เรื่องนี้เป็นต้นเหตุหลักสำคัญ ที่ทำให้ผมหายหน้าไปจากวงการห้องไกลบ้าน ของเว็บพันธุ์ทิพย์ รวมทั้งที่ผมไม่ได้เขียนไดอารี่ตอนใหม่ๆด้วย เพราะในขณะที่ผมแนะนำคนนั้นคนนี้ ต่างๆนานา กฎระเบียบเป็นยังไง ผมรู้หมด กำชับเพื่อนพ้องน้องนุ่งให้ระมัดระวัง อย่าทำอะไรที่ มันผิดหมิ่นเหม่ต่อการโดนจับส่งกลับเมืองไทย ตัวผมกลับทำซะเอง เป็นเรื่องแรก และเรื่องเดียวตั้งแต่ผมมาออสเตรเลีย ที่ทำให้ผมร้องไห้ให้คนอื่นเห็น ให้คนอื่นได้ยิน เรื่องเดียวที่ผมต้องเสียน้ำตากับไปหลายถัง กว่าจะทำใจได้ และที่สำคัญเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมโกหกพ่อแม่เกี่ยวกับเรื่องการเรียน เพราะผมไม่เป็นลูกผู้ชายพอ ที่จะกล้าบอกความจริงไปในตอนนั้น และนี่เป็นคำสารภาพ ถ้าพ่อกับแม่ แอบเข้ามาอ่านเจอ ผมต้องกราบขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะครับ
ในช่วงแรกที่ผมรู้ตัว และเผชิญกับปัญหาที่เกิดขึ้น ผมยังคงเข้าเว็บพันธุ์ทิพย์ อยู่ทุกวัน ยังตอบปัญหาอะไรต่างๆอยู่ตามปกติ จนกระทั่งวันนึง มีเสียงสะท้อนมาเข้าหูว่า มีคนๆนึงที่ไม่ชอบผม เขามารู้เรื่องเข้า แล้วก็พูดสมน้ำหน้าผม ให้เพื่อนผมฟัง ทำนองว่า สมน้ำหน้าสร้างภาพดีนัก อะไรทำนองนี้ พอผมรู้เรื่องเข้า ก็เลยมานั่งไตร่ตรองดูว่า สิ่งที่กำลังทำอยู่นั่น เป็นการสร้างภาพจริงหรือเปล่า
จริงอยู่ ถึงแม้ว่าผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า สิ่งที่ผมทำไป ไม่ใช่เพราะผมอยากสร้างภาพ ไม่ใช่ผมอยากดัง แต่ผมเริ่มเข้ามาตอบกระทู้ เพราะผม มาที่ออสเตรเลียนี้ได้ ก็เพราะเว็บพันธุ์ทิพย์ ผมจึงอยากตอบแทนเว็บพันธุ์ทิพย์ เท่าที่ผมจะทำได้ ตามกำลังความสามารถ และสติปัญญาของผมจะอำนวย แต่เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้น แล้วมาคิดดูตามที่เขาพูด มันอาจจะเป็นจริงอย่างที่เขาว่าก็ได้ ว่าผมกำลังสร้างภาพให้ตัวเอง เพราะสิ่งที่ผมทำ กับสิ่งที่ผมพูด ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
ผมเข้าใจดีว่า คนเรานั้น คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ มีผู้คนคอยยินดีเมื่อเราประสบความสำเร็จ แต่ในทางตรงข้าม ก็มีคนรอโอกาสจะโดดเข้ามาขย้ำซ้ำเติม เมื่อเราถึงคราวต้องล้ม
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจ จากพันธุ์ทิพย์ไปเงียบๆ เพราะอย่างน้อย หากในที่สุดแล้ว ผมพ่ายแพ้แก่ปัญหาที่เกิดขึ้น จะได้ไม่ต้องมีใครรู้จักผมมากนัก ถึงวันนั้น ถ้าผมจะต้องหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยจริงๆ ก็คงไม่เป็นที่น่าสนใจ ของใครๆอีกต่อไป ในระยะที่ผ่านมา เวลามีคนถามว่า ทำไมไม่เข้ามาตอบพันธุ์ทิพย์ ทำไมไม่อัพเดทไดอารี่เลย คำตอบที่ได้รับจากผมเสมอคือ "ติดเกมหงะครับ" ซึ่งมันก็จริงอยู่บางส่วน แต่เหตุผลหลักไม่ใช่หรอกครับ แต่เพราะผมรู้สึกละอายแก่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำ ละอายแก่ใจในสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับตัวเอง
หลายๆคน โดยเฉพาะพี่ๆที่มีลูกวัยใกล้เคียงกับผม มองว่าผมเป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ แต่ใครจะรู้ว่าในอีกฟากนึงของความประพฤติ มันก็คือเด็กไม่ดีคนนึงนี่เอง ทั้งๆที่มีพี่คนนึงเค้าคอยเตือนอยู่ตลอดเวลา แต่ผมกลับเพิกเฉย เวลาเค้าบอก ก็ "ครับพี่" "ครับพี่" แต่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
เรื่องที่เกิดขึ้นจะโทษใครไม่ได้เลย ต้องโทษตัวเอง ที่มัวแต่ชะล่าใจ ทำอะไรไม่รู้จักคิดถึงผลที่จะเกิดตามมา จนในที่สุดก็ต้องรับผลของความผิดพลาดที่สร้างขึ้นมาเองกับมือ
ก่อนที่ผมจะเริ่มเขียนเรื่องนี้ ผมตัดสินใจ ชั่งใจอยู่นานว่า ผมจะเขียนดีไหม หรือจะปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไปเลยเงียบๆ ให้รู้กันเฉพาะคนที่สนิท ที่ผมเคยบอกไปแล้วเท่านั้น แต่ไหนๆ ตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียว บริสเบน-กรุงเทพ ของการบินไทย เที่ยวบินวันที่ 2 สิงหาคม 2547 เวลา 22.50 ก็ได้ถูกจองไปเรียบร้อยแล้ว บทชีวิตของนักเรียนนอกคนนึงกำลังจะจบลง หลังจากที่พิจารณาสรตะดีแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ให้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับเพื่อนๆที่กำลังชะล่าใจ และทำในสิ่งเดียวกันกับผม หรือคนที่ยังไม่ได้ทำ จะได้ระมัดระวังเอาไว้ อย่าให้มันเกิดเหตุการณ์เช่นเดียวกับผมเกิดขึ้นกับตัวเอง
อ่านต่อ...
เรื่องเล่าจากไดอารี่ชาวบ้านไกลของนายดอส
http://dosday.com
ตอนที่ 39 : ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
จากคุณ :
ดอส 
- [
29 ก.ค. 47 02:38:11
]
ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
