ความคิดเห็นที่ 1 ลองชวนสามีย้ายไปอยู่เมืองไทยสิคะ ได้อยู่ไกลพ่อแม่สามีอาจทำให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้ เข้าใจค่ะว่าอยู่ใกล้ in-laws แล้วอึดอัด ตอนนี้คุณท้อง ฮอร์โมนมีผลต่อจิตใจมากๆค่ะ จะขึ้น้อยใจ คิดมาก เหงา ฯลฯ ต้องระวังๆค่ะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอะไรตอนนี้ เรื่องของการปรนนิบัติสามี ถ้าไม่ได้ทำงานนอกบ้าน มันก็ต้องทำอยู่แล้วล่ะคะ ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้านที่ไหน จะด้วยหน้าที่ หรือความรักก็ตาม เพราะถือว่าก็ต้องแลกกันที่เขาออกไปทำงานนอกบ้านหาเลี้ยงเรากับลูก จิตสำนึกของหญิงไทยมักเป็นอย่างนี้นะว่าไปแล้ว จะกี่ปีๆก็เป็นอย่างนี้แหละ เอาเป็นว่า ให้ใจเย็นๆนะคะ อย่าเครียด ไม่เป็นผลดีต่อลูกนะเออ จากคุณ : yinnerella - [ 1 ธ.ค. 47 21:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากจะบอกว่าทุกสังคมก็มีข้อดี ข้อเสียต่างกันอ่ะค่ะ ก็คิดซะว่า ไม่แน่ ถ้าแต่งงานไปอยู่ในสังคม และวัฒนธรรมอื่น ก็อาจจะมีปัญหาอื่นที่แตกต่างออกไป ถ้าคิดอย่างงั้นซะ ก็จะสบายใจขึ้นนะคะ จากคุณ : เพนกวินสวีเดน - [ 1 ธ.ค. 47 21:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบอย่างคนที่ไม่ได้ประสบปัญหาด้วยตัวเองและไม่ทราบข้อมูลเบื้องลึกนะคะ...ดิฉันคิดว่าปัญหาในชีวิตสมรสนี่มีด้วยกันทุกคู่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ข้อแตกต่างก็คือเรามีวิธีมองปัญหาหรือจัดการกับปัญหาที่เข้ามาอย่างไรต่างหาก...อย่างกรณีของคุณมีปัญหาเรื่องครอบครัวสามีเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตครอบครัว...คุณไม่สบายใจเพราะไปรับเอาความคาดหวังของคนอื่นมาคิด...แต่ที่สำคัญคือคุณเองก็อาจจะแอบคาดหวังและอยากให้ตัวเองเพียบพร้อมแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้ามันไม่ใช่ตัวคุณก็จะเกิดอาการกดดัน... อยู่ด้วยกันเฉยๆกับแต่งงานอยู่กินกันแบบสามีภรรยา..สถานะภาพการยอมรับจากครอบครัวก็แตกต่างกันไปด้วย....ตรงนี้คุณต้องเคลียร์กับตัวเองให้ได้ก่อนนะคะ...ส่วนประเด็นแม่สามีที่คุณรู้สึกว่าเข้ามาจับผิดนั้น ทำไมไม่ลองใช้วิธีแบบผู้น้อยเข้าหาผู้ใหญ่  อะไรที่เราไม่รู้ก็ถาม หาประเด็นที่เรากับเขามีความชอบความสนใจมาคุยกัน หมั่นเข้าหา เข้าไปคุยด้วยความนอบน้อมถ่อมตน.... เราไปเปลี่ยนเขาไม่ได้หรอกค่ะ นอกจากเปลี่ยนตัวเราในการรับมือกับปัญหาที่มี.... คุยกับสามีบ้างว่าเราคิดยังไง เป็นสามีภรรยากันนี่คะ...ไม่เห็นด้วยเรื่องการหนีปัญหากลับเมืองไทย....แต่งงานจนมีลูกแล้วนะคะน่าจะลองหาทางคลี่คลายปัญหาดูก่อน อีกอย่างก็ควรจะนึกถึงจิตใจสามีคุณด้วยว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร......บางทีลูกที่เกิดมานี่อาจทำให้อะไรๆดีขึ้น ให้โอกาสคนแก่และเด็กได้ใช้เวลาด้วยกันโดยที่มีคุณเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย... ช่องว่างระหว่างวัยและวัฒนธรรม ต้องใช้เวลาและความประนีประนอมสักนิดนะคะ... แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 47 22:31:06 จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 1 ธ.ค. 47 22:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยู่บ้านเดียวกันกับแม่สามีหรือเปล่าค่ะ ถ้ายังงัยลองขอแยกมาอยู่ต่างหาก คิดว่าน่าจะดีกว่าทนอึดอัดอยู่อย่างนั้น ยิ่งกำลังท้องด้วย ...ขอให้เจอทางออกที่ดีค่ะ... จากคุณ : petunia lover - [ 1 ธ.ค. 47 23:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับคุณแม่บ้านข้างบนค่ะ ทุกสังคมย่อมมีปัญหาทั้งนั้น ซึ่งก็แตกต่างกันไป ต่อให้อยู่เมืองไทย แต่งงานกับคนไทย วัฒนธรรมเหมือนกัน ปัญหาก็ต้องเกิด เมื่อลงว่าเป็น "ชีวิตคู่" ไม่ใช่ "ชีวิตโสด" ที่จะทำอะไรตามใจตัวได้ ไม่ต้องคิดถึงคนข้างหลังนัก อย่างอยู่เมกา หลายบ้านก็มีปัญหาแม่สามีไม่พึงใจสะใภ้ผมดำ อย่างนี้ก็เคยได้ยินบ่อยๆ ค่ะ แม่บ้านที่เจอปัญหานี้ คงนึกอิจฉาแม่บ้านญี่ปุ่น เพราะครอบครัวสามีคงไม่รังเกียจกีดกัน ยังไงค่อยๆ คิด ค่อยๆ แก้ปัญหาไปค่ะ ทุกอย่างมีทางแก้ไขแน่ๆ จากคุณ : พริม @ Santa Monica - [ 2 ธ.ค. 47 00:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องรีบรับตัวแล้วล่ะค่ะ นี่ถ้าคลอดลูกแล้วจะยิ่งกว่านี้เยอะ บทบาทความเป็น " แม่ " ของคนญี่ปุ่นนั้นเข้มงวดกว่าบทบาทความเป็นภรรยาเยอะ มองในแง่ดี คุณอาจจะยังไม่ชินกับบทบาทการเป็นแม่บ้านเท่านั้นเอง เอาใจช่วยค่ะ แต่งงานกับชาติไหนๆก็ต้องปรับตัวทั้งนั้นแหละค่ะ จากคุณ : แม่ไคตี๋ตัวแสบ (nagaya_m) - [ 2 ธ.ค. 47 02:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นใจจังเลยค่ะ ย้ายออกมาอยู่เองเลยสิ หรือไม่ก็ย้ายทั้งครอบครัวมาเมืองไทยเลย จากคุณ : RaJiNi - [ 2 ธ.ค. 47 12:23:12 A:68.112.106.18 X: TicketID:033225 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้อยู่กับแม่สามีหรือเปล่าคะ ถ้าอยู่แล้วอึดอัด หลังจากคลอดลูกและแข็งแรงดีแล้ว คงต้องหาทางขยับขยายค่ะ ตอนนี้ทำอารมณ์ให้แจ่มใสไว้ค่ะ ช่วงนี้ใกล้ปีใหม่ ใครๆก็ยุ่งค่ะ สามีดิฉันช่วงนี้กลับบ้านเกืิอบเท่ียงคืนทุกคืน มันช่วยไม่ได้จริงๆ ค่ะ เพราะงานมันยุ่งมากๆ อย่าคิดมากค่ะ ( คิดในทางท่ีดีว่าได้ โอที เยอะดีค่ะ ฮิๆ ) คุณแพรวาอยู่ท่ีไหนคะ ดิฉันอยู่ท่ี โตเกียว ถ้าเหงาก็มาคุยกันค่ะ ดิฉันมีลูกลิงเอ้ยลูกชายอายุ 2 ขวบ หนึ่งคนค่ะ โชคดีท่ีพ่อแม่สามีใจดีมากมาก ไม่มาก้าวก่ายชีวิตครอบครัวค่ะ อ้ออีกอย่างค่ะ ท่ีคุณแพรวา บอกว่า ..เราทำอะไรก็เหมือนจะคอยเช็ดดูเสียทุกระเบียดนิ้ว.. เป็นเพราะเค้าเป็นห่วงท่ีคุณแพรวา กำลังท้องหรือเปล่าคะ อาจจะตีความหมายผิดก็ได้ค่ะ เช่นกรณีของตัวดิฉันตอนท้อง 7-8 เดือน บอกแม่สามีว่าจะไปเดินดูของ แม่สามีเข้าใจว่าไปไม่นาน แต่ฉันไป 5 ชั่วโมง ดิฉันสนุกกับการซื้อของ แต่ไอ้ 5 ชั่วโมงนี้มันทรมานสำหรับแม่สามีและสามี เพราะ แม่สามีเห็นดิฉันไปนานก็โทรตาม แค่ดิฉันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ กลายเป็นเรื่องใหญ่ แกก็โทรไปบอกสามี คราวนี้ก็ช่วยกันโทร แถมโทรไปที่โรงพยาบาลท่ีฝากท้องและ รพ.ใกล้เคียง ว่ามีคนไข้ฉุกเฉินบ้างหรือเปล่า เกือบจะไปแจ้งตำรวจแล้วเชียว แต่เผอิญดิฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ท่ีสามีโทรเข้ามือถือเสียก่อน งงมากทำไมอะไรจะขนาดนั้น มารู้ทีหลังว่าเราท้องแก่ เค้าห่วงเราจะมีอันตราย หรือเดินไปแล้วอาจจะเจ็บท้องคลอดลูกหนะค่ะ ท่ีพิมพ์เสียยืดยาวนี้เพื่อบอกคุณแพรวา คุณอาจตีความหมายความผิดไปก็ได้ค่ะ คนกำลังท้องอาจจะหงุดหงิด หน่ะค่ะ อีกไม่นานก็จะเห็นหน้าลูกน้อยแล้ว ใจเย็นๆ นะคะ พูดคุยบอกความต้องการของคุณกับสามีเป็นดีท่ีสุด ถ้าไม่พูดเค้าก็ไม่รู้ค่ะ จากคุณ : โชคดีนะคะ - [ 2 ธ.ค. 47 16:11:21 A:218.231.255.91 X: TicketID:031251 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยู่กับแม่สามีด้วยหรือคะ อย่างงี้ถ้าเป็นไปได้..ลองแยกมาอยู่ดีกว่านะคะ อย่าให้เรื่องนั้น..มาทลาย"ความรัก"เลยคะ ลองหาทางแก้ไข..พูดคุยกับสามีดูดีกว่า ลองเปิดใจคูยดู ยิ่งเขาทำงานหนักมากๆ...บางทีอาจจะไม่ได้มามองเรื่องแบบนี้ก็ได้ คุยกันดีกว่านะคะ..... เอาใจช่วยคะ จากคุณ : iamname - [ 2 ธ.ค. 47 16:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อยู่โตเกียวค่ะ ..เคยมีปัญหากับแม่สามีสมัยตั้งแต่เริ่มท้องจนคลอด เพราะความเป็นกระต่ายตื่นตูมของพวกเค้า ทำให้เรากลายเป็นตัวประหลาด (ทำเหมือนเราเป็นตัวเจ้าปัญหา ที่ไม่บ้าจี้ตาขาวเหมือนพวกเค้า..) แล้วโดนกดดันจากกฎระเบียบสังคมครอบครัวของที่นี่ ที่ยังไม่เปิดใจกว้างยอมรับความคิดเห็นของคนต่างชาติ อย่างแท้จริง โดยเฉพาะ เราที่มาจากกลุ่มประเทศที่จนกว่า.. (สูญเสียความเชื่อมั่นไปเยอะ..ก่อนแต่งงานเคยทำงานเป็นเจ้าหน้าที่สายการบินแห่งหนึ่ง ที่กรุงเทพ) เคยเครียดมากกก ..แต่พอมีลูก ก็เครียดต่อ.. เพราะการสื่อสารด้วย ..ภาษาญี่ปุ่นนี่ยากสุดๆ (ขนาดเคยเรียนที่เมืองไทยมา 4 ปีล่วงหน้าก่อนมา) ทำให้การช่วยเหลือตัวเองและลูก เป็นไปด้วยความขลุกขลัก.. ก็ได้แม่สามีเจ้าเก่าอีกน่ะแหละ เข้ามาช่วย ปนพูดจาเหน็บแนมเป็นของแถม... เวลาผ่านไป 5 ปี ลูกเริ่มโตขึ้น ย่าติดหลานมาก เปลาะกันไป-มา ย่าเลยหันมาทุ่มเทกับหลานแทน เราก็ค่อยได้มีอิสระขึ้น...เชื่อไม๊ ตอนนี้ แม่ผัวคนนี้น่ะแหละ กลายมาเป็นเพื่อนยามยากของเราซะเอง..เรียกว่า แกดีจนถึงดีมาก.... ดูแลเราอย่างดี ทุ่มเทให้กับเราและหลานมากอย่างไม่รู้จักเหนื่อย... บางครั้งรำคาญแต่พอนึกถึงส่วนดีของแก ก็นึกสงสารและเห็นใจ .. 12ปีผ่านมาสังขารเค้าก็เริ่มโรยแต่เรื่องความห่วงใยและมีน้ำใจกับเรานั้นช่างเสมอต้นเสมอปลายไม่ขาด... ไม่น่าเชื่อ เกิดคนละสมัย คนละถิ่นฐาน...แต่มาเกี่ยวดองกัน ดูแลเราและลูกยามเจ็บป่วยแทนแม่เราได้ โดยไม่บ่น... อืมม์ ...สรุปว่า...มันต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ บทบาทหน้าที่ แม่ผัวและลูกสะใภ้กันทั้งสองฝ่าย... เวลา..จะเปลี่ยนอะไรๆให้ดีขึ้นเองแหละ.. แนะนำว่า ...พยายาม หยวนๆกับเค้าไปก่อน... ต่อแต่นี้ พอคลอดลูกแล้ว1อาทิตย์ หลังจากออกจาก โรงพยาบาล ต้องมีคนดูแล จ่ายกับข้าว -ทำอาหารให้ ซักผ้าออ้มให้ ล้างขวดนมให้ ฯลฯ อย่างน้อย 1 เดือน ต้องพึ่งแม่สามีน่ะ สำหรับสะใภ้ที่ไม่ได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านเดิมของตัวเอง.. ออมชอมกับเค้าไว้ดีกว่านะ...เคยได้ยินมาว่า การที่คลอดลูกแล้วไม่ได้พักฟื้นร่างกาย(เพราะต้องมาทำงานบ้านเอง แล้วให้นมลูกทุกๆ3 ชม.ทั้งวันทั้งคืน.. แม่เด็กต้องนอนเอาแรงด้วย..)จะทำให้กลายเป็นคนป่วยออดๆแอดๆง่าย ในภายหลัง... ฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงตอนท้องและหลังคลอด.. ทำให้ขี้หงุดหงิดและน้อยใจง่าย นี่เรื่องจริง.. เพราะเจอมากับตัว.. เดี๋ยวนี้ พอนั่งคิดย้อนหลังดู..แล้วก็ว่า ..เออ หนอ..ทำไมในตอนนั้น เรามันบ้าๆบอๆคิดอะไรไปกันใหญ่ได้ขนาดน้านนะ.... จากคุณ : กุ้งใหญ่/โตเกียว - [ 2 ธ.ค. 47 19:38:56 A:219.1.112.62 X: TicketID:054627 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องอดทนนะคะอาจอารมณ์หงุดหงิดมีบ้างสำหรับคนท้อง บางทีทีน้องแล้วอาจทำให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้ค่ะ จากคุณ : Immingham (tweety_jay) - [ 3 ธ.ค. 47 01:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าเป็นดิฉันคงต้องเล่นบทสะใภ้แสนดีอะไรก็คะๆขาๆ เออออตามไปหมด แต่แล้วก็ดื้อเงียบค่ะ อย่าพาลูกแยกอยู่กับพ่อเขาเลยค่ะ ไม่น่าจะดีนะ เหมือนลงโทษสามีตัวเองอย่างไรไม่ทราบ จากคุณ : ปรารถนา - [ 3 ธ.ค. 47 01:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทุกความเห็นหลากหลายและให้แง่คิดได้หลายแง่จริงๆ แพรจะลองปรับไปใช้แก้ปัญหาให้กับตัวเองดูนะคะ..ช่วงนี้คงได้แต่ทน ๆ ไป หลังคลอด แพรไม่อยากให้เป็นบุญเป็นคุณถ้าจะให้ญาติทางสามีต้องมาดูแลเรา(เชื่อว่าถ้าเราไม่มีใคร เค้าจะช่วยเหลือเราตามหน้าที่อย่างดีค่ะ)..ไม่รู้ว่าตัวเองทิฐิเกินไปหรือเปล่า ที่ไม่อยากได้รับการช่วยเหลือจากเขา แพรจะเป็นคนที่ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงแล้ว จะไม่พูดขอร้องให้ใครช่วย ทุกวันนี้ท้องแก่มากแล้ว ยังเดินไปซื้อของ ทำกับข้าวเองและให้สามี เองค่ะ ทั้งหนัก ทั้งไกล แต่ ถ้าต้องให้ขอร้องให้เค้าไปส่ง แพรทำไม่ได้.. จึงขอทำด้วยตัวเองให้ได้ก่อน ด้วยเหตุนี้เองทำให้ ไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายการตัดสินใจของเรา และก็ไม่บังคับให้ใครมาเป็นอย่างที่เราต้องการด้วย... แม่แพรเองมักเตือนอยู่เสมอ..ว่าเป็น เด็กดื้อ อย่างนี้ตัวเองแหละที่จะเจ็บที่สุด ..สำหรับตอนนี้ คงต้องทนไป หลังคลอด เราก็สามารถทำงานได้ คงตัดสินใจ แยกครอบครัว ไปอยู่กันเอง ..ซึ่งไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า เพราะสามีเป็นลูกชายคนเดียว และที่บ้านก็มีกิจการให้เค้าต้องดูแลต่อ(เจ้าของอพาร์ทเม้นท์)... บางทีแพรก็อ้างเหตุผลปลอบใจกับตัวเอง อยู่บ้านหลังใหญ่ มีอาหารดี ๆ ให้กินแล้วยังไม่มีความสุขอีกเหรอ..แต่ คงเป็นเหตุผลไว้ย้อมใจตัวเองน่ะคะ ..อยากให้ ความน้อยใจ เหนื่อยใจเหล่านี้ เป็นผลมาจากฮอร์โมนคนตั้งครรภ์ พอร่างกายปกติแล้วจะได้กลับมาเข้มแข็ง ไม่เก็บมาคิดเล็กคิดน้อย.. ขอบคุณแม่บ้านพันทิพย์จริงๆ อย่าทิ้งเด็กดื้อแบบ แพรเลยนะคะ(ตอนนี้23ปีค่ะ)ทุกความเห็นหลากแง่ ล้วนเป็นประโยชน์ต่อการมองเพื่อหาทางออกให้กับปัญหา แพรเชื่ออย่างนั้น.. รู้สึกแปลกใจที่ มีแม่บ้านญป เยอะเหมือนกัน ที่มาร่วมให้กำลังใจ(หัวอกเดียวกัน) เพราะปกติจะเห็นความเห็นของแม่บ้านฝรั่งออกมาแสดงความเห็นกันเยอะกว่า..อบอุ่นคะ จากคุณ : แพรวา - [ 3 ธ.ค. 47 07:23:59 A:218.229.220.89 X: TicketID:074166 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ** อีกครั้งค่ะ.. ...อืมม์ สภาพเดียวกันเลยแฮะ... แต่งงานกับลูกชายคนเดียวของบ้านนี้ และมีกิจการเป็นเจ้าของ อพารต์เมนท์ให้เช่า แถว เขต เซตากาย่า โตเกียว นี่แหละ.(คงไม่ใช่ สามีคนเดียวกันหรอกนะ 555). แหม.. แต่นิสัยสามีเราสิ .... ไม่ค่อยขนขวายเท่าที่ควร เหมือนจะคอยรอกินบารมี พ่อ-แม่จนแก่... ทำให้เราอึดอัดมากกกกกก... เพราะรายได้ส่วนใหญ่มาจากพ่อแม่ เลยทำให้พ่อแม่เค้า เข้ามามีบทบาทในชีวิตครอบครัวเราไปด้วย .. โดนคุมกิจการภายในไปโดยปริยาย ยังไงก็ไม่รู้... .. พอลูกเริ่มโต เราได้งานทำนอกบ้าน มีรายได้เป็นของตัวเองมีเงินพอใช้จ่ายอย่างอิสระ .. ก็มีโลกภายนอกให้ต่อสู้ และเรียนรู้ใหม่ ..พอจะว่างเว้นจาก รัศมีแม่ผัวไปได้บ้าง ...บรรยากาศเริ่มดีขึ้น...ตอนนี้ แยกมาเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆ บ้านแม่ผัวน่ะแหละ ห่างกัน 7-8 หลังคาเรือน พอให้ลูกสาว วิ่งเล่นได้ ไปกินข้าวได้ทั้ง 2 บ้าน หลังเลิกเรียน ก็แวะไปหาอะไรกินเล่น ที่บ้านย่า ..จะได้ช่วยกันดูแลหลาน...รอเรากลับจากทำงาน.. แล้วลูกก็กินข้าวเย็นอาบน้ำนอนกับเรา...ดูๆเด็กมีความสุขดี... ...จำได้ว่า ตอนลูกเล็กๆเราจะมีปัญหาอีกสารพัด.. แม้แต่ตัวสามี ก็ทำให้เราน้อยใจบ่อยๆ ..แต่พอจะเข้าใจ หัวอกแม่ผัวบ้างเหมือนกัน (พยามคิดว่า ถ้าวันนึง พี่ชายหรือน้องชายเรา ไปเอาภรรยาชาวพม่า หรือ เขมร มาเป็นสะใภ้ให้แม่เรา...ปฎิกริยาคนในครอบครัวเราคง ไม่ต่างจากเค้าเท่าไหร่แน่.... ..ดิฉันก็เคยมีทิฐิแรงมาก่อน เดี๋ยวนี้ ก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง แต่ลดไปเยอะ เพื่อเห็นแก่ความสะดวกสบายและความปลอดภัยของลูกแล้ว ..ก็หยวนๆค่ะ... ตอนหลังมานี้ แม่ผัวเค้าเหมือนจะรู้ตัว ..ก็บอกว่า เค้าคงมีส่วนทำให้เราไม่พอใจเค้าบ้างแน่นอน ..แต่มันช่วยไม่ได้ ถึงให้ลูกสะใภ้ดียังไง เค้าก็อดที่จะติ อบรมไม่ได้(บรรดาหมู่เพื่อนๆของแม่ผัวต่างก็รู้สึกตัวแบบนี้เช่นกัน.) ...คือถ้าไม่ได้บ่นมั่ง แล้ว เค้าจะเครียด อึดอัดใจ..แต่พอหลุดพูดออกไปแล้ว เห็นเราหน้างอ ..เค้าก็ลำบากใจแต่ไม่อยากขอโทษ กลับพาลจะหาเหตุผลมาแก้ตัวเอาชนะเราในฐานะที่เค้าแก่ประสพการณ์กว่า..มันเลยยิ่งไปกันใหญ่ (มันเหมือนแม่ผัว..ต้องการการยอมรับจากทุกคนในครอบครัวใหม่ ให้เค้าได้เป็นแม่ใหญ่อย่างราบคาบ.. แล้วเค้าจึงจะดีกับเรามากๆเป็นการตอบแทน..ถ้าเคยเห็นเค้าดูแลสามีแก่ๆเจ้าอารมณ์.. ต้องทนโดนกดดันจิตใจมาก่อน.. แล้วเราจะเห็นใจเค้านะ) ปัจจุบันนี้ดิฉันกับแม่ผัว...ดีกัน..ทะเลาะกัน.. ง้อกัน ..บ่อย เป็นกิจวัตร... ..เคยได้ยินไม๊ คำว่า""" คนเราถ้าไม่ทะเลาะกันก็จะไม่รู้จักกัน.. """น่ะ .... พยายามทำใจให้สบาย ลูกจะได้เลี้ยงง่าย ไม่โยเย.. ปล่อยให้ย่าเด็ก ได้มีส่วนมาอุ้มชูหลานบ้าง ..เวลาลูกเกิดมา ปุ๊บรีบ บอกว่า ลูกเราช่างมีส่วนคล้าย ปู่ หรือ ย่า จังเลย...แค่นี้ หัวใจคนแก่ ก็อ่อน ระทวย ..เค้าเคยเลี้ยงลูกชายเค้ามาก่อน พอได้มาเห็นรุ่นหลาน ภาพวันเก่าๆ มันย้อนกลับมาอีก ..เค้าจะสะท้อนใจลึกๆน่ะ..จะทุ่มเทให้กับหลาน ..ตั้งงบกองทุนการศึกษาให้หลานไม่อั้นเลยล่ะ.......อย่าได้อาฆาตแค้นเคืองใครนานเกินงามเลยนะ.... ปล. ดิฉันแต่งงานมา 13ปีแล้ว มีลูกตอนอายุ 29 ปี ตอนนี้อายุ 41 ปีแล้วล่ะ.. ช่วงที่พอจะเข้าใจกลไกความเป็นไปของบ้านใหญ่ได้นี่ ก็แต่งงานไปเป็นปีที่ 7 แล้วน่ะ ขอให้โชคดี ได้ลูกที่มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ คลอดง่ายๆด้วยค่ะ.. จากคุณ : กุ้งใหญ่/โตเกียว - [ 3 ธ.ค. 47 11:49:46 A:219.1.112.62 X: TicketID:054627 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ประสบการณ์ของคุณกุ้งใหญ่ ทำให้แพร รู้ว่าควรสะกดคำว่า อ ด ท น เอาไว้ คงเป็นช่วงหนึ่ง คิดในอีกงาน ชีวิตแต่งงานของแพรก็เพิ่งจะเริ่มจริงๆ .. จากคุณ : แพรวา - [ 3 ธ.ค. 47 13:13:21 A:218.229.220.89 X: TicketID:074166 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาชื่นชมคุณกุ้งใหญ่ค่ะ...อ่าน คคห ที่ 14 ของคุณแล้วนับถือในน้ำใจและความคิด เอาใจช่วยทั้งคุณกุ้งฯและเจ้าของกระทู้นะคะ จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 3 ธ.ค. 47 21:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากที่เมื่อก่อนเคยคบผู้ชายญี่ปุ่นเป็นแฟนอยู่สองครั้งนะคะ ตอนนั้นคบกันแบบห่างๆอยู่คนละประเทศ แต่ก็เคยตั้งใจไว้ว่าถ้าต้องแต่งงานจะทำตัวเป็นแม่บ้าน แต่คุณแม่ไม่ค่อยสบายใจเพราะรู้ว่าสังคมญี่ปุ่นชอบฝช้สะไภ้แบบโอชินส่วนใหญ่แต่ไม่ทุกครอบครัวนะคะ ที่เจอมาคือพ่อแม่แฟนเค้าบอกเลยว่าคบกันเฉยๆไม่ว่าแต่ถ้าถึงขั้นแต่งงานเค้าคงไม่ยอมรับเพราะเค้าชอบผู้หญิงญี่ปุ่นมากกว่า เป็นแม่บ้านมากกว่า ตอนนั้นก็ไม่ฟังใครเลยคิดอย่างเดียวว่าคงม่ปัญหาอะไร ยังไงก็ต้องทนได้ ตอนนั้นมองความรักอยู่แต่ในฝัน แต่พอตอนนี้มามีแฟนเป็นฝรั่งเศสเพิ่งตระหนักว่านิสัยอย่างเราชอบอิสระไม่ต้องมีใครมาบังคับ สังคมจะไม่เครียดเหมือนญี่ปุ่น เพื่อนที่แต่งกับคนญี่ปุ่นก็บ่นๆๆว่าแฟนบ้างานมากๆๆๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ปัญหาแต่ละคนๆละแบบ มิมิว่าคุณน่าจะใจเย็นๆนะคะ คิดเสียว่าคนที่เค้ามีปัญหามากกว่ายังมีอีกมาก ปัญหาของมิมิก็มีเหมือนกันแต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมาก เป็นเรื่องของตัวมิมิเองที่เป็นแม่บ้านไม่ดีพอเพราะถือว่าเราอยู่เมืองไทยมีคนทำให้ตลอด สบายมาตลอด เรื่องงานก้เมหือนกันตอนอยู่เมืองไทยเราได้งานทำดีมาก มีรถขับ มีเงินใช้เหลือเฟือ มาอยู่นี่ต้องมาทำงานที่ความสามารถและความรู้อย่างเราน่าจะได้งานดีกว่านี้ ถ้าอยู่เมืองไทยคงได้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยไปแล้ว แต่นั่นแหละค่ะโชคชะตาอ่ะนะ เราก็ไม่มีทางเลือกมากนักมีอะไรก็ทำไปก่อนดีกว่าตกงาน บางทีก็สังเวชตัวเอง แต่อย่างน้อยก็ภูมิใจที่ไม่ต้องแบบมือขอเงินแฟน เพราะเราสามารถทำงานได้เอง เค้าจะได้ไม่ดูถูกว่าเราเกาะเค้ากิน แต่เราแต่งกับเค้าเพราะความรัก แฟนเองก้ไม่ได้มีกิจการหรือร่ำรวยอะไรมากมาย ก็ทำงานเหมือนคนอื่นๆ คนอื่นๆอาจจะมองว่าทำไมเราน่าจะได้แฟนดีกว่านี้ รวยกว่านี้ แต่สำหรับมิมิเงินไม่ใช่ปัจจัยเรื่องเลือกคู่ ในเมื่อเรามีความรู้ความสารถ เรายืนอยู่บนลำแข้งตัวเองได้ เราก็ยอมรับในสิ่งที่เราเลือกอย่างเต็มใจ สู้เท่านั้นค่ะ ต้องทำใจให้เข้มแข็งต่อสู้ทุกปัญหาและอดทนๆๆๆมากค่ะ ขอเอาใจช่วยคุณเจ้าขอกระทู้ด้วยนะคะ จากคุณ : Mimi_Ne - [ 4 ธ.ค. 47 00:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ** ขออนุญาต เจ้าของกระทู้ หน่อยนะคะ...... ** ว้าย ดีใจ..คุณแม่ของจิตร เข้ามาอ่านอีกรอบ... ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำชม... กุ้งใหญ่ เป็นแฟนพันธุ์แท้คุณแม่ของจิตรตัวจริง เสียงจริงเลย นะคะ..แต่ตอนนี้ ตัองอ่านหนังสือเตรียมสอบวัดระดับทางภาษาก่อนนะคะ.. ...แล้วจะแว่บไปอ่านกระทู้คุณแม่ของจิตรอีกนะค๊า... ** คุณแพรวา คะ.... เข้มแข็ง เข้าไว้นะคะ..ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้ว่าจะมีความสุขตลอดเวลาหรือมีทุกข์ตลอดกาลหรอกน่า.... ..เรามีความจริงใจ และ มีน้ำใจ ...แล้ววันนึงเค้าจะรับรู้ได้เองค่ะ.. จากคุณ : กุ้งใหญ่/โตเกียว - [ 4 ธ.ค. 47 13:48:21 A:219.1.112.62 X: TicketID:054627 ]

ความคิดเห็นที่ 19 **ต่อจาก คคห.18 อยู่ๆกันไปนานวัน..ได้รับรู้ความปรารถนาดีของสะใภ้.. พออ่านใจกันและกันออกแล้ว ...การปราบพยศ เอาชนะทิฐิ จะชะลอลง.. แล้ว ความอะลุ้มอล่วย จะเกิดขึ้นตามมาค่ะ... Gam- bat-te- ne ! จากคุณ : กุ้งใหญ่/โตเกียว - [ 4 ธ.ค. 47 14:25:57 A:219.1.112.62 X: TicketID:054627 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นับถือความอดทนของคุณกุ้งใหญ่จริงๆ เป็นคำแนะนำที่นำเอาใช้ได้ ซ้ำๆ เหมือนของรไซเคิล ไม่ว่าสะไภ้ไทยสะไภ้ญี่ปุ่นเลยค่ะ จากคุณ : mrs.night owl - [ 4 ธ.ค. 47 18:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กระทู้นี้แพรของพริ้นท์ไว้อ่านเลยค่ะ ยิ่งได้อ่านคำแนะนำ ก็ทำให้รู้สึกตัวเอง เอาแต่ใจ ยังไม่ทันไรก็ท้อเอาเสียแล้ว อย่างที่คุณแม่ของจิตรว่า...คุณไม่สบายใจเพราะไปรับเอาความคาดหวังของคนอื่นมาคิด...แต่ที่สำคัญคือคุณเองก็อาจจะแอบคาดหวังและอยากให้ตัวเองเพียบพร้อมแบบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้ามันไม่ใช่ตัวคุณก็จะเกิดอาการกดดัน.. แพรว่าแพรกำลังอยู่ในภาวะนี้ทีเดียว.. คุณกุ้งใหญ่ ...ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ แพรก็สอบเหมือนกัน พรุ่งนี้แล้ว วันพ่อพอดี แต่แพรไม่ได้เตรียมตัวมากเท่าไหร่(ยังแอบมาเล่นเนต) ปีนี้ท้องป่องๆ ถ้าไม่ผ่านปีหน้าค่อยว่ากันใหม่ รอลูกโตอีกนิดละกัน จากคุณ : แพรวา - [ 4 ธ.ค. 47 19:05:22 A:218.229.220.89 X: TicketID:074166 ]

ความคิดเห็นที่ 22 well, its depend on cases & family na ka...not all of jp family are like this..im living in yokohama with jp husband.. kor mai mee problem at all ka.. he is fair & kindness & his family are kindness & helpful too ka... kor depend on family a ka... i think K.แพรวา should be patient (ganbare) coz he is a guy who u decided to marry & be dad of ur baby^^ so care ur family (husband+baby) more than worry too much with his family na ka.. u have to take care urself maak maak ka^^ if it was not as u hope.. u have to accept reality & adapt hai dai for living ka... if u feel tired kor talk with ur husband na ka.. wife&husband can talk easily & understand each other well more than other ppl ka... Ganbare!! P.s. its normal for japanese ppl to work till late night...coz really cant come back home earlier..if come back home earlier..its mean u leave job.. & husband work hard coz earn money for family (wife+children) ..dont make husband annoying after job dee kwar ka... but its depend on whats job too na ka.... but crazy working kor yang dee kwar mee 2nd wife (mea noi!!)!!!!!! +__+ จากคุณ : ++Mrs.Uchida++ - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:43:36 A:219.35.28.145 X: TicketID:081684 ]