ความคิดเห็นที่ 1 ไม่มี daycare ที่ไหนดูแลลูกได้ดีกว่าตัวคุณเองหรอกค่ะ อันนี้เชื่อขนมกินได้ 100%  ถ้าคุณกังวลและไม่สบายใจขนาดนั้น ก็เลิกส่งไปที่นั่นเลยดีกว่า กรณีของคุณไม่น่าจะเป็น nursery school นะคะ เป็น daycare ซะมากกว่า ลูกคุณอายุสามขวบไปโรงเรียนได้แล้วค่ะ คุณอยู่ประเทศอะไรคะ ที่อเมริกา เด็กต้องอายุครบห้าขวบถึงส่งเข้า รร อนุบาลของรัฐได้ แต่ถ้าสามสี่ขวบ เขาจะส่งเข้า nursery school ซึ่งเสียตังค์และไม่ได้ไปทั้งวันนะคะ ส่วนใหญ่แค่ 2.5-3 ชั่วโมงต่อวัน และไม่ได้ไปทุกวันด้วยค่ะ (แล้วแต่อายุด้วย) แถวบ้านดิฉันมีโปรแกรมดังนี้ค่ะ http://greenbelt.com/gnsk/programs.html และโรงเรียนนี้มีเด็กเยอะ มีสนามเด็กเล่นข้างนอกด้วย เป็นเหมือนโรงเรียนจริงๆแต่เล็กๆค่ะ พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ส่งลูกเข้า nursery school ตั้งแต่เนิ่นๆหรอกค่ะ ก็เลี้ยงลูกเองสอนเองที่บ้านแล้วส่งไปเรียนที่ public school เลยทีเดียว เพราะค่าใช้จ่ายมันแพง แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 48 09:07:57 จากคุณ : yinnerella - [ 9 มิ.ย. 48 09:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืมมม ยังไงดี  เวลาลูกเข้าโรงเรียนจริงจริงน่าจะยิ่งกว่านี้นะคะ เป็นแม่คนต้องทำใจคะ ลูกเรานี่กลับมามีแผลบ่อยบ่อยคะ ตอนนี้ชินแล้ว เด็กเด็กเล่นกันโอกาสที่จะเจ็บมันก็มีบ้าง เราไม่รู้ว่าสถานที่คุณแม่ส่งลูกไปไว้ใจได้แค่ไหน ถ้าคิดว่าไม่น่าวางใจ ก็ดูเองดีกว่าคะ หรือไม่ก็ส่งเข้าโรงเรียนเป็นเรื่องราวไปเลย แต่อันนี้จะแพงหน่อย สามขวบก็มีเดย์แคร์แบบที่อยู่ได้ทั้งวันอยู่แล้ว จะเลือกแบบครึ่งวันก็ได้ แต่ต้องทำใจมากมาก เพราะลูกเราต้องไปอยู่กับเด็กร้อยแปดพันเก้า เรื่องข้าวกลางวันก็จะเป็นปัญหา เพราะถ้าลูกไม่กินเค้าก็คงไม่มานั่งป้อนให้ ลูกเราต้องปรับตัวเอาเอง แต่เด็กเด็กก็จะปรับตัวได้เร็วคะ เห็นด้วยว่าถ้าไม่จำเป็น ก็รอส่งลูกเข้าโรงเรียนของรัฐเมื่อถึงเกณฑ์ ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย แต่ถ้าอยู่บ้านลูกไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลัก เราคิดว่าส่งไปเรียนของเอกชนก่อนถึงเกณฑ์จะดีกับเด็กคะ เพราะเค้าจะได้คุ้นกับภาษาก่อนไปเรียนจริงจริง อย่างอื่นไม่รู้จะแนะนำยังไง เพราะเราไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่คุณแม่ส่งลูกไปเรียนเพื่ออะไรอ่ะคะ จากคุณ : blueprint - [ 9 มิ.ย. 48 10:08:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วสงสารจังเลยค่ะ ถ้าเขาไม่ได้เป็นเนอร์สเซอรี่จริงจัง เป็นแค่คนๆ หนึ่ง อยากหารายได้ ดูดีๆ ค่ะ เพราะคนบางคนวุฒิภาวะไม่มีนะคะ แล้วไม่มีกฎมาดูแลด้วย มีเขาอยู่คนเดียว อย่าเอาลูกไปเสี่ยงเลยค่ะ สร้างทัศนคติไม่ไดให้ลูกคุณด้วย เมื่อได้เวลาไปโรงเรียน จากคุณ : mrs.night owl - [ 9 มิ.ย. 48 10:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารลูกจังค่ะ มีรอยจากเจ็บนี่ หมายว่า เขาดูแลไม่ดี เด็กวัยนี้ต้องการ การดูแลใกล้ชิดนะคะ อาจจะเกิดจากลูกของเจ้าของนั่นหละ ไม่มีมาตรฐาน(ควบคุม อยู่แล้ว) และ ยังมีร่องรอย(นี่ต้องโดนแรงนะคะ ถ้านิดหน่อยจะไม่ทิ้งรอยให้เห็น) เป็นการดูแลที่บกพร่อง ให้เราระแวง ตั้งแต่เริ่มต้น ไว้ใจไม่ได้เลยค่ะ เลิกเลยเถอะค่ะ ค่อยคิดหาทางอื่น ตามสภาวะแวดล้อมที่มี ที่เป็น นะคะ จากคุณ : samranjai - [ 9 มิ.ย. 48 11:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ....ก่อนอื่น ต้องขอกล่าวคำว่า ขอบคุณมากๆ นะคะ คุณyinnerella คุณblueprint คุณmrs.night owl คุณsamranjai ที่ช่วยแนะนำ ตัวอักษรของคุณที่พิมพ์ออกมา ฉันตั้งใจอ่านทุกตัวเลยค่ะ ...ก่อนจะตั้งกระทู้ ฉันคิดตลอดว่า..จะมีคนมาตอบให้ไหม หัวข้อของฉัน มันซ้ำกะใครหรือเปล่า......แต่ดีใจมากๆที่คุณๆช่วยตอบ. เอาละ ขอตอบเป็นข้อๆไปนะคะ .... ตอบคุณyinnerella....ดิฉันไม่ได้อยู่ อเมริกาค่ะ เรื่อง Nursery ฉันเรียกผิดจริงๆด้วย ที่จริงต้องเรียกdaycare อย่างที่คุณว่าถูกต้องแล้วแหละค่ะ ที่จริง ปีหน้าลูกชายของฉัน จะ 5ขวบเต็ม ซึ่งตอนนี้ลูกชาย 3 ขวบ จะ 4ขวบ ในปีนี้แหละ ที่พิมพ์ด้านบนใช้ 3ขวบกว่าๆ ไม่งงนะคะ ตอนนี้ ฉันอยากให้ลูกเตรียมตัวก่อนเข้า Kindergarten ที่โรงเรียนอินเตอร์ฯ เลยต้องเอาไปฝากที่เดย์แคร์ ให้ลูกได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกับเด็กคนอื่นด้วยค่ะ.... ตอบคุณblueprint กับคำถามที่ว่า จุดประสงค์ที่คุณแม่ส่งลูกไปเรียนเพื่ออะไรอ่ะ? จุดประสงค์ของ ฉันคือ ฉันอยากให้ลูกไม่เอาแต่ใจตัวเอง รู้จักแบ่งปันหรือ แชร์ของเล่นร่วมกับเด็กคนอื่นๆด้วย ขอเล่าเรื่องลูกชายเห็นแก่ตัวหน่อยนะคะ... เรื่องมีอยู่ว่า ฉันและสามีได้พาลูกชายไปเยี่ยม ลูกพี่ลูกน้องกันที่บ้านเค้า และ ที่นั่นก็มีเด็กหญิงวัยอ่อนกว่าลูกชายของฉัน อ่อนกว่า 2เดือนได้ค่ะ แต่หนูนั่นเข้าใจทุกอย่างที่พูด เรื่องมันมาเกิดตอนที่ ลูกฉันและ หนูน้อยนั่นแย่งจักรยาน กันเอง..ทางผู้ใหญ่อย่างเราๆเลยบอกว่า อย่างนี้ มาแชร์กันดีกว่า ให้ ลูกชายฉัน 10นาที หนูนั่น 10 นาทีเท่ากัน สำหรับหนูนั่นไม่มีปัญหา เธอแชร์ตามกติกา แต่ลูกชาย ฉันซิคะ ไม่แชร์ด้วยค่ะ จะเล่นโดยไม่แบ่ง ทีนี้ สามีฉันก็เลย อุ้ม ลูกชาย และ อธิบายให้ฟังว่าต้องแบ่งกันเล่น ลูกชายไม่ยอมร้องเสียงดัง ด้วยอาการไม่พอใจ...ตรงนี้แหละค่ะ ที่ฉันต้องยอมเสียตังค์ เพื่อให้ลูก ไปเดย์แคร์ ไปมีเพื่อน และรู้จักการแบ่งปันของเล่น ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเอง.....หรืออีกเรื่องเรื่องการดูทีวี ลูกจะติดทีวี ชนิดที่ว่า" ทีวีข้าใครอย่าแตะ" ถ้า ฉันหรือสามี จะขอดูช่องอื่น ลูกจะมีอาการ ร้องเสียงดังและวิ่งหนี (อาการเดียวกันกับแย่งจักรยาน )ไปปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง...เป็นหลายครั้งมากค่ะ จนฉันท้อใจ ไม่รู้จะแก้ไขยังไงแล้ว...ฉันคิดวาการส่งไป เดย์แคร์ น่าจะช่วยได้บ้าง....... ตอบคุณmrs.night owl คุณอ่านเรื่องลูกชายฉัน คุณบอกว่า น่าสงสารจังเลย ฉันเองเป็นแม่ ฉันสงสารลูกมากว่าคุณอีกค่ะ หล่อนเล่าให้ ฉันฟังว่า หล่อนเคยเป็น คุณครูที่Kindergarten มาก่อน และพอหล่อนมีครอบครัว ก็ลาออกมาใช้ ชีวิตการเป็นแม่บ้านและมีลูก พอมีลูกโตขึ้นมาหน่อย ก็เปิด เดย์แคร์นี่แหละ โดยใช้ชื่อว่า Home School ฉันเองก็เป็นคนตัวตั้งตัวตี ที่จะส่งลูกไปที่นั่น พอเห็นลูกเป็นแบบนี้แล้ว ฉันเองได้แต่นั่งซึม ฉันคิดเอง ทำเอง แต่แก้ไขไม่ออก หรือ เรียนผูกไม่เรียนแก้ ต้องให้คุณๆช่วยแก้(ไข)นี่ล่ะ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยจะให้ไปครบ 20วันหรือเปล่า.. ตอบคุณ samranjai คุณคิดเหมือนฉันเด๊ะเลยค่ะ เรื่องรอยข่วนและแผล อาจเกิดจากลูกเจ้าของนั่นแหละ ฉันยังคิดๆๆว่า ถ้าเด็ก 2คนทะเลาะเพราะแย่งของเล่นต่อหน้าแม่ คนหนึ่งเป็นลูก อีกคนไม่ใช่ลูก คุณคิดว่าคนเป็นแม่จะเข้าข้างใคร??? เมื่อตอนบ่ายนี้สามีไปรับลูกกลับมา เห็นหล่อนเล่าให้ฟังว่า ลูกฉันจับของเล่นโยนกระจัดกระจายเกลื่อนเลยค่ะ หรือว่าลูกอาจไม่ชอบที่นี่ซะแล้ว.....เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันถามลูกว่า..พรุ่งนี้ไปเดย์แคร์อีกไหม???? ลูกบอกว่า..ไม่ไปจะอยู่บ้าน จะอยู่กับหม่ามี๊.... พรุ่งนี้ยังไม่รู้เลยจะให้ลูกไปดีหรือเปล่า ใจก็อยากให้ไปเพราะว่า ลูกเพิ่งไปได้ 5วันเองค่ะ ยอมรับค่ะ เสียดายตังค์ที่จ่ายไปจริงๆ จากคุณ : แม่บ้านห่วงลูก - [ 9 มิ.ย. 48 16:02:12 A:211.54.112.18 X: TicketID:097650 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอตอบแบบคนที่เคยเอาลูกไปให้คนอื่นดูแลเหมือนกันนะคะ ตอนที่ไปฝากนั้น ลูกอายุได้ 18 เดือนค่ะ ไปอยู่กับคนเลี้ยงที่มีลูก 5 คน ลูกเล็กๆ 2 คน ก็อายุ 6-8 ขวบ แล้วก็มีเด็กคนอื่นอายุเท่ากันด้วย ตอนไปช่วง 2 อาทิตย์แรกนี่ เรียกว่าเป็นช่วงปรับตัวของลูกดิฉันเลยค่ะ จากที่เป็น center of interest ของพ่อแม่ กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม เขาก็มีอาการ frustrate นะ เรียกว่า ตัวดิฉันเองไม่กังวล แต่ตัวพ่อนี่กังวล ดิฉันคิดว่าลูกต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวด้วยเหมือนกัน ดิฉันไม่ได้มีปัญหาเรื่องลูกไม่ยอมรับกฎ กติกา ภายในบ้าน เพราะว่าดิฉันค่อนข้างจะโหดกับลูกพอสมควร ใช้คำว่า "โหด" เพราะว่า เป็นอย่างนั้นจริงๆ เราพูดคุยกันแบบใช้เหตุและผล ใครอาจบอกว่า เด็กไม่เข้าใจ แต่ดิฉันว่า เด็กทุกคนโดยธรรมชาตินั้น ฉลาดค่ะ เขาเรียนรู้เร็ว เขาสามารถเข้าใจได้เร็ว และเข้าใจสิ่งที่อธิบายด้วย เพียงแต่ว่าจะทำตามหรือไม่ บางทีก็ฉลาดในการหยั่งเชิงผู้ใหญ่ด้วยเช่นกัน รวมไปถึงความสามารถในการรู้ถึง power ของตัวเองในการเรียกร้อง แล้วเขาก็รู้ด้วยว่า จะเรียกร้องกับใครได้ หากพ่อแม่เป็นสิ่งที่ตอบสนองตลอดต่อการเรียกร้อง มันก็เป็นสิ่งธรรมดาที่เขาจะวิ่งหาแต่กับพ่อแม่ ในขณะที่หากเขารู้ว่า เขาไม่สามารถเรียกร้องได้จากใคร เขาก็ย่อม frustrate เป็นธรรมดา เมื่อไม่ได้อย่างที่อยากได้ แล้วอาการนี้คงจะออกมาในรูปแบบต่างๆ เหมือนอย่างที่เราเองผู้ใหญ่ก็เป็นเหมือนกัน ดิฉันคิดว่า เราจะแก้อาการ frustrate นี้ได้ น่าจะเป็นที่ตัวเราเองด้วย เราจะเรียนรู้ได้อย่างไร ในการจัดการกับสิ่งที่เราไม่ได้ เพราะอย่างที่เราๆ รู้กันอยู่ว่า ในโลกของความเป็นจริง เราไม่ใช่ว่า จะต้องได้ในสิ่งที่อยากได้เสมอไป เด็กก็ควรจะต้องเรียนรู้ถึงสิ่งนี้ด้วยเช่นกัน อันนี้เป็นความคิดของดิฉันนะ ย้อนกลับมาเรื่องการเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง ดิฉันคิดว่า การจะเอาลูกไปให้ใครเลี้ยงนี่ เราต้องมีความไว้ใจในระดับหนึ่ง ถ้าไม่อย่างนั้นจะกังวล ห่วงอยู่ตลอด เพราะแน่นอนจะให้ใครเลี้ยงมันก็คงไม่ดีเท่ากับเลี้ยงเอง แต่จะสร้างความไว้วางใจ ก็คงต้องสื่อสารด้วย กรณีนี้ควรจะพูดคุยกับคนเลี้ยงถึงความกังวลของคุณ รวมถึงถามพฤติกรรมของลูกเราด้วย หรือถ้าอยากจะรู้เลยว่า ลูกเราอยู่อย่างไร คุณอาจจะลองขอไปอยู่ด้วยสัก 1 ครั้ง แล้วคุณลองดูเองว่า ลูกเป็นอย่างไร เพียงแต่หากคุณจะลองไปอยู่ด้วย ก็แค่เป็นผู้สังเกตการณ์เท่านั้น อย่าเป็นผู้เข้าร่วมในการตัดสินใจ เนื่องจากสิ่งแวดล้อมไม่ใช่ที่บ้าน ที่ไหนๆ มันมีกฎเกณฑ์ของสถานที่ทั้งนั้น ถ้าในที่สุดแล้ว คุณไม่มีความไว้วางใจกับคนเลี้ยงคนนี้เลย ด้วยเหตุผลที่คิดว่าได้คิดอย่างรอบคอบแล้วทุกอย่าง ก็ไม่ต้องเอาไปให้เขาเลี้ยง ไม่อย่างนั้นคุณจะมานั่งกังวลอยู่อย่างนี้แหละค่ะ ในรายละเอียดว่า คนเลี้ยงเป็นอย่างไร หรือว่าปฏิสัมพันธ์ระหว่างลุกคุณและลูกเขาเป็นอย่างไร ดิฉันคงให้ความคิดเห็นไม่ได้ เพราะได้ทราบเรื่องเพียงจากที่คุณเล่าเท่านั้น กรณีนี้คิดว่า ตัวคุณเองเป็นคนที่รู้ดีที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นก็ลองปรึกษากับสามีของคุณเองดู จากคุณ : พธูไทย - [ 9 มิ.ย. 48 17:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แนนนี่ไม่ได้เป็นแม่ แต่พอเข้าใจความรู้สึก ขอตอบในฐานะที่ทำงานกับเด็ก ๆ เป็นครูที่คินดี้ที่นี่นะคะ เราควรจะเลือกคินดี้ที่ดี ที่ลูกจะมีความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ดูสถานที่ โปรแกรมการเลี้ยงดู ดูใบอนุญาตการประกอบอาชีพนี้ด้วยยิ่งดี ถึงแม้ว่าจะเป็นในลักษณะ family day care แบบนี้ก็ตาม เด็ก ๆ ทุกคน บางทีตอนเช้าไม่อยากมาคินดี้ แต่ตอนเย็นไม่อยากกลับบ้านก็มีถมไปค่ะ เพราะเค้ามีความสุขกับการมีเพื่อน ส่วนการร้องไห้ตอนแยกกับพ่อแม่เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ แต่ถ้าเด็กไม่อยากมาคินดี้เพราะเหตุอย่างอื่น ( ซึ่งเด็กอาจจะไม่สามารถอธิบายถึงเหตุผลได้ อันนี้ต้องสังเกตุค่ะ ) ไม่ดีต่อเด็กนะคะ เพราะจะเป็น experience ที่ไม่ดี แล้วเด็กเค้าจำค่ะ เรื่องรอยขูดขีดของเด็ก สามารถเกิดขึ้นได้ค่ะ ถ้าเด็ก ๆ หลาย ๆ คนเล่นด้วยกัน เรื่องแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้ แต่ถ้าเด็กเพียง 2 คนเท่านั้น และลูกคุณมีรอยกลับบ้านมา 2 วันติด ๆ กัน คนเลี้ยงพูดอะไรบ้างไหมคะ ลูกก็ไม่มีความสุขที่จะไปคินดี้ แม่ก็กังวลไม่มีความสุข ไม่คุ้มหรอกค่ะ ที่จะทนไปเพราะเสียดายเงิน เด็กวันนี้ต้องการความรัก ความอบอุ่น การดูแลที่ดี ทั้งจากพ่อแม่และคนอื่น ๆ เค้าจะได้เติบโตอย่างเด็กที่มีสุขภาพดีทั้งกายและใจค่ะ จากคุณ : madam_ozzy - [ 9 มิ.ย. 48 17:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพิ่มเติมอีกหน่อย เกี่ยวกับประสบการณ์ส่วนตัวที่ได้พบ เมื่อตอนกลับเมืองไทยรอบที่ผ่านมา ได้เจอกับเด็กข้างบ้านที่เป็นลูกคนเล็ก อายุมากกว่าลูกชายดิฉัน 1 ปีเต็ม (เกือบจะ 5 ขวบแล้ว) ปกติพี่เลี้ยงจะเป็นคนดูแลตลอด เรียกว่า ริ้นไรมิได้ไต่ตอม ได้เห็นอยู่ตลอดกว่า 1 เดือน ให้สงสัยมากว่า นี่ผู้ใหญ่กำลังรังแกเด็กอยู่นะ เด็กเล่นกับใครไม่ได้เลย เหตุเพราะว่า เมื่อเกิดการทะเลาะขึ้น การแก้ไขคือ ไม่พี่เลี้ยงหรือแม่จะอุ้มลูกออกไป พร้อมทั้งบอกว่า ทีหลังไม่ต้องเล่นด้วยกันอีก พอเด็กไม่พอใจพี่เลี้ยง พ่อ หรือแม่ จะเดินไปไกลๆ เรียกเท่าใด ก็ไม่สนใจ วิธีการแก้ไขทุกครั้ง คือวิ่งตามไป แล้วก็โอ๋ แล้วก็ตอบสนองสิ่งที่เด็กต้องการทุกครั้งเป็นอย่างนี้ ทุกครั้งเด็กได้สิ่งที่ต้องการ ทุกครั้งจริงๆ ถึงขนาดที่ว่า บางทีแม่ต้องพาออกมาตอนกลางดึก เพื่อไปยืมหนังการ์ตูนวีซีดีที่ร้านเช่า เพราะลูกบอกว่าต้องการจะดู ไม่ยอมนอน แล้วก็ร้องกรี๊ดๆ ไม่ก็เดินออกไป เวลาจะกิน ก็จะคอยตามป้อนตลอดเวลา ข้าว 1 ชาม กินเป็นชั่วโมงไม่เสร็จ จนแม่เด็กในที่สุดคิดว่า ลูกตัวเองมีปัญหา แล้วก็สงสัยว่าทำไมลูกเป็นแบบนี้ ยิ่งมาเปรียบเทียบกับลูกดิฉันที่อายุน้อยกว่า 1 ปี แต่ทำไมถึงคุยกันรู้เรื่อง ก็เลยได้มานั่งคุยกัน ดิฉันก็รับฟังเรื่องที่เขาเล่า แต่ดิฉันก็เห็นเองด้วยว่าเหตุการณ์หลายๆ อย่างเกิดขึ้น มีการดำเนินการไปอย่างไร จนมีการจบของแต่ละเหตุการณ์แบบไหน อย่างไร ดิฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเด็ก แต่อย่างใด เพียงแค่มีหลานหลายคน และตัวเองก็มีลูกเองเท่านั้น แต่กรณีนี้ปัญหาที่เห็นคือ การขาด authority ของผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นคนเลี้ยง พ่อ หรือแม่ ทุกคนยอมเด็กหมดทุกอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องได้ เด็กไม่เคยต้องอยู่ในสภาวะที่ต้องจัดการกับ frustration ของตัวเองเลย พ่อ โทษแม่ ว่าดูแลลูกอย่างไรทำให้ลูกเป็นแบบนี้ แม่ โทษ คนเลี้ยง ว่าดูแลลูกตัวเองอย่างไร ทำให้เอาแต่ใจแบบนี้ คนเลี้ยงโทษใครไม่ได้ บอกว่า จะให้ทำอย่างไร ตัวเองได้แต่เลี้ยง พอจะมีการลงโทษอะไร ทำไม่ได้เลย เพราะว่าโดนแม่และพ่อมาจัดการ ถ้าพ่อได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เมื่อไร จะมาจัดการคนเลี้ยงทันที ว่าเลี้ยงลูกตัวเองอย่างไรทำให้ร้อง เรื่องนี้ถึงขั้นพาเด็กไปหาหมอจิตเวชทางเด็กเลยนะคะ หมอบอกว่า เด็กไม่ได้มีปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น แต่กำลังจะมีปัญหา และสิ่งแวดล้อมที่เป็นตัวสร้างให้เกิดปัญหานี้ขึ้น โดยสรุปคือ เด็กไม่มีกรอบใดๆ มาขีด กลายเป็นเด็ก hyper ที่จะเอาอะไรต้องได้ ไม่มี discipline เลยด้วยซ้ำ พอกลับมาบ้าน เขาก็คุยกันว่าจะปรับวิธีการเลี้ยงดู เริ่มมีการลงโทษ พี่เลี้ยงขออนุญาติแม่ว่า ถ้ามีการต้องตี ต้องอนุญาติบ้างนะ ปรากฎว่า เริ่มมีการตี ความที่ไม่เคยลงโทษมาก่อน ทั้งพี่เลี้ยงทั้งแม่มานั่งร้องไห้กัน ไม่รู้จะทำยังไงดีกับลูก สงสารมาก ที่ลูกร้องไห้จากการถูกทำโทษ น้องสาวเพิ่งโทรมาคุยเล่าให้ฟังอีกว่าเวลามีปัญหา แล้วเด็กไม่ยอมรับการอธิบาย ไม่ตอบคำถาม ถ้าไม่ได้ดั่งใจจะเดินหนีไปไกลๆให้คนต้องไปตาม จะไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ น้องสาวเล่าว่าหมออธิบายว่า ให้จัดการโดยการกอดเด็กเอาไว้ กอดเอาไว้แน่นๆ ไม่ให้ไปไหน แล้วนั่งลงในระดับสายตากับเขา จ้องตากัน แล้วต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เด็กดิ้นมากๆ แต่น้องสาวดิฉันกอดเอาไว้ เป็นการแสดงว่า เรารักเขานะ อยากดิ้นๆ ไป กอดไว้กว่า 15 นาทีได้ เด็กดิ้นสุดๆ แต่เราต้องไม่ยอมปล่อย ปากก็ต้องพูดไปด้วย อธิบายไปด้วย ถามคำถามไปด้วย และในที่สุดเด็กต้องตอบด้วย น้องสาวบอกว่า ในที่สุด เด็กก็ไม่ดิ้น ยอมพูดคุย และก็ยอมรับการอธิบาย และดูเหมือนทุกๆ คน ที่เกี่ยวข้องแวดล้อมกับเด็ก จะเริ่มปรับตัว ไม่ยอมตามใจเด็กอีกต่อไป เพราะเริ่มเห็นว่า การรักมากและตามใจมาก หนำซ้ำ คนรอบข้างต้องคอยมาวิ่งตาม คอยตามทุกอย่าง เหล่านี้ไม่ได้เป็นผลดีกับตัวเขาเลย ก็เป็นเรื่องที่เล่าให้ฟังเฉยๆ ไม่ได้เปรียบเทียบกับกรณีของคุณแม่บ้านห่วงลูกนะคะ เพียงแต่เป็นเหตุการณ์ที่ตัวดิฉันเองได้เห็น แล้วก็เป็นข้อพึงสังวรณ์ในการเลี้ยงลูกของตัวเองด้วยเช่นกัน จากคุณ : พธูไทย - [ 9 มิ.ย. 48 17:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนดิฉันส่งลูกเข้ากลุ่ม (ที่ฝรั่งเศสเรียกว่า halte garderie) เป็นคล้ายกับเนอร์สเซอรี่ เจ้าหน้าที่ทุกคนมีประสบการณ์และ มีพื้นฐานเกียวกับเด็ก เด็กๆทุกคนรวมทั้งพ่อแม่ต้องเคารพกฎเกณฑ์ของสถานที่ (อย่างคุณพธูบอก) ส่งไปแค่ 2 - 4 ชม เพื่อให้เค้าคุ้นเคยกับการอยู่ร่วมกับคนอื่น ลูกเด็กกว่าลูกคุณในตอนนี้เยอะ ตอนส่งเขาไปตัวดิฉันพร้อมแล้ว ไม่เคยกังวลเลย เพราะเชื่อใจลูกและก็คนที่ดูแล ถ้ากรณีคุณไม่ไว้วางใจคนที่ดูแล ก็เปลี่ยนที่ดีกว่ามั้ยเอ่ย ลูกคุณจขกท อายุย่าง4ขวบแล้ว น่าจะส่งไป พรีสคูลดี หรือ คินเดอร์การ์เท่น เดย์แคร์ที่มีเด็กแค่คนเดียวแล้วคุณไม่ค่อยมั่นใจในคนที่ดูแลลูกคุณ ดิฉันว่าคุณพาลูกไปเล่นบ้านเพื่อนอาจจะดีกว่า ที่สำคัญคุณแม่สบายใจด้วย แต่ก็จะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว (มาเพิ่มค่ะ ว่ามีเืพื่อน อยู่ทีเยอรมนี เขามีเพื่อนที่มีลูกอายุวัียใกล้ๆกัน เขาใช้วิธีการเอาลูกไปฝากให้เล่นบ้านเพื่อน ให้เล่นกับลูกเขา เมื่อตัวเองต้องไปทำธุระหรือต้องการมีอิสระสักชั่วครู่ แล้วพอเพื่อนเขาต้องการเวลาอิสระบ้าง ก็ทำแบบเดียวกัน เอาลูกของเขามาฝากไ้ว้กับเพื่อนของดิฉัน ให้เล่นกันกับลูกเพื่อนดิฉัน งงๆไหมคะ ไม่เสียค่าใช้จ่ายด้วย เด็กๆได้เล่นกัน แม่ๆก็มีความสุขและได้มีเวลาหายใจบ้าง) เรื่องเด็กเจ็บตัว มีบาดแผล เด็กอยู่รว่มกันมันย่อมมีเกิดขึ้นบ้าง ถ้าคุณเห็นลูกมีแผล มีอาการแปลก ควรสอบถามคนเลี้ยงค่ะ อย่าเก็บไว้้ ต้องให้สบายใจทั้งสองฝ่าย ก่อนจะตัดสินใจทีจะไม่ให้ลูกไป ลองหาทางแก้ไข คุยปรึกษากันกับคนเลี้ยงลูกและสามีคุณก่อน อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็ได้ค่ะ เรื่องเด็กไม่อยากไปเนี่ย ลูกดิฉันไปอนุบาล เห็นเล่นสนุก ไปก็ชอบ บางวันก็บ่นไม่อยากไป (เพราะอยู่บ้านอิสระกว่า อยากดูทีวีก็ได้อยากทำอะไรก็ได้) ถ้าลูกไม่อยากไปเพราะมีเหตุผลอื่น ต้องลองหาดูค่ะ ระเบียบวินัยต้องเริ่มตั้งแต่ยังเล็กค่ะ เพื่อตัวของลูกเอง ลูกดิฉันเป็นลูกคนเดียวก็ไม่ชอบแบ่งใคร เดี๋ยวนี้ดีขึ้น เราต้องคอยบอกคอยสอนน่ะค่ะ แล้วก็มีตัวอย่างมีผลของการกระทำ เช่นว่าถ้าลูกแบ่งของเล่นให้เพื่อน แม่ก็จะดีใจมาก เพื่อนก็ดีใจ หนูก็มีเพื่อนเล่น และอื่นๆ ค่อยเป็นค่อยไป ตอนหลังๆเขารู้เองค่ะ แต่บางทีก็มีบ้าง ของทีตัวเองหวงไม่อยากแบ่งใคร เรื่องถามเด็ก ดิฉันไม่ค่อยเห็นด้วยกับการถามแบบ มี prejudice ว่าเขา"ตี"หนูหรือเปล่า น่าจะถามว่า หนูเป็นเด็กดีไหม หนูกะเพื่อนเล่นอะไรกันบ้าง แล้วเป็นยังไง หนูเล่นกับเขาดีไหม แล้วเด็กเขาจะมีวิธีการเล่าของเค้าเอง ไม่แน่ใจว่าลูกคุณพูดสื่อสารได้ระดับไหน อย่างลูกดิฉันเวลาสื่อเล่าเหตุการณ์ ถ้าใ้ห้เค้าเล่ากับพ่อ เรื่องจะไม่ละเีอียด เท่าตอนเล่าให้แม่(เป็นภาษาไทยซึ่งเขาถนัดกว่า ภาษาฝรั่งเศส) ส่วนมากถ้ามีอะไรรุนแรง คนที่ดูแลมักจะบอกผู้ปกครองหรืออธิบายนะคะ ถ้าคุณอยากให้ลูกเอนจอยกับการไปต้องช่วยกระตุ้นด้วยค่ะ บอกถึงข้อดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทำให้ลูกเห็นข้อดีและสิ่งที่น่าสนใจในการไปอยู่กับเด็กๆคนอื่น ถ้ายังไม่ค่อยมันใจคนเลีั้ยงคนนี้ ลองแว่บไปดูสิคะ ถ้าเป็นเดย์แคร์ บางทีอาจต้องเลือกต้องเปลี่ยนหลายคนกว่าจะเจอที่ถูกใจ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 48 22:28:29 จากคุณ : BFR - [ 9 มิ.ย. 48 19:04:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาเพิ่มอีกนิดค่ะ ตอนลูกไปเนอสเซอรีแรกๆ ร้องไห้ลั่นเนอสเซอรี่ แต่ระยะเวลาการร้องลดน้อยลงเป็นลำดับ ส่วนระยะเวลาทีให้อยู่ในเนอสเซอรี่เพิ่มขึ้นเป็นลำดับด้วย ก่อนให้อยู่คนเดียว ก็ให้แม่อยู่ด้วย ตลอด อย่างน้อยให้แม่เห็นสังเกตการณ์ แล้วพอให้อยู่คนเดียว (แม่ไม่มีสิทธิอยู่) เจ้าหน้าที่แนะนำว่า ให้ส่งแล้วกลับไปทันที ถึงเวลาให้มารับ เพื่อเด็กจะเข้าใจว่า มาเืพื่อมาเล่นมาสนุกเท่านั้น คือวันแรก 15 นาที วันทีสอง 30 นาที วันทีสาม 1 ชม และค่อยเพิ่มตามความเหมาะ (นั่นสำหรับเด็กเล็กหน่อย แ่ต่คุณว่าลูกของคุณแม่บ้านห่วงลูกคงไม่มีปัญหาในระดับนี้แล้ว) หลังจากนั้น เขามีความสุขกับการไปเนอสเซอรี่มากๆ ทุกครั้งที่บอกว่าจะพาไปเขากระตือรือล้นเป็นอย่างมาก ข้อสังเกตของคุณพธูไทยน่าสนใจมากเลยค่ะ บางทีเวลาไปเมืองไทย สังเกตได้ว่า เด็กๆจะถูกโอ๋เสียมาก โดยเฉพาะจากคนรอบข้าง โดยเฉพาะเด็กทีมีพีเลี้ยง พี่เลี้ยงมักจะไม่กล้าขัดใจ อาจะเป็นเพราะกลัวพ่อแม่เด็กว่าหากทำอะไรไม่ดี แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 48 19:17:12 จากคุณ : BFR - [ 9 มิ.ย. 48 19:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อย่างงี้ต้องแอบติดกล้องวีดีโอค่ะ เอาให้เห็นๆไปเลย แต่ทางปฏิบัติ คงเป็นไปได้ยาก หยินจ๋า หยินไม่ตอบพีเอ็มพี่อ่ะ จากคุณ : ปรารถนา - [ 9 มิ.ย. 48 21:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว ไม่ได้เหรอ จริงอ่ะพี่แจง ก็ตอบไปแล้วนิ เรื่อง หนังสือสติ๊กเกอร์ป่ะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวส่งลิงค์ให้อีกทีตรงนี้เลยละกัน (มักง่ายดี) http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/detail/-/1741218055/qid=1118340992/sr=8-3/ref=sr_8_xs_ap_i3_xgl14/102-5361537-7557745?v=glance&s=books&n=507846 มีขายที่ร้าน ToysRus อ่ะ ร้านอื่นไม่เห็นมีีนะ จากคุณ : yinnerella - [ 10 มิ.ย. 48 01:17:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอนอกเรื่องนิดนะค พอดีเห็นพี่แจงเข้ามาค่ะ พี่แจงคะ พี่แจงจะเดินทางวันไหนคะ  แอนส่งซีดีไปให้นะคะ ส่งไปพร้อมกับของหยินกับน้องบุ๋ม ไม่ทราบว่าสนใจหรือเปล่า:) จากคุณ : พันธุ์หมวยบ้า - [ 10 มิ.ย. 48 03:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ้เห็นด้วยกับคุณพธูค่ะ ในฐานะที่ตัวเองเคยเป็นครูอนุบาล มาก่อนค่ะ พัฒนาการของเด็กจะแตกต่างกันก็เนื่องจากครอบครัวมีส่วน เด็กบางคนพ่อแม่ไม่ค่อยได้ ใส่ใจกลับฉลาดมากเอาตัวรอดได้ และบางคนพ่อแม่คอยประคับประหงม อยู่อนุบาลสองเด็กบางคน เข้าห้องน้ำทำความสะอาดไม่เป็นเลยค่ะ เรื่องบาดเจ็บเล็กน้อยก็ต้องทำใจบ้างละค่ะ ไม่ได้หมายถึงเอาใจใส่ลูกแล้วลูกไม่ฉลาดนะคะ แต่สนับสนุนให้เด็กได้มีโอกาสเรียน รู้ในสังคมก่อนวัยเรียนจะดีมากกว่าพอถึงวัยแล้วเข้าเรียน เด็กจะตกใจและกลัวการเข้า สังคมค่ะ แต่ที่ไม่เห็นด้วยกับคุณจขกท ที่เอาลูกไปฝากคือสถานที่ ที่รับเลี้ยงเด็กมันรู้สึกจะคับแคบเกินไป ไม่มีระบบการเรียนการสอนที่ดี ก็ไม่น่าจะเอาไปฝากเลยค่ะ เพราะลูกของคุณก็ถึงวัยที่จะเรียนรู้ กับการเรียน การสอน ที่มีระบบระเบียบมากกว่าโฮมแคร์และควรจะเป็นเนิสเซอร์รี่จะดีกว่า ิ แรก ๆ อาจจะไปรับเร็วหน่อย ไม่ต้องรอจนถึงเวลาก็ได้ค่ะ นานไปเด็กก็จะชอบและปรับ ตัวเองได้ไม่ยาก ทั้งนี้ทั้งนั้นสถานที่ต้องไว้ใจได้นะค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 48 21:19:41 จากคุณ : เสียงซึง - [ 10 มิ.ย. 48 11:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฉันขอขอบคุณ คุณพธูไทย คุณmadam_ozzy คุณBFR คุณปรารถนา คุณเสียงซึง มากๆๆนะคะ ที่ช่วยเข้ามาแนะนำ...ไม่รู้จะบอกอย่างไรดี เรื่อง ลูกชายของฉัน มันจบลงแล้วค่ะ... คือว่า ทางเดย์แคร์ ไม่ให้ลูก ฉันไปที่นั่นอีกแล้ว และได้จ่ายเงินคืนมาครึ่งหนึ่ง... สาเหตุ ที่ หล่อน จ่ายเงินคืนเพราะว่า หล่อนบอกว่า ลูกชาย ฉัน เกเร .. หล่อนดูไม่ไหวแล้ว ... เอาละ อย่างน้อย ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ที่ลูกไม่ต้องไปที่นั่น และ ฉันก็ได้เงินคืนมาด้วย ถึงแม้ว่าจะได้ไม่ครบตามจำนวนที่ได้จ่ายไป แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้คืนเลย..... ฉันจะ เลี้ยงลูกเองแล้วค่ะ ทีนี้ และจะโหดดดด แบบ คุณพธูไทยด้วยค่ะ .... จากคุณ : แม่บ้านห่วงลูก - [ 11 มิ.ย. 48 04:22:48 A:211.198.37.147 X: TicketID:097650 ]