ความคิดเห็นที่ 1 "จงอย่าคาดหวังอะไรกับครอบครัวมาก" อย่าคาดหวังว่าจะได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวเหมือนตอนที่ เราอยู่กับพ่อแม่เรา อย่าคาดหวังว่าครอบครัวจะให้อภัยเมื่อเราทำสิ่งใดผิดพลาด อย่าคาดหวังว่าเขาจะรับเราเข้าไปเป็น สมาชิกของครอบครัวเขาอย่างเต็มภาคภูมิ อย่าคาดหวังว่าเขาจะจดจำเราได้ตลอดไป เมื่อเราทำงานให้เขาและอยู่กับเขา ครบ 1 ปี เพราะโดยธรรมชาติ คนอเมริกันคนอเมริกันมักคบคนอย่างผิวเผิน การเป็นออแพร์ก็เหมือนกับการเป็นพนักงาน บริษัท เมื่อพ้นตำแหน่งหน้าที่การงานแล้วก็จบกัน "จงอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ และ จงอย่ารอคอยความช่วยเหลือ" นี่คือความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ทางวัฒนธรรมที่ออแพร์ ไทยอาจจะต้องเผชิญ แต่ก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่าที่เราควรจะได้เรียนรู้ไว้ เพราะ ครอบครัวบางครอบครัว อาจจะแค่ยื่นกุญแจ รถให้ แล้วก็ให้ขับรถไปติดต่อทำ SSN (Social Security Number) เอง เปิดบัญชีธนาคารเอง ติดต่อที่เรียนเอง ไปสอบ เปลี่ยนใบขับขี่เอง ฯลฯ ที่ปรึกษาก็อาจจะช่วยได้ แต่ก็เป็นแค่เพียงการให้คำปรึกษา ไม่ใช่การขับรถไปรับไปส่งแน่นอน ดังนั้นจงพึ่งตัวเองให้มากที่สุด การขับรถได้และการมีรถขับเป็นสิ่งที่จำเป็นมาก สำหรับประเทศที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ สำหรับคนที่ยังไม่มีประสบการณ์ในการขับขี่มากพอ และยังไม่มีใบขับขี่สากล ไม่ขอแนะนำให้เสี่ยงเข้าร่วมโครงการนี้ เพราะขบวนการในการทำใบขับขี่บางรัฐเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก เสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา บางคนถูกส่งกลับก็เพราะปัญหาเรื่อง การขับรถนี่แหละ มีข้อยกเว้นอยู่อย่างเดียวก็คือ ถ้าครอบครัวไม่มีความต้องการให้ขับรถพาเด็กไปไหนมาไหนระหว่าง การทำงาน ความกดดันเหล่านี้อาจจะลดลง ถึงแม้ว่าออแพร์ จะไม่ต้องขับรถในหน้าที่ แต่ออแพร์ควรจะมีสิทธิ์ที่จะขับรถ ไปไหนมาไหนยามว่าง และครอบครัวก็ควรจะรวมชื่อของออแพร์เข้าไปไว้ในกรมธรรม์ประกันรถในกรณีเกิดอุบัติเหตุด้วย เพราะหากเกิดอุบัติเหตุ ออแพร์จะจ่ายเงินเพียง 500 เหรียญแรก ส่วนที่เหลือหากเกินกว่า 500 เหรียญ บริษัทประกัน จะเป็นผู้รับผิดชอบ ให้ระวังรัฐที่มีภูมิประเทศ เป็นแบบเทือกเขา หรือมีหิมะตก เพราะว่าโอกาสที่จะประสบอุบัติเหตุมีสูง "จงอย่ารีบและถามทุกสิ่งให้ชัดเจนก่อนมา" เมื่อครอบครัวติดต่อมาสัมภาษณ์ไม่ว่าจะทางอีเมลหรือทางโทรศัพท์ ให้ถามให้ดีว่าเด็กมีกี่คน เพศอะไร อายุเท่าไหร่ มีนิสัยใจคอเป็นอย่างไร และนอกจากนั้นก็ควรจะถามให้ชัดเจนว่า ครอบครัวมีสิ่งใดให้เราบ้าง เช่น ห้องนอน ห้องน้ำ โทรทัศน์ โทรศัพท์ วิทยุ คอมพิวเตอร์ รถยนต์ เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหา ในภายหลัง แม้กระนั้นก็ขอให้ทำใจด้วยว่า การมาอยู่ที่นี่ขึ้นอยู่กับดวงเสียเป็นส่วนใหญ่ บางคนครอบครัวติดต่อมาครั้งเดียว ก็เลือกเลย พอมาอยู่จริงๆก็เข้ากันได้ดี มีความสุขทั้งฝ่ายครอบครัวและฝ่ายออแพร์ แต่บางคนมีหลายครอบครัวติดต่อมา เลือกแล้วเลือกอีกก็ยังเลือกพลาด ได้ครอบครัวที่เข้ากันไม่ได้และไม่มีความสุข ดังนั้นจงถามเกี่ยวกับปัจจัยพื้นฐานเหล่านี้ ให้ชัดเจนเสียตั้งแต่ตอนต้น จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง "จงอย่าเปรียบเทียบครอบครัวตัวเองกับครอบครัวเพื่อนที่ดีกว่า" เพราะมันรังแต่จะทำให้เราไม่มีกำลังใจ ในการทำงาน เมื่อตัดสินใจเลือกครอบครัวแล้วก็ขอให้ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด จงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี การที่เรา ไม่ถูกใช้งานเกินเวลา ครอบครัวจ่ายเงินตรงเวลา ได้เรียนหนังสือตามหน่วยกิตที่กำหนด มีอาหารกิน มีที่พัก ก็ถือว่าเป็น เรื่องที่ดีหนักหนาแล้ว อย่าไปอิจฉาเพื่อนที่ได้เงินพิเศษ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ เพราะสิ่งเหล่านี้มันขึ้นอยู่กับโชคชะตา จงใช้เวลา 1 ปี ในประเทศนี้ให้คุ้มค่ามากที่สุด จากคุณ : แมว - [ 1 มี.ค. 48 07:48:25 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "เลือกครอบครัวที่มีเด็กไม่เกิน 2 คน" คนเป็นออแพร์จะได้รับค่าตอบแทนเป็นเงิน 140 เหรียญต่อสัปดาห์ ไม่ว่าจะ ดูแลเด็ก 1 คน 2 คน 3 คน 4 คน หรือ 5 คนดังนั้นเราจะเลือกครอบครัวที่มีเด็กมากไปทำไม เพราะจำนวนเด็กที่เพิ่มมา แต่ละคนก็เหมือนกับนรกที่เพิ่มมาทีละขุมและจงตระหนักด้วยว่า เด็กอเมริกันเลี้ยงยากมากและนิสัยต่างจากเด็กไทยอย่าง สิ้นเชิง เด็กอเมริกัน 3 คนอาจจะกลายเป็นงานที่หนักมากเกินกว่าที่ออแพร์เพียงคนเดียวจะรับไหว แต่ความเป็นจริงก็คือ ครอบครัวลูกดกทั้งหลายก็มักจะมาสมัครเข้าโครงการ มันก็ขึ้นอยู่กับดวงอีกนั่นแหละว่า ครอบครัวที่ติดต่อเรามาจะมีเด็ก สักกี่คน "เลี้ยงเด็กผู้ชายง่ายกว่าเด็กผู้หญิง และเด็กเล็กเลี้ยงง่ายกว่าเด็กโต" เด็กผู้หญิงประเทศนี้เป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงปรารถนา ที่สุด เท่าที่เคยได้พบเจอมา เพราะเด็กผู้หญิงอายุ 3 ขวบ ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า น่าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา อาจจจะกลายเป็น เด็กปิศาจได้ภายในพริบตาในยามที่เธอเกิดความไม่พึงพอใจขึ้นมา เธออาจจะทำหน้างอ กระทืบเท้าและกรีดร้องเสียงดัง ไป 3 บ้าน 8 บ้านยามที่เธอไม่พอใจขึ้นมา เป็นเรื่องน่าเสียดายที่คนประเทศนี้ปล่อยให้เด็กแสดงออกอย่างเต็มที่โดยไม่มี การลงโทษ เด็กผู้หญิงยิ่งโตก็ยิ่งเรื่องมาก เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเริ่มอยากแต่งหน้าทาปาก และมีเซทเครื่องสำอาง สำหรับเด็กเมื่อเธออายุ 7-8 ขวบ หากก้าวข้ามไปถึงขั้นเด็กโต ขนาด 11 ขวบ ก็ให้ถามพ่อแม่เขาว่าจะต้องดูแลขนาดไหน เพราะที่นี่ เด็กเล็กจะมีกิจกรรมที่เรียกว่า เพลย์กรุ๊ป คือการที่แม่ๆที่มีลูกรุ่นราวคราวเดียวกันจะมานัดเจอกัน เพื่อให้ลูกๆ ได้เล่นกับเด็กวัยเดียวกัน แต่ถ้าเป็นเด็กโตก็จะเรียกว่า เพลย์เดท ซึ่งออแพร์อาจจะต้องเป็นผู้พาเด็กไปเล่นตามบ้านเพื่อน หากเป็นเด็กโตขนาดที่เรียกว่าเป็นสาวแล้วก็ต้องคอยระวัง เพราะเธออาจจะแอบกอดจูบกับเพื่อนชายลับหลังผู้ใหญ่ ถ้าพ่อแม่ ให้เราต้องเลี้ยงดูเด็กอย่างวัยนี้อย่างใกล้ชิด ก็ให้พึงตระหนักถึงปัญหานี้ไว้ให้ดี โดยสรุป เด็กเล็กเลี้ยงง่ายกว่า เด็กโต เพราะเด็กโต มักจะมีแนวโน้มที่จะมองว่าออแพร์เป็นคนใช้มากกว่าผู้คุมหรือผู้ดูแล "อย่าทำตัวดีเกินไป" การเป็นคนโอบอ้อมอารีแบบคนไทยเป็นสิ่งที่ดี แต่อาจไม่ใช่ทุกแห่งในโลกนี้ และอาจจะไม่ใช่ ครอบครัวที่เราจะไปอยู่ ออแพร์บางคนมาอยู่ใหม่ๆ มักจะมีความกระตือลือล้นในการทำงานมาก ทั้งเลี้ยงเด็ก ทั้งทำความ สะอาดบ้าน เอาผ้าเข้าเครื่องซักเครื่องอบ พับผ้าให้ ขอบอกเลยว่าไม่จำเป็น ประการแรกเพราะ ครอบครัวอาจจะมองว่า เรามีใจรักด้านการเป็นคนทำความสะอาดบ้านมากกว่าเป็นคนดูแลลูกของเขา ประการต่อมาเขาอาจจะไม่ชอบให้เราไปยุ่ง ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเขา ประการที่สามเราอาจจะไปสร้างความเสียหายให้กับข้าวของเครื่องใช้ของเขาโดยไม่รู้ตัว เช่น ผ้าบางชนิดห้ามใช้กับน้ำยาซักผ้าบางประเภท หรือห้ามเอาเข้าเครื่องอบแห้งเพราะหดแล้วหดเลย เอากลับมายืดแล้ว ใส่ใหม่ไม่ได้ สิ่งเหล่านี้อาจจะทำให้เสียความรู้สึกทั้งครอบครัวและตัวออแพร์ผู้โอบอ้อมอารีเอง ดังนั้นเราจึงควรเอาใจใส่ ทำหน้าที่การงานของตนเองให้ดีที่สุดดีกว่า "การลงโทษเด็ก" การลงโทษเด็กด้วยการตีเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายสำหรับที่นี่ แต่ก็มีบางครอบครัวเหมือนกันที่ทำ แต่ก็ มักจะทำแบบลับๆ พาเข้าไปตีในบ้าน ในห้องนอน ไม่ใช้เพื่อนบ้านเห็น แต่อย่างไรก็ดี เด็กก็คือเด็ก เมื่อทำผิดก็ต้องมีการ ลงโทษ ไทม์เอาท์ หรือที่ภาษาไทยเรียกว่า "ขอเวลานอก" คือการส่งเด็กไปสงบสติอารมณ์ตามมุมต่างๆ ของบ้าน ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามเล่น เด็กส่วนใหญ่พอบอกให้ไปไทม์เอาท์ ก็จะลงไปชักดิ้นชักงอ ร้องไห้ ตีโพยตีพาย อยู่กับพื้นไม่ยอมเดิน ไปไทม์เอาท์แต่โดยดี คนเป็นออแพร์จึงต้องมีความเก่งกาจในเรื่องของการแสดงอำนาจให้ถูกวิธี และการต่อรอง เช่น "จะไปทำไทม์เอาท์เองหรือว่าจะให้เอาของเล่นสุดโปรดไปทำไทม์เอาท์ (เอาไปเก็บ)" "จะเอาไทม์เอาท์แบบสั้นหรือแบบยาว นาน" "จะนั่งหรือยืน" "จะไทม์เอาท์ที่ห้องเล่นหรืออยากจะถูกส่งขึ้นห้องนอน" การที่เด็กถูกส่งไปทำไทม์เอาท์ที่ห้องนอน ถือว่าเป็นกรณีที่ร้ายแรงมาก ส่วนมากพ่อแม่เด็กจะเป็นคนส่งไปเองไม่ใช่ออแพร์ ดังนั้นออแพร์จึงต้องเป็นคนที่ช่างสังเกต ว่าพ่อแม่ใช้วิธีการใดในการต่อรองกับเด็ก และเด็กมีปฏิกริยาโต้ตอบอย่างไร ออแพร์ควรทีจะเรียนรู้วิธีการควบคุมปิศาจ ตัวน้อยเหล่านี้ให้เร็วที่สุด และอย่าปล่อยให้ตัวเองเสียการควบคุมบ่อยนัก เพราะจะทำให้การทำงานของเราในแต่ละวัน ยากขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : แมว - [ 1 มี.ค. 48 07:50:01 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "การเปลี่ยนครอบครัว" การเปลี่ยนครอบครัวเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ ไม่ว่าจะเข้าร่วมโครงการกับเอเย่นไหน แต่เท่าที่ มีประสบการณ์มา ควรจะกลับเมืองไทยเลยดีกว่า เพราะการเปลี่ยนครอบครัวเป็นขั้นตอนที่กระอักกระอ่วน เชื่องช้า และ ทรมาน ใครไม่มีประสบการณ์ตรงก็คงจะไม่รู้ ก่อนจะมีการเปลี่ยนครอบครัวอย่างเป็นทางการ ที่ปรึกษาจะต้องมาที่บ้าน เพื่อไกล่เกลี่ย สัมภาษณ์ และสำรวจว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับทั้งสองฝ่าย จากนั้นกระบวนการสาดโคลนใส่กัน ก็จะเริ่มขึ้น ส่วนใหญ่ครอบครัวก็จะชิงบรรยายความไม่ดีต่างๆนานาของออแพร์ ก่อนที่ออแพร์จะได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากว่าปัญหาคืออะไร เมื่อตกลงกันว่าจะเปลี่ยนครอบครัวและเปลี่ยนออแพร์แน่แล้ว ออแพร์ยังคงต้องอาศัยอยู่ในครอบครัวเก่าต่อไปจนกว่า ครอบครัวจะหาออแพร์คนใหม่ได้หรือออแพร์จะมีครอบครัวใหม่ติดต่อมา ดังนั้นช่วงเวลานี้จึงเป็นช่วงเวลาที่ทรมารมาก ที่สุด เพราะ ออแพร์หลายคนอาจจะถูกกลั่นแกล้ง ในทางต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร เรื่องการใช้โทรศัพท์ เรื่องการขับรถ ฯ แม้แต่ที่ปรึกษาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ชีวิตจะขึ้นอยู่กับความไม่แน่นนอน ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่า สิ่งเหล่านี้ จะจบลงเมื่อไหร่ ไม่มีใครสามารถบอกเมื่อไหร่จะมีครอบครัวใหม่ติดต่อมา หรือครอบครัวใหม่ที่ติดต่อมาจะดีกว่า หรือ แย่กว่าครอบครัวเก่า สิ่งเดียวที่ทำได้คือการทำใจ และตัดสินใจว่าจะอยู่ต่อ หรือจะกลับเมืองไทย หากตัดสินใจที่จะกลับ เมืองไทยก็ขอให้ทราบไว้ว่า เงินประกัน 400 เหรียญ และเงินค่าตั๋วเครื่องบินขากลับที่เราจ่ายล่วงหน้าไว้ตั้งแต่ตอนก่อนมา จะถูกเอเย่นยึดไว้ทั้งหมด ต้องหาเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเอง เพราะถึงแม้ เอเย่นจะมีสโลแกนที่สวยหรูว่า โครงการเหล่านี้ ทำไปเพื่อความเข้าใจอันดีของมวลมนุษยชาติ แต่ว่าในความเป็นจริง เอเย่นก็เหมือนบริษัททั้วไปที่มุ่งแต่จะแสวงหาผลกำไร ก่อนมาเรายังมีความคิดที่ไม่ค่อยชัดเจนนักว่า ออแพร์ คืออะไร เอเย่นที่เมืองไทยก็ไม่ได้ให้ข้อมูลที่ตรงกับ ความ เป็นจริง เรามาค้นพบความเป็นจริงต่างๆเหล่านี้ด้วยตัวเอง เราจึงพยายามที่จะบรรยายข้อมูลต่างเหล่านี้ให้ชัดเจน และ ให้ใกล้ เคียงกับความเป็นจริงตามที่เราได้รับรู้มาให้มากที่สุด เพราะเราอยากให้ทุกคนมาที่นี่ด้วยความมั่นใจ มาอยู่อย่าง ปลอดภัย มีความสุข และช่วยกันรักษาภาพพจน์อันดีของประเทศไทย ตอนนี้เราเข้าใจความหมายของคำว่า ออแพร์ เป็น อย่างดี และเห็นทั้งแง่บวกและแง่ลบในการเลี้ยงเด็กของคนอเมริกัน เราก็คงเหมือนกับผู้หญิงหลายๆคนที่เคยคิดว่า วันหนึ่ง จะมีครอบครัวและมีลูก พอได้มาเลี้ยงลูกชาวบ้านแบบเต็มเวลาอย่างนี้ ถึงได้รู้ว่าการมีลูกและการเลี้ยงเด็กสักคนให้เติบโต ขึ้นมาอย่างมีคุณภาพไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สำหรับเรานอกจากประสบการณ์ชวนขนหัวลุกเมื่อตอนเปลี่ยนครอบครัว เราก็ถือ ว่าการมาเป็นออแพร์ที่นี่เป็นเรื่องที่ไม่เลวเลย ตอนนี้เราได้ย้ายมาอยู่กับครอบครัวใหม่ซึ่งเป็นครอบครัวที่น่ารัก มีจิตใจดี และมีเด็กที่น่ารัก เราจะเดินทางกลับเมืองไทยประมาณเดือนพฤษภาคมนี้ จากคุณ : แมว - [ 1 มี.ค. 48 07:51:19 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 4 good job, girl!! จากคุณ : Adore - [ 1 มี.ค. 48 08:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ ขอชื่นชมกับความตั้งใจ เล่าเรื่องราว และประสบการณ์ ที่จะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆ ต่อไปนะคะ จากคุณ : pooky - [ 1 มี.ค. 48 10:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Well-taken!! จากคุณ : amatuer translator - [ 1 มี.ค. 48 10:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอชมว่าเยี่ยมจริงๆครับคุณแมว การเรียบเรียงข้อมูล เนื้อหาของข้อมูลที่ให้แน่นปั้ก เสียแต่หัวกระทู้ เห็นตอนแรกหางตากระตุกเลย งัย attitude เงี้ยฟ่ะ พอได้อ่านเนื้อในแล้ว อือมมม....เยี่ยมๆๆ แต่ก็เชื่อเหอะ อีก 2-3 วัน ก็ต้องได้เห็นคนมาตั้งกระทู้ ถามเกี่ยวกับ AuPair อีก จากคุณ : ThaiJoe - [ 1 มี.ค. 48 10:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ข้อมูลคุณมีประโยชน์มาก ชัดเจนละเอียด และปราศจากอคติ ขอให้กลับเมืองไทยโดยสวัสดิภาพนะคะ จากคุณ : (^_^) (leonakid) - [ 1 มี.ค. 48 11:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยจะไปแล้วไปสมัครแล้วด้วยแต่กลัวจะไปฆ่าเด็ก จากคุณ : Miwmilk - [ 1 มี.ค. 48 12:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากนะคะ  การเรียบเรียงข้อมูลของคุณแมวเยี่ยมมากค่ะ อ่านแล้วได้ประโยชน์ จะ print ไปให้เพื่อนที่กำลังจะไปอ่าน จากคุณ : Cautious Optimist - [ 1 มี.ค. 48 13:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากเลยค่ะ ตอบในกระทู้ของแอลแล้ว ยังอุตสาห์มาตั้งกระทู้เองเพื่อให้คนอื่นๆได้รู้อีก เยี่ยมมากๆเลยย นี่ตามมาอ่านเลยนะเนี่ย ยังไงก็ขอให้คุณแมวเดินทางกลับเมืองไทยโดยสวัสดิภาพนะคะ แล้วเดี๋ยวจะเมล์ไปคุยนะคะ จากคุณ : YiNG*_~eLLe - [ 1 มี.ค. 48 17:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอชื่นชมคุณแมว ที่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ที่อยากมาประเทศนี้ จากคุณ : larata - [ 1 มี.ค. 48 20:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Hi j' Maew.....n' Meaw will vote for your kratoo na ja :) จากคุณ : siammeaw - [ 1 มี.ค. 48 22:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 vote ให้นะ จากคุณ : ศรีธนา - [ 1 มี.ค. 48 23:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอาใจช่วยนะค่ะ....เก่งจังเลย....ขอบคุณที่นำประสบการณ์ของคุณมาทำให้เกิดประโยชน์กับคนที่กำลังสนใจจะไปเป็นaupairนะค่ะ..สู้ๆๆค่ะ จากคุณ : เด็กดีอยาก...รวย - [ 2 มี.ค. 48 00:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 I'm AuPair too ^^ My host family is not rich , but they are rich of love. I'm so happy with them ^^ My friend has been writing about her AuPair life http://board.thaidoweb.com/tanya I think these informations are useful for every girl who is interested in being AuPair ka ^^ p.s. I'm staying with my second family ka. My first family was not nice. Anyway, I have learned a lot from being with them,including learning to be strong ^^ จากคุณ : red - [ 2 มี.ค. 48 04:21:27 A:66.216.217.11 X: TicketID:016978 ]

ความคิดเห็นที่ 17 http://board.thaidoweb.com/tanya จากคุณ : ... - [ 2 มี.ค. 48 04:22:01 A:66.216.217.11 X: TicketID:016978 ]

ความคิดเห็นที่ 18 http://board.thaidoweb.com/tanya แวะมาทำลิงค์ให้ค่ะ จากคุณ : ลูแปงค์ - [ 2 มี.ค. 48 07:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอชื่นชมและขอบคุณครับสำหรับ ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก ๆ จะขออนุญาตเมล์ให้น้อง ๆ สาวออฟฟิศที่กรุงเทพฯ นะครับ จากคุณ : Denel (Denel) - [ 2 มี.ค. 48 09:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบมากค่ะ เดียวจะส่งเมลล์ไปถามนะค่ะ มีหลายอยางที่ต้องการรู้คะ อิอิ จากคุณ : monzy (monzy) - [ 2 มี.ค. 48 17:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรารู้สึกดีมากที่ประสบการณ์การเป็นออแพร์ของเราได้รับความสนใจจากเพื่อนๆในเว็บ Pantip.com สำหรับคนคิดว่าเรื่องของเรามีประโยชน์และ่อยากที่ส่งต่อไปให้คนอื่น ขอให้ทำได้เลย เราไม่คิดค่าลิขสิทธิ์ ก่อนอื่นเราขอชี้แจง เกี่ยวกับเรื่อง การให้เลือกโฮสที่ี่มีฐานะดี เราเองก็เกลียดจะที่คิดและพูดว่าเรื่องเงินเป็นสิ่งสำคัญ แต่ในความเป็นจริงมันเป็นเช่นนั้นจริง ครอบครัวแรกของเรา พ่อเป็นช่างไฟฟ้า แม่ตกงาน ปกติเราต้องได้เงินสัปดาห์ละ 140 เหรียญ นอกจากดูแลเด็ก เรายังต้องดูดฝุ่น จัดที่นอนทุกวัน เปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกสัปดาห์ ทำกับข้าว ขัดพื้นห้องครัว ขัดโต๊ะ ขัดส้วม ล้างจานด้วยมือ (ทั้งที่มีเครื่องล้างจาน แต่เราไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้) แต่ทว่าหลังจากทำงานครบ 1 สัปดาห์ เรายังถูกหักค่าโทรศัพท์ ถูกหักค่าแรงถ้าเราทำงานไม่ครบ 45 ชั่วโมง แต่ถ้าเราทำงานเกินเราไม่ได้รับค่าแรงเพิ่ม เราก็ได้ยินมาว่าเหมือนกันว่ามีออแพร์คนหนึ่งพ่อเป็นข้าราชการครู แม่เป็นแม่บ้าน แต่ออแพร์ก็อยู่อย่างมีความสุขดี แต่สิ่งที่เราพูดเป็นการพูดแบบโดยรวมตามสิ่งที่เราได้เห็นมาก็คือ ชั่วโมงการทำงานของโฮสเป็นอย่างไร ออแพร์ก็จะุถูกปฏิบัติแบบนั้น ยกตัวอย่างเช่น กับครอบครัวใหม่ โฮสพ่อเราเป็น Air Traffic Controller (คนคุมเครื่องบินขึ้นลง ไม่รู้ว่าศัพท์เฉพาะของภาษาไทยว่าอย่างไร) ทำงาน 7 โมงเช้าเลิก บ่าย 3 กลับบ้านตรงเวลาเปะทุกวัน ถ้าทำงานเกินเวลา ได้ค่าแรงเพิ่ม ถ้าทำงานวัดหยุด ได้ค่าแรงเพิ่มเป็นสองเท่า และตัวเราก็ถูกโฮสเราปฏิบัติแบบเดียวกันเปะคือ เมื่อหมดเวลาการทำงาน เขาจะเข้ามาัรับเด็กไป หลังจากนั้นเราไม่ต้องยุ่งกับเด็กอีกเลย เขาจะมาอุ้มเด็กออกไปแล้วบอกเด็กว่า “ปล่อยให้แมวพักผ่อนบ้าง” เมื่อเขามีธุระหรือ มีวันที่อยากออกไปดินเนอร์กันสองต่อสอง เขาจะบอกเราล่วงหน้า และเราก็จะได้เงินพิเศษชั่วโมงละ 10 เหรียญ ในขณะเดียวกันกับเพื่อนของเรา พ่อแม่ทำงานบริษัทเอกชนทั้งคู่ บางครั้งเขาทำงานเิลิกดึก สอง สามทุ่ม ออแพร์ก็ยังต้องทำงานต่อ ว่าง่ายๆคือ ทำงานต้องแต่เด็กตื่นยันพ่อแม่กลับบ้าน ซื่งมันเกิน 45 ชั่วโมง แต่เขาก็ต้องทำโดยไม่ได้รับค่าแรงเพิ่ม เพราะมันเป็นหน้าที่เหมือนการจ้างแบบเหมารวม งานเสร็จเมื่อไหร่ถึงจะกลับบ้านได้ เพราะว่ามีเืพื่อนๆ สนใจเรื่องของเราจึงคิดว่าเราจะเล่าเรื่องราวต่างๆทั้งที่น่าตื่นเต้นและประทับใจตามหัวข้อข้างล่างนี้ให้ัเพื่อนฟัง หวังว่าทุกคนคงจะช่วยติดตามและโหวตให้กระทู้ของเราอยู่ต่อไป  เรื่องการถูกตำรวจอเมริกันขับรถไล่กวดเพราะเราขับรถเกิน Speed Limit และและเรื่องตลกเกี่ยวกับตำรวจครั้งอื่นๆ  เรื่องน้องมาร์ค เด็กอายุสองขวบ ที่เราดูแลคนหนึ่งได้รับการตรวจว่าเป็นออทิสติค และโฮสพ่อแม่เราหาทางช่วยเหลือลูกอย่างสุดความสามารถอย่างไร จนกระทั้งเด็กทีนั่งน้ำลายยืด ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สบตา ชอบวิ่งสะบัดมือและสั่้นหัว ขาดการติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง กลายมาเป็นเด็กที่สามารถเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ในสนามเด็กเล่นเหมือนเด็กปกติ นับ 1 2 3 ได้ และเรียก “Daddy” (พ่อ) เป็นครั้งแรกได้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน และเราในฐานะออแพร์ได้เรียนรู้และได้มีส่วนช่วยเหลืออะไรบ้าง  เรื่อง Culture Chock เกี่ยวกับรายการทีวีอเมริกัน และรายการทีวีสะท้อนความเป็นคนอเมริกันอย่างไร  เรื่องการทำแท้งและการรับเด็กเป็นบุิตรบุญธรรม  เรื่องวิธีการเลี้ยงดูเด็กและการให้ยา ADD (ยากล่อมประสาท) แก่เด็กในอเมริกา  เรื่องตลกๆเกี่ยวกับเด็กของเราและเด็กเพือน  เรื่องการแอบไปทำงานร้านอาหารไทย และเพื่อนออแพร์ไทยที่กระโดดร่มออกไปทำงานร้านอาหารไทยเต็มตัว และอีกมากมาย จากคุณ : แมว - [ 3 มี.ค. 48 01:41:57 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อยากฟังเรื่องเด็กออทิสติกครับ.... จากคุณ : Lawเก้อ - [ 3 มี.ค. 48 02:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คิดว่าเป็นกระทู้ที่มีประโยชน์ต่อผู้ที่สนใจจะทำงานด้านที่ว่านั่นนะคะ เเต่มาสะดุดคำพูดของเจ้าของกระทู้ที่ว่า "เด็กผู้หญิงประเทศนี้เป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงปรารถนา ที่สุด เท่าที่เคยได้พบเจอมา เพราะเด็กผู้หญิงอายุ 3 ขวบ ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า น่าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา อาจจจะกลายเป็น เด็กปิศาจได้ภายในพริบตาในยามที่เธอเกิดความไม่พึงพอใจขึ้นมา เธออาจจะทำหน้างอ กระทืบเท้าและกรีดร้องเสียงดัง ไป 3 บ้าน 8 บ้านยามที่เธอไม่พอใจขึ้นมา" กับที่ว่า "เป็นเรื่องน่าเสียดายที่คนประเทศนี้ปล่อยให้เด็กแสดงออกอย่างเต็มที่โดยไม่มี การลงโทษ เด็กผู้หญิงยิ่งโตก็ยิ่งเรื่องมาก" จะไม่เป็นการเหมารวมเกินไปหรือคะ ดิฉันอยู่อเมริกามา 22 ปี มีลูกสาวอายุ 9 ขวบ รู้จักลูกๆของเพื่อนบ้านซึ่งเป็นอเมริกันทั้งหมด มีทั้งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาว เเละที่อายุน้อยกว่าเเละมากกว่า นอกจากนี้ก็ยังเห็นลูกๆของเพื่อนๆ ทั้งเพื่อนที่เคยเรียนหนังสือด้วยกันมา เคยทำงานด้วยกันมา เเล้วทำงานร่วมกันอยู่ตอนนี้มาก็เยอะ ยังไม่เคยพบเห็นเเบบที่คุณเจ้าของกระทู้ว่ามาเลยค่ะ ขอเเย้งนิดว่าเด็กเเต่ละคนก็มีบุคลิกเเละนิสัยต่างๆกันค่ะ ทุกชาติทุกภาษาเป็นเเบบนั้น จะเหมาว่าเด็กอเมริกันเป็นเเบบนั้นเเบบนี้ มันดูไม่ค่อยจะยุติธรรมนักนะคะ เเล้วที่ว่าคนประเทศนี้ปล่อยให้เด็กเเสดงออกอย่างเต็มที่โดยไม่มีการลงโทษ นั่นก็ไม่ถูกทั้งหมดค่ะ ก็เหมือนกับประเทศอื่นในโลกเเหละค่ะ ขึ้นอยู่กับพ่อเเม่เเละการเลี้ยงดูลูกของพ่อเเม่เเต่ละคนมากกว่า การเลี้ยงดูของเด็กอเมริกันมีขอบเขตค่ะ ไม่ใช่ปล่อยให้เด็กทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ขอบเขตของเขาอาจไม่เหมือนกับพ่อเเม่ไทยเลี้ยงลูก เเต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ลูกของเขาทำอะไรก็ได้โดยไม่มีการลงโทษนะคะ ถ้าคุณจะลองพยายามทำความเข้าใจกับเงื่อนใขการเลี้ยงลูกของคนอเมริกัน คุณจะมองเห็นค่ะว่าขอบเขตของเขาอยู่ที่ไหน มีเรื่องที่เพิ่งพบเห็นมาอยากเล่าให้ฟังเป็นการเปรียบเทียบให้เห็นนะคะ เพิ่งมีครอบครัวชาวยูเครนมาสร้างบ้านในบริเวณที่บ้านของดิฉันตั้งอยู่ ครอบครัวนั้นมีลูก 9 คน พ่อเเม่ทำงานหนักเพราะเพิ่งย้ายครอบครัวมาจากประเทศของเขา ลูกๆของเขาอายุตั้งเเต่ 3 ขวบถึง 20 ปี ลูกเล็กๆของเขา บางคืนดิฉันเลิกงานกลับบ้าน เห็นเดินอยู่กลางถนน เด็กเล็กๆนี่เเหละค่ะ ปกติดิฉันเลิกงาน 3 ทุ่ม กว่าจะขับรถกลับถึงบ้านก็เกือบ 4 ทุ่ม เพราะบ้านอยู่กันคนละเคาน์ตี้กับที่ทำงาน เห็นเด็กผู้หญิงนี่เเหละค่ะ เดินอยู่บนถนนทางเข้าบ้าน มีเพื่อนบ้านโทรศัพท์ไปเเจ้ง DSS (Department of Social Services) เด็กผู้ชายอีกคน อายุประมาณ 9 ขวบ ได้รถ minibike มา เเกเอามาขับบนถนน เพื่อนบ้านต้องไปเตือนพ่อเเม่ว่าผิดกฎหมายของประเทศนี้ รถเเบบนั้นต้องมีประกันเหมือนรถทั่วๆไป เเละเด็กขนาดนั้น พ่อเเม่ปล่อยให้ขับรถบนถนนเเบบนั้นมันไม่ปลอดภัย มีอีกหลายเรื่องค่ะที่เห็น สำหรับพ่อเเม่ชาวยูเครนนั้น เขากลับมองว่าการกระทำของลูกของเขาเหล่านั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาของประเทศของเขา เเต่สำหรับพ่อเเม่ชาวอเมริกัน มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาค่ะ นอกจากมันเป็นอันตรายต่อเด็กเองเเล้ว บางเรื่องที่เด็กทำยังผิดกฎหมายอีกด้วย นั่นค่ะ ปัญหาเกิดจากความเเตกต่างทางความเคยชินเเละการมองการกระทำของเด็กเเละพ่อเเม่ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 มี.ค. 48 02:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 My friend was joined an AU PAIR two years ago and she luckily got a nice host family. Now she is still living in the states, having job and got second first degree. It might depend on your luck and timing so everyone should get the info as much as you can and be ready for an unexpected scenario. จากคุณ : นู๋ปิ๋มมี่ - [ 3 มี.ค. 48 04:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชักจะอยากไปบ้างแล้วสิ อยากไปเรียนโทมากกว่า แต่เงินน้อย เฮ้อออออ จากคุณ : piaoliang - [ 3 มี.ค. 48 14:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นงานที่ใช้ความอดทนสูง นอกจากต้องยืดหยุ่นตามสถานการณ์ยังต้องรักษาภาพพจน์ความเป็นคนไทยในการแสดงออกด้วย บ้านที่อยู่ไม่เคยได้เงินพิเศษแต่อยู่กันเหมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้าน ข้อดีคือ อบอุ่นใจ แต่เพื่อนบางคนพอใจให้อยู่แค่ระดับนายจ้างลูกจ้างเท่านั้นเพราะอึดอัด สำคัญที่สุดอย่ารีบ เลือกให้ดีที่สุด โชคดีนะคะ จากคุณ : ThaiAupair (popmusicwi) - [ 3 มี.ค. 48 15:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชอบมาก ขอบคุณมากคะคุณแมวได้ความรู้เยอะเลย เคยคิดจะลองเหมือนกัน แต่อย่างว่าก็คิดว่าไม่น่าจะไปดูแลเด็กได้ และก็กลัวจะไปเจอครอบครัวที่โหดร้ายด้วย (เพราะเคยฟังจากคนอื่นๆมาบ้างเหมือนกัน) เลยตัดสินใจไม่ไปดีกว่า พูดถึงเรื่องการเลี้ยงเด็กเพิ่งได้ดู opera ช่วงที่มีการสัมภาษณ์นักจัดการเด็กที่เกินความควบคุม(ที่เค้าเรียก out of control) เด็กปีศาจจริงๆด้วย ถึงหน้าตาจะน่ารักมาก แต่พฤติกรรมเหลือรับ ขนาดพ่อแม่ยังเอาไม่อยู่เลย ถ้าเป็นเมืองไทยโดนตีซะหน่อยคงหาย แต่ที่โน้นถ้าทำแล้วติดคุกเลยเหรอ โหดร้ายกว่าที่คิดแฮะ ยังไงซะแล้วจะคอยอ่านกระทู้ต่อๆไปนะคะ จากคุณ : ไค่กุน - [ 3 มี.ค. 48 17:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สายตาของพ่อแม่ คห23 ย่อมไม่เหมือนกับคนที่ไม่ใช่พ่อแม่        อย่าว่าแต่เด็กอ้ายกันเลย ในเมืองไทยก็มีมากมาย เด็กที่มีฤทธิ์มาก        ถือเป็นปะสบการณ์ที่ต่างคนต่างพบ แล้วมาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : ลักษณาวลัย - [ 3 มี.ค. 48 20:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ฟังแล้วน่ากลัวว่าถ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดไป มิถูกฟ้องหัวโตเหรอครับเนี่ย จากคุณ : Oakyman - [ 3 มี.ค. 48 21:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่ทราบว่าคุณกุลธิดา เคยดูรายการ super nanny บ้างรึเปล่าคะ  เด็กฤทธิ์มากชอบกรี๋ดๆน่ะมีจริงๆ เวลาเราไปตามห้างยังเห็นออกบ่อย  ไม่เว้นแม่แต่ลูกคนข้างบ้าน หรือลูกเพื่อนร่วมงาน ลูกคุณหรือลูกเพื่อนบ้านคงเป็นข้อยกเว้นมั้งคะ  คุณแมวก็พูดตามที่ได้เห็นได้พบมา ไม่รู้ว่าคุณกุลธิดานี่ชอบจับผิดหรืออย่างไร อะไรๆก็ต้องว่าเจ้าของกระทู้ชอบเหมารวม จากคุณ : <> (Xzavier) - [ 3 มี.ค. 48 22:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 I do appreciate your Kratoo ka, Khun Maew. I had same experience of you. I've rematched 2 times. First family was suck. Second one was ok but they didn't want me. The third one is the best. I've been here almost one year and will fly back home in April. Will e-mail you soon na ka, จากคุณ : (^_^) (Ranma girl) - [ 3 มี.ค. 48 22:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มีอีกหลายคนกำลังจะบินมาอเมริกาเดือนนี้ โชคดีนะคะ ต้องไปแล้วค่ะ เด็กกรี๊ด จากคุณ : ThaiAupair (popmusicwi) - [ 3 มี.ค. 48 22:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณความคิดเห็นที่ 30 ค่ะ เด็กประเภท ADD (Attention deficit disorder) นั่นมีอยู่ในทุกประเทศ ทุกชาติ ทุกภาษาค่ะ ที่ดิฉันว่าคุณเจ้าของกระทู้ไม่ควรเหมารวมนั้น ลองอ่านดูอีกครั้งสิคะ ว่าจริงหรือเปล่า ""เด็กผู้หญิงประเทศนี้เป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงปรารถนา ที่สุด เท่าที่เคยได้พบเจอมา" "เป็นเรื่องน่าเสียดายที่คนประเทศนี้ปล่อยให้เด็กแสดงออกอย่างเต็มที่โดยไม่มี การลงโทษ เด็กผู้หญิงยิ่งโตก็ยิ่งเรื่องมาก" เด็กอเมริกันไม่ได้ถูกพ่อเเม่ทุกคนตามใจโดยไม่มีขอบเขตหรอกค่ะ อาจจะมีเป็นบางคน บางกรณี เเต่ไม่ทั้งหมดค่ะ เด็กประเทศนี้ถูกพ่อเเม่ตีค่ะ พ่อเเม่อเมริกันเเทบจะทุกคนที่ดิฉันรู้จัก เคยตีลูกมาเเล้วทั้งนั้น เขาไม่ได้ปล่อยให้ลูกของเขาเเสดงออกอย่างเต็มที่โดยไม่มีขอบเขตหรอกค่ะ ถ้าประสบการณ์ที่มาจากการเห็นเด็กๆจากรายการทางโทรทัศน์ ซึ่งเขามักจะยกกรณีพิเศษหรือผิดกว่าปกติธรรมดามาเเสดงให้เห็น เพราะมันขายได้ หรือมีประสบการณ์จากครอบครัวเพียงไม่กี่ครอบครัว ก็จะมองเห็นไปอย่างหนึ่ง เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ในส่วนของครอบครัวของดิฉัน สามีของดิฉันเป็นคนอเมริกัน เขาเป็นคนเลี้ยงลูกมากกว่าดิฉันเสียอีก เพราะเวลาทำงานของดิฉันมันไม่เอื้อให้มีโอกาสอยู่กับลูกมากเท่าเขา เขาตีลูกสาวของเราค่ะ ตอนนี้เลิกตีเเล้ว เพราะเเกโตพอที่จะรู้เเละเข้าใจอะไรมากเเล้ว เมื่อเเกเล็กๆ เขาตีลูกเพื่อสั่งสอนเสมอ เพราะพ่อเเม่ของเขาเลี้ยงเขามาอย่างนั้น เพื่อนบ้านทุกคนที่ดิฉันรู้จัก ก็ตีลูกทุกคนค่ะ ที่เห็นเด็กๆโวยวายตามร้านค้านั้น เคยตามไปดูหรือเปล่าคะ เวลาที่พ่อหรือเเม่ของเด็กดึงเอาเด็กเข้าไปในห้องน้ำ เเล้วทำโทษน่ะค่ะ เขาทำกันอย่างนั้นค่ะ นั่นคือสิ่งที่ดิฉันพยายามชี้ให้เห็น ว่าการสรุปว่าพ่อเเม่ประเทศไหนเป็นอย่างไร หรือเด็กประเทศไหนเป็นอย่างไรนั้น บางทีมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นทั้งหมด การเห็นอะไรเพียงผิวเผิน เเล้วเอามาสรุปโดยรวมหมดทั้งประเทศนั้น ไม่ถูกต้องทั้ง 100% หรอกค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 48 07:00:25 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 มี.ค. 48 23:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เรื่องการตีลูกนั้น ขออธิบายนิดนะคะ ในสหรัฐอเมริกาไม่มีกฎหมายในระดับ federal government ข้อไหนที่ห้ามไม่ให้พ่อเเม่ตีลูกค่ะ เเม้เเต่โรงเรียนก็มีสิทธิตีนักเรียนได้ถ้าพ่อเเม่อนุญาติ ขอเรียกการตีเด็กตามคำศัพท์ที่ใช้กันที่นี่ว่า corporal punishment ดีกว่านะคะ เพราะมันครอบคลุมความหมายได้กว้างไกลกว่าการตีอย่างเดียว สหรัฐอเมริกานี่ประกอบด้วยรัฐต่างๆ เเต่ละรัฐมีกฎหมายของตัวเอง บางเรื่อง federal government จะปล่อยให้เเต่ละรัฐกำหนดกฎหมายของรัฐเอง เรื่องของ corporal punishment นี่เป็นเรื่องหนึ่งค่ะ ในเเต่ละรัฐมีกฎหมายเรื่อง corporal punishment ต่างๆกัน เเต่เเทบจะทุกรัฐไม่มีการห้ามไม่ให้พ่อเเม่ลงโทษลูกทางร่างกาย เพียงกำหนดว่าอย่างนี้ค่ะ การลงโทษลูกด้วยการตีนั้น State law allows parents to spank their minor children if the parent "reasonably believes the force is necessary to discipline the child or to safeguard or promote his welfare."   เเล้วกฎหมายในรัฐส่วนใหญ่จะห้ามพ่อเเม่ลงโทษเด็กทางร่างกายเมื่อเด็กอายุ 18 ปีขึ้นไป การลงโทษเด็ก 18 ปีขึ้นไปไม่ถือว่าเป็น corporal punishment เเล้วค่ะ มันกลายเป็น assault ไปเเล้ว เเล้วอย่างที่บอก ครูหรือโรงเรียนก็มีสิทธิทำโทษนักเรียนทางร่างกายได้ โดยมีข้อเเม้ว่า อย่างเเรก ได้รับความยินยอมจากพ่อเเม่ของเด็ก อย่างที่สอง เมื่อเเสดงให้เห็นว่าเป็นการรักษาระเบียบวินัยภายในโรงเรียนเเละเป็นการ "further the educational purpose or maintain discipline."   กฎหมายระบุไว้ว่าอย่างนี้ค่ะ An educator can use corporal punishment without age restrictions to "further the educational purpose or maintain discipline." จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 4 มี.ค. 48 00:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นด้วยกับ (คุณกุลธิดา)อย่างยิ่งค่ะ เพราะดิฉันเองก็ทำงานในห้างซึ่งต้องพบเจอเด็ก ๆ และผู้คนมากมายเป็นประจำทุกวัน ซึ่งไม่ใช่แค่เด็กอเมริกันเท่านั้นค่ะ เพราะในห้างก็มีเด็กต่างชาติมาซื้อของกับพ่อแม่ด้วยค่ะ เด็กที่นี่มีหลายแบบมากค่ะ ส่วนมากแล้วจะน่ารักทุกคนและอัธยาศัยดีมาก ก็จะมีส่วนน้อยเท่านั้นที่ร้องกรี๊ดกร๊าดในห้าง ดิฉันเป็นคนชอบเด็กมาก เวลาทำงานก็จะมีโอกาสแวะไปแผนกเด็กประจำ ได้พูดคุยกับเด็ก ๆ เล่นกับเค้า พาเค้าโชว์นั่นโชว์นี่ ไม่เคยมีเด็กคนไหนโวยวายเลยค่ะ บางครั้งมีโอกาสได้เช็คงานแผนกของเด็กเล่น ก็จะมีเด็ก ๆ เต็มไปหมด ดิฉันก็จะเข้าไปพูดคุยกับเค้า พอเค้าเล่นของเล่นเสร็จก็พูดดี ๆ กับเค้า ให้เค้าเก็บของเล่นให้เข้าที่เข้าทาง ยอเค้านิดหนึ่ง Smart girl, Good boy พูดเป็นประจำค่ะ ศัพท์คำไหนที่พูดแล้วทำให้เด็กเค้ารู้สึกประทับใจก็ชมเข้าไป ถ้าเค้าไม่ยอมทำตาม...ผู้ปกครองของเด็กก็จะเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เองค่ะ แต่กรณีแบบนี้ดิฉันยังไม่เคยเจอค่ะ ที่เจอบ่อย ๆ ก็เล่นกับเด็กไปด้วยทำงานไปด้วย เด็กบางคนติดดิฉันมาก ขนาดคุยกันไม่กี่ชั่วโมงนะค่ะ บางคนพ่อแม่มารับกลับบ้านก็ไม่ยอมกลับ บอกว่า I want to play with her. พ่อแม่เค้าก็บอกเด็กว่า ดิฉันต้องทำงานและไม่สามารถเล่นกับเค้าได้ ดิฉันก็เลยเข้าไปคุยกับเด็กให้เค้ากลับบ้านและเชื่อฟังพ่อแม่ของเค้า และก็บอกเค้าว่า ทุกครั้งที่เด็กคนนี้มาซื้อของที่ห้างอีกเค้าก็สามารถมาคุยเล่นกับดิฉันได้เสมอ เด็กจึงยอมกลับบ้าน  แต่ก็มีเด็กบางคนที่ร้องให้งอแงเพราะอยากได้ของเล่น แต่พ่อแม่เค้าก็พูดกับเด็กๆ  และเด็กส่วนมากจะเข้าใจและเชื่อฟัง แบบที่เจอเด็ดจริง ๆ ก็คือ ในกรณีที่เด็กไม่ยอมหยุดงอแง แม่เด็กคนนั้นก็จะพาเด็กไปที่ห้องน้ำ ซึ่งก็หมายถึงการทำโทษ บางคนดิฉันยังเคยเห็นเค้าพาลูกของเค้าไปสงบสติอารมณ์ในที่เงียบ ๆ สักพัก ถ้าเด็กไม่หยุดก็ต้องตี และก็ตีในห้างนะค่ะ....ขอย้ำในห้างค่ะและก็ไม่เห็นมีกฏหมายห้ามตีเด็กเลยค่ะ ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เด็กจะดีหรือไม่ดีอยู่ที่พื้นฐานการเลี้ยงดู คุณเจ้าของกระทู้เหมารวมก็ไม่ถูกค่ะ เพราะเด็กทุกประเทศก็มีทั้งดีและไม่ดีแตกต่างกันไป ดิฉันยังไม่มีลูกหรอกค่ะ แต่สามีเป็นคนอเมริกัน เค้ามักจะเล่าให้ฟังเสมอว่า พ่อแม่ของเค้าจะตีเค้าประจำทุกครั้งที่ดื้อ ตีจนเค้าเข็ดเลยค่ะ ไม่กล้าทำอะไรผิดเลย ไปห้างหรือร้านอาหารจะต้องเรียบร้อย เพราะถ้าเค้างอแงพ่อเค้าก็จะพาเค้าไปเข้าห้องน้ำและทำโทษเสมอ และที่สำคัญหลังจากที่พ่อเค้าทำโทษก็จะไม่มีการร้องให้ทำสำออยด้วยนะค่ะ เรื่องการตีเด็กเพื่อให้เด็กเชื่อฟังและเป็นคนดีในสังคมข้างหน้านั้น ดิฉันถือว่าสมควรที่จะทำอย่างยิ่ง ตัวดิฉันเองสมัยเด็ก ๆ โดนตีเป็นประจำทั้งพ่อแม่ครูบาอาจารย์ตีดิฉันตลอด ก็เพราะถูกตีแหละค่ะทำให้ดิฉันมีวันนี้ คุณเจ้าของกระทู้ไม่ควรจะมองแค่สังคม ๆ หนึ่งที่คุณเห็น แล้วมาเหมารวมคนทั้งประเทศถือว่าไม่ถูกต้องค่ะ เพราะสังคมที่นี่มันแตกต่างและกว้างเหลือเกิน จากคุณ : roslita - [ 4 มี.ค. 48 01:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 36 กระทู้นี้เยี่ยมครับ ส่วนตัวไม่เห็นด้วยกับการตีเด็กเพราะคิดว่าไม่จำเป็น จากคุณ : S(2) - [ 4 มี.ค. 48 04:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เราเป็น AuPair คนนึงที่มีประสบการณ์ rematch เหมือนกัน ครอบครัวแรกรวยมากๆๆๆ แต่ใจร้ายกับเรามาก :( ครอบครัวที่สองไม่รวย และเราต้องทำงานมากขึ้น (เลี้ยงเด็กแฝดอายุ 5 เดือนแถมเด็กก็ขี้ป่วยอีกต่างหาก) แต่เรามีความสุขกับครอบครัวนี้มาก แค่อยากจะบอกว่า รวยหรือจนไม่สำคัญเท่าความมีน้ำใจหรอกค่ะ :D ~~โอยยย เหนื่อย ไม่มีแป้นพิมพ์ไทย ต้องจิ้มเดาเอาทีละตัว ขอสปีคอิงลิชแบบงูๆ ปลาๆ แล้วกันะคะ~~ During rematching process I got 6 contacts from host famies in big cities. One of them are in NewYork City where I dreamt of. They offered me extra money, lots of facilities, private car and less working hours. But I decided to come to stay with the family which is not rich. Being in hell with rich family 6 months has taught me a lot including the ways to get to know people. I believe that there are many kinds of talk to make us see "inside" of people. I had a lot of conversations with this family until I was sure that they are the right family for me. "ชั่วโมงการทำงานของโฮสเป็นอย่างไร ออแพร์ก็จะุถูกปฏิบัติแบบนั้น"...About working hours, I think I work more than 45 hours since my host parent work a lot and their schedules change all the time. I'm always please to be with the babies over time and I never want extra money which they offer me. All I want is being a part of the family and I got it! With my former family I still keep in touch with them because I love the kid I took care so much. She was not very nice with me at the first month I was there. She was very aggressive since she was born in broken family. She doesn't have daddy and her mamy had never had time for her. I took 2 months to make her trust in me and let me play in her bed. I finally won her over. I just believe that every kid is like a white cloth. And love makes it possible!! : ) Million thanks Khun แมว for sharing your story with eveybody na ka : ) โลกเรากว้างใหญ่ และทุกชีวิตก็มีรายละเอียด ส่วนที่เรารำพึงรำพันสู่กันฟัง ถือว่าเป็นอีกมุมหรืออีกด้านนึงแล้วกันนะคะ จากคุณ : red - [ 4 มี.ค. 48 06:54:42 A:66.216.217.11 X: TicketID:016978 ]

ความคิดเห็นที่ 38 forgot.... Thanks a lot na ka khun ลูแปงค์ for making the link. I have learned a lot from that webboard. I hope it's useful for girls who are coming to be AuPair or who are interested ub being AuPair. Khun แมว ^^ which part of VA you are ka? I have many AuPair friends in VA and Washington DC. You might know my friends. : D Anyway, have a safe trip to our homeland na ka. จากคุณ : red - [ 4 มี.ค. 48 07:01:48 A:66.216.217.11 X: TicketID:016978 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เราขอเิ่ริ่มเรื่อง ออทิสติก ก่อนแล้วกัน เพราะว่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ช่อง National TV ของอเมริกามีการพูดถึงเรื่อง Autism กันทั้งสัปดาห์ เพราะว่าหลานแท้ๆของเจ้าของช่องทีวี ได้รับการตรวจว่าเป็นออทิสติก เขาถึงได้เพิ่่งมาตระหนักว่า มีเด็กมายมายที่เป็นออทิสติก และมีแนวโน้มว่าจะมีเพิ่มมาขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่า คนอเมริกันยังขาดความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทางรายการได้เชิญผู้เชี่ยวชาญมาพูด หนังสือและสิ่งตีพิมพ์พูดถึงเรื่องออทิสติกกันตลอดสัปดาห์ มีการเอาตัวอย่างของเด็กที่เป็นออทิสติกและผ่านการบำบัดแล้วกลับมาเป็นเด็กปกติมาให้ดู เราไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับโรคนี้ แต่ความหมายของ เด็กที่่เป็นออทิสติก สำหรับเราคือ ไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนหรือมีปัญหาทางสมอง แต่เป็นเด็กที่อยู่ในโลกของตัวเอง และ ขาดการติดต่อสังคมได้ และการบำบัดคือ การเปิดประตูโลกของเขามาสู่โลกของความเป็นจริงซึ่งสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การมีปฎิสัมพันธ์ และการติดต่อสื่อสารกับคนอื่น ตอนที่เรามาเป็นออแพร์ให้โฮสครอบครัวนี้ใหม่ๆ วันแรกที่มาถึงเขาบอกเลยว่า เขาคิดว่า มาร์คไม่ปกติ เพราะว่า เมื่อเทียบกับปีเตอร์ซึ่งเป็นฝาแฝดของมาร์ค พัฒนาการของทั้งคู่ต่างกันมาก เพราะการตรวจครั้งแรก หมอคิดว่า มาร์คหูหนวก เพราะหมอเอากระิดิ่งมาเขาทางด้านหลัง แต่มาร์คไม่หันไปมอง และการทดสอบทางสติปัญญา หมอบอกว่ามาร์คมีความฉลาดหรือระดับIQ เท่ากับสุนัข เดือดร้อนพ่อแม่เขาต้องพาลูก Neurologist หรือหมอด้านเส้นระประสาท พอรู้ว่าปัญหาคืออะไร แม่เขาก็เริ่มค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เนท เพื่อหาผู้เชี่ยวชาญ และการรักษาที่เหมาะสมที่สุดให้กับมาร์ค ในขณะที่รอผู้เชี่ยวชาญ มาร์คได้รับการบำบัดโดย Speech Therapist (นักกาย ประมาณสัปดาห์ละสองครั้ง ซึ่งแม่เขายืนยันว่า มาร์คต้องการช่วยเหลือมากกว่านี้ ไม่กี่เดืิอนถัดมา ผู้เชี่ยวชาญก็มาถึง และจัดตารางการบำบัดให้เป็น วันละสามชั่วโมง สามวันต่อสัปดาห์ เดือนต่อมาก็เพิ่มขึ้นจากสามวันเป็นห้าวันต่อสัปดาห์ และปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นห้าวันต่อสัปดาห์ แต่เพิ่มเวลาช่วงบ่ายวันละสามชั่วโมงอีกสามวัน เริ่มแรกในใจเราก็รู้สึกไม่ค่อยเห็นด้วยเพราะว่าน้องเขายังเด็กมาก เพิ่งจะสองขวบ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เราได้เข้าประชุมของ Therapist และหัวหน้าทีมที่มาประเมินผล และ้ เราค่อยเรียนรู้การปฏิบัติตัวกับน้องเขาทีละเล็กละน้อย แต่สรุปโดยรวมก็จะมีสิ่งที่เราต้องดูแลดังต่อไปนี้ 1. ห้ามของเล่นมาเรียงกันเป็นแถว 2. ห้าม ถือของสองสิ่งที่เหมือนกันในมือทั้งสองข้าง 3. ห้ามเล่นของเล่นที่มีฝาปิดเปิด หรือปล่อยให้ทำอะไรซ้ำแบบเดิมเป็นเวลา 4. เมื่อวิ่งเป็นวงกลมวนไปวนมา ต้องเข้าไปหยุด 5. เมื่อมี tantrum (การแสดงอาการโกรธ กระฟัดกระเฟียด ร้องไห้ กรีดร้อง ดิ้นพราดๆ) ให้แสดงอาการเพิกเฉยแล้วเิดินออกมา ห้ามมอง รอจนกว่า เด็กจะสงบสติอารมณ์แล้วเดินมาหาเราเอง แล้วค่อยอุ้มหรือ พาไปเล่นอย่างอื่น 6. ห้ามอุ้มไปไหนมาไหน เช่น ถ้าตื่นนอนต้องให้จูงมือเด็กเดินลงมาเอง ถ้าเด็กมี tantrum ให้อุ้มจากทางด้านหลังโดยการใช้มือช้อนใต้รักแร้ทั้งสองข้าง แล้วยกตัวเด็กเหมือนกึ่งบังคับให้เดินโดยให้เท้าแตะบันไดลงไปทีละขั้น แล้วค่อยปล่อยเด็กลง จากนั้นใช้ิวิธีเดิมคือ แสดงอาการเพิกเฉยแล้วเิดินออกมา ห้ามมอง ห้ามให้ความสนใจ รอจนกว่า เด็กจะสงบสติอารมณ์แล้วเดินมาหาเราด้วยตัวเขาเอง ตอนที่ Therapist มาฝึกมาร์คใหม่ๆ มาร์คเปลี่ยนจากเด็กที่ดูเหมือนว่าเลี้ยงง่ายที่สุด มาเป็นเด็กที่เลี้ยงยากที่สุด จากเด็กที่เฉยๆ การมาเป็นเด็กที่กระฟัดกระเฟียดพอไม่ได้อะไรดังใจก็กรีดร้อง ลงไปดิ้น แล้วไม่ใช่การร้องแบบธรรมดา เป็นการร้องเหมือนถูกทำร้ายทางร่างกายทั้งที่ความเป็นจริง เราแค่หยิบลูกบอลสองลูกที่เขาถือไว้ไปตามที่หมอสั่ง พอแม่เขาได้ยินเสียงลูกร้องเขาก็วิ่งลงมาดู แม่เขานั่งมองลูกแล้วก็ร้องไห้ เพราะเขาไม่ทำอะไรไม่ได้ เราเองก็เหนื่อย ทุกครั้งที่มาร์คร้องแบบนี้ เรารู้สึกว่าหัวใจเราบีบแน่น ทุกครั้งที่แม่เขาวิ่งลงมาดูลูกเขาเรารู้สึกผิด จนกระทั่งเราต้องคุยกับแม่เขาแล้วบอกว่า ถ้ามาร์คร้องเราไม่อยากให้เขาลงมาดู ประการแรก มันเป็นการส่งเสริมให้ลูกเขาเป็นออทิสติกมากขึ้น ประการที่สองเขาทำให้เราไม่กล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง ซึ่งเขาก็เข้าใจและปฎิบัติตามที่เราขอ หลังจากมาร์คผ่านการบำบัดมาเป็นเวลา สี่เดือน Therapist สี่คนที่สลับกันมาปฏิบัติหน้าที่ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มาร์คมีพัฒนาการที่ดีมาก บทเรียนบางบท Therapist ต้องใช้เวลาฝึกเด็กคนอื่นเป็นเดือนๆ แต่มาร์คใช้่เวลาเพียงแค่วันเดียว จนกระทั่งวันนี้ สบตากับคนอื่นเหมือนเด็กปกติิ เริ่งฮัมเพลง Old McDonald เริ่มพูดเป็นคำๆเช่น Bubble, Jay-Jay, Night night, Cookies, Chicken, Done และ Daddy ได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่ตลกสำหรับเรามาก เพราะมาร์คจะเรียก คนสามคน ในบ้านว่า Daddy ซึ่งคนเหล่านั้นก็ืคือ พ่อเขา แม่เขา และตัวเรา ตอนนี้เรารู้สึกขำทุกครั้งที่เราเดินลงมาหาเด็กๆ แล้วมาร์กก็จะยิ้มร่า วิ่งกางแขนมาหา แล้วเรียกเราว่า “Daddy Daddy” จากคุณ : แมว - [ 4 มี.ค. 48 10:22:31 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านดูแล้ว บางรายที่ได้ครอบครัวแย่ๆ นึกภาพ ออกเหมือน รับสมัครนังแจ๋ว (คนใช้) ที่บ้านเลย  น่าจะเรียกทับศัพท์ ออแพร์ว่า คนใช้ไปเลย อะนะ  สมันก่อน(ตอนผมเด็กๆ)คนมีกินมีใช้ เขาก็หาคนใช้มาไว้ใช้งานที่บ้านสัก คนสองคนไว้ตลอดเลย ที่บ้านผมก็มี หาเด็กสาวในต่างอำเภอมาอยู่กินนอนใช้งาน แต่ยายผมใช้งานแฟลกเลย อยู่กันไม่ได้นานซักคน เพราะแกเล่นใช้งานเช้าจรดเญ้น แถมยายบ่นสารพัด อยู่แค่ปีสองปีก็กลับบ้านกันดีกว่า หะหะ จากคุณ : เฒ่า(ทารก) - [ 4 มี.ค. 48 10:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 41 คุณแมว ถ้าอยากเขียนหนังสือ ตีพิมพ์รวมเล่ม โปรดติดต่อดิฉันหลังไมค์ค่ะ รีบ ๆ หน่อยนะคะ จากคุณ : หมาหัวเราะ (Kala_mydog) - [ 4 มี.ค. 48 15:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แมวเองนะ เป็นเจ้าของกระทู้และเรื่องราวข้างบน อยากบอกว่า แมวได้อ่านคอมเมทน์ของทุกคนรวมไปถึงอีเมลของทุกคนที่ส่งมาหาด้วยซึ่งจะพยายามตอบให้เร็วที่สุด เรื่องการวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับบทความของแมว แมวยินดีรับฟังความคิดเห็นทั้งในแง่บวกและลบด้วยเคารพและความเข้าใจ แต่ก็อยากจะขอชี้แจงว่า เรื่องราวที่แมวเขียน แมวตั้งใจที่จะเขียนให้เพื่อนรักคนหนึ่งที่จบมหาลัยเดียวกันมาที่เขาอยากจะมาเป็นออแพร์และ เพื่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแมวคนอื่นที่อยากจะมาเป็นออแพร์ ดังนั้นสิ่งที่แมวเขียนจึงเป็นการอ้างถึงสิ่งต่างที่ออแพร์ไทยอาจจะต้องมาพบเจอ และควรเตรียมตัวเตรียมใจไว้ แต่สิ่งที่แมวเขียนไม่ได้เป็นการเหมารวมว่าครอบครัวอเมริกันเป็นล้านๆครอบครัวจะต้องเป็นเหมือนกันแบบนี้ทั้งประเทศ เพราะ เพื่อนออแพร์ที่มาจากประเทศอื่น ทั้ง เยอรมัน ฝรั่งเศส บราซิล โปแลนด์ ฯ อาจารย์ที่เป็นชาวอเมริกัน และตัวแมวเอง เคยได้ถกปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการเลี้ยงเด็กของคนในประเทศนี้ แล้วอาจารย์ก็สรุปว่า สิ่งที่ออแพร์ทุกชาติได้มาพบเจอนั้นไม่ได้ ไม่ได้เป็นสิ่งที่แสดงถึงความเป็นอเมริกันทั้งชาติ เพราะ เพราะอาจารย์เองก็ไม่ได้เลี้ยงดูลูกแบบนี้ และเพราะครอบครัวที่มีออแพร์ในบ้านเป็นครอบครัวอีกระดับหนึ่ง ที่มีการเลี้ยงดูลูกอีกแบบหนึ่ง มีข้อดีและข้อเสียในอีกแบบหนึ่ง เขามีกฎของบ้านเขา เราเป็นเพียงออแพร์ที่มาทำงานให้เขาเป็นเวลาแค่ 1-2 ปี ควรจะทำตัวอย่างไร ถ้าสิ่งที่แมวเขียนล่วงละเมิดความรู้สึกของใคร ก็ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอให้ทุกคนสนุกและมีความสุขกับการเข้ามาอ่านกระทู้นี้ค่ะ แมว จากคุณ : แมว - [ 5 มี.ค. 48 00:57:40 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านประสบการณ์เครียดของแมวมามากแล้วคราวนี้ลองมาฟังประสบการณ์ตลกของแมวกับตำรวจอเมริกันดูบ้าง คืนหนึ่งเราจำได้ดีว่าเป็นคืนวันอังคาร หลังจากเลิกเรียน และหลังไปนั่งกินกาแฟบ้านเพื่อนเราก็ขับรถบ้านความสบายใจ เพราะว่ามันเป็นเวลาหลังเที่ยงคืน บนท้องถนนมีรถของเราโลดแล่นอยู่เพียงคันเดียว เราหารู้ไม่ว่ามีสายตาหนึ่งและเรด้าอีกอันหนึ่งกำลังจ้องจับผิดเราอยู่ และแล้วขณะที่เรากำลังติดไฟแดงอยู่นั้นก็มี จู่ก็มีแสงว็อบแว็บๆ สีขาวๆ แดงๆ ฟ้าๆ สะท้องเข้าลูกตาเราจากกระจกหลังหน้ารถ เราชะโงกหัวดู “อะหยา ตำรวจนี่หว่า” หัวใจเราเต้นตูมตาม พอเห็นสัญญาณไฟเขียวเราก็เลี้ยวซ้าย ในใจก็นึกภาวนา “ขอให้รถตำรวจเลี้ยวขวาเธอน่า” ปรากฏว่า พี่แกก็ขับรถตามเรามาด้วยอาการละม่อม จึงต้องหักรถไปจอดอยู่หน้า Seven-Eleven ซึ่งพี่แกก็มาจอดจ่อตูดรถกันไม่ให้เราขับรถหนีพอดิบพอดี ด้วยความตกใจ เราก็เลยเปิดประตูและกระโดดลงจากรถ เดินไปหาตำรวจแล้วกะว่าจะถามว่า “หนูทำอะไรผิดเหรอเพ่” ตำรวจเห็นเราเดินลงมาก็เลยเปิดโทรโข่งแล้วไล่ให้เรากลับขึ้นรถไป เราเดินยังไม่ถึงรถ เขาเดินก็เอาไฟฉายมาจ่อหน้าเราแล้วสั่งด้วยน้ำเสียที่เข้มแข็งว่า ให้เราขึ้นไปนั่งที่คนขับ เลื่อนกระจกรถลง แล้วหยิบไอดีมีให้เขาดู เราก็หยิบใบขับขี่สากล กับใบ Learner Permit (ตามกฏหมายของรัฐเรา ถ้าสอบผ่านข้อเขียนเราจะได้ Learner Permit จากนั้นอีก 30 วันถึงจะไป Road Test หรือสอบขับบนถนนจริงได้ ถ้าสอบผ่านถึงจะได้ใบขับขี่ตัวจริง สำหรับคนที่ถือ Learner Permit ถ้าอายุต่ำกว่า 19 ปีห้ามขับรถหลังเที่ยงคืนและทุกครั้งที่ขับรถต้องมี Supervisor ที่มีใบขับขี่นั่งคู่กันมาด้วย) พอคุณตำรวจแกเห็นคำว่า Learner Permit เท่านั้นแหละ แกก็บอกเราว่า “เธอขับรถต่อไปไม่ได้แล้ว เธอมีแค่ Learner Permit มีโทรศัพท์มือถือใช่ไหมโทรเรียกครอบครัวให้มารับเธอไป เธอต้องจอดรถทิ้งไว้ที่นี่” เราก็เหวอเลย ในใจก็เถียงตำรวจฉอดๆว่า “ทำไมฉันจะขับไม่ได้ ฉันอายุเลยสิบเก้ามาตั้งชาติหนึ่งแล้ว แล้วฉันก็มีใบขับขี่สากลด้วย” แต่ปากก็บอกเขาไปว่า “ฉันเป็นออแพร์นะ เธอรู้จักไหม โฮสพ่อกับโฮสแม่ฉันเขาต้องดูแลลูกๆของเขา แล้วเด็กทารกที่เพิ่งเกิดเมือไม่กี่สัปดาห์อยู่ที่บ้าน เขามารับฉันไม่ได้หรอก แต่ว่าบ้านฉันอยู่ห่างจากที่นี่ไปประมาณ 3 นาทีเอง คุณช่วยขับรถไปส่งฉันที่บ้านหน่อยได้ไหม” ตำรวจก็ผงะนิดหนึ่งในใจคงจะคิดว่า “เอะ อีนี่มายังไง อยู่ๆจะให้ตรูไปส่งที่บ้าน” เขาก็เลยเปลี่ยนคำถามว่า “เธอรู้ไหมว่าเธอทำผิดอะไร” เราก็ตอบเขาไปว่าไม่รู้ เขาก็บอกว่า “เธอขับรถเกิน Speed Limit ป้ายเขาบอกให้เธอขับ 25 เธอขับปาเข้าไป 45” พอดีเมื่อสัปดาห์ก่อนหน้าครูที่โบสถ์ในคลาส ESL เพิ่งจะสอนเราว่า ถ้าโดนตำรวจจับหรือถ้าไปขึ้นศาล ให้ทำหน้า Law-abiding face หรือ ทำหน้าว่าเป็นคนเชื่อฟังกฎหมาย แล้วจะทำให้โทษที่เราควรจะได้รับลดลง เมื่อคิดได้ดังนั้นเราจึงหันไปมองหน้าตำรวจแล้วบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกสำนึกผิดอย่างสุดซึ้งว่า “I AM SORRY” โดยไม่อุทรใดๆ ปรากฏว่าตำรวจเขาก็เสียอ่อนลงทันทีแล้วบอกว่าให้เรานั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวเขาจะไปเช็คข้อมูลในรถเขาก่อน ขณะรอเราก็รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวมองไปข้างหน้าพนักงาน Seven-Eleven ก็ชี้มือชี้ไม้มาที่เรา ประมาณว่า “นี่ไปทำบ้าอะไรมาถึงได้โดยตำรวจจับเนี่ยะ” เราก็เลยเบือนหน้าออกไปนอกรถแล้วก็เอาคางพาดหน้าต่างรถเหมือน หมาเศร้า ในใจก็คิดไปสารพัดว่า ถ้าเขายึดใบขับขีไปแล้วเราจะทำยังไงวะ ถ้าขับรถไม่ได้ต้องเฉาตายอยู่กับบ้านแน่เลย สักพักตำรวจก็เดินมา แล้วบอกว่า “ครั้งนี้ปล่อยให้กลับบ้านไป ดีแล้วที่รู้จักไปสอบ Learner Permit มา แต่ยังไงก็อย่าลืมไป Road Test ให้ได้ใบขับขี่ตัวจริงมาด้วย” แล้วพี่แกก็กระโดดขึ้นรถแกแล้วก็ขับรถหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว เราขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วประมาณ เต่าวิ่งตามทัน พอถึงบ้านเราก็วิ่งเข้าห้องด้วยใจที่เต้นตึกๆไม่หาย ในใจก็คิดว่า เข็ดแล้ว เข็ดแล้ว อะไรฟะ แค่ขับรถเกินความเร็วโดนตำรวจจับจับเหมือนไปฆ่าคนตายมาเลย ต่อจากนี้ไม่ขับรถเกินความเร็วอีกแล้ว .. วันรุ่งทำงานเสร็จตอนบ่ายเลี้ยงเด็กเสร็จ เราก็ไปสอบใบขับขี่ทันที แล้วเราก็สอบผ่าน ได้ใบขับขี่มาแนบกระเป๋าสมอยาก ตอนเย็นกลับมาบ้านเราโชว์ใบขับขี่ให้ โฮสดูเขาก็แสดงความยินดีกับเราใหญ่ เช้าวันพฤหัสเราก็ขับรถไปเรียนที่โบสถ์เหมือนปกติ เราขับรถด้วยความสบายอกสบายใจเพราะว่าวันนี้เราต้องไปขอบคุณอาจารย์เสียหน่อยที่สอนเรื่อง Law-abiding face ให้กับเรา เราถึงได้รอดตัวจากการโดนใบสั่งมาได้ พอเข้าห้องเรียน ออแพร์เยอรมันคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่าเขาเพิ่งโดนใบสั่งจากตำรวจเพราะว่าขับรถเกินความเร็วต้องจ่ายค่าปรับเป็นเงินตั้ง 175 เหรียญแนะ เราก็เลยได้ช่องเล่าเรื่องของเราให้อาจารย์ฟัง อาจารย์ก็ปรบมือให้ใหญ่ เพราะว่าเราสามารถเอาความรู้ของแกมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้ เรียนเสร็จเราก็ขับรถกลับบ้านด้วยความสบายใจ ถนนที่เราใช่เป็นถนนรถวิ่งทางเดียวกันขนาดสามเลนส์ ขับมาได้ประมาณครึ่งทางรถเราก็ติดไฟแดง เราหันไปมองรอบๆ “อึ๋ย รถตำรวจจอดอยู่ข้าง” ในใจเราก็คิด “ห้ามขับรถเกินสปิดลิมิท ห้ามขับรถเกินสปีดลิมิทเด็ดขาด” พอเห็นสัญญาณไฟเขียวปุ๊บ รถเรากับรถตำรวจก็ออกตัวพร้อมกัน ตาเราก็จ้องมองอยู่ที่เสกลไมล์เป๋ง เพราะจะได้มั่นใจว่าขับรถไม่เร็วเกิน แต่ปรากฎว่าตำรวจเขาขับช้ากว่าเราก็เลยเหมือนแซงหน้าเขาไปนิดหนึ่ง ตำรวจก็เร่งเครื่อง แซงเรามาอีกนิดหนึ่งแล้วหันมาทางเรา เรามองไมล์ตัวเอง เออ..ความเร็วยังไม่เกินนี่หว่า เร่งเครื่องอีกหน่อยแล้วกันแล้วเราก็แซงหน้าตำรวจไปอีกนิดหนึ่ง เท่านั้นแหละพี่แกหักรถเข้ามาเลนส์เราแล้ว แล้วก็เปิดไซเรนตามหลังเรามาอย่างกระชั้นชิด เราเงยหน้ามองกระจกหน้ารถ ยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าตัวเอง ประมาณถามเขาว่า “คุณตำรวจ ไล่กวดดิฉันอยู่เหรอค่ะ” ตำรวจเขาก็ชี้นิ้วมาที่เราเหมือนประมาณจะบอกกับเราว่า “เออ แกนั่นแหละ” พอดีรถติดสัญญาณไฟแดง ตำรวจก็เลยเดินมาที่รถเรา แล้วบอกว่าให้ไป pull over หรือ จอดข้างทางตรงไหล่ถนนข้างหน้า พอตำรวจหันหลังกลับไป เราก็เห็นสายตาของคนทั้งท้องถนนจับจ้องอยู่ที่เรา ก็คุณตำรวจแกเล่นเปิดสัญญาณไซเรนเสียดังลั่นก้องกังวานไปทั้งท้องถนน แถมเดินลงมาคุยกับเราตัวต่อตัวอีกต่างหาก จะไม่ให้ชาวบ้านหันมามองได้อย่างไร เราในเวลานั้นรู้สึกทั้งกลัว ทั้งอับอาย เรารู้สึกว่าตำรวจไล่จับเราเหมือนเราเป็น นักค้ายาเสพติดตัวยง ทั้งที่เราเป็นแค่ ออแพร์ ตัวเล็กๆ ธรรมดาๆ พอเราหาที่จอดรถได้ ตำรวจก็เดินลงมาหาเรา แล้วถามเราว่า รู้ตัวไหมว่าทำอะไรผิด เราก็ตอบเขาว่า เราไม่รู้ เขาก็เอื้อมมือมาชี้ที่หน้ากระจกรถแล้วบอกว่า “รถเธอขาดอายุทะเบียน” เราก็ “ เออ ถามจริง ไล่กวดเราจะเป็นจะตายเพราะว่า รถขาดอายุทะเบียนเนี่ยะนะ ..” วันนั้นเราก็เลยได้ใบสั่งไปฝากโฮสเราตามระเบียบ เราเอาเหตุการณ์นี้ไปเล่าให้เพื่อนคนหนึ่งฟัง เขาบอกว่า ถ้าตำรวจจับห้ามลงจากรถโดยเด็ดขาดไม่งั้นอาจจะมีสิทธิ์โดยยิงได้ เพราะตำรวจเขาก็ไม่รู้ว่าเราเป็นใคร มีปืนอยู่ในมือหรือเปล่า เพราะในบรรดาคนที่เขาจับอาจจะมีอาชญากรตัวจริงอยู่ก็ได้ ตัวตำรวจเองเขาก็ต้องระวังตัว ให้นั่งอยู่ที่รถแล้วเลื่อนกระจกลงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด แล้วก็เพื่อนเราก็บอกอีกว่า “เธอไม่ควรแซงรถตำรวจในทุกกรณี ถ้าไม่อยากมีปัญหา !” หลังจากเจอโชคสองชั้นในสัปดาห์เดียวกัน เราก็มีอาการหวาดผวา ทุกครั้งที่เห็นรถตำรวจวิ่งอยู่บนถนน ในใจเราก็มักจะคิดว่า “ฉันแน่ๆ ตำรวจคนนั้นต้องมาจับฉันแน่ๆ” หลายเดือนต่อมา พออาการผวาตำรวจเราก็เริ่มดีขึ้น ก็ถึงเวลาที่เราต้องเผชิญหน้ากับตำรวจอเมริกันอีกครั้งหนึ่ง ขณะเราขับรถกลับบ้าน มีรถตำรวจมาจอดติดไฟแดงอยู่ข้างเรา ใจเราก็เริ่มเต้นตูมตามขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็บอกกับตัวเองว่า เย็นไว้ เย็นไว้ อาจจะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ เราก็ขับรถแบบช้าที่สุดไม่เกิน 25 ไมล์ต่อชั่วโมง แต่ตำรวจเขาก็ยังขับช้ากว่า เราก็เลยขับช้าลงไปอีก ทั้งตำรวจทั้งเราต่างคนต่างขับช้าลงเรื่อยๆ จนตำรวจเขาก็เลยจอดรถสนิทอยู่กลางถนนเลย เราก็ อ้าว จะให้ทำยังไง เราก็เลยจำต้องขับรถแซงหน้าตำรวจไป แล้วก็เป็นอย่างที่คาด ตำรวจหักรถเข้ามาที่เลนส์เราแล้วก็เปิดสัญญาณไซเรน เราก็ต้อง Pull Over ไปจอดหน้าร้านอะไรสักอย่างหนึ่ง หลังจากผ่านการโดนจับมาอย่างโชกโชนคราวนี้เราก็เลยจอดรถ เลื่อนกระจกลง แล้วส่งยิ้มและส่งใบขับขี่ให้ตำรวจด้วยอาการสงบ คราวนี้ปรากฏว่าเป็นตำรวจหญิง ตำรวจหญิงผู้นั้นก็ถามเราว่า “ฉันมีคำถาม ถามเธอสองข้อคือ 1 เธอรู้ไหมว่าป้ายทะเบียนหลังรถเธอหมดอายุ 2. ทำไมเธอขับรถช้าจัง” ในใจเราก็บอก “อ้าวขับเร็วก็โดนจับ ขับช้าก็โดนจับ จะให้หนูทำตัวอย่างไรค่ะพี่” แต่เราก็ตอบคำถามเขาไปว่า “เรื่องป้ายทะเบียนรถ โฮสพ่อดิฉันเขาต่ออายุทางอินเตอร์เนทออนไลน์แล้วค่ะ สำหรับคำถามที่สองที่ถามว่า ทำไมดิฉันขับรถช้านัก” (เราก็แสดงเริ่มทำน้ำเสียงและท่าขึงขัง แล้วก็บอกเขาไปว่า “เพื่อนเตือนมากว่า ถ้าเธอไม่อยากมีปํญหา ห้ามแซงรถตำรวจเด็ดขาด!!! (If you don’t want to have any problem with the police officer, DON’T YOU EVER PASS THE POLICE CAR!!!) ตำรวจหญิงผู้นั้นแทบจะระเบิดหัวเราะหลังจากฟังคำตอบของเราจบ เขาบอกเราว่าเขาขอตัวไปคุยกับบัดดี้ของเขาที่นั่งรออยู่ในรถก่อน สักพักเขาก็กลับมาเอาใบขับขี่เรามาคืนแล้วบอกกับเราว่า “ถ้าต่อทะเบียนแล้วก็อย่าลืมเอาสติเกอร์มาติดหลังรถ แล้วต่อไป ถ้าเจอตำรวจก็ให้ขับรถตาม speed limit ธรรมดา แชงรถตำรวจไปได้เลยไม่ต้องกลัว” แล้วเขาก็ขับรถจากไป ส่วนเราก็ “????????????????” หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้เรายังไม่เคยโดนจับอีกเลย แล้วก็หวังว่าเราคงจะอยู่รอดปลอดภัยจนถึงเดือนพฤษภาคม ความจริงมีเพื่อนเป็นออแพร์ที่มีประสบการณ์เลวร้ายเกี่ยวกับเรื่องการขับรถอีกหลายคน ที่เราได้ยินมา มีทั้ง คลัชไหม้ ขับรถชนบ้าน ชนสายเคเบิลของหมู่บ้าน ชนไหล่ทาง ฯ ขับรถพังยับเยินจนโฮสต้องซื้อรถคันใหม่ ใครเป็นออแพร์แล้วมีประสบการณ์บนท้องถนนสนุกๆ ลองเข้ามาแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันบ้างก็ดี เออมีอีกเรื่องหนึ่งสำหรับคนที่ยังไม่เคยมา อาจจะไม่รู้ว่าที่ประเทศนี้ตามสัญญาณไฟจราจรบางจุด เขามีการติดตั้งกล้องเอาไว้ อย่าขับรถผ่าไฟแดงเพราะว่า กล้องจะถ่ายรูปรถของเราไว้ แล้วใบสั่งปรับก็จะถูกส่งมาทางไปรษณีย์ พร้อมกับรูปถ่ายที่ระลึกก่อนกลับบ้านของตัวเราและรถเราซึ่งเป็นประจักพยานการฝ่าฝืนกฎจราจรของประเทศแห่งนี้ จากคุณ : แมว - [ 5 มี.ค. 48 01:00:01 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แมวเขียนกระทู้้ได้ดีจังเลย เราอ่านแล้วชอบนะถึงแม้ว่าบางช่วงแมวใส่ความรู้สึกของตัวเองลงไป แต่เราก็เข้าใจว่ามันเป็นมุมๆหนึ่งที่แมวเจอมา เราก็มีประสบการณ์กับรถเหมือนกันที่ฟิลาเดลเฟีย ก็เกี่ยวกับตำรวจเหมือนกัน แต่ตำรวจมาหาถึงบ้านเลย ครั้งแรกก็คือกลับมาจากเที่ยวกับเพื่อน ก็จอดรถไว้หน้าบ้านเพื่อที่มาเอาเสื้อผ้าไปนอนค้างบ้านเพื่อน พอออกมานอกบ้านกับเพื่อน ปรากฏว่าไม่เห็นรถที่จอดอยู่ ก็เลยต่างคนต่างมองหน้ากันและวิ่งเข้าบ้าน เพราะรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย หลังจากนั้นก็โทรแจ้งความและตำรวจก็มาที่บ้าน ต้องนั่งให้ปากคำเหมือนทำผิดคดีใหญ่ ในใจก็ระทึกไปหมด ปรากฎว่าคืนนั้นเพื่อนเลยนอนบ้านเราแทน สองวันต่อมา ตำรวจโทรมาบอกว่าเจอรถแล้วที่ข้างทางแห่งหนึ่ง โฮสกับเราดีใจมากเพราะจะได้มีรถกลับมาใช้สามคันเหมือนเดิม ไม่ต้องแย่งกันอีก แต่กว่า่จะได้ใช้อีกครั้งก็ซ่อมซะนานเลย สรุปว่าเป็นการขโมยรถแบบจอยไรด์ หมายถึงเด็กวัยรุ่นอเมริกันชอบงัดรถไปขับเล่นแล้วก็จอดทิ้งไว้ แย่จริงๆ เหตุการณ์ต่อมาก็คือขับรถจะไปฟิตเนส ก็มีรถขับมาชน รถคันเดิมนั่นแหละ สงสัยจะไม่ค่อยสมพงษ์กับรถคันนี้ ตำรวจก็มาหาถึงบ้านอีก คนเดิม เลยต้องนั่งให้ปากคำอีกเกือบหนึ่งชั่วโมง ในใจก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราอีกนะ โชคดีที่โฮสเป็นกำลังใจให้ตลอด ส่วนเหตุการณ์อื่นเกี่ยวกับรถก็คือได้รับใบสั่งสามครั้งจากการจอดรถเกินเวลา เพราะวิ่งไปหยอดเหรียญไม่ทัน ประสบการณ์เกี่ยวกับรถและตำรวจของเราก็มีแค่นี้ เราชอบที่แมวเล่าอ่านแล้วนั่งยิ้มไป ดีใจด้วยกับมาร์คนะ ถ้าว่างเขียนเล่าเรื่องการหารายได้พิเศษบ้างนะ เราว่าหลายคนคงอยากรู้ และก็เรื่องสนุกๆ ของชีวิตโอแปร์ แล้วเราจะรออ่านนะ จากคุณ : ไผ่ - [ 5 มี.ค. 48 14:01:38 A:68.163.52.108 X: TicketID:090396 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาเล่าบ้างแต่เราไม่ใช่ออแพร์น ครั้งนึงเคยขับรถส่งเพื่อนไปหาแฟนจาก MA ไป คอนเนคติคัท มันก็ต้องออก interstate ตลอดใช่ปะ ด้วยความที่ไปวันศุกร์ รถมันก็ติดมาก ก็เลยทำให้คาดว่าไปสายกว่าเวลาที่นัดไว้(มีนัดไปเที่ยวเทคกันต่อ) พอขับเข้าซอยบ้านเพื่อนปุ๊บเราก็เหยียบเลย พอดีเพื่อนเรามันตาไวเห็นตำรวจดักอยู่ตรงลานจอดรถมันก็บอกให้เราชะลอ เราก็ชะลอเหลือประมาณ 20 m/h ช้ามาก รถตำรวจเค้าก็หักออกจากลานจอดรถ แล้วค่อยๆ ขับตามเรามา ไม่เปิดไฟไม่แสดงตัว ประมาณเกือบ 5 นาที จนถึงสี่แยก แล้วอยู่ ๆ พี่แกก็สาดไฟมาเลย เราก็งงกันว่า ผิดข้อหาไรวะเนี่ย ก็จอดข้างทาง คิดกันสองคนถ้าขับ over speed พี่แกก็ต้องเรียกไปตั้งแต่ชาติที่แล้ว ๆ เพื่อนบอกว่า ห้ามลงจากรถนะ แล้วตอบคำถามดี ๆ ล่ะเพราะคราวก่อนมันโดนไป 195 เหรียญ ข้อหา over speed บน interstate เถียงกันกระจายเลยประมาณทำไมจับมันไม่จับคันอื่น เร็วเหมือนกัน ตำรวจเค้าก็เดินมาหาเราแล้วก็ขอดูใบขับขี่ เราก็ยื่นสากลให้เค้า ก็บอกว่าเนี่ยทะเบียนคุณหมดอายุ เป็นเจ้าของรถใช่ไหม บ้านอยู่ไหน เค้าคงต้องออกใบสั่งนะเพราะมันผิดกฎหมาย เรามองหน้าเค้า บอกไปว่า" i don't know , i just come here , i don't know anything" police said," u know where do u live?" i said "yes, i live in MA" เพื่อนฮากลิ้งเลย เพื่อนหลุดกรอบไปแล้ว พยายามพูดไม่รู้เรื่องพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ สุดท้ายคุณตำรวจหมดความพยายาม หันไปถามเพื่อนว่าพูดอังกฤษได้ไหม เพื่อนบอกว่าได้ เค้าก็อธิบายให้ฟังว่าโดนข้อหาอะไร แล้วก็ขอให้เราลงจากรถไปดูป้ายทะเบียนหลังรถ ถามว่า u understand? ทุก 3 วินาที แล้วก็ให้เรากลับขึ้นรถ แล้วก็หันไปบอกเพื่อนว่า บอกเพื่อนด้วยนะว่าให้ไปต่อทะเบียน เค้าจะไม่จับ แต่ถ้าเป็นตำรวจคนอื่นก็ไม่รู้ ให้ชื่อ เบอร์โทรเค้ามาเสร็จ คงประมาณว่าถ้าสายตรวจอื่นมาจับก็ให้โทรหาเค้า รอดตัวไป ส่วนเพื่อนเราอีกคนเป็น polish โดนจับข้อหา overspeed เหมือนกัน แต่พอดีตำรวจคนนี้มีภรรยาเป็น polish เหมือนกัน คุยกันเหมือนคุ้นเคยสุดท้ายคุณตำรวจก็ปล่อยไปโดยไม่ออกใบสั่ง จากคุณ : Love me, if u dare!! - [ 5 มี.ค. 48 22:49:46 A:68.20.20.48 X: TicketID:015116 ]

ความคิดเห็นที่ 46 รู้สึกหลังๆจะกลายเป็นแลกเปลี่ยนประสบการณ์เรื่องจราจรซะแล้ว ขอย้อนนิดนึง ไปที่เรื่องออทิสติค ที่บอกว่า รักษาโดย Speech Therapist ในไทยเรียก นักอรรถบำบัด หรือวจีบำบัด ซึ่งจะเน้นการฝึกพูด แต่อ่านไปถึงช่วงหลังๆเห็นบอกว่ามีสี่คน อาจจะคนละนักฯ(therapist)ก็ได้ รบกวนคุณแมวช่วยบอกทีนะคะว่า ทั้งทีมที่โน่น มีนักฯอะไรบ้าง จากคุณ : :) - [ 6 มี.ค. 48 09:04:02 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เราก็เป็น aupair คนนึงนะคะ เลี้ยงเด็ก 5 กับ 7 ขวบคะ น้องน่ารัก และเชื่อฟังดี แต่ก็มีบ้างที่คุมไม่อยู่ โดยมากจะเป็นช่วงส่งน้องเข้านอน (จนต้องให้โฮสมัมมาช่วย) บ้านนี้มีความสัมพันธ์กะเราเป็นอย่างดีคะ (a part of family) คือเค้าจะชวนออกไป Dinner ด้วยเรื่อยๆ แต่ทำงานเกินไม่มีค่าล่วงเวลา  หลายครั้งที่เค้าไปเที่ยวต่างรัฐ ก้อพาเราขึ้นเครื่องบินไปด้วย (ไปเที่ยวฟรี แต่ต้องดูแลน้องด้วย) ชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่เรามีความสุขมาก ได้มาอเมริกา ลงเรียนในสิ่งที่อยากเรียน ได้รู้ ได้เห็น ได้ทำ ได้รับอะไรหลายๆอย่างในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้ และสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ "Home Sike" ตามประสาคนไกลบ้าน... จากคุณ : เรนน์ - [ 6 มี.ค. 48 09:57:30 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เราก็เคยเป็น Au Pair คนหนึ่ง กลับมาได้หลายปีแล้วไปตอนปี 2000-01  อ่านแล้วก็คิดถึงเด็กๆที่เราเลี้ยงมา สำหรับเราเราว่าเด็กผู้หญิงน่ะน่ารักและเลี้ยงง่ายมากๆ เมื่อปี2003 เรากลับไปเยี่ยมเค้าเด็กๆยังจำเราได้ทุกคน คนเล็กน่ะตอนที่เรากลับมาเพิ่งจะ สองขวบ ตอนนี้ สี่ขวบจะ ห้าแล้วมั้ง... เทส เด็กผู้หญิงคนที่สอง(สี่ขวบ) ตอนแรกคิดว่าเลี้ยงยากสุดๆเป็นคนที่ไม่เล่นกับเรา ไม่พูดด้วย เพราะเค้ารัก คนเสี้ยงคนเก่ามาก เราใช้เวลาตั้งนานกว่าเทสจะยอมรับ แต่มันก็คุ้มสุดๆเลย เพราะหลังจากนั้นเทสเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากกกตอนนี้คงสักเจ็ดแล้ว  ตอนที่ไปเยื่ยมเราต้องกลับตั้งแต่เช้าเด็กๆตื่นไม่ไหวแต่เทสกลับงัวเงียขึ้นมาตอนตีห้ากว่าๆแล้วบอกเราว่า I love you yui. เราแทบไม่อยากกลับบ้านเลย........คิดถึงเด็กๆจังเลย.... จากคุณ : Yui,the kun ying - [ 8 มี.ค. 48 08:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เราว่า ต่างคน ก้อต่างเจอนะคะ คนโชคดี ก้อดี คนโชคร้าย ก้อซวย เราชอบกระทู้นี้มากค่ะ คุณเขียนได้ดีมากๆ เลย เราว่าคุณคงตั้งใจเขียนมากๆ ด้วย จากคุณ : นางมารนอกสังกัด - [ 8 มี.ค. 48 12:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เรียน คุณแมวครับ ผมขออนุญาตคัดลอกความคิดเห็นอันที่ 43 นำไปเผยแพร่ในกระทู้ของผมนะครับ ตามลิงก์นี้ไปเลยนะครับ ขอขอบคุณมากครับ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H3337988/H3337988.html#11 จากคุณ : KJ - [ 8 มี.ค. 48 14:01:02 A:210.246.163.164 X: TicketID:056032 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ค้นหาข้อมูลโครงการนี้ในเน็ตมานานแล้วคะ.................. ก็เพิ่งเจอข้อมูลดีๆๆ ก็ตอนที่สมัครไปแล้ว.... แล้วตอนนี้เราก็กำลังเก็บชั่วโมงอยู่คะ เด็กๆน่ารักมากกก ยกเว้นเวลาร้องไห้คะ T_T ตอนนี้ก็คอยอยู่ว่าจะเก็บครบเมื่อไหร่ แล้วจะได้จัดการเรื่องเอกสารคะ  อืม...จากที่อ่านมาการขับรถสำคัญมากๆเลย งั้นตอนที่รอ call  ต้องไปฝึกขับดีๆ แล้วเรา จากคุณ : ถั่วปีบ - [ 8 มี.ค. 48 20:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คุณเจ้าของ #46 พอดีเคยทำงานให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ learning disability (Adult) ที่ทำงานนอกจากจะมีนักสังคมสงเคราะห์แล้ว เรายังมี Community Nurse, Speech Therapist, Healthcare Asst., Physiotherapist, Psychologist, Dietitian, Occupational Therapist, Art Therapist, Music Therapist, Consultant Psychiatrist. นี่ก็คร่าว ๆ สำหรับระดับผู้ใหญ่นะคะ  กลุ่มเด็กก็มีทีมงานคล้ายกัน เข้าใจว่าที่นี่(อังกฤษ)กับที่อเมริกาคนไม่ต่างกันมาก นอกจากนั้นก็จะมีพนักงานที่ทำงานเกี่ยวกับการจ่าย benefits ซึ่งเป็นทีมที่เราเคยดูแลอยู่ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 48 20:52:44 จากคุณ : บีพี - [ 8 มี.ค. 48 20:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 53 โปรดทราบ เจ้าของกระทู้นี้ ขอลาไปท่องเีที่ยวกับครอบครัว (Family Vacation) เป็นเวลา 10 วัน (10 – 19 มีนาคม) กลับมาอีกที ไม่รู้ว่ากระทู้ของเราจะถูกเก็บเข้าคลังไปหรือยัง ถ้ายังอยากติดต่อกันอยู่ แล้วอยากฟังเรื่องราวของเราในตอนต่อไป ช่วยส่ง อีเมล ของท่าน ไปที่ catmaew123@yahoo.com ด้วยค่ะ Take care, แมว จากคุณ : แมว - [ 8 มี.ค. 48 22:12:42 A:64.136.27.43 X:64.136.27.229 TicketID:085839 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อยากทราบว่าคำๆนี้ อ่านว่า ออแพร์ ตามภาษาอังกฤษ หรือ ว่า จากคำฝรั่งเศสมาดัดแปลงเป็นอังกฤษอ่ะคะ ที่เคยอ่านว่า โอ-แปร์ นี่ผิดหรือเปล่าคะ เคยได้ยิน แต่แบบนี้ จากคุณ : Marseillaise - [ 9 มี.ค. 48 10:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เพือนเราเป็น Au Pair ไห้กับบ้านที่เป็น ยิว เป็นบ้านที่เคร่งเรื่องอาหารมากๆ มีวันหนึ่งเพือนเราดันเอาปลาสลิดไปอุ่นเข้าไมโครเวฟตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน ปรากฏว่าพอโฮสเค้ากลับมา เค้าเดินหาต้นคอของกลิ่นกันทั้งบ้าน เค้าคิดว่า ระบบภายในของบ้านเสีย ทำไห้มีกลิ่นเหม็นเหมือนอะไรตาย เพื่อนเราก็ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะบ้านนี้เคร่งมาก ในที่สุดเจ้าของบ้านเค้าดมไปดมมา ไปเจอต้นตอกลิ่นเข้าที่ไมโครเวฟ เลยเอาไมโครเวฟเครื่องนี้นไปทิ้ง เพื่อนเราที่เป็นAu Pair ก็รู้สึกผิดมาก มาเล่าไห้เราฟัง เราก็ทั้งขำที้งรู้สึกผิด เอาเป็นว่าใตรจะมาเป็นAu Pair ไห้ระวังเรื่องการทำอาหารไทยด้วยนะคะ จากคุณ : Somewhere - [ 10 มี.ค. 48 09:57:59 A:209.6.229.37 X: TicketID:090952 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อ่านว่า ออ-แพร์ เป็น French ค่ะ จากคุณ : Somewhere - [ 10 มี.ค. 48 09:59:58 A:209.6.229.37 X: TicketID:090952 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ้าว.........ตามการออกเสียงภาษาฝรั่งเศส จะออกเป็น โอ แปร์ ไม่ใช่เหรอคะ ตามที่ตัวเองเรียนมานะ แล้วเวลาเราออกเสียงเป็นภาษาฝรั่งเศสทีไร คนอื่นๆ ชอบทำหน้างงจัง ??? ก็เพราะตัวเองติดสำเนียงฝรั่งเศสมากกว่าอังกฤษคะ จากคุณ : ถั่วปีบ - [ 10 มี.ค. 48 21:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 58 นั่นน่ะสิ เราว่าถ้าออกเสียงแบบฝรั่งเศสน่าจะเป็น "โอแปร์" นะ ออแพร์ น่ะ น่าจะเป็นออกเสียงแบบอังกฤษ จากคุณ : ดาวกระเจิง - [ 10 มี.ค. 48 22:22:56 A:203.155.122.112 X: TicketID:055927 ]

ความคิดเห็นที่ 59 นั่นอ่ะจิ เพราะเราเคยเรียนมา มาดามจะอ่าน โอ แปร์ ตลอดเลย เลยไม่รู้ว่าที่เรียกว่า ออแพร์ กันอย่างแพร่หลายนี่คือ เป็นภาษาอังกฤษ ที่มีใช้คำนี้ด้วยหรือเปล่า เลยไม่แน่ใจว่า เป็นภาษาอะไรกันแน่ที่ ใช้น่ะค่ะ จากคุณ : Marseillaise - [ 11 มี.ค. 48 09:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณคะ คุณบีพี จากคุณ : จาก #46 :) - [ 11 มี.ค. 48 20:06:58 A:24.226.44.151 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ตอนนี้เราก้อเป็นหนึ่งในaupairจ้าและได้ callจากโฮลแล้ว แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าเค้าเป็นคนจีน หรือ เกาหลี หรือ ญี่ปุ่นเนี๊ยแหละเราไม่แน่ใจนะ เดาๆจากชื่อว่าเอเชียแน่นอนนน เพื่อนๆคิดเห็นอย่างไรบ้าง กับคนที่ไปอยู่ที่โน่นไม่ใช่ฝรั่งหัวทอง แล้วมาจ้าง ออแพร์ อะ เราก็ งง เล็ก น้อย ใครมีมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไงบ้างรบกวนหน่อยจ้า จากคุณ : ucme (ucme) - [ 12 มี.ค. 48 10:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตอนนี้เราเป็นหนึ่งในออแพร์จ้า รอcallอยู่และได้ครอบครัวที่เป็นคนในแถบๆเอเซีย เราไม่แน่ใจว่าจีน/เกาหลี/ญี่ปุ่น เราก้องงว่าตกลงโฮลที่โน่นไม่ใช่ฝรั่งหัวทองอย่างที่เราคิด เพื่อนๆมีความคิดเห็นไงบ้างช่วยตอบด้วยจ้า จากคุณ : ucme (ucme) - [ 12 มี.ค. 48 10:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อยากไปเป็นออแพร์ค่ะ แต่รอเก็บเงินอยู่ (เพิ่งเริ่มทำงาน) ไว้ซักอายุ 24-25 พอทำ statement ให้ขอวีซ่าผ่านก่อนค่อยคิดจะไปแล้วกัน จากคุณ : หนูลีลี (หนูลีลี) - [ 13 มี.ค. 48 14:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ออแพร์ จำเป็นที่จะต้องเป็นคนต่างชาติหรือคะ ทำไมหาคนในชาตินั้นๆไม่ได้ละคะ เหมือนเอาคนพม่ามาเลี้ยงลูก ทำงานบ้านให้กับครอบครัวไทยหรือเปล่าคะ จากคุณ : แม่น้องจัสติน (Baby I love you) - [ 14 มี.ค. 48 11:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 65 If you are Au Pair who want work in Norway Oslo Pls read this msg from Family that want a nice au pair to take care their kids Your working day will be full-time, less lunch-break, Monday through Friday. Most days will consist of housework like cleaning and laundry, taking care of Herman and Philip when they are not in kindergarden, cooking dinner most days and what else might come up. You will also be baby-sitting two nights a week, either during weekend or weekdays. This will give you a salary of NOK3000, - (about USD500,-) a month, and free board and lodging. If we should be in need of any extra hours of help in addition to the above, payment will be accordingly. You will have your own bedroom on the 3rd floor, next to Herman and Philip, with TV, and your own private bathroom. We will also pay your travel from Thailand, round-trip after one year for holiday, and return to Thailand when you finish here after two years. Sometimes when we travel we would like for you to come with us under the same conditions as if we were at home in Oslo. Qualification 1) Thai Nationality 2) Speak English Fluently If you interest , pls contact us as below address International Manning Services (Thailand) Co.Ltd. 32/33 Sino-thai Tower 12 fl. Sukumvit 21 Road Klong-toey Nua, Wattana Bangkok 10110. Thailand Tel. + 66 2 665-7210 (Khun Ranee) or e-mail winey_80@hotmail.com , Pls contact before Mar 24, 2005 ********ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ในการสมัคร***************************************************** จากคุณ : winey/winey_80@hotmail.com - [ 15 มี.ค. 48 15:32:59 A:203.144.170.78 X: TicketID:091587 ]