ความคิดเห็นที่ 1 เคยตั้งกระทู้แบบนี้เหมือนกัน อันแรกในชีวิตเลย แต่ไม่ใช่ในห้องนี้ ie ie คราวนั้นมีคนเข้ามาช่วยตอบหลายคนมาก แต่ที่ยังติดใจมาจนถึงทุกวันนี้ คืออันนี้ค่ะ ขอ copy คำพูดเค้ามาแล้วกันนะ "ไม่เคยต้องสอนใครเหมือนกัน เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าอาจารย์ที่ดีควรเป็นยังไง แต่เคยเป็นนักเรียนและเคยรู้สึกว่าอยากจะให้อาจารย์เป็นยังไง" ครั้งแรกก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน เหมือนต้อง present เดี่ยว 2 ชั่วโมงเต็ม ไม่เหมือนตอนเรียน present กลุ่ม ได้พูดคนละ 15 นาทีเอง ie ie แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองค่ะ ของแบบนี้มันต้องใช้ประสบการณ์ค่ะ..สู้ สู้ ค่ะ จากคุณ : maya the bee - [ 1 มิ.ย. 48 22:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเองก็เป็นครูครับ สอนอยู่ที่ฮ่องกง ตอนนี้ก็สอนมาได้ปีกว่าเองครับ ก็ยังถือว่าเป็นมือใหม่อยู่ดี แต่เท่าที่พอจะแนะนำได้นะครับ ถึงแม้ผมเองยังมองว่าตัวเองก็ยังไม่สามารถทำได้ดี 100% ก็เถอะ ที่ผมมองว่าเป็นสิ่งสำคัญก็คือการอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผลกัน เพราะจะทำให้นักเรียนสับสนน้อยที่สุด ถ้าเขาเห็นว่ามันเป็นเหตุเป็นผลกัน เขาก็จะไม่งง เราก็จะไม่เครียด ผมมักจะไม่ตอบคำถามห้วนๆว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่ แต่ผมจะบอกว่าเพราะมันเป็นอย่างนี้ 1 2 3 4 ดังนั้นจึงใช่หรือไม่ใช่ เพื่อให้เขารู้จักมองเหตุมองผลแล้วเขาจะจำได้แม่นยำกว่า ที่ผมขอแนะนำก็คือ.. อย่าคิดว่าการทำตัวสนิทสนมกับเขาหน่อยนึงจะทำให้ลดช่องว่างระหว่างครูกับนักเรียนแล้วจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ไม่ค่อยจริงนะครับ ควรรักษาระยะห่างไว้พอสมควร เพราะถ้าระยะห่างลดลงเท่าไร ความเกรงใจจะลดลงมากเท่านั้น แล้วที่นี้เราจะควบคุมบรรยากาศการเรียนการสอนได้ยากมาก เขาจะไม่ให้เกียรติเราเท่าที่ควร ซึ่งจริงๆเราไม่ได้ต้องการให้ใครมาให้เกียรติ ยกย่อง อะไรเราหรอก แต่เมื่อไรที่เขาไม่เกรงใจเราอย่างที่ควรจะเป็น เมื่อนั้นจะเกิดอาการพูดปากเปียกปากแฉะก็ไม่มีประโยชน์ การทำงานในห้องเรียนจะยากขึ้นเป็น 2 เท่าเพราะเขาจะไม่จริงจังกับสิ่งที่เราบอกให้เขาทำมากนัก และเมื่อเราไม่พอใจหรือดุ เขาจะรู้สึกว่าเรานี่เลวร้ายกว่าที่เขาคิด ผมก็แนะนำแบบงูๆปลาๆนะครับ ป.ล. นักเรียนที่ฮ่องกงนี่น่าปวดหัวมากครับ อยากจะฆ่าเด็กวันละหลายๆคน จากคุณ : Paul Krub (Paul Krub) - [ 1 มิ.ย. 48 22:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากรู้ด้วยคน จากคุณ : Miss Poppins - [ 1 มิ.ย. 48 23:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 I think the most important thing students look for is that an instructor cares about their academic progress. I think if you try to answer questions they have, make yourself available outside the class, etc., that should be a good start. And of course, be prepared before you give a lecture in class. Go over the materials early and anticipate the questions the students might have. จากคุณ : at your service - [ 2 มิ.ย. 48 00:57:31 A:129.65.176.159 X: TicketID:067043 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับผมนะครับ 1) มีความรู้สึกที่อยากเป็นครูเพราะอยากที่จะเป็นจริงๆ 2) อย่าเป็นเฉพาะครูที่ดีในห้องเรียนแต่ให้เป็นเพื่อนที่ดีนอกห้องเรียนด้วย ทำให้นักเรียนรู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นทั้งเพื่อนที่ดีและครูที่ดี 3) ตั้งใจสอนอย่างเต็มที่ เมื่อนักเรียนไม่เข้าใจก็ยินดีให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ โดยไม่แสดงอาการเบื่อหน่าย 4) สอนอะไรที่มากกว่าหนังสือไม่ว่าจะเป็นข้อคิดหรือแนวทางในการดำเนินชีวิต ที่จะทำให้ชีวิตของคนๆนึงดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ได้ 5) พยายามให้นักเรียน(ทุกคน)ได้มีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็นหรือกิจกรรมต่างๆในชั้นเรียน ตั้งใจสอนนะครับคุณครู (^_^) จากคุณ : ไม่ได้มาร้ายนะครับ - [ 2 มิ.ย. 48 02:10:40 A:211.87.143.23 X: TicketID:022012 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จำได้มีคนเคยตอบไว้ว่า อาจารย์ผิดเวลา มาสายไม่เป็นไร แต่ห้ามสอนเกินเวลา จากคุณ : Just My Opinion - [ 2 มิ.ย. 48 03:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รู้และเข้าใจเนื้อหาในหัวข้อที่สอนอย่างลึกซึ้งค่ะ สอนมหาวิทยาลัยเมืองไทยไม่ค่อยเท่าไหร่นะคะ เพราะนิสิตมักไม่ค่อยถามอะไรในห้องเรียน แต่เจอนักศึกษาในอเมริกาชอบถามตะบี้ตะบัน ถ้าตอบคำถามข้อไหนหรือเรื่องไหนไม่ได้ บางทีเสียศูนย์เหมือนกันค่ะ เคยมีคนแนะนำว่าถ้าตอบคำถามอะไรไม่ได้ ให้บอกไปตรงๆว่าไม่รู้ แต่จะไปค้นคำตอบมาให้ แต่ก็ใช้วิธีบ่อยๆไม่ได้เหมือนกัน อีกอย่าง การที่เรารู้และเข้าใจในสิ่งที่สอนอย่างทะลุปรุโปร่ง เราจะสอน จะอธิบายบทเรียนนั้นได้โดยใช้คำพูดของเราเอง และด้วยความมั่นใจ ถ้าเราเข้าใจเพียงครึ่งๆกลางๆ เราจะมีแนวโน้มที่จะจดจำบทเรียน แล้วเอาไปว่าต่อให้นักศึกษาฟังอีกต่อ ลักษณะการสอนแบบนั้นจะไม่เป็นธรรมชาติ คนเรียนบางครั้งจะจับได้ทันทีว่าเราไม่รู้จริง ตัวเราเองก็จะขาดความมั่นใจในการสอน สูตรสำเร็จคืออาจารย์ต้องรู้ในเรื่องนั้นๆมากกว่านักศึกษา 20 เท่าค่ะ อีกอย่างที่อยากแนะนำคือจำชื่อนิสิตหรือนักศึกษาให้ได้โดยเร็วที่สุด นักศึกษาเขาจะมีความรู้สึกดีๆให้กับเราถ้าเรารู้ชื่อของเขาค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 มิ.ย. 48 05:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แบบ Onitsuka น่ะค่ะ  ไม่ทราบว่าคุณเจ้าของกระทู้เคยอ่าน GTO ไหม? (Great Teacher Onitsuka) แบบนั้นเลยค่ะ  ตอนที่ได้อ่านการ์ตูนเล่มนี้บอกตัวเองเสมอว่า  หากเรามีอาจารย์แบบโอนิสึกะ  ชีวิตในวัยเรียนของเรามันคงเป็นความประทับใจที่ล่ำค่ามากๆ จนวันหนึ่ง มีน้องมาเล่าให้ฟัง ถึงอาจารย์ "ครูพี่แทน"  หรือ ชื่อจริงๆ ของเค้าคือ "แทนไท"  สอนวิชาชีวะ อยู่ที่อัสสัม  ก็ทำให้ได้รู้ว่า  โอนิสึกะมีตัวตนขึ้นมาแล้วจริงๆ ไม่ใช่ของปลอมด้วยค่ะ  ของจริงๆ ตัวเป็นๆ เลย เราดีใจแทนน้องสุดๆ ที่เค้าได้มีโอกาสสัมผัสกับ "ครู" ในแบบที่โลกนี้ควรจะมี จากคุณ : Rammstein in Blood (soulfighter) - [ 2 มิ.ย. 48 13:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบมากเลยคำถามในกระทู้นี้ (แต่สงสัยนิดนึงว่า ทำไมถึงพึ่งมากังวล ในตอนใกล้ๆจะสอน ทั้งๆที่น่าจะค้นหามานานแล้ว) ผมคิดว่าอาจารย์ที่ดีควรมีคุณสมบัติดังนี้ 1. อย่างที่คุณกุลธิดาบอก คือต้องรู้ในเรื่องที่จะสอนจริงๆ ทุกมุม ทุกด้าน ทะลุปรุโปร่ง ซึ่งตรงนี้ หมายความมว่า คุณต้องรักความรู้ในวิชานั้นๆ เช่นถ้าคุณสอนคณิตศาสตร์ การที่คุณจะ รู้เรื่องเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ได้ลึกซึ้ง แสดงว่า คุณต้องรักชอบในวิชานี้ ถึงอยากรู้ อยากศึกษา 2. มีความสามารถในการทำให้เรื่องยาก เข้าใจได้ง่าย มีวิธีการ หรือมุมมองที่ สามารถทำให้คนที่ไม่รู้มาก่อน สามารถเข้าใจ เห็นภาพ ในเรื่องๆนั้นๆได้ ไม่ใช่ว่า หนังสือว่ามายังไง ก็ว่าไปตามนั้น แบบนี้มีคนสอนก็เหมือนไม่มี 3. มีศิลปะในการพูด ต้องเป็นนักพูด รู้จักว่าคนฟังมีสภาพจิตยังไง ต้องพูดแบบไหน ถึงคุณจะรู้ในเรื่องนั้นๆมากมายแค่ไหน แต่ถ้าพูดอธิบายไม่เป็นหรือไม่เก่ง มันก็ไม่มีประโยชน์ ------------------------- Quote of the moment ------------------------- "It is the supreme art of the teacher to awaken joy in creative expression and knowledge." -- Albert Einstein จากคุณ : Keep on Learning. - [ 2 มิ.ย. 48 13:41:11 A:141.157.86.139 X: TicketID:072648 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอยอมรับว่าชะล่าใจค่ะ คิดว่าตัวเองสอนได้ เพราะเข้าใจในวิชาที่จะสอนดี แต่พอใกล้จะถึงเวลาจริง ๆ ก็เริ่มกลัวค่ะ ก็เลยคิดว่าน่าจะขอคำแนะนำจากห้องนี้ ซึ่งนอกจากคำแนะนำแล้ว ตอนนี้เรายังได้รับพลังใจที่จะมุ่งมั่นเป็นอาจารย์ที่ดีให้ได้ ขอขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็น และถ้าใครมีคำแนะนำดี ๆ อีก ก็เชิญตอบกระทู้ได้อีกนะคะ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ค่ะ (Reverie) - [ 2 มิ.ย. 48 22:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต่ออีกนิดค่ะ มี sense of humour ด้วยก็ช่วยได้เยอะค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้ารู้จักแทรกบทตลกเข้าไปในเนื้อหาที่สอน หรือรู้เเละเข้าใจเรื่องที่สอนอย่างลึกซึ้งถึงขนาดมองเห็นส่วนตลกหรือส่วนพร่องของมันที่จะเอามาเเทรกมุขตลกลงไปได้ จะช่วยสร้างบรรยากาศดีๆในการสอนได้เยอะค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชั่วโมงเเรกๆของเทอมนะคะ มุขตลกนี่เป็นการสร้าง rapport (นึกคำในภาษาไทยที่ตรงกับคำนี้เป๊ะไม่ออกค่ะ) ระหว่างตัวเราเเละนักศึกษาได้ดีเลยค่ะ แล้วเอามาใช้อีกทีก็เมื่อเห็นนักศึกษาบางคนชักจะโงกแล้วนะคะ ยิ่งถ้าเป็นวิชาเล็กเชอร์ด้วยเเล้ว ยิ่งได้ผลดีค่ะ ไม่งั้นการเล็กเชอร์จะน่าเบื่อ ตัวเราคนสอนก็จะรู้สึกหดหู่ไปด้วย sense of humour ที่เรารู้จักแทรกในบทสอนนี่ ลองใช้ซักครั้งเเล้วจะเข้าใจค่ะว่ามันมีผลดีต่อทั้งผู้เรียนเเละผู้สอนอย่างไร ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงหัวเราะของนักศึกษา เราจะมีความรู้สึกสนุกเเละมั่นใจกับสิ่งที่เรากำลังสอนอยู่ทุกครั้งค่ะ ในขณะเดียวกัน นักศึกษาก็จะไม่รู้สึกเบื่อในเวลาที่ฟังเราสอนด้วยค่ะ การใช้ sense of humour นี่ก็มีข้อต้องระวังเหมือนกันนะคะ อย่างเเรกเลยคืออย่าให้มันเป็นตลกบริโภค คือตลกแบบไม่มีคลาสน่ะค่ะ ควรเป็นตลกที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่กำลังสอนอยู่ และอีกอย่างที่สำคัญ ถ้าเราไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องเเบบนี้ ก็อย่าใช้เลยค่ะ เพราะไม่มีอะไรน่าเกลียดเท่าตลกฝืดค่ะ เเถมมันจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงด้วย ยังไงก็ขอให้โชคดีนะคะ ความยากของการสอนมันอยู่ที่อาทิตย์เเรกที่เริ่มสอนอาทิตย์เดียวค่ะ ผ่านอาทิตย์เเรกไปเเล้ว ก็จะเริ่มเข้าที่เเล้ว พอถึงเทอมที่สอง เราก็จะมองเห็นแล้วว่าอะไรใช้ได้ อะไรใช้ไม่ได้ แล้วก็ปรับวิธีการสอนของเราตามนั้น การสอนเป็น art ค่ะ ยิ่งนับวันเราก็จะยิ่งทำให้มันสมบูรณ์แบบได้มากขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 มิ.ย. 48 00:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ "หนุ่มเมืองจันท์" ทัศนคติ ผมรู้จัก อาจารย์ปัณณธร พยัคฆกุล มานานหลายปีแล้ว เจอกันครั้งแรกตอนที่เธอพานักเรียนมาเลือกซื้อหนังสือในงาน HAPPY BOOK DAY ของสำนักพิมพ์มติชนที่จังหวัดขอนแก่น "อาจารย์ปัณ" เป็นใครหรือครับ ??? ผมเคยถามถึงตำแหน่งอย่างเป็นทางการของเธอครั้งหนึ่ง "อาจารย์ 2 ระดับ 7 ค่ะ" โหย ทางการจริงๆ ผมจึงเปลี่ยนคำถามใหม่ "ตำแหน่งอย่างไม่เป็นทางการล่ะครับ" "บรรณารักษ์ค่ะ" ครับ "อาจารย์ปัณ" เป็นบรรณารักษ์ของโรงเรียนกัลยาณวัตร โรงเรียนใหญ่ในจังหวัดขอนแก่น เธอพานักเรียนมาซื้อหนังสือเข้าห้องสมุดด้วยเหตุผลว่าไม่มีใครรู้ว่าเด็กอยากอ่านหนังสืออะไรเท่ากับตัวเด็กเอง ที่ผ่านมาบรรณารักษ์จะเป็นคนเลือกหนังสือเข้าห้องสมุด ไม่ได้ถามเด็กว่าอยากอ่านหนังสืออะไร บางห้องสมุดจึงเต็มไปด้วยหนังสือที่บรรณารักษ์อยากอ่านมากกว่าหนังสือที่เด็กอยากอ่าน "อาจารย์ปัณ" เป็นผู้ริเริ่มตั้งกลุ่มรักการอ่านขึ้นในโรงเรียน จนปัจจุบันมีสมาชิกถึง 300 กว่าคน จากนักเรียนทั้งหมดประมาณ 3,000 คน 10% เชียวนะครับ กิจกรรมของกลุ่มก้าวหน้าถึงขึ้นชวนผู้ปกครองมาอ่านหนังสือ ตามปกติเราเคยได้ยินการรณรงค์ผู้ปกครองให้สนับสนุนเด็กรักการอ่าน แต่ที่นี่คิดสวนทาง ให้เด็กชวนผู้ปกครองอ่านหนังสือ ก้าวไปอีกขั้นเลย นั่งคุยกับ "อาจารย์ปัณ" แล้วรู้เลยว่าที่เธอสร้างกลุ่มรักการอ่านสำเร็จ นอกเหนือจากแนวคิดและวิธีการแล้ว หัวใจสำคัญมาจากเรื่อง "ทัศนคติ" ของเธอที่มีต่อเด็กและการอ่าน เธอเชื่อว่าที่นักเรียนไม่อยากเข้าห้องสมุด เพราะบรรยากาศในห้องสมุดไม่น่าเข้า บรรณารักษ์ดุ เสียงดังหน่อยก็ดุ พลิกดูหนังสือแรงหน่อยก็ว่า ไม่มีใครอยากเดินเข้ามาในสถานที่ที่มีบรรยากาศน่าหวาดกลัว บรรยากาศในห้องสมุดคือสิ่งแรกที่ "อาจารย์ปัณ" ปรับปรุง "บางทีครูก็คุยเสียงดังกว่าเด็ก" เธอพูดทีเล่นทีจริง ไม่แปลกที่ห้องสมุดในโรงเรียนนี้จะมีเด็กกลุ่มหนึ่ง "หนีเรียนมาพึ่งเย็น" เป็นประจำ อาจารย์วิชาต่างๆ จะขอให้ "อาจารย์ปัณ" จดชื่อนักเรียนที่หนีไปห้องสมุดเพื่อลงโทษ แต่ "อาจารย์ปัณ" กลับทำตรงข้าม เธอนั่งคุยกับเด็กเหล่านั้นแบบ "เพื่อน" คุยเพื่อให้รู้ถึงปัญหา และเสนอแนวทางแก้ปัญหา ขณะเดียวกัน ก็ชักชวนให้เด็กอ่านหนังสือ แนะนำหนังสือให้อ่าน เรียบร้อยครับ เรียบร้อย แก้ทั้งปัญหาเด็กหนีเรียน และเพิ่มจำนวนสมาชิกกลุ่มรักการอ่าน มุมมองของ "อาจารย์ปัณ" มีหลายเรื่องที่น่าสนใจ อย่างเช่น เรื่องเด็กขโมยหนังสือในห้องสมุด ทุกคนจะมองในแง่ลบเพียงด้านเดียว แต่ "อาจารย์ปัณ" แม้จะไม่ชอบวิธีการเช่นนี้ แต่เธอก็มีมุมมองด้านบวก มองโลกในแง่ดี "เด็กขโมยหนังสืออย่างน้อยก็แสดงว่าเด็กอยากอ่านหนังสือ" POSITIVE THINKING จริงๆ เรื่อง "ทัศนคติ" ของครูเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ ครับ ผมเพิ่งได้ยินเรื่องครูของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองไทย ใครๆ คิดว่าครูที่นี่จะเน้นเรื่องวิชาการเป็นหลัก และมีเด็กนักเรียนเก่งๆ อยู่เยอะก็เลยสอบติดเอ็นทรานซ์กันแทบยกโรงเรียน ตอนแรกผมก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่วันหนึ่งมีนักเรียนโรงเรียนนี้คนหนึ่งเล่าให้ผมฟังถึงวิธีการสอนของครู 2 คน คนแรก เป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ วิชาที่ "เด็กศิลป์" ทั้งหลายเกลียดชังที่สุด พอเข้าห้องมา ครูก็ถามว่า "ใครไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์บ้าง" ทั้งห้องครับ ทั้งห้อง ครูหัวเราะด้วยความเคยชิน "ครูมีหน้าที่ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย ส่วนเธอมีหน้าที่ทำความเข้าใจกับเรื่องง่ายๆ ที่ครูสอน" จากนั้นก็เริ่มกัดเด็กวิทย์ "อย่าไปสนใจเด็กวิทย์ เขาอาจทำข้อสอบเสร็จทั้งที่เธอยังไม่เขียนอะไรเลย ครูไม่ต้องการให้เธอเก่งขนาดนั้น แต่ต้องการให้สามารถคุยกับพวกเขาพอรู้เรื่องบ้าง แต่ถ้าเขาคุยอะไรลึกมากๆ เราก็เดินหนีอย่าไปคุยด้วย" นี่คือ จิตวิทยาที่แสดงให้เห็นว่า "ครู" อยู่พวกเดียวกับ "นักเรียน" แค่นี้วิชาคณิตศาสตร์ก็น่าเรียนขึ้นแล้วสำหรับ "เด็กศิลป์" เพราะแสดงว่าครูเข้าใจพื้นฐานของนักเรียนดี อีกคนหนึ่งเป็นครูสอนวิชาพลศึกษา ชื่อ ครูอนันต์ เขาสอนบาสเกตบอล วันแรกของการเรียน ครูอนันต์ถามนักเรียนแบบเดียวกับครูสอนคณิตศาสตร์ "ใครไม่ชอบเล่นบาสเกตบอลบ้าง" แทนที่ครูอนันต์จะโกรธ เขากลับหัวเราะ "ครูไม่มีหน้าที่ถามว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบเล่นบาส แต่ครูมีหน้าที่ทำให้เธอชอบบาสเกตบอล และเล่นบาสอย่างมีความสุข" แค่นี้เด็กก็เทใจไปครึ่งหนึ่งแล้ว ครูอนันต์เริ่มบอกถึงเป้าหมายของการสอนว่าเขาไม่สนใจว่าเด็กจะชู้ตบาสลงกี่ลูก ไม่สนใจว่าใครจะเล่นผิดกติกากี่ครั้ง แต่เขาต้องการให้ทุกคนเล่นบาสด้วยความสนุก "นักบาสเอ็นบีเอยังชู้ตไม่ลงทุกลูกเล่น ยังวอล์กกิ้ง ยังฟาวล์อยู่เป็นประจำ เราไม่ได้เล่นเพื่อติดทีมชาติหรือเล่นเอ็นบีเอ ขอเพียงสนุกเท่านั้นก็พอ" แค่ฟัง เด็กที่เคยเกลียดการเล่นบาสก็ชักอยากเล่นบาสกันแล้ว "วันแรกที่เล่น เธออาจจะเลี้ยงลูกบาสแล้วเตี้ยลงเรื่อยๆ" นึกออกไหมครับ เวลาที่เราหัดเลี้ยงบาสครั้งแรก เราจะไม่กล้าตีบอลแรงเพราะกลัวบอลเด้งแรงแล้วเราตีบอลไม่ทัน พอตีบอลค่อยๆ บอลก็จะเด้งต่ำลงเรื่อยๆ "แต่ถ้าเรียนจบแล้ว เธอสามารถเลี้ยงบอลได้สูงขึ้นกว่าเดิม ก็แสดงว่าเธอเล่นดีขึ้น มีพัฒนาการขึ้น" ยังไม่ทันเล่นบาส นักเรียนเกือบทั้งห้องเปลี่ยนจาก "เกลียด" มาเป็น "หลงรัก" กีฬาชนิดนี้แล้ว เพราะพลศึกษากลายเป็นวิชาที่สนุกขึ้นมาทันที ทั้งที่รูปแบบของเกมยังเหมือนเดิม เพียงแต่ทัศนคติของ "ครู" เน้นให้เด็กรู้สึก "สนุก" ที่จะเรียน จุดเริ่มต้นที่ "ความสนุก" จะทำให้เด็กกระหายที่จะเล่น และเรียนรู้ ผลสุดท้ายนอกจากเด็กจะรักวิชานี้แล้ว ทุกคนยังจะเล่นบาสเป็น และเล่นบาสดีขึ้นด้วย เชื่อไหมครับ... จากคุณ : Bluefriday (Bluefriday) - [ 4 มิ.ย. 48 00:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ เราตอบช้าไปหน่อยนะเนี่ย ชอบที่คุณ Bluefriday มาตอบ เราเคยเป็นอาจารย์อยู่สองปีค่ะ สอนอยู่ที่มหาลัยของรัฐแถวสามย่าน แต่ตอนนี้ไม่ได้สอนแล้ว มาทำอาชีพอื่น แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปสอนอีกนะคะ รักอาชีพนี้ แต่ก่อนจะไปเป็นครูก็ไม่ได้ตั้งกระทู้ถามที่ไหนนะคะ คงเพราะความมุ่งมั่นว่าจะต้องเป็นอาจารย์ ก็กลัว ๆ เหมือนกัน แต่อาศัยว่า เคยรับ job สอนพิเศษมาก่อน ส่วนตัวมีนิสัยรักเด็กมากด้วย เด็กทุกวัยเลย แล้วก็มีอาจารย์ที่ปลื้ม ๆ อยู่หลายคน ก็เลยอาศัย ขอเลียนแบบวิธีอาจารย์มาค่ะ เวลาสอนจริง ๆ แรก ๆ ก็ตื่นเต้น บางทีเสียงสั่นเลย ต้องไปยืนอยู่หน้าห้อง  แต่พอสอนไปเรื่อย ๆ ก็จะชิน ส่วนคุณสมบัติที่อาจารย์ควรมี - ก็เหมือนที่มีคนมาตอบแล้วคือต้องมีความรู้ความเข้าใจในเนื้อหาที่จะสอนอย่างลึกซึ้ง เราว่านิสิตชอบถามนะคะ เด็กไทยสมัยนี้กล้าคิด กล้าถาม บางทีก็ชอบลองเชิงอาจารย์ใหม่ ๆ - ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีค่ะ - มีความเมตตา และเข้าใจความแตกต่างระหว่างบุคคล คนแต่ละคนสามารถรับรู้ได้ไม่เหมือนกัน - มีความอดทนต่อความยากลำบากในการที่จะทำให้ลูกศิษย์เข้าใจและยอมรับเรา ใจต้องเย็นด้วยนะ - มีความเป็นกันเอง แต่ว่าไม่ใช่ให้เด็กลามปามนะคะ คือว่าให้เค้ากล้าที่จะถาม กล้าที่จะแสดงความคิดเห็น ถ้าดุเกินไปบางทีนิสิตก็กลัว แต่ไม่เคารพเรา คืออาจารย์ใหม่ ๆ ที่เก็กดุ นิสิตก็จะรวมหัวกันนินทา - ถ้าอะไรที่เราไม่รู้ ไม่แน่ใจ ก็บอกนิสิตไปตรง ๆ เลยค่ะ ว่าจะไปค้นมาให้ ไม่ต้องกลัวเสียหน้า เพราะไม่มีใครรู้ทุกอย่าง ดีกว่าจะให้เด็กจำในสิ่งที่ผิด - ถ้าต้องเป็น advisor ด้วยจะยิ่งปวดหัวเลย ปัญหาเด็ก ๆ มากมาย - มีอารมณ์ขัน แต่อย่าตลกฝืดนะคะ - พยายามจำชื่อนิสิตให้ได้หรือหมั่นเรียกชื่อให้ตอบคำถามบ่อย ๆ แต่ถ้าสอนห้อง Lecture ใหญ่ ก็จนใจค่ะ คงจำยาก - มีอีกเยอะ  ไว้นึกออกแล้วจะมาพิมพ์ต่อนะคะ แต่ที่แน่ ๆ ต้องทำงานคณะอื่น  ๆ นอกเหนือจากงานสอนอีกเพียบ อันนี้ล่ะ ที่น่ากลุ้มและน่าเบื่อเป็นอย่างมาก จากคุณ : ลูกโป่งฟ้า - [ 15 มิ.ย. 48 15:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณไม่ได้บอกว่าสอนระดับไหนนะคะ ผู้เรียนในแต่ละระดับชั้นการสอนจะไม่เหมือนกัน ถ้าสอนนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัยก็คงต้องเน้นที่คุณจะต้องมีความรู้ในเรื่องที่สอนมากกว่าเขา และมั่นใจอย่าทำท่าลังเล ขาดความเชื่อมั่น  ถ้าไม่รู้ในสิ่งที่เขาถามบอกไปเลยว่าไม่รู้  แล้วจะค้นคว้ามาให้  ต้องยอมรับว่าเราไม่ใช้ผู้รู้ทุกเรื่อง  ไม่ใช่เรื่องน่าอาย  และมีเมตตาธรรม ให้ความเป็นธรรมกับทุกคน  อย่าสนิทกับใครให้มากเป็นพิเศษ จะถูกกล่าวหาว่าลำเอียงได้  อย่าเล่นมากพวกเขาจะไม่ให้ความเชื่อฟังคุณ  แต่ไม่แน่เสมอไปขึ้นอยู่กับนักศึกษาอีกว่าทางบ้านอบรมมาดีแค่ไหนนะคะ แค่นี่พอช่วยได้ไหม จากคุณ : ดาว (ลูกโป่งฟ้า) - [ 19 มิ.ย. 48 09:26:44 ]