PANTIP.COM : H3258694 ___________ชีวิตบัดซบ !!__________

ความคิดเห็นที่ 1

ข้าพเจ้ากับวิชัยเป็นทั้งเพื่อนเล่นและเพื่อนเรียน....ครูมักจะชมวิชัยหน้าเสาธงให้นักเรียนทุกห้องได้ยินเสมอๆ ว่าวิชัยเป็นเด็กดีและเรียนเก่ง....ครูพูดถูก วิชัยเรียนได้ที่หนึ่งมาตลอด ท่องแม่สูตรคูรได้อย่างรวดเร็ว เวลาครูถามแม่ไหนๆ เขาตอบได้ทันที

ครอบครัวของวิชัยยากจน เขามีน้องสาวสองคน พ่อแม่อาศัยรับจ้างดำนา เกี่ยวข้าวให้กับครอบครัวอื่น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ถุง "พลาสติค" กำลังเริ่มเข้ามาแทนที่ใบตองและกระบอกไม้ไผ่....ที่หมู่บ้านของเรา บ้านเดื่อ ตำบลหนองบัว อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี กำลังเห่อถุงพลาสติคกัน หลังจากเสร็จหน้าดำนา...พ่อแม่ของวิชัยจะหารายได้พิเศษจากการไปหาเก็บถุงพลาสติคมาล้างให้สะอาดตามกำลัง ตากถุงพลาสติคให้แห้ง แล้วเอาไปขายต่อให้พ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดสด

หลังจากจบประถมสี่ วิชัยได้ออกจากโรงเรียนและไปช่วยพ่อแม่อีกแรงหนึ่ง.....ข้าพเจ้าเคยติดตามวิชัยและพ่อแม่ของวิชัยไปหาเก็บถุงพลาสติคในเมืองคราหนึ่งด้วยความนึกสนุกตามประสาเด็ก นั่นเป็นเหตุการณ์ผ่านมาสามสิบกว่าปีแล้ว

พ่อแม่ของวิชัยและวิชัยจะหาเก็บถึงพลาสติคมาล้างขายเลี้ยงน้องๆ และเมื่อฤดูเก็บเกี่ยวมาถึง พ่อแม่ของเขาจะไปรับจ้างเกี่ยวข้าววันละสิบบาท....

ข้าพเจ้าจำภาพของพ่อแม่ของวิชัยรวมไปถึงวิชัยและน้องๆ ของเขาได้ดี โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาออกไปหาเก็บข้าวเปลือกที่หล่นจากรวงกระจายเป็นหย่อมๆ บนพื้นนา โดยชาวนาไม่ได้สนใจนักเพราะเป็นเพียงข้าวเปลือกไม่กี่สิบหรือร้อยเม็ด แต่วิชัยและครอบครัวของเขาก็ไปหาเก็บรวบรวมเอาส่วนนี้

หลังจากวิชัยออกจากโรงเรียนไป ข้าพเจ้าลิงโลดใจยิ่งนัก เพราะไร้คู่แข่งในเรื่องการเรียน...แต่ข้าพเจ้าลิงโลดใจได้เพียงสองปี ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เรียนต่อ....แต่ต้องมาเลี้ยงควายแทน ข้าพเจ้ากับวิชัยได้มีโอกาสใกล้ชิดกันอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่นานนัก ...ในขณะที่ฝนแรกยังไม่ได้ร่วงหล่นบนผืนนา....ข้าพเจ้าก็แอบหนีออกจาบ้านเพราะน้อยใจไม่ได้เรียนหนังสือต่อ

ในที่สุดข้าพเจ้าก็ได้อาศัยผ้าเหลืองบวชเรียน....และเมื่อย้อนกลับไปที่หมู่บ้าน ก็พบว่าวิชัยและครอบครัวเขายังดำเนินชีวิตเดิมอยู่....ข้าพเจ้าชักชวนให้วิชัยบรรพชาเป็นสามเณรมาเรียนหนังสือด้วยกัน ทั้งวิชัยและครอบครัวติดขัดเรื่องบวชอยู่หลายอย่างเป็นต้นว่าเรื่องผ้าไตร แม่ข้าพเจ้าเกรงว่าข้าพเจ้าจะเหงา จึงได้ช่วยค่าใช้จ่ายผ้าไตรจีวรอีกแรงหนึ่ง วิชัยจึงได้มาบวชเรียนเป็นเพื่อนข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเชื่อว่าเขาต้องไปโลดเรื่องการเรียนแน่ๆ

พรรษาแรกผ่านไปสามเณรวิชัยและข้าพเจ้าสอบได้นักธรรมชั้นตรีพร้อมกัน ....ในขณะเดียวกันเสียงซุบซิบนินทาชาวบ้านเกี่ยวกับการบวชของสามเณรวิชัยเริ่มหนาหูขึ้น.....ข้าพเจ้าทราบมาพอเลาๆ ว่า ชาวบ้านเขาตำหนิครอบครัวของสามเณรวิชัยว่าให้ลูกบวชเพื่อเลี้ยงครอบครัว.....เรื่องของเรื่องก็คือ วัดแถวบ้านนอกมักจะมีข้าวที่เหลือติดก้นบาตรเหลือเฟือ สามเณรวิชัยและข้าพเจ้าจะนำข้าวที่เหลือไปตากแห้งบนแผ่นสังกะสี ชาวบ้านคนไหนที่อยากได้ข้าวแห้งเหล่านี้ (ซึ่งทางวัดมีเป็นกระสอบๆ ) ก็จะมาจากวัด บางคนก็ซื้อนมมาถวายบ้าง โอวัลตินมาถวายเป็นการแลกเปลี่ยนข้าวแห้งเหล่านี้บ้าง....ส่วนสามเณรวิชัวก็แบ่งปันไปให้ครอบครัวและน้องๆ...ตรงนี้นี่เองที่ชาวบ้านบางส่วนไม่ค่อยพอใจ กล่าวหาครอบครัวของสามเณรวิชัยว่าให้ลูกบวชเลี้ยง !!

ท้ายที่สุดครอบครัวของสามเณรวิชัยก็ให้เขาลาสิกขาเพื่อยุติคำครหาของชาวบ้าน....ครั้นข้าพเจ้าจะขอสิกขาลาเพศตามสามเณรวิชัยไปบ้าง ก็โดนครอบครัวยับยั้ง...ข้าพเจ้าจึงเงื่อนไขว่า ข้าพเจ้าจะไปจำพรรษาที่วัดอื่นคือที่หนองคาย (กลัวชาวบ้านเขาตำหนิ)

จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 27 ม.ค. 48 04:46:55 A:80.41.162.4 X: TicketID:031873 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อมา ข้าพเจ้าได้อ่านพระสุตันตปิฏกว่าด้วยเรื่องพระภิกษุรูปหนึ่งในสมัยพุทธกาล พระภิกษุรูปนั้นมาจากตระ *** ลเศรษฐี แม้พ่อแม่จะห้ามไม่ให้เข้ามาบวชท่านก็ไม่ยอม เมื่อบวชเข้ามาแล้วท่านก็เร่งเพียรปฏิบัติธรรม โดยปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวในถ้ำที่ห่างไกลชุมชน

ข้างฝ่ายพ่อแม่เมื่อลูกชายคนเดียวได้ไปบวชเสียแล้ว ก็เกิดตรอมใจและไม่ใส่ใจธุรกิจหรือสมบัติพัสถารอันใด ในที่สุดก็กลายเป็นยาจก....เมื่อพระภิกษุผู้เป็นลูกทราบข่าวว่าพ่อแม่ตกตระกำลำบาก ก็เกิดสำนึกผิด ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ ตัดสินใจลงจากเขาเข้าสู่เมือง ตั้งใจจะไปกราบพระพุทธเจ้าครั้งสุดท้าย จากนั้นก็จะขอสิกขาลาเพศเพื่อไปดูแลพ่อแม่....เผอิญว่าในระหว่างทาง ท่านไปเจอกับพระสารีบุตรและได้สนทนากับพระสารีบุตร...พระภิกษุรูปนั้นก็เปลี่ยนความตั้งใจ ไม่สิกขาลาเพศ แต่กลับนำพ่อแม่มาเลี้ยงดูที่วัด โดยอาศัยข้าวก้นบาตรเลี้ยงพ่อแม่

ฝ่ายพระภิกษุสงฆ์รูปอื่นๆ รู้เข้า ก็นำเรื่องนี้ไปฟ้องต่อพระพุทธเจ้า ตำหนิพระภิกษุรูปนั้นต่างๆ นานา ว่าบวชเลี้ยงพ่อแม่....ส่วนพระพุทธเจ้าพอรับทราบ พระองค์ก็ยกมืออนุโมทนากล่าวสาธุว่าประเสริฐแล้ว พระภิกษุรูปนั้นทำกิจอันประเสริฐยิ่ง คือเลี้ยงดูพ่อแม่ยามยากไร้....ส่วนเรื่องข้าวในบาตรที่นำไปเลี้ยงพ่อแม่นั้น พระพุทธองค์ตรัสว่า อย่าว่าแต่ข้าวเหลือก้นบาตรเลย....ข้าวที่ชาวบ้านใส่บาตรให้พระภิกษุใหม่ ก็สามารถยกให้บิดาและมารดาของพระภิกษุรูปนั้นทานได้...

ข้าพเจ้าอ่านพระสุตตันปิฏกช่วงนั้นไปน้ำตาก็พรากไหลไป เพราะใจประหวัดไปถึงกิจอันยิ่งใหญ่ของสามเณรวิชัยที่ตากข้าวแห้งเหลือก้นบาตรให้พ่อแม่และน้องๆ ...อีกส่วนหนึ่งก็รู้สึกเสียดายอย่างใหญ่หลวง เสียดายที่ได้มาอ่านพระไตรปิฏกช้าไป

หลายปีต่อมา ครอบครัวของวิชัยได้ย้ายออกจากหมู่บ้านไป.....ข้าพเจ้ายอมรับว่าเรื่องราวของเขาแทบจางหายไปจากชีวิตข้าพเจ้า....สามปีที่ผ่านมา เมื่อข้าพเจ้ากลับไปเยี่ยมบ้าน ข้าพเจ้าถามพี่สาวเล่นๆ ว่าได้ข่าวคราววิชัยบ้างไหม? พี่สาวข้าพเจ้าบอกว่า เขาตายไปหลายปีแล้ว เพราะเอดส์ !

กับการตายของคนบางสามารถส่งสารสะเทือนสังคมได้อย่างเหลือหลาย สังคมถึงกับพิลาปรำพันปานหนึ่งแก้วตาดวงใจขาดหายไป

กับการตายของบางคนก็เป็นแค่ข่าวสารธรรมดาๆ เป็นจุลินทรีย์เป็นปุ๋ยให้พื้นดินหลังการฌาปนกิจ

ชีวิตอันบัดซบของวิชัย แม้จะเป็นรสชาตหนึ่งจากหลากหลายรสชาตของชีวิต....แต่มันก็สะท้อนให้ข้าพเจ้าได้ตระหนักถึงความจำเป็นของการศึกษา....ใช่ การศึกษาที่ภาครัฐเปล่งออกมาเป็นคำขวัญอันสวยหรูว่า "รากฐานของตึกคืออิฐ รากฐานของชีวิตคือการศึกษา" แต่ในด้านการสนับสนุนในตรงนี้กลับอ่อนปวกเปียกเหลือเกิน....

สังคมไทยสูญเสีย "ช้างเผือก"ที่ตกการสำรวจหลายร้อยพันเชือกต่อปี วิชัยเพื่อนข้าพเจ้าคือช้างเผือกโดยไม่ต้องสงสัย....

ผมชอบเล่าเรื่องใกล้ตัวหรือเรื่องของตัวเองครับ แม้อาจจะหมิ่นเหม่ต่อการครหาว่ายกหางหรืออยากโชว์ตัวเองก็ไม่เป็นไร

ปัญหา "ประชากรด้อยการศึกษา" ยังเป็นปัญหาใหญ่อยู่ครับ

จากคุณ : คนอุดรฯ - [ 27 ม.ค. 48 04:50:37 A:80.41.162.4 X: TicketID:031873 ]