ความคิดเห็นที่ 1 วัดที่ข้าพเจ้าบวชเรียนอยู่เป็นสามเณรอยู่เป็นวัดที่มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแวะเวียนมาชมอยู่ประปราย บรรยากาศที่ติดริมน้ำโขงสร้างความรื่นรมย์ให้กับวัดแห่งนี้มากทีเดียว จัดว่าเป็นรมณีย์สถานที่ดีแห่งหนึ่งของจังหวัดหนองคายทีเดียว โดยเฉพาะยามเย็นๆ ช่วงที่พระอาทิตย์กำลังโพล้เพล้ ทอแสงต้องลำน้ำโขงที่กำลังไหลเอื่อยๆ ผสมกับลมที่โชยมาแผ่วเบา .ช่างน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก .c]tนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมักจะมาจับกลุ่มดุพระอาทิตย์ตกตอนนี้ ความที่ไม่เคยเห็นชาวต่างชาติแบบใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน ข้าพเจ้าและเพื่อนๆ สามเณรพากันแอบมองนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นจากหน้าต่างจากกุฏิเป็นประจำ .ลึกลงไปในใจข้าพเจ้านั้น เกิดความรู้สึกที่อยากจะรู้ว่านักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นเขากำลังปรารถอะไรกัน ภาษาอังกฤษที่เขาสื่อสารกันนั้น ข้าพเจ้าไม่กระดิกหูเอาสักคำ จะว่าข้าพเจ้าไม่เคยพูดภาษาอังกฤษเลยนั้น ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว จำความได้ว่า สมัยเป็นเด็ก เคยวิ่งไล่ตามรถ GMC ของทหารอเมริกันที่จังหวัดอุดรฯ ช่วงสงครามเวียดนาม พร้อมกับตะโกนตามประสาเด็กว่ “one bath please” นั่นเป็นภาษาอังกฤษประโยคแรกที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปาก!! ช่างน่าละอายสิ้นดี เมื่อนึกถึงภาพเก่าๆ ช่วงนั้น ด้วยความที่ฝังใจมาตลอดว่า ภาษาอังกฤษนั้นยากทั้งการพูดและการออกสำเนียง ข้าพเจ้าจึงเฉยเมยไม่นำพา วันหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังปัดกวาดลานวัดอยู่ ฝรั่งคู่หนึ่งเดินเข้าพูดชี้ไม้ชี้มือในทำนองขอถ่ายรูป ข้าพเจ้าปล่อยให้เขาถ่ายขณะกำลังกวาดลานวัดอยู่ ถ่ายเสร็จเขาก็เข้ามาขอบอกขอบใจพร้อมกับยื่นธนบัตรใบละสิบบาทมาให้ข้าพเจ้า .ข้าพเจ้าบอกปฏิเสธไป..ฝรั่งผู้หญิงเดินเข้ามาทำทีจะจับไหล่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารีบถอยกรูดหนี..เพราะกลัวจะต้องด้วยพระวินัย อาการเช่นนั้น ข้าพเจ้าเดาเอาว่าพวกเขาคงคิดว่าข้าพเจ้ารังเกียจ เพราะเห็นพวกเขาเดินออกไปจากวัดโดยไม่หันกลับมามองเลย เหตุการณ์วันนั้น ข้าพเจ้ามีความรู้สึกผิดและถูกคละกันไปทั้งสองฝ่าย .ผิดที่ข้าพเจ้าไม่ควรรีบถอยหนีจากการที่ฝรั่งผู้หญิงคนนั้นจะพยายามจับต้องตัวข้าพเจ้าซึ่งถือสมณะเพศอยู่ .ถูกที่ข้าพเจ้าไม่ได้กระทำในสิ่งที่ขัดต่อพระวินัย .ในระหว่างความรู้สึกผิดถูกนี้ ความรู้สึกหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในท่ามกลาง นั่นก็คือ หากแม้นว่าข้าพเจ้าสามารถพูดภาษาอังกฤษพอจะอธิบายให้ฝรั่งผัวเมียคู่นั้นได้เข้าใจว่า ผู้หญิงไม่สามารถจับเนื้องต้องตัวพระภิกษุสามเณรได้ .ทั้งฝรั่งและข้าพเจ้าคงไม่ต้องเสียน้ำใจกันทั้งสองฝ่าย จุดนี้เอง ความรู้สึกที่อยากจะเรียนรู้ภาษาอังกฤษประกายขึ้น .ประจวบเหมาะกับที่ต่อมาไม่นาน อาจารย์สำราญ คำยิ่ง (ผู้ที่แต่งหนังสือแกรมม่าภาษาอังกฤษทั่วไปและสำหรับนักเรียนปริญญาโท) กำลังตระเวณโปรโมทขายหนังสือแกอยู่ ข้าพเจ้าได้พบและสนทนากับอาจารย์สำราญนิดหน่อย เมื่อท่านทราบว่าผมกำลังเรียนบาลีไวยากรณ์อยู่ ท่านก็ยุให้ข้าพเจ้าเรียนภาษาอังกฤษไปด้วย .เพราะหากเรียนบาลีไวยากรณ์มาแล้วจะเข้าใจไวยากรณ์ภาษาอังกฤษได้ไม่ยาก อาจารย์สำราญท่านนี้ก็เคยเป็นอดีตมหาเปรียญมาก่อน และต่อมาก็แต่งตำราไวยากรณ์อังกฤษขายเป็นที่โด่งดัง .โดนลูกยุเข้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าเริ่มจับภาษาอังกฤษดู ความที่คุ้นเคยหลักไวยากรณ์ภาษาบาลีมาบ้าง ข้าพเจ้าก็นำความรู้นั้นมาดัดแปลงใช้ศึกษาโครงร่างไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ .หลังจากแน่ใจว่าพอรู้โครงร่างไวยากรณ์ภาษาอังกฤษแล้ว .ข้าพเจ้าก็เบนความสนใจมาที่การเขียนภาษาอังกฤษ (ตามสูตรของหัวใจนักปราชญ์ คือ สุ จิ ปุ ลิ) หัดเขียนหัดเรียนเป็นปี(ฝรั่งหลายคนชมว่าลายมือภาษาอังกฤษข้าพเจ้าสวยมาก ซึ่งต่อมาภายหลังข้าพเจ้าได้รับรางวัลคัดลายมือภาษาอังกฤษของชมรมภาษาอังกฤษ) ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่มีดิกชั่นนารี่(ราคา30 ของ สอ เศรษฐบุตร ถือว่าแพงมากสำหรับสถานของข้าพเจ้าในยามนั้น) ที่อาศัย “คัดเขียน” ลายมือนั้น ก็อาศัยจากกระดาษหนังสือพิมพ์บ้าง จากโลโก้ที่เป็นสินค้าของต่างประเทศบ้าง และจากหนังสือที่พอหาได้ในวัดบ้าง .และอีกอย่าง การที่ข้าพเจ้าเรียนภาษาอังกฤษในตอนนั้น ก็อาศัยแอบๆ เรียนด้วยตัวเอง รู้กันในเฉพาะเพื่อนสามเณรด้วยกันสองสามคน .เกรงชาวบ้านเขาจะเห็นว่าเป็นเรื่องประหลาดที่เห็นสามเณรเรียนภาษาอังกฤษ .หรือที่เรียกว่า “โลกวัชชะ” ว่าเป็นธุระของชาวโลกเขา ..ข้าพเจ้าจึงแอบๆ เรียนด้วยตัวเองเรื่อยมาเมื่อมีเวลาว่าง จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 24 เม.ย. 47 20:00:52 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปรกติ ข้าพเจ้าต้องตื่นตีสี่ครึ่งทุกวันเพื่อทำกิจของสงฆ์ หน้าที่หลักของข้าพเจ้าคือ “ลั่นระฆัง” ปลุกพระเณรมาทำวัตรเช้า .ตั้งแต่เริ่มเรียนภาษาอังกฤษมา ข้าพเจ้าได้บังคับตัวเองให้ตื่นตีสามกว่าๆ และเอาเวลาที่ตื่นก่อนนั้นมาอ่านหนังสือภาษาอังกฤษและท่องศัพท์ .ข้าพเจ้าต้องแอบเรียนเอาอย่างนี้ เพราะกลัวเป็นที่ครหาจากทั้งชาวบ้านและเจ้าอาวาส(ข้าพเจ้าระแวงมากไปเอง) .สถานการณ์ที่ถูกบังคับเช่นนี้เป็นผลดีต่อข้าพเจ้าอย่างหนึ่ง คือข้าพเจ้าสามารถจำศัพท์ได้แม่นยำพอดู .ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า ข้าพเจ้าไม่อาจถือหนังสือตำราที่ท่องและเขียนเตร่ไปเตร่มาเสมือนนักเรียนทั่วๆ ไปได้ไม่ .สิ่งที่ทำได้ก็คือเค้นเอามาจากสมองของตัวเองให้ได้ สถานการณ์ที่เป็นใจอย่างยิ่งให้ข้าพเจ้าอีกสถานการณ์หนึ่งก็คือ ทางวัดมีการจัดทอดผ้าป่าหนังสือ โดยมีเจ้าภาพจากกรุงเทพฯ นำหนังสือไปมอบให้วัดเป็นจำนวนมาก .ข้าพเจ้ารีบเสนอตัวกับเจ้าอาวาสเป็บรรณารักษ์ขัดตาทัพ .คือหลังจากกิจวัตรของสงฆ์และเรียนบาลีและนักธรรมแล้ว .ข้าพเจ้าจะขลุกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดตลอด .ถ้าจะเรียกว่า “ห้องสมุด” ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว เพราะเป็นเพียงการตั้งขึ้นมาแบบชั่วคราว ฝาห้องสมุดปิดกั้นด้วยแผ่นไม้อัดที่เก็บมาจากป้ายโฆษณาหาเสียงของผู้แทนฯ ๆ ..ส่วนหลังคาก็อาศัยสังกะสีเก่าๆ ซึ่งมีรูทะลุบ้างประปราย ถึงหน้าฝนทีไร ต้องเก็บหนังสือไปกองไว้ตรงจุดที่ไม่รั่ว . ข้าพเจ้าเขียนจดหมายไปขอเงินทางบ้านที่อุดรธานีจำนวนสามสิบบาท แต่ไม่ยอมบอกโยมพ่อโยมแม่ว่า จะเอาไปซื้อดิกชั่นนารี่ภาษาอังกฤษ เพราะเกรงว่าท่านจะตำหนิว่าไม่เอากิจสงฆ์ .กว่าเงินจำนวนนั้นจะมาถึงก็กินเวลาไปเดือนกว่าๆ ข้าพเจ้าคาดหมายเอาว่า แม่ข้าพเจ้าคงรวบรวมเงินจากเก็บผักบุ้งขายที่ตลาดอยู่ (สมัยเป็นเด็กเคยช่วยแม่เก็บผักบุ้งขาย(ไม่ใช่ยอดผักบุ้ง)มัดโตๆ มัดละสองบาท ชาวบ้านจะซื้อไปหั่นแล้วต้มเป็นอาหารให้หมู) .ดิกชั่นนารี่เล่มแรกของข้าพเจ้าจึงเป็นเสมือนน้ำพักน้ำเหงื่อของแม่ข้าพเจ้าโดยตรง และข้าพเจ้าก็เก็บรักษามันไว้เท่าทุกวันนี้ ข้าพเจ้าเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยสงฆ์ที่จังหวัดหนองคาย (ในตอนนั้นรัฐบาลไม่รับรองวุฒิฐานะอะไร )และยังศึกษาภาษาอังกฤษแบบเงียบมาตลอด .ข้าพเจ้าได้คะแนนเกียรตินิยมในปีแรก และมีสิทธิ์ได้ทุนจากมหาวิทยาลัยไปต่อโทสาขาปรัชญาศาสนาที่อินเดียได้ .ข้าพเจ้าจึงเร่งฝึกภาษาอังกฤษเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ .โดยเฉพาะทักษะการพูด .ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงรวบรวมความกล้าและทักทายกับชาวต่างชาติที่มายืนชมทิวทัศน์ริมน้ำโขงข้างๆ วัดเป็นครั้งแรก .และตรงนั้นข้าพเจ้าก็ประจักษ์ว่า .ทักษะการพูดข้าพเจ้าด้อยเอามากๆ คือนอกจากข้าพเจ้าจะถามฝรั่งแบบตะกุกตะกักชนิดที่เขาต้องเงี่ยหูฟังแล้วฟังอีก ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าเขาตอบอย่างไร ข้าพเจ้าเกิดความท้อแท้เหลือประมาณ .ถึงกับปรารถกับตัวเองว่า ช่างเถอะ ไม่ใช่ภาษาพ่อแม่เรานี่ .. จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 24 เม.ย. 47 20:02:05 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ข้าพเจ้าถอดถอนใจกับภาษาอังกฤษอยู่พักหนึ่งหลังจากทุ่มเทให้กับมันมานาน .มีคนรู้จักเขามาแนะนำให้หัดอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษรายสัปดาห์ชื่อ Student Weekly ราคาตอนนั้นเล่มละสองบาท ข้าพเจ้าจึงขอลองอีกสักครั้ง .จึงสั่งแขกอาบังจากปากีสถานที่รับส่งหนังสือพิมพ์ประจำวัดเอามาส่งทุกอาทิตย์ Student Weekly เป็นหนังสือพิมพ์เครือข่ายของ Bangkok Post(ถ้าจำไม่ผิด) ใช้ภาษาอังกฤษด้วยสำนวนง่ายๆ และเข้าใจง่าย พอข้าพเจ้าอ่านรู้เรื่องและเข้าใจขึ้นมาบ้างก็พอมีกำลังใจกระเตื้องขึ้นมาทีละนิด .ประจวบเหมาะกับ “อาบัง”จากบังคลาเทศที่ส่งหนังสือพิมพ์เกิดเอะใจถามข้าพเจ้าว่ากำลังเรียนรู้ภาษาอังกฤษหรือ? ข้าพเจ้าก็บอกว่าอย่าเอ็ดไปเดี๋ยวชาวบ้านเขารู้เขาจะตำหนิเอา .และเมื่อข้าพเจ้าทราบว่าอาบังคนนั้นเก่งภาษาอังกฤษ(แต่สำนวนก็ยังเป็นแขกอยู่ดี)และเขาก็ยินดีเสนอตัวว่าจะสอนให้ข้าพเจ้าและขอแลกเปลี่ยนกับอาหารที่ข้าพเจ้าเหลือจากก้นบาตร .ในที่สุดอาบังคนรับส่งหนังสือพิมพ์ก็เป็นแขกประจำกุฏิข้าพเจ้า .ข้าพเจ้าฝึกสนทนาและฟังการพูดอยู่กับเขาประมาณปีกว่า..จนเขากลับประเทศไป .ข้าพเจ้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่าแขกอาบังคนส่งหนังสือพิมพ์คนนั้นคือครูภาษาอังกฤษผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ข้าพเจ้าคนแรก . จากการที่ข้าพเจ้าทุ่มเทให้กับภาษาอังกฤษจนหมดหน้าตัก .ผลกระทบที่ตามมาก็คือคะแนนในมหาวิทยาลัยของข้าพเจ้าหล่นจากเกียรตินิยม ไปเป็นธรรมดา หมดสิทธิ์ที่จะได้ทุนไปต่อโทฯ ที่อินเดีย .ทำให้ข้าพเจ้าผิดหวังอย่างแรง และถึงกับจะทิ้งภาษาอังกฤษพร้อมลาสิกลากลับอุดรธานีไปทำนาเสียทีเดียว .พอดีมีเพื่อนๆ มาชักชวนให้ตั้งชมรมภาษาอังกฤษแบบลับๆ ขึ้นภายในมหาวิทยาลัย(สาเหตุที่ตั้งแบบลับๆ ก็เพราะเกรงจะเป็นที่ครหาจากชาวบ้านว่าเป็นพระเป็นเณรทำไมต้องเรียนภาษาอังกฤษ) .สมาชิกมีด้วยกันทั้งหมดสี่คน (ส่วนมากเป็นมหาเปรียญ) พวกเราตกลงกันว่าเวลาอยู่ประชุมกันพร้อมหน้าพร้อมตา พวกเราต้องพูดภาษาอังกฤษกัน .ห้ามพูดไทยโดยเด็ดขาด ก่อนจะประชุมกัน พวกเราก็นัดหมายหัวข้อที่จะคุยเพื่อการค้นคว้าศัพท์และเนื้อหาที่จะคุยได้ล่วงหน้า .ส่วนสถานที่ประชุมนั้น แน่นอนว่าต้องปลอดจากคน(เพราะเกรงคำครหา) .ใต้ต้นมะพร้าวในบริเวณวัดบ้าง ตามริมน้ำโขงบ้าง หรือแม้แต่ขณะอาบน้ำที่บ่อน้ำ .สมาชิกของสมาคมของพวกเราเพิ่มขึ้นทีละนิด สามเณรจากวัดโน้นบ้าง จากวันนี้บ้าง รวมกันก็หลายสิบรูป .ผมถูกอุปโลกน์ให้เป็นประธาน จึงรับภาระเยอะ ในการเสาะหาเรื่องที่จะคุยกัน(เป็นภาษาอังกฤษ)และ “วิจารณณ์” ภาษาอังกฤษของสมาชิก(แบบเตี้ยอุ้มคร่อม อะไรทำนองนี้แหละ เพราะเรายังคงแอบๆ ซ่อนๆ อยู่) ต่อมา พวกเราก็แยกย้ายกัน สมาชิกหลายท่านบ้างก็ลาสิกขา บ้างก็ครองสมณเพศอยู่ตราบเท่าทุกวันนี้ ทางเดินการเรียนภาษาอังกฤษของข้าพเจ้าขลุกขลักนัก .หากเรื่องราวที่เล่าให้ฟังนี้จะเป็นอุทาหรณ์หรือเป็นตัวคอยเสริมสร้างกำลังใจให้ใครก็แล้วแต่ที่กำลังเรียนภาษาอังกฤษอยู่ ข้าพเจ้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 24 เม.ย. 47 20:03:00 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณพี่คนอุดรฯ ที่นำประสบการณ์ดีดีมาเล่าสู่กันฟัง คิดว่าหลายๆ คน (รวมทั้งตัวเอง) คงมีกำลังใจฮึดมากขึ้น ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ภาษาอังกฤษไม่ยากอย่างคิดที่คิด... จากคุณ : Blue Night - [ 25 เม.ย. 47 00:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แก้คำผิด สับสนเกี่ยวกับอาบังที่สอนทักษะการพูดอังกฤษผมนิดหน่อย...คือพิมพ์จากสมุดบางทึกบางส่วน และดัดแปลงบางส่วน....จึงสับสนว่าตอนแรกมาจากปากีสถาน และตอนที่สองว่ามาจากบังคลาเทศ ที่จริงเขามาจากปากีฯ... เพิ่มเติมข้อมูลให้อีกนิด...สมาชิกชมรมภาษาอังกฤษของผมท่านหนึ่งยังครองสมณเพศอยู่ ปัจจุบันนี้ท่านเป็นพระธรรมทูตและเจ้าอาวาสวัดไทยที่เมืองมิวนิค เยอรมัน ...ที่ส่วนสมาชิกท่านอื่นๆ ส่วนมักจะลาสิกขาออกมาและเป็นไกด์ เป็นทนายก็มี (ถือโอกาสโฆษณาแบบภูมิใจนิดๆ เกี่ยวกับชมรมภาษาอังกฤษแบบลับๆ ของผม ฮ่า) จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 25 เม.ย. 47 02:07:00 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณที่มาแชร์ครับ :) แต่เดี๋ยวนี้พระเรียนภาษาอังกฤษไม่น่าผิดอะไรแล้วนะ ออกจะพูดกันปร๋อเชียว :) จากคุณ : zephyros - [ 25 เม.ย. 47 02:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พระภิกษุสามเณรพูดหรือเรียนภาษาอังกฤษไม่ผิดพระวินัยครับไม่ว่าสมัยพุทธกาลหรือสมัยนี้ วชิรญาณภิกษุ (รัชกาลที่สี่)ก็เรียนภาษามาตั้งแต่เป็นพระ....แต่บางทีชาวบ้านส่วนมากมักจะรับภาพพจน์ไม่ได้เมือเห็นพระเณรคุยกับฝรั่ง(อาจจะเป็นเพราะเกรงว่าพวกฝรั่งไม่รู้ขนบธรรมเนียมล่ะนะ)... คือท่านต้องแคร์ต่อความรู้สึกชาวบ้านน่ะ.....ตอนนี้ชาวบ้านก็พอจะรับได้บ้างแล้วนะ....พระเณรจึงฝึกภาษาอังกฤษได้ สมัยผมบวชเรียนก็ต้องแอบๆ ซ่อนๆ บอกตรงๆ ...สมัยผมเป็นสามเณรผมเคยโดนญาติโยมด่าว่าเป็น "ไอ้ผ้าเหลืองห่มตอ"มาแล้ว เพียงแค่เขาเห็นฝรั่งมาคุยผมเรื่องพระพุทธศาสนา....ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำผิดวินัยอะไร (ผมบวชเณรอย่างเดียว แม้อายุจะครบบวชพระก็ไม่ยอมบวชเพราะกลัวรักษาศีล227ไม่ได้ ขนาดรักษาศีลไม่ให้ตกหล่นอย่างนี้ แค่ผมพูดกับฝรั่งกลับโดนด่าว่า "ผ้าเหลืองห่มตอ" ผมก็เกือบท้อแท้พอดู) จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 25 เม.ย. 47 04:31:19 A:62.136.131.38 X:195.92.198.71 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ....ยอดเยี่ยมมากค่ะพี่ชาย...ติดตามอ่าน ทุกๆกระทู้ของพี่แล้วรุ้สึกว่า....ชีวิตพี่เกิดมานี่ช่าง คุ้ม เสียจริงๆ... หนูว่าหนูใช้ชีวิตคุ้มแล้วนะพี่....เจอประสบการณ์ชีวิตพี่เข้าไปนี่อึ้งไปเลย...เยี่ยมจริงๆ ข้าน้อยขอคารวะท่านจอมยุทธหนึ่งจอก...!! จากคุณ : @บะหมี่เกี๊ยวหมูแดง@ - [ 25 เม.ย. 47 08:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอวนับถือในความมุ่งมั่นและพยามของพี่จริงๆเลยค่ะ....หนูเป็นนักเรียนที่ขี้เกียจมั่กๆโดยเฉพาะไอ้ช่วงใกล้จะสอบนี่แหละอ่านไม่จบสักทีโอย.........อ่านแล้วจะได้กลับไปพยายามมากขึ้นค่ะ....-_-" จากคุณ : MRC - [ 25 เม.ย. 47 12:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไม่จบเหมือนกัน ก็น้อง MRC เล่นมาตอบกระทู้อยู่หยั่งงี้จะอ่านจบมั้ยอ่ะ เอ...เราด้วยนี่นา :p ขอบคุณพี่คนอุดรฯนะคะ คิดว่าเรื่องราวของพี่จะเป็นกำลังใจชุดใหญ่ให้หลายๆคนเลยล่ะค่ะ จากคุณ : Bubblemaker - [ 25 เม.ย. 47 15:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหะๆ...พี่ Bubble ขาพูดแล้วโดนเต็มๆเพราะแว๊บมาอีกแล้วหนูจะไหวไหมเนี่ย -_-" ไปแระแหะๆ จากคุณ : MRC - [ 25 เม.ย. 47 17:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยอดเยี่ยมจริงๆครับ ประสบการณ์ชีวิตคุณคนอุดรฯที่อ่านเมื่อไหร่ก็ซึ้งซาบฤดีดาลเมื่อนั้น ป.ล. เอ ไม่รู้ว่า ประเทศไทยเรามีวันสอ เศรษฐบุตรหรือเปล่านะครับ แต่ผมว่าน่าจะมีนะ ท่านคงนับเป็นครูภาษาอังกฤษผู้ยิ่งยงที่สุดในประเทศเลยทีเดียว พจนานุกรมที่ท่านเขียนก็มีอายุเกินห้าสิบปีแล้วก็ยังไม่ล้าสมัย จากคุณ : อนุมูลอิสระ - [ 25 เม.ย. 47 17:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องราวชีวิตพี่คนอุดรฯนี่ทำเป็นหนังเรื่องนึงได้เลยนะคะเนี่ย ชื่อเรื่องว่า "กว่าจะมาเป็นคนอุดรฯ" สนับสนุนโดย ห้อง Around UK ณ พันทิพ ดีมั้ยอ่ะ ขอนับถือความพยายามและความตั้งใจของพี่จริงๆค่ะ ถ้า roman ฯ มีสักครึ่งหนึ่งของพี่ ชีวิตคงโชติช่วงชัชวาลไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะค่ะ dictionary เล่มแรกที่มีก็ของอาจารย์สอ เศรษฐบุตรเหมือนกัน ชอบมากๆเลย แต่ก่อนก็ขยันอ่านภาษาอังกฤษออกเสียงทุกวัน เพราะอยากได้สำเนียงดีๆ แต่ตอนนี้ช่างมันแล้ว ขี้เกียจมากๆ เอาชีวิตให้รอดไปวันๆก็พอ เฮ้อ ไปทำรายงานต่อดีกว่า ตายแน่ๆ เอารูปมาคารวะพี่คนอุดรฯอีกทีค่ะ จากคุณ : roman candle - [ 25 เม.ย. 47 17:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องราวในชีวิตของพี่คนอุดร เยี่ยมมากๆๆๆค่ะ หลายเรื่องที่พี่เล่าให้ฟัง ในอะราวยูเค ก็สอนให้ทุกคนสู้ๆๆๆ อย่าท้อท้อ อย่าสิ้นหวัง....ขอบคุณค๊า จากคุณ : น้องนาง ณ บ้านนา - [ 25 เม.ย. 47 18:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณนะคะพี่คนอุดรฯ ที่มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง อ่านแล้วชื่นชมพี่มากค่ะที่มีความพยายามความตั้งใจจริง แล้วก็ขยันอดทนมากๆ คิดว่าคุณลูกท้อหม่นๆ อ่านแล้วคงมีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลยนะคะ จากคุณ : Aoyama - [ 25 เม.ย. 47 21:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เยี่ยมมากครับ...คุณ อุดร สิ่งเหล่านี้ คงจะเป้นกำลังใจให้หลายๆ คนที่ กำลังท้อได้อย่างดี จากคุณ : Hidden Dragon - [ 25 เม.ย. 47 22:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ อุดร ครับ บันทึกเรื่องราวของคุณ น่าอ่านมากๆ และให้ข้อคิดอะไรหลายๆ เรื่อง ถ้ามีโอกาส ก็เอามาลงอีกเรื่อยๆ นะครับ รวมทั้ง ความสนใจในเรื่องประวัติศาสตร์ คุณด้วย ยินดีที่ห้องนี้ มีนักปราชญ์ประจำห้อง จากคุณ : Hidden Dragon - [ 25 เม.ย. 47 22:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณทุกคนครับ.......ผมมีอาการลังเลอยู่หลายครั้งว่าจะ "เปลือยชีวิต" ส่วนนี้ของตัวเองต่อสาธารณะ พิจารณาแล้วเห็นว่าน่าจะเป็นประโยชน์ตในการที่จะส่งเสริมกำลังใจให้ใครก็แล้วแต่ที่กำลังเรียนภาษาอังกฤษอยู่ได้ไม่มาก็น้อย จีงนำมาเผยแพร่....ส่วนนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ผมภาคภูมิใจมากทีเดียว...เพราะหากผมไม่มีส่วนนี้แล้ว...ผมคงไม่มีวันนี้... หมี่เกี๊ยวฯ อ้า! ในที่สุดพระเอก (พระเอก???) กับนางเอกก็ได้เจอกันสมใจท่านผู้ชม แหมเขียนได้มันส์มากเลยล่ะ ลุ้นแบบใจหายใจคว่ำทีเดียว MRC & Bubble Maker ทุกคนมีสิทธิ์ท้อครับ ท้อได้แต่อย่าท้อนานนักล่ะ เรื่องที่ผมไม่ประสบความสำเร็จก็มีเป็นกระบุงโกย(ผมจะเอามาเล่าให้ฟังทำไม ขายหน้าเปล่าๆ จริงไหม?) . อนุมูลฯ ผมก็มีความเห็นคล้ายๆ กัน อย่างน้อยๆ เมืองไทยน่าจะสร้างอนุเสาวรีย์ (เอาแบบขนาดย่อมๆ ก็ได้) เป็นเกียรติแก่ท่านนะ แต่อย่างว่า เผอิญระบบการเมืองเข้าพัวพันชีวิตท่านซะจนเกือบเสียผู้เสียคน นายสอ เศรษฐบุตร นักเรียนทุนคิงสกอลลาชิป รับราชการได้บรรดาศักดิ์ที่ .หลวงมหาสิทธิโวหาร ตะเกียงโรมัน แฮะ แฮะ คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก .ขอเป็นกำลังใจให้นะ น้องนางฯ ชีวิตจากบ้านนอก(โดยเฉพาะทางภาคอีสาน)ก็เป็นอย่างที่เห็นและรู้ล่ะนะ ..หากไม่ต่อสู้ดิ้นรนและไขว่คว้าหาโอกาสแล้ว .ก็ต้องก้มหน้าก้มตายึดสุภาษิตที่ว่า“อนาคตคือหางไถ มองไปข้างหน้าคือหางควาย” นั่นแหละ มังกรฯ ซ่อนกาย หากผมเกิดอาการจุกเสียดท้องขึ้นมาเพราะกินผลยอของคุณล่ะก้อ คุณต้องรับผิดชอบคนแรกเลยนะ .อย่าลืมว่าเหรียญมีสองด้านฉันใด ชีวิตผมก็มีสองด้านฉันนั้น หากผมเอาด้านเสียมาเล่าให้ฟัง ผมก็กลัวจะกินอิฐแทนผลยอน่ะ เอโอฯ ผมเองก็ชื่นชมมุมมอง ความรู้ ความมีน้ำใจ และความเก่งของคุณมาก ..กลับมาที่ราวยูเคแล้ว ก็อยู่ที่นี่ตลอดไปเรื่อยๆ นะ ผมติดตามอ่านงานของคุณทั้งในห้องเล็กและห้องใหญ่เสมอ จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 26 เม.ย. 47 16:22:32 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 พึ่งอ่าน “คำแนะนำในการพัฒนาภาษาอังกฤษ” ของคุณ “ครูสอนภาษาอังกฤษ” จากข้างบน (กระทู้แนะนำ) จบหมาดๆ เขียนดีมากๆ ครับ หากเพื่อนๆ มีเวลาน่าจะอ่านดูนะครับ จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 26 เม.ย. 47 16:57:27 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 หากคุณยังจดบันทึกไดอารี่ส่วนตัวของคุณเป็นภาษาไทยอยู่...โปรดเปลี่ยนเขียนเป็นภาษาอังกฤษเสียตั้งแต่วันนี้นะครับ...(ผิดถูกไวยากรณ์อย่างไร อย่าใส่ใจเพราะไม่มีใครรู้)... ผมฝึกเขียนสมุดไดอารี่เป็นภาษาอังกฤษมาระยะหนึ่ง...ผมสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตัวเอง...นั่นก็คือความนึกคิดชักจะเริ่มโน้มเอียงเป็นแบบ "กึ่งภาษาอังกฤษกึ่งภาษาไทย"...ลองดูนะครับ จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 26 เม.ย. 47 17:18:26 A:193.195.73.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเป็นกำลังใจให้ แม้ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม หรือรู้จักหน้าค่าตากันมาก่อนนะคะ ขอบคุณคำแนะนำดีๆมากมาย จะพยายามสู้อีกครั้ง แม้ซักวันอาจไปไม่ถึงที่หวัง(ปริญญาเอก) แต่สิ่งที่ได้มีค่าไม่ต่างกัน คือ ความเข้มแข็ง เราเป็นแค่คนๆหนึ่งที่อยากเรียนต่อ ไม่ใช่สนองค่านิยมสังคม ไม่ใช่เพื่อค่านิยมตัวเอง แน่นอนการเรียนต่ออาจหมายถึงรายได้ที่เพิ่มขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมาย และเงินก็ซื้อความสุขไม่ได้ เพียงแต่ว่าเรามีความสุขกับการทำงานวิจัย และเราเรียนในสาขาที่ถูกมองจากสังคมไทยว่าเรียนมาทำไม ทั้งๆที่หลายๆประเทศถือว่าเป็นสาขาหลักสาขาหนึ่ง (คงไม่ขอเปิดประเด็นร้อนว่าสาขาอะไร เพราะเราคิดว่าทุกสาขามีคุณค่า ทั้งศาสตร์และศิลป์ในองค์ความรู้นั้นๆไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน) เราแค่หวังว่าหากเราได้กลับมาเป็นอาจารย์ ขอได้สอนหรือได้ทำให้นศ.ส่วนหนึ่งได้ภูมิใจในสาขาตนเองและนำความรู้ไปใช้ในการงานจริงๆ อย่างน้อยสาขาเราก็คงไม่ถูกยุบหรือกลืนหายไปในอนาคต เมือ่ก่อนเวลาท้อ จะบอกตัวเองว่า ต้องอึดไว้เพื่อจะมีวันที่ได้ทำงานวิจัยในฐานะนศ.ป.เอก แต่ตอนนี้คงต้องบอกตัวเองเพิ่มอีกอย่างเวลาท้อว่า อึดไว้แล้วจะได้มาเรียน UK มาทำความรู้จักกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนด้วยตัวเองที่นี่ เพื่อขอบคุณที่มีน้ำใจในฐานะคนไทยด้วยกัน ขอบคุณมากๆนะคะ ลูกท้อหม่นๆ (วันนี้สดใสแล้ว) จากคุณ : ลูกท้อหม่นๆ - [ 28 เม.ย. 47 02:06:40 A:202.28.26.105 X: ]