม่ถึง 26 รีบนะคะ ส่วนมากเป็นเรียนพวก BTS เรียน2ปี แต่จบมาภาษีดีหางานได้งาน ประสบการณ์ก็มีพร้อม คุณยูคุงไม่ผิดหรอกค่ะที่คิดจะเรียนต่างจากคนอื่น ดูแล้วมีเป้าหมายดี สวัสดีทุกๆคนนะคะเดี๋ยวมาคุยเรียงคนเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 47 15:23:06 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 47 14:42:15 จากคุณ : BFR - [ 17 เม.ย. 47 14:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยูคุง ค่าครองชีพค่อนข้างจะไม่สูงเท่ากับทางเมกาค่ะ แต่ก็พอตัวอยู่ มันขึ้นอยู่ที่ว่าไปเรียนที่ใหน ถ้าในปารีสก็แพงสุด แต่เมืองอื่น ๆ ก็ไม่แพงมากพออยู่ได้ สิ่งที่แพงสุดในความเห็นของพี่คือ ค่าหอพัก ตามปกติหอพักนักศึกษาก็มีราคาไม่แพงมาก เดือนนึงราคาถูกสุดที่เคยอยู่มาก็ 150 ยูโรขึ้น นี่ห้องน้ำรวมชาย - หญิงนะ และห้องก็เท่าแมวดิ้นตาย คือประมาณ 2.5 x 3 เมตร เอาไว้ซุกหัวนอนอย่างเดียว บางทีพี่คิดว่ายังไม่ตายไหงตรูมาอยู่ในโลงศพแล้วหว่า 5555555 จริง ๆ มันก็ไม่เลยร้ายนะ เอาไว้นอนอย่างเดียว มีห้องใหญ่กว่านี้แบบห้องน้ำในตัวด้วย แต่ราคาก็เพิ่มตามตัวอยู่ที่จะจองได้ไม๊ ราคาก็จะ 200 ยูโรขึ้นไป แต่หายากต้องรอคิวนานเพราะใครก็อยากได้นิ จะกว้างขึ้นอีกนิดถ้าเป็นห้องสองคน อันนี้ต้องติดต่อถามไปทางหน่วยงานที่เขามีไว้บริการนักศึกษา อยากให้น้องลองเข้าไปในเว็บ สมาคม นร. ไทยในฝรั่งเศส และสอบถามพี่ ๆ ในเมืองที่น้องอยากไปเรียนดู ถ้าพี่จำไม่ผิดพี่แปะไว้ในกระทู้เก่าของน้องนะล่ะ ที่นั่นเขามีแนะนำทุกอย่างเลย นอกจากนั้นก็จะมีหอพักเอกชน บ้านแบ่งห้องให้เช่า และห้องเช่าที่เราต้องหาเอง ซึ่งราคาก็จะแพงกว่าหอพักมหาลัย ราคาเริ่มต้นที่เจอมาก็อยู่ประมาณ 300 ยูโรขึ้นไปเป็นอย่างต่ำ ซึ่งบางที่ถ้าโชคดีก็จะเจอพวก นศ. คนอื่น ๆ ประกาศหาคนแชร์ห้องด้วย *******นี่คือราคาต่างจังหวัดนะคะ ถ้าเป็นราคาปารีสก็แพงกว่านี้เยอะ ขึ้นอยู่กับเขตที่อยู่อาศัยที่น้องจะไปอยู่ด้วย พี่ประหยัดค่าหอได้เยอะเพราะไปอยู่กะน้าแท้ ๆ เลยไม่มีปัญหาเรื่องที่พัก แต่มีปัญหาเรื่องค่ารถเมล์ รถไฟแทน แต่มันก็ไม่มากนัก เพราะเป็นนักศึกษาอายุไม่เกิน 26 ปี เขามีส่วนลดให้เยอะเกือบ ๆ จะ 50 % ไม่แพงมากขึ้นอยู่กะระยะทางที่เราเดินทาง ที่พักถูกเดินทางไกล ที่พักแพงแต่ไม่เสียค่ารถ อันนี้ก็อยู่ที่เราเลือก เรื่องค่ากิน ที่โน่นจะมีโรงอาหารของมหาลัยไว้บริการราคาไม่แพง ประมาณ 2.60 ยูโร/มื้อ มีเมนูเวียนกันไปให้เลือก จะมี สลัด - อาหารจานหลัก-ของหวานหรือผลไม้ให้ และมีเมนูอื่นที่ต้องดูเงื่อนไขกันไป ราคาไม่แพง แต่นี่คือโรงอาหารมหาลัยนะ ต้องใช้บัตร นศ. ซื้อบัตรเติมเงินเอาถึงจะได้ราคานี้ แต่ถ้าเป็นบุคคลภายนอกราคาก็จะแพงขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ถูกกว่าร้านอาหารทั่วไป เด็ก รร. เอกชนส่วนมากก็อาศัยเพื่อน ๆ ที่เป็น นศ. ให้ช่วยจ่ายให้ก็ไม่มีปัญหาอะไร มันเป็นสวัสดิการที่รัฐเขาช่วย ถ้าไปกินในร้านอาหารจะแพงหน่อย ราคาถูกสุดที่เคยกินก็จะเริ่มต้นจาก 6 ยูโรขึ้นไปซึ่งราคานี้ก็ไม่ค่อยมีแล้วตอนนี้ และก็แค่อาหารจานเดียวด้วย แพงพอตัว ส่วนมากพี่ก็ทำกินเอง ง่าย ๆ กันตาย ราคาไม่แพงด้วย เพราะตามหอพักเขาจะมีห้องครัวไว้ให้ทำอาหารกินได้ วันดีคืนดีก็จะมีเพื่อน ๆ หลาย ๆ เชื้อชาติมาแลกเปลี่ยนสูตรอาหารกัน สนุกดี นั่นก็คือค่ากินค่าอยู่ โดยทั่ว ๆ ไปก็จะตกรวมกันแล้วอย่างต่ำสุดก็ประมาณ 600 ยูโรขึ้นไป/เดือนเป็นอย่างประหยัดสุด ๆ นี่คือราคาทั่ว ๆ ไปนะคะ แต่ถ้าเป็นปารีสจะแพงขึ้นกว่านี้ ซึ่งพี่เองก็ไม่เคยอยู่เลยบอกไม่ได้ เรื่องค่าเล่าเรียนก็สำคัญอยู่ที่ว่าจะเรียนอะไร มีหลาย รร. ให้เลือกเรียน ทั้งแพงและถูก ซึ่งขึ้นอยู่กะสาขาที่เรียน ถ้าเอกชนก็แพง รัฐก็ถูกหน่อย อันนี้ก็อยู่ที่น้องเลือกแล้วละ โรงเรียนภาษาถ้าเป็นของรัฐก็จะไม่แพงมาก ที่ Strasbourg ตอนนี้หลักสูตรปี ก็เกือบ ๆ 2000 ยูโรนะเพราะราคาเปลี่ยนพี่ก็ไม่แน่ใจ ไง ๆ แนะนำให้ลงหลักสูตร 1 ปีไปเลย ราคาจะถูกลง น้องลองสืบราคาดูทางเน็ตละกัน เพราะราคาแต่ละมหาลัยจะไม่เหมือนกัน แต่ส่วนมากก็ไม่เกิน 2000 หรอก แต่ถ้าเอกชนจะแพงขึ้น ลองถามรายชื่อสถาบันภาษาที่สมาคมฝรั่งเศส สาธรดูนะ เขามีหน่วยงานแนะนำเรื่องศึกษาต่อ หรือไม่ก็ติดตามงานแนะแนวศึกษาต่อฝรั่งเศสที่เขาจัดขึ้นที่ กรุงเทพดู จะได้มีรายละเอียดก่อน เรื่องงานพิเศษ ก็มีให้ทำ ตามกฏหมายที่โน่น นศ.ที่มีวีซ่านักเรียน จะสามารถทำงานได้ 20 ชม/สัปดาห์ ในช่วงเปิดภาคเรียน แต่ส่วนมากก็ทำเกินกันนะ หุหุหุ จะเป็นงานพวก เลี้ยงเด็ก ทำความสะอาดบ้าน งานในร้านอาหาร ฯ ล ฯ ที่เขารับนักศึกษาทำ แต่ถ้าเป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อน summer จะทำงานได้เต็มเวลาเป็นระยะเวลา 3 เดือน ที่ว่าเป็นงานผิดกฏหมายนั้นก็คือ นศ. ส่วนมากจะแอบทำงานเกินเวลาที่รัฐกำหนดเท่านั้นเอง คือแบบทำเต็มตัวถ้าโดนตรวจพบทางห้างร้านเขาก็จะโดนปรับ แต่ถ้าเขาตกลงกะเราได้ก็ไม่มีปัญหา นศ. หลาย ๆ คนเลยได้ทำงานกะเขาแบบเต็มเวลาและจะได้ค่าจ้างตามที่ตกลงกันค่ะ http://aetf.online.fr/ เข้าไปดูเว็บนี้นะคะ จากคุณ : คนไทยสวย (ephi) - [ 17 เม.ย. 47 19:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบคุณจ๋าเร็วๆ ก่อน ต้องไปทำกับข้าว ตองตังกำลังนอนพัก ถ้าคุณพราวกลับมาแล้ว คุณจ๋าลองคุยกับคุณพราวดู ครั้งสุดท้ายที่คุยกับเธอ เธอบอกเหมือนอย่างนี้แหละ เรื่อง automatic translation อะไรเนี่ยแหละ ถ้าเป็นดิฉันแนะนำนะ ไอ้เรื่องหางานยากง่ายนี่อย่าเพิ่งคิด ถ้าอยากจะทำอาชีพอะไรในอนาคต ลองๆ หาคนที่เขาทำอาชีพอย่างนี้อยู่ แล้วขอนัดคุยกับเขา ตั้งคำถามกับเขาหลายๆ อย่าง เพราะคนในอาชีพเอง เขาจะบอกเราได้ เราจะได้รู้ตลาดคร่าวๆ และรู้ข้อมูลว่า หากอยากทำงานอย่างนั้นๆ แล้ว ต้องเรียนอะไรดี ต้องมีความสามารถอะไรดี ประสบการณ์เดิมที่ผ่านมาของเรานั้น เอามาใช้เป็นประโยชน์ได้อย่างไร แล้วก็ถามเขาต่อว่า หน่วยงานหรือบริษัทที่ทำด้านนี้คือที่ไหน เริ่มจากคนที่พอรู้จัก แล้วก็นำไปสู่คนที่เราไม่รู้จัก แล้วก็ไปทำความรู้จักกับเขา แล้วก็ส่งต่อไปเรื่อยๆ เราต้องไปคุยนะ วันก่อนก็แนะนำคุณพราวไปคล้ายอย่างนี้ คือ คุณพราวเลือกที่เรียน แล้วต้องเลือกหัวข้อวิทยานิพนธ์ ก็จะคิดเอง เอาจากที่ตัวเองชอบ ดิฉันแนะนำว่า อย่างนี้ ควรไปคุยกับอาจารย์เลย (คือถึงแม้จะยังไม่สมัครเป็นนักเรียนในโปรแกรมก็ตาม) เพราะการเข้าไปคุย ไปสอบถามข้อมูลนั้น เป็นการแสดงความตั้งใจของเรา และแสดงเป้าหมายในอาชีพการงานของเราด้วยเช่นกัน ที่สำคัญคือ เป็นการสร้างความสัมพันธ์กับบุคคลที่อยู่ในสายงานไว้เลย และพยายามเก็บความสัมพันธ์นี้ไว้ พอเรียนจบปั๊บ ก็ลองติดต่อไปดูอีกที เผลอๆ หากเขาต้องการคนนะ ส่วนใหญ่เขาจะเลือกคนที่เขารู้จักก่อนนะ ในความคิดเห็นของตัวเอง จากประสบการณ์การหางานในขณะนี้เป็นอย่างนี้นะ และเสียดายที่ ตอนช่วงเรียนอยู่นั้น ก็ไม่ได้พยายามไปพูดคุยกับคนในสายงานเลย (แต่ก็นั่นแหละ ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่า ทำอย่างไรจึงจะเรียนให้จบตามกำหนด) ถ้ามีเวลาอีก จะมาเล่าประสบการณ์เรียนนะ แต่ว่า ประสบการณ์ของดิฉันนี่ มันไม่ค่อยจะเข้าตามระบบใดๆ สักเท่าไร จับพลัดจับผลูได้ยังไง ก็ทำอย่างนั้น คิดว่าคุณคนไทยสวยและท่านอื่นๆ น่าจะให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากกว่าข้อมูลจากดิฉัน จากคุณ : พธูไทย - [ 17 เม.ย. 47 22:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากๆ เลยค่ะคุณพธูสำหรับคำแนะนำ ดิฉันเห็นด้วยค่ะที่คุณพธูบอกว่าเรื่องหางานยากง่ายอย่าเพิ่งไปคิดก่อน การได้คุยกับคนในอาชีพนี่มีความสำคัญมากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ สังเกตดูนะคะ ที่ผ่านมาหากเรารู้จักคนในอาชีพและเค้ารู้ประวัติเรา ทำให้โอกาสได้งานมีมากจริงๆ ตอนนี้ดิฉันยังมีเวลาศึกษาหาข้อมูลและที่สำคัญต้องเรียนภาษาฝรั่งเศส เอาเป็นทีละขั้นตอนไป ถ้าคุณพธูมีเวลา มาเล่าประสบการณ์การเรียนที่นี่ให้อ่านอีกนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่เรียนด้วยและเริ่มมีน้อง ตองตังด้วย เหนื่อยมากแค่ไหน เพื่อนๆ คนอื่นด้วยนะคะ ขอเชิญมาเล่าประสบการณ์การเรียนที่นี่ โหด+ยากแค่ไหนกว่าจะจบมาได้ จากคุณ : Jaa3950 - [ 18 เม.ย. 47 02:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณคนไทยสวยคะ ดิฉันก็สนใจงานราชการที่นี่เหมือนกันค่ะ แต่อ่านประกาศทีไรติดอยู่ตรงสัญชาติทุกที เคยคุยกะภรรยาของเพื่อนสามี เธอเป็นตำรวจค่ะ สวัสดิการดีวันหยุดเยอะมาก..กก...ขอบอก เหมือนกะไม่ได้ทำงานเลย อาทิตย์นึงเฉลี่ยแล้วทำประมาณ 3 วัน คุณเอ๋คะ ตกลงANPE เรียบร้อยหรือยังคะ ดิฉันทำเหมือนคุณพธูค่ะ คือไปติดต่อAssedic ทีแรกแล้วเค้าจะให้จม.ถึง ANPE เราก็นำไปยื่นเรื่องต่อ แล้ว ANPE ก็จะบันทึกข้อมูลเกี่ยวกับตัวเราทั้งหมด (เหมือนในซีวีค่ะ) ทีนี้คุณก็แจ้งความสนใจว่าอยากอบรมเรื่องอะไรหรือเปล่าเช่นภาษา คอมพิวเตอร์ เทคนิคการสมัครงาน เป็นต้น คุณเบญเครียดเรื่องเตรียมย้ายประเทศหรือเปล่าคะ หรือหนูเลอากวน ขอบคุณคุณพธูมากนะคะสำหรับแนวทาง คิดอยู่เหมือนกันว่าน่าจะไปคุยกะคนที่เค้าทำอยู่จริงๆเพราะบางอย่างเท่าที่รู้ ที่เมืองไทยงาน 2 ตำแหน่ง หลายคนทำ แต่ที่นี่ทำคนเดียวค่ะ .... ดิฉันเรียนเกี่ยวกับศาสตร์ด้านภาษาค่ะ แต่ไม่ได้วิเคราะห์เจาะลึกเหมือนคุณจ๋า (มีเพื่อนเรียนภาษาศาสตร์หลายคนเหมือนกันค่ะ เลยพอรู้บ้างว่าเรียนละเอียด) เท่าที่ไปดูที่นี่สนใจเรียนต่อสาขาการท่องเที่ยว การโรงแรมกะการบริหารงานบุคคล แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจจริงๆเลยค่ะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 18 เม.ย. 47 03:53:01 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณตรีนุชคะ เท่าที่ดิฉันมองนะ คิดว่าสาขาการท่องเที่ยวนี่น่าสนใจจริงๆ ด้วยนะคะ น่าสนุกด้วย ยิ่งถ้าเราชอบประวัติศาสตร์ ชอบการสื่อสาร ชอบที่จะอธิบาย ชอบพบปะผู้คน อ้อ ต้องชอบการบริการด้วยนะ สำหรับดิฉัน คนที่เรียนมาด้านภาษาศาสตร์นี่ น่าจะไปได้กว้าง ถ้าไม่จำกัดตัวเองว่า จะต้องทำแต่ด้านภาษา หรือสอนภาษาอย่างเดียว เพราะเท่าที่ดูแบบคร่าวๆ ใน ROME นั้น มันมีอาชีพเยอะมากๆ ที่สามารถใช้วุฒิด้านภาษา ดูสาขาที่คุณตรีนุชบอกนี่ ก็จะทำให้สามารถเลือกงานต่อไปได้กว้างดีนะคะ จากคุณ : พธูไทย - [ 18 เม.ย. 47 05:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณตรีนุช หากตัดสินใจได้แล้ว เล่าให้ฟังบ้างนะคะ เพราะ 3 สาขาที่เอ่ยมานี่ ตรงกับที่เอ๋คิดไว้เลยค่ะ ตอนเรียน ปวช นี่จบการโรงแรมมา แต่พอมาเรียนรามฯ ดันเรียน รัฐศาสตร์ มันคนล่ะเรื่องเดียวกันเลย แต่ตอนนี้คงต้องไปเรียนทำอย่างอื่นแทนก่อนค่ะ ตำรวจที่นี่สวัสดิการดี แต่ตำรวจเมืองไทยนี่แย่หน่อยค่ะ จากคุณ : เอ๋ฝรั่งเศส - [ 18 เม.ย. 47 06:28:16 A:81.53.179.147 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 My major was French litterature but now i m doing my master degree in Hospitality management here kha. and after *maitrise* u can should to study DEA or DESS if u want also kha. จากคุณ : Ann ว่าที่ศรีสะใภ้Czech - [ 19 เม.ย. 47 04:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ที่คุณ Ann เรียนนี่ก็น่าสนใจดีนะคะ นี่ถ้าอายุดิฉันมิได้ขนาดนี้นะ แล้วก็ถ้าพอจะมีไฟอยากเรียนนะ อยากเรียนมั่งจัง คุณจ๋า อยากให้ดิฉันเล่าประสบการณ์ เรียนไปด้วย มีลูกไปด้วยนี่ คุณจ๋าวางแผนจะมีลูกใชไหมคะ? ขอเวลาดิฉันลำดับ และเรียบเรียงเรื่องในหัวก่อนหน่อยนะคะ เพราะความที่มันมิค่อยเหมือนชาวบ้านเขา ก็มิอยากจะเล่าเท่าไร คนอ่าน อ่านไปก็อาจจะไม่ได้เป็นประโยชน์มากนักน่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นแนวมีลูกด้วย เรียนด้วยเนี่ย ก็พอไหวค่ะ เอาแบบปนๆ กันไปละกันนะ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 04:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่รู้จะเริ่มเรื่องยังไงดี เอาเริ่มจาก quote คำพูดของคุณตรีนุชมาอีกทีละกัน \"ถามคุณ ephi หรือคุณพธู เรื่องเรียนนิดนึงนะคะ ก่อนที่จะสมัครเค้าดูวุฒิของเราหรือเปล่าคะ แล้วคุณเรียนสาขาเดียวกะที่เมืองไทยหรือเปล่า เพราะดิฉันเคยไปสมัครที่มหาลัยแล้วเค้าขอให้เทียบวุฒิเก่าค่ะ ตอนนั้นไม่ค่อยว่าง ประกอบกับเห็นวิธีสมัครหลายขั้นตอนก็เลยพับโครงการไปก่อน\" เอาคำถามของคุณตรีนุช ผนวกกับคำถามของคุณจ๋า 1. ก่อนที่จะสมัครเค้าดูวุฒิของเราหรือเปล่าคะ 2. คุณเรียนสาขาเดียวกะที่เมืองไทยหรือเปล่า 3. เล่าประสบการณ์การเรียนที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่เรียนด้วยและเริ่มมีน้องตองตังด้วย เหนื่อยมากแค่ไหน ดิฉันจะพยายามเขียนตามหัวข้อเหล่านี้นะคะ แต่ต้องเล่าเริ่มต้น เพราะว่ามันมีผลต่อเนื่องกันอยู่หลายอย่าง การตัดสินใจในวันนี้ก็เพราะมันมีเหตุจากสิ่งที่ผ่านมาทั้งสิ้น ก็คงจะเหมือนกับแม่บ้านหลายๆ ท่านที่ โชคชะตามันกำหนดวิถีชีวิตเหนือตัวเราเอง การมีสามีและครอบครัวฝรั่งเศสนี่ ไม่เคยอยู่ในแผนการเลย แม้แต่จะคิดสักนิดเดียวก็ไม่เคย เพราะดิฉันไปเรียนต่อโทที่อเมริกาเมื่อ 10 ปีที่แล้วค่ะ รวบรัดตัดตอน ก่อนจะเรียนจบปีที่ 2 ก็มาพบว่าที่สามีซึ่งก็ไปทำงานที่มหาวิทยาลัยที่เรียน และเราก็เกิดตกลงปลงใจจะแต่งงานกันและมุ่งมั่นที่จะใช้ชีวิตคู่ ร่วมสร้างครอบครัวที่จะมี "ลูก" ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ ในโลกนี้ (ซึ้งจัง) เลือกประเทศกันอยู่สักพัก สามีบอกว่า มาฝรั่งเศสเถิด บ้านของเขา แต่ขอดูโอกาสทางอาชีพก่อน ตอนนั้นสรุปว่า ดิฉันซึ่งเรียนใกล้จบแล้วจะต้องกลับเมืองไทย ก็ควรจะกลับเมืองไทยไปก่อน เพราะมีพันธะเรื่องต้องชดใช้เวลาที่เราลามาเรียน (ไม่ได้เอาทุนมา เพราะไม่ได้รอทุน) จะใช้เงินเลย ก็ไม่มีตังค์ สามีก็ไม่มีตังค์ ถ้าจะยืมพ่อแม่สามี ก็ต้องกลายเป็นหนี้ที่ต้องใช้อีก อีกอย่างดิฉันก็ไม่อยากจะลาออกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ไปทำงานตามประสงค์เดิมเลย ตอนนั้นคิดเอาไว้แล้วนะคะ ว่าจะทำอย่างไรดี เราจะไปอยู่ฝรั่งเศส จะทำอะไร? คำถามนี้ยังถามมาจนตอนนี้เลยค่ะ ทางที่ดีคือ ต้องติดต่อคนที่อยู่ในสายวิชาชีพที่อยู่ในฟิล์ดเองค่ะ แล้วดิฉันอยู่อเมริกาน่ะ จะทำอย่างไรดี จึงจะติดต่อคนฝรั่งเศสที่อยู่ในฟิลด์ได้... ก่อนจะเสนอวิทยานิพนธ์ 2 เดือน มีการประชุมนานาชาติที่ดิฉันไปร่วมเสนอผลงานด้วย นี่คือโอกาสดีเลยค่ะ หนังสือคู่มือการประชุมนั่นแหละค่ะ ดิฉันอ่านทุกๆ บทความอย่างเร็วๆ เพื่อหากลุ่มบุคคลที่มาจากฝรั่งเศส เน้นโดยเฉพาะจากสถาบันในปารีสหรือบริเวณใกล้เคียง เพราะรู้ว่าในอนาคตหากมาอยู่ฝรั่งเศสเราคงจะอยู่แถวๆ นี้ และดิฉันก็ได้รายชื่อของบุคคลที่ต้องการ ในหลายชื่อที่ดิฉันมีอยู่ในมีนั้น มีอยู่คนหนึ่งที่จะทำหน้าที่เป็นประธาน session หนึ่ง เป้าหมายนี้ต้องไม่พลาดค่ะ จึงจดวัน-เวลา และสถานที่ไว้เรียบร้อย นอกจากนี้ดิฉันก็คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาค่ะ ว่าท่านรู้จักนักวิชาการฝรั่งเศสบ้างไหม ที่จะแนะนำให้ดิฉันติดต่อ เพราะดิฉันวางแผนเดินทางไปฝรั่งเศสหลังเรียนจบก่อนกลับประเทศไทย ซึ่งก็ได้ชื่อมาอีก 1 คน จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 15:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พอถึงวันประชุม ดิฉันไปเข้า session ของเป้าหมายหลักของดิฉัน รออยู่ 3 ชั่วโมงค่ะ นั่งฟังไปด้วย ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร เพราะค่อนข้างเป็นแนวเจาะลึกมาก แต่อย่างน้อยดิฉันจะได้มีข้อมูลว่า บุคคลนี้ทำงานอะไร มีความสำคัญมากน้อยแค่ไหน เท่าที่ดูโหงวเฮ้ง ดิฉันคิดว่า คนๆ นี้เป็นคนที่ใจดี น่าจะเป็นคนเปิดกว้างพอสมควร พอการประชุมจบสิ้นลง ดิฉันไปดักรอหน้าห้อง อย่างไม่ให้คลาดสายตา เป้าหมายเดินมาถึง จู่โจมทันทีค่ะ หลังแนะนำตัวเสร็จ เขาบอกว่า "ผมกำลังรีบ ผมมีเวลาให้คุณได้เพียง 2-3 นาทีเท่านั้น เพราะต้องไปต่ออีกห้องหนึ่ง" คำถามที่ดิฉันจำได้จนถึงวันนี้คือ "ฉันไม่อยากจะรบกวนเวลาของคุณมากนัก แต่ฉันจะไปฝรั่งเศสเร็วๆ นี้ ฉันจะติดต่อคุณเพื่อไปคุยขอคำปรึกษาได้หรือไม่? ฉันมีที่อยู่ของคุณแล้ว" "ด้วยความเต็มใจ" แล้วเขาก็เดินจากไปค่ะ และเมื่อถึงตอนที่ดิฉันและว่าที่สามีมาฝรั่งเศส เราก็ติดต่อบุคคลที่อาจารย์ที่ปรึกษาให้ชื่อมา ซึ่งได้ปฏิเสธการขอนัดพบค่ะ โดยให้เหตุผลว่า เขาทำงานส่วนตัว คงไม่สามารถจะแนะนำอะไรดิฉันได้มากค่ะ ส่วนบุคคลที่ดิฉันได้ไปเจอนั้น ได้ติดต่อโดยทางโทรศัพท์ น้ำเสียงใจดีเหมือนเดิม "ผมจำคุณได้ นี่คุณมาฝรั่งเศสแล้ว จะมาอยู่นานแค่ไหน... อ้อ มาพักผ่อนก่อนกลับเมืองไทย แล้วคิดว่าจะมาอีกเมื่อไร เอาอย่างนี้ ตอนนี้คุณพักผ่อนก่อน กลับไปเมืองไทยจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย แล้วคุณติดต่อผมมาอีกทีครั้งหน้าก็แล้วกัน" ดิฉันกลับเมืองไทยไปหลังจากนั้น พร้อมด้วยคำถามว่า "จะทำอย่างไรต่อดี? จะเริ่มตรงไหนก่อนดี?" งานที่มีอยู่นี่ก็อยากทำให้ดี อยากมีความรับผิดชอบ อยากใช้ความรู้ที่ได้เรียนมาทำประโยชน์ ขณะเดียวกันเรื่องส่วนตัวก็ต้องจัดการ เป็นสัญญาทางใจที่มีให้กับใครคนหนึ่ง เรื่องลาออกใช้เงินเลยเนี่ย ก็ได้คุยกันไปแล้วว่า ไม่ใช่ทางออกเลย เป็นการตัดปัญหาที่จะนำปัญหาอื่นมาให้ คือการเป็นหนี้ และดิฉันจะทำอะไรก็ไม่รู้ สู้ถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า ถ้าคุณเคยทำงานราชการมา คุณจะเห็นเสมอว่า มักมีเอกสารเวียน แจ้งข่าวต่างๆ อยู่เสมอ ในนั้นมีโอกาสทั้งนั้นค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการแจ้งทุนดูงาน ทุนระยะสั้น หรือทุนปริญญา ดิฉันก็เสาะหาดูรายละเอียด โดยมีข้อแม้ว่า ทุนใดๆ ที่เราควรจะสนใจ ต้องไม่ก่อให้เกิดการผูกมัดอีก เพราะว่า ขณะนี้เราเองยังเป็นหนี้เวลาอยู่ 4 ปี (โดยเต็มใจ) และในที่สุดดิฉันก็เจอทุนที่มีลักษณะดังกล่าว ที่จะทำให้ดิฉันเดินทางมาฝรั่งเศสได้เป็นระยะเวลาสั้นๆ จึงอีเมล์ติดต่ออาจารย์ที่ฝรั่งเศสทันที และร่างโครงการขึ้น ทำงานทางไกลอย่างนี้ ส่งเอกสารไป-มา และในที่สุดก็ส่งโครงการ ในขณะนั้นดิฉันมีผู้ใหญ่ที่ดิฉันทำงานเป็นผู้ช่วยให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี ก็แนะนำดิฉันว่า ควรจะทำอย่างนี้ และทีละเล็กละน้อย ดิฉันก็จะสามารถหาพื้นที่ที่ตัวเองจะลงได้ โครงการนั้น ทำให้ดิฉันมาทำงานที่ฝรั่งเศสได้ 3 เดือนกับอาจารย์ที่ฝรั่งเศส ช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าร้อน คนในแล็บนั้นเหลืออยู่เพียงแค่ 1 คน และในที่สุดไม่เหลือใครเลย มีดิฉันอยู่คนเดียว ไม่มีความจำเป็นต้องพูดภาษาฝรั่งเศสเลยค่ะ ดิฉันพูดคุยกับอาจารย์เป็นภาษาอังกฤษตลอด พองานเสร็จครบกำหนดกลับ ก็ขนผลไปเขียนต่อที่เมืองไทย ทำงานประจำไปด้วย ไม่กี่เดือนต่อมา งานได้รับการตอบรับตีพิมพ์ นับเป็นผลงานชิ้นแรกที่ทำร่วมกับแล็บที่ฝรั่งเศสและกับอาจารย์ท่านนี้ ปีต่อมา จะทำอย่างไรต่อดี ก็เหมือนเดิมค่ะ หาข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งทุนอีก มีประกาศความร่วมมือไทย-ฝรั่งเศส ให้ส่งโครงการไป แต่โครงการนี้ต้องเขียนโดยทั้ง 2 ฝ่าย ดิฉันก็ทำเรื่องมาเขียนพร้อมศึกษาเทคนิคที่จะต้องใช้ ครั้งนี้ได้มา 4 เดือน เดือนแรกดิฉันพูดภาษาอังกฤษค่ะ และดิฉันมิได้สนใจที่จะพูดคุยกับคนอื่นๆ เท่าไรนัก เพราะเขาก็มองว่า ดิฉันมาแป๊บๆ เดี๋ยวก็ไปแล้ว แต่ปรากฎว่าพอเข้าเดือนที่ 2 อาจารย์บอกดิฉันว่า ต่อไปนี้เลิกพูดภาษาอังกฤษ ต้องพูดแต่ภาษาฝรั่งเศส ถ้าคิดว่าจะมาที่นี่บ่อยๆ และต่อไปจะมาอยู่ฝรั่งเศส ระหว่างเขียนงานไป อาจารย์ก็เสนอว่า มีนักศึกษาปริญญาเอกอยู่คนหนึ่งกำลังทำโครงการที่คล้ายๆ กับที่ดิฉันทำ หากสนใจจะเข้าร่วมโครงการ รับผิดชอบในบางส่วน เขาก็จะนัดนักศึกษาคนนั้นให้ ก็เป็นอันตกลง ดิฉันช่วยงานเขาไประหว่างที่อยู่ เรียนภาษาฝรั่งเศสโดยซื้อหนังสือมาอ่านเอง ฟังวิทยุ และดูโทรทัศน์ แน่นอนตอนนั้นมีรู้จักคนไทยเพียง 1 คนเท่านั้นค่ะ (เพราะเขาเรียนอยู่ที่ๆ สามีดิฉันทำงาน) ซึ่งก็ไม่ได้โทรไปรบกวนพี่เขาบ่อยนัก ดิฉันเองก็ไม่มีเวลา ต้องไปทำงานที่โรงเรียนอยู่ทุกวัน พอครบกำหนดกลับ งานส่วนที่ดิฉันรับผิดชอบก็เสร็จตามเวลา อีกไม่กี่เดือน อาจารย์ส่งข่าวมาว่า งานชิ้นนี้ก็กำลังจะตีพิมพ์ และมีดิฉันอยู่ในรายชื่อของผู้แต่งด้วย นับเป็นงานชิ้นที่ 2 ของดิฉันกับแล็บที่นี่ พอเข้าปีที่ 3 ผลจากโครงการที่ดิฉันได้ส่งไปก็งอกเงยค่ะ ดิฉันได้กลับมาที่ๆ เดิมอีก และเขาก็มีโครงการรออยู่เลย ทั้งนี้ 2 ปีที่ผ่านมานั้น ได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่า เราทำได้ ในปีนี้ เมื่อดิฉันมาถึง จึงได้เริ่มปรึกษาอาจารย์เกี่ยวกับการย้ายมาฝรั่งเศส เพราะการใช้ทุนก็จะครบ 4 ปีแล้วในปีหน้า ดิฉันจะทำอย่างไรดี? ดิฉันจึงได้นัดทั้งสามีของดิฉันและอาจารย์มาพูดคุยเรื่องนี้กันประมาณ 1 ชั่วโมง ได้ข้อสรุปว่า ดิฉันควรจะเรียนต่อระดับปริญญาเอก เพราะเขาคิดว่า เมื่อพิจารณาอายุ เสถียรภาพทางครอบครัว (ความพร้อม) หากดิฉันเปลี่ยสายวิชาชีพไปเลย จะมีปัญหาหลักคือ เรื่องของภาษา ที่จะต้องเรียนเพิ่มเติมเป็นระยะเวลาอย่างน้อย 1 ปี ในฐานะที่อาจารย์ของดิฉันมีบทบาทในระบบมหาวิทยาลัยด้วย ก็บอกกับดิฉันว่า กฎทุกอย่างตั้งไว้ให้ปฎิบัติตาม แต่เมื่อมีกรณีที่จำเป็น ก็สามารถยกเว้นได้ และกรณีของดิฉันนี้ จัดเป็นกรณีที่จำเป็นและจะยกเว้นได้ค่ะ เนื่องจากเหตุผลหลัก 2 ประการคือ 1. มีงานตีพิมพ์นานาชาติ 2 ฉบับ ซึ่งเป็นงานที่ทำร่วมกับแล็บที่จะเข้าเรียนต่อ 2. อาจารย์ที่ปรึกษารับรองอย่างหนักแน่น พร้อมที่จะโต้ตอบต่อคณะกรรมการของมหาวิทยาลัยได้ ว่าสนับสนุนเด็กนักเรียนคนๆ นี้ สิ่งที่ดิฉันได้รับการยกเว้นคือ 1. ได้รับ dispense de DEA ไม่ต้องเรียนรายวิชาใดๆ ในระดับ DEA เหมือนคนอื่นๆ ที่ต้องเรียนอย่างน้อย 1-2 ปี 2. เมื่อไม่ต้องเรียน DEA ก็ไม่ต้องรีบเรียนภาษาฝรั่งเศส ไม่มีความจำเป็นต้องมีการรับรองความสามารถด้านภาษาแต่อย่างใด แน่นอนว่า เมื่ออาจารย์ประกาศกับบุคคลในแล็บ ให้รับทราบว่า ดิฉันต้องการจะมาเรียนต่อที่นี่ ไม่ใช่ในฐานะผู้ร่วมงานต่างประเทศที่จะมาเป็นครั้งคราว แต่จะมามีพื้นที่ มีโต๊ะทำงานเป็นของตัวเองในฐานะนักเรียน ก็ได้รับการตอบรับจากบุคคลที่อยู่รอบๆ ทันที ส่วนใหญ่เป็นไปในรูปแบบทางลบเสียมาก ที่เป็นเช่นนั้น ก็เพราะดิฉันไม่ได้พูดภาษาฝรั่งเศสเลย (เริ่มจะพอเข้าใจบ้าง แต่พูดช้า ฟังอย่างเดียว ตอบโต้ไม่ได้) เป็นการแสดงถึงการ complete lack of integration Ingenieur หรือมือขวาของอาจารย์เป็นบุคคลแรกที่เมื่อรู้เรื่อง ก็เดินมาคุยกับดิฉันในวันนั้นเลย ทั้งที่ปกติจะไม่คุยด้วย บอกดิฉันเป็นภาษาอังกฤษว่า "เธอจะมาเรียนต่อที่นี่ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ รู้ไหมว่ามันไม่ใช่ง่ายๆ จะเอาทุนที่ไหนมาเรียน คนที่เห็นๆ เรียนอยู่นั้น เขามีทุน หรือไม่เขาก็ทำงาน อีกอย่างจะเรียนนี่ มันใช้เวลานะ เธอจะจบเมื่อไรก็ไม่รู้ พูดและเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศส เธอยังทำไม่ได้เลย จะเรียนปริญญาเอกนี่ เธอต้องเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสนะ และที่สำคัญ - ที่นี่ไม่มีที่สำหรับเธอ คนที่กำลังเรียนอยู่อีกหลายคนก็ยังไม่จบเลย ฉันไม่มีเวลาจะดูแลเธอหรอก ฉันว่าเธอควรจะไปทำอย่างอื่นดีกว่านะ" แทบจะร้องไห้ตรงนั้นเลยค่ะ ได้แต่ตอบไปสั้นๆ ว่า "หลายสิ่งที่เราคิดว่า เป็นไปไม่ได้นั้น แต่คนอื่นกลับได้ทำให้มันเป็นจริง และเป็นไปได้แล้ว ดังนั้นกรณีของคนอื่นจึงไม่สามารถจะมาตัดสินกรณีของฉันได้ และฉันจำเป็นต้องเรียนต่อที่นี่ดังที่อาจารย์บอก" "ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะ อาจารย์เธอน่ะ เขาเป็นคนใจดี ชอบรับเด็กต่างชาติ โดยไม่ดูว่าความสามารถถึงไหม คนอื่นๆ ที่เคยผ่านๆ มาก็ใช้เวลาเกือบ 10 ปีกันทุกคน แล้วอย่างเธอเนี่ย พูดภาษาก็ยังไม่ได้เลย จะใช้เวลากี่ปีกัน แล้วมันจะคุ้มกันไหม?" ในตอนนั้น รู้แต่ว่าคนๆ นี้ไม่ชอบเรา จึงมาพูดอะไรแบบนี้ แต่ในตอนนี้ รู้แล้วค่ะ ว่าเขาหวังดีจริงๆ สิ่งที่เขาพูดนั้น เป็นความจริงสำหรับนักเรียนหลายๆ คน รวมถึงนักเรียนฝรั่งเศสเอง แต่...กรณีที่ยกเว้นนั้น มันก็มีเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 47 16:44:29 จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 16:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องระบบการเรียนของฝรั่งเศสนี่ ดิฉันมิเคยทราบมาก่อนเลยค่ะ สิ่งที่ดิฉันทำเสมอคือ การปรึกษา ค่ะ และเลือกปรึกษาให้ถูกคน เรื่องต้องเรียน DEA อะไรนี่ ก็ไม่รู้เรื่อง รู้อยู่แต่ว่า อาจารย์บอกดิฉันว่า จะยิ่งทำให้เสียเวลา เพราะความสามารถด้านภาษาฝรั่งเศสเท่าศูนย์นี่ อย่าทำเลย พร้อมคำนวณว่า ดิฉันต้องใช้เวลาถึง 3 ปีแน่ หากต้องทำ DEA หรือหากเปลี่ยนสายวิชาไปเลยอย่างสิ้นเชิงนั้น ก็จะใช้เวลาประมาณเช่นเดียวกันในการเริ่มต้น เท่าที่อ่านรายละเอียดจากคุณคนไทยสวย ก็คิดว่า เพื่อให้ได้ license หรือ matrise ค่ะ แล้วก็คงจะต้องเรียนต่อระดับ DESS หรือ DEUG อะไรอีก รวมๆ แล้วนับสิริเวลา 5-6 ปี (ตอนนี้คงยังไม่จบแน่) ในขณะที่การเลือกเส้นทางปริญญาเอกนี้ จะมีหลักการคือเมื่อ ลงทะเบียนครบ 3 ครั้งแล้ว สามารถทำเรื่องขอจบเพื่อเสนอวิทยานิพนธ์ได้เลย หมายถึงว่า เมื่อผลงานพร้อม อาจารย์โอเค พอเปิดเทอมในปีที่ 3 ปุ๊บ ลงทะเบียนกับมหาวิทยาลัยเรียบร้อย ก็นัดวันจบได้ทันที นั่นคือ...หลักการสำหรับการปฏิบัติ แต่ถามว่า มีใครบ้างไหมที่ทำได้ดังนี้ เท่าที่เห็นนั้น ส่วนใหญ่จะใช้เวลา 5 ปีค่ะ (แต่ก็ขึ้นกับสาขาวิชาด้วย) ในแล็บที่ดิฉันเรียนนั้น 5 ปีนี่จะเป็นค่าเฉลี่ยค่ะ เท่าที่เห็นนักเรียนคนอื่นที่อยู่ในแล็บนั้น เขาก็มีทุนเรียนนะคะ คนฝรั่งเศสเองก็มีทุนรัฐบาล นักเรียนจากอัลจีเรียมีทุนจากประเทศเขา และมีนักเรียนพาร์ตไทม์ที่ทำงานส่วนตัวด้วย มาทำแล็บเพียง 2-3 วัน/อาทิตย์ แล้วดิฉันจะเป็นรูปแบบไหน? ก่อนเดินทางกลับเมืองไทยในครั้งนี้ ก็ได้ปรึกษากับอาจารย์เรื่องนี้ อาจารย์ตอบว่า หากเขาจะรับรองดิฉันให้เข้าเรียนปริญญาเอกเลยนั้น ทั้งเขาและดิฉันก็ช่วยกันหาแหล่งทุนด้วย แต่ที่ผ่านมา 2 ปีนั้น ดิฉันสามารถหาทุนมาได้เอง ก็ควรจะทำต่อ โดยเขายินยอมว่า ดิฉันสามารถจะเดินทางไป-กลับ โดยยังคงตำแหน่งที่เมืองไทยไว้ (เขาแนะนำว่ายังไม่ควรลาออกทันที) จะได้ทำประโยชน์ให้กับมหาวิทยาลัยได้อยู่ ส่วนเรื่องโครงการในปริญญานี้ ก็ทำไป เมื่อถึงเวลาก็ทำเรื่องจบ แต่ขณะเดียวกันต้องพยายามฝึกฝนภาษาฝรั่งเศสไปด้วย เพราะต้องเขียนวิทยานิพนธ์และเสนอผลงานเป็นภาษาฝรั่งเศส พอกลับประเทศไทยก็พยายามหาทุนค่ะ แต่ทีนี้มีแต่ทุนที่ผูกมัดทั้งนั้นเลยค่ะ ถ้าไปกี่เดือนๆ ต้องกลับมาใช้ทุนเป็น 2 เท่าของเวลาทั้งสิ้น ทุนรัฐบาลฝรั่งเศสนั้น น่าจะเป็นอะไรที่ง่ายที่สุด เพราะโครงการมีพร้อมแล้ว แต่ก็เป็นทุนผูกมัดเช่นกันค่ะ ดังนั้นดิฉันจึงล้มเลิกความคิดการหาทุนจากเมืองไทยโดยสิ้นเชิง ปีที่ 4 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของการใช้ทุนนี้ ดิฉันก็พยายามวางแผนการชีวิตว่า ควรจะดำเนินอย่างไรต่อไปดี อ้อ...ดิฉันแต่งงานตั้งแต่ปีแรกแล้วนะคะ ต้องเอา priority เรื่องชีวิตครอบครัวมาเป็นหลักก่อนค่ะ เมื่อเริ่มต้น การที่เราตัดสินใจแต่งงานกันก็เพราะ เราต้องการสร้างครอบครัวที่มีลูกด้วย ก็ได้พยายามมาตลอด 4 ปีเช่นกัน และก็ไม่ประสบผลสำเร็จเลย แต่จริงๆ ถ้าหากดิฉันตั้งท้องตั้งแต่หลังการแต่งงานเลย วิถีชีวิตและการตัดสินใจของดิฉันคงไม่เป็นอย่างนี้ค่ะ คือ คงจะลาออกเลยทันทีแล้วก็มาอยู่ฝรั่งเศสเป็นแม่บ้านไปก่อน (พร้อมๆ กับหนี้ที่ต้องชดใช้) แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 47 19:00:20 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 47 17:45:18 จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 17:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ปัญหาในตอนนี้ที่ต้องคิดคือ 1. ต้องหาทุนเรียน จริงๆ ตรงนี้นี่ไม่ค่อยเป็นปัญหาใหญ่ เพราะว่าสามีมีงานทำเป็นหลักอยู่แล้ว 1 คน แต่ว่าติดที่ภาพพจน์ของแล็บและอาจารย์ที่จะรับเข้าเรียน เพราะระดับปริญญาเอกนี้ จะไม่มีการรับนักเรียนโดยที่ไม่มีทุนเป็นอันขาด เพราะว่าเป็นโครงการที่มักจะยืดเยื้อ และเป็นการใช้แรงงาน (ระดับสูง) อย่างหนึ่ง ที่หากไม่มีทุนเรียน หรือมีรายได้ระหว่างการเรียนแล้ว ทางแล็บมักจะไม่เสี่ยงที่จะรับเด็กคนนั้น 2. ดิฉันต้องการจะมีลูกเลยค่ะ ก็ในเมื่อการเรียนในปริญญาเอกนั้น ดูไปแล้วมันมิได้แตกต่างไปจากโครงการหนึ่งที่ต้องทำ และก็เคยทำมาแล้วทั้งในระดับปริญญาโท และโครงการร่วม 3 ปีที่ผ่านมา จะรอช้าอยู่ใย อายุก็มากขึ้นทุกทีๆ 3. การเรียนภาษาในระหว่างที่เรียนปริญญาเอก จะทำอย่างไรจึงจะสามารถเรียนให้ได้เพียงพอที่จะเขียนได้ด้วยตัวเอง มาถึงวันนี้ เมื่อมองย้อนกลับไปแล้ว ก็ยังไม่เชื่อตัวเองว่า ดิฉันได้ตีปัญหาทั้ง 3 นี้แตกหมดทุกข้อ ในตอนนั้น ไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งเหล่านี้คือ ปัญหา รู้แต่ว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำ ถ้าได้ทำ ก็จะทำได้ แต่หนทางมันก็ไม่ได้โรยโดยกลีบกุหลาบ ความยากลำบากนั้นมันก็มี ไม่ใช่ไม่มี แต่มันเป็นสิ่งที่หล่อหลอมให้ดิฉันเข้มแข็ง และมีความมานะ ไม่ย่อท้อ ทั้งนี้ทั้งนั้น ดิฉันคงจะทำสิ่งที่ข้างต้นเหล่านี้ให้บรรลุผลไม่ได้เลย หากไม่มีคู่ชีวิตที่ทั้งให้กำลังใจ ให้การสนับสนุนในการตัดสินใจทุกอย่าง คอยฉุดมือและพยุงเราขึ้นยามที่เราล้าและเกือบจะล้ม และบอกเราว่า ถ้าเหนื่อยก็พักก่อน ถ้าเป็นเขา เขาคงทำอย่างที่เราทำและผ่านมานี้ไม่ได้แน่ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 17:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ช่วงปลายปี 2000 ซึ่งเป็นปีที่ 4 ของการใช้ทุน ซึ่งก็จะเป็นปีแรกที่ดิฉันจะต้องทำเรื่องเข้าเรียน เป็นครั้งแรกที่ดิฉันเดินทางมาฝรั่งเศสด้วยทุนส่วนตัว เพราะไม่ต้องการผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อดิฉันได้สะสางงานอื่นที่ต้องรับผิดชอบไว้แล้ว จึงขอมาดูงานและสะสางโครงการที่ค้างไว้ "อะไรๆ" เกิดขึ้น ยามที่เราไม่ได้ไปคาดหวังมัน บางทีทำลืมๆ ไป มันก็มักจะมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน เพียงก่อนเดินทาง อาจารย์อีเมล์มาบอกว่า มีทุนอยู่ทุนหนึ่งจัดสรรไว้สำหรับนักเรียนรวม 7 ทุนการศึกษา ที่ดิฉันน่าจะได้ เพราะเข้าเกณฑ์ อีกทั้งอาจารย์เป็นหนึ่งในกรรมการจัดสรรทุนของสถาบันนั้นๆ ดิฉันต้องเตรียมโครงการส่งตามที่รายละเอียดระบุไว้ เป็นภาษาฝรั่งเศสค่ะ จะทำอย่างไรดี? ปรึกษากับสามีซึ่งอยู่ฝรั่งเศส ว่าดิฉันมีโครงการและงานตีพิมพ์ภาษาอังกฤษอยู่ แต่ต้องเอามาเปลี่ยนเป็นภาษาฝรั่งเศส ดิฉันทำไม่ได้ ไม่มีความสามารถ ขอให้สามีช่วยปรับและคุยกับอาจารย์ให้หน่อย ปรากฎว่าอาจารย์ให้ความช่วยเหลือปรับโครงการให้ดิฉัน เอกสารถูกส่งก่อนที่ดิฉันจะเดินทางมาฝรั่งเศส เมื่อมาถึง ผลออกมาปรากฎว่า ดิฉันได้ทุนค่ะ เป็นทุนที่ให้ปีต่อปี ไม่ได้มากมาย แต่เทียบเท่าทุนที่นักเรียนส่วนใหญ่จะได้ และเป็นกำลังใจสำหรับนักวิจัยที่ขาดทุนรอน ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนที่ใกล้จะเรียนจบแล้ว ทุนขาด ทุนนี้ก็จะมาช่วยเสริมให้เรียนจบได้ สำหรับดิฉันเป็นคนเดียวที่ได้ทุนสำหรับปีแรกของปริญญา ดูๆ แล้วเหมือนกับว่า เป็นเรื่อง "เส้น" อยู่เหมือนกันนะคะ ซึ่งจริงๆ เรื่องนี้เราพบอยู่ได้ทั่วไปในสังคมฝรั่งเศสค่ะ อย่าเรียกว่า เส้นเลย เรียกว่าคนที่พร้อมจะช่วยเหลือและสนับสนุนเรานั้น เขาคงจะไม่ทำ หากเขาไม่รู้จักเราเพียงพอ และไม่มั่นใจพอว่า ช่วยไปแล้วจะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อหรือไม่ การเดินทางมาฝรั่งเศสครั้งนี้ ดิฉันได้จัดการทำเรื่องขอ Dispense de DEA ท่ามกลางความไม่พอใจนักของ ingenieure คนนั้นเท่าไร เพราะเขาไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งที่ดิฉันคิดเรียนต่อปริญญาเอกที่นั่น (ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม) และเอกสารได้ผ่านการอนุมัติจากสภามหาวิทยาลัยของที่นี่ เมื่อได้รับจดหมายรับรองเสร็จ ก็ทำเรื่องลงทะเบียนปีแรกของปริญญาเอกทันที ไม่มีเวลาที่จะมานั่งคิดคำนึงอีกแล้วว่า เราพร้อมหรือไม่พร้อม จะใช้เวลาอีกกี่ปีจึงจะจบ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ โครงการที่กำลังจะเริ่มใหม่นั้น ต้องเริ่มได้แล้ว ทุนที่เขาให้มานั้น ต้องมีการพิสูจน์ผลด้วยการนำเสนอผลงานในปลายปี 2001 ทั้งในรูปแบบบทความเป็นภาษาฝรั่งเศส และการนำเสนอโดยการพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วย ไฟพร้อม เสียงพร้อม เมื่อม่านเปิดฉาก การแสดงเริ่มแล้ว... แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 47 18:28:07 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 47 18:27:13 จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 18:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 นี่ดิฉันมิอยากเล่านะคะ พอเริ่มแล้ว หยุดไม่ได้ค่ะ ความคิดมันต่อเนื่อง ฝืนอ่านกันหน่อยนะคะ อะไรที่อาจเป็นประโยชน์ก็เก็บๆ ไว้ละกันค่ะ (ไม่รู้จะมีบ้างไหม) เห็นไหมคะ ที่เล่าๆ มานี่ ไม่รู้ว่าได้ตอบคำถามข้างต้นไปบ้างไหม เมื่อกี้ลองย้อนกลับไปดู คิดว่าได้ตอบไปแล้ว 2 ข้อ ของคุณตรีนุชที่ว่า 1. ก่อนที่จะสมัครเค้าดูวุฒิของเราหรือเปล่าคะ เขาดูว่าเรามีปริญญาตรีที่ตรงสายค่ะ ส่วนปริญญาโทจากอเมริกานั้น แทบเอามาใช้ไม่ได้เลย เพียงแต่เป็นตัวเบิกทางสำหรับการติดต่อเบื้องต้นของดิฉันกับอาจารย์เท่านั้น ทำให้เขาเห็นว่า ดิฉันมีประสบการณ์การทำงานวิจัยมาบ้าง ซึ่งดูแล้วน่าจะเทียบเท่า DEA แต่อย่างที่อธิบาย หากไม่ได้มีผลงานตีพิมพ์ 2 ฉบับที่ได้ทำร่วมกับเขานั้น ก็คงจะขอ Dispense ไม่ได้ค่ะ ถ้าสรุป ก็คิดว่าวุฒิปริญญาโทที่มีอยู่นั้น ใช้ไม่ได้ค่ะ (แต่มีอีกความคิดเห็นหนึ่ง เรื่องการใช้ประโยชน์ของปริญญาโทจากอเมริกาสำหรับการหางานค่ะ ไว้ค่อยอ่านอีกทีตอนหางานละกัน) 2. คุณเรียนสาขาเดียวกะที่เมืองไทยหรือเปล่า จำเป็นค่ะ ยังต่อสาขาเดิม ซึ่งทำให้ลึกลงไปทุกทีๆ และนี่เป็นปัจจัยที่ทำให้ดิฉันมีความยากลำบากในตอนเริ่มหางาน เพราะดิฉันไม่สามารถจะประเมินออกมาได้ด้วยตัวเองว่า เราจะไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่สายงานของเราได้อย่างไร ถ้าใครที่ตามเรื่องประสบการณ์การหางานของดิฉันนั้น จะเห็นว่า ดิฉันไม่สามารถทำงานในสายเดิมนี้ได้ เนื่องจากปริญญาระดับปริญญาตรีนั้น ไม่มี equivalence เลยในฝรั่งเศสค่ะ หากต้องการทำอาชีพนี้อีก ก็ต้องเรียนซ้ำใหม่และรวมฝึกงานด้วยก็อีกประมาณเกือบ 10 ปีค่ะ ส่วนจะเปลี่ยนสาขาเลยนั้น ดิฉันก็จะเจอปัญหาเรื่อง ภาษา และการเรียนคอร์สเวิร์คต่างๆ ซึ่งทำไปทำมาก็จะต้องใช้เวลาถึงเกือบ 5 ปีค่ะ ดังนั้น การเลือกเรียนปริญญาเอก จึงดูแล้วน่าจะเวิร์คที่สุดที่จะทำให้ได้มาซึ่งวุฒิของฝรั่งเศสได้ง่ายที่สุด แต่ไม่ใช่หมายความว่า จะใช้เวลาน้อยที่สุด แต่อย่างน้อยมันเป็นอะไรที่ดิฉันจะควบคุมสถานการณ์ได้น่ะค่ะ เพราะรูปแบบเป็นลักษณะโครงการที่เราต้องทำให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด (เรากำหนดเอง) และภายในช่วงเวลานี้ ดิฉันจะได้แบ่งเวลาสำหรับการเรียนภาษาฝรั่งเศสไปด้วยค่ะ โดยไม่ต้องเสียเวลาสำหรับเรียนภาษาเพียงอย่างเดียวเลย 1 ปี แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาต่อเรื่องซึ่งจะเป็นคำตอบของคำถามของคุณจ๋า คือเรื่องการมีลูกพร้อมเริ่มเรียนนะคะ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 เม.ย. 47 18:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านประสบการณ์ที่คุณพธูไทยเล่ามา ขอชื่นชมมากๆ เลยค่ะ ดิฉันมองว่าจริงๆ แล้ว ในการดำเนินชีวิตไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม นอกจากจะขึ้นอยู่กับความสามารถ+การวางแผน+ความมานะพยายามแล้ว จังหวะและโอกาสก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย ซึ่งทั้งหมดนี้คุณมีครบเลยค่ะ ตอนที่คุณพธูเริ่มเรียนปริญญาเอกที่นี่นั้น คุณบอกว่ายังไม่ได้เริ่มใช้ภาษาฝรั่งเศสจริงๆจังๆ และปลายปี 2001 คุณจะต้องนำเสนอผลงานเป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งในรูปบทความและการพูด มันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านไปได้ คุณเริ่มเรียนปริญญาเอก พร้อมๆ กับเรียนภาษาฝรั่งเศส และคุณจะต้องเสนอผลงานโดยใช้ภาษาฝรั่งเศส แค่เรียนธรรมดาดิฉันว่าก็ยากแล้วนะ คุณทำอย่างไรคะที่จะพัฒนาความรู้ทางภาษาฝรั่งเศสให้ถึงขั้นเขียน+พูดเสนอผลงานได้ เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะว่าความยากลำบากนั้น ทำให้คนเราเข้มแข็งขึ้น มีความมานะบากบั่นและไม่ย่อท้อ เดี๋ยวดิฉันจะรอฟังคุณพธูเล่าต่อนะคะ จากคุณ : Jaa3950 - [ 19 เม.ย. 47 19:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอ้โห คุณพธูอ่านแล้วซึ้งมาก นับถือในความอึด และความพยายามจริงๆค่ะ น้องตองตังโชคดีจังมีคุณแม่น่ารักแบบนี้ จากคุณ : BFR - [ 19 เม.ย. 47 22:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สุดยอดเลยค่ะคุณพธู ถ้าเป็นดิฉัน ไม่รู้จะอึดเท่าคุณรึเปล่า จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 19 เม.ย. 47 23:21:07 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 ...ทู้นี้ยังไม่ได้เริ่มอ่านอย่างเป็นการเป็นงานเลยค่ะ ข้อมูลหนักๆ ต้องใช้เวลาพอสมควร คิดว่าพรุ่งนี้ได้เก็บข้อมูลแน่เชียวค่ะ ...ขอลงชื่อไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : ขั้วโลกเหนือ - [ 20 เม.ย. 47 03:27:14 A:10.10.12.124 X:203.155.133.66 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านความคิดเห็นของคุณจ๋า ถึงกับทำให้ดิฉันมาหยุดนึกทบทวนอยู่เหมือนกัน หลายๆ ครั้งดิฉันจะไม่ได้คิดอะไรมากนะคะ อะไรจะยาก หรือจะง่าย รู้แต่เพียงว่า มันเป็น "สิ่งที่ต้องทำ" เท่านั้น คล้ายกับเป็นการตั้งเป้าหมายเอาไว้ กรณีของดิฉันนี้จะมีเป้าหมายหลายอย่างที่กำหนดขึ้นมาเอง ไม่ต้องบอกใคร (แต่ตอนนี้กำลังบอกพวกคุณอยู่ค่ะ เพราะเป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้ว และได้ทำไปแล้ว) อ้อ...ต้องบอกสามีด้วย สำหรับบางเป้าหมาย ที่ต้องกระทำร่วมกัน (เช่นการมีลูก เราทำของเราเองไม่ได้....ว้าววววว เรทเอ็กซ์ค่ะ) เมื่อมีเป้าหมายแล้ว ดิฉันก็ทำตามวิธีการที่คิดเองว่า น่าจะเหมาะสมกับตัวเอง 1. เป้าหมายระยะยาวในตอนนั้น คือการเรียนให้จบปริญญาเอก โดยจะพยายามให้จบตามเวลาคือ 3 ปี (ถึงแม้หลายๆ คนจะบอกดิฉันว่า ไม่ต้องรีบหรอก 3 ปีนั่นคือเวลาตามทฤษฏี ในทางปฏิบัติหลายๆ คนก็มากกว่านั้น แต่ทำไมเราต้องทำให้เหมือนคนอื่นๆ ด้วยล่ะค่ะ) นอกจากนี้ยังตั้งเป้าเพื่อท้าทายตัวเองเอาไว้อีกหน่อยคือ ถ้าเป็นไปได้ ไม่มีปัญหาใดๆ แล้ว เมื่อเริ่มลงทะเบียนครั้งที่ 3 ปุ๊บ ต้นปีที่ 3 ควรจะรีบทำเรื่องจบทันที นั่นหมายถึงเพียง 2 ปีกว่า ก็สามารถจะจบได้ (ตามทฤษฎี...อีกแล้ว) ดิฉันมักเป็นอย่างนี้ค่ะ เราไม่ได้แข่งขันกับใคร แต่เรากำลังแข่งขันกับตัวเองอยู่ ทุกๆ ความสำเร็จที่เราได้ทำ ไม่ว่าจะเล็กหรือจะน้อยเพียงใด มันทำให้เรามีกำลังใจที่จะไปต่อเสมอค่ะ ตัวอย่างหนึ่งที่เมื่อนึกกลับไป ดิฉันจะขำตัวเองเสมอว่า ทำไมตัวเองจึงเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ คือเรื่องการเล่นหมากเก็บ สมัยที่ยังเป็นเด็กค่ะ ความที่ดิฉัน ambidextre เลยใช้ทั้งมือซ้ายและขวาได้ ดิฉันเล่นหมากเก็บคนเดียวค่ะ แข่งกันระหว่างมือซ้ายกับขวา ว่าใครจะชนะ ดิฉันก็ไม่ได้เข้าข้างใครนะคะ ถ้าเมื่อไรมือขวาชนะ ดิฉันจะฝึกปรือมือซ้ายให้ชำนาญขึ้นจนเอาชนะมือขวาได้ค่ะ ตายแล้ว คุณๆ อ่านแล้ว อย่าเพิ่งโทรเรียกหมอให้มานำดิฉันไปตรวจนะคะ แต่ถ้าคุณไปลองเล่นดูจะรู้ว่าสนุกแค่ไหน ถ้าเราไม่ให้กำลังใจตัวเองแล้ว ไม่สร้างความฮึกเหิมให้กับตัวเอง แล้วใครล่ะจะมาทำให้... ไปเล่นหมากเก็บกันเถอะค่ะ ย้อนกลับมาเข้าเรื่องต่อดีกว่า 2. เป้าหมายระยะกลาง คือ ควรจะต้องพยายามหาทุนเรียนให้ได้ทั้ง 3 ปี ซึ่งในตอนนี้ (ตอนที่เล่าถึง) ดิฉันก็ได้ทุนสำหรับปีแรกแล้ว ยังเหลือเวลาอีกที่จะให้ดิฉันได้สอดส่องซ้ายขวา ว่ามีโอกาสใดที่เหมาะกับเราบ้าง แต่อย่าเพิ่งคิดมาก เมื่อเวลามาถึง เราก็ทำ ถ้าไม่มีทุน ก็ไม่เป็นไร ตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำงานที่ต้องรับผิดชอบให้เสร็จให้ได้ สู้เขา...พธูไทย (ดิฉันให้กำลังใจตัวเองค่ะ) 3. เป้าหมายระยะสั้น ใกล้ที่สุดที่เรากำลังเห็นอยู่นี้ คือ โครงการงานที่ตั้งไว้แล้ว จะต้องทำอะไร กับใคร เมื่อไรจึงจะเสร็จ เมื่อเสร็จแล้ว ต้องทำอะไรต่อ เชื่อไหมคะ ปฏิทินการทำงานของดิฉันนี่ มันเต็มทุกหน้าเลยค่ะ แม้กระทั่งเสาร์-อาทิตย์ ที่พูดมาทั้งหมด คือ เป้าหมายสำหรับการเรียน แต่เมื่อเกิดเป็นคน ก็ยังมีความโลภอยู่ค่ะ ดิฉันยังตั้งเป้าหมายส่วนตัวไว้อีกด้วย คือ การสืบทายาท เพื่อดำรงรักษาเผ่าพันธุ์ของดิฉันไว้ ยิ่งแปลกๆ อย่างนี้ หายากนะคะ แต่บางคนอาจบอกว่า ให้สาปสูญไปดีกว่า... แล้วจะทำเมื่อไรดีคะ จะรอให้เรียนจบ (ซึ่งไม่รู้เลยว่าจะจบเมื่อไร ถึงแม้จะรู้ว่าในทางทฤษฎีคือ 3 ปี ...แค่นี้เอง...หรือ?) เลยคุยกับสามีว่า เราพร้อมไหมในทุกๆ ด้าน คำถามก็มาอยู่ที่ว่า "ตัวดิฉันพร้อมไหม?" เพราะคนที่ตั้งท้องคือ ดิฉัน จะพร้อมที่ทั้งเรียนด้วย ท้องไปด้วย และเมื่อท้องเสร็จ ก็เปลี่ยนสภาพเป็น เรียนด้วย เลี้ยงลูกไปด้วย คำตอบคือ "ไหวสิ" ที่สำคัญหากยิ่งรอ รอ รอไป เผลอๆ อาจจะไม่มีเลยก็ได้ อายุก็มากขึ้นทุกทีๆ พยายามมาตลอด 4 ปีที่อยู่แบบแยกๆ กันนี่ ก็มิเคยสัมฤทธิ์ผล ว่าจะต่อเรื่องเรียนกับเรื่องท้องนะ แต่ขอตอบที่คุณจ๋าถามก่อนว่า "ทำอย่างไรคะที่จะพัฒนาความรู้ทางภาษาฝรั่งเศสให้ถึงขั้นเขียน+พูดเสนอผลงานได้" แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 47 18:15:40 จากคุณ : พธูไทย - [ 20 เม.ย. 47 17:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ถ้าตอบแบบกำปั้นทุบดินนะ ก็เป็นราวๆ ว่า "สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ วีรสตรี" และทุกๆ คน สามารถจะเป็นวีรบุรุษ และวีรสตรีได้ค่ะ สมัยทำงานนะ เคยบอกลูกศิษย์ที่ซี้ๆ กันหรือรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันเสมอว่า ไม่มีใครที่เก่งมาแต่กำเนิด แน่นอนว่าอาจจะมีประเภทที่ god-made เพียบพร้อมไปด้วยพรสวรรค์ อย่างนั้นก็คงจะทำอะไรได้ง่าย ดี เร็ว กว่าคนอื่น แต่ถ้าคุณเป็นแบบ man-made คุณก็ต้องพยายามให้มากขึ้น ถ้าที่ทำอยู่ยังไม่เพียงพอ ก็ต้องพยายามขึ้นอีก มานะเท่านั้นค่ะ (เขาเป็นใครกันคะ คุณมานะ?) ในสถานการณ์หนึ่งๆ ที่เมื่อเราจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง เราก็จะต้องทำ และเมื่อได้ทำ เราก็จะทำได้ ถ้าเราไม่หลีกเลี่ยงและไม่ละเลยที่จะศึกษาแล้ว ดิฉันเชื่อว่า ทุกคนทำได้ค่ะ เว้นเสียแต่จะไม่ทำ หรือไม่ก็ หมดกำลังใจไปเสียก่อน ...ยากจัง...ท้อแล้วนะ...นอนดีกว่า...หาอะไรกินดีกว่า...ไปเดินเล่นดีกว่า... เครียดจัง... เบื่อ... สารพัดเหตุผลที่จะมาบั่นทอนกำลังใจของตัวเอง ไม่มีใครที่จะทำให้ตัวเราท้อแท้ได้ มากไปกว่าตัวเราเองค่ะ ไม่รู้ว่า บอกไปจะเชื่อกันไหมว่า เรื่องภาษาฝรั่งเศสนี่ ดิฉันไม่เคยท้อเลยนะคะที่จะเรียนมัน ทุกวันนี้ดิฉันต้องอ่านบทความภาษาฝรั่งเศสอย่างน้อย 1 เรื่อง อะไรก็ได้ อ่านไปค่ะ อ่านทุกครั้ง ได้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ๆ เรียนรู้การสร้างประโยคใหม่ๆ ทุกครั้ง หลายๆ ครั้ง (ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่) พออ่านจบนะคะ ไม่เข้าใจเลยค่ะ ว่าเขาพูดเรื่องอะไร แต่อย่างน้อย ได้รู้ศัพท์ใหม่ค่ะ ถ้าไม่ขี้เกียจเสียก่อน อ่านอีกรอบค่ะ ถ้าไม่เข้าใจอีก คราวนี้อาจจะเก็บสัก 1 ประโยคแล้วถามสามีค่ะ มีสามีอยู่กับตัวกลัวอะไรคะ ขุมทรัพย์ความรู้ทั้งนั้นเลยค่ะ แต่...บางคนเรียนกับสามีไม่ได้นะ ทะเลาะกันเสียก่อน ดิฉันเองก็เป็น สามีรำคาญที่ดิฉันถามมากเกินไป หรือไม่ดิฉันก็โมโหเสียก่อน เพราะพูดไม่ทันจบประโยค ก็ชอบมาแก้ไขอยู่นั่นแหละ เลยคุยไม่ได้เรื่องอะไรเลย แต่เดี๋ยวนี้ดิฉันมักตั้งคำถามที่เขาตอบไม่ได้ค่ะ เพราะบางทีเขาใช้หรือพูดตามที่เรียนๆ มาแบบธรรมชาติ แต่ไม่รู้หลักการ เขาเลยคิดว่าคำถามของดิฉัน ช่วยพัฒนาให้เขาเรียนรู้ภาษาของเขาเองด้วย ดิฉันเกริ่นเสียยาวเลยนะคะ คุณๆ ตื่นขึ้นมาอ่านต่อค่ะ จริงอยู่ว่าตอนที่ลงทะเบียนปีแรกตอนประมาณ ตุลาคม 2000 นั้น ความรู้ภาษาฝรั่งเศสของดิฉันนั้น อย่าว่าแต่จะเขียนได้เลย จะสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจเนี่ยยังทำไม่ได้เลยค่ะ แต่ฟังออกนะคะ แล้วปลายปี 2001 ดิฉันจะต้องเขียนและเสนอผลงานต่อหน้าฝูงชนเป็นเวลา 15 นาที ทั้งหมดเป็นภาษาฝรั่งเศสจะทำได้อย่างไร สิ่งที่ดิฉันเคยทำมาเกี่ยวกับเรื่องการเรียนภาษาฝรั่งเศสนะคะ คือ 1. ตอนรู้ว่าจะต้องแต่งงานและในที่สุดใช้ชีวิตที่ฝรั่งเศส สิ่งแรกที่ดิฉันทำคือ ไปเลือกซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือ ตอนนั้นยังอยู่อเมริกา ก็ยืนเลือกอยู่เป็นนานเลยค่ะ จะเริ่มอย่างไรดี? แล้วก็ซื้อได้มา 1 เล่มค่ะ เป็นการเรียนภาษาฝรั่งเศสจากภาษาอังกฤษ หนังสือเล่มนี้ชื่อว่า "French made simple" เป็นเรื่องราวของนักธุรกิจอเมริกันคนหนึ่งชื่อมิสเตอร์บราวน์ที่จะต้องทำงานติดต่อกับฝรั่งเศส เลยเตรียมตัวเรียนภาษาก่อน ฉากทุกฉาก บททุกบทนั้น ทำเปรียบเสมือนผู้อ่านเป็นมิสเตอร์บราวน์ ที่ได้เรียนรู้ไปพร้อมๆ กัน ก่อนเริ่มบทเรียนนั้นที่คำนำ จะมีคำอธิบายการออกเสียงที่ถูกต้อง มีรูปปากด้วยค่ะ ดิฉันก็ให้ว่าที่สามีในตอนนั้น ออกเสียงแต่ละตัวอักษรให้ฟังค่ะ ดิฉันเริ่มอย่างนี้จริงๆ ค่ะ เรียนเอง ทำแบบฝึกหัดท้ายบทเอง เล่มนี้ใช้เวลาเกือบ 1 ปีในการเรียนให้จบ (เอากลับไปเรียนต่อเองที่เมืองไทยด้วย) 2. เพื่อนชาวอเมริกันที่รักกันมากคนหนึ่ง ให้วีดีโอเทปและหนังสือประกอบการเรียนภาษาฝรั่งเศสที่น่าสนใจชุดหนึ่ง เป็นของขวัญเนื่องในโอกาสที่ดิฉันเรียนจบปริญญาโท บอกว่าเป็นเทคนิคที่ได้ผลมาก แน่นอนเป็นการเรียนภาษาฝรั่งเศสจากภาษาอังกฤษอีกช่นกันค่ะ ดิฉันก็หอบหิ้วกลับเมืองไทย มีทั้งหมด 32 บท แต่ละบทใช้เวลาเรียนประมาณ 1 ชั่วโมง แต่ดิฉันมักเรียน 1 อาทิตย์ (1 ชม./วัน) ตอนนั้นกลับไปทำงานที่เมืองไทยแล้ว คุณจ๋าก็ทราบดีว่า อยู่หาดใหญ่จะไปเรียนภาษาฝรั่งเศสที่ไหนคะ Alliance Franciase ก็อยู่ที่ภูเก็ต จะไปได้ยังไง งานก็ต้องมีทำ ดิฉันก็อาศัยเรียนรู้เองอีกแล้วค่ะ An early bird gets big worms. งานเข้าตอน 8.30 น. ดิฉันจะมาถึงที่ทำงานตอน 7.00 น. ทุกวันค่ะ มาถึงก็เข้าห้องศึกษาด้วยตนเอง เปิดวีดีโอทันที นั่งดูไป กินกาแฟ + อาหารเช้าไปด้วย ทำอย่างนี้เป็นปีๆ เลยนะคะ ดูแล้วดูอีก ดูแล้วดูอีก ไม่เข้าใจนะคะ แต่ดิฉันท่องบทสนทนาได้เลยค่ะ ออกเสียงตาม (พยายามเลียนแบบ โดยใช้วิธีการออกเสียงตามที่สามีเคยอธิบายไว้ในบทเรียนมิสเตอร์บราวน์) ที่สำคัญและน่าแปลก เมื่อย้อนกลับไปคิดตอนนี้ ตอนที่ดิฉันพูดและสอนภาษาไทยกับตองตัง คือ สิ่งที่ทำนี้มันเหมือนเป็นวิธีการธรรมชาติของการเรียนรู้ที่จะสื่อสาร คือเริ่มจากการเลียนแบบค่ะ ตองตังจะเลียนแบบการพูด การออกเสียง เลียนแบบทุกอย่าง แม้กระทั่ง nuance ที่ไม่สามารถจะอธิบายได้ว่าทำไมต้องพูดคำๆ นั้น จากวีดีโอนี้เองค่ะที่ดิฉันเลียนแบบการออกเสียงต่างๆ ย้ำอีกทีว่า ไม่เข้าใจเลยนะคะ ถ้าอยากรู้ความหมายก็เปิดหนังสือดู จะมีคำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษไว้ด้วย แต่ส่วนใหญ่จะเปิดดู เปิดฟัง จำซีนแต่ละซีนได้เลยค่ะ ถึงวันนี้ยังจำได้เลยค่ะ นี่คือสิ่งที่ทำตอนปีแรกที่กลับไปอยู่เมืองไทย ไม่รู้นะ ดิฉันชอบที่จะเลือกหนังสือ และพยายามหาเทคนิคและวิธีการที่เหมาะกับเรา เพราะดิฉันไม่มีเวลาที่จะไปนั่งชั้นเรียนนี่ค่ะ แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะค่ะ มีเครื่องมือและอุปกรณ์อย่างไร ก็ต้องใช้อย่างนั้นค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 20 เม.ย. 47 18:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 36 3. ช่วงที่ต้องมาทำโครงการที่ฝรั่งเศสทุกครั้ง จะต้องไปเดิน FNAC เพื่อหาซื้อหนังสือเรียนภาษาฝรั่งเศสค่ะ หนังสือบทเรียน+แบบฝึกหัดเล่มแรกที่ซื้อคือ ของ Sorbonne ค่ะ Debutant ซื้อแบบฝึกหัด และเฉลย รวมทั้งซื้อหนังสือกฏเกณฑ์ด้วย เป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมด แล้วก็มีหนังสือไวยากรณ์ฝรั่งเศสเป็นภาษาอังกฤษ อ้อ ไม่ลืมที่จะซื้อดิกชั่นนารีฝรั่งเศส-อังกฤษด้วยเช่นกัน ตอนเย็นกลับจากที่ไปโรงเรียนมาก็จะมานั่งหัดทำแบบฝึกหัดค่ะ ทำแบบไม่ค่อยเข้าใจเลยนะคะ ก็เปิดหนังสือเอา แต่ทีนี้เราไปโรงเรียนที่มีสภาพแวดล้อมเป็นคนฝรั่งเศสทั้งนั้น เราก็ถามเขาสิคะ (ก็ถามสามีแล้วบ่นนี่) ให้เขาสอนด้วย ไม่ต้องจ่ายค่าเรียนเลย นี่เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เพราะในตอนนั้นอาจารย์บอกกับดิฉันว่า นับแต่นี้ต่อไปจะไม่ให้ทุกคนพูดอังกฤษกับดิฉัน แต่ความที่ไปๆ - มาๆ อยู่ตลอด การพัฒนาการด้านภาษายังไง้ยังไงก็สะดุดค่ะ เล่ม debutant นี่ ดิฉันหอบกลับไปทำต่อที่เมืองไทย ทำตอนเย็น และตอนว่างจากการทำงานแล้ว นอกเหนือไปจากการดูวิดีโอเทปนั้นแหละค่ะ สมุดที่ดิฉันทำแบบฝึกหัดนี้ ยังเก็บไว้เลยค่ะ มีการขีดเครื่องหมายถูก-ผิด ด้วยปากกาแดงด้วยนะคะ ใครตรวจให้หรือคะ? ดิฉันตรวจเองค่ะ ก็เปิดคู่มือเฉลย ตรวจเอาค่ะ บางทีบทไหนยากๆ ดิฉันก็ขี้โกงใช้วิธีลอกคำตอบเลย แล้วจะได้เรียนรู้หรือ สำหรับดิฉันแล้ว ได้เรียนรู้นะคะ เพราะว่า เมื่อคุณเขียน คุณจะต้องสังเกตค่ะ คุณต้องอ่านค่ะ หัวใจของการเรียน สุ จิ ปุ ลิ นั้นถูกต้องทีเดียวค่ะ เพียงแต่ดิฉันเริ่มด้วย ลิขิต ซึ่งย้อนกลับมาทำให้ดิฉันได้คิด และท่องจำไปด้วยได้ ส่วนการเข้าใจนั้น ทีละเล็กทีละน้อย มันซึมซับเองโดยไม่รู้ตัว... แล้วทุกครั้งที่กลับมาฝรั่งเศสดิฉันก็จะไปซื้อแบบฝึกหัดพร้อมเฉลยขั้นยากขึ้นไปอีก จาก debutant ก็เป็น intermediare, superieur niveau I เอากลับไปนั่งทำเองที่เมืองไทย อย่างนี้แหละค่ะ แต่รู้ตัวนะคะว่า มันมีข้อจำกัด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตรงที่ไม่ค่อยเข้าใจนั้น ไม่รู้จะถามใครดี (ตอนอยู่เมืองไทยนี่ ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้ค่ะ) ไม่รู้เลยนะคะว่า มันจะทำให้เราสามารถขึ้นมามากน้อยแค่ไหน ไม่มีการวัดผลใดๆ ทั้งสิ้น (ก็แล้วใครจะมาวัดให้ล่ะค่ะ) แต่ที่รู้สึกขำคือ พอย้อนกลับไปทำ debutant ใหม่นะคะ ดิฉันก็ยังทำผิดอีกค่ะ ก็ดันลอกเสียเยอะ สิ่งที่ทำ 1-2-3 นี้ ทำให้ดิฉันได้ทักษะการเขียนบ้างค่ะ ไวยากรณ์ก็ได้บ้าง แต่คิดว่าอยู่ที่ระดับล่างๆ นะคะ 4. พอปี 1999 ตอนที่ดิฉันต้องยอมรับว่า คงจะต้องเรียนปริญญาเอกแน่ๆ แล้ว สามีเริ่มให้หนังสืออ่านเล่นดิฉันอ่านค่ะ คือ Petit Nicolas อ่านหมดทุกเล่มเลยค่ะ อันนี้ทำให้ดิฉันตระหนักว่า ความรู้ภาษาฝรั่งเศส (ในการอ่าน) น่าจะเทียบเท่าเด็ก 6-7 ขวบ แต่ความที่ดิฉันชอบอ่านมาก ตอนนั้นมี Harry Potter ฉบับภาษาฝรั่งเศสออกแล้ว ดิฉันก็ไปซื้อมาอ่านค่ะ ศัพท์นี่ยากมากๆ ค่ะ เปิดดิกจนมือหงิก แต่ความที่เรื่องสนุก ชวนติดตามอย่างยิ่ง ดิฉันก็เลยต้องอ่านต่อ พอจบเล่มนะคะ ได้ศัพท์มาเยอะเลยค่ะ แบบไม่ได้พยายามจำเลยนะคะ แต่จำได้เองเพราะจำซีนเรื่องได้ หนำซ้ำความที่สนุกมากดิฉันถึงกับไปซื้อคาสเซ็ทเทปมาฟังด้วยค่ะ ดิฉันฟังไปทั้งหมด 4 รอบค่ะ แต่ก็ยังมีปัญหาคือเรื่องการพูดอยู่ดีนะคะ เวลาคุยกับสามีก็มักจะคุยเป็นภาษาอังกฤษเพื่อความรวดเร็ว ส่วนการเขียนนั้น นอกจากลอกแบบฝึกหัดแล้ว จะเขียนเองแบบให้ออกมาจากหัวสมองเลยเนี่ย ทำไม่ได้ค่ะ สรุปแล้วเวลา 1 ปีนับจากลงทะเบียนปีแรก จนถึงปลายปี 2001 ที่ต้องเขียนและพูดแบบคล่องนั้น จะทำได้ไหม? แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 47 21:58:57 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 47 19:26:21 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 47 18:58:50 จากคุณ : พธูไทย - [ 20 เม.ย. 47 18:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 37 การมาฝรั่งเศสในครั้งล่าสุดปี 2000 นี้ ยังไม่ใช่แบบถาวร เพราะดิฉันจะต้องกลับเมืองไทยก่อน ดังที่ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้ขอร้องไว้ว่าขอให้อยู่ช่วยงานก่อน แล้วค่อยๆ ขยับขยายเมื่อพร้อม ก็เป็นลักษณะว่า อนุญาตให้ไปๆ มาๆ ได้นั่นแหละค่ะ ดิฉันก็ตามใจผู้บริโภคค่ะ คิดว่า มันเป็นโอกาสที่เขาให้เรา ไม่ได้ให้คนอื่น แต่ถึงให้ คนอื่นคงไม่เอา เพราะวิถีชีวิตอย่างนี้ มันอยู่กับความเครียดตลอดเวลา ต้องยอมรับว่า ในช่วง 3-4 ปีนั้น ดิฉันมิได้มีช่วงเวลาที่จะดอมดมกลิ่นหอมของดอกไม้เลย ได้แต่เห็นความสวยงามของมันผ่านกระจกหน้าต่างห้องทำงาน... นั่นสิคะ แล้วอย่างนี้ เมื่อไรชีวิตคู่จึงจะอยู่ตัว อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตแบบสมบูรณ์ มีลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองสักทีล่ะ แล้วไหนยังจะต้องคิดเรื่องจะเตรียมตัวรับศึกด้านภาษาที่ต้องเขียนและพูดอีกล่ะ ทำไมดิฉันจึงไม่ปล่อยวาง laisse tomber เสียให้หมด แล้วก็เลือกชีวิตคู่ หรือไม่ก็มาเรียนภาษาอย่างสงบที่ฝรั่งเศสนะ...ก็ได้แต่คิด มาถึงจุดนี้แล้ว The show must go on. ย้อนกลับไปคิดในตอนนี้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่มันก็ผ่านมาแล้วนะคะ และเราทั้งคู่ก็ทำได้ด้วย อย่างที่บอกไว้ข้างต้นๆ แล้วนะคะ ว่า "อะไรๆ" เกิดขึ้น ยามที่เราไม่ได้ไปคาดหวังมัน บางทีทำลืมๆ ไป มันก็มักจะมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน 1 เดือน ก่อนดิฉันจะกลับเมืองไทยในรอบนี้ (ที่ได้มาอย่างเต็มที่เท่าที่ต้นสังกัดจะอนุญาตได้ คือ 6 เดือน) พบว่าดิฉันได้ตั้งครรภ์แล้ว 3 อาทิตย์ค่ะ ช่วง 5 เดือนที่ผ่านมานั้น งานวิจัยที่ต้องทำทางกายนั้น ส่วนที่ดิฉันต้องรับผิดชอบนั้นเสร็จแล้วค่ะ มีต้องดูแลคนอื่นในทีมให้ทำตามที่วางแผนไว้เท่านั้น เอาเข้าจริงไม่รู้จะดีใจ หรือเสียใจดี น่าจะดีใจที่ ในที่สุดก็สมประสงค์ดังใจหมาย จะได้มีทายาทที่เฝ้ารอ และเป็นเป้าหมายหนึ่งด้วย แต่ก็อยากจะเสียใจ เพราะว่า ตัดใจไว้แล้วว่า คงจะไม่มี ถึงขั้นคุยกันกับสามีว่า ไม่มีก็ได้ไม่เป็นไร ชีวิตของเราก็สามารถที่จะมีความสุขได้ จากนั้นก็มุ่งมั่นที่จะเดินหน้าฝ่าฝันอุปสรรคเรื่องการเรียนที่ได้เริ่มต้นแล้ว การนำเสนอผลงานที่ว่านั้น จะมีขึ้นในเดือนพฤศจิกายน 2001 สิ่งมีชีวิตที่เริ่มจะมีการเคลื่อนพริ้วไหวราวกับปีกผีเสื้อขยับในร่างกายบริเวณท้องน้อยของดิฉันนั้น ก็จะออกมาดูโลกในวันที่ 18 สิงหาคม ปีเดียวกัน ในที่สุดดิฉันก็เลือกลูกก่อน ทำใจไว้แล้วว่า การเสนอผลงานนั้นต้องละทิ้งไป และวางแผนไว้เลยว่าคงต้องแจ้งกับทางเจ้าของทุนว่า เราทำให้ไม่ได้ ก่อนกลับเมืองไทยดิฉันจึงไปตรวจครรภ์ก่อนตามนัดหมายของหมอ "ตัวอ่อนหาที่เกาะยังไม่ได้นะ เนื่องจาก... ตอนนี้ลงมาอยู่ที่ค่อนข้างจะต่ำพอสมควร มีสิทธิ์ว่าคงจะเกาะบริเวณนั้น คุณคงต้องระวังตัวหน่อย เพราะมีสิทธิ์ที่จะแท้งได้มาก" "ดิฉันต้องเดินทางกลับเมืองไทยในอีก 1 อาทิตย์ค่ะ" "ต้องกลับด้วยหรือ หมอคิดว่าคุณควรจะยกเลิกการเดินทางไปก่อนนะคะ แล้วรอจนกว่าจะคลอดเสร็จเลยดีกว่า เพราะว่าจากที่ดูและประสบการณ์ที่ผ่านมานะคะ กรณีอย่างนี้คุณอาจจะต้องนอนโรงพยาบาลในเร็วๆ นี้นะคะ และอาจต้องอยู่จนกระทั่งครบกำหนดคลอดเลย" แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 47 16:28:13 จากคุณ : พธูไทย - [ 20 เม.ย. 47 20:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ดิฉันตัดสินใจจะไปเรียนต่อปริญญาเอกที่ประเทศฝรั่งเศสโดยทุนรัฐบาลไทยค่ะ เมื่อได้อ่านเรื่องของคุณพธูไทยแล้วคิดว่ายังมีเรื่องที่ยังต้องฝ่าฟันอีกมากมายเกินกว่าที่คิดไว้นัก และรู้สึกนับถือคุณพธูไทยที่มีความพยายามและมีความเป็นแม่ที่ดีจริงๆ เท่าที่อ่านคิดว่าคุณพธูเคยอยู่ที่หาดใหญ่(ไม่แน่ใจว่าถูกรึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยค่ะ) ดิฉันเองบปริญญาตรีและโทจาก มอ. หาดใหญ่ค่ะ หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ดิฉันขอที่อยู่อีเมลล์ของคุณพธูไทยได้ไหมคะ ดิฉันมีเรื่องเรียนถามเกี่ยวกับการเรียนต่อในฝรั่งเศสค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ จากคุณ : อ้อม (ssirinart) - [ 20 เม.ย. 47 20:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ที่อยู่อีเมลล์ของอ้อมคือ ssirinart@yahoo.com ค่ะ จากคุณ : ssirinart - [ 20 เม.ย. 47 20:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เมื่อได้อธิบายเหตุผลด้านข้อจำกัดของตำแหน่งที่เมืองไทยกับเวลาที่เขาอนุญาตให้มา และต้องไปต่อเอกสาร ทางหมอก็อนุญาตให้ดิฉันกลับได้ แต่ขอให้รีบกลับมาทันที อย่าอยู่นาน อย่างน้อยก็จะได้อยู่ใกล้หมอที่เขาจะดูแลดิฉันได้ หมออธิบายเพิ่มเติมว่า หากในที่สุดมั่นใจว่าตัวอ่อนมีที่เกาะที่ปลอดภัยแล้วนั้น ก็จะไม่น่าเป็นห่วงแต่อย่างใด และอาจจะดำเนินชีวิตตามปกติได้ ตอนปลายธันวาคม ดิฉันกลับเมืองไทยเป็นเวลา 2 อาทิตย์เท่านั้นเพื่อทำเรื่องเกี่ยวกับการรักษาตัวต่อที่ฝรั่งเศส ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดเลยนะคะว่า จะมีปัญหาอะไรมาก กลับมาตรวจเท่านั้น เมื่อมาถึงฝรั่งเศสแล้วในครั้งนี้ ดิฉันก็ไม่ได้กลับเมืองไทยอีกเลยเป็นเวลา 1 ปีครึ่ง เหตุการณ์หลายอย่างอุบัติขึ้นอย่างไม่ได้คาดฝัน ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วมาก และก็ผ่านไปอย่างเร็วมาก เหลือไว้เพียงความทรงจำที่เมื่อคิดถึงทีไร น้ำตาก็ไหลซึมขึ้นมาทุกครั้ง ภาวะครรภ์ของดิฉันทำท่าว่าจะไปได้ด้วยดี เพียงแต่ต้องระวังเมื่อเด็กเริ่มตัวใหญ่ขึ้นและมีน้ำหนักมากขึ้นเท่านั้น ถึงแม้ดิฉันจะต้องหยุดกิจกรรมทั้งปวง และต้องนอนให้มากที่สุด ระหว่างนั้นดิฉันจะทำอะไรได้คะ งานต่างๆ ที่จะต้องทำนี่ก็ต้องหยุดไปเลย โชคดีที่งานเสร็จเหลือเพียงแค่เขียนเท่านั้น แต่ก็ต้องเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสที่ก็ไม่รู้เรื่องเลย แต่ช่วงนี้เองที่ทำให้ดิฉันนั่งหน้าโทรทัศน์ฟังข่าว ดูรายการต่างๆ อยู่นานๆ น่าแปลกแต่จริง เพราะว่าดิฉันเริ่มเข้าใจที่เขาพูดกันได้อย่างดีค่ะ ฟังไปก็พูดตามไปด้วย ทำอย่างนี้แหละ ก็ทำได้แค่นี้นี่คะ ร่างกายมันไม่เอื้ออำนวย ลูกของเราต้องการให้เราพัก เราก็ต้องพักสิคะ แต่แล้วเย็นวันที่ 12 พฤษภาคม สิ่งมีชีวิตในท้องน้อยที่เคยแสดงอาการเคลื่อนไหวบ่งบอกถึงอารมณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นดิ้นอย่างรุนแรง หรือตอบรับการสัมผัสเบาๆ ยามแม่นั่งพักอย่างสบายใจ ในวันนี้กลับไม่มีอาการตอบรับใดๆ เลยทั้งสิ้น ไม่มีแม้กระทั่งอาการที่จะทำให้ผู้เป็นแม่จะรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในท้องของหล่อน เหมือนอย่างทุกวันที่ผ่านมา สามีพาดิฉันเข้าโรงพยาบาลในวันนั้นทันที เพื่อให้มั่นใจว่า คงไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น ความโกลาหลที่เกิดขึ้นรอบตัว ทำให้ดิฉันเข้าใจโดยทันทีว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ เสียแล้ว ทำไมหมอจึงใช้เวลานานมากในตรวจหาตัวเด็กในท้อง? ทำไมหมอบอกว่า ไม่สามารถจับการเต้นของหัวใจของเด็กในท้องได้? "เราวัดขนาดของเด็กแล้ว ตัวเล็กผิดปกติมากสำหรับอายุครรภ์ขนาดนี้ ถ้าเด็กน้ำหนักเกิน 1 กิโลกรัม เราจะทำการผ่าออกที่โรงพยาบาลนี้เลย แต่นี่เสี่ยงเกินไป เราไม่มีอุปกรณ์เพียงพอเพื่อรองรับสถานการณ์หลังคลอด" "อือม์..." สามีตอบรับคำอธิบายของหมอ "เราจะส่งตัวทั้งแม่และลูกไปที่โรงพยาบาลที่มีความพร้อม เมื่อคลอดแล้ว เด็กจะถูกนำตัวไปแผนก reanimation ทันที โอกาสรอดน่าจะมีมากกว่า" เขาคุยอะไรกัน ที่สามีแปลให้ดิฉันฟังนี้มันหมายความว่าอะไรกัน? "พธูไทย เราต้องตั้งชื่อลูกแล้วนะ เธออยากให้ลูกชื่ออะไร?" "ถ้าลูกตาย ต้องมีชื่อด้วยหรือ?" "..." สามีกำมือดิฉันไว้แน่น ณ ช่วงเวลานี้ แม้คำพูดใดๆ ก็ไม่สามารถมาปลอบประโลมความทุกข์ที่มีอยู่นี้ได้เลย มีเพียงแต่ความเงียบปนเสียงสะอื้นไห้ของดิฉันเท่านั้น "ขอให้คุณโชคดีนะครับ" หมอจับมือดิฉันอย่างแน่น ก่อนที่ดิฉันจะถูกส่งตัวไปอีกโรงพยาบาลหนึ่ง ภายในหัวของดิฉันมีแต่คำถาม ที่ไม่มีใครให้คำตอบได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก "เอาเข้าห้องผ่าตัดทันที ถ้ารอถึงพรุ่งนี้ก็ไม่ไหวแล้ว เด็กเหนื่อยมากเต็มทีแล้ว" ไม่มีใครขออนุญาตดิฉันที่จะมาทำการใดๆ กับร่างกายและลูกน้อยของดิฉัน ร่างของดิฉันถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ไม่มีเสียงร้องของเด็กที่เกิดมา ทำไมไม่เหมือนกับที่เคยเห็นในโฆษณาในโทรทัศน์เลยว่า หมอทำคลอดจับเด็กห้อยหัว แล้วตีตูดให้ร้อง ทำไมไม่เหมือนกับที่เคยอ่านมาว่า พอหลังคลอด หมอจะนำเด็กมาไว้ที่หน้าอกของแม่ทันที และดิฉันรู้สึกได้ว่า มีมือที่เข้าไปล้วงและดึงลูกน้อยที่ขณะนั้นยังมีตำแหน่งอยู่ที่บริเวณใต้ตับด้านขวาออกมา เสียงหมอพูดคุยกัน ฟังไม่เข้าใจ เสียงคนเดินพลุ่บพลั่บ ดิฉันถูกเข็นไปอยู่ที่ห้องถัดไปเพื่อดูอาการหลังผ่าตัด นี่มันวันที่เท่าไรแล้วนะ ลูกเกิดวันไหนกัน ค่ำคืนนั้นช่างแสนยาวนาน ทุกวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า เขาถึงได้บอกว่า เวลามันผ่านไปช้ายามที่เรามีทุกข์ แม้เพียงค่อนคืน ก็เปรียบเสมือน 10 ปี แต่หากเรามีสุข เวลาเหมือนติดปีกโบยบิน นั่นสิคะ ชึวิตจริงน่ะ มันจะเหมือนกับในโทรทัศน์ได้อย่างไรกันคะ อะไรๆ ที่เป็นมาตรฐานน่ะ มันก็มักจะต้องมีบางอย่างที่เกิน หรือขาดไปบ้างเหมือนกัน นี่ดิฉันกำลังเขียนเล่าเรื่องอะไรให้คุณๆ อ่านอยู่นะ มิได้เข้าคอนเซ็ปของกระทู้ที่ว่าด้วยการเรียนหนังสือของแม่บ้านฝรั่งเศสเลยนะคะ แต่ความสำคัญของเรื่องในตอนนี้ ดิฉันเพียงอยากจะบอกกับคุณๆ ว่า "สถานการณ์สร้าง วีรบุรุษ วีรสตรี" จริงๆ ค่ะ "การมีลูกในระหว่างการเรียน" ของดิฉันนั้น กลับกลายเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลย เมื่อเทียบกับว่า "ไม่รู้ว่าลูกที่เกิดมาจะปกติไหม" และดิฉันเพิ่งเข้าเรียนปีแรกเท่านั้น ความยากอยู่ที่เราจะปรับสภาพจิตใจให้เข้ากับความเป็นจริงได้อย่างไร จะทำอย่างไรที่จะดึงสติสัมปชัญญะกลับคืนมา ไม่ให้ตกอยู่ในพวังค์ของความทุกข์โศกที่ยากจะถอนตัวออกมา และให้พร้อมที่จะเผชิญกับโลกของความจริงที่กำลังอยู่ตรงหน้าเราได้อย่างไร แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ค่ะ... เอาไว้ดิฉันจะมาเล่าต่อใหม่พรุ่งนี้ เพราะว่า นอกจากในที่สุดดิฉันสามารถจะมีบทความที่เขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสได้และเสนอผลงานในปลายปีนั้นได้แล้ว ยังสามารถส่งเอกสารขอทุนต่อเป็นปีที่ 2 ได้อีกด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 47 23:19:26 จากคุณ : พธูไทย - [ 20 เม.ย. 47 21:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เพิ่งกลับมาจากข้างนอกค่ะ มาถึงปุ๊ปแวะมาเปิดอ่านกระทู้นี้ก่อนเลย อ่านมาถึงคคห.40 ทำเอาดิฉันน้ำตาซึมเลยค่ะ และเมื่อย้อนนึกถึงคคห. ก่อนหน้านี้ที่คุณพธูเล่ามา ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นคือ ตองตังได้รับเลือดนักสู้มาจากคุณเต็มๆ เลยค่ะ เค้าต่อสู้ที่จะมีชีวิตอยู่ตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนมีวันนี้ แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า เด็กที่คุณพธูพูดถึงจะเป็นคนๆ เดียวกันกับอุลตราแมนที่บ้านคุณ ดิฉันดีใจกับครอบครัวคุณมากๆ ค่ะที่สามารถผ่านภาวะช่วงนั้นมาได้ ความสำเร็จครั้งนี้ประมาณค่าไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวดิฉันจะมารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Jaa3950 - [ 20 เม.ย. 47 22:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อึดมากเลยพี่ โหหหหหหหหห นับถือค่ะ นู๋นะตอนนี้ภาษาฝรั่งเศสชักจะเลือน ๆ ไปแล้ว ต้องงัดตำราเก่า ๆ และนิยายที่ชอบ ๆ ออกมาอ่านเหมือนกัน ทบทวน เขียนไม่ค่อยถูกแล้ว มือแข็งไปเยอะเลยนี่ เก่งจัง เลี้ยงน้องตองตังได้ขนาดนี้ จากคุณ : คนไทยสวย (ephi) - [ 20 เม.ย. 47 22:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านมาถึงตรงนี้แล้วประทับใจประสบการณ์คลอดลูกของคุณพธูที่สุดเลยค่ะ เล่าต่ออีกนะคะ ชอบอ่านค่ะ ดิฉันก็เหมือนคุณเลยค่ะ ยึดคติเดียวกันมีสามีอยู่กับตัวกลัวอะไร เดี๋ยวนี้ดิกเดิกไม่เปิดแล้วค่ะ ถามเอาอย่างเดียว แต่ปัญหาของดิฉันคือเวลาเธอถามกลับเรื่องไวยากรณ์ไทย ดิฉันอธิบายไม่ค่อยได้ค่ะ สงสัยต้องถามคุณพราวแล้ว จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 21 เม.ย. 47 00:47:13 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 แว่บมาอ่าน....อ่านถึงคคห.ท้ายสุดของคุณพธุข้างบน แล้วขนลุกซู่....ยิ่งใหญ่มากความรักของแม่ !!! ขอปรบมือให้ยอดนักสู้ทั้งสาม...โดยเฉพาะคุณแม่!! จากคุณ : YRFP - [ 21 เม.ย. 47 02:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ทักทายแบบรวมๆ ละกันนะคะ ดิฉันก็พยายามจะมาเขียนเล่าประสบการณ์ยามว่างนะคะ นี่ก็ดูๆ ไว้แล้วว่า ให้กระทู้มันตกลงมาเสียก่อนจึงค่อยเริ่มบรรเลง อย่างที่บอก ประสบการณ์ส่วนตัวนี่ มันก็ของใครของมันแหละนะ อะไรที่เห็นว่าเป็นประโยชน์ก็เก็บไว้ แต่ถ้ามันน้ำเยอะเกิน (ตามอารมณ์ขณะเขียน) ก็อ่านผ่านๆ ไปบ้างนะคะ สำหรับคุณอ้อม ขอบคุณที่ทิ้งอีเมล์ไว้นะคะ เขียนไปหาแล้วนะคะ ถ้าพอมีอะไรให้ช่วยก็บอกละกันค่ะ ถ้าไม่เหลือบากกว่าแรง ถ้าพอจะรู้ ก็จะบอกเท่าที่รู้ค่ะ จะพยายามไม่เยิ่นเย้อ จะให้จบประสบการณ์การเรียนของดิฉันค่ะ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร เพราะเมื่อดิฉันเริ่มแล้ว ก็อยากจะต่อให้จบไปเลยค่ะ ถือว่าเป็นโอกาสที่ได้นึกทบทวนสิ่งที่ผ่านๆ มา ที่ก็ไม่ค่อยจะได้จดบันทึกเท่าไรนัก เว้นเสียแต่เหตุการณ์ที่สำคัญๆ และมีความหมายต่อชีวิต ว่าจะเผยๆ อยู่ว่า ทำอย่างไรจึงเขียนและพูดภาษาฝรั่งเศสได้ในเวลาอันสั้น เขียนเกริ่นๆ มาตั้งหลายคอคอหอแล้วนะคะ เที่ยวนี้เอาให้รู้กันเสียที ว่าทำยังไง เห็นคุณจ๋ามารอดูคำตอบอยู่ก็หลายเพลาแล้วทีเดียวเจียวๆ จากคุณ : พธูไทย - [ 21 เม.ย. 47 05:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ดิฉันไม่ขอลงรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องการคลอดบุตร อยู่ไฟ (ที่ก็ไม่ได้ทำ) ทั้งนี้ไม่ต้องการจะทำให้ตัวเองและผู้อ่านต้องปรับอารมณ์ไปตามเนื้อเรื่อง จะเล่าเพียงส่วนที่เกี่ยวพันกับการเรียน ในฐานะที่เหตุการณ์นี้ เป็นส่วนหนึ่งในช่วงการเรียนของดิฉัน สรุปว่าดิฉันต้องหยุดคิดเกี่ยวกับความรับผิดชอบในด้านการเรียนไปโดยปริยาย ใครจะไปคิดได้ จังหวะนั้น เมื่อดิฉันได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้หลังผ่าตัดครบ 10 วัน ตองตังยังต้องอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลา 3 เดือนกว่า ก็ต้องผ่านอะไรๆ อย่างที่เด็กคลอดก่อนกำหนดระยะนี้ควรจะต้องผ่านกัน ส่วนดิฉันและสามีก็ทำได้เพียงแค่ส่งกำลังใจให้และไปเยี่ยมทุกๆ วันอย่างไม่ว่างเว้น บางวันดิฉันนั่งมองลูกเป็นวันๆ และที่ต้องทำอย่างสม่ำเสมอคือการทำจิตบำบัด 2 ครั้ง/สัปดาห์ เพื่อสกัดเอาสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหลายทั้งปวงออก ด้วยการพูด พูด และพูด กับเจ้าหน้าที่จิตวิทยาหรือหมอ ที่ก็พยายามรับฟังดิฉัน ภาคภาษาอังกฤษค่ะ หากต้องพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส ดิฉันคงจะต้องนึกนานค่ะ กว่าจะพูดออกมาได้คงเสียเวลาน่าดู และที่สำคัญมิรู้ว่าคนฟังจะรู้เรื่องไหม อย่ากระนั้นเลย... แน่นอนที่โรงเรียนก็ต้องทราบความเป็นไปของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อนร่วมงานต่างก็แสดงความเห็นใจ บอกให้ดิฉันพักผ่อนให้ร่างกายแข็งแรงก่อน แต่ว่ามีอยู่คนเดียวเท่านั้นค่ะ กลับบอกสิ่งที่ตรงกันข้าม... จะเป็นใครที่ไหนคะ อาจารย์ของดิฉันเองค่ะ "พธูไทย เธอจะเศร้าโศกเสียใจไปก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าไม่เสียใจก็คงจะผิดวิสัย แต่ไม่ควรจะปล่อยให้สิ่งนี้มันติดคาอยู่ในใจของเธอ ลูกเธอก็อยู่โรงพยาบาล เธอทำอะไรมากไม่ได้หรอกนะ มันเกินเอื้อมแขนเธอที่จะไปไขว่คว้า เมื่อถึงเวลาเยี่ยม เธอก็ไปเยี่ยม แต่ถ้ามีเวลาเหลือแล้ว อย่าปล่อยจิตใจให้ไปหมกหมุ่นอยู่แต่เพียงเรื่องนี้ เธอลองดูสิว่า มีอะไรบ้างที่เธอจะต้องทำ งานเขียนที่ต้องเขียนส่งนี่ไงล่ะ เตรียมตัวเสนอผลงานไปเลยด้วยนะ ฉันจะช่วยเธอเท่าที่ช่วยได้ ขอให้บอกก็แล้วกัน" "...แล้วเธอจะเห็นว่า เวลามันผ่านไปเร็วมากเช่นกัน ความทุกข์โศกนี้ก็จะผ่านไปเร็วเช่นกัน แต่หากเธอมัวแต่คร่ำครวญหาเหตุผลว่าทำไมแล้ว สภาพจิตใจของเธอจะยิ่งแย่ไปกว่านี้นะ" ค่ะ ห่วงลูกก็ห่วง ก็ต้องไปหาทุกวัน แต่นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ดิฉันเริ่มต้นนั่งเขียนงานทันที หลังจากที่กลับมาบ้านแล้ว 1 เดือนครึ่ง เป็นวิธีการบำบัดทางใจที่ดีได้อย่างหนึ่งทีเดียว เพราะมันทำให้ดิฉันจิตใจสงบ มีเป้าหมายอยู่ว่า ต้องเขียนงานชิ้นนี้ให้เสร็จ ต้องคิดถึงแต่เรื่องนี้เท่านั้นเมื่อกลับถึงบ้าน เริ่มด้วยการเตรียมเขียนเป็นภาษาอังกฤษสำหรับตีพิมพ์ก่อน จากนั้นก็โกงโดยการขอให้สามีใช้โปรแกรมการแปลภาษาอัตโนมัติ เปลี่ยนเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่ว่าการใช้โปรแกรมนี่ก็มีปัญหามาก เพราะสิ่งที่แปลได้นั้น ต้องมาแก้อีกเยอะ ทั้งนี้สามีจะให้เวลาดิฉันศึกษาเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศส ระหว่างนั้นจึงได้เรียนรู้การเปรียบเทียบของภาษา และสังเกตเห็นว่า หากเราแปลเองจะทำอย่างไร (โดยไม่ใช้โปรแกรม) แต่เวลามีไม่มาก ทำอย่างนี้เป็นการเริ่มต้นก่อนค่ะ จากนั้นก็ส่งเอกสารไปให้อาจารย์เกลาอีกรอบ สุดท้ายได้เอกสารสำเร็จเตรียมส่ง 1 เดือนก่อนเวลาที่กำหนด... ทำได้จริงๆ ค่ะ ถึงแม้จะโกงหน่อย คิดเอาไว้ว่าถ้ามีต้องทำเที่ยวหน้าอีก จะต้องทำเองได้อย่างแน่นอน ส่วนการนำเสนอนั้น ก็ใช้วิธีตัดตอนบทเขียนที่สัมพันธ์กับภาพสไลด์ แล้วให้สามีช่วยเกลาจากสำนวนบทเขียนให้เป็นสำนวนบทพูด และดิฉันก็ใช้วิธีท่องจำค่ะ หัดซ้อมบทอยู่ทั้งหมด 1 เดือนค่ะ ไม่รู้ว่าท่องไปกี่รอบ แล้วผลตอบแทนที่ได้จากการเขียนงานเสร็จเป็นภาษาฝรั่งเศสนี้เอง ที่อาจารย์ได้แนะนำให้ดิฉันปรับปรุงเพิ่มเติม และเปลี่ยนให้เป็นโครงการสำหรับขอทุนต่อทันทีค่ะ โอกาสได้ทุนนั้น 50/50 เพราะความที่จำนวนทุนมีจำกัด และเจ้าของทุนอยากจัดสรรให้ทุนไปสู่จำนวนคนที่มากที่สุด โดยไม่ได้คาดหวังนัก และก็ไม่ได้คิดมากด้วย เพราะเมื่อว่างจากงานที่ทำเสร็จแล้ว ตอนนั้นก็มีแต่เรื่องลูก อาจารย์โทรมาประกาศผลว่าดิฉันได้ทุนนี้อีกในปีที่ 2 นับเป็นการช่วยต่อชีวิตของนักเรียนปริญญาเอกคนหนึ่งไปอีก 1 ปี ทำให้มีความรู้สึกว่า เรามีเงินเดือนของเราเอง ถึงแม้จะไม่มากไม่มาย โดยไม่ต้องรบกวนสามีมากนัก... และดิฉันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ได้รับการจัดสรรทุนอีกเป็นครั้งที่ 2 เมื่อโอกาสมาถึง เราต้องฉวยไว้ อย่ามีข้ออ้างว่าไม่พร้อม แม้ในยามที่จิตใจหดหู่จนถึงขีดสุด เศร้าหรือกดดันเพียงใด ต้องเงยหน้าขึ้นมา พร้อมจะเดินต่อไปให้ได้... ดิฉันคิดอยู่แค่นั้น การเตรียมบทความและบทพูดได้เสร็จ พร้อมทั้งได้มาซึ่งทุนสำหรับปีที่ 2 เป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดหวังในตอนแรกเลย ว่าจะทำได้ แต่อย่างที่บอก ถ้าได้ทำ ก็จะทำได้... แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 47 06:05:25 จากคุณ : พธูไทย - [ 21 เม.ย. 47 05:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ในที่สุดตองตังได้กลับบ้าน ซึ่งเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน วันหนึ่งของเดือนสิงหาคมของปี 2001 พอดี เริ่มแรกในช่วงของการตั้งครรภ์ เราวางแผนไว้ว่าเมื่อตองตังอายุครบ 3 เดือน ก็จะนำไปเลี้ยงที่ creche หรือ daycare ไปลงทะเบียนไว้ตั้งแต่เพิ่งเริ่มตั้งครรภ์ ซึ่งการนำลูกไปฝากเลี้ยงที่ daycare นี้ก็เป็นอะไรที่คู่สามี-ภรรยาฝรั่งเศสที่ทั้งคู่ต้องทำงานใช้บริการเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อสถานการณ์ไม่เป็นดังคาดคิด อะไรที่วางแผนไว้ก็ต้องปรับเปลี่ยนหมดทั้งสิ้น ตองตังไม่สามารถจะไปอยู่รวมกับเด็กคนอื่นได้ เพราะต้องป้องกันการติดเชื้อทุกรูปแบบในช่วงขวบปีแรก ที่สำคัญคือ การติดเชื้อของระบบทางเดินหายใจ ที่มักจะพบในสถานที่ที่มีเด็กจำนวนมาก แน่นอนว่า หากพ่อแม่คนไหนที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ คงจะต้องอยากเลี้ยงลูกเองที่บ้านค่ะ ดิฉันและสามีก็เช่นเดียวกัน ตั้งแต่ดิฉันต้องหยุดงาน จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์การคลอดที่ไม่คาดฝัน ตลอดจนช่วงที่ตองตังอยู่โรงพยาบาลนั้น ดิฉันก็ติดต่อกับต้นสังกัด ขอลาป่วย ลาคลอด ตามสิทธิ์ที่พึงมี พึงได้... ที่สำคัญเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง และมิสามารถจะคาดการณ์ได้ล่วงหน้า นอกจากนี้ยังลาเลี้ยงดูบุตรอีกด้วยเป็นเวลา 6 เดือนซึ่งการลานี้ไม่ได้รับเงินเดือน พอนั่งนับๆ คำนวณดู ก็เห็นว่า เมื่อพ้นกำหนดการลาเลี้ยงดูบุตรแล้ว ตองตังก็จะอายุเพียง 5 เดือนนิดๆ (หากเทียบว่าเกิดตามกำหนด) และเราก็ตระหนักโดยตลอดว่า อาจจะมีผลตามจากการรักษานี้ในเปอร์เซนต์ที่สูง ผลตามจากความพยายามที่จะฉุดรั้งให้ชีวิตใหม่นี้อยู่รอดได้ ผลตามนั้นอาจหมายถึงการแลกมาของการมีชีวิตด้วยความพิการตลอดชีวิตเช่นกัน... และดิฉันก็ส่งจดหมายลาออก จบชีวิตของความเป็นข้าราชการเมื่อต้นปี 2002 (ตรงนี้ต้องบอกก่อนว่า ที่ไม่ได้ทำเรื่องการลาออกตั้งแต่แรก เพราะได้โทรไปปรึกษากับต้นสังกัด เล่าสถานการณ์และขอลาออกทันทีตั้งแต่คลอด ก็ได้รับคำแนะนำว่า ขอให้ใช้สิทธิ์ที่พึงมีก่อน เมื่อครบกำหนดทุกอย่างแล้ว จึงค่อยกลับมาตัดสินใจอีกที) ปีที่สองของการเรียน ก็คล้ายกับปีแรก มีข้อบังคับของทุนที่ได้มาว่า โครงการที่ส่งต้องทำให้เสร็จ มีผลออกมาเป็นรูปธรรมที่สามารถแสดงให้เห็นได้ ต้องเขียนบทความและนำเสนอเป็นภาษาฝรั่งเศสอีกเช่นเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 47 16:18:49 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 47 16:18:05 จากคุณ : พธูไทย - [ 21 เม.ย. 47 15:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คุณพธู ดิฉันชื่นชมคุณตั้งแต่ได้ร่วมงานด้วยกัน จนบัดนี้ก็ยังชื่นชมอยู่ยิ่งตอนไปเห็นน้องตองตังเห็นรูปภาพ แล้วได้รับรู้เหตุการณ์ผ่านคำพูด และ ตัวหนังสือ ดิฉันก็ต้องบอกได้คำเดียวว่า bravo! พยายามต่อไปนะคะ ขอให้ถึงเป้าหมายเร็วๆ(เรื่องงาน) แล้วคุยกันใหม่ค่ะ ขอเบียดที่ลาทุกคนตรงนี้นะคะอีกไม่นานจะเก็บคอมแล้ว เดินทาง 1 พคไปถึง วันรุ่งขึ้น แล้วเจอกันใหม่กลางเดือนพฤษภาค่ะ คงจะคิดถึงทุกคนไปหลายวันเลย (กระซิบ โทรไปหาคุณป้า สายไม่ว่าง โทรไปหาคุณพธู ไม่มีคนรับ ดิฉันโทรหาใครอีกดีน้อ ) จากคุณ : BFR - [ 21 เม.ย. 47 19:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านได้ครึ่งเดียว แต่ขอมาสวัสดีไว้ก่อน คุณเบญเดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ ขอให้มีความสุขที่เมืองจีน เหมือนที่อยู่ที่ฝรั่งเศส ตอนนี้ดิฉันก็เลื่อนๆลอยๆยังไงไม่รู้ มีความสุขดีตามอัตภาพค่ะ ถึงแม้ว่าการเปลี่ยนชีวิตมาที่นี่จะลำบากอย่างไรก็ตาม ชีวิตไม่สวยหรูเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ดิฉันก็ได้แต่บอกตัวเองว่าโชคดีแล้ว ที่ได้สามีคนนี้ ก็ต้องอดทนและฝ่าฟันอุปสรรคต่อไปน่ะค่ะ จากคุณ : CEECEE - [ 21 เม.ย. 47 21:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ดิฉันตามมาอ่านต่อค่ะ คุณพธูเข้มแข็งและมีความพยายามมากเลยค่ะ ดิฉันชื่นชมจริงๆ (ขอกระซิบฝากข้อความถึงน้องเบญและคุณเลอาค่ะ ***ตอนที่เบญส่งข้อความถึงพี่ พี่แวะไปเยี่ยมพระอินทร์อยู่ค่ะ เพิ่งกลับมาจากข้างนอก เหนื่อยมากกกกก พอมาเห็นข้อความ เบญก็ไม่อยู่ซะแล้ว ***ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ถึงแล้วอย่าลืมส่งข่าวมานะคะ) จากคุณ : Jaa3950 - [ 21 เม.ย. 47 23:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ดิฉันว่าช่วงนั้นคุณพธูทำสมาธิเขียนงานได้ก็เก่งมากแล้วค่ะ ขนาดดิฉันไม่มีอะไรให้กลุ้มใจ ยังหัวแทบระเบิดกว่าจะเขียนได้แต่ละประโยค คุณเบญทำหนังสือด้วยเหรอคะ ใช้นามแฝงว่าอะไรจะไปตามอ่านค่ะ ขอส่งตรงนี้เลยนะคะ ขอให้เดินทางโดยปลอดภัย ปรับตัวกะที่ใหม่ เพื่อนใหม่ และอะไรใหม่ๆได้ดีไม่มีปัญหา ถ้าลงตัวเมื่อไหร่แล้วกลับมาคุยกันอีกนะคะ ยินดีต้อนรับคุณอ้อมล่วงหน้าด้วยค่ะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 22 เม.ย. 47 01:04:25 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 สวัสดีค่ะ แม่บ้านฝรั่งเศสทุกๆ คน คุณพธูคะ ได้อ่านแล้ว อึ้งเลยค่ะ กับความสามารถและความพยายาม(ขอสมัครเป็นลูกศิษย์สักคนได้ไหมคะ) ก็ขอให้คุณเบญเดินทางโดยสวัสดิภาพอีกคนนะคะ ได้เวลาขึ้นเขียงแล้วค่ะ เริ่มเรียนที่ AGAFI จริงๆ จังๆสักทีหลังจากที่รอมาหลายเดือนแต่...หนทางยังอีกยาวไกล โฮๆๆๆ จากคุณ : เอ๋ฝรั่งเศส - [ 22 เม.ย. 47 04:28:08 A:81.53.180.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 วันนี้ไม่มีเวลาเล่าต่อนะคะ เมื่อคืนก็กะว่าจะมาต่อปีที่ 2 และถ้าเป็นไปได้จะเอาให้จบ ทีนี้มัวเม้าท์เพลินกับคุณ BFR บอกสูตรทำอาหารทางโทรศัพท์กันอีก เลยไม่มีเวลาจะแวะมาดูพันทิพ ส่วนวันนี้ดิฉันก็มีธุระเรื่องหางานอีก พรุ่งนี้ด้วย นี่ก็เพิ่งกลับมา เหนื่อยค่ะ เอาไว้จะมาต่ออีกนะคะ ยังไม่ไปไหนค่ะ เริ่มแล้ว ต้องเอาให้จบ ขอบคุณที่ชื่นชมกันนะคะ แต่จะบอกอีกครั้งว่า สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ วีรสตรี จริงๆ ค่ะ ดิฉันจำเป็นต้องทำ ในสิ่งที่ต้องทำ ก็แค่นั้นค่ะ โชคดีด้วยนะ ที่หลายๆ อย่างมันเป็นไปในด้านดี แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 16:10:48 จากคุณ : พธูไทย - [ 22 เม.ย. 47 22:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 54 รอลูกอาบน้ำ มาเขียนต่ออีกหน่อย ถ้าเรื่องเรียนจบเดี๋ยวจะไปต่อกระทู้หางานให้นะ เพราะมีข้อมูลมาใหม่อีกเยอะเหมือนกัน แต่ละวันๆ ดิฉันได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ทุกครั้งเลยค่ะ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน... เอาไว้ไปตามอ่านที่กระทู้หางานค่ะ ช่วงปีที่ 2 นี้ ตอนต้นเทอม ตองตังยังนอนเสียเป็นส่วนใหญ่ และก็กินนมเสียเยอะ วิธีการที่ดิฉันใช้คือ สลับกับสามีในการเลี้ยงลูกค่ะ ก็ค่อนข้างเห็นใจเขามาก เพราะว่าเขามีงานหลายอย่างที่ต้องล่าช้าไป แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำ เพราะว่าเป็นช่วงเวลาที่เขาจะได้อยู่กับลูกด้วย ดิฉันไปที่ทำงานวางแผนกับเพื่อนร่วมทีม อ้อ...บอกอีกนิดว่า การเป็นนักเรียนปริญญาเอกนั้น ไม่ควรจะทำงานคนเดียวนะคะ จริงอยู่ว่า หลายๆ ครั้ง และนักเรียนหลายๆ คนคิดว่าเป็นงานส่วนตัว โครงการส่วนตัวที่ต้องรับผิดชอบ ต้องพยายามทำคนเดียว แต่สำหรับดิฉัน จะบอกอาจารย์ตั้งแต่แรกเลย ว่าบางอย่างดิฉันทำไม่ได้ ดิฉันจะเรียนรู้ก็ได้ แต่ว่าด้วยสถานการณ์ของดิฉัน ไม่สามารถทำได้ เมื่อทำไม่ได้ ก็บอกไปตรงๆ ว่าทำไม่ได้ และก็พยายามหาทางออกด้วยกันกับอาจารย์ อาจารย์จึงเสนอว่า ใครบ้างที่จะมาทำงานกับดิฉัน ก็มีนักเรียนปริญญาเอกด้วย 1 คน technician และ ingenieure ก็คนที่ไม่เห็นด้วยที่ดิฉันเรียนต่อนั่นแหละค่ะ แรกๆ ก็มีตะขลุกตะขลักบ้าง แต่ดิฉันก็ยืนกรานกับทุกคนว่า หากดิฉันต้องการให้งานใดเสร็จวันไหน ขอให้ทำให้เสร็จ ส่วนที่ดิฉันรับผิดชอบ ดิฉันก็จะทำให้เสร็จเช่นเดียวกัน และส่วนเรื่องเขียนและรายงานต่างๆ ดิฉันจะรับผิดชอบเองกับอาจารย์ ตรงส่วนที่ดิฉันต้องรับผิดชอบทำเนี่ยแหละค่ะ ที่ทำให้การจัดการค่อนข้างต้องยุ่ง บางครั้งต้องอยู่ทั้งวัน ก็ต้องวางแผนก่อนล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ เพราะสามีก็ต้องทำตัวให้ว่างด้วย ถ้าเขามีสอนเขาก็ต้องสลับกับคนอื่น และก็มีบางวันที่ดิฉันเดินทางไปถึงโรงเรียนตั้งแต่ 7.00 น. ตั้งแต่ยังไม่มีใครมา และเริ่มมีคนทยอยมากัน ต้มกาแฟ จับกลุ่มคุยกัน โดยดิฉันเดินไปเดินมา ทำงานอยู่ และเมื่องานเสร็จพร้อมจะกลับบ้าน เวลาก็อยู่ที่เพียง 9.30 หรือ 10.00 น. เท่านั้น ซึ่งบางคนเพิ่งเริ่มมาทำงานกัน จากนั้นก็กลับบ้าน เพื่อให้สามีเตรียมตัวไปทำงานต่อ การดำเนินชีวิตเป็นอย่างนี้ตลอดในช่วงปีการศึกษาที่ 2 คือตั้งเดือนกันยายน 2001 - มิถุนายน 2002 แม้กระทั่งวันเสาร์-อาทิตย์ ก็ทำอย่างนี้ด้วย และหากดิฉันต้องทำงานขั้นตอนที่ไม่จำเป็นต้องมีความความช่วยเหลือจากใครเลยทั้งสิ้น ดิฉันก็จะมาทำวันเสาร์-อาทิตย์ ซึ่งสิ่งนี้แทบจะไม่มีใครรู้เลย ยกเว้น...อาจารย์คนเดียวเท่านั้น ที่บางครั้งต้องมาสอนในวันเสาร์ แล้วอะไรจะสำคัญไปเท่ากับอาจารย์รู้ว่า เรายังคงความรับผิดชอบคะ อาจารย์ทราบโดยตลอดถึงความคืบหน้าของงาน ในขณะที่คนอื่นประหลาดใจว่า ทำไมดิฉันจึงมีงานออก เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว ดิฉันแทบจะไม่ได้ไปทำงานแล็บเลย (มาแต่เขาไม่ได้เห็น) ความที่ตองตังจะนอนเป็นส่วนใหญ่ ดิฉันจึงมีเวลาในการทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ได้ ก็ค่อยๆ เขียนงานเตรียมส่งตีพิมพ์ไปพลางๆ ค่ะ หาเอกสารไปเรื่อยๆ อ่านไปเรื่อยๆ นอกจากนี้บางครั้งดิฉันต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนค่ะ ก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านดิฉันนัก (ซึ่งคุณจ๋าและคุณพราวก็รู้จัก) เอาตองตังไปฝากเขาในบางวัน 3-4 ชั่วโมง โดยเฉพาะในวันที่สามีไม่สามารถจะอยู่ดูลูกได้ รวมทั้งมีการขอช่วยจากรุ่นพี่ที่เคารพคนหนึ่ง 1 ครั้ง เพื่อมาดูตองตังที่บ้าน 3 ชั่วโมง เพราะมีงานประชุมที่ดิฉันต้องเข้า ยังสำนึกในบุญคุณสำหรับบุคคลทั้งสองจนถึงทุกวันนี้ ในที่สุดก็เกือบจะสิ้นปีการศึกษา แต่ครั้งนี้ดิฉันมีเวลาในการนั่งหน้าคอมพ์พอสมควร และเขียนเป็นภาษาอังกฤษเตรียมไว้แล้ว ดิฉันจึงแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วยตัวเองค่ะ ดิกชั่นนารีอังกฤษ-ฝรั่งเศสเล่มนั้นดำไปครึ่งหนึ่งเลย เพราะว่าเปิดตลอด บางครั้งเพื่อเขียน 1 ย่อหน้า ดิฉันใช้เวลา 2 ชั่วโมงค่ะ แต่ผลพลอยได้จากความพยายามครั้งนี้ ทำให้ดิฉันสามารถพัฒนาความสามารถด้านภาษาฝรั่งเศสได้อย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจค่ะ เมื่อเขียนเสร็จ ดิฉันก็พบว่าตัวเองสามารถอ่านหนังสือพิมพ์ หรือหนังสือทั่วไปภาษาฝรั่งเศสได้อย่างง่ายดาย ไม่ลำบากเหมือนเมื่อก่อน นอกจากนี้ดิฉันยังได้อาจารย์ช่วยขัดเกลาภาษาให้ด้วย เรียกไปนั่งคุยอธิบายว่า ทำไมจึงไม่ควรใช้คำนี้ หรือคำนั้น ตรงไหนผิดหลักไวยากรณ์ นับเป็นการเรียนรู้จากทำจริงที่เห็นผลอย่างทันตาเห็นค่ะ และเมื่อสามารถเขียนพอใช้ได้แล้ว ดิฉันก็เริ่มสามารถพูดได้คล่องขึ้นโดยอัตโนมัติเช่นกัน แต่ประโยคที่ออกมานั้นจะเหมือนภาษาเขียน หรือใช้ศัพท์ที่ปกติแล้วในภาษาพูดจะไม่ใช้กัน ซึ่งบอกตามตรงว่า ภาษาพูดที่ใช้กันแบบทุกๆ วันนั้น ดิฉันกลับฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก ถ้าเทียบระหว่างดูทีวี ช่องข่าวและละครหรือหนัง ดิฉันจะเข้าใจข่าวมากกว่า... แน่นอนเมื่อความสามารถด้านการพูดพัฒนาขึ้นมาถึงขั้นนี้ การนำเสนอผลงานในปีนี้ ดิฉันก็มั่นใจขึ้นและสามารถพูดได้เป็นธรรมชาติ (ของดิฉัน) มากขึ้น รวมทั้งสามารถตอบคำถามจากผุ้เข้าร่วมประชุมได้ และก็เกือบจะหมดปีการศึกษาที่ 2 ปัญหาก็มาอยู่ที่ปีที่ 3 ว่าจะทำอย่างไร จะหาทุนอย่างไร เพราะทุนที่ได้มานี้เขาให้เพียง 2 ปีเท่านั้นค่ะ หรือว่าจะไม่หา จะลงทะเบียนครั้งที่ 3 แล้วบอกอาจารย์ว่า ขอหยุดการทำงานทั้งสิ้น แล้วจะเริ่มนั่งเขียนงานวิทยานิพนธ์ทันทีดี แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 02:21:17 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 01:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เนี่ยค่ะ ดิฉันซื้อดิกชันนารีมานะคะ เล่มนี้ค่ะ เอาแบบเล่มเล็กก่อน ฉบับฝรั่งเศส-อังกฤษ เปิดมันเข้าไปค่ะ เปิดเข้าไป แล้วคุณๆ ใช้เล่มไหนกันคะ จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 05:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เล่มนี้ซื้อตอนเริ่มเรียนปี 2 นะคะ แต่เปิดจนเรียกว่า อ่านดิกชันนารีเลยค่ะ มิใช่เปิดเพื่อหาคำแปลนะคะ เพราะว่า แต่ละคำก็มีคำอธิบายคำที่สัมพันธ์ต่อไปอีก ทำไปทำมา พอดูด้านข้างนะคะ เห็นรอยดำแสดงการเปิดบ่อย และดิฉันเปิดเพียงด้านเดียว คือฝรั่งเศส-อังกฤษ ทำให้เกิดร่องรอยอย่างที่เห็น ที่เห็นเป็นรอยแยกชั้นนั้น เคยให้เพื่อนที่ทำงานลองเอานิ้วแยงเพื่อแยกรอยว่าจะไปอยู่ที่หน้าไหน ปรากฎว่าเขาเปิดได้ที่หน้าแบ่งส่วนระหว่าง ฝรั่งเศส-อังกฤษ กับส่วนอังกฤษ-ฝรั่งเศสเลยค่ะ เป็นอนุสรณ์ค่ะว่า นี่เราเคยมีความพยายามและความอึดได้ขนาดนี้นะ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 05:43:16 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 05:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 57 พรุ่งนี้ค่อยมาต่อให้จบนะคะ ดิฉันง่วงแล้ว จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 05:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 58 รออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะพี่พธูไทย ตามอ่านมาหลายวันแล้ว แต่เพิ่งเข้ามาเช็คชื่อค่ะ จากคุณ : == พิ้งค์กี้ == - [ 23 เม.ย. 47 10:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ดิฉันยังคงตามมาอ่านต่อค่ะคุณพธูไทย ดิกชันนารีดิฉันใช้อยู่สามเล่มค่ะ 1. เล่มที่หนึ่งคล้ายๆ ของคุณค่ะ Collins Robert Concise French Ditionary แบ่งเป็นสองส่วนเหมือนกัน 2. พจนานุกรมดวงกมลฝรั่งเศส-ไทย ของ อ.สว่าง วงศ์พัวพันธุ์ 3. Le Nouveau Petit Robert แล้วก็ยังมีเล่มเล็กหน่อย สำหรับพกพาอีก 1 เล่มค่ะ ทั้งหมดที่ดิฉันมียังขาวสะอาดหมดจดค่ะ ประเภทชอบซื้อดิกชันนารี เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ชอบจริงๆ กับดิกชันนารี แต่ขี้เกียจเปิด นอกจากเวลาเรียน ทำการบ้าน หรือมีอะไรมาบังคับจริงๆ สงสัยเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง รอคุณพธูมาเล่าต่อดีกว่า จากคุณ : Jaa3950 - [ 23 เม.ย. 47 13:37:38 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ว่าจะเล่าให้จบเลย เหลืออีกกระจิ๊วเดียว (อย่าผวนนะคะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง) แต่พอพูดถึงเรื่องดิกชันนารี ทำให้ดิฉันนึกถึงเรื่องการเรียนภาษาของดิฉัน ที่อยากจะเล่า เผื่อใครเห็นว่าเป็นเทคนิคที่น่าสนใจ และอยากลองนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับตัวเองบ้าง จะเห็นว่าตั้งแต่ที่เล่ามานี้ ดิฉันยังมิเคยเรียนภาษาฝรั่งเศสแบบไปนั่งชั้นเรียนเลยนะคะ แต่ความที่ดิฉันชอบอ่านหนังสือ บางทีมิรู้หรอกว่า หนังสือเล่มนั้นดีหรือไม่ดี อ่านตะพรึดตะพรือค่ะ  และดิฉันก็ชอบเลือกหนังสือด้วยค่ะ แล้วแต่วัตถุประสงค์ของการเลือกแต่ละครั้งว่า เพื่อใช้ประโยชน์อะไร ดังนั้นเรื่องคู่มือการใช้ภาษาเนี่ย นอกเหนือไปจากดิกชันนารีแล้ว ดิฉันก็มีอย่างอื่นด้วยค่ะ รวมๆ แล้วประมาณ 25 เล่มได้ ถ้าคำนวณราคาหนังสือเหล่านี้ก็ยังไม่เท่ากับคอร์สภาษา 1 คอร์สที่จะไปเรียนเลย ก็คิดว่าคุ้มค่ะ เพียงแต่ต้องหาที่เก็บเท่านั้น (เรื่องนี้สามีบ่นจนเลิกบ่นไปแล้วค่ะ เพราะเห็นว่าเป็นเทคนิคที่เหมาะกับดิฉัน) แล้วดิฉันก็มิเคยคิดจะหาที่เรียนภาษาเลยแต่อย่างใด เพราะมีเรื่องงานวิจัยที่ต้องทำ เรื่องลูกที่ต้องดูแลอย่างประคบประหงมอยู่ที่บ้าน ในช่วงการเรียนปีที่ 2 นี่แหละค่ะ ดิฉันก็ไปซื้อดิกชันนารีมาอีกเล่มนึง เพราะคิดว่าตัวเองน่าจะพร้อมที่จะใช้ดิกชันนารีแบบฝรั่งเศส-ฝรั่งเศสแล้ว ครานี้ไปไม่ไกลค่ะ แค่ห้าง Cora แถวบ้าน ก็เข็นลูกไปด้วยค่ะ ยืนเลือกเป็นชั่วโมงกว่าจะได้เล่มนี้มา เป็นดิกชันนารี Debutant สำหรับเด็กฝรั่งเศสอายุ 7-10 ขวบค่ะ เพราะเปิดดูข้างในแล้วเป็นสิ่งที่เหมาะกับความต้องการของดิฉันในตอนนั้นเป็นอย่างยิ่ง ที่จะทำให้การพัฒนาภาษาเป็นไปอย่างถาวร และเป็นธรรมชาติที่สุด เรื่องการเรียนรู้ภาษานั้น ดิฉันก็มานั่งตรึกตรองดูว่า ทำอย่างไรเราในฐานะคนต่างชาติจะสามารถเรียนรู้ภาษาใดภาษาหนึ่งได้อย่างธรรมชาติมากที่สุด ประสบการณ์จากการเรียนในอเมริกาเมื่อหลายปีที่ผ่านมาได้สอนดิฉันว่า ต้อง mimic จากนั้นก็ assimilate ค่ะ ในที่สุดจะสามารถทำให้เราคิดเป็นภาษาอังกฤษได้เลย โดยไม่ต้องแปลไทยเป็นอังกฤษก่อน ครั้งนี้ก็เช่นกันที่จะต้อง mimic และในที่สุด assimilate เมื่อมานั่งพิจารณาดูแล้วก็เห็นว่าดิฉันยังอยู่ในช่วงการ mimic (เลียนแบบ) แต่ยัง assimilate (ทำให้เหมือน ในที่นี้ดิฉันหมายถึง เหมือนคนที่เขาพูดภาษาแม่) ไม่ได้ นั่นคือ คิดเสียว่าเราคือคนที่ใช้ภาษานั้นๆ แล้วประมาณเอาว่า เราน่าจะเทียบเท่าเด็กๆ ที่ต้องเริ่มเรียนภาษาของเขา โดยเทียบว่า "อายุการเรียนรู้" ของเราจะประมาณเท่าเด็กกี่ขวบ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 16:40:26 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 16:38:18 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 16:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 61 จะเห็นจากหน้าปกว่า มีคำศัพท์ถึง 20,000 คำเชียวนะคะ ดิฉันเคยอ่านมาว่า ถ้าคุณมีคำศัพท์ฝรั่งเศสที่รู้เป็นจำนวน เพียง 200 คำ คุณจะสามารถสร้างประโยคง่ายๆ ให้คนฝรั่งเศสเข้าใจได้ในหลายสถานการณ์แล้วค่ะ แล้วเล่มนี้มีถึง 2 หมื่นคำ... บางคำศัพท์ดิฉันถามสามีนะคะ เขายังไม่ทราบเลยค่ะ แน่นอนว่า ในเมื่อเป็นดิกชันนารีสำหรับเด็กอายุ 7-10 ขวบ การอธิบายคำ การยกตัวอย่างการใช้คำศัพท์นั้นๆ ก็จะต้องเหมาะสำหรับเด็กอายุขนาดนี้ นั่นคือ เราเองคนต่างชาติก็จะเข้าใจได้ง่าย เพราะรูปประโยค และโครงสร้างไวยากรณ์นั้นไม่ยุ่งยากเกินไป ที่ดีขึ้นไปอีกการอธิบายคำ จะเป็นลักษณะของ "สถานการณ์" มากกว่าที่จะอธิบายคำนั้นๆ แบบ "คำแปล" (เหมือนอย่างที่พบในดิกชันนารี ฝรั่งเศส -ไทย หรือ ฝรั่งเศส-อังกฤษ) ที่น่าสังเกตอีก ก็คือว่า การอธิบายคำศัพท์เป็นไปตาม "famille" ของคำ (ครอบครัวของคำ) หมายถึง ถ้าเราเปิดหาคำ 1 คำ เราจะรู้คำอื่นๆ อีกตามมาด้วย พร้อมตัวอย่างประโยค พออ่านถึงคุณจะบอกว่า ตายแล้ว แล้วนี่ไม่ต้องอ่านจนตาเหลือกเลยหรือ ก็ถ้าคุณอยากรู้เฉพาะคำนั้นๆ คุณก็ดูแค่นั้นสิคะ แต่ถ้าคุณอยากรู้เพิ่ม ดูว่าคำอื่นมันสัมพันธ์กับคำที่คุณหาอย่างไร และคุณมีเวลา คุณก็ดูคำอื่นๆ ไปด้วย ยกตัวอย่างคำศัพท์ และการอธิบายที่เขาใช้มาให้ดูนะคะ จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 16:53:41 ]

ความคิดเห็นที่ 62 กับดิกเล่มนี้ ทุกครั้งที่ดิฉันเจอคำศัพท์ที่ต้องค้น ดิฉันจะเอาปากกาสีขีดไว้ด้วย เพื่อ 1. ทำให้รู้สึกสนุกระหว่างค้นและอ่าน เหมือนกับเวลาคุณเป็นเด็กวัยรุ่น ที่ชอบใช้ปากกาสีๆ สะท้อนแสง ขีดเส้นใต้สิ่งที่สำคัญๆ เวลาอ่านนั่นแหละค่ะ ดิฉันติดนิกสัยนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ 2. เพื่อเป็นสิ่งที่แสดงกับตัวเองว่า คำศัพท์คำนี้เราเคยเจอแล้วนะ แต่เราจำไม่ได้ เราจึงต้องมาเปิดดูอีกทีนึง ก็อ่านอีกทีนึงค่ะ ทั้งนี้ดิฉันมิเคยบังคับตัวเองเลยว่า ต้องท่องจำนะ ต้องท่องนะ ก็ถ้าจะจำได้ก็จำได้ ถ้าจำไม่ได้ ทีหลังพอเจอก็มาเปิดอีก ไม่เป็นไร เราไม่ใช่เด็กๆ ที่จะสามารถท่องจำอะไรได้ง่ายๆ แล้วนี่คะ 3. และถ้าวันหนึ่งที่เมื่อดิฉันเปิดเล่มนี้มา แล้วพบว่า ทุกๆ หน้า และทุกๆ คำมีการขีดไว้แล้ว ดิฉันจะรู้สึกว่า นี่เราเคยได้อ่านไปมากขนาดนี้แล้วนะ... เป็นการให้กำลังใจตัวเอง ให้เกิดความฮึกเหิมอีกค่ะ แต่อย่าลืมว่า ความที่รูปประโยคมันง่าย การอธิบายเป็นลักษณะของ "สถานการณ์" ไม่ใช่การ "แปล" ดังนั้นหากเราจะจำคำศัพท์คำนั้นๆ ได้ มันก็จะเป็นการจำแบบ "สถานการณ์" ไปโดยปริยายค่ะ หรืออีกนัยหนึ่งคือ ในหัวสมองของเราจะเป็นการเรียนรู้คำๆ นั้น แบบ "ภาพเหตุการณ์" ค่ะ แทนที่จะเป็นการเรียนรู้แบบท่องจำ "ตัวอักษรหลายๆ ตัวที่มาเรียงๆ กัน" ดังที่พบในการแปลคำศัพท์ ขอบอกไว้ก่อนว่า ที่อธิบายมาข้างต้นนี้ คือใจความสำคัญของวิธีการเรียนรู้ของดิฉันนะคะ ใช้ได้ผลกับดิฉัน หากผู้ใดใช้วิธีนี้แล้วไม่ได้ผล ก็ต้องใช้วิธีการอื่นแทนนะคะ ดังนั้นดิกชันนารีเล่มนี้จึงเป็นเล่มหลักที่ใช้ในตอนนี้ เว้นเสียแต่ว่า หากคำที่พบไม่มีในนี้ ดิฉันจึงไปเปิดเล่มอื่นแทนค่ะ อ้อ...เกือบลืมไปว่า นอกจากกลุ่มคำ หรือครอบครัวคำ ที่เราจะได้แล้ว ในนี้ยังมีบอก "รากศัพท์" ด้วยนะคะ ดังที่ดิฉันวงๆ ไว้ในตัวอย่างที่ คอคอหอ 61 ที่คำว่า "bord" และ "boucher" รวมทั้งภายในวงเล็บ จะมีคำตรงข้าม (antonyme) หรือคำเหมือน-คล้าย (synonyme) ด้วย และแน่นอนหากคุณยังมีความอยากเรียนรู้ต่อไปอีก คุณก็เปิดไปตามคำนั้นๆ คุณก็จะได้เรียนรู้สถานการณ์ของคำศัพท์คำใหม่ขึ้นมาอีก เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ดิฉันทำอย่างนี้ค่ะ และจากการ mimic ดิฉันก็สามารถจะ assimilate ได้ ทีละเล็กทีละน้อย ที่สำคัญความที่ตัวอย่างประโยคเป็นแบบ "ภาษาพูด" มากกว่า "ภาษาเขียน" ทำให้ดิฉันเรียนรู้รูปประโยค และ... ดิฉันก็พบว่า ดิฉันเริ่มที่จะดูละคร ดูหนัง ได้พอจะเข้าใจ... โดยไม่รู้ตัว เอาตัวอย่างมาให้ดูอีกค่ะ ว่าคำศัพท์ง่ายๆ เช่นคำว่า "plein" ซึ่งแปลว่า "เต็ม" จะสามารถใช้ในรูปแบบประโยคและสถานการณ์อย่างไรได้บ้าง ซึ่งเราพบในชีวิตประจำวัน จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 17:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ก่อนที่จะจบเรื่องดิกชันนารีเล่มนี้นะคะ อยากยกตัวอย่างอีกหน่อยค่ะ คือ ความสำคัญของ illustration ที่แสดงในเล่มนี้ (ในดิกชันนารีของหลายภาษาก็จะมีเช่นกัน) พอเราเห็นคำอธิบายใต้รูปปุ๊บ เราเข้าใจทันทีค่ะว่า มันหมายถึงอะไร โดยมิต้องมาแปลกลับเป็นภาษาไทยว่าคืออะไร เมื่อเวลาผ่านไปๆ คุณจะพบว่า แม้กระทั่งคุณคิดจะพูดประโยคใดๆ มันจะออกมาโดยคุณไม่ต้องแปลกลับไปกลับมา ไทย-ฝรั่งเศส ฝรั่งเศส-ไทย เลยค่ะ แต่สิ่งเหล่านี้ต้องใช้เวลาทั้งนั้นค่ะ ตัวอย่างนี้คือคำที่ใช้เรียกกระเป๋าหรือที่ใส่ของรูปแบบต่างๆ ที่เราเห็นในชีวิตประจำวัน จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 17:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 64 และรูปสุดท้าย ที่บรรจุภัณฑ์ลักษณะต่างๆ วันนี้ที่ถ่ายรูป พอเห็นรูปนี้ ดิฉันก็ได้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่อีก2 คำทันที คือคำว่า "cageot" และ "caissette" และเข้าใจทันทีว่า มันคืออะไร โดยมิต้องไปเปิดคำแปล เพราะคำอธิบายด้วยภาพนั้นมันชัดเจนโดยตัวมันเองอยู่แล้ว เช่น "caissette" นี่ ดิฉันก็เพิ่งไปซื้อเนยแข็งที่ใส่อยู่ในเจ้านี่ หรือบางทีก็เห็นพ่อค้าใส่แตงโมในเจ้านี่นั่นแหละค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 17:31:27 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 17:29:40 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 17:29:00 ]

ความคิดเห็นที่ 65 นี่ดิฉันเกรงใจคนอ่านจังนะคะ เพราะคงอยากจะให้จบเร็วๆ แต่ทีนี้ นึกขึ้นมาได้อีกแล้ว ตะกี้นี้เอง ตอนกำลังนั่งจัดเอกสารสมัครงานไปพลางๆ ว่ายังมีอีกหนึ่งเหตุการณ์ของการเรียนรู้ที่ดิฉันได้ทำ และมีประโยชน์สำหรับการดำเนินชีวิตของดิฉันมาจนทุกวันนี้ ก็ในช่วงปีการศึกษาที่ 2 อีกแล้วเนี่ยแหละ (ประมาณปลายเดือนกุมภาพันธ์ 2002) ค่ะ นั่งหน้าคอมพ์มากๆ ก็เบื่อเหมือนกันนะคะ ลูกก็นอนเยอะด้วย และดิฉันก็ชอบเข็นลูกไปเดินเล่นที่สวนค่ะ เดินเปลี่ยนเส้นทางบ้าง แล้วมาวันนึง ก็เหวี่ยงสายตาไปพบโรงเรียนสอนขับรถค่ะ ก็ได้ความคิดขึ้นมาว่า ตอนนี้เวลาไปไหนมาไหน มันลำบากนะ เราอยู่ชานเมืองอย่างนี้ มันไม่สะดวกเหมือนอยู่ในปารีส จะไปซื้อของถ้าไม่มีรถ หรือมีแต่ต้องรอสามีเนี่ย มันก็ไม่สะดวกเลย ยิ่งมีลูกที่เราต้องไปหาหมอทุกๆ อาทิตย์ และอาจจะต้องหาหมอตลอดอีกไม่รู้กี่ปี (กรณีหากมีปัญหา) เราจะทำอย่างไร ต้องรอสามี หรือต้องให้สามีหยุดงานมาพาไป อย่างกระนั้นเลย ดิฉันเข้าไปสอบถามรายละเอียดด้วยภาษาฝรั่งเศสกระท่อนกระแท่น ถึงวิธีการเรียน และการสอบ รวมถึงระยะเวลาทั้งหมดโดยประมาณ จากนั้นก็กลับมาบอกสามีว่า ดิฉันตั้งใจจะเรียนขับรถตอนนี้ และต้องเป็นตอนนั้นด้วย คอยจนลูกโตไม่ได้ หากดิฉันไม่สามารถช่วยเหลือหรือรับผิดชอบในด้านการเดินทางมาบ้าง คงจะทำให้สามีลำบากในเรื่องการทำงานของเขาแน่ๆ ในอนาคต หากต้องหยุดงานบ่อยๆ แรกๆ สามีก็มิค่อยเห็นด้วย เพราะกลัวว่า ดิฉันจะทำเยอะเกินไป แล้วจะทำไม่ได้ทั้งหมด แต่เมื่อดิฉันยืนกราน และตัดสินใจแล้ว เขาก็ได้แต่บอกว่า "ตามใจ" อย่างที่คุณๆ ทราบ การสอบขับรถยนต์นั้น มีทั้งภาคทฤษฎี และภาคปฏิบัติ ต้องเรียนขับ 20 ชั่วโมง ใน forfait นั้น แล้วดิฉันจะไปเรียนอย่างไร ไหนจะงานวิจัย และงานเขียนอีกล่ะ ก็ไม่คิดอะไรมากค่ะ ตัดสินใจแล้ว ก็ต้องทำค่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ด้วยรู้ดีอยู่ว่า ผลที่ได้จากการขับรถเองได้นี้ จะทำให้ดิฉันช่วยแบ่งเบาภาระความรับผิดชอบมาจากสามีได้เยอะทีเดียว ประกอบกับจะทำให้ดิฉันมีอิสรภาพของตัวเอง ไปไหนมาไหนได้ดังที่อยากทำ เช่นไปเที่ยวที่ใกล้ๆ ฯลฯ เริ่มเรียนภาคทฤษฏีด้วยการไปนั่งดูซีดีตัวอย่างข้อสอบ ดิฉันก็เอาตองตังใส่รถเข็นไปค่ะ เขาก็นอนนะคะ เตรียมนมไปด้วย แรกๆ ก็กลัวว่าจะรบกวนนักเรียนคนอื่นๆ ที่มาดูด้วย แต่ดิฉันก็บอกกับเจ้าของโรงเรียนไว้ตั้งแต่แรกว่า ดิฉันต้องการจะทำอย่างนี้ และเขาจะต้องอนุญาตด้วย ถ้าไม่อนุญาตก็ไม่เรียน แค่นั้นจบ ในเมื่อเขาอนุญาต ดิฉันก็พยายามจะให้เป็นที่รบกวนแก่ผู้อื่นน้อยที่สุด โดยการหลีกเลี่ยงช่วงเวลาที่จะมีคนมานั่งดูกันเยอะ เช่น ช่วงเกือบเที่ยง หรือช่วงเย็นๆ เข็นลูกไปนั่งเรียนอย่างนี้ค่ะ วางแผนสลับกับการเขียนงาน (และงานอื่น...ที่ดิฉันจะไม่พูดถึง) โรงเรียนเปิด 8.00 น. นะคะ ดิฉันไปยืนรอแล้วค่ะเป็นคนแรก และที่สำคัญส่วนใหญ่เวลานี้มักจะมีคนมาเพียงแค่ 2-3 คนเท่านั้น บ่อยครั้งที่มีดิฉันเพียงคนเดียว ดิฉันก็นั่งดูไปเรื่อยๆ ค่ะ หนักเข้าเดินไปเปลี่ยนแผ่นซีดีเองเลยค่ะ จดบันทึกไว้ว่า แผ่นไหนดูแล้วบ้าง ปกติเขาจะมีโปรแกรมว่า วันไหน ช่วงเวลาไหน เล่นแผ่นไหนบ้าง แต่ความที่มีดิฉันนั่งดูคนเดียว เขาก็ยอมให้ดิฉันเลือกแผ่นเอง ถ้ามีคนอื่นด้วย ดิฉันจะดูตามที่คนอื่นดู ดูซ้ำไม่เป็นไร เพราะว่าอย่างที่เราทราบดีว่า ลักษณะการสอบภาคทฤษฎีการขับรถของฝรั่งเศสนั้น ต้องอาศัยการท่องจำสถานการณ์ไปเลย และดิฉันในขณะนั้นยังฟังภาษาไม่ค่อยเข้าใจ เวลาสอบจริงอาจจะฟังคำถามไม่เข้าใจ ทางที่ดี ต้องดูบ่อยๆ และให้จำไปได้เอง... หลายครั้งดิฉันดูไปด้วย ตองตังตื่นมาหิวนม ก็อุ้มออกมาป้อนนมตรงนั้นเลยค่ะ และดิฉันเป็นตัวอย่างทำให้แม่คนอื่นๆ มาสมัครและพาลูกมาด้วยค่ะ เพราะทางเจ้าของโรงเรียนเขาก็เห็นว่า มันเป็นไปได้ และก็ไม่ได้รบกวนคนอื่นจริงๆ ก่อนจะเรียนจบคอร์สนะคะ ปรากฎว่า ดิฉันกลายเป็นเพื่อนกับแม่ๆ ที่เอาลูกมาด้วยเลยค่ะ ช่วงสุดท้ายของการเรียนขับรถนี่ลำบากหน่อยค่ะ ตรงที่ต้องไปเรียนขับรถ จะเอาลูกไปได้อย่างไรคะ ก็ต้องพยายามหลายวิธีเลยค่ะ ที่ใช้บ่อยคือ ไปเรียนตอน 7.00-8.00 น. ค่ะ ซึ่งทำให้ครูสอนต้องตะลีตะเหลือกมาสอนดิฉัน "เอาเวลาอื่นไม่ได้หรือครับ คุณเลือกเวลานี้ตลอดเลย บางทีตอน 8.00 น.นั้น ผมไม่มีนักเรียนต่อด้วยนะครับ" "ไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องลำบาก แต่ใครจะดูลูกให้ดิฉันล่ะค่ะ เวลานี้ลูกกำลังหลับอยู่ แล้วสามีก็จะได้เตรียมตัวไปทำงาน พอดีดิฉันเรียนเสร็จก็จะได้กลับไปดูลูกต่อ แล้วคุณจะให้ดิฉันนำลูกมาด้วยหรือคะ ถ้าได้ ดิฉันก็จะได้นัดเวลาอื่น คุณจะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้า" จำต้องยอมรับคำอธิบายของดิฉัน สงสารครูสอนขับรถจัง... และภายในเวลา 4 เดือน ดิฉันก็สอบผ่าน ได้ใบขับขี่มาเชยชม ตอนปลายเดือนมิถุนายน 2002 หลายคนอาจจะมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพของตองตังว่าเป็นเช่นไร ก็ต้องพาไปหาหมอทุกอาทิตย์ค่ะ 3 หมอนะคะ ทุกครั้งต้องรอสามีตลอด จัดเวลากันวุ่นเลยค่ะ แล้วไหนต้องไปโรงเรียนอีกด้วย เพื่อนนี่เรียกว่า แทบจะไม่มีเลยค่ะ และถึงมีก็น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้เรียนรู้อย่างจริงจังว่าดิฉันเป็นอย่างไร เพราะดิฉันมิมีเวลาที่จะไปสังสรรค์อะไรกับใครนัก แค่ต้องดูแลสิ่งที่ต้องทำ ก็เหนื่อยเต็มทีแล้วค่ะ ถ้าคุณเคยเกิดมีความรู้สึกอย่างนี้ว่า "ตอนเย็นก่อนนอนนั้น คุณสามารถจะล้มตัวลงนอนได้ทันที อย่างรวดเร็ว และไม่มีคำถามอยู่ในหัวว่า ในวันรุ่งขึ้นนั้น คุณจะต้องทำอะไรบ้าง เพราะคุณจะต้องตื่นทันที แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำสิ่งที่ต้องทำ และคุณไม่มีเวลาแม้แต่จะมานั่งกังวลอะไรเลย" แล้วละก็ นั่นแหละค่ะ คือ สิ่งที่ดิฉันได้ผ่านมา จริงๆ นะคะ ตอนนี้มานั่งย้อนกลับไปคิดแล้ว ก็ต้องบอกว่า เราได้ทำอะไรๆ หลายๆ อย่าง เยอะมากจริงๆ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 18:25:17 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 18:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คราวนี้เอาให้จบจริงๆ เรื่องการเรียน เล่าค้างไว้ที่คอคอหอที่ 54 ว่า... "และก็เกือบจะหมดปีการศึกษาที่ 2 ปัญหาก็มาอยู่ที่ปีที่ 3 ว่าจะทำอย่างไร จะหาทุนอย่างไร เพราะทุนที่ได้มานี้เขาให้เพียง 2 ปีเท่านั้นค่ะ หรือว่าจะไม่หา จะลงทะเบียนครั้งที่ 3 แล้วบอกอาจารย์ว่า ขอหยุดการทำงานทั้งสิ้น แล้วจะเริ่มนั่งเขียนงานวิทยานิพนธ์ทันทีดี" พอจบเรื่องได้ใบขับขี่รถยนต์มาในเดือนมิถุนายน 2002 นั้นแล้ว ก็ต้องเตรียมการเสนอผลงานและเขียนส่งเจ้าของทุนการศึกษาที่ได้มาในปีที่ 2 นี้อีก ขณะเดียวกันก็มีคำถามที่ว่าไว้นั่นแหละค่ะ ใครจะตอบดิฉันได้ค่ะ ถ้ามิใช่อาจารย์ที่ปรึกษาที่ตอนนี้ มีแต่ความไว้วางใจดิฉันเป็นอย่างยิ่ง ว่าถึงแม้ในยามคับขันแห่งชีวิตแล้ว ดิฉันก็ยังเอาตัวและจิตใจให้หลุดออกมาจากบททดสอบที่แสนจะหนักหนานั้นได้... แต่ใครเลยจะล่วงรู้ได้ว่า มันไม่ใช่ง่ายๆ เลย และดิฉันก็บอกเองได้ว่า "มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยจริงๆ" ดิฉันนัดคุยกับอาจารย์อย่างเป็นทางการอีกครั้ง ถึงแม้เราจะเจอกันบ่อยต่อหน้าคนอื่น หรือพูดคุยความก้าวหน้าของงานในทุกครั้งที่เจอกัน บางทีคุยเรื่องความทุกข์-สุขของชีวิต แต่ยามใดที่ดิฉันต้องการคุยอย่างเป็นจริงเป็นจังนั้น ดิฉันจะขอนัดอย่างเป็นกิจลักษณะ ปิดห้องคุยกัน และให้อาจารย์ร่วมช่วยกันคิดและตัดสินใจเสมอ และทุกครั้งที่ต้องทำอย่างนี้ จะหมายถึงว่า "ดิฉันเอาจริงนะ" "เราคุยกันไว้แล้วตั้งแต่แรกว่า เรื่องทุนผมจะพยายามหาให้เท่าที่ทำได้ และคุณก็ได้มาถึง 2 ปี แน่นอนว่าผมคงจะช่วยไม่ได้ หากคุณไม่มีผลงานที่จะมาแสดงให้กรรมการคนอื่นเห็น สำหรับปีที่ 3 นี้ ค่อนข้างยากนะ คุณคงต้องพยายามหาแหล่งทุนของคุณเองด้วย ผมจะทำเท่าที่ทำได้ แต่ไม่รับปากเลยนะ" "ถ้าไม่มีทุนก็ไม่เป็นไรค่ะ งานของฉันนั้นก็มีผลออกมาพอที่จะเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราวได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอหยุดงานปฏิบัติการเพื่อที่จะเขียนเลยละกันค่ะ เพราะสำหรับคนฝรั่งเศสคงจะใช้เวลาในการเขียนไม่มาก แต่สำหรับฉันคนต่างชาติ และความสามารถด้านภาษาก็เท่าที่เห็นนี้ ฉันรู้ตัวดีและจำเป็นต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่น" ในตอนนั้นสรุปว่า ดิฉันจะใช้เวลาในปีการศึกษาที่ 3 สำหรับการเขียน และหากเขียนเสร็จเร็ว ก็จะรีบทำเรื่องจบทันที ย้อนกลับไปที่เป้าหมายหลักของดิฉัน พบว่าดิฉันสามารถทำให้บรรลุได้ค่ะ ว่าดิฉันจะเรียนจบได้แน่ภายใน 3 ปี และอาจจะก่อนสิ้นปีการศึกษาที่ 3 ด้วยซ้ำ หาก...ไม่มีปัญหาในการเขียนเสียก่อน แต่ช่วงกลางเดือนมิถุนายน 2002 นั้นเอง ที่ดิฉันได้ข้อมูลของแหล่งทุนอันหนึ่ง ซึ่งปกติมักจะให้สำหรับนักเรียนปริญญาเอกที่จะจบแล้ว แต่ติดขั้นสุดท้ายในการทำให้สมบูรณ์ และหมดทุนในการเรียนแล้ว ส่นวใหญ่จะได้กัน 3-6 เดือนแล้วแต่ที่ได้ขอไป และแล้วแต่ที่จะจัดสรรให้ ดิฉันจึงนำเรื่องนี้ปรึกษากับอาจารย์ทันที เพราะการจะสมัครทุนใดๆ นั้น จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนจากอาจารย์ที่ปรึกษา "พธูไทย ผมบอกก่อนนะว่า ทุนนี้ส่วนใหญ่เขาจะให้นักเรียนในทางสาย...ก่อนนะ ส่วนทางสายของเรานี้ จากประสบการณ์ของผม ไม่มีใครที่ผมรู้จักเคยได้ทุนนี้เลย" "แต่เขาอาจจะไม่เคยสมัคร อีกอย่างนักเรียนของที่นี่ที่มาเรียนปริญญาเอกต่อ มักจะไม่ต้องสมัครขอทุนอื่น เพราะเขาสามารถทำงานพาร์ตไทม์ได้อยู่แล้ว ฉันต้องการจะลองค่ะ" "แต่การเตรียมเอกสารต้องใช้เวลานะ เธอน่าจะใช้เวลากับการเขียนเอกสารสำหรับตีพิมพ์ดีกว่านะ แล้วอย่างที่บอก ผมเองจะพยายามหาทุนมาให้ เผื่อว่าบริษัทต่างประเทศอาจจะสนใจเรื่องนี้อยู่" "แต่มันก็ไม่แน่นอนนี่คะ ฉันต้องการลองค่ะ ฉันไม่มีอะไรจะเสียค่ะ การเตรียมเอกสารสำหรับทุนนี้ก็น่าจะใช้ได้สำหรับงานวิทยานิพนธ์ไปเลยด้วยอยู่แล้ว ฉันไม่คิดว่าจะเป็นการเสียเวลา ขอให้ฉันได้ลองเถอะค่ะ" ไม่มีการตอบรับว่าจะสนับสนุนหรือไม่ วิธีการที่ดิฉันทำก็คือ เตรียมเอกสารทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นจดหมาย recommend ที่ปกติต้องเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา หรือ program director เป็นคนเขียน ดิฉันเตรียมไว้ทั้งหมดเลยค่ะ โดยให้สามีช่วยเกลาภาษาให้ ตรงไหนนึกไม่ออกว่าจะเขียนเป็นฝรั่งเศสยังไง ดิฉันก็เขียนเป็นภาษาอังกฤษแล้วให้สามีแปลให้เลยค่ะ เมื่อได้ลายเซ็นต์จากอาจารย์ที่ปรึกษาและ program director แล้ว ดิฉันก็ส่งเอกสารออกไป ทั้งนี้ มิได้คาดหวังเลยค่ะ ว่าจะได้รับทุนหรือไม่ รู้แต่ว่า "ทำไปก่อน" ได้หรือไม่ค่อยว่ากัน ถ้าได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ ดิฉันก็ได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เตรียมไว้อยู่ดี เอามาใส่ในวิทยานิพนธ์ได้ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 19:07:54 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 19:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อีกไม่นาน อาจารย์เดินทางไปประชุมต่างประเทศ และเมื่อกลับมาก็เขียนอีเมล์มานัดให้ดิฉันไปพบ (เพราะในตอนนั้น ตกลงไว้แล้วว่า ดิฉันจะหยุดงานปฏิบัติการทั้งสิ้น) มีธุระจะต้องคุยกัน "ผมมีข่าวดีจะบอกคุณนะ ผมหาทุนให้คุณได้แล้ว การไปประชุมนี้ ผมได้เสนอผลงานของคุณ และมีบริษัทหนึ่งที่สนใจ มาถามผมว่าจะทดสอบให้เขาได้ไหม ผมเลยบอกไปว่า ได้ โดยต้องมีทุนให้คุณซึ่งจะเป็นคนทำงานด้วย ก็จะได้เท่ากับที่คุณได้มาทั้ง 2 ปีนะ" "ทำอะไรคะ แต่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่า ฉันต้องการจบแล้วนะ หากต้องทำงานปฏิบัติการอีก ฉันคงต้องจบช้านะ" บอกตรงๆ ค่ะ ว่าดิฉันเบื่อสภาพการเป็นนักเรียนเต็มทน อยากจบเร็วๆ คงเป็นเพราะความเครียดที่สะสมมานั่นเอง "เอาอย่างนี้ละกัน คุณลองคำนวณมาดูสิว่า ถ้าคุณรับงานนี้ คุณน่าจะใช้เวลาเท่าไรในการทำให้เสร็จ เวลาที่เหลือ คุณก็ไปเขียนงานของคุณ อย่างน้อยปีนี้คุณจะได้มีรายได้บ้างนะ" "... ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องการทีมงานค่ะ ฉันจะทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลโครงการ ส่วนรายละเอียดนั้น หากคุณบัญชาการไปที่คนอื่นให้รับผิดชอบส่วนอื่นๆ ด้วย ฉันจะยอมรับทำค่ะ หากไม่ทำอย่างนี้ งานส่วนตัวของฉันก็จะไม่เสร็จ เงินที่ได้มานั้น ถ้าจะทำให้ฉันเสียเวลาอีก 1 ปีนั้น ฉันคงไม่เอาค่ะ อายุฉันมากแล้ว หากจบช้าจะหมายถึงเริ่มหางานช้าไปอีก" สรุปว่าดิฉันทำหน้าที่ควบคุมโครงการค่ะ แล้วก็รับผิดชอบเฉพาะส่วนนึงที่ดิฉันสันทัด แล้วก็คอยโทรไปเช็คว่า ใครทำอะไร ถึงไหนแล้ว ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่ของดิฉันจึงนั่งทำงานอยู่ที่บ้าน เลี้ยงลูกไปด้วย จะไปโรงเรียนก็ต่อเมื่อ รับทราบว่ามีงานที่พร้อมจะไปดูได้ มาถึงตอนนี้ Ingenieure ที่เคยตั้งแง่กับดิฉันนั้น ก็กลับกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีกับดิฉัน เมื่อดิฉันวางแผนว่า วันไหนเธอต้องทำอะไรให้ดิฉัน และดิฉันต้องการงานเมื่อไร เธอก็จะทำให้อย่างดี และโทรมาบอกด้วย แต่ทั้งนี้ทุกคนที่มาร่วมทำงานในโครงการนี้ รู้ดีว่า ดิฉันมิได้เต็มใจ แต่ในเมื่อรับปากว่าจะทำ ก็ต้องทำ และเขารู้ดีว่า ดิฉันต้องใช้เวลาในการเขียนเป็นอย่างมาก รวมทั้งรู้ดีว่า ดิฉันอายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว จะมาเอ้อละเหย เรียนไปเรื่อยๆ ได้อย่างไร จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 19:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 68 และก็ต้องยกคำพูดของตัวเองที่พูดไว้แล้ว 2 ครั้งข้างบนๆ ว่า "อะไรๆ" เกิดขึ้น ยามที่เราไม่ได้ไปคาดหวังมัน บางทีทำลืมๆ ไป มันก็มักจะมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน ดิฉันเริ่มโครงการใหม่นี้ไปได้ไม่เท่าไร ก็ได้รับจดหมายบอกว่า ดิฉันได้รับทุนค่ะ และที่ขอไปเป็นเวลา 1 ปีนั้น ดิฉันได้ทั้งหมดค่ะ ดิฉันประกาศข่าวดีนี้ให้อาจารย์ทราบทันที... และความที่ตอนแรกอาจารย์ไม่ได้สนับสนุนให้ดิฉันขอทุนนี้ เขาจึงแสดงความยินดีด้วยอย่างเงียบๆ แต่มาทราบทีหลังว่า เขาบอกให้นักเรียนปริญญาเอกชาวฝรั่งเศสคนอื่นขอทุนนี้เช่นเดียวกัน ในปีต่อมาก็มีอีก 2 คนที่พยายามจะขอไป แต่ไม่สามารถเตรียมเอกสารให้ครบได้ เพราะบอกว่า ต้องเตรียมเอกสารเยอะเกินไป ไม่มีเวลา และ...ที่สำคัญที่สุด คาดว่าคงจะหมดกำลังใจ ประกอบกับในช่วงนั้น ตองตังเริ่มเคลื่อนไหวมากขึ้น ต้องดูแลมากขึ้น นอนน้อยลง และบางครั้งคลานรอบบ้าน พร้อมๆ กับจะเริ่มหัดเดิน เมื่ออายุได้ 1 ขวบครึ่ง เราจึงได้ปรึกษากับหมอถึงเรื่องสุขภาพทั่วไป ก็ได้รับคำแนะนำว่า ยังไงก็ไม่แนะนำให้ไปอยู่ daycare ที่มีเด็กๆ เยอะ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็หาพี่เลี้ยง (Assistant maternelle) เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เราคิดหนักเป็นอย่างยิ่ง ดิฉันต้องร้องไห้อย่างมาก เพราะคิดว่ามาถึงจุดที่รู้สึกว่า ความรับผิดชอบเรื่องการทำงานมันชักจะก้าวล้ำเกินความเป็นแม่เสียแล้ว ที่ถึงกับจะต้องเอาลูกไปให้เขาเลี้ยง และลูกก็ยังมีพัฒนาการที่ช้ากว่าเด็กคนอื่นด้วย (ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กเกิดก่อนกำหนด) และที่สำคัญ... ลูกเราจะปกติเหมือนคนอื่นไหม? หลายคนอาจสงสัยว่า แล้วเราดูไม่ออกหรือว่า จะปกติหรือไม่ปกติ ตราบใดที่ตองตังยังไม่เข้าโรงเรียนระดับประถม (คือที่อายุ 6 ขวบ) แล้ว ซึ่งจะเป็นช่วงที่ตัดสินว่า เขาจะปกติหรือไม่ ก็คือ การที่เขาสามารถเรียนรู้ได้เหมือนเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน เราก็ยังไม่สามารถโล่งใจได้ว่า เขาจะน่าจะปกติ แต่ก็อย่างที่เห็นในรูปนะคะว่า ดูแล้วปกติดี หนำซ้ำยังตัวสูงกว่าเด็กในวัยเดียวกันด้วยซ้ำ ในช่วงที่รอลุ้นนี่ล่ะค่ะ มันทรมานนะคะคุณ แต่ขณะเดียวกันมันทำให้เรา พ่อ-แม่ มีการสังเกตลูกอย่างใกล้ชิด และพยายามอ่านหนังสือดูอย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้มั่นใจว่า ลูกเราทำสิ่งอื่นๆ ที่เด็กคนอื่นทำได้เหมือนกัน ความที่เราเห็นว่า ตองตังต้องการเล่นเป็นอย่างมาก และเมื่อมีเพื่อนมาหา หรือไปที่สวนมีเด็กคนอื่นมาเล่นด้วยข้างๆ ตองตังจะมีความสุขมาก ในขณะที่เมื่ออยู่กับบ้าน มีแต่แม่ที่ก็ต้องนั่งหน้าคอมพิวเตอร์อยู่บ่อยๆ ทำให้ตองตังหงุดหงิด อารมณ์เสียมาก และจะคลานมาดึงดิฉันเสมอๆ ซึ่งสถานการณ์อย่างนี้ มันไม่ดีสำหรับทั้งแม่และทั้งลูกเลย เพราะดิฉันเองก็จะเริ่มหงุดหงิด กลัวงานไม่เสร็จ ส่วนตองตังนั้นหงุดหงิดแน่นอน เพราะเห็นว่า คนเป็นแม่นั้นไม่ได้ให้ความสนใจตัวเขาเท่าที่ควร ดิฉันถึงกับคุยกับสามีว่า ถ้าจะเรียนให้จบช้าหน่อยก็ได้ ไม่เป็นไร เพราะว่าดิฉันควรต้องให้เวลากับลูกก่อน และอยากจะดูแลลูกด้วยตัวเอง แต่สามีไม่เห็นด้วยค่ะ ให้เหตุผลว่า การทำเช่นนั้นดิฉันคงจะเรียนไม่จบเลยก็เป็นไปได้ เพราะอีกไม่นานตองตังจะเริ่มเดินได้ และยิ่งจะต้องการเล่นมากขึ้น ที่สำคัญ...เมื่อเราสังเกตดีๆ แล้ว เขาต้องการ contact อื่นที่มากไปกว่า "พ่อและแม่" แล้วค่ะ อีกอย่างหนึ่งคือ ทุนสำหรับปีที่ 3 นี้มีข้อแม้ว่า เมื่อหมดทุน คุณจะต้องเสนอวิทยานิพนธ์ทันที (เป็นทุนชนิด Fin de these) หากไม่เช่นนั้นแล้ว คนที่จะเดือดร้อนต่อไป ก็คือแล็บที่ดิฉันทำงานอยู่ คือจะตัดสิทธิ์การขอทุนจากนักเรียนที่เรียนในแล็บนี้ทันที เราจึงติดต่อหา assistante maternelle และก็ได้ในที่สุด หลังจากไปพบมาหลายคน ซึ่งคนนี้เป็นคนที่ก็ยังดูแลอยู่จนถึงปัจจุบัน และ...ตองตังมีความสุขมาก ถึงแม้จะหนักใจในช่วงแรก และมีความรู้สึกผิดว่า ไม่ใช่เราที่ทำหน้าที่ดูแลลูก รวมถึงเกิดความรู้สึก "อิจฉา" ว่า ทำไมลูกเราจึงได้มีความสุขเมื่อได้อยู่กับพี่เลี้ยง เหมือนกับที่อยูกับเรา เรื่องนี้มันเกาะกินใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เก็บไว้คนเดียว ก็ยิ่งเจ็บแค้นตัวเอง และพาลไปหมั่นไส้พี่เลี้ยงไปโดยปริยาย ...ฤทธิ์ของความอิจฉานี่มันร้ายแรงจริงๆ แล้วดิฉันก็เริ่มพูดคุยเรื่องนี้กับสามีและเพื่อนที่โรงเรียน ซึ่งแต่ละคนก็พยายามอธิบายและปรับความรู้สึกของดิฉัน โดยให้เหตุผลว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับลูก "แล้วตองตังดีใจไหม เวลาที่เธอไปรับน่ะ" "ดีใจน่ะซี แต่ดูสิ เวลาพี่เลี้ยงบอกให้หอมนะ ตองตังก็กระโจนใส่ หอมแก้มฟอดใหญ่เลย" "เธอกำลังอิจฉา" "เปล่า...ไม่ได้อิจฉา แต่คิดสิว่า นี่เอาไปให้เลี้ยงไม่กี่วัน ฉันนี่ก็กังวลจะตาย แต่ที่ไหนได้กลับหน้าชื่นตาบาน แล้วพี่เลี้ยงก็ดูโอ๋ยังกับเป็นลูกตัวเอง" "แต่เธอน่าจะดีใจที่ลูกเธอมีความสุข ถ้าเขาทุกข์ ร้องไห้สิ เธอจึงควรจะกังวล อย่างนี้เธอก็จะได้วางใจ และสามารถตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ได้ พอตกเย็น เธอก็ไปรับ ไม่ดีหรือ?" "แหม บางทีเอื่อยเฉื่อยอยู่นานนะ ร่ำลากันไม่เสร็จเลย เวลาไปรับ" "ฉันคิดว่าเธอกำลังอิจฉาแน่ๆ" "..." สถานการณ์ผ่านไปด้วยดี ดิฉันเองในฐานะแม่ ก็เบาใจลง ความอิจฉาริษยาเริ่มบรรเทาลงมา เมื่อเห็นว่า บางวันตองตังร้องไม่อยากไป อยากอยู่กับแม่ เพราะไม่ได้เห็นหน้ากัน เวลาที่พ่อเป็นคนไปรับ และดิฉันต้องทำงานกลับดึก พ่อก็ดูแลตองตังจนเข้านอนไปแล้ว... จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 20:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เมื่อโครงการที่ดิฉันรับมาจากอาจารย์ ในส่วนที่ดิฉันรับผิดชอบนั้นเสร็จตั้งแต่ปลายมกราคม 2003 ดิฉันก็เริ่มเขียนงานวิทยานิพนธ์ทันทีตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ โดยช่วงแรกเป็นการรวบรวมโครงการที่ทำไว้ทั้ง 3 ปีสำหรับการขอทุน ตัดต่อ ตกแต่ง และมีเพิ่มเติมบ้าง เขียนไปเขียนมาเริ่มรู้สึกว่า ไม่เห็นมันจะก้าวหน้าเลย ทำไมมันอยู่ที่เดิม เขียนไม่ออก ทำไมเขียนยากอย่างนี้นะภาษาฝรั่งเศส คงจะไม่มีอะไรที่มันบั่นทอนกำลังใจของนักเรียนปริญญาเอก มากไปกว่า ความรู้สึกท้อใจค่ะ โดยเฉพาะการเขียนงานวิทยานิพนธ์ เป็นช่วงเวลาของการทำงานส่วนตัวอย่างแท้จริง พอยิ่งท้อ ก็ยิ่งเบื่อ บางวันไม่อยากจะเขียนหรืออ่านเลยค่ะ ยิ่งกว่าจะเขียนได้สัก 1 ย่อหน้านั้น ใช้เวลานานมากๆ เป็นชั่วโมง บางวันเขียนได้ 1 ย่อหน้าแค่นั้น แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า ถูกไวยากรณ์หรือไม่ เมื่อปัญหาเกิดขึ้น ดิฉันรู้ทันทีค่ะ เพราะว่าความสามารถด้านภาษาของดิฉันนั้น มันติดเพดานของตัวเองค่ะ จะเรียนรู้เองได้แค่ไหน ก็จำเป็นต้องไปเข้าชั้นเรียน ดิฉันจึงไปสมัครเรียนภาษาฝรั่งเศสเป็นครั้งแรกในชีวิตที่โรงเรียนของอำเภอ (Alesia) มีการสอบวัดระดับก่อนเข้าเรียน ปรากฎว่าดิฉันได้เข้าเรียนที่ระดับ 4 ค่ะ (จากทั้งหมด 5 ระดับ) พอดูคำอธิบายหลักสูตรก็เข้าใจได้ทันทีว่า ทำไมดิฉันจึงเขียนไม่ได้ เพราะว่าที่ระดับ 4 นี้จะสอนเน้นเพื่อให้นักเรียนมีทักษะในการเขียนค่ะ... ถึงบางอ้อเลย เสียค่าเรียนภาษาไป 80 ยูโรสำหรับ 120 ชั่วโมงค่ะ ก็ไปเรียนภาษาทุกวันค่ะ วันละ 2 ชั่วโมง เป็นเวลา 4 เดือน ตอนเช้าเอาตองตังไปส่ง แล้วก็นั่งทำงานต่อ หัวยังไม่ทันจะคิดอะไรเลย อ้าว ต้องรีบแต่งตัว เดินทางไปเรียนอีกแล้ว (เสียเวลาตรงเดินทางมากด้วยเช่นกัน เพราะโรงเรียนอยู่ในปารีส) งานเขียนจึงก้าวหน้าไปอย่างเชื่องช้า พร้อมๆ กับความกังวลและถดท้อที่แทรกเข้ามาทุกทีๆ มันยากจังเลย... จะเสร็จเมื่อไรเนี่ย... อยากใช้เวลากับลูกและครอบครัวมากกว่า... อายุก็เยอะแล้วนะ... นี่เรากำลังนั่งทำอะไรอยู่ สารพัด...สารพัน... ล้วนแล้วแต่นำมาซึ่งความท้อใจ ห่างหายการติดต่อกับอาจารย์ไปพักใหญ่ๆ (เป็นเดือนๆ) อาจารย์ติดต่อเรียกดิฉันไปคุยว่า งานไปถึงไหนแล้ว ปกติดิฉันจะไม่หายไปนานขนาดนี้ "ผมนึกว่าคุณกลับเมืองไทยไปเสียอีก" "ฉันต้องไปเรียนภาษา คุณก็รู้ว่าภาษาฉันน่ะ มันเป็นตัวปัญหา" "แต่คุณก็ทำได้ดีระดับนึงนะ เมื่อเทียบกับหลายปีก่อน" "แต่นี่ต้องเขียนนะคะ" "คุณกำลังหมดกำลังใจ?" "...ใช่ค่ะ ไม่ไหวแล้วค่ะ ช่วยบอกหน่อยว่า ควรจะทำอย่างไร?" "เอาอย่างนี้นะ คุณเขียนทีละบท แล้วส่งมาให้ผมช่วยดูให้ คุณกำหนดเดดไลน์ให้ตัวเอง แล้วพยายามทำให้ได้เหมือนกับที่เคยทำมา งานเขียนมันก็เหมือนงานอื่นๆ ที่คุณผ่านมานะ ตอนนี้เราทำอย่างนี้ก่อน อย่างน้อย คุณจะได้รู้สึกว่างานคุณมีความก้าวหน้าไปทีละเล็กทีละน้อย" อาจารย์ให้คำแนะนำที่ดีเสมอ และเป็นบุคคลที่พร้อมจะช่วยเหลือดิฉันทุกครั้ง "เมื่อใดที่คุณรู้สึกไม่ไหวแล้ว โทรมาหาผม นัดกัน แล้วมานั่งคุยกัน อย่าไปนั่งกลุ้มอยู่คนเดียว ถ้ารู้สึกว่ามองไม่เห็นทาง กลัดกลุ้มเหลือเกินแล้ว การมาคุยกันอาจจะช่วยให้คุณรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นนะ จะได้กลับไปทำงานต่อได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะทำงานไม่เสร็จตามที่ตั้งใจไว้" ในที่สุดการเรียนคอร์สภาษาฝรั่งเศสสิ้นสุดลง สอบผ่านเรียบร้อย และดิฉันไม่ลงเรียนต่อ เพราะไม่มีเวลา คงต้องทุ่มเทให้กับงานวิทยานิพนธ์ก่อน หลังจากค่อยๆ ส่งงานทีละบท ทีละบทให้กับอาจารย์ทุกเดือน มีการส่งกลับมาเพื่อให้เห็นข้อที่ต้องแก้ไข โดยเฉพาะเรื่องภาษา ทำให้ดิฉันได้เรียนรู้ภาษาเป็นอย่างมาก อยากจะบอกว่า ดียิ่งกว่าที่ดิฉันไปนั่งชั้นเรียนมาเสียอีกค่ะ และ...บทสุดท้ายของวิทยานิพนธ์ก็ถูกส่งไป รวบรวมเล่มครั้งสุดท้าย ส่งให้อาจารย์ดู ในปลายเดือนกันยายน 2003 "คุณพร้อมที่จะตั้งกรรมการวิทยานิพนธ์ได้ ช่วงนี้ต้องใช้เวลาเหมือนกันนะ กว่าจะติดต่อ กว่าจะนัดวันเสนอ" และวันที่ 12 ธันวาคม 2003 ดิฉันนำเสนอวิทยานิพนธ์ต่อหน้ากรรมการ เป็นเวลา 45 นาทีด้วยภาษาฝรั่งเศสสำเนียงไทย หนำซ้ำยังเปิดดูบทพูดตลอดเวลาด้วย เย็นนั้นเรา 3 คน พ่อ-แม่-ลูก เดินทางกลับประเทศไทยทันที จบบทบาทของการเป็นนักเรียนเต่าของดิฉันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป... หมายเหตุ นักเรียนฝรั่งเศสคนอื่นที่เข้าโปรแกรมก่อนดิฉันนั้น ยังไม่มีใครจบเลยค่ะ 2 คนลงทะเบียนเรียนเป็นปีที่ 7 และเตรียมเสนอวิทยานิพนธ์ 1 คน ลงทะเบียนเป็นปีที่ 5 และตัดสินใจมีลูกเมื่อเห็นดิฉันทำได้ แต่เขาคิดว่า ถ้าหางานได้ ก็จะไม่เรียนต่อให้จบ เพราะท้อเรื่องการเขียน (ทั้งๆ ที่เป็นคนฝรั่งเศสเอง) และอีก 2 คนที่ลงทะเบียนในปีเดียวกับดิฉันนั้น กำลังอยู่ในขั้นตอนการเขียน... และอีก 1 คน (คนฝรั่งเศส) ไม่ต่อการลงทะเบียนเรียน ทั้งนี้งานพร้อมหมดแล้ว แต่ไม่สามารถจะผ่านขั้นตอนการเขียนไปได้ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 20:59:39 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 20:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ตอนนี้หน้าที่ใหม่ที่ต้องทำ กับประสบการณ์ใหม่ที่กำลังเป็นไปอยู่คือ "การหางาน" ค่ะ ถึงแม้สำหรับประเทศไทยซึ่งคนจบปริญญาเอก หรือคนมีปริญญาเอก จะเป็นที่นิยมชมชื่นในความสามารถ และมักจะได้รับการยอมรับ เพราะความตระหนักถึงความยากและลำบากกว่าจะได้มา แต่สำหรับประเทศฝรั่งเศสซึ่งมอง ปริญญาเอก ว่าเป็นปริญญาสูงสุดที่ ทุกๆ คนสามารถเลือกเส้นทางนี้ได้ หากมีความตั้งใจและมีทุนเรียน (เรียนเข้าไป กี่ปีกันดีคะ) คนจบปริญญาเอกของฝรั่งเศส หากเทียบไปก็เหมือนกับคนที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระน้ำ (กี่คนไม่รู้) ซึ่งถ้าโยนก้อนหินไปทีไร ต้องโดนหัวใครทุกที ในความหมายว่า มันเยอะมากค่ะ จนถึงขั้นเกิดปรากฎการณ์ "ตกงาน" ของคนปริญญาเอกอย่างมากมาย สิ่งนี้มิใช่เรื่องใหม่เลย บางคนจบมาแล้ว 2 ปีก็หางานทำไม่ได้ (หรือไม่ได้หา ก็มิทราบได้) บางคนจบแล้ว ไปทำ post-doc ต่อ เพื่อหวังว่าจะได้เพิ่มเครดิตในการหางานมากขึ้น ปรากฎว่าเมื่อกลับมาฝรั่งเศสก็ยังหางานไม่ได้อยู่ดี เร็วๆ นี้ดิฉันได้มีโอกาสไปประชุมเกี่ยวกับเรื่องการหางานของคนที่มีวุฒิปริญญาเอก สังเกตได้ชัดว่า ผู้เข้าฟังมีความโกรธแค้นต่อระบบ ที่หากรู้ว่าปัญหาการตกงานในกลุ่มปริญญาเอกมีสูงแล้ว แสดงว่าไม่มีความต้องการของตลาดแล้ว ทำไมระบบการศึกษาจึงพยายามผลิตออกมากอีก เด็กที่มาประชุมที่กำลังเรียนปริญญาเอกอยู่ พร้อมพกความมั่นใจมาอย่างเต็มเปี่ยมว่า คงจะหางานได้อย่างสบาย ด้วยปริญญาที่แสดงความสามารถนั้น ถึงกับทำเสียงฮือฮาฮือฮากันเลย บรรยาการการประชุมนั้นเต็มไปด้วยความเครียด เพียบไปด้วยความโกรธแค้นของผู้เข้าประชุม ผู้บรรยายตอบสั้นๆ ว่า "สิ่งที่ผมอยากจะแนะนำสำหรับคนที่กำลังเรียนปริญญาเอกอยู่ในตอนนี้ คือ... ถ้าคุณหางานได้แล้ว มีที่ๆ จะรับคุณแล้ว คุณไปทำเลยแล้วก็หยุดเรื่องปริญญาเอกไว้ตรงนั้น ไม่ต้องไปเสียใจ เพราะว่า มันไม่ได้เป็นใบรับประกันเลยว่า คุณจะหางานได้ ดังนั้น เมื่อโอกาสมาถึง ก็ควรจะคว้าไว้เลย" "เพราะความยากของการหางานทำ คือการที่จะต้องเข้าไปในระบบงานให้ได้ ตรงนี้เป็นขั้นตอนที่ใช้เวลา ในขณะที่การเรียนปริญญาเอกก็เป็นสิ่งที่ใช้เวลาเช่นกัน แต่เมื่อคุณมุ่งมั่นที่จะเสียเวลากับการเรียนนี้แล้วละก็ คุณก็ต้องยอมรับว่า การหางานนั้นไม่ใช่เป็นเพียงการกระดิกนิ้ว แล้วจะเนรมิตทุกสิ่งทุกอย่างได้..." นี่เป็นสิ่งที่ต้องคำนึงถึงสำหรับแม่บ้านหรือคนที่คิดจะเรียนต่อปริญญาเอกและหางานทำที่ฝรั่งเศส (แน่นอนว่า ไม่ใช่กรณีนักเรียนทุนจากเมืองไทย ที่ต้องกลับไปชดใช้ทุนที่เมืองไทย และมีตำแหน่งรออยู่แล้ว ไม่ต้องขวนขวายหางานเอง" สำหรับดิฉันเอง เมื่อวันที่เสนอผลงานเสร็จ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถามดิฉัน ด้วยสีหน้าแสดงความยินดีว่า "รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ในที่สุดก็ได้ปริญญาเอกแล้ว" "เป็นเพียงปริญญาฝรั่งเศสใบหนึ่ง ทีฉันจำเป็นต้องเอาให้ได้ ถ้าไม่อย่างนั้น การหางานก็ยิ่งยากมากขึ้น" "หมายถึง ความภูมิใจน่ะ" "ไม่คิดนะว่า ภูมิใจไหม แต่คิดว่ามันเป็นสิ่งหนึ่งที่ต้องทำให้เสร็จ ฉันไม่ชอบที่ว่า ถ้าได้เริ่มอะไรแล้ว ต้องมาหยุดกลางๆ แล้วทำไม่เสร็จ ก็คิดว่าเป็น une chose de faite ก็เท่านั้น (สิ่งที่ทำเสร็จแล้ว)" "และตอนนี้ฉันก็อยากจะใช้ชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ดอกไม้งามก็มิได้ดอมดม มิเคยได้มีช่วงเวลาที่ได้หยุดคิด หรือนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออ่านเล่นที่อยากอ่าน ที่ไม่ใช่เพื่อการเรียน อยากออกไปเที่ยวชมบ้านเมือง ศึกษาวัฒนธรรมท้องถิ่น" "...และที่สำคัญ อยากฝึกทำอาหารให้เก่งๆ ทำหน้าที่บทบาทแม่บ้านที่ทำอาหารได้ดี ให้ลูกกินได้เยอะๆ เวลาถึงวันเกิดลูก ก็มีเวลาไปเข้าร่วมกิจกรรมที่โรงเรียน ทำขนมไปให้กิน..." แน่นอนว่า "การหางาน" นั้นเป็นสิ่งที่ต้องทำต่อไป เป็นขั้นตอนที่ยาวนานเช่นกัน ในประเทศฝรั่งเศสนั้น ระยะเวลาอย่างน้อยที่คนๆ หนึ่งจะหางานได้นั้น ไม่มีต่ำกว่า 6 เดือน และสำหรับเด็กจบปริญญาเอกใหม่ๆ ต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลยว่า อย่างน้อย 1 ปี่จึงจะหางานทำได้ หากแม่บ้านฝรั่งเศส (หรือแม่บ้านท่านอื่น ถ้ามี...) ต้องการถามคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องการเรียน ก็ถามได้นะคะ ถ้าดิฉันตอบไม่ได้ ก็จะมีท่านอื่นๆ มาช่วยตอบเท่าที่ตอบกันได้ค่ะ จบบริบูรณ์... แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 22:01:29 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 21:54:24 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 21:53:03 จากคุณ : พธูไทย - [ 23 เม.ย. 47 21:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอปรบมือชื่นชมจากใจค่ะ เพราะคิดว่าคุณพธูมีกิจกรรมสำคัญอย่างอื่นที่ทำระหว่างเวลาข้างต้นด้วยโดยมิได้เอ่ยไว้..... ขอให้ได้งานลงตัวเร็ววันค่ะ ถึงงานจะหายาก แต่งานแบบสเปเชียลลิสต์ก็น่าจะอยู่ในวงจำกัด ถ้ายิ่งคุณพธูสนใจที่จะศึกษาจ้อบเดสคริปชั่นโดยไม่ได้จำกัดวงตัวเอง คงมีงานเข้าตาและงานต้องตาคุณเร็ววัน... จากคุณ : YRFP - [ 23 เม.ย. 47 22:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ดิฉันตามมาอ่านต่อจนจบค่ะ ประสบการณ์ที่คุณพธูเล่ามาเป็นประโยชน์มากๆ เลยค่ะ ที่ดิฉันคิดกังวลมาก่อนหน้านี้ คือหากจะมีลูกไปด้วยเรียนไปด้วย ดิฉันจะทำได้หรือเปล่า อีกอย่างดิฉันกังวลเรื่องสุขภาพด้วยค่ะ เพราะเคยเห็นเพื่อนบางคน พอเริ่มท้องก็แพ้มากๆ  บางครั้งแทบจะออกไปไหนไม่ได้ เดินมากก็ไม่ได้  ดิฉันเกรงว่าหากต้องเป็นแบบนั้นจะทำไม่ได้ดีซักอย่าง แต่พอมาอ่านจากประสบการณ์คุณพธู ทำให้มีความมั่นใจมากขึ้นว่า ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม  อยู่ที่ความตั้งใจและความมานะพยายามจริงๆ  แม้ว่าหนทางอาจจะขรุขระ ต้องฝ่าฟันและอดทน หากเป็นสิ่งที่ต้องทำ เราก็ต้องพยายาม ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราเอง (เหมือนเพลงของพี่เบิร์ดที่ว่า ชีวิตลิขิตเอง ) ส่วนปัญหาเรื่องสุขภาพที่หากจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ก็เป็นเรื่องที่แก้ไขกันไปในเวลานั้น ขอบคุณคุณพธูอีกครั้งนะคะ ที่มาแบ่งปันประสบการณ์ ดิฉันเชื่อว่าเป็นประโยชน์กับหลายๆ คนทีเดียวค่ะ ดิฉันก็คิดเหมือนคุณวายค่ะ ว่าคุณพธูคงจะหางานได้ในเร็ววัน  คุณคอยดูสิคะ แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 47 22:42:02 จากคุณ : Jaa3950 - [ 23 เม.ย. 47 22:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 73 สวัสดีคุณพิ้งกี้ที่คอคอหอ 58 นะคะ คุณ YRFP คะ เรื่องหางานนั้น ดิฉันกำลังสนุกกับมันค่ะ มิได้กังวลมากนัก มีติดต่อไปหลายที่นะคะ และก็มีคนที่เขาสนใจหลายที่เหมือนกัน (จากการพูดคุย) โดยเฉพาะบริษัทที่ติดต่อแบบมีการแนะนำจากคนรู้จัก แต่ทีนี้ ก็ต้องมาดูรายละเอียดของบริษัทและงานอีกว่า จะเหมาะกับดิฉันไหม ทั้งความชอบ และสิ่งแวดล้อมที่ทำงาน ทั้งนี้เมื่อวันก่อนนะ ที่ปรึกษาของ Apec เขาบอกเลยว่า การเลือกที่ทำงานผิด ที่ไม่ใช่ที่ๆ เราคาดหวังนั้น จะก่อให้เกิดปัญหาอย่างไร เขายกตัวอย่างกรณีหลานชายของเขาซึ่งได้งานทีหนึ่ง และทำงานอยู่เป็นเวลา 2 ปี ขณะนี้ต้องไปเข้ารับการรักษาทางประสาท เพราะว่าเครียดนัก สืบไปสืบมาพบว่า สาเหตุเกิดจากสิ่งแวดล้อมที่ทำงาน พอได้งานแล้ว ก็ต้องมีการทำสัญญา แล้วก็ไม่อยากลาออกเพราะกลัวหางานอื่นยากอีก ในที่สุดเครียดเข้าโรงพยาบาลไปเลย เรื่องหางาน เอาไว้ดิฉันไปเขียนต่อกระทู้ที่คุณคนไทยสวยไปตั้งไว้ เรื่องจะได้ต่อเนื่อง อีกอย่างดิฉันขี้เกียจตั้งกระทู้เป็นอย่างยิ่งค่ะ (แต่ชอบตั้งกระทู้ท่องเที่ยวค่ะ) คุณจ๋าคะ เรื่องการมีลูกและเรียนไปด้วยนั้น ต้องบอกว่า "ต้องคุยกับสามีให้ดี" เพราะว่าเราในฐานะภรรยาและแม่ของลูกนั้น เราจะต้องเหนื่อยยากลำบากกายอยู่แล้ว สามีเราต้องให้การสนับสนุน ยอมรับการทำงานในบ้านด้วย อย่างกรณีดิฉันนั้น เราตกลงกันเลยค่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนี้อยู่คือ ดิฉันจะทำหน้าที่ทำอาหาร และเลี้ยงลูกเป็นงานหลักเท่านั้น งานอื่นๆ สามีเป็นคนทำหมดค่ะ แต่เราอยู่อพาร์ตเมนท์เล็กๆ มันก็ไม่ต้องทำอะไรมาก เขาก็จะเป็นคนทำความสะอาดทุกวันหยุด เอาเสื้อผ้าไปซัก สำหรับในช่วงท้องและคลอดนั้น มีอะไรก็กินอย่างนั้นค่ะ และสามีจะมารับหน้าที่เป็นคนทำอาหาร และปรนนิบัติพัดวีค่ะ เพราะดิฉันมิอยู่ในสภาพที่จะคิดหรือทำอะไรได้เลยค่ะ แต่ถ้าถามความคิดเห็นนะ คิดว่าต้องวางแผนดีๆ ต้องรู้ล่วงหน้าเรื่องหลักสูตรที่เรียน เช่น ถ้าเรียนเป็น module นั้น ช่วงเราหายไปคลอด จะทำได้ไหม หรือว่าหลักสูตร 2-3 ปี เรียนไปแล้ว 1 ปี แล้วหยุดพัก 1 ปีเพื่อคลอดและเลี้ยงลูกต่อหน่อยนึงได้ไหม ขณะเดียวกันก็หาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง creche ของเขตที่อยู่ไว้เลย เพราะจะเต็มนะคะ แล้วถ้าสนใจจะติดต่อ Assistante maternelle ไปทำความรู้จักก่อนก็ดี เพราะว่าไม่ใช่หาคนที่เราจะถูกใจได้ง่ายๆ ค่ะ อะไรอีกดี... นึกไม่ออกเหมือนกัน คิดว่าพอจะเดาอายุคุณจ๋าได้นะ ถ้าเป็นดิฉันนะคะ ดิฉันจะมีเลยค่ะ เพราะว่าจะเป็นสิ่งที่เราได้ทำไปแล้ว ไม่อย่างนั้นช่วงหางานจะมีปัญหานะคะ เกิดไปท้องเอาตอนจะเริ่มหางาน แต่ก็นั่นแหละค่ะ สำหรับคนที่ยังเด็กๆ อยู่นั้น รีบมี แล้วก็เลี้ยงเอง รอจนลูกโตแล้วค่อยกลับไปเรียนก็ยังไหว ถ้าเราเริ่มช้า มีครอบครัวช้า ไหนจะต้องเรียน ไหนอยากจะมีลูก ก็ต้องวางแผนดีๆ เราคงจะเหนื่อยกว่า คนที่เขาเริ่มเร็ว ต่างคนก็ต่างสถานการณ์ ตัวเราและสามีเท่านั้นที่รู้ดีที่สุดว่า ทางเลือกไหนที่จะเหมาะกับตัวเรา ทั้งนี้ทั้งนั้น... ต้องบอกว่า เรื่องการมีลูกนั้น บางทีมันมาง่าย บางทีมันมายากอีกต่างหากนะ ถึงแม้จะบอกว่า ชีวิตลิขิตเอง (ดิฉันเชื่ออย่างนั้นจริงๆ) แต่ก็มีหลายๆ อย่างที่มาบงการทำให้เรามิสามารถจะลิขิตชีวิตเราให้เป็นดังที่เราคาดหวังไว้เสียทีเดียวนัก จากคุณ : พธูไทย - [ 24 เม.ย. 47 04:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 74 โอโฮ ไปเตี้ยวมา 2 วัน กลับมาคุณพธูเล่าน้ำไหลไฟดับ ดิกฯ ที่ใช้ที่นี่ใช้เล่มเก่าของคุณสามี Petit Robert แต่ที่เมืองไทยใช้ของ Larousse ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าของ Robert อธิบายดีกว่าค่ะ ถ้าใครที่กำลังเรียนอยู่หรือมีแววว่าจะได้ใช้ประโยชน์หลายปีขอแนะนำให้ลงทุนซื้อเล่มโตไปเลยนะคะ เพราะจะมีตย.ประโยค คำอธิบายต่างๆโดยละเอียด แต่ดิฉันชอบดิกรูปภาพของคุณพธูค่ะ ทำให้เราได้เรียนรู้ศัพท์ใกล้เคียงและดึงดูดความสนใจดีกว่า เดี๋ยวมาคุยใหม่นะคะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 25 เม.ย. 47 22:56:47 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 75 คุณพธูคะ รร.สอนขับรถของคุณดีจัง ที่ดิฉันเรียนอยู่ให้ดูดีวีดีทำข้อสอบอาทิตย์ละ 4 วันเองค่ะ วันละชม. คนเรียนก็เยอะ ต้องไปจองที่ก่อนด้วยค่ะ ไม่งั้นไม่มีที่นั่ง.....คนที่ จบปริญญาเอกก็หางานที่เหมาะสมยากเหมือนกันนะคะ คุณพธูเก่งมากเลยค่ะ ดิฉันไม่เคยมีความคิดอยู่ในหัวว่าจะต่อเอก เท่าที่จบมาได้ก็เลือดตาแทบกระเด็นแล้ว ประสบการณ์ที่คุณเล่ามาเป็นข้อคิดที่ดีค่ะ อาทิตย์ที่แล้วดิฉันลองปรึกษาเจ้าหน้าที่ฝึกอบรมเรื่องเรียนต่อ (หมายถึงตรีหรือโท) เธอแนะนำดิฉันว่าไม่สนับสนุนให้เรียนต่อเพราะวุฒิแค่นี้ก็พอแล้ว บวกกับประสบการณ์อีกหลายๆปี แต่อยากแนะนำให้ทำเรื่องเทียบวุฒิให้เรียบร้อย พร้อมฝึกพูดให้เก่งๆ ตอนนี้ดิฉันก็เลยหยุดความคิดเรื่องเรียนไว้ก่อนเพราะเจ้าหน้าที่ท่านนี้ค่อนข้างน่าเชื่อถือค่ะ จบ DESS มาและทำงานอยู่ในวงการสมัครงานบ.เอกชนหลายปีปัจจุบันนี้ก็คือเจ้าหน้าที่ฝึกอบรมของANPE เพราะฉะนั้นน่าจะมองได้กว้างกว่าเรา ดิฉันก็เลยนึกถึงคุณจ๋าด้วยค่ะ อยากจะแนะนะอีกทางเลือกนึงเพราะรู้สึกว่าเราจะจบมาคล้ายๆกัน ลองไปดูในทู้หางานที่ดิฉันเคยเขียนรายละเอียดเรื่องเทียบวุฒิ VAE (Validation des Acquis de l'Experience) นะคะ ทำเรื่องขอรับรองปริญญาแบบ BTS (Brevet de Technicien Superieur de ....) เฉพาะทางตามสาขาที่เรียนมาและประสบการณ์การทำงานเช่นถ้าเคยเป็นวิศวกรมาก่อนก็จะเป็น BTS d'ingenieur ของดิฉันยังไม่ไปถึงไหนเลยค่ะ เพราะเอกสารอยู่เมืองไทย จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 26 เม.ย. 47 03:32:02 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 76 เรื่อง VAE นี่ ดิฉันเคยถามอาจารย์ของดิฉัน ซึ่งตอบว่า ทางสายของดิฉันไม่มีการเทียบวุฒิทั้งสิ้น พูดง่ายๆ คือ เป็นอาชีพที่สงวนไว้สำหรับคนของเขา หากอยากได้วุฒิของเขา ก็ไปเรียนใหม่เอา... ถ้าใครทำ VAE รีบไปติดต่อทำเลย เพราะอะไรๆ ก็ต้องอาศัยเวลาทั้งสิ้น ขั้นตอนหางานนี่ ก็เป็นอะไรที่ยาวนานด้วยเช่นกัน นับไปนับมา ตายแล้ว เผลอๆ ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ส่วนที่ดิฉันต้องเรียนต่ออันนี้นี่ สถานการณ์พาไปค่ะ เป็น "ทางเลือก" ที่ดีที่สุดสำหรับดิฉันในตอนนั้น ถ้าต้องเรียนภาษาฝรั่งเศสให้ได้ถึงขนาดเรียนคอร์สอื่นๆ ได้นั้น ดิฉันบ๊ายบายแล้วค่ะ ตอนนั้นนะ... บอกกับสามีเลยว่า พอลาออกแล้ว (ตอนยังไม่ท้อง) จะไปงานโรงแรมที่เขาต้องการคนพูดภาษาอังกฤษ เพราะดิฉันชอบติดต่อผู้คน และพบปะผู้คนต่างๆ คิดแค่นั้น และคิดด้วยว่า เราคงจะมีความสุข พอมีงานรับผิดชอบบ้าง ที่ทำแล้วก็มีสุข แล้วก็มีเวลาให้กับครอบครัว และลูก สำหรับปริญญาเอกนี่ จะว่าทำให้หางานยาก ก็ยากนะ จะง่ายก็ว่าง่ายนะ จะยาก สำหรับคนที่จบใหม่ ที่ต้องเข้าสู่ขบวนการหางานที่ต้องเป็นวิธีการ ciblage คือเจาะบริษัทเป้าหมาย ด้วยการสร้าง network และการพูดคุยไปเรื่อยๆ พูดไปเรื่อยๆ... ดังนั้นคนที่จบใหม่ๆ การหางานจึงเป็นอีกโลกหนึ่งที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับชีวิตการเรียนในระดับปริญญาเอก ที่ถึงแม้จะต้องการความรับผิดชอบสูง แต่ว่าเราเจอผู้คนเพียงแค่ที่เรารู้จัก และรู้อยู่แล้วว่า เราต้องทำงานอะไรกัน และอย่างไร ใครที่ขี้อาย ก็ต้องหัดพูด เข้าหาคน ต้องผูกสัมพันธ์กับผู้คนใหม่ๆ จริงๆ จะเหมือนการทำงานที่ต้องเจอผู้คนอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน เป็นเรื่องของการปรับบุคลิกภาพด้วยนะ และจะหางานได้ง่าย สำหรับคนที่มีวุฒิปริญญาเอก ที่เคยทำงานอื่นมาแล้ว หรือพูดๆ ง่ายๆ ว่ามีประสบการณ์แล้วนั่นเอง ดิฉันพูดถึงใน context ฝรั่งเศสนะ ไม่รู้ว่าประสบการณ์ที่ดิฉันเคยทำนั้น จะช่วยให้หางานได้ง่ายขึ้นไหม แต่ก็เตรียมตัวเตรียมใจสำหรับขั้นตอนที่ยาวนานนี้แล้ว ว่าจากนี้ไปอีก 1 ปี เราจะต้องหางานที่ "เราชอบ" และ "เหมาะกับเรา" ให้ได้ จากคุณ : พธูไทย - [ 26 เม.ย. 47 03:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ก้อกๆๆๆ....เปิดประตู!!! เปิดออกดู..ไม่มีใคร!!! หายไปไหนหมดค่ะ!!! จากคุณ : YRFP - [ 29 เม.ย. 47 22:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ก้อกๆๆๆ....เปิดประตู!!! เปิดออกดู..อ๋อคุณวาย ยังอยู่ค่ะ แต่กำลังคิดว่าจะโพสต์ใส่ทู้ทำงานหรือทู้นี้ดี จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 30 เม.ย. 47 00:34:39 A:212.11.35.183 X: ]

ความคิดเห็นที่ 79 ถ้าคุยเรื่องงานไปโพส์ตเรื่องงานละกัน เดี๋ยวดิฉันจะไปต่อเรื่องงาน นี่ไปเรื่องงานมาตลอดทั้งอาทิตย์เลย มันส์มากๆ ติดต่อไปเรื่อย พูดคุยไปเรื่อย ได้พบผู้คนหลากหลาย ได้เปิดตัวเองออกไป วันนี้ไปที่ Apec มาอีก ข้อมูลดีมากๆ ตามไปอ่านที่กระทู้หางานละกันนะ เอ๊... หรือว่า ไปตั้งใหม่ดี เดี๋ยวดิฉันจะไปลองอ่านกระทู้หางานคร่าวๆ ก่อน (บังเอิญลืมไปแล้ว) ถ้าดูเรื่องที่จะเขียนเป็นอีกแง่มุมหนึ่งของการหางาน ดิฉันจะไปตั้งกระทู้ใหม่ละกัน ไปต่อกันที่กระทู้หางานคุณ ephi ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H2745593/H2745593.html แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 47 15:17:23 จากคุณ : พธูไทย - [ 30 เม.ย. 47 01:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ....ดีจังค่ะ ดิฉันเข้าไปแปะ คคห.ทู้โน้นไว้ ....แต่ดีน๊า ดิฉันหลงเข้ามาทู้นี้(สังเกต จากวันที่มันขยับมาถึง 30 เม.ย) เลยได้อ่าน คคห.เพิ่ม จากคุณ : ขั้วโลกเหนือ - [ วันแรงงาน 01:27:14 A:10.10.12.124 X:203.155.133.66 ]