ความเดิมตอนที่แล้ว ดิฉันตั้งตัวเป็นศูนย์บริจาค จัดแจงให้สามีอีเมล์บอกเพื่อนร่วมงาน ซึ่งในแผนกเขาน่ะ มีแค่ยี่สิบคน กะว่าจะขับรถไปส่งของเองที่สถานทูต หรือไม่ก็รถตู้คงพอ ติดต่อกับการบินไทยเรียบร้อย สบายใจไร้กังวล
แล้วสายธารน้ำใจมันก็ถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ค่ะ อีเมล์ที่ส่งออกไปแค่ยี่สิบฉบับในแผนกนั้น ถูกฟอร์เวิร์ดออกไปทั้งเมือง เปิดรับแค่วันที่31 -3 มกราคม แค่วันที่หนึ่ง ดิฉันเริ่มกุมขมับแล้ว ไม่รู้คนมาจากไหน วันต่อมากลายเป็นว่า บ้านดิฉันเป็นเหมือนศูนย์กาชาด คราวนี้ก็แยกเสื้อผ้า แยกอาหารแพ็คของหน้ามืด โชคดีว่าเจมม่ากับสามีมาช่วย แต่ก็ยังรากเลือดค่ะ
พอถึงวันที่สาม เริ่มมีทะเลาะกับสามีบ้าง เพราะดิฉันอยากปิดรับเสื้อผ้า แต่นางสามีบอกว่าคนเขามาแล้ว ต้องรับ อีกใจก็รู้แน่แล้วว่า สถานทูตไทยรับไม่ไหวแน่ แถมข่าวจากอินเตอร์เนตก็บอกว่า เมืองไทยของล้นแล้ว - กิ๊บหายแล้วซิคะ ท่านผู้ฟัง ดิฉันจะเอาของไปยัดไว้ที่ไหน ตอนนี้เริ่มปวดไหล่ ร้อนในขึ้น เพราะความเครียด อินโดนีเซียบอกว่า เขารับบริจาคได้ แต่ให้ส่งไปที่จาร์การ์ต้าเอง ดิฉันจึงติดต่อกับศรีลังกาเพื่อบริจาคของ เขาก็ยินดี ดิฉันก็โล่งใจ วันนี้ดิฉันจึงจัดการเอารถทรัคมาขน
ไฟล์รูปภาพ
จากคุณ :
mrs.night owl
- [
5 ม.ค. 48 16:15:11
]