ความคิดเห็นที่ 1 นั่นนะสิจะทำอย่างไรดี สำหรับตัวเองถ้าต่างคนต่างปรับตัวไม่ได้ก็คิดว่าคงเลิก แล้วก็มานั่งคิดนอนคิดอยู่จะทำอย่างไรดี อายุก็จะเข้าสี่สิบแล้วจะกลับไปทำงาน อะไร งานที่นี่ก็ไม่ได้ทำ เอาเป็นว่าขอความเห็นจากท่านอื่นมาก ๆ ด้วย แล้วจะ เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : เสียงซึง - [ 4 มี.ค. 48 09:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 community collegeในเมืองที่อยู่นี่มีโปรแกรมที่เรียกว่า Displaced Homemaker ให้บริการฟรีสำหรับคนที่qualifiedคือ เป็นแม่บ้านไม่เคยทำงานมาส่วนใหญ่ในช่วงชีวิตผู้ใหญ่ ต้องมีอายุ 35ปีอย่างต่ำ มีเหตุให้ต้องเลี้ยงตัวเอง เช่น หย่า หรือสามีเสียชีวิต เป็นต้น และเป็นผู้ที่ไม่มีทักษะใดๆที่จะนำไปประกอบอาชีพเลี้ยงตน(และ/หรือลูก)ได้ ถ้าเข้าข่ายนี้ เขาจะรับเข้าโปรแกรมแล้วให้counselingเพื่อให้มีself-esteem, self confidence พร้อมๆกับสอนทักษะที่สามารถนำไปประกอบอาชีพเพื่อนำมาซึ่งรายได้ได้ ส่วนตัวคิดว่าอย่างน้อยๆควรมีเงินของตัวเองบ้าง และที่สำคัญควรรู้บ้างว่าสามีหรือครอบครัวเรามีอะไรบ้างทางการเงินทั้งทรัพย์สินและโดยเฉพาะหนี้สิน ไม่จำเป็นต้องกรณีหย่า เกิดสามีเสียชีวิตกระทันหันขึ้นมา อย่างน้อยจะได้มีไอเดียทำอะไรได้บ้าง Money magazine เล่มล่าสุด (Mar. 05) มีบทความกรณีตัวอย่างในสถานการณ์สามีเสียชีวิตกระทันหัน และข้อแนะนำที่ควรทำและปฏิบัติ จากคุณ : Overseas - [ 4 มี.ค. 48 10:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อย่าเพิ่งคิดมากซิคะทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่าค่ะ อนาคตยังอีกยาวไกลค่ะอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด จากคุณ : Huiling - [ 4 มี.ค. 48 10:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 whatever happens, life have to move on ka... จากคุณ : SFO-CNX - [ 4 มี.ค. 48 10:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีวิชาความรู้เหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสนค่ะ สามีดิฉันเคยบอกว่าเค้าไม่ห่วงว่าดิฉันจะพาลูกๆอดตายถ้าเค้าเป็นอะไรไปหรือทำงานไม่ได้ เพราะพยาบาลหางานง่าย... คิดไว้ก็ไม่เสียหายค่ะ แต่อย่าให้มันมาทำลายตัว จิตใจจะมัวหมองเปล่าๆ ถึงเวลาอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่ขอให้มีสติ สู้กับปัญหาค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 48 13:46:29 จากคุณ : อาจารีย์ (เพลงเสือโคร่ง) - [ 4 มี.ค. 48 13:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชีวิตก็คงจะต้องดำเนินต่อไปด้วยความเข้มแข็ง ถ้าไม่มีลูกก็คงไม่เท่าไหร่ แต่ถ้ามีลูกอายุน้อยๆก็คงหนักหน่อย เพราะค่าใช้จ่ายสูง แต่รัฐก็คงจะช่วยได้บ้าง มีวิชาดีจริงๆค่ะ เพราะเห็นมาแล้ว ผู้หญิงคนนึงแต่งงานกับฝรั่งดอกเตอร์ มีลูกด้วย พอเลิกกันอายุมาก ไม่มีความรู้ กลับไปเป็นผู้หญิงบริการ แต่ได้เงินช่วยจากรัฐด้วยและจากสามีเก่าด้วย ก็ยังดีที่รัฐดูแลและกฏหมายเรื่องการหย่าคุ้มครอง.. single mums ที่ออสเยอะ อัตราการหย่าถ้าจำไม่ผิดหนึ่งในสามหรือสี่ ฝรั่งเห็นเวลารักกันรักกันมาก แต่พอบทจะเลิกก็ง่ายมากเช่นกัน ข่าวคุณแบรทกับเจนนิเฟอร์ดิฉันยังงงไม่หายเลย น่าเสียดายจัง จากคุณ : JR roo - [ 4 มี.ค. 48 15:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดิฉันคิดตรงจุดนี้ไว้เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าสามีแก่หงำนะคะ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ เมื่อเดือนที่แล้วก็เพิ่งไปรดน้ำศพเพื่อนมา เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุค่ะ เคยคิดว่า ถ้าสามีตาย ตัวเองจะทำอย่างไร สำหรับดิฉัน ขอกลับเมืองไทยค่ะ เพราะยังมีที่ดินไว้ทำประโยชน์และมีเงินในธนาคารพอที่จะเป็นทุนรอนทำกิน แม้ว่า อายุจะเกิน 35 ซึ่งไม่เป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานบ้านเราก็ตาม อยากฟังความคิดเห็นของคนอื่นด้วยค่ะ จากคุณ : หมาหัวเราะ (Kala_mydog) - [ 4 มี.ค. 48 15:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ยังไม่มีลูก อยากมีด้วย เมื่อหลายปีก่อน คำถามนี้เคยมีคนใกล้ชิดถามไว้ เคยตอบไว้โดยไม่ต้องคิดว่า ถ้าเลิกกัน ก็ยกลูกให้เขาไปเลย แล้วเราก็มีชีวิตของเรา ตอนนี้มีลูกเอง คำถามนี้ไม่เคยกลับมาอยู่ในหัวสมองเลยนะ ถ้าให้ตอบคำถามนี้ ณ วันนี้ คงจะตอบว่า เราต้องอยู่ในภาวะ "รู้ตัวทั่วพร้อม" ถ้าจะต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ก็ต้อง "รู้ตัวทั่วพร้อม" ของตัวเอง ขณะนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ต้อง "รู้ตัวทั่วพร้อม" ของตัวเอง ตอนนี้เราอยากทำอะไร จะทำได้อย่างไร จะติดต่อใคร ที่ไหน ถ้าอยากเรียน อยากทำงาน จะทำได้อย่างไร (จะอุปถัมภ์ตัวเอง สามีอุปถัมภ์ มีทุนจากรัฐ มีทุนจากหน่วยงาน...) จะไปติดต่อใคร และที่ไหน เป็น "นาย" ของตัวเองก่อนให้ได้ อย่าปล่อยให้คนอื่น (ในที่นี้หมายถึงทุกๆ คนที่ไม่ใช่ตัวเอง) มาเป็น "นาย" ของเรา เมื่อทำได้ดังนี้ เราจะ "รู้ตัวทั่วพร้อม" ได้ในสภาวะปกติ หากต้องอยู่ในสภาวะฉุกเฉิน เราก็จะเรียนรู้ที่จะ "รู้ตัวทั่วพร้อม" ได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเราอยู่ในสังคมของต่างแดนที่เราอยู่ เราก็ต้องศึกษาความเป็นไปและความเป็นอยู่ของสังคมนั้นๆ เพราะเราเป็นส่วนหนึ่งของสังคมนั้นๆ เขามีอะไรๆ ให้ทำ ให้เรียนรู้ ให้ใช้บริการ หน่วยงานใดมีอะไรๆ ให้ทำ ให้เรียนรู้ ให้ใช้บริการ ไม่จำเป็นต้องให้เกิดเหตุการณ์อะไรๆ เกิดขึ้น แล้วจึงค่อยไปหาว่า ใครเหล่านี้ สถานที่เหล่านี้อยู่ที่ไหน เหมือนกับการเข้าคอร์สอบรม "การช่วยชีวิตเบื้องต้น" เราไม่ได้จะไปเข้าคอร์สเพื่อว่าเราจะต้องไปช่วยใครในทันทีทันใด แต่ถ้าเรารู้ไว้ หากเกิดเหตุการณ์กระทันกับผู้ใกล้ชิด หรือผู้ที่เราไม่รู้จัก เราก็จะได้ช่วยเขาได้ ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันไหม แบบว่า อยากออกความคิดเห็นด้วยค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 4 มี.ค. 48 16:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เติมอีกหน่อยว่า สำหรับตัวเองคิดว่า ความสัมพันธ์ใดๆ ถ้าเป็น "การพึ่งพาซึ่งกันและกัน" มันจะอยู่ได้นาน แต่ถ้าความสัมพันธ์ใดๆ นั้น เป็นแบบ "การพึ่งพิง" ถ้าวันใดคนที่เราต้องพิงอยู่ เกิดเดินจากไป เราก็จะล้มเซได้ ความรุนแรงของการล้มก็คงจะอยู่ที่ว่าเราเอาน้ำหนักของเราไปพิงเขาไว้ขนาดไหน แบบว่า อยากออกความคิดเห็นอีกแล้วน่ะ ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันไหม...(ทำไมดิฉันต้องเขียนอะไรซ้ำๆ ด้วย.. งงเหมือนกัน) จากคุณ : พธูไทย - [ 4 มี.ค. 48 16:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้ดิ...แต่คิดว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนเสมอ...ไม่มีใครมาช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง...เพราะฉะนั้นจงยืนให้ได้ด้วยตัวเองแม้ไม่มีใครมาอุ้มชู...(เราคิดอย่างนี้เสมอแม้แต่งงานไปแล้ว) จากคุณ : p_bee - [ 4 มี.ค. 48 17:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วยกับคุณ p_bee  ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่แคนาดา หางานทำตั้งแต่เดือนแรกที่มาอยู่  ทุกอย่างเกิดมันขึ้นได้เสมอ  ตอนนี้ทำงานไปด้วย แล้วก็เรียนภาษาเพิ่มเติมไปด้วย  กำลังจะหางานพาสทามทำอีกค่ะ  ยังไม่แก่ก็เลยต้องรีบหาประสบการณ์ และความรู้ใส่ตัวค่ะ ต่อไปชีวิตจะได้ไม่ลำบาก จากคุณ : FinchS - [ 4 มี.ค. 48 18:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยกับ #10 ค่ะ ความเเน่นอนคือความไม่เเน่นอน พึ่งตัวเองให้ได้ อย่ากลัวในสิ่งที่จะเกิด อ้อ ความอายเนี่ยมันกินไม่ได้ค่ะ ฝึกเอาไว้เลย จากคุณ : applesin - [ 4 มี.ค. 48 19:07:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การวางแผนไว้ล่วงหน้าคงเรียกไม่ได้ว่าเป็นการคิดมาก ถึงจะคิดมากก็คงดีกว่าคิดน้อย หรือไม่คิดเอาเสียเลย เพราะมัวแต่มั่นใจในรักของเราสอง ว่าจะไม่มีอะไรมาพรากเราจากกัน ดิฉันเป็นห่วงคนพวกนี้มากกว่าคนที่คิดมาก ดีใจด้วยที่เจ้าของกระทู้เริ่มคิดวางแผนให้ตัวเองแล้ว อายุยี่สิบเจ็ดยังไม่แก่นะคะ  ลองมองหาเรื่องเรียนต่อไว้มั่งก็ดีค่ะ นอกจากจะได้เพิ่มพูนความรู้ให้ตัวเองแล้ว ยังเปิดโอกาสให้ได้สร้างเน็ทเวิร์คอีกด้วย จากคุณ : Northernlife - [ 4 มี.ค. 48 22:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยกับความเห็นที่ว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ค่ะ  ไม่ได้คิดไว้ว่าสักวันเลิกกับสามีจะทำยังไง  แต่คิดว่า ถ้าวันหนึ่งสามีตกงาน เจ็บป่วยทำงานไม่ได้ หรือเป็นอะไรขึ้นมา เราต้องช่วยเค้าและดูแลครอบครัวของเราให้รอดค่ะ ยังไงก็ต้องหางานทำ และมีงานทำให้ได้ ถึงสามีหามาได้พอกินพอใช้ก็เถอะ ยังไงก็แล้วแต่ ดิฉันถือว่าการทำงาน เป็นการสร้างความมั่นคงให้กับชีวิตค่ะ ไม่ได้หวังว่าต้องให้สามีมาคอยเลี้ยง ดูแลเราอย่างเดียว อยากจะช่วยเค้าแบ่งปันในเรื่องต่างๆ เพราะถือว่าลงเรือลำเดียวกันแล้วยังไงต้องไปกันให้รอด  แต่ถ้าวันหนึ่งเกิดมีอะไรที่มันหักเหไม่เหมือนกับที่เราตั้งปณิธานไว้ ต้องยอมรับความจริงว่ามันเกิดขึ้นมาแล้ว และดำเนินชีวิตต่อไป ไม่ว่าที่นี่ หรือที่เมืองไทย ยังไงก็ต้องเอาตัวเองให้รอดค่ะ จากคุณ : lilien - [ 4 มี.ค. 48 22:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ ไม่มีความคิดเห็นน่ะค่ะ แต่อยากจะบอกว่า คิดถึงพี่พธูไทยจังเลยค่ะ จากคุณ : koy_dolrudee - [ 4 มี.ค. 48 22:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พยายามอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้สามีจะยังดูแลเราอยู่ก็ตามที ไม่มีใครรู้อนาคตว่าอะไรจะเกิดขึ้น หาความรู้ใส่ตัว หางานทำ เก็บเงินส่วนตัวไว้สำหรับตัวเองและครอบครัวเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับสามี หรือมีอะไรที่ทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ สำหรับตัวเองอาจจะอยู่ทำงานเก็บเงินต่อซักพัก(งกง่ะ) เพราะสนุกกับงานที่ทำและรายได้ใช้ได้ทีเดียว (ปล.27 ไม่แก่หรอกค่ะ เพื่อนที่ทำงานด้วยกันอายุ 40 เพิ่งเข้า college เอง) จากคุณ : Monti Ta - [ 4 มี.ค. 48 23:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับการคิดแง่บวกแล้วชีวิตจะมีความสุข ก็เลยไม่ได้คิดอะไรทำนองนี้ แต่เผอิญเชื่อในสัจธรรมที่ว่า ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ปัจจุบันกับครอบครัวจะมีการวางแผนเรื่องการลงทุน เราทั้งคู่มีความเห็นตรงกันเรื่องการลงทุนในอสังหาริมทรัพย์จะดีที่สุด ฉะนั้นพอมีเงินก้อนเงินของพวกเราก็จะถูกใช้ในจุดนี้ แล้วก็มองการลงทุนอื่น ๆ ด้วยที่เราทั้งคู่มั่นใจ และเราก็มีเงินเก็บร่วมกัน การใช้จ่ายอะไรก็จะทำร่วมกันเสมอ เรื่องทรัพย์สินที่ได้หลังการสมรส ถึงเราจะเป็นแม่บ้าน แต่ทรัพย์สินตรงนี้ก็เป็นของเราครึ่งหนึ่งอยู่แล้ว ไม่ได้คิดเรื่องการเลิกกัน คิดถึงแต่เรื่องทำอย่างไรให้ทรัพย์สินของเราทั้งคู่งอกเงย คิดอย่างนี้ส่วนตัวแล้วมันมีความสุขกว่าการคิดว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้จะทำอย่างไรตั้งแยะ เพราะมันจะไม่อยู่กันด้วยความระแวง สำหรับ จขกท อายุแค่ 27 นับว่าน้อยมาก คิดดูดิอายุไขโดยเฉลี่ยของคนเราสัก 75 ปี จะนั้นถ้าเราสุขภาพดี อายุแค่นี้ยังเดินทางมาไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตด้วยซ้ำ ถ้ายังไม่มีลูกน่าจะหาทางเรียนต่อหรือหาทางเพิ่มรายได้เพื่อช่วยครอบครัวหาเงินเข้าบ้านอีกทาง ความรู้น่ะถ้าเรามีอยู่กับตัวเราก็ไม่ต้องกลัวอะไร มันเป็นสมบัติที่ใครก็แย่งจากเราไปไม่ได้ จากคุณ : sri123 - [ 5 มี.ค. 48 00:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าหากเรามีความรู้ยังไงก็ไม่อดตายค่ะ หากเกิดขึ้นจริงๆคงกลับเมืองไทยแน่นอน ไม่เห็นต้องแคร์คำพูดของคนรอบข้างเลยนี่คะ เพราะมันคือชีวิตของเรา กลับไปก็สามารถทำงานได้จากความรู้และประสบการณ์ทำงานที่เรามีอยู่ ดิฉันจบครูฝรั่งเศส ยังไงๆกลับไปตำแหน่งครู อาจารย์มีรอเพียบ อยู่ที่ว่าจะทำหรือไม่เท่านั้น หรือทำงานกับบริษัทฝรั่งเศส ทำ import-export อะไรก็ได้ที่แน่ๆเราพูดได้หลายภาษานั้นได้เปรียบค่ะ แต่คงจะลำบากเรื่องลูก หากมีลูกก้อคงทำใจยากที่จะต้องให้เค้าอยู่กับพ่อของเค้า เพราะก็ลูกเราเหมือนกัน ก้ภาวนาขอให้ทุกอย่างราบรื่นและให้ตัวเองมีความอดทนต่ออุปสรรคทุกอย่างที่จะเข้ามา และอย่ายึดติดกับทุกอย่าง เผื่อใจไว้น่ะค่ะว่าทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราแม้แต่ร่างกายของเราเอง เมื่อตายไปก้อต้องกลับคืนสู่ดินทุกคน จากคุณ : Mimi_Ne - [ 5 มี.ค. 48 00:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องหย่านี่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองค่ะ เเม้ว่าสถิติการหย่าของประเทศตะวันตก มันจะไม่ค่อยเข้าข้างซักหน่อย คือสถิติการหย่าร้างในประเทศตะวันตกคือ 50% ดูตัวเลขเป็นเปอร์เซ็นต์มันอาจไม่ชัด ลองคิดว่าทุก 2 คู่ที่เเต่งงานกัน จะหย่ากันซะ 1 คู่ เเบบนั้นค่อยชัดหน่อย พอเห็นตัวเลขเเบบนั้นเเล้วน่าคิดนะคะ เเต่ก็ยังไม่เคยห่วงเรื่องหย่า ห่วงเเต่เรื่องว่าถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา เราจะเตรียมตัวรับความรับผิดชอบเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองเเละลูกอย่างไร เขาไม่ค่อยห่วงเรื่องว่าจะเอาตัวเองไม่รอด จะเอาลูกไม่รอด เพราะมีงานทำ รายได้ดี ดีกว่าตัวเขาเองด้วยซ้ำ ได้ tenure เเล้วด้วย หมายถึงว่าไม่มีใครไล่ออกได้ ถ้าจะออกจากงาน ก็คือลาออกเอง หรือไม่ก็ทำผิดอะไรร้ายเเรง ลูกก็เรียนมหาวิทยาลัยของรัฐได้ฟรีทุกเเห่งโดยใช้สิทธิ์ของพ่อในฐานะทหารผ่านศึกที่เคยบาดเจ็บได้เหรียญกล้าหาญ ที่ห่วงอย่างเดียวคือบ้านอยู่ไกลจากที่ทำงานมาก ลูกเรียนอยู่ใกล้ๆบ้าน ถ้าพ่อของลูกเกิดเป็นอะไรไป สงสัยต้องย้ายบ้านเเน่ๆ เเถมบ้านนี่ตัวบ้านไม่ใหญ่ เเต่บริเวณรอบๆบ้านกว้างมาก ตัดหญ้าไม่ไหวเเน่ๆ คือห่วงในเรื่องที่เเปลกประหลาดกว่าคนอื่นเขาน่ะค่ะ เห็นด้วยอย่างที่คุณซีส์ว่า คือเราควรู้ว่ามีทรัพย์สินอะไรบ้าง ที่สำคัญ อยากเเนะนำให้ทำ living will ค่ะ อันนี้เป็นศัพท์ที่ใช้ในอเมริกานะคะ ประเทศอื่นเรียกว่าอะไรก็ไม่ทราบ คือเหมือนกับพินัยกรรมน่ะค่ะ จะเอาทรัพย์สมบัติที่ทั้งสองคนมีร่วมกันมาเเจกเเจง เเล้วตกลงกันว่าถ้าใครคนหนึ่งเป็นอะไรไป อีกคนจะได้อะไรบ้าง สมบัติมีอะไรบ้าง เงินบำนาญ รายได้ อะไรต่อมิอะไร ของเเต่ละคน มีอะไรบ้าง ตัวเราเองจะได้ใช้เป็น guideline ว่าถ้าเกิดสามีเสียชีวิตกระทันหัน เรามีอะไรบ้าง เเล้ว living will ยังระบุด้วยว่าถ้าในกรณีที่เราเกิดไม่สบายมากๆ เราต้องการให้เขาทำอย่างไร หรือสามีไม่สบายมากๆ เขาจะให้มี artificial life support หรือเปล่า อะไรพวกนั้น อยากเเนะนำให้ทำค่ะ เพราะเคยเห็นกรณีที่เเต่งงานกัน พอคนหนึ่งตาย อีกคนถูกไล่ออกจากบ้าน เพราะมารู้เอาภายหลังว่าบ้านอยู่ในชื่อของคนอื่น คือสามีเคยมีพินัยกรรมมาก่อน เเล้วยกบ้านให้ภรรยาเก่าเเละลูกที่เกิดจากภรรยาเก่า โดยไม่มีการทำพินัยกรรมใหม่หลังจากที่เเต่งงานใหม่ ยิ่งคนที่มีลูก ยิ่งต้องวางเเผนกันมากกว่าปกติ เพราะไม่ได้มีเเต่ตัวเราเองเเล้ว มีอีกชีวิตหนึ่งหรือมากกว่าที่เราต้องดูเเลด้วย ต้องวางเเผนไกลๆเเหละค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การอยู่ต่างประเทศ ไม่ใช่ประเทศของเราเอง ไม่มี support system คือพ่อเเม่ญาติพี่น้อง คอยให้ความช่วยเหลือเหมือนกรณีคนที่อยู่เมืองไทย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 5 มี.ค. 48 01:03:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กรณีของดิฉันไม่ต้องคิดมาก กลับเมืองไทยลูกเดียวค่ะ ที่นั่นมีอะไรให้ทำมากมาย มาอยู่อเมริกาถึงทำให้นึกออก ไอเดียเพียบเลยค่ะ อยู่ที่นี่กลับทำไม่ได้ ส่วนการศึกษาของ ลูกก็คงจะต้องตัดใจให้เขาไปเรียนที่ไทย แล้วค่อยหาทางส่ง กลับมาอเมริกาทีหลัง (ถ้าเข้าไปในระบบมหาวิทยาลัยของไทยไม่ได้) เงินที่ได้จากการขายบ้านในอเมริกาคงพอให้เขาใช้ได้สักพัก คงต้องทำงานไปเรียนไปกู้ไปใช้หนี้ไปตามรอยเท้าพ่อเขา จากคุณ : ปรารถนา - [ 5 มี.ค. 48 05:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องอย่างนี้สิจ๊ะ ถึงเรียกว่าชาวพุทธที่ดี ตระหนักถึงกฎไตรลักษณ์(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)อยู่ตลอดเวลาแม้ยามมีความสุข พี่เองก็คิดอยู่ตลอดแหละจ้ะ ว่าถ้าสามีเกิดตายไปกระทันหันจะได้อะไรบ้าง บวกโน่นบวกนี่เข้าก็ได้หลายอยู่ ก่อนเขาจะไปสัมมนาไกล ๆ แต่ละทีก็ให้เขาเซ็นพินัยกรรมไว้ให้ เค้าก็เซ็นให้แฮะ (ที่ต้องเซ็นหลายทีเพราะจำไม่ได้ว่าฉบับเก่าเอาไปคั่นหนังสือเล่มไหนไว้ หาไม่เจอ) แต่เรื่องที่ต้องเลิกกันนี่ไม่เคยคิดเลยแฮะ อาจเป็นเพราะไม่กังวลเท่าไหร่ ตังก์เก็บในเมืองไทยก็มีบ้าง มีบางทีทะเลาะกันก็อยากแพ็คกระเป๋ากลับเมืองไทยเดี๋ยวนั้นเลยก็มี พี่คิดว่าเมื่อถึงคราวที่เราอยากจะเลิกกับเขา เราก็คงไม่มีแก่ใจจะมานั่งกังวลแล้วหละว่าจะทำอะไรต่อไป ขอให้กลับบ้านเราให้พ้น ๆ ไปจากอ้ายประเทศเฮงซวยนี่ก็พอแล้ว สรุปคือ กลับบ้านแน่ ๆ แต่กลับไปทำไรนี่ยังไม่ทราบค่ะ จากคุณ : กะเทยไทยในอัมสเตอดัม - [ 5 มี.ค. 48 06:34:44 A:84.80.52.170 X: TicketID:077778 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่เคยคิดเรื่องจะเลิกกันเหมือนกันค่ะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ไม่แน่นอนอย่างที่หลายคนว่า ที่เรากับสามีกังวลคือถ้าเขาเกิดเจ็บป่วย ไม่สามารถเลี้ยงเราได้แล้ว หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกระทันหัน (เคาะโต๊ะสามที) แล้วเราจะอยู่ยังไง สามีเลยสนับสนุนให้พึ่งตัวเองให้ได้ เอาตัวรอดให้ได้ในประเทศนี้ เช่น ขับรถไปไหนมาไหนเองคนเดียว ไปทำงานนอกบ้าน ให้มีสังคมภายนอก สนับสนุนให้เรียนต่อ อย่างน้อยก็มีวิชาติดตัว ถ้าอนาคตจะกลับเมืองไทย ถึงอายุมากเท่าไร อย่างน้อยก็ยังสามารถทำมาหากินอะไรได้สักอย่างละ ปีนี้ก็จะเรียนจบแล้ว คิดว่าถ้าหางานทำประจำได้ ก็ไม่ห่วงกังวลอะไรแล้วว่าจะเอาตัวไม่รอด เห็นด้วยกับหลายคนข้างบนว่า ต้องเพิ่มเติมความรู้ให้ตัวเอง และต้องพึ่งตัวเองให้ได้มากที่สุดค่ะ เห็นด้วยกับพี่ไก่และคนอื่นๆ เรื่อง Living Will (แต่ของตัวเองยังไม่ได้ทำหรอกนะคะ) พ่อสามีตอนก่อนจะเสีย ก็ทำ Living Will ไว้เรียบร้อย แล้วก็บอกว่าถ้าเขาป่วยมาก ร่างกายไม่ไหวแล้ว ก็ไม่ขอใช้เครื่องช่วยหายใจ หรือเครื่องให้อาหารใดๆทั้งสิ้น เพราะเขาไม่อยากให้คนที่อยู่ลำบาก จากคุณ : ปอมปอมเกิร์ล - [ 5 มี.ค. 48 07:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เคยคิดๆเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ แต่เหมือนพี่แจง คือไม่คิดมาก คงกลับเมืองไืทย ไม่รู้จะอยู่ทำไมคนเดียวโด่เด่ญาติพี่น้องทั้งฝ่ายเราฝ่ายเขาก็ไม่มี เรื่องเลิกกันไม่คิดมาก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ไม่แน่นอนอย่างที่หลายคนว่า ที่เรากับสามีกังวลคือถ้าเขาเกิดเจ็บป่วย ไม่สามารถเลี้ยงเราได้แล้ว หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกระทันหัน (เคาะโต๊ะสามที) แล้วเราจะอยู่ยังไง(ลอกน้องปอมมาเห็นๆ)..ที่ตัวเองคิดไว้คือ ขายบ้านสองหลังที่นี่ คงมีเงินพอไปตั้งตัวเลี้ยงชีพตัวเองและลูกได้พอควรแก่อัตภาพ อายุขนาดนี้ก็คงจะไม่ไปสมัครงานอะไรที่ไหน นอกจากจะทำกิจการเล็กๆน้อยๆของตัวเอง..ก็คิดๆไว้ สิ่งที่แน่นอนคือความไม่แน่นอน.. จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 6 มี.ค. 48 04:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขออนุญาตทักทายพี่ไก่และแม่บ้านทุก ๆ คนนะค่ะ อ่านความคิดเห็นของพี่ ๆ ทุกคนแล้วรู้สึกเศร้า ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ไม่อยากจินตนาการเลยว่าตัวเองจะเป็นอย่างไรถ้าขาดสามีไปสักคน แค่คิดน้ำตาก็จะไหลออกมาทุกที  สำหรับเรื่องพรากเป็นนั้นไม่กลัวเท่าไร (หย่า) แต่เรื่องที่เกิดอะไรขึ้นกับสามีอย่างกะทันหันนั้นคงจะลำบากแน่นอน เพราะตัวเองความรู้เท่าห่างอึ่ง แต่ก็โชคดีที่มีงานทำประจำอยู่ ถึงแม้ว่าเงินเดือนจะน้อยนิดแต่ก็คงจะพยายามพยุงชีวิตไปให้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เรื่องพรากตาย (เคาะโต๊ะสามที) ลอกแม่ปูมาอีกต่อค่ะ..แหะ ๆๆ คงจะเสียใจมาก แต่ก็จะพยายามตั้งสติให้ดี ตอนนี้ไม่มีลูกคิดว่าก็คงไม่เท่าไร แต่ถ้ามีลูกก็คงต้องเลือก ระหว่างจะกลับเมืองไทยหรือจะอยู่ที่นี่เพื่อให้ลูกได้เรียนหนังสือที่ดี ๆ แต่ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในระหว่างที่ยังไม่มีลูกก็คงตัดสินใจกลับเมืองไทยแน่นอน แต่ก่อนกลับเมืองไทยก็ขอเรียนเอาปริญญาที่นี่สักใบเพื่อจะได้ไปทำมาหาเลี้ยงชีพค่ะ ยิ่งคิดยิ่งเศร้า... แต่ก็โชคดีหน่อยที่สามีเป็นคนจัดการทำพินัยกรรมไว้ให้เรียบร้อย หลังจากแต่งงานกันได้แค่เดือนเดียว เค้าจะแจกแจงทุกอย่างให้หมด สอนให้เราติดต่อคนนั้นคนนี้ ทนายความ เอเจนที่เค้าทำประกันชีวิตด้วย จะติดต่อธุรกิจทำอะไรกับใครเค้าจะแจ้งให้เราทราบหมด  สามีนั้นจะสนับสนุนให้เรียนต่อเสมอ แต่ด้วยความที่สามียังเรียนอยู่ในตอนนี้ ก็เลยต้องสลับเปลี่ยนกันค่ะ แต่เมื่อไรที่สามีเรียนจบก็คงได้กลับไปเรียนอย่างที่หวังเอาไว้แน่นอน ยังจำได้เลยวันที่สามีพาไปทำพินัยกรรมกับทนายของเค้า ตัวเองน้ำตาไหล ไม่ใช่ว่าดีใจ แต่รู้สึกเหมือนย้อนความรู้สึกไปเมื่อครั้งที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ ครั้งนั้นท่านเรียกลูก ๆ มาทำพินัยกรรมทุกคน หลังจากที่ทำพินัยกรรมได้แค่สามเดือนถัดไปท่านก็เสียชีวิต ทำให้ตัวเองรู้สึกเศร้ามาก ๆ ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ แต่ก็อยากจะแจมความรู้สึกกับพี่ ๆ ห้องนี้เหมือนกันค่ะ จากคุณ : roslita - [ 6 มี.ค. 48 13:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เคยคิดเล่นๆกะเรื่องนี้เหมือนกัน (โดยเฉพาะเวลาทะเลาะ กัน) ส่วนตัวคงคิดว่ากลับเมืองไทยตั้งหลักก่อนค่ะ ตอนนี้ก็ ทำงานประจำ เงินเดือนพออยู่พอใช้ ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น คงขอเจ้านายลากลับบ้านซักเดือน แล้วค่อยกลับมาลุยต่อ ยังไงซะ life must go on เหมือนคุณข้างบนว่า จากคุณ : @KiSsy - [ 6 มี.ค. 48 18:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ จขกท อายุพึ่งจะ 27 เท่านั้นเอง ดิฉันตกร่อง     ปล่องชิ้นกะสามี เมื่ออายุปาเข้าไป 34 ขวบ               รถไฟขบวนสุดท้ายพอดี๊ พอดี555 ก่อนแต่ง                   ก็ทำงานหากินเลี้ยงตัวเองมาตลอด ก่อนที่ จะย้ายมาอยู่กะสามีก็สร้างหลักปักฐานไว้ที่ เมืองไทยเรียบร้อย (กันเหนียว)ถ้าหากมีเหต ถึงกับต้องเลิกกะสามี ก็จะหอบผ้า หอบผ่อน กลับไปอยู่เมืองไทยแน่นอน จะไปนอนตีพุง                 อ่านหนังสือ ทำสวนผัก เลี้ยงไก่ เลี้ยงปลา                 เอาไว้กิน เงินก็พอมีเหลือเก็บบ้าง ประกันชีวิต พอมีอยู่หลายฉบับ พอแก่ตัวลง           หลานๆมันคงมาตอมบ้างล่ะ (ว่าหลานเป็นแมงวันอีก) เอ๊ะ...หรือว่าเราตัวเหม็นเอง ฮี่ๆๆ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 48 00:44:07 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 48 00:41:59 จากคุณ : jasminchen - [ 7 มี.ค. 48 00:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนนี้มีแรงทำงานเก็บเงินไปก่อน อะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้าก็เตรียมพร้อมรับมือไว้แล้วเพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ส่วนเรื่องเงินทองคิดว่าคงจะไม่ลำบาก ถ้าเกิดอะไรปุบปับจริงๆก็คงขายบ้านสองหลังที่มีและไปอยู่กับแม่ที่เมืองไทย และทำธุรกิจเล็กๆส่วนตัว คงไม่ไปเป็นลูกจ้างใคร จากคุณ : ชะ ชะ ช่า ต่อหน้าฉัน - [ 7 มี.ค. 48 13:08:09 ]