ความคิดเห็นที่ 1 ทีนี่ เมื่อเรากลับมาอเมริกาแล้ว ก็เริ่มวางแผนเรียนต่อเอก แต่ว่าต้องย้ายรัฐ ซึ่งถ้าต้องไปเรียนต่อจริงๆ ก็ต้องอยู่ คนละรัฐกับแฟน เรื่องการเรียนต่อเอกนั้น เป็นเพราะว่าเราอยากกลับไปเป็น อาจารย์ที่เมืองไทยคะ เคยคุยกับแฟนแล้วเรื่องนี้ซึ่งเขา เองเข้าใจและพร้อมที่จะตามเรากลับเมืองไทยเมื่อเรียนจบ เราเองเคยคุยกับคุณแม่แล้วเรื่องเรียนต่อ แต่ท่านไม่ สนับสนุนคะ เพราะแม่บอกว่าจบมาไม่มีงานทำ เรียนสูง ไปทำไม หรือว่าจะเรียนเพื่อรอผู้ชาย ? ตรงจุดนี้และคะ ที่ทำให้เราอึ้งมากๆ เสียใจด้วยที่แม่ไม่เข้าใจว่าเรา อยากเรียนต่อเพื่อเป็นอาจารย์จริงๆ (ไม่ได้เป็นนักเรียน ทุน) คุณแม่บอกว่าเอาเรื่องนี้ไปคุยกับญาติๆ แล้วก็ลงความเห็น ว่าไม่ควรเรียนต่อ เพราะจบมาไม่มีงานทำทั้งในอเมริกา หรือในไทย... คุณแม่บอกว่า ถ้าเราเลือกที่จะแต่งงานกับ ฝรั่ง เราจะเป็นคนอกตัญญู คิดจะไปไกลจากพ่อแม่ ไม่อยู่ดูแลท่าน เราเห็นแก่ตัว... เราเคยบอกคุณแม่หลายครั้งคะว่า เราจะกลับบ้านแน่นอน เพราะอยากสอนเด็กๆที่เมืองไทย แต่อยากขอเวลาเรียน เอก 3-4 ปี คำว่า "อกตัญญู " ทำให้เราร้องไห้ เพราะไม่เคยคิดที่จะ ทอดทิ้งพ่อกับแม่เลยคะ   การที่เราเลือกจะแต่งงานกับคนที่เรารักแต่ต้องอยู่ไกลจาก พ่อแม่เนี่ย มันคือสิ่งที่เรียกว่า "อกตัญญู " เชียวหรือคะ การที่ไม่สามารถอยู่ดูแลได้ทุกๆวัน เป็นการไม่ตอบแทน บุญคุณผู้พระคุณ ???? ขอคำแนะนำด้วยคะ เราหมดกำลังใจและมืดแปดด้านจริงๆ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 47 23:37:08 จากคุณ : Dixie - [ 11 พ.ย. 47 23:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พยายามที่จะไม่อ่อนแอ หรือขี้แง ร้องไห้อีก แต่ก็ทำได้ไม่นานค่ะ เพราะกับคำว่า อกตัญญู อาจจะต้องล้มเลิกเรื่องเรียนต่อเอก แล้วกลับบ้านไปหา งานทำที่เมืองไทย...ญาติๆบอกว่า อายุ 28 แล้วไปหา งานทำได้จะดีกว่า  อย่าเรียนอีกเลย แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 47 23:51:30 จากคุณ : Dixie - [ 11 พ.ย. 47 23:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลองกลับไปหางานในองค์กรที่มีทุนทำปริญญาเอกดีมั้ยคะ เดี๋ยวนี้ถ้าเรามีความสามารถ น่าจะได้ทุนไม่ยาก ใช้ปริญญาโทไปสมัครในมหาวิทยาลัยก็ได้นี่คะ แล้วดูทุนว่ามีหรือไม่ ยังไงจบทุนกลับมาก็เป็นอาจารย์ได้เหมือนเดิมคะ ส่วนเรื่องแฟน เราว่าควรต้องใช้เวลาสักนิดนึงคะ ตัวเราเองลูกสาวคนเดียวเหมือนกันคะ ตอนแรกพ่อแม่ก็ไม่เห็นด้วย กับการมีแฟนเป็นคนต่างชาติ (คนจีนแผ่นดินใหญ่) คะ ยิ่งร้ายใหญ่ แม่บอกว่าคนจีนจน ไม่มีเงิน จะมาหลอกเรา แต่เวลาจะช่วยได้คะ แม่คุณคงกำลังเสียใจที่จะต้องให้คุณไปอยู่ไกลตัว เลยพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจคุณหนะคะ ลึกลึกเค้าคงไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณเสียใจหรอกคะ เราเป็นแม่คนแล้ว เราจึงเข้าใจคะ ใจเย็นเย็นดีกว่านะคะ จากคุณ : blueprint - [ 12 พ.ย. 47 00:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นใจคุณจังค่ะ เพราะเคยมีประสบการณ์คล้ายๆกัน ต่างกันเพียงแต่ว่า เรื่องเชื้อชาติของสามีไม่ใช่ตัวปัญหา และแม่สนับสนุนเรื่องเรียนเท่าที่ดิฉันจะมีความสามารถเรียนได้ เพราะอยากให้ลูกสามารถพึ่งตัวเองได้ แม่ไม่อยากให้แต่งงาน ไม่ว่ากับผู้ชายชาติไหนทั้งนั้น เพราะไม่อยากให้ลูกลำบาก ช่วงที่มีปัญหากับที่บ้าน (กับทุกคน ไม่ใช่เฉพาะกับแม่) ก็ว้าวุ่นพอดู แต่ในขณะเดียวกันก็คิดว่าชีวิตเป็นของเรา จริงอยู่ พ่อแม่เป็นผู้ให้ชีวิต แต่เมื่อเติบโตขึ้นเราต้องมีทางเดินเป็นของเราเอง และเมื่อเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว ก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมกับอุปสรรคขวากหนามข้างหน้า ดิฉันแต่งงานที่ต่างประเทศ ก่อนที่จะกลับไปจัดงานที่เมืองไทย โชคดีที่สามีเป็นคนอ่อนน้อม รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ ยอมรับประเพณีไทย ทั้งๆที่บางอย่างเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ หรือไม่เห็นด้วย แม่เลยใจอ่อนตั้งแต่เขายกมือไหว้แม่เมื่อเจอกันครั้งแรก ญาติพี่น้องทุกคนก็เอ็นดูเขามากๆ ดิฉันไม่ทราบว่าจะแนะนำอะไรได้มากนัก นอกเหนือไปจากที่อยากจะบอกว่า หลายๆครั้งในชีวิต คนเราต้องเลือก ทั้งๆที่ไม่อยากเลือก แต่เมื่อตัดสินใจเลือกแล้ว ขอให้มั่นคง ทำชีวิตให้ดีที่สุด สักวันคุณแม่ของคุณคงเข้าใจ และเกิดความเอ็นดูแฟนคุณขึ้นมาบ้าง ขอเอาใจช่วยค่ะ โชคดีนะคะ จากคุณ : Northernlife - [ 12 พ.ย. 47 00:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณ Blueprint ค่ะ ก็ตั้งใจว่าจะลองขอทุน ก.พ. ดูนะคะ แล้วก็ตัดสินใจว่าจะกลับบ้านด้วยคะ แต่ก็เบื่อญาติๆ คะเพราะกลับไปคงมีอีกหลายสิบคำถาม และหลายร้อยคำเทศนา จากคุณ : Dixie - [ 12 พ.ย. 47 00:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณDixie ค่ะดิฉันก็เจอปัญหาคล้ายๆกับคุณเลยค่ะ อ่านเเล้วนี่เเบบว่าเออทำไมคล้ายกับอ่านเรื่องตัวเอง ดิฉันก็เหมือนกับคุณน่ะค่ะคือพัฒนามาจากการเป็นเพื่อน ที่บ้านก็เเบบว่าเเอนตี้เงียบๆดีกว่า เวลาไปเมืองไทยก็ต้อนรับเเบบเย็นชาน่ะค่ะ เเฟนอึดอัดมากๆ เเต่ก็โชคดีที่ตอนนั้นเรียนเอกเเล้วเเละได้ทุนเรียนด้วย จากที่อ่านคิดว่าคุณเเม่คงไม่อยากให้ลูกสาวไปอยู่ที่ไหนเเบบไกลๆห่างอกเเม่น่ะค่ะ คุณเเม่ดิฉันไม่พูดเลยมีเเต่ญาตินี่เเหละตัวดีที่เป็นคนออกหน้า พี่ชายก็เเบบว่าไม่เข้าข้างดิฉันเลย ว่ากันเเบบเเรงๆเลย ร้องไห้เเบบว่าจนตาบวมทุกคืน เเต่ดิฉันรักเเฟนคนนี้มาก เค้าเป็นคนดีที่คิดว่าหาไม่ได้อีกเเล้วสำหรับเรา ดิฉันก็ดื้อคบต่อไปไม่ยอมเลิกค่ะ ตอนหลังที่บ้านก็อ่อนลงค่ะ เค้าเห็นว่าเรามีความสุขเเละเเฟนก็เป็นคนดีน่ะค่ะ ตอนนี้เราเเต่งงานกันเเล้วค่ะ เค้าใจว่าเเม่ก็คงผิดหวังที่เราอยู่ที่นี่เเต่ท่านก็อยากเห็นลูกมีความสุขน่ะค่ะ  ก็เลยทำใจได้ ก็ทราบว่าเเม่รักเรามาก ลองคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวซิค่ะ ดิฉันว่าทุกอย่างมันต้องมีทางออกน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 00:29:40 จากคุณ : Jamigirl - [ 12 พ.ย. 47 00:22:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอใช้พื้นที่ทักพี่ขนมนมเนยหน่อยน่ะค่ะ ไปเช่าSuper Size Me มาเเล้วเเหละพี่เเบบว่าดูเเล้วจูบลา เเม็คไปตลอดกาล ชีวิตนี่มันเป็นดั่งนิยายจริงๆน่ะพี่ มองกลับไปเเล้วรู้สึกว่าโชคดีที่ผ่านมาได้ จากคุณ : Jamigirl - [ 12 พ.ย. 47 00:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาเพิ่มเติมอีกนิดเรื่องเรียน ทำไมไม่ลองคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาที่คุณทำปริญญาโทด้วยล่ะคะ ว่าเขามีทุนไหม บอกเขาไปเลยว่าคุณสนใจจะทำปริญญาเอก บางทีเขาอาจจะยื่นข้อเสนอดีๆให้คุณก็ได้นะคะ อย่างดิฉันนี่ บุญ (หรือจะเป็นกรรมก็ไม่ทราบ) หล่นทับเลยค่ะ   อาจารย์ยื่นข้อเสนอให้เอง ถามว่าอยากต่อเอกไหม ดิฉันตอบว่าอยากแต่ไม่มีทุนเรียน คงเรียนไม่ไหว (ตอนนั้นยังเป็นนักเรียนต่างชาติเต็มตัวอยู่ ค่าเล่าเรียนแพงมาก) อาจารย์ก็บอกว่าจะช่วย โดยให้ทุนจากสถาบันวิจัยที่ท่านเป็นที่ปรึกษาอยู่ แถมหางานพิเศษให้ทำอีกต่างหาก   ถ้าคุณอยากเรียนจริงๆลองใช้วิธีนี้ดูนะคะ เผื่อได้ผล แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 02:13:30 จากคุณ : Northernlife - [ 12 พ.ย. 47 00:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว เพิ่งเห็นน้องแป๋ม ขออนุญาตคุณเจ้าของกระทู้ใช้พื้นที่หน่อยนะคะ น้องแป๋ม ไหมล่ะ พี่บอกแล้วว่าดูแล้วจะเลิกกินแม็คไปตลอดกาล อิอิอิ จากคุณ : Northernlife - [ 12 พ.ย. 47 00:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เล่าให้ฟังกับเรื่องที่เป็นมาและเป็นไปของลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง คิดว่าเขาอายุรุ่นเดียวกับเจ้าของกระทู้ เจ้าตัวเขาได้ทุนมาเรียนโทที่เมกา พอเรียนจบกลับไปทำงานใช้ ทำได้สองปี บอกพ่อว่าต้องการเรียนต่อเอก พ่อเขาก็ออกเงินใช้ทุนให้ พอมาเรียนได้ซักพัก กลับไปบ้าน เขาพาเพื่อน(ผู้ชาย)ไปออกงานด้วย ต่อมาเขาบอกว่า เขาจะแต่งงานกับเพื่อนคนนี้ ต่อมา เขาก็จัดงานแต่งกันที่เมกา พ่อเขาก็มาช่วยดูแลต่างๆด้วย ในตอนนี้ เขาไม่ได้เรียนแล้ว แต่ย้ายเมืองมาทำงานแทน จุดประสงค์ที่เล่า เพราะมันมีสถานการณ์อย่างที่แม่เจ้าของกระทู้ห่วงและกังวล ไม่รู้จะแนะนำยังไง ที่อาจเป็นไปได้บ้าง อาจเป็นว่า - เจ้าของทู้กลับไปทำงานเมืองไทย ให้ผู้ชายตามไปด้วย(จะยอมเสียสละขนาดนั้นเปล่า ยังไม่ได้แต่ง?!?) อยู่ไทยซักสองปีให้ที่บ้านเห็น แล้วถึงตอนนั้นอาจไม่ค้านมาก - ใช้ pratical training 1 ปีให้เป็นประโยชน์ ระหว่างนั้น ลองอยู่หางาน ขณะเดียวกันดูท่าทีทางบ้านว่าจะมีปฎิกิริยาเปลี่ยนบ้างไหมในช่วง 1 ปี ภายใน 1 ปี อะไรๆเกิดได้หลายอย่าง เรายังรู้สึกกับแฟนอย่างนั้นหรือเปล่า แฟนยังรู้สึกกับเราอย่างนั้นไหม ที่บ้านค.คิดเปลี่ยนไม่เปลี่ยน etc. ที่เคยเจอ ยังไม่เคยเห็นพ่อแม่ที่ไม่ให้อภัยลูก...ไม่ว่าเหตุการณ์จะลงเอยอย่างไร จากคุณ : Overseas - [ 12 พ.ย. 47 00:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มันขึ้นกับแฟนคุณด้วย ว่าทำตัวให้ที่บ้านคุณชอบหรือเปล่า เพราะเท่าที่อ่าน เค้าก็ไม่ได้พยายามปรับตัวให้เข้ากับวัฒนธรรมไทยเลย แม่ผมก็ไม่ได้ชอบฝรั่ง ตอนแรกๆ แอนตี้ด้วย แต่พอเจอแฟนพี่สาวคนนี้แล้ว เค้าเป็นคนโอบอ้อมอารีมาก เข้ากับคนในครอบครัวได้ทุกคน ในที่สุดแล้วแม่ก็กลายเป็นชอบไป คุณลองบอกแฟนคุณให้พยายามอีกหน่อย อย่าหวังแต่จะให้ที่บ้านยอมรับ โดยที่แฟนคุณไม่พยายามปรับตัว แล้วที่แฟนคุณบอกว่าจะตามไปอยู่เมืองไทยน่ะ ให้เค้าลองไปอยู่สักปีสองปีก่อนมั้ย ดูว่าจริงๆแล้วเค้ารับได้มั้ย ตอนนี้ปากเค้าก็ยอมรับได้ เอาเข้าจริงๆมันยากกว่าพูดนะครับ ผมแนะนำให้คุณกลับไปทำงานเมืองไทยสักปีแล้วค่อยกลับมาเรียนต่อ ให้แฟนคุณลองมาอยู่เมืองไทยด้วย จะได้รู้ว่าถ้าเค้าต้อง commit จริงๆ จะทำได้มั้ย จากคุณ : ม้าหงอย - [ 12 พ.ย. 47 01:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เ้ข้ามาให้กำลังใจนะคะ เข้าใจความรู้สึกดีค่ะ เป็นลูกสาวคนเดียวเหมือนกันน่ะค่ะ คิดว่าเวลาเป็นเครื่อตัดสินใจ ค่อยๆคิดนะคะ ใจเย็นๆๆ..สนับสนุนทุกๆความเห็นค่ะ.. มาเพิ่มเติมข้อความค่ะ.. แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 02:28:28 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 47 01:45:56 จากคุณ : tiktoth - [ 12 พ.ย. 47 01:22:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ใจเย็น ๆๆๆๆๆ รักต่างแดน ต้องพิสูจน์.... ทุกครอบครัวถ้าลูกต้องจากอ้อมอก มันก็มีละนะมากน้อย (ยกเว้นว่าพ่อแม่สงเสริมลูกให้หาแฟนเพื่ออยู่ต่างแดน...เรื่องนี้มีจริง คนที่เล่าให้ฟังเป็นเพื่อนชาวไต้หวัน บอกว่าแม่ส่งมาเรียนพร้อมกำชับให้หาแฟนฝรั่งด้วยนะ...อย่างงี้ก็มีเหมือนกัน) ขนาดสมัยพี่เอง...อายุอานามก็เยอะแล้ว ยังเจอแรงต้านเลย กลับเมืองไทยแล้ว แฟนเขียนจดหมายส่งไปเกือบทุกวัน (สมัยนั้นแฟนไม่มีคอมฯใช้นะ จะว่าจนก็ต้องยอมรับแฮะ เพราะเขายังเรียนอยู่ จบช้ากว่าพี่ปีหนึ่ง) จนแม่เห็นใจ (บางทีก็รับจดหมายจากไปรษณีย์ให้) นับนิ้วไปมาก็เป็นเวลาสามปี จนถึงเมื่อวันแต่ง แม่ใจเริ่มอ่อน แต่ก็ยังอดพูดไม่ได้ เพราะกลัวลูกลำบากไง (แต่เราสองคนก็ทำงานเก็บตังค์กันนะ ขนาดแฟนได้งานไม่ค่อยดี เขาก็ยังหยวน ๆ เพื่อจะได้เริ่มเก็บเงินแต่งงานอ่ะนะ) เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องอมตะ...เขาว่าความรักจะหอมหวานและอยู่ได้นาน...คนทั้งสองต้องรู้จักการฟันฝ่าอุปสรรค... ไม่มีพ่อแม่คนไหน ไม่รักลูกหรอกค่ะ...เพียงแต่ว่า เขารู้สึกนะ ว่ามีคนมาแย่งลูกรักของเขาไป ยิ่งถ้า เอาไปอยู่ไกล ๆ เอาไปให้ลำบากลำบน เขาก็ต้องคิดมาก (ยิ่งถ้าเป็นลูกคนเดียว ก็อาจจะยิ่งยากไปอีก) กว่าจะได้แต่งงานนะ พี่ก็ต้องใช้หลักจิตวิทยา พูดคุยกับแม่เกือบทุกวัน ให้แม่สบายใจว่า เรามีสายตาที่ดี เราดูคนออกนะ คนที่เราคบนิเป็นคนดี อะไรที่ทำแล้วจะให้เครดิตกับแฟนเรา เราก็จะเป็นคนประสาน(งาน) แม่ก็ไม่ได้เจอแฟนพี่ซะเท่าไหร่ด้วยซ้ำ เพราะอยู่คนละประเทศ แต่เวลาสามปีนี่ มันก็นานพอที่จะพิสูจน์ความอดทน ความรัก ของคนสองคนได้พอควรนะ ว่าเราทั้งสองมีความตั้งใจจริง ๆ แต่เรื่องความห่วงใยของแม่นะ ก็เป็นเรื่องจริง อยู่ต่างแดน หางานเอง หาเงินเก็บเงินผ่อนบ้านเอง มันลำบากจริง ๆ เพราะสองคนจบใหม่ๆ นะ...มันไม่ได้มีอะไรแบบรวดเร็วทันใจหรอกค่ะ...ยิ่งถ้ามีเรื่องต้องย้ายประเทศไปมา เพราะการงานอีก ก็ไม่ใช่ง่าย ๆ มันต้องอดทน ต้องคิดล่วงหน้า ถ้าจะแนะนำให้...ก็ลอกเลือกข้อใดข้อหนึ่ง ๑. กลับมาทำงานที่เมืองไทยสักพัก เพื่อให้แม่สบายใจ (แต่เราจะทรมานใจมากอ่ะนะ) แล้วก็หาลู่ทางให้แฟนได้งานที่เมืองไทย งานตอนนี้ที่หาได้ไม่ยากแล้วรายได้ดีพอควร คืองานสอนหนังสือให้โรงเรียนอินเตอร์ทั้งหลาย (ถ้าแฟนชอบเป็นครู ก็ถูกโฉลกเลยล่ะ) หรือไม่ก็สมัครงานพวกบริษัทอินเตอร์ทั้งหลาย ๒. ลองหาทุนเพื่อเรียนต่อเอง วิธีนี้ก็จะยีดเวลาของตนเอง (แต่ควรจะอธิบายให้แม่สบายใจว่าเราไม่ผลีผลามแต่งงานกับใครหรอก จะดูใจผู้ชายกันไปก่อน) วิธีที่สองนี้ ถ้าเราไม่ใช้เงินช่วยเหลือทางบ้าน เราก็ถือโอกาสลองดูว่า เราจะอยู่เอง (เลี้ยงดูตนเอง) ไหวหรือเปล่า แล้วแฟนเขาล่ะจะมีส่วนร่วม (หรือช่วยเหลือกันและกัน) อย่างไง ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน เวลาที่ใช้ทั้งดูใจแฟนของเรา เวลาที่ตั้งเนื้อตั้งตัวของตนเอง (เก็บเงินเก็บทอง) และก็เกลี้ยกล่อมแม่ ก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าปีสองปีขึ้นไปล่ะค่ะ อย่างเร็ว ๆ ก็ปีหนึ่งค่ะ อย่างช้าก็อาจจะเป็นแบบพี่คือสามปี...แนะว่า อย่าใช้วิธีหักด้ามพร้าด้วยเข่านะค่ะ เพราะชีวิตเรา..แม่มีคนเดียว หาไม่ได้อีกแล้ว อีกอย่างต่อให้เราแต่งงานไปสุขสบาย แฟนเป็นคนดีไม่มีที่ติ แต่ใช่ว่า ชีวิตใครจะราบเรียบได้ตลอดชีวิตก็หาไม่...มันก็ต้องมีสักช่วงสักวัน...ที่เราเจอมรสุมของความลำบาก..ตอนนั้นครอบครัวทางเมืองไทยก็เหมือนเป็น backup ทางด้านจิตใจให้เราได้ดีที่สุดค่ะ แม่...เป็นเหมือนเพื่อนที่ดีของลูกสาวทีเดียวเลย (เมื่อใดที่น้องมีลูก..ก็จะเข้าใจแม่ได้ดีที่สุดเลยนะค่ะ) ขอให้ความรักสมหวัง และสำคัญสุด หางานได้เร็ววันนะค่ะ (เมื่อไหร่มีงาน เมื่อนั้นก็มีเงินเก็บ ก็จะดีที่สุดสำหรับการเริ่มต้นที่จะยืนด้วยตนเองนะค่ะ) จากคุณ : บีพี - [ 12 พ.ย. 47 01:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จริงๆสมัยนี้คนไทยแต่งงานกับคนต่างชาติมากกว่าเมื่อก่อน แล้วก็มีภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าส่วนใหญ่จะยังมีแรงต่อต้านจากครอบครัวอยู่มาก ในฐานะที่เคยมีประสบการณ์คล้ายๆกันก็เข้าใจนะคะ เพราะที่บ้านโดยเฉพาะคุณแม่ก็ไม่ชอบฝรั่งเหมือนกัน แต่สู้แรงดื้อลูกสาวไม่ได้ก็เลยต้องยอมตามใจ เท่าที่อ่านดู คุณ Dixie ก็เข้าใจดีว่าคุณแม่เป็นห่วง ที่ท่านพูดทำร้ายจิตใจคุณก็คงเพื่อให้คุณรับฟัง ไม่ทำในสิ่งที่ท่านคิดว่าเสี่ยงเกินไปและอาจเป็นผลร้ายต่อตัวคุณ จริงๆถ้าคุณจะทิ้งพ่อแม่แล้วหนีไปแต่งงานกับคนรักเลยก็คงได้ คุณก็อายุยี่สิบแปดแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ แต่ทำลงไปแล้ว พ่อแม่ก็คงไม่สบายใจ คุณก็คงไม่สบายใจ คนรักของคุณก็คงไม่สบายใจไปด้วย ความคิดความรู้สึกของคนเราเปลี่ยนได้นะคะ บางทีคุณอาจต้องให้เวลาคุณแม่คุณปรับใจ มองเห็นความดีของว่าที่ลูกเขยก่อน ลองคิดดูสิคะว่าคุณเองยังใช้เวลาตั้งสองปีกว่าจะตกลงปลงใจ อีกอย่างหนึ่ง คนรักของคุณก็ต้องช่วยด้วย อย่าลืมว่าเวลามาเมืองไทย เขามาเพื่อหาเสียง ต้องโอนอ่อนผ่อนตามบ้าง จะเป็นตัวของตัวเองมากนักไม่ได้ เรื่องเรียนต่อ ถ้าคุณเข้าทำงานในมหาวิทยาลัยของรัฐ การขอทุนไปเรียนต่อก็ไม่ถึงกับยากนัก บางทีคุณอาจจะได้ใช้ช่วงเวลานี้พิสูจน์ตัวคุณ ว่ามีความเป็นผู้ใหญ่พอที่จะตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง และพิสูจน์ให้คุณแม่เห็นว่าคนรักของคุณยินดีจะตามคุณมา ไม่ใช่จะพรากคุณไปไกลจากครอบครัว ส่วนเรื่องญาติๆ ไม่ต้องไปสนใจฟังหรอกค่ะ คุณต้องเลือกทำศึกให้ถูกเรื่อง สงครามไหนไม่มีผลกับคุณก็อย่าไปต่อกร ปากคนจะบ่นว่ายังไงก็ได้ เข้าหูซ้ายออกหูขวาไปเสีย อย่าปล่อยให้มาตกลงตรงกลางใจให้รำคาญ ขอให้โชคดีนะคะ จากคุณ : Cybercat - [ 12 พ.ย. 47 02:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอเป็รกำลังใจให้ด้วยคนค่ะ....เป็นปัญหาคล้ายๆกันที่ทางบ้านไม่ยอมรับให้แต่งงานกับคนต่างชาติ..พ่อแม่คาดหวังอยากจะให้เราอยู่ด้วยกันตลอดและก็ไม่เคยจากหรือแยกจากครอบครัวเลย..แต่เราก็ต้องคิดว่าชิวิตของเราเราก็ต้องตัดสินใจและรับผิดชอบเองส่วนบุญคุณเราก็คงต้องตอบแทนพ่อแม่ก็คงรักเราโดยไม่อยากให้เราอยู่ไกลหูไกลตาท่าน...แต่เมื่อชิวิตเป็นของเราเราก็ตัดสินใจเอง...กาลเวลาก็ทำให้สถานะการณ์ดีขึ้นเราก็สัญญากับทางบ้านว่าจะกลับไปเยี่ยมทุกปีอย่างน้อยปีละครั้งและเราก็โทรคุยกันทุกอาทิตย์ทำให้รู้สึกไม่ได้อยู่ห่างกันค่ะและตอนนี้ก็ดีขึ้น...ยังไงก็ขอเอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : tooky - [ 12 พ.ย. 47 02:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่รู้นะ จริงๆ ก็เป็นเรื่องที่เจ้าของกระทู้ต้องไตร่ตรองด้วยตัวเอง ลองถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง แล้วมองไปที่สถานการณ์ พิจารณาอย่างใจที่ใสนิ่ง น่าจะดีกว่าที่จะอยู่ในสถานการณ์ มองไปมองหามันหาทางออกไม่เจอ เพราะใจยังว้าวุ่น ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ใจจะว้าวุ่น ตอนดิฉันเอง ก็ไม่มีปัญหาเรื่องกีดกันเลย หรืออาจจะมีแต่ไม่มีใครแสดงออกให้เห็นก็ไม่รู้ หรืออาจจะไม่ได้รู้สึกว่ามีการกีดกัน หรือ... (แล้วจะหรือไปทำไมเนี่ย งง) ตอนเจอกันนั้นก็เรียนโทจะจบแล้วนะ (เรียนโทก็เอาเงินที่เก็บหอบรอบริบมาเรียน) ตั้งใจต่อเอกเลย ไม่ได้ทุนมาเหมือนกัน แต่ลาราชการมา แบบว่าอยากกลับไปทำงานมาก กะหาทุนเอาจากที่มหาวิทยาลัยในระดับเอกนั่นแหละ แต่พอคุยกับว่าที่สามี เรื่องปัญหาและข้อจำกัดต่างๆ ต่างเห็นดีเห็นงามทั้งคู่ว่า ดิฉันหยุดเรียนต่อปริญญาเอก แล้วกลับไปใช้ทุนก่อน ไม่งั้นจะเป็นหนี้แน่ๆ หากลาออก หรือไม่ก็ต้องทำให้ครอบครัวของเขาหรือของเราเดือดร้อนที่จะต้องมาจ่ายเงินให้อย่างแน่นอน ระหว่างกลับไปใช้ทุน นี่มันเป็นช่วงเวลาที่ดีนะ เมื่อคิดกลับไปถึงตอนนั้นแล้ว เพราะดิฉันมีเวลาที่จะได้คิดถึงเรื่องการใช้ชีวิตคู่ การสร้างครอบครัว กับเรื่องความต้องการทางหน้าที่การงานของตัวเอง เขาเองก็เช่นเดียวกัน กว่าจะได้อยู่ด้วยกันนี่ ก็ 4 ปีผ่านไปนะ อยากบอกว่าเป็นการตัดสินใจที่มีพื้นฐานมาจากเหตุผลมากกว่าอารมณ์และความรู้สึก คิดว่าถ้าเรามีความมั่นคงด้านการเงินของตัวเอง คือหมายถึงว่าหางานทำเลี้ยงตัวเอง หรือหางานทำให้ส่งตัวเองเรียนได้ หรือว่าว่าที่สามีเรามีลู่ทางที่จะหางานทำเพื่อส่งเสียตัวเองเรียนหรือส่งเสียให้เราเรียนได้ พร้อมๆ กับสร้างครอบครัวไปด้วย โดยที่เราไม่ต้องรบกวนทางบ้านของเราให้มารับผิดชอบเรื่องการเงินอีก อย่างนี้เรื่องความรู้สึกผิดของเราต่อครอบครัวเราจนถึงขั้นอกตัญญูนี่น่าจะน้อยลงด้วยนะ ก็ไม่รู้นะ ถ้าถามความคิดเห็นของตัวเอง ก็คิดว่าที่อายุ 28 ปีนี่ ก็น่าจะหางานทำได้ หรือไม่ถ้าอยากเรียนเอก ก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นอื่นๆ ที่ว่า ต้องมีทุนเรียน หรือไม่ก็อาจารย์ต้องหาทุนให้ หรือไม่ก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย โดยไม่ต้องพึ่งพาทางบ้าน จากคุณ : พธูไทย - [ 12 พ.ย. 47 04:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอให้คุณโชคดีฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ได้สำเร็จค่ะ จากคุณ : เสียงซึง - [ 12 พ.ย. 47 07:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ให้กำลังใจค่ะ หลายๆท่านแนะนำดีๆทั้งนั้นเลย.... "อกตัญญู" อาจจะดูรุนแรง คุณแม่ท่านก็คงยังไม่ทันคิดว่าจะทำร้ายจิตใจคุณมากขนาดนี้ อาจจะงอนลูกสาวเลยพูดไปน่ะ จริงๆ ท่านก็คงอยากได้ลูกสาวคนโปรดอยู่ใกล้ๆมากกว่า.... จากคุณ : @KiSsy - [ 12 พ.ย. 47 10:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอขอบคุณ พี่ๆและเพื่อนๆแม่บ้านทุกคนนะคะ สำหรับคำแนะนำ และกำลังใจที่มีคุณค่า รวมทั้ง การเตือนให้มีสติคิดรอบคอบ ตอนนี้ ดีขึ้นมากแล้วคะ ไม่ร้องไห้แล้ว จะสู้ต่อไปคะ :) จากคุณ : Dixie - [ 12 พ.ย. 47 12:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Wish you good luck ka. GBY จากคุณ : me_here - [ 12 พ.ย. 47 14:47:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Wish you good luck ka. GBY ka. จากคุณ : me_here (me_here) - [ 12 พ.ย. 47 14:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เห็นใจเจ้าของกระทู้ค่ะ เข้าใจว่าคงจะน้อยใจมากกับคำว่าอกตัญญู คนเราบางครั้งก็พูดอะไรไปทั้งที่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆนะคะอย่าคิดมาก เท่าที่ฟังดูชีวิตคุณขึ้นอยู่กับครอบครัวพอสมควร เรื่องเรียนนี่คุณแม่ดิฉันอยากให้ดิฉันเรียนต่อจนจบเอกแต่ดิฉันไม่อยากเรียนด้วยเหตุผลเดียวกับที่แม่ของคุณบอกคุณ เหตุผลที่ท่านยกมาไม่ได้เกิดจากอคติที่มีต่อแฟนคุณแน่ๆ คุณอายุก็ไม่น้อยแล้วแต่ยังขอเงินที่บ้านใช้มันก็ขึ้นกับว่าเขาจะให้หรือไม่ให้ ถ้าอยากเรียนต่อคุณก็ควรที่จะหาเงินเรียนเอง เรื่องแฟนนี่คุณคิดในแง่ดีมากเลยค่ะที่ว่าเขาจะตามไปอยู่เมืองไทยด้วย เขาจะไปอยู่ยังไง ทำงานอะไร ไหนจะเรื่องเอกสารอีก ตัวดิฉันเองแต่งงานแล้วมาทำงานต่างประเทศเจอเรื่องพวกนี้เยอะมาก ร้องไห้หลายครั้ง จนคิดได้ว่าดีแล้วที่ไม่ขอให้แฟนตามเราไปเมืองไทยเพราะไม่อยากให้เขาต้องเจอสภาพเดียวกัน ที่จะแนะนำคือให้ตัดเรื่องแฟนออกไปก่อนเลยค่ะ คุณเองก็ยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง เรื่องเรียนต่อน่าจะหางานทำแล้วหาทุนเรียนต่อดู ทำงานไปแล้วคุณอาจเปลี่ยนใจก็ได้ จากคุณ : ลูกเป็ด - [ 12 พ.ย. 47 16:54:46 A:192.28.65.119 X: TicketID:057892 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เจ้าของกระทู้กลับบ้านไปแล้วหรือยังคะ? ดิฉันไม่ทราบเป็นยังไงนี่ มักจะมาตอนท้ายๆทุกที เรื่องของคุณแบ่งเป็น 2 ส่วน ไม่อยากให้นำมาปนกันยุ่งอีรุงตุงนัง 1. เรื่องแฟน --> เห็นด้วยกับคุณม้าหงอย (ใจตรงกับที่ดิฉันกะว่าจะเขียน) คุณยังไม่ได้เร่งรีบจะแต่งงานไม่ใช่หรือ? อยากให้ชะลอเรื่องนี้ไว้ก่อน 2. เรื่องเรียนต่อ-เรื่องงาน --> ดิฉันคิดว่าคุณควรหันมาให้ความสำคัญตรงนี้ก่อน ก่อนที่คุณจะมาเรียนต่อที่นี่ ดิฉันคิดว่าคุณคง “วางแผน” มาก่อนล่วงหน้าไม่มากก็น้อยว่า “อยากทำอะไร” ถึง (ขอคุณแม่) มาเรียนต่อทางด้านนี้ เวลาผ่านไปจนขณะนี้คุณเรียนจบแล้ว (ไม่ว่าจะด้วยเงินสนับสนุนของใครก็แล้วแต่) ดิฉันอยากให้คุณนึกทบทวนดูจุดยืน-หลักการของคุณสมัยก่อนที่คุณจะบินมาเรียนที่นี่ว่า.. *คุณมาทำไม? และมาเพื่ออะไร?* ลอง pursue career goal ของคุณก่อนดีไหม? เช่นลองหางานทำที่นี่ดูก่อน (คุณควรใช้ OPT ให้เป็นประโยชน์) ได้หรือไม่ได้ยังไง ค่อยวางแผนกันต่อไป .... ดิฉัน *เห็นด้วย* กับคุณแม่คุณเต็มประตูค่ะว่า คุณเพิ่งเรียนจบ (assume ว่าจบโท) คุณควรเริ่มหางานทำและตั้งหลักให้กับตัวเอง.. ดูซิว่าสิ่งที่เราร่ำเรียนมาและลองทำงานดูนั้น.. มัน “ใช่หรือไม่ใช่” ไม่ใช่ตะบี้ตะบันจะเรียนต่อ เรียนเอกไม่ได้จบกันง่ายๆนะคุณ เตรียมไว้เลยอย่างต่ำ 4-6 ปี เรียนไปเรื่อยๆ ถ้าไม่มีปสก.ทำงานเจ๋งๆ.. โอกาสจะได้งานดีๆนั้นก็ยาก เกิดอนาคตข้างหน้าอยากจะปักหลักกับแฟนคุณที่นี่แล้ว.. ยิ่งยากยิ่งเป็นคนต่างชาติ (เพื่อนดิฉันจบๆ กันแล้วยังต้องสิงสถิตอยู่แถวๆ U หากินกับการเป็น RA วนไปวนมาอยู่เลย เพราะยัง หางานที่สมน้ำสมเนื้อกับการเป็น Ph.D. ไม่ได้) ยิ่งเรียนสูง--การ diversification มันก็แคบลง ทุกคนมีสิทธิ์มีีีแฟนมีความรักได้ แต่การรักษาจุดยืนและความรับผิดชอบต่อตนเองและต่อคุณพ่อ-คุณแม่ที่บ้านนั้น.. มันคนละเรื่องกัน! หากท่านจะพูดอะไรให้คุณเสียน้ำใจไปบ้าง "คุณไม่ควรนำเก็บมาคิดมาก" ท่านมีสิทธิ์ที่จะพูดด้วยอารมณ์โกรธปนผิดหวังปนน้อยใจไปบ้าง ก็เพราะท่านรักและหวังในตัวลูกสาวคนนี้ไว้มาก นอกจากนี้การที่ท่านอาจเข้าใจหรือตีตวามความหมายของคุณไปผิดๆ อาจเป็นเพราะคุณ “present ตัวเองไม่ clear เอง” ถอยออกมาตั้งหลักเรียบเรียงตนเองก่อนดีไหมคะ? แล้วค่อยกลับไปคุยอธิบายกับท่านใหม่ จากคุณ : ไกลบ้านอเมริกา - [ 14 พ.ย. 47 00:35:23 A:66.191.94.111 X: TicketID:005499 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลืมไป.. "อย่าร้องไห้นะคะ" ใจเย็นๆค่ะ ทุกปัญหามีทางแก้ ถ้าอยู่ใกล้ๆพี่จะไปช่วย จากคุณ : ไกลบ้านอเมริกา - [ 14 พ.ย. 47 00:46:22 A:66.191.94.111 X: TicketID:005499 ]