ความคิดเห็นที่ 1 Just like in thai we do have "nong sow+, snog chai, pee~ sow, Pee~ Chai, long, par, nar~ are." So we know whom we talking about. It is to clerify the content of communication process so we understand the content without having to ask too many questions. I hope this help. จากคุณ : me_here (me_here) - [ 15 ต.ค. 47 00:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ที่เห็นมันใช้กับพวกสิ่งของด้วยนะคะ ไม่ได้ใช้เฉพาะบุคคลน่ะค่ะ จากคุณ : good_girl - [ 15 ต.ค. 47 07:19:30 A:unknown X:202.28.179.1 TicketID:041038 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ของไทยๆก็มีครับ แม่น้ำ แม่ทัพ แม่บ้าน แม่ย่านาง จากคุณ : ช่างไฟ - [ 15 ต.ค. 47 09:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นการแบ่งคำนามออกเป็นกลุ่มเพื่อความชัดเจนครับ เช่นคำว่า น้า เป็นเพศรวม คำว่า ป้า เป็น เพศหญิง ถ้าพูดว่าน้า ต้องถามอีกว่า น้าชาย หรือ น้าสาว พูดถึงป้า ก็รู้ได้ว่าเป็นผู้หญิง ครับ จากคุณ : ช่างสงสัย - [ 15 ต.ค. 47 12:20:43 A:203.147.1.245 X: TicketID:005664 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่มเติมนิดนึง ที่ความเห็นหนึ่งกับสี่กล่าวมาไม่ใช่คำตอบตรงๆของคำถามของเจ้าของกระทู้ เจ้าของกระทู้ถามถึง เพศทางไวยากรณ์ แต่ความเห็นหนึ่งกับความเห็นสี่ เป็นเรื่องของเพศทางธรรมชาติ (biological or natural gender) ซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย (ถึงแม้บางทีจะตรงกันบ้างก็ตามที) ยกตัวอย่าง ภาษาละติน rumor เป็นคำนามเพศชาย แปลว่า คำนินทา หรือ เรื่องราว (ซึ่งไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกับเพศธรรมชาติของคำนี้ตรงไหน เพราะว่าไม่น่าจะมีเพศ) ในขณะที่ basium เป็นคำนามเพศกลาง (ไม่มีเพศ) แปลว่า จูบ ซึ่งถ้าพิจารณาดีๆไม่เห็นว่าจูบจะต้องมีเพศตรงไหน amygdala จากภาษาเดียวกัน เเปลว่าถั่วอัลมอน เป็นเพศหญิง (ทำไมถั่วต้องเป็นเพศหญิง) สรุปว่าเพศทางไวยากรณ์กับเพศทางธรรมชาติไม่จำเป็นต้องตรงกัน ตัวอย่างอีกสองอันที่เห็นชัดๆ ขอยกภาษาอังกฤษ โบราณ old english คำนาม wifmann (ที่กลายเป็น woman ในปัจจุบันนั่นเอง) มีเพศทางไวยากรณ์เป็ฯเพศชาย (ขณะที่เเปลว่าผู้หญิง) ในขณะเดียวกัน คำว่า wif จากภาษาอังกฤษโบราณ มีเพศทางไวยากรณ์เป็นเพศกลาง (แต่เเปลเหมือนกันคือแปลว่า ผู้หญิง หรือ ภรรยา ดังนั้นจึงมีเพศทางธรรมชาติคือ เพศหญิง) ถามว่า เพศไวยากรณ์มีไว้ทำไม เหตุผลอันหนึ่งที่บอกได้คือ เพื่อให้มีความชัดเจนและง่ายต่อการสื่อสาร (สำหรับnative speaker ของภาษานั้นๆ แต่อาจจะยากสำหรับผู้เรียนภาษานั้นๆเป็นภาษาที่สอง) ชัดเจนคือ สำหรับภาษาที่มีเพศทางไวยากรณ์ ทุกอย่าง เช่น adjective หรือ case (ประธาน กรรมตรง กรรมรอง ความเป็นเจ้าของ) จะต้อง agree คือจะต้องมีวิภัติปัจจัยที่สอดคลอ้งกับคำนามตัวนั้นๆ เช่น Beatus (หล่อ) Catullus (ชื่อคน) amat (รัก) beatam (สวย) Lesbiam (ชื่อคน). จะเห็นได้ว่า adj beatus มีปัจจัย us เหมือนชื่อผู้ชาย และแปลได้ว่าหล่อ ในขณะที่คำคุณศัพท์ตัวเดียวกัน แต่ใช้บรรยายผู้หญิง beatam มีปัจจัย am ซึ่งเป็นปัจจัยที่แสดงว่าเป็นกรรมตรง และขยายคำนามเพศหญิง ทำให้ผู้ฟังรู้ว่าคำคุณศัพท์แต่ละคำขยายคำนามอะไร เป็นที่ชัดเจน เมื่อชัดเจนดังนี้แล้ว ถ้าสลับตำแหน่งคำซะใหม่ก็ไม่มีปัญหา Catullus beatam Lesbiam beatus amat. ถึงสลับ word order ก็ไม่มีปัญหา เพราะว่าถ้าดูหรือฟัง จากปัจจัยที่ติดกับคำนามและคำคุณศัพท์แล้ว ก็รู้ว่าอะไรขยายอะไร ในขณะที่ภาษาที่ไม่มีเพศทางไวยากรณ์ต้องใช้ word order เป็นตัวสื่อสาร ถ้าวางผิดที่ความหมายต่าง เช่น Krisda bit the dog. The dog bit Krisda. คือถ้าวางตำแหน่งผิด ความหมายต่างทันที ใครกัดใครกันแน่ นี่คือเหตุผลคร่าวๆ สรุปว่ามีเพศทางไวยากรณ์เพื่อให้เกิดความชัดเจนในการสื่อสารได้โดยไม่ต้อง rely on word order นั่นเอง จากคุณ : krisdauw - [ 15 ต.ค. 47 13:10:28 A:172.193.133.175 X: TicketID:031781 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สุดยอดค่ะคุณ krisdauw กระจ่างค่ะ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ - [ 15 ต.ค. 47 15:46:09 A:unknown X:202.28.179.1 TicketID:041038 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลืมตอบไปว่าจะรู้ได้ไงว่าคำไหนเป็นเพศไหน ถ้าเราเรียนเป็นภาษาที่สอง ก็มีหลักอยู่บ้าง แต่อย่างที่รู้ๆอยู่ ทุกหลัก ก็ต้องมีข้อยกเว้น (บางทีข้อยกเว้นมากกว่าหลักเสียอีก) ยกตัวอย่างภาษาละติน เพศชายส่วนใหญ่ลงท้ายด้วย -us ยกเว้น poeta, nauta, agrigola (กวี นักเดินเรือ และชาวนา พวกนี้จะลงท้ายด้วย a ซึ่งปรกติเป็นปัจจัยแสดงเพศหญิง แต่อาชีพสามอันนี้ เป็นอาชีพที่พวกโรมันมองว่าเป็นอาชีพผู้ชายโดยเฉพาะ (กีดกันทางเพศหรือเปล่าเนี่ย) เลยมีเพศทางไวยากรณ์เป็นเพศชายตลอด ถึงแม้ลงท้ายด้วยปัจจัยเพศหญิง) ส่วนคำนามเพศหญิงลงท้ายด้วย a และคำนามเพศกลางลงท้ายด้วย um นี่คือสามกลุ่มแรก แต่ยังมีกลุ่มผิดปรกติ ที่ไม่ได้ลงท้ายด้วยปัจจัยเหล่านี้ และเป็นได้สามเพศเลย เวลาเรียนต้องท่องทีละตัวว่าเพศอะไร ส่วนคำถามว่าเพศทางไวยากรณ์เกิดจากไหน ตอบไม่ได้อย่างแน่ชัด นักภาษาศาสตร์เชื่อว่ามีมาตั้งแต่สมัยโบราณ(มากๆ) เกี่ยวข้องกับเสียงสระภายในของคำนั้นๆ ต่อมาเมื่อภาษาเปลี่ยนไปเรื่อยๆทำให้ตัวบ่งบอกปัจจัยหายไปทุกทีๆ เลยทำให้ผู้เรียนในสมัยปัจจุบันต้องจำอย่างเดียว ถึงแม้จะมีกฏบ้างเล็กๆน้อยๆตามที่กล่าวข้างต้น ภาษาอังกฤษในปัจจุบันไม่มีเพศทางไวยากรณ์ (ยกเว้นเล็กๆน้อยๆ เช่น คำสรรพนามที่ใช้แทนเรือ ต้องใช้เป็นเพศหญิง) แต่ภาษาอังกฤษโบราณมีสามเพศ เวลาเรียนภาษาอังกฤษโบราณก็ต้องจำอีกเช่นกัน สรุปคือ จำซะเป็นส่วนใหญ่ครับ จากคุณ : krisdauw - [ 15 ต.ค. 47 16:26:36 A:172.192.99.14 X: TicketID:031781 ]