ผมว่านะ คนที่มาอยู่เมกาหรือ เมืองนอกเมืองนาที่มันดูเจริญกว่าบ้านเรา นะ คงจำกันได้
ดีฝังจิตติดใจ หึหึ เออ ตอนที่คุณๆเราๆเพิ่งมาถึงกันใหม่ๆ ทำตัวเหมือนใบ้แดะอะนะ ที่
ส่วนมากจะโดนไอ้เพื่อนๆไอ้พี่ๆเฮ่ๆที่อยู่มาก่อนนะ อำเรา หลอกเราในสิ่งที่เราไม่เคยรู้มา
ก่อนนะ จำได้กันอะปะละ
ผมนี่โดนมากเลยอะ เซ่อซ่าจนไอ้พี่เฮ่ๆหลอกเอา อำเอา โถ แค่ครั้งแรกที่เข้าบางกอกจาก
บ้านนอกคอกควน ก็ยังเหมือนไอ้ไข่นุ้ยหลงกรุงเล้ย แล้วมานี่เมืองเมกาเมกัน คนซื่ออย่าง
ผมก็ต้องโดนให้ไอ้คนกระล่อน หลอนหลอกมันก็แน่อยู่แล้วละ คือว่าหากผมเป็นผู้หญิง
นะ มันคงหลอกเอาผมไปขายซ่องไชนิสมาเฟียไปแล้ว ดีที่ผมไม่มีพรหมจรรย์ให้มันขยี้
จึงไม่โดนพล่าผลาญ
แต่ก็หลงเป็นเหยื่อให้มันหัวเราะและเป็นตัวตลก แต่ถึงตลกผมก็ตลกใจซื่อแบบ ชาลี
แชปลิ้น นะ ไอ้เพื่อนๆเพ่ๆเลยไม่ถึงกับเอาให้ตาย แค่อายอับพอซับน้ำตา หาทางแก้แค้น
ได้วันหลัง
ผมเริ่มทำไรเชยๆแต่วันแรกที่ขึ้นเครื่องบินแล้วอะไอ้แบบที่ยังไม่มีใครจะหลอกนะ คิดแล้ว
ขำ คือคิดว่าตัวเองแน่มากจากบ้านนอก ผมก็เลยคิดไรทำไรไปเอง เฮ้ย เมกาเมกู มันจะแค่
ไหนเชียว พ่อกรูก็อาเสี่ยสวนยางนีหว่า
ผมไม่รับรู้มันนะ จะสายไหน แพนแอม หรือที ดับเบิลยู เอ มันจะแบ่งเป็นชั้นหนึ่ง
ชั้นสองชั้นประหยัด ชั้นสุรุ่ยสุร่าย พอมันบินขึ้นแล้ว มันไม่แวะรับใครในอากาศหรอก
ที่นั่งว่างเกือบทั้งลำ ผมก็เดินแมร่งมั่วหมด
หลับตานึกภาพดูสิครับ ชายหนุ่มจากเอเชียอาคเนย์ หน้ากระเหรี่ยง นุ่งกางเกงขาบาน
เสื้อคับเรียบร่างส่วนบน สวมรองเท้าส้นตึก สูงกว่าสามนิ้ว ใส่สูทที่ตัดจาก อะไรเทเลอร์
อะ จำไม่ได้แล้ว แถวๆสะพานควาย สมัยนั้นสองชุดพันห้าเองอะ อ้อ ลืมบอกไป วงหน้า
อาบเสน่ห์ประดับด้วย แว่นดำที่ไม่ใช่เรย์แบน แต่เรย์ไรไม่รู้ละอันละ สี่สิบบาทตามร้าน
ขายแว่นตานาฬิกาทั่วไป
ผมคิดตอนนั้นนะ ว่าตัวกรูนี่ช่างโก้สมเป็นนักเรียนนอกเสียจริงๆเลยนะ คิดถึงพระเอก
หนังไทยที่ไปเรียนนอก กลับมาท่านแม่บังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่รัก อือ ว่าแล้วก็เอียง
หน้านิดๆ เอามือจับปลายคางให้นิ้วชี้โผล่มาหน่อย ทำตาปลอยแบบซึ้งขรึม หากใครไม่
แก่พอ นึกไงไม่ออกก็ไปถามคุณพ่อดูสิครับ ไอ้ที่เขาเอารูปมาโชว์ตามร้านถ่ายรูป ที่มี
ชื่อลงท้ายว่าฉายาลักษณ์ เทือกนี้อะ
ผมเดินไปมาโดยไม่คิดว่า จะมีใครมาสนใจ และมันก็ไม่ควรมีสิทธ์จะสนใจกับคนที่จ่าย
ค่าเครื่องบินตั้งเป็นหมึ่น ได้หรอก ผมจึงเดินไปที่ๆมารู้ทีหลังว่า นั่นมันชั้นเฟริสท์คลาส
นะแล้วผมก็นั่ง แล้วผมก็เอนตัว แล้วผมก็ทำจุ๊ย อือม์ รู้งี้กรูน่ามานั่งตรงนี้แต่แรกไปแล้ว
ผมยังไม่รู้สาเหตุเพราะอะไรเลย ที่ทำไมพนักงาน แอร์นะเขาจึงมาพูดเอาๆๆข้างเดียว
ผมก็ทำเฉย จนเขาต้องเรียกคนมาอีกสองคน แต่พอมาเล่าให้เพื่อนฟังทีหลังจำได้คำเดียว
อะ เขาว่าใส่หูเต็มรูหูเลย get out อือม์ มันไล่มรึงมานะ เพื่อนรัก ฟ้องแพนแอม แมร่งเลยไม๊
เรื่องนี้ ผมเอาเป็นจุดด้อยรอยรักรอยมลทิลที่ไม่มีวันลืมเลย ละ ไปเล่าใครที่ไหน
ผสมกับหน้าตาเด๋อดู๋ดี๋ เขาก็จะหัวเราะกัน แบบฮามากๆฮาเกินระดับห้าร้อยเดซิเบลไป
เลยโน่น ไม่ใช่ผมไม่อายนะ แต่อายก็ทำไงได้ละ ทำไปแล้วนีหว่า พอเจอเพื่อนๆรุ่นเก๋าๆ
ที่มาสมัยเดียวกัน มันสนุกฮากันขี้แตกดี เมื่อต่างคนต่างเอาจุดเชยๆของตนมาเล่าสู่กันฟัง
คนเรานะ เมื่อโดนไรมาก ก็ต้องจำมากใช่ปะอะ ไอ้ที่ผมโดนหลอกโดนอำ จากไอ้คน
ที่มันมาก่อนนะ มันเหมือนทฤษฎีโด่ไม่โด่ เอ้ย ไม่ใช่domino theory คือมันจะโดนกันมา
เกือบทุกคนแหละ เป็นทอดๆสืบสายกันมา ไอ้ที่โดนก็เอาไปทำกับคนต่อไป แบบรับน้อง
ใหม่ ระบบโซสัตว์ เอ๊ะ ไม่ใช่นี่หว่า อ๋อโซตัส หรือระบบซินยอริตี้ นะ ผมก็นับไว้จำไว้
หมด แล้วไปอำไปหลอก พอสนุกกับน้องใหม่คนต่อไป
เอาคนใกล้ตัวผมมาเล่าก่อนดีกว่านะ ยังไม่ได้รับมอบลิขสิทธ์เรื่องจากคนอื่นๆที่โดน
อำ เด๋ว มันจะมาว่าผมเขียนประจานมัน มันชอบมาอ่านพันติ๊บกันด้วยหลายคน อีกอย่าง
พวกเพื่อนๆผมมันรีไทร์กับความสนุกทลึ่ง โปกฮา ไปนานแล้ว กลัวมันรับไม่ได้เพราะ
บางคนเริ่มสอนเอ เบซีให้หลานมัน สอนให้ร้อง เอ้ อี้ อ่า ไอ โอ่ โอ้ล แม้กโด่แน่ล แฮฟ เอ
ฟร์าม เอ้ อี อา ไอ โอ่
มันว่ามีผมเองแหละ ที่ไม่ยอมแก่ ยังเล่นเป็นเฒ่าทารกอยู่ได้ ทำไงได้หวะเพื่อน ทำตัว
สนุกสุขกันเถอะเรา ไม่เห็นผิดตรงไหน ก็อ่าฮ้านิสัย สันดานผมด้วยมั๊ง แล้วก็เข้าเรื่อง
ทันใด แบบไม่ให้คนดูทันรู้ตัว
ไอ้หลานผม จำกันได้บ่ รีเมมเบอร์บ่ได้ก่า ไอ้ปีเตอร์ อิวส์ แยกส์ โอมายก้อดนะ ตอนมา
ใหม่ ผมพามันออกเที่ยวนิวยอร์ก เดินกันเมื่อยทุกวัน ใจผมก็อยากไปรำลึกเปรียบเทียบ
สภาพของนิวยอร์กthen and now ด้วย
มีวันหนึ่งผมชวนมันขึ้นรถบัส ก็ใช้เมโทรคาร์ด นั่งไปเรื่อยๆไม่มีจำกัดได้อยู่แล้ว ก็เดิน
กันไปคอยรถบัสอะ ผมก็ยืนสูบบุหรี่คอยนะ เห็นไอ้หลานตัวแสบยืนอยู่ สมองที่ไม่ยอม
รีไทร์ของผมสั่งการทันใด ก็พูดขึ้นด้วยเสียง เหมือนคำเตือนนะครับว่า
" เตอร์เอ้ย ยืนตรงนั้น ระวังตำรวจหน่อยเว้ย"
" ทำไมเหรอ น้า " มันถามกลับอะ
ผมก็ไม่ตอบทันที แต่ชี้ไปบนๆ ใกล้ๆป้ายรถบัสนะ สีหน้าผมตีเก่งอะ ดูดีเชียวละ
มันมองตามนิ้วผม แค่ครู่วินาที มันกระโดดตัวผลุง ออกมาห่างจากที่ๆมันยืนก่อนนั้นนะ
แล้วกล่าวว่า
" โอมายก้อด นี่สมเป็นนิวยอร์กจริงนะน้า อะไรๆก็เป็นกฎ เป็นห้ามหมด โซ ฟักกิ้ง ชิท"
" น่ากลัว แกไม่รอดนะ เตอร์ กล้องจับแกไว้แล้ว "
ผมเหลือบตาไปดูกล่องสัญญานไฟแดงเขียว มันก็มองตาม และบังเอิญมีนาย NYPD
นายหนึ่งเดินผ่านมาจากหัวมุมถนนพอดี
" น้าว่า แกรีบวิ่งหลบไปก่อนนะ เร็วๆๆ"
พอไอ้ปีเตอร์ฟอดิควาย ออกวิ่งๆจริงๆไปอีกทางมุมถนน ผมต้องนั่งเอามือกุมท้อง
หัวเราะคนเดียวดังๆ น้ำตาเล็ดด้วย คนที่เดินผ่านมองผมแปลกๆ หุหุหุ ซ่ำเหร็ดๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สนุกจริงว๊อย
แล้วผมก็มองขึ้นไปบนป้ายนั้นอีกที เหอๆๆ
ป้ายนี้ไงครับ........................NO STANDING ANYTIME...............................
........................................
............................
......................หุหุหุ............อาย เหลิฟ นิว ย้อกกกกกกกก.........ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ..............
จากคุณ :
smartupid
- [
31 พ.ค. 48 15:34:15
A:207.38.181.133 X: TicketID:084009
]
ยังจำได้ไหม วันแรกๆ ที่เมืองนอก(เรื่องเล่าจากนิวยอร์ก )
