ความคิดเห็นที่ 1 จริงๆ แล้วสถานการณ์ที่คุณพูดมา อาจไม่ใช่ความสมมติก็ได้ เพราะปัจจุบัน มีหลายที่ ต้องการผลงานของนักศึกษามากว่าตัวเกรด เห็นได้ชัดก็ระดับปริญญาโทขึ้นมา... และสถานการณ์ที่ก็เคยเกิดขึ้นกะผมมาก่อนเหมือนกัน คือ ไม่คิดจะเรียน ทำไมมันยาก ลำบาก ขนาดนี้ ทำไมต้องมานั่งให้คนเค้าด่าๆ ในสิ่งที่เราคิดว่าเราทำเต็มที่ (แต่อาจไม่ดีพอ) เรามาตรงนี้เพื่ออะไร ?  ใช่ เพื่ออะไร ?  พอคิดได้ถึงจุดนี้ ก็บอกตัวเอง เพราะเรารัก เราอยากเรียน มิใช่หรือ เราถึงเลือกในจุดนี้  ถ้างั้นเราจะกลัวอะไรกับความลำบากล่ะ....     ตอบข้อซักถามบ้าง จริงอย่างที่คุณบอกครับ การเรียน ไม่ต้องเรียนในสถาบันก็ได้ ออกมาเรียนด้วยตัวเองก็ได้  แต่ผมว่า มันจริงแค่ครึ่งเดียวสำหรับคุณ  เพราะไม่งั้น คุณคงไม่เลือกมาจนถึงจุดๆ นี้    ถ้ามาคิดตอนนี้ว่า ไม่เอาละ ไปทำอย่างอื่นดีกว่า ก็ไม่ต่างอะไรกับการยอมแพ้... และเหตุผลที่ยกขึ้นมาข้างบน ว่าถ้ารักแล้ว อยู่ที่ไหนก็ทำได้เหมือนกัน ก็คล้ายกับเป็นการพูดเข้าข้างให้ตัวเองไปหน่อย   ก็เหมือนปีนเขาแหละ  ตอนแรกบอกว่าไหว แต่พอปีนไปแล้ว บอกว่าเขามันสูงเกินไป นั่งกระเช้าขึ้นไปก็ถึงเหมือนกัน...     ผมตอบให้แล้วครับ  แต่อาจจะไม่ตรงคำถามเท่าไหร่... แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 48 04:31:53 จากคุณ : gmat032 - [ 13 พ.ค. 48 04:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อุดมการณ์กับความใฝ่ฝันยังคงทำงานได้ดีในสภาพที่ปัญหารุมเร้าทุกกรณีจ้าน้องลำพูฯ..... ตอนนี้เจ้าสองท่านที่ว่ามากำลังทำงานอย่างแข็งขันเลยทีเดียว... ที่อยากจะเป็นยังไม่ได้เป็น ที่อยากจะทำยังทำได้นิดเดียว....มันก็ต้องสู้กันสักตั้งแหละ...ว่าม๊ะ จากคุณ : สู้เพื่อฝันเพื่อวันบักเขียเคีย (Tsuwamono) - [ 13 พ.ค. 48 06:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ' ... โดยเฉพาะคุณแสนที่จะเหนื่อยหน่ายกับที่ปรึกษางานวิจัยของคุณ ... ' อันนี้เหมือนไม่ใช่เหตุการณ์สมมติเลย แหะ แหะ แหะ ^-^' แต่พอเรียนจบมาแล้ว  ก็นึกขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษานะคะ  ถึงแม้ตอนเรียนนั้นจะเรียนไปแค้นไปก็ตาม สรุป เลือกข้อ 1 ค่ะ :) จากคุณ : -N-u-t--- - [ 13 พ.ค. 48 08:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นปัญหาของใครหรือป่าวจขกท. คุ้นๆ >_* "         ในวงการฟุตบอลคุณเรียนรู้ว่าต้องชนะอย่างไร แต่ในทางกลับกันคุณก็ต้องเรียนรู้ถึงความพ่ายแพ้ด้วย          เพราะความพ่ายแพ้นั้นจะไม่เสียใจเลย ถ้าคุณเล่นมันเต็มที่ด้วยใจ ด้วยสปิริตและความมุ่งมั่น " ถามใจตัวเองน่ะดีที่สุดว่าเราต้องการอะไร ...... 99%ทุกคนในโลกใบนี้ ทำเพื่อเงินและเพื่อตัวเองทั้งนั้น ดังนั้นเลือกได้ทั้งข้อ1และข้อ2น่ะล่ะ แต่ยังมีอีก 1% ที่อุดมการณ์เต็มเปี่ยม ด้วยใจ ด้วยสปิริต อุดมการณ์นี้หมายถึงเพื่อมวลชนนะ ไม่ใช่อุดมกรู ตย. หมอ/แพทย์อาสา ครูชนบท ฯลฯ ข้อนี้คงเป็นข้อ3 ช๊อยส์อีกตัวเลือกนึง แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 48 08:54:32 จากคุณ : โก้/JPN - [ 13 พ.ค. 48 08:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชีวิตคนเรา เราอาจเลือกไม่ได้ให้มีแต่สิ่งดีๆ เกิดขึ้นในชีวิตเรา แต่เราสามารถเลือกที่จะทำหน้าที่ด้วยใจที่เป็นสุขปลอดโปร่งได้ จากหนังสือ เข็มทิศชีวิต โดย ฐิตินาถ ณ พัทลุง จากคุณ : inaho - [ 13 พ.ค. 48 09:29:14 A:10.10.20.13 X:210.137.153.113 TicketID:096681 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าเป็นเราก็จะทำต่อไปให้มันเสร็จสิ้น ในเมื่อตั้งแต่แรกก็เป็นคนเลือกเองว่าจะทำ แต่ในขณะเดียวกันเราจะไม่เอาไอ้ความไม่เอาอ่าวของที่ปรึกษามาทำให้จุดมุ่งหมายพล่ามัว อย่าให้คนอื่นมามีอิทธิพล หรือจำกัดความสามารถของเรา จริงอยู่มันอาจจะกดดัน แต่เราก็ไม่ต้องกดดันตามขนาดนั้นเอาให้ความกดดันพอเหมาะที่จะเป็นตัวกระตุ้นในการเดินต่อดีกว่า อีกอย่างต้องแยกให้ออกว่าจริงๆ แล้วมันหงุดหงิดเนื่องจากที่ปรึกษาไม่ได้อย่างใจรึป่าว? ถ้างั้นก็ต้องแก้อีกจุดนึง คือไม่ใช่แก้ที่ปรึกษา (เพราะยากเกินที่จะให้ใครได้อย่างใจ) เราก็ปรับเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองสักเล็กน้อยเพื่อที่ผลไม้หวานๆ จะตามมา จากคุณ : รักสีส้มอมเปรี้ยว - [ 13 พ.ค. 48 09:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาดูแป๊บๆ โดนใจจริงๆ กำลังเข้าสู่สถานการณ์นั้นพอดี ไม่มีอะไรต้องพูดมาก ตอบข้อแรกชัวร์ๆ  ยังไงๆ ก็ต้องทน ชีวิตคนไม่ได้อิสระขนาดที่อะไรๆ ก็ไม่แคร์ ทนไม่ไหวก็ ไม่ทน  ถ้าทุกคนเป็นอย่างนั้น ก็ไม่ต้องสร้างเนื้อสร้างตัว กันพอดี  ทำอะไรก็ทำให้ถึงที่สุด อีกนิดเดียวก็จบ ก็ทนกัน ไปอีกสักหน่อย เป็นการฝึกตบะไปในตัว  ถ้าเลือกแบบที่ สอง อะไรๆ ก็จะไม่ได้ ได้แต่ความสบายใจเพียงชั่วคราว เดี๋ยวก็ต้องมาเริ่มกันใหม่อีก เสียเวลา เหมือนชีวิตจับจด ช่วงชีวิต ย่อมมีบางช่วงที่ต้องทนเจอกับคนที่ไม่ประสงค์จะ เจอ ยิ่งศัตรูมากก็ยิ่งเจอช่วงนั้นมากๆ  อีกหน่อยโตเป็นผู้ใหญ่ ก็ต้องพยายามเรียนรู้วิธีทำงานกับศัตรูเหมือนกันครับ เอ่อ ทั้งนี้ทั้งนั้น โปรเฟสเซอร์ของผมไม่ใช่ศัตรูหรอกครับ ออกจะเป็นห่วงเป็นใย (มองในแง่ลบ จะเป็น เรื่องมาก แต่ มองในแง่ดี คือ เขาเป็น แอดไวเซอร์ ก็เชื่อตามเขาไป) บางครั้งเรามีความคิดของเราก็จริง แต่เราเป็นลูกน้อง เราก็ ต้องยอมเป็นเฟือง ตามเขาไป ถ้าเราเกิดคิดกบฎ ไม่ยอม หมุนไปตามทางของผู้บังคับ เครื่องก็พัง เราก็พัง ว่าแล้วก็ต้องไปนั่งทนต่อไป  ขอแวบไปกบดานสักสองเดือน แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 48 10:19:34 จากคุณ : อ.ปมโปโกะ - [ 13 พ.ค. 48 10:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก็ต้องตอบว่าข้อแรกน่ะจ๊ะลำพูฯ ชีวิตไม่สิ้นมันก็ต้องดิ้นกันต่อไป อุตส่าห์เรียน อุตส่าห์พยายาม มาตั้งหลายปีดีดักแล้ว ถ้าจะให้ทิ้งลงกลางครันก็เสียดายเวลา ที่ผ่านมาแย่ .. อีกอย่างนะคะ คุณพ่อคุณแม่ที่กำลังรอคอย ความสำเร็จของเราอยู่ก็มีอันต้องผิดหวังในตัวเรา ... สมัยเรียนก็เคยท้อแท้แบบนี้ล่ะค่ะ แต่ทำไงได้ มาไกลแล้วนี่ เคยยัวะ ๆ ว่าจะทิ้งเหมือนกันนะ แต่ศักดิ์ศรี (ก็ EGO) นั่นแหล่ะ จะกลับประเทศมือเปล่าก็คงไม่ได้ ก็เลยกัดยางลบทนกันต่อไป แต่อีกใจนึง ก็บอกว่า ถ้าความพยายามขนาดนี้มันไม่เป็นที่ ถูกอกถูกใจของ advisor จะไล่ออก ก็ไม่ว่ากระไร ทำไงได้ล่ะ กลับเมืองไทย ไปหางานทำที่เมืองไทย เรียนที่อืนก็ได้ว้อย ... จากคุณ : Tai-Sarunya - [ 13 พ.ค. 48 11:27:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนผมตอบแบบเล่นๆ ไม่จริงจังนะ ตอบข้อหนึ่งก็คือใช้ชีวิตอยู่ในกรอบในกรง อะครับ มันก็จะเดินไปตาม รางของสังคมเรื่อยๆ อะครับ ตอบข้อสอง ก็แบบกระโดดออกมานอกกรอบ ออกมาแล้วผมว่าบางที่จะเห็น โลกกว้างที่เรามีอิสระที่จะเลือกเดินทางไหนก็ได้  ก็มีตัวอย่างผู้ยิ่งใหญ่หลายคน ที่ออกมานอ กกรอบแล้ว ได้ดิบได้ดีก็มีอยู่เยอะนะครับ ถ้าเป็นผม ผมเลือกข้อสองครับ จากคุณ : DoctorPal - [ 13 พ.ค. 48 17:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไงก็เลือกข้อหนึ่งครับ เพราะเราเดินไปถึงจุดนั้นแล้วนี่นา ต่ออีักนิดให้จบก็ได้ออกมาเจอโลกภายนอกอยู่ดีอ่ะ จะรีบออกมาทำมายยยย อิอิ  ถ้าไม่เข้ามหาลัยเลยก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เหลืออีกแค่ก้าวเดียวเองอยากไ้ด้กำลังใจไปฟังเพลง  ความเชื่อ  ของบอดี้แสลมกันนะคร้าบบบ จากคุณ : Rym รีมมาโร่ - [ 13 พ.ค. 48 20:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เจ้าของกระทู้ขอร่วมคิดบ้าง ระหว่าง 2 วิธี อืม...เจ้าของกระทู้เองคิดหนัก....^^;; สมมุติว่า เหตุการณ์นี้เป็นของเจ้าของกระทู้เอง..... แหะๆ ถ้าเลือกแบบตามใจตัวเอง อยากเลือกวิธีที่ 2 ถ้าเบนเข็มชีวิตไปเส้นทางอื่น แต่ขณะเดียวกันยังคงอยู่กับสิ่งที่รัก....เขียนและศึกษาในสิ่งที่ชอบอย่างเป็นไปตามกระบวนการวิธีวิจัยที่เคยมีประสบการณ์ จากนั้นนำเสนอให้คนในแวดวงอ่าน วิจารณ์ ติเตียน เสนอแนะให้เป็นไปตามหลักวิชาการ แม้ว่าตัวเองจะหลุดจากวงโคจรไปแล้ว คิดว่า ถ้าทำด้วยความรัก ความตั้งใจ ก็น่าจะโอเค แต่ปัญหาของการเลือกวิธีที่ 2 มีอยู่ว่า การหลุดจากวงโคจรไปแล้ว จริงหรือว่าการศึกษาและการเขียนงานหนึ่งๆด้วยความรักและความตั้งใจจะเป็นไปได้อย่างราบรื่น ประเด็นก็คือ ประการแรก การทำงานวิจัย ต้องอาศัยการค้นคว้า อยู่กับกองหนังสือกองข้อมูลจำนวนมาก ดังนั้นการหลุดจากวงโคจร ทำให้การเข้าถึงข้อมูลมีโอกาสได้น้อยลง อย่างน้อยที่สุด การไม่ได้เป็นสมาชิกห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ก็เป็นเรื่องลำบากสำหรับการทำงาน ประการที่สอง  ความรับรู้ข่าวสารในความก้าวหน้าของงานวิจัยหรือการค้นพบข้อมูลใหม่อันจะสามารถนำไปสู่การวิจัยในรูปแบบใหม่นั้น เราเองอาจจะเข้าถึงได้ลำบากขึ้น อย่างน้อยเวลามีสัมมนาความก้าวหน้าใหม่ๆ เราก็ไม่สามารถรู้หรือไม่สามารถร่วมได้ อันเนื่องมาจากการติดภารกิจงานใหม่ซึ่งเราได้เลือกที่จะเบี่ยงเบน ส่วนวิธีแรก ก็อยากเลือก แต่หนักใจ ^^;; เกี่ยวกับที่ปรึกษา อืม...หลายคนอาจจะประสบกับความหลากหลายของสถานการณ์ เรื่องนี้พูดยาก เพราะว่าน่าจะมีเคสมาก ประสบการณ์ของแต่ละคนแตกต่าง คงต้องแตกประเด็นไปอีกหัวข้อหนึ่ง เช่น หัวข้อแอดไวซี่แอนด์แอดไวเซอร์อินด์ทีซีส เป็นต้น แหะๆ ----------------------------------------------------------- คคห.ของคุณ gmat 032 และ อาจารย์ปมโปโกะ.....อ่านแล้วทำให้เจ้าของกระทู้ได้คิดอย่างหนักอยู่ แหะๆ ขอบพระคุณมากๆค่ะสำหรับทุกๆความเห็น แต่ยังคงปรารถนาที่จะได้เห็นเพื่อนๆมาร่วมแสดงความคิดเห็นที่นี่อีก เพราะทุกคนล้วนเคยผ่านการเป็นนักเรียน แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 48 11:02:59 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 48 11:01:35 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 48 10:59:46 จากคุณ : ลำพูริมน้ำ - [ 14 พ.ค. 48 10:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยังไงก็สู้ไม่ถอยเพียงก้าวเดียว ปล.เห็นด้วยกะ อ.ปม เด้อค่า แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 48 13:47:49 จากคุณ : กาปุ้ย - [ 14 พ.ค. 48 13:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บางทีถ้าเราไปถึงจุดๆหนึ่งของเส้นทางที่เรากำลังจะเดินผ่าน เป็นเส้นทางที่เราตัดสินใจแล้ว ถึงจะมีอุปสรรคอยู่บ้าง เราคงต้องทนเพื่อจุดหมายที่เราต้องการ แต่ในกรณีของผม ผมเลือกข้อ1 เพราะ ไม่มีความกล้าพอที่จะเดินออกนอกเส้นทาง สรุป ผมตอบข้อ 1 เพราะขี้ขลาดเกินกว่าจะเดินออกนอกเส้นทางที่คนทั่วไปเค้าเดินกัน จากคุณ : House Of FlyingBird - [ 14 พ.ค. 48 19:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมคำตอบอาจจะใกล้ๆกับข้อ1นะครับ แต่ว่าไม่ทนเฉยๆหรอกครับ    อย่างแรกก็ต้องสร้างความรักในงานที่กำลังอยู่ให้มากขึ้น  โดยค่อยๆใช้สติของเราหาข้อดีที่มีอยู่ของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วจดลงสมุดบันทึกไว้อ่านครับ  การที่งานสำเร็จยากอาจจะเป็นเพราะความพยายามของเราไม่เพียงพอครับ เพิ่มเวลาและทุ่มเวลาให้มันครับ อยากเสร็จยากดีนักทำให้มันแพ้เราไปเลย  พยายามรวมใจหรือใจจดใจจ่อนั่งนอนยืนเดินคิดแต่เรื่องงานเรื่องเดียวครับ  เรียกว่าฝันก็ละเมอขึ้นมาทำได้เลย เคยทำนะครับ ไม่รู้หรอกแม่มาบอกอีกที5555.....สมัยเอ็นท์  และคุณจะรู้ว่าถ้าคุณจดจ่อกับมันจริงๆ แล้ว คุณจะรู้สึกนิ่งขึ้น มีลมหายใจที่ละเอียดขึ้น และรู้สึกมีพลังที่จะทำมันอย่างเต็มเปี่ยมเลยครับ  แต่แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้อนี้ครับ  คือพยายามตรวจดูวิธีการทำงานอย่างละเอียดทั้ง ภาพโดยกว้าง และเป็นจุดๆเล็กๆและปรับปรุงให้มันดีขึ้นกว่าวันนี้ให้ได้ครับ  จำไว้ว่าสำหรับการทำงานแล้วไม่มีอะไรที่สมบูรณ์ที่แท้จริงหรอกครับ ดีกว่าดีที่สุดนั้นมีอยู่เสมอครับ  ส่วนสาเหตุที่ไม่เลือกข้อ2นั้นคือไม่ว่าจะไปทำงานอะไรจะชอบแค่ไหนก็ย่อมมีอุปสรรค์เสมอครับ  ตอนนี้คุณมีประตูที่กำลังจะเดินไปถึงและอยู่ใกล้เอื้อมอยู่แล้ว เพียงคุณออกแรงสุดแรงและเอื้อมมือไปเปิดมัน คุณก็จะได้ทั้งความภูมิใจและทางเลือกที่เปิดสำหรับคุณถาวรครับ  แต่ถ้าคุณปิดมันเสียตอนนี้คุณจะมีโอกาสมาเปิดมันอีกรึเปล่าครับ รออีกไม่เท่าไหร่หลังจากเปิดประตูนี้แล้วได้เข้าใจมันดีพอแล้ว  จะเดินสู่ทางเลือกใหม่ที่คิดว่าดีได้เลยครับ แล้วคุณจะรู้ได้เลยว่าสิ่งที่พยายามทำจนสำเร็จในครั้งนี้จะเป็นพลังให้คุณได้อีกแน่ๆในอนาคตครับ  และยังเป็นทางให้คุณกลับมาได้ถ้าคุณรู้อีกครั้งในอีกวันนึงข้างหน้าว่าสิ่งที่คุณคิดว่าดีมันไม่หอมหวานอย่างที่คิด  เพราะคุณมีทุนเดิมในการทำสิ่งนี้ได้สำเร็จครับ  ความสำเร็จย่อมสร้างความสำเร็จให้เกิดขึ้นเสมอ    เอจะเข้าใจกันมั๊ยเนี่ย  ....ง่ายๆวิธีการที่บอกเป็นสูตรอิทธิบาท 4 หรือสูตรความสำเร็จที่พระพุทธศาสนาได้สอนมาครับ  ลองทำดูนะครับ ถ้าไม่หยุดทำหรือเลิกซะก่อนสำเร็จแน่นอนครับ จากคุณ : ruci - [ 14 พ.ค. 48 20:28:44 ]