ความคิดเห็นที่ 1 นี่.. คุณขา.. เอาชีวิตแต่หนหลังของอิชั้นมาเล่าทำไมเนี่ย.. รู้ได้ยังไงจ๊ะ แต่ตอนนี้หมูแดงไม่เครียดนะ (จริงๆแล้วเคยเครียดมาก่อน แต่ตอนนี้เลิกแล้วค่ะ หนูเลิกเคร่งเครียดแล้วค่ะ ) เพราะคิดว่าเราทำดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แล้ว หากพูดกันไม่เข้าใจ ก็ไม่ต้องพูดกัน จบเลย.. (ออกแนวก้าวร้าวค่ะอิชั้น) จากคุณ : หมูแดงจ้ะ - [ 22 ก.ค. 47 04:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คล้ายๆ กันนะ เพียงแต่ว่าแม่ไม่ได้ต้องการเงินจริงแต่อยากได้เงินเอาไว้คุยโม้ คุยทีก็บอกว่าเนี่ยบ้านโน้นเขาส่งเงินให้แม่เขาซื้อทองทุกเดือน เพื่อนคนนี้ลูกเค้าส่งเงินให้เท่านั้นเท่านี้ ประจำค่ะ .. แล้วไงฟะ (อันนี้นึกในใจ) ไม่มีก็ไม่ต้องให้ ก็ลองพาแม่มาดูให้เห็นกะตาสิคะว่าอเมริกามันไม่ใช่อย่างที่นึก ไม่มาให้เห็นกะตาไม่เข้าใจหรอก เรื่องหางานทำบางคนเคยบอกว่าให้ไปพวก temp agency แล้วก็ไม่ต้องบอกว่าจบปริญญาโทมา ให้บอกแค่จบปริญญาตรี สิ่งที่สำคัญคือว่าไปทำงานให้ได้เข้าไปในออฟฟิสเขาก่อน นั่นเป็นก้าวแรกค่ะ แล้วก็ค่อยๆ ขยับได้เอง ถ้าคุณไม่เลือกงาน ซึ่งก็จริงนะ ตัวเองก็เคยหางานทำไม่ได้เหมือนกันตอนมาอยู่ปีแรก มีคนเรียกไปสัมภาษณ์แต่ว่าเราไม่รู้ธรรมเนียมเขา เลยสอบตกสัมภาษณ์ ตอนหลังก็ไปทำกับพวกจัดหางานชั่วคราว ทำไม่กี่เดือนเองก็ได้งานประจำ อันนี้เป็นทิปจากประสบการณ์ของคนที่เคยมาสู้ชีวิตในอเมริกาที่พิมพ์ไว้ในเวบไกลบ้านนานแล้วชื่อคุณต๋อง แคนซัส หรืออะไรเนี่ยแหละ ซึ่งตัวเองก็ใช้วิธีนี้และได้ผล ยังเซฟเก็บไว้อ่านเลย จากคุณ : 94025 - [ 22 ก.ค. 47 04:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อย่าเครียดเพราะเอาเรื่องทางบ้านที่เมืองไทยมาทำให้ชีวิตคู่ของคุณพลอยต้องหมองไปเลยน่ะค่ะ (พูดอาจจะง่าย ทำน๊ะยาก แต่ก็นั่นก็แล้วแต่ว่าคุณเห็นความสำคัญของคนใกล้ตัวมากน้อยแค่ไหน) ไม่ได้ว่า น่ะค่ะ แต่อยากจะบอกว่า ทางบ้านที่เมืองไทย เห็นคุณเรียนมาสูง ก็คงอยากให้ ได้งานทำดีๆเหมือนตอนที่คุณอยู่เมืองไทย เค๊าไม่ได้มาสัมผัสด้วยตัวเองจึงไม่รู้ว่า ที่เราอยู่นั้นมันต้องดิ้นรนมากจึงจะได้อะไรที่เราหวังเอาไว้ ฉะนั้น นั่นอาจเป้นที่เค๊าห่วง(หวง) เรามากเกินไปหน่อย อีกมุมนึงก็อาจเป็นเพราะสังคมบางมุมของคนไทยที่มีการแข่งขันกันมาก ไม่ว่าเรื่องอะไร ตรงนั้นก็อาจจะเป็นมุมลึกๆของพ่อแม่ที่มีลูกที่แต่งงานกับชาวต่างชาติก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างไรก็เถอะน่ะค่ะ อย่าไปว่าท่านเลย ท่านรักเรานั่นแหละ เราเองต่างหากที่ควรจะฟังอย่างตั้งใจ และค่อยๆตอบอย่างนุมนวล พยายามอธิบาย ให้ฟังอย่างระเอียด .... ไม่ใช่หนเดียวน่ะค่ะ อาจจะ 10หน 11หน หรือมากกว่าก็เป็นได้ ทีนี้ คนใกล้ตัว ก็พยายามรักษาเค๊าเอาไว้ให้ดี ถ้าคุณว่าเค๊าเป็นคนดี ก็อย่าลืมหาความสุขใส่ตัวบ้าง ...เพื่อวันพรุ่งนี้... จากคุณ : ป้านก - [ 22 ก.ค. 47 04:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องแบบนี้ พูดยากค่ะ เท่าที่ฟังดู เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนไทย ที่เมื่อใดก็ตามที่ลูกสามารถหางานได้ ต้องเอามาให้พ่อแม่ เป็นการตอบแทน จริงอยู่ที่เราควรจะตอบแทนบุณคุณพ่อแม่ ที่อุตส่าห์เลี้ยงเรามา เราควรจะตอบแทนท่าน ตามที่เราเห็นสมควร ไม่ใช่ ตามที่ท่านเรียกร้อง ในที่นี้หมายถึงเรียกร้องจนเกินความสามารถที่เราจะให้ได้นะค่ะ แล้วเรื่องที่จะให้หลานชายมาอยู่ด้วยนี่ ไม่เห็นด้วยค่ะ ลูกใครก็เลี้ยงกันเอาเอง ถึงเป็นลูกพี่ชายก็เถอะ ถ้าเลี้ยงแล้วเป็นคนดี ก็รอดตัวไป ถ้าเกิดเด็กมันจะไม่รักดี ทีนี่คุณจะโดนครหาว่าเลี้ยงลูกเค้าได้ไม่ดีพอ ทำให้ลูกเค้าเสียก็ได้ คุณไม่ได้เป็นคนอกตัญญูหรอกค่ะ เพราะถ้าคุณเป็นคนแบบนั้นคุณคงไม่มานั่งกลุ้มใจแบบนี้หรอก แต่ชีวิตแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน มันเลือกกันไม่ได้ แล้วเท่าที่อ่านดูก็คือ ถ้าคุณสามารถ ส่งเงินให้ทางบ้านได้เหมือนปกติ แล้วไม่ต้องทำงาน เค้าอาจจะไม่มารบเร้าให้คุณไปหางาน หรือ ให้ไปหางานต่างรัฐหรอกค่ะ เพราะเค้าก็จะมีเงินจับจ่ายใช้สอยตามปกติเหมือนที่คุณเคยให้เค้า เพราะถ้าคิดกันตามความจริงที่ว่า เค้ารู้ทั้งรู้ว่า หนึ่งคุณไม่มีงานทำ สอง สามีก็ไม่ได้รวยอะไรนักหนา ก็แค่ทำงานตามปกติ เค้าคงจะไม่รบเร้า เอาโน่น เอานี่จากคุณหรอก เค้าควรจะบอกว่า เก็บตังเอาไว้ใช้เองดีกว่า ไม่ต้องเอามาให้เค้าหรอก พ่อแม่ บางคนคิดแต่จะเอาท่าเดียว ไม่ได้คิดถึงหัวใจของลูก... จากคุณ : Scooterella - [ 22 ก.ค. 47 04:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราว่าแม่ทุกคนจะเป็นแบบนั้นแหละ เหมือนพี่ 94025 ว่า จริงๆไม่ได้อยากได้เงินหรืออะไรจากลูกหรอก เพียงแต่จะเอาไว้คุยกะเพื่อนบ้านให้เป็นหน้าเป็นตากับลูก อุตส่าห์แต่งงานไปอยู่ซะไกล ก็ให้มันดูดีสมน้ำสมเนื้อหน่อย แต่ก่อนแม่เราก็ถามเราทุกครั้งที่โทรกลับบ้าน ว่าเมื่อไรจะได้งานทำ เรียนจบโทมายังหางานไม่ได้อีกเหรอ กลับมาอยู่บ้านเราดีไหม ทำให้เราเสียใจบางครั้งเหมือนกัน แต่ที่แม่ย้ำเรื่องงานเพราะแม่เข้าใจว่าใช้เงินประเป๋าแฟน ยังไงมันก็ไม่เหมือนกระเป๋าเรา ทำงานหาเงินใช้เองสบายใจกว่า หลังจากที่พ่อกับแม่เรามาเยี่ยมที่นี่ ท่านได้เข้าใจชีวิตความเป็นอยู่ของเราที่นี่มากขี้น แต่ยังไงก็บอกให้เราอย่าลดความตั้งใจที่จะยืนด้วยตัวเอง ขอถามพี่ 94025 เกี่ยวกับtemp agency ค่ะ คุ้นๆว่าพี่อยู่เบย์ แอเรียใช่ไหมคะ พี่ช่วยแนะนำ temp agency ให้หนูบ้างได้ไหมคะ เพราะที่ไปสมัครมาเค้าไม่มีงานให้เลยค่ะ หนูไม่เลือกงานนะคะ อะไรก็ทำหมด ขอให้ถูกต้องตามกฏหมายและศีลธรรมก็พอค่ะ จากคุณ : SFO-CNX - [ 22 ก.ค. 47 04:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ เราเป็นคนหนึ่งที่กำลังสับสนในชีวิตอยู่ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าเสียใจกับในสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้วนะคะ ถือว่าสิ่งที่เราตัดสินใจไปแล้วเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรา พยายามนึกถึงเรื่องดีๆ เข้าไว้ ยังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีกมาก เราโชคดีที่คุณพ่อคุณแม่ ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมากแต่ท่านก้อไม่เคยที่จะขอเงินจากเราเลย มีแต่เราที่อยากทำงานหาเงินได้มากๆ เพื่อจะส่งให้ท่านให้มากๆ ท่านจะได้สบาย ยังไงก้ออย่าคิดมากนะคะ จากคุณ : purell - [ 22 ก.ค. 47 05:11:20 A:24.95.239.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...อืมมม คิดว่าคุณคงเต็มที่และเหลืออดแล้วถึงได้ระบายให้เพื่อนได้ฟัง.....เรื่องบางเรื่องก็บอกทางบ้านไปเลยก็ดีนะว่ามันควรจะเป็นยังไง เพราะเค้าจะได้ไม่ต้องมาคาดหวังจากเรามาก หากไม่ยอมเข้าใจกันก็คงต้องหยุดทำความเข้าใจไปซักพัก หรือโทรหากันให้น้อยลง หนึ่งเพื่อคุณจะได้ไม่เครียดมาก.......สอง ทางบ้านก็จะได้ทบทวนดูในสิ่งที่คุณพยายามทำความเข้าใจ....การหางานซักวันมันต้องได้สิ อย่าเพิ่งท้อ และอย่าเพิ่งไปคิดว่าการที่ต้องให้เงินทางบ้านเป็นภาระหน้าที่ของคุณคนเดียว มันจะทำให้คุณกดดันเข้าไปใหญ่....ค่อยๆคิดนะคะ เว้นระยะโทรเสียหน่อยช่วงนี้ เพราะยิ่งเครียดกับทางบ้าน และกับการหางานรวมกันแล้ว เดี๋ยวจะไปกันใหญ่นะ.... ...อ่านของพี่หมูแดงแล้วขำก๊ากกกกเลย 5555555555... จากคุณ : *KT* - [ 22 ก.ค. 47 05:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "...คนที่บ้านเราไม่มีใครใช้ภาษาได้ ไม่เคยมีความรู้เรื่องของการเข้าออกต่างประเทศ รวมถึงขั้นตอนต่างๆ ที่เราต้องทำตอนมาที่นี่ เขาคิดอะไรง่ายๆ ไปหมดเลย" 1. - ก็เพราะว่าเขาไม่ทราบน่ะสิคะ เขาจึงคิดว่ามันง่าย คุณก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์ทำร้ายจิตใจตัวเองไปเลย "...ความคิดผิดๆจากที่ไหนก็ไม่รู้ว่าการแต่งงานกับฝรั่งต้องมีเงินมาให้เป็นถุง เป็นถัง ต้องมาสร้างบ้านใหม่ให้..." 2. - ถ้าคิดว่าเขามีความคิดที่ผิดไปจากความเป็นจริง ก็คงต้องอธิบายให้ทราบมั้งคะ "...หลานสาวญาติคนข้างบ้านอยู่ต่างจังหวัด เรียนจบ ม.3 ก็แต่งงานกับฝรั่ง เขารวยซื้อบ้านให้พ่อแม่ หลังใหญ่ แต่เราความรู้สูงกว่า กลับไม่มีอะไรให้เขาเลย ...โมโหว่าทำไมเอาเราไปเปรียบเทียบ แบบนั้น" 3. - ได้บอกพ่อแม่ของคุณ เหมือนอย่างที่คุณเขียนนี่แล้วหรือยังคะ? "...ถามแต่เรื่องเงิน แล้วยังขอให้เราซื้อเครื่องสำอาง น้ำหอม ยี่ห้อดังๆ ไปให้แกกับเพื่อนตอนกลับบ้าน เราไม่มีเิงิน แล้วสามีเราก็มนุษย์เงินเดือนเหมือนกัน เราคงไม่กล้าไปขอสามีเอาเงินมาให้แม่เราเอง" 4. - ก็บอกแม่ไปอย่างที่คุณบอกอย่างนี้แหละค่ะ ว่าไม่มีเงิน "ตอนนี้เราเครียดเพราะรู้สึกตัวเองผิดที่ให้ในสิ่งที่แม่ต้องการไม่ได้" 5. - อย่าให้ความรู้สึกผิดมันติดนานนะคะ มันเกาะกินใจ ทำร้ายสภาพจิตของตัวเอง คิดมั่ง เครียดมั่งได้ แต่บางทีก็ต้องปล่อยวางบ้าง เหมือนกัน ปัญหาใครก็ปัญหามัน คุณอาจเคยเป็นผู้สามารถแก้ไขปัญหาที่ผ่านมา (โดยการให้เงินได้) แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ ก็ต้องยอมรับ และก็อธิบายให้แม่ทราบถึงข้อเท็จจริง "ใจหนึ่งก็เชื่อที่สามีปลอบ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าแม่พูดถูก เราควรจะกลับไปเมืองไทยหางานทำเหมือนเดิม ดีม๊ย แต่พอนึกนึกสามีแล้วทำใจไม่ได้ เราควรจะทำยังไงดี" 6. - แล้วคุณอยากจะทำอย่างไรล่ะค่ะ? "นี่ล่าสุดแม่บอกว่าอยากให้เราเอาลูกสาวของน้องชายเราอายุ 2 ขวบ มาอยู่กับเราที่อเมริกา... พอแม่พูดกับเราแบบนี้เราพูดไม่ออก" 7. - คงต้องพูดให้ออก จะปฏิเสธหรือจะตอบรับก็ต้องบอกไปนะ ไม่พูดเดี๋ยวคนฟังเอาไปตีความเอง การไม่พูด ได้แต่รับฟังแล้วมานั่งรันทดใจ หดหู่รู้สึกผิดที่ทำตามข้อเรียกร้องไม่ได้นั้น ม้นก็ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรขึ้นมา สู้บอกไปเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องอึดอัดใจ เพราะได้บอกไปแล้ว I am not in your shoes. ภาษาอังกฤษบอกว่าอย่างนี้ใช่ไหม? ยังไงๆ คนอ่านก็ไม่สามารถเข้าถึงสถานการณ์ของคุณได้ มีแต่คุณเองเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งวิเคราะห์ทีละลำดับด้วยตัวคุณเอง สิ่งไหนจะกังวล สิ่งไหนจะปล่อยวาง สิ่งไหนทำได้ สิ่งไหนทำไม่ได้ ยานอนหลับน่ะ เลิกกินเถอะ ถ้าไม่เลิกรู้สึกผิดนะ ยานอนหลับมันช่วยไม่ได้หรอก รังแต่จะทำให้เกิดผลเสียแก่สุขภาพตัวเอง เรื่องงานน่ะ ถ้าอยากทำก็ต้องหาต่อไปค่ะ ไม่ได้มีคุณคนเดียวที่ยังหางานไม่ได้ ยังมีอีกหลายๆ คนที่กำลังเครียดหางานอยู่เหมือนๆ กันนะคะ ถ้าทุกข์ใจ หรือไม่สบายใจอีก ก็มาเขียนอีกนะ ถ้าหากจะทำให้สบายใจขึ้นมาได้บ้าง จากคุณ : พธูไทย - [ 22 ก.ค. 47 05:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ตอบน้องท็อปค่ะ เรื่องงานกับ temp agency ก็ไปสมัครหลายที่เหมือนกัน เค้าก็ให้พิมพ์ดีดแล้วก็สัมภาษณ์นิดหน่อยๆ ว่าเรามีประสบการณ์อะไรมา อยากทำอะไร ที่ได้งานน่ะจาก Adecco ลองหาที่SFO Chronicle ก็ได้น่าจะมีเบอร์ หรือลอง craigslist ก็ได้ค่ะ ใน financial district ตรงถนน Montgomeryไม่รู้สะกดถูกหรือเปล่า ที่ในซานฟรานนะคะ มีองค์กรที่ให้คำแนะนำคนหางานทำ เดี๋ยวไปนั่งนึกชื่อสักพักแล้วจะกลับมาบอกค่ะ เขาจะเป็นห้องสมุดเลย บริษัทต่างๆ จะไปประกาศไว้ในแฟ้ม เขาอัพเดททุกเช้าเลยค่ะ แล้วมีไฟล์ไว้สำหรับทุกอาชีพ คนที่จะหางานก็ไปในห้องสมุดนั้นแหละ แล้วก็ไปถ่ายเอกสารเกี่ยวกับงานที่ต้องการ กลับบ้านก็ไปร่อนใบสมัคร ก็ได้ร่อนใบสมัครจากบริษัทในนี้เหมือนกัน สองสามแห่ง แล้วก็มีคนโทรมาเรียกไปสัมภาษณ์ นับว่าเป็นวิธีที่ค่อนข้างได้ผล แต่ว่าต้องเสียค่าสมัครสมาชิกถึงเข้าไปได้ จากคุณ : 94025 - [ 22 ก.ค. 47 05:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้าใจความรู้สึกคุณมากๆเลย สังคมชนบทแถวบ้านดิฉันเป็นแบบนี้เป๊ะ อ่านแล้วเห็นใจคุณจัง ไม่รู้จะแนะนำยังไงให้รู้สึกสบายใจขึ้นดี ก่อนอื่นคุณต้องทำใจให้สบายก่อน คุณกำหนดความคิดคนอืนไม่ได้ แต่คุณกำหนดจิตใจและความรู้สึกคุณได้นะคะ ทำใจให้สบายก่อน ถ้าคุณยิ่งคิดมากเท่าไร คุณจะรู้สึกผิดและคิดว่าตัวเองเป็นลูกที่อกตัญญู พ่อแม่ที่เมืองไทยมักคิดว่าเราอยู่ทางนี้มีชีวิตที่สุขสบายและมีเงินใช้จ่ายอย่างสบายมือ คุณต้องค่อยๆบอกและอธิบายคุณแม่คุณนะคะ ถึงท่านจะไม่เข้าใจทั้งหมดในครั้งเดียว แต่คุณก็ค่อยๆบอกไป พูดความจริงว่าแฟนเราก็ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา และสังคมที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองไทย คุณรู้สึกผิดเพราะคุณไม่สามารถสนองความต้องการให้กับครอบครัวอย่างที่คุณเคยตั้งใจไว้ใช่ไม๊คะ คุณรู้สึกว่าคุณทำให้แม่ผิดหวัง คุณเลยโทษตัวเอง ลองมองคนที่เขาแย่กว่าเราสิคะเผือคุณจะสบายใจขึ้น อย่าพยายามทับถมว่าปัญหาตัวเองมันเกินจะแก้ไข ยิ่งคิดมากก็บั่นทอนจิตใจ สู้ทำใจให้สบายและพูดกับแม่คุณให้เข้าใจ ถึงท่านจะผิดหวังที่เราไม่ได้ให้เงินอย่างที่ท่านต้องการ แต่อย่างน้อยท่านควรรู้ว่าลูกสาวของท่านเองต้องไม่สบายใจแค่ไหน ดิฉันว่าไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกต้องลำบากลำบนและทุกข์ใจหรอกค่ะ เพียงแต่เราอย่าให้ความหวังท่าน มีอะไรคุณต้องบอกไปตรงๆ พูดกับแม่แบบเปิดอกไปเลย อย่างน้อยคุยก็จะสบายใจขึ้น จะยกตัวอย่างเล่าให้ฟังเรืองหนึ่ง คนรู้จักคนหนึ่งแต่งงานกับคนเมกัน ตัวเขาเล่าให้ทางครอบครัวฟังว่าสามีเป็นเจ้าของกิจการ มีเงินทอง คือสร้างภาพให้สามีดูมีหน้ามีตา คนแถวบ้านก็จะได้พากันอิจฉาว่างั้นเหอะ ทีนี้ทางบ้านก็ติดต่อมาเรื่อยๆให้ส่งเงินให้ทีละหลายๆหมื่น เดือนหนึ่งขอสามรอบสี่รอบ ทีนี้ทำไงรู้ไม๊คะ ผู้หญิงคนนี้ต้องออกไปหางานทำสองจ๊อบ คือทำร้านอาหาร เช้าที่หนึ่ง กลางคืนที่หนึ่ง ไม่เคยหยุดงาน เงินทุกบาทที่ได้ต้องส่งให้ทางบ้านตามแต่จะขอมา เหมือนน้ำท่วมปากตัวเองเพราะสร้างภาพไว้เยอะและกลัวเสียหน้าหากจะบอกว่า สามีไม่มีเงิน เธอยอมที่จะทำงานหนักแบบไม่มีวันหยุด เพือหาเงินส่งให้ทางบ้าน แทนที่จะมีความสุขในการดูแลบ้าน ทำกับข้าวให้สามีทาน ชีวิตต้องวิ่งวุ่นงกๆ หาเงินเป็นเกลียว ทั้งที่สามีก็ส่งให้ทางบ้านเธอเดือนละ 300 เหรียญอยู่แล้ว แต่เธอคิดว่ามันดูน้อยเกินไปที่จะอวดชาวบ้าน ก็เลยหาเงินส่งเองเพิ่มไปอีกเดือนละ 400 เหรียญนี่ยังไม่รวมเงินต่างหาก ที่ทุกเดือนครอบครัวเธอจะต้องขอเรือยๆค่านั้นค่านี้อีก บอกตรงๆว่าเห็นแล้วสงสารและเวทนาค่ะ เคยแนะนำให้เขาบอกความจริงกับทางบ้านไปซะว่าแฟนไม่ได้รวย และมีเงินส่งให้แค่นี้เท่านั้น แต่เขาไม่ยอม เขายอมเหนื่อยดีกว่ายอมเสียหน้าและเรืองที่เขาทำงาน เขาก็ปิดไม่ให้ครอบครัวรู้เด็ดขาด ทางบ้านเขาก็คิดว่าเขาอยู่บ้านเฉยๆเพราะสามีรวย นี่แค่แรกๆที่มาอยู่เมกานะคะ อีกหน่อยดูท่าจะมีปัญหามากกว่านี้อีก วันๆแทบไม่ได้พักและหาความสุขไม่ได้เลย ขอโทษนะคะที่เขียนยาว อยากให้คุณสบายใจเลยยกตัวอย่างมาให้ฟัง ว่าเขาลำบากกว่าเราตั้งเยอะค่ะ เพราะว่าเขาไม่ยอมรับความจริง ยิ่งทำให้ตัวเองมีปัญหาเพิ่มพูนไปเรือยๆอีก คุณโชคดีมีสามีที่เข้าใจ รักษาเขาไว้ให้ดีๆ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอค่ะ เพียงแต่คุณจะเลือกทำแบบไหนก็เท่านั้นเอง ปกติไม่ค่อยชอบเขียนยาวๆเพราะเป็นคนเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเป็น แต่อ่านกระทู้คุณแล้วเห็นใจมากๆ อยากให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : ชะ ชะ ช่า ต่อหน้าฉัน - [ 22 ก.ค. 47 06:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นใจค่ะ แต่ถ้าอธิบายกันแล้วไม่รู้เรื่องก็ต้องเลิกอธิบาย ความเชื่อบางอย่าง เป็นความเชื่อฝังหัว เขาไม่โอนอ่อนตามด้วยคำพูดไม่กี่คำ เราเป็นลูกย่อมต้องกตัญญูกับพ่อแม่ เท่าที่เราจะทำได้ แต่หากพ่อแม่นำมาเป็นข้อต่อรองว่าควรจะได้เท่านั้นเท่านี้ ดิฉันว่ามันก็ไม่ค่อยจะถูกต้อง พ่อแม่ก็คนนี่แหละค่ะ มีถูกผิด หากคุณเครียดมากๆ ลองหยุดอธิบายสักพัก จากคุณ : mrs.night owl - [ 22 ก.ค. 47 06:47:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืม!! เห็นใจคุณเจ้าของกะทู้นะจะไม่ฟังหรือทำเป็นไม่สนนี่ก็แม่เรา แต่อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ บางทีแกอาจจะมองจากภาพคนอื่นหรือฟังจากคนอื่นมาโดยที่ไม่รู้จริงเห็นแจ้งแล้วเอามาเปรียบเทียบกับคุณ อันไหนที่เราพอจะช่วยเหลือได้ก็ช่วยๆไปแต่บางอย่างก็ต้องพูดบอกตรงๆมีขอบเขตกันบ้างไม่งั้นก็ไม่มีวันพอถ้าอธิบายแล้วยังพูดไม่รู้เรื่อง หรือไม่รับฟังเหตุผลของคุณ ลองหยุดติดต่อหรือโทรไปหาแกสักพักเว้นช่วงสักระยะหนึ่ง ให้คุณสบายใจดีไหมคะ อย่าทำร้ายตัวเองอย่างน้อยสามีคุณคนหนึ่งละที่คอยเป็นห่วงคุณ เป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ขำน้อง ชะ ช่า นึกยังไงร่ายซะยาวววว.... จากคุณ : zoli - [ 22 ก.ค. 47 07:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 กตัญญูเท่าที่จะกตัญญูได้ค่ะ ความกตัญญูเกินขนาดอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพจิต จากคุณ : อดีตเหยี่ยวข่าวสาว (Kala_mydog) - [ 22 ก.ค. 47 08:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไปค่ะ เพื่อวันข้างหน้าที่สวยงาม ตอนนี้นาก็ยังสอบใบขับขี่ไม่ผ่าน ไปสอบมาหนนึงแล้วได้แค่ 62% เอง เค้าตั้งไว้ืี่ที่ 75% ถึงผ่าน นาก็ท้อนะคะ แต่นาก็สู้คะ อ่านหนังสืออีกหน และก็จะกลับไปสอบอีกทีวันเสาร์นี้แหละคะ จากคุณ : natasa - [ 22 ก.ค. 47 08:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความกตัญญูต่อบุพการีเป็นสิ่งที่ไม่ควรละเลย แต่ก่อนช่วย คนอื่น ตัวเองต้องรอดก่อน การที่คุณคิดมากอย่างนี้ แสดงว่าคุณเป็นคนมีมโนธรรม รู้ ละอายต่อการกระทำ.....คุณเป็นลูกที่ดีค่ะ แต่คุณเป็นคน ไม่เข้มแข็ง ปริญญาทั้งหลายที่คุณได้รับมา มันถือมีดแทงหลังคุณอยู่ ทุกวัน มันทำให้ชีวิตของคุณเริ่มต้นที่ศูนย์ไม่ได้ จมไม่ได้ ในภาวะนี้คุณน่าสงสารยิ่งกว่า คนจบระดับการศึกษาภาค บังคับเสียอีก คำแนะนำ ๑. เลิกติดต่อกับทางบ้านซักพัก จนกว่าสภาวะจิตใจของ คุณจะดีขึ้น ๒.พยายามหางานทำไปเรื่อย ๆ อย่าท้อ ๓.หากพอมีเงินเหลือใช้ ส่งกลับจุนเจือทางบ้าน ตาม อัตภาพของตัว และสามี ๔. รีบสอบให้ได้ใบขับขี่โดยเร็ว และหาซื้อรถมือสองราคา ถูกซักคัน (หากสิ่งนี้จะช่วยเบิกทางให้คุณหางานทำได้เร็ว) บางครั้งการพยายามจะอธิบายอะไรมากเกินไป จะดู เหมือนกับแก้ตัว นิ่งเฉยดีกว่า คนอื่นจะได้เกรงใจ อย่าทำร้ายตัวเอง เพราะผลจะส่งถึงการทำร้ายคนรอบข้าง ทางอ้อม คุณทุกข์ สามีในฐานะคนใกล้ชิดที่สุด ก็ทุกข์ และบุพการีจะยิ่งทุกข์กว่า หากทราบว่าลูกทุกข์..... ขอบอกว่าจะเป็นบาป หากเราก่อความทุกข์ให้กับคนที่รัก เรา จากคุณ : fudge-a-mania - [ 22 ก.ค. 47 08:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เคยเครียดทำนองนี้เหมือนกันนะค่ะ แต่พอดีตัวเองเป็นคนพูดตรงมาก คิดยังไงก็พูดไปยังงั้น คือ ไม่พยายามอ้อมค้อมกับพ่อแม่ ถ้าเค้าขอเงินมา ถ้าเราไม่มีให้ ก็บอกว่าไม่มี รู้สึกแย่เหมือนกัน เพราะมันรู้สึกเหมือนกับว่า เราทำให้เค้าผิดหวัง แต่เหตุการณ์ต่างกับเจ้าของกระทู้นะ เพราะตอนเราอยู่เมืองไทย เราก็ไม่ได้ส่งเสียเงินทองให้เค้า พอหลังแต่งงาน จะให้เราทำ มันก็ยังไงอยู่ เพราะเราก็ไม่ได้ทำงาน ไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง แต่ถ้ามีก็ให้ ถ้าไม่มี ก็ไม่ให้ เค้าเคยรบเร้าขอนะ เพราะคิดว่าแต่งงานกับฝรั่ง ยังไงก็มีมากกว่าเค้า เรางี้อธิบายจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ไป ๆ มา ๆ ให้เค้ามาเห็นชีวิตความเป็นอยู่ที่นี้เอง ดูเหมือนเค้าจะเข้าใจขึ้นเยอะ (เค้าถึงว่า สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น 55 ) แต่ก็ยังมีขออยู่บ้าง เราก็ให้บ้างเท่าที่ให้ได้ ไม่ให้เท่าที่เค้าขอ เราก็บอกนะว่า เรามีครอบครัวของเราเอง ที่จะต้องนึกถึงก่อน มีลูกต้องเลี้ยงดู สามีไม่ได้รวยอะไร ถ้าทางบ้านขัดสน ขนาดไม่มีข้าวจะกิน เจ็บป่วยไม่มีเงินรักษา อย่างนั้นก็คงเป็นอีกแบบหนึ่ง เรื่องงานเราว่า ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ หา ทำอย่างพี่เมย์แนะนำก็ดีนะค่ะ แล้วก็เป็นห่วงด้วยค่ะ อย่าใช้ยานอนหลับต่อไปเลยนะค่ะ มันจะทำให้เครียด เสียสุขภาพกว่าเดิมอีก ถ้าเครียดมาก ๆ ก็พยายามออกกำลังกาย คงช่วยได้บ้าง เรื่องทางบ้าน คิดว่าควรโทรหาน้อยลงนะ ถ้าโทรไปแล้วมีแต่ทุกข์ ก็น่าจะไม่ต้องโทร แรก ๆ เราเองก็เคยเป็น โทรไปทีไร มีแต่เรื่องทุกข์ ๆ เครียดมาก ไม่ใช่แค่เราด้วย สามีก็เครียดตาม เลยพยายามไม่โทร แต่ตอนนี้พ่อแม่ดูจะเข้าใจมากขึ้น เราเองก็พยายามไม่เก็บเอาคำพูดเค้ามาคิดด้วยล่ะ เลยไม่เครียดแล้ว เล่าเรื่องตัวเองให้ฟังนะค่ะ เพราะคิดว่าคงมีอีกหลายคนที่เจอปัญหาแบบเดียวกัน จากคุณ : gw - [ 22 ก.ค. 47 09:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณต้องหัดปล่อยวางค่ะ ปัญหาของคุณมี ๒ อย่าง อย่างแรกเรื่องหางานทำแล้วไม่ได้ ตรงนี้ก็ต้องค่อยคิดค่อยทำไปนะคะ แต่ปัญหาที่ ๒ ที่พ่อแม่ของคุณเรียกร้องยังกับนายเงินหน้าเลือดไม่รู้จักหยุดจักหย่อน แถมมีโอกาสที่จะเอาเปรียบคุณได้เท่าไหร่ก็ไม่รั้งมือเลย คุณต้องตัดใจค่ะ เค้าขอในสิ่งที่ทำให้ไม่ได้ ก็ต้องเลิกพูดกับเค้า โทรไปเสียค่าโทรแล้วยังเครียดไปนาน ก็อย่าโทรไปเลยค่ะ เค้าจะทำลายความสุขของคุณอย่างชนิดไม่ให้กินได้นอนหลับ ก็เพื่อจะเอาเงินของคุณเท่านั้น ลองคิดดูดีๆนะคะว่า พ่อแม่อย่างนี้ สมควรได้รับ "ความกตัญญู" ไหม เขาเรียกร้องเอาจน "ความกตัญญู" มันสูญเสียซึ่งความหมายไปหมดแล้วค่ะ ก็ไม่ต่างกับพวกขายลูกไปเป็นโสเภณีเท่าไหร่นัก ขออภัยนะคะที่พูดอย่างนี้ ถึงบุพการีของคุณ แต่พฤติกรรม การกระทำมันตัดสินคนน่ะค่ะ ถ้าคุณอยากให้เค้ากระหน่ำเฆี่ยนด้วยความสำนึกผิดว่าไม่ได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างไปทูลเกล้าถวายให้ ก็โทรไปหาเรื่อยๆเถอะค่ะ เขาไม่มีสิ่งอันเป็นมงคลที่จะพูดให้คุณได้สัมผัสแม้แต่น้อย ดิฉันเลี่ยงสิ่งอันเป็นอัปมงคลต่อชีวิตค่ะ ความสุขของชีวิต เป็นสิ่งที่เราต้องกัดฟันสร้างขึ้นมาค่ะ และไม่มีใครมาทำให้เรามีความทุกข์ได้ นอกจากตัวของเราเองค่ะ คุณไปยอมให้เขาคอนโทรลคุณมาตลอดชีวิตแล้ว มันก็สลัดหลุดได้ยาก แต่เชื่อเถอะค่ะ ตัดไปซะ อย่าติดต่อไปสักพัก ถ้าโทรกลับไปหาแล้วเอาแต่ความอัปมงคลมาทำลายความสงบของคุณอีก ก็ต้องตัดอีกค่ะ อย่า "ปล่อย" ให้เค้าทำลายคุณ แต่ถ้าคุณสลัดไม่หลุด ก็ไม่มีใครทำอะไรให้ได้หรอกค่ะ ความเป็นทาส มันเกิดขึ้นได้ค่ะ แม้แต่ในครอบครัว กับคนที่สมควรจะให้ความรักเรา แต่ถ้ากลับเอาความผูกพันเยื่อใยของแม่ลูก มาเป็นโซ่ตรวนพันธนาให้เราส่งส่วยเหมือนข้าทาส ก็มีแต่ตัวคุณเองเท่านั้นค่ะที่จะสลัดโซ่ตรวนนั้นเอง ตราบใดที่คุณยังปล่อยให้เค้ามาทำลายความสุขความสงบในชีวิตของคุณ คุณก็ไม่มีวันแก้ปัญหาได้หรอกค่ะ ต้องรู้จักหัดเซย์โน ถ้ามันยากเกินไป ก็ถอยไปตั้งหลัก อย่าโทรไป อย่าติดต่อไป แล้วตัวเองทำใจให้สงบ concentrate กับการปรับตัวให้เข้ากับสังคมที่นี่ก่อนเถิดค่ะ มันไม่ใช่ของที่ทำได้ง่ายอย่างที่คุณก็ตระหนักด้วยตัวเองอยู่แล้ว การสร้างครอบครัวใหม่มันก็ยากมากอีกด้วย อย่าเอาความเห็นแก่ตัว ความต้องการฉวยโอกาสจากทางบ้านมาผลักให้คุณล้มลุกคลุกคลานจนไม่มีวันเงยหัวขึ้นมาได้เลยค่ะ อาจจะฟังดูโหดร้ายใจทมิฬไปหน่อย แต่เชื่อเถอะค่ะ ถ้าเราปล่อยไป คนก็ไม่สำนึก ก็กดดันอยู่เรื่อย ยิ่งให้ก็ยิ่งเอา ได้คืบจะเอาศอก เค้าขอมาห้าหมื่น ต่อให้คุณไปขายตัวเอามาให้เค้าก็ไม่ตระหนักถึงความยากลำบากของคุณหรอกค่ะ มีแต่จะขอมากขึ้น ในเมื่อตัวคุณเองก็ยังลุกไม่ได้อยู่อย่างนี้ จะไปกะเตงทั้งแม่ทั้งน้องทั้งหลานอีกทำไม ในเมื่อเค้าไม่ยอมเข้าใจ และฟังดูก็ไม่ได้รักได้แคร์อะไร คุณจะไปแคร์เค้าทำไมคะ ตัดหางปล่อยวัดไปสักปีสองปี วันหลังก็จะเสียงอ่อนเองค่ะ ขอย้ำนะคะ ชีวิตของคุณจะยากลำบากหนักหนาสาหัสกว่านี้อีกมากเลยค่ะ ถ้าคุณยังไม่ยอมหัด เซย์โน นะคะ ยังมีคนคอยรุมทึ้งคุณอยู่อีกเยอะค่ะ แต่คุณต้องตัดสินใจเองค่ะที่จะแสดงถึงความใจแข็งไม่ให้เค้ามาตอดเอาๆอยู่ตลอดเวลาน่ะค่ะ อย่าไปคิดถึงเค้าสักพัก เลิกกินยานอนหลับ เพราะมันอาจทำให้ดีเพรสมากขึ้นไปอีกค่ะ พยายามลืมทางบ้าน คุณต้องทำค่ะ เพื่อตัวคุณเอง ถ้าคุณเสียสติไปเสียแล้ว ต่อไปเมื่อถึงเวลาที่จะช่วยเหลือทางบ้านจริงๆ เค้าก็ไม่มีใครแล้วค่ะ พ่อแม่เค้าล้ากับการต่อสู้ของชีวิตไปแล้ว ก็หวังที่จะเกาะคุณเท่านั้น แต่ถ้าคุณเองก็ยังเอาตัวไม่รอด ปล่อยให้เค้าเกาะ ก็จะจมน้ำตายกันไปหมดน่ะค่ะ คิดตรองให้ดีๆนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : พวงร้อย - [ 22 ก.ค. 47 09:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากนะคะพี่ เดี๋ยวจะลองไป Adecco ที่ Berkeley ดูค่ะ (บ้านหนูอยู่อีส เบย์ค่ะ) จากคุณ : SFO-CNX - [ 22 ก.ค. 47 09:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อย่าคิดมากเลยค่ะ เสียสุขภาพจิตเป่ลาๆ คุณเองก็ใช่ว่าจะนิ่งดูดายนี่นา งานการก็วิ่งหา เอาเป็นว่าให้เท่าที่จะให้ได้ดีกว่าค่ะ ไม่มีเงินให้ใช่ว่าจะอกตัญญู กตัญญูทำได้หลายทางค่ะ ค่ะแถวบ้านเราต่างจังหวัดก็คิดกันแบบนี้เหมือนกัน แต่พอดีเราเป็นคนเงียบๆก็เลยไม่มีใครตอแยด้วย...ก็ดีไปอย่าง! จากคุณ : petunia lover - [ 22 ก.ค. 47 09:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ เห็นด้วยกับความเห็นของเพื่อนๆทุกคนค่ะ ชิวิตเราน่ะปัจจุบันเราเป็นคนเลือกทางเดินของเราเอง ทำวันนี้ให้ดีที่สุดทำตัวให้ตัวเองมีความสุขอย่าเอาเรื่องที่ทำให้เครียดมาคิดมากน่ะคะ เดี๋ยวครอบครัวทางนี้จะแย่ไปด้วยน่ะคะ ถ้าครอบครัวเราที่บ้านไม่เจ็บป่วยอดอยาก ไม่มีข้าวจะกินอย่างคุณ gw ว่าก็ไม่ต้องคิดมากคะ เราไม่มีก็คือไม่มี คิดว่าเลิกโทรกลับบ้านสักพักก็ดีคะ เอาใจช่วยน่ะคะ ขอให้หางานได้ค่ะ มีอะไรถ้าไม่รู้จะคุยกับใครก็เข้ามาคุยกับเพื่อนๆในห้องนี้น่ะคะ จะได้สบายใจขึ้นเพื่อนๆห้องนี้น่ารักทุกคนค่ะ จากคุณ : Huiling - [ 22 ก.ค. 47 10:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 It is a learning and education phase...............to teach your family at home so they will not be so demanding or selfish. They should wish your success.............and if you can give them something, or help them it is a blessing, not a duty to them. to put so much stress on you---may ultimately cause the failure of your family and any success you might have. Your family's problems are their problems---if you do not take care of your family and your success first..............they will drag you down and no one will be successful. Your family with husband should be #1. Rest of relatives have to be #2 or less. If you let their demands bring you down, you will be depressed and will not succeed at anything. Besides with your degrees----it does not mean you can easily get a job, it depends on what you have studied and what the job market is for that training. Degrees do not mean anything in the job market if there is no demand for your field of study. Can be a nuclear engineer, but may not be able to find a job except at a very few sites. Much training---but of no use if no demand. Many students think only to get a DEGREE----they do not think of the job market and the usefulness. The same problem if my husband (he is doctor) would have if he was to try and work in Thailand--even with his education, must be willing to adapt to country where you may want to work. As I know it is not the problem of worker in Thailand because he cannot speak Thai---it is his  problem.  And he must accept that and learn Thai if he wish to work in Thailand. and vice versa for Thai to work in US Placement agency can help you find a job, depends on your training and knowledge. *You  need an avocate and someone who will care for you as a sister and assist you and teach you I feel you husband is* แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 47 10:59:34 จากคุณ : sri123 - [ 22 ก.ค. 47 10:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ Depress คะ อย่างน้อยคุณก็รู้ตัวคุณเองว่า ตอนนี้เป็นไข้โรค Depress คุณต้องรักษาโรค Depress ให้หายด้วยตัวคุณเองให้ได้ อย่าใช้ยานอนหลับหรืออะไรทั้งนั้นนะคะ มันอันตราย คุณเองก็เรียนมาได้ปริญญาตั้งหลายใบ คิดว่าคุณเป็นคนที่มีสติปัญญาความสามารถมากอยู่แล้ว ตั้งสติตนเองนะคะ ค้นให้พบตัวตนเองว่าเราจะเดินไปทางไหน ตอนนี้ตั้งสติมั่นนะคะ เขียนระบายออกมาเพื่อวิเคราะห์ด้วยตัวเองค่ะ ถึงข้อดีข้อเสียและปัญหาที่ประสพอยู่ และหนทางแก้ปัญหาทีละข้อ ทีละข้อไป เท่าที่ดิฉันวิเคราะห์ดู คุณมี 3 ปัญหา 1) ตอนนี้คุณมีปัญหากับทางบ้านที่เมืองไทย คุณตัดปัญหาไปเลยค่ะ ในระยะนี้คุณโทรไปให้น้อยลง หรือบอกความจริงไปเลยว่าเราไม่มี และเรายังลำบากอยู่ ส่วนเรื่องหลานน่ะ ตอนนี้คุณทำเฉย ๆ ไปได้เลย เพราะฝรั่งน่ะ เขาจะไม่สนใจเรื่องแบบนี้หรอกเขาสนใจเฉพาะครอบครัวของเขาเองเท่านั้น และคุณเพิ่งแต่งงาน อีกไม่นานคุณก็อาจมีลูกของตนเอง 2) เรื่องปัญหา หางานทำ คุณต้องทำใจสู้ ๆ ค่ะ ถ้าอยากทำงาน งานในครัว พนักงานเสริฟ ร้านอาหารไทย รู้สึกจะหาง่ายที่สุด คุณลองเปิดสมุดโทรศัพท์ แล้วลองโทรไปสมัครงานซิคะ ทำๆ ไปก่อนถ้าคุณต้องการเงิน ระหว่างรองาน Office จะหางานดี ๆ แบบเมืองไทยน่ะ หาไม่ง่ายหรอกนะคะ เขาบอกว่าไม่กีดกัน ผิว เพศ อายุ น่ะไม่จริ๊ง ไม่จริงค่ะ ถ้าสมัครงานเขาจะเลือกตามลำดับ ฝรั่งขาว อเมริกันนิโกร แม๊กซิกัน ญี่ปุ่น เกาหลี ฟิลิปปินส์ แล้วถึงจะมาเอเซียและชาติอื่น ๆ นี่เฉพาะพวกที่เกิดในอเมริกา นะคะ ถ้าเป็นพวกที่ Immigrant มาใหม่ ๆ ละก็ลืมไปเลย ขอโทษนะคะถ้าความจริงมันทำให้ยิ่งท้อแท้ เราต้องยอมรับความจริง ที่ดิฉันพบมานะคะ เธอเป็นหมอมาจากประเทศละตินอเมริกันรอใบอนุญาตแพทย์และใบเขียว ยังยอมมาเป็นเด็กเก็บถ้วยชามเลย การหางานน่ะ ต้องพยายามและอดทนค่ะ เรียกว่าแทบจะ Knock Door เลยทีเดียว คุณน่ะดีกว่าพวกที่เขามาแบบโรบินฮู๊ดหลาย ๆ เท่า เขาต้องทำงานเพื่อการดำรงชีพอย่างน้อยก็ต้องพอค่าเช่าบ้าน ค่ากินค่าอยู่ล่ะ คุณมีคนข้างกายที่ดีอยู่แล้ว รักษาตัวคุณและเอาใจสามีคุณดีกว่า และถ้าอยากทำงานก็ค่อย ๆ หา ไปนะคะ 3) คุณมีเพื่อน คนไทยหรือเปล่าคะ บางทีเพื่อนคนไทยเขาอาจจะแนะนำเรื่องบางอย่างให้คุณได้บ้าง เช่นเรื่องงานหรือเรื่องการดำรงชีวิตในประเทศนี้ อาจชวนกันไปวัดบ้าง ปรับทุข สุข กันบ้าง (ไม่รวมเพื่อนไม่ดีนะคะ) เพราะสอบใบขับขี่นี่จริง ๆ แล้วจะง่ายมาก ขอเขาสอบเป็นภาษาไทยซิคะ เขาสอบได้กันเกือบเต็มร้อยทั้งนั้น ดูข้อสอบจากสมุดหน้าเหลืองของไทยไง อ้อ หางานร้านอาหารไทยน่ะจากหนังสือพิมพ์ภาษาไทย ซิคะ เยอะแยะไปหมดเลย หากคุณไปทำงานร้านอาหารไทย คุณก็จะมีสังคมขึ้นมาหน่อย ได้มีคนคุยด้วยไม่เหงา ไม่ต้องคิดมากอยู่กับบ้านเฉย ๆ หรือระหว่างนี้ ถ้าคุณไม่อยากทำงาน คุณก็หาที่เรียนสร้างเสริมประสพการณ์ความรู้ซิคะ ไม่ว่าจะเรียนภาษาเพิ่มเติม เรียนวิชาชีพอื่น ๆ ที่คิดว่าตนเองชอบ ค่อย ๆ คิด ค่อยๆ ตั้งสตินะคะ ทุกปัญหามีทางออก ขอให้โชคดีนะคะ จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 22 ก.ค. 47 11:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เพิ่มเติมจากที่หลายๆคนพูดไว้ดีแล้วนะ เรื่องติดต่อทางบ้าน คุยกันแล้วมันลำบากใจนัก จะไม่ติดต่อเลยก็กระไร ใช้วิธีเขียนจดหมายซิ เล่าเรื่องที่เราอยากเล่า เขียนไป ไม่มีใครมาคอยถามสิ่งที่เราไม่อยากตอบ แล้วยังได้ติดต่อกับที่บ้านอยู่ด้วย เรื่องเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่น รู้สึกจะเป็นคลาสสิกของสังคมไทย เพราะที่บ้านก็เคยทำ (ฟังแล้วน้ำตาตกเลย) วิธีนึง คือ เปลี่ยนเรื่องพูด แล้วก็อย่าเปิดโอกาสให้เขาพูดมาก(กว่า) เราก็คุยๆไป ว่าเราเป็นยังไง สบายดี (เรื่องไม่ดี ก็ไม่ต้องเล่า) พูดเสร็จวางหู ..จบไปครั้ง หลักๆเลย คือ ต้อง*ทำใจ*จริงๆ ว่าเขาเป็นของเขาอย่างนั้น ค.รู้สึกผิดเนี่ย ถ้าไม่หายไปจากใจ จะทำให้เกิดปัญหาเรื้อรังทางใจที่แก้ไม่ได้ แล้วยานอนหลับพวกนี้ ทานๆไป บางทีถ้าไม่ระวัง อาจเพิ่มปริมาณมากขึ้นเองโดยไม่รู้ตัว แล้ววันหนึ่งอาจไม่ได้ตื่นขึ้นมากอีก (เห็นมาแล้วกับคนใกล้ตัว) ปล. แวะทักศรีนะ ไม่ได้เห็นตั้งนาน เผอิญพอดี มีเพื่อนที่เคยคบจบnuclear engineering เรียนแทบตายกว่าจะจบมาได้ พอจบก็หันมาทำคอม. ตอนนี้แปรไปเป็น database admin ไปซะแล้ว จากคุณ : Overseas - [ 22 ก.ค. 47 12:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นค่านิยมผิดๆ ของคนไทยในชนบท ยืนยันว่ามีอีกจำนวนมากที่คิดเช่นเดียวกับคุณพ่อคุณแม่คุณเจ้าของกระทู้ ว่าแต่งงานกับต่างชาติแล้วจะต้องมีเงินจำนวนมากส่งให้ทางบ้านที่เมืองไทย เรื่องการส่งเสียพ่อแม่เป็นสิ่งที่ดีที่ลูกควรทำแต่ต้องไม่ทำร้ายตัวเองและครอบครัว เห็นด้วยกับคุณพวงร้อยว่า คุณควรขาดการติดต่อสักระยะ และตั้งหลัก ขณะเดียวกันก็หางานทำแต่ไม่ถึงกับต้องเครียดจนถึงกับทำร้ายตัวเอง คุณเชื่อไหมว่าในเมืองไทย ในชนบท พ่อแม่เขาอวดบ้านโต ข่มกันรวย โดยไม่ได้ดูว่าลูกสาวได้เงินจากที่ใดมา ซึ่งบางทีมันก็เป็นธรรมดาที่คนเรียนสูงจบปริญญาโท อาจจะมีเงินส่งให้พ่อแม่น้อยกว่าคนเรียนไม่สูงแต่มีสามีรวย เป็นความเจ็บช้ำใจของคนเป็นลูกมานักต่อนัก ทำใจให้สบายนะคะ ขอให้คุณโชคดี จากคุณ : เหยี่ยวสาว - [ 22 ก.ค. 47 12:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หาหนังสือ ที่เขียนเรืองราวเกี่ยวกับการหางาน การดำเนินชีวิตที่แท้จิรงของ คนที่อยู่อเมริกาไหมคะ ว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คนทั่วไปที่เมืองไทยคิด ส่งให้อ่าน      เชื่อว่าคุณยังอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก อีกสักพัก          เชื่อมั่นว่าคุณจะได้งานอย่างแน่นอน               ค่อยๆ หานะคะ ด้วยการรักษาทั้งสุขภาพ                   กาย                       ใจ                             ตอนหาปล่อยวางเรืองทางบ้าน  เข้าใจทางบ้านนิดนึงว่าเขาไม่เห็นภาพที่แท้จริงของที่นี่ มีแต่ อีกโลกนึงในสมองของคนไทย หลายๆ คนที่ไม่เคยออกมา จากตรงนั้น สื่อที่สามารถ ส่งให้เห็นภาพที่แท้จริงก็น้อย บางทีเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคนอื่นได้นะคะ แต่เปลี่ยนตัวเราได้ เราสามารถอธิบาย ให้เขาเข้าใจได้ แต่เขาจะเข้าใจหรือไม่ก็ต้องขึ้นกับหลายๆ ปัจจัย อันนี้ต้องทำใจค่ะ  มองภาพกว้างๆ มุมสูงๆ ให้ใจสบายๆ มองปัญหาที่พบ ค่อยๆ หาทางค่ะ   เป็นกำลังใจนะคะ  เหนื่อยนักก็พัก โทรค่ะ                        ปล. บางทีวิธี แบบที่พี่หมูแดงใช้ ก็เป็นวิธี ที่ฉลาดคะ         แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 47 14:12:13 จากคุณ : ตถตา - [ 22 ก.ค. 47 14:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 นอนไม่หลับ กลับมาเปิดอ่านกระทู้ตัวเองแล้วตกใจ อ่านความเห็นของทุกคนแล้วร้องให้เลย ขอบคุณทุกคน ขอบคุณมากๆ ที่ไม่ซ้ำเติมว่าเราเป็นคนอกตัญญู ดีใจที่ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ที่เราต้องเผชิญอยู่ เราเครียดจริงๆถึงได้ต้องระบายออกมาก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจ แต่ขอเพิ่มเติมความเห็นซักสองเรื่อง 1. เรื่องอธิบายให้ที่บ้านเข้า ลำพังน้องสาวคงพอเป็นไปได้ แต่สำหรับแม่เราคงยาก เพราะเขาเป็นของเขาอย่างนี้มานานแล้ว ขนาดสร้อยทองให้เราวันแต่งงาน เขายังเอากลับคืนไปเลย เราเคยคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ว่าเราไม่มีเงิน ชุดชั้นในไม่เคยซื้อเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เสื้อผ้าที่ใส่เอามาจากเมืองไทย รองเท้าเราจะให้แฟนพาไปซื้อตาม Garage Sale เพราะมันถูก สงสารสามีเขาทำงานหนักมาก เงินที่ได้มาแทบไม่เหลือ แต่ละเดือน ต้องจ่าย Child Support เยอะมาก แล้วภรรยาเก่าก็ชอบเอาลูกมาทิ้งไว้ที่บ้านเป็นเดือน เพราะช่วงนี้ปิดเทอม เมื่อก่อนที่เราจะมาอยู่ที่นี่เขาจะเอาเด็กไปไ้ว้ที่ Child Care เด็ก 10 ขวบรับไม่ได้ที่จะไปอยู่ Child Care เราต้องเจียดเงินที่เหลือมาซื้ออาหาร เสื้อผ้า ขนมให้เวลาเด็กมาอยู่ด้วย ตรงนี้ไม่ค่อยแฟร์เพราะแม่เด็กก็รับเงินไปเต็มๆ แต่มันเป็นกฏหมาย อีกอย่างเด็กไม่ผิดเพราะเขารักพ่อของเขา และก็เคารพเรามาก เชื่อฟังเรามากด้วย สามีเราเองก็ดวงไม่ดีโดน TAX negotiator โกงเงินเอาไปใช้ส่วนตัว ไม่จ่าย ภาษี IRS ปี 2001 Tax refund ที่จะได้คืนตั้งแต่ปี 2003 และปี 2004 ก็โดนอายัดเพราะ TAX ปีก่อนหน้ายังค้างอยู่ ตอนนี้มีเงินเท่าไหร่ก็ทุ่มจ่ายทนายเพื่อฟ้องร้องเอาเงินคืนจาก TAX Negotiator ขี้โกงคนนี้ ทั้งเราและสามีเคยติดต่อทางตำรวจให้ช่วยดำเนินการ ตำรวจก็ดันเป็นคนเม๊กซิกันด้วยกันกับTAX Negotiator ขี้โกงคนนั้น เรื่องเงียบสนิทเลย สาเหตุที่จ้าง TAX negotiator เมื่อสามปีก่อน เพราะสามีขาย Stock ได้เงินมาแต่ไม่รู้ว่าต้องจ่าย TAX เท่าไหร่ ประกอบกับอยากให้ TAX น้อยที่สุดเลยจ้าง พร้อมให้เงินสดรวมทั้งหมดเกือบ 90,000 เหรียญสหรัฐฯ เพิ่งมารู้ความจริงว่าโดนโกงตอนนที่สามีทำเรื่องกรีนการ์ดให้เราเมือปี 2002 จนถึงตอนนี้ยังทำอะไรคนโกงคนนี้ไม่ได้เลย ตอนนี้ก็เทเงินหมดตัวรอทนายทำเรื่องฟ้องศาลอย่างเดียว เห็นทนายบอกว่าต้องรอกันเป็นปีๆกว่าเรื่องจะจบ เราเคยบอกแม่เรื่องนี้ แม่ก็ถามตลอดว่าเมื่อไหร่จะจบ จะได้เงินเท่าไหร่ เราไม่รู้ เราไม่รู้ด้วยซ้าว่า จะได้อะไรหรือเปล่า เวลาเราบอกแม่ว่าจ่ายทนายไปเท่านั้น เท่านี้ แม่ไม่สนใจ แม่คอยถามแต่เมือไหร่จะจบ และ จะได้เงินเท่าไหร่ คนเราเวลาดวงตกนะ อะไร ๆ รอบด้สนมันดูแย่ไปหมดเลย 2.เรื่องสอบใบขับขี่ ที่เราสอบไม่มีภาษาไทย ทีแต่อังกฤษกับเสปน เท่านั้น ข้อสอบภาษาไทยจะมีในพื้นที่ที่มีกลุ่มประชากรไทยมากพอที่หน่วยงาน DPS จะอนุญาติให้มีข้อสอบภาษาไทยได้ มันไม่ได้ทีในทุกรัฐ แล้วก็เพราะยังไม่มีใบขับขี่การวิ่งหางานตามร้านอาหารก็ไม่รู้จะไปยังไง เคยโทรไปตามร้านอาหารบางที่ก็มีงานให้นะ แต่พอเช็คระยะทางแล้วตั้งเกือบ 100 ไมล์ จากบ้าน การไปทำงานก็ต้องติดรถสามีแต่ เวลาทำงานไม่ตรงกัน สามีเลิกงานห้าโมงเย็นแต่ต้องกลับมาบ้านประชุมทางไกลทางโทรศัพท์วันเว้นวันจน สามทุ่ม บ้าง สี่ทุ่มบ้าง แล้วถ้าต้องขับรถไปรับก็ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง ทุกวันมันเป็นไปไม่ได้ เคยทำล้างจานร้านอาหารอยู่เดือนหนึ่งต่องตัดสินใจเลิกเพราะ เดือนเดียว สามีต้อง หนีประชุมถึงหกครั้ง ไปทำงานสายบ่อยเพราะงานเราเริ่ม 10.00 เขาเริ่มงาน 8.00 เขาเลิกงาน 5.00 แต่เราเลิก 11.00 แล้วประชุมทางไกลทางโทรศัพท์เริ่มสองทุ่มถึงสามทุ่มครึ่ง โดยเฉลี่ย เรากลัวว่าขืนทำไปมีหวังสามีคงต้องโดนบริษัทไล่ออกแน่ๆ เรามีจักรยานอยู่คันหนึ่งที่บ้าน ย่านที่เราอยู่ไม่มีคนไทยเลย ไม่มีแม้แต่คนเอเซีย หลายๆครั้ง ก็ถีบจักรยานไปสมัครงาน ไกลมากถีบเป็นชั่วโมงเลย สุดท้ายก็เงียบจ้อย ไอ้เรื่องกีดกัน มีจริงๆนะ เราเชื่อว่ามีจริงๆ แต่พูดตรงๆไม่ได้ อย่าหาว่าเราอคติเลย เราพยายามแล้วแต่ก็ไม่เห็นผลเลย เหนื่อยมากตอนนี้ จากคุณ : Mrs.Depress - [ 22 ก.ค. 47 15:05:01 A:4.231.131.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 เพิ่มเติมนิดนึง ใบขับขี่ตกน่ะเป็นภาคปฏิบัติค่ะ สอบมาหลายรอบแล้ว จนเขาต้องออกใบให้เรารออีกหลายเดือนกว่าจะไปสอบใหม่ได้อีก จากคุณ : Mrs.Depress - [ 22 ก.ค. 47 15:16:05 A:4.231.131.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณไม่ใช่คนอกตัญญูหรอกค่ะ ออกจะกตัญญูมากเกินไปด้วยซ้ำ เท่าที่อ่านดูแล้วคุณลำบากมากนะคะ ดีที่สามีเข้าใจและคอยเป็นกำลังใจให้ แต่คุณเองก็ต้องรักษาตัว และต้องเป็นกำลังใจให้กับสามีคุณด้วยนะคะ ยานอนหลับก็หยุดกินซะเถอะค่ะ มันไม่ได้ช่วยให้คุณดีขึ้นหรอกค่ะ แถมจะมีผลข้างเคียงระยะยาวเสียด้วยซ้ำ ดิฉันเองก็มีปัญหากับแฟนเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกต้องส่งเงินให้พ่อ แม่ พี่ น้อง ในประเทศเขา ส่วนใหญ่คนจะต้องช่วยตัวเองให้รอดก่อนน่ะค่ะ พ่อแม่ก็พยายามสอนให้ลูกเอาตัวรอด แต่เขาจะไม่คอย support หรือ ประคบประหงมลูกเหมือนกับคนทางเราหรอกค่ะ อย่างของแฟนเราพ่อกับแม่เขาจะมีเงินก้อนหนึ่งเก็บไว้ให้ลูกแต่งงานแล้วก็ถือว่าเขาได้ทำหน้าที่แล้ว แต่ส่วนใหญ่ของเงินที่พ่อกับแม่เขาหากันมาทั้งชีวิตก็ต้องเก็บไว้เพื่อตัวเองเวลาแก่ตัวลงแล้วต้องรักษาตัว เพราะลูกๆ ก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบครอบครัวของตัวเองต่อไป ยังงัยคุณก็ต้องคิดถึงครอบครัวของคุณกับสามีมาก่อนนะคะ เรื่องความกตัญญูนั้นน่ะ ถ้าทำไปแล้ว เราเดือนร้อน สามีเราก็พลอยแย่ไปด้วย แล้วทีนี้ใครจะมาช่วยครอบครัวคุณละคะ การช่วยเหลือก็ต้องมีขอบเขตเหมือนกัน เรื่องใบขับขี่ก็พยายามใหม่แล้วกันค่ะ เวลาคุณจะทำอะไรซักอย่าง ขอให้เต็มที่กับมันนะคะ อย่าเอาเรื่องกังวลต่างๆ มารวมเก็บเอาไว้ มันจะรบกวนสมาธิมากๆ แล้วก็ไม่เป็นผลดีกับคุณเลย การทำสมาธิฝึกจิตจะช่วยให้จิตใจเราเข้มแข็งขึ้นได้นะคะ ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : tjcc (tjcc) - [ 22 ก.ค. 47 16:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เข้าใจและเห็นใจเจ้าของกระทู้ค่ะ แต่อ่านที่แม่บ้านทุกคนเขียนไว้แล้ว ก็ไม่มีคำแนะนำอย่างอื่นให้อีก ทุกๆท่านเขียนกันไว้ดีมาก ดิฉันคนตกงานอ่านแล้วก็พลอยมีกำลังใจไปด้วย เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ จากคุณ : ลูกน้ำสีส้ม - [ 22 ก.ค. 47 17:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาอ่านและมาให้กำลังใจค่ะ ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี คิดว่าถึงคุณจะอธิบายยังไงทางครอบครัวคุณที่เมืองไทยคงไม่สามารถเข้าใจได้ง่ายๆ แค่อยากบอกว่าถ้าคุณอัดอั้นตันใจมาพุดมาคุยกันได้ที่นี่นะคะ ที่นี่มีเพื่อนค่ะ จากคุณ : บัวชมพู๊ชมพู - [ 22 ก.ค. 47 18:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ปัญหาที่คุณเจอทุกคนก็เคยเจอค่ะ แล้วมันก็จะผ่านไป เท่าที่ฟังดู คุณมีความผูกพันกับทางบ้านมากซึ่งก็เป็นเรื่องปกติของลูกสาวคนไทย ดิฉันเคยปรึกษาปัญหาทำนองนี้กับเพื่อนอเมริกัน เขาบอกว่าลูกผู้หญิงมักจะหลีกไม่พ้นเรื่องที่ต้องมีคนมาคอยบอกคอยถามว่าให้ทำโน่นทำนี่ เริ่มตั้งแต่แม่ ครูที่โรงเรียน จนกระทั่งสามี เขายกตัวอย่างน้องสาวของเขาเองที่ไม่ไปมาหาสู่กับแม่มาเป็นเวลาเกือบยี่สิบปีแล้ว เรื่องมีอยู่ว่าแม่ของเขาคอยพร่ำพูดอยู่เรื่อยเรื่องอาหารการกินว่าให้ระวังเรื่องน้ำหนักซึ่งก็เป็นเรื่องจริงเพราะน้องสาวเขาเป็นโรคอ้วนมาก หลังจากปีๆที่ต้องรับฟังเขาก็เลยเลิกติดต่อ เพราะชีวิตเป็นของเขา เขาจะเป็นคนอ้วนไปตลอดก็เรื่องของเขา เขาไม่ต้องการให้มีคนมาตอกย้ำมันอีก ซึ่งเหมือนเรื่องของคุณตอนนี้ที่ไม่ค่อยอยากโทรกลับบ้าน ก่อนอื่นคุณต้องพยายามเข้าใจว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวคุณพูดหรือทำอย่างนั้น สมัยคุณอยู่เมืองไทยก่อนเจอแฟนคุณไม่เคยคิดเลยเหรอว่าฝรั่งรวย ไม่เคยเห็นหรือเคยได้ยินว่าใครแต่งกับฝรั่งแล้วได้สินสอดเป็นสิบล้าน ปลูกบ้านใหม่ให้พ่อแม่ พ่อแม่ไปนั่งเครื่องบินไปเยี่ยมลูกสาวแล้วลูกเขยต้อนรับเป็นอย่างดี ไม่เคยเลยเหรอที่พอคุณได้ยินใครบอกว่าแต่งกับฝรั่งแล้วคิดแวบว่าเขาคงสบาย ถ้าคุณเคย นับประสาอะไรกับครอบครัวคุณล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณมีการศึกษา มีงานการทำดี ตามหลักเกณฑ์คนไทยแล้วก็น่าจะได้เนื้อคู่ที่ดีมีฐานะกว่าคนไม่มีการศึกษา (แบบที่เขาคิดๆกันทั่วๆไปนะคะ) จึงได้เกิดการเปรียบเทียบกับคนข้างบ้าน (ดิฉันก็โดนๆบ่อย) ที่บ้านไม่ผิดที่จะคิดแบบนั้นนะคะ จากคุณ : ลูกเป็ด - [ 22 ก.ค. 47 18:54:46 A:169.5.123.135 X:192.28.65.119 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณตอบตัวเองว่าอะไร เวลาที่คุณหางานแทบตายแล้วไม่ได้งาน ไม่มีเงินส่งให้ที่บ้าน อะไรที่ทำให้คุณอยู่ต่อ มันคือความสุขที่ได้รับจากสามี คนที่รักเรา ให้เกียรติเรา ที่หาซื้อด้วยเงินทองไม่ได้ใช่มั้ยคะ คุณรู้สึกมั้ยว่าถ้าไม่คิดเรื่องที่บ้านและงาน(ซึ่งวันนึงจะมีเข้ามาจนได้)โดยทั่วไปแล้วชีวิตผ่อนคลายกว่าตอนอยู่เมืองไทย ไม่ต้องแข่งขัน ไม่ต้องโอ้อวดกัน เดินกับแฟนฝรั่งคนไม่มองหัวจรดเท้าหรือดูถูกคุณเหมือนตอนเดินด้วยกันที่เมืองไทยที่ไปไหนต้องระวังตัวกริบ (ดิฉันเจอมาตอนกลับบ้านเที่ยวที่แล้วจนคิดว่าถ้าไม่เปลี่ยนแฟนเห็นทีจะอยู่เมืองไทยแบบอึดอัดใจ) คุณน่าจะลองบอกที่บ้านไปตรงๆเรื่องที่ไม่มีเงิน แล้วก็บอกถึงความสุขมากมายที่คุณได้รับที่ทำให้คุณอยู่ต่อ ถ้าเชื่อที่บ้านคุณอาจจะกลับไปเมืองไทยวันพรุ่งนี้เลยก็ได้ ไปเริ่มงานใหม่ ไปหาแฟนใหม่ แต่จะแน่ใจได้ยังไงว่าจะได้แฟนรวยอย่างที่ที่บ้านจะพอใจ ถ้ามันมีอยู่กราดเกลื่อนทำไมเขาถึงไม่มาเจอเราหรือมาให้แม่เราพามารู้จักซะนานแล้ว หรือถึงเขาจะรวยจะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะใจกว้างพอให้คุณส่งเสียที่บ้านต่อหลังแต่งงานแล้ว ไม่เคยได้ยินเรื่องที่สามีทำตัวเป็นเจ้าชีวิตหลังแต่งงานเหรอคะ ยังไม่นับเรื่องแม่สามีที่อาจจะไม่ดีกับคุณ หรือญาติทางสามีที่เข้ามายุ่งวุ่นวายจนไม่มีความสุข วันนึงพอคุณการงานอยู่ตัวแล้วมีเงินเยอะแต่เหลียวมองรอบตัวไม่เจอคนรู้ใจคุณจะทุกข์นะ บอกที่บ้านไปตรงๆเลยค่ะ เรื่องที่คุณไม่มีเงิน เรื่องที่คุณไม่อยากได้ยินเขาพูด ถ้าไม่เลิกก็ใช้วิธีเขียนจดหมายอย่างที่พี่ข้างบนแนะนำ ยกตัวอย่างน้องสาวของเพื่อนดิฉันก็ได้เผื่อเขาจะได้ข้อคิดบ้าง ที่สำคัญคุณต้องมองด้านดีของชีวิต แล้วสื่อตรงนั้นไปยังครอบครัว เรื่องทุกข์ใจอยากระบายไม่ต้องไประบายกับเขาเพราะเขาก็ช่วยคุณไม่ได้ มาระบายที่นี่ดีกว่าค่ะ พวกเรายินดีรับฟัง กับที่บ้านอย่าไปใช้คำรุนแรง แฟนเราเลิกกับเราได้แต่แม่เราเป็นของเราตลอดนะ เราไม่รู้วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ดิฉันเคยโทรกลับบ้านไปร้องไห้กลับแม่ว่าหางานทำไม่ได้ เครียด จะหย่าแล้วกลับบ้าน(พูดไปงั้นแหละ) แม่จากที่เคยชวนให้กลับเมืองไทยคราวนี้กลับห้ามบอกให้อดทน ให้อยู่ต่อถ้าสามียังดีกับเราอยู่ เป็นงั้นไป เรื่องงานอย่าไปคิดมากถ้าเคยทำงานหนักมาแล้วก็คิดซะว่าถึงเวลาพักผ่อนละกันนะคะ จากคุณ : ลูกเป็ด - [ 22 ก.ค. 47 19:09:03 A:169.5.123.135 X:192.28.65.119 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแล้วก็นึกถึงเรื่องตัวเองค่ะ เคยมีปัญหาเหมือนกันค่ะตอนมาใหม่ๆกลุ้มใจอยู่พักหนึ่งแล้วก็อธิบายให้ที่บ้านได้รับฟังไปแล้วแต่ก็ยอมรับได้บ้าง ตอนนี้ก็อย่างที่หลายๆท่านแนะนำนั่นหล่ะค่ะ อย่าคิดมากถ้าโทรแล้วไม่สบายใจก็นานๆโทรทีดีกว่าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะขอให้อดทนและสู้ต่อไปค่ะเพื่อครอบครัวของคุณเองค่ะ จากคุณ : kainui_rica - [ 22 ก.ค. 47 19:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อีฉันก้อเจอมาแบบเดียวกับเจ้าของกระทู้เปี๊ยบ แต่คุณยังดีนะคะ มีสามียังไม่มีลูก อีฉันมีลูกเล็กแล้วหย่า ต้องหาเลี้ยงลูกและตัวเอง ในต่างแดนที่ไม่มีใครเลย งานหายากอยู่แล้วแถมมีลูกอ่อน ลองคิดดูซีคะ ไม่อยากเล่าคะ แล้วทางเมืองไทยเค้าคิดว่าอีฉันรวยมั้งมาขอทีเป็นแสนๆหมื่นๆทุกครั้ง เป็นเวลา สิบกว่าปีมานี่ บางครั้งเราก้อหาให้แต่หากบางครั้ง พอบอกไม่มีเค้าก้อไม่พอใจ คงคิดว่าเราขุดทองอยู่ทางนี้ ไม่ต้องไปเครียดคะ ทำเท่าที่เราทำได้คะ เคยถามตัวเองแบบคุณเช่นกันว่าเรา อกตัญญูไหม เคยนั่งร้องไห้ จนอยากทำลายตัวเองแต่สงสารลูกคะ ยังตายไม่ได้ ห่วงลูกยังเล็กคะ ถามเพื่อนๆด้วยทุกคนก้อบอกว่าเราทำถูกแล้ว เพราะเราเองก้อมีภาระต้องเลี้ยงดูลูก จนมาช่วงหลังๆนี่ถึงสบายขึ้นเมื่อสามีคนปัจจุบัน มาช่วยเราจนพอจะมีชีวิตที่ดีขึ้นคะ แต่เราก้อให้เท่าที่สมควรคือพอเหมาะ เราก้อไม่ได้ทำงาน เป็นชาวเกาะ(สามี)ช่วยกิจการสามีบ้างทำงานกันที่บ้าน ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ก้อบอกเค้าไปตรงๆเชื่อหรือไม่ก้อ ช่วยไม่ได้ เรามีให้แค่นี้ ไม่มีก้อไม่ให้ อย่าไปเครียดเลยคะ คิดว่าเราไม่ใช่คนเดียวที่เจอแบบนี้ เรามีใจให้แต่เราไม่มีเงินจริงๆนี่ ไม่ใช่เรามีแล้วไม่ให้ เราก้อต้องกินต้องใช้ เราทำงานเราก้อต้องใช้บ้างไม่ใช้หวังจะให้เราส่งกลับไปให้ทางเค้าหมด เค้าไม่รู้กันหรอกว่า ค่าครองชีพเราสูงกว่าเค้ากี่เท่าเอาแต่ค่าเงินมาเทียบ ฉนั้นยากนักที่เค้าจะเข้าใจเรา ต้องเอาแบบ หม฿แดงว่าแหละคะ ไม่งั้นเราก้อตายแหง๋ก่อนเค้า จากคุณ : จิงโจ้/ออสซี่ - [ 22 ก.ค. 47 19:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณเจ้าของกระทู้คะ ดิฉันอยากให้กําลังใจคุณเหลือเกิน แต่ดิฉันก็พูดไม่เก่ง พิมพ์ไม่เก่ง ก็เลยอยากพิมพ์เรื่องราวชีวิตของฉันให้คุณอ่านบ้าง ไม่ทราบว่ามันต่างกันกับสิ่งที่คุณเผชิญตอนนนี้หรือไม่ ดิฉันออกจากบ้านนอกมาตั้งแต่จบปอหกค่ะ แล้วก็เข้าไปเรียนในกรุงเทพ อยู่กับพี่ๆน้องๆ แล้วก็ย้ายไปย้ายมาหลายจังหวัดจนเข้ากรุงเทพอีกทีตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ตอนที่อยู่บ้านพี่น้องดิฉันก็ทํางานบ้านเป็นเสมือนคนใช้แลกกับที่อยู่และค่าเล่าเรียนให้เขา จนแล้วจนรอดมรสุมชีวิต ทําให้ฉันเรียนไม่จบ แต่ก็ได้แต่งงานมาอยู่อังกฤษนี่ก็สี่ห้าปีมาแล้ว ดิฉันมีพี่สาวที่เคยได้ช่วยเหลือดิฉันบ้างตอนอยู่มอปลาย ฉันรักพี่สาวคนนี้มาก อยากตอบแทนเขา ตอนดิฉันมาอยู่อังกฤษใหม่ๆ อยู่ได้แค่เดือนเดียว ดิฉันก็ได้งานซักรีด ดิฉันได้เงินมาก็ได้ส่งให้พี่สาวฉันใช้เสมอ จนดิฉันไม่เคยได้ช่วยสามีออกค่าใช้จ่ายเลย ทําอยู่สองปีกว่า ดิฉันก็ได้กลับเมืองไทย ไปแต่งงานแบบเลี้ยงฉลองนะคะ คือตอนที่มาดิฉันได้แต่จดทะเบียนที่สํานักงานเขตนะคะ พี่สาวดิฉันไม่เคยบอกใคร เขาอายชาวบ้านค่ะ ดิฉันก็ทําเพื่อเขาให้เกีรติเขา พอตอนกลับไปแต่งงาน ก็เงินของดิฉัน โดยพี่สาวบอกกับชาวบ้านว่าตัวเขาเองเป็นเจ้าภาพจัดงานเพื่อดิฉันกับสามี ตอนวันแต่งก็บังคับให้ดิฉันหาเงินเป็นแสนเอาไปวางบนถาดให้ชาวบ้านเห็น ดิฉันบอกว่าไม่มี พี่สาวดิฉันโมโหดิฉันมาก พอกลับไปอังกฤษ พี่สาวดิฉันก็โทรไปหาเสมอ ส่วนใหญ่ก็บอกว่าสามีเขาเลวไม่ให้เงินใช้บ้าง อะไรบ้าง มีครั้งหนึ่งเขาโทรหาฉันตอนตีสองเวลาอังกฤษ บอกว่าหลานสาวหรือลูกสาวเขาอยากไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาแต่ไม่มีเงิน อยากให้ช่วย ดิฉันสะอึก บอกว่าพี่ ถ้ามีก็จะช่วย ดิฉันไม่มีจริงๆ ตอนนั้นดิฉันก็ออกจากงานซักรีด แล้วไปวิทยาลัย โดยก่อนไปเรียนดิฉันก็ทํางานทําความสะอาดก่อนทุกวัน พี่ดิฉันไม่เชื่อว่าดิฉันไม่มีเงิน กล่าวหาว่า ดิฉันอกตัญญู เนรคุณ ที่ดิฉันได้ดีนี้ก็เขา แล้วก็สาปแช่งดิฉัน ดิฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกนี่ก็หลายปีแล้ว พี่สาวอีกคนหนึ่ง ดิฉันก็เคยอาศัยอยู่กับเขาสองปี ดิฉันก็ไม่เคยลืมบุญคุณ เขาซื้อบ้านเงินไม่พอ ดิฉันก็ให้ไป เงินไม่พอใช้ตอนไหนดิฉันก็ให้ไป อยากมาเที่ยวอังกฤษ ดิฉันก็กลับเมืองไทยพาไปสมัครวีซ่า แล้วพามาเที่ยวหนึ่งเดือน ช่วงหนึ่งเดือนที่อังกฤษ ดิฉันก็พาไปเที่ยวทุกวัน เงินไม่พอ สามีดิฉันก็ไปยืมธนาคารมาให้เพื่อให้ดิฉันพาพี่ดิฉันเที่ยว ดอกเบี้ยร้อยละสิบเจ็ด พี่สาวคนนี้เขาอยากอยู่อังกฤษถาวรเลย ดิฉันก็บอกว่าทําไม่ได้ ดิฉันกับสามีไม่มีกําลังพอ ดิฉันอยู่อังกฤษได้ก็เพราะสามีดิฉันเป็นคนอังกฤษ ดิฉันบอกว่าดิฉันไม่เคยลืมบุญคุณเขา แต่ดิฉันมันคนจน ไม่มีเงินพอ ที่พาพี่มาเที่ยวอังกฤษก็เพราะอยากให้เป็นรางวัลชีวิตเขาสักครั้งในชีวิต ถ้าพี่อยากมา คราวหน้าต้องมาเอง ดิฉันคงออกให้ไม่ได้อีก สิ่งที่ดิฉันช่วยได้คือให้ที่พัก กับอาหารการกิน พี่สาวดิฉันบอกว่าเข้าใจ แต่พอกลับเมืองไทยก็โกรธดิฉันที่ตอนเขามาหนึ่งเดือนแต่ไม่ยอมให้เขาอยู่ด้วยถาวร เมื่อก่อน ตอนที่ดิฉันยังหางานดีๆไม่ได้(ตอนนี้ฉันทํางานพาร์ทไทม์เสมียนค่ะ เขาเรียกว่า Data entry clerk ) ดิฉันเคยล้มป่วย ปวดหลังเนื่องจากทํางานทําความสะอาดวันละแปดชั่วโมง(ทําแปดชั่วโมงเต็ม ให้พักแค่ครึ่งชั่วโมงโดยไม่จ่ายเงินให้เรานะคะหักเวลาพักออก เขาจ่ายเงินเฉพาะเวลาทํางานเท่านั้น) เลยไม่ได้ทํางานทําความสะอาดอีก พี่ดิฉันก็ว่าฉันเอาแต่เกาะสามีกิน เขากลัวค่ะ ว่าถ้าดิฉันไม่ทํางานก็ไม่มีเงินให้เขาหยิบยืมอีก ดิฉันนอนร้องไห้ เสียใจ สงสารสามีเหลือเกิน สามีดิฉันก็ไม่ปริปากบ่น เขาทําเพื่อดิฉันได้ขนาดนี้ เสื้อผ้าก็ใส่แบบเก่าๆขาดๆ รองเท้าก็มีคู่เดียว ไม่เคยมีฮอลิเดย์มาหลายปี จุดนี้เองที่ทําให้ดิฉันตัดขาดกับพี่น้องที่เมืองไทย โดยโดนพี่น้องและชาวบ้านตราหน้าว่าเป็นคนเนรคุณ ดิฉันยอมค่ะ ชีวิตนี้ ขณะนี้ดิฉันก็ขออุทิศให้สามี ทุ่มเทกําลังกายกําลังใจให้สามีดิฉัน เงินทองดิฉันก็จะเริ่มเก็บเอาไว้ยามแก่เฒ่าสักที คุณเจ้าของกระทู้คะ ตามจริงดิฉันมันมีเรื่องซับซ้อนกว่านี้เยอะ แต่อยากจะให้กําลังใจคุณค่ะ ว่าแม่บ้านห้องนี้ ดิฉันคนหนึ่งนี่แหละที่ประสบปัญหาคล้ายๆคุณ อาจจะมีหลายคน แต่เขาไม่มีกระจิตกระใจจะมาพิมพ์ให้อ่าน คุณคะ เลิกกินยานอนหลับเถอะนะคะ มาทุ่มเทกําลังกายใจให้ตัวเองและสามีคุณ ทําใจให้เข้มแข็ง ดําเนินชีวิตไปอย่างมีสตินะคะ ชีวิตเรายังอีกยาวไกล ยังไม่ได้ทําอะไรหลายๆอย่างที่อยากทํา ยังไม่ได้ไปในที่สวยๆงามๆหลายที่ที่ยังไม่ได้ไป จากคุณ : ลาวไกลบ้าน (ลาวไกลบ้าน) - [ 22 ก.ค. 47 20:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อย่าคิดมากเลยค่ะ อะไรที่คิดแล้วแก้ปัญหาไม่ได้บางทีก็ต้องปล่อยๆปลงๆบ้างนะคะ เก็บเอาทุกเรื่องมาคิดคนที่แย่คือเรา เรื่องทำงาน มาแรกๆดิฉันก็โดนที่บ้านถามอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าทำไมไม่หางานทำ ที่เค้าถามเพราะเป็นห่วงกลัวว่าอยู่บ้านจะเหงา กลัวว่าไม่มีเงินเป็นของตัวเองแล้วจะใช้จ่ายอะไรส่วนตัวจะไม่สบายใจ กลัวว่าต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตคู่แล้วเราจะไม่มีอะไรเลย จริงๆแล้วกคือความหวังดีจากทางบ้าน แล้วเค้าอยู่เมืองไทย ทุกคนต้องทำงาน ลักษณะชีวิตไม่เหมือนกับที่นี่ แรกๆก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยายามอธิบายถึงเหตุผลที่ไม่ได้ทำงาน เค้าก็พอจะเข้าใจค่ะ ไม่อยากให้คุณคิดว่าทางครอบครัวคุณต้องการขูดรีดเอาจากคุณฝ่ายเดียว ลึกๆแล้วเค้าก็คงเป็นห่วงคุณด้วยล่ะค่ะ คือว่าถ้าคุณมีเงินใช้เอง แล้วเหลือพอที่จะส่งไปให้ทางเมืองไทยบ้าง ก็แสดงว่าคุณมีชีวิตที่สุขสบายพอสมควร ไม่อัตคัด แต่ในเมื่อคุณทำอย่างนั้นไม่ได้ ก็ต้องอธิบายเค้าไปล่ะค่ะ แต่ถ้าคุยกันหลายๆครั้งแล้วยังไม่รู้เรื่อง ก็เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่าค่ะ ถ้าวกกลับมาอีกก็หยุดคุยซะ หรืออย่าโทรกลับเมืองไทยบ่อยนักก็คงพอจะช่วยให้คุณเลิกคิดมากได้บ้างนะคะ เรื่องสอบขับรถ คุณได้ลองถามรึเปล่าค่ะ ว่าตรงไหนที่คุณตก คุณจะได้มาปรับปรุงในจุดนั้น จากเท่าที่รู้มา ส่วนมากที่จะไม่ผ่านกันบ่อยๆคือเมื่อเจอป้ายหยุดแล้ว คนขับไม่หยุดแบบจอดสนิท คือต้องหยุดสนิท แล้วดูซ้ายดูขวาไม่มีรถมาแล้วจึงค่อยออกรถนะคะ เวลาจะออกขับรถครั้งแรกคุณต้องดูต้องทำท่าปรับกระจกมองหลัง ดูกระจกข้างให้เรียบร้อยด้วยค่ะ เวลาขับก็ใจเย็นๆ ตั้งสมาธิให้ดีนะคะ หวังว่าสอบขับรถใหม่คราวหน้าคุณจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : pim(พิม) - [ 22 ก.ค. 47 21:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่ทราบว่าคุณ Mrs. Depress อยู่แถบไหนคะ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ กัน ดิฉันยินดีที่จะช่วยเรื่องขับรถนะคะ เผื่อว่าคุณจะได้มีความมั่นใจมากขึ้น เวลาไปสอบภาคปฏิบัติอีกครั้ง เอาใจช่วยให้มีกำลังใจสู้ต่อไป Life goes on นะคะ อย่ายอมแพ้ ทิ้ง Email Address ไว้ก็ดีนะคะ ดิฉันจะได้เขียนไปคุยด้วย จากคุณ : Witty_Girl (Witty_Girl) - [ 22 ก.ค. 47 21:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามารับฟังและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ก็อย่างที่หลายๆคนแนะนำแหละนะค่ะ ครอบครัวของเรา สามีภรรยา มาอันดับหนึ่ง ถ้าพ่อแม่คุณไม่ได้ลำบากอะไร คุณก็ไม่ได้อกตัญญูหรอกค่ะ ถ้าอธิบายกันแล้วไม่เข้าใจ เราเปลี่ยนเค้าไม่ได้ มาเปลี่ยนที่ความคิดเรา ไม่ได้แนะนำให้เห็นแก่ตัวหรอกค่ะ แต่ให้รักตัวเองมากขึ้น เรื่องสอบขับรถไม่ผ่านเนี่ย ไม่ทราบว่าเค้าบอกรึป่าวค่ะว่าบกพร่องในจุดไหน ฝึกฝนบ่อยๆค่ะ ไปขับที่สนามสอบช่วงวันหยุดขับในเส้นทางที่เค้าสอบน่ะค่ะ เพื่อสร้างความมั่นใจและชินกับเส้นทาง เวลาเช็คดูกระจก พยายามหันหน้าให้เค้าเห็นชัดเจนว่าเราดูกระจก อย่าชำเลือง ทำตามกฎจราจรดูความเร็วและอย่าตื่นเต้น การฝึกบ่อยๆจะช่วยลดการตื่นเต้นได้ดี คุณทำได้แน่นอน ทั้งเรื่องหางานด้วย ขอให้พยายามต่อไปนะค่ะ จากคุณ : CKG - [ 22 ก.ค. 47 21:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 39 กลับมาอ่านอีกครั้ง คิดว่าคุณน่าจะอยู่เทกซัส มีเพื่อน ๆ หลายคนในนี้อยุ่เทกซัสเหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิด เชื่อว่าทุกคนยินดีรับฟัง และให้ความช่วยเหลือถ้าอยุ่ไม่ไกลจากคุณ จากคุณ : Witty_Girl - [ 22 ก.ค. 47 21:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ปัญหาเรื่องครอบครัวพี่ ๆ หลายคนก็แนะนำไปแล้ว มาเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ ไม่ทราบว่าคุณอยู่รัฐไหนคะ เผื่อจะอยู่ใกล้ ๆ กัน อยู่นิวเจอร์ซี่ค่ะ จากคุณ : ส้มตำปูม้า - [ 22 ก.ค. 47 22:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ดิฉันไม่ได้อยู่อเมริกา แต่อยากเข้ามาแนะนำเรื่องการสอบใบขับขี่เพิ่มเติมจากแม่บ้านท่านอื่นๆ เพราะคิดว่าคงไม่ต่างจากที่นี่เท่าไหร่ (ดิฉันผ่านการสอบทั้งที่ออสเตรเลียและแคนาดามาแล้ว การสอบของทั้งสองประเทศแทบจะไม่ต่างกันเลย เพียงแต่ขับรถกันคนละฟากของถนนเท่านั้นเอง) ขอแนะนำว่าให้ไปเรียนขับรถกับทางโรงเรียนสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็พอนะคะ ก่อนขับก็บอกเขาเลยว่าเคยขับรถมาแล้วและกำลังจะไปสอบภาคปฏิบัติ อยากได้คำแนะนำว่าในการสอบภาคปฏิบัตินั้นจะต้องทำอย่างไรบ้าง ครูที่ดิฉันไปเรียนด้วยเขาจะพาไปขับตามเส้นทางจริงที่เราจะต้องไปสอบเลยค่ะ แล้วบอกด้วยว่า examiner จะถามอะไรเราบ้างและเราต้องทำอย่างไร ตัวอย่างเช่นพอเริ่มออกจากถนนธรรมดาสู่เส้นไฮย์เวย์ เขาก็จะบอกเลยว่าตอนนี้นะคุณต้องเร่งเครื่องให้ความเร็วขึ้นถึง speed limit เร็วที่สุด มิฉะนั้นเขาจะถือว่าคุณขับรถช้าเกินควร เป็นการกีดขวางการจราจรของรถคันอื่น หรือเวลาเลี้ยวซ้ายต้องให้อยู่ในเลนซ้ายสุด พอเลี้ยวเสร็จแล้วจึงให้สัญญาณเลี้ยวขวาเพื่อเป็นการหลีกทางให้รถคันอื่นที่มาเร็วกว่า อีกอย่างหนึ่งที่โดนมากับตัวเองตอนสอบเลยคือประโยคที่ว่า "change lane when it's safe to do so." ตรงนี้ถ้าคุณเปลี่ยนเลนเร็วเกินไปทั้งๆที่ดูแล้วว่าปลอดภัย แต่ถ้ามันยังอยู่ห่างจากทางแยกที่คุณจะต้องเลี้ยวอีกไกล คุณก็จะถูกหักคะแนนได้ เพราะเขาถือว่าไปกีดกันการจราจรของรถคันอื่นอีกเช่นกัน เกร็ดเล็กๆน้อยๆพวกนี้บางทีเราไม่รู้ ถ้าได้ไปเรียนขับรถแค่ครั้งเดียวอะไรๆมันก็จะกระจ่างขึ้น ทำให้คุณขับรถด้วยความมั่นใจมากขึ้น ครูผู้สอนเขาจะบอกข้อบกพร่องให้คุณได้ ทำให้คุณรู้ว่าต้องแก้ไขตรงจุดไหนบ้าง ซึ่งอันที่จริงในการสอบภาคปฏิบัติแต่ละครั้ง ไม่ว่าคุณจะสอบได้หรือสอบตกก็ตาม เมื่อสอบเสร็จครูผู้สอบเขาจะต้องบอกให้คุณทราบว่ามีข้อบกพร่องอะไรบ้างที่คุณต้องแก้ไข บางครั้งเขาจะให้ใบที่เขาเช็คคะแนนคุณมาเลยด้วยซ้ำ ไม่ทราบว่าคุณได้เอกสารที่ว่ามาหรือเปล่า ถ้าได้มาก็ควรเอาตรงนั้นมาเป็นตัวทบทวนและฝึกฝนการขับรถให้ดีขึ้น ยังไงก็ขอเอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : Northernlife - [ 22 ก.ค. 47 22:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาให้กำลังใจค่ะ เรื่องครอบครัวนี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อน ยังไงก็ค่อยๆคิด ไตร่ตรองอย่างมีสตินะคะ เรื่องงานอย่าเพิ่งท้อค่ะ ตอนดิฉันมาอยู่ใหม่ๆ ส่งใบสมัครไปทั่วเมืองเลยค่ะ ทั้งใน internet ไม่มีใครแม้แต่จะสัมภาษณ์ จนที่สุดท้ายค่ะ ส่งไปแบบซังกะตาย ก็ได้งานในที่สุด รวมเวลาตั้งแต่วันแรกที่เริ่มหางานจนได้งาน ประมาณ เกือบ 6 เดือน ถ้ามีร้านอาหารไทย หรือร้านขายของไทย ลองเข้าไปคุยกับเค้าดูนะคะ เพราะส่วนใหญ่ถ้ามีงานร้านอาหารเค้าจะรู้กันอยู่ ร้านขายของไทยในเมืองที่อยู่นี่เวลามีงานเค้าจะบอกมาเรื่อยค่ะ ว่าร้านไหนรับคน เรื่องสอบใบขับขี่ไม่ทราบแต่ละรัฐจะเหมือนกันรึเปล่า ที่นี่(อริโซนา) ให้ทำ parallel parking ก่อน.. อันนี้ฝึกกันได้ค่ะไม่ยาก ตอนสอบroad test instructor เค้าจะพยายามพาเราไปที่ที่มี พวกที่ต้องคอยดู speed limit เวลาเห็นป้ายดิฉันก็จะพูดดังๆ (บอกตัวเองและทำให้คนคุมสอบเรารู้ว่าเห็นป้ายนะ) ว่าจำกัดความเร็วเท่านั้น เท่านี้ เป็นต้นค่ะ โชคดีนะคะ จากคุณ : Monti Ta - [ 22 ก.ค. 47 22:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านแล้วเหมือนๆฟื้นฟามหลังยังไงก้อไม่รู้ มันนานมาแล้วอ่ะนะคะ คนเราพอฮึดสู้ก้อจะมีทางไปค่ะ น้องเจ้าของกระทู้(เดาเอาว่าคงเป็นน้อง)มาเมกาช่วงศก.มันตกๆพอดี มันตกมาได้สองปีครึ่งแระค่ะ งานก้อจะหายากกว่าเดิมเป็นธรรมดา โดยเฉพาะน้องเจ้าของกระทู้อยู่ทางใต้ ซึ่งศก.ตกหนักกว่าทางมิดเวสต์ ช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ดิฉันเห็นคนทางใต้ย้ายขึ้นมาหางานทางมิดเวสต์กันมากมาย แต่ละคนก้อบ่นว่าทางใต้ไม่มีงานทํา แต่ตอนนี้ศก.เริ่มดีขึ้นนิดนึงแล้ว ตลาดงานก้อจะคล่องขึ้นบ้าง อย่าท้อนะคะ ค่อยๆคิดค่อยๆทําไปทีละอย่างค่ะ ถ้าดิฉันเป็นคุณนะ อย่างแรกเลยที่จะต้องทําให้ได้ก่อนก้อคือ ทําให้ได้ใบขับขี่ก่อนค่ะ เพราะจะเป็นใบเปิดทางก่อนเพื่อนเลย แล้วอะไรๆก้อจะง่ายขึ้น เรื่องทางบ้านก้อคุยให้น้อยลงก่อนค่ะช่วงนี้ มันจะดีกะตัวเราเองมากกว่า ถ้าเครียดมากจะเมล์คุยกันเป็นการส่วนตัวก้อเมล์มาคุยได้นะคะ xxx@hotmail.com----->A1PORKCHOP ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ จากคุณ : เขียวอ่อน - [ 22 ก.ค. 47 23:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่เคยเจอปัญหาเเบบที่คุณเจ้าของกระทู้เจอ เเต่ก็คิดว่าคุณควรอธิบายให้ทางบ้านรู้ถึงสถานภาพของคุณนะคะ อธิบายให้ทางบ้านเข้าใจว่าคุณยังไม่ได้ทำงาน เเละครอบครัวของคุณก็ยังต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดกันอยู่ บอกทางบ้านว่าความบีบคั้นจากทางบ้านมีผลกระทบต่อครอบครัวของคุณ เเละทำให้คุณไม่สบายใจอย่างไร ถ้าเขายังไม่เข้าใจอีก ก็หยุดติดต่อไปซักพักอย่างที่เเนะนำกันข้างต้นน่ะค่ะ ติดใจอยู่นิดที่คุณเจ้าของกระทู้บอกว่า San Antonio เป็นเมืองใต้สุดของเท๊กซัส อยู่ติดกับเม๊กซิโก ดิฉันเคยเรียนหนังสืออยู่ที่รัฐเท๊กซัส 8 ปี เคยขับรถจากตอนเหนือของรัฐที่เรียนอยู่ ไป San Antonio หลายครั้ง San Antonio นี่ไม่ได้อยู่ติดกับเม๊กซิโกนะคะ สำนักงาน INS ของส่วนนั้นของรัฐที่ตั้งอยู่ติดกับพรมเเดนเม๊กซิโกอยู่ที่เมือง Laredo ไม่ใช่หรือคะ San Antonio นี่อยู่บริเวณตอนในของรัฐค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 22 ก.ค. 47 23:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วรู้สึกคล้ายๆเรื่องราวของตัวเองนะคะ..ตัวเราเองอยู่อิตาลีค่ะ มีปัญหาคล้ายๆกัน แต่ก็พอคลี่คลายได้บ้างเล็กน้อย เพราะบังเอิญได้รู้จักพี่คนไทยที่นี่ ช่วยแนะนำงานให้น่ะค่ะ.... ไม่ว่ายังไงขอให้เจ้าของกระทู้เข้มแข็งแล้วสู้ต่อไปนะคะ... ขอให้โชคดีค่ะ ทั้งเรื่องงาน ครอบครัว และเรื่องสอบใบขับขี่ค่ะ จากคุณ : panangk@i - [ 23 ก.ค. 47 00:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เลิกทานยานอนหลับอันดับแรกนะคะ นอนหลับให้เพียงพอ กินให้พอ สมองจะได้แจ่มใสค่ะ เอาพลังงานที่ไปนั่งกังวลมานั่งคิด นั่งวางแผนชีวิตดีกว่านะคะ คุณไม่ได้เป็นลูกอกตัญญูหรอกค่ะ ปัญหากับทางบ้านหลักๆแล้วอยู่ที่การสื่อสารน่ะค่ะ ความไม่เข้าใจกันแก้ได้ด้วยการพูดคุยกันเท่านั้นค่ะ แล้วก็ต้องใช้เวลากว่าพ่อแม่จะเข้าใจสิ่งที่คุณพยายามสื่อด้วยนะคะ เวลาตอบคำถาม หรืออธิบายให้พ่อแม่ฟัง ให้ใจเย็นๆ อย่าไปโมโห ถ้ามัวแต่โมโหหรือน้อยใจ เค้าก็จะเข้าใจผิดๆอยู่นั่นล่ะ คุณก็ต้องใช้เวลา ค่อยๆอธิบายไปค่ะ วันนี้คุยแล้วไม่เข้าใจ ไม่เป็นไร ไว้วันหน้าคุยกันใหม่ค่อยอธิบายใหม่ เค้าถามอะไรมาก็ตอบไปตรงๆ รักษาน้ำใจกันไว้ ครอบครัวเดียวกันนะคะ เรื่องหลักที่คุณเครียดเพราะว่าคุณยังหางานทำไม่ได้ แล้วก็ไม่มีรถ ถ้าคุณมีงานทำ คุณคงเครียดเรื่องอื่นๆน้อยกว่านี้ ตอนนี้คุณเหมือนน้ำท่วมปาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใช้เวลารู้สึกกลุ้มๆ ให้เอารถมาฝึกขับรถให้คล่องๆก่อนไปสอบใหม่จะดีกว่านะคะ วันไหนไม่สบายใจก็ออกไปถอยรถเข้าซอง ใช้เวลาให้เป็นปย. สอบคราวหน้าจะได้ผ่านฉลุยค่ะ ส่วนเรื่องไม่มีรถ ก็แก้ไม่ยากค่ะ คุณหรือแฟนมีเครดิตดีพอจะซื้อรถมือสองได้หรือเปล่าคะ หรือจะซื้อรถมือสองที่เจ้าของรถขายเองก็ได้นะคะ (ควรจะดูรถเป็น จะได้ไม่ถูกหลอกให้ซื้อขยะ) ถ้าซื้อกับเจ้าของสามารถต่อรองจ่ายเป็นอาทิตย์ๆไปได้ด้วย (เขียนสัญญาตกลง) ช่วงก่อนไปสอบใบขับขี่ ก็เปิดดูโฆษณาขายรถเอาตามนสพ.ต่างๆเอา เอาตัวเองให้รอดก่อนนะคะ ค่อยจะไปช่วยคนอื่น ชีวิตคือการต่อสู้ค่ะ มรสุมชีวิตทำให้เราเก่งขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ฉะนั้นอย่าท้อค่ะ ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ ค่อยๆคิดไปค่ะ ระหว่างที่รอสอบใบขับขี่ ก็อย่าเพิ่งติดต่อที่บ้านนะคะ จะทำให้เสียกำลังใจปล่าวๆ ชีวิตคนมีขึ้นมีลง ยามลงก็ต้องอดทน มันลงแล้วไม่นานมันก็ขึ้นค่ะ ไม่มีใครมีตอนลงไปตลอดหรอกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล. ทิ้งอีเมลไว้หน่อยสิคะ จะได้เขียนไปคุยค่ะ จากคุณ : ใหม่ (BOONDOCK) - [ 23 ก.ค. 47 01:31:28 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เหมือนกันเลยค่ะ เราเพิ่งส่งเงินไปให้ต้นปี  อุตสาห์ไปหากู้แบงค์เป็นก้อน กะว่าก้อนเดียวแกคงไปตั้งตัวได้ ผลเป็นไงรู้ไหมค่ะ คุณแม่ใช้ 1 อาทิตย์หมดเกลี้ยง โหย สุดยอดเลย ไม่รู้แกใช้ยังไง การพนันแกก็เห็นเล่นแต่หวย สงสัยจะไปจมกับหวยหนี้เก่าหมดอ่ะ โมโหจนป่านนี้ไม่ส่งเงินให้อีกเลยไม่ว่าแกจะพูดยังไงบอกไม่มีอย่างเดียว ไอ้หนี้ที่ยืมมาให้ต้องใช้ 4 ปีถึงจะหมด เฮ้อ กลุ้มเหมือนกัลลล มาเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ อย่างน้อยก็มีอิฉันนี่แหละค่ะ ที่แย่กว่าคุณ อย่าไปคิดมากจนปวดหัวอย่างที่อิฉันเคยเป็นมาแล้ว จนต้องไปหาหมอเอายาแก้เครียดมาทานเลยค่ะ  เรียนหนังสือทำงาน เที่ยวผ่อนคลาย ถ้าแกเดือดร้อนจริงๆค่อยส่งดีกว่านะค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 47 04:53:43 จากคุณ : แม่น้องนีน่า - [ 23 ก.ค. 47 04:49:19 ]

ความคิดเห็นที่ 48 นึกไม่ถึงว่าน้ำใจเพื่อนๆแม่บ้านจะมีมาให้มากมายขนาดนี้ ตอนส่งกระทู้ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะโดนรุมด่าประจานว่าเวลาว่างมากไป เลยมีเวลาคิดฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากมีคำแนะนำดีๆ จากเพื่อนๆในห้องนี้ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ และก็ยอมรับเต็มๆว่าเราเป็นคนอ่อนแอเกินไป อ่านประสบการณ์จากหลายคนในห้องนี้แล้วได้ข้อคิดว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่ต้องเจอกับสภาพแบบนี้ แถมบางคนเจอหนักกว่ายังสู้ไม่ท้อ ตอนนี้เราจะเอาความคิดของทุกๆคนมาตั้งสติและเป็นกำลังใจ จะทำตามที่หลายๆคนแนะนำค่ะ ยิ่งพอเห็นหน้าสามีแล้วยิ่งรักเขาขึ้นอีกเป็นกองเพราะที่ผ่านมามัวแต่คิดเรื่องที่บ้านจนไม่ค่อยใส่ใจเขาเท่าไหร่ บางทีก็พาลหาเรื่องเขาโดยไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่ถือ ไม่โกรธ ดีนะที่หลายคนเตือนสติให้เรามองมาที่คนไกล้ตัว เราอาจจะเสียเขาไปวันใดวันหนึ่งก็ได้ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเพื่อนๆ ทุกคนที่ให้กำลังใจ สัญญาว่าจะอดทนสู้ ซักวันคงเป็นของเรามั่ง แล้วจะกลับมาเล่าให้พังถึงความคืบหน้าค่ะ จากคุณ : Mrs.Depress - [ 23 ก.ค. 47 05:18:54 A:4.231.29.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 หนูไม่สามารถให้คำแนะนำได้อ่ะคะ แต่อยากเอาใจช่วยนะคะ อย่าเพิ่งท้อ ทำใจให้สบาย ถ้าใจเราสบายแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นเองคะ จากคุณ : satisfy - [ 23 ก.ค. 47 05:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอให้กำลังใจ คุณMrs.Depress ด้วยคนน่ะค่ะ หลายๆท่านที่นี่ให้คำแนะนำดีๆทั้งนั้น กำลังใจแด่คุณ Depress จ้ะ ขอให้หางานได้สมใจหวัง วันนึงต้องเป็นวันของเราเข้าสักครั้ง ขอให้มีพลังกาย พลังใจก็เกินพอ อย่าท้อ อย่าคิดมากกับปัญหา สิ่งต่างๆ นาๆ ที่คุณไม่ได้สร้าง ท่านว่าให้เราเดินทางสายกลาง เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป............... บรรทัดสุดท้ายคุณ Mrs.Depress เติมเองนี การบ้านเล็กๆ น้อยๆ (ที่จริงคิดไม่ออกแล้วค่ะ ติด แห่ะๆๆ ) จากคุณ : @KiSsy - [ 23 ก.ค. 47 10:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ขอเป็นกำลังใจให้คุณ Depress อีกคนต่ะ คำแนะนำต่าง ๆ ที่เพื่อน ๆ ห้องแม่บ้านแนะนำมาคิดว่าเป็นประโยชน์มากค่ะ แต่สำคัญที่สุดคือใจของคุณเอง คุณต้องเข้มแข็ง รักตัวเองให้มาก ๆ ดูแลตัวเองดี ๆ อย่าทานยานอนหลับอีกนะคะ สามีคุณรักและดีกับคุณมาก คุณมีอนาคตกับเค้า คุณแม่และญาติ ๆ ก็มีชีวิตของเค้าเอง คุณดูแลท่านดีที่สุดแล้ว ท่านไม่ได้ลำบากอะไร เลิกกังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับคุณ รวมทั้งคุณแม่คุณด้วย ถ้าคุณบอกความจริงทุกอย่างเกี่ยวกับสถานภาพของคุณให้ท่านฟังแล้ว ถ้ายังไม่เข้าใจ ตอนนี้ก็ควรพอแล้วค่ะ หันกลับมามองปัญหาใกล้ ๆ ตัวเอง เรื่องสอบขับรถภาคปฎิบัติ ดิฉันคิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือ การฝึกหัดขับ และสมาธิตอนสอบค่ะ ตอนเย็น ๆ หลังสามีเลิกงาน ก็ลองขับรถออกไปนอกเมืองหรือตามปาร์คที่รถน้อย ๆ แล้วลองขับดู ทำจิตใจให้สงบ เลิกคิดถึงปัญหาต่าง ๆ (ถ้าคุณเคยขับรถที่เมืองไทย คิดว่ายังไงคุณต้องผ่านแน่ ๆ ที่นี่ถนนกว้างขับง่ายกว่าเมืองไทยเยอะ) เวลาไปสอบคุณต้องควบคุมสติดี ๆ อย่าประหม่า หายใจลึก ๆ ทำใจสบาย ๆ เรื่องหางาน ถ้าคุณและสามียังไม่ถึงกับเป็นหนี้สิน ก็อย่าเพิ่งเร่งรัดตัวเอง สมัครไปเรื่อย ๆ และรออย่างใจเย็นดีกว่านะคะ คุณอยู่บ้านเฉย ๆ ตอนนี้ คิดถึงข้อดี คุณยังมีเวลาให้ครอบครัวและดูแลสามีเต็มที่ ดิฉันอยู่ที่เท็กซัสค่ะ ถ้าอยากคุยก็ส่งเมล์มาได้นะคะ จากคุณ : jaew (แจ๋วจอมแจ๋น) - [ 23 ก.ค. 47 11:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 52 มาทักคุณ Depress อีกครั้งค่ะ พบว่าคุณมีกำลังใจและคิดสู้ขึ้นมาบ้างแล้ว น้านกก็ดีใจด้วย มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาได้ที่ห้องแม่บ้านนี่แหละค่ะ เรื่องที่คุณสอบใบขับขี่ภาคปฎิบัติไม่ผ่านเป็นเรื่องธรรมดานะคะ น้านกเองสอบครั้งแรกก็ไม่ผ่านเหมือนกันค่ะ เป็นโกรธเป็นแค้น แต่ก็ฮึดสู้ ถนนเมืองไทย การขับรถแบบคนไทย ยากกว่าในอเมริกาหลายสิบเท่าเรายังขับได้ กระไรเลย เราต้องเอาชนะให้ได้ เท่าที่เตรียมตัวสอบใหม่นะคะ น้านกทำดังนี้ 1) หัดขับรถภาคปฎิบัติ ทุกวัน(หลังสามีเลิกงาน) วันละอย่างน้อย 2-3 ถนน 2-3 รอบ 2) ให้สามีกำกับเหมือนเป็นครูผู้ทดสอบ ทบทวนกฎจราจรไปด้วยในตัว 3) ครั้งที่แล้ว ที่สอบไม่ผ่านเพราะอะไร เช่น ไม่หยุดสนิทตรงสัญญาณ Stop / ไม่ให้ทางคนเดินถนน ฯลฯ ก็อย่าทำผิดอีก 4) ที่จะไปสอบใหม่ สถานสอบที่เดิมใช่ไหมคะ ก็ไปหัดขับรถตรงนั้นแหละ หรือบริเวณรอบ ๆสนามสอบ สถานที่ใกล้เคียง ทำให้มั่นใจมากขึ้น 5) ตรงที่สำคัญ สำหรับเราคนไทย คือ ไม่หยุดรถสนิท ตรงสัญญาณ Stop , เวลาจะเปลี่ยนเลนต้องหันเอี้ยวมองจุดบอดด้วยทุกครั้ง ( ทำให้มันเว่อไว้) ขับสบาย ๆ อย่าประหม่า ถ้าอีกครั้งยังไม่ได้จริง ๆหรือไม่มั่นใจ ก็ไปหาครูมืออาชีพ ติวอีกสักหนึ่งครั้ง เข้าใจดีค่ะว่าเวลาสอบไม่ผ่านแล้วรู้สึกอย่างไร เอาใจช่วย ให้ผ่านอุปสรรคทั้งปวงไปด้วยดีนะคะ จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 23 ก.ค. 47 11:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณMrs.Depress ดีแล้วค่ะที่เริ่มหันมามองคนข้างๆคุณ ถ้าณ ปัจจุบันเราอยู่กับเค้าแล้วมีความสุข เค้าดีกับเราก็ดูแลซึ่งกันและกันดีกว่าค่ะ เรื่องที่บ้านน่ะเค้าไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็ ลืมๆไปซักพักก็ดีค่ะ เอาใจช่วยค่ะขอให้โชคดีเรื่องงานน่ะคะ จากคุณ : Huiling - [ 23 ก.ค. 47 13:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 54 จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 23 ก.ค. 47 17:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เห็นด้วยกับพี่ๆข้างบน เลิกติดต่อกลับสักพักนึง แล้วจะดีขึ้นจริงๆ ....ส่วนเรื่องที่ทางบ้านคุณเอาไปเปรียบกับคนอื่นๆ .... ส่วนตัวแล้วพิมเองเป็นคนนิสัยไม่ดี เลยพูดออกไปเลยกับที่บ้านว่า..." งั้นเดี๋ยวจะเลิกกับแฟน กลับเมืองไทยไปทำงานกลางคืนจะได้หาคนรวยๆมาเลี้ยงที่บ้านเลยดีมั้ย" ผลที่ได้กลับมาคือ จากนั้นเขาไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลยค่ะ.. คือเขาคงเข้าใจว่า เราไม่พอใจกับสิ่งที่เขาพูด จากคุณ : พิม (startle) - [ 23 ก.ค. 47 19:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 56 คุณอยู่เมือง San Anotonio เหรอคะ   พึ่งย้ายจากเมือง San มาเดือนที่แล้ว เดี๋ยวกลับเข้ามาอ่านและคุยใหม่นะคะ  เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง มาต่อค่ะ พี่ๆ ข้างบนทั้งหมดแนะนำไปหมดแล้ว อ่านแล้วก็รู้สึกเห็นใจคุณจริงๆ ค่ะ ถ้าโทรกลับไปบ้านแล้วมีแต่เรื่องทุกข์ใจกลับมา ก็พยายามลดลง หรือเว้นช่วงไปดีกว่าไหมคะ ถ้าโทรไปแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น  แล้วอย่าได้เสียใจว่าคุณทำอะไรเพื่อแม่เพื่อครอบครัวของคุณที่เมืองไทยไม่ได้ เอาไว้ให้เราสบายใจ มีแรงมีงานทำ แล้วค่อยส่งข่าวไปที่บ้านบ้าง ตัวเองก็เคยคิดเหมือนกัน มีอยู่ช่วงนึง คิดว่ากลับบ้านไปหางานทำที่นู่นดีไหม คงหาได้ดีกว่า ง่ายกว่าที่นี่ แล้วแยกอยู่กับแฟน แต่พอมาคิดดูอีกที แล้วไหนจะลูก แล้วกว่าจะได้มาอยู่กันครบเป็นครอบครัว(ของเราเอง) คงไม่ต้องรอ จนแฟน Retire หรือ เลิกกันไปข้างนึงเหรอ แล้วอีกอย่าง อย่างน้อยอยากให้ลูกตัวเองมีโอกาสมากกว่านี้ คิดจะก้าวมาแล้ว ขอทำให้เต็มที่ แยกปัญหาเป็นข้อๆ แล้วค่อยแก้นะคะ อย่าเอามารวมมาพันกัน พาลจะให้ยิ่งท้อไปกันใหญ่ 1.. ดูแลเรื่องสุขภาพตัวเอง เอาใจใส่ตัวเอง อย่านอนหลับเลิกเสียก็ดีค่ะ 2.  เรื่องใบขับขี่  ลองไปเอาหนังสือ คู่มือที่สำนักงาน เอามาอ่านก่อน เขาจะมีโอกาสให้ 3 ครั้ง สำหรับข้อเขียน แล้วก็อีก 3 ครั้งสำหรับภาคปฏิบัติ  ถ้าได้ใบขับขี่แล้ว จะไปไหนมาไหนคงสะดวกขึ้น 3. เรื่องงาน ลองสมัครไปเรื่อยๆ ดูก่อนนะคะ แล้วลองหาอะไรเรียนไปก่อน ยิ่งถ้าคุณไม่มีลูกด้วยแล้ว คงจะทำอะไรสะดวกขึ้นหน่อย   เป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ค. 47 12:18:57 จากคุณ : Kitty_PoPo - [ 24 ก.ค. 47 04:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ปกติจะไม่ค่อยเข้ามาตอบเพราะเราพิมพ์ไทยไม่ค่อยคล่อง แต่เรามีคำแนะนำนิดหน่อยเผื่อคุณจะได้ไอเดีย เอาเรื่องใบขับขี่ก่อนนะ เราได้ใบขับขี่มาประมาณ 7-8เดือนที่แล้วแต่เราไม่ได้มันมาจากการสอบนะ สามีส่งเราไปเรียนที่ รร สอนขับรถแล้วทาง รร ก็ออกใบขับขี่ชั่วคราวให้ซึ่งเราสามารถขับรถได้แต่ต้อง มีคนที่ขับรถเป็นไปกับเราด้วย พอเราได้ใบขับขี่ชั่วคราวมาระยะหนึ่งเราก็เอาไป ยื่นเอาตัวจริงถ้ายังงัยคุณลองไปสอบถาม รร สอนขับรถดู อ๋อ เราเสียค่าเรียน $250เราเรียน อาทิตย์หนึ่ง เราเดาว่าคุณคงอยู่ใกล้ๆกับรัฐเราแน่ๆเลย เราอยู่ นิวแม็กซิโกค่ะ สำหรับเรื่องงาน เราก็คล้ายๆคุณ ตรีสองใบกับโทอีกใบหนึ่ง แต่หางานทำไม่ได้ เราก็เลย ไปลงเรียน community college เราว่าที่รัฐคุณอยู่น่าจะมีนะ เขาให้เรียนฟรีเราก็เลยถือโอกาศเรียน CPA Preparation Course ุุคุณสมบัติก็คือคุณจะต้องจบ ป ตรีสาขาใดก็ได้ เอางี้ดีกว่าถ้าคุณสนใจ ้รายละเอียด เมล์มาหาเราได้และจากที่ได้เข้ามาเรียนที่นี้ ทำให้เราได้มีโอกาศเริ่มต้นทำงาน เป็นติวเตอร์ แต่เราเป็น Volunteer นะ แต่เทอมหน้าเห็น ทาง Department อาจจะให้เราทำ Partime เรารู้สึกว่าก็มีแต่ที่นี้แหละที่เค้า Appreciate ปริญญาของเรา akk99artchara@operamail.com จากคุณ : Anazasi - [ 24 ก.ค. 47 11:55:51 A:64.42.130.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 เข้ามาเป็นกำลังใจ ยังไงก็ขอให้รักตัวเองให้มากที่สุดค่ะ ถ้าเราไม่ถนอมและรักตัวเอง ในโลกนี้ก็ไม่มีใครรักเรามากไปกว่านี้แล้วนะคะ ถัดไปก็สามีเราเองนะคะ เป็นกำลังใจให้กันและกัน ส่วนที่บ้าน ปล่อยไปสักปีสองปีค่อยโทรกลับไป แล้วเค้าน่าจะดีขึ้น เพราะถ้าโทรบ่อยเค้าก็ไม่เชื่อว่าเราไม่มีตังค์ (ไม่งั้นจะโทรมาได้งัยอ่ะ - ทำนองเนี้ยะ) ทำใจให้สบายนะคะ เวลาจะช่วยแก้ปัญหานะคะ แต่เราต้องมีสติ ยาเยอยอย่าไปทานมาก เสียสุขภาพและเงินนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : pop (sivalee) - [ 26 ก.ค. 47 16:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59 หนูว่าถ้าพี่ส่งเงินให้พ่อกับแม่ให้มีกินมีใช้ ไม่อดอยากก้อเพียงพอแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันก้อต้องมีขอบเขต พี่ไม่ใช่คนไม่รู้บุญคุณซักกะหน่อย ถ้าเป็นก้อคงไม่มานั่งเครียดอย่างงี้หรอกค่ะ ...ถ้ายังไม่มีงานทำก้อไม่ต้องรู้สึกผิด ลำพังตัวเองก้อจะแย่อยู่แล้ว ถามแม่ไปเลยว่าแม่ไม่รัก ไม่ห่วงใยหนูบ้างเหรอ.. ถ้าพอมีงานทำแล้ว ก้อส่งไปเดือนละหนพอ เอาแบบตอนอยู่เมืองไทยพี่เคยให้เท่านั้นยังอยู่ได้ ตอนนี้ทำไมจะต้องเปลี่ยนไป อยู่เมืองไทยแถมถ้าเป็นต่างจังหวัด ค่าใช้จ่ายก้อไม่สูงอะไร ถ้าเมือ่ไหร่ขอนอกเรื่อง ก้อวางหูเลย ไม่ต้องคุยกัน เคยดูDr. Phil ปัญหาเดียวกับพี่ Dr. Philแนะนำว่า ต้องเปิดอกพูดให้เข้าใจ เพราะคนที่ได้รับจนเคยชินบางครั้งเค้าเหมาไปว่าเป็นหน้าทีเราที่ต้องช่วยเหลือเค้า ถ้าไม่มีก้อบอกว่าไม่มี ถึงแม้ว่าเรามีแต่ถ้าสิ่งที่เค้าต้องการความช่วยเหลือไม่ใช่สิ่งสำคัญ เราก้อต้องชั่งน้ำหนักดู ... พี่ก้อต้องมีชิวิตของตังเองเหมือนกัน กลุ้มใจเรื่องที่บ้าน หงอยเหงาเศร้าสร้อย เพราะความต้องการไม่มีที่สิ้นสุดของคนทางบ้าน จะพาลทำให้ความสัมพันธ์ของพี่กับสามีแย่ไปด้วยนะคะ อยู่กับคนที่รักแล้วห่วงใยเราดีกว่าคะ จากคุณ : Jayda - [ 28 ก.ค. 47 03:57:41 A:168.103.160.208 X: ]